Ik ben Mazzucco gianfranco, en gebruik soms ook wel de schuilnaam francis1.
Ik ben een man en woon in (belgié) en mijn beroep is Rustpensioen.
Ik ben geboren op 04/01/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloggen reizen & genieten van het leven.
http://blog.seniorennet.be/francis1/
Beoordeel dit blog
sardinié en zijn geschiedenis
sardinié hart van mediterrane kleine verhalen over ons vakantie's in sardinié
De oudste sporen van menselijke aanwezigheid in Sardinië gaat terug tot het lagere Paleolithicum (ongeveer 500.000 jaar geleden): Flint tools, gevonden op het grondgebied van Perfugas en Laerru (SS). Na een schijnbare leegte van duizenden jaren, tot de boven-paleolithicum periode (ongeveer 12.000 BC); deze periode behoren de overblijfselen van herten botten gevonden in de grot Corbeddu van Oliena (NU), die hebben een indirecte sporen (verbranding, verwerking) van de aanwezigheid van de mens. Van de dezelfde Cave Corbeddu, van een bepaald stratum gedateerd met C14 methode op 7,444 + 380 v.Chr., blijft de oudste mens gevonden op het eiland; Zo niet verwijzen naar de boven-paleolithicum (en een of andere manier belandde in de laag erboven), moet worden toegeschreven aan het Mesolithicum (of Epipaleolithicum, 6.000-10.000 BC) van die in andere veilige vorderingen onbekend zijn.
Met de vroege neolithicum (6000-4000 VC) in Sardinië de eerste belangrijke culturele evenementen; keramische verschijnt, soms versierd met instrumentale indruk of met het gebruik van de rand van de cardium palmvaren ("Cardiac keramische"). Vergeleken met de paleolithische steen hulpprogramma's kleiner worden gemaakt en meer accurate verwerking (pijlpunten, beitels, messen, enz.). Het is uit deze periode de ontdekking van landbouw en veeteelt, getuigde door het vinden van de stenen Pestles en slijpmachines, graan zaden en beenderen van huisdieren. Het getuigt ook de uitbuiting en handel van Obsidian van de Monte Arci die worden geëxporteerd naar Corsica, Toscane, Emilia, Ligurië, in Zuid-Frankrijk, en misschien ook in de regio Catalonië.
Aan het einde van de vroege neolithicum is een overgangsfase, met de naam "van Filiestru", gekenmerkt door een bijna totale afwezigheid van decoratie in keramiek.
In het midden neolithische (ongeveer 4.000-3500 v.Chr.) de cultuur van Bonuighinu (uit de grot in de gemeente Mara, SS), ontwikkelt grot nederzettingen of buitenshuis; Zij gegraven de eerste begrafenis kunstmatige kleine grotten (Cuccuru Arrius-Cabras). Het aardewerk is electronisch en gekenmerkt door een verfijnde decoratie. Behoren tot deze periode, beeldjes van "Moeder godin" weergegeven in de vorm van een zwaarlijvige vrouw (volumetrische type idoletti).
De late Neolithische (ongeveer 3.500-2500 v.c.) wordt vertegenwoordigd door de cultuur van Ozieri, verspreid over het eiland. De nederzettingen vermenigvuldigen en de steden zijn vaak groot. Het is in dit stadium dat u de begrafenis Hypogeal architectuur met duizenden graven-de ontwikkelt "domus de janas"-waarin soms worden getoond de symbolen van de spiritualiteit (taurine protomes, spiralen, valse deuren, enz.) of zelfs de architectonische elementen van de huizen van de levende (pijlers, balken van het dak, de zetels, de haarden enz.). Het aardewerk heeft een rijk repertoire van vasculaire vormen en decoratieve motieven gemaakt met verschillende technieken. De "Moeder godin" en is vertegenwoordigd in talrijke beelden niet langer "maar"-type volumetrische geometrisch-abstract (idoletti "Cycladische").
Aan het einde van de late Neolithische is het straalt in het fenomeen van megalitismo (dolmens en menhirs): in deze periode de graf kringen van Gallura en graven van Pranu Mutteddu funeraire complex (Goni (CA)).
Met de kopertijd (ongeveer 2.500-1800 v.Chr.) zijn getuige van de eerste door de cultuur van Ozieri doorgeven aan die van Filigosa en Abelazu, geleidelijke gekenmerkt de eerste dreuzel potten tot hoekige profiel en de tweede van typische kolf vazen. Vanuit het culturele oogpunt is er een aanzienlijke uitputting ten opzichte van vorige fase Ozieri: dit is te wijten aan een toenemende vijandigheid tussen de naties die doordringt in de zelfde tijd overal in het Middellandse-Zeegebied.
Op dit moment, we blijven om te begraven de overledene in het Neolithicum domus de janas en graven nieuwe; Naast de dolmeniche maken graven een verschijning het standbeeld-menhir "legers" van de Sarcidano. In/nabij Sassari, het gebouwd het altaar van de Monte d'accoddi, een soort ziqqurath absoluut uniek in het hele Middellandse Zeegebied.
Later (zij het met verschillende lokale facies) ontwikkelt de cultuur van Monte Claro, gekenmerkt door een keramische type meestal versierd met groeven. In deze cultuur zijn toegeschreven sommige megalithische muren (m. Baranta, Olmedo) opgericht om te bepalen van het gebied, bewijs van het klimaat van onveiligheid, met de behoefte aan verdediging, die kenmerkend is voor deze periode van de prehistorie.
Tussen de kopertijd en de vroege brons pesenza op het eiland, de cultuur van "Bekerglas": een culturele stroom bestaan in andere delen van Europa en in Sardinië lijken samen te voegen min of meer rustig met autochtone bevolkingsgroepen.
