Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het blijft een eeuwigdurend kerstverhaal dat zich elke dag en overal ter wereld herhaalt.Want kinderen veranderen alles. Een kind schept een band tussen twee mensen. Het brengt je voor het leven samen. En dat doet de de liefde ook. Liefde brengt je ook samen. De dingen die je meemaakt. Het leven dat je deelt. Elkaar oud zien worden ...Zien dat je vader van je moeder houdt.
Niet tussen man en vrouw. Niet tussen ouders en kinderen. Niet tussen broer en zus. Niet tussen grootouders en kleinkinderen. Niet tussen jongen en meisje. Niet tussen meisje en meisje. Niet tussen jongen en jongen.
NOOIT, zoniet is er geen sprake van échte liefde.
En als wij als zwakke mensen toch even zouden durven 'staken', dan weten we dat GOD nooit staakt en toeziet dat de Zijn Liefde blijft groeien doorheen ons.
Gedurende de vier weken van Advent wachten en bidden we voor de komende
zegeningen van Kerstmis. Aan het einde van het wachten brengen de engelen ons
het goede nieuws van grote vreugde voor alle mensen, "Want voor u is heden
geboren in de stad van David een redder, welke is Christus de Heer!".
Kerstklokken luiden: Vreugde aan de wereld. Ja, en dit goede nieuws
van grote vreugde is voor alle mensen van goede wil. Maar hoe maak ik deze
vreugde mij eigen? Dit is een belangrijke vraag, want ook al heeft God die
vreugde aan de hele wereld verklaard, en hebben we een aanspraak op de vreugde
en vrede die de geboorte van de Heer brengt, toch zijn er nog velen onder ons
die zijn beroofd van deze vreugde. Nog velen onder ons weten niet deze vreugde
zich eigen te maken en die op hun eigen leven te leggen.
Om deze innerlijke vreugde en vrede te ervaren moeten we in de eerste plaats
Christus centraal stellen in ons leven. Een viering van Kerstmis zonder
Christus is zinloos. Christus, die leefde en stierf voor ons, moet onze focus
zijn en worden. Deze focus op Christus moet ons in staat stellen om onze handen
te reiken naar anderen in mededogen en liefde. Zo kunnen we, net als de engelen
met Kerstmis, de dragers van het Goede Nieuws laten weerklinken: 'Vreugde aan
de wereld'.
We zijn blij om jullie te melden dat we dit jaar zes nieuwe priesters hebben
die al in het zendingsveld vertoeven, met daarnaast veertig jonge kandidaten
die zich bij ons hebben aangesloten om IMS- missionaris te worden. Er zijn
honderd en vijfendertig jonge mannen die een opleiding volgen op verschillende
niveaus van het seminarie. Ze hebben nog een lange weg te gaan voordat ze hun
vorming hebben voltooid. Gelieve hen te bewaren in uw gebeden.
Op ons HIV / AIDS-revalidatiecentrum in Warangal, (Andhra Pradesh) doen een
honderd jongens en meisjes hun primair en secundair onderwijs. In de maand
augustus mochten we een gasthuis voor jongens inwijden; een gasthuis voor
meisjes zit in de steigers.
De school voor doven en slechthorende kinderen in Devarapura
in Karnataka zorgt voor de behoeften van 50 kinderen.
Volgens een recente studie verdwijnen elk jaar zestigduizend of meer kinderen
in India. Asmita, ons centrum voor straatkinderen en de kinderen uit
sloppenwijken, werkt dag en nacht om verloren kinderen te vinden en ze
een nieuw leven te geven in Varanasi
Geestelijk gestoorde mannen en vrouwen die verdreven zijn
uit hun families en gezin worden verzorgd op drie van onze centra. Wij zijn in
staat om wat vreugde te brengen in hun leven als gevolg van uw vrijgevigheid en
uw gebed.
Wij zijn dankbaar en erkentelijk voor uw persoonlijke
interesse en de offers die je maakt voor het succes van onze missie.
Wij wensen u een zeer zinvolle Kerst en gezegend Nieuwjaar 2012. We bidden voor
u en voor uw gezin.
Het mooiste in vriendschap is niet alleen de uitgestoken hand, de vriendelijkheid of het menselijke contact, maar het warme gevoel dat iemand in je gelooft en je vertrouwen schenkt!
vertel me niet waar je ooit was het is voorbij het maakt me klein ik wil weten waar je heengaat zodat ik daar al kan zijn ik baan het pad en warm het bed ontdoe het beeld van schone schijn jij arriveert en een ding telt: ik zal er altijd voor je zijn jij zoekt mijn ogen, in mijn blik herken je dat ik je herken de stilte helpt me meer dan ooit te begrijpen wie ik ben
ik zoek de zin die alles zegt in zwart op wit of hemelsblauw: samen zijn we overal ik ben nergens zonder jou.
Tijdens een brute aanval in het verleden werd het gezicht van psychologe Eve Wilson verminkt. Doodsbang trok ze zich terug in de virtuele realiteit op internet, waar ze kon zijn wie ze maar wilde. Inmiddels zijn haar littekens vervaagd en durft ze de wereld weer tegemoet te treden. Dan maken verschillende deelnemers aan het onderzoek waaraan ze werkt plotseling een eind aan hun leven. Rechercheur Noah Webster vermoedt echter dat er een seriemoordenaar achter de sterfgevallen zit en schakelt Eves hulp in om te achterhalen welke zieke geest verantwoordelijk is voor deze gruweldaden. Samen betreden ze een schaduwwereld van mysterieuze identiteiten en verborgen verleiding, en raken ze verwikkeld in het gevecht van hun leven.
Ook deze keer was de koffie al lang koud en was het duister al ingevallen, en toch kon ik njiet laten dit boel maar even aan de kant te laten liggen; wellicht het beste boek dat ik tot nu toe las van deze auteur, waar naast moord ook een verhaaal van échte liefde wordt getoond en die ons ook laat zien wat de Internetwereld met ons heden doet ... Weeral meer dan een aanrader!
FACEBOOK en zo, een aansluiting bij eerder bericht van me.
FACEBOOK
Wat doen we met z'n allen op Facebook ? Waarom hebben we een profiel op Facebook ? Omdat we zo sociaal zijn of omdat we onze geneugten en mindere momenten in ons leven door mensen, die we in feite niet kennen, steeds opnieuw bevestigd willen zien ? Omdat we eigenlijk egocentrisch zijn en heel individualistisch ingesteld ? Waarom willen we dat iedereen ons "leuk" vindt ?
Waarom staan we er niet even bij stil dat we de hele wereld persoonlijke zaken gaan meedelen, die we vaak met onze beste offline-vrienden niet zouden delen ? Waarom voeden we steeds meer de bankrekening van een superrijke Amerikaan, die zich van onze privacy niks aantrekt en met één klik ons zorgzaam opgebouwd profiel zonder enige vorm van scrupule zomaar verwijdert omdat we hem niet onze laatste privé-zaken niet prijsgeven ?
Ze had de koffiemolen tussen de knieën geknield en draaide als een razende de laatste boon aan gruizelementen ze sneed een homp brood tot aan haar boezem en verzamelde alle kruimels met een zachte hand da's goed voor de soep een ei kookt vanzelf in zandloperstijd bij het uien snipperen weende ze om al het leed van de wereld de peterselie knipte ze in een bierglas met een schaar met een spaan haalde ze het schuim van de bouillie en mergpijpjes tijdens ons ontbijt sudderde reeds de middagsoep.
Frank de Crits
Ik zie vooral nog hoe mijn moeder dat brood tegen haar boezem hield en dan te keer ging met dat grote broodmes. Nu er machines zijn of voorgesneden brood durft wellicht niet één vrouw nog zo te handelen. Het is in elk geval een beeld dat van mijn moeder overblijft.
Overal ter wereld zijn kinderen de eerste slachtoffers van armoede. In
België is dat niet anders: 1 op 5 kinderen groeit op in armoede. Dat is
alarmerend, want armoede raakt kinderen in alle aspecten van hun leven. Een
paar jaar in armoede leven, in een onveilige woning, met een zwakke gezondheid,
uitgesloten van sociale contacten en met beperkte onderwijskansen, is lang voor
een kind en laat blijvend littekens na. Een kinderleven in armoede is bovendien
de ideale springplank naar een volwassen leven in armoede. Welzijnszorg
probeert daar iets aan te doen.
Na een periode van 'afwezigheid', hetzij door het verwerken van de rouw rond overleden partner, hetzij door verlies van uw werk, of door zich niet langer goed voelen in deze harde wereld, komt vroeg of laat het besef dat je opnieuw moet beginnen. En weet dat dit nog niet zo gek is.Het leven is te kort om aan de zijlijn te blijven staan. We hebben daarom soms allemaal een duwtje nodig, die schouderklop, dat bemoedigend woord waaardoor je weer zin krijgt in het leven. Het is iets wat we zowel kunnen geven als dankbaar mogen aanvaarden. Vooral wanneer we mensen blijven volgen zonder zelf 'de predikant' te zijn, kan je plots de verrijzenis zien van die persoon, of kreeg je misschien zelf inzicht dat het eigenlijk al bij al nog mee valt .... al kan je dat pas veel later beamen. Is dit geen mooi aandachtspunt in deze tijd naar Kertmis? Ik dacht het wel, vooral omdat ik het zag gebeuren bij een kennis van me afgelopen week.
