Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het boek kan bijna dicht. Het boek van een jaar terug. Het boek waarin het verhaal staat van plezier en van verdriet.
Dit boek zetten we terug in de boekenkast met een gebogen rug.
Het boek van het oude gaat op slot en nooit meer open. Het boek van het oude jaar dat we hebben doorlopen. Het boek van het oude laten we achter ons en slaan we dicht.
Het boek van het nieuwe jaar slaan we open
met misschien wat vrede, liefde, geluk en nieuw inzicht.
Kerstmis is veel meer dan sfeer en gezelligheid en romantiek die ons te koop wordt aangeboden. Ver van gratis zelfs. Het is de geboorte van het kind Gods, van élk kind, waarbij God ons aanspreekt er goed voor te zorgen, waar ook ter wereld. Het is de geboorte van Gods liefde in ons hart, met de oproep begrip te hebben voor mensen op den dool, mensen zonder papieren, di!e het in onze maatschapppij zo moeilijk hebben of meestal aan de kant geschoven wprden.
In de geboorte van he Kerstekind komt God met zijn aanbod van liefde en vrede naar de mensen toe. Gratis.
Tijdens de première van de controversiële film Inferno wordt het dodenmasker van Dante tentoongesteld. Nic Costa moet de kostbare relikwie bewaken, maar bij de onthulling blijkt het te zijn vervangen door het hoofd van de ster van de film, die op gruwelijke wijze is vermoord. Dan wordt er ook een aanslag gepleegd op de hoofdrolspeelster. Costa en zijn team reizen af naar San Francisco voor de Amerikaanse première, in de hoop het masker te vinden. Daar is de actrice opnieuw doelwit van een aanslag. Costa zet alles op alles om de dader te vinden voordat het leven de kunst imiteert.
Evenals de andere boeken van Hewson met Nic Costa in de hoofdrol, is dit een zeer onderhoudend, spannend en leuk boek. Het is de eerste van de (in het Nederlands vertaalde) serie die voor een groot deel buiten Italië speelt. De lijn van het verhaal is wat ingewikkelder dan in de eerdere boeken, maar dat zorgt tevens voor meer spanning. Met name een aantal bijzondere personages maakt dit boek nog aantrekkelijker dan de eerdere 'Hewsons'.
Voor liefhebbers van thrillers is dit een absolute aanrader. Een tip als nieuwjaarsgeschenk.
Wanneer ik deze post acherlaat is het staken hopelijk voorgoed voorbij, maar toch mooie woorden van Frederik Sioen, ingegeven uit het hart.
"staak(t) het vuren! laat mensen in hun overtuiging en hun meningsuiting… stop vooral om zonder enige vorm van argumentatie elkaar uit te kafferen, of over te gaan tot belachelijke grapjes over het andere kamp… het zijn tijden waarbij we elkaar nodig hebben, van welke overtuiging dan ook… stop de polarisatie… probeer elkaar te begrijpen in plaats van in de val te trappen van een wederkerig geschiedkundig gegeven als 'verdeel en heers'… iedereen heeft zijn achtergrond, zijn problemen, zijn situaties, … misschien is de mooiste vorm van staken 'even met elkaar op een rustige manier een babbelke doen'."
We gaan binnenkort weer kerstmis vieren, dat feest van licht en vrede voor iedereen. En in deze voorbereidingstijd op dit feest is het goed dat we ons afvragen: ben ik wel licht voor anderen, breng ik wel vrede in mijn omgeving, en dat in de gewone kleine dingen van het leven. De tijd van de kerstkaarten is weer aangebroken, we wensen elkaar alle goeds, maar zo'n wens uitspreken is gemakkelijk genoeg. Het gaat er toch vooral om wat we uitstralen naar anderen toe, en we kunnen... alleen iets goeds uitstralen als het van binnen aanwezig is. In die zin moeten we allemaal een spiegel zijn, niet om naar onszelf te kijken of anderen naar zichzelf te laten kijken, maar een spiegel om het licht en de vrede waar het kerstkind voor staat, zo helder mogelijk te weerspiegelen naar anderen toe, niet alleen in mooie woorden en prachtige wensen, maar juist in de dingen die we doen met elkaar en voor elkaar. Dan zijn wij, ieder van ons op onze eigen manier, ook wegbereiders voor het kind van Betlehem, voor zijn boodschap van licht en vrede. Dan kan het echt Kerstmis worden.
Wie gisteren het blogje heeft gelezen, weet dat vruchten van moed en vertrouwen, zeker in gevoelens hier hun doel hebben bereikt, al is deze weg nooit ten einde. Alvast een bloemetje!
Waarom is het zo moeilijk geworden jouw gevoelens te tonen? Het lijkt er op dat ze neer te pennen op het vrtuele papier voor velen nog de enige uitweg is.
Omdat het toelaten van echte gevoelens deuren openzet naar pestgedrag door anderen? Misschien omdat het ook nu op 'vertrouwen' aankomt, een diepe grondhouding die we in deze wereld hoe langer hoe meer zijn kwijt geraakt?
Durf in elk geval over jouw gevoelens te praten in een veilige omgeving, tussen vrienden die voor jou een springplank kunnen zijn, want enkel wanneer een ander kan openstaan voor jouw gevoelens, wordtt het leven waard geleefd de worden en zal je schoonheid uitstralen! Ik wens jou dan ook veel moed toe!
kreeeg ik niets van de Sint.... Dan zal de kerstman me ook deze keer vergeten zeker?
Beste medebloggers, er is inderdaad veel verdoken armoede. Maar kinderen mogen daar nooit het slachtoffer van worden. Vele acties worden opgezet voor een 'warme winter'. Mogen wij dit jaar onze aandacht richten op het kind in ons midden!
Een kleine jongen kwam met zijn moeder langs een grote kathedraal. Hij keek omhoog en zei: “Kijk mama, die grote ramen zijn toch heel erg vies, die zien er echt niet zo mooi uit!” Waarop de moeder hem meenam naar binnen. Daar waren de ramen die er van buiten grijs en vies uitzagen, opeens stralend licht in de prachtigste kleuren. De jongen was verbaasd en keek zijn ogen uit. Boven het altaar was een bijzonder mooi raam met veel heilige figuren. En door één figuur scheen net de zon, zodat die helder stralend oplichtte. “Mama, wie is dat?” wilde de jongen weten. Z’n moeder antwoordde: “Dat is een heilige, de heilige Franciscus.” De jongen onthield dat goed. Een paar dagen later vroeg de onderwijzer in school aan zijn leerlingen: “Wie kan mij zeggen wat een heilige is?” Grote stilte in de klas. Alleen de kleine jongen stak zijn vinger op en zei: “Ik weet het. Een heilige is een mens waar de zon doorheen schijnt!”
Geloven gaat over de liefde tussen mensen en de liefde met God. Ik kan niet begrijpen dat mensen die geloven in God - of ze hem nu God, Jahweh of Allah heten - elkaar zo naar het leven kunnen staan.
Als je echt om mensen geeft, ze erkent en kansen biedt, kunnen ze enorm veel. Mensen die helpen bij je problemen kunnen mee je zorgen dragen, maar dat er iemand naar je luistert, ECHT LUISTERT, dat doet zoveel meer! Mensen moeten voelen dat ze waardevol zijn, dat ze iets betekenen, dat ze IEMAND zijn!
Ik heb nooit begrepen waarom er voor een religie die gebaseerd is op liefde en vrede, zoveel moet gemoord worden. Het martelaarschap is al lang niet meer van deze tijd, of moet je jezelf opofferen voor hamer en sikkel? En toch lijkt het helaas weer van deze tijd te zijn als we zien hoe veel chistenen overal ter werleld worden vervolgd, gemarteld en gedood. Echt iets om bij stil te staan in deze advent.
Professor Sara Farnese zit in de bibliotheek van het Vaticaan, wanneer een vroegere vriend binnenstormt met in de ene hand een pistool en in de andere een vuilniszak. Hij roept: ?Het bloed van de martelaren is het zaad van de kerk? en stort de bloederige inhoud van de zak op tafel. Kort daarna worden er in een nabije kerk twee lijken gevonden. De jonge rechercheur Nic Costa wordt op de zaak gezet,maar hij wordt door de Vaticaanse politie meer tegengewerkt dan geholpen.
In de weken daarop worden er meer moorden gepleegd, die alle een gelijkenis vertonen met het Martelaar-schap van de Heiligen, een serie schilderijen van de zestiende-eeuwse kunstenaar Caravaggio. Een andere overeenkomst tussen de slachtoffers is hun relatie met Sara Farnese. Costa voelt zich ondanks alles tot haar aangetrokken, al weet hij dat Farnese hem niet alles vertelt.
Zijn zoektocht om het patroon van leugens, bedrog en verraad te doorgronden, voert hem naar het binnenste van het Vaticaan,waar een bankschandaal een strijd heeft ontketend onder de kardinalen. Zowel het Vaticaan als de maffia én de Italiaanse justitie zoeken een zondebok. En deze zondebok weet, dat buiten de veilige muren van het Vaticaan een moordenaar op hem wacht?
wens ik alle kinderen een heel vreugdevol Sinterklaasfeest, ver weg van alle politieke discours, die er toch niets van begrijpen. Zij verlangen naar iets in hun schoentje, niets meer, niets minder.
Of hebben die 'volwassenen' zelf geen kinderen; zijn ze zelf geen kind geweest dan?!
“There are some people you like immediately, some whom you think you might learn to like in the fullness of time, and some that you simply want to push away from you with a sharp stick.”
voor die ene keer in het Engels, omdat het duidelijker overlomt.
Bij de overgang van dodenmaand naar lichtmaand ...
Past het hier nog wat persoonlijkje mijmeringen achter te laten. Ik was gisteren nl. bij mijn ouders. Zoals u weet heeft mijn broer ons verlaten, en dat vrij onverwacht en abrupt, op 28 ,juli.
Het gedenkboek dat bij de begrafenisonernemer lag, en de uitgeprinte condoleances - die mensen achterlieten via hun pc - waren nog maar recent bij mijn ouders afgegeven. Tenslotten zijn de eerste betrokken de echtgenote, mijn schoonzus dus, en haar kinderen.
Ik kan u zeggen dat het ontroerend was al deze getuigenissen te lezen, zeker omdat hij pas 57 jaaar geworden was, maar misschien nog het meest omwille de vele dankbetuigingen van mensen die ooit les hadden gekregen bij mijn broer die onderwijzer was in het lager onderwijs. Wanneer je dan leest dat dit één van de beste 'meesters' was die ze gekendn hadden, dan doet dat iets met een mens, ook al zijn die kinderen nu zelf groot.
Toen ik één vvan die mooie teksten wilde voorlezen aan mijn moeder, kreeg ik de krop in de keel. Het mag troostend zijn, maar misschien niet goed deze wonden weer open te maken.
"Chris, waar ben je nu? We zullen je missen maar nooit vergeten!"
Er zijn geen woorden voor om dit boek aan te bevelen, zeker in deze donkere dagen. Meer dan eens werd mijn koffie koud. Je waant je in de werelden ginds in Venetië en de romantiek, de erotiek, het meeslepende verhaal , vol passie en gevaar. Misschien mede door de warme herfstkleuren van bruin, rood en oranje. Mensen, lees dat boek!
Daniel Forster heeft een zomerbaantje in de bibliotheek van een verzamelaar en raakt betoverd door het verleidelijke Venetië. Wanneer hij er door zijn werkgever op uit wordt gestuurd om een viool te kopen van een dief, zet hij een kettingreactie van geweld en bedrog in gang. Hij komt terecht in een politieonderzoek en in een wervelwind die draait om een mooie vrouw, een mysterieus palazzo en een eeuwenoude verloren gewaande partituur. Zonder dat hij het beseft, volgt Daniel met elke stap de voetsporen van een andere jongeman, die in 1733 oog in oog kwam te staan met een moordenaar. Twee verhalen van passie en komen samen en slepen de lezer mee van een geniaal wonderkind en een genadeloze moordenaar naar een schitterend crescendo.
Dat is wanneer het leven zo vluchtig lijkt als een vleugelslag van een vinder, het juist die volmaakte momenten zijn die ons bestaan zin geven. En dat zou wel eens een geschenk van God kunnen zijn.
We zijn misschien te lang gespaard geweest, maar de felle regens van gisteren en vandaag hebben ons met de neus op de feiten gedrukt. Het is HERFST! En meteen ook wat minder inspiratie om zinvol te bloggen.
Dan maar even naar mijn 'dagboek'. Verleden week was er op een gegeven moment een mooie dag voorspeld met zonneschijn en zeventien graden. Ideaal weer om bij mijn ouiders de toch wel grote tuin klaar te maken voor de winter. Het was echter amper veertien graden en geen zonnestraal te bespeuren. Het was gewoon te koud na een paar uur nog verder te doen, en ik moest ook rekening houden met het uur, want dan moet ik nog twaalf kilometer met de fiets naar huis.
Gelukkig was het een paar dagen later prima weer zodat ik alles kon afwerken. Het was zelfs zo warm en zonnig dat ik mijn moeder vroeg of ze geen t-shirt liggen had.
Beiden tevreden van gedane werk zag ik in haar blikken dat er nog een karwei wachtte, en wat voor één. Wie een grote voortuin heeft, heeft dus ook een groot terras met oprit. Maandag l.l. zag de hemel blauw en dus de week maar meteen ingezet om drie uur intens te schrobben. Ik moet het jullie niet vertelen, maar ik kon amper mijn rug nog rechten. Nog moeilijker geraakte ik die avond uit de zetel... Maar tevreden en dankbaar voor het werk van mijn handen, en ergens blij dat ik dat nog voor mijn ouders mag doen.
Een mens wil dan, eens thuis, wat genieten door te bloggen, mailste lezen, maar daar komt Murphy aan. De pc wil niet mee - heeft die ook last van zijn rug? De zekerheid van een vriend die het euvel zou oplossen kon ik na smsjes ook vergeten. Hij kwam slechts een paar dagen later en vond het normaal. Ja, we lezen zo vaak over vriendschap op blogs, maar waar zijn ze als je echt iemand nodig hebt.
Hier regent het maar verder! Veel bloggenot vrienden!
een vader kan niet anders dan met gekruiste armen een moeder niet dan met gebogen hoofd... nu zij haar kind zo koud niet kan verwarmen nu levenloos ligt wat leven had beloofd.
versteend de mond en heel het wezen zonder bewegen, net zoals hun kind: wie zal hen uit zijn dood genezen blijven zij voor schaduwgras verblind?
zelfs tranen wellen niet meer uit hun ogen tenzij de regen die zij niet meer duchten: als men de dood der jeugd hier moet gedogen waarvoor wil men nog vluchten?
een vader kan echt niet dan met gekruiste armen een moeder niet dan met gebogen hoofd tussen hen in de eeuwigheid omarmen als om te redden wat hun zoon ooit had geloofd.
Vandaag elf november. Wereldwijd herdenken wij honderd jaar grote oorlog. Voor velen onder ons is dit een feestdag, een vrije dag. Een dag om dankbaar te herdenken wat zo vele jonge wensen voor ons deden om ons voorgoed een vrij leven te geven...
Vandaag gaat mijn aandacht evenzeer uit naar het feest van Sint-Maarten, Martinus van Tours. Aan hem dank ik mijn naam. Een naamfeest wordt in onze streken niet gevierd, maar toen ik ooit in deze periode in India verbleef, werd ik overhangen met bloemen, werd een bijzondere maaltijd klaargemaakt, werd ik naar een dorpje gereden om de H. Mis bij te wonen. Ja, naamfeesten zijn daar belangrijker dan verjaardagen, en misschien terecht.
Sint-Maaren is voor mij ook en stuk werkelijkheid geworden, in die zin dat ik mijn mantel graag deel, letterlijk en figuurlijk met deze die het fysisch of psychisch even moeilijk hebben . Een luisterend oor bieden, even onderdak bieden zoals je recent nog kon lezen.
Gelukkige feestdag aan allen die de naam van Martin, Martine, Maarten en afgeleiden dragen! Moge je ook op je eigen manier, en op je eigen plaats je mantel delen, aandacht schenken, zeker in deze moeilijk wordende tijden.
Sint-Maarten van Tours Bron: Thomaswebsite KU. Leuven
BRUSSEL (KerkNet/La Vie) – Bij het weghalen van het beeld van Sint-Maarten van de basiliek van Tours werd maandag de volkse overlevering bevestigd dat de resten van de heilige (ca. 316 – 397) in het beeld zelf worden bewaard. Volgens ‘La Vie’ troffen arbeiders in de rechterarm van het bronzen beeld van twee ton een houten kistje aan. Daarin zat een loden kistje met de relieken van de eerste bisschop van Tours. De ontdekking was een verrassing, omdat vele inwoners van de Franse stad dachten dat het slechts een legende betrof. Het bronzen beeld wordt nu gerestaureerd. In 2016 wordt het teruggeplaatst.
