Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Met Kerstmis gaat het niet zomaar om een kind, maar om de werkelijkheid die in dat Kind verscholen zit: dat onze God te zien is, dat Hij te horen en te voelen, te ervaren is in mensen die Hem in hun leven laten gebeuren.
In deze donkere dagen sturen we elkaar kerstwensen maar hebben we ook oog voor de "kerstmensen"?
Kerstmensen, vrouwen en mannen in wie een nieuwe toekomst zichtbaar wordt. Kerstmensen, mensen die als herders zorg dragen voor anderen. Kerstmensen, mensen met hoop in de ogen en geloof in het hart. Kerstmensen, mensen in wie God ook vandaag mens mag worden. Kerstmensen, mensen met een hart voor zieke, uitgesloten, illegale en legale mensen. Kerstmensen, vrouwen en mannen die zich durven inzetten in de politiek en zo werken aan een andere samenleving. Kerstmensen, mensen met oog voor de werksituatie die durven opkomen voor betere werkomstandigheden. Kerstmensen, mensen die zoeken naar de mens achter het lijvige dossier. Kerstmensen, vrouwen en mannen die door hun leven tonen "Ik ben er voor jou".
Er is nood aan Kerst-mensen, meer dan aan kerst-wensen.
Moge deze kersttijd ons wat meer tot kerstmens maken.
Vriendschap is omzien naar elkaar. Het is me om de ander te doen, om haar of zijn geluk, om de weg die zij of hij moet vinden. Daarbij is niets me teveel omdat die ander nooit van me profiteren zal. Wie probeert te profiteren maakt de vriendschap kapot omdat daarbij degene die me in haar hart heeft gesloten, tot een instrument voor eigen voordeel wordt. Vriendschap is - van beide kanten - belangeloos en drijft op de waardering die je geheel gratis voor elkaar opbrengt.
Waarom mensen vrienden worden van elkaar is uiteindelijk niet uit te leggen. Eigenlijk is er steeds maar één reden:
Omdat de ander is wie hij of zij is en ik ben wie ik ben, daarom zijn we vrienden van elkaar.
Nog geen tijd terug keken kinderen zowel als ouders verlangend uit naar wat de Sint zou brengen, maar wij allen blijven dromen en verlangen. Wat zou de Kerstman straks brengen? VREDE mag ik hopen!
VRIENDSCHAP......... HET IS ME OM DIE ANDER TE DOEN.
Vriendschap. Dat is een ander ontvangen in de woning van mijn hart op zo’n manier dat ze er thuis mogen zijn. Ik ben er niet toe verplicht een ander onder m'n eigen dak gastvrijheid te verlenen. Ik doe het omdat ik geraakt ben door wie die ander is. Daarbij is die ander ook werkelijk ‘anders’ en precies daarom voel ik me uitgenodigd om hem of haar te ontvangen. Mezelf hoef ik niet te ontvangen, ik ben al thuis bij mezelf. Wat niet betekent dat ik niet ook aan ‘mezelf ’ de nodige aandacht zou moeten besteden. Ook met ‘mezelf ’ mag ik goede maatjes worden, maar dat is wat anders dan vriendschap sluiten. In vriendschap verwelkom ik een vreemde als een gelijke en ben ik bereid m'n beste zorgen aan hem of haar te besteden.
Vriendschap is aandacht hebben. Tijd en activiteit zijn onbelangrijk, alleen het bij elkaar zijn telt. Het is genieten van elkaars aanwezigheid. Spreken en zwijgen onderstrepen dat belangeloze gebeuren. Vriendschap is elkaars kwetsbaarheid kennen en er de nodige zorg aan besteden.
Zijn wij daar elke dag wel zo mee bezig? Overvolle agenda's, het werk, ons gezin en familie, sport, tv en computer. Zijn wij niet veel meer bezig met onze aardse toekomstdromen? Willen alles goed verzorgen en regelen voor de dag van morgen, maar zijn aan het belangrijkste niet toegekomen!
Goede God, miljoenen mensen smeken U dagelijks om Uw wederkomst. Mensen die ziek zijn, gehandicapt, eenzaam, vervolgd en zij die moeten vluchten voor oorlogen en natuurgeweld. Mensen die voelen dat zij niet op zichzelf kunnen bouwen, maar alleen volledig op U kunnen vertrouwen.
Help ons Heer, om niet op onze eigen krachten te vertrouwen. Onze welstand, ons eigen kunnen, het kan morgen anders zijn! We zitten hier zo vast aan ons bestaan, Heer maak ons klein. Leer ons met het oog op het hiernamaals te leven, en U alle eer geven.
"De dag van de doden' is het achtste en laatste deel in de spannende Frieda Klein-serie van Nicci French. De bladeren vallen van de bomen en in Londen waart een seriemoordenaar rond. In een winkelstraat in het noorden van de stad crasht een op hol geslagen auto, de man achter het stuur blijkt al een week eerder te zijn vermoord. Op Hampstead Heath brandt een vuurstapel, in de vlammen ligt het volgende slachtoffer. Het aantal doden neemt snel toe, maar het politieonderzoek loopt vast: het is duidelijk dat de dader een spel speelt. Voor deze onconventionele moordenaar dient elk lijk slechts als boodschap aan één vrouw. Psychoanalytica Frieda Klein is namelijk ondergedoken, en iemand is naar haar op zoek. Wanneer het duel tussen Frieda en haar aartsvijand Dean Reeve uiteindelijk zijn climax bereikt, kan slechts één van hen het overleven…Al acht jaar lang wordt Frieda Klein achtervolgd door Dean Reeve.
Al een tijd geleden dat ik een boek heb aanbevolen, maar dit boek is dan ook zo boeiend dat ik er nog van geniet en alles probeer te overdenken.
’s Nachts in mijn slaap zoek ik mijn lief. Ik zoek hem, maar ik vind hem niet. Laat ik opstaan, rondgaan in de stad, laat ik in de straten, op de pleinen, zoeken naar mijn allerliefste. Ik zoek hem, maar ik vind hem niet.
Dat moet je hier hoe langer op SN want de enen kunnen wel,de anderen kunnen geen reactie meer plaatsen, tenzij ze reageren waar anderen al een reactie plaatsten, meestal op een eerder bericht! Waar zijn we meee bezg, waar is SN mee bezig. BLOGGEN IS TOCH EEN HOBBY. Het is zelfs soms moeilijk nog te zien wie en waar iemand het gastenboek tekende.
Ik woon niet zo ver van een lagere school met ook een kleuterafdeling. Ik was even aan het rusten na de middag toen ik gewekt werd door het aanhoudende massaal geroep van de kinderen, slechts met deze woorden: Zwarte Piet, Zwarte Piet... En dat ging zo maar door. Ik repte me naar bujiten, maar zag geen spoor van de heilige man, en toch schoot er een traantje in mijn ogen toen ik hoorde hoe die kinderen verlangend bleven roepen. Ik moet in slaap gedommeld zijn, en later was ik een boek aan het lezen toen ik stemmen hoorde, en wie zie ik daar zomaar wandelen voor mijn raam, de Sint toch wel zeker met één van zijn Zwarte Pieten! Jaren geleden dat ik nog de Sint zo van dicht bij zag! Moge deze traditie nog vele decennia blijven duren!
Elke dag wordt wat korter. Elke dag wordt het een beetje donkerder. Elke dag een beetje meer nacht.
In de donkerte van die nachten ontsteken we elke week een kaars meer tot we de krans rond zijn en er weer genoeg licht en warmte zal zijn om Hem een thuis te geven.
Als je merkt dat duisternis en kilte ook in en rondom mensen voelbaar zijn, wordt het verlangen groot naar ‘anders’ en ‘beter’ - wacht niet af - Als je warmte uitstraalt, langzaam weer mens wordt, meer mens met de ongeziene mens, dan is er groeiend licht, dan is er hoop, dan wordt het Advent…
Persoonlijk ben ik geen kerstboommens, misschien omdat ik die jaren lang in grote hoeveelheid moest bestellen voor de instelling, en dan was het vragen en zagen wanneer hun boom op de afdeling toekwam, en de boom was nog niet geplaatst of de telefoon rinkelde dat het geen mooie boom was, dat hij te groot was etcetera, maar als ik deze boom zag, dan plaats ik er dit jaar wel één bij me thiis.
2015. Er zijn twee brieven van Michelangelo verdwenen uit het Geheime Vaticaanse Archief. Korte tijd later wordt de beheerder van het Geheime Archief op gruwelijke wijze vermoord. Emilia raakt op een bizarre manier bij de zaak betrokken en wordt gegijzeld. Gaat ze het overleven?
1509. Mirabella wordt in nachtelijk Rome gesnapt tijdens het rollen van een beurs. In paniek slaat ze op de vlucht. In het atelier van Michelangelo vindt ze een schuilplaats. Waarom moet Mira per se van Michelangelo in het Vaticaan een paar schilderingen bekijken? En wat heeft dit te maken met de beruchte Borgia-paus Alexander VI?
ZELF was ik meteen terug in ROME, en ik beveel dit boek dan ook heel graag aan. Helaas zijn ook bepaalde zaken ook nu nog actueel, maar geniet vooral van deze thriller en je zal de Sixtijnse Kapel gaan googelen nadat je dit boek las!
Als je een zaadje van liefde plant... zul jij zelf diegene zijn die zal bloeien. En wie prachtige zaadjes van liefde plant in het hart van zijn medemens, laat liefde rijkelijk stromen van hart naar hart...
Filosofische detective in het Amsterdam van de Gouden Eeuw, met de Franse filosoof René Descartes in de rol van de speurder.
Amsterdam, oktober 1634. Naast de Westerkerk wordt een lijk gevonden. In de verse sneeuw is een vreemd symbool getekend en de hand van het naakte lijk omklemt een rapier. Wanneer meer doden onder vergelijkbare, mysterieuze omstandigheden worden aangetroffen, wordt de hulp ingeschakeld van een beroemde inwoner van de stad: René Descartes. De Franse filosoof zet zijn befaamde methode in om het mysterie te ontrafelen.
De gedetailleerdheid waarmee Dooremalen het stadse leven schetst, inclusief een introductie van een hele reeks bekende namen, politiek, geloofskwesties en gewoonten uit de Amsterdamse geschiedenis, maakt dat het verhaal wat langzaam op gang komt, en eerder als een historische roman begint dan als de detective die het verhaal uiteindelijk toch is. Ben je eenmaal door de introductiepagina’s heen, dan komt ineens de spanning om de hoek kijken. Ondanks dat de gedetailleerdheid blijft, is het boek dan snel uitgelezen.
De navond komt zo stil, zo stil zoo traagzaam aangetreden, dat geen en weet, wanneer de dag of waar hij is geleden. ‘t Is avond, stille... en, mij omtrent, is iets, of iemand, onbekend, die, zachtjes mij beroerend, zegt: "‘t Is avond en ‘t is rustens recht."
BAS is geboren op 8 novemmber om 17.08u en weegt 3.820 kg. Moeder en kind stellen het heel goed! En daarmee is de opvolging in de mannelijke lijn verzekerd, want eindelijk een zoontje na drie meisjes voor mijn neef, zoon van mijn te vroeg overleden broer. Jammer dat hij dat allemaal niet meer mag beleven, hij die zo om kindjes gaf, net als toen hij leraar was; ook toen was hij dagelijks bezig over "zijn kindjes". Wat moet hij daarboven gelukkig zijn! En eindelijk een voetballerke voor mijn neef na alle poppengedoe, lol. De namen op een rij: Leah, Lucie, Flo, Bas.... en dat telkens om de twee jaar. Je ziet, hier zit een gelukkige grootoom en suikernonkel!
...."Ik zie mijn leven nu als een tweestemmig lied en de tweede stem is verdriet. Soms krijgt verdriet de eerste stem, soms gaat het terug liggen naar de tweede stem, maar het zal er altijd zijn.”
Het waren de woorden van Stefaan Degand tijdens het programma 'Die Huis' die velen hebben geraakt en zich herkenden omdat ook zij een partner verloren. Zo intrigeerde me ook de echo van Stefaan die ik plaatste: LIEFDE....HEERLIJK ....telkens opniuew herhaalde hij die twee woorden, ondanks alles!
Nu we de totale vrijheid hebben bereikt, heeft het weinig zin meer om over zonden te spreken. Als vanzelf wordt het toch weer interessant om over deugden na te denken: een positieve eigenschap waarover we beschikken of een goede manier van handelen. Rik Torfs treft die deugden aan op onverwachte momenten, wanneer we ons met humor proberen te beschermen, de eindeloosheid van onze wereld toch begrenzen of eenvoudigweg praten met elkaar. Even scherpzinnig als verontrustend beschrijft Torfs hoe wij, hypermoderne mensen, meer mens proberen te zijn en hoe we onderweg het spoor bijster raken. Een teveel aan rationaliteit ligt volgens hem bijna altijd aan de basis van overspannen gevoelens over onszelf en foute inschattingen van de wereld, of het nu gaat over de manier waarop we ons persoonlijke geluk benaderen, over migratie denken of met onze eigen sterfelijkheid omspringen. Net omdat mensen geen rationele of volmaakte wezens zijn, is het beter om van de nood een deugd te maken.
Wanneer Thomas Breens op een mooie lentedag de begrafenis bijwoont van een legendarische leraar wiskunde, ontmoet hij na zoveel jaar een oude studiemakker uit zijn collegetijd, Thierry De Jong.
Thierry is een ambitieuze fotograaf geworden. Hij was een van de zogeheten Golden Boys, een succesklas uit 1981-’82, waaruit ook een beroemd architect, een topman van de Nationale Bank en de Vlaamse minister van Economie zijn voortgekomen.
Hij stelt Thomas voor aan zijn vrouw en zijn zoon en laat hem kennismaken met een briljante vriend, die zijn leven in een rolstoel slijt.
Maar dan wordt er ingebroken in Thierry’s donkere kamer en komen Thomas en zijn vriendin Kristien langzaam maar zeker in een web van de meest gruwelijke intriges terecht.
TROUWENS alle boeken die ik u hier aanbeveel heb ik zelf eerst uitgelezen, en meestal met het puntje op mijn stoel zoals deze hier!
En juist op dat moment stuurt een 'dure' kennis me een paar fotto's door van zijn zoveelste wilde aanwinst. Hij begon ooit met verkoop van toners; nu kan hij zijn wagens stallen in één van zijn vele loodsen....Hij is nog altijd geen senior!
Duizenden toeristen doen het jaar door BRUGGE aan, maar slechts weinigen passeerden of bezochten het GROOTSEMINARIE aan de POTTERIEREI. Misschien de gelegenheid om er meer over te vernemen via de website. Deze gebouwen hebben een heel lange geschiendenis achter zich, maar zijn voor sommigen onder jullie bekend als het Grootseminarie, dé plaats bij uitstek voor preisterstudies. Maar op vandaag heeft dit gebouw heel wat meer te bieden; denk maar aan de bijzonder grote en historische bebliotheek om maar iets te noemen. Achter de rode poort opent zich een wereld die maar weinig toeristen hebben gezien.
Eén van de meest gewijde, folkloristische broden is dat van Sint Hubertus, patroon van de jagers die zijn feestdag viert op 3 november. Vroeger leidde men jachthonden de kerk in om ze te laten zegenen op Sint Hubertusdag. Dit werd gezien als voorbehoedmiddel tegen hondsdolheid. Om diezelfde reden at men die dag de door de kerk gewijde Sint Hubertusbrood jes.
‘Toen de Heilige Hubertus op zekere dag aan het preken was (ongeveer het jaar 730), begon een vrouw, die door de kwade geest bezeten was, zo te razen en te tieren, dat dit onder het gehoor een grote opschudding verwekte. Toen de Heilige Hubertus merkte, hoe de duivel door deze vrouw zijn bekeringswerk wilde beletten, deed hij haar tot zich komen en, vertrouwende op de almacht Gods, maakte hij over haar het H. Kruisteken en tikte haar tegen de wang zonder daarbij verder een woord te spreken. De vrouw viel als dood ter aarde, doch nadat zij zo enige tijd gelegen had, begon haar een golf etter uit de mond te stromen, waarna de boze geest haar uit het lichaam vlood. Aldus zegt de Legende der Heiligen.' Zoals vermeld zouden huubkes ook helpen tegen hondsdolheid. Er schijnt een kluizenaar te zijn geweest die op Sint Hubertus zelfs met een zogenaamde Sint Hubertussleutel de letter H op de voorkop van honden brandde. Voor deze handeling kreeg hij een schelling (28 cent) per hondenkop.
Penitenza is een beroemd schilderij, het pronkstuk van de basiliek in Florella. Als Johan Jagers gevraagd wordt samen met een internationaal team deze kerk te restaureren, vertrekken hij en zijn vrouw Merel voor een jaar naar de Italiaanse kunststad. Hun verblijf verloopt al snel totaal anders dan ze zich hadden voorgesteld. Daniël, bij wie Merel en Johan woonruimte huren, blijkt een vrouwenversierder en een maffiamaatje, en als er op een dag een gruwelijk misdrijf plaatsvindt, komen Merel en Johan in een ware nachtmerrie terecht. Welk aandeel heeft Daniël hierin? Waarom weigert Johan door te gaan met de restauratie van het schilderij? Zal Merel Daniël kunnen blijven weerstaan?
Penitenza is een spannende misdaadroman over idealen, onrecht en opoffering. Dit boek heb ik in enkele uren uitgelezen!
In heel wat streken wordt de Heilge Martinus gevierd, in de volsmond Sint-Maarten. Het is sinds jaar en dag de gewoonte dat kinderen op de vooravond dan rondtreekkken van deur tot deur met een biet die van het binnenste werd ontdaan om er daar een kaars in te plaatsen. vele bieten werden omgevormd tot gezichtjes. Maar toen dreigde die traditie te loor te gaan, missshien wegens te gevaarlijk langs de wegen. Halloween zal er ook wel voor iets tussen zitten, want zijn die pompoenen niete gelijkaardig aan de bieten van toen. Gelukkig hebben nationale organisaties zich opgeworpen om een nieuw leven te geven aan die Sint-Maartensstoeten, en zo worden nu o.a. wedstrijden uitgeschreven voor de mooist versierde biet. Dus alvast een tip, zeker voor wie niet meedoet aan Halloween.
Ik ben heel blij dat ooit deze foto genomen werd; de foto toont één van de honderden appelen die mijn vader met veel leifde en zorg heeft gekweekt. Op het hoogtepunt had vader zo een tachtig laagstammen staan, en die brachten zeer veel vruchten voort. We konden de winter overbruggen zonder en zelf maar één te moeten kopen. Vader was ook altijd benieuwd naar nieuwe rassen. Hij at dan ook meerdere appelen per dag, de reden van zijn lange leven, wie zal het zeggen? Helaas is dat nu voltooid verleden tijd. De nieuwe eigenaars hebben alle bomen gerooid; best dat vader dit nooit zal moeten zien. Deze bijdrage, deze foto is dan ook een eerbetoon aan hem!