De bekendste boom van Sardinië is de kurkeik die vooral domineert in de noordelijke bossen. Het kurk van de kurkeik wordt gebruikt voor souvenirs en uiteraard voor kurken op wijnflessen. In de bergen zijn veel steeneiken, varens en dennen te vinden. Op grote hoogte groeit de wilde roos. Eucalyptusbomen en de wilde olijfboom groeien op de lagere, warmere delen. In het zuiden zijn palmbomen bekende verschijningen. De palmanana is een dwergpalm die alleen voorkomt op het eilandje SantAntioco en niet hoger wordt dan ca. 25 cm. Mirte, lavendel, margrieten en klaprozen groeien op de uitgestrekte velden. De mastiek, in struik- of boomvorm, komt algemeen voor en levert hars voor vernis. Overal langs de kust komen schijfcactussen voor en met name aan zuidkust vinden we de kermes-eik. Evenals op Corsica doet de maquis (Italiaans: macchia) het goed in de kust- en berggebieden van Sardinië. Maquis is een dikke, vaak ondoordringbare heesterachtige vegetatie waaronder mirte, aardbeiboom, sleedoorn, mastiek en zonneroosje.
De moeflon is een inheemse soort die naast Sardinië nog maar op een paar plaatsen in Europa voorkomt. In de bossen en het kreupelhout komen veel herten en wilde zwijnen voor. In het Monte Arcuso-reservaat leeft een kleine groep Sardijnse herten en op het eiland Asinara leven wilde ezels. Het inheemse Sardijnse paard zwerft over het Giari di Gesturi-plateau en op de landtong Capa Caccia. Zeldzaam is de monniksrob, die weer aan de westkust gezien wordt, een teken dat het ecologisch weer de goede kant op gaat in dat gedeete van de Middellandse Zee. Schapen zijn er meer dan voldoende op Sardinië, tussen 2,5 en 3 miljoen exemplaren. Bijzonder is de Sardijnse vos die net als herten, wilde zwijnen, hazen en konijnen in de bossen van de berggebieden leven.
Ware vogelparadijzen vindt men bij de Flumendosa-monding en in het zuidoosten bij Muravera. Flamingos, aalscholvers en vele reigers zijn bekende verschijningen. De rotsen en kliffen vormen een uitstekende omgeving voor vogels zoals wilde duiven, zilvermeeuwen en Audouins-meeuwen. De nesten van roofvogels zoals de vale gier, rode wouw en slechtvalk vinden we dichter bij de rand van de kliffen. De zeldzame Eleonoras valk leeft o.a. op het eilandje San Pietro. In de Sardijnse moerassen komt de witkopeend nog voor. De Sardijnse patrijs is al door de Romeinen meegenomen uit Noord-Afrika. De wateren rond Sardinië zijn zeer rijk aan planten en dieren. Dolfijnen en kleine walvissen komen ten noordwesten van Sardinië en in de Straat van Bonifacio voor. Onder water komen de gestreepte sargo en de bruine zeebaars veel voor. De kloven in de rotsen vormen een uitstekende schuilplaats voor de murene. Sardijns koraal komt voor op de rotsige zeebodem, op een diepte van 15 tot 100 meter. In ondiep water zet de zeeanemoon zich vast op de rotsen. Gorgonic-koraal overleeft alleen in heel schoon water. De takken van deze koraalsoort kunnen rood, geel of wit zijn. In januari 2003 ontdekten Duitse en Italiaanse wetenschappers een nieuwe vleermuissoort. De Sardijnse langoor onderscheidt zich van de vier al bekende Europese langoorsoorten. De wetenschappers maakten ook melding van de ontdekking van een tot dusver onbekende ondersoort van de bruine langoor, een soort die overal in Europa voorkomt.
Ik ben Mazzucco gianfranco, en gebruik soms ook wel de schuilnaam francis1.
De bekendste boom van Sardinië is de kurkeik die vooral domineert in de noordelijke bossen. Het kurk van de kurkeik wordt gebruikt voor souvenirs en uiteraard voor kurken op wijnflessen. In de bergen zijn veel steeneiken, varens en dennen te vinden. Op grote hoogte groeit de wilde roos. Eucalyptusbomen en de wilde olijfboom groeien op de lagere, warmere delen. In het zuiden zijn palmbomen bekende verschijningen. De palmanana is een dwergpalm die alleen voorkomt op het eilandje SantAntioco en niet hoger wordt dan ca. 25 cm. Mirte, lavendel, margrieten en klaprozen groeien op de uitgestrekte velden. De mastiek, in struik- of boomvorm, komt algemeen voor en levert hars voor vernis. Overal langs de kust komen schijfcactussen voor en met name aan zuidkust vinden we de kermes-eik.
De moeflon is een inheemse soort die naast Sardinië nog maar op een paar plaatsen in Europa voorkomt. In de bossen en het kreupelhout komen veel herten en wilde zwijnen voor. In het Monte Arcuso-reservaat leeft een kleine groep Sardijnse herten en op het eiland Asinara leven wilde ezels. Het inheemse Sardijnse paard zwerft over het Giari di Gesturi-plateau en op de landtong Capa Caccia. Zeldzaam is de monniksrob, die weer aan de westkust gezien wordt, een teken dat het ecologisch weer de goede kant op gaat in dat gedeete van de Middellandse Zee. Schapen zijn er meer dan voldoende op Sardinië, tussen 2,5 en 3 miljoen exemplaren. Bijzonder is de Sardijnse vos die net als herten, wilde zwijnen, hazen en konijnen in de bossen van de berggebieden leven.
heerlijk...mmmm