De voormalige Romeinse soldaat werd in 371 door de bevolking van Tours tot bisschop gekozen. Volgens een overlevering vond hij zich niet waardig genoeg en verstopte hij zich. Als bisschop zette hij zich in voor de verdere verspreiding van het christendom in Gallië. Sint-Maarten zou enkele wonderen hebben verricht en raakte bekend om zijn zorg voor armen en zieken. Vaak wordt hij voorgesteld als bisschop met een bedelaar aan zijn voeten. Op 11 november wordt ook in verschillende regio’s in Vlaanderen zijn naamdag gevierd
In het holst van de nacht wordt Maarten Dejonckheere opgebeld door Lena Christiaenssens. Maarten maakt een tv-documentaire over De Rechtvaardige Rechters, het paneel van het lam Gods dat in 1934 werd gestolen uit de Sint-Baafskathedraal in Gent. De diefstal bleef onopgelost, maar Lena zegt er meer over te weten. Ook beweert ze op de vlucht te zijn voor haar familie, die al eeuwenlang een geheim genootschap zou leiden rond het Heilig Bloed van Brugge. Is Lena een fantaste? Of is er meer aan de hand?
Geen enkele andere stad pronkt er zo openlijk mee de enige echte Heilige Graal te bezitten als Brugge. Vlaanderen was dan ook de bakermat van de Orde der Tempeliers, die de behoeders van de Heilige Graal zouden zijn. Precies die Heilige Graal staat centraal in het Lam Gods, waarop ook de Tempeliers een prominente plaats innemen. Maarten verliest zijn hoofd en hart aan Lena, die hem inwijdt in de geheime leer van haar familie en de waarheid achter de beruchte diefstal. Waarom werd het paneel van de gebroeders Van Eyck gestolen? Waarom wilden de nazi's het terugvinden? Verbergt het paneel een geheim? Welke rol spelen de Tempeliers? En voor wie of wat is Lena wérkelijk op de vlucht?
De Rechtvaardige Rechters, de Bloedprocessie die we nog steeds in Brugge gaan bekijken, de Nazi's, Christus, alles komt zo in dit boek bijeen met een vleugje romantiek. Sterk aanbevolen!
Allerzielen (het feest van alle zielen) is de dag waarop in de rooms-katholieke kerk alle gelovige zielen van gestorvenen worden herdacht. Het feest wordt sinds de twaalfde eeuw op 2 november gevierd op de dag na Allerheiligen. Allerzielen wordt overal in de wereld gevierd maar het meest in de traditioneel katholieke landen zoals Italië, Spanje, Portugal en geheel Latijns-Amerika.
Op Allerheiligen en Allerzielen wordt in de rooms-katholieke kerk gewezen op de thema's sterfelijkheid, dood en laatste oordeel. De voorbereidingen voor beide feesten vinden vaak plaats op allerheiligenavond, die van Allerzielen ook wel op allerheiligendag. Allerheiligenavond wordt in het Engels Halloween of All Hallows eve(ning) genoemd. In Engeland heeft Halloween zich als wereldlijk feest, los van Allerheiligen en Allerzielen, sinds de zestiende eeuw verder ontwikkeld en vandaaruit verder verspreid. Met de kerkelijke feesten heeft het huidige Halloween niets meer te maken.
Voor mij is het feest van Allerheiligen niet zoals andere jaren. Verleden jaar gingen we nog de graven bezoeken van onze grootouders. Mijn broer had ze zelfs nog gereinigd en ervoor gezorg dat er bloemen stonden.
Niemand had toen kunnen denken dat we met zijn allen nu zelf aan zijn graf zouden staan, en dat van zijn dochter, beiden in een tijdspanne van veerien maanden van ons heengegaan.
Het is niet normaal dat ouders hun kinderen en kleinkinderen ten grave dragen. ...
Proberen we dan toch maar te geloven op dit feest van Allerheiligen wat God over dode mensen heeft gezegd, dat ze zullen LEVEN in Zijn LIEFDE die niet sterven kan!
Elke dag ontmoeten we mevrouw en meneer ‘ik’. Zij zijn gemakkelijk te herkennen. Zij zeggen altijd: “Ik, ik, ik”. Als je wat vertelt, hebben zij een verhaal dat nog veel sterker is. Je werk is amper vermeldenswaard naast dat wat zij presteren Hun tegenslagen zijn wereldrampen. Mevrouw en meneer ‘ik’ zijn nooit vrij, nooit beschikbaar.
Mevrouw en meneer ‘ik’ wonen in ieders mensenhart. Daarom: zet hen buiten! Zeg ‘wij’ en voel mee met je medemensen, deel hun zorgen, hun vreugden en hun verdriet. Wees een doodgewoon medemens. Je wordt zelf niet groter door anderen te kleineren. Wie vol is van zichzelf, is eigenlijk leeg.
Op een dag stond er op het dorpsplein een jongeman die beweerde dat hij het mooiste hart van de wereld had. De mensen om hem heen zagen zijn hart en beaamden het. Zijn hart was volmaakt. Geen enkel schrammetje of wondje. Nog nooit hadden ze zo’n mooi hart gezien. De jongeman straalde. Plotseling verscheen er een oude vrouw op het plein, die alles rustig in zich opnam. Met één beweging haalde ze haar hart tevoorschijn en legde het in haar gerimpelde handen. Nu keek ie...dereen naar het hart van de oude vrouw. Het sloeg krachtig. Het zat alleen vol littekens en plaatsen waar het was opgelapt. Waar stukken misten, waren er andere in gezet. Er zaten rafelige hoeken aan, omdat ze niet precies pasten. Op sommige plekken misten zelfs delen. De mensen keken verbaasd toe. Hoe kon deze vrouw haar hart zo open bloot laten zien. Het leek wel of ze er zelfs bij mee was. “Is mijn hart niet het allermooiste?” vroeg ze de jongeman.
De jongeman keek naar het hart van de oude vrouw en lachte toen hij zag in welke staat het verkeerde. “U maakt een grapje”, zei hij. “Vergelijk uw hart eens met het mijne. Dat van mij is helemaal gaaf en dat van u een puinhoop vol littekens en scheuren.”
“Dat zie je goed”, beaamde de oude vrouw. “Toch zou ik niet met jouw perfecte hart willen ruilen. Elk litteken vertegenwoordigt iemand aan wie ik mijn liefde heb gegeven. Ik scheur een stukje uit mijn hart en geef het aan die persoon. En vaak geeft iemand mij dan een stukje van zijn hart terug om de lege plaats op te vullen. Die stukken zijn natuurlijk niet hetzelfde. Ik heb gerafelde plekken in mijn hart, dat ben ik met je eens. Het herinnert me eraan dat ik mijn liefde met iemand heb gedeeld. Soms geef ik een stukje van mijn hart weg en geeft de ander me niets uit zijn hart terug. Dat zijn de gaten die je ziet. Dat is het risico van de liefde. Al zijn de gaten pijnlijk, mijn hart blijft zo open. Het herinnert me eraan dat ik liefheb. Zie je nu wat echte schoonheid is?”
De jongeman had ademloos staan luisteren, geraakt door het verhaal van de oude vrouw. Terwijl hij naar haar toeliep, deed hij een greep in zijn ongeschonden hart en scheurde er een stuk uit. Hij gaf het haar met trillende handen. De oude vrouw nam het aan en plaatste het in haar eigen hart. Toen nam ze een stuk uit haar hart en legde het in de wond van het hart van de jongeman. Het paste niet helemaal, er zaten rafels aan.
De jongeman keek naar zijn hart. Het was niet langer volmaakt, wel mooier omdat de liefde van de oude vrouw nu ook door zijn hart stroomde. Ze omhelsden elkaar en namen afscheid. Om het verhaal van het hart aan anderen door te geven.
Uit het boek ‘het helende verhaal’, van Joke Goudswaard
Zowel in of buiten een relatie is waardering van bijzzonder belang,net zoals vertrouwen en aandacht. Breng mensen waar je om geeft of die het nodig hebben dan maar eens onaangekondigd een stukje taart of en bloem, zeg maar een gemeende schouderklop!
We zijn soms zo hard bezig met ons eigen blog dat we vergeten de mensen te danken die we leerden kennen via SeniorenNet. Mensen die ons in het begin met raad en daad bijstonden, mensen die ook vrienden werden en het nog zijn. Vandag wil ik uitdrukkelijk dankl zeggen aan jullie allen om de weg die we samen hebben afgelegd, in goede en kwade dagen. Deze laatste roos van het jaar is dan ook gemeend en voor elk van jullie!
Wie me kent en me al langer volgt, weet dat ik het altijd opneem voor de minderen in de samenleving, voor mensen die onze aandacht verdienen en naar een 'thuis' zoeken, even wat geborgenheid en een luisterend oor.
Af en toe publiceerde ik hier iets rond een jonge twintiger die op mijn pad kwam, doorgestuurd door een bevriend koppel. Ze hadden de jongen toen letterlijk in het bos onder een tent gevonden met enkel de kledij die hij toen op zijn lijf droeg en een plastieken zak waar al zijn paperassen vanaf zijn geboorte, legerdienst etcetera instaken?
Toen hij zich in augustus 2012 bij me aanmeldde, had ik nooit gedacht dat hij hier meer dan een maand zou blijven logeren. Hij wist niet eens meer hoe hij een boterham moest eten. Hij was wel beleefd en zag er altijd goed verzorgd uit. Het zou me te ver leiden om uitgebreid in te gaan op wat we samen beleefden. In elk geval was het mijn bedoeling hem weer op de juiste weg te helpen, een vast onderkomen een en vast werk.
Hij toonde zijn emoties niet, maar liet zijn dankbaarheid dan tonen via een mail of een smsje. Hij durfde me daarin zelfs 'papa' te noemen, de vader die hij nooit had gekend, noch de moederliefde .... Of was er toch meer aan de hand?
Toen hij op het einde van die zomer eindelijk iets had gevonden, zegde iemand me dat ik hem gauw terug zou zien. En het gebeurde inderdaad. Zo verbleeef hij hier in de zomer van 2013 en 2014 en daartussen af en toe nog enkele weekends. Hoe langer ik hem onderdak bood, hoe minder graag ik het deed. Want ik wist op de duur - wat hij zelf af en toe schuchter opbiechtte - dat hij geboekstaafd stond als een schooier puur sang, die om de haverklap betrapt wordt op zwartrijden, en een onverbeterlijke recidivist.
Ik kwam erachter dat hij een gerechtelijk verleden heeft van Leuven over Dendermonde en Brugge. Het begon in zijn prille jeugd. Een ellenlange reeks inbreuken even hard als tragisch. Dat ging van kruimeldiefstallen en banale caféruzies, over misbruik van vertrouwen - waarvan laatste ik zelf paar maal het financiële slachtoffer was - en drugsgebruik tot zinloos geweld.
Gelukkig kon ik hem positief sturen in al die jaren zodat hij volkomen clean is, maar wellicht nooit een rol zal spelen in onze maatschappij, hoe graag hij ook wil gaan werken.
Nu vraagt u zich af waarom steeds weer? Wél, misschien omdat hij zelf steeds naar me toekwam toen hij nergens nocht terecht kon toen hij weer eens gefaald had. Ik had in 2012 mijn verantwoordelijkheid genomen en hij was een deel van mijn leven geworden, niet de gemakkelijkste tijd. Duizend maal heb ik 'nooit meer' gezegd, en toch...
Zeventig maal zeven maal vergeven. Opnieuw kansen geven. Ik denk dat wat ik deed, vooral geïnspireerd is door mijn geloof, het evangelie proberen te beleven. Delen met de armen zoals paus Franciscus het van ons vraagt naar het voorbeeld van Jezus. Of zijn er grenzen aan goedheid?
Intifada’ gaat over Gabriël, een ambtenaar die getrouwd is met een Marokkaanse. Het is een brave man die echter zeer getraumatiseerd is, al beseft het hij zelf niet. Gabriël is het beu dat er zoveel ‘crapuul’ in Mechelen rondhangt en voelt zich geen moment meer veilig in ‘zijn’ stad.
De brave huisvader is zo ver weg dat hij elke Marokkaan ziet als een extremist. Hij besluit om een opstand, een intifada te voeren en zo de stad te bevrijden van deze jonge oproerkraaiers van Marokkaanse origine. Het duurt dan ook niet lang of het eerste slachtoffer valt…
Is dit wat ons te wachten staat of leven we er al midden in, toch wat de grootsteden betreft? Worden we allen bekeerd tot de Islam, willens nillens? Hebben we ongemerkt en te gemakkelijk onze eigen waarden en verworven vrijheden over boord gegooid? Allemaal prangende vragen waar je in dit boek niet omheen kunt.
Jaren terug leerde ik een eenvoudige persoon kennen uit het Gentse. Hij was een jonge dierenarts. We haddden vooral mailcontact en af en toe even tijd om te chatten. Ik was verheugd toen hij liet weten dat hij gehuwd was en vader was geworden. We bleven praten over koetrjes en kalfjes maar ook over de dingen van het leven die er echt toe doen. Dat is nu éénmaal de vrucht van echte vriendschap die groeit.
En dan op een dag, niets meer, geen mail en ook niet meer te bespeuren online. Tot hij op een gegeven moment online verschijnt en zegt: "Je weet noot waar ik nu ben". Meteen dacht ik dat hij voor mijn deur stond. Niets was minder waar. Na nog wat raden en gissen, het werd haast een spelletje, want ik had al vele steden genoemd tot zelfs aangrenzende landen, viel mijn mond open. "Ik ben nu in Oman werkzaam".
Ik wist niet wat ik hoorde maar het is echt waar. Hij is bedreven in het verzorgen van paarden, en geeft daar ginds lezingen over. Maar hij is een eenvoudige man gebleven en een lieve papa. Helaas kunnen wij elkaar nog zeer zelden spreken en ik had al vaak de indruk dat mijn mails niet meer aankwamen, tot hij verleden week liet weten dat alles hem nog bereikt, MAAR dat de controle zo groot is geworden in zijn Internetverkeer sinds de toestand in het Midden-Oosten. Het gebeurt dat hij voor zijn werk naar Turkije moet en dan lukt het hem soms op Skype te komen, maar ik kan niet één woord ingeven of de verbinding wordt afgebroken.
Gelukkig kon ik verleden week eens doorpraten alvorens hij terug naar Oman ging en dan stuurde hij de foto door van zijn kinderen. Schattig toch!
Beloof nooit iets dat je niet kan of zal waarmaken!
Toen mijn broer plots overleed op 28 juli, beloofden de leerkrachten waar die altijd met hem nauw hadden samengewerkt mijn ouders te bezoeken in de dagen nadien. Ze knikten instemmend en 'natuurlijk' zouden ze dat graag doen. Maar niet één llerkracht, niet eens de directeur waar mijn broer zeer goed mee bevriend was, is langs geweest ... en we zijn ondertussen bijna drie maanden verder.
Eén van de eerste dingen die je doet na een overlijden, is gaan grasduinen in het fotoalbum. Zo vond ik een mooie foto van mijn broer en vroeg een een bevriend drukker of hij deze foto wou bewerken en er een paar wileln maken voor mezelf en voor de naaste familie. Ook hier weer: "Vanzelfsprekend en graag". De foto's zijn er ondertussen nog steeds niet, ondanks een paar mails.
Er waren krantenkoppen verschenen rond zijn overleden omdat hij naast onderwijzer ook voorzitter was van de Volkstuinen; er zijn zelfs foto's verschenen van zijn vele creatieve werk, de smeedkunst, maar ook van een muur op de spelplaats van de kleuterklas die hij tot een kleurrijk palet had omgetoverd.
Gezien wij in een andere streek wonen wat betreft verspreiding kranten, vroeg ik aan een paar mensen of ze me die kranten konden bezorgen op één of andere manier. Er was zelfs één persoon die ze persoonlijk zou komen brengen.... De krant is er nog steeds niet. Ik wacht er op, maar zeker ook mijn ouders ...
Ik kan het lijstje aanvullen zoals mensen die zeggen me te kunnen helpen met één of ander, maar niet één komt zijn woord na of heeft een flauw excuus. Ik denk maar aan het herstellen van een lint van een rolluik.
Maar beloof zeker nooit iets dat zo gevoelig ligt en een heel aantal aanverwanten aangaat als in mijn geval.
Antiquair Karel Rombaut wil met zijn boek aantonen dat hij als nazaat van Lodewijk XVII (1785-1795?) een troonpretendent van Frankrijk is. Maar voor hij zijn levenswerk kan publiceren, wordt Rombaut vermoord door een mysterieuze man die hem "de Profetie van Orval" zou hebben getoond... van de hand van Nostradamus! Deze zogenaamde voorspelling zou de sleutel bevatten tot de bergplaats van het Franse koninklijke fortuin, dat tijdens de Revolutie spoorloos verdween in de abdij van Orval.Kon kroonprins Lodewijk XVII de Franse Revolutie ontvluchten en leeft zijn nageslacht in Vlaanderen? Ligt er een schat verborgen in de abdij van Orval? En welke geheimen staan er eigenlijk te lezen in de "voorspellingen" van Nostradamus? Patrick Bernauw oogstte veel succes met zijn thrillerdebuut, Het Bloed van het Lam, waarin hoofdpersonage Maarten Dejonckheere het mysterie van de Rechtvaardige Rechters ontrafelde, het gestolen paneel van het Lam Gods. Nostradamus in Orval, oorspronkelijk verschenen in 2007 bij Manteau, vormt de tweede aflevering van de trilogie. "Bernauw speelt een magistraal spel met heden, verleden, waarheid en verdichting," schreef Vrij Nederland over deze historische thriller, en bedacht het boek met vier sterren. Ook het derde deel, Het Illuminati Complot, verschijnt binnenkort als herdruk bij Schrijverspunt Clusteruitgeverij.Wie samen met de auteur en met Nostradamus in Orval op schattenjacht wil gaan en het "fortuin van de Bourbons" opsporen, vindt eveneens alle nuttige informatie in dit boek.
