God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Het is zoals bij vele vragen in het leven. Bij het zoeken naar het antwoord, dat soms voor onze neus ligt, moeten we even halt houden, even stil zitten desnoods. Dat is veel te meer zo wanneer het over geloven gaat, over de vraag hoe ik mijn God, mijn Christus ervaar. Terugkeren naar het hart. Bezinnen over onze diepste drijfveren. Pas in het diepste van ons hart kunnen we als mens echt bij God geraken.
Daarvoor moeten we de dagelijkse sleur achter ons laten zoals ik ooit een groep zusters zag over en weer wandelen in een grote inkom juist voor de deur van hun kapel. Zij veegden er zowel letterlijk en figuurlijk het stof van hun sandalen, in stilte, zich voorbereidend op hun gebed straks in de kapel.
Ik heb dit tot op heden onthouden. Meer moeten we niet doen bij God te raken: terugkeren naar ons hart en kijken wat het van me verlangt.
Deze vraag tesamen met de vraag: "Hoe moeten wij als christenen geloven" zijn wellicht de twee belangrijkste vragen waarvan vooral de laatste te sterk benadrukt werd door de kerk in afgelopen decennia. Ja, wie is die Jezus? Daar zijn genoeg boeken over voor handen en toch blijft het geen gedane zaak. Het leven van Jezus begint in de meeste evangeliën met Zijn geboorte. De evangelist Marcus echter plaatst Jezus in het begin van zijn evangelie meteen als de jonge man die net als zijn Joodse tochtgenoeten zoekt naar gerechtigheid en zo de letterlijk afdaalt naar de Jordaan waar hij zich laat dopen. In die Jordaan, het diepste punt van onze aarde, doet hij wat anderen met hem doen: het ritulele reinigen. Dat rituele vind je zowat in alle religies terug zoals Hindoes zich onderdompelen in de Ganges. Jezud geeft hier echter een radicale duiding aan, heel anders dan het rituele. Het is, naast de bevestiging die hij van Godswege krijgt in de vorm van een duif die over hem neerdaalt: Dit is Mijn geliefde Zoon in Wie Ik welbehagen vind, de oproep tot iedereen die Hem wil volgen dat dit enkel en alleen kan door gerechtigheid. Diezelfde gerechtigheid die al door de profeten werd voorspeld. Het grote verschil me Isaak is wel dat Hij het met Zijn eigen leven zal bekopen.
Die duif is er niet zomaar aan toegevoegd; want dat evangelie van Marcus is geschreven toen alles wat Heilig was miskend en verstoord was door de Romeinen. De tempel was verwoest. En de eerste kleine christengemeente, daar waren alle leiders van vermoord. Dan was die vraag inderdaad nogal dringend. Jezus, wie ben je en waarom moeten wij je volgen? Maar precies door in het water van de doop te gaan staan, heeft die kleine gemeenschap het overleefd.
Nu ook onze kerken leeglopen en het christelijke geloof een deuk krijgt wordt ons heel duidelijk de vraag gesteld:Wie is Jezus voor jou vandaaag? Starten we net als toen met een kleine gemeenschap, die zijn fundamenten vond in gerechtigheid en vrede, zoals al door onze voorvaderen lang voorzegd?!
Het was me een genoegen te zien dat jonge marketingstudenten op een creatieve heel hedendaagse manier Jezus in de spotlights plaatsten. Het was nog verrassender toen ik gelijkaardige "reclame" zag op Indische sites. ik probeer er een paar hier achter te laten als voorproefje.
Het kerkgebeuren staat dus niet langer los van die ene feestelijke dag. Want tijdens het godsdienstonderricht in de klas krijgen de leerlingen volgens het leerplan de passende inzichten in de opbouw van de eucharistie. Zo herkennen kinderen in de kerk wat ze op school leren. Het gezamenlijk gebed in de klas, de schoolvieringen en de vele pastorale impulsen o.a. naar aanleiding van de advent en de vasten vorrmen het ideale kader voor de voorbereiding op de eerste communie.
