Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
OM WAT WE MOCHTEN DELEN HET AFGELOPEN JAAR, IN WOORD EN BEELD, IN PIJN EN SMART, IN GROTE VREUGDE EN DIEPE VRIENDSCHAP! HEEL VEEL DANK DAT JIJ DAAR ME EVEN HEBT BLIJ GEMAAKT, ME MOED HEBT GEGEVEN WAAR NODIG. MOGEN WIJ OP DEZE WEG VERDER GAAN, ELKE DAG VAN 2018 IN DIT MOOIE BLOGLAND!
Carl Martin, 23, erft een huis. Hij heeft een goed ontvangen debuut geschreven, maar zijn tweede roman wil niet vlotten. Uit geldgebrek verhuurt hij de bovenetage van zijn woning aan de eerste de beste: de dierenartsassistent Dermot. Die betrapt hem als hij afslankpillen (uit zijn vaders grote collectie online medicatie) verkoopt aan een goede vriendin. Deze overlijdt en Dermot chanteert Carl: hij betaalt geen huur meer. Als Carl echt in geldnood komt, begaat hij een wanhoopsdaad. In haar 66e en laatste thriller tekent de prijswinnende auteur (1930-2015) personages van divers pluimage die elkaars pad kruisen. Carls vriendin, aan wie hij de verkoop opbiecht en die hem in het begin steunt, een kennis van de dode die haar huis en identiteit inpikt met bijna fatale gevolgen en de manipulatieve, christelijke Dermot en zijn enge verloofde. De dierenkliniek is de plaats waar sommige personages met elkaar in contact komen. Londen is prima beschreven. De plot zit vol kettingreacties die Carls nachtmerrie verder laten escaleren.
Dit boek leest heel aangenaam en vlot. Soms ludiek. Een aanrader!
Maar toen de tijd gekomen was zond God zijn Zoon, geboren uit een vrouw en onderworpen aan de wet, maar gezonden om ons vrij te kopen van de wet opdat wij zijn kinderen zouden worden.
"Na de topprestaties, het topcontract. Manchester City en Kevin De Bruyne zijn het in grote lijnen eens over een nieuw contract van zes jaar dat hem minstens 225.000 euro per week zal opleveren. Dat brengt hem op gelijke hoogte met de best betaalde Belgen Romelu Lukaku en Eden Hazard."
Toen ik bovenstaande in de media las, moest ik meteeen denken aan de duizenden initiatieven voor goede doelen tijdens 'de warmste week' om toch maar hier en daar één euro in te zamelen om de vele noden te lichten in ons landje.
Neem daarbij de talrijke bedelbrieven die je in deze tijd van het jaar ongevraagd in de brievenbus krijgt, en je zou meteen goesting krijgen nooit meer nog iets te zullen storten!
Zomaar uit het vuistje, al heb ik Kevin altijd bewonderd, ook als mens, om maar te zwijgen van de vele multirijken die ook de armoede kunnen bestrijden met een royale gift!
Het is me om de ander te doen, om haar of zijn geluk, om de weg die zij of hij moet vinden. Daarbij is niets me teveel omdat die ander nooit van me profiteren zal. Wie probeert te profiteren maakt de vriendschap kapot omdat daarbij degene die me in haar hart heeft gesloten, tot een instrument voor eigen voordeel wordt. Vriendschap is - van beide kanten - belangeloos en drijft op de waardering die je geheel gratis voor elkaar opbrengt.
Waarom mensen vrienden worden van elkaar is uiteindelijk niet uit te leggen. Eigenlijk is er steeds maar één reden:
Omdat de ander is wie hij of zij is, en ik ben wie ik ben, daarom zijn we vrienden van elkaar.
Vriendschap. Dat is een ander ontvangen in de woning van mijn hart op zo’n manier dat ze er thuis mogen zijn. Ik ben er niet toe verplicht een ander onder m'n eigen dak gastvrijheid te verlenen. Ik doe het omdat ik geraakt ben door wie die ander is. Daarbij is die ander ook werkelijk ‘anders’ en precies daarom voel ik me uitgenodigd om hem of haar te ontvangen. Mezelf hoef ik niet te ontvangen, ik ben al thuis bij mezelf. Wat niet betekent dat ik niet ook aan ‘mezelf ’ de nodige aandacht zou moeten besteden. Ook met ‘mezelf ’ mag ik goede maatjes worden, maar dat is wat anders dan vriendschap sluiten. In vriendschap verwelkom ik een vreemde als een gelijke en ben ik bereid m'n beste zorgen aan hem of haar te besteden.
Een geheime orthodox - joodse groepering wacht in stilte op de komst van de nieuwe messias. Ondertussen is de groep hard op zoek naar de beenderen van Jezus Christus, die op spectaculaire wijze gestolen zijn uit het hart van de Tempelberg in Jeruzalem. Het relikwiekistje waarin ze werden bewaard, is terecht, maar de beenderen zelf niet. Als blijkt dat de Amerikaanse genetisch specialiste Charlotte Hennesey ermee in aanraking is geweest, wordt zij doelwit van een nietsontziende campagne. De groepering wil per se het DNA uit de botten in handen krijgen.
Wat een geweldig boek! Eindelijk is hier dan een waarlijk goede opvolger van Dan Brown. Een aantal jaren geleden is met geweld de Tempelberg in Jerusulem aangevallen waarbij de rovers een ossuarium (beenderkistje) stalen. Hierin bevond zich een skelet van Jesus (?). De genetische arts Charlotte werd gevraagd het te onderzoeken en DNA-tests te doen. Het bleek dat het DNA een code bevatte wat kapotte cellen weer genezen kon maken.
ZEKER EEN BOEK DAT MAG GELEZEN WORDEN IN DEZE KERSTTIJD, DES TE MEER DAT ER JUIST IN DEZE DAGEN TERUG HET CONFLICT OPDUIKT ROND JERUZALEM.
Het beeld van de Homeless Jesus grijpt aan. Het roept op tot actie én tot ontmoeting. Christenen weten zich bijzonder aangesproken door mensen in nood, door daklozen of vluchtelingen. Ze ontmoeten in deze mensen niet alleen een broeder of zuster in nood, maar ook Jezus zelf. Niet als iemand van lang geleden, maar als een Levende die we ook vandaag ontmoeten. Het beeld van de Homeless Jesus is hier een stille getuige van.
In de advent worden de kerststalletjes en de beeldjes weer uit de kast gehaald, maar...
Heer, onze wereld lijkt soms een stal vol ezels en ossen, rommel van macht en eerzucht, een wriemelende mierenhoop van onverdraagzame mensen vol hebzucht, heerszucht en eerzucht.
Heer, ons hart lijkt soms een stal vol tegenstrijdige gevoelens, een rommel van complexen, met een kribbe die helemaal gevuld wordt door het eigen lieve "ik".
Heer, geef ons de moed om onze stal uit te mesten en plaats te maken voor U. Geef ons de kracht om mens te zijn voor anderen.
Herinner jij je nog de geur van de vers gestreken lakens toen je als kind in bed werd gestopt? En de geur van de wafels op die winteravond? : De geur van thuis, de geur van de keuken? Onvergetelijk. Hoe de school rook, of de geur van de kantine? Dat ben je al lang vergeten maar de geur van thuis blijft een leven lang in je geheugen hangen. Hoe komt dat? Het zijn niet de geuren die zich onvergetelijk maken, het is het gevoel van geborgenheid waaruit ze voortkomen. Je ruikt de lakens niet maar wel de zorg die er achter zit, wel dat gevoel van veiligheid, van geborgen te zijn. Je ruikt de wafels niet maar veeleer de verrassing, de hele sfeer van liefhebben en voor elkaar bestaan.
De armoe van onze dagen is dat we niets meer te ruiken hebben. Veel keukens zijn zo clean als een operatiekamer. Er wordt bijna niet meer gekookt, er wordt niet meer in geleefd. Dat is te veel werk . Niet alleen de armoe, maar het drama van onze dagen is dat men de geborgenheid gaat ervaren als een belemmering voor de persoonlijke ontplooiing, iets dat de individuele vrijheid in de weg staat. Men wil koste wat kost zijn eigen leven leiden, thuis is enkel een goedkoop hotel. Maar als we de muren van de geborgenheid rondom ons wegduwen, duwen we onze eigen identiteit weg, dan wordt je niet meer bij naam genoemd, dat ben je jezelf niet meer, dan ben je altijd onderweg naar nergens.
Op 8 december vierden we het hoogfeest van Maria Onbevlekte Ontvangenis; wat zij heeft bevestigd in 1858 tijdens haar verschijningen in Lourdes, waar ze zich bekend maakte aan Bernadette. Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis. Onbevlekt ontvangen - Dat heeft toch te maken met Maria? Met zwanger worden zonder man. Helaas, zo zit het niet, hoe redelijk de interpretatie ook lijkt. De onbevlekte ontvangenis heeft niets te maken met de conceptie van Jezus maar wel met die van Maria zelf.
De Onbevlekte Ontvangenis van Maria is een dogma van de Rooms-katholieke Kerk. Het dogma bevestigt de bijzondere status van Maria door vast te stellen dat zij ter wereld kwam zonder door de erfzonde te zijn belast. Het moment dat Maria, in de schoot van haar moeder Anna, tot leven kwam, is het moment waarop Maria onbevlekt, en dat wil zeggen zonder erfzonde op haar ziel werd ontvangen.
Zij ontving, met andere woorden, een onbevlekte ziel. Op haar ziel werd door God reeds tevoren de zuiverende werking van de toekomstige Verlossing door haar Zoon Jezus Christus toegepast.
December staat niet bekend om zijn rust. Drukte in de winkels, to-do lijstjes, moeilijke keuzes rond het vieren van de feestdagen… hebben we wel tijd om ruimte te maken voor verwachting? Tijd om stil te staan bij wat ons hoop geeft in donkere dagen? Tijd om zelf licht te verspreiden voor wie het moeilijk heeft, juist deze weken?
Eén advies: kies deze Advent eens voor de vliegtuigstand. Ben je een fervent gebruiker van de mobiele telefoon dan is er constant de verleiding om te checken of er nog iets binnenkomt. Is er iets bijzonders gebeurd, heeft iemand nog iets gedeeld, heb je een nieuwe ‘like’ of reactie ontvangen? Niets willen missen en word je daardoor steeds bezig gehouden? Maar daar is een knop voor! Zet je telefoon af en toe op de vliegtuigstand. Dat betekent dat je niet online ben. Even niet in verbinding met de rest van de wereld.
Het is een aanrader voor deze Advent. Ga er af en toe even boven hangen, boven de drukte van December. Ga even in de vliegtuigstand. Overzie het eens even rustig, kijk naar de wolken, zoek naar een ster.
Een volk dat niet zorgt voor de grootouders en hen niet goed behandelt, is een volk dat geen toekomst heeft! En weet je waarom het geen toekomst heeft? Omdat het zijn geheugen heeft verloren.
En als een samenleving haar geheugen verliest, is zij verloren. Zij heeft geen wortels
De wijsheid hoort bij de ouderen van dagen.
Het is hun taak om hun levenservaring, de geschiedenis van een familie, een gemeenschap, een volk door te geven.
Grootmoeders en grootvaders zijn onze kracht en onze wijsheid.
Laat we onze ouderen niet vergeten, zodat zij, ondersteund door families en instellingen, hun wijsheid en ervaring kunnen inzetten bij de vorming van de nieuwe generaties.
De ouderen zijn een belofte en een garantie voor de toekomst.
TOCH EVEN AANDACHT GEVEN AAN DEZE HEILIGE MAN. HIJ KAN NAAST MIJN NAAMGENOOT SINT-MAARTEN STAAN. BEIDEN DEELDEN OOK ALLES OMDAT ZE ZAGEN WAAR ER NOOD WAS EN DIE DAN OOK LENIGDEN.
De maand december is een maand om elkaar verhalen te vertellen. De herfst loopt af, de winter komt eraan. De natuur trekt zich terug in zichzelf en mensen trekken naar binnen.
Advent is een tijd van stilte en inkeer, én van samen verwachtingsvol op weg gaan. In de adventsverhalen gaat het vaak over het onrecht in de wereld. Er is een intens verlangen naar licht in donkere tijden; naar vrede en gerechtigheid. Met kerstmis vieren we dat het donker is doorbroken. Het is het feest van de hoop dat de liefde overwint.
Kerst, elk jaar weer een drukke periode. Maar het lijkt ieder jaar wel drukker te worden met kerst. Allerlei verplichtingen drukken op ons. De kerstbomen, de kerstborrels, de kerstballen, de kerstdiners, de kerstkransjes, de kerstgezelligheid, de kerstpakketten, de kerstrollade en de kerstliedjes, kerstvieringen op school, kerstviering op de club, kerstviering op de groeigroep en dan ook nog de kaarten die geschreven en gepost moeten worden, de kerstberichten die voor facebook geschreven moeten worden, de kerstmailtjes die nog verzenden wilt etc. Maar waar is God in dit hele gedoe? Vergeten we hem en beseffen we nog wel dat zijn zoon Jezus werd geboren en weten we wel waarom Jezus werd geboren. Staan we daar überhaupt nog wel bij stil? Kortom: hebben wij met kerst nog tijd voor God?
VANDAAG GEEEN VERJAARDAG MEER VOOR MIJN BROER DIE TOTAAL ONVERWACHT OVERLEED IN ZIJN WONING OP 28 JULI 2014, EEN PAAR DAGEN VOOR MIJN OUDERS HUN DIAMENTEN HUWELIJK ZOUDEN VIEREN. HIJ ZOU VANDAAG 61 JAAR GEWORDEN ZIJN. HIJ LEEFT ONDERTUSSEN VERDER IN ZIJN DRIE KLEINDOCHTERS!
De straatjongeren haten hun ouders, ze haten de ‘flikken’, ze haten alles en iedereen, maar voor dieren kunnen ze wel vaak respect opbrengen. ‘De beesten bedriegen ons tenminste niet.’ En door de liefde die ze voor dieren opbrengen en die ze ervan terugkrijgen, krijgen we ze weer op de been. Ouders, houd van jullie kinderen!, zei Père Gilbert met nadruk. Kinderen, besef dat de liefde van je ouders het mooiste is wat je ooit zult krijgen. De Franse priester pleitte ook uitdrukkelijk voor het gebed in het gezin. Zoveel gaat verloren omdat we onze kinderen niet meer leren bidden. Ouders moeten met hun kinderen bidden, elke dag opnieuw!
In de kleine dingen laten we zien wie we echt zijn. Een vriendelijk woord of een snauwend antwoord. Een eerlijke toegeving of een ontwijkende uitvlucht. Een helpende hand of een gebalde vuist. Een troostende schouder of een hooghartige raadgeving. In vele kleine gebaren maken we de grote wereld.
Het was niet voorspeld, maar het toeval wil dat dit weekend eerder een cultureel weekend wordt. Gisteren nog het lichtere genre, vandaag ga ik luisteren naar het derde pianoconcerto van Rachmaninov met het Nationaal orkest van België. En daarvoor maak ik de sprong van Antwerpen naar Brussel, meer bepaald in het Paleis voor Schone Kunsten (Bozar), waar volgende op het programma staat:
Belgian National Orchestra George Pehlivanian, dirigent Liebrecht Vanbeckevoort, piano
Rachmaninov Pianoconcerto nr. 3 in d, opus 30
ZOWEL HET WERK AL S DE PIANIST INTEGREREN ME. TE MEER DAT SLECHTS ENKELEN WERELDWIJD DIT PIANOCONCERTO IN DE VINGERS HEBBEN.
Deze bijzonder getalenteerde zanger zal mijn zaterdag bepalen. Ik had bijna geschreven: betalen. Maar ik vrees dat wij nog alijd zelf de tickets moeten betalen. Gezien de afstand voor mij van Roeselare naar Antwerpen, wordt het meteen een daguitstap te Antwerpen. Wellicht te laat, maar voor wie nog een kans waagt, even zien of er nog plaats is in de Koningin Elisabethzaal, en dit om 20.00 u. Hoe het er daarvoor of daarna gastronomisch aan toegegaan is, lees je later. Heel verheugd dat ik eindelijk deze man live aan het werk zal mogen zien!
Ongetwijfeld herkennen jullie het wel, je staat tegenover iemand, je praat en luistert naar die ander. Plotseling valt je oog op een losse draad, een rafel aan de jas van de ander. Even is de aandacht afgeleid. En gaat het gesprek verder, dan toch valt af en toe het oog op die losse draad
In een andere situatie sta je met iemand te praten. En op een gegeven moment denk je: "Waar heeft die ander het over?" Je bent de draad van het verhaal kwijt. Ligt het aan de ander, of zit er een draadje bij jezelf los?
Weer een andere situatie. Je zit naar een bepaald TV-programma te kijken en opeens ben je de draad kwijt. Ja, ook is het mogelijk dat er plotseling, totaal onverwacht, een storing is. De TV gaat op zwart, ergens in het apparaat is een draad, een kabeltje stuk. Dan zijn we ons opeens heel bewust dat we afhankelijk zijn van zo'n draad.
En het gebeurt soms dat er iets in ons hoofd niet goed gaat. We raken de draad (even) kwijt. Verward zijn, of nog erger, dement worden, betekent afhankelijk worden.
Ons leven hangt met draadjes aan elkaar. Een wonder dat het meestal goed gaat. Al die draden in onze levens, soms losse, vaak ook aan elkaar geknoopte draden, van verwachtingen en verwarringen, van visies en vriendschappen, van geloven en gedachten, van buigzaamheid en boosheid, van meevoelen en meegaandheid, van..., wie ziet hierin de rode draad?
Wat ik heb gedaan? Zelf heb ik het teveel aan zand die de straatwerkers achterlieten opgeruimd. Ik zou ook de bladeren die massaal van de bomen gevallen zijn nog eens moeten wegharken; maar er staat een ziekenhuisbezoek gepland. Een man van 86 jaar is achterovergevallen en zijn onderrug is gebroken... Voor hem welicht een voorlopig einde na maanden van revalidatie. De man kwam nog drie maal met de trein uit Oostende naar Roeslare om zijn petekind te helpen. Waarover zouden wij dan klagen?! Ja, vader klaagt dagelijks over zijn stoelgang, eens niet kunnen gaan, dan te veel, en ook dat werkt op de zenuwen. Best dat moeder nog alles kan in een richting duwen, al was ze voorbije dagen ook zwaar grieperig, en ik moet geen tekening maken van wat dat dan zo allemaal inhield. En nu terug aan het werk!
Ja beste mensen, ik kan eindelijk een einde brengen rond het verhaal rond de paal voor mijn deur. Althans, dat mag ik hopen. Toen men me had achtergelaten met een hoop zand en een diepe put die alsmaar dieper werd, zeker na de hevige regens, die meteen een gevaar werd voor de vele kinderen die er passeerden, werd het stadsbestuur opgebeld. Geen onmiddellijke reactie, tot plots een zware vrachtwagen mét kraan voor de de deur parkeert. Blijkbaar hadden ze het signaal toch opgevangen. Maar de man die de herstelling moest uitvoerren had geen plannen, men wist niet eens waar er wat te doen was. Niets werd gecommuniceerd, niet met Electrabel, niet met de stadsdiensten. Men had nergens een opdracht ontvangen tot herstel! Men heeft aan de man gezegd dan maar een toer rond het blok te doen, en hij zou wel zien waar er al dan niet putten moesten gedempt worden!Het kon dus nog lang duren voor alles terug in orde was. In orde? De blokjes liggen schots en scheef.
Een sterke vrouw, wie zal haar vinden? Haar waarde gaat die van edelstenen ver te boven! Het hart van haar man vertrouwt op haar en het zal hem aan winst niet ontbreken. Zij brengt hem geluk, geen ongeluk, alle dagen van haar leven. Zij zoekt zorgvuldig wol en linnen uit en werkt ermee tot genoegen van haar handen. Zij is als het schip van een koopman en haalt haar voedsel van ver. Zij staat op terwijl het nog nacht is, deelt proviand uit aan haar familie. Zij omgordt haar lendenen met kracht en maakt haar armen sterk. Zij merkt dat haar ondernemingen slagen: 's nachts gaat haar lamp niet uit. Zij opent haar hand voor de behoeftige en strekt haar armen uit naar de misdeelde. Kracht en waardigheid zijn haar gewaad en zij ziet lachend de komende dag tegemoet. Zij opent haar mond en zij spreekt wijsheid; van haar tong komen lieflijke lessen. Zij houdt het oog op haar gezin, en nietsdoen is haar onbekend. Haar kinderen staan op en prijzen haar, maar jij overtreft hen allemaal! Bevalligheid is bedrieglijk, schoonheid vluchtig, maar een vrouw die de Heer vreest, moet worden geroemd.
Toen ik deze tekst beluisterde, een tekst uit SPREUKEN, moest ik meteen aan mijn moeder denken. Moeder, deze draag ik dan ook graag aan u op!
Als de bomen kaler en kaler worden, als we door de bomen heen kunnen kijken, als we weer verder kunnen kijken, zien we wat verborgen lag.
Als het grijzer en donkerder wordt, de winter zich aankondigt, als we de gordijnen vroeger sluiten meer naar binnen gericht leven, als we zoeken naar geborgenheid en saamhorigheid, zien we elkaar meer.
Als het kaler en kaler wordt in ons eigen leven, mensen om ons heen wegvallen, als het rammelt aan de ramen van ons levenshuis, zien angst en onzekerheid hun kans.
Als de dagen grijzer, de avonden langer worden, als levensmoeheid ons soms overvalt, dan groeit het verlangen om verder te kunnen kijken, dan beginnen we uit te zien naar nog verborgen licht. Dan ontspruit de knop van hoop, die ons zegt: "Geef je maar over, maak je geen zorgen, het komt goed, ook al zie je zelf niet hoe."
Geef elkaar de hand als teken van vriendschap gewoon het gevoel om voor iemand iets te betekenen openheid kan je gelukkig maken het brengt warmte in je hart
Geef elkaar de hand als teken van troost gewoon het gevoel om er te zijn voor iemand kan een wereld van verschil maken het droogt de tranen in je hart
Geef elkaar de hand als teken van hoop gewoon het goede wensen voor iemand zonder egoïsme de grenzen van het verlangen verleggen het brengt zonneschijn in ons hart
Geef elkaar de hand als teken van verzoening Gewoon het goed willen maken met iemand de deugd van het vergeven zonder eerst voorwaarden te stellen het brengt opnieuw blijdschap in ons hart
Geef elkaar de hand als teken van liefde gewoon het geluk delen met iemand een innige omhelzing van onweerstaanbare gevoelens van genegenheid het doet ons hart gewoon sneller kloppen.
Ik droom van morgen, een morgen dat ik de toekomst onbevreesd tegemoet kan zien ook al was ik vandaag nog doodsbang, een morgen dat er vrede zal zijn in heel de wereld ook al wordt er vandaag nog meedogenloos gevochten, een morgen dat er overal liefde zal zijn ook al worden er vandaag nog levens vernietigd door haat en nijd.
Ik droom van morgen, een morgen, dat alle mensen hun welvaart eerlijk delen ook al worden er vandaag nog mensen uitgebuit en onderdrukt, een morgen, dat alle armoede uit de wereld is uitgebannen ook al sterven er vandaag nog mensen van de honger, een morgen dat er medicijnen zijn voor alle ziektes ook al stierf vandaag nog mijn beste vriend aan kanker.
Ik droom van morgen een morgen waarop ik wakker wordt met de vraag: wat heb jij gisteren gedaan om de wereld beter te maken, wat heb jij gisteren gedaan om noden te lenigen, vrede te brengen, liefde te geven? Elke morgen wordt gedragen door vandaag en gisteren.
In juni 1300 wordt Dante Alighieri benoemd tot een van de zes hoogste rechterlijke ambtenaren van de stadstaat Florence. Een paar uur na zijn officiële benoeming wordt hij al belast met het onderzoek naar de mysterieuze en lugubere moord op een zekere Ambrogio, een befaamd mozaïekwerker. Dante komt erachter dat de gedode kunstenaar deel uitmaakt van een groep geleerden die op verzoek van paus Bonifatius de eerste universiteit van Florence moeten stichten. Omdat hij vermoedt dat de sleutel voor de oplossing van de moord daar ligt, infiltreert hij in dit geleerd gezelschap, Terzo Cielo geheten.Raadselachtige vingerwijzingen leiden hem door ondergronds Florence, een waar inferno, waar hij langs benauwde tunnels en vochtige crypten een grillig spoor van intriges en mysteries volgt. Waarom is de paus vermoord? Wat doen de tempeliers in Florence? Hoe komt het dat er plotseling een enorme goudvoorraad in de stad aanwezig is? Tijdens zijn speurwerk groeit bij Dante het besef dat het kwaad dichterbij is dan we denken.
Het boek is een aaneenschakeling van filosofische, psychologische en religieuze gesprekken die de zoektocht omkaderen. De spanning zit niet in de beperkte actie, maar kleeft onderhuids aan de verdachten. Moeilijke detective voor een serieus gemotiveerd en intellectueel publiek.MAAR ook niet zo moeilijk, want ik heb het graag uitgelezen!
Meteen veel hilariteit in de klas, maar het is wel zo dat er kinderen en jongvolwasen zijn die om deze of gene reden, veel te gauw de humor, het kind-zijn, zijn ontstegen.