... en blijkbaar herkenbaar toen iemand me zegde dat schijnrelaties iets relatiefs zijn, maar hij er zich wel aaan optrok, want toen hij op de rand van zijn stille bed zat, de laptop op de schoot, begreep hij de verlokkingen van een virtuele relatie. Als je eenzaaam bent, dan betekende een gesprek meer dan even het bed in duiken. Ik hoor en lees ook dat velen zich uit het 'IRL' (lees: in het echte leven) liever terugtrekken in deze veilige(?) virtuele wereld.... Gebeuren daardoor soms ook meer zelfdodingen? Ik laat de vraag in het midden, maar een feit is wel dat ons sociaal weefsel uiteen gevallen is.
Beste blogvrienden, in tegenstelling wat ik hierboven schrijf en wat je de voorbije dagen mocht lezen op mijn blog is dit helemaal niet op mij van toepassing op dit ogenblik. Ik wil niet dat jullie zich zorgen zouden maken om me. Het gaat goed en ook de toestand van mijn vader verbetert - letterljk deze keer - ZIENDEROGEN. De delicate operatie is gelukt en hij ziet teug net als voordien. Het was toch even bang afwachten, maar zie: hoop doet leven zeker ...zeker in het echte leven.
Nog en toemaatje:Ooit was ik lid van een parochiale groep die regelmatig langdurige zieken ging bezoeken alsook mensen boven de 80 jaar. De naam vand e groep was 'zienderogen': zien wat in je omgeving beter kan ... En dat kan je énkel maar in de echte wereld. Bij deze dank aan mensen die zieken bezoeken!
Dat leek me het ideale woord dat samenvat waar mensen zich in alle veiligheid terugtrekken, maar is die Internetwereld wel zo veilig als we soms durven denken? Nog nooit gedacht dat je misschien te veel van jezelf vrijgeeft dat je er nadien heel veel spijt van hebt in het echte leven.Vertouwen is een mooi geschenk, maar wees voorzichtig!
Of is het toch iets van: 'Ik wil ergens naartoe waar niemand me kent'?
Dit mooie veel beluisterde adventslied is zo gekend, maar wie begrijpt de Latijnse tekst wel van dit Gregoriaanse gezang? Ik geef jullie dan ook graag de Nedelandstalige versie mee.
Het is hoe dan ook een hoopgevende gedachte bij de start van een nieuwe week.
Troost u, troost u, mijn volk: weldra komt uw heil: waarom wordt gij verteerd van smart? Waarom grijpt steeds weer nieuwe droefheid u aan? Ik zal u verlossen, wil niet vrezen: Ik ben immers de Heer, uw God, de Heilige, uw Verlosser.
"Men schrijft niet om gepubliceerd te worden, men schrijft om te ademen." Samuel Beckett
En dit vrienden bloggers is een veel grotere waarheid dan 'schrijven om te blijen', want elke blogger zal beamen dat zijn bezig-zijn op SeniorenNet een grote adempauze meebrengt. Dus laat ons maar even verder wandelen in deze virtuele wereld die hoe dan ook ons dagelijks leven raakt.
Aan alle verpleegkundigen die uur na uur, dag en nacht het beste van zichzelf geven om de pijn van de zieke medemens te verlichten.
Geef hen dan ook jouw waaardering zeker nu er hoe langer hoe minder handen zijn om zo veel lijden te verlichten, al was het maar door een woord, een kniipoog, wat begrip als het niet altijd verloopt zoals de verpleegkundige en zorgverstrekker het wél zouden willen.
Oog hebben voor iemand die lijdt, iemand ontmoeten die aan zijn lot wordt overgelaten en vernederd wordt, is een daad van menselijkheid en vermenselijking. Het is niet toevallig dat Jezus zegt dat, als wij noodlijdenden helpen, we eigenlijk hem helpen: 'Ik verzeker jullie, al wat je aan één van deze minste broeders van mij hebt gedaan, heb je aan mij gedaan'(Mt 25,40).
We hadden elkaar jaren niet meer gezien, gebeld of gemaild. Ik stuurde af en toe nog iets maar er kwam nooit reactie tot onverwacht een berichtje: "Ik ben in het ziekenhuis opgenomen, kun je me een kruiswoordraadsel brengen"? We schrijven veertien juli. En dan werd het terug stil, of was er misshien toch een sluimerend verlangen van gene zijde. Hoe dan ook, op tien oktober word ik gebeld. Hij zal onmiddellijk zelf langskomen en het is alsof we elkaar geen dag uit het oog verloren waren. Het wordt een heel intense tijd. Beide levens hebben grote bochten gemaakt, maar vooral de andere heeft zijn leven op de rails gekregen wat ik toejuich. En dan gebeurt het onweznlijke .. Geen telefoon, geen mail, geen sms-je meer; telefoon wordt neergelegd ... denk ik toch. Ik was vooral ongerust omdat er dingen van mij die ik écht nodig heb, in zijn handen zijn ... 'voor even' ... Mijn hartelijkheid en teruggevonden vriendschap kreeg meer dan een deuk, ik koesterde zelfs verdenkingen .. 'In woord en gedachten' ... dacht ik tot ik hem plots en eeder onverwaacht deze middag aan de telefoon had. Ja, je leest het goed.
Er was niets aan de hand, toch niet tussen ons, MAAR zijn auto was stuk, zijn belkrediet was op, zijn toetsenbord was stuk .... De vergaande gevolgen van en voor iemand die van een leefloon moet gaan leven door ongewilde omstandigheden. Het heeft me zo aangegrepen dat ik dit even wil posten.
O ja, indien alles wat beter gaat, zien we elkaar volgende week ...In vriendschap en liefde. Misschien ook omdat ik hem telkens weer kansen heb gegeven en ik zelf ook blij was met zijn vriendschap.
Wellicht heeft elk van jullie ondertussen een diepe wond, achtergelaten door de levensreis ... Mijn eigen reis heeft ook zo een wonden opgelopen. MAAR littekens zijn meer dan een herinnering aan wonden uit het verleden; ze zijn het bewijs van genezing. Het is een proces van aanvaarden maar vooral vooruitgaaan. Soms zal de pijn en het verdriet nog opsteken. Dat geeft niet. De enige manier om daar voorgoed van verlost te geraken is door hen te vergeten. Leef nu en geef niet één héérlijk moment op!
Ja het onderwerp kan raar klinken in een blog rond liefde en vriendschap; juist daarom even stil staan bij deze zinloosheid ....
Het pistool voelt aan als de kilheid van het staal zelf met zijn gladde oppervlak. En uit dat ding gaat een wrede dreigende belofte uit ... Het wordt op de vijand gericht.
Maaar lang daarvoor heeft iemand dat uitgevonden. Erover gedroomd, het geschetst, er slapeloze nachten van gehad. Je neemt een stuk staal, vult het met in staal gehulde kogels en die stuur je met een naar buiten toe gerichte explosie naar andere mensen. Het is een stuk metaal. Niet meer, niet minder. Het heeft niets menselijks. Je vermenselijkt een pistool niet; je richt het en vuurt....
Is dit niet iets om bij stil te staan en meteen een halt toe te roepen aan wapenhandel!
Velen onder jullie zullen volgende graag lezen al heb ik er zelf een beetje moeilijk mee zolang we niet méér geven om de medemens ...
Een hond is echt de beste vriend van een man of een vrouw. Zolang je hem eten geeft en van hem houdt, houdt een hond ook van jou. Hij zal je niet bestelen, slaan of verraden. Hij is eerlijk. Wat je aan de buitenkant ziet, is precies wat er ook aan de binnenkant zit.
Hoe vaak zeggen we niet : woorden schieten me tekort. Meestal is dat om
emoties uit te drukken. Emoties van spijt, dank, verdriet, plezier, liefde...
Juist dan komen echte woorden. Woorden in tranen, in een schaterlach, in een
omhelzing. En dat zijn Echte Woorden voor mij.
We zien het zo vaak op afbeelding, in powerpoints, maar wat is jouw echte droom? Volg je die droom ook echt? Werk je daaraan, of zijn het woorden in de wind? Misschien mogen of durven we die droom niet laten in vervulling gaan, staan anderen ons in de weg!
Het kan pijnlijk zijn of een verademing eindelijk de spullen in dozen op te bergen na een overlijden; ze al dan niet te verdelen, maar weet onthoud vooral:
Die wijdgespreide armen sloten zich als een engel om me heen. In die armen liet ik me eindelijk gaan in wat aanvoelde als een eeuwigheid. Ik wist nu weer dat ik altijd van je zal houden.En toch komt dan weer die angst, die angst je nogmaals te verliezen. Misschien moet ik minder van je houden; een angst die vast zit aan me. Het enige wat ik hoef te doen is zonder stress te leven, minder van je te houden ....?
Er wordt meer geld gestoken in het onderzoek naar de nieuwste viagrapil dan in dat naar het genezen van kanker. Het is veel lucratiever om ziekten als borstkanker te behandelen dan om ze te voorkomen ....