Op een tekenblad tekende Piet een groot plusteken en legde kleine zus uit: “Dit betekent positief.” Met een veeg plaatste hij er een even groot minteken naast en zei: “Dit betekent negatief.” Zusje Anja bekeek hem met gefronst voorhoofd, dacht diep na, nam de stift en tekende het plusteken met daaronder het minteken. Verbaasd vroeg Piet: “Wat betekent dat?” Glunderend antwoordde zij: “Dat je het positieve altijd moet onderlijnen!”
Op initiatief van een 70-tal Italiaanse vluchtelingen- en andere hulporganisaties werd zaterdag een tafel zonder muren gedekt op de Via della Conciliazione, de laan die rechtstreeks naar het Sint-Pietersplein en de gelijknamige basiliek leidt. Daar kregen 650 noodlijdenden een gratis feestmaal aangeboden. Met het initiatief Tavolata romana senza muri (Romeinse tafel(gezelschap) zonder muren) wordt de aandacht gevestigd op het migratiedrama, verduidelijkt Sabrina Alfonsi. Tegelijk maken wij duidelijk dat wij niet bang zijn voor de religieuze en culturele verschillen, die wij juist als een verrijking willen waarderen.
Het idee voor de 270 meter lange tafel zonder grenzen was afkomstig van de christelijke vrijwilligersorganisatie FOCSIV
Verborgen erfenis van klooster Yesse - Hein BLOEMINK
Dit is het ongelofelijke verhaal van het Vaticaan dat de Nederlandse staat aanklaagt wegens diefstal van grond tijdens de reformatie in 1594. Maar dit is ook het verhaal van Florentia Renghers (1555-1590), de non in het Cisterciënzer klooster Yesse bij Haren. Ze is gewetensvol en strijdvaardig en komt in opstand tegen haar klooster. Ze wil opkomen voor de bevolking die lijdt onder oorlogen en armoede. Zij beraamt de roof van het gehele kloosterbezit en zet hiervoor haar leven op het spel. Haar daden leiden ruim vierhonderd jaar later, in 2020, tot een harde confrontatie tussen het Vaticaan en de Nederlandse overheid, die de schatkist miljarden kan gaan kosten. De regering schakelt zelfs de geheime dienst in om het gevaar te bezweren, maar weet niet dat ook de Italiaanse maffia een graantje wil meepikken, zodat de waarde van een mensenleven snel daalt.
Wie naar Dadizele gaat, komt gewoonlijk op bedevaart, en na een kop koffie of een pint is het algauw tijd huiswaarts te keren. Maar als jullie er dan toch komen, neem eens de tijd om het Rosarium - gebedspark naast de basiliek - in te lopen en dan vind je halverweg een uitweg naaar een park met vijver, en zo sta je oog in oog met wat ooit het kasteel van Ridder Jan was. Lang was dat een retraitehuiis voor priesters. Een tijd terug is het omgevormd tot Mariënstede, een woonplek voor mindervaliden. Ja, te Dadizele is er dan ook veel te ontdekken, en kan het weten, want nog steeds fier op mijn geboortedorp!
Wie naar Dadizele gaat, richt er meteen zijn ogen op het Mariabeeld, want mensen komen er op bedevaart. Maar als je er dan toch bent, bestijg dan eens de trappen achter het miraculeuze beeld, en je komt voor het hoogaltaar te staan waar je ook de prachtige brandglasramen kan bewonderen.
Dokter Steven Vyncke, zoon van professor en archeoloog Ghislain Vyncke, krijgt bij zijn consultaties bezoek van een Bulgaar, die hem komt melden dat zijn vader in Bulgarije niet verongelukt is, maar moedwillig werd vermoord. Hoe voelt Steven Vyncke zich als hij even later verneemt dat die Bulgaar op klaarlichte dag op straat werd doodgeschoten? Een intrigerende situatie waarbij de Bulgaarse maffia en in het bijzonder de organisatie 'Cirkel Twaalf' een belangrijke criminele rol speelt. Freelance journalist, Marc Ackein, wordt erbij betrokken en onderzoekt op zijn eigenzinnige manier de moorden ...
Een spannend verhaal, dat zich voornamelijk afspeelt in Gent, Ravadinovo en Sofia, met het politiek woelige Bulgarije van 2013 als decor.
Als vader tot op vandag over iets spijt heeft, is het feit dat hij niet verder mocht studeren, want hij zou heel zeker ingenieur geworden zijn, maar toen hij van het lager af was, begon de oorlog en kon hij gelukkig nog naar de 'vakschool' (technisch onderwijs), ook ergens omdat zijn vader het nut er niet van inzag verder te studeren. In die tijd was weken op het land en bij de boer in de ogen van mlijn grootvader het van het. Ook al kwam de hoofdonderwijzer vaak over de vloer daar vader zelfs een jaar hoger zat in de lagere school. maar mijn grootvader had daar geen oren naar, misschien omdat hij zelf acht jaar soldaat was en aan het front lag.
Regelmatig stellen mensen de vraag aan welke ringvinger men de trouwring moet dragen. Protestanten en ongelovigen droegen hem vroeger altijd rechts en katholieken droegen hem links. In sommige katholieke streken droeg men de trouwring toch ook aan de rechterkant. Strikte voorschriften of de ring nu links of rechts moet gedragen worden, bestaan er niet. Vandaag dragen de meeste mensen de trouwring toch langs de linkerkant, de kant van het hart. Velen verwijzen nog altijd naar een verhaal uit de tijd dat de geneeskunde en de wetenschap nog niet helemaal wisten hoe het menselijk lichaam in elkaar zat. Lang geloofde men dat er een ader door de ringvinger van de linkerhand liep die helemaal tot aan het hart liep, de liefdesader of de “vena amoris”.
Binnenkort zijn er weer verkiezingen en gaan we onze stem uitbrengen op mannen en vrouwen die ons mogen vertegenwoordigen in de politiek. We gaan mannen en vrouwen aanduiden waarvan wij weten of minstens denken dat ze opkomen voor wat wij belangrijk vinden. Zij mogen onze spreekbuis zijn in de politiek. Gaan stemmen is dus niet zomaar wat bolletjes gaan kleuren. Je duidt daar aan wie er voor jou in de politiek beslissingen mag nemen. De normen en waarden waar jij voor staat. staan die kandidaten waar jij voor stemt daar ook voor ? Daar dien je goed over na te denken.
Onze brievenbussen krijgen heel wat folders te slikken waarin partijen en kandidaten zichzelf voorstellen, aanprijzen en grote beloftes doen. In heel wat tuinen zetten mensen borden met affiches van familieleden, vrienden of bekenden die deelnemen aan de verkiezingen als een teken van: “Die vertrouw ik, op die kun je gerust stemmen”.
VOOR ZO EEN LANG LEVEN VAN WERKEN EN ZORGEN, ONDANKS ZIJN ZIEKTE BEGIN DIT JAAR, WERD VADER EEN DAG LANG IN DE WATTEN GELEGD, ZOWEL IN VOOR-EN NAMIDDAG AL LUST HIJ GEEN CHAMPAGNE ....ZEGT HIJ DAN! OP ZIJN VERJAARDAG SCHIJNT SINDS JAAR EN DAG ALTIJD DE ZON EN DAN DRAAGT HIJ LIEVER IETS LICHTS, AL WARM GENOEG OP DE KAMER. TOCH HAD HIJ DEZE BEDENING: AL ZIJN BROERS EN ZUSSEN ZIJN OVERLEDEN EN OOK ZIJN VRIENDEN ZIJ NAAR DE OVERKANT;;;
Pas veertien dagen terug mochten we moeder in de bloemetjes zetten met haar verjaardag. Vandaag is het de beurt aan vader. Jullie herinneren zich nog dat mijn vader zwaar ziek was begin dit jaar en er even gevreesd werd voor zijn leven. Maar wat een wonder - zoals ook velen beamen in het verzorgingstehuis - dat hij a.h.w. herboren is. Zijn geest is helderder dan voorheen, hij vertelt honderduit en geniet van het leven. Ik ben dan ook blij deze vreugde me jullie te delen nu 'papa' 92 jaar is mogen worden! Moge hij nog vele jaren samen zijn met moeder, al is voor hem altijd de winter een moeilijk te overbruggen periode. Maar vandaag is het feest!
Een professor middeleeuwse geschiedenis wordt op rituele wijze vermoord. Die moord stelt het team van hoofdinspecteur Frans De Nolf zwaar op de proef.
Een zakenman vraagt aan journalist Mark Ackein om een doodsbedreiging te onderzoeken. Beide zaken blijken een verband met elkaar te hebben. In een kat-en-muisspel onderzoeken Ackein en De Nolf elk op hun manier de moordzaak, die uiteindelijk de aanvang blijkt te zijn van een hele reeks waanzinnige moorden in Gent. Is de recherche niet opgewassen tegen een seriemoordenaar? Uiteindelijk leidt het onderzoek naar mensen die niet zijn wat ze blijken te zijn
Bert Bergs (Robert Vandenberghe) is pas op late leeftijd begonnen met het schrijven van thrillers. In een directe stijl brengt hij spannende verhalen die altijd welk ergens in relatie staan met zijn vroegere biotoop: de Gentse universiteit.
Daarom kon ik het niet laten dit bericht met jullie te delen! Achter elk cijfer een mens van vlees en bloed die nooit de kans heeft gekregen voluit te leven... toch even bij stil staan misschien!
Volgograd, dat toen nog Stalingrad heette, was een van de meest zwaarbevochten steden tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de winter van 1942/1943 kwamen er naar schatting 700.000 soldaten en burgers om het leven. Duizenden soldaten vroren dood.
Meer dan zeventig jaar later worden nog altijd heel wat slachtoffers vermist.
Mag je altijd een engel aan je zijde hebben. Iemand die je opvangt als je valt. Die je dromen aanmoedigt. Die je blijdschap inspireert. Die je bij de hand neemt en door alles heen helpt. In al onze dagen zijn onze levens in verandering. Zowel tranen als blijdschap kruisen ons pad. Mogen langs de wegen die je gaat, de afstanden duizend maal liefdevoller zijn dan eenzaam!
Een jonge straatartiest vroeg aan een goede vriend van me of die wilde meedoen in zijn streetact. De jongeman zou vanaf het aanpalende balkon een sprong in de lucht maken, en zo meteen over het hoofd van die vriend springen. Wie goed toekijkt ziet dat hij met moeite de ballustrade haalt of hij dondert naar beneden op het harde beton. Door vliegend te trappen kon hij zich net vastgrijpen aan de betonnen wand, om dan toch een sprong te maken over mijn maat. Allemaal erg spannend maar levensgevaarlijk.
In de avond zittten we nog bij te praten in zijn appartement tot ik plots vanuit het raam iemand zie lopen op het platform. Het was al lichtjes donker, en ik roep: 'Er loopt daar iemand op het dak', maar mijn maat reageert niet. ik zie de gast nog wat over en weer lopen op dat dak en zeg het met aandrang dat het echt waar is. Het heeft lang geduurd voor hij opstond en met eigen ogen zag dat er inderdaad iemand op het dak liep. Het was niemand minder dan de acrobaat die zijn gsm en zo op het platform had laten liggen.... En dankbaar was voor de medewerking van de vriend.
Na mijn eerder zwaarwichtige bijlagen is het nu tijd voor 'soep met balletjes'. Moet je die alleen drinken, nodig dan een buur of een vriend uit. De soep is er en een goed gesprek volgt zo wel! SMAKELIJK! Ideaal om de oktobermaand te starten!
Schenk aandacht aan alles wat waar is, alles wat edel is, alles wat rechtvaardig is, alles wat zuiver is, alles wat lieflijk is, alles wat eervol is, kortom, aan alles wat deugdzaam is en lof verdient.
We denken er te weinig bij na hoe vele uren mensen in een te warme keuken staan om ons al die fraaie gerechten voor te schotelen, zowel op hotel als op restaurant.
Elke seconde verlaat iemand deze wereld. Leeftijd heeft er niets mee te maken. We staan allemaal in deze lijn zonder het te beseffen. We weten nooit hoeveel mensen voor ons in de rij staan. We kunnen niet uit de rij stappen om vervolgens weer achteraan te sluiten Niemand kan deze rij vermijden.
Dus.... terwijl we in de rij staan te wachten:
Laat momenten tellen. Maak het verschil. Pleeg dat telefoontje. Stel prioriteiten. Maak tijd. Geef mensen het gevoel dat ze er toe doen. Laat je stem horen. Maak de kleine dingen groot. Laat iemand glimlachen. En vooral je zelf.
Maak die verandering. Zet jezelf bovenaan het prioriteiten lijstje. Zorg ervoor, dat je mensen vertelt dat ze geliefd zijn. Wees er zeker van, dat je nergens spijt van hebt. Heb lief. Sluit Vrede zover het mogelijk is. Zorg dat je er klaar voor bent.
Deze wereld laat je achter je, met de wens dat je nog graag 5 minuten extra zou willen hebben . Word elke dag wakker met het besef dat het leven een geschenk is!!! en haal er het beste uit!
En leef je leven zoals jij dat wilt en niet hoe andere jou willen zien ❤️
Volgens een legende uit de 19e eeuw ontmoette de Waarheid en de Leugen elkaar op een dag. De Leugen zei tegen de Waarheid: "Het is een prachtige dag vandaag"! De Waarheid keek omhoog naar de hemel en zuchtte, want de dag was werkelijk prachtig. Ze brachten veel tijd samen door die dag. Uteindelijk kwamen ze bij een waterput. De Leugen nodigde de Waarheid uit. "Kom, het water is erg lekker, laten we samen een bad nemen!" De waarheid, vertrouwde het niet helemaal, testte het water en ontdekte dat het inderdaad heel lekker was. Ze ontdeden zich van hun kledij en begonnen zich te baden. Plots vloog de Leugen uit het water, trok de kleren van de Waarheid aan en rende weg. De woedende Waarheid kwam uit de put en holde overal heen om de Leugen te vinden om haar kleren terug te halen. De mensen, die de Waarheid naakt zagen, wendde hun blik af, met schaamte, minachting en woede. De arme Waarheid keerde terug naar de put en verdween voor altijd, zich daarin verstoppend. Zich schamend voor haar onbedekte naaktheid. Sindsdien reist de Leugen de wereld rond, verkleed als de waarheid. Weinigen valt het op , omdat de meesten onder ons geen enkele wens hebben om de naakte Waarheid te ontmoeten.
Het wereldberoemde schilderij - "De waarheid die uit de bron komt", Jean-Léon Gérôme, 1896.
Mama is het woord waar het leven mee begint. Mama is het woord dat hoort bij ieder kind. Een woord om zacht te zeggen, niet om te schreeuwen. Het hoeft niets uit te leggen en gaat door alle eeuwen Mama is het woord waar de mensheid mee begint. Mama is een ander woord voor Liefde
VANDAAG NEEM IK ENKEL DE TIJD VOOR MIJN MOEDER. AL MIJN ENERGIE, DOEN EN LATEN GAAT DAN OOK NAAR HAAR UIT, NU ZE 89 JAAR IS MOGEN WORDEN! PROFICIAT MAMA ! NOG HEEL VEEL GELUKKIGE JAREN SAMEN MET PAPA IN GOEDE GEZONDHEID NAAR HART EN GEEST!
We waren in COLMAR en mijn vriend zegde: hier se, weer een kerk naar jou genoemd. Het bleek zelfs om een kathedraal te gaan toegewijd aan St. MARTIN. Maar waar we niet eens naar zochten, trok onze aandacht. Daar vind je trouwens "La Vierge au buisson de roses" of "Maria im Rosenhaag", een meesterwerk van Martin Schongauer uit 1473.
Terug van vakantie moet menigeen naar de winkel, zeker tegen het weekend.Maar er was een tijd dat je enkel kocht wat je nodig had en er te vinden was. Je stond geen uren in de file voor een goedkoper product, en je had persoonlijk contact met de verkoopster. Het was een deel van de familie, en je kon zelfs als kind naar de winkel met jouw fietsje....
Dankbaarheid, het gevoel van dank in m'n hart… het stelt me in staat om te zien wat ik al heb en even te vergeten wat er ontbreekt. Dankbaarheid laat me voelen hoe overvloedig mijn leven reeds is. Soms vergeet ik waar m'n grootste schatten liggen. Als ik mensen in m'n leven heb om lief te hebben ben ik gezegend met het meest waardevolle dat het leven me kan schenken. Ik waardeer deze rijkdom en ben er dankbaar voor.
Hier wil ik even stilstaan bij het mooie dat ik in mijn leven reeds mocht meemaken. Ik denk aan alle mensen van wie ik warmte, vriendschap of liefde mocht ontvangen: kinderen, echtgeno(o)t(e) of vrienden met wie ik vreugdevolle gebeurtenissen mag delen, met wie ik plezier kan maken, maar die me ook dragen in moeilijke dagen. Ik denk ook aan de momenten waarop ik zelf iets mocht betekenen voor anderen. Want geven en delen geeft voldoening die niet in woorden is uit te drukken.
En ook hier sta ik even stil bij mijn eigen moeilijke momenten. Tegenslagen, onenigheid met iemand waar ik eigenlijk wel van houd, een kwetsend woord dat ik soms veel te vlug uitspreek. Ziekte of overlijden van een dierbare. Want even stilstaan bij moeilijke momenten werkt ook genezend; het helpt me in het verwerkingsproces ervan.
Liefde zoals een kind dat ervaart is niet de liefde die wij ervan hebben gemaakt in de loop der jaren. De liefde van een kind is puur, oprecht, eerlijk. Deze liefde is onvoorwaardelijk. Als volwassenen vergeten we vaak het pure te waarderen daar we te veel met onszelf bezig zijn. We zijn vergeten te voelen vanuit ons hart.
Zoek die pure liefde weer binnen in jezelf, herinner je het onvoorwaardelijke dat je als kind eens voelde. Vul jezelf weer met liefde en deel ze door jezelf te zijn de ware, de pure, de liefdevolle jij...
Voor iedereen die na De schaduw van de wind nieuwsgierig is geworden naar de donkere kanten van de populaire stad Barcelona anno nú
Inspecteur Héctor Salgado is al weken uit de roulatie wegens een aanklacht, wanneer hem op officieuze wijze een delicate zaak wordt toegewezen. De ogenschijnlijke zelfmoord van een adolescent wordt steeds complexer naarmate Salgado verder doordringt in een wereld van privileges en machtsmisbruik. Niet alleen die situatie moet hij het hoofd bieden, maar ook een eigen stukje troebel verleden dat op het slechtste moment en op onverwachte manier weer opduikt om wat rekeningen te vereffenen. Idealen, werk, familie, gerechtigheid hebben een hoge prijs… Toch zijn veel mensen bereid die te betalen.
