Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het gebeurt af en toe dat mensen via het bloggen een ander beter willen leren kennen, dat ze even hun kwaadheid of jarenlange frustraties kwijt kunnen aan dit medium, maar evenzeer zijn er mensen die zich optrekken aan de anonimiteit van de gedachten en bedenkingen van een ander. Wanneer dan een deur opengaat - heb ik al eerder meerdere malen geschreven - kan het dan ook gebeuren dat je die persoon met zijn diepste wezen binnenlaat, en zelf al is hij uit het oog, dan nog kan een vraag me soms bezig houden, zeker wanneer ze zo direct gesteld wordt als hierboven.
WIE IS GOD? Het zou ons te ver leiden daar dieper op in te gaan; daar zijn andere media en forums voor en het was wellicht ook niet de bedoeling van de vraagsteller een antwoord te lezen, maar gezien die vraag me niet loslaat heb ik deze gedeeld met een medeblogger. Hierbij geef ik heel summier vraag en antwoord weer. Op die bemerking of er ons zovele geboden werden gegeven wil ik wel antwoorden vanuit mijn opvoeding en geloof dat ik maar één gebod heb onthouden en dat is De LIEFDE: HEB ELKANDER LIEF ZOALS IK JULLIE HEB LIEF GEHAD!
"Want wie is God? Met al die verschillende culturen en geloven weet ik het ook niet meer. (een vraag die velen bezig houdt de laatste maanden in de multiculturele samenleving nvdr) Er zijn zoveel geboden die mijn Heer zogenaamd ingesteld heeft maar de mens interpreteert deze zoals het hem het beste uitkomt.(bemerken wij hier inderdaad niet het shoppngsgedrag in geloof zoals je kiest wat in je mandje past?! nvdr)
Mijn levensovertuiging is: respecteer je medemens en ik geloof dat je dan al een héél eind bent."
Inderdaad een waardevol inzicht, en het antwoord dat een derde blogger gaf op bovenstaande laat ik hieronder volgen:
"Inderdaad, niet zo evident om te antwoorden .... Maar wat me opvalt is haar uitspraak: "mijn levensovertuiging is repecteer je medemens". Elkeen begrijpt het geloof op zijn/haar manier. En je medemens respecteren is uiteindelijk je naaste. Je naaste respecteren vind ik persoonlijk al een hele opgave. Want wat is respect? Liefde, vertrouwen, vergevingsgezindheid, barmhartigheid, ... Misschien beseft zij het niet, maar drukt ze "God" op een andere manier uit in haar uitspraak. Voorts, alléén al door haar antwoord aan jou is ze wel op zoek op haar geloofsweg en God zal haar hierbij wel helpen, in tijd en ruimte aan Hem gegeven. Als ze je blog leest, zal ze ook veel wegen van God ontdekken.
Ik zou X. zeker aanmoedigen in haar woorden "mijn levensovertuiging is: respecteer je medemens", daar elkeen die deze levenswaarden (be)leeft al heel sterk in de nabijheid is van God!"
"Dank voor het mee-evangeliseren. Ga door met je roeping!" zijn de woorden nog aan mij gericht. Ik heb hier niet anders dan vroeger, en dit ook in de lijn van mijn blog geprobeerd een antwoord te geven, en dit voor één keer met medewerking van anderen die me vonden op mijn weg in vriendschap en geloof. Is dit niet bijzonder hoe mensen elkaar tot wegwijzer zijn in hun diepste diepnaar elkaar en naar God, wie deze ook voor hen moge wezen!
Dit is de titel van een fascinerend boek dat ik aan het lezen ben; zeer interessant zowel als thriller, maar ook voor de echte kunstliefhebber, en dit door de goede beschrijving van door ons bekende werken; over vervalsingen, maar evenzeer over het lot van de Joden voor en na de oorlog, mét zelfs tussendoor de vraag naar God. Het geheel smaakt soms ook een beetje naar "Witse" waar het gaat over de psychologische impact die een zaak kan hebben op het leven en het welzijn van de privédétective. Voor kunstkenner zeker warm aanbevolen, maar zelfs zeer interessant om bij te leren wat voor netwerken bestonden om het geld, om de kunst, om mensenlevens te redden! Heb ik u nieuwsgierig gemaakt? In elk geval verdween elke pijn aan hand tijdens het lezen!