Het is al een tijd geleden dat ik jullie nog een boek heb aanbevolen, niet dat ik niet meer lezen zou; het tegendeel is waar, maar ik kon bij volgende titel niet langer nalaten deze ijzingwekkende thriller aan te raden. Nu de dagen kort geworden zijn is het zalig bij een schemerlicht naar adem te happen om die laatste regels tot u te nemen. Neem het gerust van me aan!
Sara Linton keert na lange tijd voor een vakantie terug naar Frant County. Daar wordt ze ongewild geconfronteerd met de verdrinkingsdood van een jonge, mooie studente. De verdachte, een zwakbegaafde jongen en iemand uit haar verleden, pleegt zelfmoord voor Sara hem kan spreken. Op de celmuren zijn met bloed de woorden IK NIET geschreven. Sara vermoedt dat Lena Adams een rol in zijn dood heeft gespeeld en vraagt Will Trent van het Georgia Bureau of Investigation om haar bij te staan. Zijn komst wordt niet door iedereen gewaardeerd en hij stuit bij zijn onderzoek op een muur van stilte. Langzaam ontrafelen Sara en Will een zaak vol explosieve geheimen, maar door de ontwikkelingen komen er nieuwe levens op het spel te staan.
Ik was er even niet ... Maar vandaag zit ik net als elk jaar met een dilemma wat bloggen betreft. Het is haast een must op deze elfde november hulde te brengen aan allen die hebben gestreden voor de vrijheid van ons vaderland zoals mijn grootvader die vier jaar lang aan het ijzerfront vocht, en meteen aan de ontelbaren die in een vreemd land op vaak bitter jonge leeftijd hun leven moesten laten ...Aan de andere kant wil ik ook mijn patroonheilige de eer geven die hem toekomt. Want nog steeds probeer ik te leven zoals Sint-Maarten, die deelde met zij die niet genoeg hadden en hebben , en dan niet zozeer in materiële goederen. Het was dan ook niet zomaar een keuze voor mijn blognaam toen ik 'Maarten' lanceerde, ondertussen jaren terug.
Her is misschien voor jullie een gelegenheid iets te lezen rond deze bijzondere figuur die veel meer is dan - in bepaalde streken dan toch - een gulle kindervriend.
Je kunt alvast eens stilstaan bij 'de litanie van Saint-Martin'. Ondertussen biddend denken aan zijn die gestorven zijn ... voor?
Friends are little blessings
Sent from above
To guide and support us
With all their love
Friends are little blessings
With a great big heart
Sharing their wisdom
And all that they are
Friends are little blessings
Angels in disguise
Hugs straight from heaven
Under the guise
Of a caring friend
But underneath youll find
A loving gentle soul with a lot to give
Friends are blessings indeed
And Im ever so grateful
You were one of them sent to me
Het gebeurt me niet zo vaak meer maar vandaag heb ik me toch weer eens geërgerd en wel om volgnde. Je kent ze wel, de lange bedelbrieven- recto verso bedrukt- met onderaan een overschrijvingsstrook aangehecht om nog eens diep in de geldbeugel te tasten. Op zich heb ik daar geen bezwaar mee want elke organisatie betracht het beste om de medemens betere levenskansen te geven, zij het in eigen land of ver van hier. Maar keer op keer vraag ik me af of die bedelbrieven wel moeten, denkend aan de kostprijs van het drukwerk en de verzendingskosten, zeker als er dan nog vaak een 'gratis' kalender of andere wordt meegestuurd.
Je leest in deze brieven inderdaad heel sschrijnende verhalen, ja zelfs soms tot tranen bewogen, maar dan komt mijn ergernis, eigenlijk mijn echte vraag, want haast al deze brieven eindigen met : Het kost SLECHTS 41,- om een leven te redden!!! Als het SLECHTS zo weinig kost, waarom al die onnodige kosten? Geef die mensen dat luttele bedrag in handen en val ons niet langer lastig! Verspil jullie uitgaven niet aan die dure mailings!
Hoe geloofwaardig is het trouwens dat je een kind of een mens voor 41,-het leven kan teruggeven?! Sorry, ik moest dit even kwijt. SLECHTS .....
"Wie of wat je bent en welk geloof je ook belijdt, toon wie je bent en geniet
van de goddelijke momenten want het zijn voortekenen van het hiernamaals. Wees
dankbaar maar probeer ook om te gaan met tegenslagen. Ja, vraag dan maar Zijn
beschermende hand. Want ik ben er zeker van dat Hij bij ons is en voor ons
zorgt. En blijf ook het goede zien in de mens. Zie elkaar graag en neem het op
voor mekaar. Dat is wat elke godsdienst ons leert."
Woorden
van Stef Desodt bij de voorstelling van zijn boek: "Zo veel godsdiensten voor
die ene God. Davidsfonds Leuven 2011. ISBN 978-90-5826-9.
hadden het de voorbije dagen en weken voortdurend over de financiële en econmische crisis; m.a.w. over onze welvaart die ons uit handen lijkt te glippen, MAAR ik moest mijn uiterste best doen om in een hoekje van de krant - en al helemaal niet op tv- iets te zien rond het werken aan welzijn, aan ons aller welzijn. En toch hebben alle leiders die zinzoekers zijn, en dit vanover geheel de wereld, gelovig of niet, over alle verscheidenheid van religie en/of ideologie zich teruggetrokken om verder te werken aan VREDE, en dit te Assisi.Waarom komt dit niet in het nieuws?! Dit gaat ons toch allen aan. Misscfhien ligt daar wel de basis van een écht beter leven, dat verder gaat dan geld en macht.
Veel mensen denken dat met iemand samen zijn betekent dat je alles tot in de kleinste details van elkaar moet weten. Zelf denk ik dat je de belangrijkste dingen van elkaar moet weten , en dat je er moet zijn wanneer je partner je nodig heeft. Al het overige is VERTROUWEN!
Ja, het blijft één van mijn kernwoorden in mijn blog, zeg maar in mijn leven. Vertrouwen en behoefte aan privacyhoeven elkaar niet in de weg te staan. Mensen worden verliefd op wie we als individu zijn. Wat zou het voor zin hebben deze individualiteit op te geven?
... Of noem ze seriemoordenaars en verkrachters ... ingegeven door het proces van verleden week:
Het grootste voordeel dat wij hebben op die monsters, is niet dat we weten hoe ze denken. Dat is niet zo moeilijk. Het is dat zij nooit zullen begrijpen wat wij denken. Zij kunnen niet begrijpen hoeveel wij van elkaar kunnen houden, en dat weten ze. Vooral daarom hebben ze de pest aan ons. LIEFDE, DAT IS HET GROTE VERSCHIL!
In het verleden had ik het hier meerdere keren uivoerig rond pesten, pestgedrag en de verregaande gevolgen voor het slachtoffer en zijn omgeving. Deze dingen vind je misschien terug in mijn archief.
Macht en een hoge positie brengen afgunst met zich mee. Er zijn zo van die mensen die het maar niks vinden dat je goed kan opschieten met je collegae omdat je blijkbaar ook resultaten boekt. Dan hoopt die 'manager' dat je zult falen; hij zal je heel scherp in de gaten houden. Eén misstap en ik garandeer je dat er iemand in de buurt zal zijn om die te zien en te rapporten, natuurlijk aan die machomanager in dit geval. Zo zullen ze vanaf nu één front vormen. Vanaf dan moet je rekening houden met een feitelijke sabotage van jouw inspanningen.
En dan heb ik het niet over grote, in het oog lopende zaken.
Denk aan de dood door duizend kleine sneetjes. Minimale foutjes of hobbeltjes in e weg die je aflegt, alleen bedoeld om je in een slecht daglicht te plaatsen ... en voor je het weet werd een voortijdig einde gemaakt aan je kunnen ...
Zolang je anderen kunt helpen, ben je niet arm.
Grace Kaunda
... want voorbije dagen werd ik letterlijk geholpen door iemand waarvan men soms zegt 'dat hij geen nagel heeft om in zijn ... te krabben'; ik voelde me echter rijk door zijn hulp, voor hem een kleintje, voor mij een grote opluchting: en misschien wel het resultaat van wederziijds, soms moeilijki opgebouwd VERTROUUWEN door de jaren heen; want toen hij arm was van geest kon ik hem helpen. Elkaar blijven helpen, ondanks alles, maakt dus rijk!
Het enige wat ik eigenlijk van je verlang, waar ik het meest behoefte aan heb, is de zekerheid dat ik altijd de telefoon kan oppakken, en dat jij er zal zijn!
Doe al het goede dat je
kunt met de middelen de je
hebt op de manier die je gewoon
bent op de plaats waar je
staat in de tijd die je gegeven
is voor de mensen die je
kent zolang het mogelijk
is.
Al heel lang staat deze tekst in de zijlijn van mijn blog, maar op de duur wodt er misschien, ook door mezelf, naast gekeken of er overheen gelezen. Toch is het een opdracht die elke dag mogen ontvangen en die we naar godsvrucht en vermogen mogen uitdragen.
Ik ben fier in een gemeenschap te leven die zorg draagt voor mensen die het even moeilijk hebben, of een domme beslissing nemen! Zelfs als dat wil zeggen dat ik extra belasting moet betalen! Want ik voel me gesteund door de wetenschap dat de dag dat ik of één van mijn geliefden het om welke reden dan ook even moeilijk heeft, die steun er ook voor mij zal zijn. Maar dat lijkt iedereen te vergeten!