Toen ik deze foto zag moest ik meteen denken aan mijn kindertijd, en meer bepaaald toen alles wegens verbouwingen gebeurde in het washok. Er werd zowel in gekookt als gewassen, en op zaterdag werd ik in de- zinken ovalen bassin gewassen door moeder. Ik denk dat nog anderen zich zo een interieur herinneren. Ik moest daar in elk geval niet zitten te niksen als deze hier. Jaren later werd het wit vervangen door blauwe pvc-platen, en ik heb die wanden nog allemaal afgewassen net voor we het ouderlijk huis verlieten. Zo wilde het moeder.
Soms maanden, zelfs jaren hoor of zie je hem/haar niet. Je leeft beiden je leven en toch, bij dat ene moment dat je mekaar terug ontmoet, volstaat een blik om weer helemaal bij te zijn.
Wat je samen hebt beleefd en gedaan, het vraagt geen woorden, je bent vanzelf weer mee met het hele verhaal.
Dat is voor mij een echte vriend. “Leef” en je zal het “beleven” …
Noveen 8 september tot 16 september 2018 te DADIZELE
8 september is het feest van Maria Geboorte. We vieren de verjaardag van Moeder Maria. Proficiat met de verjaardag van onze Hemelse Moeder. Laten we haar vandaag bijzonder eren en haar voorspraak vragen...
VIERINGEN TIJDENS DE NOVEEN TE DADIZELE
Elke dag eucharistieviering: om 7.30 u., 9 u. en 18.30 u. in de basiliek, om 16 u. in de kapel van het Rosarium.
Elke dag Mariale gebedsviering in de kapel van het Rosarium om 15 u. (op zondag in de basiliek).
Vrijdag 7 september om 20 u.: Orgelconcert in de Sint-Theresiakerk te Slypskapelle, met organist André Meisner (Duitsland). Met zang door Grimmertingekoor Moorslede o.l.v. Claudine Lybeer.
Weekend 8 & 9 september: zaterdag: om 16 u. en 18 u. zondag: om 6 u; 7 u; 8 u; 9 u; 10 u; 11 u; 16 u en 18 u. om 10 u. met koor Cantabile Dadizele o.l.v. Bart Feys.
Zondag 9 september om 20.00 u. in de Basiliek: 'Zingen met Ingeborg'
Een muzikale bezinning, ter ere van Maria verzorgd door Ingeborg - een luister -en meezingconcert.
Het concert is opgebouwd rond het nieuwste album van Ingeborg Where the sky touches the sea (Waar de hemel de aarde raakt) die in september vorig jaar uitkwam. In 2010 was Ingeborg ook meter van het project 'Maria door Vlaanderen gedragen'. Samen met muzikant Tom Van De Venne brengt Ingeborg liederen over vrede, liefde, aanvaarding, vergeving, dankbaarheid... Dit is ook het verhaal van Maria, waarmee we ons bij uitstek zo verbonden voelen in de basiliek van Dadizele, de plaats waar hemel en aarde een beetje samenkomen voor zovelen pelgrims.
De toegang bedraagt 6 euro. Er zijn geen toegangskaarten (te betalen aan de ingang). Deuren open vanaf 19.30 u.
Vrijdag 14 september om 20 u.: Eucharistie gevolgd door kaarsprocessie.
Woensdag 12 september: om 17 u.: kinderzegening
Weekend 15 & 16 september: zaterdag: om 16 u. en 18 u. zondag: om 6 u; 7 u; 8 u; 9 u; 10 u; 11 u; 16 u en 18 u. om 10 u. met koor Fortissimo Passendale.
Vrijdag 19 september om 13.30 u.: Bedevaart naar de 3 Maria’s: Dadizele-Hollebeke-Linselles. Vooraf inschrijven.
Inlichtingen: pastoor: 056 50 91 50 (tel en fax) - pastoor@federatiemoorslededadizele.be of onthaal kerk: 056 50 52 86
Napels, jaren dertig. De excentrieke commissaris Ricciardi onderzoekt de zaak van de oude tarotkaartlezer Carmela Calise, die in haar appartement is doodgeslagen. Maar wanneer hij op de plaats delict aankomt, willen de buren niets loslaten. Stukje bij beetje komen de feiten toch naar buiten: Carmela ontving haar cliënten in haar aftandse appartementje, onder wie de rijksten en machtigsten van de stad, die ze een misleidende toekomst voorspelde. Met haar vele vijanden zijn er verdachten in overvloed... Dankzij Ricciardi’s onverklaarbare gave lijkt hij meer te weten dan alle anderen, maar de moordzaak blijft een mysterieuze kwestie. De dood bedriegt in Napels is het nieuwste boek van De Giovanni, als altijd intelligent en atmosferisch.
Ondanks dat sprake is van moord en doodslag en het leven in 1931 in Napels als zwaar kon worden bestempeld, is de sfeer in ‘De dood bedriegt in Napels’ sereen te noemen. Dit en het bloemrijke taalgebruik van de auteur maken dat ‘De dood bedriegt in Napels’ een zeer ontspannen verhaal is om te lezen.
Een boek dat ik in één ruk heb uitgelezen; ik kijk al uit naar ander werk van deze auteur.
Duidelijker kun je een Dode hoek bij een vrachtwagen niet aantonen. Alle personen op de foto zijn NIET zichtbaar voor de chauffeur. Iets om over na te denken als fietser of wandelaar.
Emilie heeft de verloren gewaande brieven van Michelangelo in haar bezit. Maar er zijn meer mensen die deze brieven - vanwege hun explosieve inhoud - in handen zouden willen krijgen. Al snel beseft Emilia dat de jacht op haar geopend is. Florence 1526 Mire heeft Angelina en Michael, haar twee kinderen, allebei iets nagelaten waarmee ze hun een bezorgde toekomst dacht te bezorgen. Niet lang na haar dood reizen de twee samen naar Rome om Michaels vader te zoeken. Daar blijken de laatste geschenken van hun moeder kostbaarder dan ze dachten...
Een aanbevolen boek nu er nog tijd is alvorens het werkjaar begint!
Marianne en Theo Hoogstraaten leggen in hun boeken op een prachtige manier de link tussen heden en verleden. Inmiddels hebben ze negen veelgeprezen thrillers op hun naam staan, waaronder Bloedlink en de Verleidsters.
Toen ik een tijd terug naar de mis ging in de hoofdkerk te Roeslelare zag ik een hoop kerkstoelen op elkaar gestapeld en dat net naast de zijingang van de kerk. Mijn eerste idee was dat deze stoelen gebruikt waren voor een afgelopen concert of dat ze er misschien nog moesten geplaatst worden. Toen ik terug buiten kwam werd ik aangesproken door een dame die zegde dat het toch wel schandalig is kerkstoelen zo te kijk te zetten, want uiteindelijk ging het om een 'kunstproject'. 'Het lijkt wel een uitverkoop', voegde ze er nog aan toe, en dat in een tijd waar de kerken leeglopen. Kon het echt niet op een andere plaats?! Mocht je zo een stoel willen gebruiken, dan zou er nog voor betaald moeten worden.Het lijkt echt lachen met de Kerk, mijn gedacht!
De fotograaf leek zich ook te schamen, want nam de foto zo dat de kerk amper in beeld komt...
Een dwaas wilde smid worden. Hij bouwde een werkplaats, kocht een blaasbalg, een hoop ijzer, een aambeeld en enkele hamers. Het ijzer wilde niet gloeien. Wat hij ook probeerde, de vuurplaats bleef koud. Toen ging hij naar de rabbi en vroeg advies. De rabbi zei: "Je denkt alles te hebben om smid te zijn, maar het wezenlijke mis je: de vonk."
Er lijken steeds minder relaties (in de breedste zin van het woord) te bestaan die gefundeerd zijn op het wederzijdse geven en nemen, loyaliteit en vertrouwen, waardoor ze van onschatbare waarde zijn geworden. De maatschappij verliest steeds meer het degelijke en o zo kostbare moraal wat gestoeld was op zulk soort normen en waarden.
Kofi Annan is zaterdag op 80-jarige leeftijd overleden in zijn woning in Zwitserland na een kort ziekbed. Dat hebben zijn familie en organisatie laten weten op Twitter. Zijn Zweedse vrouw Nane en hun kinderen Ama, Nina en Koja waren de afgelopen dagen aan zijn zijde.
“Vandaag rouwen we om het verlies van een groot man, een leider en een visionair”, schrijft de migratieorganisatie van de VN op Twitter.
De Ghanees leidde de Verenigde Naties van 1997 tot en met 2006. Annan gold als een groot diplomaat en bruggenbouwer. In 2001 kreeg hij (samen met de VN) de Nobelprijs voor de Vrede, onder meer voor zijn strijd voor de mensenrechten.
Annan was bijna zijn hele carrière in dienst bij de VN. Hij begon in 1962 bij de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) en stond ook lange tijd aan het hoofd van de vluchtelingenorganisatie van de VN (UNCHR).
Eindelijjk hebbben de overstromingen in de deelstaat KERALA in het uiterste zuiden van INDIA het nieuws hier gehaald, dit vele dagen na de nooit geziene moesonregens die alles onder water heeft gezet. Kerala is het meest groene deel van het immense land, maar moet het vooral hebben van de visvangst. ik mocht er een paar maal vertoeven. maar te ver van ons bed zeker om dat meteen in het nieuws te bregen zeker?! Ook de echte hulp van de plaatselijke vissers daar waar de economie van INIDA groot is.
Vriendschap is een zeldzaam kruid. In onze maatschappij lijkt de typische man-vrouwrelatie, liefst een seksuele relatie, het unieke model van de liefde, terwijl een van de diepste dingen in het leven in heel de gesschiedenis van de mensheid de vriendscap is. Gewone,maar hechte vriendschaptussen twee vrienden of vriendinnen. Je leest het in de Bijbel - David en Jonathan - en in de Griekse tragedies en de toneelstukjken van Shakespeare.
Al enige tijd zit ik zonder inspiratie. De tips die ik daarnet las zullen me misschien een springplank bieden. kunnen jullie ook wellicht gebruiken.
Vertel een kort verhaaltje met een grootvader.
Schrijf een absurd gesprek op basis van een conversatie die je ergens hoorde.
Duid terwijl je leest een woord aan dat je raakt. Zoek de definitie op van dat woord. Bedenk 3 eigen definities.
Wat doet jou glimlachen?
Beschrijf je demonen of innerlijke criticasters die je schrijven bemoeilijken. Wat zeggen ze? Hoe zien ze eruit? Wat is hun geschiedenis?
Beschrijf een mislukking in je leven.
Maak een lijstje van vragen voor iemand die je graag zou interviewen. Het moeten geen echte of levende persoon zijn.
Schrijf over je dagelijkse gewoontes en routines.
Maak een gedicht met als eerste regel een kop uit de krant.
Verzin een verhaaltje bij een mail die je onlangs kreeg.
Beschrijf je kamer die je als kind had.
Neem een willekeurige bladzijde uit een magazine. Omcirkel enkele woorden die je aandacht trekken. Schrijf een gedicht of dagboekfragment met die woorden.
Je kan ook bidden met woorden van Maria uit de Bijbel. Haar bekendste gebed is ongetwijfeld het Magnificat of de Lofzang van Maria: Lucas 1:46-55. Religieuzen en priesters bidden dit elke avond als onderdeel van het getijdengebed. Ze staan daarbij recht zoals voor de evangelielezing.
Hoog verheft nu mijn ziel de Heer, verrukt is mijn geest om God, mijn Verlosser,
Zijn keus viel op zijn eenvoudige dienstmaagd, van nu af prijst ieder geslacht mij zalig.
Wonderbaar is het wat Hij mij deed, de Machtige, groot is Zijn Naam!
Barmhartig is Hij tot in lengte van dagen voor ieder die Hem erkent.
Hij doet zich gelden met krachtige arm, vermetelen drijft hij uiteen,
machtigen haalt Hij omlaag van hun troon, eenvoudigen brengt Hij tot aanzien;
behoeftigen schenkt Hij overvloed, maar rijken gaan heen met lege handen.
Hij trekt zich Zijn dienaar Israël aan, Zijn milde erbarming indachtig;
zoals Hij de vaderen heeft beloofd, voor Abraham en zijn geslacht voor altijd.
Maar er zijn ook zinnen van Maria die heel goed kunnen dienen als een kort, meditatief herhaald gebed.
Aan het eind van de mis vraagt de pastoor : "Hoeveel van jullie hebben hun vijanden vergiffenis geschonken." Zo'n 80% steekt aarzelend zijn hand op. De priester herhaalt zijn vraag met nog meer aandrang: "Hoeveel van jullie hebben hun vijanden vergiffenis geschonken?" Iedereen steekt nu zijn hand op, behalve een oud mannetje op de eerste rij. De pastoor vraagt hem waarom hij zijn vijanden niet vergeeft. Waarop hij antwoordt: "Ik heb geen vijanden." De priester gelooft zijn oren niet en vraagt hoe oud de man eigenlijk is. Hij zegt dat hij 99 jaar en 11 maanden oud is. Alle kerkgangers klappen in hun handen en mompelen: "Proficiat." Maar de pastoor houdt aan en spreekt de man erop aan: "Dat kan toch niet waar zijn... zo oud en echt geen vijanden?" Waarop de grijsaard met een glimlach antwoordt: "Ze zijn allemaal dood."
HIERBIJ DE BETERE FOTO'S n.a.v. de huwelijksverjaardag van mijn ouders. Ze werden onverwacbht getrakteerd door het personeel. Dat maakt me bijzonder gelukkig! Vader lijkt precies nog een stoute jongen....
Spreken en handelen in overeenstemming met wie we echt zijn en wat we echt denken en voelen, levert alleen maar voordelen op. Alleen in eerlijkheid vind je de ander. Je wordt maar geliefd om het deel wat je echt bent, niet om wat je verborgen houdt.
Je bent écht verbonden met mensen als je oprecht kan zijn in wat je voelt en zegt. Beloftes doen die je niet kan waarmaken, uitspraken die niet van harte zijn, zaken verdraaien of nodeloos ontkennen... Mensen gaan aan je twijfelen als ze merken dat wat je zegt en doet niet in overeenstemming is met wie je écht bent. Geloofwaardigheid terugwinnen, kost meer moeite dan ze verliezen.
Schaamte, angst, onzekerheid: de beste manier om ze te overwinnen is er voor uit te komen. Je sterker voordoen dan je in een bepaalde situatie bent, lijkt voor even te helpen, maar blijft niet duren. Wees ook tegen jezelf eerlijk. Het getuigt van respect tegenover jezelf en tegenover de ander.
Mensen die betrouwbaar en geloofwaardig overkomen, krijgen ook meer waardering. Wie als een toneelspeler graag rolletjes speelt, moet veel tekst onthouden. Wat heb ik ook alweer gezegd tegen hem of haar? Heeft hij elders iets opvangen dat ik moet corrigeren? Welke uitvlucht zal ik nu weer verzinnen om niet te moeten meegaan? Je anders voordoen dan je bent, is een vermoeiende zaak – en we hebben al zoveel om aan te denken.
Je authentieke zelf zijn is letterlijk een vorm van ontspanning. Wie eerlijk is, nodigt daarmee onbewust anderen uit om dat ook te zijn. Omringd worden door eerlijke mensen maakt je leven rijker en dieper.
Het jaar is 1869. Een gewelddadige drievoudige moord in een afgelegen gemeenschap in de Schotse Hooglanden leidt tot de arrestatie van een jongeman genaamd Roderick Macrae.
De memoires van de hand van de beklaagde maken het glashelder dat hij schuldig is aan de misdaad, maar het is aan de beste juristen en doktoren in het land om vast te stellen wat hem tot zulke brute daden heeft gedreven. Is hij ontoerekeningsvatbaar? Enkel de overtuigingskracht van zijn advocaat staat tussen Macrae en de strop.
Graeme Macrae Burnet heeft een fascinerend en origineel verhaal afgeleverd over de wispelturige aard van de waarheid, zelfs als de feiten glashelder lijken te zijn. Zijn bloedige plan is een intrigerende literaire thriller, gesitueerd in een woest en grimmig landschap waarin macht volkomen arbitrair wordt uitgeoefend.
'Zeer intrigerend relaas van moord op het straatarme Schotse platteland anno 1869 met prachtige historische details en onbetrouwbare vertellers.' - Robert Gooijer, NRC
'Een karakterstudie, een rechtbankdrama en een tragikomische historische schets. En het is een boek waarover je nog lang blijft piekeren.' - NRC Handelsblad
'Een klein meesterwerk.... een geniaal verhaal.' - Sir Edmund, Volkskrant
'Dit boek gaat je aan het hart. Dit is een boek dat we ons volgend jaar nog herinneren.' - ***** Vrij Nederland Detective en Thrillergids, Thriller van het jaar 2017
Als er een gezegde bestaat dat je je vrienden kan kiezen, maar je familie niet, dan houdt dat in dat het in veel families (in alle families ?) nooit allemaal soepel draait, zeker ? Je komt uit een zelfde nest en toch blijkt het in het latere leven niet (meer) te klikken met eigen broers of zussen. Curieus, hé. Wanneer ik terugkijk in de familiegeschiedenis tot onze (over)grootouders, dan merk ik eigenlijk hetzelfde. Ik zie dat ook bij de eigen zussen en bij de dichte familie . Ook ik heb eigenlijk méér aan een aantal vrienden dan aan eigen familie ; maar dat is ook het mooie en unieke aan vriendschap : er is geen familiale dwang bij.
SINDS HET ONVEWACHTE OVERLIJDEN VAN MIJN BROER OP 28 JULI 2014 ZAL MIJN VERJAARDAG ALTIJD OVERSCHADUWD WORDEN. IK HOOR NOG ZIJN TELEFONISCHE VERJAARDAGSWENSEN, MAAR ENKELE DAGEN LATER HAD HIJ ONS VERLATEN. HIJ BLIJFT OOK MIJ HIER VOLGEN EN OMGEKEERD ZOALS JE ZIET OP MIJN BLOG LINKS. ZIJN FOTO HEB JE AL LANGER. NU PLAATS IK HIER EEN WERK VAN ZIJN HAND ALS KUNSTSMID.
Wie goed toekijkt vindt hem rechts achter het kerkje....
Vakantietijd... dagen zonder agendadruk, dagen van ongestoord genieten van al dat mooie, dichtbij of ver van huis, tijd voor zomaar wat gesprekken, met vrienden en onbekenden... Wegtrekken. Je huis, je thuis achterlaten. Stappen door de zomer. Zingen in de regen.Spelen in de zon van vriendschap. Zwemmen in de zee van trouw. Dragen, verdragen, elkaar verder dragen.Jezelf vergeten. Anderen een plaats geven. Geloven in elkaar. Geloven in Hem, de Weg, de Waarheid en het Leven. Luisteren met je hart. Misschien vind je tussendoor ook een beetje tijd voor stilte om even God aan 't woord te laten. Want Hij gaat met je mee, ongevraagd en ongezien. Hij houdt je de hand boven het hoofd ,en zegent je.