De Grote Oorlog, zoals hij toen werd genoemd, werd een bloedbad zoals er nooit eerder in de geschiedenis van de mensheid een was geweest. Tientallen miljoenen mensen lieten het leven, het precieze aantal valt niet te berekenen. Oorlog is de ultieme verschrikking. Wat restte was een gebroken moederhart. Oorlog is geen zaak van vergeelde geschiedenisboeken, maar een brandend actuele kwestie.
Ook nu woedt er op diverse plaatsen oorlog, ook nu worden mensen tegen elkaar opgezet. Zolang er een discours bestaat van ‘wij tegen de anderen’ loopt de mensheid het risico dezelfde fouten telkens opnieuw te maken. Vrede is niet iets wat ons overkomt, maar iets waaraan we moeten werken.
Vandaag elf november. Wereldwijd herdenken wij honderd jaar grote oorlog. Voor velen onder ons is dit een feestdag, een vrije dag. Een dag om dankbaar te herdenken wat zo vele jonge wensen voor ons deden om ons voorgoed een vrij leven te geven...
Ik denk vandaag in het bijzonder aan mijn grootvader die na vier jaar legerdienst meteen voor vier jaar in de loopgraven moest vechten aan de Ijzer, die zijn vrienden naast zich neergeschoten zag worden!...
Vandaag gaat mijn aandacht evenzeer uit naar het feest van Sint-Maarten, Martinus van Tours. Aan hem dank ik mijn naam. Een naamfeest wordt in onze streken niet gevierd, maar toen ik ooit in deze periode in India verbleef, werd ik overhangen met bloemen, werd een bijzondere maaltijd klaargemaakt, werd ik naar een dorpje gereden om de H. Mis bij te wonen. Ja, naamfeesten zijn daar belangrijker dan verjaardagen, en misschien terecht.
Ik kreeg op mijn naamfeest meer kaartjes toegestuurd dan op mijn verjaardag. Hou je dus niet in, en vraag om mijn adres...
Sint-Maaren is voor mij ook en stuk werkelijkheid geworden, in die zin dat ik mijn mantel graag deel, letterlijk en figuurlijk met deze die het fysisch of psychisch even moeilijk hebben . Een luisterend oor bieden, even onderdak bieden zoals je recent nog kon lezen.
Gelukkige feestdag aan allen die de naam van Martin, Martine, Maarten en afgeleiden dragen! Moge je ook op je eigen manier, en op je eigen plaats je mantel delen, aandacht schenken, zeker in deze moeilijk wordende tijden.
Jaar en dag kwam ik aan een huis voorbij waar een man in zijn zetel zat, kijkend vanachter zijn raam, gordijn lichtes opengeschoven, wellicht wachtend op .. toch iemand?! Tot plots ik merkte dat het gordijn dicht was ....Voorgoed. Ik dacht toen even: zal het ook zo mij vergaan, lezend in mijn boek, kijkend uit het raam? ik mag hopen van niet, nog denkend aan die eenzame uitvaart.
Zo kort bij Allerheiligen en Allerzielen dacht ik er aan dat we misschien ook even mogen stil staan bij mensen die ons op één of andere manier blij maakten, die vrienden werden, en ons hebben verlaten. het zijn de mensen uit ons blogland.... Denken we aan hen, bidden we voor hen!
Het is acht uur als er wordt aangebeld. Ik zie een vrachtwagen en een grote kraan even verder van mijn deur als ik de deur open. Men vraagt me of ik mijn wagen wil verplaatsten, maar deze wagen is niet van mij. Hij staat wel altijd voor mijn deur, en heb me er al vaal druk om gemaakt. Ik zou het parkeergeld eens willen zien van die buren. Zij die zelfs twee klevers op eigen poort hebben hangen dat een wagen kan worden weggesleept. Maar goed. Algauw zie ik dat de buurvrouw, nog in nachtkledij, haar wagen verplaatst. Tot de 'werkers' zeg ik dat de andere buurvrouw nooit zal opendoen als er wordt aangebeld, laat staan dat ze haar wagen zal verplaatsen. Natuurlijk heb ik het niet voor het feit dat wellicht weer voor de zoveelste maal het voetpad wordt opengebroken. Ik blijf dan ook niet kijken, maar neem mijn ontbijt, luisterend naar het geklop en geboor. Maar ik kon mijn ogen niet geloven. Na meer dan 25 jaar aandringen, want zo lang woon ik er al, komt men eindelijk een zeer oude elektriciteitspaal verwijderen die vlak voor mijn raam staat. Een paal die al even lang geen dienst meer deed, want alles was toen al ondergronds. Destijds moest ik zelf 37.000 BF ophoesten om ze te laten verwijderen. Dus met niet met. Ik meen dat het deze keer te maken heeft met verkiezingen, want nog geen tijd terug kwam men me vragen wat ik wilde verbeterd zien in mijn straat. En omdat ik niet meteen op iets kon komen, en om van hen af te zijn, zegde ik te hopen dat die paal maar gauw verwijderd zou worden. De paal is dus weg, maar het werk is, of wat had je gedacht, maar half gedaan. Er ligt een berg zand waar de paal is verwijderd, een paar stapstenen, maar het ergste van al; ze hebben dertig blokjes van mijn terras eveneens uitgehaald. Ik vraag me af hoe het ooit weer mooi (dus ook niet onderste boven!)terug zal liggen en wanneer. Nog eens een echt dagboekartikel.
Een literair en sociaal project waarbij dichters eenzaam gestorvenen begeleiden naar hun laatste rustplaats. Een project dat niet zou moeten, maar we kunnen niet om die verschrikkelijke waarheid heen. Vandaar gelukkig dat er mensen zijn die op deze of gene wijze toch een laatste eer betuigen aan de overledene.
Je hoort het in de media hoe vaker hoe meer, en dan wijst men nogal vlug naar de ongevoelige egoïstishe maatschappij. Maar heb je er ooit al bijgestaan dat, al had de overledene heel wat familie, deze geen enkel contact wou, ook al was ze amper een paar maanden voor de dood nog bij eigen broer geweest?! Ze zegde voor zichzelf te kunnen zorgen, maar liet haar adres noch andere gegevens achter aan haar nabestaanden, ook al werd door broer op aangedrongen. Er mocht zich maar iets voordoen! En helaas is deze mens in alle eenzaamheid overleden, en kreeg ze een eenzame uitvaart, niet begeleid door poëzie of lied, maar door vier betaalde dragers.... En zeggen dat ze een heel mooie uitvaart zou krijgen, maar wat doe je in dit geval? Maanden later kom je pas te weten dat ze overleden is, en daar staat de familie me heel veel vragen en maanden later heel veel papierwerk.Want plots wisten alle instanties alle familieleden wel te vinden. Dit schrijven bij het artikel dat ik hierboven vond....
Wanneer het lichaam van een man gevonden wordt in het kanaal, staat Brunetti voor een raadsel. Hij heeft weinig aanknopingspunten: het lichaam is dermate aangetast door de stroming dat de man onherkenbaar is geworden. Hij draagt niets bij zich en is niet als vermist opgegeven. Bovendien wijst de autopsie uit dat de man leed aan de ziekte van Madelung, die een misvorming van het lichaam veroorzaakt.
De sporen van deze zeldzame ziekte wijzen de identiteit van de man uit; hij blijkt dierenarts te zijn, en werkzaam in een slachterij. Het onderzoek doet Brunetti belanden in de wereld van de bio-industrie, waarna morele vraagstukken hem niet meer loslaten.
Ideaal te lezen in deze herfstvakantie!
ISBN 9789023473534 , 9789023478676 , 9789462532366
Na wat ik de voorbije tijd meemaakte, kreeg ik van jullie af en toe de reactie dat ik me gelukkig mag achten in zo een goed gezin te zijn opgegroeid, dat ik nog steeds mijn ouders heb, en dat alles zal ik niet ontkennen. We hebben allen onze eigen karaktertrekken, onze gaven en fouten; we gingen samen door diepe dalen in het verlies van zoon/broer, klienkind/nichtje. Maar we kenden ook hoogtepunten zoals recent nog het mogen vieren dat onze ouders 63 jaar gehuwd zijn. Er is zo veel te vertellen dat ik het hier in een paar woorden heb weergegeven, in dankbaarheid!
Op een dag zat Moela vliegen te vangen. hij vertelde zijn vrouw: "Ik heb twee vrouwen en twee mannen gedood, twee mannelijke en twee vrouwelijke vliegen." Zijn verbaasde vrouw vroeg: "Hoe weet je welke de mannelijk en welke vrouwelijk waren?" Onweerlegbaar klonk zijn antwoord: "Twee zaten op de spiegel."
De geestelijke leegte is nog nooit zo grot geweest. Het christelijke gebed vraagt niet dat God zou doen wat wij willen, maar dat wij Gods wil doen. God houdt zich op in de marge. Daar waar de mens van de mislukking woont. De mens die uit de bocht vloog, die vergeten wordt, in al zijn breekbaarheid. Ja, de mens is breekbaar! Ooit komen we allemaal in de marge terecht: als we ziek zijn, oud, hulpeloos, of dement worden. God is daar om ons op te vangen. Daar moet de kerk zijn, in de rand, de marge, in de kwetsbaarheid.
Hoe vaak staan we niet op een kruispunt, en of het een groot of klein is, altijd schuilt er gevaar of staan we voor een raadsel. Des te meer waar als we onverwacht op een kruispunt komen te staan in ons leven; dan weten wij soms niet waarheen of waar naartoe. We hebben problemen in ons gezin, in onze relatie, op ons werk, in onze omgeving. We weten niet wat me moeten kiezen, noch minder wat de gevolgen zullen zijn. Of we hebben te maken met ziekte en dood. We zijn onzeker. en we zijn echt niet alleen die soms de weg kwijtgeraakt zijn, die het niet meer zien zitten, die voorbij gelopen worden. Op zo een kruispunt hoop ik dan mensen tegen te kopen met een woord van bemoediging, mensen van hoop, vol van vuur, van vertrouwen, van VREDE!
Na wat ik voorbije tijd van nabij meemaakte bij een jonge man met Parkinson, mag ik inderdaad mijn vingers kruisen omdat ik, ondanks eigen gezondheidsproblemen, toch relatief gezond ben. Ik hang ook niet af van anderen zoals dit wel het geval is bij velen en in concreto bij de man waar ik een beetje mantelzorger voor ben zo af en toe. Ja, je staat erbij en kijkt er naar. Je kan hem af en toe wat water of frisdrank toedienen, al dan niet met een rietje. Je kan wakend nabij zijn, en hem zowel overdag als bij nacht zorgen dat hij terug droge kledij heeft na veel te veel, zeg maar uren beweging. Neen, zwaar kan hij niet worden, en op die manier heeft hij meer fitnees gedaan dan jij en ik op een ganse dag. Je kan telkens herbeginnen met opruimen en afwassen, want deze mensen strooien willens nillens alles op de grond, krijgen hun eten niet op door slikproblemen of door een plotse blokkering. Ik weet dat ik aan het uitwijden ben, en dat dit maar een momentopname is, denkend aan zo velen die jaar en dag, een leven lang voor iemand mogen/moeten zorgen. VANDAAR BESEF DEZE MAAR. Te gauw spreken we de woorden uit bij een wens voor een goede gezondheid, die reeds vervlogen is met de wind...
Heel recent postte ik iets rond groen en stilte en maaakt ik via het gastenboek duidelijk dat ook ik getoffen was door de bouwrage. Toen ik hier kwam wonen was alles groen, zelfs een bosje. Nu kijk op huizen en appartementen. Toen ik kort geleden op mij teras zat, keek ik naar blauwe luchten en het weelderig groen van de bomen. De wolken zijn helaas verdwenen achter hoge zwarte daken . Ook Julien is mijn tekst niet ontgaan, want hij schrijt volgende:
De groene omgevingen in deze maatschappij moeten het bekopen voor van alles en nog wat. Men is niet goed bezig met het bouwgebeuren en het vernietigen van de natuur. Plaats te kort om huizen naast mekaar te bouwen, dus bouwen ze in de hoogte. De huizen die tussen al die hoge gebouwen komen te staan zien geen groene natuur meer, enkel nog beton. Wanneer gaat men hun verstand eens gebruiken voor het behoud van de natuur?? Nartuurverenigingingen proberen hun best te doen, maar er zijn anderen die daar anders over denken. Dat ze krotten afbreken en daar dan bouwen...
We supporteren en juichen voor coureurs en voetballers, maar niemand bemoedigt of feliciteert de man of vrouw aan de lopende band.
We omhelzen en kussen populaire rocksterren, en mijden onze zonderlinge eenzame buurman. We rollen de rode loper uit voor de stiletto’s van filmdiva’s, en laten een dakloze op karton slapen.
We luisteren naar het hoogdravende betoog van politici, maar doen alsof we de vreemdeling die de weg vraagt, niet verstaan.
Toch zijn politicus, vreemdeling, filmdiva, dakloze,rockster, buurman, coureur of voetballer en bandwerker, allen gelijk; ooit geboren uit een moeder die haar kind toewenste dat het omhelsd en gekust zou worden, dat er voor hem gesupporterd en gejuicht zou worden, dat zijn leven over een rode loper zou mogen gaan, dat het beluisterd zou worden en geëerd in zijn menselijke waarde, wat er ook van hem of haar zou worden.
’t Is een prachtige dag vandaag. Een milde zon geeft zachte glans aan de herfstkleur van de bomen en de gele bladeren op de grond. Ik zie de mensen wandelen in de straten en zich koesteren in die late zonnewarmte. Zo wil ik mij, in de herfst van mijn leven, ook koesteren in de milde stralen van uw liefde, mijn God.
Er is zoveel gebeurd in mijn leven: ik denk aan de mensen van wie ik houd, aan zoveel mooie momenten, aan ogenblikken van speelse verrukking en dankbaar geluk.
Er waren ook moeilijke dagen met hun pijn, zorg en doffe ellende. Het is allemaal zo anders geworden dan ik ooit had gedroomd. Laat uw milde zon nu alles bedekken met de zachte glans van uw tedere ontferming.
Ik leg mijn leven in uw handen. IK............DANK U VOOR ALLES!
Vandaag en wellicht ook morgen vind je me niet in jullie gastenboek. Voortbije nacht blijven slapen bij een jonge man van slechts 47 jaar die aan Parkinson lijdt, en dat sinds de leeftijd van 29 jaar!. Ik ben meerdere keren moeten opstaan om hem te verversen van bovenkledij, doornat door te veel bewegingen, of om hem medicatie toe te moeten dienen. Morgen ben ik dan wellicht bij hem in het UZ GENT met de hoop dat ze eindelijk hem verder helpen om een beter te leven te kunen leiden, want daar stellen professoren het al een jaar uit!
Ik ben hier ooit komen wonen omdat er een bos voor de deur was. Ook achter mijn deur was er tot voor kort veel groen. Nu kijk ik vooraan op huizen en appartementen, en achteraan heeft de blauwe lucht en het groen moeten plaats maken voor zwarte daken! Dat is wat ik nu zie als ik op mijn terras zit i.p.v. een stralend blauwe hemel en het groen van bomen!
Wat werken we hard om gelukkig te worden goede mensen te zijn, we Ieren, we sparen, we proppen nog net een ding meer in de dag.
Laten we stilvallen, van binnen stil worden en zien dat we onze tevredenheid zelf bepalen of we nu veel hebben of weinig, veel doen of minder.
En als we dan echt stil staan, laat ons dan eens opkijken naar de ander, en ons plezier samen delen, laat ons luisteren naar de ander, we worden er zelf rijker van.
Commissario Brunetti onderzoekt op aandringen van zijn vrouw de dood van de hulp van de plaatselijke stomerij. De man was doofstom en achterlijk, en lijkt te zijn gestorven door een overdosis slaappillen. Het vreemde is echter dat Brunetti geen spoor van hem kan terugvinden in het geboorteregister. Langzaam ontrafelt zich het geheim rond de afkomst van de man. Zijn verleden moest ten koste van alles verborgen blijven en zijn jeugd heeft hij moeten doorbrengen in volledige afzondering. Zag hij werkelijk de slaappillen van zijn moeder aan voor snoepjes, of is er meer aan de hand?
Altijd heerlijk om te lezen. Pure ontspanning en een prima dossis humor. Zeker in tijden van verhuizen... lol
Het was 02.30 u in de nacht toen ik uit mijn dromen werd gehaald door hardnekkig aanbellen. Eerst één maal, dan twee maal, dan bleef de persoon maar duwen. De wijsheid nooit iemand nog binnen te laten na 22.00 u 's avonds, zeker als het donker is en er niets is afgesproken, bleef ik in bed liggen, ondertussen toch gissend wie die late 'gast' mocht zijn. Ik zou zeker nooit meer opendoen nadat er ooit iemand bijna bruusk de voordeur had tegengehouden, en ik net nog kon verhinderen dat de man binnenkwam, iemand die vaak op straat leeft. Dus dacht ik meteen aan dat figuur. Familie kon het heel zeker niet zijn, die zouden me wel opgebeld hebben in geval van nood.Want ook ik heb nog een vaste telefoon. Heel even dacht ik aan de persoon met parkinson, maar ook die mogelijkheid verbande ik al snel. Natuurlijk kon ik de slaap niet meer vatten. In de morgen neem ik mijn gsm (de nooit op de slaapkamer ligt) en wat lees ik daar .. Inderdaad, de vriend met Parkinson was nog iets uit zijn wagen gaan halen en had achterloos de deur toegesmeten. Maar daar stond hij, alle sleutels, zoel van wagen als woning, op de zetel. Ik heb nl. in geval van nood zijn reservesleutels, dus had hij mij sms gestuurd die ik natuurlijk niet had gelezen, en die is toen maar 25 minuten gaan wandelen tot bij mij. Hij was dus de ongelukkige beller. En dan moest hij nog terug. En eigenlijk mag hij niet lang wandelen! Zoals hij dan later zegde aan de telefoon: De goeden moeten het bekopen met de slechten. Het was me meteeen vergeven, maar ik zit er nog mee in mijn maag! Te veel raar volk loopt hier rond, jammer dat ik deze woorden moet gebruiken......Zal ik maar een kijkkgaatje laten plaatsen?
maar nog belangrijker, je gebruikte de telefooon waarvoor hij gemaakt was.
Was je niet thuis, dan belde men je wel terug. Teken dat het dringend was. Dus geen nutteloze gemiste oproepen zoals met de gsm. In één telefoongesprek werd ook alles ineens geregeld. Ik denk aan een afspraak. Nu smst men over en weer in de zin:
Ben je vanavond thuis?.
Zouden we iets gaan eten?
Waar en wanneer?
En dat gaat zo maar door...
De ander stuurt evenveel smsjes terug, tijdrovend!
En dan maar de smsjes later wissen.
En dan kan het gebeuren dat je geblokkeeerd wordt!
Later blijkt dat het een misverstand was!
WAS HET NIET BOEIEND HET NUMMER TE DRAAIEN, WANT JE KON JE MOEILIJK HAASTEN MET DIE SCHIJF?!
JA, beste vrienden medebloggers, mijn vader wordt vandaag inderdaad 91 jaar oud! En dat op een zondag! Hoe dankbaar en blij dat ik dat nog mag vieren samen met moeder die veertien dagen terug verjaarde! Ja, ik geraak eigenlijk moeilijk uit mijn woorden vandaag. Maar ik denk dat vooral mijn vader zelf zeer gelukkig mag zijn met deze verjaardag. Ondanks hardnekkige kwalen die nu al een tijd duren, mankeert hij niet echt veel. Hij heeft geen ernstige levensbedreingende aandoeningen, zit niet in een rolwagen, is nog helder van geest. En daar mogen we allen zeer blij om zijn, zeker hij zelf! Ik kan een lofrede schrijven over mijn vader, hij die zovelen heeft overleefd. Vooral laatste doet hem pijn, want zijn broers en zussen zijn overleden, net als alle buren van zijn leeftijd en jonger, net als zijn vroegere maten vanop het werk of het verenigingsleven. mar op het gevaar af dat ik nu een rouwbrief neerpen, wil ik gewoon hulde brengen aan mijn vader, met diepe dankbaarheid en met heel veel waardering, met de hoop en het verlangen dat hij nog heel lang bij ons mag blijven in een zo goed mogelijke gezondheid naar hart en geest, samen met moeder. Ik wilde hier nog heel wat meer schrijven, zelfs een foto achterlaten, maar sinds kort weet ik dat een huldebetoon soms als een boemerang terug kan komen, totaal onverwacht. Mag ik dan niet mijn geluik ook niet via deze weg delen?! Zonder te persoonlijk te worden? Mischien is dit de laatste verjaardag die we vieren van deze bijzondere man!.
PROFICIAT PAPA!
p.s. de foto van deze appel, staat voor mijn vader, een echte appel uit zijn grote fruitboomgaard waar hij meerdere ereprijzen voor kreeg!
En deze titel heb ik al meerdere malen gebruikt tijdens het bloggen afgelopen jaar, dus niets met de herfst te maken. ieder van u heeft wellicht iets gepost rond regen, zij het via tekst of crea. Iedereen heeft ook al meerdere malen gevraagd waar die grote gouden bol is afgelopen jaar, een jaar dat nog niet eens ten einde is. Dus deze heel toepasselijk!
WE LOPEN OP EEN REGENACHTIGE DAG DOOR EEN PRETPARK. NA TWEE BUIEN ZEGT MIJN ZOON (5): HET IS VANDAAG AL TWEE KEER DROOG GEWORDEN!
DIe akelige spinnen toch, de meesten onder ons verwensen hen, zeker als ze ongevraagd in je haar komen te zitten of je niet had zien aankomen dat je plots even in hun web verstrikt raakte, maar niemand kan ontkennen wat voor kunstwerken ze bij elkaar spinnen. Het Brugse kant kan er nog niet een tippen!
DAT IS NIET ENKEL EEN UITSPRAAK VAN EEN PSYCHIATER MAAR DE WENS VAN ELK MENS EN VOOR ELK-ANDER DIE HET GOED MEENT MET DE ANDER WELKE DE RELATIE OF OVERTUIGING OOK MAG ZIJN.
Barcelona centrum, twee staatsgebouwen tegenover elkaar. Met telkens een breed geopende ijzeren poort. Een bewaker staat in het midden. Niemand doet een poging binnen te gaan, al zie je heel ver tuinen en grote luchters.
Na een paar maal deze plaats te zijn gedwarsd blijven we staan. Zouden we er binnengaan? En juist op dat moment zien we twee mensen zomaar langs de bewaker binnenlopen.
We zijn verwonderd van alle kunst die ons meteen treft, waarbij deze foto. We hebben helaas op eerste verdieping maar één blik kunnen werpen op wat de raadzaal moet zijn, of we worden woordeloos naar buiten gestuurd. Als we nog vragen wat hier te zien is, krijgt de man geen woord uit zijn mond, enkel een hand maakt duidelijk dat we best zo direct mogelijk het pand verlaten!
Waren we betrapt? Of was hij zelf niet oplettend geweest? Misschien laatste wel! Geen idee maar wel heel veel gezien wat de gewone toerist nooit te zien krijgt. Toen we het plein overstaken om zo het andere pand binnen te gaan, was het alsof deze bewaker gealarmeerd was, want nog meters voor we aan de ingang waren, deed hij teken niet nader te komen. Maar deze nemen ze niet meer van ons af!
Ik ben kwaad! Jaren lang had ik niet één aftrekpost in te brengen in mijn aangifte belastingen. Met de dakisolatie een paar jaar terrug kon ik eindelijk uitzien naar vermindering van een mooi bedrag. Maar toen ik aangifte deed moest ik nog een jaar wachten! Nu ik alles mooie had ingediend en men ook effectief had uitegerekend had wat ik zou terug krijgen, viel gisteren een bruine omslag in de bus. Ik me haasten de omslag te openen om te zien hoe veel ik minder zou moeten betalen dan vorige jaren. Maar groot was mijn verbazing toen ik las dat ik aan de belastingen zo vlug mogelijk de factuur van de gedane werken en de betaling moest doorsturen! Ik werd hoe langer hoe kwader. Ze kennen alle gegevens en pikken ze daar een heel kleinie vis om te controleren! Hoe lang zal dit eenvoudig dossier rond dakisolatie nog aanslepen?! En nu maar zoeken naar dat uitrtreksel van betaling tussen digitale betalingen jaren terug!
Na alle drukte voorbije maanden rond alles wat betrekking heeft rond het ouderlijk huis, is het nu dringend tijd, zeker nu de zon van de partij is, om het eigen tuinhuis onder handen te nemen. Het gras ligt er ook maar triestig bij, en dat nadat alles terug werd bijgezaaid, maar ik hoor dat ik niet de enige ben, gezien koude voorjaaar en dan de regen. Hoe dan ook, ik zal blij zijn dat de eerste klus zal geklaard zijn. En zeggen dat vander nog de fundamenten gegoten heeft voor dit tuinhuis, en ik kan jullie vertellen dat ze nog in geen honderd jaar zullen begeven! Mijn neefjes en nichtjes vonden dit een kabouterhuisjes toen ze nog klein waren.