Begin met je partner en je kind lief te hebben, en breid dan je liefde zo verder uit tot je alles in het leven lief hebt gekregen, want ondanks alles is het leven een ongelooflijk cadeau.
Er mens wordt gelukkiger als hij zich vervuld voelt door dingen te doen die zinvol, juist en goed zijn en als hij verbinding heeft gevonden met een groter geheel: het netwerk van gezin, vrienden, de mensheid, de natuur. Ook de liefde is onontbeerlijk net als de onmetelijke goedheid van God en zijn barmhartigheid.
Laatste woorden zijn geïsnspireerd - trouwens ganse blogje vanadaag - omdat we juist ondanks alle oneheilsvoorspellingen rond de gezondheid van vader, straks aan de feesttafel mogen aanschuiven voor zijn 85 jaar. Voor de vrienden bloggers laat ik u verder wat update geworden op het gepaste moment. Maar laat me vandaag vooral met een dankbaar hart voor dat mooie leven dat we straks vieren hier u allen een zomerse herfsZONdag toewensen!
Sterken en bemoedigen we elkaar in het netwerk van familie en vrienden, in VRIENDSCHAP EN LIEFDE!
Ze willen wrede foto's op sigarettenpakjes kleven! Waarom geen foto's van hongerige kindjes op Mcdonalds verpakkingen? Waarom niet gefolterde dieren op cosmetica? Waarom geen ongelukslachtoffers die gedood werden door alcoholiekers op bier en wijnfllessen? Waarom geen geldgeile politiekers op belastingaangiften?
Vandaag, nationale ziekendag, is de dag
waarop we aandacht willen vragen voor de chronisch zieke of de minder mobiele
mens. Elke mens is meer dan zijn ziekte, ziek zijn is meer dan een louter
fysische aandoening.
Een zorgzame samenleving is een
gemeenschap die investeert in zorg om mensen en ondersteuning biedt aan allen
die zich betrokken weten bij het lijden van medemensen.
Daarom zijn wij dankbaar dat ook op onze
parochie zich heel wat mensen engageren en inzetten om te luisteren naar zieken
en hun noden, en hun belangen ter harte nemen.
Om arbeiders die dagelijks kiezen voor een
zorgzame gemeenschap, bidden wij:
Enfin zo luidt toch de titel van de categrorie waar mijn blog zich situeert. Dus even zomaar van de hak op de tak wat voorbije dagen aan me voorbijtrok zonder chronologische volgorde.
Deze namiddag ben ik mijn ma gaan helpen bij het lappen van de ramen en dat vroeg heel wat meer tijd dan verwacht. Maar misschien door het nooit eerder geziene aantallen vliegen die ik ter plaatses moest doodmeppen. Het waren er zeker honderd! Maar goed het resultaat mocht gezien worden, niet van het kloppen hé ... En moeder, ze zag dat het goed was. Ja het is nu aan ons te zorgen voor eigen ouders.
En zo kom ik naadloos bij mijn vader terecht die straks op acht oktober 85 jaar wordt, een magisch getal. Die verjaardag willen ze thuis niet zomaar laten voorbijgaan en ze hebben dan ook maar op het nippertje gekozen voor een feestmaal met alle kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, lieven en ... in een restaurant. Het weze hen gegund.
Jammer genoeg werd papa overvallen zaterdag ll. met een gevvoel in zijn ogen alsof eer constant haar voor de ogen hing en hij probeerde het maar weg te vegen met zijn hand. Dan maar een oogarts in alle spoed opgezocht die verklaarde dat één van de ogen continu aan het bloeden is. Uiterlijk niets aan te zien en verder ook geen gewaarwordingen. De oorzaak moet nog verder gezocht worden maar er werd nu al voorspeld dat hij minstens zes maanden last zal hebben van dat verschijnensel. ... Heel jammer zo net voor zijn verjaardag.
Maar om dit niet aan zijn hart te laten komen heeft hij voorbije dagen dan maar de appel- en pereenoogst binnengehaald. Nog nooit zo veel en zo een grote appels voelen er te rapen!
Wat de achterkleindinderen betreft. Leah werd zondag ll. gedoopt met een heel mooie aan grijpende plechtigheid die voorafging aan heel wat voorbereiding door ouders en familie. Daan daarentegen mocht eindelijk het ziekenhuis verlaten; dus enkele dagen later dan voorgezien. Het borelingske wilde plots zijn eten al staken. ...
En hier, de gewone dingen. Nog wat laatste snoeiwerk in de tuin aangebracht, o.a. gemakkelijk aan het tuinhuis te kunnen nu het een nieuwe beurt nodig heeft. Ook nog een paar aanplantingen gedaan; en verder vooral gezorgde voor de gerraniums die blijkbaar een tweede leven zijn begonnen met weelderige bloemen en nog heel wat meer botten dan tijdens de zomer.
Ik heb me hier nu wel voor één keer zelf overtroffen. Resultaat van gedane werk thuis bij mijn ouders, of adrenalinen van het fitnessen, wie zal het zeggen.
Sinds jaar en dag zie je de foto van Don Bosco in de rechterkolom van mijn blog, net als de figuur van Maria. Destijds heb er het uitgebreid over gehad. Vandaag nog even terugkomen rond het waarom maar vooral nog even een ander woordje dat velen blijkbaar stoort. Ik kreeg mijn eerste jaren opleiding als intern in een Don Boscotehuis waar waarden als burgerzin en christen-zijn hand in hand gingen. Het zijn waarden die me getekend hebben tot opo vandaag, want in die waarden ging het vooral om open te staan voor de minderen, de zwakken onder ons zoals Don Bosco ook een levend voorbeeld was voor de achtergestelde jeugd van zijn tijd en streek.
Ik besef dat deze foto van Don Bosco uit de tijd is, al zag ik gisteren nog een foto van nieuw gewijde priesters met boord. Waarom ik hier even uitwijd heeft met volgende te maken. In 1988 mocht ik deelnemen aan het wereldcongres voor oudleerlingen van Don Bosco waar vele o.a. ook veel jongeren elkaar mochten ontmoeten. Op het einde kregen allen een foto op een A-4-formaat, geplakt op stukje hout. Daar kon je dus een een groet achterlaten voor een ander die je had ontmoet. Dus zo gebeurde ook bij mij en zo zijn er namen uit Bethlehem, Egypte, Ierland, en zelfs El Salvador achtergebleven op dat plakkaat dat ik dan ook met enige dankbaarheid heb opgehangen in mijn slaapkamer.
Ik weet en besef dat de foto op zich niet zo aanspreekt, en dan gebeurt het wel eens dat mensen hun neus ophalen wanneer ze die foto zien hangen, hun voorhoofd fronsend of op de man afvragen op ik misschien ooit priester was ....Neen dus! Ik moet toegeven dat ik recent die foto wou verwijderen en toen zag ik op de keerzijde plots weer die namen van al die mensen ... en heb hem teruggehangen, want Don Bosco heeft na Maria een bijzondere plaats in mijn leven ...
Waarom moeten wij ons als christen altijd verdedigen?
Ik ken jou ik weet wat je denkt vang je emoties begrijp wat je zegt. Ik ken je wensen en je dromen en kan ze delen als je je eenzaam voelt.
Jij kent mij Je hoort mijn gedachten ziet mijn vragen ontdekt wat ik wil Jij kent de route van mijn leven en wijst me de weg als ik de richting niet meer weet.
Voordat je iemand pijn doet, neem een stuk papier en verkreuk het .....Nu dat is gebeurd probeer om het papier terug te zetten als voorheen , glad ..Je kunt het niet, is het niet? Onthou ....het hart van een mens is zoals dat stuk papier; eenmaal je het kwetst is het moeilijk het terug te krijgen zoals voorheen ...niet waar? Dus denk aan dat papier voor je weer iets doet .......
Er weerd nog nooit zo veel geknuffeld als op Internet. Real is nog een andere zaak. Ik kom erbij dit te bloggen toen ik een leuke video zag die jullie misschien ook hebben gezien waarbij een paar jongen mensen, via een plakkaat in verschillende talen, andere mensen er toe aanzetten elkaar te knuffelen. Wat heel moeilijk op gang komt deint al vlug uit en het is heerlijk te zien hoe mensen, oud en jong, elkaar in de armen vliegen. Toen ik die (h)eerlijke video ook aan paar vrienden en bekenden stuurde, kreeg ik volgende en terechte bemerking:
Het was mooi die "gratis knuffels".
Maar ja, eigenlijk zijn knuffels altijd gratis; ze kosten niets; alleen komen ze op hun weg over en weer zo vaak twijfels tegen.
En twijfel - de tegenhanger van vertrouwen - kan zoveel goeds verstoren.
Je kunnen inleven in de gevoelens van de ander is de eerste vereiste als je iemand echt wil ontvangen. Het gaat erom de ander objectief voor je te zien, zonder moreel te oordelen over hem of haar. Luisteren betekent het mogelijk maken dat de ander gehoord wordt in wat hem ten diepste beweegt. Het is luisteren zonder een antwoordstrategie voor te bereiden en zonder te kiezen welke rtichtlijnen je zou willen meegeven.