De Pompeschitter is een standbeeld in het wandelpark 't Torreke, in het centrum van Dadizele. Het beeld uit 1980 van de Brugse kunstenaar Marcel Eneman stelt een man voor die zijn behoefte doet in een pompbal.
De naam van het beeld komt van een denigerende bijnaam van de Dadizelenaars. De naam ontstond toen volgens de verhalen een Dadizelenaar, die zich te buiten was gegaan aan bier en pruilmen, op weg naar huis dermate last kreeg van zijn darmen dat hij zich genoodzaakt zag zijn toevlucht te nemen tot de eerste de beste pompbak.
Persoonlijke noot: Het vreeemde aan dit verhaal is dat ik geboren en getogen ben te Dadizele en ik nooit gehoord heb van die Pompeschitter, al zeker niet dat het een denigrerende naam zou zijn voor de inwoners van Dadizele.
Ik denk eerder dat men af wilde van het bedevaartsoord dat Dadizele is, en er dan maar iets bij gefantaseerd heeft om van Dadizele een toeristische trekpleister te maken.
De diepste of eerste houding naar een ander is daarom niet dat ik die liefheb, maar voor hem of haar een lege plek wil zijn, waar hij of zij zich kan tonen en tot recht kan komen. Liefde staat in dienst daarvan en relaties kunnen zich daarom slechts vernieuwen of verfrissen als ze altijd opnieuw door die leegte durven te gaan. In een tijd als vandaag, waarin men de nadruk legt op communicatievaardigheden, op gepassioneerde betrokkenheid, klinkt dat wel alternatief.
Marcel Braekers, Een weg van verstilling. Spirituele zoektocht met teksten van Meister Eckhart. 2014
Ik ben opgevoed als een goed Katholiek. Mijn ouders waren mensen van de oude stempel en wij als kinderen volgden hun voorbeeld. Elke week zaten we in de kerk. Elke dag werden er vele gebeden opgezegd. Vooral na het avondeten, dan was het tientje van de Rozenkrans aan de beurt. Ik had het gevoel dat hier geen eind aan kwam en kon ik alle motieven van het tapijt ontdekken, terwijl ik gedachteloos “Bid voor ons” op dreunde. In de loop van de tijd, begon ik me toch af te vragen hoe het kon, dat een gebed eeuwenlang opgezegd werd. Enkele woorden die de tijd hadden doorstaan. Het Onze Vader is misschien wat gemoderniseerd of met enkele woorden veranderd, maar de kracht van dit gebed, spreekt tot de verbeelding.
Op een dag ging een leerling naar zijn meester met een zak geldstukken bij zich.
- Rabbi, dit is heel mijn bezit. Ik geef het u allemaal als u mij kunt zeggen waar ik op de wereld God kan vinden?
De rabbi dacht diep na, en ging toen weg.
Wat later kwam hij terug met twee grote zakken geldstukken. - Dat is alles wat ik bezit. Het is allemaal voor jou als je mij kunt zeggen waar op de wereld,
God niet te vinden is?
Chantal Leterme, 99 verhalen met een knipoog. 2014
'Met droefheid zag ik mijn vrienden verzinken in dien stroom der zedeloosheid, verlooren lopen in de eindelooze jacht op genot. Al mijn krachten moest ik inspannen om sterk te blijven. Ik voelde mij niet geboren voor die laagheden , de nietige aardsche genoegens...'.
Wie de tekst voor de eerste keer leest, denkt dat dit de weergave is van onze dagelijkse samenleving, waar normen en waarden verdwenen zijn en enkel het instant genot van tel is.
Maar je vond al vlug het oude Nederlands, of zeg ik zelfs 'Vlaams'.
Niets is dus veranderd als je het zo ziet, want deze passage komt uit een werkje dat ik vond uit 1932!
Drie vrouwen waren bezig water te putten uit een bron even buiten het dorp. Een oude man stond er vlak bij. Hij hoorde hoe de vrouwen aan het opscheppen waren over hun zonen. "Mijn zoon is de knapste van heel de school" zei de een. "Die van mij is kampioen hardlopen. Niemand kan sneller lopen dan hij," zei de tweede. De derde vrouw zei niets. Haar zoon was niets bijzonders, iedereen wist dat. Toen de emmers vol waren liepen ze naar huis... en de oude man sjokte achter hen aan. Opeens kwamen drie jongelui hen tegemoet. "Hé, dat zijn onze zonen," zei een van de vrouwen. De eerste was zijn spieren aan het losmaken, hij groette en ging hen in een drafje voorbij. De tweede zag hen niet eens, zo verdiept was hij in eigen gedachten. De derde liep naar zijn moeder toe, en nam, zonder wat te zeggen, de zware emmer van haar over. "Nou, wat vindt u van onze zonen? vroeg de moeder van de kampioen aan de oude man. "Zonen?", zei hij, "ik heb er maar één gezien.
De liefde laat geen ruimte voor angst; volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. In iemand die angst kent, is de liefde geen werkelijkheid geworden.
Medelijden speelt zich af in ons hoofd, maar liefdadigheid vereist handelen, je betrokken voelen bij de mensen,praten en hun dankbaarheid ondergaan....
Een verminkt slachtoffer Het lichaam van een vrouw wordt gevonden. Ze is gestenigd.
Een eenzame stem Henning Juul wordt achtervolgd door zijn verleden. Twee jaar geleden heeft hij zijn zoon verloren, bij een brand in zijn huis. Als hij weer aan het werk gaat, is hij mentaal en fysiek beschadigd. Hij moet opnieuw zijn best doen om serieus genomen te worden als misdaadverslaggever.
De moord Henning gelooft niet dat de moord zo makkelijk valt op te lossen als de politie denkt. En dan wordt er weer een dode gevonden.
Toen ik dit boek ben beginnen te lezen, dacht ik er even aan het dicht te doen, maar hoe gelukkig ben ik dat ik dit niet heb gedaan, want hoe meer bladzijden omgeslagen, hoe meer vragen, tot ik als lezer me afvroeg of dit niet geschreven is voor wat we NU meemaken in onze maatschappij. Wat dan? Je leest het in deze xxxx-thriller.
Voor de start van het werkjaar hebben we nog wat gemaild en gechat, af en toe met elkaar gesproken, over alles en nog wat. En dan volgden algauw de eerste uitnodigingen, de inschrijvingen. Uitnodigingen voor bijeenkomsten allerhander. Bijeenkomsten over de vraag of er bijeenkomsten nodig zijn, en opo de bijeenkomst spreek je af nog een keer bij elkaar te komen om af te spreken dat er nog een bijeenkomst moet komen. En zo geraakt de agenda stilletjes gevuld en zijj we tegen het eind van de week gestresd! Wie herkent het niet?!
In de universiteitsbibliotheek is het zeer stil, ook al zitten er heel veel studenten te studeren. Een jongen vraagt zachtjes aan een meisje: ‘Is deze stoel vrij?’ Het meisje antwoordt luid: ‘Nee, ik ga niet met jou naar bed!’ Alle studenten in de bibliotheek kijken op en staren de jongen aan. Hij wordt heel rood en zoekt snel een vrije plaats aan een andere tafel. Na enkele minuten staat het meisje op, wandelt langs de tafel waar de jongen heeft plaatsgenomen en fluistert triomfantelijk: ‘ik studeer psychologie. Ik weet hoe ik iemand moet manipuleren. Je was nogal beschaamd, hé?’ De jongen antwoordt luid: ‘Wat? 500 euro voor één nacht? Dat is veel te veel!’ Iedereen in de bibliotheek staart nu in shock naar het meisje. De jongen fluistert: ‘Ik studeer rechten. Ik weet hoe ik iemand schuldig kan doen lijken.’
Onderweg komen je gedachten tot rust, niet hier niet daar, maar onderweg kom je tot nieuwe gedachten! Nieuwe gedachten ontstaan als je je hoofd leeg maakt!... Durf de gedachten en de dingen die je bezighouden, opzij te zetten en even op iets anders te richten! Het kan heel verfrissend zijn als je je gedachten in de week zet! Door op je in te laten werken en er even niet mee bezig te zijn, zet je min of meer, die gedachten, "in de boekenkast", om ze te laten rijpen! Zo krijgt het vorm wordt het concreet en kun je het in praktijk brengen... Door het inzicht wat je krijgt, kun je doorbreken, wat je niet eerder doorbreken kon!
Zo veel vragen, Zo veel vragen hebben wij nog voor jou, Zo veel vragen zonder antwoord van jou,... Zo veel vragen die wij niet kunnen beantwoorden, Zo veel vragen waar moeten wij heen met die vragen,
Zo veel gedachtes, Zo veel gedachtes spoken door ons hoofd, Zo veel gedachtes die zich afvragen waarom jij, Zo veel gedachtes die jou voor altijd moeten missen, Zo veel gedachtes die wij geen plek kunnen geven zonder jou,
Zo veel herinneringen, Zo veel herinneringen aan jou, Zo veel herinneringen aan die mooie lach van jou, Zo veel herinneringen aan dingen die je deed en waar je van hield, Zo veel herinneringen aan jou waar wij elke dag aan terug denken,
Zo veel tranen, Zo veel tranen voor jou, Zo veel tranen liepen er over onze wangen, Zo veel tranen vloeiden er voor jou nu jij er niet meer bent, Zo veel tranen toen we hoorden dat je niet meer bij ons zou zijn,
Zo veel leegte, Zo veel leegte zonder jou, Zo veel leegte hier nu jij weg bent, Zo veel leegte die nooit meer door jou zelf gevuld kan worden, Zo veel leegte in ons leven nu jij zo ineens weg bent gegaan zonder afscheid,
Zo veel vragen, Zo veel gedachtes, Zo veel herinneringen, Zo veel tranen, Zo veel leegte, Chris, wij zullen jou nooit vergeten!!! Je blijft altijd bij ons in ons hart.
Leg m'n hoofd lief op je schouder Hou me vast. Streel me zachtjes door m'n haar Hou me vast... Soms wordt het allemaal eventjes te veel En bij jou zijn is dan alles wat ik wil.
Vraag me niets, zeg me niets Sla je arm om me heen Praat niet met me Houd me stevig vast.
Woorden schieten toch te kort Als ik mijn hart bij jou uitstort Praat niet met me Houd me stevig vast.
Als een kind was ik blij het tweede boek van FRANK TALLIS te vinden met titel DODELIJKE DRIFTEN.
Je bent in het huiselijke Wenen weer thuis en je wordt teruggeworpen in de tijd. Het boek mocht twee maal zo dik zijn.
1900. Wenen bruist; kunst en wetenschap fl oreren. In de cafés wordt gedebatteerd over fi losofi sche en politieke theorieën. De psychoanalyse van Freud staat in de kinderschoenen en wordt zowel als gevaarlijke nieuwlichterij beschouwd als enthousiast onthaald. De jonge dokter Max Liebermann is gecharmeerd van Freuds gedachtegoed en brengt dit in de praktijk. Dat blijft niet onopgemerkt. inspecteur Oskar rheinhardt, Liebermanns goede vriend, vraagt zijn hulp bij het onderzoek naar de mysterieuze dood van een aantrekkelijk, jong medium. Alles wijst op een misdaad van bovennatuurlijke aard, maar Liebermann weigert dat te accepteren. naast het leiden van zijn succesvolle praktijk probeert hij het mysterie te ontrafelen. in de tussentijd moet hij beslissen of hij de mooie, maar gereserveerde Clara ten huwelijk zal vragen.
'Brengt de psychologie terug in de misdaadroman, geschreven door een echte kenner.' Oliver James, klinisch psycholoog en schrijver Een ongewone en interessante variant op de psychologische thriller
Het lot moet ons zonder twijfel bij elkaar brengen, maar als twee mensen elkaar nooit ontmoeten, zullen ze ook niet verliefd worden op elklaar. Het lot kan enkel een handje helpen. Verder is liefde een werkwoord, maar dat weten we al langer. Dat geldt trouwens evenzeer voor vriendschappen. Indien deze virtueel blijven, bloeden ze langzaam doood.
Het genoegen dat we aan het gezelschap van een vrouw of een man beleven, een vrouw of een man met wie je een band hebt gekregen, is meer dan alleen maar een gefrustreerd dierlijk instinct.
Naast ons libido zijn er meer factoren. We zijn uitreraard gevoelig voor begeerte, maar zijn we ook niet op zoek naar gezelschap, een gedachtenwisseling? De troostende gedachte van een gelijkgestemde ziel?
Na het bisschoppelijk schrijven van Mgr. Johan Bonny en dit in voorbereiding op de synode rond het gezin, waar heikele thema's als communie voor echtgescheidenen, beleving van homoseksule paren en andere invullingen rond het gezin.
Gelukkig kan ik zijn met soms enkel een kleine hand op m’n gezicht.... Gelukkig kan ik zijn met in de kleine ogen ‘ik hou van jou’, op mij gericht. Dan is zo’n dag om eeuwig vast te houden. Gelukkig kan ik zijn met één woord van begrip net als ik denk ik weet niet hoe het moet dan is dat ene woord een troost dan is alles ineens weer goed. Geluk is bij mij blij zijn met elke nieuwe dag ik leef, heb lief en denk elke dag is meegenomen men zegt, het leven is zo kort ik wil met open ogen dromen
Voor echte vriendschap is regelmatige communicatie nodig. Praat dus over gezamenlijke interesses. Luister naar wat uw vriend zegt en respecteer zijn mening. Geef elkaar een compliement en wees positief wanneer dat kan.
Soms heeft een vriend misscchien raad of zelfs correctie nodig, maar het is niet altijd makkelijk die te geven. Toch zal een trouwe vriend genoeg moed moeten hebben om de ander op een enstige fout aan te spreken en hem tactvol advies te geven. Houdt vooral de communicatie open, zo nodig in elke relatie.
Het kweken van bloemen vraagt veel tijd en aandacht, en, dat geldt ook voor het opbouwen van een vriendschap. Om te beginnen moet je zelf goede vriend willen zijn. Laat merken dat je om de ander geeft en persoonlijke belangstelling voor haar of hem hebt. En wees bereid om tijd vrij te maken als de ander je nodig hebt.
Echte vriendschap vraagt om betrokkenheid. Een goede vriend voelt zich verantwoodelijk tegenover u en geeft en om u. En dat moet natuurlijk van beide kanten komen, wat om inzet en offers vraagt. Maar de beloning is de moeite waard. Vraag u af: ben iok bereid om van merzelf, mijn tijd en mijn middelen te geven?
Om een goede vriend te hebben, met u zelf eerst een goede vriend zijn.
... maaar mensen voelen zich algauw ongemakkelijk bij het lijden en het verdriet van een ander. Zeker als betrokkene dan nog een gelovige duiiding wil aan geven. Juist waar SeniorenNet een klankbord zou kunnen zijn voor zo veel mensen met lijden en verdriet allerhande, wordt het leed afgestoten, en dat heb ik dus ook zelf afgelopen week weer eens mogen constateren.
Ik hoor het jullie al zeggen dat bloggen niet om het scoren gaat, maar ik kan er ook niet naastkijken, als je in enkele dagen, en dag na dag, naar beneden duikelt in de ranking dat het niet mooi meer is.
Er is maar één reden, en dat merk ik trouwens al in al die jaren van bloggen evenzeer, sinds het overlijden van mijn broer is het vanzelfsprekend dat mijn aandacht naar hem ging en alles wat met rouw te maken heeft.
Maar mensen lezen dat niet meer, willen het niet meer zien. En toch, juist nu heb ik jullie nodig; want is één van de werken van barmhartigheid niet: gij zult de bedroefden troosten.
Ik doe hier zeker niet aan zelfmedelijden. Ieder heeft zijn klein of groot kruis te dragen, maar ik stel enkel maar vast dat over echte pijn en verlies niet mag geschreven worden, of dat zich dit moet beperken tot 'de sensatie' a.h.w. is verdampt.
Zelfde geldt trouwens ook een als er uitdrukkelijker over geloven geblogd wordt.
Bij deze is het misschien het moment eens aan te halen dat mensen ook niet lezen wat er staat en dan totaal verkeerd reageren op een blogje, zeker als het over het overlijden gaat. Ja, ik merk een trend die terug is van weggeweest. Men probeert zo veel mogelijk gastenboeken te tekenen, zelfs meermaals per dag, om toch maar in de kiijker te lopen.