Waar zie je het nog, dat stoere werkpaard? Toen ik nog klein was was ik er aan gewoon dat af en toe zo een paard langs onze deur voorbijtrok die materiaal door de aarde sleepte. Ja, echte trekpaarden, de oogkleppen aan! Je zag ze zowat overal, toch voor wie te lande woonde. Maar waar zijn ze gebleven? Ze werde vervangen door traktoren en later nog door industriële machines. Maar ik denk dat er hier en daar nog iemand onder jullie is die letterlijk achter een paard heeft gelopen, soms van 'moeten'. In zijn jeugd heeft mijn vader dit wel nog moeten doen, want na zijn werkuren moest hij naar 'den boer'. Mijn grootvader vond dat ideaal, mijn vader heeft gelukkig verder mogen studeren. Maar hoe dan ook, ergens intriest dat het boerenpaard straks deel gaat uitmaken van ons erfgoed. Het weken met zo een dier gaf de mens die het moest in de teugels houden ook heel wat rust. Een bedenking die ik maakte bij deze foto, een foto die bij mijn ouders zou kunnen genomen zijn, gezien het verre uitzicht rondom rond, zowel voor, naast als achter het huis!
Herinneringen bewaar je in je hart, niet op zolder.
In het voor- en najaar ruimen heel wat mensen hun kasten op en keer op keer sta je versteld wat je in die tijd allemaal hebt bijgehouden en verzameld. Het kost vele mensen heel wat moeite om afstand te kunnen doen van die spullen, want aan alles zit wel op de één of andere manier een herinnering vast.
Zeker bij het oprumen van inboedel bij verhuis. En toch, kijk eens bij jezelf hoe vaak je een bepaald voorwerp nog hebt bekeken, vastgehouden... Ook jij zult dan beseffen dat we die spullen vaak opbergen om ze zelden of nooit vast te nemen. We hebben niet altijd tastbare dingen nodig om onze mooie herinneringen vast te houden. Je herinneringen liggen veilig opgeslagen in je hoofd en in je hart... trouwens je hart is veel groter dan je zolder.
Onze Vader die in de hemel zijt. U bent wel oneindig ver weggegaan van deze aarde. Uw naam ligt hier besmeurd, verborgen onder onrecht en geweld. Uw koninkrijk is hier niet te vinden. Hier gebeurt de wil van machtigen, rijken en geweldplegers. Een klein deel van de mensheid heeft volop te eten; de anderen hebben honger. Wij vergeven elkaar niet, maar komen op voor onszelf en de Derde Wereld staat dik bij ons in de schuld. Het kwaad is koning over ons. Zo zit dat.
"Vergiffenis schenken werkt niet als een toverstokje. Willen vergeven is niet hetzelfde als kunnen vergeven. Zo kan het gebeuren dat we wel willen vergeven, maar het niet kunnen. Wanneer hoofd en hart het tenslotte op een akkoordje hebben gegooid en we daadwerkelijk in staat zijn te vergeven, dan blijven nog altijd de pijnlijke ervaringen over die aan de oppervlakte komen, verwarring scheppen en de gevoelens van haat opnieuw aanwakkeren. Dit is wat de vergiffenis van het geheugen genoemd wordt. Het is niet het gemakkelijkste van alles. Dit te kunnen vergt veel tijd."
Iinderdaad beste mensen, 88 is een mooi getal. Enkele jaren terug mocht ik een bijzondere kaart sturen aan mijn vader die toen 88 jar werd. Vandaag is het de beurt aan mijn moeder. Ik ben dan ook blij dat ze ook deze bijzondere leeftijd heeft gehaald. Proficiat moeder bij deze verjaardag. Ik wens je nog heel vele jaren samen met vader, die straks 91 jaar wordt! PROFICIAT MOEDER! En omdat bloemen jouw grote liefde waren, krijg je van mij op vandaag een boeket bloemen. Bloemen, hoe vele uren heb je niet in de tuin gewerkt en daarvoor meerdere eerste en ereprijzen gekregen!
Hoe heerlijk op een zondag met veel zon deze verjaardag te mogen vieren!
Woensdag laatst wou ik even alle ergernissen van afgelopen dagen van me afrijden, en dus ik met de fiets over en weer naar Dadizle, in totaal zo een25 km. Daar breng ik trouwens groot gebracht, daar maken mijn ouders hun laatste dagen door in het rusthuis. Vader moeder zult ge eren, weet ge wel. Toen eht voor hen tijd was om te gaan eten, een veel te vroeg avondmaal, zegde ik eens een koffie te gaan drinken en dan terug te komen. Uit pure gewoonte de fiets genomen, al kon ik ook te voet zijn gegaan. Gezien ik met alle rompslomp en het slechte weer ik nog niet te Dadizele was voor de jaarlijkse noveen, maar evenzeer om te danken voor de goede aflooop van de verkoop van het huis, en om te danken voor de ouders, dan toch maar even de basiliek binnengelopen. Daarvoor echter mijn fiets geparkeerd aan de inkom van het bedevaarts park 'ROSARIUM'. Na een kaarsje te hebben gebrand, en wetende dat mijn ouders pas om 18.00 u teurg in hun kamer zijn, dan maar een koffie gaan drinken. Terug aan mijn fiets, zie ik dat mijn zadel achterste voor is gedraaid en meteen op de laagste stand is geplaatst. Het was bijna niet mogelijk het zadel terug te plaatse. Maar ergens gewaarschuwd door de stand van het zadel, kijk ik in één van de fietszakken en tot mijn ontsteltenis zie ik dat mijn regenmantel is verdwenen! Ik dus toch terug naar mijn ouders waar ik het hun vertelde, en geloof het of niet, maar mijn vader heeft de moeite genomen naar buiten te komen om op zijn eigen manier het zadel weer zo goed als kon weer op juiste hoogte te plaatsen en vast te zetten. Wat een macht heeft die man nog. Toen ik dan eindelijk kon vertrekken passerde ik nog even de stelplaats voor de fietsen, en dan zag ik een container staan voor inzameling kledij. Ik ben er zeker van dat de gast(en) die mijn fiets een draai gegeven hebben, ook mijn regenmantel in die container gedumpt hebben. En iedereen onder jullie weten wat een regenmantel kost. Maar we zijn Vlamingen en hebben altijd geluk: mijn fiets was toch niet gestolen ....
Toen ik deze titel in de krant zag moest ik meteen denken aan iets wat mezelf is overgekomen, jaren geleden. Een heel goede collega was totaal onverwacht uit het leven gestapt. Ik had met hem nog gebeld de dag voordien, en het ook laten weten aan de directie. Het was de directeur die me stond op te wachten om me het trieste nieuws te melden. Toen de datum van de begrafenis me bereikte, liep ik naar het kantoor van de directeur met de vraag of ik naar de begrafenis mocht gaan. Zijn antwoord dat ik nu nog hoor was: ALS JE DAAR BEHOEFTE AAN HEBT MET! Met uitdrukkelijk daarachter mijn voornaam. Ja, ik had er behoefte aan om zijn woorden te gebruiken. Maar zeg nu zelf, was dit wel een antwoord? Wie heeft er 'behoefte' om naar een begrafenis te gaan; Gelukkig mooht ik wel 'de nodige tijd' nemen om afscheid te nemen van een bijzonder goede collega. En dan nog te bedenken dat de directeur het overlijden me kwam melden omdat 'ik blijkbaar een goede band had' ...
Soms gebeurt het dat ik rusten wil maar toch de slaap niet vat. Dan dwarrelen er beelden door m’n geest van oorlog en geweld De mens als beest, vervuld van haat en blinde woede!
en je kan er zo weinig aan doen, niet persoonlijk reageren....Vandaar die vraag die bij me opborrelde toen ik dit lied hoorde: WAAROM AL DIE AGRESSIE?!
"Ik ben nog altijd bang dat het zo blijft M’n hele leven lang zie ik die strijd Wie is er goed of fout? Wie heeft gelijk? We zien maar al te vaak waartoe het leidt.
De wereld draait al eeuwen door Waar is al die agressie voor? Het maakt me bang, het maakt ons kapot Is dat dan ons lot?
Geen dag zonder angst, zonder haat De wereld moet nog even mee En wie dan zorgt, en wie dan leeft Die moet wijzer zijn dan wij met elkaar Ach geloofde ik maar, dat de hemel op aarde bestaat
Ook stokoude ouders blijven niet eeuwig leven. Al is het soms moeilijk om je dat te realiseren.
Twee ouders hebben van boven de 90 is lang niet iedereen gegeven. Ik tel dus mijn zegeningen. Maar ik weet ook dat er een dag komt waarop eerst de ene en dan de andere de stap in de eeuwigheid zal zetten.
Zo volg ik deze week door een mij onbekend ziekenhuis een roze pijl. Die slingert om hoeken en kanten, jaagt mij de lift in naar de tweede verdieping en trekt mij daarna nog een paar gangen door.
Aan het einde van die roze pijl ligt mijn vader in een ziekenhuisbed.
Met een zuurstofmasker op zijn gezicht en een paar slangetjes in zijn lijf. Het ademen valt hem zwaar. Gekleurde lijntjes kruipen op een scherm af en aan. Ik ken ze alleen uit de medische series en kan nog niet helemaal geloven dat ze nu echt zijn.
‘Ik ben hier hoor’, toetert mijn moeder in het oor van mijn vader. ‘Ik blijf hier en ik zorg voor jou.’ Hij stoot een onbestemd geluidje uit, een soort instemming vanuit het onderbewuste. Ik aai over zijn slappe arm.
Als zorgende engelen wapperen verpleegsters, verplegers en dokters in en uit. Ze verschuiven een knopje, herschikken een buisje, spreken hem toe. Soms meten ze iets wat ons niet duidelijk is en schrijven dat op.
Ik kan alleen wachten en denken aan wat was en wat komt.
En hopen dat God met ons mee wacht, met zijn armen wijd open.
bron: kerknet
maar het kon even goed over mijn eigen vader of moeder gaan,
Commissario Brunetti wordt laat op de avond van een uitgebreide maaltijd weggeroepen omdat het lichaam van een vrouw is gevonden. Ze lijkt aan een hartaanval gestorven te zijn, maar na gesprekken met buren en familie vermoedt Brunetti dat er meer aan de hand is. Met de hulp van inspecteur Vianello en de altijd scherpzinnige Signora Elettra gaat hij op onderzoek uit. De overleden vrouw blijkt onderdak geboden te hebben aan mishandelde vrouwen. Heeft een van hun gewelddadige mannen wraak op haar genomen? Of heeft de verdwijning van een paar zeer kostbare tekeningen ermee te maken? Brunetti probeert de tekeningen op te sporen, maar vrijwel iedereen die ze in handen heeft gehad is dood.
Verfrissend is dat het verhaal het niet van veel lijken en tomeloos geweld moet hebben. Desondanks is de plot ongemeen boeiend, zonder nodeloos ingewikkeld te zijn.
Het is een bedenking die ik maakte toen ik zag hoe mijn vader weer de man was die ik al maanden niet meer had gezien, rechtop lopend, zonder rollator of een arm rond hem, maar de mand die alles toonde en wat hij allemaal zelf had gemaakt aan de toekomstige eigenaar van ons huis. Nu hij even terug thuis was, was het alsof hij er nooit was weggeweest.; stak zelfs een paar machines in werking zonder hulp en dat op zijn 91ste! De practische aard is dan wel niet mogen overgaan naar mij, maar veel eerder naar mijn veel te vroeg overleden broer, maar zeker naar mijn jongste zus, ook al is zij psychologe. Maar nu ben ik aan het uitwijden zoals ons Steffie dat hier soms doet. Het is zoals in het liedje, ik gelijk hoe langer hoe meer op hem, zeker wat uiterllijk betreft. Sommigen van jullie hebben dit al eerder gezegd toen ze een foto van mij en eens een foto van vader zagen; maar diep van binnen delen we dezelfde waarden, dezelfde correctheid, dezelfde perfectie, maar bovenal willen dat de ander het goed heeft, en dat we in alle vrede verder mogen leven, boven alle verschillen van overtuiging. Zo heeft mijjn vader altijd de familie samen gehouden, en dat meer dan wij, zijn kinderen en kleinkinderen. RECHTVAARDIG dat is misschien zijn kernwoord, en wie me langer kent weet dat ook ik dit in de vaandel draag naast een groot VERTOUWEN dat alles goed komt.
Ja, vader je bent en blijft een deel van mij of is het eerder omgekeerd? ik kreeg zo veel van je, zeg maar alles! Nog vele jaren!
Wij zijn geroepen om lief te hebben. Ik zou het willen roepen in deze wereld: tegen de soldaat in de tank tegen het kind met de steen tegen de moeder van de martelaar tegen een drugsbende op zoek naar geld en macht tegen een terreurgroep op oorlogspad……
Maar ik zeg het vooral tegen mezelf Als ik me erger, als ik boos ben, als ik bang ben, als ik niet geloofd wordt…
Zeg het en deel er vanuit: deel rijkelijk uit van de liefde die elke mens in zich draagt, gekregen van een God die zelf liefde is.
Af en toe noteer ik iets in een mini-dagboekje, en dat heeft meestal met iets heel bijzonders te maken. Het kan over het eigen leven zijn, gebeurtenissen in de famiilie of wereldnieuws. Geen lange teksten meer maar een kort zinnetje. En zo zag ik hoe vlug een mens iets vergeet, en meteen wat voor verschillen de herfstmaanden kunnen inhouden. Op 13 september van verleden jaar, 2016, lees ik het volgende: Warmste 13/9 ooit!! Bij 32 graden de dakgoot gekujist thuis. En nu zitten we al een paar dagen met de verwarming aan ... en is het kuisen van dakgoten, terras of gras afrijden bij ouders, meteen volledig verleden tijd. Maar ik wou even zeggen hoe warm het vorig jaar was terwijl we nu een warme trui kunnen gebruiken.
Aan HANS en een paar andere medebloggers, ik geraakt hoegenaamd niet meer op jullie blog. Ik zie alles wel, maar als ik het gastenboek wil tekenen, dan kan ik geen letter meer intikken. Dus, beste mensen denk vooral niet dat ik jullie vergeten ben, of nog erger, geen contact meer met jullie wil. Dus, aan zij die me niet meer regelmatig zien verschijnen op hun gastenboek, dit is de enige reden. Ik hoop jullie gauw terug te zien, en dat aan dit euvel kan verholpen worden. Dank voor uw begrijp! Maarten
VOOR ONS WAS HET EEN BIJZONDERE 9/11 WANT VANDAAG WERD NA 63 JAAR HET OUDERLIJK HUIS VERKOCHT. METEEN IS HET GEDAAN MET "'NAAR HUIS TE GAAN" MAAR WE KUNNEN GELUKKIG NOG BEIDE OUDERS BEZOEKEN IN HET WOONZORGCENTRUM. DE VERKOOP IS BIJZONDER VLOT VERLOPEN, EIGELIJK BINNEN DRIE KWARTIER TIJD NADAT DE TOEKOMSTIGE BEWONERS HET HUIS EN ALLE AANBOUW HADDEN BEZICHTIGD. IK BESPEURDE METEEN EEN GROTE INTERESSE EN HET WAS AFWACTEN OP HUN BOD. IK WAS VERWONDERD VAN DE MANIER HOE KORTDADIG MOEDER REAGEERDE TOEN ZE DE PRIJS WILDEN LATEN ZAKKEN. EN ZO HAALDE MOEDER SAMEN MET VADER HUN SLAG THUIS. NA ELKAAR DE HAND TE HEBBEN GESCHUD, BELOOFDEN ZE MIJN OUDERS HEN ZO VEEL MOGELIJK TE WILLEN HALEN, OM NOG EENS DE TIJD VAN TOEN WAAR ZE ZO LANG GELEEFD EN GEWERKT HEBBEN, TE BELEVEN. EN ZO WORDT DE DRAAD NIET IN EEN KEER DOORGEKNIPT. DUS ALLEMAAL BLIJE MENSEN OP HET EINDE!
Een moederke werd 90 jaar en, al begreep ze dat het leven buiten het rusthuis zo jachtig was, ze verlangde ernaar haar kinderen en kleinkinderen wat vaker te zien. Nu waren ze er allemaal, haar kinderen en kleinkinderen op het grote verjaardagsfeest dat ze voor haar gaven en ze genoten van spijs en drank, en van elkaar. Toen zij vroegen: "Moeke, heb je nog een wens?" antwoordde deze: "Ja, als ik dood ga wil ik gecremeerd worden." "Goed", klonk het als uit een mond, "dat regelen wij voor u." "Maar heb je geen andere wens?" "Neen", zei moeke, "ik heb toch alles." "Ja, dat wel, maar wij willen graag eens iets speciaals voor je doen", zegden de kinderen. "Och ja", zei moeke, “dit nog: als ik dood ben en gecremeerd, strooi mijn as dan uit over de parking van de supermarkt." "Waarom daar, moeke?" vroegen ze verbaasd. "Wel, dan weet ik zeker dat jullie nog één of twee keer per week langs komen."
Moela trok naar een psychiater en zei: “Ik ben totaal verbijsterd, doe iets. Het is onhoudbaar geworden. Elke nacht heb ik dezelfde droom.Ik sta voor een deur, duw en duw en duw ... Er hangt een plaat op de deur maar ik blijf duwen, zonder resultaat. Elke nacht word ik transpirerend wakker, Ik krijg die deur maar niet open.” Na een halfuur, tussen wat antekeningen in, zegt de psychiater: “Zeg Moela, vertel me eens wat op dat plaatje staat.” Zeker van zijn stuk antwoordt Moela: “Daar staat wel erg duidelijk ‘trekken’.
Op 8 september vieren wij het feest van Maria geboorte, negen maanden na haar onbevlekte ontvangenis.
Het is feest in de schoot van Anna en Joachim, haar ouders, het is feest voor heel het volk dat uitkijkt naar de komst van de Messias, de Verlosser.
Het is feest in de Kerk die in de geboorte van Maria het begin van het nieuwe verbond gedenkt. Zoals elke verjaardag ons herinnert aan de blijdschap van de geboorte van een mens, zo is Maria’s verjaardag een herinnering aan de nakende komst van de Mensenzoon, maar het is nog meer.
Wij gedenken Maria’s geboorte en dit betekent naast herinnering aan een moment in de geschiedenis ook het opnieuw beleven van de heilsgeschiedenis. Wij mogen nu, zoveel jaar later, opnieuw beleven hoe God zijn heil toont aan ons, gelovigen van nu, de Maria’s van deze tijd.
Gelukkige verjaardag aan ieder die, zoals Maria, voluit ‘ja’ zegt aan de Heer!
Laat onze vriendschap zo sterk zijn dat we het aandurven om zo nodig kritisch te zijn naar elkaar. Laat onze band zo sterk zijn dat we elkaar commentaar kunnen geven zonder dat dit de ander schaadt. Laat ons vertrouwen zo groot zijn dat we ons niet bedreigd voelen als anderen kritiek op ons uiten. Laat het geloof in elkaar zo groot zijn dat we uitgaan van de beste bedoelingen en welgemeend commentaar waarderen.
Operazangeres Flavia Petrelli bezoekt voor een optreden Teatro La Fenice, waar ze jaren geleden voor het eerst kennismaakte met commissario Brunetti. Wanneer ze elkaar daar opnieuw tegenkomen, vertelt ze Brunetti dat een onbekende fan haar op haar reizen volgt en overal een enorme bos gele rozen voor haar achterlaat. Als de fan zich een tijdje later echter toegang verschaft tot haar hotelkamer en daar behalve rozen een bijzondere ketting en liefdesbrieven achterlaat, wordt duidelijk dat ze te maken heeft met een stalker. Dan worden twee mensen uit Flavia's omgeving zwaargewond aangetroffen en lijkt ook de operaster zelf in gevaar.
Altijd een plezier om te lezen. Goed geschreven, ontspannend, dader tot het laatst onduidelijk.
Het bordje is ons allen goed bekend en we staan er meestal niet bij stil tot het onszelf betreft. En dus is de tijd aangebroken dat heel binnenkort het ouderlijk huis te koop wordt aangeboden. Mijn ouders mogen straks wel reeds zeven maanden in een woonzorgcentrum verblijven, ze hadden hun eigendom nog niet willen van de hand doen tot voor kort. Maar nu de schatter is geweest, en een buurman die al jaren aast op onze woning, land en magazijn, wordt het tijd dat alles zo vlug mogelijk achter de rug is, en vader is de eerse om daar op aan te dringen.
Gaandeweg werd de ganse papierwinkel wat vooral mijn moeder bewaarde, reeds stelselmatig grondig gezuiverd zodat haast het essentiële overblijft zoals aankoopakte, contracten, foto's en overlijdensberichten en gedachtenissen. Maar wat te doen met de meubelen en het huisgerief? Mijn zus vond er niets beter op dan alle kleinkinderen op één en zelfde dag te laten komen om spulletjes op te halen, al dan niet groot of klein, zowel in het huis als in de garage en werkplaats. Maar ook voor ons, de kinderen en aanverwanten, is er veel om de hand op te leggen, al dan niet voor de een of ander van emotionele waarde. Zo liep ik gisteren nog eens binnen om te zien, en zo zag ik o.a. de platencolectie. En zo blijf je hangen aan herinneringen die je vergeten waart... en heb je niets gedaan. En wat grote stukken betreft, de meesten zullen het herkennnen, de kinderen en de kleinkinderen hebben zelf alles wat ze nodig hebben, of het valt niet langer in hun smaak hoe duur oook. Dat is dus wat me heden bezig houdt, maar ook mijn ouders voigen de zaak op de voet. Spijtig genoeg kunnen ze maar zo weinig meenemen naar hun nieuwe verblijf. Als broer en zussen proberen we wel zo vee mogelijk naar onze eigen woning over te brengen zoals slaap- en eetkamer. En daarbij de vraag, wat met mijn meubels? En zo draait de wereld door ...
Elke dag eucharistieviering: om 7.30 u., 9 u. en 18.30 u. in de basiliek, om 16 u. in de kapel van het Rosarium.
Elke dag Mariale gebedsviering in de kapel van het Rosarium om 15 u. (op zondag in de basiliek).
Weekend 9 & 10 september: zaterdag: om 16 u. en 18 u. zondag: om 6 u; 7 u; 8 u; 9 u; 10 u; 11 u; 16 u en 18 u. om 10 u. met koor Cantabile Dadizele o.l.v. Bart Feys.
Vrijdag 8 en 15 september om 20 u.: Eucharistie gevolgd door kaarsprocessie.
Zondag 16 september om 19.30 u. in de Basiliek: muzikale bezinning 'Samen op weg naar Maria'
Vrijdag 8 september om 20 u.: Orgelconcert in de Sint-Theresiakerk te Slypskapelle, met organist Paul Demaeyer uit Gent.
Woensdag 13 september: om 17 u.: kinderzegening
Inlichtingen: pastoor: 056 50 91 50 (tel en fax) - pastoor@federatiemoorslededadizele.be of onthaal kerk: 056 50 52 86
Een woord, het kan opbeurend zijn of kwetsend. Het kan van liefde zijn of haat. Het kan van blijheid zijn of van verdriet. Liefde of haat, opbeurend of kwetsend. Het verschil is, maken of breken.
Ik weet het, het blijft een klassieker, en we zouden hier heel veel over kunnen schrijven, maar ik hou het bij deze ene bedenking. Zijn we niet blij dat we naar school mochten gaan, dat onze kinderen dat nu heel zeker kunnen?! Mijn vader klaagt tot op vandaag dat hij niet verder mocht studeren. Dus neem dit recht niet af!
De wereldberoemde pianist Notovich is door zijn virtuoze interpretaties van Franz Liszt een van de meest gevraagde musici ter wereld. Totdat zijn grote liefde Senna verdwijnt. Die avond geeft hij in trance een concert, terwijl hij onder het bloed zit. Hij wordt vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs, maar stort dan in.
Op een dag ziet hij een vrouw op straat lopen die sterk op Senna lijkt. Zij blijkt de geliefde te zijn van de geheimzinnige pianist Valdin, die Notovich uitdaagt voor een pianoduel. Valdin is uitgegroeid tot een meesterpianist door de Duivelssonate, een mythische sonate die de duivel tijdens een droom aan Franz Liszt zou hebben voorgespeeld. Als Valdin tegen de politie zegt dat hij nieuwe bewijzen heeft over de verdwijning van Senna, besluit Notovich het duel aan te gaan. Hij wil erachter komen wat er precies met Senna is gebeurd. Er brandt een strijd los tussen de twee pianisten waarbij meer op het spel staat dan muzikale eer...
Duivelssonate is een vakkundige, mooi geschreven thriller waarin de plot voornamelijk wordt gedreven door handeling. De gekneusde Notovich krijgt met name vorm en inhoud door wat hij doet (of laat), en Van Galen laat het verhaal nergens vastlopen met psychogeleuter. Niettemin zijn de vele personages in Duivelssonate psychologisch goed onderbouwd en uitgewerkt, en de schrijfstijl doet recht aan het klassieke decor waarin dit verhaal zich afspeelt.' - Nu.nl
'Geloven is aannemen wat we niet zien en de beloning voor geloven is zien wat we aannemen.' Deze wijze en ware woorden sprak de kerkvader Augustinus. Zelf had hij de waarheid ervan ontdekt en ervaren.