Elk mens is uniek, heeft een eigen geschiedenis. Geef hem of haar de kans openlijk te spreken zonder dat je het woord afneemt of zelf het hoge woord voert.
Zorgen hoeven niet toegedekt te worden, en degene die zich nergens zorgen over schijnt te maken, mag de tijd krijgen om rijper te worden.
In een kleine Amerikaanse stad wordt het naakte, in een deken gewikkelde lichaam van een jonge vrouw gevonden die op brute wijze is vermoord. Haar gezicht is ernstig verminkt en aan haar teen zit een mysterieus sleuteltje gebonden. FBI-agent Daniel Vartanian wordt op de zaak gezet, ook al is hij nog ernstig getraumatiseerd door de recente dood van zijn ouders, die werden omgebracht door zijn broer, de seriemoordenaar Simon Vartanian. Dan worden er nog meer lichamen gevonden, en de moorden vertonen opvallend veel gelijkenissen met de moord op Alicia Tremayne, dertien jaar daarvoor. Het lijkt erop dat er een copycat-seriemoordenaar actief is die geen fouten maakt totdat de tweelingzus van Alicia in het stadje opduikt
Deze opvolger van Sterf voor mij heeft alles wat een goede thriller moet hebben: een ijzingwekkend plot en levensechte personages.
Nog heel vlug een berichtje toevoegen, want mijn nichtje en haar man hebben hun liefde een nieuwe naam gegeven. DAAN zag deze avond rond 19.00 u het levenslicht. Meteen het eerste kleinkind voor mijn oudste zus en haar man.
Op 14 juni werd LEAH geboren, en dat was dan het eerste kleinkind van mijn broer en zijn vrouw.
Zo werden mijn ouders op korte tijd voor de eerste maal overgrootouders. Dankbaar dat zij dat nog mogen beleven en blij voor alle familieleden wou ik jullie dat niet onthouden, want ben natuurlijk ook een beetje fier, al staat deze nieuwe generatie al wat verder van me af.
PROFICIAT aan allen en vooral GELUK, heel veel GELUK met de kleine boelekes!
Gesloten boeken tonen enkel hun rug en blijven zitten in de boeken-kast.
Pas als ik jouw boek mag openen, zal ik je echt leren kennen en jij mij.
En hoe moeilijk vinden we het vandaag toch maar iets prijs te geven van onszelf! Misschien missen we zo wel de kans om een ander te leren kennen, samen met hem of haar op stap te gaan ... een leven lang.. weg met het geheim, of met het gedeelde geheim.
Kun je zwanger worden zonder bewust gevreeën te hebben? Het overkomt Lotte. En dit is nog maar het begin van een reeks gebeurtenissen die eerst hooguit vreemd zijn, maar later ongemakkelijk en tenslotte angstaanjagend worden.
Lotte ontdekt wie de oorzaak is van de dreiging die haar leven gaat bepalen. Maar ze is niet gewend te vechten, ze is gewend te vluchten. En daar heeft ze een reden voor.
Tot ze beseft dat haar geweten haar altijd op de hielen zal zitten, welke kant ze ook op rent.
Ik mag dan een gezond wantrouwen hebben tegenover vrouwelijke schrijvers, maar nadat ik deze bloedstollende literaire thriller van Loes den Hollander heb gelezen moet ik mijn vizie herzien. Tot aan de laatste bladzijde is het een rollercoaster vol angst om telkens inderdaad te vluchten, en toch wil je dat dit boek nog boeken duurt!
Devreugde van het levenis afkomstig vanonze ontmoetingenmet nieuwe ervaringen,en daarom is ergeen grotere vreugdedaneeneindeloosveranderendehorizonhebben,voorelke dageennieuwe en anderezonhebben.
Toen Robert Stern met deze ongewone ontmoeting instemde, wist hij niet dat hij daarmee een afspraak met de Dood aanging. Nog minder wist hij dat de Dood ongeveer 1 meter 43 lang was, gympies droeg en op een godverlaten industrieterrein glimlachend zijn leven binnen zou wandelen.
Op een dag bekent de tienjarige Simon een moord aan advocaat Robert Stern een moord die hij vijf jaar voor zijn geboorte pleegde. Stern staat voor een raadsel. Zijn verbazing slaat echter om in ontzetting als hij in de kelder die Simon hem beschreven heeft inderdaad de stoffelijke resten van een mens aantreft. Deze vondst is slechts het begin van een bizar avontuur. In zijn brievenbus vindt Stern een dvd met beelden van een tienjarig jongetje dat sprekend lijkt op zijn zoontje Felix, die kort na zijn geboorte is overleden. De voice-over op de dvd beveelt Stern om binnen een week alle moorden waarover Simon vertelt na te trekken, zonder de politie in te schakelen. Voldoet hij aan deze eis, dan zal hij Stern in contact brengen met Felix. Hiermee begint een gruweltocht door de schimmige onderwereld van Berlijn. Er komen smerige zaken aan het daglicht, zaken die Stern ondanks al zijn beroepservaring nooit voor mogelijk had gehouden. Wat is er destijds precies gebeurd op de kinderafdeling van het ziekenhuis waar Felix stierf?
Sebastian Fitzek (1971) studeerde Rechtswetenschappen en werkt als journalist en schrijver voor radiostations en tv-zenders. Van zijn hand verschenen eerder De therapie en De gijzeling, waarvan in Duitsland al meer dan een half miljoen exemplaren over de toonbank gingen.
Het leven is een kans, profiteer ervan. Het leven is mooi, bewonder het. Het leven is een zegen, beproef het. Het leven is een droom, verwezenlijk die. Het leven is een uitdaging, neem die aan. ...Het leven is een plicht, vervul die. Het leven is een spel, speel het. Het leven is duur, koester het. Het leven is rijkdom, bewaar die. Het leven is liefde, geniet ervan. Het leven is een belofte, kom die na. Het leven is droefheid, overwin die. Het leven is een lied, zing het. Het leven is een strijd, aanvaard die. Het leven is een tragedie, zie die onder ogen. Het leven is geluk, maak het. Het leven is te kostbaar, verwoest het niet. Het leven is leven, vecht ervoor.
Fotomeditatie op deze verschrikkelijke dag. Het boek Loslaten dat ik daarnet plaatste is speciaal gericht aan enkele blogvrienden, maar kan en is ook van toepassing voor elk van ons. Een aanrader dus!
Ik hou er wel van om na te denken over dingen het maakt mij ook telkens wat dingen duidelijk !
Mensen die daar niet tegen kunnen, tja die zijn er ook, meer dan wij;
Maar dat is HUN keuze, wij maken ONZE keuzes !
Anders zou ik het mezelf kwalijk nemen dat ik op deze Mariale dag geen aadacht zou hebben besteed aan het feest van Maria Geboorte. Ik verwijs jullie dan ook graag naar mijn site rond geloven.
Er is iets met Emma. Ze is anders dan andere mensen. Ze weet hoe dat komt, maar ze ontdekt al op jonge leeftijd dat ze daar beter niet openhartig over kan zijn. Het noodlot lijkt een oogje op haar te hebben. Ze verliest steeds de mannen van wie ze houdt. Dat maakt haar woedend. De woede zoekt een uitweg in een niet alledaagse vorm.
Er is iets met Cees. Dat komt door een gebeurtenis uit zijn jeugd, die zijn leven blijft beinvloeden. Cees is verliefd op Emma. Maar hij vindt Emma vreemd. Te vreemd. Hij verlaat haar. Emma wil hem terug. Cees weigert.
De gevolgen zijn niet te overzien...
Deze literaire thriller heb ik in één adem uigelezen. Nogmaals een aanrader.
Na een overwacht overlijden wat eerder een catastrofe leek zaten we bij elkaar koffie te drinken, het enige dat mensen dan blijkbaar nog kunnen en willen. We vroegen allen naar het 'waarom toch', maar we kwamen er al gauw achter dat geen van ons allen briljante antwoorden had. We deelden wel dezelfde vragen en dat was ons genoeg.
Annes echtgenoot en zakenpartner tv-producent Alex van Veld die haar net voor een jonger exemplaar heeft ingeruild, wordt op gewelddadige wijze vermoord. Anne is natuurlijk een belangrijke verdachte, ze is aan de kant gezet, heeft geen alibi en een grote bijdrage aan het succes van Alex' bedrijf geleverd zonder daar veel voor terug te zien. Anne huurt privedetective Bart Kroon in en gaat samen met hem op onderzoek uit. Al gauw ontdekt ze dat er vele raadsels en geheimen in het leven van Alex waren, bovendien blijkt ze zelf ook gevaar te lopen. Redelijk spannende, met vaart geschreven onderhoudende thriller die zich afspeelt tegen de achtergrond van het tv-wereldje. Het verhaal heeft een innemende heldin, humor, romantiek en een vleugje seks, een degelijke plot en wisselende locaties (Amsterdam, Spanje, Curacao, Miami Beach). Het titelwoord heeft meer betekenissen, maar het zou volgens de auteur te veel van de plot verklappen om er meer over te zeggen. Kasper, van origine Duitse, is naast auteur manager van o.a. Linda de Mol, Irene Moors en Bridget Maasland. Ze schreef eerder een paar chicklitromans en een moeder-dochterroman. Het boek kreeg veel aandacht in de media.
