"Tarmac"
van Nicolas Dickner.
Al sinds verschillende generaties krijgt elk lid van de familie Randall in een droom de datum door dat de wereld zal vergaan. Ze noemen dit fenomeen het Kwade Kwartier. Maar ieder krijgt een andere datum door.
Wanneer een Randall zijn datum overleefde, gaf dat aanleiding tot een geestelijke onevenwichtigheid wat gewoonlijk eindigde in een inrichting.
Enkel de jongste vertegenwoordiger van de familie, de 17-jarige intelligente Hope, heeft haar Kwade Kwartier nog steeds niet gehad. Dat maakt haar onrustig en ze poogt dan zelf het einde der tijden te bepalen door de dobbelstenen te werpen. Van dan af komt ze haar aldus gevonden datum op verschillende plekken tegen, zoals de vervaldatum op een pak noedels. Op een dag vindt ze een oud tijdschrift met reklame voor een boek over de voorspelling van het einde van de wereld met haar zelfde datum! Zij gaat op zoek naar de schrijver, maar waar ze ook komt is deze steeds juist verdwenen. Ze blijft zijn spoor volgen tot in Japan, doch de man blijft onvindbaar.
Het is eigenlijk een bizar, absurd verhaal, doch wel vlot geschreven. De commentaren op de achterflap van het boek gaan echter voornamelijk over het vorige boek van deze jonge Canadese schrijver: Nikolski.
Over Tarmac: een minstens gelijkwaardige opvolger, een hartverwarmende liefdesgeschiedenis tussen twee zeventienjarigen met de dreiging van de Apocalyps speels op de achtergrond.
Nikolski wordt mijn volgende boek om te lezen.
|