Na de eerste communie ontvangt elke eerste communicant een paspoort: een plooikaart met bewijs van doopsel en eerste communie. Deze kaart kan later eventueel aangevuld worden, bij voorbeeld naar aanleideing van het vormsel.
De nieuwe aanpak van de voorbereiding wil het automatisme doorbreken waarmee de eerste communie vaak wordt beleefd. Ouders, school en parochie worden uitgenodigd elk hun steentje bij te dragen.
De drie plaatselijke instapvieringen op de parochie zijn bedoeld om geleidelijk in te stappen in de viering van de eucharistie: Jezus roept ons bij onze naam, wij luisteren naar verhalen uit het Jezus-boek, Jezus nodigt ons aan zijn tafel. De instapvieringen zijn sobere vieringen met telkens dezelfde bouwstenen die ook terugkeren in de eerste communieviering zelf: gebeden, liedjes, tafelgebed, ... De doorstapviering is bedoeld om de overgang te maken van de eerste-communieviering naar de viering van de zondag. Na elke viering ontvangt de communicant een gekleurde Bijbelkaart om nog even thuis bij het Bijbelverhaal stil te staan. Een theelichtje waarop elk zijn naam schreef, vormt doorheen de vieringen de rode draad.
Om van de eerste communie een feest te maken - niet alleen voor de zevenjarigen, maar tevens voor het hele gezin en de hele geloofsgemeenschap - slaan ouders, school en paroche de handen in elkaar. De parochie biedt de ouders de kans zich in te schrijven voor de eerste communie. De eerste communie vindt nortmaal plaats op de parochie waar de ouders wonen; sommigen kiezen ervoor aan te sluiten op de parochie waar hun kind school loopt. Tijdens twee ouderavonden ontvangen de ouders een rugzakje waarin een aantal voorwerpen stekenom thuis op een leuke wijze stapjes te zetten naar de eerste communie toe. Zo wordt aan alle ouders gevraagd een zelfgemaakt kruisbeeld mee te brengen naar de eerste instapviering. Een bijbelpopje nodigt de ouders dan weer uit om af en toe een Bijbelverhaal te vertellen of voor te lezen. Een zakje met steentjes herinnert er alle gezinsleden aan hoe belangrijk vergeving wel is.
Misschien is het meer waar dan ooit wat me ondertusssen een leerkracht lager onderwijs me vertelde al is hij zelf geen pilarenbijter en wil hij zeker niet heiliger zijn dan de paus, maar precies daarom heb ik onthouden wat hij toen zegde: "Moesten wij als leerkrachten in onze klas niet meer over Jezus en de kerk spreken, dan weten de kinderen daar ook niets meer over want wij zijn de laatsen die het nog doen. Want wanneer zij het van ons niet meer horen, zonder zelfs maar belerend te willen overkomen, van wie zouden ze nog over Jezus horen? Niet van de ouders die zelf misschien wel nog geloven maar het niet meer doorvertellen, ook al en vooral niet omdat ze zelf niet meer naar de kerk, laat staan naar de wekelijke misviering gaan."
Het was deze gedachte die bij me opkwam toen ik bij de aanvang van een blog rond "geloven" de vraag kreeg van een blogbezoeker het thema verstaanbaar te meaen en missschien terug te gaan naar de bron van ons geloven, naar alles te hertalen zoals die leerkracht het moet doen.
Omdat toeval niet lijkt te bestaan viel me precies nu een dekanaal initatief van de stad Roeelare(B) in de bus: OP STAP MET JEZUS! Nieuwe voorbereiding op de eerste communie. Laat ons dan stap voor stap zien hoe we het als kerkgemeenschap kunnen doen, hier blogje per blogje, in de hoop dat anderen hier inspiratie en bemoediging vinden. Reagern mag natuurlijk altijd!
Het gebeurt af en toe dat mensen via het bloggen een ander beter willen leren kennen, dat ze even hun kwaadheid of jarenlange frustraties kwijt kunnen aan dit medium, maar evenzeer zijn er mensen die zich optrekken aan de anonimiteit van de gedachten en bedenkingen van een ander. Wanneer dan een deur opengaat - heb ik al eerder meerdere malen geschreven - kan het dan ook gebeuren dat je die persoon met zijn diepste wezen binnenlaat, en zelf al is hij uit het oog, dan nog kan een vraag me soms bezig houden, zeker wanneer ze zo direct gesteld wordt als hierboven.