Maarten
DE VERDWENEN SCHILDERIJEN GAUKE ANDRIESSE 2006 ISBN 90 450 12251
Ik weet dat velen onder jullie zich nu al recht gaan zetten, misschien zelfs op het puntje van de stoel wanneer ze deze titel zien, want in heel veel blogs neemt de vriendschap van een hond een heel bijzondere plaats in. Ik ken zelfs mensen die hun verlof hebben geannueleerd omdat het hondje ziek was. Anderen hebben er dan weer een begrafenis in stijl voor laten doorgaan met het gepaste afscheid. Weer anderen hebben er een verjaardagsfeest voor georganiseerd. Wie ben ik om daar over te oordelen wanneer ik die gehechtheid zie, al blijft bij mij de vraag of we inderdaad in een wereld terecht zijn gekomen waar zoveel contactarmoede is dat we geen mensen meer om ons heen hebben als vriend. Maar dit even ter zijde deze keer omdat ik hier een mooie tekst heb gevonden - trouwens indertijd speciaal laten ontwerpen voor een dierenvriend - waar ik menigeen onder jullie wellicht een plezier kan doen, en dan denk ik meteen aan een paar goede blogvrienden en -vriendinnen. Het is jullie van harte gegund!
Vandaag, verjaardag sterfdag van Francis zoals ik eerder schreef, ontvang ik het overlijdensbericht van een moeder van een goede vriendin van mij. En dan denk ik terug aan een tekst die ik al eerder had aangekruist ... Voor ooit, maar soms staat dat OOIT voor de deur en stellen we de vraag naar de vanzelfsprekendheid van de dingen ... "Had ik toen zij nog leefde ooit wel eens de tijd genomen om goed naar haar te kijken als zij zich opmaakte, als zij haar haren kamde? Ik kon het me niet meer herinneren. We hadden 's ochtends te veel haast en het was te vertrouwd om erbij stil te staan. Toch zag ik nog momenten van verstilling voor me, zoals afgebeeld op de foto (kon ook Francis zijn met zijn lach, gezeten op de bromfiets). Als we 's avonds aan onze grote tafel zaten, urenlang en zonder haast om nog iets te moeten doen of ergens naartoe te gaan. ( hier denk ik in het bijzonder aan een paar senioren maar wellicht ook aan anderen die "het lege-tafelsyndroom" kennen en ervaren). Soms voerden we lange gesprekken, maar meestal was elkaars aanwezigheid al voldoende om te voelen dat alles goed was (zoals die vriendin die haar gisteren overleden moeder aanvoelde al die jaren van zorg, woordeloos en tevreden, dankbaar of soms angstig). Als ik er nu aan terugdacht, leek het alsof dat gevoel er vaak was geweest, zonder dat we ons daarvan echt bewust waren. HET WAS TE VANZELFSPREKEND GEWORDEN!"
Het zijn bij deze momenten van afscheid - het hoeft niet eens de dood te zijn - dat we ons voornemen bewuster met elkaar om te gaan, maar zoals gezegd, dit haastig leven doet ons soms vergeten dat wij hier maar voor even zijn! Dan krijgt CARPE DIEM toch nog een nieuw geluid, maar dan wel in een positieve samen-leving!