Wanneer je over zijn woorden nadenkt, valt de vergelijking op tussen geloof en liefde en vriendschap. Want ook bij liefde en vriendschap nemen we aan wat we niet zien en de beloning is dat we zien wat we aannemen. Bij liefde en vriendschap voel je van binnen dat het om iets kostbaars gaat, wat het leven een bijzondere glans geeft. Het voelt goed, vertrouwd en veilig. En dat maakt je tegelijk krachtig en kwetsbaar. Je voelt je herkend en geaccepteerd. Datzelfde gevoel kunnen mensen ook herkennen in hun geloof.
Toon Hermans heeft dat gevoel onder woorden gebracht. 'Stel je voor wanneer iemand van je houdt je alles vergeeft je altijd bijstaat je nooit laat vallen. omdat hij je zwakheid kent. Dan is dat een bijzonder gevoel. Maar stel je nu eens voor dat die iemand de God van hemel en aarde is!
In gedachten zie ik Augustinus knikken en zeggen: '.. de beloning van geloven is zien wat we aannemen.'
Achter de groene takken groeit voor ieder mens de plant “geluk” soms lijkt het bos je ondoordringbaar soms trap je het tere plantje stuk maar met geduld en heel veel liefde vaak met water van een traan kun je het plantje vast zien groeien je moet het alleen weten te staan!
EINDELIJK, NA EEN HALF JAAR WERKEN VOOR DE STAAT, HEB IK OOK WAT GELD OP DE BANK.
MAAR BIJ DEZE:
RECENT ONDERVIND IK DAT IK BIJ TEKENEN VAN EEN GASTENBOEK BIJ SOMMIGEN ONDER JULIE GEEN TITEL VAN MIJN BERICHT MEER KAN INGEVEN, EN DUS OOK NIET VERDER GERAAK. DUS MENSEN, DAT IS DE ENIGE REDEN ALS JE VAN MIJ GEEN TEGENBEZOEK KRIJGT. VIND IK ZELF HEEL VERVELEND;
Er wordt aangebeld door de postbode en hij heeft een aangetekend schrijven bij. Bij het zien van de omslag merk ik meteen het logo van het ziekenhuis waar ik aankoper ben. Meteen gingen alle belletjes rinkelen en ging mijn hart tekeer. Het is niet te geloven wat er in een mininum van tijd alle scenario's passeerden. Eens terug in huis voelde ik een zware omslag in mijn handen liggen. Ik dacht aan ontslag, aan het verplicht zoeken naar herscholing op mijn leeftijd en nog meer van al dat negatieve. Ik ging alvast zitten en trok de omslag open , en wat stak daar in ....? Je gelooft het nooit: het nieuwe arbeidsreglement! Is het echt nodig dit op die manier aan de man te brengen?! En daar wordt nogal een bedrag voor neergeteld als je denkt aan meer dan duizend werknemers! Ja, die vele directieleden moeten toch allemaal iets te doen hebben om te delegeren zeker?! Hoe dan ook, na een uur was mijn hartslag nog niet normaal!
Je zei niets je keek me aan je gezicht leefde mee je was gericht op mij je was een en al aandacht je hield mijn hand zacht vast je streelde even de muis van mijn hand je bewaarde ook afstand je zei niets je ogen zeiden alles je was een luisterende hand je bood mij houvast je zei niets je zei genoeg
de button die jullie recent zien verschijnen heeft voor mij een bepaalde betekenis. Liefde en vriendschap als sleutel mag dan wel mijn blog heten, maar deze sleutels zoals je ze daar ziet op de afbeelding sluiten naadloos aan. Het zijn geen sleutels die je zomaar vindt in één of andere winkel of slotenmaker, maar ze lijken sprekend op de sleutels die mijn vader ooit heel vele jaren zelf heeft gemaakt. De ene sleutel geeft toegang tot een grote opslagruimte, eigenlijk oorspronkelijk een spinnerij, dat we gemeenzaam 'het kot' noemden, al is dat woord bijna beledigend voor zo een groot gebouw. De tweede sleutel is/was voor het washok. Beide waren slechts te onderscheiden door de inkepingen, de ene heeft één inkeping, de andere heeft er twee. En daarbij kwam nog dat je omgekeerd tewerk moest gaan, te weten, de draairichting om te sluiten of te openen was tegengesteld aan wat normaal gangbaar is. Zelfs tot nu vergis ik me soms. Want als je wilde sluiten moest je wel draaien alsof je die deuren wilde openen en omgekeerd.
Maar door de leeftijd is er slijtage op gekomen en het lijkt er wel op dat de duivel er mee gemoeid is, want heel recent kregen noch ik noch mijn zus de deuren gesloten, alsof ze niet meer willen meewerken nu mijn ouders verhuisd zijn. Het was draaien en keren tot ze eindelijk op slot zaten! Of waar een foto van een sleutel toe kan leiden.... Dus heel veel meer dan zomaar een button.
Maria leeft in elke vrouw in elke kleine mens die om het even waar wordt vergeten en over het hoofd gezien. Maria leeft in elke vrouw in elke kleine mens van wie niemand nog iets verwacht. Maria leeft in elke kleine mens die niet berust bij minachtig of onmacht maar die -tenminste bij zichzelf- de hoop wakker houdt dat ook een neergeslagen mens ooit rechtop zal komen. Maria leeft in elke mens die weigert te verlammen in de angst en durft geloven in dat woord: vrees niet, met jou wil God iets nieuws beginnen. Ieder mens kan in zijn leven de kiemen dragen van een nieuwe toekomst.
HOOR HOE STIL HET IS OP STRAAT NU IK DEZE NEERPEN. LAAT ONS DUS NOG HEEL EVEN GENIETEN. WANT STRAKS DENDEREN VRACTHWAGENS TERUG OVER DE STRAAT, GIERENDE BANNDEN NAAR EN VAN HET WERK. KINDEREN EN JONGEREN OVERAL OM JE HEEN. GENIET VAN DE STILTE LIEVE MEDEMENS, WANT HET IS ZO WEER OVER!
EINDELIJK HEB IK TERUG EEN PC EN IK HOOP DAT IK ER WEER JAREN TEGEN AAN KAN! HET IS EVEN WENNEN MET ALLE NIEUWIGHEDEN MAAR LATER MEER DAAROVER. IK HAD VIA MIJN BLOG LATEN WETEN DAT IK VOOR ONBEPAALDE TIJD ZONDER PC ZOU ZITTEN EN GEVRAAGD LIEFST GEEN GASTENBOEKEN TE TEKENEN OF MAILS TE STUREN, MAAR TOCH KUNNEN SOMMIGEN HET NIET LATEN EN TEKENEN DAG NA DAG;; hOE DAN OOK, HET IS FIJN WEER IN BLOGLAND TE ZIJN!
De familie Janssen heeft voor drie weken geboekt in BieBel, de chambre d’hôte van Emma en Lucas in Cotignac. Vader Julien, moeder Denise en zoon Francis kijken reikhalzend uit naar dit moment. Dé gelegenheid om alle problemen op kant te zetten. ‘s Anderendaags krijgt Denise een telefoon van haar huisarts, een zorgeloze vakantie is ver weg. Ze wil van de emotie bekomen in de kerk van Notre Dame de Grâce. Daar komt ze in een ware nachtmerrie terecht. Francis ontmoet zuster Claire en vreselijke taferelen uit het verleden duiken op. Na hun confrontatie met pastoor Kelderman, start de vriendschap tussen zuster Claire en Francis, op een ongewone locatie. Pastoor Kelderman werd na ettelijke klachten over seksueel misbruik, uiteindelijk overgeplaatst van Dworp naar Cotignac. Hij is de gemeenschappelijke vijand. Zijn slachtoffers zien hem liever dood dan levend. Zal een van hen de gekoesterde wraakgevoelens ook daadwerkelijk uitvoeren? Zoals ieder dorp in Frankrijk, kijken ook de inwoners en de toeristen van Cotignac vol verwachting uit naar het spectaculaire vuurwerk dat op quatorze juillet geprogrammeerd staat. Die avond valt er echter meer te beleven dan alleen maar vuurwerk. De ochtend nadien krijgt politiecommissaris Boeckx een telefoon van zijn collega Lecoq uit Frankrijk. Zijn aanwezigheid wordt dringend op prijs gesteld in het broeierige Cotignac.
zoveel slachtoffers, zoveel potentiêle moordenaars ... moet je dus tot het einde uitlezen terwijl de koffie koud is geworden, en de wijn warm! Heel warm aanbevolen in deze tijd!
Gisteren had ik bijna een lang artikel votlooid rond deze practige bloemen die bijna in de vergeethoek zijn geraakt. Dus even opnieuw, maar dan heel sumier. Als kind vond ik overal bij ons de roze dahlia's, in de tuin maar ook op het land. De voorzitter van de vokstuin destijds kon zo veel mensen warrm maken dat wellicht ieder toch wel één bloembol kon planten. En zo gebeurde dat er op de duur zzelfs wedstrijden werden uitgeschreven. Door te ruilen met anderen, door de bollen terug in de grond te steken na de winter, ontsproten andere variëteiten en nog later zag je allerhande vormen en kleuren van die zelfde Dahlia, soms niet meer te herkennen aan de oorspronekelijke. Dit schrijven is het gevolg dat ik recent nog een mooie bloem zag, net als toen. En voor mijn pc nog maals sterft, vlug nog eens melden dat ik ooit met de fiets een boeket Dahlia's naar de directrice van het ziekenhuis bracht n.a.v. haar verjaardag. Ze had haal bureel naast het mijne. Wie zou nu nog zo een boeket durven aanbieden? Je moet ze zelff eerste nog vinden!
BESTE MEDEBLOGGERS, VANAF MORGEN EN VOOR ONBEPAALDE TIJD ZIT IK ZONDER PC. WIL DAAROM ZO WEINIG TOT GEEN GASTENBOEKEN TEKENEN NOCH MAILS DOORSTUREN TENZIJ HOOGDRINGEND. EN DAN NOG ZAL IK ZE WELLICHT TE LAAT KUNNEN LEZEN. DANK VOOR UW BEGRIP EN MEDEWERKING. HOPELLIJK BEN IK ZO VLUG MOGELIJK TERUG AL ZAL HET AANPASSEN ZIJN, WANT ALLES NIEUW.
na het overlijden van onze geliefde medeblogster ROZEMARIJN
Ook verdriet is een deel van het leven...
We maken allemaal al wel eens een periode door met verdriet maar vele mensen hebben last met het laten zien van hun emoties uit angst om zwak over te komen. Toch is het belangrijk om verdriet toe te staan, het is nodig om dingen te kunnen verwerken, om verder te kunnen gaan na verlies. Schaam je niet voor je verdriet, het maakt ons allemaal menselijk...
Gent, 7 januari 1994. Een jonge vrouw wordt zwaar verminkt teruggevonden op een werf. Van het wapen geen spoor. Op de muur staat een pentagram in bloed en ze heeft een omgekeerd kruisje in haar hand. Commissaris Callens van de Gentse recherche en zijn team krijgen het dossier in handen. Substituut-procureur Verbeckt ziet in deze zaak een kans om zijn strijd tegen satanische krachten op te drijven en zo eindelijk carrière te maken. Een verdachte wordt gearresteerd en veroordeeld. Veertien jaar later worden Callens en zijn team opnieuw met een gruwelijke vondst geconfronteerd. En ditmaal blijft het niet bij één slachtoffer. Zelfs een oude bekende is niet meer veilig voor deze seriemoordenaar.
Wanneer als zijn ontknoping lijkt te kennen, volgt het onmogelijke, het onvoorstelbare en wordt ook Dutroux tot Rome geviseerd.
DEZE DATUM STAAT IN MIJN GEHEUGEN GEGRIFT, EN ZEKER IN DAT VAN DAT VAN MIJN OUDERS, WANT PRECIES VANDAAG ZIJN ZIJ REEDS 63 JAAR GETROUWD! HET IS INDERDAAD MAAAR WEINIGEN GEGEVEN. IK WILDE DIT TOCH EENS IN DE KIJKER PLAATSEN. NAAST GROTE VREEUGDE HEBBEN ZIJ OOK HEEL DIEP VERDRIET GEKEND. ZO MOESTEN ZE BINNEN DE VEERTIEN MAANDEN ZOWEL HUN ZOON ALS KLINDOCHJTER AFSTAAN; OOK HET AFSCHEID RECENT VAN HUN OUDERLIJKE WONING WAAR ZE BEIDEN HARD AAN HEBBEN GEWERKT DOET HUN PIJN, MAAR ONDANKS ALLE KWALEN EN KWAALTJES LAATSTE TIJD, BLIJVEN HET TWEE MENSEN DIE GENOEG HEBBEN AAN ELKAAR EN AAN HUN KINDEREN, KLEINKINDEREN EN ACHTERKLEINKINDEREN. MOGEN ZE DAN NOG LANG GEZOND BLIJVEN EN MAG IK NOG HEEL LANG "NAAR HUIS" KUNNEN GAAN.
VOOR DE GEINTERESEERDEN: VADER WORDT IN OKTOBER 91 EN MOEDER 88 IN SEPTEMBER...als het God belieft.
Beste medeblogggers en vrienden ... Mijn pc is stervende.. Al een hele tijd is hij kortademig en moet ik hem een duwtje in de rug geven. Soms word ik midden in een activiteit afgebroken, kan ik mails niet meer vervolledigen, etc. Na inlichtingen te hebben ingewonnen lijkt hij toe aan een eeuwige rust en aan vervanging toe. Dat zal niet zo eenvoudig zijn alles over te zetten, zowel wat blogs, foto's als mijn mailbestand om er de belangrijkste maar te noemen. Dus wanneer je binnekort voor een tijd niets van me hoort, noch via mail, noch via blog, dan is dit de enige reden. Ik hoop jullie echter heel gauw terug te zien. Daar gaat alvast mijn vakantiegeld! Maar zo kom ik gezonder en als nieuw terug, dat hoop ik toch!
Een jongen had voor moeder boodschappen gedaan, heel precies en heel beleefd. Om hem te belonen nam de winkelier de snoeptrommel van het rek, draaide die open en bood hem de kleine aan. "Neem maar, jongen", zie de man. De jongen nam er een snoepje uit, maar de winkelier drong aan: "Toe maar, jongen, neem maar zoveel als je met je hand grijpen kan." Met grote ogen keek de jongen naar de man op en zei: "Oh, wil jij dan voor mij nemen?" "Waarom?" "Jij hebt zoveel grotere handen!"
Meestal zeggen we: kiezen óf delen. Dat is uit twee onaangename dingen toch een keuze doen. Je moet óf het een óf het ander doen.
Kiezen én delen gaat verder: Je groeit in je leven naar een keuze toe. Heb je die gemaakt, dan ga je ontdekken dat je veel met elkaar zult moeten delen.
Kies ik voor jou en jij voor mij, dan delen wij het leven. Waar je niet kunt delen heb je nog niet voor elkaar gekozen.
Jij bent een schat voor mij, ik zal je altijd blijven zoeken. Ik hoop dat ik ook een schat voor jou ben en dat jij ook mij altijd zult zoeken.
Je zal het maar voorhebben en het er slechts met enkele intimi kunnen over hebben, tot het zelfs een gewoonte is. De gewoonte van als jongeman dagelijks een pamper aan te trekken, en niet voor de lol. Dit vertrouwde me iemand toe. De jongeman is ondertussen 35 jaar en is nog steeds bedplasser. Zo, het hoge woord is eruit! Ik mocht dit taboe dan ook met zijn medeweten doorbreken. Want het schijnt dat enkel in het Gentse er zo een duizend mensen rondlopen met dit probleem. Meestal houdt dit bedplassen vanzelf op. Of het hem tegnhoudt uit te gaan? Helemaal niet; hij heeft gewoon aangepaste kledij gezocht, en ze staat hem nog goed ook. Dus als hij verwachht veel te zullen drinken zoals op de Gentse feesten of op festivals, dan trekt hij een extra pamper aan. En zeggen dat er sommigen een pamper aantrekken om heel andere redenen ... Het moet voor de persoon in kwestie, en voor de moeders in het bijzonder toch een hele opgave zijn... Maar is dat het niet voor ieder die met een beperking moet leven. Dus leef en geniet!
WAT HERINNERINGEN AAN EEN PAAR MOOIE REIZEN. LEVEN TUSSEN EN MET DOODGEWONE MENSEN. IN ALLE EENVOUD, SOMS ARMOEDE NABIJ, MAAR ALTIJD GASTVRIJ EN MET DE GLIM%ACH. NATUURLIJK OOK DE PRACHTIGE NATUUR EN RIJKE CULTUUR MEEGEPIKT.
LEVEN MET BIJNA NIETS? HET KRUIS OF EEN INDISCHE GOD IN NABIJHEID, MET RESPECT VOOR DE OVERLEDENEN;
EEN ECHT NATUURWONDER
BIJ HEN TE GAST, VEEL MEER DAN EEN TAFEL EN EEN GIETIJZEEREN BORD IS ER NIET. MET DE VINGERS ETEND.
EVEN DE FIETS LATEN HERSTELLEN OP STRAT MET WAT VOOR HANDEN IS.
Toen ik in een mail aan een paar Indische vrienden wat nieuws van het thuisfront deelde, en dus ook wat ik bij mijn ouders zoal deed en doe zoals de tuin onderhouden, kreeg ik onverwacht van één van hen - en ik vertaal het nu in eigen woorden - volgende vraag: Hebben jullie dan geen werkers?
En toen besefte ik dat ik dat met eigen ogen had gezien. Ook al zijn bepaalde families zelf niet rijk, door het kastensysteem kon men inderdaad rekenen op "workers", zeg maar huispersoneel. Al was het maar om de stoep te vegen. Zo geraakte ik bevriend met zo een "worker" en het schrijnende, toch in mijn en onze ogen was, dat hij letterlijk 's nachts voor de deur op de mat sliep.
Neen, ik noch mijn ouders hebben "workers". Het is zelfs zo dat onze maatschappij zo in zichzelf is gekeerd, dat je met moeite een klusjesman vindt, ook betaal je die goed. Ook op vele buren moet je wat dat betreft niet meer rekenen..... Tot zover deze mededeling. Lol.
Buiten bij de hoofdingang van het ziekenhuis ging de deur bijna schuil achter een waar wolkendek. Niet van het weer, nee ... rokers, als angtige lepralijders op een kluitje samengedromd. Het rrokverbond is al jaren oud en dergelijke groepen maatschappelijke bannelingen vormen een vertrouwde aanblik, 's winters verstijfd van de kou, 's zomers vrolijk lachend. Het ontstaan van nicotineliefde heeft tot een nieuwe term geleid. Mensen raken aan de praat, door hun gedeelde verslaving gaan sociale barrières die normaal gesproken minder gemakkelijk werden geslecht, nu letterlijk in rook op. Probeer dan maar eens als niet-roker je weg naar buiten te vinden. En ik weet over wat ik schrijf, ook over de 'nieuwe' liefdes, wantt die verstokte rokers vind je vooral bij een afdeling psychaitrie...
Recent schreef ik iets over hoe in de kerk die nu een wielermuseum is geworden, heel wat kaarsjes werder ontstoken bij één of ander heiligenbeeld. Het offeren van een kaars heeft dan ook iets hieligs, een akte van geloof. Ik moet eraan denken toen ik een tijd geleden in een kerk zag dat de automatisering heeft toegeslagen. Precies electrische knoppen om een lampje aan te steken. Dit werkt dus niet voor mij, het gaat me juist om het hele ritueel, het lontje, de geur van de was, de kleur of het motief van de kaars, de vlam zien vatten. Ik put er trost uit, het geeft me het gevoel dat sommige dingen niet te koop zijn, dat eens je buitenstaat, jouw gebed verder gaat. En dat beleef je heel zeker te Lourdes.
Foto van Scheveningse strand gisteren dat na een drukke dag een vuilnisbelt is geworden. De fotograaf, Stefan vd Kamp, schrijft: "Meeuwen pikten de verpakkingen mee en lieten ze vallen in de zee. Al die goederen zijn toch ook meegesleept naar het strand? Hoeveel moeite is het dan om de lege verpakking mee terug naar huis te nemen?
Het is echt niet bedoeling dieper in te gaan op dit item dat veel te gevarieerd is en te vershillend van persoon tot persoon. Wie ooit een depressie doormaakte kan daar genoeg over vertellen, maar deze woorden vond ik toch nuttig om te delen, geheel in de lijn van mijn jarenlang bloggen rond ondermeer AANDACHT hebben voor elk-ander.
Als er wordt gezegd van deze of gene: die heeft wellicht een depressie, dat is een aandoening die behandeld en beluisterd kan/moet worden. Depressie of niet, zeker is dat de persoon in kwestie erg afziet en bang is en verdrietig, en kwaad ook, en zich onzeker en kwetsbaar en onvrij voelt. Dat is geen kwestie van willen of niet willen, of je herpakken. Het is net wél willen, maar niet kunnen, en daar extra van afzien. Tegen een bang of verward kind ga je toch ook niet tekeer of verwijten, dat helpt niet, integendeel. Erbij zijn en luisteren en geruststellen, dat misschien wel. Zo probeer ik dat toch te doen. Maar ja, wie ben ik.
Na maanden van dagelijkse buikpijn, na vele huisdokters en specialisten te hebben gezien, na alles te hebben uitgeprobeerd van natuurmiidelen, huis-en keukenmiddels, tot de duurste en nieuwste medicamenten, heeft een specialist uit China eindelijk gevonden wat de oplossing is voor alle leed i.v.m. darmproblemen van mijn vader! OEF! Dat is voor mijn vader in eerste instantie, maar zeker voor moeder en alle betrokkenen een grote opluchting. Want wie ziek is kan niet meer genieten, en sluit zich af van het sociale netwerk, zelfs in een verzorgingstehuis. Ik hoop dan ook dat ik binnenkort terug de vader zal zien die weer graag tussen de bewoners zal zijn met af en toe een kwinkslag, en dat het terug tijd zal zijn om over gewone dagdagelijkse dingen te praten dan enkel nog over zijn darmprobleem. Zo, dit was het voor vandaag, en nu "zijn" gras gaan afrijden! Moet toch alles in orde gehouden worden, willen we het ouderlijk huis te koop aanbieden.
Het rechercheteam van politiedistrict Heuvelrug beleeft drukke tijden. Een huisarts uit Rhenen wil een bekende in Doorn bezoeken, maar hij komt nooit op zijn bestemming aan. En kort daarna vindt er een aanslag plaats op een wethouder in Renswoude. Rechercheur Petersen van district Heuvelrug maakt met zijn team overuren om beide zaken op te lossen. Hij vermoedt dat beide zaken met elkaar te maken hebben. Het onderzoek spitst zich toe op de merkwaardige bewoners van een idyllisch gelegen landhuis bij Rhenen.
Spanning, couleur locale, humor en een vleugje romantiek kenmerken 'De blikvanger', alweer het vierde deel van een serie spannende politieromans.
De Ronde van Vlaanderen is de 'hoogdag' van het wielervoorjaar. Ze sluit de 'heilige week' af, waarin nog andere befaamde koersen worden gereden. Je hebt wielergoden en dopingzondaars: alleen al in ons taalgebruik zijn koers en religie verweven. In Roeselare loopt nog tot volgend voorjaar de expo ‘Koers is religie’, waarin de relatie tussen wielrennen en geloof centraal staat. De expo is opgezet in de (ontwijde) Paterskerk, waar het Wielermuseum een voorlopig onderkomen heeft gevonden nu het museumgebouw wordt gerestaureerd. De tentoonstelling 'Koers is religie' vind je in de Paterskerk, Delaerestraat 33 in Roeselare. Tot eind september 2017 open van maandag t.e.m. zondag van 10 tot 17 uur. Vanaf oktober 2017 gesloten op zondag. Vrij toegankelijk.
Voor velen echter heel pijnlijk, want in deze kerk vonden heel veel mensen troost, veel meer dan in een gewone kerk. Je zag er veel mensen een kaarsje branden voor één van de vele heiligenbeelden die overal verspreid stonden. De mensen die er gingen waren dan ook geen klassieke kerkgangers, maar wat men noemt: mensen met een devoot geloof, dat niet minder is dan dat van de piarenbijters. Vele sukkelaars gingen dan ook hun noden neerschrijven in een boek. Hun laatste troostplaats is hen nu ontnomen. En het is wringen om die titel te geven! Maar ik heb die gelukkig niet moeten uitvinden.
Had ik maar beter mijn best gedaan. Had ik maar niet zo lelijk gedaan. Had ik maar wat anders gekozen. Had ik maar ...
"Had ik maar" houdt je vast in het verleden. Je blijft hangen in gevoelens van spijt. In wensen dat je iets anders had gedaan. Blijf daar echter niet in hangen. Want spijt vreet aan je emotionele welzijn. Je pijnigt jezelf ermee.
Heb de moed om verder te gaan. Vertaal je "had ik maar .." naar: "volgende keer ga ik ..." Bedenk wat je anders kunt doen. Denk na over een betere manier. En kom dan in actie en ga het doen.
Vergiftig je leven niet langer met spijt. Zet je spijt om naar ander en beter gedrag. Dan word je "had ik maar" een opstapje naar een beter leven.