WIE IS GOD? Het zou ons te ver leiden daar dieper op in te gaan; daar zijn andere media en forums voor en het was wellicht ook niet de bedoeling van de vraagsteller een antwoord te lezen, maar gezien die vraag me niet loslaat heb ik deze gedeeld met een medeblogger. Hierbij geef ik heel summier vraag en antwoord weer. Op die bemerking of er ons zovele geboden werden gegeven wil ik wel antwoorden vanuit mijn opvoeding en geloof dat ik maar één gebod heb onthouden en dat is De LIEFDE: HEB ELKANDER LIEF ZOALS IK JULLIE HEB LIEF GEHAD!
"Want wie is God? Met al die verschillende culturen en geloven weet ik het ook niet meer. (een vraag die velen bezig houdt de laatste maanden in de multiculturele samenleving nvdr) Er zijn zoveel geboden die mijn Heer zogenaamd ingesteld heeft maar de mens interpreteert deze zoals het hem het beste uitkomt.(bemerken wij hier inderdaad niet het shoppngsgedrag in geloof zoals je kiest wat in je mandje past?! nvdr)
Mijn levensovertuiging is: respecteer je medemens en ik geloof dat je dan al een héél eind bent."
Inderdaad een waardevol inzicht, en het antwoord dat een derde blogger gaf op bovenstaande laat ik hieronder volgen:
"Inderdaad, niet zo evident om te antwoorden .... Maar wat me opvalt is haar uitspraak: "mijn levensovertuiging is repecteer je medemens". Elkeen begrijpt het geloof op zijn/haar manier. En je medemens respecteren is uiteindelijk je naaste. Je naaste respecteren vind ik persoonlijk al een hele opgave. Want wat is respect? Liefde, vertrouwen, vergevingsgezindheid, barmhartigheid, ... Misschien beseft zij het niet, maar drukt ze "God" op een andere manier uit in haar uitspraak. Voorts, alléén al door haar antwoord aan jou is ze wel op zoek op haar geloofsweg en God zal haar hierbij wel helpen, in tijd en ruimte aan Hem gegeven. Als ze je blog leest, zal ze ook veel wegen van God ontdekken.
Ik zou X. zeker aanmoedigen in haar woorden "mijn levensovertuiging is: respecteer je medemens", daar elkeen die deze levenswaarden (be)leeft al heel sterk in de nabijheid is van God!"
"Dank voor het mee-evangeliseren. Ga door met je roeping!" zijn de woorden nog aan mij gericht. Ik heb hier niet anders dan vroeger, en dit ook in de lijn van mijn blog geprobeerd een antwoord te geven, en dit voor één keer met medewerking van anderen die me vonden op mijn weg in vriendschap en geloof. Is dit niet bijzonder hoe mensen elkaar tot wegwijzer zijn in hun diepste diepnaar elkaar en naar God, wie deze ook voor hen moge wezen!
Om in te gaan op een tip van een blogvriend moet een blog als deze misschien zijn start nemen uit het echte leven en ook heel concreet zijn, vooral verstaanbaar. Dit probeer ik in volgende bijlagen. Alvast herneem ik een artikel van vroeger dat voor u, lezer, moet duidelijk zijn waarom ik o.a. een blog start rond het onderwerpGELOVEN.
vocation
VOCATION? ROEPING?