Beste Annie, mag ik deze vandaag uit dankbaarheid om wat je gedaan hebt voor 'je moe' aan u opdragen tezamen met mijn christelijke deeneming in de rouw die u nu komt te treffen, maar weet, ook al sterven mensen: de Liefde NOOIT, zeker niet een moeder!
van al het bloggen, het antwoorden op mails, het scrollen, het bezoeken van meerdere blogjes, het soms proberen antwoord te geven op een directe of indirecte vraag van iemand ... krijgt mijn muis het warm! MAAR wat zouden we doen zonder dat kleine ding dat ons zo intens mag bij elkaar brengen, waar ik ruimte krijg om te groeien maar niet hoef te zijn wie ik niet ben ... een plek waar ik me kan ontplooien, daar waar ik eerder nooit had bij stil gestaan ... Neen, via het bloggen worden wij niet langer opgesloten in ons verleden of ons heden, maar krijgen en geven wij NIEUW LEVEN in vriendschap, liefde en geloof ... Mooie ZONnige ZONdag verder! Maarten
aan zus HILDE die vandaag jarig is en ook aan haar dochter ULRIKE die verjaarde op 13 september! Helaas komen er op die dag altijd gemende gevoelens naar boven, want toen Hilde pas bevallen was kwam op 17 september onze neef, Francis, veel te vroeg om het leven na een smartelijk ongeval, pas 21 jaar jiong, klaar om in het huwelijk te stappen! Francis, we vergeten je niet ... aan zus en nichtje: GELUK!
DEZE MAIL KAN IK NU PAS PUBLICEREN, WANT OP DE DAG NA OPERATIE NIET ZO LEUK OM TE KRIJGEN AL WAS HET ALS OPKIKKER BEDOELD! DANK BLOG!
medelijden heeft weinig zin, ik zal u vooruit duwen, u laten afzien tijdens de revalidatie, u verplichten om te bloggen, u aansporen om de strijk te doen, met witte handschoenen dagelijks het stof contoleren ... je 3x per week je ramen laten poetsen !!
en 's avonds zachtjes je tranen vegen, van geluk dat het weer iets beter ging dan gisteren,
en 's avonds zachtjes je tranen vegen, van pijn die nog niet over is,
en 's avonds zachtjes je tranen vegen ,vol van liefde voor elkaar ...
medelijden heeft weinig zin, ik zal u elke dag een mailtje sturen met vééél liefde er in,
medelijden heeft weinig zin, ik zal u elke dag een mailtje sturen met vééél kusjes er in,
medelijden heeft weinig zin, ik zal u elke dag een mailtje sturen ZONDER tranen in !!!
Inderdaad, medelijden heeft GEEN zin, daarom stuurt Maarten vandaag een mailtje aan ieder om tranen te drogen; te laten weten dat er altijd wel één iemand aan JOU denkt zoals die blogger toen aan mij!
ik was even afwezig ... de laatste dagen misschien te veel getypt en nu moet ik de prijs daarvoor betalen. Vandaag is het precies 3 weken terug dat ik geopereerd werd aan de hand - ja, wat gaat de tijd vlug - maar deze morgen opgestaan met een ringvinger die bijna twee maal zo dik was als nomaal, trouwens ook de andere vrije vingers waren gezwollen! Wat nu te doen? De verpleegkundige inschakelen, maar die moest normaal niet langskomen vandaag, of de huisdokter contacteren? En al die voorbije weken noch pijn, noch zwellingen ... Maar ik weet ondertussen dat ik een goede verpleegkundige gevonden heb en heb hem dan maar eerst opgebeld. Binnen de vijf minuten stond hij daar, maakte het verband los en constateerde dat er inderdaad iets niet pluis was ... te weinig bloeddoorstroming na weken spalking? Te weinig kinémogelijkheden gezien de ingepakte hand? Raar toch om dit pas nu vast te stellen. In overleg heeft hij dan maar ter plaatse de dokter opgebeld met de vraag langs te komen, die dan met volle aandacht de hand en wonde goed heft gecontroleerd en wat medicatie heeft voorgeschreven, daarbij aangeraden even de hand vrij te laten om te ademen. MAAR tijdens de kine - en dit bij een eerste maal zonder enig verband - begonnen wondjes open te gaan en zagen we beiden bloedvlekjes als speldekoppen. "Nog eens de verpleger opbellen", was gezamelijk idee, want de nacht zou voor erger kunnen zorgen ... Maar die verpleger is zo goed; één telefoontje en kort nadien was hij er om de wonde terug te dichten met compressen! Danke, man! In elk geval was dit de slechtste dag sinds operatie! Ik typ dit bericht dan ook met één vinger, de andere hand opgebonden ook al om nog grotere zwellingen tegen te gaan. En ik die nu precies zoveel wilde bloggen ... Ik wilde jullie in elk geval dit bericht meegeven opdat niet te velen zouden ongerust zijn wanneer ik er even niet ben. Genegen, Maarten
Meestal gaat bloggen vanzelf; op een ander moment zoekt een mens een overgang tussen voorgaande berichten en wat nu komt, zeker wanneer deze ver uit elkaar liggen of wanneer er te veel in een paar dagen is gebeurd. Ik doe vandaag dan ook een poging al kan dit na het schrijven van volgende "deel 1" worden; zie ik straks wel. In elk geval wachten bepaalde mensen met grote belangstelling op wat ondergetelende aan te vullen heeft.
