Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Onddergetekende heeft een fiets nodig als zijn partner en dan is fietsen niet altijd een ontspanning. maar vandaag maakte ik me maar nog eens de bedenking dat je overal wel hoort hoe gezond fietsen wel is, maar nu ik in gezelschap met de wagen op weg was, viel het me weer maar eens op hoe weinig fietsers op de baan zijn, zelfs via de zogenaamde idyllisse binnenbaantjes. Toen ik verleden jaar nog met de fiets naar mijn ouders over en weer fietste, is het me dat vaak opgevallen dat ik tijdens die 25 km amper nog een fietsende medemens tegenkwam. Ik voelde me dan vaak de eenzame fietser; de auto's en vrachtwagens daarentegen scheren je voorbij. Zijn we met zijn allen te lui geworden? Ik denk maar aan de vele buren die met de wagen het hoekje omrijden om een brood te halen...enfin en bedinking van het moment...
De lente is zo voorbij; je zou elke dag een foto willen nemen van de bloesems of dicht tegen bomen en struiken gaan staan om die geur op te snuiven, maar als je dit leest is het misschien al allemaal over, en werden bloemen bladeren ...
Op het moment dat op 22 juli 2011 in Oslo en op het eiland Utoya aanslagen worden gepleegd, verongelukt de acht jarige Sander, zoon van welgestelde ouders, in zijn eigen huis. Omdat de politie zich bezighoudt met de grote ramp, is het de jonge net afgestudeerde verlegen agent Henrik Holme, die het huiselijk drama onderzoekt. Terwijl iedereen gelooft dat de dood van Sander een tragisch ongeval was, denkt Holme daar anders over. Tegen alle regels in verdiept hij zich in de zaak. Met moeite weet hij psychologe Inger Johanne ervoor te interesseren. De zoektocht naar de waarheid rond Sanders dood wordt een wrede confrontatie met vooroordelen, schaamte, leugens en misstappen binnen een gezin. Boeiende goed uitgewerkte karakters. Hoewel geen enkele gewelddadige scene wordt beschreven, maakt het serieuze thema het een zwaar, droevig misdaadverhaal met een droevig einde. Goed geschreven, meeslepende psychologische thriller van de succesvolle Noorse juriste en misdaadauteur.
Ik wens je een mens die tijd voor je heeft, iemand die bij je blijft, ook op eenzame momenten. Ik wens je een kind dat je aankijkt en zegt: ik vind je lief! Ik wens je een bloem die voor je bloeit, een gebaar waaruit genegenheid spreekt. Ik wens je een vogel, die fluit voor je raam, dat is toch het mooiste, een vogel die blijft zingen van het leven. Ik wens je een engelbewaarder, die je weer veilig thuis brengt en beschermt op je pad. Een thuis, waar je jezelf goed voelt, en je familie en vrienden warmte en geborgenheid vinden. Ik wens je natuur waar je Gods hand in vindt, en die door mensen wordt beschermd en jij rust en bewondering vindt wat die natuur ons aanreikt. Ik wens je vriendschap en genegenheid, een teken van vriendschap, liefde en trouw, maar bovenal de zegen van God onze Vader.
Mensen in Iindia worden vergiftigfd om ons te voorzien van goedkope geneesmiddelen, de zogenaamde generische geneesmiddelen. Haal jij ook jouw medicatie in Nederland omdat het daar toch maar veel goedkoper is, dan moet je echt eens de tv-uizending van ZEMBLA gaan bekijken. Je gelooft niet wat je ziet. Mensen worden verplicht hun gronden te verkopen om in barakken te gaan wonen opdat multinationals daar grote fabrieken neerpoten om "onze" medicatie te produceren. Het water is er zo verontreinigd dat het al lang niet meer dinkbaar is, zefs nog geler dan urine. Het waterr zit vol medicatie. Voor zestig euro per maand werken die mensen er, de dood tegemoet!. Wie de reportage niet zag, moet ze zeker eens opvragen. Schrijnend en mensonwaardig. Een reden waarom ik zo laaat ben met dit logje.....
Liefde delen, dat kan altijd, of je oud bent of jong, alleengaand of levend in een gezin, of je een baan hebt of niet, of je lichamelijk sterk bent of juist niet.
Een oudere dame, bijna blind en slecht ter been, vertelde me dat ze ernaar verlangt naar Huis te gaan. "Maar zolang ik daar nog niet ben, kan ik vriendelijk zijn voor het personeel. Ik bid voor ze. Soms praat ik met hen over God. Dat zijn bijzondere momenten. 'Liefde’ is een groot woord. Als je er kleingeld van maakt, begint het daar: bij vriendelijkheid."