Vrienden, zagen jullie weinig tot geen reacties op jullie blogjes, dan is er een heel goede reden voor, een reden die ik zelfs in mijn minidagboekje in vetjes heb neergeschreven. Het was namelijk snds 20 december 2015 dat mijn vader hier nog eens te gast was! Misschien was dit ook zijn laatste keer, al hoop ik hem nog vaker te mogen verwelkomen. Maar mensen van die leeftijd moeten in goede doen zijn om nog een paar km met de wagen te doorstaan, en het toeval wou dat het precies nu weer echt warm was. Ondertussen was moeder 'thuis' gebleven -t.t.z. in het woon- en zorgcentrum - om "haar papierwerk te doen". Het was inerdaad voor haar even uitblazen, want ze heeft het niet onder de mat zoals vader dag en nacht kan klagen over constipatie, dan weer over diaree. Helaas is er weinig aan te doen, maar niet prettig voor de omgeving, en zeker niet voor hem in het bijzonder. Gelukkig is hij nog steeds helder van geest, net als ons moeder trouwens. Hoe dan ook was dit voor mij als een feestelijke dag!
EN hij is op weg naar zijn 91ste verjaardag! Inderdaad hij toont zijn leeftijd niet ... net als ik ....
Op een zomeravond wordt er op recreatieterrein de Treekerpunt een homo doodgeschoten. De Amersfoortse rechercheur Gisella Markus krijgt de leiding over het onderzoek. Haar collega Niels Hanse raakt ervan overtuigd dat de dader een homohater is en dat hij opnieuw zal toeslaan. Markus zoekt de moordenaar vooral in de hoek van cruisende homo's. Zelfs als iemand een tekst achterlaat waarmee hij lucht geeft aan zijn homohaat, blijft ze hetzelfde spoor volgen. Haar onderzoek komt echter geen stap verder. Dan, exact zes weken na de eerste moord, wordt er weer een homo doodgeschoten...
M.P.O. Books (1972), pseudoniem van Marco Books, debuteerde als thrillerauteur in 2004 met Bij verstek veroordeeld, maar schrijft al een kwart eeuw. Met zijn boeken is hij een van de beeldbepalende schrijvers van de zogeheten regiothriller, waarbij Midden-Nederland en met name de Utrechtse Heuvelrug zijn werkterrein is. Hij laat zich daarbij beïnvloeden door de klassieke detectives van weleer, waaraan hij een moderne draai geeft. Zo beschrijft hij in dit boek de mistoestanden in het politieonderzoek, maar ook de ziekte van hoofdpersonages, en liefde, trouw....
Denk niet aan de dingen die je niet gekregen hebt na uw gebed, maar denk aan de ontelbare zegeningen die de Heer u gegeven heeft zonder er om te vragen. Zo gaf hij ons vandaag nieuw leven: ANDREAS is zijn naam, het zevende achterkleinkind van mijn ouders.
Zovele mensen zou ik zo graag even willen knuffelen. Ze zijn zo goed voor deze wereld...zo lief ..; zo zorgzaam ...zo zichzelf.Heerlijke prachtige mensen en zo liefdevol. Ik heb er bijna geen woorden voor; dus ik geniet ervan dat ze er zijn, puur omdat ze zijn zoals ze zijn. Vaak mensen die zoveel inzet hebben moeten leveren en geven in hun leven, soms zoveel kracht verloren hebben en zoveel liefde weer gevonden hebben in zich zelf, maar ook in anderen.
Het maakt hen tot wie zij zijn geworden in het nu. Daarom verdienen zij een persoonlijke knuffel..... Maar velen onder ons hebben nooit geleerd wat knuffelen is, men had er zelfs een afkeer van, in de zin: Ja,het is al goed nu.
Je kan de dingen moeilijk voorspellen en meestal zie je uit naar een etentje met goede vrienden, familie of bekenden. Maar als die data al langer gepland waren, en de ontmoetingen pas kunnen op slechts enkele dagen in het jaar, dan moet je wel zoals nu de hitte erbij nemen, al dan niet in kostuum. Want gisteren kon ik eindelijk nog eens samen zitten met een vriend die ik al meer dan dertig jaar ken, maar omwille van zijn drukke agenda als deken, we elkaar nog maar kunnen zien tijdens uitgeperste uurtjes voor hem. En vandaag is het de verjaardag van mijn vriend. Ook hij gaat graag tafelen, en een verjaardag vier je pas op de dag zelf. Vandaar dit snelschrift.
Toch jammer en spijtig dat ik las dat iemand zich verongelukt voelt omdat ik te laat zijn gastenboek tekende. Dat mensen bij dit weer heel laat naar Seniorenet gaan op deze hete dagen, vind ik vanzelfspekend. Anderen zjn dan reefds op reis!
Voorwaar het is een luxeleven de drager te zijn van een enkelband. En nu weet je niet wat je leest?! Wel ik zou het ook niet geweten hebben tot voor kort, mar ondertussen zo een persoon mogen ontmoeten, en wel in mijn woning. Ja, hij kan gaan en staan waar hij wil. Gewoon even een smsje naar Leuven om te zeggen dat hij naar Brugge, naar Roeselare of waar dan ook gaat, en klaar is kees. Hij kan terrassen of zich onder 'vreemde' vrienden begeven. Ongeacht zijn strafregister rond dealen van drugs kan hij verder zijn gang gaan, want door zijn goed gedrag en, zeden werd alles geseponeerd. Hij kan geld afhalen zo veel hij maar wil, en liefst nog van diegene die hij liefheeft of die voor hem willen instaan. Zo kan hij die weldoeners zo imponeren dat hij bijvoorbeeld uit huis zal gezet worden omdat het water en elektriciteit niet zal betaald worden. Stelenderwijs is hij bezig, allemaal met een enkelband aan. En uit zichzelf wetende dat hij mooi, jong en aantrekkelijk is, deelt hij algauw de lakens met eerste beste meisje...Ja, hij had zelfs tijd om 'een kindeke' te maken!
Alles wat je hierboven leest is dan ook echt gebeurd! Leve de enkelband!
Ligt het aan mij? Ik denk het niet, maar tijdens de trip naar Luxemburg en het zuiden van Duitsland viel het ons op hoe verder we van de kust reisden, de terraasen kariger werden tot zelfs geloten en dit bij dit mooie zomerweer. Zeker bij het binnenrijden van Wallonië was dit al goed merkbaar, en wat dan als je dringend een plasstop nodig hebt? Maar zelfs als je even de benen wilde strekken na vele kilometers in een mooie omgeving,was amper een terras te vinden, of waren potdicht. Meedere malen hebben we tot elkaar gezegd dat hier op daar wel de gelegenheid te baat zouden nemen om er een taverne neer te poten, zeker als er nog iets historisch te zien beleven was, maar niets daarvan, zelfs niet als je dieper de Ardennen inrijdt. de 'joie de vivre' was ver te zoeken. En waar waren al die inwoners allemaal. Lagen die allen binen te slapen? Duitsland dat gekend is voor zijn feesten, bood ook maar weinig heil voor iemand die houdt van een biertje of een glas wijn. En toen we dan toch een terras vonden, was ht publiek er niet naar om er lang te blijven zitten.Ik denk dat het eigen is aan de Vlaminig die algauw geld kan spenderen aan een paar biertjes of witte wijn op een uitgelezen terras. Wij zijn echte Bourgondiërs. Vrienden uit Nederland zullen dit wel beamen, want ook sluiteingsuren zijn daar heel vroeg daar waar wij bij dit weer nog buiten zouden zitten tot middernacht. Enfin, het viel me op als een rode draad doorheen de trip. Gelukkig konden we genieten van de betere witte wijn aan tafel laat tussen het weelderig groeg van een kasteelterras. En voor de lieve medeblogger, we hebben het milieuviignet niet nodig gehad en ook kunnen parkeren zonder boetes voor de persoon met een handicap!
Zo, even een teken van leven geven op deze uiterst hete dagen. Het werd geen Valkenburg want volgens de meteovoorspellingen van toen zou het water gieten. De reisbestemming dan maar omgeboekt naar Esh-sur-Sûre. Gelukig ging deze wel door want het weekend voor OLH-Hemelvaart begon de wagen zwarte rook uit te blazen, en niet een klein beetje. Met het verlengd weekend werd er natuurlijk niet gewerkt. Gelukkig geen grote schade of dure herstellingen. Maar de garagist wist te vertellen dat we slachtoffer waren geworden van slechte of vervuilde fuel. Hij kon zelfs zeggen aan welk station we gepompt hadden! Hij had het al een paar maal voorgehad. Dus wat waren we blij dat we toch konden vertrekken op geplande datum.
Maar de dagen die volgden waren zonovergoten, genietend van zon en groen, en veel bloemenpracht. In Esh is op zich niet zo veel te beleven, maar het hotel dat geboekt was, was op zich een fitnessoefening waardig, want trappen en gangetjes, een ware doolhof. Dan maar genieten in Luxemburg stad waar een fanfare ons verblijf opvrolijkte, met weer maar eens lekkere wijn en koude maaltijden. Maar het geboekte kasteel in Rheinland-Pfalz wenkte ons. Zeg maar ESBACH. de geboekte kamer werd echter ingenomen door een golfspeler die gekwetst was geraakt. Maar wat we in de plaats kregen was een meevaller; men noemde het een suite. Hoe dan ook, de kamer had een diepte van om en bij de twintig meter, welicht ooit de paardenstal. Op zoek naar de betere wijn, werd ons het stadje SPEYER aangeraden, en dat is echt een aanrader voor ieder die er langs komt. De stad met een Dom/kathedraal waar zelfs wijlen Helmut Kohl wordt geeerd, net als waar Edithe Stein ligt begraven. Voor meer info - want heb zelf geen foto's, toch even Googelen.
Alvorens te gaan werken in de bloementuin of in de moestuin of appelbooomgaard, hield ik ervan even te genieten van alles wat in bloei staat. Dan heb ik ook deze op de gevoelige plaat vastgelegd. Een herinnering voor later, iets om aan mijn ouders te tonen via laptop. Zo zijn ze weer even 'thuis'. Afscheid nemen van dit al fraais zal hen beiden heel veel pijn doen ...
Ik herinner me een strenge man die in dure kledij langzaam door de kerk stapte, er soms heel lang achteraan stil stond, om toch maar te zorgen dat de stilte en eerbied werd bewaard tijdens de misviering. Op bepaalde plaastsen werd deze persoon ' de suisse' genoemd, misschien gelinkt aan de Zwitserse wacht in het Vaticaan?
NU IS DE KLEPEL MISSCHIEN TE VER DE ANDERE KANT INGESLAGEN
DE TOREN VAN DE DODE ZIELEN - Christoffer CARLSSON
Leg dit boek niet te vlug opzij na de eerse bladzijden te hebben gelezen, je zou niet weten hoeveel leesplezier je hebt gemist. Ik zie al uit naar andere werken van deze auteur. Dus ideaal bij deze zomer!
In het appartementencomplex van Leo Junker, politieagent op non-actief, is een jonge vrouw vermoord. Leo is er zeker van dat er iets niet klopt aan deze zaak en gaat zelf op onderzoek uit. Ondertussen krijgt hij mysterieuze sms’jes van iemand die hem in de gaten lijkt te houden. Leo komt erachter dat het verleden niet vergeten is … Is iemand uit op wraak?
De Zweedse auteur en criminoloog (1986) kreeg voor dit boek de prijs voor beste Zweedse thriller van 2013, zijn eerdere twee misdaadromans waren goed voor drie sterren in VN’s Detective & Thrillergids. vijf steren!
Een arm boertje zag op de markt in de stad voor het eerst van zijn leven een spiegel. Hij nam hem in de handen bekeek zichzelf. Wat zijn ogen zagen, beviel hem zo goed dat hij de spiegel kocht. Thuis verstopte hij hem. Maar hij kon het niet laten zichzelf af en toe stiekem in de spiegel te bewonderen. Zijn vrouw kreeg het in de gaten, en vond de spiegel. Ze wachtte tot hij de deur uit was. Toen zag ze zichzelf ook voor het eerst. “Als ik het niet had gedacht”, zei ze, “hij houdt er een ander op na. Wat een geluk dat ze zo lelijk is!”
Naar DE MEYERE VICTOR. De Vlaamsche vertelschat. Deel IV. Antwerpen, Santpoort, 1933, p. 102.
DE KOMENDE TIJD IS HET VOOR MIJ MOEILIJK OM VELE GASTENBOEKEN TE TEKENEN. JE LEEST MIJN REACTIES LATER WEL. EN IK HOOP DAT JULLIE MIJ OOK BLIJVEN LEZEN. DANK EN GROETEN!
O, Heilige Geest, mijn vlam was bijna uit geweest kom dicht bij mij en wakker aan de vlam die nooit meer uit mag gaan open mijn hart en mijn gevoel gebruik mijn leven voor Uw doel geef mij een fris en nieuw gemoed laat mij verstaan hoe 'k leven moet waai als een wind dwars door mij heen schenk mij uw gaven één voor één ik roep u aan ietwat bedeesd 'leer mij slechts leven door Uw Geest'
Je hart zal ik openen, als je me toelaat. Je weg zal ik verlichten, als je mij er om vraagt. Wijsheid zal ik je schenken, als je je ervoor openstelt. Harmonie kan ik je geven, als je bereid bent te luisteren.
Even stil staan bij ziek zijn: pijn zorg onzekerheid wachten verdriet opluchting onrust moed lange stille nachten vragen die door het hoofd malen zoeken naar zin
Bot, botter, botst! Het lijkt het motto van veel beroemde en gewone mensen in onze tijd. Een pleidooi voor een meer behoedzame omgang met elkaar.Hoe broos is een goede sfeer niet in een gezelschap? Of zelfs een relatie tussen twee mensen? Misschien geldt ook hier dat je niets mag kapotmaken wat je niet zelf kunt maken. Het kan ons tegenhouden om te roddelen. Om plompverloren bot te zijn. Om met het eigen gelijk voor ogen onderweg veel moois plat te walsen.
Behoedzaamheid is een mooie deugd. Niet meteen onze stekels opzetten, maar eerst even uitgebreid snuffelen aan elkaar. Niet altijd meteen lik op stuk geven, maar geduld oefenen voor eigen en andermans onvolkomenheden. Het kan vermoedelijk heel wat problemen voorkomen.
Dankzij technologie zijn we meer dan ooit verbonden, maar toch is het nooit makkelijker geweest om ons terug te trekken in de bubbel van ons eigen gelijk. Dat heeft oud-VS-president Barack Obama gezegd in Berlijn.
Nu mijn ouders bijna vier maanden een plekje vonden in een woonzorgcentrum, hier nog enkele sfeerbeelden. Ze zijn zeer tevreden over de vezorging, aan eten ontbreekt hen echt niets, en er is ook heel wat afwisseling in animatie. Er lijkt wel altijd een reden om een feestje te bouwen. Maar dat neemt niet weg dat het een aaanpassing blijf, want zoals eerder geschreven, zij komen van een grote woning met een nog grotere tuin om nu letterlijk tussen vier muren op elkaar te kijken, al is er een ruime lichtgevende eetplaats en een grote cafetaria. Van een oude 'rustige' dag kunnen ze niet echt genieten, want juist nu is men letterlijk boven hun hoofden begonnen aan een tweede bouwlaag. Je al maar proberen te rusten tussen alle geklop door.
Hier enkele sfeerbeelden: Moeder die het breiwerk van medebewoners aan het aan elkaar naaien is. Mensen moesten lapjes breien om dan ketting te maken die als versiering moest dienen bij een aktie 'kom op tegen kanker', waarbij plaatselijk run lopers de gebouwen doorkruisten.
Eindelijk zon, dan is er veel gelegenheid met de bewoners te gaan wandelen in de groene omgeving van de basiliek te Dadizele, er zelf met de groep op bedevaart te gaan. Hier mijn jongste zus met moeder. Ik moet toegeven dat ik mijn moeder niet direct herkende op deze foto, want door de schakering van zon en schaduw lijkt ze daar iets ouder, maar wel heel gelukkig wat ze dan ook is. Ik had nooit gedacht dat zij zich zo goed zou aanpassen, integenstelling met vader die het maar gewoon wordt 'omdat het niet anders kan'.
Je wordt er geleefd zegt hij dan: Opstaan, eten, een beetje kine, eten, de namiddag proberen door te komen en vooral zorgen dat je om 17.00 u terug aan tafel bent voor het avondmaal. Dan dient zich nog een heel lange avond aan. Moeder heeft echter nog tijd te kort, want is alle paperassen aan het klasseren van meer dan 60 jaar samen-zijn....
Wanneer ik dit schrijf zal zopas hun zesde achterkleinkind gedoopt zijn, en daar zullen ze getuige van geweest zijn...
Vragen omtrent euthanasie zijn geen vragen die alleen christenen of kerkelijke verantwoordelijken zich stellen. Ze zijn het onderwerp van maatschappelijk debat. Het zijn fundamentele vragen: wat maakt ons tot mensen? Wat vereist een menselijke samenleving? Wat dient de vooruitgang en wat niet? Er is een grens en een verbod dat van oudsher geldt, al van het allervroegste begin van menselijk samenleven. Als we daaraan raken, raken we aan de fundamenten zelf van de beschaving. Daarom roepen we op tot grote terughoudendheid en volgehouden dialoog.
De veertigjarige Charlo Torp zit diep in de put. Zijn vrouw is overleden aan leukemie, hij is al twee jaar werkloos, heeft een speelschuld en weinig contact met zijn tienerdochter. Hij is ervan overtuigd dat het meeste wel weer goed zal komen, als hij er financieel maar weer bovenop raakt. Hij moet dus iets met zijn leven doen. Om zijn schulden te kunnen terugbetalen berooft hij een oudere vrouw. Maar er gaat iets fout, en de vrouw wordt gedood. Dankzij de opbrengst van de roof is er een korte opbloei in zijn leven. Van het geld dat hij overhoudt, koopt hij een paard voor zijn dochter, waardoor ze weer naar elkaar toe groeien. Het boek volgt Charlo, beschrijft zijn gedachten en gevoelens over wat hij heeft gedaan en het leven dat zich voor hem lijkt te openen. Dan verschijnt Fossums held Konrad Sejer op het toneel.
Je zou de moordenaar haast 'de goede mooordenaar' kunnen noemen. Met dit boek zit ik aan het laatste wat deze schrijfster ons voorlegt. Ik hoopte dat er nog werk kwam van haar, en zie, gisteren stond toch wel een uitgebreid artikel over haar in de kranten zeker én met voorstelling van haar nieuwe boek. Dus nog heel veel leeplezier aan u allen!
In Australië hebben ze een organisatie “the Workman’s shed” of vrij vertaald : ‘het kot van vader’ en dat heb je in behoorlijk wat rustoorden. Het gaat effectief om iets wat kan doorgaan voor het vertrouwde ‘kot’ en ‘den hof’ die oudere mannen moeten achterlaten als ze verhuizen naar een rustoord. Ze vinden er alles wat hun hartje blij kan maken als het over dingen gaat die ze in hun vertrouwde ‘kot’ thuis ook hadden en waar ze naar hartenlust nog mogen ‘foefelen’ en ingeschakeld worden om allerlei dingen te herstellen of te maken. Een soort van klusjesdienst in het rustoord. Ze mogen ook een moestuintje houden en dieren zoals kippen en konijnen. Ik hoor van vrienden in Australië dat dit zelfs de zelfmoordcijfers en het ‘sterven door wegkwijnen’ doet afnemen en ik kan het geloven.
De foto's van het 'kot' van mijn vader, een 'kot' dat twintig meter diep is. Het zou inderdaad een mooie oplossing zijn!
Wat gebeurt er als twee mensen elkaar liefhebben? Ze schreeuwen niet tegen elkaar, maar praten heel zachtjes, omdat hun harten nauw met elkaar verbonden zijn. De afstand tussen de harten is heel klein of bestaat niet. Wanneer ze elkaar nog meer liefhebben, wat gebeurt er dan? Dan spreken ze niet, maar fluisteren ze tegen elkaar en daardoor komen ze nog dichter bij elkaar te staan. Uiteindelijk hoeven ze zelfs niet te fluisteren, een blik werpen naar de ander toe volstaat om elkaar te begrijpen. Dit is hoe twee mensen zijn wanneer ze elkaar liefhebben.
Dus als jullie Het niet met elkaar eens zijn, boos zijn en discussiëren, zorg er dan voor dat jullie harten geen afstand nemen van elkaar. Zeg geen woorden die de afstand nog meer vergroten. Anders zal er nog een dag komen dat de afstand zo groot zal zijn, dat je de weg niet meer zult terugvinden om terug te keren.
Er zijn bomen en bomen. Aan de ene boom komen drie appels, maar aan een andere manden vol. Die laatste, dat is pas een boom. Daar heb je wat aan! Dat is een goede boom. Dat kun je zien aan zijn vruchten.
Er zijn mensen en mensen. Gelukkig zijn er ook goede mensen. Daar heb je wat aan! Misschien ben jij wel zo'n goede mens. Misschien zorg jij wel voor vrede om je heen. Misschien zorg jij voor mensen - dichtbij of ver weg - die niet voor zichzelf kunnen zorgen.
ik zou nooit meer lange reizen maken zoals naar India, veel te vermoeiend tot ... ik iemand heb ontmoet die me 'het paradijs' wou laten zien. Dus wordt het toch een vlucht van meer dan 12 uur? Mijn bedje staat alvast al klaar ...Bestemming nog even geheim houden tot alles zeker is....
Als de schilderes Eva Magnus en haar dochtertje Emma langs een rivier wandelen, ontdekken ze het dode lichaam van een man. Eva belooft Emma dat ze de politie gaat bellen, maar dat doet ze niet. Waarom niet? En waarom reageert Eva elke keer zo ongemakkelijk als Emma zegt dat het fijn is dat ze meer geld hebben nu?Inspecteur Konrad Sejer is belast met het onderzoek naar de man in de rivier. Op zijn bureau ligt ook nog de onopgeloste zaak van de prostituee Maja, die een paar dagen eerder vermoord is. Al snel ziet Sejer een verband tussen beide misdaden: er is één naam die steeds opduikt - Eva Magnus.
Winnaar van de Glazen Sleutel voor beste Scandinavische misdaadromanWinnaar van de Riverton Prize voor beste Noorse thriller'Een adembenemend verhaal over vriendschap en wraak. Spannend van begin tot eind!'
Als het moment van droefheid in m’n bestaan komt. Als het leven zijn tegenslagen aan me toont. Wie is er dan om mij te helpen, Is er iemand die er voor mij wil zijn?
Die me laat huilen als ik dat wil. Me laat schateren als ik dat kan. Van wie ik boos mag zijn als ik dat nodig heb. Mij laat opspelen als me dat goed doet?
Helpt me dan iemand om door deze tijd heen te komen die ik mijn emoties mag tonen. Die zich niet voelt aangesproken door mijn verdriet aangevallen door mijn woede of zich beangstigd voelt door mijn geschreeuw?
Ik vraag dan alleen maar tijd om er doorheen te gaan. Iemand die gewoon een arm om me heen slaat, Iemand die me niet alleen laat.
Het zou de leeftijd kunnen zijn om te veranderen van school, van lager onderwijs naar het middelbaar, de tijd van de plechtige communie, van het beginnen puberen; hoe dan ook een mijlpaal. En zo een mijlpaal heb ik gisteren geplaatst, want dag na dag, blogje na blogje, werd mijn blog twaalf jaar oud. Zelf had ik er niet aan gedacht tot ik een mail keeg van een attente medeblogger waarvoor dank. Er is zo veel gebeurd in de voorbije twaalf jaar, te veel om op te noemen. Bloggers zijn gekomen en gegaan, ziek of overleden. Vriendschappen werden gesmeed die nog steeds bestaan, anderen verdwenen dan weer tot verre kennissen. Helaas waren en zijn er ook bloggers die het geluk van de ander niet gunnen, zijn codes soms een hindernis om verder te gaan met onze hobby. Maar ondanks alles, ben ik blijven doorgaan, in eerste instantie omdat ik greaag blog, in tweede instantie om mijn liefde en vriendschap tmet julliete delen. Dank, heel veel dank voor de mooie jaren samen, in liefde en leed! Maarten!
Hier enkele buttons die ik al heel lang gebruik? Het hangt inderdaad niet af van welke lay-out of aantal buttoms men gebruikt om over te komen. Ik was zelfs verrast bij de opstart van mijn bloggen dat ik vooral werd aangesproken door oudere, zeg maar zieke mensen! Daarvoor en voor zo veel andere dingen blijf ik schirjven!
Hak de knoop niet te snel door- je kunt hem ook ontwarren.
Een zin die ik laatst bij toeval zag staan. Ik werd getriggerd, want ik ben ook iemand die eerst overziet en dan de knoop doorhakt. Ik ging bij mijzelf te rade, wat als ik zou ontwarren? Zou dat nieuwe perspectieven bieden?? Als ik ontwar, sta ik stil bij alle voors en tegens. Bij alles wat me van m’n stuk bracht, maar ook wat me vreugde heeft gebracht. Ontwarren kan dus veel opleveren. Ontwarren betekent uit de knoop halen, overzicht krijgen. Door te ontwarren, en de knopen te ontrafelen, kan ik de lijn weer zien. Vervolgens doe ik een stap opzij of achteruit. En ik zie het vanuit een ander gezichtspunt . Het blijkt toch niet zo gek te zijn.