Mag ik in elk geval nu al danken voor zovele mensen die me lezen en in stilte beluisteren, voor wie ik een inspiratiebron mag zijn en wellicht méér, wellicht een reden (voor mij dé reden) waarom ik gisteren bij afsluiten van de dag in de top100 binnenkwam! Voor mij een grote verrassing maar deugddoend, een echte waardering zonder specifiek te streven naar punten of scores.
Maar nu even terug naar afgelopen weekend, "waar alles samenkwam" zoals een blogbezoeker in eigen persoon het samenvatte. Daarvoor moet ik eerst terug naar de conferentie over Lourdes die bijzonder boeiend was. Ik probeer dan ook deze overgang met een dagelijkse gedachte die niet beter aansluiten kon.
Scherend langs de modder blijft de zonnestraal schoon. Eusebius of Caesarea
Wie het Lourdesverhaal kent, zal weten dat Bernadette gevraagd werd te graven naar een bron; niet zomaar op het weiland, maar op de plaats waar varkens en mest niets méér was dan één grote vieze troep, nog aangelengd met de modder die van de rotsen kwam. In die modder heeft Bernadette geploeterd tot ze de bron ontdekt heeft, een bron van helder water dat tot op heden levengevend is en dit sinds eeuwen voor miljoenen bedevaarders. Daar gebeurt Lourdes, net zoals in deze gedachte: Vanuit ons eigen geploeter, de zaken die we niet langer willen zien, ons slecht karakter, ons verleden dat we willens nillens meedragen, zoeken naar WATER, want zo levensnoodzakelijk van in de moederschoot, zoekend naar geborgenheid. Dat water, maar ook het LICHT - de warmte van het kaarsvuur van de hoop - of de zonnestralen op onze huid ... Ontvangen we het niet beiden, zomaar, gratis, als gave! Soms denken we dat we als mens te veel moeten zoeken naar dat licht en die warmte, maar ezigenlijk moeten we er gewoon maar voor openstaan, met open handen en zij zullen gevuld worden door LIEFDE, VRIENDSCHAP en HOOP! (allen symbool voor het water!) En die laatste hebben we voorbije jaren toch al rijkelijk mogen ontvangen en uitdelen vian SeniorenNet! Ook al waren er dagen van 'modder' in dit bloglandje, of waren we niet altijd even lief voor elkaar,maar langs de modder blijft inderdaad de zonnestraal schoon. Eén knipoogje naar elkaar vanachter ons klavier is soms voldoende! Doorheen ons eigen geploeter, misvertanden en rare kronkels hebben we elkaar rmisschien soms pijn gedaan, maar dan is één berichtje, één mailtje genoeg om HOOP en GENEZING te brengen. Dan mogen we zeggen zoals Maria in Haar Magnificat, (maar deze keer met andere woorden): "Ik heb aan weinig genoeg gehad en me niettemin altijd rijk gevoeld. Dat is iets om dankbaar voor te zijn".