VANDAAG DOE IK EFFEN LEKKER NIETS. IK LAAT ME LEKKER VERRWENNEN EN IK ZIE WAT OP ME AFKOMT. HET WORDT WELLICHT EEN VERJAARDAG OM IN DE ANALEN TE SCHRIJVEN MET EEN HITTERECORD. MIJN DANKBAARHEID NAAR MIJN OUDERS EN DAN IN HET BIJZONDER NAAR MIJN MOEDER DIE ME HET LEVEN SCHONK EN ME NOG ALTIJD NABIJ IS IN LIEFDE EN ZORG, KON JE EERDER AL LEZEN.DANKBAAR VOOR DIT NIEUWE LEVENSJAAR EN VOOR ALLES WAT VOORBIJ IS, GROET IK JULLIE ALLEN VAN HARTE!
Veel mensen vinden het moeilijk om nee te zeggen, uit schuldgevoel, onzekerheid, angst, integriteit... Vaak zeg je gewoon ja om van het gezeur af te zijn, om iemand te plezieren, maar we maken het onszelf vaak moeilijk door impulsief ja te zeggen voor zaken waarvan we niet weten of we ze wel kunnen verwezenlijken. We doen dingen die tegen ons gevoel ingaan en je komt veel te weinig aan jezelf toe. Nee zeggen is vaak lastig maar af en toe "nee" durven zeggen maakt dat we ook "ja" tegen onszelf kunnen zeggen en op een respectvolle manier met anderen en onszelf kunnen omgaan.
Wat als... Meunier niet geschorst was voor de match tegen Frankrijk... 🤔Dan had ik het nog eens willen zien... Wat een speler. Wat jammer. Maar wat een tornooi. Wat een genot. Wat een spirit. Met onze klasbak-kapitein Eden, gij onwaarschijnlijke zot! Gij virtuoos, gij! Gij bebop-jazz-dude! En Kevin, een jongen van Drongen. Wat ben jij toch de meester-schaker, stappen vooruit denkend en dan aan een onmetelijk snelheid het nog tot in de perfectie uitvoeren ook. Wat een heerser! Wat een vista! En die doelman van ons? Wat een peet!? Wat een reflexen, wat een analyses, wat een 'worp', als basis van het legendarische doelpunt tegen Japan... Er was Pfaff, er was Preudhomme, er is Courtois! What the fuck! Wat een team!? Die heerlijke enthousiaste nuchtere ambitie telkens weer. Voor en na de match. Die speelsheid en dat enthousiasme, op het tornooi van de waarheid. Die 'cool' van Kompany, die zelfzekere doch guitige blik. Ik kan er niet van over. Dit was nie normaal! Dit was zo overheerlijk!! Dit gaat me voor altijd bijblijven als dé meest indrukwekkende Belgische sportprestatie als ploeg ooit. Die teamgeest, met die Spaanse gentleman als coach... Pure klasse! Sowieso zijn deze Rode Duivels de enige echte wereldkampioenen, dat zag iedereen. Van hier tot in Tokio. Dank Rode Duivels, super fier Belg te zijn! Vooral omdat jullie met open vizier telkens weer dat positieve voetbal brachten. Chapeau! Welcome back home!!
Op mijn-bijna-verjaardag komen mijn ouders, straks 92 en 89 jaar, me bezoeken! En zoals jullie weten lagen de rouwbrieven voor vader haast klaar begin dit jaar, is hij maaden bedlegerig geweest. Nu is hij zo helder van geest als nooit te vorern en heeft hij enkel een looprekje nodig. Het is dus voor mij hetmooiste geschenk voor mijn verjaardag straks. Eigenlijk verjaar ik pas donderdag, maar omwille van de hittegolf die wordt aangekondigd, en omdat mensen als mijn ouders nog altijd een zondag als iets speciaals zien, dan maar voor vandaag hen uitgenodigd. Dat wou ik toch even met jullie delen!
Op deze nationale feestdag past het hulde te brengen aan onze overleden koning Boudewijn die zo inspirerend was voor elke burger, niet in het minst voor de zwakken en mensen aan de rand van de samenleving. Niet voor niets werd gescandeerd hem meteen heilig te verklaren.
Meester Frieda Degraeve mag dan al advocate zijn aan de balie te Gent, ze heeft ook een uitgesproken interesse voor kerkgeschiedenis. Zonet heeft ze een ernstig naslagwerk gepubliceerd over vrouwen in de katholieke kerk, haar stokpaardje, met de veelbelovende titel Duos habet et bene pendentes, het oude ritueel waarmee de mannelijkheid van de pas verkozen paus wordt gecontroleerd. Een lijfelijke check die wordt uitgevoerd door de jongste kardinaal in functie, nadat de paus heeft plaatsgenomen op een speciaal daarvoor ontworpen stoel met gaten, de sedes stercoraria. Want een vrouw op de troon van Petrus (of is het die van Maria Magdalena?) is de ergste nachtmerrie voor het Vaticaan. Een nachtmerrie die wel eens werkelijkheid zou kunnen zijn, want meester Frieda Degraeve en haar opdrachtgever - een mysterieuze priester met een topfunctie in het Archivum Secretum van het Vaticaan - komen op het spoor van het onweerlegbare bewijs van het historische bestaan van Johanna, de legendarische vrouwelijke paus uit de negende eeuw die de katholieke kerk al twaalf eeuwen verdeelt. Het is een spoor dat Frieda Degraeve en haar gezel naar Praag voert, naar Fulda, Athene en Rome, in een beklijvende maar levensgevaarlijke zoektocht naar een graf en een boek dat de Congregatie voor de Geloofsleer - ontstaan uit de inquisitie - koste wat het kost vernietigd wil zien. Op gevaar van eigen leven gaat meester Frieda Degraeve op zoek naar de waarheid. Een waarheid die haar stoutste dromen overtreft, en de fundamenten van het katholicisme onderuithaalt.
Na heel wat aandringen, en op de duur de man der wet onder de arm te hebben genomen, heeft de buurvrouw eindelijk beslist met de boom naar de kapper te gaan, en dit na twintig jaar. Dus geen overhangende takken van 30 cm, maar een halve boom van 3 meter. Gelukkig zonder vrederechter.
Na 25 jaar werd het tijd voor een nieuw VELUXraam in de badkamer. Het kon nog wel even meegaan, maar met die hitte is het toch goed als je de badkamer even kan verduisteren. Maar nog het meest om wat privavcy te hebben als ik een bad wil nemen of voor de lavabo sta, want in deze rare tijden weet je maar nooit. Ik verklaar me nader, aan de overkant van de straat is er op zelfde hoogte een meijeskamer bij de buren. Ik mag het niet gedroomd hebben dat ... vul het zelf maar in. Nu de timmmerman er toch was, vlug hem wat klusjes laten doen al zullen die duur betaald worden. Dus daar gaat het congéged.. als het al niet op was. lol
De vakantietijd is een tijd waar velen naar uitzien. Even weg uit de sleur, uit de drukte van werk en huishouden, school en beroep. Even weg uit het moeten. Even vertoeven op andere plaatsen, ‘ander eten’, ander klimaat, cultuur opsnuiven of luieren op het strand en genieten van het niets doen.
Maar niet voor ieder is het vakantie. Al die werkers in horeca en toeristische centra, om de vrije tijd voor de één mogelijk te maken, is het werken voor anderen geboden. Veel mensen zijn niet in de gelegenheid om vakantie te vieren. Bij gebrek aan geld en middelen, door ziekte en teveel aan problemen.
En met name de oudere mensen zien vaak op tegen de vakantie. De kinderen zijn dan afwezig en dan voelen zij zich kwetsbaar. En ook de hulpen zijn in de vakantietijd minder aanwezig. Vakantie is voor veel ouderen een grotere eenzaamheid.
Daarom zou ik voorstellen: Let iets meer op mensen in de buurt, geef elkaar in de vakantie wat extra aandacht.
Waarom ik zo weinig nog langskom, dat hangt een mens niet aan de grote klok. ik ben ondertussen bijna genezen maar afgelopen tijd, zeg maar weken en maanden, had ik vooral al mijn energie nodig voor het opvolgen van een erfenis van een tante die in alle eenzaamheid is gestorven, straks drie jaar terug. Toen we het overlijden vernamen kon niet één instantie iets vertellen 'in naam van de wet op de privacy', over het hoe en wat tot alle erfgenamen plots een belastingsaanslag kregen omdat we het overlijden - waar niet één van ons allen weet van hadden - niet tijdig haddden aangegeven , we daarom grote boetes moesten op betalen, de successierechten nog niet meegerekend. Toen wist men ons plotseling wel wonen!
Het was in die periode dat onze ouders verhuiisden naar een woon-en zorgcentrum, en dat het ouderlijk huis moest verkocht worden. Krijg je dan recent nog vanuit het niets een mail van een advocaat die tevens bewindvoerder is van een andere tante, dat haar huis zal verkocht worden.... en je eigenlijk niet meer aan haar spuletjes of inboedel geraakt.
De voorbije jaren tot op heden zijn dan ook vergaan in veel mailverkeer om in alle gevallen nog iets financieel of materieel uit de brand te slepen. Advovaten en notarissen lijken dan ook de best betaalde dieven te zijn....
Je zou voor minder tijd noch zin hebben nog te bloggen of gastenboeken aan te doen. Zeker als er dan sommigen zijn die reeds iets achterlieten op mijn gastenboek alvorens ik maar de kans kreeg zelf iets te bloggen. Het is dat moment dat me deed twijfelen of ik wel verder wilde gaan, want blog je iets halverwege de dag, niet één die het nog leest... en nu is ook mijn laatste glas rosé uit.....
Lof met uitstelling en monstrans; elke avond thuis de rozenkrans. Priesters, broeders in het lang, een Hoogmis met gregoriaans gezang.
Op feestdagen een drie-heren mis en vrijdags nergens vlees, maar vis. Volle aflaat en veertig quadragenen, geen korte rokjes en vooral geen blote benen.
Een priester met de rug naar het volk, heel veel engeltjes op een wolk. Dood, oordeel, hemel of hel, een misdienaar met een altaarbel.
Antoniusbrood, Hubertusbrood, de kerk met haar moederschoot. Veel wierook in een wierookvat, een zieltje waar een vlek op zat.
Processie met baldakijn, en lid van de H. Familie zijn. 's Zondags vespers of completen, en vooral je kerkboek niet vergeten.
Voor alles krijg je genade van staat, een schietgebedje kan ook geen kwaad. Geloof, hoop, liefde en berouw, op het priesterkoor vooral geen vrouw.
De suise met "eerbied in Gods huis", leef vroom en zedig, rein en kuis. Hoogeerwaarde, Zeereerwaarde, Eerwaarde, kruisdagen voor de vruchten der aarde.
Te Deum Laudamus een pauselijke zegen, Christoffel beschermer op alle wegen. Een priester met een bonnet, de mis begint met een voetgebed.
's Zondags mag je beslist niet breien, en in de vastentijd niet vrijen. Vijf geboden van de kerk, zilverpapier voor het missiewerk.
Af en toe op bedevaart, St. Jozef wordt gevierd in maart. 1e schaal, 2e schaal, 3e schaal, met een cent begint het kapitaal.
Ridder van het Heilige Graf, met kap en degen, zondaars die het schuifje kregen. Donderpreek met veel Latijn, een misdienaar zit aan de wijn.
Missionarissen die zwartjes bekeren, drie keer daags de Engel des Heren. Openen en sluiten met de christelijke groet, een moeder die haar kerkgang doet.
Een bisschop slaat je op de wang, de vastentijd was toch zo lang! Antonius voor verloren zaken, de-gelovigen-zijn-verplicht-de-hun-bekende- huwelijksbeletselen-waarin-niet- is-gedispenseerd-ten-spoedigste aan-de-pastoor-bekend-te-maken.
Een zegen met de wijwaterskwast, een drietal beelden op de kast. Portiuncula op Allerzielen, op een of twee knieën knielen.
Engel van God die mij bewaart, heeft de duivel wel of niet een staart? Een retraite voor het volle leven, een missiepreek om van te beven.
Van de zuster een heel mooi prentje, de knikengel dankt al voor het centje. St. Cecilia op het koor, en ga zo maar door, ga zo maar door.
Zorgelijk...bijna de helft van de Belgen voelt zich eenzaam...vooral de groep tussen 20 en 50 jaar...wellicht hebben veel mensen alleen virtuele contacten, veel jongeren mensen zoeken ook geen contact met de buurt en het dorp waar ze wonen...dat merken we in onze parochies en daar zouden we op een of andere manier iets moeten aan doen...
Twee namen die bij jullie een belletje doen klinken wellicht. Het is dan ook goed dat deze werken opniuewd vertaald zijn naar onze tijd. Elk werkje zou je in één dag kunnnen uitlezen, spannend en geestig. Eén titel heb ik al uit; straks een volgende. maar een tip voor wie nu met vakantie gaat of is!
In de wijk Montmartre worden vijf vrouwen vermoord en de recherche onder leiding van commissaris Maigret staat voor een raadsel. Er is geen enkel spoor en er valt geen enkel verband tussen de vrouwen te ontdekken. Hij schakelt een uit Afrika teruggekeerde collega in om de moordenaar uit zijn tent te lokken. Uiteraard zijn er de schermutselingen tussen Maigret en zijn meerderen, een spel van woorden die Maigret met fijne ironie weet te winnen. Een na vele jaren hernieuwde kennismaking met Simenon (1903-1989) doet verfrissend aan. Niets oubolligheid of achterhaalde zaken in dit verhaal uit 1955, maar een knap in elkaar stekend en prettig verteld verhaal dat ook psychologisch goed in elkaar steekt.
Het is daarom een goede beslissing van de uitgever om Simenons beste werken opnieuw te laten vertalen en uit te geven.
Jammer dat ik bij sommige mensen steeds het gevoel heb dat "hun glas" altijd al half leeg is en nooit eens nog half vol...
Het is voor veel mensen misschien wel precies hetzelfde maar ik krijg soms het gevoel of dat er nooit eens wat positiefs in hun leven gebeurt, of dat ze nooit eens ergens blij om zijn ergens in hun leven, of wat er in het leven van anderen gebeurt; dat alles wat er in hun leven en om hen heen gebeurt alleen maar negatief is.
Kijk eens goed om je heen, wat je ook meemaakt door ziekte, ouderdom, het verlies van dierbaren, eenzaamheid, moeite in de liefde, problemen met geld, huisvesting of nog veel meer... Weet dan dat er altijd, echt altijd wel iets in je leven is om dankbaar voor te zijn.... als je het maar wilt zien!!
Het zal je maar overkomen, daar is de eerste zomerse dag en nog die nacht word je overvallen door zware hoestbuien. Ik vreesde al voor een zomergriep daar ik de dag voordien constant met 'kippenvel' rondliep over ganse lijf, ook al had ik geen koorts en zat ik in de zon een boek te lezen. Maar de volgende nacht en die daarop werden enkel maar erger. Gelukkig is er dan de dokter en hoestsiroop. Dat woord maar intikken doet me even weer hoesten, en we zijn een week later, maar op de goede weg. De avonden en nachten zijn vooral lastig, maar iedereen onder jullie zal dit wel kennen. Dus deze krabbel om toch weer een teken van leven te geven, in het bewustzijn dat ik niet elk gastenboek laatste tijd heb getekend, laat staan zelf iets heb achtergelaten. Maar fruit is gezond en dat bracht me op deze gedachte. Wie kent deze vrucht nog of heeft ze nog in zijn tuin staan? De stekelbes of wie kent er het mooie dialect nog van zoals 'stekelbezen'?!
O ja, hoestend en kuchtend toch nog de overwinning van de BELGEN mogen meemaken tegen JAPAN. Ik had het zelf al opgegeven!
In een uitgestrekte weide staan twee paarden. Een van de paarden blijkt blind te zijn. Zijn eigenaar heeft besloten het paard niet af te laten maken. Hij heeft een veilige en comfortabele schuur voor de paarden gebouwd. Bij het andere paard heeft hij een kleine, koperkleurige bel aan zijn halster vastgemaakt.
Het belletje zorgt er voor dat het blinde paard weet waar het andere paard is. Zo kan hij volgen. Het blinde paard vertrouwt het andere paard. Zo houden ze elkaar de hele dag in de gaten.
’s Avonds als ze naar de beschutting van de schuur gaan, loopt het paard met de bel voorop. Regelmatig stopt hij om zeker te weten dat het blinde paard volgt. En zo brengen de paarden samen de dag door. Ze accepteren wie ze zijn, houden rekening met elkaar. En het gegeven dat ze niet perfect zijn… ze kunnen er samen prima mee leven. En de eigenaar ook.
De Roeselaarse batjes - een driedagse verkoopsactie in samnwerking met marktkramers, en evenementen overal verspeid over de stad - waren een succes, mede door het mooie weer en omdat op zaterdag de Rode Duivels speelden, en hoe! Je zal me echter niet vinden in die drukkte.
‘Nieuwe Belgen’ die ook voor de Rode Duivels supporteren, worden mee omarmd bij een doelpunt.
Als de voetbalgekte weer voorbij zal zijn, gaan de verschillen tussen ons weer doorwegen. Dan merken we opeens dat we voor Anderlecht, Brugge of Standard supporteren. Dat we thuis Nederlands, Frans of Arabisch spreken. Dat we veel of weinig geld hebben of iets daar tussenin. Dat we een andere godsdienst hebben of helemaal niet gelovig zijn. Dan beginnen we ons weer te ergeren aan elkaar.
Laat ons daarom nog maar even genieten van wat ons verbindt.
Geel, rood en zwart in deze weken. En heel misschien blijft er toch iets van hangen.
Als we allemaal tegelijk juichen en in de lucht springen, of onze ontgoocheling uitschreeuwen, kunnen we er niet omheen: we zijn allemaal mensen. Nu en na de wereldkampioenschappen. Misschien laten we de strepen op onze wangen beter nog wat langer zitten om dat niet te vergeten.
Maurice LEBLANC - Arsène LUPIN versus Herlock SHOLMES
4 sterren in de VN Detective & Thrillergids 2016!?
SPANNING GEGARANDEERD TIJDENS JOUW VERLOF!
‘Arsène Lupin heeft alles om lezers uit de Lage Landen te bekoren. Hij is de perfecte vertegenwoordiger van le chic français, de charmante ambassadeur van de Franse savoir-faire, en incarneert bijgevolg als geen ander de typisch Franse voorliefde voor elegantie.’ Uit het voorwoord van Bart Van Loo.
Maurice Leblanc (Rouen 1864 - Perpignan 1941) schreef zijn eerste verhaal over Arsène Lupin in 1905 voor het tijdschrift Je Sais Tout. Het was onmiddellijk een groot succes, een nieuwe literaire held was geboren.
Frankrijk vermaakt zich: inspecteur Ganimard krijgt maar geen vat op gentleman inbreker Lupin. In Arsène Lupin versus Herlock Sholmes wordt daarom de Engelse detective Sherlock Holmes naar Parijs gehaald om Lupin in te rekenen. Tussen de twee bijzondere breinen ontspint zich een intrigerend duel.