Zou het platvloerse het dan toch halen van meer inspirerende blogs, een fenomeen dat men ook moet vaststellen in de muziekwereld. Denken we maar aan de zomerhit 2014. Hoe minder men er van begrijpt, hoe groter de winstkans.
Van jou kan ik houden. Voor mij is het een wonder dat dit zomaar is. Zoveel overeenkomsten tussen jou en mij. Eigenlijk zijn we dezelfde. We hebben immers allebei een hart waarmee we op zoek zijn naar geluk en liefde. Natuurlijk zijn er ook verschillen tussen ons maar die zijn van minder belang. Ik weet inmiddels dat ik die verschillen kan accepteren. En jij? Bij jou kan ik ongedwongen mezelf zijn. Ik voel me verbonden met jou en het kan me geen barst schelen hoeje eruit ziet, of je ziek of gezond bent en meer van die dingen. Soms voel ik me zo sterk. Alsof ik boven mezelf uitgetild word. Dan ervaar ik dat liefde verbindt en tegelijk grenzeloos is. Je hoeft niet te spotten met mijn diepzinnige uitlatingen. Ik vertel ze je toch. Dat moet ik wel omdat ik een heilig vermoeden koester. Het vermoeden namelijk dat onze eindigheid ooit zal overgaan in Oneindigheid. Lach nou niet. Het kan je toch niet koud laten dat ik door mijn liefde voor jou tot dergelijke diepzinnige uitlatingen kom?
De rouw van ouders is eindeloos. Het raakt ieder aspect van hun leven.... Wanneer een kind overlijdt rouwen de ouders de rest van hun leven. Hun verdriet wordt een onderdeel van zichzelf. Terwijl de tijd verder gaat leren ouders dit verdriet te waarderen. Hun verdriet bindt hun aan hun kind. Zij eren het kind door hun verdriet..... En het is het teken van LIEFDE dat NOOIT verloren gaat.
Indien ik je dragen kon over de diepe grachten van je gesukkel en je angsten heen dan droeg ik je uren en dagen lang.
Indien ik de woorden kende om antwoord te geven op je duizend vragen over het leven, over jezelf, over liefhebben en gelukkig worden, dan praatte ik met je uren en dagen lang.
Indien ik de vrede in je hart kon planten door geduldig te wachten en te hopen tot het zaad van vrede in je openbrak, dan wachtte ik uren en dagen lang.
Indien ik genezen kon wat omgaat in je hart aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet, dan bleef ik naast je staan uren en dagen lang.
Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jij en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel ik ben maar een vriend op je weg al uren en dagen lang.
En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet: je hoeft nooit alleen te vechten of te huilen als je een vriend hebt voor uren en dagen lang !
Wanneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel het aan de stad hoe lief ik je had. Maar zeg het aan geen mens, ze zouden je niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw dat een mens een mens zo liefhad als ik jou.
Hans Andreus Uit: Al ben ik een reiziger Uitgeverij Holland 1959
Eucharistievieringen op weekdagen om 7.30 uur, 9 uur, 16 uur (rosarium) en 18.30 uur. In het weekeinde van 13 en 14 september op zaterdag om 16 uur en 18 uur, op zondag om 6 uur, 7 uur, 8 uur, 9 uur, 10 uur, 11 uur, 16 uur en 18 uur. Het koor Cantabile Dadizele verzorgt de viering van 10 uur muzikaal. Dagelijks is er om 15 uur een mariale gebedsviering in de kapel van het rosarium; op zondag in de basiliek. Vrijdag 12 september om 20 uur is er een eucharistieviering met daarna een kaarsprocessie. Zondag 7 september heeft om 20 uur in de basiliek ‘Van Ave Maria tot Salve Regina’ plaats, een licht- en tekstevocatie afwisselend met liederen. Medewerking van sopraan Inge Zutterman, het mannenkoor Gaudeamus Igitur, fluitiste Beatrijs Deboutte, hoboïste Gerlinde Vanbrussel, pianiste Veerle Vinckier. Mattliss verzorgt de choreografie. Joost Vanbrussel heeft de algemene leiding in handen. Vrijdag 12 september is er om 20 uur een orgelconcert met het Grimmertingekoor uit Moorslede in de Sint-Theresiakerk te Slypskapelle Woensdag 10 september zegent mgr. Jozef De Kesel om 17 uur de kinderen. Info: pastoor André Monstrey, tel. 056/50.91.50 en andre.monstrey@telenet.be
Verwonderd dat iemand jaren terug gegaan is in mijn archief, en deze bezoeker dit artikel aanstipte, wil ik het hier herplaatsen. Misschien vooral omdat er bij mij ook veel stil verdriet is na het plotse overlijden van mijn broer op 28 njuli.
18-11-2010
zoveel verdriet
Wie heeft er toch zoveel verdriet uitgevonden en al die tranen?
Nadat ik dit had gepost las ik volgend commnentaar waarmee ik dit blogje graag aanvul.
ja, inderdaad ..Maar het triestige er aan is dat er mensen zijn die dit leed ALLEEN moeten dragen ..; niemand hebben om te helpen dit verdriet draaglijk te maken,dat is nog erger .. Laten we daarom open staan voor het verdriet van elkaar! Een luisterend oor, een zakdoek vol begrip, een schouderklopje met hoop! Het kost niet veel en het kan een hemelsbreed verschil maken! Met dank aan de co-auterur voor deze bedenking, en vooral laten wij inderdaad een luisterend oor zijn voor zovelen van wie wij hun leed amper vermoeden.
eindelijk geprofiteerd van wat zon om de rozen die het overleefden binnen te halen, en de andere helaas vroegrtijdig en in vollle bloei op de composthoop te gooien. Heel erg en jammer, zeker voor iemand die niet wil dat het geknakte riet niet breekt, zij het een bloem of een mens.
Dit is voor mijn één van de mooiste boeken die ik de afgelopen jaren heb gelezen. Warm aanbevolen!
We schrijven 1902. Wenen is in de greep van een wrede seriemoordenaar met een hang naar mystieke symbolen en een schijnbaar willekeurige slachtofferkeuze. Omdat zijn onderzoek volledig dreigt vast te lopen, vraagt inspecteur Oskar Rheinhardt de jonge dokter Max Liebermann om hulp.
In eerste instantie zijn de drijfveren van de moordenaar ondoorgrondelijk. Zijn gedrag en de cryptische boodschappen die hij achterlaat op de plaatsen delict, lijken eigenlijk niet te analyseren. Wanneer een gesprek met Sigmund Freud Max nieuwe inzichten biedt, blijkt de motivatie van de moordenaar echter schokkend rationeel te zijn. Een intense en intelligente thriller, met een opvallende hoofdrol voor het Wenen van weleer.
Onderweg zijn is stapje voor stapje verder komen op je levenspad. Is telkens weer groeien en leren van hobbels die je moet nemen. Is telkens weer de sprong wagen naar het onbekende.
Onderweg zijn is bij iedere kruising opnieuw kiezen waar je heen wilt. Is de keuze maken tussen een snelweg en een voetpad. Is kiezen of je alleen wilt reizen of samen wilt gaan....
Onderweg zijn is anderen ontmoeten. Is ontdekken dat sommigen je verder helpen en dat anderen je in de weg zitten. Is merken dat mensen in hetzelfde schuitje zitten als jij, zodat je elkaar tot steun kunt zijn.
Er zijn op je levensweg vele kruispunten. Let op de lichten. Ongebreidelde hebzucht, krankzinnig egoïsme, ziekelijke jaloezie, zijn rode lichten in het leven, waarachter alleen maar kronkelpaden en verborgen afgronden liggen.
Vriendelijkheid, vergevingsgezindheid, dienstbaarheid, zachtmoedigheid zetten je levenslichten op groen. Met deze dingen kun je vooruit.
Wees vriendelijk en lief in het dagelijks verkeer met mensen en dingen. Laat de motor van je hart altijd warm draaien en vergeet niet dat er maar één veilig contactsleuteltje bestaat: de liefde!
Vriendschap is een zeldzaam kruid, schreef Maria Rosseels ooit.
In onze maatschappij lijkt de typische man-vrouwrelatie, liefst een seksuele relatie, het unieke model van de liefde, terwijl een van de diepste dingen in het leven en in heel de geschiedenis van de mensheid de vriendschap is. Gewone, maar hechte vriendschap tussen twee vrienden of vriendinnen. Je leest het in de bijbel - David en Jonathan - en in de Griekse tragedies en in de toneelstukken van Shakespeare. De bijbel zegt: "Een broer die geholpen wordt door zijn broer, is als een burcht." We verliezen dit uit het oog, terwijl het zo fundamenteel is: mannen en vrouwen die vrienden zijn door alles heen.
Helaas verloor ik mijn broer op 28 juli, veel te jong en onverwacht.
Hoe vaak werd ik niet door jou geholpen! Een postuum dankjewel dat je daar wel zal horen ...
Als je hem tegen komt een dezer dagen Haal hem in huis, probeer het een keer Geef hem een stoel en dan moet je hem vragen "Hee ouwe droom, hoe zat het ook weer Dat jij ons meenam langs wegen van liefde tot hoog in de bergen, naar toppen van kracht De wereld hervormen, de hemel bestormen Met nieuwe ideeën, nog niet eerder bedacht
Want die stokoude droom heeft nog heel veel te geven Hij heeft een geheim en dat zijn wij soms kwijt Maar hij zal ons ook allemaal overleven Hij is zo oud als de wereld, maar zo jong als de tijd Maar je moet hem beschermen, je moet hem verzorgen Je moet hem koesteren onder de zon Je moet hem vertrouwen, en vandaag al of morgen Weet je het weer waar het ooit om begon.
Verdriet is het voorvoelen hoeveel het zal kosten,iets of iemand los te laten Verdriet en troost zijn èèn zoals de adem in en uit zoals de zee ebbe en vloed zijn zij golven van èèzelfde beweging Verdriet is teken van verbrokkeling signaal dat het geheel in zijn voegen scheurt dat de mens wordt opengereten,doorschoten van eenzaamheid,en op zoek naar heelheid Verdriet is het merkteken.... ....dat hij pelgrim is,"op weg"
...Ach ! maar waarom waarom doet verdriet zo`n pijn?
...."Zoveel soorten van verdriet ik noem ze niet....." schreef iemand
Vrouwenhandel is het onderwerp van 'Nachtengel'. Ludde Menkema zat als jonge militair in het voormalige Joegoslavië. Als hij uit persoonlijke motieven teruggaat om de gebeurtenissen van toen een nieuwe plek te geven merkt hij dat het verleden nog niet voorbij is. Dezelfde dubieuze figuren als jaren geleden, onder wie Nederlandse oud-collega's, zijn nog steeds actief in en rond Sarajevo. Hun duistere handel blijkt al snel uit jonge meisjes te bestaan, meisjes die gretig aftrek vinden in een rijk land als Nederland.
Ludde Menkema is een anarchistische einzelgänger. Hij heeft tegelijkertijd duidelijke ideeën over wat goed is, en wat fout. Iemand als Menkema laat een misdaad als het verhandelen van mensen niet zonder ingrijpen passeren. Maar mag je onrecht met onrecht bestrijden? Haal je de trekker over als dat nodig is? De vraag naar wat goed is, en wat slecht, blijkt ook voor Ludde Menkema nog niet zo gemakkelijk. Lupko Ellen heeft met Nachtengel weer een adembenemend spannend boek geschreven, mede dankzij de hoofdpersoon die met veel empathie vecht tegen onrecht in de samenleving.
Heb je goed geslapen?vroeg ik. Neen,meneer,was het antwoord.Ik ga juist om slaappillen. Ik houd het niet meer vol.... Het lawaai meneer,het lawaai,het is verschrikkelijk! De radio van boven,de tv van beneden, de disco van tegenover.Om 3 uur sliep ik even in,maar om 4 uur zetten mijn buurman de brommer buiten om te gaan vissen en hij vertrok met het het geluid van een straaljager. Ik ben van miserie in de namiddag naar een stil bos getrokken,maar ik was nauwelijks daar of er installeerde zich vlak bij mij een stel jonge mensen met een draagbaar radiotoestel dat keihard aanstond.
Nooit waren er zoveel overspannen mensen zoveel zenuwzieken en hartpatiënten. We hebben in deze moderne tijd,de zin voor de stilte verloren.En toch hebben we de stilte zo broodnodig, niet alleen om tot rust te komen,maar ook om weer eens mens te worden,in plaats van een gek gedraaid wieltje in een groot raderwerk!
Hou van de stilte,zoek de stilte er ligt een stuk van je geluk!
Is het niet overal ter wereld wat aan het branden? Oekräine, Syrië, Gaza... Wat doet de internationale gemeenschap? Wij als kleine burgers kunnen niet veel.
Vandaag gedenken wij dat mijn ouders zestig jaar geleden in het huwelijksbootje stapten.
Een diamanten jubileum dus waar we met zijn allen naar uitkeken.
Het feest zou doorgaan op zaterdag a.s. 3 augustus.
Helaas is alles overschaduwd en afgelast door het plotse overlijden van hun beminde zoon en mijn goede broer ...
Toch wil ik bij deze en langs deze weg hulde brengen aan mijn ouders die zestig jaar lief en leed hebben gedeeld, en nog samen mogen wonen in eigen woning waar ze nog genieten van huis en tuin.
In de omgeving van Uppsala worden kort na elkaar twee oude boeren gevonden, neergeslagen. Twee moorden zonder moordwapen, zonder aanwijzingen, zonder motief. Rechercheur Ann Lindell en haar collega?s van de politie in Uppsala tasten in het duister. Lindell vermoedt dat er een verband bestaat met de verdwenen Ulrik Hindersten, een miskende Petrarcaspecialist, die door zijn dochter Laura als vermist is opgegeven. Kjell Eriksson (Zweden, 1953) is een gelauwerde misdaadauteur.
Samen praten, samen lachen, elkaar met respect behandelen, samen mooie boeken lezen, samen gekheid maken en ernstig zijn, het met elkaar oneens zijn zonder boosheid zoals men het oneens is met zichzelf en dan met die onenigheid de eensgezindheid kruiden aan elkaar iets leren of van elkaar iets leren afwezigen met tegenzin missen, de thuiskomers blij verwelkomen. Deze tekenen die uit het hart komen, smeden onze harten samen.
Naar Augustinus in: tijdschrift VIEREN, 2014, nr.2
Dit beeld is geen unicum. Men heeft zich pas een tafeltje uitgekozen op een terras of de gsm komt boven. Heeft men elkaar dan niets meer te vertellen, zeker als vakantietijd een uitgelezen moment is om te werken aan de relatie wegens te druk op het werk? Maar dag en nacht is men bezig - zowel jong als oud - met bekijken en versturen van berichtjes. Men zou maar iets moeten hebben gemist. Wandelend praat of tokkelt men verder. Vroeger was het eerste wat men uithaalde zijn pakje cigaretten; op vandaag is het de gsm of smartphone. En dat is ook het geval wanneer familie op bezoek komt of vrienden over de vloer komen. Het eerste wat de salontafel siert zijn de vele variaties van deze hebbedingen, want zeg nu zelf: ze erg heb je ze niet nodig. Maar ik hnoor heet je al zeggen: handig mocht er iets gebeuren. Laaatste kan ik beantwoorden, maar gebeur er dan zo veel of weten wze gewoon niet meer wat aan elkaar te vertellen? Is er nog oprechte aandacht voor het echte verhaal van de ander als om de haverklap een belletje gaat rinkelen. Helaas rinkelt het echte belletje soms te laat. Geen mobieltje, geen vrienden meer tenzij op facebook, maar waar zullen die genen zij als je ze echt nodig hebt? Ze wonen soms aan de andere kant van de wereld...
Een roze lijkt duikt op .en het blijkt allerminst een alledaagse dode. Misdaadjournalist Ludde Menkema verdiept zich in de achtergronden van dit bijzondere getal. Zijn interesse neemt toe als hij doorkrijgt dat de moordenaar wel eens uit zijn eigen omgeving zou kunnen komen. Een inbraak in het pand waar hij samen met de mooie Maria een internetnieuwsdienst runt, zet hem op scherp.
Als it een debuut is, wat staat ons dan nog meer te wachten? Zeker te lezen in deze vakantietijd!
Kijk neer op uw deemoedige en gehoorzaam dienende toeristen die veroordeeld zijn om deze aarde te bereizen,foto’s te schieten, postkaarten te schrijven en souveniers te kopen in het zweet van hun aanschijn.
We bidden u heer erover te waken dat ons vliegtuig niet gekaapt wordt en onze valies niet verloren gaat en dat het overgewicht van onze bagage niet ondekt wordt.
Geef ons heden uw goddelijke hulp in de keuze van de hotels en dat de gereserveerde kamer goed ingericht en voorzien is van stromend water, als dat tenminste mogelijk is.
Wij bidden dat de telefoon zou werken en dat de juffrouw van de receptie onze taal zou spreken en dat er geen post van onze kinderen op ons wacht met onheilsberichten zodat we onze reis zouden moeten afbreken.
Breng ons heer naar goede en goedkope restaurants waar het eten uitstekend is en de bediening vriendelijk en de wijn inbegrepen is in de prijs.