Het was dus ook 8 september, opening van de Mariale negendaagse te Dadizele. Voor mij was het goed 'thuis' te komen in eigen geboortedorp maar vooral bij het genadebeeld van Maria, dankbaar en ook gelukkig omdat ik deze keer de viering kon meemaken met familie, al was er niets op voorhand afgesproken. Ook dankbaar om die tocht SAMEN mee te maken met een zoekend iemand, de ogen gericht op Maria.
Een Mariaal weekend is niet per definitie een weekend van euforisme waar alle zorgen ineens verdwijnen; integendeel een bewuste levenshouding, hoe goed ook bedoeld, brengt een mens van "Magnificat" naar "Onze Lieve Vrouw van Eeuwigdurende Bijstand" ... even een modderervaring..., maar in geloof dan kunnen bidden met en voor elkaar op volgende wijze is bevrijdend; dan voel je dat "alles samenkomt", dat deze dingen je moesten overkomen, dat je geleid werd naar deze plek... om daar alles uit handen te geven.
Mag ik hiermee afsluiten?
MARIA, Uw boodschap dragen wij nu mee: 'Verzoen u met uzelf en richt uw ogen op Jezus, Hij zal u opnieuw doen leven.'
MARIA, mogen mensen aan mij zien dat ik nieuwe levenskracht heb gekregen en dat ik daar nu van leef.
foto: Rosarium te Dadizel met dank aan Martientje!
p.s. Verder jammer maar blijkbaar zo menselijk dat voor de zoveelste maal waarderingscijfers nul halen wanneer we over geloven schrijven ... Dit mag echter geen rem zijn, want wij maken de toekomst voor allen die lijken af te haken van kerk en geloof. Wij zijn het, jij en ik, die naar Maria en Jezus mogen verwijzen, een mogen, maar later daar meer over.
God heeft nooit in de handen geklapt en gezegd: "Nu is het genoeg, Ik heb geduld genoeg gehad".
Vandaag begint te Dadizele - mijn geboortedorp en bedevaartsoord - de negendaagse noveen ter verering van de Heilige Maagd Maria. Mag ik jullie dan uitnodigen samen met mij op stap te gaan gedurende deze negen dagen Maria ter ere waar we altijd als haar kinderen terecht kunnen.
Gebed voor de noveen
Wij komen tot U, O.L.Vrouw, gewoonweg om bij U te zijn, om tot U te bidden, te spreken, als met een Moeder die de pijn en het onbegrip in haar hart bewaart Wij willen ons tot U wenden, omdat U onze diepste zorgen kent.
O.L.Vrouw van Dadizele, zorg toch voor ieder van ons, in alles wat wij vragen : wees voor ons een Moeder in nood, een Moeder die draagt. O.L.Vrouw, Moeder van alle liefde en leven, wij weten dat U ons verhoort, ons uw liefde door wilt geven,
Wij willen leven vanuit dit eenvoudige vertrouwen dat U ons nabij bent, opdat we vanuit uw Zoon Jezus de Heer steun vinden door het bidden van de rozenkrans.
Mogen allen gelukkig zijn die zich met heel hun leven en in vertrouwen aan U geven, geef ons daartoe de kracht. Moge ons gebed op voorspraak van O.L.Vrouw van Dadizele ons hoop, liefde, vreugde en vertrouwen geven, voor tijd en eeuwigheid. Amen.
Eindelijk na twee weken een bad gekregen door deskundige sympathieke joviale melevende handen van een (nieuwe) verpleegkundige, en dit in tegenstelling tot wat ik eerder hier neerpende! Zeer lang gelden heb ik me niet zo nieuw en lekker en fris gevoeld als vandaag! Eindelijk al dat angstzweet weggewassen, zweten ook van op uitkijk staan naar deze en gene, ongerust zijn over afloop .... MAAR wanneer je dan zo een lieve gast treft (kon ook vrouw gewest zijn), dan valt alles van je af, trek je een vers t-shirt aan en ben je in staat naar de kapper te gaan! En ik mag gezien worden, al zeg ik hetzelf!
