Acht uur, de gsm gaat en we kijken naar elkaar beiden wetende "het is zover". Ik neem op en ja, het ziekenhuis, of we zo snel mogelijk naar daar willen komen want het zal nog maar een paar uur duren met Amber. Tevens wordt er gevraagt of wij de andere familie willen bellen, want hen lukt het niet, hoewel ze het daar niet opgeven.Ik bel mijn zuster en mijn vrouw belt naar Tamara, die op haar beurt mijn broer belt die ook in Haasdonk woont en samen zullen ze naar Antwerpen rijden. Ondertussen is mijn zus hier aangekomen en die rijd met mijn vrouw naar daar, ikzelf blijf thuis om al de andere mensen te ontvangen en op Laura te passen. Ondertussen wordt er geprobeerd JP of familie te bereiken, maar dat lukt niet, later zal ik vernemen dat mijn vrouw en mijn dochter vroeger in het ziekenhuis waren dan de mensen uit Merksem, maar ze waren er wel op tijd. Zo rond elf uur krijg ik een telefoontje van mijn zuster, het was gebeurd, Ambertje was overleden, de verpleging heeft Amber net voor ze stierf in de armen van haar vader gelegd en daar is ze van ons weggegaan zonder nog een teken van leven te hebben gegeven. Er zijn toen foto's gemaakt van JP met Amber, en van Oma met Amber, en die foto's zijn met de famillie S. meegeven met de belofte de foto's van Oma met Amber bij ons te bezorgen, wel we moeten ze nog krijgen. Mijn vrouw en JP hebben in het ziekenhuis nog een gesprek met de maatschappelijk verpleegkundige, en omdat JP met het onzalige idee rondloopt om Keano van het ene ziekenhuis naar het andere te brengen, hij weet dan niet dat hij Keano in het geheel niet kan ophalen, en om hem dan toch in zijn waarde te laten komen ze overeen dat de maatschappelijk werker een brief opmaakt waarin JP zijn toestemming geeft om Keano op te halen en naar ons thuis te brengen, welke verklaring JP dan ondertekend. Mijn vrouw heeft hem dan weer uitgenodigd om aanwezig te zijn op de begrafenisregeling van Amber, zij heeft hem meerdere malen gezegd dat hij altijd welkom is om de kinderen op te zoeken, dat hij zelfs kan blijven slapen om zo toch bij de kinderen te zijn maar ja. We hebben die middag de regelingen getroffen en de begrafenisondernemer zou zijn uiterste best doen om Amber samen met haar mama te begraven. Ook hebben we besloten voor Amber geen rouwbrieven meer te drukken, die zouden toch nooit op tijd de mensen bereiken, het was al woensdag middag, de brieven moesten nog gedrukt worden en konden hooguit donderdag op de post gedaan worden, dus daarom geen rouwbrief voor Amber. Wij waren er ons wel van bewust dat het voor sommige mensen wel een schok zou zijn als er twee kisten in de kerk staan, maar door de tijdsdruk, en het feit dat we alles zelf moeten doen, konden we niet anders. Die middag wordt ik opgebeld door de vader van JP, hij was het niet eens met de tekst op de rouwbrieven, op die brieven werd alleen JP genoemd, omdat er wettelijk geen enkele band is naar zijn familie, en dus heeft de begrafenisondernemer die zo opgesteld. Ik dacht niet beter of dat was goed zo, maar de man was uitermate boos, en zei zelfs dat hij met zo een brief niet naar de begrafenis kon komen, ik kom uit de lucht vallen en vraag hem wat hij dan wilde dat er opgezet werdt, maar de man was zo onduidelijk dat ik blij was dat JP zijn zuster de telefoon overnam. Het bleek dus dat als zij niet op de rouwbrief voorkwamen, ze geen vrije dag kregen. Ik heb dan gevraagd wat ze er dan wel op wilde hebben en heb de begrafenisondernemer gebeld en gevraagd of hij nog dertig rouwbrieven kon drukken met de gevraagde tekst.
Ondertussen is mijn vrouw thuisgekomen met Keano, en dan heb ik het relaas gehoord van de gebeurtenissen in het ziekenhuis, wat ook weer met het nodige verdriet gepaard ging. Keano had alleen een pyama en een ochtenjasje en een paar slofjes, maar daar werd direkt aan verhopen door de buren, die hadden nog een en ander liggen en dat kwam nu goed vanpas.
Tegen een uur of vier brengt de begrafenisondernemer de bestelde rouwbrieven en ik bel de vader van JP op met de mededeling dat de rouwbrieven hier klaar lagen en dat ze opgehaald konden worden. Tegen de avond komt JP zijn zuster hier om de rouwbrieven, op onze vraag waar JP was kregen we het antwoord " Hij is er niet bij" , ze nemen de rouwbrieven en zijn terug weg. Een paar minuten later komt mijn zuster binnen en die zegt gelijk " Ze zijn om de rouwbrieven geweest, JP zijn zuster?", we kijken haar aan en vragen , hoe weet jij dat , en dan antwoord ze, " ik heb met JP staan praten", JP, dat kan toch niet , die was er toch niet bij. Jawel zegt ze , hij stond te wachten in de breedstraat, en ik was op weg naar hier, ik zag hem staan in het voorbij rijden, ben teruggekeerd en hem gevraagd wat hij hier stond te doen, hij antwoorde dat hij op zijn zuster wachte, die de rouwbrieven gaan ophalen was, hij wou onder geen beding mee naar hier dus ik ben er bijgebleven tot zijn zuster eraan kwam. Wij wisten totaal niet meer waar we het hadden, op drie dagen tijd twee dierbaren verliezen en dan zoiets, wij die langs alle kanten probeerden de vrede te bewaren omdat wij het ook heel erg vonden wat JP en zijn famillie overkwam, maar aan alleswat er gebeurde , buiten het droevige gebeuren van de twee overlijdens , konden wij ook niets doen; alles ging wettelijk zijn gang
Reacties op bericht (2)
07-02-2008
Te erg
Hallo frank
Dit is te erg.
Niet te snappen.
JP zijn kindjes zijn bij jullie en hij komt niet eens met Tanja mee om ze even te zien.
Jullie doen moeite om kaarten voor zijn familie te laten maken en krijgen weer stank voor dank.
Liesbeth het is ook vreemd dat iedereen van de familie van JP blijft zwijgen.
Maar dat zal wel komen omdat ze hier geen weer woord op hebben.
Misschien is de hele familie wel net zo egoistisch en onbeschoft als JP zelf.
lieve groet van Lidy
07-02-2008 om 14:33
geschreven door Lidy
Tja
Je snapt nu wel een beetje waarom JP niet meer naar de kids omkijkt. Maar dat iemand op een hoek kan staan wachten terwijl het om zijn eigen vrouw/vriendin gaat kan ik met de kop niet bij. Maar vind het vreemd dat alles van zijn kant blijft zwijgen.
Ik wens u en uw vrouw en de kleinkids heel veel sterkte toe.