Het gebruik van de naam Sherlock Holmes leverde destijds het protest op van diens geestelijke vader Sir Arthur Conan Doyle. Leblanc paste het met een kwinkslag aan.
Voor zijn verdiensten voor de Franse literatuur werd Maurice Leblanc onderscheiden met de prestigieuze Légion d'honneur.
"Arsène Lupin is, zonder dat hij zich ooit werkelijk laat kennen, een van de aangenaamste literaire personages die ik de laatste tijd heb ontmoet. Pas wel op: te vertrouwen is hij niet." - Mark Boog
In vriendschap mag je kwetsbaar zijn, bij vrienden hoeft er niet zoveel, mag je jezelf zijn en vriendschap gaat om de binnenkant; uiterlijkheid is heel betrekkelijk. Helaas hebben mensen weinig vrienden, is er grote eenzaamheid en kennissen kunnen deze leegte niet opvullen.
Vriendschap vraagt om tijd en aandacht, om trouw en openheid, omgaan met elkaar zonder berekening of dubbele agenda. Deze manier van omgaan wordt sporadisch in onze cultuur van vluchtigheid en van digitaal narcisme.
Als wij niet oppassen zijn wij van buiten overvol en leeg van binnen!
Drie minuten zonder zuurstof Zeven dagen zonder water Drie weken zonder voedsel, Maar zonder iemand die van je houdt, Overleef je het niet één enkel ogenblik!
Nog altijd is het intriest te zien dat onze Rode Duivels het volkslied niet kunnen meezingen, daar waar spelers uit andere landen met volle overtuiging het lied luiidop meezingen. ik geef dan maar de tekst mee....de taal is wel niet meer van deze tijd, maar zijn de meeste nationale hymnen dat niet?!
Ter gelegenheid van Wereldvluchtelingendag van woensdag 20 juni roept paus Franciscus de internationale gemeenschap en de individuele landen op om in gesprek te gaan over een internationaal vluchtelingenakkoord voor een veilige, georganiseerde en legale migratie. De Wereldvluchtelingendag wordt jaarlijks op 20 juni gehouden op initiatief van de Verenigde Naties.
Paus Franciscus vroeg zondag nogmaals met aandrang om te bidden voor de vele broeders en zusters die hun land moeten ontvluchten voor conflict en vervolging, en die vaak onder grote angst en lijden gebukt gaan. Ik hoop dat staten, met verantwoordelijkheid en menselijkheid, bijstand en bescherming garanderen aan al wie zijn land moet verlaten.
Geloof in de dingen die je een goed gevoel geven. Geloof in de dingen die je gelukkig maken. Geloof in de dromen die je graag verwezenlijkt zou willen zien en geef ze de kans om in vervulling te gaan.
Het leven belooft je niet zomaar van alles. Je moet op zoek naar je eigen idealen en er alles voor over hebben om ze te bereiken.
Het leven kan je niets garanderen. Het geeft je alleen de tijd om keuzes te maken, risico’s te nemen,wonderen te zien en geheimen te ontsluieren.
Als je bereid bent de kansen die je krijgt te grijpen en de talenten die je hebt te gebruiken, zal elke dag in je leven bijzonder zijn.
Al ben ik zelf geen grote voetballiefhebber, een goede vriend van me is dat wel, en zo kwam hij naar de match kijken gisteeren waarin Ronaldo drie maaal scoorde. Tijdens de match ook van koetjes en kalfsjes gesproken, maar toen haast onverwacht het derde doelpant werd gescoord door Ronaldo, dacht ik dat de vriend in hartinfarct zou doen. Hij begon luidkeels te roepen, sprong haast een gat in de lucht, maakte nog een danse, en ondretussen keek ik verbaasd toe, ook erop lettend of niets breekbaars in zijn onmiddellijke omgeving stond; maar het zou zeker al te laat zijn geweest. Even later zegde hij dat dit echt niet goed is voor zijn hart, want hij met twee stents zit...
Misschien zijn er werelldwijd wel slachtoffers gevallen dooor deze bijzondere vorm van tijdsbesteding...
Pas ingecheckt in het hotel vertelt de man aan de balie ons dat er een privéparking is achter het hotel. Daarvoor moet je wel een straatje binnerijden vlak achter het hotel. het straatje loopt nogal schun af, maar daar vinden we inderdaad een geîsoleerde garage voor één wagen. We pakken onze bagage uit en mijn reisgenoot vraagt me plots in volle paniek of er geen valies naar beneden is gerold, of zomaar is meegenomen terwijl we nog even in de garage waren. Hij wordt heel kwaad en dreigt direct ommekeer te maken en naar huis te rijden. Ik blijf kalm. Rood aangelopen wil hij klacht indienen wegens diefstal terwijl ik buiten blijf. Even later komt hij woordeloos terug. Hij had bij het inchecken reeds een valies mee naar binnen genomen... Wat hebben we nog lang gelachen met die valies die zomaar de hellng was afgerold, al kon hij slechts groen lachen.....
Een paar dagen later gebeurt iets gelijkaardigs. we parkeren onze wagen in een drukke boulevard waar amper een plaats vrij is. Als hij wil betalen via het parkeertoestel, zegt hij me dat hij zijn bankkaart is verloren. ik zeg hem nog eens goed uit te kijken, te denken waar hij ze laatst had gebruikt. Maar hij blijft maar hopeloos zoeken, dreigt ook nu meteen rechtstreeks ommekeer te maken. ik zeg hem dan maar dat ik nog mijn kaart heb en verzoek hem zijn kaart te blokkeren wat we dan ook meteen doen. Wanneer we al lang thuis zijn, weet hij me te vertellen dat de kaart al die tijd aan zijn voeten lag, gevallen en onder het vloermatje van de zetel lag ....
In ons land vielen tijdens de Eerste Wereldoorlog 600.000 slachtoffers. Dat blijkt uit de Namenlijst, de telling van het 'In Flanders Fields Museum' in Ieper. Het gaat dan over soldaten van over heel de wereld die hier sneuvelden én over burgers, die door de oorlog in ons land gestorven zijn. Kunstenaar Koen Vanmechelen bedacht een project om hen te herdenken, maar 'Coming World Remember Me' is meer dan dat. Dit vormde een ideale uitnodiging voor een uitstap met enkele bewoners van het WZC waar mijn ouders verblijven, naar de Palingbeek in Zillebeke.Naast de 600.000 beeldjes zie je centraal een reuzegroot ei dat de nieuwe toekomst moet weergeven. Om stil van te worden: elk beeldje, één verloren mensenleven....
Deze moest al langer van mijn hart, maar blogland lijkt soms een peutertuin. Ik verklaar me nader. Heel velen lezen niet (echt) wat een ander geschreven heeft, of met heel veel geduld gemaakt heeft, maar laat vlug een krabbel achter, ook al kan het bericht gaan om een ziekte, een overlijden. Als er dan nog omwille van welke omstandigheden dan ook, men geen reactie kan geven of het gastenboek kan tekenen, dan is 'uit het oog, uit het hart, hier heel gauw wrange werkelijkheid. Nog erger is het dat je zomaar en zonder grondige verklaring wordt geblokkeerd, en dat voor maanden, ook al wil je de ander een compliment geven. En zo belanden we, hoe langer hoe meer in een peutertuin:
ALS JE MIJN BOEK NIET TEKENT, DAN TEKEN IK HET JOUWE OOK NIET MEER....
Praten met je ogen. Elkaar verstaan in een enkele blik. Naar elkaar kijken is al genoeg. Begrijp je elkaar in dat ene moment. Je hoeft niet altijd wat te zeggen. het is niet nodig om iets uit te leggen. Zomaar een blik in elkaars ogen. Zomaar even kijken in elkaars hart. De vonk van herkenning vliegt over de vonk van houden van. Je ziet de vreugde, je ziet het verdriet, omdat je kijkt met de ogen van je hart.
Tijdens een weekend op Terschelling krijgt zowel het leven van psychologe Wynona Post als dat van haar vriendin een onverwachte wending. WP vindt de liefde terwijl Esther ontdekt dat haar man haar bedriegt. Met haar dochtertje Ruth verhuist Esther naar Utrecht. Esthers nieuwe appartement is geweldig, tot blijkt dat een Oost-Europese bende de bewoners weg wil pesten. Op een avond vindt WP Esther onder aan de trap, haar hoofd in een plas bloed. Van Ruth ontbreekt ieder spoor...
Weet je…..brood is nodig om te leven en als je elkaar het leven gunt, het goede en het lieve, dan moet je delen en samen eten van het ene brood.
Weet je…...je bent broodnodig want als je de ander het leven gunt, het goede en het lieve, dan moet je jezelf delen en de ander laten genieten van jouw brood en spelen, van jouw huis, van jouw leren, van jouw bloemen, van jouw alles.
‘Wees gewaarschuwd, goede lezer, bij de eerste ontmoeting raak je gecharmeerd, de volgende keer ben je verkocht en nadien wil je Lupin volgen waar hij je ook naar toe voert.’ Uit het voorwoord van Bart Van Loo. Maurice Leblanc (Rouen, 1864 - Perpignan, 1941) schreef zijn eerste verhaal over Arsène Lupin in 1905 voor het tijdschrift Je Sais Tout. Lupin was het Franse antwoord op Sherlock Holmes en onmiddellijk een groot succes. Een nieuwe held was geboren. Maar liefst 21 boeken volgden. Arsène Lupin groeide uit tot een van Frankrijks meest geliefde personages.
In Gentleman inbreker zijn de eerste negen Lupinverhalen opgenomen, voor het eerst uitgegeven in 1907. Ze vormen de literaire geboorteakte van de Robin Hood van de belle époque, die steelt van de rijken en opkomt voor de armen. De verhalen zijn afzonderlijke pareltjes, die de auteur tot een heerlijk leessnoer heeft weten te rijgen. Pareltjes die ruim honderd jaar na dato nog steeds een genot zijn om te lezen.
Voor zijn verdiensten voor de Franse literatuur werd Maurice Leblanc onderscheiden met de prestigieuze Légion d'honneur. Voor de liefhebbers van Maigret en Sherlock Holmes.
Zeg ik niets Dan zeggen ze dat ik met me laat sollen Zeg ik wel iets Dan lachen ze me erom uit Wil ik helpen Dan bemoei ik me Help ik niet Dan laat ik hen in de steek Wil ik luisteren Dan zijn het mijn zaken niet Luister ik niet Dan trek ik me van hen niets aan Geef ik mijn mening Dan heb ik een grote mond Geef ik mijn mening niet Dan ben ik een watje
Wat is dit voor een bizarre wereld? Wordt het niet eens tijd dat men eerst nadenkt, voor men oordeelt?!
Liefde voelt zich niet thuis in hokjes of onder voorwaarden. Liefde is het mooist als ze vrij is en overal kan bewegen. Heb lief wie de ander is,niet wie je van hem of haar zou willen maken...
Elk huisje heeft zijn kruisje....en uit ervaring hebben we geleerd dat samen met anderen niet alleen het geheel draaglijk is, maar dat anderen vaak door hun ervaringen ons doen inzien dat voor alles wel een oplossing is, of dat we onze visie op vele dingen moeten bijsturen....en leren beseffen dat we er niet alleen voor staan, en dat met de hulp van hierboven we de nodige energie kunnen ontwikkelen om er ons door te slaan ..... hoop, liefde, samen, God....
Dan is ons verhaal relatief, toch ? Onze missie, onze boodschap is dat wij over heel sterke wapens beschikken, geloof, verbondenheid, liefde, en SAMEN zijn we sterk en kunnen we veel, niet alles maar toch....Ik (wij) wens(en) u dan ook dat alles toe in momenten van : "ik ben het allemaal moe". De impact van SENIORENNET en fb is en kan dan ook heel waardevol zijn. We kennen mekaar niet persoonlijk maar de verbondenheid is groot.
Een mooie en liefdevolle groet stuur ik jullie dan van harte toe!
Toen men een opvoeder in de bijzondere jeugdzorg vroeg of hij niet ontgoocheld was omdat al zijn moeite zo weinig zichtbaar resultaat opleverde, vertelde hij volgend verhaal. Een slak klauterde op een kille voorjaarsdag vanaf de grond naar boven langs de stam van een enorme kerselaar. Spottende spreeuwen lachten haar uit met: “Sukkeltje slak, zie je dan niet dat daar nog geen kersen bengelen?” Vol zelfkennis verraste het slakje hen met: “Als ik daarboven kom wel, wijsneuzen!”
Boek uit 2017, dus vers van de pers. Een spannende thriller die verhaalt over een psychologe. Zij, WP genaamd, moet een forensisch rapport schrijven over een moeder, Anja, die gevangen zit, wegens beschuldiging van kindermisbruik. W. Post (WP) krijgt nauwelijks contact met de moeder en omdat het maar niet opschiet, gaat ze zelf eens op onderzoek uit. WP is bevriend met een rechercheur Hans en samen lijken ze achter de schermen aan de oplossing te zoeken van een pedofielen netwerk. Tussen WP en Hans groeit langzaamaan een relatie.
Wat we met Kerstmis vieren, weet bijna iedereen. Pasen wordt al wat moeilijker, blijkt uit onderzoeken. Pinksteren krijgen nog minder mensen goed verwoord.
Als u het mij zou vragen, zou ik zeggen: Pinksteren is een beetje Pasen. Het is een feest van opstanding. De apostelen staan op uit hun verdriet om het verlies van Jezus. Ze hebben samen biddend, samen pratend, vrede leren hebben met zijn vroege dood, en ze zijn opgestaan om over Hem en zijn idealen te gaan spreken.
We lezen in het Evangelie dat Jezus in hun midden gaat staan en zegt: ’Vrede zij u. zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik u’. En nogmaals zegt Hij: ‘Vrede zij u’. Hij blies hen nieuwe levensadem in, en zei: ‘Ontvang de Heilige Geest’. En ze stonden op en gingen naar buiten. De Geest, verscheen in tongen van vuur, maakte hun tongen los, en iedereen begreep waar het Jezus om te doen was: mensen verzoenen met zichzelf, met elkaar en met God. ‘Als ge iemand zonden vergeeft, dan zijn ze vergeven’.
Pinksteren is dus eigenlijk Pasen: de apostelen beginnen opnieuw te leven.
Pinksteren is: het Pasen laten worden voor elkaar. De oude kerkelijke hymne Veni, sancte Spiritus zegt het zo:
Kom, heilige Geest, met uw licht. Vader van de armen, licht voor onze harten, lieve trooster van mijn ziel. keer het donker om in het licht, maak wat koud was, warm, en al wat oud was, weer als nieuw.
Als broze, kwetsbare mensen hebben we bemoediging nodig. Een mens gaat al kapot aan één rotopmerking, daar komt geen kogel aan te pas. Tegenover één zo’n opmerking heb je zeven bemoedigingen nodig als tegengif. Gods woord staat vol met duizend bemoedigingen. We hebben het nodig en het is niet alleen iets van deze tijd, maar van alle tijden. Veel mensen voelen zich vergeten en niet geliefd. In de kerk horen ze over Gods liefde, maar echt geland in hun hart is die liefde nog niet. Ik pleit niet voor een passief wachten totdat het dan maar binnenkomt: door Gods liefde uit te delen, krijg je er zelf ook deel van. Wacht niet af totdat je zelf een compliment krijgt, maar wees zelf ook complimenteus.
Gisteren, precies op de sterfdag van mijn nichtje, met mijn ouders op bedevaart geweest naar DADIZELE. Bij deze dan ook veel dank voor alle steunbetuigingen die ik hier mocht ontvangen. de meibevaart was een organisatie van hete woonzorgcembrum MARIA'S RUSTOORD te Dadizele. Het was de grote wens van mijn moeder nog eens de basiliek te kunnen bezoeken en tot MARIA te bidden. Natuurlijk klinkt dit een beetje raar, want mijn oudeers zijn na hun huwelijk in Dadizele komen wonen, en ik heb er dus altijd gewoond. Het is een bedevaart in eigen dorp, lijkt het wel, al zijn vele bewoners afkomstig van vele buurgemeenten. Het is een grote onderneming zo vele mensen klaar te maken om ze dan in hun rolwagen naar de basiliek te brengen, niet alijd gemakkelijk over straten en voetpaden dier er niet altijd even goed bij liggen, maar we konden een mooie omweg nemen en zo meteeen in gebedsstemming komen door via het ROSARIUM - gebedspark naast de basiliek - en met hellend vlak de kerk binnenrijden. Het doet een beetje raar mijn eigen moeder zo naar de kerk te brengen; maar wat nog aangenamer was en haast ongelooflijk wat de man moest doorstaan de voorbije maaanden, ook mijn vader was van de partij, en hoe! Na een deugddoende eucharistieviering keerden we terug naar het rusthuis om er te genieten van een feestelijk maal. Ik heb me laten vertellen dat er totaal iets meer dan 200 aanwezigen waren. ook wij mochten dus aanschuiven, en het was bijzonder fijn vader zo uittgebreid aan het woord te laten over van alles en nog wat. Allen waren tevreden, ook al is zo een dag vermoeiend na toch zeven uur in de weer te zijn, maar zo dankbaar!
Vandaag is het reeds vijf jaar terug dat mijn nichtje totaal onverwacht uit het leven stapte. Ze had een goede man en een goede baan. Ze straalde zoveel vreugde uit en was door iedereen zeer graag gezien. Ze was de oogappel van wijlen mijn broer - die haar in de dood is gevolgd - en van mijn ouders.
Na de scheiding van haar man leidt tandarts Sylvia met haar dochter van vijf een rustig leventje. Dan slaat een aanhanger van de ideeën van Anders Breivik in Nederland hard toe. Mensen worden angstig. Sylvia blijft liever geloven dat zulke dingen zich ver van haar bed afspelen. Tot iemand haar leven van de ene op de andere dag op zijn kop zet en zij de spil wordt in het gruwelijke spel van een niets en niemand ontziende terrorist.
In één ruk uitgelezen, en dan heb je vermoeide ogen! Hoe dan ook weer een aanrdader aan mijn blogmaten die graag dit genre lezen, en zo ken ik er al een paar. Zeer actueel, invoelend, soepel geschreven en boordevol spanning!
Deze avond ga ik naar een optreden van JULIEN CLERC in de ROMA te ANTWERPEN. Nu maar hopen dat we op tijd in ANTWERPEN geraken met alle filleleed. Men spoort de mensen wel aan het openbaaar vervoer te gebruiken, maar hoe gerraak je thuis met de trein als je van een laatavondvorostelling komt?! Verder heb ik weinig te melden, of het is te persoonlijk al heb ik niets te verbergen, maaar heb al vroeger meegemaakt dat een onschuldig beircht plots een stroom van haat en andere gevoelens oproept en dan nog niet eens van medeblogggers, maar van hen die in stilte alles meelezen. Ja, ik besef dat ik dit stukje weer te laat heb gepost, want velen hebben vandaag al mijn gastenboek getekend, en uit recente ervaring gezien dat ze de stukje van de vorige dagen niet eens meer lezen. dus dan toch nog wat nieuws. Acher mijn deur zijn ze terug aan het werk gegaan met het opvullen van wat ooit een pleintje moet worden, dus terug veel lawaaihinder allerhande bij het bouwen van nog een paar woningen. mag ik me gelukkig prijzen desttijds een mooie woning gekocht te hebben als ik zie hoe klien deze mensen zullen wonen, enkel met een carport, en zo bij de buren zonder moeite binnen kijkennd. O ja, ik had het dus over Julien Clerc en ik hoop veilig en wel terug thuis te geraken!