« Est-ce quil y aura une vocation cette année-ci? »
Deze vraag hoorde ik door een dame gericht aan een leerkracht, die jaarlijks (we schrijven 1975) met een groepje laatste jaarsstudenten de Paasdagen hielp verzorgen in een klein dorpje in het noorden van Frankrijk, waar toen al nu 30 jaar geleden er een groot priestertekort was. Die dame was zowat de rechterhand van de pastoor aldaar. Het was tijdens de repetities (ons groepje bestond uit een zestal jongens) voor het Paastriduum dat ik plotseling die vraag heel duidelijk hoorde stellen, en wat meer is, de dame richtte haar ogen op mij. Ik werd van binnen heel diep geraakt; ik kreeg het zelfs warm, en ook al had die dame me nooit voordien gezien - we waren trouwens pas aangekomen en hadden dus nog niets méér gedaan dan wat kennismaken voelde ik duidelijk dat het om mij ging. Nog meer, in zijn fluisterend antwoord tot haar kon ik uitmaken dat er een oui doorklonk en ik zag zelf zijn gezicht stralen. Wat ik hier en nu vertel herinner ik me levendig alsof het gisteren was. Ik zie nog dat kerkje, de plaatst waar ik zat en waar de priester en die dame stonden, ja daar bij die pilaar. Laat me voor alle duidelijk er onmiddellijk aan toevoegen dat er nog geen pastorale contacten waren tussen die priester en mezelf i.v.m. een eventueel engagement priester te worden, en ondertussen zullen jullie ook weten dat ik al meerdere malen via mijn blog tekende met the unblessed deacon. En toch blijft die herinnering. Een gelijkaardige gebeurtenis, dit vele jaren later, werd ik eveneens persoonlijk aangesproken net als toen, al was het ook nu niet van persoon tot persoon., maar het gevoel en de zekerheid waren er in elk geval wel! Nog meer, ik voelde dat die weinige woorden niet zomaar woorden waren , maar een echte uitnodiging, misschien wel van hierboven.
Het was op een doodgewone zondag toen onze geliefde pastoor het had over roepingen en, denkend aan de nakende op pensioenstelling van een diaken, ergens een oproep deed naar al dan niet geëngageerde parochianen of er geen mensen waren die bereid gevonden werden de opleiding tot diaken te volgen. Op dat moment zal hij dat wel ingekaderd hebben in zijn homilie, maar het aan de andere kant zo duidelijk hebben verwoord dat ook ik voor een tweede maal ten diepste werd geraakt, want ook deze keer werden zijn ogen op een gegeven moment op mij gericht. Ik wist gewoon dat deze boodschap voor mij was al hadden we het er nooit over gehad; ik had er in elk geval nooit over nagedacht . En toch wist ik en beaamde ik in stilte, in dat uur: Ja, dat wil ik doen.
Ik heb de preister na de mis op gewacht en ik zag aan zijn ogen waarover ik het wou hebben. Omdat dit geen aangelegenheid is om zomaar op straat te vertellen heb ik hem nog diezelfde avond uitgenodigd voor een broodmaaltijd bij me thuis in de komende week.
God heeft geduld en gunt ons de vrijheid van de Liefde. Bij Zijn schepping had Hij nog tijd om de mens die Hem zou kennen en beminnen, zichzelf te laten worden. Dat is Zijn grote scheppende kracht die we overal ontwaren als we er maar voor open staan. In Zijn schepping krijgen we een plaats in Zijn geheel, zowel tegenover de schepping als tegenover onze God. Dat is trouwens ook onze dagdagelijkse opdracht tussen en met mensen, dicht bij en veraf!
Dank u Vader voor Uw vertrouwen Dat ik lopen mag op aardse gronden Dat ik liggen mag in moeders schoot Dat ik slapen mag in Jouw armen Daarom zeg ik nu Dank
Dat ik kijken mag naar het licht Dat ik luisteren mag naar het gezang Dat ik voelen mag de strelingen van de wind Daarom zeg ik nu Dank
Dat ik in Uw huis mag binnentreden Dat ik knielen mag aan Uw voeten Dat ik bidden mag tot Jou Daarom zeg ik nu Dank
Dat ik de lucht inademen mag Dat ik de zon haar warmte aanraken mag Dat ik drinken mag uit Uw beker Daarom zeg ik nu Dank
Dank u Vader Dat mijn lichaam mocht lopen op Jouw Aardse gronden Dank u Vader dat ik ooit zal mogen rusten In Uw schoot Dank u Vader dat ik Uw vertrouwen Heb mogen ontvangen
Want Vader Zonder Jouw geloof in mij Was ik nooit rechtop blijven staan
Wie zijn deur sluiten zal voor het slechte zal ook het goede buitensluiten.