Ontwarren, ontknopen of uit de knoop halen. Het kan de moeite waard zijn Het is goed om knopen te kunnen doorhakken, maar sommige kan ik beter ontwarren. Dan kan ik het touw nog eens gebruiken.
Ik ken iemand die een zeer laag inkomen 'geniet' omwille van zware ziekte. De boetes die hij krijgt voor overdreven snelheid- niet eens zo een hoge snelheid - kan hij niet betalen. Men heeft het zo ver gedreven dat hij plots een geïndexeerde boete van jaren terug kreeg, voor een bedrag van liefst 800 euro! En dit voor één overtreding! Nooit een aanmaning gekregen. Wellicht gewoon vergeten door zijn ziek-zijn! Ieder zegge het voort!
Vieringen meimaand 2017 MAANDAG 1 MEI: eucharistieviering om 6 u. - 7 u. - 8 u. - 9 u. - 10 u. - 11 u. - 16 u. - 18 u. Om 16 u.: Plechtige eucharistie bij de opening van de meimaand voorgegaan door Mgr. Lode Aerts. met koor Cantabile Dadizele
Weekend 6-7 mei: homilie door E.H. P. Hallein; president Groot-Seminarie Brugge Zaterdag om 16 u. opgeluisterd door Sint-Janskoor, Rollegem-Kapelle Zondag om 10 u. opgeluisterd door koor Jubilate De Tassche, Ardooie ZONDAG 7 mei: DIOCESANE GEBEDSNAMIDDAG OM ROEPINGEN om 16 u. met Mgr. Lode Aerts
Bekijk het volledig overzicht van 1 t.e.m. 7 mei: Meimaand 2017 week 1.pdf
Weekend 13-14 mei: homilie door E.H. A. Decock; ere-legeraalmoezenier. Zaterdag om 18 u. opgeluisterd door Kon. Fanfare Ridder-Janszonen Dadizele Zondag om 10 u. opgeluisterd door koor Fortissimo, Passendale Zaterdag 20 mei om 14.30 u.: zieken-eucharistie met gelegenheid tot ziekenzalving
Weekend 20-21 mei: homilie door E.H. W. Vangheluwe, leraar godsdienst Grenslandscholen, Menen Zaterdag om 16 u. opgeluisterd door kamerkoor Quadrofolia, Heule Zondag om 10 u. opgeluisterd door Sint-Eligiuskoor, Sint-Eloois-Winkel
24-25 mei: O. L. Heer Hemelvaart Alle vieringen zijn zoals in het weekend, met homilie door E.H. D. Decuypere; nationaal proost KSA en KLJ. Donderdag 25 mei om 10 u. opgeluisterd door zangkoor Blush ZONDAG 28 MEI: DAG VOOR HET LEVEN Om 9 u.: tocht voor het leven: vertrek aan het station Kortrijk Om 15.15 u.: aanbidding, geleid rozenkransgebed en biechtgelegenheid Om 16 u.: eucharistie in concelebratie met alle aanwezige priesters met bijzondere beden ter bescherming van het leven
Weekend 27-28 mei: homilie door E.H. A. Monstrey; pastoor Dadizele. Zondag om 10 u. opgeluisterd door Koninklijk Gregoriuskoor, Rumbeke Vrijdag 5 mei om 20 u.: bedevaartseucharistie Landelijke Gilde, K.V.L.V., KLJ en Groene Kring Vrijdag 12 mei om 19 u.: bedevaartseucharistie FEMMA-KWB West-Vlaanderen Vrijdag 12 - 19 - 26 mei: om 20.30 u. eucharistie gevolgd door KAARSPROCESSIE ELKE WEEKDAG: 15 u. - 16 u: STILLE AANBIDDING + ROZENKRANS in kapel van het Rosarium
Samen schreien doet goed. Samen de tranen de vrije loop laten geeft verlichting. Tranen schreien heeft altijd iets religieus, iets heiligs. Tranen zijn een gave, een Godsgeschenk in vreugdevolle en bittere uren. Zij komen uit de diepte van het hart en uit de hoogte als een genade van God. Soms denk ik dat er geen authentieker religieus gebeuren is dan daar waar samen tranen worden geschreid en ook weer worden uitgewist. Er is – zo denk ik – geen mens op aarde te vinden die nooit ‘ns tranen in z’n ogen heeft gehad, tranen van vreugde of tranen van verdriet. Tranen zijn inherent aan ons menselijk bestaan. Deze dingen moeten mij dan ook van het hart, omdat ik in de praktijk zo vaak meemaak, dat omstanders op droeve momenten zulke – overigens goed bedoelde – onzinnige dingen zeggen: ”Ben toch ‘ns flink…… Gedraag je niet als een kind….. Er is nu genoeg gehuild….. enz. Op echte droevige en verdrietige momenten is het vaak het beste aan de zijde van iemand te zwijgen, te luisteren en te delen, de pijn mee te dragen en de tranen op te vangen. Wij, mensen die aan de kant staan, willen altijd maar kletsen en adviseren in plaats van iemand de kelk volledig, met alle pijn, te laten leegdrinken. Wij kunnen ons zo moeilijk bescheiden en hulpeloos opstellen, d.w.z. gewoon naast iemand gaan staan en niet boven iemand als de reddende engel die uit de hemel is komen vallen. Er zijn voor vele dingen en voor vele momenten geen kant en klare recepten. Soms moeten we de moed kunnen opbrengen om de tranen en de tijd, en ook O.L. Heer, kansen te geven.
Zipp en Andreas vervelen zich, hebben geen geld, wel dorst. Ze beroven een vrouw op straat, waarbij haar kinderwagen omvalt en de baby op de grond klettert. Daarna volgen ze een oude vrouw naar haar woning, maar tijdens de overval valt Andreas in de kelder, breekt zijn rug en vanaf dat moment is hij volledig afhankelijk van haar. De vrouw, Irma Funder, is altijd ondergeschikt geweest aan haar man en zoon en geniet van haar macht over Andreas. Inspecteur Konrad Sejer en zijn collega Jacob Skarre onderzoeken zowel de vermissing van de jongeman als de dood van de baby uit de kinderwagen, maar zien geen verband. Totdat een bloedstollende waarheid zich ontvouwt.
Het verhaal kent verschillende verhaallijnen. Centraal staat het verhaal van Sejer en (dikgedrukt) het verhaal van de oude vrouw. Zij richt zich met haar ervaringen en gevoelens op de lezer. En net als je denkt het plot te kennen, wordt er een wending aan het verhaal gegeven waardoor het hele verhaal weer op zijn kop staat. Een bijzonder boek dat boeit van begin tot eind.
laat ons eens "proberen " in harmonie iets te doen , terug die aandacht voor mekaar opbrengen , een goeden dag zeggen , een woordje tegen mekaar , ik weet het, het is niet gemakkelijk , maar zij het nu wit , of zwart of grijs of jong ; hebt u er al aangedacht dat ieder van ons een moeders kind is ? een wezen geboren uit liefde , om liefde te geven ; de apostelen spraken niet alle talen maar ze spraken de taal van de mensen , en wanneer u iemand aanspreekt in de taal van de liefde verstaat men u ook . . . . . .
met dank aan Peter1925 voor deze wijze woorden; Peter die één van de eersten was die me kwam opzoeken en me af en toe met gepaste plaatjes rond mijn patroonheilige vereerde. Neen, zo een mensen blijf ik waarderen!
"UW WAARDE OP DE ALGEMENE ARBEIDSMARKT ZAL GEEN GEVOLGEN HEBBEN".
Het was bij het opruimen van paperassen dat ik dit onder ogen kreeg en blijkbaar besef ik pas nu wat voor taalgebruik deze edele heren dokters gebruiken. Van sociaal gesproken!
Twee dingen: mijn waarde; de arbeidsmarkt. Van de persoon, zeg maar de mens geen woord!
Alles stond te lezen op een eenvoudige verklaring na een controlebezoek aan een arts, niet eens na een heelkundige ingreep; enkel na een paar weken in het gips te hebben rond gesukkeld.
Soms zou een mens alles wat hij de voorbije jaren achterliet liefst in een doos steken, en ze ver wegzetten, adieu zeggen aan de blogwereld, de sleutel van de vriendschap en de liefde neerleggen om enkel nog aan zichzelf te denken, en de boel de boel te laten. Ik lees laatste nogal vaak via gastenboeken: trek het je niet aan, pluk de dag en leef nu. Maar eigenlijk weet ik al dat ik dit nooit zal kunnen, dat dit boek zal open blijven liggen, dat ik deze bladzijde zal omslaan, en weer doorgaan, misschien enkel en alleen om jou en jou en jou daar aan de overkant, al geef ik toe, ik schrijf veel te graag, en wat zou ik zijn zonder mijn partner die het Seniiorennet toch is?! Lang leve onze bloggers! Dank u lieve medeblogger!
BLOGGEN lijkt soms op een lekkere drug, je kan niet meer zonder!
Eergisteren nog een blogje achtergelaten rond het gelaat van de ander, maar achter de blik, de ogen schuilt soms heel veel verdriet, heel veel vragen die onuitgesproken zijn. Zelf weet ik ook maar half hoe mijn ouders nu hun eigen srijd uitvechten tegen demonen, tegen de zekerheid dat dit de laatste halte is.... Daarom, wees altijd aardig, of zoals die leerkracht destijds zegde: VERZORG JE GELAAT, het is misschien de enige blik die de ander moed kan geven....ALTIJD!
Het is de vraag die me af en toe wordt gesteld bij het bloggen, en dat vind ik heel bijzonder. Het geeft de betrokkenheid aan van medebloggers, of je ze nu kent of niet. Ik dacht dan ook via deze weg een kort antwoord te moeten geven.
Zoals meerderen onder jullie lazen? verhuisden mijn ouders na meer dan 62 jaar huwelijksleven van een eigen grote woning met nog een grotere tuin, naar een kamer waar er amper paats is voor twee bedden. Twee mensen die nog helder van geest zijn en nog aktief tot de laatste dag van hun leven in eigen woning, en nu worden geconfronteerd met dementerenden, met mensen in een rolwagen of die zwaar hulpbehoevend zijn, temidden berichten van ziektes en overlijdens.
Dat het voor beiden, trouwens ook voor mij en mijn famile, een grote aanpassing vraagt, hoef ik niet onder stoelen en banken te steken. Ik twijfel er trouwens sterk aan dat ze het de mooiste jaren zullen noemen. Vader vindt er absoluut zijn draai niet, zegde in het begin zelfs er weg te lopen, terug naar huis. In principe kan hij dat want ze heben het huis nog niet verkocht, en ze gaan er dan ook wekelijks op zondag heen. Maar vader is ook bewust dat het vele werk buiten op hem zwaar begon te wegen met de uitdrukking; 'We moeten hier weg'. Hij begint dan de situatie ook te aanvaarden. Wat wel merkwaardig is, is het feit dat moeder, diie leifst thuis zou sterven, er heel vlug een gedacht van gemaakt heeft, en er zich thuis voelt, wellicht omdat ze terug geworpen werd in het verleden, want vele van de huidige bewoners, waren mensen die samen met haar in de vouwenbeweging waren om maar iets te noemen. Er is zelfs een verplegende die hoorde over de kookkunsten van moeder, zo dat het schrift dat moeder gebruikte om gerechten te noteren, recent dienst deed om een taart te bakken, recept uit 1948.
Toen ik hen met Pasen dan zegde dat ze dus blijkbaar haar draai had gevonden, en ik meteen vroeg of ze zich daar nu goed voelde, was het onthutsend antwoord: neen, maar we kunnen niets anders.
Niets is zo verschillend, zo gans anders dan het gezicht van de ander. De blik, de ogen, het gelaat. Jouw gelaat is er voor de ander, zoals ooit een leerkracht zegde, verzorg het. Het is inderdaad via de blik dat je een medemens echt kan ontmoeten, hoe verschillend jouw gezicht ook mag zijn als dat van de ander. Denk maar even als je op de bus zit, op een terras, of op welke plaats ook, waar je toevalig even op elkaar moet kijken. Het gelaat van die ander wordt zelfs helemaal anders als dit een andere kleur heeft dan die van het onze. Nog anders wordt het gezicht, zelfs de blik, als het omgeven is door een hoofddeksel, een sluier. En toch is het gezicht, de ogen, op dat unieke moment dé gelegenheid bij uitstek om de ander te ontmoeten. Aanvankelijk schucher, afwachtend, soms zelfs achterdochig tot plots een glimlach van de ander je ook laat stralen, tot er plots die handdruk volgt, en wie weet veel later die echte ontmoeting die je leven en dat van die ander veranderde!
Niemand heeft de zekerheid nooit een inzinking te kennen, Zelfs de sterkste wordt erdoor bedreigd. Ieder mens kan immers ooit worden geraakt in het diepste van zichzelf, zodat alles je zinloos schijnt, je gezin, je werk, je gemeenschap, je leven zelf. Alle krachten lijken je te ontvallen en je voelt je onmachtig om ook maar iets te ondernemen. Je hebt de indruk doelloos rond te lopen in een eindeloze woestijn.
Wanneer je ooit zo’n situatie doormaakt moet je weten dat er ook voor jou nog toekomst is ………………. Als je maar de toegestoken hand grijpt van mensen die je mag vertrouwen, die kunnen luisteren en van een God die altijd naar je luistert.
Er is in het verhaal van ons leven soms een knik. Het gaat anders dan je gedacht had: een verlies treft je, een vriend gaat van je heen, je huwelijk valt uit elkaar, contacten lopen dood. Je eigen levensverwachting loopt vast, je vindt geen werk of raakt het kwijt, je komt alleen te staan. Je moet op je oude dag je huis verlaten. Je meest geliefde wordt dodelijk ziek
Op de weg van je leven ligt een steen die onverzettelijk lijkt. Wie zal hem wegrollen? Op diezelfde weg kun je iemand ontmoeten: iemand spreekt je aan, iemand tikt je op de schouders, een woord raakt je hart. De steen komt in beweging. Je kijkt niet in een donker gat, maar je ziet licht. Je voelt je uitgenodigd, je voelt nieuwe kracht komen. Het litteken blijft, maar de wond heelt. Je bent opnieuw aanwezig.
Met Pasen trokken de vrouwen naar het graf. Na alles wat ze op Goede Vrijdag hadden beleefd, horen ze nu een engel die hen zegt: ‘Wees niet bang, want Jezus die gekruisigd is, is niet hier, Hij is tot leven gewekt’.
Even verder vertelt het Matteüsevangelie (in hoofdstuk 28): zij gingen snel van het graf weg, vol angst en met grote vreugde, en ze liepen hard om het aan zijn leerlingen te vertellen… Toen kwam Jezus hen tegemoet. ‘Wees niet bang’, zo zei Hij hen. ‘Ga mijn broeders vertellen dat ze naar Galilea moeten gaan. Daar zullen ze Mij zien’.
Wat toen met de vrouwen gebeurde, gebeurt vanuit Pasen ook met ons. De weg die Jezus ons heeft getoond, is een weg – voortaan een pelgrimsweg - die naar het leven leidt.
Wát er in ons leven ook gebeurt, wát onze wereld ook overkomt, altijd heeft God het laatste woord.
Daarom mogen wij niet bang zijn; Wij zijn niet op de dool. Jezus toonde ons wie God is. Hij noemde Hem Abba, Vader. Die Vader heeft Hem tot leven gewekt. Hij is nu de Levende in ons midden.
Ook na Pasen zullen wij – net als de vrouwen – nog soms bang zijn. Maar dieper en beslissender nog dan de schrik en angst is de vreugde om wat uiteindelijk met Jezus gebeurd is. De Vader heeft Hem tot leven gewekt.
Jezus zélf, de Levende, zal ook ons – op de weg van ons gelovig-zijn – tegemoet komen met de woorden van de engel: “Wees niet bang”. Laten wij dan, in ons Galilea van vandaag, van Zijn aanwezigheid getuigen: “Wij zijn geen dolers, maar pelgrims. Gods volk onderweg.”
Stille zaterdag, ook wel aangeduid als Paaszaterdag of Sabbatum Sanctum is de zaterdag volgende op Goede Vrijdag en voorafgaand aan Paaszondag. Het is tevens de laatste dag van de vastentijd. De naam stille zaterdag is afgeleid van het feit dat op die dag de klokken niet worden geluid en de kerken niet worden versierd. Op Stille zaterdag herdenken we het feit dat Jezus dood in het graf lag.
Wat is de Paaswake?
Stille zaterdag duurt tot aan de schemering. Dan wordt de Paaswake gevierd. De paaswake is het feest van het licht en het water.
De vrouwen hebben het lichaam van Jezus gebalsemd.
MARIA bewaarde alle herinneringen aan haar zoon in haar hart.
Gelukkig zij die in het heetst van de strijd moeder mogen zijn!
Hier plaats ik een paar echte foito's van de 'buren' van mijn ouders. Ja deze schapen en hun lammetjes kwamen tot aan de draad tussen onze tuin en de loopweide van de buren. Mijn ouders zullen zeker deze schapen missen, nu ze sinds begin februari in een rusthuis verblijven. Vader ging elke dag de aardappelschiillen over de draad gooien, of in het seizoen de kleine appelen. Ik vernam van de buurvrouw gisteren nog dat deze schapen nog elke dag naar die plaats gaan lopen om te zien of er iets 'te vangen' is, zeker als iemand langs het tuinpad van mijn vader loopt, zoals mijn zus als ze eens alles komt inspecteren. Dus geen zo een domme dieren, tenzij ze op hun rug waren gevallen wat voor de beestjes dodelijk kan zijn.Ze begonnen destijds ook te blaten als ze vader zagen naderen met een emmer in zijn hand. Mooie herinneringen toch.
Pasen heeft iets met schapen en lammetjes, maar het echte Pasen gaat over het LAM dat voor ons werd geslacht tot NIEUW LEVEN.
Mensen zijn als glas-in-loodramen. Ze blinken en fonkelen als de zon schijnt. Maar als het schemert, wordt hun ware schoonheid alleen zichtbaar door het licht dat van binnen schijnt.
Men moet de dingen de eigen stille ongestoorde ontwikkeling laten die diep van binnen komt. Die door niets gedwongen of versneld kan worden. Alles in het leven is groeien en vormt zich, rijpt zoals de boom, die zijn sapstroom niet stuwt en rustig in de lentestormen staat, zonder de angst dat er straks geen zomer zal komen. Die zomer komt toch! Maar slechts voor de geduldigen die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt, zorgeloos, stil en weids. Men moet geduld hebben met onopgeloste zaken in het hart en proberen de vragen zelf te koesteren als gesloten kamers en als boeken die in een zeer vreemde taal geschreven zijn. Het komt erop aan alles te leven. Als je de vragen leeft, leef je misschien langzaam maar zeker, zonder het te merken, op een goede dag het antwoord in.
gOver smaken discussieert men niet, zeker niet bij kunst. De ene vindt een werk mooi, een ander weer helemaal niet. Ook de leeftijd waaop je een werk koopt hangt van de keuze af, alsook het interieur dat je hebt opgebouwd en de dingen die je hebt vergaard tot nu toe. Allemaal een lange inleiding om jullie te vertellen dat ik verleden weekend iets heb gekocht waar ik al lang naar verlangde. Ik vind het alvast mooi!
Deze dingen moet je natuurlijk gezien hebben, want een foto geeft altijd een verkeerd beeld.
Op een afgelegen boerderij vindt de twaalfjarige Kannick het lijk van een oude vrouw en ziet nog net een glimp van een wegrennende man. Deze verdachte, een ontsnapte psychiatrische patiënt, wordt een paar dagen later tijdens een bankoverval als gijzelaar meegenomen door de overvaller. Samen houden ze zich schuil in een vervallen huis in het bos, waar ze volledig op elkaar aangewezen zijn. Inspecteur Konrad Sejer gaat samen met zijn collega Jacob Skarre op zoek naar de bankovervaller en aangezien zijn schizofrene gijzelaar inmiddels de belangrijkste verdachte is van de moord op de vrouw, wordt de situatie als uiterst precair gezien. Als Sejer ontdekt dat ook de twaalfjarige jongen bij de zaak betrokken is, dringt langzaam tot hem door welk drama zich in het bos afspeelt.
Ik heb al verschillende boeken van deze auteur gelezen en ze zijn allemaal even spannend en goed geschreven. Het boek boeit van het begin tot het einde. De hele tijd gebeuren er onverwachte dingen. De karakters van de personages worden heel goed beschreven.
Persoonlijk denk ik dat bovenstaande de reden is waarom in korte tijd vle medebloggers massaal zijn overgestapt naar Facebook, of er gewoon de brui hebben aan gegeven. Bloggen was bedoeld voor aanggenaam tijdverdrijf met dat extraatje dat je iets kon bijleren rond bijvoorbeeld mailen en plaaatsjes delen. maar voor de meeste mensen werd het almaar ingewikkelder. Velen zien ook niet zo goed meer en kunnen het gedild niet opbrengen keer op keer te herbeginnen. Mensen geraken ervan opgewonden, daar waar juist bloiggen voor wat ontspanning moest zorgen. Mensen ergeren zich dood aan die veiligheidscode, en voelen het letterlijk aan hun tikker! Dan maar even Facebook proberen, denken ze, en dan zien ze dat ze ook meer reacties krijgen, een direct antwoord soms. Zelf heb ik altijd heel graag geblogd, maar je kan niet naast de bedenking en de vraag hoe het komt dat nog en handvol bloggers blijven.... Mijn gedacht! Een jaar moest je duwen en drummen om een plaatsje te bemachtigen, nu behoud je zelfs uw plaats, ook door niet te bloggen.
Maak het dus voor bloggers eenvoudig zoals toen zodat men terug plezier beleeft aan het bloggeen. Want bij deze stel ik vast dat voor sommigen de veiligheidscode niet genoeg was; ze stelden een eigen veiligheidscode in. Ik zie zelfs gastenboeken waarbij je heel wat gegevens moet invullen, en je bent niet eens zeker of het bericht verschijnt. Hoe ingewikkelijk kan je het maken, hoe moeilijk voor de medeblogger die langdurig ernstig ziek is?
Een van de mooiste dingen die we elkaar in dit leven kunnen schenken is misschien wel vertrouwen. Wanneer we iemand vertrouwen zeggen we: Ik geloof dat je zegt wie je zegt te zijn. Ik geloof in je. Ik weet dat jij deze taak aankunt of ik geloof dat mijn geheimen bij jou veilig zijn.
Helaas wordt vertrouwen ook veel geschaad. Wat kan dat pijn doen wanneer een vriend of familielid met wie je jarenlang lief en leed deelde toch niet te vertrouwen bleek. Dan blijkt maar weer: Vertrouwen komt te voet, maar gaat te paard.
En wat is het antwoord op de wantrouw die er heerst in onze samenleving en misschien ook wel in de kerk? Allerlei voorwaarden stellen, allerlei regels? Alles juridisch vastleggen? Nog meer wantrouwen? Is dat dan het antwoord?
Nee, het enige antwoord op geschonden vertrouwen is juist.. vertrouwen. Ik moet denken aan Petrus die zijn Heer heeft verloochend. Aan het meer ontmoet hij Hem weer en Jezus vraagt: Heb je Mij werkelijk lief? Hij vraagt het tot drie keer toe en Hij vertrouwt Petrus drie keer de bediening toe.
Wat mooi niet? De Heer zegt niet: Je hebt Mijn vertrouwen geschonden, houd er maar mee op. Ik zoek wel een ander. Nee, Jezus zoekt Petrus weer op en neemt hem weer in vertrouwen.
Onze natuurlijke reactie bij ontrouw is: ontrouw terug of afscheid nemen van elkaar. Helaas, zijn er situaties waarin het niet meer anders kan. Blijven wij trouw als anderen om ons heen ontrouw geworden zijn? Laten wij aan elkaar merken dat we elkaar vertrouwen en elkaar steeds weer een nieuwe kans geven?
Geinspireerd door de foto's in het boek 'Volkeren van de Wereld' dat hij van zijn zus Marie voor zijn 51ste verjaardag kreeg, besluit Gunder Jormann, een bescheiden, rustige vrijgezel uit een klein Noors dorpje, op vakantie naar India te gaan om een vrouw te zoeken. Hij ontmoet er de flinke en aardige Poona, serveerster in een restaurant. Het klikt tussen die twee, ze trouwen en Gunder reist dolgelukkig terug naar huis terwijl Poona haar vertrek uit India regelt. Maar op de dag dat Poona in Noorwegen arriveert, krijgt Gunders zus Marie een ernstig ongeluk. Gunder vraagt iemand anders om Poona af te halen van het vliegveld, maar dat loopt mis. Poona verdwijnt en wordt later vermoord teruggevonden. Haar moord stelt inspecteur Sejer (al bekend uit Fossums eerdere misdaadromans) voor een raadsel en brengt het Noorse dorpje in rep en roer.
Zowel een goed geschreven, en boeiende psychologische detective als een ontroerend liefdesverhaal: sfeervol, met een uitstekende karaktertekening en een goed plot.
Deze morgen kreeg ik een smsje, Normaal lees je dan de naam van de afzender. Deze keer enkel vier cijfers. Ik dacht dat het weer eens een bericht was van één of andere operator. Bijna had ik het weggeklikt toen ik volgende tekst onder ogen kreeg: "De genaamde xy heeft deze morgen een zelfmoordpoging geprobeerd. Het zou goed zijn hem nu te bellen op zijn gsm". Ik wist niet wat ik las. Even niet gereageerd, dan een berichtje gestuurd.