Politieroman die zich afspeelt rond de jaarwisseling in de Kroatische hoofdstad Zagreb en omgeving (kaarten voorin). Politie-inspecteur Banić heeft het aan alle kanten moeilijk: zijn vrouw is van hem gescheiden en wil trouwen met Tamarin, een prominent politicus en Banić’ klasgenoot van vroeger; zijn dochter Nika lijdt mogelijk aan een levensbedreigende ziekte, en zijn superieur Delić zou hem het liefste willen ontslaan. Dan worden er twee lijken gevonden op een treinemplacement. Banić moet uitzoeken of het hier om een ongeluk gaat. Daarmee steekt hij zich in een wespennest, want de dood van het tweetal blijkt verbonden met verregaande politieke corruptie en duistere handelspraktijken. Op den duur is hij zelfs zijn leven niet zeker. Niettemin zet hij door en krijgt hij hulp vanuit onverwachte hoek. Boeiende karakterisering van de hoofdfiguur en van de situatie in Kroatië.
De auteur (1948) behoort tot de beste hedendaagse Kroatische schrijvers. Toch is hij tot op heden weinig bekend buiten de grenzen van zijn land. Een geslaagde politieroman. Eén tipje van de sluier oplichten... STOP KERNERGIE!
Liefdevolle God, we zullen ze niet vergeten, de mensen die in de oorlog hun leven voor ons op het spel hebben gezet. We zullen ze niet vergeten, de mannen, vrouwen, kinderen, die op transport gesteld werden en zo maar verdwenen zijn. We zullen ze niet vergeten, de mensen die geleden en gebeden hebben om vrede, vrijheid en veiligheid. Dank U wel dat we leven in een land zonder oorlog. Waar je bijna zou vergeten, dat er ook nu weer mensen zijn die zich nergens thuis voelen, opgejaagd en op de vlucht, vol pijnlijke herinneringen. Geef dat we hen zien staan. Dat we samen met hen streven naar vrede, vrijheid en veiligheid voor iedereen. U Barmhartige God bent met ons, ook deze nacht, geef ons kracht tot leven en maak ons tot boodschappers van vrede.
Iedereen nog een mooie voortzetting van deze zegenrijke en liefdevolle zondag.
Het water is vervuild en het ontbreekt aan drinkwater. Door de dalende prijs van ruwe olie groeit de armoede. Bijna dagelijks worden honderden mensen begraven, omdat de situatie zo sterk is verslechterd. De gemiddelde Congolees is een arme man in een rijk land, met oliereserves. Maar die rijkdom wordt slechts gedeeld door een handvol rijken en machtigen.
Waarom toch lezen we na decennia lang nog altijd deze getuigenissen?!
Een kaarsje, en lied, een bloem, een gebed... danken en vragen.
Maria heeeft een spoor getrokken op deze wereld,een spoor waar mensen zich veilig voelen. Hier en daar zou Maria nog een teken blijven geven, een spoorteken, om ons de weg te tonen of om ons op de weg te brengen. Soms, als het heel donker wordt, licht zij ons voor, zoiets vergeten mensen niet. Dan bouwen ze een kapelletje of iets groter, of ze gaan op bedevaart. Ze vertellen het aan hun kinderen of zij maken haar portret in steen of op doek.
De meimaand staat voor de deur en traditiegetrouw gaan vele mensen nog steeds juist in deze maand op bedevaar, kortbij of verder weg. Vooral de bedetochten naar Maria blijven het goed doen. Zo is er nu uit mijn stad een groep voor de zoveelste keer naar KEVELAER; ik was zelf al enkele malen in dit bijzonder rustig en groene oord te gast, ver weg van alle commercie die je wel in Lourdes vindt. Aan mensen die straks op bedevaart vertrekken, wens ik julle een heilzame tijd tegemoet!
LEES JIJ OOK ZO GRAAG? IK GEEF HET TOE, HET LIJKT WEL EEN LATE ROEPING WANT TOT VOOR EEN PAAR JAAR KEEK IK NOOIT EEN BOEK IK TENZIJ HET OVER HEEL SERIEUSE LECTUUR GING. EEN VRIEND BRACHT ME TIJDENS HET ZIEK-ZIJN OOIT EEN THRILLER EN DAT ZOU MIJN ZINNEN VERZETTEN.SINDSDIEN VERSLIND IK DE ENE NA DE ANDERE LITERAIRE THRILLER. EN ALS DIE ME ZEER GOED BEVALT DAN DEEL IK DIT MET JULLIE ZOALS JULLIE AL KONDEN ZIEN OP MIJN BLOG. IK HEB NU TERUG DRIE TITELS LIGGEN, WEL ALTIJD BENIEUWD ALS IK WERK IN HANDEN KRIJG VAN MENSEN DIE IK NOG NIET EERDER LAS. MAAR LEZEN SCHERPT DE ZINNEN AAN EN TRKEKT JE OOK WEG UIT DE SLEUR VAN HET ALLEDAAGSE. VEEL LEESPLEZIER MENSEN, ZEKER NU ER HELAAS VEEL REGEN WORDT VOORSPELD!
Luisteren is meer dan iemand horen praten. De woorden moeten je hart raken, ze moeten bij je binnenkomen en bij jou onderdak vinden. En dan niet eens de woorden zelf, maar wat ze bedoelen.
Luisteren is altijd onmisbaar, willen we met elkaar verder komen. Luisteren is zeker onmisbaar in een samenleving met vele mechanische stemmen en computerwoorden.
Kortom: luisteren met je hart is de deur waardoor anderen en God bij jou binnen kunnen komen
De ene is niet gelukkig zonder de andere, geen van beiden kan alleen ongelukkig zijn. Alsof ze van lichaam kunnen wisselen, ondervinden ze om de beurt zowel pijn als vreugde. Ze vangen elkaar op in de moeilijkste omstandigheden. VRIENDSCHAP, het is en blijft mijn stokpaardje...
Onddergetekende heeft een fiets nodig als zijn partner en dan is fietsen niet altijd een ontspanning. maar vandaag maakte ik me maar nog eens de bedenking dat je overal wel hoort hoe gezond fietsen wel is, maar nu ik in gezelschap met de wagen op weg was, viel het me weer maar eens op hoe weinig fietsers op de baan zijn, zelfs via de zogenaamde idyllisse binnenbaantjes. Toen ik verleden jaar nog met de fiets naar mijn ouders over en weer fietste, is het me dat vaak opgevallen dat ik tijdens die 25 km amper nog een fietsende medemens tegenkwam. Ik voelde me dan vaak de eenzame fietser; de auto's en vrachtwagens daarentegen scheren je voorbij. Zijn we met zijn allen te lui geworden? Ik denk maar aan de vele buren die met de wagen het hoekje omrijden om een brood te halen...enfin en bedinking van het moment...
De lente is zo voorbij; je zou elke dag een foto willen nemen van de bloesems of dicht tegen bomen en struiken gaan staan om die geur op te snuiven, maar als je dit leest is het misschien al allemaal over, en werden bloemen bladeren ...
Op het moment dat op 22 juli 2011 in Oslo en op het eiland Utoya aanslagen worden gepleegd, verongelukt de acht jarige Sander, zoon van welgestelde ouders, in zijn eigen huis. Omdat de politie zich bezighoudt met de grote ramp, is het de jonge net afgestudeerde verlegen agent Henrik Holme, die het huiselijk drama onderzoekt. Terwijl iedereen gelooft dat de dood van Sander een tragisch ongeval was, denkt Holme daar anders over. Tegen alle regels in verdiept hij zich in de zaak. Met moeite weet hij psychologe Inger Johanne ervoor te interesseren. De zoektocht naar de waarheid rond Sanders dood wordt een wrede confrontatie met vooroordelen, schaamte, leugens en misstappen binnen een gezin. Boeiende goed uitgewerkte karakters. Hoewel geen enkele gewelddadige scene wordt beschreven, maakt het serieuze thema het een zwaar, droevig misdaadverhaal met een droevig einde. Goed geschreven, meeslepende psychologische thriller van de succesvolle Noorse juriste en misdaadauteur.
Ik wens je een mens die tijd voor je heeft, iemand die bij je blijft, ook op eenzame momenten. Ik wens je een kind dat je aankijkt en zegt: ik vind je lief! Ik wens je een bloem die voor je bloeit, een gebaar waaruit genegenheid spreekt. Ik wens je een vogel, die fluit voor je raam, dat is toch het mooiste, een vogel die blijft zingen van het leven. Ik wens je een engelbewaarder, die je weer veilig thuis brengt en beschermt op je pad. Een thuis, waar je jezelf goed voelt, en je familie en vrienden warmte en geborgenheid vinden. Ik wens je natuur waar je Gods hand in vindt, en die door mensen wordt beschermd en jij rust en bewondering vindt wat die natuur ons aanreikt. Ik wens je vriendschap en genegenheid, een teken van vriendschap, liefde en trouw, maar bovenal de zegen van God onze Vader.
Mensen in Iindia worden vergiftigfd om ons te voorzien van goedkope geneesmiddelen, de zogenaamde generische geneesmiddelen. Haal jij ook jouw medicatie in Nederland omdat het daar toch maar veel goedkoper is, dan moet je echt eens de tv-uizending van ZEMBLA gaan bekijken. Je gelooft niet wat je ziet. Mensen worden verplicht hun gronden te verkopen om in barakken te gaan wonen opdat multinationals daar grote fabrieken neerpoten om "onze" medicatie te produceren. Het water is er zo verontreinigd dat het al lang niet meer dinkbaar is, zefs nog geler dan urine. Het waterr zit vol medicatie. Voor zestig euro per maand werken die mensen er, de dood tegemoet!. Wie de reportage niet zag, moet ze zeker eens opvragen. Schrijnend en mensonwaardig. Een reden waarom ik zo laaat ben met dit logje.....
Liefde delen, dat kan altijd, of je oud bent of jong, alleengaand of levend in een gezin, of je een baan hebt of niet, of je lichamelijk sterk bent of juist niet.
Een oudere dame, bijna blind en slecht ter been, vertelde me dat ze ernaar verlangt naar Huis te gaan. "Maar zolang ik daar nog niet ben, kan ik vriendelijk zijn voor het personeel. Ik bid voor ze. Soms praat ik met hen over God. Dat zijn bijzondere momenten. 'Liefde’ is een groot woord. Als je er kleingeld van maakt, begint het daar: bij vriendelijkheid."
Mijn ouders, uw ouders; het waren kleine spaarders en meestal éénverdieners. Vader ging uit werken en moeder bleef thuis om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Van hete weinige geld dat ze verdienden probeerden ze iets aan de kant te leggen als een appeltje voor de dorst. Eens ze kinderen kregen, deelden ze niet enkel van hun liefde maar zorgden toen al dat hun kinderen later het goed zouden hebben, en zetten af en toe een bedrag op een spaarrekening. Nog later werden ze aangeraden dat geld te beleggen met de zekerheid daar heel wat voor terug te krijgen. Zo werden onze ouders en wij op onze beurt aandeelhouders, al was niet één geïnteresseerd in de beursgangen. Er was een verzekerde opbrengst beloofd.... Het resultaat kennen we ondertussen; na jaren van rechtspraak, worden al die brave spaarders gedumpt! MAAR zij die er rijk van werden, gaan nu naar de beurs!
Toen ik zaterdag naar het WZC ging om mijn ouders te gaan bezoeken, was ik aangenaam verrast. Mijn moeder, pas ontslagen uit het zieknhuis, zat buiten in het zonnetje te genieten, en dat naaat vader. Zelf lag hij tot voor kort nog volledig ingepakt languit op bed. Er zijn dus nog altijd kleine mirakelen als er maar de wil is. Want zoals jullie weten hadden we hem al lang opgegeven. Hij is daarbij helder van geest, zeer geïnsteresserd in alles om zich heen, en weet velen te auseren met zijn verhalen. Het mag dus ook eens goed nieuws zijn na drie maandern van spanning en onrust tot angst. Moeder heeft daar dus heel even de prijs voor betaald, maar genooit alvast terug van de eerste echte warmte!
SeniorenNet werd opgericht om het senioren eenvoudiger te maken op INERNET te surfen, maar het doel is voorbijgestreefd.
Te jonge gasten aan het roer die de wereld van ouderen niet echt kennen! Mijn gedacht, maar zo haken voor de zoveelste maal heel velen af, voor wie het bloggen ergens nog enige vorm was en is van contact en afleiding!
Toen ik recent nog in Antwerpen was, had ik ze willen aanspreken, maar ze waren allen zo onbereikbaar. Wel overtuigd van hun geloof, en dat verbergen ze dan ook niet. Zelfs een heel jonge man zag ik met de gebedssjaal onderr zijn mantel, hand in hand met een meisje. Neen, die mensen geven geen aanleiding tot ruzie. Ik heb trouwens nog zo een gebedsdoek hier liggen zoals op onderste foto. Dit logje geïnsprireerd door de 'ontmoetingen' en het Paasfeest.
Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten.
Een citaat dat vele reacties los kan maken, maar laat me toe het bij het essentiële te houden:
WAT BEN IK MET GELD EN BEZITTINGEN ALS IK JE NIET KAN BEMINNEN, NIET BEMIND WORD? KORTOM ALS IK ZONDER LIEFDE LEVEN MOET.
Tijdens een fundraisingdiner van de Venetiaanse beau monde raakt commissario Brunetti in gesprek met de oude Contessa Lando-Continui over haar kleindochter die op vijftienjarige leeftijd bijna verdronk en daardoor een hersenbeschadiging opliep. Ze heeft zich nooit neergelegd bij dit drama en zoekt antwoorden op haar vragen. Brunetti belooft uit medelijden met de Contessa de zaak nog eens te bekijken, en ontdekt dat er inderdaad een zaak is.
Te midden van de dagelijkse drukte van het Venetiaanse leven, tekent zich het verhaal af van een vrouw die door het noodlot gevangen raakte in een eeuwige jeugd.
“Brood, Bed en Bad” zijn voor de mens elementaire biologische levensbehoeften. De mens is echter meer dan enkel een biologisch wezen. Daarom heeft hij, ook in een verzorgingsstaat, aan die drie B’s niet genoeg.
Er zijn nog andere B’s die geen enkel mens kan missen. Die andere B’s hebben te maken met het hart, met de psyche, met de binnenkant, met mens-zijn.
Enkele van die B’s zijn: Begeleiding, Begrip, Belangstelling, Bemoediging, kortom Brandende liefde.
Miljoenen mensen op de wereld, ver weg en dichtbij, snakken naar brood, bed en bad, maar ze snakken vaak nog meer naar de hartverwarmende B’s, naar erkenning van hun mens-zijn.
Wees niet bang. Goedheid is sterker dan slechtheid. Licht is sterker dan duister. Liefde is sterker dan dood. Jezus – gezicht van God – stond op uit de dood!
In een afgelegen abdij in Duitsland ontmoeten de kopstukken van alle religies van de christelijke traditie elkaar. Ze vormen het Ibrahim-comité dat twee keer per jaar in de grootste geheimhouding beraadslaagt over de dreigende beschavingsoorlog tussen de islam en het christendom. Alle aanwezigen hebben trouw gezworen aan de regels van het genootschap. Ontrouw wordt onverbiddelijk met de doodstraf betaald.
Ondanks de strenge veiligheidsmaatregelen slaagt journalist Harry Witters er in om de abdij binnen te dringen. Hij was tot voor enkele maanden een onbetekenende redacteur bij een advertentieblad, nu gaat een wereld van intriges, moord en hypocrisie voor hem open. Wat wil de Vaticaanse geheime dienst van hem? Welke rol speelt de vriendin van zijn overleden vader? Is paus Romanus wel die Heilige Vader? De waarheid is onthutsend. Maar kan hij die waarheid publiceren? Als de westerse wereld verneemt wat Harry Witters weet, dreigt de ondergang.
Het Ibrahim-comité is een spionageroman waarin de auteur de grenzen tussen journalistiek en politiek aftast. Het is vororal de weerslag van hoe de Islam onze christelijke wereld overneemt, met politieke en geestelijke leiders van vandaag.
Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, de grondlegger en voltooier van ons geloof: denkend aan de vreugde die voor hem in het verschiet lag, liet hij zich niet afschrikken door de schande van het kruis.
Hij hield stand en nam plaats aan de rechterzijde van de troon van God.
‘EEN VAN JULLIE ZAL MIJ OVERLEVEREN.’ MATTEÜS 26,14-25
Verraden worden door een van je beste vrienden, het is zo hartverscheurend pijnlijk, zo onbegrijpelijk en indroevig! En daarna door allen in de steek gelaten en verloochend worden. Het moet ongelooflijk veel pijn gedaan hebben!
Heer Jezus, juist dan hebt U, in een teder gevend gebaar, U zelf helemaal, als brood en wijn weggeschonken aan ons, voor ons, voor mij. Hoe kon U dat Heer? Stil kijk ik naar U.
Jezus wil ons in de goede week laten zien dat waarachtig leven vraagt dat je moeilijke dingen niet uit de weg gaat, dat je trouw blijft aan je levensopdracht: je dienstbaar maken aan medemensen.
Ik hoop dat jullie allemaal ezels willen zijn, geen domme ezels, ook al zijn jullie dat misschien in de ogen van anderen, die er niets van begrijpen. Maar wel trouwe ezels, bereid om lasten van anderen mee te dragen. Misschien ook een beetje koppige ezels, koppigheid schijnt ook een eigenschap van ezels te zijn. Koppigheid in de zin dat je je niet op sleeptouw laat nemen door de mode van deze tijd, die houding van ieder voor zich en God voor ons allen, maar dat je durft vasthouden aan je overtuigingen. Dan alleen doen we recht aan die profeet Jezus, die koning op een ezeltje.
Jezus en zijn vrienden naderen Jeruzalem. Ze staan op de Olijfberg. Daar zegt Jezus tegen twee leerlingen: ‘Ga naar het dorp vlak voor je. Jullie zullen daar een ezelin vinden. Ze is vastgebonden en er staat een veulen bij. Maak ze los en breng ze bij Me. Als er iemand iets van zegt, zeg dan: “De Heer heeft ze nodig. Hij zal ze meteen terug sturen.” ’
De leerlingen gaan weg en doen wat Jezus gevraagd heeft. Een tijd later brengen ze de ezelin en het veulen. Ze leggen er kleren overheen. Jezus gaat op de ezelin zitten. Zeer veel mensen spreiden hun kleren uit op de weg, anderen snijden takken van de bomen en leggen die op de weg. De mensen die voor Jezus uit lopen en de mensen die Hem volgen, roepen luid: ‘Hosanna, leve Jezus, de Zoon van David. Gezegend is Hij die komt in de naam van de Heer. Hosanna, leve Jezus.’