Verleen ons de kracht alle musea, kathedralen, kastelen en bergen te bezichtigen die aanbevolen worden in de boekskes. Als we een historische bezienswaardigheid zouden missen omwille van ons middagdutje, heb genade heer; ons vlees is zwak.
ALLEEN VOOR MANNEN: lieve god behoed onze vrouwen voor koopwoede en gelegenheidskoopjes die zij niet nodig hebben en zich niet kunnen veroorloven. Breng hun niet in bekoring want ze weten niet wat ze doen.
ALLEEN VOOR VROUWEN: Almachtige god, bescherm onze mannen dat zij niet omkijken naar andere vrouwen en die dan met ons vergelijken. Behoed hun ervoor dat ze zich in cafe’s niet belachelijk maken en wij bidden u vergeef niet hun misstappen want zij weten goed wat ze doen.
VOOR ALLEN: en als onze reis voorbij is en wij terugkeren naar onze vrienden en kennissen, schenk ons uw hulp om iemand te vinden die onze filmen en foto’s wil zien en onze belevenissen wil aanhoren zodat ons lijden als toerist niet voor niets geweest is.
Onderstaande mag dan een grote waarheid zijn, maar als je alle vertrouwen gesteld hebt in iemand, hem of haar probeert een nieuwe toekomst te geven, ondanks dat je misschien ergens aanvoelde dat het niet goed zou komen met deze of gene, dan is het te pijnlijker dat je al die tijd weer eens werd omgeven met leugens. Men mag niemand laten vallen zegt men, maar hoeveel kansen kan een mens krijgen?!
Gekwetst zijn in het vertrouwen is veel pijnlijker dan alle materiële en financiële dat je aan zo een mens gaf/verloor.
Een bloedstollende pageturner die je doet wankelen.
Anouk is een studente personeelsmanagement met een eetstoornis. Haar obsessie voor gezond eten loopt de spuigaten uit en haar leven en relaties beginnen er steeds zwaarder onder te lijden. Márek, voorheen ganzenhouder in Polen maar nu een aan lager wal geraakte immigrant, begint sinds het overlijden van zijn moeder psychopathische trekken te vertonen. Mercedes, een jong Columbiaans meisje dat tegen wil en dank in de prostitutie terechtkwam, weet te overleven door haar liefde voor haar achtergelaten zoontje. Koste wat kost wil zij hem ooit weer in haar armen kunnen sluiten. Hun diverse achtergronden, stoornissen en trauma’s komen samen in een zeer spannend en turbulent verhaal dat zich afspeelt in de Amsterdamse Pijp. Het lot brengt hen samen en ze zullen alle drie voor hun leven moeten vrezen.
“De bal! Hou de bal in het oog!” prent elke coach zijn spelers in. Toch verliest iedereen mij, de bal uit het oog. Niemand heeft het over mij, de bal. Ik word gestreeld, getoetst, gekopt, gedroogd en gegooid, geknald ... Ik word, zoals voorgeschreven, gelegd op de lijn, op de stip, achter de gespoten streep, maar wat ik zelf wil komt niet aan bod. Zelfs belanden in het net wordt mij belet en dan zeggen en schrijven ze verwijtend: ‘De bal wil er niet in’, terwijl ik niet l...iever wil! Ik word met de voeten getreden al bewerk ik dat nationale, regionale en partijpolitieke tegenstellingen smelten als sneeuw voor de zon. Door mij raken plakboeken vol en kent men spelers, coaches, scheids- en lijnrechters, de kleur van de nationale Jupilervaan en rijdt men toeterend over de baan. Bij het laatste fluitsignaal ben ik plots wel belangrijk, maar dan is het gedaan, is mijn taak voorbij. Als het over is en uit word ik gegeerd, als trofee gesigneerd en zichtbaar achter glas gestald. Eens door heel de wereld met argusogen gevolgd, krijgt haast niemand mij nog te zien. In onze maatschappij zijn ze niet te tellen de velen die zeggen: “Dat ik meetel, daar geloof ik geen bal van!” Ook zij springen niet in het oog hoe belangrijk ze ook zijn ...
Door de kalksteen op het Zweedse eiland Öland loopt een donkerrode lijn, die door de mannen van de steengroeve ook wel 'de bloedlaag' werd genoemd. In vroeger tijden werd gezegd dat deze rode ader versteend bloed was, dat vloeide bij de strijd tussen trollen en elfen die op de vlakte woonden. Wendela Larsson groeide op het eiland op en was er als kind van overtuigd dat de brand die hun familieboerderij vernietigde door elfen was gesticht.
Nu ze weer op het eiland vlak bij de groeve is komen wonen, wordt de ware toedracht van de brandstichting haar stilaan duidelijk. Per Morner woont ook bij de groeve en treft zijn vader op een gegeven ogenblik aan, neergestoken, in zijn afgebrande huis. Terwijl de verhalen van brandstichting, moord en wraak de loop van het verhaal bepalen, kleuren de liefde en de romantiek de nieuwe lente op land.
ISBN10
9044511556
ISBN13
9789044511550
Terecht een winnaar van de International Dagger. Ook als je de naam niet kent zou je dit werk willen bekronen!
was al langer één van mijn kernwoorden op dit blog rond vriendschap, naast vertrouwen.
Een luisterend oor bieden, zelfs in de nacht als je al lang in bed zou moeten liggen, kan een mens doen herleven. Zo kreeg ik recent nog onverwacht dit antwoord via mail binnen:
"Een babbel met jou, beste Maarten doet me geweldig deugd".
Als je iemand vertrouwt, ontdooit hij, ontplooit hij zich. Hoop en vertrouwen liggen dicht bij elkaar. Er zijn zoveel mensen depressief omdat ze het vertrouwen en de hoop verloren hebben. Ze voelen zich compleet ontmoedigd.. Dat is de ziekte van onze tijd. Als je de hoop verliest, verlies je alles.
Als je in grote ellende zit, geeft God je hoe dan ook een knipoog, als een glimlach uit de hemel. Maar daarvoor is er veel vertrouwen nodig, vertrouwen in jezelf, in de ander en in die gans Andere!
Zeg niet dat ik morgen zal vertrekken want zelfs vandaag kom ik nog aan.
Kijk goed; ik kom in iedere seconde als een knop aan een lentetak, als een kleine vogel, met vleugels die nog zwak zijn en die nog oefent om in het nieuwe nest te kunnen zingen, als een rups in het hart van een bloem, als een juweel dat zich in een steen verbergt.
Nog steeds kom ik aan, om te lachen en te huilen, om te vrezen en te hopen, het ritme van mijn hart is de geboorte en de dood van alles wat leeft.
Woorden van een zoon aaan zijn moeder toen hij het nest verliet.
In deze tijd van een overaanbod aan keuze is trouw een moedige daad. Kiezen voor elkaar, kiezen om vriend en vriendin te worden uit die duizenden anderen en samen blijven voor het leven, ondanks vele duizenden keren 'misschien'.
Een groep leerlingen trainde onder leiding van een oude krijger. Op een ochtend, nadat hij hun oefeningen had gegeven die ze op de binnenplaats konden doen, ging de krijger naar binnen om zijn wapens schoon te maken. Na korte tijd begonnen de leerlingen te ruziën over bepaalde punten van de oefening. Sommigen van hen raakten zelfs slaags. Toen hij het lawaai hoorde, kwam de krijger naar de binnenplaats en in zijn aanwezigheid gingen de leerlingen uit elkaar. “Beng me een bundel takken uit de houtkelder,” zei de krijger tegen een leerling. De leerling keerde terug met een bundel takken die aan beide uiteinden bij elkaar gebonden waren zodat ze gemakkelijk te vervoeren waren. “Jullie, die zo vol energie zitten!” beval de strijder. “Wie van jullie kan deze bundel met zijn blote handen doorbreken?” Enkelen van de sterkere leerlingen probeerden de bundel te breken, maar tevergeefs. “Het is onmogelijk!” riepen ze. “Dat hangt van je standpunt af,” zei de strijder terwijl hij de bundel losmaakte en de takken een voor een brak totdat ze allemaal gebroken voor hem lagen. “Als je onderling ruzie maakt, zul je gemakkelijk verslagen worden, maar als je één front vormt, zul je onoverwinnelijk zijn!”
De psychiatrische kliniek Sint-Patricia, in de volksmond Sint-Psycho genoemd, wordt bewaakt als een gevangenis met een betonnen muur en een elektrisch hek. Op zoek naar een baan solliciteert de negenentwintigjarige Jan Hauger bij de naastgelegen kleuterschool, waar kinderen verblijven van wie de ouders zijn opgenomen in de kliniek. De leiding dient de kinderen via een onderaardse tunnel en een lift naar de kliniek te brengen, zodat ze tijdens speciale bezoekuren hun ouders kunnen zien. Jan staat bekend als een goede kleuterleider, maar hij draagt ook een geheim met zich mee. Collega Hanna vermoedt dat er meer aan de hand is en ontdekt waarom Jan zo graag in de buurt van Sint-Psycho wil werken. De deuren van Sint-Psycho blijven niet langer gesloten en Hanna ontdekt langzaam maar zeker de waarheid over Jan.
En of dit boek vijf sterren verdient! De 368 pagina' s vlogen er zo door, spannend tot het laatste woord!
Alle klassieke gruwel-ingrediënten zijn in deze nieuwste psychothriller van Sabine Thiesler aanwezig: een wild om zich heen moordende psychopatische dader; de dood van onschuldige kinderen, en een idyllisch leven in Toscane, dat ruw wordt verstoord.
Raffael is een enigszins losgeslagen dertiger, die als toneeltechnicus in Berlijn werkt en woont; in onderhuur bij een aardige oude dame. Maar door overmatig gebruik van alcohol verandert hij in een beest zonder gevoel. Zijn leven loopt steeds meer uit de hand en zijn relatie met zijn hospita verwordt tot een nachtmerrie als hij ontdekt dat ze heel veel spaargeld in haar slaapkamer heeft liggen. Hij martelt haar dagenlang en als zij daaraan bezwijkt, verlaat hij Duitsland met het geld. Hij vertrekt naar Toscane op zoek naar zijn ouders die daar een nieuw leven zijn begonnen na de gewelddadige dood van zijn zusje. Een tijdlang slaat Raffael hen vanaf een afstandje jaloers gade, en dan dringt hij hun leven binnen, met alle gevolgen van dien...
Als mensen hun teckel missen, dan hebben ze gegarandeerd een foto bij zich, als het er gen tien zijn. Als het om een familielid gaat, hebben ze er zelden een bij!
Een schilder had een 'huis van vrede' geschilderd. het doek was vriendelijk en fleurig en kleurrijk van tint. Het schilderij ademde een sfeer van vrede. Een kleine jongen bekijkt het schilderij heel aandachtig. Geen detail ontgaat hem. Plotseling roept hij z'n vader erbij en vraagt: "Papa, waarom zit er geen deurklink aan de huisdeur? Zo kan toch niemand het huis van vrede binnengaan! De schilder heeft de klink vergeten." Met stomheid geslagen stond de vader enkele ogenblikke...n z'n zoontje aan te kijken. Maar hij herstelde zich snel en zei:" De schilder heeft de deurklink niet vergeten. Hij heeft de klink bewust weggelaten. Want kijk, jongen, een huis van vrede kun je alleen maar binnen gaan, als er van binnen uit wordt open gedaan".
Gisteren ging ik op Hemelvaartsdag naar mijn ouders op bezoek, en dan naar de avondmis te Dadizele (bedevaarstooord weet je wel, alsook mijn geboortedorp) om er de laatste mis in deze meimaand mee te maken.
Het eerste wat ik zag, was mijn moeder met een blauwe plek onder haar rechteroog en een oranje vlek juist naast haar linker oor. Van waar die vlek komt is een raadsel, het oranje is gevolg van letterlijk een 'bevriezing' op het hoofd omdat moeder de laatste tijd veel last heeft van jeuk in hoofd en haar. Voor verder voorkomen dat het haar nog verder uitvalt werd haar ook op zelfde dag een shampoo voorgeshreven, dagelijks aan te brenen, maar hoe doe je dat als je zelf je handen niet meer in de lucht kan steken? Zeker nu ze gisteren bij een specialist was die haar rechterhand dinsdag a.s. zal opereren, omdat die altijd slaapt, terwijl moeder daar juist slapeloze nachten door heeft.
Ja, en grote boterham hé, en dat allemaal in één week. Ik weet niet wat ik eerst vertellen moet. Misschien nog eens terugkomen op aanslepende situatie van vader zijn ogen; want ook hij was op consultatie - de zoveelste en bij de zoveelste oogarts - om toch eindelijk een oplossing te vinden voor zijn aanhoudende interne bloedingen. In samenspraak met een gerenomeerde arts uit Brussel zullen ze het oog nu volgende weeek nog eens bestralen. Dit vrhaal is begonnen begin oktober 2011! Gelukkig ziet hij nu voor 80%.
We zijn nog niet aan het einde, want verleden week moest vader afscheid nemen van een deel van zijn eigen tanden, en dat na 88 jaar. U kunt zich voorstellen dat hij even deprisief was: niet goed zien, niet kunnen eten op dit moment - want hij moet nog zes weken wachten op een nieuw gebit - en daarbij slikproblemen.
Maar al bij al stralen ze beiden, doen verder hun werk in huis en tuin.
Hopelijk mogen ze straks in goede gezondheid het huwelijk meemaken van hun kleinzoon, en verder zien we dan uit eind juli naar hun diamanten huwelijksjublieum.
Gisteren geen blog, het boek was te boeiend ... Dus sterk aanbevolen, zeker op regendagen!
Een brute moordaanslag in een huis in een rustige, rijke buurt van een Engels provinciestadje resulteert in twee doden. Het derde slachtoffer blijft in leven: een tienermeisje met een doorgesneden keel wordt door de politie in veiligheid gebracht. Op zoek naar een veilig huis voor deze enige getuige wendt de politie zich tot dr. Samantha Laschen, die bekendstaat om haar baanbrekend werk bij de behandeling van posttraumatische stress-stoornissen. Sam Laschen denkt dat ze als bekwaam arts en liefhebbende vriendin de jonge, beschadigde vrouw wel kan beschermen en verzorgen. Maar wat begint als een gunst en een psychiatrisch experiment, eindigt in een vlucht om haar eigen geestelijke gezondheid te bewaren, de waarheid boven tafel te krijgen en alles wat haar dierbaar is in leven te houden.
Een kostbaar goed in ons leven is troost. Niemand kan zonder troost. het is gelukkig nog niet opgepikt door de commercie. het is nog niet platgewalst door songs en soaps, zoals ‘liefde’ of ‘gezelligheid’.
Troost past niet in de commercie. Waarom niet? Misschien wel het meeste hierom: troost neemt verdriet en pijn serieus en de commercie kan niets met verdriet en pijn. Troost is zo kostbaar omdat het leed erkent. Je troost iemand niet door te zeggen: Ach, zo erg is he...t niet. Kop op, je komt er wel weer uit.” Zelfs niet door te zeggen: “Na regen komt zonneschijn.” Want nu is er de regen, nu zijn er de tranen.
Natuurlijk is de hoop dat het beter wordt een troost. Na dit tranendal komt het paradijs. Maar dat neemt het tranendal niet weg. Je moet eerst door het tranendal heen.
Troosten is gewoon naast de ander staan. Of een arm om de ander slaan. Of even de trillende hand vasthouden, maar dan wel zo dat die hand mag trillen. De aanwezigheid van de trooster is genoeg. Troosten is het bloed weer laten lopen. Op een wond zit een vuile korst. Die korst moet je laten zitten. Daaronder stroomt het bloed. Dat moet je laten stromen. Dan heelt de wond, de korst er vanzelf af.
Kunnen we ons niet meer verwonderen over de zon en de wereld, de mensen om ons heen? Ik behoor tot de mens van wie zijn hoofd in rood wordt omcirkeld. Ik weet nog wat er om me heen gebeurt, al mag dit niet nederig klinken, maar ik voel aan wat er bij een ander omgaat. Ik hoef echt niet te zien wat die ander aan het in te tikken is of naar welke grap is hij aan het kijken is, want meer is het meetal niet. Misschien gaan deze mensen tijdens deze treinstop wel even 'vreemd'. Maar echte contacten tussen mensen van vlees en bloed zijn doodgebloed, hoe dicht men ook tegen elkaar aan staat. Zels thuis zit iedereen met zo een bakje te spelen - zelfs tijdens de maaltijd die het gezin zou moeten samen houden - of sluit zich op in zijn kamer ... om wat te doen? En eens samen rond de tafel of op de bank, heeft men niets te delen met elkaar. Ja, hoe geraken we echt naar buiten, op buurtfeesten? Het zal zeker niet zijn door een verstierde stoel voor het raam te zetten zijn. Want ook dan heeft ieder zijn"speeltje" mee, en wordt niet geluisterd naar de ander ...hoe groot zijn zorgen en pijnen dan ook mogen zijn. Men kijkt pas op als de zon ondergaat en dan is men plots verwonderd van echte schoonheid en het eche leven!