De reden naar het waarom is voor de meesten onder ons een luxeprobleem. Voor hem een kwestie van leven en dood. Hij kan nl. de droomwagen niet betalen daar hij geen lening krijgt bij de bank omdat hij nog een schuldenlast draagt...
Inpraten, en zeggen dat hij toch gezond is en werk heeft, maakt niets meer uit. Zijn leven heeft geen zin meer. Het was geen fakebericht, want ik ken de persoon in kwestie. Ik zal echter nooit begrijpen waarom zijn maag nu reeds voor de tweede maal moest leeggepompt worden; Hij heeft werk, zijn baas ziet veel door de vingers, en hij is kerngezond. Maar hij kan niet gelukkig zijn zonder zijn droomwagen, een BMW, die hij nooit zal kunnen betalen. 'Sommigen kopen een woning, ik wil die wagen', waren zijn laatste woorden vandaag. "Anders hoeft het voor mij niet meer".
“Er zijn zoveel mensen die het slechter hebben dan wij. Ik heb mijn ogen geopend en realiseerde me dat ik moest stoppen met zo kwaad te zijn om wat ik niet heb en moet beginnen appreciëren wat ik wel heb”, DELEN dus maar, dat is het echte vasten! Mensen niet laten verkommeren dooor gebrek aan eten en menselijke warmte.
De dwaas doet wat hij niet laten kan, de wijze laat wat hij niet doen kan.
Het lijkt een woordenspelletje, maar er zit veel in.
Als je altijd maar doet wat je niet laten kunt, als je altijd maar toegeeft aan waar je zin in hebt, dan ben je een dwaas, want dan maak je jezelf ongelukkig.
Als je inzicht hebt in dingen die je krachten te boven gaan, als je begrijpt dat je sommige dingen beter niet kunt proberen te doen, dan ben je een verstandig mens en dan heb je ook de meeste kans op een gelukkig leven.
Hoe gaan we om met ons leven, met al onze mogelijkheden en onmogelijkheden?
Spreek smartphonevrije zones af: in feite kan elke plaats tot smartphonevrije zone worden uitgeroepen. De slaapkamer en badkamer komen daarvoor uitstekend in aanmerking. Het is ook een goed idee om tijdens de maaltijden met familie of vrienden in de eetkamer een mand in het midden van de tafel te zetten waarin iedereen zijn smartphone legt. Wij weten allemaal dat een smartphone bij ons niet aan tafel hoort. Veroordeel andere niet, maar geef zelf het goede voorbeeld. Maak afspraken met mensen waarmee je samenleeft, zodat de regels voor iedereen dezelfde zijn.
Tracht te vermijden om als een zombie met een smartphone rond te wandelen. Ik geef toe dat het ook mij lastig valt. Als mijn telefoon zoemt, wil ik meteen kijken. En ik blijf kijken als ik van plaats naar plaats loop. Onlangs vertelde iemand me dat ze zich heel eenzaam voelt als mensen met al hun aandacht op hun smartphone gericht zonder een blik voorbijlopen, in plaats van haar hartelijk te begroeten. Daardoor besef ik nu dat ik door voortdurend met mijn neus in de smartphone te lopen, wordt weggehouden van de aandacht en zorg voor anderen. De smartphone vormt bovendien een gevaar voor de veiligheid. En mensen die met hun smartphone door drukke straten open zijn een gemakkelijk doelwit voor diefstallen.
Het is überhaupt een goed idee om de smartphone vaker uit te laten of opzij te leggen. Zuster Theresa Aletheia Noble
Maar voor velen onder jullie wellcht zo herkenbaar, zowel de houding en kledij van de priester, de plaats van het altaar, als hoe jongens en meisjes destijds gekleed waren toen ze hun eerste of plechtige communie deden. Helemaal uit de tijd, zou je denken, en toch zie ik hoe langer hoe meer deze dingen op sociale media verschijnen. Via foto"s en en gelijkaardige oude prenten wordt overal te lande terug de Latijnse ritus gepromoot, dus in het Latijn, en de priester met de rug naar het volk gekeerd. Persoonlijk vind ik dat verre van een vooruitgang, en zeker niet wat de paus nu wil, die menselijk nabij is. Maar eigenlijk wou ik het even hebben over 'de tijd van toen' en in het bijzonder hoe wij, en dan denk ik aan de meisjes in het bijzonder, gekleed waren op de dag van hun 'plechtige communie', wat later kortweg 'vormsel' werd genoemd. Dat 'later' omdat er vroeger meestal twee dagen over heen gingen, communie en vormsel; en om dit stukje af te sluiten: men mocht zich dan gaan 'tonen' bij vrienden en familie en dan viel er een centje te rapen.... Of wat een simpel prentje allemaal oproepen kan!
Het is goed om eens een campagne ‘dagen mét’ te voeren. En interessant om te horen waarvoor mens zouden stemmen om die dagen in te vullen.
Dagen met de glimlach dan maar.
Het leven wordt zoveel mooier als je aan tafel, op straat, op het werk en in de winkel mensen ontmoet met een gemeende glimlach. Weinig gebaren werken zo aanstekelijk als glimlachen.
Dagen met tijd zal ook veel stemmen halen. Dagen waarop je rond geraakt met al je klusjes en taken, en waarop er tijd overblijft voor elkaar en voor alle leuke dingen in het leven.
Dagen met ruimte om te ademen. Dagen met een open hemel boven je hoofd.
Dagen om weer eens hand in hand te lopen met wie je lief is. Dagen met verontwaardiging om wat onrechtvaardig is en dagen met een stappenplan om daar iets tegen te doen.
Dagen met schoonheid, in al haar vormen. Dagen met kleine en grote gelukjes. Dagen met zoenen en knuffels.
Gij,de Oorsprong, die alles doet noemen Wij zijn samen jouw unieke boeket bloemen.
Het is om het even of je twaalf bent of vijftig of zeventig of meer. Het is nooit te laat, want het is goed dat jij bestaat!
Je bent een bron aan mogelijkheden, een bloem vol kiemkracht een schat aan gedachten en dromen, verwachtingen en kansen.
Sta op en ga leven, ontdek jezelf, ontdek en delf je wezen op, want je wezen is vrij, niet af te nemen door niets en niemand. Ga open, ontvouw je, word ‘jij’! Pas dan zul je weten wat je weg hebt te geven. Pas dan geef je je vrij.
Bedenking tijdens de vasten, uit de Romeinenbrief.
"Wees niet bevreesd als iemand rijk wordt, een groter huis heeft en meer weelde. Want bij zijn dood kan hij niets meenemen, zijn weelde volgt hem niet in het graf".
Deze bedenking maakte ik eveneens voorbije tijd nu we, en dan spreek ik in naam van zeventien neven en nichten, en mijn ouders, onverwacht te horen kregen dat er nog een erfenis te verdelen valt van een tante die reeds in november 2015 overleden is. Mensen die zelfs nooit om die tante hebben gegeven, doen er nu alles aan om tot het uiterste te gaan en de laatste cent te 'trekken' Maar ook hier geldt dat niemand geld en goederen meeneemt in het graf.
En dan merk je plots hoevéél extra tijd voor van-alles-en-nog-wat je plots hebt… maar ook hoe zeer je plots je handen (en de rest) afgesneden bent. En zeggen dat we vóór 2000 ons totaal geen zorgen maakten over internet en consoorten. En nog vijftien jaar eerder stonden we zelfs nog recht om de tv aan en uit te zetten, of luider of stiller - om de antenne op het dak of de zolder - nog maar niet te vermelden !
deze woorden zag ik in Frankrijk op een wenskaart. Ze grepen me zo aan dat ik de kaart heb gekocht, en ik kijk er nog dagelijks naar, want die gedachte kan naar iedereen gaan, en inderdaad, het kost zo weinig elkaar te zeggen:
Ik hou van jou.
maar voor de ontvanger maakt het een wereld van verschil.
Wanneer woorden van troost tekortschieten, kunnen we slechts bidden om geloof en hoop in deze moeilijke dagen. Dat de God die het leven geeft, aan U ook het perspectief van de verrijzenis mag blijven schenken, ook al is dit op dit ogenblik sterk verduisterd.
Blijft een boom een boom als hij al zijn blad verloren heeft, als al zijn takken door de wind zijn verscheurd en er geen kind meer is dat in hem klimmen wil. Als geen vogel meer zijn nest bouwt in de toppen van een boom, is een boom dan nog steeds een boom?
Als een mens een boom zou zijn, zouden bladeren uit vrienden bestaan, is een mens zonder vrienden dan wel een mens?
Laten we samen bomen en elkaars bladeren zijn, die niet bruin kleuren en nooit vallen. En als je toch valt, mijn blad, mijn vriend(in), beloof ik je te vangen en gewoon aan een van mijn takken, terug te hangen.
Sinds donderdag 9 maart had ik noch Internet, noch vaste telefoon, noch tv, tot daarnet. Pas nu waren techniekers bereid gevonden het euvel na te zien. De oorzaak zou liggen in werken aan de nutsvoorzieningen waardoor mijn kabel geraakt werd, enkel de mijne! Vandaar dat jullie dan al die tijd ook niets meer zagen van mij, geen enkele reactie of wat dan ook. Ik kan natuurlijk ook geen mails versturen of lezen, en dit in een periode waar ik elke dag minstens tien mails moet lezen n.a.v. een erfenis van een tante.
Jullie zijn dan ook de eersten die via deze virutele weg iets van me horen, gelukkig deze keer geen ziekte ... Nu maar de 180 mails lezen en beantwoorden.
Sorry voor het onpersoonlijke karakter en ook jammer dat ik velen niet zal kunnen antwooden op wat ze op hun blog geplaatst hebben.
Het leek precies of ik in vastenmodus beland was. Dan beseft een mens ook hoe veel tijd we soms verspillen, hoe relatief vele dingen zijn. En toch kunnen we niet zonder Internet, tv, telefoon ...
Laat los het doodgewone van elke dag, doorbreek je levensritme van normaal en altijd zo. Neem de tijd, wel 40 dagen en veel meer, om te kijken hoe anderen opkomen voor elkaar, om te kijken hoe anderen spreken met elkaar, om te voelen hoe anderen vreugde geven aan elkaar, en je ontdekt - VAST EN zeker - nieuwe levenskrachten voor jou!
Het regent hier dat het giet ....... Toen ik net naar buiten keek, kwam het beeld van een tijdje geleden weer naar boven......... als ik er weer aan denk word ik stil...........
Ik had laatst boodschappen gedaan, het regende pijpestelen. Toch maar even schuilen onder het afdak. Een klein meisje stond daar ook. Ze had net boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar moeder. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld. Het stortregende. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. We stonden allemaal onder dit afdak aan de ingang van de supermarkt. We wachten, sommigen geduldig, anderen 'geïrriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid. Ik ben altijd wat dromerig als het regent.
Ik verdwijn in het geluid en in het gezicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van 'rennen en spetteren' als een 'kind', zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress.
.. Haar stemmetje was zo mooi toen het de stilte onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten. 'Mama, laten we door de regen gaan rennen', zei ze. 'Wat?', vroeg mama. 'Laten we door de regen gaan rennen!', herhaalde ze. “Nee, lieverd. We wachten totdat het wat minder wordt”, antwoordde mama. Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: 'Mama, laten we door de regen gaan rennen.' 'We worden doornat als we dat doen,' zei mama. 'Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen', zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. ‘Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?' Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je:
'Als we hier samen doorheen komen, komen we door alles heen!'
Vraag veel van jezelf, dan kun je iets geven aan anderen. Durf ook te vragen aan hen, dan hoef je niet hard te zijn voor jezelf. Doe wat je doen moet en behoud de wil om gelukkig te zijn in alle omstandigheden.
Ik probeer nu tevreden te zijn met mezelf. Soms lukt het -niet altijd – 0 ja, nog dit: Bedankt bezoeker, wat je aan mij gedaan hebt is goed!
Ik hou van schrijven, Ik hou van praten, Ik hou van mensen … zegt een stem op de radio. Ben ik dat ook niet? Wat zijn je hobby’s vraagt men me . En dan weet ik het niet. Of toch: Ik hou van mensen, van mensen die gelukkig zijn, van mensen die ik gelukkig mag maken door een woord, een handdruk, een brief … Ja, ik hou van schrijven. Maar schrijven doe je nooit in je eentje, je doet het voor iemand, het beste wensend voor die andere, die goedbekenden of de voorlopige vreemdeling, die misschien vriend kan worden. Want ook ik verlang ernaar zelf bemind te worden; een plotse telefoon, een brief die je echt niet had verwacht. Ja, mensen en relaties zijn belangrijk in mijn leven. Het is een vreemdsoortige hobby, maar ik leg er graag mijn diepste zelf in – van hart tot hart – en dat is dan ook zo kwetsbaar, maar telkens is respons gekomen. Schrijven doe ik niet alleen, maar ook vanuit een doorleefde gelovige invalshoek, zonder wel iets te willen opleggen. Is het dat misschien wat onze mensen verwachten, iets meer dan alle banaliteit en dagdagelijkse dingen?! Komt vandaar die grote respons, maar blijf ik ook daardoor zo lang met hen begaan, éénmaal ze mijn leven hebben verlaten?! Houden van mensen kan zo mooi zijn, zo direct, zo vredegevend, maar het laat je nooit los, … net als een echte hobby.
En bij het buiten wandelen van de supermarkt zie ik de oudere dame , die net nog kloeg over de jeugd van tegenwoordig, haar zakje met afval over de muur van supermarkt gooien, recht in het plaatselijk parkje.
Gedenk, o mens, slechts korte tijd is ‘t dat gij op de wereld zijt. Eens is het allemaal gedaan, zult gij tot stof en as vergaan om te leven…. in de eeuwigheid.
Al wat gij moeizaam hebt vergaard, aan geld en goed bijeengegaard, blijft hier, terwijl gij henen gaat. Bezit ge niets of heb ge ‘t warm, we sterven allen even arm. Gedenk, straks is het wellicht te laat!
Gedenk, o mens ‘t geen niet verslijt: de vreugde die ge anderen hebt bereid. Waar gij u medemens bemint, daar is ‘t dat het paradijs begint, uw paradijs… voor de eeuwigheid.
Quand on remarque combien les musulmans affirment leur croyance avec force et démonstration, je constate avec tristesse que les chrétiens ont parfois honte de parler de leur foi en Jésus Christ. Je ne cesse d’entendre « je suis croyant mais pas pratiquant » ou « je ne vais jamais à la messe hors des mariages et des enterrements ». Je trouve cette attitude désolante, devons nous nous étonner ensuite que l’Islam s’installe en conquérant. Il n’y a pas de honte d’être chrétien, pas de honte d’être baptisé, pas de honte d’assister de temps en temps à la Messe et entrer dans une église pour saluer Dieu comme on vient pour saluer un parent, un ami, un être aimé. Ne soyons pas des intégristes mais des personnes libres qui ne cachent pas leur amour pour notre religion, cette religion qui nous autorise tant de libertés par rapport à l’Islam fait de règles sévères et contraignantes. Pouvoir dire de temps en temps à haute voix « Je suis chrétien ».
Maar blijf daarbij altijd jezelf, probeer niet op de toppen van je tenen te lopen. Laat je niet overhaasten omdat zoveel zou 'moeten', zeker nu de vastentijd nadert. Want pas door in stilte voort te doen zal je rust vinden in jezelf en een bron van vreugde en hartelijkheid zijn voor de ander!
Riktor is een eenzame man van rond de veertig die in een geriatrisch verpleegtehuis werkt. Hij heeft een hekel aan zijn patinten en viert zijn sadistische lusten op hen bot. Zijn eenzaamheid doet hem toenadering zoeken tot de zwerver Arnfinn. Als hij deze bij hem thuis betrapt op diefstal, voelt hij zich zo verraden dat hij Arnfinn met een hamer doodslaat. Hij begraaft het lichaam in de tuin.Wanneer er een verdacht sterfgeval is in het verpleegtehuis, wordt Riktor verdacht van moord en opgepakt. In de gevangenis maakt hij vrienden, het verblijf doet hem goed.Wanneer Riktor vrijkomt, is hij vastbesloten voortaan het rechte pad te bewandelen. Maar als in zijn tuin de heupfles van de zwerver gevonden wordt, gaat hij opnieuw achter de tralies. Ditmaal is het lot hem minder gunstig gezind.
Bij het lezen van dit boek kon ik niet anders dan denken aan de persoon zoals hij in de pers op vandaag genoemd wordt, nl. 'de diaken des doods'. Deze verpleeegkunige, tevens diaken, heeft op zelfde manier gehandeld gedurende decennia, net als het hoofpersonage in deze thriller. Des te erger voor mensen als ik die deze diaken hebben gekend.
Vergeet niet dat je gezicht eigenlijk voor iedereen bestemd is, en dat anderen er naar moeten kijken. Niets werkt zo deprimerend dan urenlang naar een onvriendelijk gezicht te moeten kijken.
Een glimlach kost niets, maar bewerkt veel. De ontvanger kijkt erdoor. De gever verarmt niet.
De glimlach brengt verfrissing voor vermoeiden, daglicht voor moedelozen, zon voor bedroefden, een goed medicijn tegen zorgen en ziekte.
De glimlach kan niet worden gekocht. Je mag hem zelf verkopen. Geef een glimlach aan hen die hem zelf niet meer kunnen geven, zij hebben hem het hardst nodig.
De glimlach ontwapent alles, plaats hem op je gezicht, en anderen zien dat je hart thuis is.
De glimlach is een uitdrager van de Blijde Boodschap, voor jezelf, voor anderen, voor God.
Een man en een vrouw ontdekken tijdens een wandeling in een Noors bos het half-ontklede lichaam van een jongetje. Even tevoren hebben ze iemand zien weglopen naar een witte auto. De politie in de persoon van Konrad Sejer en zijn assistent Skarre besteden veel tijd aan een tevergeefs onderzoek. De sfeer in de stad wordt grimmiger als een een tweede jongen verdwijnt, een tienjarige die aan obesitas lijdt. Dezelfde pedofiel, is de algemene conclusie, maar er wordt geen lijk gevonden. Wat de Sejer-thrillers zo aantrekkelijk maakt, is de volkomen normale omgeving waarin ze zich afspelen met normale mensen in hun alledaagse bezigheden en politiemensen die op hun alledaagse manier hun werk doen. Toch weet ze het probleem van pedofilie en de manier waarop de omgeving hierop reageert, op een diepgravende manier over het voetlicht te brengen, terwijl ook talloze andere sociale problemen een rol spelen. Een knap stukje werk: Fossum is zo langzamerhand terecht een gevestigde naam.
Ik hou van de Sejer boeken, ook deze is weer goed. Karin Fossum's boeken lezen vlot, en spannend. Je blijft lezen omdat je moet weten hoe het afloopt.
Zelf heb ik niets met carnaval, ben er noch voor, noch tegen, maar in het dagelijkse leven merk ik helaas dat heel veel mensen een masker dragen, en dat die maar afvalt eens een vertrouwensgesprek onder vier ogen. Hoe lijdt onze vooral Westerse mens toch. Een bedenking nu carnavalstoeten beginnen.. Hoe dan ook, ik kan niet genieten van een stoet als deze en het overdreven gedoe zoals je het op tv ziet. BLIJF DAAROM ALTIJD JEZELF!
Hier enkele impresies van het 'kot' van mijn vader, ooit was dit een spinnerij. U kan zich indenken wat de oppervlakte moet zijn, maar alles werd benut. Naast de tuinman was hij evenzeer de handige Harry die alles zelf maakte zoals je hier kan zien. Op de eerste foto zie je bv. een zelfgemaakte verwarmingstoren, die wellicht 5 meter hoog is. Mocht hij mogen hebben gestudeerd van zijn ouders, dan was hij gerust ingenieur geworden, maar zijn vader vond dat je beter de kost kon verdienen bij de boeren. Gelukkig heeft hij toch kunnen studeren tot hij zestien was.
Op de tweede foto zie je mijn vader, en wijlen mijn broer, laatste met zijn rug naar ons toegekeerd. Op de laatste foto natuurlijk alles wat nodig is om dat vele land te bewerken.
deAls ik aan mijn vader denk, dan denk ik haast spontaan aan een appel. Jaren lang heeft hij nl. appelen en peren gekweekt, eerst de hoogstammen, maar later hoe meer de verfijnde variëteiten en nieuwe rassen. Hij was echt een liefhebber, ook al vroegen de laagstammen heel veel onderhoud, en dit bijna het ganse jaar door. De opbrengst was dan ook meestal overvloedig, zodanig zelfs dat wij, de kinderen, aardappelbakken vol appels konden meenemen naar huis, en dan nog waren er meer dan voldoende om de winter door te komen. Hij had op een gegeven moment zo een tachtig fruitboompjes te verzorgen, te snoeien, te bemesten, op te binden. De grond tussen de boompjes was altijd onkruidvrij en tussen elke bomenrij was er gras aangeplant van een meter breeedte. Alleen al dat gras afrijden en zorgen dat de boorden recht waren, vroeg al gauw een paar uur werk. Tot op hoge leeftijd werden nieuwe soorten aangeplant. Het jaar voor mijn broer plots overleed, kreeg hij van hem nog een speciale boom - een nieuw 'merk'. Het is dan ook met pijn in het hart dat hij afscheid moest nemen van zijn fruittuin. Maar wie weet, gaat hij er volgende zomer terug in werken, want het huis blijft.
Hier een en echte foto van een appel uit de honderden, zeg maar duizenden die hij zelf heeft gekweekt. Ik heb het al eerder gezegd: zijn appels waren zijn lang leven. En pas in her rusthuis wist de diëtiste te vertellen dat vader meer fruit moest eten, zeker appels. Luisteren die mensen dan niet?!
Ik wil zeker niet met de eer gaan lopen, maar dit artikel als hulde aan mijn vader die trouwens vele eerste en ereprijzen haalde voor zijn tuin!
Beste medeblogger, de titel van dit blogje werd me ingegeven nadat ik voorbije week heel veel perssonlijke verhalen binnenkreeg via gastenboek, maar nog indringender via mail, en dat n.a.v. de plaatsing van mijn ouders in een rusthuis. Velen herkenden de situatie van het loslaten, anderen weer waren blij en zegden me dankbaar te moen zijn dat ik nog steeds beide ouders heb. Voor nog anderen was het een gelegenheid hun pijn uit te schrijven omwille van een te vroeg overleden ouder en/of partner, soms na een lange lijdensweg. Ja, de herkenning heeft voor velen onder jullie wat losgemaakt. Het klinkt zo banaal, maar inderdaad ieder huisje heeft zijn kruisje, klein of groot. Bij sommigen lijkt het zelfs, indien een baksten uit de lucht valt, die op hun hoofd terecht komt. Ik ben jullie dan ook dankbaar voor alle steun en bemoedigende woorden, niet enkel bij de verhuis van mijn ouders, maar ook bij het herseninfarct dat ik deed, en waar ik gelukkig enkel af en toe zware hoofdpijn aan overhoud. Daarom probeer ik voor zover de omstandigheden het me toelaten, eerst gastenboeken te tekenen van hen die nu ziek zijn.... En deze foto toepasselijk bij het feit dat helaas nog de griep een tijd zal aanhouden.
Waarover een mens blogt wordt veelal aangereikt door de beurrtenissen dichtbij of uit de hete wereldbrij op de dag dat je weer eens wat post. En dat kan heel verscheiden zijn, zeker wanneer je even zonder inspiratie zit. Laatste tijd heb ik inspiratie te over rond 'plaatsing' ouders.
Gelukkig ziet mijn vader er nog veel beter uit dan op deze tekening, maar inderdaaad, men brengt oude mensen soms eten wat ze niet willen, waar ze geen weg mee kunnen. En dan vraagt men achteraf of het wel gesmaakt heeft. Wat zegt de bewoner of patiënt dan, ook al kreeg hij geen hap binnen?
Niets lijkt te helpen, hoe vaak we er ook via de media mee worden geconfronteerd. Het lijkt er zelfs op hoe vaker de politie oproept om niet langer op of langs de sporen te lopen, deze boodschap totaal genegeerd wordt. En zelfde kan gezegd worden van het slalommen tussen halve slagbomen, om toch maar één seconde vroeger thuis te zijn. Ook om een ander spoor te bereiken riskeert men liever zijn leven. Zullen de matten die nu overal gelegd worden een antwoord bieden, ik mag het hopen! Het zal maar je naaste zijn die zo hard uit het leven gerukt wordt door wat echt niet moet gebeuren. Zelfmoord!
In een caravan op het terrein van een boer worden de lichamen gevonden van een vrouw en een klein kind. Ze zijn met messteken om het leven gebracht. Inspecteur Konrad Sejer en zijn collega Jacob Skarre staan voor een raadsel: er is geen teken van seksueel misbruik en er zijn nog volop waardevolle spullen aanwezig. De rechercheurs zijn ervan overtuigd dat de moeder van de vermoorde vrouw informatie achterhoudt die van belang kan zijn voor het onderzoek, maar de vrouw weigert opheldering te geven over het verleden van haar dochter. Een persoonlijk motief ligt voor de hand, maar wie voelt zoveel woede jegens een kleine jongen en zijn vriendelijke, zachtaardige moeder?
