Acht uur, de gsm gaat en we kijken naar elkaar beiden wetende "het is zover". Ik neem op en ja, het ziekenhuis, of we zo snel mogelijk naar daar willen komen want het zal nog maar een paar uur duren met Amber. Tevens wordt er gevraagt of wij de andere familie willen bellen, want hen lukt het niet, hoewel ze het daar niet opgeven.Ik bel mijn zuster en mijn vrouw belt naar Tamara, die op haar beurt mijn broer belt die ook in Haasdonk woont en samen zullen ze naar Antwerpen rijden. Ondertussen is mijn zus hier aangekomen en die rijd met mijn vrouw naar daar, ikzelf blijf thuis om al de andere mensen te ontvangen en op Laura te passen. Ondertussen wordt er geprobeerd JP of familie te bereiken, maar dat lukt niet, later zal ik vernemen dat mijn vrouw en mijn dochter vroeger in het ziekenhuis waren dan de mensen uit Merksem, maar ze waren er wel op tijd. Zo rond elf uur krijg ik een telefoontje van mijn zuster, het was gebeurd, Ambertje was overleden, de verpleging heeft Amber net voor ze stierf in de armen van haar vader gelegd en daar is ze van ons weggegaan zonder nog een teken van leven te hebben gegeven. Er zijn toen foto's gemaakt van JP met Amber, en van Oma met Amber, en die foto's zijn met de famillie S. meegeven met de belofte de foto's van Oma met Amber bij ons te bezorgen, wel we moeten ze nog krijgen. Mijn vrouw en JP hebben in het ziekenhuis nog een gesprek met de maatschappelijk verpleegkundige, en omdat JP met het onzalige idee rondloopt om Keano van het ene ziekenhuis naar het andere te brengen, hij weet dan niet dat hij Keano in het geheel niet kan ophalen, en om hem dan toch in zijn waarde te laten komen ze overeen dat de maatschappelijk werker een brief opmaakt waarin JP zijn toestemming geeft om Keano op te halen en naar ons thuis te brengen, welke verklaring JP dan ondertekend. Mijn vrouw heeft hem dan weer uitgenodigd om aanwezig te zijn op de begrafenisregeling van Amber, zij heeft hem meerdere malen gezegd dat hij altijd welkom is om de kinderen op te zoeken, dat hij zelfs kan blijven slapen om zo toch bij de kinderen te zijn maar ja. We hebben die middag de regelingen getroffen en de begrafenisondernemer zou zijn uiterste best doen om Amber samen met haar mama te begraven. Ook hebben we besloten voor Amber geen rouwbrieven meer te drukken, die zouden toch nooit op tijd de mensen bereiken, het was al woensdag middag, de brieven moesten nog gedrukt worden en konden hooguit donderdag op de post gedaan worden, dus daarom geen rouwbrief voor Amber. Wij waren er ons wel van bewust dat het voor sommige mensen wel een schok zou zijn als er twee kisten in de kerk staan, maar door de tijdsdruk, en het feit dat we alles zelf moeten doen, konden we niet anders. Die middag wordt ik opgebeld door de vader van JP, hij was het niet eens met de tekst op de rouwbrieven, op die brieven werd alleen JP genoemd, omdat er wettelijk geen enkele band is naar zijn familie, en dus heeft de begrafenisondernemer die zo opgesteld. Ik dacht niet beter of dat was goed zo, maar de man was uitermate boos, en zei zelfs dat hij met zo een brief niet naar de begrafenis kon komen, ik kom uit de lucht vallen en vraag hem wat hij dan wilde dat er opgezet werdt, maar de man was zo onduidelijk dat ik blij was dat JP zijn zuster de telefoon overnam. Het bleek dus dat als zij niet op de rouwbrief voorkwamen, ze geen vrije dag kregen. Ik heb dan gevraagd wat ze er dan wel op wilde hebben en heb de begrafenisondernemer gebeld en gevraagd of hij nog dertig rouwbrieven kon drukken met de gevraagde tekst.