Mijn ouders, uw ouders; het waren kleine spaarders en meestal éénverdieners. Vader ging uit werken en moeder bleef thuis om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Van hete weinige geld dat ze verdienden probeerden ze iets aan de kant te leggen als een appeltje voor de dorst. Eens ze kinderen kregen, deelden ze niet enkel van hun liefde maar zorgden toen al dat hun kinderen later het goed zouden hebben, en zetten af en toe een bedrag op een spaarrekening. Nog later werden ze aangeraden dat geld te beleggen met de zekerheid daar heel wat voor terug te krijgen. Zo werden onze ouders en wij op onze beurt aandeelhouders, al was niet één geïnteresseerd in de beursgangen. Er was een verzekerde opbrengst beloofd.... Het resultaat kennen we ondertussen; na jaren van rechtspraak, worden al die brave spaarders gedumpt! MAAR zij die er rijk van werden, gaan nu naar de beurs!
Toen ik zaterdag naar het WZC ging om mijn ouders te gaan bezoeken, was ik aangenaam verrast. Mijn moeder, pas ontslagen uit het zieknhuis, zat buiten in het zonnetje te genieten, en dat naaat vader. Zelf lag hij tot voor kort nog volledig ingepakt languit op bed. Er zijn dus nog altijd kleine mirakelen als er maar de wil is. Want zoals jullie weten hadden we hem al lang opgegeven. Hij is daarbij helder van geest, zeer geïnsteresserd in alles om zich heen, en weet velen te auseren met zijn verhalen. Het mag dus ook eens goed nieuws zijn na drie maandern van spanning en onrust tot angst. Moeder heeft daar dus heel even de prijs voor betaald, maar genooit alvast terug van de eerste echte warmte!
SeniorenNet werd opgericht om het senioren eenvoudiger te maken op INERNET te surfen, maar het doel is voorbijgestreefd.
Te jonge gasten aan het roer die de wereld van ouderen niet echt kennen! Mijn gedacht, maar zo haken voor de zoveelste maal heel velen af, voor wie het bloggen ergens nog enige vorm was en is van contact en afleiding!
Toen ik recent nog in Antwerpen was, had ik ze willen aanspreken, maar ze waren allen zo onbereikbaar. Wel overtuigd van hun geloof, en dat verbergen ze dan ook niet. Zelfs een heel jonge man zag ik met de gebedssjaal onderr zijn mantel, hand in hand met een meisje. Neen, die mensen geven geen aanleiding tot ruzie. Ik heb trouwens nog zo een gebedsdoek hier liggen zoals op onderste foto. Dit logje geïnsprireerd door de 'ontmoetingen' en het Paasfeest.
Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten.
Een citaat dat vele reacties los kan maken, maar laat me toe het bij het essentiële te houden:
WAT BEN IK MET GELD EN BEZITTINGEN ALS IK JE NIET KAN BEMINNEN, NIET BEMIND WORD? KORTOM ALS IK ZONDER LIEFDE LEVEN MOET.
Tijdens een fundraisingdiner van de Venetiaanse beau monde raakt commissario Brunetti in gesprek met de oude Contessa Lando-Continui over haar kleindochter die op vijftienjarige leeftijd bijna verdronk en daardoor een hersenbeschadiging opliep. Ze heeft zich nooit neergelegd bij dit drama en zoekt antwoorden op haar vragen. Brunetti belooft uit medelijden met de Contessa de zaak nog eens te bekijken, en ontdekt dat er inderdaad een zaak is.
Te midden van de dagelijkse drukte van het Venetiaanse leven, tekent zich het verhaal af van een vrouw die door het noodlot gevangen raakte in een eeuwige jeugd.
“Brood, Bed en Bad” zijn voor de mens elementaire biologische levensbehoeften. De mens is echter meer dan enkel een biologisch wezen. Daarom heeft hij, ook in een verzorgingsstaat, aan die drie B’s niet genoeg.
Er zijn nog andere B’s die geen enkel mens kan missen. Die andere B’s hebben te maken met het hart, met de psyche, met de binnenkant, met mens-zijn.
Enkele van die B’s zijn: Begeleiding, Begrip, Belangstelling, Bemoediging, kortom Brandende liefde.
Miljoenen mensen op de wereld, ver weg en dichtbij, snakken naar brood, bed en bad, maar ze snakken vaak nog meer naar de hartverwarmende B’s, naar erkenning van hun mens-zijn.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