Weer een heel mooi boek van Fossum. Het leest heel gemakkelijk weg. Het zijn twee verhaallijnen die tot elkaar komen. Meteen vanaf de eerste bladzijde zit je erin. Zoals van Fossum gewend beschrijft zij de personages op een hele bijzondere manier. Dit maakt Fossum uniek in al haar boeken. Ik kijk alweer uit naar haar volgende boek! EINDELIJK KUNNEN UITLEZEN.....
Al is het een cliché en zeggen velen dat het om pure commercie gaat, toch doen we er graag aan mee. Hier een roos, wat hartjes en chocolade voor mijn lieve medebloggers, want ook dat is wederzijdse LIEFDE EN VRIENDSCHAP tussen ons!
DAN KREGEN JULLIE ELKE DAG EEN ROOS VAN MIJ! ZEKER VANDAAG VOOR DE HEEL MOOIE REACTIES VIA BLOG EN DE HEEL OPRECHTE MAILS N.A.V OPNAME VAN MIJN OUDERS IN EEN RUSTHUIS. JULLIE BLIJKEN VAN MEDELEVEN GEVEN ME ZELF KRACHT EN AANAARDING. BEIDEN HEBBEN INDERDAAD GEWERKT TOT DE LAATSTE MINUUT.
NU GEDAAN MET VROEG KOFFIE ZETTEN, SWIFFEREN, ETEN KLAAR MAKEN, AFWASSEN, IN TUIN GAAN WERKEN.
Vader en moeder zijn pas de nieuwe bewoners in het rusthuis te Dadizele, en dit sinds 7 februari. Vader verlangde zo weg te zijn van het vele land en werk in het vooruitzicht met de lente. Moeder wou helemaal niet weg en wou liefst thuis sterven. Maar zoals jullie ondertussen weten ging alles in een stroomversnelling.
En wat hoor ik vandaag aan de telefoon? Juist het tegenovergestelde!
Moeder vindt het best goed en wil vanaf nu genieten van haar oude dag zonder beslommeringen. Vader beweerde zo gauw mogelijk weg te lopen ...
Wie even langer stil staat bij deze foto, bemerkt meteen dat aan de linkerkant de foto's te zien zijn van wijlen mijn broer en zijn dochter. Zij ontbreken dus op de foto, maar nooit in het hart van vader van moeder, noch van mij.Ook dat verlies moeten mijn ouders nog steeds een plaats geven, voor vader zeker mede oorzaak van verhuis...
En plots hoorde ik deze op de radioe. Blijft heel mooi!
Claire Vanhonnacker (Waregem, 17 oktober 1953 – Buggenhout, 8 november 1992) was een Vlaamse zangeres. Ze is bekend geworden met nummers als "Vreemde Vogels" en "Op de purp're hei" (met Henk van Montfoort). Overal in Vlaanderen stond de zangeres op het podium en ze verkocht heel wat platen. Haar ouders - bekende melkventers in Claires thuisdorp Deerlijk - hadden hier een groot aandeel in: op hun klantenronde verkochten ze platen en deelden foto’s uit met de beeltenis van hun dochter. Rond 1980 hield Claire het voor gezien in de showbizz, naar eigen zeggen omdat ze er nooit haar draai kon vinden. Professioneel zangeres worden trok haar niet meer aan. Ze was trouwens al die tijd bij De Post blijven werken als bediende. Claire stortte zich nu op het huwelijk en het gezinsleven en vestigde zich te Hofstade (Oost-Vlaanderen). Samen met haar man en een bevriend echtpaar kwam zij in 1992 op 39-jarige leeftijd om het leven bij een verkeersongeval in Buggenhout.
"Ik kan nooit ergens naar toe gaan. In de vroege morgen om 04.00 u ga ik naar de traditionele markt om er groenten te verkopen. Eens terug van de markt verkoop ik kokosnoten en zelfgemaakt gebak. Mijn ouders verlieten me nl. toen ik pas negen jaar oud was".
Hoe gelukkig mogen we toch zijn hier geboren te zijn. Veel respect voor deze jonge man die het toch maar volhoudt!
Of toch proberen in deze moeilijke tijd, maar is toch even een vlucht uit de harde realiteit. Beter geen thrillers dezer dagen, want ik kan me niet echt concentreren. Mag ik bij deze gebruik maken om jullie heel oprechte te danken voor de vele gemeende blijken van medeleven bij de opname van mijn vader, met de weg die we noodgedwongen moeten gaan, en dat voortijdig naar een rusthuis, nu er zelfs geen serviceflat meer lijkt in te zetten. Hoe kan het leven drastisch veranderen in acht dagen!
Commentaar bij de tweede foto: Ik denk dat mijn vader de laatste bladzijde heeft omgeslagen, terugblikkend op iets wat afgerond/geregeld/voltooid is.
2 Februari, veertig dagen na Kerstmis. Bij de Opdracht van Christus in de Tempel herdenken de orthodoxen en rooms-katholieken dat Maria, de moeder van Jezus, naar de tempel ging voor het verplichte offer na de geboorte van haar zoon. In het oude Israël was het gebruik dat moeders zich in de tempel zuiverden, veertig dagen na de geboorte van hun kind. Ze offerden bij deze gelegenheid een lam en twee duiven.
Voor de kalenderhervorming van 1969 heette het feest in katholieke kring: Maria Lichtmis (ook Candlemas).
Maria Lichtmis of kortweg Lichtmis is een christelijk feest dat op 2 februari gevierd wordt. Het is de herdenking van de Opdracht van de Heer in de Tempel en het zuiveringsoffer dat Maria veertig dagen na de geboorte van Jezus volgens de Joodse wet (zoals beschreven in Leviticus, hoofdstuk 12) moest brengen; vandaar de Latijnse naam Purificatio Mariae. Het is de laatste feestdag waarvan de datum verbonden is aan die van Kerstmis.
Op Maria Lichtmis worden traditioneel kaarsen gewijd en een kaarsenprocessie gehouden vóór de mis; vandaar de naam lichtmis. In veel talen verwijst de naam van het feest rechtstreeks naar kaarsen: (Zweeds: Kyndelmisse, Frans: Chandeleur).
Het is tevens de traditie dat er op Maria Lichtmis pannenkoeken gegeten worden. Dit wordt uitgedrukt in het gezegde: Er is geen vrouwtje nog zo arm, of ze maakt haar pannetje warm.
te vaak zelf meegemaakt, omdat ik wilde leven naar de principes en de waarden die mijn ouders hebben voorgeleefd en ingegeven door de christelijke opvoeding die ik nog steeds onderschrijf. Maar voor laaatste is het blijkbaar een item om de ander aan t vallen eens alles gekregen ..
Pas hersteld van eigen herseninfarct, werd mijn vader opgenomen die nu zelf onderzoeken moet ondergaan... Later meer daarover. Ik had een lange tekst ingegeven hier, maar door één klik op de verkeerde toets en alles was weg! En zo veel tekst!
Zoals jullie me al langer volgen weten jullie dan ook dat mijn vader, zelfs op zijn negentigste een bezige bij bleef en nog is, in eigen en tuin en daarbuiten. Je kon ook lezen dat hij al meer dan een jaar sukkelt met diaree, dan weer met constipatie. Niets lijkt te helpen, van verse groeten over natuurproducten tot het nieuwste en duurste geneesmiddel. De huisdokter wist te vertellen dat de echte reden is, dat al dat werk dat hij ziet, en zeker nu het voorjaar lonkt, dit hem overstuur maakt. De dokter was dan ook kordaat en zegde: de beste remedie is hier alles verlaten en zoeken naar een serviceflat. Maar schuilt er niet veel meer achter?
Nog andere deskundigen die ik kan volgen, wisten me te vertellen dat hij lijdt aan eenzaamhied, want wie zo oud mocht worden heeft ook alle familieleden, buren en vroegere vrienden zien overlijden. In zijn geval komt daarbovenop dat hij nooit het verlies van zijn zoon heeft kunnen plaatsen en al evenmin het plotse overlijden van zijn kleindochter...
Wat is er nu gebeurd? In de nacht van 23 januari is hij opgestaan, heeft de achterdeur geopend, rolluiken opgetrokken, is in zijn pyama rond het huis gelopen, richting straat. Moeder, gealarmeerd door het lawaai is meteen opgestaan en is hem achterna gevolgd, allemaal zonder rollator die ze normaal altijd gebruikt als ze naar buiten gaat. Daar stonden ze in nachtkedij bij vriestemperaturen. Vader dacht dat mijn moeder een andere man was, en hij wilde haar tegen die man bescheermen. Eindelijk heeft ze hem binnen gekregen.. Het moet schrikwekkend zijn en zeer gevaarlijk, want er kon een wagen zijn komen aangereden, of ze konden over elkaar heen gevallen zijn. Pas vier uur later was hij terug kalm.
Dan heeft moeder in de morgen de dokter gebeld, en zo werd vader opgenomen via spoed. Hij weet haast alles wat is gebeurd en heeft veel spijt wat hij moeder heeft aangedaan. Met de wooden: 'Ik die zo een zachtaardig man ben'. Nu zit een verhuis naar een serviceflat er vlugger aan te komen, en dat na 62 jaar huwelijksleven en in zelfde woning, liefde en leed gedeeld...
Nooit eerder is hem zo iets overkomen. Nooit was hij zo, maar wellicht bezig met een streep te trekken onder dit rijkgevulde leven en denken te moeten verhuizen..
LAATSTE UPDATE 29 01: Om zich tegen zichzelf en moeder te beschermen lijkt het erop dat hij niet meer naar eigen woning terugkomt. Heel drastisch, maar direct naar een rusthuis verhuist. Ondertussen was hij voorbije dagen terug de man, de vader die ik altijd heb gekend. .... Ook voor moeder blijft dit een harde noot, zij die daar wou blijven wonen tot aan haar dood. In een paar dagen is veel, heel veel veranerd. Maar we zijn er voor hen, ook al is het voor mij niet evident dit alles te verwerken.
Sinds ik in India was tussen de gewonen mensen, heeft het land en de menen me blijven boeien. Je leest erover in de zijkolom hier rechts onderaan, maar nu sta ik even stil bij één persoon, toen nog een jonge gast. Eens thuis bleef ik in contact met de jongen via mail en Skype. Op een gegeven moment heb ik hem aangeraden model te worden. Een paar jaar later is hij die wereld effectief ingestapt. En van model werd hij gevaagd in de modewereld waar hij een eigen lijn heeft ontworpen. Zo kwam hij vanuit het arme Calcuta naar Bombay, waar hij een plek kreeg o.a. in de MTV van daar om noG later mee te spelen in een film. Heel recent werd hij gevraagd mee te helpen aan een kalender en dit om Parkinson bekend te maken. Niet te geloven, maar die kalender komt uit in Pakistan. Waar een wil is, is een weg. Door zijn dfrukke bezigheden zal ik hem wellicht nooit meer ontmoeten, al hebben we de wens beiden reeds meerdere malen uitgedrukt. Hieronder vinde je dan ook één van de foto's op bewuste kalender.
HOE KOMT HET TOCH DAT PLOTS WEER BLOGS OPDUIKEN DIE AL JAREN NIET MEER ZIJN BIJGEWERKT, MAAR RECENT IN VERSCHILLENDE CATEGEORIEEN OPNIEUW HOGE TOPPEN SCOREN, DIT TEN NADELE VAN DE VELEN DIE DAGELIJKS ALLES OP ALLES ZETTEN OM IETS MOOIS TE DELEN MET DE MEDEBLOGGER?? MOGEN WIJ AAN DE MENSEN DIE DE BLOGS OPVOLGEN VRIENDELIJK VRAGEN NOG EENS DE GROTE KUIS TE HOUDEN; VELEN HEBBEN BLOGLAND REEDS VERLATEN. DUS LAAT HET NIET ERGER WORDEN! DANK VOOR UW AANDACHT!
ZELF TEKEN IK ELK GASTENBOEK NADAT IK HET BLOG MET AANDACHT HEB DOORGENOMEN. DAT MENSEN NA JAREN TERUG ZIJN OPGESTART KAN IK MAAR TOEJUICHEN, MAAR HET KAN NEIT DAT MENSEN IN DE TOP VIJF STAAN ALS ER NIETS WERD BIJGEWERKT EN DAT SINDS 2013 OF 2014; DUIDELIJK NIET HERBEGONNEN.
Leven zoals je bedoeld bent, onverstoorbaar de aangewezen weg gaan. Niemand beledigen, niemand misbruiken, niemand laten vallen. Gewoon beantwoorden aan de verwachting, mens zijn voor de mensen.
Eén die goed doet, één die betrouwbaar is, reisgenoot, onderdak- op je mooist ben je dan, op je sterkst, mens, onwankelbaar mens.
Jij, je mag thuis zijn bij Hem, heel gelukkig is Hij met jou!
Als Grace en haar broer Andrew het huis van hun grootmoeder erven, besluiten ze daar samen te gaan wonen. Voor hen een logische stap: ze kunnen het prima met elkaar vinden en het huis is groot genoeg. Maar waar ze niet over hadden nagedacht: wat als een van hen wil samenwonen met zijn of haar geliefde? Als de partner van James, Andrew, bij hen intrekt, zet dit de verhoudingen enigszins op scherp.
Grace probeert zich te concentreren op haar promotieonderzoek. Ze krijgt een ongepubliceerd manuscript uit 1951 onder ogen, over een ongetrouwde jonge moeder in de periode tussen de twee wereldoorlogen. Maar als de gebeurtenissen in haar eigen leven een onverwachte wending nemen raakt ze ineens wel heel erg betrokken bij dit onderwerp.
De kindmoeder speelt zich afwisselend af in het Londen van nu en het afgelegen Devon van de jaren veertig, en toont op een aangrijpende manier hoe de maatschappij door de jaren heen is veranderd – maar ook hoe sommige dingen hardnekkig hetzelfde blijven.
EEN BROER, EEN ZUS, EEN GEHEIM ... ZOU JE IN EEN LEUGEN KUNNEN LEVEN OM DEGENE VAN WIE JE HOUDT TE BESCHERMEN? Gelezen tijdens mijn ziekehuisopname!
Gezien ik het nog wat kalm aan probeer te doen, hier een paar tekstfragmenten rond vriendschap, vertrouwen en ontrouw... Over alles wat misliep tijdens de korte ziekenhuisopname zal ik het maar niet meer hebben. Dank voor de blijken van medeleven.
en dan naar de misviering uit dank! Dokters hebben zelfs na veertien dagen nog geen oorzaak gevonden van mijn herseninfarct. 'Toeval' was het enige wat mijn huisdokter wist te zeggen. Mager hé!
Maar laat het mz positief bekijken. Ik heb er helemaal niets aan overgehouden.
Voor kleine Erik duurde de preek lang, veel te lang. Hij kreeg het rode, flikkerende lampje van het tabernakel in de gaten. Opgewonden trok hij aan de mouw van opa: “Opa, als het lichtje groen wordt, gaan we dan verder?” Even later kreeg hij de biechtstoel in de mot, trok aan de mouw van zijn oma en merkte op: “Oma, hier verkopen ze niet veel, zeker?” Het wachten aan de pashokjes in de C & A van die zaterdagvoormiddag was hij nog niet vergeten.
In de korte tijd dat ik noodgewdongen opgenomen werd in het ziekenhuis kan ik een boekje opendoen van wat allemaal verkeerd is gelopen, en dan nog te bedenken dat ik via spoed verd opgenomen, maar waar SPOED enkel voor traagheid staat en wachten, ook al vertelde men me dat ik grote risico's tegemoet ging. Ik zal je het ganse lijdensverhaal niet vertellen, want iedereen kent zijn eigen verhaal bij een opname. Maar toch deze: Tijdens mijn verblijf bleek dat 'men' twee dringende onderzoeken had vergeten, één onderzoek moest zeker gebeuren toen ik pas binnen was. Het was bij het ontslag dat de verantwoordelijke specialist me dit kwam vertellen! Ik ben dus twee dagen na elkaar en apart van elkaar nog eens als ambulant patiënt naar het ziekenhuis mogen gaan, terwijl ik daar lag zonder onderzoeken. Dit brengt me tot wat ik hier vandaag wou vertellen.
Ja, inderdaad even lachen. Bij een onderzoek voor mijn hersenen vroeg men me in het kleedhokje mijn broek uit te doen en mijn schoenen tot op mijn slip na... Ooit gehoord als grapje, maar dat is echt! Broek uit om naar het hoofd te zien!
Mathilde d'Udekem d'Acoz is de koningin der Belgen, echtgenote van de Belgische koning Filip en was sinds haar huwelijk tot de troonsbestijging van haar man Hertogin van Brabant. Met haar man koning Filip kreeg de huidige koningin vier kinderen: prinses Elisabeth (25 oktober 2001) prins Gabriël (20 augustus 2003) prins Emmanuel (4 oktober 2005) prinses Eléonore (16 april 2008).
Het zal je maar gebeuren dat je zonder een woord van afscheid iedereen hier verlaat en in het ongewiisse laat; en toch is dit met mij gebeurd, wellicht de eerste keer in meer dan tien jaar bloggen. Gelukkig dat een paar attente medebloggers een opmerking maakten dat ik niet meer online kwam. ik dank hen dan ook uitdrukkelijk voor hun meeleven.
In voorbje week kon je iets lezen dat TIA me had overvallen. Omdat mijn oudste zus zich zorgen maakte, vooral omdat mijn broer aan een hartflalen is overleden, ben ik dan maar naar de dokter gegaan om mijn bloed te laten controleren. Toen de huisarts had geluisterd naar mijn verhaal hoe ik korte tijd blijkbaar geen zuuurstog meer gekregen had, heeft ze dan maar een scan van de hersenen gepland. Nog diezelfde avond kreeg ik de resultaten te horen en alle waarden waren 'goed'. Via de scan had de dokter wel gezien dat er zich iets had voorgedaan maar niet direct noemenswaardig, noem het een infarchtje dat direct overgaat.
Slechts tien minuten later belde mijn huisdokter terug dat ze de beelden nog wat nader had bekeken, dat ze zelfs de neuoloog van wacht had opgebeld, en dan kwam het ongelooflijke bericht: Pak maar je tas, ik wil dat je nu nog - het was vrijdagavond 20.00 u - wordt opgenomen via spoed. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik moest familie verwitigen, een koffer pakken, een vervoer regelen, en inderdaad twintig minuten later stond ze aan de deur met een verwijsbrief voor de specilalist.
Gedaan met bloggen of tv-kijjken, de etensresten bleven staan net als de vaatwas. En weg was ik, de nacht in om in een afzonderlijke kamer te wahten tot ik eindelijk om middernacht een kamer kreeg toegewezen. Ondertussen werd me niets meegedeeld wat me overkomen was of de reden van die dringende opname. Het weinige dat een paar menseen me zegden : Je hebt heel veel geluk gehad, je hebt een goede engelbewaarder!
Het is nu dinsdagavond wanneer ik dit schrijf, een paar testen later en slapeloze nachten. Morgen en overmorgen volgen bijkomende testen waar ik zelf nog niet weet waar ze moeten toe leiden. Zelf zie ik er uit als altijd en voel ik me ook goed... Morgen misschien meer hierover. Was het dan toch een herseninfarct dat gelukkig geen enkel spoor heeft nagelaten? Laten we dus zoals mijn jongste zus zei, een dankkaarsje branden.
David besluit om de zomervakantie bij zijn jeugdvrienden in zijn geboortedorp Dalen door te brengen. Ze weten niet goed wat ze met hun leven moeten en halen nachten door met eten, drinken, vrijen, praten, lachen en het plegen van inbraken. De buit wordt verzameld in het verlaten huis in het bos, waar ze ook al hun vrije uren slijten. Voor David staat het huis echter niet voor vrijheid. Integendeel: de beklemming die hij er voelt wordt met de dag groter. Zeker als blijkt dat zijn vrienden meer in hun schild voeren. Wat is er werkelijk aan de hand bij het huis?
De beschreven personages komen goed uit de verf. Langzaam aan wordt de spanning opgevoerd, maar nergens worden de gebeurtenissen ongeloofwaardig. Weer een mooie pageturner binnen de Zweedse misdaadlectuur met een passend plot. Eerder verscheen van deze auteur 'De vrouw die uit het niets kwam'.
Deze tekst spreekt wellicht iedereen op één of andere manier aan. Persoonlijk gaan mijn gedachten naar de verslechterende toestand van mijn vader, maar evenzeeer aan de zichtbare achteruitgang van een vriend met de ziekte van Parkinson.
Ik wens je voor dit nieuwe jaar veel engelen toe die je begeleiden op de weg naar jezelf, mogelijk ... langs een andere weg ...
De engel van de VREDE, die ons, rusteloze mensen, tot rust brengt en ons een innerlijke en uiterlijke vrede schenkt.
De engel van de ONTSPANNING, die ons, gespannen mensen, het vertrouwen geeft dat we voor God in orde zijn.
De engel van de GLIMLACH, die ons, ontevreden mensen, leert glimlachen vanuit een diep begrip, als wij of anderen weer eens fouten maken
De engel van de VRIENDSCHAP, die ons, eenzame mensen, vrienden geeft op onze levensweg zodat we voelen God-is-met-ons, Immanuël.
De engel van de HOOP, die ons, moedeloze mensen, begeleidt bij onze pogingen om te werken aan een betere wereld in ons gezin, in onze parochie, onze gemeente, ons land.
De engel van het GELOOF, die ons, oppervlakkige gelovigen, inspireert tot vurige geloofsverkondigers, tot waarachtige getuigen van Jezus' Blijde Boodschap.
De engel van de LIEFDE, die ons, liefdeloze mensen, aanzet tot dienstbare naastenliefde en tot een innige liefde met God.
Ik wens jullie voor dit nieuwe jaar veel durf om langs andere wegen te gaan, zodat zelfs de engelen er stil van worden ...
Ik wens jullie op jullie tocht voor 2017 vele engelen toe en mogen wijzelf op onze beurt een engel van God zijn.
Een moeder, daar mag je altijd beroep op doen. Zij staat klaar dag en nacht. Ze is vol tederheid in het omgaan met haar kind. Maar komt haar kind in nood dan veert ze recht, vecht, waakt, zou haar leven geven voor haar kind!
Het geloof legt de grondslag voor alles waarop we hopen, het overtuigt ons van de waarheid van wat we niet zien. Om hun geloof werden de mensen uit vroeger tijden geprezen. Door geloof komen we tot het inzicht dat de wereld door het woord van God geordend is, dat dus het zichtbare is ontstaan uit het niet-zichtbare.
Dit geloof zette de drie wijzen op weg om de Heer te aanbidden. Ja, we vieren vandaag het feest van Driekoningen.
Een wervelende race tegen de klok. Frank Fons, een Deense schrijver van bestsellers, brengt zijn dagen door in een afgelegen huisje in het noorden van Sealand, in afwachting van het verschijnen van zijn nieuwe boek. Op een ochtend wordt hij gebeld door een politieagent. Die vertelt hem dat het stoffelijk overschot van een jonge vrouw is gevonden. Het blijkt dat iemand de moord uit Franks boek tot in detail heeft uitgevoerd. Hij raakt betrokken bij het moordonderzoek en staat al snel voor de angstaanjagende uitdaging de confrontatie aan te gaan met de moordenaar.
Vlot geschreven thriller met flashbacks uit het leven van de niet erg sympathieke, door zijn vrouw met dochters verlaten Frank en enkele beschrijvingen van gruwelijke martelmoorden. Tweede boek van de Deense auteur die debuteerde met 'Libri di Luca; ik was dan ook bblij toen ik dit boek vond in de bibliotheek. Het eerste kon je al iets van opsnuiven in mijn blog.
Op de vraag 'Ben ik de hoeder van mijn broeder' werd me geantwoord:
Voel je vooral verantwoordelijk voor de mens aan wie jij je ja-woord voor altijd hebt gegeven, om alles te delen wat het leven biedt. Stel daarom aan jezelf de hoogste eisen, want zijn of haar geluk ligt in jouw hand. Als je de ander niet gelukkig maakt, kan jouw geluk ook niet volkomen zijn.
Voel je vooral verantwoordelijk voor je kinderen, leven van jouw leven. Je doen en laten van elke dag drukt op hen een onuitwisbare stempel. Wees voor hen een veilige gids in een bedreigende wereld, die alsmaar meer van hun draagkracht eist. Geef hun vooral de ruimte om zichzelf te zijn.
Voel je vooral verantwoordelijk voor je goede vrienden met wie je hebt gelachen, met wie je hebt gehuildd en die je, door zoveel wisselvalligheden heen, nabij bent gekomen. Wat de toekomst ook wordt, niets mag je te veeleisend zijn om hen trouw te blijven.
Voel je vooral verantwoordelijk voor de mensen die je ontmoet in je taak van iedere dag, in het vervullen van je plicht. Denk nooit dat het alleen om zaken gaat, want altijd zijn er mensen bij betrokken die recht hebben op je bekwaamheid en op je grote dienstvaardigheid.
Deze laatste week van het jaar wens ik dat er overal vrede zal zijn in ons eigen hart, in ons gezin, op ons werk, in onze buurt, in de grote wereld.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
S
een