Zeker wanneer dan nog eens in zelfde voormiddag die trouwe familiehulp het huis volledig heeft gepoetst, zelf ongevraagd heeft gezorgd voor een nieuwe mat in de dampkap. Wat ruikt het hier fris!
Ja, Martin is herboren DANK zij die inzet van twee heel eenvoudige mensen met het hart op de juiste plaats en die niet kijken op uurwerk ! Mensen, dit is het ogenblik eens de verpleegkundigen in het zonlicht te zetten, want zij verdienen te weinig een compliment; maar wanneer de gast deze middag mijn huis verliet en ik hem hoorde zeggen: "Het doet me ook deugd dat ik iets kon doen en ik ben tevreden met het resultaat", dan hoeft alleen maar één knipoog van verstandhouding en wederzijdse dankbaarheid!
En de bloemen, die zal de familiehulp héél zeker krijgen voor haar inzet!
Ik moet nu weg, mensen, op naar de bezinning op de vooravond van 8 september! Luisterend wat Maria ons nog te zeggen heeft na haar verschijning te Lourdes 150 jaar later ...
MAG IK VANDAAG EENS HEEL IN HET BIJZONDER VOLGEND BLOG IN DE KIJKER PLAATSEN, ANDERS DAN ANDERE EN TOCH EEN INSPIRATIEBRON VOOR VELEN!
In elk geval een wijs man die deze dingen weet te delen op zijn "jeugdige" leeftijd en met zin voor alledaagse en ook wat humor. Misschien is hij zomaar een wegwijzer naar de ander, de ANDER!
Ik ben terug van de huisarts. In de afgelopen uren - zeker sedert de middag - was er een gevoel van onbehagen en paniek gegroeid, maar het bezoek aan de huisarts om het verwijderen van de draadjes heeft ineens veel deugd gedaan. De operatie is inderdaad dus heel goed gelukt, de pink heeft zijn normale grootte en vorm behouden, maar dan natuurlijk volledig rechtgezet, EN heel belangrijk, die staat helemaal NIIET naar buiten gericht ... of hoe mensen je dat willen laten geloven! Het is wel zo dat de vingerkootjes onder de top van de vinger gevoelloos zijn, maar dat komt terug goed, voorspelt de huisarts. Wie zich verder nog het bericht herinnert van minimale zorg (zie foto van heren voor de lavabo), kan ik nu meegeven dat er nu WEL een voorschrift is opgemaakt voor zowel wondzorg als hulp bij het wassen, en dat voor minstens nog drie weken! Vorige keer vond de vervangende huisarts dit maar luxe! Eind goed al goed? Beste, nu lijkt dit voor velen misschien allemaal een beetje overdreven, maar ik kon niet anders dan dit verhaal afmaken, enkel en alleen al omdat ik twee weken terug melding heb gemaakt dat ik even uit blogland zou zijn verdwenen wegens een toch serieuze ingreep. Laat ons nu maar verder herstellen, want de spalking duurt in elk geval nog voor een zestal weken, dus ook alles wat er bij komt kijken. Ondertussen denk ik hier en nu aan allen die op één of andere manier revalideren, want willens nillens wordt een mens op zichzelf terug geworpen. Dit is geen zelfmedelijden, maar we kennen elkaar om bij elkaar te gast te zijn, te denken aan, te zorgen voor, te bidden met ...
AFSLUITEN DOE IK MET EEN GEBED VOOR DE JONGEN DIE SLACHTOFFER WERD VAN WEERAL EENS EEN STEEKPARTIJ. ONZELIEVEVROUW, BID VOOR HEM!