Ondertussen is mijn vrouw thuisgekomen met Keano, en dan heb ik het relaas gehoord van de gebeurtenissen in het ziekenhuis, wat ook weer met het nodige verdriet gepaard ging. Keano had alleen een pyama en een ochtenjasje en een paar slofjes, maar daar werd direkt aan verhopen door de buren, die hadden nog een en ander liggen en dat kwam nu goed vanpas.
Tegen een uur of vier brengt de begrafenisondernemer de bestelde rouwbrieven en ik bel de vader van JP op met de mededeling dat de rouwbrieven hier klaar lagen en dat ze opgehaald konden worden. Tegen de avond komt JP zijn zuster hier om de rouwbrieven, op onze vraag waar JP was kregen we het antwoord " Hij is er niet bij" , ze nemen de rouwbrieven en zijn terug weg. Een paar minuten later komt mijn zuster binnen en die zegt gelijk " Ze zijn om de rouwbrieven geweest, JP zijn zuster?", we kijken haar aan en vragen , hoe weet jij dat , en dan antwoord ze, " ik heb met JP staan praten", JP, dat kan toch niet , die was er toch niet bij. Jawel zegt ze , hij stond te wachten in de breedstraat, en ik was op weg naar hier, ik zag hem staan in het voorbij rijden, ben teruggekeerd en hem gevraagd wat hij hier stond te doen, hij antwoorde dat hij op zijn zuster wachte, die de rouwbrieven gaan ophalen was, hij wou onder geen beding mee naar hier dus ik ben er bijgebleven tot zijn zuster eraan kwam. Wij wisten totaal niet meer waar we het hadden, op drie dagen tijd twee dierbaren verliezen en dan zoiets, wij die langs alle kanten probeerden de vrede te bewaren omdat wij het ook heel erg vonden wat JP en zijn famillie overkwam, maar aan alleswat er gebeurde , buiten het droevige gebeuren van de twee overlijdens , konden wij ook niets doen; alles ging wettelijk zijn gang
Deze morgen wakker geworden met een onwezelijk gevoel, tegen alle verwachtingen in toch wat geslapen, maar nu komt alles van gisteren weer met een rotvaart op ons af. Geen ontbijt deze morgen, geen trek, ook geen tijd, want Tamara staat er al, en mijn beide zusters een beetje later ook. Er hangt nog altijd een gevoel van ongeloof over ons allen, maar we moeten door, er moet nog heel veel geregeld worden , de begrafenisondernemer komt kort voor de middag, de consulent van de overlijdensverzekering, die wij al jaren voor onze dochter en onze kleinkinderen betalen komt een uur vroeger, ondertussen nog wat buren over de vloer, het is een chaos die aan mij voorbijgaat als in een film, alleen doe ik er nu in mee. Plots is de vriend JP daar met Laura, het kleinste kind, hij is samen met zijn zuster. Dit is een zeer emotioneel moment, we vallen al wenend in elkaars armen en proberen troost bij elkaar te vinden, maar dan begint hij weer , hij kon er niets aan doen en hij had zoveel meegemaakt bij de politie en hij had geleende kledij aan, maar over de kinderen en Natascha niets, geen woord.
