Revello ligt in de provincie Cuneo en wel in de Po vlakte.
De cisterciënzers vestigden zich niet altijd in een woest en ledig gebied. Zo konden de witte monniken die uit Tiglieto en Ligurië waren gekomen, gebruikmaken van de bouwsels van vroegere bewoners. De moerassige plek was sinds de Romeinse tijd steeds verbeterd en ze hoefden de werkzaamheden alleen maar voort te zetten. En ze konden zich bovendien ook gemakkelijk voegen bij de gemeenschap van het benedictijner klooster dat er sinds 1122 was gevestigd. Ze kwamen echter niet met lege handen naar deze plaats: Manfred 1, heer van Saluzzo, had hun de gronden geschonken. Dat zou in 1135 geweest zijn, maar er is geen stichtingshandvest meer om dat verifiëren. Andere, wel gedocumenteerde, schenkingen werden gedaan in 1138. 350 De Romaanse gebouwen met hun gotische gewelven vormden een harmonieus geheel. Na een grote brand in 1189, die zo hevig was dat de monniken een aantal jaren in San Martino al Cimino moesten wonen, werd de abdij in de der- tiende eeuw helemaal verbouwd. En bij die restauratie gaven de monniken eveneens uitdrukking aan hun wens de abdij te verfraaien, hetgeen te zien is in de decoratieve ontwerpen in baksteen en natuursteen die de cisterciënzer stichtingsvaders nooit zouden hebben geaccepteerd. De nog wat, onhandig toegepaste nieuwe bouwstijl vertoonde nu niet meer de bernardijner eenvoud, maar bereikte ook niet de sierlijkheid van de grote gotische kerken. in Staffarda is het cisterciënzer gevoel desondanks aanwezig in de fonasteria: deze grote ziekenzaal bestaat uit twee gotische beuken met zware stenen zuilen die zijn bekroond met niet-figuratieve, sobere kapitalen. Staffarda is weinig bespaard gebleven. De abdij werd vanaf 1463 in commende gegeven. Ze raakte gedeeltelijk verwoest tijdens de Spaanse Successieoorlog (hier in Staffarda onderscheidde maarschalk Catinat zich op 18 augustus 1690 in de strijd tegen koning Victor Amadeus U van Savoye, die voor de herstelbetalingen opdraaide). In 1799 werd het klooster geplunderd door de Franse troepen. De cisterciënzers konden hun klooster niet draaiende houden en paus Benedictus XIV wees het in 'voortdurende commende' toe aan de Militaire Orde van Sint-Maurits, die het in 1804 liet vallen, waarna de kerk parochiekerk werd. Vanaf 1826 werden werkzaamheden uitgevoerd om de abdij te redden van een langzame, maar zekere achteruitgang. Sinds vanaf 1923 dit initiatief systematischer werd aangepakt, is men er in geslaagd om een van de mooiste abdijen van Piëmonte voor het nageslacht te bewaren.

Een knusse week kom ik jou wensen,bedankt voor de bezoekje's en tot de volgende keer.
Je blogvriendinneke, Rebecca.

Mooie reportage beste Francis.xxxxxxxxx

14-05-2012 om 09:50 geschreven door Rebecca

13-05-2012 om 14:49 geschreven door Indra-