Weer slecht geslapen, en vroeg terug op kijken we elkaar weer aan, met tranen in de ogen, maar we moeten verder. De kinderen zullen straks wel wakker zijn en dan zijn we weer druk bezig. Verder nog de laatste voorbereidingen treffen voor de begrafenis morgen, we hopen nog dat wij Natascha en Amber samen kunnen begraven, ik weet anders niet goed hoe we twee begrafenissen achter elkaar kunnen verwerken, het is nu al zo moeilijk, maar wij vertrouwen op de begrafenisondernemer, die belooft heeft zijn uiterste best te doen om hen beide mee te krijgen naar Stekene. Tegen een uur of twee komt het telefoontje, hij is onderweg met Natascha en Amber, dus alles kan doorgaan zoals gepland. In de namiddag is het huis hier weer vol, broers en zusters van mij en mijn vrouw komen langs omdat er s'avonds van zes tot zeven uur gelegenheid is om afscheid te nemen van de dierbaren, die dan opgebaard liggen bij de begrafenisondernemer, iets waartegen ik opzie en tegelijk ook weer wel naar uitkijk, het is gek welke gevoelens er dan door u heengaan, het is niet te beschrijven.
Het is zover, we rijden naar Stekene, bang en tevens benieuwd, hoe liggen ze erbij, zijn ze veel gekwetst, zijn ze veel veranderd enz, duizend gedachten flitsen er door mijn hoofd, hoe dichter wij komen hoe dwingender de gedachten. We worden met de gepaste eerbied ontvangen en gezien we iets vroeger zijn kunnen we direkt naar de rouwkamer en daar liggen ze dan, mijn dochter en mijn kleinkind, naast elkaar, vredig verenigd in de dood, onwezelijk stil en koud, maar wel heel mooi, geen tekenen van een verwonding of zo, niets te zien, als we niet beter wisten, zouden we denken dat ze sliepen, zo vredig, en hoewel het heel emotioneel zwaar om dragen is, ben ik blij dat ik er nog bijgeweest ben, dit is een foto die voor altijd in mijn geheugen staat gegrift. Mensen komen en we zitten in een aanpalende ruimte , mensen komen condoleren, zeggen hoe erg het wel is, dat ze er toch zo mooi bijliggen, en dat gaat zo de gehele tijd door. Alleen missen we de familie uit Merksem, hoe meer tijd er verstrijkt hoe meer we gaan denken dat die niet komen, alleen begrijpen we het niet, JP zal dan tenmiste toch wel komen afscheid nemem, nu zijn partner en zijn kind nog boven aarde liggen? Opeens ja hoor ,daar zijn ze, Tanja komt binnen met haar schoonmoeder en haar man, dit laatste denk ik want ik heb die nooit ontmoet, we kijken maar er komt verder niemand. We krijgen wel condoleances aangeboden door Tanja, schoonmoeder en man en die vertrekken weer. Het is nu kwart over zeven en er is niemand meer, JP is niet gekomen, we kunnen dit niet plaatsen, Was onze dochter en kleinkind dan geen laatste groet meer waard, dit doet pijn, heel veel pijn, pijn die bovenop de reeds aanwezige pijn komt, wij begrijpen het niet, proberen maar begrijpen het niet, dit had Natascha en Amber toch niet verdiend. Terug thuis, waar elkeen van onze familie bijeengekomen is zijn er maar twee onderwerpen, dat Natascha en Amber er zo vredig bijlagen en natuurlijk de afwezigheid van JP en familie, tenminste voor een gedeelte. Plots de bel, twee agenten van politie, ze zijn gestuurd door het parket, er moet dringend een verklaring van ons beiden afgenomen worden, wat wij met de kinderen gaan doen? hier laten natuurlijk, oke dat is goed, want anders gaan ze onder toezicht van Jeugdzorg en nu kan dit allemaal blijven zoals het is. het is weer laat als we ons bed weer opzoeken, morgen wacht ons een zware dag
Hallo iedereen, het is weer woensdag , onze vaste bezoekdag bij Kenneth. Toen wij daar toe kwamen was Kenneth naar de fysio, en na een beetje wachten kwamen de mensen daar hem brengen. Hij zag er heel kalm uit en toch vrij allert, zijn ogen stonden heel helder en hij is dan ook gelijk bij Oma op schoot gegaan. Daar geniet hij dan zo van, wij kunnen dat afleiden uit zijn lichaamstaal en zijn gelaatsuitdrukking, alleen spijtig dat er voorlopig nog maar een kant van zijn gezicht meegaat , de andere kant is nog stram maar dat komt mischien nog wel goed. Gisteren is er carnaval gevierd in Pulderbos en de mensen daar hadden Kenneth verkleed en met hem naar de grote zaal getrokken, waar hij zonder problemen in al het lawaai een behoorlijke tijd heeft doorgebracht. Het is nog allemaal wat uitzoeken nog, wat hij leuk vind en wat niet, maar stilaan beginnen we de tekenen te lezen, het zal evenwel nog een behoorlijke tijd duren voordat we precies kunnen zeggen, nu wil hij dit en nu wil hij dat, maar elke vooruitgang hoe klein ook is er een De groetjes ook van Kenneth, Keano en Laura