Op onze talrijke vragen, zo van , hoe is dit nu gebeurd, hoe is ze gestorven, wat is de oorzaak,hoe gaat het nu met de kinderen kregen we wat onsamenhangende antwoorden die wij als een uiting van ontreddering beschouwden, zo ook het antwoord op de vraag waarom hij ons niet eerder verwittigd had en dan nog met een sms, was zijn antwoord dat hij de gehele dag op het politie kantoor had doorgebracht, wat later een flagrante leugen zou blijkenmaar op die moment voor ons geheel aanvaardbaar. Ik heb hem en zijn zuster gevraagd of ze wilden wachten op de begrafenis ondernemer, om zo met hun wensen met betrekking tot de begrafenis duidelijk te maken, maar ze hadden geen tijd, en zijn na een half uur bij ons te zijn geweest weggereden. Wij hebben dan zelf maar met de consulent en de ondernemer alles geregelgd, de tekst op de rouwbrief, de tekst op het doodsprentje, de dag, de tijd, het meeste overlatend aan de ervaring van de ondernemer. Nadat deze mensen weg zijn komen we even tot rust, een ander woord kan ik er niet voor vinden, maar dat duurd niet lang, er komt een telefoon uit het ziekenhuis, of we in de mamiddag maar het ziekenhuis wilden komen want de toestand met Amber was zeer onrustwekkend. Mijn vrouw is met mijn zuster naar het ziekenhuis gereden, ikzelf ben heel slecht te been,en er mooest iemand thuisblijven omdat Laura hier al was en er nog dingen geregeld moesten worden. In het ziekenhuis was Jp en zijn familie aanwezig en een dokter heeft toen uitgelegd dat Amber hersendood was en dat ze beter van de machines losgemaakt kon worden. Iedereen die daar aanwezig was heeft daar met ingestemd, en dan was het afwachten hoe lang Amber haar hartje het nog kon volhouden.Van de famillie van JP heeft toen niemand mijn vrouw gecondoleerd met het verlies van haar dochter, maar dat kan wel komen door de gebeurtenis met Amber. Ondertussen wordt Keano, die in een ander ziekenhuis vebleef, ontslagen en daar duikt het eerste probleem al op. JP heeft nagelaten in al de tijd dat hij een relatie had met Natascha de kinderen te erkennen, en nu kan hij Keano niet meer ophalen, zijn plan was Keano over te laten brengen naar het ziekenhuis waar Amber en Kenneth verbleven, maar een kind dat niet ziek is hoort niet thuis in een ziekenhuis, en zoals ik al eerder schreef, hij kreeg Keano niet mee.
Vroeg op de avond krijg ik telefoon van de ex-man Van Natascha, die zonder dat hij het wilde er ineens 4 kinderen bijhad, volgens de wet. Hij belt mij en geeft gelijk de telefoon door aan een medewerker van het parket Antwerpen met de vraag of de kinderen bij ons geplaatst konden worden, de ex man had daar op aangedrongen gezien zijn zoon en de oudste van Natascha, al jaren bij ons wordt opgevoed, en als er iets was in Merksem de kinderen altijd bij ons gebracht werden, dit tot verduidelijking. Ik zeg dat dat goed is, Laura is hier tenslotte al, en de parketmedewerker zegt dat ze een pv gaan opmaken, ondertekend door de ex, en dat we Keano die avond nog uit het ziekenhuis kunnen halen. Daar het echter al laat is, en wij ook al bezig zijn de adressen op de enveloppen te schrijven, want de overlijdensberichten zijn ondertussen ook gebracht, wordt het ziekenhuis op de hoogte gebracht dat Keano woensdag opgehaald zal worden, wat helemaal geen probleem is.
Het is ondertussen wel al heel laat en we zijn beiden op, proberen wat te slapen dus, met de vrees dat we er die nacht waarschijnlijk wel uit zullen moeten voor Amber
Voor allen die langs deze weg toch de vorderingen van Kenneth blijven volgen, heel hartelijk dank voor uw reacties, en voor de andere lezers , Kenneth is tengevolge van de brand met zeer ernstige hersenschade opgenomen in het revalidatie-centrum Pulderbos, en het was mijn gewoonte om wekelijks de vorderingen of terugval van Kenneth te melden op het PSP- forum, maar daar ben ik en nog een aantal famillieleden van verwijderd dus daarom geef ik hier nu een verslagje, tussen de andere berichten door.