O ja, ik vergeet dan nog de koptelefoons; dan kan je zeker niet aangesproken worden ...
De koningin van de psychologische thriller is terug en hoe!
Emily staat op het punt een beslissing te nemen die desastreuze gevolgen voor haar zal hebben. Ze heeft een baan zonder toekomstperspectieven, zit in een relatie met een man die niet goed voor haar is en voelt dat ze de controle over haar leven langzaam kwijtraakt. Dan is er Kate, die met behulp van de nagelaten dagboeken van haar tante en haar grootmoeder een roman heeft geschreven over een waargebeurde, tragische liefdesgeschiedenis. Kate en Emily kennen elkaar niet, maar zijn op weg naar dezelfde bestemming: het idyllische Heart Island, dat het eigendom is van de starre Birdie Burke, de moeder van Kate. Een verschrikkelijke misdaad drijft deze vrouwen tot elkaar op Heart Island, dat een grimmig geheim blijkt te herbergen
Verdronken hart is een intense, duistere pageturner over ontwrichte familiebanden, geesten uit het verleden en demonen uit het heden. De kracht van Lisa Unger schuilt in de emotionele lading van het verhaal en de dreiging, die op elke pagina verder wordt opgevoerd. Een ijzersterke psychologische thriller voor de liefhebbers van Camilla Läckberg, Sophie Hannah en Nicci French
Wat wij in liefde doen, mag ook niet afhangen van reacties of waardering van anderen. Wij kunnen elk wonder van goedheid zelfs doen groeien als wij, ondanks ‘stank voor dank’, over onze geraaktheid heen, daden van liefde blijven stellen. Misschien gaan de mensen zich dan ook afvragen ‘waar heeft die dat vandaan?’ Maar dat zij zich dat afvragen is niet het belangrijkste. Het belangrijkste is wat op mijn kamer hangt: ‘God weet het en dat is mij genoeg’. Laten wij vandaag genoegen scheppen in de liefde die wij bij elkaar ervaren, en daar zal ook God, tot wie wij daarvoor bidden, genoegen aan beleven.
"Heb je het gehoord"? vroeg de viool. Heb je mijn stem gehoord? Soms geloof je zelfs maar half dat ik zo zingen kan. Ik kan het ook nog niet zo lang, pas sinds ik viool ben eigenlijk.
Ik ben ook niet altijd viool geweest. Eerst was ik een boom, en nog wel een hele prachtige. Mijn stam was breed, mijn wortels sterk en mijn takken vol ritselende bladeren; en zo was mijn stem: ritselen en ruisen als het 'n beetje waaien wou...
...
Toen kwam de dag van de houthakkers met hun bijlen en zagen. Niet bij mij, niet bij mij! Dacht ik, want ik wilde niet sterven. Maar ze kwamen toch, en zaagden mijn mooie stam van mijn wortels en ik viel!
Veel is met mij gebeurd. Ik werd gesleept over de aarde, doorweekt in water en gedroogd in de wind. Ik ben in stukken gedeeld, in planken gezaagd en uitgekozen door een man, die vioolbouwer was.
Hij werkte aan mij met beitels en schaven, met lijm en lak en ik werd mooi om te zien; glanzend en licht gebogen, prachtig gemaakt. Maar het wonder gebeurde toen de speler mij in zijn hand nam. Ik had een stem! Ik, die zo bang was om te sterven. Hoor hoe ik zing!
Daar zit 'ie met z'n hengel bij de plas, al uren voor z'n armetier'ge tentje, 'n tikkie treurig in de zon, ik hoorde uit betrouwb're bron, hij zit te vissen naar een complimentje.
Ik wens jullie vandaag toe:veel complimetjes te mogen krijgen,
Weer eens een psychologische thriller van de bovenste plank; sterk aanbevolen! Voor u graag gelezen!
Isabel en Marcus Raine zijn het volmaakte stel: zij is een bekende romanschrijfster, hij een briljante game-ontwerper. Hun huwelijk is nog even romantisch als toen ze vijf jaar geleden trouwden en het geluk lijkt op hun hand. Tot op een ochtend als alle andere Marcus zijn tas pakt, Isabel gedag kust en van de aardbodem verdwijnt.
Hoe vaak Isabel hem die dag ook belt, ze krijgt alleen zijn voicemail. En als ze dan eindelijk vanaf zijn gsm wordt gebeld, hoort ze het geschreeuw van een man in doodsangst. In paniek belt Isabel de politie, die lauw reageert: volwassen mannen verdwijnen niet zomaar. Ze haast zich naar zijn kantoor, maar raakt daar betrokken bij een inval van de FBI. Uren later komt ze bij in een ziekenhuis, waar de politie haar ondervraagt over Marcus Raine. De echte Marcus Raine.
Nu is de jacht geopend, want Isabel zal niet rusten voordat ze de waarheid heeft achterhaald over de man van wie ze dacht te houden, ook al moet ze daarvoor alles op het spel zetten, zelfs haar eigen leven.
Als het hart geen bloed meer door de aderen pompt, als de longen niet meer in- en uitademen, dan opent zich een deur en vrdwijt er iets, en blijft het toneel leeg achter.
Het doek is nog niet gevallen, maar de lichten worden gedimd. Wat is dat?
Omdat ik er ben opgegroeid en er Maria als het ware met de paplepel mee heb ingekregen, en ik er ook ontelbare keren mocht fungeren als lector in de basiliek, zeker tijdens de vele bedevaarten, geef ik je graag volgende info graag mee. Wees welkom, Maria ter ere!
Meimaand in Dadizele
Eucharistievieringen: Op weekdagen in de basiliek om 7.30 uur en 18.30 uur en in de kapel van het rosarium om 16 uur. Op zaterdag om 7.30 uur, 16 uur en 18 uur in de basiliek. Op zondag om 6 uur, 7 uur, 8 uur, 9 uur, 10 uur, 11 uur, 16 uur en 18 uur in de basiliek. Op zondag is er om 15 uur een mariale vesperdienst in de kapel van het rosarium.
In het weekend van 3 en 4 mei verzorgt André Monstrey, pastoor te Dadizele, de homilie. Op zondag om 10 uur zingt het Koninklijk Gregoriuskoor uit Rumbeke. In het weekend van 10 en 11 mei verzorgt Dirk Decuypere, nationaal proost K.S.J.-K.S.A.-V.K.S.J en K.L.J., de homilie. Op zondag om 10 uur zingt het koor Estrella uit Ledegem. In het weekend van 17 en 18 mei verzorgt Philippe Hallein, professor aan het Grootseminarie te Brugge, de homilie. Op zondag om 10 uur zingt het Koninklijk Salvatorkoor uit Harelbeke. In het weekend van 24 en 25 mei verzorgt Bart Geryl, leraar Klein Seminarie van Roeselare, de homilie. Op zaterdag om 16 uur zingt het Sint-Janskoor uit Rollegem-Kapelle. Op zaterdag om 18 uur luistert de koninklijke fanfare ‘de Ridder Jans Zonen’ uit Dadizele, de Rerum Novarum-viering. Op zondag om 10 uur zingt het Eligiuskoor uit Sint-Eloois-Winkel. Op 28 en 29 mei (Onze-Lieve-Heer Hemelvaart) verzorgt André Decock, legeraalmoezenier, de homilie. Donderdag om 10 uur zingt het duo Siegfried Vervisch.
Woensdag 30 april volgt de grote Maria-ommegang op de eucharistieviering van 18.30 uur. Donderdag 1 mei zijn er eucharistievieringen om 6 uur, 7 uur, 8 uur, 9 uur, 10 uur, 11 uur en 18 uur. Om 16 uur gaat mgr. Jozef De Kesel, bisschop van Brugge, voor in de eucharistieviering bij de opening van de meimaand.
Zondag 4 mei: bedevaart voor het Leven. De tocht voor het leven vertrekt om 9 uur aan het station van Kortrijk. Om 15.15 uur is er aanbidding, het geleide rozenkransgebed en biechtgelegenheid. Om 16 uur volgt dan de eucharistieviering in concelebratie met alle aanwezige priesters met bijzondere beden ter bescherming van het Leven.
Vrijdag 2 mei om 20 uur: bedevaartseucharistieviering van Landelijke Gilde-KVLV en KLJ. Vrijdag 9 mei om 20 uur: bedevaartseucharistieviering van KAV-KWB West-Vlaanderen. Vrijdag 16, 23 en 30 mei om 20.30 uur: eucharistieviering gevolgd door kaarsprocessie.
Zaterdag 24 mei om 14.30 uur: zieken-eucharistieviering met gelegenheid tot ziekenzalving.
Zondag 25 mei heeft om 16 uur de diocesane gebedsnamiddag om roepingen plaats in de basiliek. Mgr. Jozef De Kesel woont dit bij.
Elke weekdag is er van 15 tot 16 uur stille aanbidding en rozenkrans in de kapel van het rosarium.
Info: pastoor André Monstrey, tel en fax. 056/50 91 50, e-mail andre.monstrey@telenet.be Onthaal van de kerk: tel. 056/50 52 86
De mooiste mensen, die we hebben gekend zijn zij die verslagenheid hebben gekend en die pijn hebben doorgemaakt die strijd hebben gekend en verlies hebben geleden en hun weg hebben gevonden uit de diepte... Zij hebben een waardering voor sensitiviteit en een begrip van het leven dat hen vult met compassie, tederheid en een diep gevoelde liefde
Jones Cooper is zichzelf niet na het opzeggen van zijn baan als hoofdrechercheur bij de politie. Door een verschrikkelijke gebeurtenis uit het verleden heeft hij moeite zijn leven weer op de rails te krijgen. Hij hoopt met therapie hier verandering in te brengen. Als hij plotseling bezoek krijgt van waarzegster Eloise Montgomery, hoort hij voorspellingen over zijn toekomst. Sommige daarvan zijn rampzalig. Michael Holt is een jongeman die is opgegroeid in The Hollows. Een paar jaar geleden verdween zijn moeder en hij is nu teruggekomen om antwoorden te vinden. Hij hoopt het mysterie te ontrafelen dat hem al jaren achtervolgt, maar de antwoorden die hij vindt kunnen wel eens zijn ondergang worden. De vijftienjarige Willow Grace woont sinds zes maanden in The Hollows, samen met haar romanschrijvende moeder. Ze zet zich tegen alles af, spijbelt veel en gaat met de verkeerde mensen om. Wanneer dingen moeilijk worden heeft ze de neiging te vluchten, maar dit kan haar nog wel eens naar duistere plekken leiden... In hetzelfde provinciestadje als in Breekbaar, raken de levens van de hoofdpersonen in elkaar verstrengeld met verwoestende gevolgen. Het resultaat is een van Ungers meest overtuigende literaire thrillers. Karin Slaughter schreef: 'Lisa Unger is een van mijn favoriete auteurs. Ze wordt met elk boek beter en beter.
Het is weer al een tijd geleden dat ik jullie een boek heb aangeraden, maar deze keer doe ik het met veel plezier, en neen, er wordt neit geschoten!
Mijn lireve zus verjaart op zestien april, en dat zouden we vieren op Pasen in familiekring.
In de Heilig Hartkerk te Roerelare liep een tentoonstelling over Bijbelse vrouwen. Bij die tentoonstelling lagen ook een paar kunstboeken, met inspirerende teksten. Dit vond ik een origineel idee voor haar verjaardagsgeschenk. De boeken konden enkle maar aangeschaft worden na de kerkdiensten.
Maar gezien het paaszaterdag was, dacht ik dat er wel iemand in de kerk aanwezig zou zijn met de voorbereidingen voor de paaswake. Ik ging er dan ook heen; het was pas 15.30 u maar tot mijn verbazing zag ik de kerk vollopen met heel veel jonge gezinnen en met nog meeer kinderen. En al die kinderen droegen overvolle manden met paaseieren die ze op de trappen voor het altaar plaatsten.
Ik haaste me dan ook maar vlug naar de sacristie waar ik een priester hoopte te ontmoeten om het boek te kopen, maar er was niemand. Ik dus maar wachten, maar de enige beweging die kwam was van nog meer kinderen met nog meer manden met eieren. Er waren er zo veel dat ik al helemaal geen kans meer zag over al die eieren heen te stappen, gezien ook de breedte van de trappen. En nog steeds geen mens te bekennen, geen priester, noch organist noch medewerker, en we waren al een half uur later ...
Ik was mijn kostbare tijd aan het verliezen en zag al dat ik daar voor de rest van de dienst in de sacristie mijn tijd zou moeten doorbrengen, tot plots de priester, reeds in zijn liturgische gewaden me zag staan. Ik vrroeg hem dan ook naar het boek, maar hij antwoordde dat hij nu direct aan de dienst moest beginnen. Ook hij had gezien dat ik niet meer over die bergen eieren op de gewone manier de kerk kon verlaten en hij leidde me naar een lokaal langs achter zodat ik in de tuin belandde van de kerk. Maar mijn opluchitn was van korte duur. De poort die naar de parking leidt was gesloten, en het poortje dat toegang geeft naar de straat was ook dicht!
Er zat niets op dan over een ijzeren omheining te klauteren. Ik zag twee mannen staan en vroeg om hulp. 'Do you speak English'? was het eerste wat ik hoorde. 'Yes'. Ze kwamen naar me toe, de ene nam mijn ene hand, de andere maakte tillde zijn been op zodat ik er kon op steunen.... Bevrijding.
Ik kan je vertellen, het was bijna één uur sterven om dan een klein beetje te verrijzen, maar zonder boek!
O ja, en die vele kinderen en dat Engels ... Het was een Paasdienst voor de Poolse families in Roeselare. Van een 'jonge' kerk gesproken!
Witte Donderdag, een hoogdag van verbinding. Verbinding maken met Jezus van Nazareth. ‘Blijf dit doen om Mij te gedenken.’ Verbinding maken met allen die zich verzamelden rond de Tafel om te doen wat Hij ons voordeed. Verbinding maken met allen die vandaag, waar ook ter wereld samen komen om de zachte kracht van solidariteit te vinden in het gebaar van breken en delen. Verbinding maken met elkaar, om gemeenschap te vormen om samen een teken van hoop te zijn, om Zijn voorbeeld door te geven aan elkaar en aan wie na ons komen zal.
Het verkeer schuift met horten en stoten vooruit. Ik kijk om me heen naar andere forenzen en vraag me af waarom niemand zit te schreeuwen of op het dashboard ramt. Hoe houden ze het dag in dag uit vol? Zich kapot werken in een zinlozee baan waar uiteindelijk alleen anderen maar beter van worden. Om vervolgens in een zich langzaam vooruit kroinkelende file te gaan staan en thuis aangekomen een eindeloze litanie van wensen en eisen aan te horen. Waarom? Waarom leiden zoveel mensen zo een leven?
Laat je raken Laat je raken door een traan de afgewende blik het hoofd in de handen... het hulpeloze schouderoptrekken het zwijgen aan de andere kant van de telefoonlijn.
Laat je toch maar raken door het zoveelste beeld van een uitgehongerd kind een aan flarden geschoten man een schreeuwende vrouw op de vlucht voor onrecht en zinloos geweld.
Laat je raken door het stoere masker en de brutale bek heen en raak een tedere ziel.
Laat die kromgebogene stom gemaakte verlamd geworden mens met zijn leven je raken voor het eerst of nog een keer en steeds opnieuw tot je geraakt wordt diep vanbinnen voor altijd.
Maaar blijf jezelf, al is het soms moeilijk, zeker voor mensen die altijd zelf en alleen beslissingen moeten nemen, en die soms in de luren gelegd worden door mensen met malafide beloften.
Eenzaamheid is in een tijd van sociale media haast paradoxaal. Nog nooit hadden we zoveel en zo frequent contact. We leven in een rijk land, met goede voorzieningen. We vinden ‘gezelligheid’ belangrijk en we gebruiken volop sociale media. Toch -of juist nu?- is de eenzaamheid groot.
...
Maar er is ook een andere kant: alleen zijn betekent niet per se eenzaam zijn. Alleen zijn kan (soms) ook fijn zijn. En nodig, zoals de plekken wit tussen de regels van een gedicht. Een druk sociaal leven, ook virtueel, kan heel eenzaam zijn.
Stef Bos zingt over eenzaamheid die als een persoon in je leven is. Een bedelaar die om een aalmoes vraagt, en juist zo je confronteert, met je eenzaamheid. Ze raakt je aan – van tijd tot tijd.
Wij hebben allen zo vele redenen om dankbaar te zijn, te beginnen om het feit dat we hier elkaar mogen ontmoeten, elke dag opnieuw via blogland, dankbaar omdat we mogen tekenen, schrijven en knutselen.
Dankbaar dat we ondertussen mogen genieten van de mooie muziek op de radio terwijl we genieten van zonnenstralen die onze kamer binnenstromen. Dankbaar omdat we een prachtig concert mochten meemaken.
Dankbaar dat we onze handen uit de mouwen kunnen uitsteken om niet enkel de eigen tuin te onderhouden, maar nog meer deze van onze ouders, als die er nog zijn, en daarnaast hun groot terras een poetsbeurt te geven.