Ik kon niet meer stoppen met lezen; het is dan ook een viersterrenthriller!
Het is de tijd van het jaar om mensen die twijfelen over hun roeping een duwtje in de rug te geven. Want het is de tijd dat velen moeten beslissen deze stap in hun leven te zetten en volmondig JA te zeggen op de uitnodiging van de Heer nu stilaan leergangen aanvangen. Een roeping loopt nooit van een leien dakje, zeker niet als je al een bepaalde leeftijd hebt bereikt. Soms sluipt de twijfel binnen en dat is goed. Zo hoorde ik ooit dat een jonge gast naar een oudere priester werd gestuurd die blijkbaar neit gelukkig was geweest met zijn priester-zijn. Maar dat is misschien ook goed om met de voeten op de grond gebracht te worden; je keuze wordt uitgezuiverd om ze opnieuw scherp te stellen. Een roeping moet je geregeld herbevestigen, ook als mens en christen!
Iedereen die iemand heeft gekend en met hem te maken had heeft recht op rouw nu die persoon is overleden. Niemand bepaalt wie de grootste portie mag hebben, het is geen taart die je verdeelt. Je kunt niet bedanken voor een stuk, je hebt het te accepteren en te slikken. Jij hebt recht op je verdriet.
Je kent het wel: het klikt, je zoent een beetje, er komt meer van, je vrijt het eelt van je voeten. Het is heftig, deugddoend, eindelijk de zevende hemel bereikt met die vlam voor eeuwig. Maar per definietie tijdelijk, en dat wist je allebei ... of toch niet? Het was een relatie die uiteraard niet serieus was, of toch niet van de kant van de ander. Er is altijd die éne die er wél onder lijdt!
Ik 'haat' crematies en de kille sfeer die om een uitvaart in deze vorm hangt. Misschien omdat het zo definitief is en zo tegennatuurlijk. Neen, je geliefde zomaar in een oven schuiven, daar huiver ik van. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Bij een uitvaart hoor je achter een kist aan te lopen, die liefst nog op sterke schouders rust. Je vormt eens stoet doorheen de straat, later langs vele graven van de bekenden die de aflijvige nog heeft gekend .... langzaam vooruitschrijdt, over lange paden op weg naar de plek waar het lichaam in de kist zal wederkeren tot stof.
"we can't change the world at once... so simply change the world around us..... let's change ourselves........"
Met deze lijn sloot een Indische vriend zijn mail af.
Ik ben zo vrij geweest deze gedachte te mailen aan enkele vrienden waarop prompt volgende bedenking volgde.
Inderdaad,
dit is niet van gisteren dat wij kijken naar anderen ...
daarom heeft een mens ogen in zijn kop ...
het kijken naar anderen vervaagt wanneer je een ander zintuig oren gaat gebruiken ...
als je hersenen zo slim zijn om beiden te combineren dan kan je zelfs praten ...
Jawel,
alles begint bij je eigen ingesteldheid ...
horen doe je ieder moment, zien doe je met open ogen ...
spreken doe je wanneer je alles gehoord en gezien hebt ...
Ik zeg dus niks meer omtrent het veranderen van de wereld. k Voel me zeker niet te oud om zaken om te keren maar de kunde om het te doen zit er bij het jonge volk niet meer in.
Het leven isgeenkortekaars voormij. Het iseensoort vanschitterendetoorts dieik in handendraag voor het moment,en ik wil die zoheldermogelijk laten branden alvorens die door te geven aan volgendegeneraties.
Als gastheer probeer ik vooral de mensen goed te ontvangen, er zelf goed gekleed voor zijn en verzorgd overkomen, maar bovendien een en al oor en oog te zijn. Want dat vind ik belangrijk, wie mijn gast ook moge zijn.
Besten,ook al schrijf ik onder een christelijke inspiratie, het kan interessant zijn eens te zien dat we misschien meer gemeen hebben met bepaalde godsideeën dan we oorspronkelijk, vanzelfsprekend denken. Vandaar durf ik eens dit boek, eerder een roman aan te bevelen. Ik weet dat ik daarmee geen hoge ogen gooi op blogland maar ik weet evenzeer dat ik doorheen mijn bijdragen rond geloof een manier heb gevonden ons verhaal te vertellen, zeker nu het kerkbezoek zienderogen afneemt. Vakantie is dan ook de ideale tijd om tot rust te komen en even tot bezinning, misschien door dit boek te lezen. Ik kan maar zaaien in al mijn nederigheid ....
Mohammed was een succesvol koopman en een doodgewone echtgenoot en vader. Dat veranderde toen God tot hem kwam in de gestalte van de engel Gabriël. Hij sprak via Mohammed om mensen ervan te overtuigen zich te richten op één God. Hoewel Mohammeds leven nooit meer hetzelfde werd, zag hij zichzelf niet als de zoon van God of als iemand die verlichting had bereikt. Zijn familie en vrienden gingen niet eerbiedig voor hem opzij als hij door de straten van Mekka liep. Niet goddelijkheid, maar eenvoud kenschetst deze man. Deepak Chopra laat mensen die dichtbij Mohammed stonden aan het woord, en schetst zo een uniek beeld van de mens Mohammed, zijn inspiratie en zijn gevaarlijke taak. We ontdekken dat we meer met hem gemeen hebben dan we dachten omdat hij een mens onder de mensen was: feilbaar en emotioneel. Mohammeds leven is geen mythe, maar het is buitengewoon, waarachtig en verrassend.
Deepak Chopra is een van de belangrijkste leraren die oosterse wijsheden doorgeven aan de westerse wereld.
en ik weet dat velen met mij dat heel graag lezen .. A D E M B E N E M E N D!
Bij een ongeluk heeft Marc Lucas zijn vrouw en ongeboren kind verloren. Zelf heeft hij een splinter in zijn nek, die helse pijn veroorzaakt. Erger dan dat is de depressie die zich na het ongeluk van hem meester maakt. Dan stuit hij op een advertentie voor een kliniek die experimenteert met het wissen van traumatische gebeurtenissen uit het geheugen.
Marc gaat erheen, maar besluit niet deel te nemen aan het experiment omdat zijn gehele identiteit erdoor zou worden gewist. Als hij de kliniek verlaat, zijn er echter verontrustende tekenen dat dit al gebeurd is en begint voor Marc een hallucinatoire zoektocht.
Ja, je kent het heus wel en misschien gebruk je het zelf soms af en toe om volzinnen te vermijden, al lijkt het meer op nonchalance of luiheid; ik heb het over het drieletterwoord: LOL. Men wil daar mee aangeven dat iets leuk is of dat we er samen om kunnen lachen. 'Laat ons lachen'.
Maar voor menigeen ontgaat de diepere en heel mooie betekenis van dit drieletterwoord. Probeer het vanaf nu ook te gebruiken, bijvoorbeeld op een kattebelletje voor je partner als je even later zult zijn, of gewoon in mail of chattaal.
LOL of: "LOTS OF LOVE".
Dit wens ik jullie allen van harte toe, dag na dag, uur na uur!
Misschien aansluitend bij de wens, de vraag van gisteren op mijn blog moet ik onwillekeurig terug denken aan een cafébezoek van heel wat jaren terug. Ik zat aan de toog met een voor mij onbekende oudere man naast me. Ik ben nu éénmaal geen caféganger, en misschien was dat de reden waarom die man me aansprak. Hij vroeg me gewoonweg: 'Leven jouw ouders nog'? Ik heb wellicht zonder verder nadenken heel spontaan ja geantwoord. Zijn antwoord was: 'Wees dan maar blij, dan weet je nog waar naartoe. Zelf kan ik nergens meer naartoe ... '. Pas nu ik zelf die leeftijd van die man van toen heb bereikt, en ik tot op heden nog het geluk heb dat beide ouders nog in leven zijn, denk ik nog vaak aan deze woorden terug....
I'm coming to find you if it takes me all night Can't stand here like this anymore For always and ever is always for you I want it to be perfect like before. Ohohoho... I want tot change it all. I want to change.
kan het gebeuren dat een toevallige ontmoeting aanvoelt dat hier een mooie vriendschap ontstaat waarvan beiden vermoeden en hopen dat deze verder openbloeit. ik heb dit in elk geval mogen ervaren ...
Ja, een nieuwe vriendschap is als een onrijpe vrucht; ze kan zowel een sinaasappel worden als een citroen.
Ik sta aan de kust. Een witte zeilboot ontvouwt zijn zeilen in de ochtendbries en zet koers naar de blauwe oceaan. De boot is schitterend en vol kracht en ik blijf hem gadeslaan tot hij niet méér is dan een wit wolkensliertje en verdwijnt daar waar zee en lucht in elkaar overgaan. En dan zegt iemand naast me: "Daar, hij is verdwenen." Verdwenen? Waar naartoe? verdwenen uit mijn gezichtsveld. Dat is alles. Zijn mast, romp en rondhout zijn nog precies even groot als toen hij de haven verliet en hij is nog even goed in staat zijn levende lading naar zijn bestemming te varen. Het kleine formaat zit eigenlijk in mij, niet in hem. En precies op het ogenblik dat iemand naast me zei: "Daar, hij is verdwenen", zijn er elders stemmen die vreugdevol roepen: "Daar komt hij!".