NOG STEEDS HEB IK HEEL WAT PROBLEMEN MET HET BLOGGEN. DAARNET NOG KREEG IK VOLGENDE MEDEDELING:
Voor uw veiligheid heeft BullGuard de toegang tot deze pagina (= SENIORENNET ) geblokkeerd. De site is aangemerkt als een kwaadaardige site die mogelijk identieitsgegevens steelt, virussen op uw machine plaatst of andere schade toebrengt.
Een week voor Kerst moeten inspecteur Erlendur en zijn medewerkers de moord op een hotelportier en klusjesman -een voormalig wonderkind oplossen. Dez wordt in een compromitterende situatie dood aangetroffenin het hotel. Laag voor laag pellen Erlendur en zijn collega's de levens van het slachtoffer en de betrokkenen af, waarbij ze met onthutsende gebeurtenissen worden geconfronteerd. Op de achtergrond speelt een andere zaak, die hier en daar overeenkomsten vertoont met het tragischeleven van de portier. Het onvermogen van Erlendur om een normaal gezinsleven te leiden en zijn eenzaamheid spelen ook een rol. Langzaam aan wordt naar de ontknoping gewerkt, niet met schietpartijen of achtervolgingen, maar met een geduldig ontrafelen van de levens van betrokkenen. Gaandeweg wordt duidelijk wie belang hebben bij de dood van het voormalige wonderkind en waarom zijn leven zo banaal eindigt.
Weer een ijzersterk, maar vooral origineel verhaal, dat tot de laatste pagina boeit. Eenzaamheid kan inderdaad de wreeddste gevolgen hebben. Wie boeken van deze auteur las zal ook dit boek graag lezen.
Laat de zon in je hart komen, ervaar de warmte van de zonnestralen want dat zorgt voor rust en rust geeft ruimte.. Wanneer je ruimte in jezelf ervaart kunnen nieuwe dingen zich aandienen en deze ideeën kun je dan op het voor jouw gevoel juiste moment manifesteren...
Voorbije dagen heb ik jullie gemist, en ik probeer nu via een omweg toch op SeniorenNet te geraken. Voorlopig kon ik enkel bloggbezoeken aflleggen, maar niets posten op één van mijn eigen blogs. Voortdurend krijg ik berichten van BULLGUARD dat een netwerk wordt aangevallen. Ik denk bij deze dat dit een verregaand gevolg is van de viagratoestanden, al heb ik er geen benul van. Het gebeurt enkel op SeniorenNet. Overal anders kan ik blijven surfen.
Op een bouwplaats in Reykjavik worden de resten van een lijk opgegraven dat daar al tientallen jaren geleden begraven moet zijn. Het is aan rechercheur Erlendur en zijn collega's om uit te zoeken wat er is gebeurd. Daarvoor moeten zij mensen zien terug te vinden die vroeger in de betreffende buurt hebben gewoond. Gaandeweg komen er diverse onprettige feiten bovendrijven, waardoor het verhaal achter het gevonden skelet steeds gruwelijker wordt. Terwijl Erlendur worstelt met het verleden, vecht zijn dochter Eva Lind op de intensive care voor haar leven. Deze literaire thriller verdient dan ook vijf sterren! Zeg dus niet dat dit wel een heel interessant boek moet zijn, maar ga het maar vlug halen! Veel leesplezier is een garantie!
Eenvoud roept soberheid op en ascese. Je leeft onthecht en deelt van je overvloed. Eenvoud is niet alleen doen, maar vooral zijn. Je stelt je bescheiden op, Ongekunsteld, natuurlijk en authentiek. Dat komt van binnen uit. Eenvoud leidt tot eenheid en diepgang. Eenvoud is heilig en kostbaar. Er zijn mensen die haar op overtuigende wijze voorleven.
Nadenken over je vriendschap met je vrienden, kan je helpen om meer inzicht te krijgen in je vriendschap met God. Wie zijn je vrienden? Wat brengt je ertoe te zeggen dat zij je vrienden zijn? Je vertelt ze dingen over jezelf die je niet aan een vreemde zou zeggen. Je weet dat ze de geheimen waarvan je ze deelgenoot hebt gemaakt, niet gaan verder vertellen, die ook niet als een chantagemiddel achter de hand zullen houden. En bij heel diepe vriendschap mag je erop rekenen dat ze je vrienden zullen blijven, zelfs als ze de minder eerbare kanten van je verleden of van je karakter leren kennen. Je vertrouwt er ook op dat ze je door dik en dun trouw zullen blijven, in goede en kwade dagen. En minstens enige van deze karakteristieken van de vriendschap gelden ook voor de verhouding die God met jou verlangt.
SOMS KRIJG JE SCHRIJNENDE VERHALEN TE HOREN ALS JE ECHT NAAR DE ANDER LUISTERT EN HEM LAAT UITSPREKEN ZONDER ONLMIDDELLIJK TE OORDELEN. JE KAN WEL RICHTING GEVEN EN BEGRIP OPBRENGEN VOOR DEZE OF GENE SITUATIE MAAR ZONDER DEZE GOED TE KEUREN OF ER VERDER MEE IN TE GAAN. IK WAS DAN OOK ZWAAR AANGESLAGEN DAT EEN GAST VAN SLECHTS 24 JAAR REEDS EEN SCHULDENBERG HAD OPGEBOUWD VAN TIENDUIZENDEN EURO'S. ALLES TERUG TE BRENGEN OP GEMISTE VADERFIGUUR EN GEBREK AAN MOEDERLIEFDE. JAREN TERUG HEB IK OOK ZO IEMAND GEVOLGD. NU ZAL HET BLIJVEN BIJ WOORDEN VAN BEMOEDIGING OMDAT HIJ ER WIL VOOR GAAN, ZELFS TWEE BANEN COMBINEERT OM EEN NIEUW LEVEN OP TE STARTEN ....ONDERSTAANDE LIET HIJ DAN ACHTER.
Ik kan helaas of gelukkig niet lang boos blijven, en als ik me al kwaad heb gemaakt dan doet dat nog lang pijn terwijl de ander het al is vergeten. Neen, boos blijf ik niet lang tenzij men op mijn hart heeft getrapt...
Het is de stille schreeuw die je overal waarneemt op welk sociaal medium dan ook, want we hebben verleerd elkaar te ontmoeten van mens tot mens Na late virtuele bezoeken is het tijd om het licht uit te doen, en weer heb je kansen gemist mensen van vlees en bloed te zien. Een buurman ontmoet je zelfs slechts nog via mail.
Inspecteur Erlendur Sveinsson bezoekt in de Oostfjorden zijn ouderlijk huis, dat sinds jaren leeg staat. Hij wordt er opnieuw herinnerd aan de verdwijning van zijn broertje, waar hij zich persoonlijk verantwoordelijk voor voelt. Maar niet alleen gebeurtenissen uit zijn eigen leven, ook andere onopgeloste zaken komen bovendrijven. Zo raakte jaren geleden tijdens een storm in de bergen een groep Britse soldaten spoorloos. In dezelfde nacht verdween ook een jonge vrouw, die nooit meer werd teruggevonden. Erlendur dwingt zich tot een confrontatie met het verleden. Via herinneringen van oude mensen uit de omgeving herleeft het verleden stukje bij beetje. De oude IJslandse bevolking uit de kleine nederzettingen langs de oostkust en het onherbergzame landschap worden heel beeldend geschetst. Een ongewone prachtige misdaadroman met een sfeervolle IJslandse couleur locale, mooie dialogen, goede karaktertekening en een boeiend plot.
Een ieder die van literaire thrillers houdt kan ik deze schrijver aanbevelen.
Een man stapt op een dag op de trein in India. Terwijl hij instapt verliest hij één van zijn schoenen. De schoen belandt vlak naast het spoor en omdat de trein al begon te rijden, kon de man zijn schoen niet meer pakken.
Kalm deed hij ook zijn andere schoen uit en gooit die beheerst naar de schoen die al naast het spoor lag.
Een medepassagier vroeg de man verbaasd waarom hij dat deed. De man glimlachte en zei: "Die arme man die mijn verloren schoen langs het spoor vindt, vindt nu een paar dat hij kan gebruiken."
Koudste nacht van het winterseizoen, die hebben wij weer gehad!
Om 6 uur in Ukkel -8.3°C Melle -7.0 Retie -7.9 Koksijde -7.4 Zaventem -9.7 Kleine Brogel -9.8 Elsenborn -17.0
En straks noteren we dan terug de warmterecords of het te veel aan water. ik had de gewoonte uitzonderlijke temperaturen en/of weersomstnadigheden te noteren in een agenda. En dan merk je hoe vlug je die koude, die warmte, de langdurige regens zo vlug vergeten bent.
Het zijn de woorden van twee vrienden die ik al jaren ken. Mensen die langdurig ziek zijn en het meestal niet laten merken. Ze staan op en hervallen, maar ze lachen en ze trekken zich op aan de muziek. Maar eens helemaal alleen, vloeit er een traan, of wenen ze een nacht lang... De ene strijdt al vijftien jaar tegen kanker, de ander lijdt bijna al twintig jaar aan de ziekte van Parkinson. Dan gebeurt het dat ze zeggen: Laat me nu maar alleen...
En in Zijn gebed spoorde Jezus aan ons te vragen om dagelijks brood. Wij moeten niet biddden om een overvloed aan brood, maar elke dag om voldoende brood voor één dag.
Niet wij hebben God bemind, HIJ heeft ons het eerst bemind. Wie denkt dat hij zelf kan beminnen, denkt nog dat de zon rond de aarde draait. hij is nog uit de tijd van voor Copernicus en Gallei. Het centrum zijn niet wij, maar God.
HIJ is de zon en wij de planeet, of eerder nog een kleine maan van een grote planeet. Wie altijd zegt:"ik heb God lief en ik doe alles voor Hem", kan niet anders dan in een impasse geraken waar hij niet meer uitkomt.
Hij wordt ontmoedigd of hij wordt hoogmoedig. Ontmoedigd omdat het "ik"vermoeid raakt, omdat het dagelijks ondervindt dat het faalt. Wie kan rechtop blijven op het slappe koord van eigen krachten? Ofwel verdwijnt hij in de illusie van eigen volmaaktheid.
Er is maar een uitweg: naar God gaan en Hem erkennen als het centrum. HIJ doet het. Jezus had het al lang gezegd: "Zonder MIJ kun je niets!"
- Hieruit bestaat de liefde, niet wij hebben God liefgehad, maar HIJ heeft ons liefgehad, en HIJ heeft Zijn Zoon gezonden om onze zonden uit te wissen", ( Joh.4,10)
Geachte vrienden medebloggers, eerst en vooral van harte dank voor de fijne reacties de voorbije dagen op mijn blog, via welke weg dan ook. Verder kan ik u meedelen dat de gezondheidstoestand van vader de goede kant opgaat, en hij er ook duidelijk veel beter uitziet. Nu hij begint te klagen over kleinigheden is dat meteen een goed teken, al verlangt hij asap zijn rollator te gebruiken en ziet hij uit naar zijn fiets. Eigenlijk dit korte bericht daar wij elkaar weinig of niet zullen 'zien', daar ik een begrafenis dien bij te wonen, en de overige tijd al vlug gespendeerd zijn. Ik laat jullie dan ook zomaar nog een foto na uit mijn rijk album.
Goede vrienden of vriendinnen helpen je om het belangrijke terug te vinden als je het kwijt bent... jouw glimlach, jouw hoop, jouw moed.
Vriendschap bezit een onnoemelijke kracht, het is een lichtpunt in donkere momenten, ze biedt je een veilige haven, ze geeft troost en maakt het leven zoveel mooier.
Breder Weltmann is erfgenaam van een groot vermogen dat zijn familie heeft opgebouwd toen kolenmijnen winstgevende ondernemingen waren. Zijn familie bezat de eerste en laatste mijn in Zuid-Limburg. Nu woont hij in het grote huis op het grote landgoed totdat op een dag zijn huis in brand staat en wordt verwoest. Hij heeft geen idee wie de brandstichter is. Dat wordt ook niet duidelijk als hij, op bezoek bij zijn neef, zwaar wordt mishandeld. Langzaam aan blijkt een en ander met het verleden te maken te hebben en Breder gaat op onderzoek in oude mijnarchieven en op reeds lang afgesloten plaatsen. De langzame omwenteling van naïeve, aarzelende en bange man tot een tot actie bereide en besluitvaardige hoofdpersoon is door de schrijver op overtuigende wijze neergezet. Met daarnaast flink wat raadsels in een door roddel en achterklap beheerst Limburgs dorp, waar corruptie en vriendjespollitiek aan de orde van de dag zijn en waar een buitenstaander buitenstaander blijft. Die sfeer is raak getroffen en levert voldoende spanning op. Een knappe roman.
Verleden donderdag werd een goede collega en verre buur ten grave gedragen. Op de vooravond van deze uitvaart kwam een overlijdensbericht binnen van een wijze dame die in haar streek een monument wordt genoemd. Deze beide overlijdens, zo kort op elkaar brachten me bij deze gedachte.
Weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen, zacht de deur dichttrekken achter je bestaan, en niet terugkeren.
Je blijft iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven.
Niemand wacht want je bent er nog. Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg.
EN VADER KAN DUS TERUG RECHTOP ZITTEN; HADDEN ZE MAAR WAT TIJD GENOMEN OM HEM BETER AAN TE KLEDEN, MAAR HIJ IS ER NOG; WEL EEN VERSCHIL SINDS VERLEDEN JAAR. LIEFDE IS TE ZIEN IN DE HANDDRUK.
Een huis dat achterblijft, is als een tafel na een feestmaal. Met aangekoekte restjes geluk op de borden en wat verschaald verdriet in de glazen.
Ik heb weleens de kamerplanten water gegeven als de buren met vakantie waren. Altijd vreemd om in een stil huis te komen, waarvan de bewoners tijdelijk elders zijn. Ze hebben alles zo goed mogelijk opgeruimd voor hun vertrek, maar er blijven sporen van hun aanwezigheid achter: een verloren speelgoedfiguurtje onder de zitbank, een halve strip pilletjes op de vensterbank, een eenzaam geldstuk en een paar winkelbonnetjes op het aanrecht. Soms voelt zelfs kijken naar de wachtende meubelen aan alsof je een indringer bent. Nog erger is het om je ouderlijk huis binnen te gaan nadat je ouders er voorgoed vertrokken zijn. Ze hebben niet opgeruimd, want het leven groeide hen al enkele jaren boven het hoofd, al lieten ze dat niet merken of konden wij het niet zien. Er liggen dingen in lades die daar helemaal niet horen: oude haarspelden bij de administratie, postzegels bij de taartvorkjes. Het plan is dat we gaan meenemen wat we kunnen gebruiken, maar de moed zinkt ons in de schoenen: niemand wil die verdorde, scheve cactussen, die hoge katoenen onderbroeken, die stapel lege eierdozen. We komen niet verder dan het leegmaken van de ijskast. Thuis bekijken we onze eigen spullen met nieuwe ogen. Het hele nest dat we om ons heen verzameld hebben, zal ooit ontmanteld worden, en dat voelt nu al een beetje koud. Ieder mens heeft een plek nodig om gelukkig te zijn, alleen of samen met wie hem lief is. Vertrouwde voorwerpen helpen om de scherpe kantjes van het leven de baas te kunnen. Dat is een troost. Al die spullen, hoe lelijk en versleten ze nu ook ogen, hebben hun waarde bewezen: ze hebben mijn ouders helpen overleven, al die jaren van hun lange leven samen.
Op 11 februari zou mijn nichtje 32 jaar gworden zijn. Ze verliet ons helaas veel te vroeg. Mijn broer heeft hAar dood nooit kunnen plaatsen en heeft haar kort daarop gevolgd in de dood. Zie maar de rechterkant van blog. Ze zag zo graag mijn ouders.
Zondag 11 februari is het 160 jaar geleden dat in Lourdes Maria verscheen aan Bernadette.
Ook nu na 160 jaar is de boodschap van Lourdes nog steeds actueel en we mogen zien dat mensen vanuit de gehele wereld de weg naar Lourdes vinden, om daar geraakt te worden. Men mag daar een stuk blijdschap in geloof ervaren, kracht en ondersteuning voor hun leven. Het is een plaats van hoop en bezinning en tegelijkertijd door de onderlinge contacten ook van warmte en vriendschap, van christelijke naastenliefde.
Wie herinnert zich nog de oude 'meesters', leerkrachten lager onderwijs zeg maar. Zij die met harde hand en metalen latje regeerden. Wel daarover gaat het volgende. Het jongetje op zich was wel erg slim maar een beetje schuchter. Toen het voelde dat het naar het de grote wc moest gaan, stak het zijn vingertje op. De meester reageerde met: 'Vinger naar beneden, jij!'. Het jongetje neep zijn beentjes toe en na nog wat gewacht te hebben, stak het jongetje nog eens zijn vinger omhoog. "Meester, meester". Maar de meester negeerde het jongetje compleeet. Toen voelde het jongetje het warm worden in zijn broekje. juist op dat moment vroeg de meester: 'Ja, wat is er met u aan de hand?!" De meester kwam naderbij en beiden merkten dat het te laat was...
Tachtig jaar later is dit jongetje een oude man geworden, maar volop bij zijn verstand. De man zit in de zetel en roept naar een verpleegkundige in het rusthuis, nadat hij al een paar maal op de bel had gedrukt om hulp te vragen. Hij wil niet zoals hij kind was, weer in zijn broek moeten doen, en vraagt het dus al op tijd in geval van. Hij herinnert zich nog levendig de schaamte van toen, en dat zal hem nu niet overkomen. Als de oude man dan toch niet naar het toilet kan gaan, dan denken de verpleegkundigen al gauw dat hij om aandacht vraagt, en laten ze hem later langer wachten. Maar dit is verre van toneel. Veel later , in het ziekenhuis, zorgt hij ook dat men hem op tijd op het toilet plaatst.
Het heeft lang, heel lang geduurd, voor de link gelegd werd tussen het heden en verleden; al had vader het verhaal van de meester recent vaak verteld aan ons! Want dat jongetje is mijn vader...
Het is dus belangrijk wat en hoe je iets zegt aan kinderen! Nu moet ik hier wellicht geen tekening bij maken.Mijn vader heeft er dus een trauma aan overgehouden, aan die meester en zijn 'gezag'.
Ernstige ziekte roept angst op bij de omgeving. Niet alleen angst voor besmetting. Ook angst voor pijn, voor ontluistering, voor overlast, voor onmacht, voor kwetsbaarheid, voor lelijkheid, voor dood.
Uit die angst komen vreselijke reacties voort. Gezonde mensen ervaren nog steeds een drempel om in de buurt van een zieke te komen. Wie ernstig ziek is, wordt gemakkelijk gemeden.