Dankbaar omdat ik op de weg heen en terug vele kilometers mag fietsen, dat betekent dat ik nog gezond genoeg ben, ook wanneer ik tijdens de week naar de fitness ga.
En op het einde van de dag dank ik God voor alles wat ons werd gegeven.
... Wens ik jullie een hoopvolle dag toe, vol vertrouwen dat het ook nu weer goed komt, wat dit elk voor jullie afzonderlijk mag betekenen. Ik ben er met geheel mijn hart in elk geval bij als ik deze boodschap achterlaat!
HET TULPENVIRUS Literaire thriller DANIELLE HERMANS
Een jonge kunstenaar raakt betrokken bij de mysterieuze dood van zijn oom. Hij komt erachter dat de tulpenmanie niet iets is dat tot het verleden behoort. De gekte rond die bloem drijft mensen nog steeds tot het uiterste, zelfs tot moord… Alkmaar, 1636. De gerespecteerde herbergier en tulpenhandelaar Wouter Winckel wordt gevonden in de gelagkamer van zijn taveerne De Oude Schuttersdoelen. Vermoord. Waarom moest hij dood? Londen, 2007. Frank Schoeller wordt door zijn neef Alec dodelijk gewond aangetroffen. Uit de laatste woorden van Frank en het boek dat hij omklemt, begrijpt Alec dat de moord iets met tulpen te maken moet hebben. Samen met zijn beste vriend Damian volgt Alec een spoor dat niet alleen terugleidt naar de 17de-eeuwse tulpenhandel en de moord op Winckel, maar ook naar een groep rijke investeerders waarvan Frank deel uitmaakte. Dan duikt de ambitieuze biologe Tara Quispel op. Zij blijkt Frank goed gekend te hebben en heeft het moeilijk met zijn dood. Maar om andere redenen dan Alec denkt... Als blijkt wat er achter Franks plannen zat en hoeveel er op het spel staat, is niemand van de betrokkenen zijn leven meer zeker. Daniëlle Hermans (1963) is na haar studie Kunstbeleid en -management aan de Universiteit van Utrecht het communicatievak ingegaan als freelance communicatiemanager. Haar interesse voor de Nederlandse geschiedenis en haar liefde voor thrillers zette haar aan tot schrijven. Het tulpenvirus is haar debuut.
Soms gebeuren er dingen die je niet kan bevatten zit je met een kop vol watten. De ene mens, bomvol geluk de ander zit tegelijkertijd, helemaal stuk....
De cirkel van leven na een einde, altijd ook een nieuw begin. Als je met liefde was gaan weven zit je hier dus midden in.
Gezondheid en blijdschap ziekte en verdriet, alles heeft twee kanten je ziet het ene liever niet.
Toch komt het steeds weer op je pad, moet je langzaam loslaten, een lieve schat die loopt nog heel even met je mee, beleef je ook het wel en wee.
Hier kun je ze nog in je armen nemen hebt geen recht om het leven te claimen Toch.. als ze zijn aan genezij zijn ze heel wat dichterbij.
Wat zou jij doen als je beste vriendin werd vermoord - en je zoon de enige verdachte in de moordzaak was? Hoe ver zou je gaan om hem te beschermen? Hoe veel leugens zou je vertellen? Zou jij de ergste, de donkerste feiten onder ogen durven komen - al was het maar alleen voor jezelf?
Het leven van Jeanne verandert van de ene op de andere dag als ze Ali ontmoet. Hoewel de twee volstrekt verschillend zijn, worden ze elkaars beste vriendinnen. Ali is brutaal en uitdagend, een flirt die graag harten breekt. Wat Ali en Jeanne gemeen hebben is dat ze hun diepste gevoelens en verlangens aan een dagboek toevertrouwen.
De wereld, en deze keer letterlijk te verstaan, vergaapt zich terug als in de tijd van de Bijbel aan het gouden kalf, deze keer in de vorm van een 'gouden' wereldbeker ....Je mag het symbool zelfs niet aanraken! Tv-stations volgen het gouden kalf overal, begeleid door securitymensen. Waar zijn we mee bezig?!
Vallen is vaak struikelen, je bent niet echt gevallen, maar een heel klein beetje…
Vallen is ook diep in het stof terecht komen en bijna niet meer verder kunnen gaan...
Op gaan staan is in al die gevallen anders maar dan helpt en uitgestoken hand, wat goede raad, een mens, een woord van dichtbij of van jouw verre overkant.
Veertig dagen oefenen in vallen opstaan en zelf verder gaan, in mensen overeind te helpen tot zij weer op beide benen staan.
die moedeloos bent of ziek, die het even niet meer ziet zitten, die voor een belangrijke beslissing staat, die ontrouw voelt in de relatie, die het ongekende tegemoet gaat - soms ver envoor lang van huis, ja, ook voor mezef ...
Een zoektocht naar een verloren schilderij loopt uit op een gevaarlijk kat-en-muisspel in het vervallen Venetië van 1840.
Yashim gaat in opdracht van de sultan op zoek naar een verdwenen schilderij van Bellini, het portret van Mehmet de Veroveraar. Hij roept daarbij de hulp in van zijn vriend Palevski, die voor hem op reis gaan naar Venetië. In een stad vol verlaten palazzi en duistere canali zoekt Palevski zijn weg tussen zelfbenoemde kunsthandelaars, verlopen aristocraten en een flamboyante blondine op leeftijd. Als de contactpersonen van Palevski één voor één worden vermoord, wordt duidelijk dat de kunsthandel in Venetië niet zonder risico is. En waar is Yashim?
En zo heb ik het laatste boek van deze aangename reeks uitgelezen. Laat er maar vele volgen van dit soort!
Blijkbaar ben ik de enige niet die liefde als een sleutel vindt naar een ander toe. Deze kreeg ik dan ook dankbaar in mijn schoot geworden, en wil die met jullie delen.
Met een sleutel kun je een deur openen. Met de liefde het hart van een ander.
Sinds mensenheugenis proberen we bruggen te bouwen
toch geraken we hoe langer hoe verder uit elkaar. Geen enkele brug lijkt stand te houden; erger nog, we geraken niet meer aan de overkant! Een vastenpuntjes misschien?!
Je dag wordt nog erger als je blijft denken aan die rottige momenten. Doe iets leuk: vrouwen ga naar de zonnebank, en mannen ga op café. Of denk aan die prachtige reis naar Italië van afgelopen zomer.
2. Clean desk
Ruim al die post-its op je bureau op, steek alle papieren die rondslingeren in kaften of ruim je overvolle kleerkast op … Zo heb je die klotedag nog zin gegeven, en de netheid kan bevrijdend werken.
3. Ga vroeg naar bed
Een rotdag eindeloos rekken, heeft geen enkele zin. Kruip snel onder de wol en begin de volgende dag opnieuw. Slaaptekort kan ook een reden zijn van je dipje.
4. Schrijf het neer
Schrijf op wat je is overkomen of hoe je je voelt, dikwijls lucht alleen dat al op.
5. Zie mensen
Op een klotedag kruip je meestal in een klein hoekje en wil je niemand zien. Maar net het omgekeerde zal je gemoed een boost geven: kom buiten en zoek mensen op.
6. Ik heb tenminste …
Ja, je had een kutdag, maar je hebt tenminste de afwas gedaan, je kinderen van school gehaald, de hond uitgelaten of de pmd-zak buitengezet ... Overtuig ook jezelf dat je iets nuttigs gedaan hebt.
7. Ga sporten
Iedereen weet dat het werkt, maar we doen het veel te weinig. Pas wel op: niet elke sport werkt even goed voor iedereen. Van wandelen krijgen je gedachten misschien de vrije loop en kan je je nog slechter voelen. Je doet dus best iets inspannends.
8. Neem afstand
Vraag jezelf af: ‘Doet dit er nog toe binnen een maand? Of binnen een jaar?’ Meestal is het antwoord nee.
9. Help de wereld
Doe iets goeds en je voelt je goed. Klinkt misschien cliché, maar het werkt. Als je iets nuttigs doet voor iemand anders, voel je je jezelf ook stukken beter.
10. Wees dankbaar
Hé, het is maar een klotedag! Wees blij dat het geen verschrikkelijke ongeluksdag is die je je binnen een jaar nog herinnert. Het kan altijd erger: een auto-ongeluk, je huis dat overstroomt of afbrandt … Wedden dat je dan pas echt in de put zit?
Eerst had ik één masker, niet veel later had ik reeds twee maskers, en daarna werden 't er snel drie, vier, vijf... ... Weet je, zei jij toen, dat er al mensen met tientallen maskers zijn, en die nooit zichzelf zijn! Mensen dragen maskers als een tweede gezicht. Maskers tonen nooit de echte mens. Je zegt' ja' als je 'nee' zou willen zeggen, je glimlacht, maar je glimlach is gemaakt , je doet alsof je gevoelloos bent, alsof niets je nog raakt, en toch... diep in je hart leeft het verlangen naar goedheid en menslievendheid. Waarom ben je niet zoals je bent? Als je alleen bent met jezelf valt je masker af, dan ga je door de knieën en ben je pas echt mens. Heer, mag ik straks - tijdens de veertigdagentijd - tijd en energie vinden om mijn masker af te zetten, om in de as ervan mijzelf te vinden, en spiegelbeeld van jou te zijn.
Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbijliep. En dat is een heel erge ziekte. Als ze 's morgens opstond, dacht ze aan 's middags. En als ze 's middags aan tafel zat, was het weer: "Wat zal ik vanavond eten?" En als ze dan eindelijk 's avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.... Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: "Die loopt zichzelf voorbij… Die daar vergeet te leven!" Het vrouwtje sprak ook de hele tijd met zichzelf. Om met anderen te praten, daar had ze geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar ziekte. En weet je wat ze zei? "Ik moet nog even… Laat ik gauw eens even… Ik kan nog net even…". Nu was er in het land een dokter, die zeer wijs was. Toen hij dat vrouwtje zag en hoorde praten, zei hij: "Beste mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert." "Zeg het dan maar eens gauw, dokter", zei ze, "ik moet vlug nog even…"
"Zie je, daar heb je het weer", zei de dokter, "Jij bent zo haastig. Jij laat telkens de 'L' liggen." "Wat laat ik liggen?", vroeg ze. "De 'L'", zei de dokter. "Zet de 'L' steeds voor 'EVEN', en plotseling ga je anders leven." "Goed, dokter, ik zal het doen", antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de 'L' voor 'even' zette, schrok ze zich dood. Ik moet nog 'L'even… Laat ik gauw eens 'L'even… Ik kan nog net 'L'even.
Ze plofte in een stoel en zei zacht… "Ik kan nog wel even… nog wel 'L'even." En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij. Ze bleef gewoon zichzelf. Ze had een huis van binnen gevonden en wie dat vindt, wordt heel rustig.
Nu er veel te doen is rond een hertaling van het Onzevader, zowel in Frankrijk als bij ons, kwam mij volgende gedachete naar boven. Kunnen we de woorden van het kruisteken dat we maken ook niet aanvullen en wel in die zin dat we er MARIA een plaats geven die haar toekomt?!
Zij stond toch onder het kruis en zij wijst ons naar haar Zoon, en zo naar de Vader, in wie Zijn naam we het kruisteken maken.
Er zijn in de wereld vele soorten mensen: grote en kleine, mannen en vrouwen, zwarte en blanke, rijke en arme, machtige en machteloze. Al deze mensen wonen onder eenzelfde zon en in een zelfde dorp dat aarde heet....
Toch worden deze mensen niet allemaal gelijk behandeld. In de grote wereld wordt de waarde van een mens meestal bepaald door de waarde van zijn bankrekening, door zijn titel, zijn stand of rang.
Een arme, die economisch niet meetelt, een zieke, die op een eiland raakt, een werkloze, die geen werk vindt, een machteloze die zich nergens kan doen gelden.
Voor deze mensen heeft de grote wereld geen aandacht. Toch zijn arme, zieke, kleine en machteloze mensen soms echte parels. Ze hebben ons veel te bieden en ook veel te leren. Wij kunnen elkaar niet missen, we hebben elkaar nodig.
Maar te veel mensen kruipen weg als men hen nodig heeft en komen slechts tevoorschijn als er geld zichtbaar wordt. Een goed mens is zoals de zon, sympathiek voor iedereen en hij maakt geen onderscheid zoals de zon geen onderscheid maakt.
Dat dit blog Mariaal geïnspireerd is weten jullie al langer, maar ik kan er niet altijd iets rond posten. Ik weet ook dat er sommigen het blog niet direct meer volgen na dit blogje, maar kan me ook niet wegcijferen.
Maria, er is over U reeds veel geschreven. Op vele plaatsen van onze wereld, komen duizenden mensen naar U op bedevaart. Zoals onze moeder ons leerde lopen, ons heeft geholpen om groot te worden,... zo bent U Maria, de moeder van ons geloof. Help ons daarin groeien. Help ons daarin groot worden. Leer ons het geloof belijden. Wijs ons hoe wij echte christenen kunnen zijn. Maria, moeder van de Heer, zorg ervoor dat wij blijven geloven elke dag wat meer.
Er zijn zo van die boeken waar je van hooppt dat er nooit een einde aan komt. Die lezen als een wervelwind met een vleugje humor, en erotiek met zich meedragen, en die je ondertussen laten genieten van een wereldstad en zijnkeuken. Neen, geen getrokken recvolvers in deze !
1836. Europa moderniseert en het Ottomaanse Rijk zal snel volgen. Maar nog voordat de sultan de radicale veranderingen kan doorvoeren, schrikt een reeks brute moorden de inwoners van Istanbul op en raakt het toch al fragiele machtsevenwicht aan het hof danig verstoord. Een mooie courtisane wordt in haar bed gevonden: gewurgd. Enkele soldaten van de sultan worden vermist en vreselijk verminkt aangetroffen. Yashim Togalu is de aangewezen persoon om te achterhalen wie er achter deze gruweldaden schuilt. Hij is een briljante detective die zich, als eunuch, toegang weet te verschaffen tot de afgeschermde haremverblijven van het paleis. Zijn zoektocht in de schimmige onderwereld van Istanbul brengt hem op het spoor van de janitsaren. Eeuwenlang vormden ze de elitetroepen van de sultan, totdat ze te veel macht kregen en de sultan opdracht gaf hen massaal te vermorzelen. Zinnen de janitsaren op een bloedige wraak? De brand van Istanbul is het eerste deel van een reeks onweerstaanbare historische misdaadromans met, naast het Istanbul van de negentiende eeuw, de detective Yashmin Togalu in de hoofdrol.
We kennen allemaal wel mensen die de sfeer maken..., op je werk, in een lerarencorps, in de voetbalclub. Iemand die met zijn vriendelijkheid de stemming bepaalt op familiebijeenkomsten of tijdens een busreis.
Zo heb je dus ook de zonnetjes-in-huis, de mensen die smaak geven aan de avond, aan het etentje, de camping of de wandeling. Eén is genoeg. Je hebt aan één smaakmaker, een lichtgever genoeg voor een gezellige buurt, voor een fijne flat of een prettige afdeling in het ziekenhuis.
In het evangelie noemt Jezus deze mensen ‘het zout in de pap’. Zout en licht zijn er voor de omgeving. En dan is het niet onduidelijk hoe de smaak van het zout moet zijn: het moet naar Jezus smaken! En het is ook duidelijk welke kleur het licht moet hebben: het moet de glans van Christus verspreiden!
Het gaat erom, dat de mensen dwars door mijn daden, door heel mijn leven heen zien wie Gód is. Door zó te schijnen in deze wereld ontdekt men hét Licht: God.
Zout en licht … het zijn op zich maar kleine dingen. En toch belangrijk! Zijn ze er niet dan missen we ze!Het is erg bemoedigend dat je zout niet over het hoofd kunt proeven en dat je licht niet over het hoofd kunt zien.
Wees gewoon die je wezen mag: zoutkorreltje, lichtgevertje!
De eerste voorwaaarde om iemand te kunnnen helpen: tijd hebben, niet voorbarig ooordelen of besluiten. Luisteren is vaak een rebus ontcijferen. Als je te vlug raadt, maak je fouten. Het verdriet asl het er is boven laten komen. Etter moet je immers niet willen stelpen. Neen, neem de tijd bij een kopje koffie als het kan en mag.
Een bakje troost is dan ook niet zomaar een uitdrukking!
Dank U, Heer, voor het cadeau van vrolijkheid, het geschenk van de lach, voor een blij hart en een opgewekte instelling. Een vrolijk hart brengt een lach op het gezicht. Laat me vandaag merken hoe genezend lachen kan zijn. Geef mij een bijzonder gevoel voor humor en een vrolijke band met U! Amen.
Een vrolijk hart brengt een lach op het gezicht, een verdrietig hart pijnigt de geest, blijmoedigheid maakt het leven tot een feest. Een vrolijk hart bevordert een goede gezondheid. (Spreuken 15 vers 13, 15 en Spreuken 17 vers 22a).
kan dit niet beamen? MAAR er staat geen leeftjd op het doorstaan van een groot verlies of verdriet.