Ben even te laat met dit bericht door de jullie bekende omstandigheden en toch vind ik het heerlijk nog eens deze tekst te delen daar iedereen dit lied wellicht nooit zal vergeten, noch minder de persoon die Diana voor zovelen is geweest!
Vaarwel England's Roos Moge je voor altijd in onze harten groeien Je was de vanzelfsprekende gratie Daar waar levens gescheiden werden Je riep ons land op, En troostte hen die leden. Nu behoor je tot de hemel En de sterren schrijven je naam.
En het lijkt me dat je je leven leefde als een kaars in de wind Nooit dovend bij zonsondergang of bij regen En je voetstappen zullen altijd afdalen hier langs Englands groenste heuvels; Je kaarsen zullen lang opgebrand zijn voordat je legende zal eindigen.
Beminnelijkheid zijn we verloren; Deze lege dagen zonder je glimlach. Die fakkel zullen we altijd dragen voor het gouden kind van onze natie Zelfs als we proberen er niet aan te denken brengt de werkelijkheid ons tot tranen Al onze woorden kunnen niet uitdrukken welke vreugde jij ons bracht gedurende jaren
... je toch niet alles zelf doet." was het eerste wat me te binnen viel wanneer de poetshulp de deur uit was; maar laat me eerst beginnen met een berichtje dat ik kreeg van een blogvriend - en ergens aansluitend of een vorm van voorspelling voor deze dag, al zijn we niet de dertiende.
'Wie verschil maakt tussen droom en werkelijkheid is nog niet voldoende wakker geworden' Jean de Boisson geb 1919
Niet dat ik droomde over de goede zorgen maar tot op heden was ik tevreden, zelfs zeer tevreden over de familiale hulp én de thuisverpleging, MAAR vandaag is het blijkbaar de dag van de kentering ; ook de dag waarop ik naar de dokter ga om de hechtingen te laten verwijderen. Wellicht hoor je daar pas morgen iets meer over.
In elk geval - en dit moest ik al véél langer hebben geweten, jaren zelfs - blijkt het inderdaad toch zo te zijn dat mensen zich op vandaag in alle bochten moeten wringen om in een mum van tijd zowat alles te doen, al heb ik dat zelf destijds ook aan de lijve ervaren en hoe! Maar voor ik verder ga is het me ook opgevallen dat de jongere generatie ook niets méér noch minder zal doen dan voorgeschreven. Zo komt de vervangende thuisverpleegster aankloppen (ja, inderdaad vervangend terwijl dame één gewoon thuis is omdat het haar beurt niet, is al woont deze letterlijk naast mijn deur!) en het eerste wat ik hoor is dat de wondzorg ten einde loopt TENZIJ er een nieuw voorschrift zal volgen, "maar ik wel mjn plan zal trekken". Ik kijk naar die ingepakte hand en vraag me hoe ik verder deze vinger en handpalm zal verzorgen. Een nieuw voorschrift is dus eerst een nieuwe consultatie bij de dokter ook!