God, doe ons geloven dat jij daar staat aan die overkant om onze geliefde te begroeten en te ontvangen in Uw land vol vrede.
Madrid.12 juli 2011- 22.15 u - Plaza de Santa Ana. We hebben ons pas een plaats gezocht op dit mooie plein met zicht op de lichtgevende vuurtoren of er komt een jonge gast op ons af. We hadden even daarvoor al gezien hoe hij lichtgevende voorwerpen de lucht inkieperde om ze even later terug op te vangen. Een wondermooi spektakel bij het invallen van de nacht. Hij komt enigszins bedeesd bij ons staan om ons zo een kleinigheid aan te bieden. Normaal ga ik daar helemaal niet op in, mijn compagnon nog veel minder. Maar er straalt een zeker charisma uit van de jongen en hij dringt zch vooral niet op. Mijn vriend zegt dat hij niets wil betalen voor deze dingen maar hem wel geld wil toeshuiven. We zien beiden hoe ongerust hij er zich bij voelt. Ik zeg hem - in het Engels - dat hij het 'moet' aannemen, wat hij dan ook doet. En ik voeg er onmiddellijk aan toe: 'Please, be seated' of 'Zet u bij'. Wellicht had hij dat nog nooit eerder meegemaakt. Hij geraakt heel moeilijk uit zijn woorden, maar al gauw blijkt hij afkomstig te zijn uit Bangladesh. Vandaar ook zijn nette kleding. Hij is pas 21 jaar en heeft zijn studies als ingenieur afgerond in zijn thuisland. Via vrienden en de ambassade kreeg hij een tijdelijke verblijfsvergunning om .... deze prularia aan de man verkocht te krijgen. Het klassieke verhaal. Hij vindt het zelf frustrerend dat hij dit moet doen, maar hij doet het met hart en ziel, tien uur per dag, omdat ziujn familie thuis nu afhankelijk is van wat hij op de vle pleinen van Madrid 'verkoopt'. De ganse tijd voel ik een aarzeling alsof hij zich niet op zijn gemak voelt. Aan de andere kant voelt hij zich welkom en begint persoonlijke gegevens uit te wisselen. Maar nu moet hij verder 'werken'; maar belooft ons, eigenlijk op mijn wens, dat hij morgen op zelfde plaats zal zijn. Ondertussen hebben we hem mogen aanspreken met Pinto. Zowel mijn vriend als mezelf zijn sterk onder de indruk van zijn verhaal, maar nog meer van zijn voorkomen, en ja in stilte hopen wij, neen zijn wij zeker dat hij de afspraak nakomt. We zijn een avond later .. De hitte van gisteren heeft plaats gemaakt voor een koude wind en ware het niet van de afspraak, we zouden ons een tafeltje binnen hebben gereserveerd. Ergens twijfelen we ook of Pinto zal komen, maar plots zie ik even voor me dat een jonge gast zelfde dingen aan het demonstreren is, en ja hoor, hij is het. Onze blikken kruisen elkaar, mijn hand gaat in de lucht; hij laat alles vallen om bij ons te komen zitten, één en al stralend van geluk. Wij eigenlijk evenzeer gelukkig. En om dit vast te leggen worden vlug enkele kiekjes genomen. Ook deze keer nodig ik hem uit voor een drink. Uiteindelijk wijst hij ons een plaats aan binnen ... en betaalt! Neen, dat was niet de afspraak ... We beloven contact te houden en voor zover het in onze mogelijkheden ligt, hem en zijn familie te helpen. Het was de mooiste reiservaring te Madrid. Maar nog meer confronterend, nu we nog maar pas onze nieuwe zomercollectie hadden aangeschaft en straks nog even zouden genieten op ons dakterras van het hotel.
Wees karig met deze vier woorden. Ze worden te pas en te onpas gebruikt. Wacht misschien om die woorden uit te spreken. Mensen mogen zeggen wat ze willen, ze mogen ze honderd keer of duizend keer uitspreken als ze willen, maar voor degene die ze uitspreekt moet het elke keer zijn alsof hij ze voor de laatste keer uitspreekt. Anders raken de woorden versleten tot er op het laatst geen bijen meer in zoemen.
MAAR .... OP DEZE, MIJN VERJAARDAG, ZEG IK JULLIE ALLEN: IK HOU VAN JE! X
Jannis Georgadis, de zoon van een Griekse boer, verlaat zijn vaderland om zijn grote liefde naar Zweden te volgen. Aanvankelijk lijkt het of hij in het paradijs terechtgekomen is - maar het leven als gastarbeider blijkt hem al snel zwaar te vallen, veel zwaarder dan hij kon vermoeden. De wetenschapper Kostas Kezdoglou werkt intussen aan een boek over het lot van Grieken die zich in het buitenland gevestigd hebben. Maar gaandeweg groeit dat boek uit tot een biografie van zijn vriend Jannis Georgadis, de dromerige halfgod die met een klap van de Olympus viel.
Aris Fioretos, geboren in Zweden is een kind van een Griekse vader en een Oostenrijkse moeder. Hij debuteerde in 1991 en heeft sindsdien diverse bekroonde boeken gepubliceerd. Hij vertaalt Paul Auster, Friedrich Hölderlin en Vladimir Nabokov in het Zweeds. Hij recenseert ook voorDagens Nyheter. De laatste Griek ontving de Swedish Radio Novel Prize en werd genomineerd voor de prestigieuze August Prize.
I almost get the conclusion that love is not for the human being. It's too much big for our hearts... Too much tall for our little eyes caption capacity... But, it's also about learning... Learning from our tears.. And grow by feeling a new way of give and deserve love.
Veel mensen - en daar ben ik ook bij geweest - begaan de fout om alles nog een keer te willen doen. Ze zijn niet tevreden met de herinnering, maar willen de mooie uren en plaatsen nog een keer meemaken. Steeds en steeds opnieuw. Daarom vliegen ze nog eens naar het vakantieoord waar ze het zo naar hun zin hadden, bezoeken ze herhaaldelijk hetzelfde restaurant, wandelen ze dezelfde zeedijk af, gaan ze een paar keer naar de bioscoop om zelfde film te zien, geebruiken er het zelfde terras ... Alleen maar om teleurgesteld vast te stellen dat het vrijwel nooit meer zo zal zijn als die eerste keer. Want geluksgevoelens zijn niet willekeurig te reproduceren. je kunt ze niet met een druk op de knop oproepen zoals die zon op dat terras, of die sfeer bij dat kasteel ...Vreemd en jammer genoeg geldt dat niet voor pijn, leed en kwellingen of verdriet. Die hof je niet eens op te roepen.
Een grote bekommernis van onze tijd is de wanhoop: 'Er verandert toch niets.' Op zekere dag zei een priester me dit, zonder dat hij er wellicht zich zelf wel van bewust was. Ik antwoordde: 'Je mag alles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwen.' Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertrouwen en de hoop.
"Liefde"? 'Laat me niet lachen' was de spontane opmerking; 'het is enkel een tijdelijke verstandsverbijstering waar je gemakkelijk kunt van herstellen'.
Inderdaad zo wordt met liefde omgesprongen ... Zelf zal ik er alles aan doen het tegendeel te bewijzen, in mijn wereld, maar ook in dit blogland. Enfin, laatste wisten julie wellicht al langer. Ik wil deze manier nog duidelijker onderlijnen omdat ze gebaseerd is op échte Liefde zoals je kan lezen op mijn blog:
... en dan komt een tijd dat verjaren en verjaardagen niet belangrijk meer zijn. Het worden veel meer herinneringen, zelfs niet meer op jezelf betrokken. Het zijn verjaardagen die innig verbonden zijn met overleden ouders, broers of zussen, kinderen, familie of vrienden. Herdenkingen, dankbaar of in droefheid.
Vandaag kon en mocht ik dat heel concreet beleven bij de uitvaartplechtigheid van de moeder van een goede vriend. Zij overleed op haar huwelijksverjaardag ...
De meeste hersenen hebben hun zondagen, maar die van mij krijgen niet eens een halve snipperdag. De toestand van voortdurende waakzaamheid waarin ik van kindsbeen in verkeer, is voor me een ware bezoeking. Maar het heeft het grote voordeel sterk inlevend te zijn. Helaas kan ik dat pakje hersenen zelfs niet achterlaten als ik op vakantie ben.
Met het verlangen zit het zo: om het te laten ontstaan moet er een gemis zijn, en om het gemis te laten ontstaan is er een verlies nodig, echt of ingebeeld. Het verlies hoeft naar maatstaven van anderen niet groot te zijn, het gaat erom wat de verlanger ermee doet. Ook een zandhoop kan een berg worden. Gans ons lichaam bestaan uit verlangens. Het mooiste is wellicht het verlangen naar liefde dat nooit ophoudt.
Hoe mooi en heerlijk is het te weten dat plots lust is uitgeblust en plaats heeft gemaakt voor tederheid, niet langer het gevoel meer hebben elkaar te gebruiken, gebruikt te worden misschien. Zo kan het gebeuren dat je voor het eerst van je leven kan voelen dat je tederheid voelt voor deze unieke persoon, een tederheid die je nooit eerder had gevoeld. Iets in me wil de ander proeven, kennen, alsof de daad die we uitvoerden niets was geweest ... alsof er niets was onthuld, niets bedorven was. Misschien toch al veel eerder beleefd, maar deze keer besefte ik met plotse vreugdevolle helderheid dat dit een mysterie was. Deze persoon, deze tederheid.