Het verdriet van een zieke is daardoor een dubbel verdriet. Naast de pijn om de ziekte zelf, is er de pijn om de reactie. Isolement doet pijn, onbegrip doet pijn, veroordeling doet pijn, het gevoel tot last te zijn doet pijn, schaamte doet pijn.
We helpen de zieke niet alleen door de ziekte te genezen, maar ook door onze reactie te genezen. We kunnen leren ontroerd te worden en geraakt. We kunnen bij onszelf denken: ik ben bang en daarom dreig ik je uit de weg te gaan maar dat wil ik niet. Ik ben bij je.
Tussen twee uitersten staan we. In ons vermogen liggen wreedheid en mededogen. We kunnen iedere zieke die ons beangstigt, uit ons leven wegjagen. We kunnen ook over onze angst heen contact maken en zieken behoeden voor isolement.
In deze maatschappij hebben we alleen maar oog voor onze peroonlijke gevoelens. We zouden ons voor andere dingen moeten interesseren. De milieuvervuiling, het atoomgevaar, de honger in de wereld... Juist omdat we geen honger hebben, maken we ons druk over ons privéleven. Onze grootouders moesten van 's morgens tot 's avonds laat op het land werken voor een karige maaltijd, en dachten niet aan trauma's, hadden ze die eigenlijk wel?
Deze vraag werd me vaak gesteld de laatste tijd, en ik dank dan ook voor jullie medeleven, jullie gebed, jullie bemoediging. We waren vader inderdaad bijna kwijt, zeker toen hij het bewustzijn verloor en in allerijl gereanimeerd moest worden. Ik hoorde toen al zeggen dat het een kwestie van tijd was, tot één van de organen het begaf. We hadden er ons al op ingesteld, maar de ernst van de toestand nog niet meegedeeld aan moeder. Het mag een wonder heten hoe hij dan aansterkte en we die angst aan de kant mochten schuiven. We vonden het moment gekomen om moeder hem te laten bezoeken. Veertien dagen later dus ging moeder bij hem op bezoek, en hij zat rechtop in de zetel, aandachtig het wereldkampioenschap veldrijden volgend. Zijn stem was nog heel zwak, maar hij herkende iedereen, niet eens verward. Gisteren kregen we dan een telefoon van het ziekenhuis dat vader terug mag naar het woon- en zorgcentrum. Goed nieuws dus, maar wat een rollercoaster aan emoties de voorbije tijd, als je er nog de verkoop van het huis meerekent. Moge hij nu verder herstellen in zijn gewone omgeviing waar men vooral tijd heeft om hem eten te geven en om hem bij toiletbezoek te helpen. Moeder zal blij zijn weer samen te zijn met haar man, ook al zal haar nachtrust wellicht niet meer dezelfde zijn, maar het is een kranige vrouw.
Als in een park het lichaam van een dakloze is gevonden en een getuige beweert dat skinheads de oude man in elkaar hebben geslagen, lijkt er geen diepgaand politieonderzoek nodig te zijn. Alleen de identiteit van het slachtoffer moet nog worden vastgesteld: de taak van inspecteur Petra Delicado. Maar Petra gelooft niet in de skinheadtheorie. De honkbalknuppel bij het lichaam verklaart namelijk niet waarom de man een schotwond in zijn hoofd heeft. En de splinternieuwe laarzen lijken ook niet helemaal in het beeld van een doorsneezwerver te passen.
Eindelijk tijd terug een boek te lezen, heb af en toe gelachen..
Om de zoveel tijd kom ik je tegen. Telkens opnieuw ben ik onder de indruk en verlegen. Op zo'n moment zou ik je van alles willen zeggen. Ik weet niet hoe ik je het moet uitleggen. Iedere keer ben ik betoverd door je lach. Weet dat ik je heel graag mag. Ik wou je dit gewoon even laten weten. Wat er ook gebeurt, ik zal je nooit vergeten.
Zieke mensen hebben niet geheel andere verlangens. Ze zijn ook niet heel anders dan gezonde mensen. Wel is er misschien dit verschil Iemand zei:”Als je gezond bent en alles kunt, kun je lang om jezelf heen. Je kunt vluchten. Je hoeft niet stil te staan. Als je ziek bent wordt dat heel wat moeilijker.” Je hebt ineens veel tijd voor jezelf. Je bent gekluisterd aan dat kleine stukje wereld van je bed. Dan is het veel moeilijker jezelf uit de weg te gaan.
Als je ziek bent zie je misschien wel scherper dan anders. Je komt in aanraking met waar het werkelijk om gaat. Ziekte zet als het ware een vergrootglas op je eigen leven en je leven met anderen. Ziekte kan ons laten zien. Ziekte kan openen wat altijd dicht bleef. Zieken kunnen gezonden laten zien.
Misschien is dat wel het belangrijkste verhaal dat de wereld van het ziek zijn te vertellen heeft!
'Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’
Matteus 11:28-30
Zo toepasselijk nu mijn vader eerder onverwacht zwaar ziek is geworden.
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde.
Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde.
Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde.
We maken allemaal al wel eens een periode door met verdriet, maar veel mensen hebben last met het laten zien van hun emoties uit angst om zwak over te komen. Toch is het belangrijk om verdriet toe te staan, het is nodig om dingen te kunnen verwerken, om verder te kunnen gaan na verlies. Schaam je niet voor je verdriet, het maakt ons allemaal menselijk...
Beste mensen, op dit uur kan ik jullie hoegenaamd niet zeggen of vader nog het einde van de week zal halen...Dat het zo een snelvaart zou nemen, had niemand van ons maar in gedachten. Alsof hij gewacht heeft op de verkoop van zijn woning.... Ja, wat schrijf ik hier eigenlijk dan jullie gewoon te laten weten dat het verre van goed gaat met mijn vader.
is het mooiste dat je aan mensen kunt schenken. Het kost niets om het te geven of te ontvangen, je kunt het schenken aan familie, vrienden, partner, kinderen, dieren... Geef het, ontvang het, investeer het in elke dag want wie in liefde investeert, investeert in het leven...
MOED, dit heb ik, moeder en mijn zussen, hard nodig nu vader plots en totaal onverwacht zwaar ziek is geworden en dat op bijzonder korte tijd. De tekst kon ook uit zijn mond gekomen zijn, al lag hij sprakeloos, slapend in bed...
Waar zijn ze gebleven? Op de riommelmarkt of hangt er toch nog ergens één op de slaapkamer? Soms als herinnering aan jouw ouders of zo? Allemaal voltooid verleden tijd. Jonge mensen zullen zich de vraag stellen wat daar hangt, waaar dit toen dient, als ze nog eens zo een wijwatervat zien.
kom ik bij jullie binnenspringen. Nog niet echt veel tijd om in alle rust iets te schrijven over de verhuis en het leegmaken van de loods.garage/kot. Des te meer dat dit alles ook mijn ouders sterk heeft aangegrepen. Ze hebben wel alles gevolgd wat wij hen vertelden, en waren ook blij dat het goed is verlopen. Maar het moet voor hen heel zwaar zijn dit alles te moeten achterlaten. Vader zegde wel dat hij blij was dat alles eindelijk is opgeruimd, maar we hebben samen met de verpleging en de dokter de indruk dat het sterk doorweegt op hun gezondheidstoestand laatste weken. Toch nog even een foto plaatsen van dat kot waar vader werkte, en wij als kinderen speelden. Hoe vaak zegde moeder me 'het kot uit te vegen'...Dat kot was ooorspronkelijk een spinnerij maar door slecht beheer van de eigenaar ging de zaak failliet en konden mijn ouders toen alles kopen voor een spotprijs. Het schaapje was een voorbode, want de toekomstige eigenaars zullen schapen houden op het land achter de haag, zo een 90 meter diep!
In het boek Prediker wordt het verouderingsproces van de mens beeldrijk beschreven. Eer je Schepper zolang je nog jong bent, voordat de kwade dagen komen en de jaren dat je zegt: "Het bevalt me niet meer. " Voordat het zonlicht verduistert, de maan en de sterren verbleken, en de wolken na de regen blijven hangen. Als het zo ver is, staan de huisbewakers te beven ( = handen) en lopen de sterke mannen gebogen ( = benen). De weinige maalsters die er nog zijn, staken hun werk ( = tanden), de vrouwen aan het venster zien alleen maar duisternis ( = ogen). De huisdeur valt in het slot ( = isolement), het geluid van de molen vervaagt ( = verlies van kracht, van werk), het gefluit van de vogels verstomt, alle tonen sterven weg ( = gehoor). Onderweg is men overal bang voor, en iedere helling schrikt af ( = angst). De amandel smaakt niet langer, de sprinkhaan ligt zwaar op de maag en de kappervrucht helpt niet meer ( = impotentie): de mens is op weg naar zijn laatste verblijf, de rouwklagers staan op straat al te wachten ( = dood). (Prediker 12, 1-5 )
Weinig ouderen ontsnappen aan eenzaamheid. Statistieken wijzen uit dat het probleem onderschat wordt. Minder mobiel worden, vrienden en een partner verliezen en vooral hulpbehoevendheid maken eenzaam. Om eenzaamheid te ontdekken dien je naar het hart van mensen te gaan en te 'luisteren' met al je zintuigen. Eenzaamheid kan sociaal isolement zijn, geen klankbord meer vinden voor wat je meemaakt, wensen hebben die niet meer vervuld (kunnen) worden, niet meer nuttig zijn, lijden onder de teloorgang van waarden en ultieme (gelovige) levenszin. Zelfs temidden van veel mensen kun je eenzaam zijn. 'Netwerken' zijn soms een (louter virtueel) surrogaat. Door anderen echt 'ontmoet' worden vraagt veel aandacht en de 'noden van de ziel' op het spoor komen. Eenzaamheid mag niet direct vergeestelijkt worden. De nood aan de andere vraagt door iemand gezien te worden, aangesproken, gestreeld te worden.
Ik spring hier heel even kort binnen, want het is letterlijk en figuurlijk hier nog op de toppen van de tenen lopen. Maar een einde is in zicht. Men gaat de laatste dag opkuis 'kot' in, bijna 10.000 kg van alles wat. Het huis zelf is op een paar prularia leeggemaakt, en bij mij is het verder zoeken naar alles een nieuwe bestemming te geven, zelfs tot het kleinste papiertje. Tijdens laatste kon ik telkens een blogje schrijven, ik denk maar aan de oude postzegels die ik zag passeren op weer al oude rouwbrieven of huwelijksaankondigingen.
MAANDAG VOLGT DAN DE GROTE DAG:
ONDERTEKENING VERKOOPAKTE ...
TOT GAUW!
En wat dit met STILTE te maken heeft, vraagt u zich misschien af. Wel door mijn afwezigheid door het vele werk, valt er een virtuele stilte. Nog enkele uizonderingen komen mijn blogs zien na tien dagen...
Ik had nog geen tijd veel te laten weten, laat staan uw gastenboek te tekenen. Ik hoop dat jullie daar begrip kunnen voor opbrengen; want uit het oog is algauw uit het hart. Vandaag wordt een moeilijke dag, want men begint met het leeghalen van wat we gemeenzaaam 'papa's kot' noemden. Elk voorwerp heeft zijn verhaal, waar het oorsporonkelijk vandaan komt, hoe hij het verbouwt heeft, waar hij van vele zaken iets totaal nieuws heeft gemaakt. Het verhaalt van zijn toen jong enthousiasme als mecanicien, later hoe hij alles in functie maakte voor het gezin, voor de tuinbouw. Tot men van heinde en verre kwam om zijn raad toen ze geen weg meer wisten met iets wat kapot was, met heel nadrukkelijk herstellen wagens, laatste allemaal in zijn vrije tijd. En julie weten dat er toen nog moest gewerkt worden tot de zaterdagmiddag vaak. Al deze voorwerpen, machines, een arsenaal aan sleutels en zo veel meer, daar hebben we van stilte afscheid van genomen toen we nog even rondwandelden. Een levensverhaal, of toch die kant van de medaille, wordt definief beëindigd nu men vandaag begint alles op te halen, en dat kan best nog twee dagen duren.
Verder heel kort, de verhuis is echt zeer vlot verlopen, dank zij zeer goede krachten. Niets werd beschadigd of onnodig vuil gemaakt. Nu alles weer een plaats geven, ondertussen onze belangstelling niet verliezen voor de ouders.
Bovenstaande is eigenlijk een bijbelcitaat, maar nu ik volop in de verhuis zit, en je zo vele herinneringen ongewild tegenkomt, dan is het citaat maar al te waar. Je was het allemaal al lang vergeten, zit in dozen of op zolders, en plots komt alles weer tot leven, met een lach en een traan.
Een mens zou het haast vergeten, en dermate bezig zijn met de interne verhuis eigen woning om plaats te maken voor wat van 'thuis' komt, en de verhuis van de inboedel van het ouderlijk huis, tot je er plots attent wordt opgemaakt dat ook de loods- zeg maar papa's kot- , zoals je het vaak zag passeren op mijn blog, en waar hij zijn leven heeft aangewijd -, ook leeg moet gemaakt worden. En dat is gans andere soep i.v.m. enkele stoelen en tafels.
Er ligt wellicht voor duizenden kg aan ijzer in alle lengtes en vormen, zonder te spreken van de zware materialen tot zelfgemaakt machines die de loods rijk is. Dus nu nog bezig mensen te contacteren om alles vrij te krijgen tegen dat de toekomstige inwoners intrekken, of toch het contract hebben getekend. Dus ook hier de beller van dienst!
Sarah Hussain, priester van de St Peter’s Church, was niet bij iedereen geliefd in haar gemeenschap: als vrouw van gemengde afkomst hield ze er vrije ideeën op na en wilde de kerk moderniseren. Maar de schok is groot wanneer haar lichaam in de pastorie wordt gevonden, gewurgd. Voormalig hoofdinspecteur Wexford wordt voor deze zaak door zijn vriend en opvolger Mike Burden ingeschakeld als adviseur. In de heilige geschriften staat dat je je naaste lief moet hebben, maar het is zoeken daar degene die daar anders over denkt. Wexford is het oplossen van puzzels en het natrekken van mensen nog niet verleerd en gaat op onderzoek uit…
Zoals altijd weer een prima boek van deze schrijfster. Voor de liefhebbers van klassieke detectives in de stijl van Agatha Christie en PD James.
ISBN: 978-90-449-7143-9 Aantal pagina's: 288 Uitgever: A.W. Bruna Vertaler(s): Rogier van Kappel NUR: 305
Beste blogvrienden, zoals je al eerder kon lezen zit ik deze week volop in een verhuis. Dus kan ik niet meteen iets bloggen of een gastenboek tekenen. Ik laat jullie daar nog iets over weten als het wat rustiger is, en ik hier wat ademruimte vind. Verder lijkt het dat er eindelijk een einde is gekomen aan die vervelende mensen die iets plaatsten in gastenboek of via mail die hier geen plaats heeft in dit blogland. Zelf ben ik al een paar dagen zonder dergelijke aanvallen! Ik hoop jullie ook en dan hoop ik dat we niet langer meer de zaken moeten goedkeuren die een ander heeft achtergelaten op ons gastenboek. Ik zal nu maaar verder doen, want slaapkamer is sinds gisteren weg, en dan zie je dat er meteen werk aan de winkel is, hoe goed alles onderrhouden is. Dus die kamer alvast maar klaarmaken tegen dat de slaapkamer van mijn ouders overkomt. Zoals iemand hier zegde: Je zal je maar verberteren. Maar is het allemaal geen luxeprobleem? Of toch niet? Ik wilde mijn eetkamer gratis van de hand doen aan iemand die weinig of niets heeft, maar hij weigerde met de woorden: Dat is te mooi voor mij .... En dus kreeg je toch een blogje van mij. Ja, er zijn er nog steeds die reageren op zelfde blogje als er niet gauw iets anders wijzigt. Alvast dank voor uw medeleven!
God, het lijkt wel of veel schitterende woorden hun glans verloren hebben. 'Vrede op aarde', 'God met ons', oude woorden die met kerst in onze kerken klinken. Maar wat zeggen ze ons nog in een wereld vol geweld, waar mensen vol zijn van zichzelf en waar geen plaats is voor God? Hoe kunnen we voorkomen dat ze afgezaagd klinken? Hoe kunnen we ze weer iets van hun oude glans terug geven? Hoe kunnen we ervoor zorgen, dat mensen erdoor geraakt worden, licht zien en hoop krijgen? Misschien door ze nieuw leven in te blazen met daden? God, help ons om het niet bij woorden te laten. Geef dat er iets zichtbaar wordt van uw licht in de wereld van nu voor ieder die in het donker zit.
Wie is de vierde koning uit een Russische legende?
Een Russische legende spreekt over een vierde wijze, Artaban of Coredan genaamd, die ook op weg was gegaan naar de pasgeboren Jezus. Zijn cadeau bestond uit drie edelstenen. Onderweg deelde hij die stenen één voor één uit: de eerste diende om een gewond kind te verzorgen, de tweede voor een weduwe die dreigde als slavin te worden verkocht. Met de derde steen kocht hij enkele mannen vrij die door soldaten gedood dreigden te worden. Door dit oponthoud raakte hij het spoor bijster en kreeg hij het kind Jezus nooit te zien. Volgens de legende zag hij Jezus wel toen die stervend aan het kruis hing.
De ster die ze hadden zien opgaan ging voor hen uit, totdat hij stil bleef staan boven de plaats waar het Kind was. Toen ze dat zagen, werden ze vervuld van diepe vreugde. Mt 2,9b-10
Vriendschap is belangrijk in je leven. Soms duurt een vriendschap voor altijd; soms maar even. Vriendschap is gebaseeerd op respect en vertrouwen, een hechte band met elkaar waarop je kunt bouwen.
Ik wens je moed om hartelijk te blijven, te midden van mensen die soms koud en hard zijn. Ik wens je bemoediging om in jezelf te geloven en ook wel eens een nederlaag om nooit overmoedig te worden. Ik wens je vreugde al de dagen van je leven maar ook wat pijn om die blijdschap te waarderen. Ik wens je troost die je droefheid mildert en humor die je leert te relativeren. Ik wens je moed om alle tegenslagen sereen te dragen. Ik wens je veel zon en ook wat storm die pit geven aan het leven. Ik wens je vrede met alle mensen maar ook in het diepste hoekje van je hart. Ik wens je een onwankelbaar vertrouwen om in de goedheid van het leven te geloven. Wat ik je nog meer kan wensen, is een diepe liefde die alles zinvol maakt.
Wanneer je het Kerstkind Jezus omarmt, en iedere dag je inspant en moeite doet om Hem steeds beter te leren kennen, dan mag je met vertrouwen en verwachting het nieuwe jaar 2018 beginnen. Wat het zal brengen is ons nog niet bekend. Maar de God die naar ons omzag in de geboorte van Zijn eigen geliefde Zoon, Hij zal ook in het nieuwe jaar naar ons omzien en voor ons zorgen. Jezus is onze door God gegeven Immanuël. God is met ons, ook in 2018!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