Daarom vraag ik nu in dit klein en eenvoudig gebed: Heer wil Jij vandaag vanaf de vroege ochtenduren waken over mijn geliefde, over mijn vrienden, en al wie ik nog niet maar morgen misschien ook kennen zal.
Heer laat een zegen neerdalen op aard. Laat een lichtkrans van goud en zilver ieder mens als een krans omarmen.
Heer bescherm hen, Zij die moeten strijden. Zij die moeten vechten. Zij die geen thuis meer zullen hebben.
Heer laat ook voor al diegene die, wie weet de nacht in zonde doorbrachten in vrede ontwaken.
Dat mijn Heer vraag ik jou vandaag, maar ook morgen, overmorgen en al de rest van de dagen die ons nog scheiden van de verlossing die Jij ons ooit brengen zal.
En weet dat wanneer men het goede buitensluiten zal we ook het goede zullen mislopen.
Daarom vraag ik, Heer, laat ieder mens in vrede samenleven.
als christen, vanuit het in de smalle marge verdrongen christendom, zelfs het vervolgde christendom zoals nu in India, nog voldoende risicos's te nemen om op te komen voor Gods menslievendheid door ze zelf te beoefenen en dit in conrete daden om te zetten, vertaald in de zeven geestelijke werken van barhhartigheid: twijfelenden raad geven, onwetenden leren, zondaars vermanen, bedroefden troosten, beledigingen vergeven, onrecht geduldig verdragen en bidden voor de zaligheid van de ander. Dit alles is inderdaad het risico dat God heeft genomen met Kerstmis. Sedert de komst van Jezus op aarde is alles veranderd niemand zal dat kunnen ontkennen, welke overtuiging hij ook deelt!
Inderdaad, een nieuw begin kan je deze blog wel noemen, al is het eigenlijk de voortzetting van mijn eerste blog: "LIEFDE EN VRIENDSCHAP ALS SLEUTEL". Maar ik voelde al langer aan dat het oorspronkelijke blog, dat eigenlijk ook op een persoonlijk doorleefd geloof is gebaseerd, er te weinig plaats was om het uitdrukkelijk rond geloven te hebben. Het is helemaal niet de bedoeling discussies hieromtrent te voeren. Gewoon een extra dimensie toevoegen aan mijn ander blog.
Het spreekt voor zich dat alles wat rond geloven te maken heeft de wisselwerking blijft behouden tussen de concrete inzet voor de minder bedeelden en het persoonlijk geloven.
Ik wens dit blog dan ook te openenen met de zegenwens van Mgr. Roger Vangheluwe:
"Voor het jaar dat begint wens ik datr er plaats is (het blog weelicht?!) voor jou in onze wereld, een warm huis, een warme thuis en een warm hart. Dat je plaats inruimt voor wie op jou rekent. Dat er in jouw hart ook plaats is voor God: dat Hij er welkom is. Zalig nieuwjaar!"
Ik dank bij deze van harte de mensen die ik de voorbije drie jaar mocht leren kennen, en waar ik ook door hen geleid werd, elk op zijn manier, op de weg naar en in het geloof. Namen wil ik niet noemen, maar ik denk dat zij die dit lezen wel weten hoe wij aan elkaar geschonken werden.
Mijn persoonlijke wens is dan ook dat nog anderen mijn wegen kruisen in hoop, geloof, liefde en vertrouwen waarvoor van harte DANK! Zij die me nog niet kennen vinden me dan wél op
in onze kerk was er vandaag een mogelijkheid het sacrament van de biecht te ondergaan, en dit onder verschillende rituelen. Dit sacrament van vergeving heeft het lastig op vandaag, maar toch zag ik heel velen uit de rij stappen om naar één of andere priester te gaan, de handen opgelegd te krijgen, de handen symbolisch te reinigen in een bekken water, en andere.