Ooit zegde me een aalmoezenier van een ziekenhuis tot me toen ik nog vrij jong was, dat ik het leed van een ander niet moest aantrekken, want dat ik nog geen levenservaring had. Voor vele jongeren en jongvolwassenen mag dat ook waar zijn, maar wie was de mens zo te oordelen zonder mijn verleden te kennen? En wat met het jonge onverwachte overlijden van mijjn nichtje verleden mei. Ook die man is nog te jong om nu al weduwnaar te zijn. Een paar bedenkingen die me te binnen vallen als ik deze foto post ...
Jongeren mogen geen tabak kopen : wet van deze staat! Jongeren mogen geen alcohol kopen : wet van deze staat! Jongeren mogen wel zeggen : ik wil vandaag sterven.
De huidige paus Franciscus wijst voortdurend op armoede.
Op de eerste plaats ziet hij één van de wezenlijke taken van de Kerk om zich te bekommeren om mensen in armoede, mensen zonder kansen, kinderen die de straat als ‘thuis’ hebben… kortom mensen die ‘moeten’ leven in mensonwaardige omstandigheden. De Kerk moet het niet zoeken in kathedralen en kastelen… juist in de ogen van de arme is God te vinden en met hen kun je geloof delen en vieren. ...
Op de tweede plaats pleit deze paus voor armoede als zelfgekozen levenshouding en als armoede als een deugd. Wil je de diepe armoede van mensen nabij zijn en ervaren, dan zul je zelf op zijn minst niet mogen verdwalen in bezit en rijkdom… delen van wat je bezit is onvoorwaardelijk in het waarachtig omgaan met mensen in armoede.
Wanneer de Franse archeoloog Lefèvre in1838 in Istanbul arriveert met het doel eenverloren Byzantijnse schat op te diepen, is de Griekse gemeenschap direct op haar qui-vive:de man beschikt namelijk over zeer gevoelige informatie. Yashim Togalu, de eunuch die op briljante wijze de mysterieuze moorden uit De brand van Istanbul oploste, wordt ingeschakeld om Lefèvre in de gaten te houden. Maar wanneer het verminkte lichaam van de archeoloogwordt ontdekt naast de Franse ambassade, lijkt er maar één verdachte te zijn: Yashimzelf. In een race tegen de tijd moet Yashim de ware moordenaar zien te ontmaskeren om zijn eigen onschuld te bewijzen. De slangensteen is een meesterlijk geschreven thriller over historisch Istanbul. Het bevat een heerlijk duistere intrige en de glansrijke terugkeer van de kleurrijke personages uit De brand vanIstanbul.
een onverwachte ontmoeting... een open gesprek met een wildvreemde... een zonnestraal op een grauwe dag... een lief kaartje bij de post een vriendelijk telefoontje... een mens die je ongevraagd - maar o zo welkom - terzijde staat "t zijn de kleine dingen die het doen" is de titel van een populair liedje 't zijn de kleine dingen die het doen... inderdaad... maar als gelovig mens wil ik die kleine gouden momenten in het leven graag vertalen als "knip-oogjes van God"
Als je gaat met God, dan verspreid je liefde… dan leef je in vreugde….... dan ervaar je vrede…. dan heb je geduld …. dan straal je vriendelijkheid uit….. dan deel je goedheid mee….. dan is je geloof krachtig…. dan ben je zachtmoedig….. dan bewaar je je zelfbeheersing…..
Als je gaat met God, dan is de vrucht van de Geest zichtbaar in je leven.
Er wordt een fundamentele fout gemaakt bij het zoeken naar geluk. Het kan nooit gevonden worden in iets van buitenaf en dus is het najagen ervan, waar dan ook, een nutteloze bezigheid. Geluk is een natuurlijke grondtoon in jezelf en zolang je je op sleeptouw laat nemen door de verlangens van het denken, zul je het niet vinden. Geluk valt buiten het domein van het denken, buiten de mogelijkheden en capaciteiten van het verstand. Het ervaren van werkelijk geluk zonder oorzaak, vraagt om het opgeven van je fascinatie voor je gedachten, of dat nu bewust of onbewust gebeurt.
Elk mens voelt de wens om te beminnen en bemind te worden. En toch hoe moeilijk is het om lief te hebben. Hoeveel vergissingen en mislukkingen zijn er bij de liefde vast te stellen!Er zijn zelfs mensen die betwijfelen of de liefde wel mogelijk is.... Maar als wij door emotionele tekortkomingen of ontgoochelingen in het gevoelsleven op het idee kunnen komen dat liefde een utopie ,een onbereikbare droom is, moeten wij ons dan daarbij neerleggen?Nee!Liefde is mogelijk....
Liefde is de enige kracht die in staat is het hart van de mensen en van heel de mensheid te veranderen,door vruchtbare relaties op te bouwen tussen mannen en vrouwen, tussen rijken en armen,tussen de culturen en beschavingen.
Je mag nooit de wil verliezen om iemand te helpen, ook al is die persoon niet in staat om die hulp te zien, te herkennen of terug te geven.
Wie me vorig jaar gevolgd heeft, weet dat ik me uit de naad heb gewerkt om een jonge gast op te vangen zols hierboven beschreven. En toch moet er soms een deur toegetrokken worden als er niets fundamenteels verandert. Ook in de zomer van en de winter van 2012 was die jongen reeds mijn gast ....
Maar als je dan die persoon kunt plaatsen in een crisisopvang waar de plaatsen beperkt zijn, waar hij begeleid zou worden naar vast werk, en als je dan moet constateren dat hij er niet eens is geweest op de eerste dag, dan weet je genoeg .. hoe pijnlijk ook.
Therapeute Siri Bergman is net moeder geworden. Na een aantal turbulente jaren heeft ze haar leven eindelijk op orde en durft ze weer in de toekomst te geloven. Wanneer ze echter op een dag een doos met papieren doorneemt die van Stefan zijn geweest, haar voormalige man die zelfmoord heeft gepleegd, stuit ze op een onwaarschijnlijk verband tussen zijn dood en een onopgehelderde moord bij het Karlaplan in Stockholm. Hoewel Siri dacht dat ze over Stefans dood heen was, kan ze de gedachte niet loslaten dat hij iets te maken had met de moord. Ze gaat de zaak op eigen houtje onderzoeken. Terwijl ze het verleden in wordt gezogen, dreigt haar eigen leven in elkaar te storten. Ze verliest steeds meer de grip op haar bestaan en verandert ten slotte van jager in prooi.
De Zweedse zussen Camilla Grebe (1968) en Åsa Träff (1970) debuteerden in 2009 met Vredig. In 2010 verscheen de opvolger Bitterder dan de dood, die werd genomineerd voor beste misdaadroman van het jaar. Voor je stierf is het derde boek in de veelgeprezen reeks over Siri Bergman. Hun boeken worden gepubliceerd in veertien landen.
'Het opmerkelijke aan deze zorgvuldig gecomponeerde boeken is dat, zelfs al wordt er gejaagd op een moordenaar, de ontwikkeling van Siri zelf eigenlijk het meest dramatisch blijft.' Vrij Nederland
Wie herkent zich en wat heeft het voor gevolgen tot op heden in je eigen leven (gehad)?
Op school waren er drie verschillende groepen waar je bij kon horen. De langharige, coole jongens, die bij de schoolpoort rondhingen en rommelden met even coole meisjes. De voetbaljongens, die op het voetbalveld zaten, minstens drie keer per week trainden en het liefst over de voetbalcompetitie hadden.
En dan de sukkels. De jongens met slome kleren en stalen brillen die tegen elkaar aan gedrukt door de gangen liepen, om elkaar bescherming te bieden; zij die gepest werden, juist omdat ze de hoogste cijfers in wis- en natuukunde haalden en die naar de muziekschool gingen.
Velen uit de laatste groep voelden zich als een eenzame sateliet ...
Kun je met iemand samenleven zonder die persoon echt te kennen?
Het was de vraag die opkwam na een zelfdoding.
Degene die je het meest na staat kan totaal iemand anders zijn dan je denkt. Degenen die je het meest na staan kunnen degenen zijn die je het meest teleurstellen.
Ik weet het nog goed al is het jaren geleden. We waren uitgegenodigd bij een Indische familie op het platteland. Het was tijd voor het avondmaal. We zaten lekker buiten dicht bij een boom om toch wat te bekomen van de hitte van de dag. Hoog in die boom zat een haan. Er werd ons gevraagd of we kip lusten en we zegde dat alles goed was. Op dat moment zie ik iemand van het huis in de boom klauteren om die haan te pakken. Even later werd de haan al geslacht voor onze ogen. Ik dacht dat dit dier nog moest overnachten, maar niets was minder waar. Na wat drinks en verdere kennismaking werd de haan opgediend 'vers van de boom'. Mijn reisgenote en ik keken elkaar zwijgend aan, zo met 'het zal toch geen waar zijn zeker, wat deze nacht'? Het eten zal gesmaakt hebben. En ik weet nog dat ik een bed - eerder een harde plank met een dekentje erop - mocht delen met de zoon des huizes. Maar inderdaad, waar we voor gevreesd haddden, gebeurde. Los van elkaar zijn zowel mijn reisgenote als ik zelf verschillende malen naar buiten moeten lopen om onze behoeften te doen ... ergens onder die boom. We hebben bedankt voor het lekkere avondmaal en er hun niets over verteld. Ze haddden het beste van zichzelf gegeven ...
Verleden week ben ik samen met mijn broer een nieuwe keukentafel gaan bestellen. Het was eens iets aparts met broer te gaan shoppen. Ik wist echt niet dat er zo veel keuze was in keukentafels. Vroeger was dat gewoon een blad op vier poten om het eens cru uit te drukken. Ik had al gauw mijn oog laten vallen op een ronde tafel met één sokkel, diameter 120 cm. De bestelling zal vier weken op zich latenw wachten wat op zich nu ook niet zo erg is. Na betaling van het voorschot, reden we beiden tevreden naar huis.
Die nacht schoot me plots te binnen of die tafel eigenlijk niet te breed was, want een ronde tafel blijft overal 120 cm meten, en er is dus geen smalle kant; zeker omdat ik ttot nu toe de gewoonte heb via de smalle kant één en ander via de achterdeur naar buiten te brengen. In de morgen dan maar de tegels geteld en gezien dat de ruimte voldoende was. Ja, tegels tellen was algauw gemakkelijk dan op te meten.
Ik had die aankoop naturlijk via telefoon aan mijn ouders laten weten... Vandaag, een week na de feiten, krijg ik een telefoon van ons moeder met de gewone mededelingen, tot ze plots en dus bewust vraagt: "Zeg, die tafel, ik heb het er met uw vader over gehad, maar zal die er wel kunnen staan"? Een lichte paniekaanval overmeestert me. Dan stel ik haar gerust me de belofte haar terug te bellen. Ik had te trelefoon nog niet neergelegd of ik neem de meter en ga nu deftig opmeten; iets wat ik inderdaad beter op voorhand had gedaan, maar gelukkig viel alles mee en moet ik de bestelling niet opzeggen.
Om hen gerust te stellen laat ik hen dat meteen weten en ik hoor dat mijn vader opgelucht is, met de woorden: 'Ik wou er me niet in moeien, maar ik ben toch blij dat ik het nog eens gevraagd heb'.
Kijk, toen ik de telefoon voor de tweede keer neerlegde kreeg ik een warm gevoel van binnen. Die ouderlijke bezorgdheid spreekt boekdelen. Ik weet dat ze ergens ongerust waren. En ik ben hen beiden nog dankbaar dat ze er zo mee begaan waren. Raar ditr te horen van een jonge senior? Misschien, maar ik wil het hier toch even kwijt. Hoe eenvoudig en mooi kan ouderliefde toch zijn!
... moet nog starten en toch zijn zo velen onder ons zwaaar verkouden, met alles erop en eraan. Zo kan ook ik enkel maar 'uitzweten' ... Dank voor de wensen tot beterschap!
Na de fitness komt er een dame naar me toe die ik nog nooit eerder had gezien en die zegt: 'Zijt gij het die voorgelezen heeft tijdens de nachtmis van Kerstmis?". Ik antwoord haar van ja, waarbij een andere vrouw vraagt aan de eerste: "En heeft hij dat ook goed gedaan?". ('Voorgelezen' voor de betere verstaander: ik was de lector van dienst.) "Dat heeft hij heel goed gedaan", vervolgt dame één; "hij artikuleerde goed en heeft een dragende stem".
Nu moet je weten dat die dame noch van de parochie,noch van mijn stad is. Ik mag dan al langer als lector fungeren, meerbepaald sinds mijn zestiede jaar, zo een compliment deed echt deugd, juist omdat het uit een hoek komt waarbij ik die persoon niet eens ken.
Kunnen we morgen ook misschien beginnen met gemeende complimenten uit te strooien. Het is alvast een begin van goede voornemens.
... door plotse hoestbuien, gevolgd door een serieuse verkoudheid, met alles erop en eraan ... dan maar niet bloggen. Zie amper door mijn ogen, maar moest zo nodig mijn nieuwe bureastoel uitproberenn en zo kom ik toch even langs. De geplande receptie zie ik in deze omstandigheden dan ook aan mijn neus voorbijgaan. Het zijn nu eens warme winterse dagen geweest, en toch zo van alles waar je zo vlug van af wilt zit nu in mijn hoofd.
Siri Bergman is een 34-jarige psychologe die een eigen praktijk runt in hartje Stockholm. Na de dood van haar man, die tijdens een duikongeluk is gestorven, woont ze alleen in een huisje in een verlaten gebied ten oosten van Stockholm. Siri probeert zichzelf ervan te overtuigen dat ze over het verlies van haar man heen is, maar haar verleden blijft haar achtervolgen. Ook al gaat ze elke avond naar bed met alle lichten aan _ en drinkt ze van tevoren vaak meerdere glazen wijn _, ze is niet in staat het gevoel van zich af te schudden dat iemand haar in het midden van de nacht begluurt. Wanneer het levenloze lichaam van Sara, een jonge borderlinepatiënt met een tragische geschiedenis vol drugs en seksueel misbruik, in het meer bij Siri's huis wordt gevonden, verandert haar leven permanent. Het idee dat iets of iemand haar begluurt wordt steeds sterker en mondt uit in een reeks bizarre gebeurtenissen die erop gericht zijn Siri te doen verongelukken.
'Grebe en Träff laten het verhaal continu vervaarlijk balanceren en maken het tot een duizelingwekkend geheel.' dagens nyheter
'De roman heeft een gespannen en angstaanjagende sfeer die je vastgrijpt, en je pas loslaat na de spannende ontknoping.' jönköpings nytt
Camilla Grebe (1968) is een succesvol onderneemster. Onlangs verkocht ze haar bedrijf aan de uitgeverij Natur & Kultur. Åsa Träff (1970) is psychologe. Ze heeft een eigen praktijk in het centrum van Stockholm. Camilla en Åsa zijn zusjes en Vredig is hun eerste thriller. In Denemarken zijn al 30.000 exemplaren verkocht.
Er zijn geen slechte mensen, maar enkel mensen die slechte dingen doen, omdat ze nooit op goede mensen konden terugvallen toen ze nog kind of jongvolwassen waren.
Horen, zien en zwijgen, kan soms het verstandigste zijn, in elk geval heel vaak het gemakkelijkste. Maar, horen, zien en in actie komen, is meestal niet de eenvoudigste maar wel de betere keuze.
Gelukkig voor onze samenleving zijn er velen die deze uitdaging aannemen. Hopelijk horen ook wij daarbij.
Wat doorslaggevend is – niet wat opzien baart, niet de macht van het getal, niet wat gewichtig doet, niet waar men zwaar aan tilt.... Wat doorslaggevend is – dat je gelooft in het licht, droomt van vrede, dat je liefhebt. Mensen die scheppend en bevrijdend in het leven staan, mensen sterk in liefde, vaardig in recht, bedreven in vrede.
In een tragisch jachtongeval doodt de vijftienjarige Luke per ongeluk zijn vader, een succesvolle zakenman. Luke en zijn moeder Kate trekken in de nasleep van dit drama de aandacht van een stelletje gewetenloze lowlifes. Het lugubere stel criminelen lijkt samen te werken met Jack, een vroegere geliefde van Kate. Zonder dat ze het weten, worden Kate en Luke het doelwit van een sinister plan dat onherroepelijk uit zal lopen op een gevaarlijk kat-en-muisspel. In een race tegen de klok moet Kate haar zoon redden, met of zonder Jacks hulp.
TIJD, het is het enige dat je krijgt wanneer je op deze wereld komt. Niemand weet precies hoeveel. Het weggooien van dingen en mensen die je kwaad en verdriet doen is dus geen goed idee. Een mens moet leren dat je enkel TIJD moet geven aan diegenen die je lief hebben en echt graag zien. Sommige mensen vergeten dat ook ik die TIJD heb gekregen, ik heb een eigen leven! De TIJD die ik nog weg te geven heb zal ik spenderen met mensen die me gemeend graag zien en voor wie IK belangrijk ben. Ik zal er velen 'verliezen', misschien zelfs door het toedoen van anderen (verkeerde mensen ).
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