Gister weer bij Kenneth geweest en hij was redelijk ontspannen maar hij kon maar niet wakker blijven, waarschijnlijk nog een reactie van de narcose en de slaapmedicatie, die hij ook nog toe gediend krijgt. Dus heel veel is er nu niet te vertellen, hij sliep en sliep en sliep, maar dat is ook wel een manier om een ietsje bete te worden.
Als er in de loop van de week nog iets veranderd laat ik het hier weten Bedankt voor de belangstelling
Dag iedereen Vandaag gaan we weer terug naar 3 september 2007. Ik heb zo in de loop der tijd de gewoonte ontwikkeld om s'maandags na het ontbijt mijn pc op te starten voor mijn bankzaken te regelen, oa rekeningen die binnengekomen zijn te betalen enz. en mijn start pagina is de webu00adpagina van Het Laatste Nieuws, waarop ik een klein berichtje mijn aandacht trekt. " Moeder en twee kinderen in levensgevaar na woningbrand " Ik lees verder en krijg een on heimelijk gevoel, de beschrijving van het appartementje, de inrichting, de straat , de moeder en de twee kinderen, alles leek mij te veel op het huis van mijn dochter. Ik las en herlas het artikel en dan ben ik gaan bellen, eerst de vaste lijn,maar die was dood, daarna de gsm en die werd ook niet opgenomen, nog eens de vaste lijn geprobeerd bijna tegen beter weten in ook weer de gsm geprobeerd, zonder resultaat. Ondertussen was mijn vrouw er ook en beiden wilden in eerste instantie niet toegeven aan het onheilsgevoel dat over ons kwam, alles klopte, Laura de jongste was bij buren en Keano was in het ziekenhuis, zodat ons dochter met Amber en Kenneth alleen thuis was daar de vriend van ons dochter naar het ziekenhuis moest omdat Keano een speciale scan nodig had, alles klopte te goed. Ik ben dan gaan bellen, eerst de locale politie, daarna Antwerpen en tenslotte Antwerpen noord. Daar heb ik dan de melding doorgekregen zo in de aard van " Mijnheer , ik heb een spijtige mededeling voor u, uw dochter is overleden en de twee kinderen zijn zeer ernstig gewond". Het was of wij het gehele huis over ons heen kregen, we staarden naar elkaar en dan zei mijn vrouw " Dat kan niet waar zijn, die politie is verkeerd, dat kan niet waar zijn, we zijn er gister nog geweest" , waarna we beiden zijn ingestort, toch kan dit niet lang geduurd hebben, want we moesten iedereen op de hoogte brengen , vooral aan onze kant, daar we in Merksem niemand te pakken kunnen krijgen. Op eens is ons huis vol met mensen, die lopen wenen, telefoneren, vragen stellen, enz, enz. Rond twee uur komt de plaatselijke politie met het telefoonnummer van de dienst slachtofferu00ad bejegening te Merksem, ik heb dat nummer gebeld en daar heeft men mij een telefoon en een gsm nummer doorgegeven, en die is Tamara dan beginnen bellen, want wij wisten hier nog altijd niet wat er nu precies gebeurd was, hoe was die brand begonnen, hoe lang heeft het geduurd, hoe zijn de kinderen er aan toe, in welk ziekenhuis liggen ze , al die vragen die steeds maar terug blijven komen. Van de vriend van onze dochter hebben we de gehele dag niets vernomen, noch van zijn familie , wij hier bijna gek van de vragen en de onzekerheid en die dachten er nog niet aan van ons eens te bellen, het was bijna 23 uur 30 toen er een smsje binnen kwam , inderdaad van JP, de vriend , een smsje God nog aan toe, hoe is het mogelijk , dat was dan de zoveelste klap, en het smsje ging dan nog over hem , geen woordje uitleg , alleen maar zelfbeklag, dat hij door de politie en de BOB ondervraagd was enz. , maar geen woord over onze dochter en onze kleinkinderen. Dit was zo een beetje de derde september 2007 aan onze kant