Ondertussen is een (jawel!) vervangnde poetshulp bezig, en dit amper in een paar dagen tijd. Ik begrijp dat het mens zich moet aanpassen, maar waarom twee personen aanspreken, zeker voor zo een korte periode. Ik zie dat, nog voor zij van start gaat, ze al op haar klok kijkt. Waar vorige begon met koken, vraagt de vervangster wat ze allemaal kan doen want ze lijkt uren te veel te hebben in een woning waar het blijkbaar aangenaam is om te werken. Ik geef haar dan maar een paar tips, maar ze maakt alvast haar keuze en mijn prioriteit vervalt wegens 'ik doe dat niet vaak genoeg'. Ik laat haar dan maar begaan. Laat me eerlijk zijn: het gezelschap valt mee tot ikzelf op de klok begin te kijken en me afvraag wanneer ze met koken zal beginnen. Blijkbaar viel op zelfde moment haar euro. Ondertussen is het middag; de bel: de thuisverpleging zoals hoger beschreven; oude zwachtels, ontsmetting, alles blijft op de tafel liggen. Ik hoor het bakken van het vlees maar iets zegt me dat er wat verkeerd loopt. Ik ga kijken en inderdaad: de saus loopt over het het kookfornuis en spuit tegen de dampkap en muren. "Je eten is klaar, je moet het alleen maar opwarmen; ik moet er van door". Ik kijk haar vragend aan want de vorige persoon deed in zelfde tijd ook nog de afwas en gezien ik nog niet in het water kan/mag met mijn handen ... "Zet alles maar in water en in de kast". Nog kijkend naar mijn vloer ziet ze op dat moment ook dat even dweilen wel mag, maar voegt er haastig - haar mantel aantrekkend (want het is herfst) - aan toe, dat ik misschien een beetje perfectionist ben. Wellicht goedbedoeld om vlugger bij een volgende 'patiënt' te zijn, zegt ze dan ook uitdrukkelijk dat ze daarom ook vroezger vertrekt. Ondergetekende zal wel de volledige pot betalen zeker?! Dan toch maar de koudwordende maaltijd verorberd om dan vlug mogelijk, en zo goed als kwaad het kon de jusvlekken tegen het aanrecht, de rest van het afwaswater en diens meer verwijderd ... Zo had ik voor mezelf toch ook anderhalf uur "poetsdenst" erop zitten. Wanneer een mens toch niet alles zelf kan doen! Het pijnlijkste detail komt echter nog: wanneer de verpleegkundige alle verband afnam, lijkt de wonde mee te vallen, staat de pink volledig recht, lijken alle knobbels en strengen wijderd, MAAR staat diezelfde pink sterk naar buiten gericht, iets wat de bandagist onmiddellijk was opgevallen en wordt beaamd door verpleegkundige. Gezien het verband er onmiddellijk terug omhen gaat, tezamen met die schelp, word ik een beetje paniekerig, want kan het niet in alle rust nog eens herbekijken.
Sorry voor dit lang evangelie, maar omdat ik pas om 20.00 u naar de huisarts mag, krijg je alvast deze briefing om tegen volgende keer terug over te gaan naar de orde van de dag, want ook deze dagen gaan voorbij. Daarom nog deze wat een doodgewone poetsvrouw(1) naliet op een keukenrol:
Mooie gedachten neemt niemand je af, wie zo het alleen zijn kan dragen, die spreekt niet van eenzame dagen!
De schaduw in het water In Inger Frimanssons vorige roman Welterusten, mijn liefje is hoofdpersoon Justine verantwoordelijk voor een aantal mysterieuze verdwijningen en sterfgevallen. In haar nieuwste thriller De schaduw in het water pakt Frimansson de draad weer op. In verschillende ve r h a a l l ijnen vertelt ze hoe de levens van de nabestaanden er zes jaar na dato uitzien. Justine is nooit gepakt voor haar misdrij ven. Het leven heeft een rustiger wending genomen en de kans op ontmaskering wordt steeds kleiner. Maar dan dreigt het verleden haar op de valreep in te halen, en de voortekenen zijn luguber. Justine krijgt nachtmerries over een van haar slachtoffers, en vrienden en familieleden leggen plotseling een ongekende belangstelling aan de dag voor haar verleden. Dan duikt er ook nog een politieman op, die zich is gaan interesseren voor het reeds gesloten onderzoek. Het lijkt erop dat de strop om Justines hals steeds verder wordt aangetrokken... Zal ze de dans opnieuw kunnen ontspringen? De schaduw in het water is een briljante demonstratie van psychologische spanning. Een thriller die je van begin tot eind in een ijzeren greep houdt.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Beste medebloggers,
MARTIN EST ARRIVE
... je toch niet alles zelf doet." was het eerste wat me te binnen viel wanneer de poetshulp de deur uit was; maar laat me eerst beginnen met een berichtje dat ik kreeg van een blogvriend - en ergens aansluitend of een vorm van voorspelling voor deze dag, al zijn we niet de dertiende.