In kennis zijn is een zeldzaam gegeven. Eigenlijk betekent het die liefdevolle vertrouwde vriendschappelijke band voelen. Dat kun je maar af en toe beleven met een medemens. Het hoeft daarom niet de toekomstige partner zijn, maar je weet dat je daar bij die ander jezelf moogt zijn, je niet langer alles meer hoeft te verbergen zelfs als je er beschaamd voor bent. Je mag eindelijk jezelf zijn met jezelf en met de ander. En dat is een groot geheim. Als het kan, een geheim tussen God en mens. Geef ons de tijd in deze vakantie elkaar beter te leren kennen, oude banden herop te frissen. Het is het wonder van de vriendschap, het wonder van aanvaard zijn zoals je bent, ook met je kleine kanten. Neen, ik zal nooit uitgeschreven raken rond die vriendschap en die liefde.
Als u boos wordt, zondig dan niet: laat de zon niet ondergaan over uw boosheid, geef de duivel geen kans. -- Efeziers 4:26-27
Deze bijbelse gedachte wil ik vandaag delen omdat we op vandaag, mezelf in de eerste plaats, nogal heel vlug boos worden en om wat eingenlijk? Boosheid kan onze dag verpesten en zo weer vele verloren kansen.
Eerst en vooral eens zeggen, beste mensen, dat niet alles wat ik hier achterlaat strikt persoonlijk is. Wat privé is zal je trouwens nooit op mijn blog vinden. Ik deel dat in het beste geval met familie en/of échte vrienden. Ik zeg dit omdat sommigen soms denken en dat ook uitschrijven dat ik ofwel in tranche ben, later weer zwaar ontgoocheld. Neen dus, niets van dit alles al lijkt het voor velen een gretige vrucht te zijn het lijden van de ander te lezen. Raar maar waar, sommigen proberen daardoor zelfs soms hoge cijfers te scoren in SN! Toch erg als je het mij vraag, heel zeker als je bij een blogbericht waar het wél over echt leed of verlies gaat, je in een button doodgewoon ziet: Have a good day!. Enfin een lange inleiding, noem het rechtzetting, bij volgende gedachte, ook deze keer uit te zoeken of ze van mij komt of niet. Foei, ik heb nu wellicht al zo veel tekst achtegelaten dat men de rest niet zal lezen ..
Mijn liefde kan ik kuis houden maar ik heb er dan ook veel voor over om mijn geliefde tot steun te zijn, want ook hij valt af en toe terug en noemt het dan een onvergeeflijke msstap. Maar ja, bij tijd en wijle is er die sluimerende sensualiteit die van die aard is, dat ook ik een tijdelijke zwakte niet kan onderdrukken, al besef ik heel vlug dat ze zich op die manier in mijn ogen verlaagd heeft; dat ik mezelf even verlaagd heb ...
Wil je gelukkig worden, leg dan een prioriteit vast. Kies wat je wil bereiken, kies met welke mensen je in zee wil gaan. Kiezen is altijd verliezen, maar als je niet kiest verlies je alles. Eens een keuze gemaakt, blijf deze dan ook trouw! En als je fouten maakt, schipper niet; Fouten zijn fouten. Doe er iets mee, beken schuld, leer ervan, maar praat ze niet goed; en ga dan trouw verder met je keuze.
Dat hoorde ik recent van een jonge twintiger - jawel die zijn er nog. Hij liet me weten dat hij fout was geweest t.o.v. me. Ik liet hem (te) vlug weten dat alles hem vergeven was waarop ik prompt een berichtje kreeg dat dit helemaal niet waar was. Hij stuurde nog een paar maal "echt sorry". Toen belde ik hem daarover en toen zegde hij : 'Niet goedpraten, fouten zijn fouten, ik sta bij je in het krijt'. Kijk, tot op vandaag ben ik getroffen van zoveel haast schone eerlijkheid. Zeker omdat hij eraan toevoegde dat ik zijn vertrouwen niet waard was. Gelukkig hebben we het kunnen uitspreken en kunnen we in vertrouwen met elkaar verder.
We willen inderdaad soms ook te vlug verbloemen. Eigenliefde?
Vanuit het besef voor de risico's van pelgrimstochten in de tijd van de Middeleeuwen groeide de verering tot Sint Kristoffel, een heilige die bescherming en veiligheid kon bieden. Naast een gewapende escorte kon een woordje tot Sint Kristoffel voor extra bescherming zeker ook geen kwaad. Het kwaad lag dan ook letterlijk om elke hoek en zo vond je menig kapelletje van Sint-Kristoffel. Op bedevaart gaan, om bescherming vragen, lid zijn van de Kristoffelgelde: het blijft zinvol, ook in onze tijd, omdat aan de basis een religieuze ondertoon ligt die de legende overtijgt. Autozegeningen doen namelijk ook een appèl op onze verantwoordelijkheidszin en hoffelijkheid tegenover iedereen die met ons deelneemt in het verkeer, heel zeker in deze komende vakantieperiode.
De maand juni is voorbije en ik had het nog niet eens over de maand die toegewijd wordt aan het Heilig Hart van Jezus. Misschien omdat mijn blog eerder Mariaal is ingesteld, ik ook overschakelde naar een afzonderlijk blog rond geloven, en toch vind ik het belangrijk hier even meldin van te maken, want het is doorheen Maria dat wij Jezus leerden kennen, en met wat voor een liefde.
Daarover getuigt een jonge pas gewijde priester.
Het feest van het Heilig Hart wijst elk van ons op de diepe kern van het christendom. Het toont juist de liefde van God voor Zijn volk. De Heilige Pastoor van Ars zei al dat het priesterschap de liefde van het Heilig Hart van Jezus is. Doorheen het priesterschap schenkt God de sacramenten aan Zijn volk dat Hij bemint.
We moeten niet vergeten dat er geen liefde is die niet lijdt, want men lijdt altijd omdat de geliefde niet helemaal overeenstemt met wat men hem zou toewensen. Dromen van liefde die volledig zou zijn, maar zonder enig lijden op zich te willen nemen, is vaak bedrog. Het helpt dan ook niet de deuren achter je te slaan, de koffers in de hand. Enkel praten kan uitkomst bieden. En dat heb ik nog maar eens mogen lezen bij een me bevriend koppel ... Ze zijn bij elkaar gebleven en hebben elkaar nu nog meer lief dan toen.
Voor wie de boeken die ik een tijd terug heb aangeraden toch te zoet vond, dan heb ik hier een vloeiend tegengif in het werk van Bob Mendes, tweevoudig winnaar van de Gouden Strop en winnaar van de Diamnten Kogel. Een boek waarvan je de bladzijden koortsachtig omslaat, en waar zelfs onze BV's een rol gaan inspelen, zo actueel!
Vorig jaar kreeg de lezer reeds een voorsmaakje met Scherprechter, waarin Sam al haar vernuft nodig heeft om een juridisch kluwen te ontwarren dat uiteindelijk terug te voeren is op een oude familievete. Nu borduurt Bob Mendes verder op de praktijk van Sam Keizer, die in de Antwerpse haven onderzoek doet naar containerdiefstallen van zeldzame grondstoffen. De gewetenloze bende slaat hard terug, maar Sam laat zich niet van de wijs brengen. Integendeel, het moedigt haar vechtlust en speudersinstinct alleen maar aan. Haar strijd tegen het geboefte voert haar van de harde wereld van dokwerkers naar de mysterieuze holebiwereld. Ze gaat evenmin de confrontatie uit de weg met goudzoekers die van ouderenzorg big business proberen te maken.
Je zag het op alle voorpagina's en het maakte deel uit van de headlines in het niueuws. De heidebranden die tientallen ha. verwoest hadden.Een moeilijk om te keren ravage ... 'zomaaar' ergens begonnen, maar die zich letterlijk verspreidde als een lopend vuurtje; waar tientallen brandweerkorpsen niet tegen op konden, tot eindelijk het hemelwater voor een oplossing zorgde na al die droogte. Helaas is de schade aangericht en het zal tientallen jaren duren voor we die mooie heide ooit terug zullen mogen ervaren.
En nog niet bekomen van dat nieuws is er de komkommer, eerst in Spanje, dan in Duitsland tot zelfs Rusland de deuren sluit voor onze groenten. Ook hier was de schade aangericht - vooral door slechte communicatie en verwoestte ze als een lopend vuurtje 'de vruchteen der aanrde' waar zo vele mensen hadden aan en voor gewerkt. Ook hier zijn de zaken ononmkeerbaar.
Zo gebeurt het ook in ons leven. Dat ene blijkbaar onschuldig woordje dat we lieten vallen; och noem het roddel. Het verspreidt zich als een lopend vuurtje en voor we het goed en wel beseffen is de de schade onoverzichtelijk en en niet tegen te houden. De tijd zal er voor zorgen dat dat ene woordje een blijvende smeulende brand zal achterlaten in eiegen omgeing of families, een brand die nit langer omkeerbaar is.
Er is maar één oplossing, en ook deze moet van boven komen net als het regenwater: VERGEVING!
Waar helaas velen veel te laat achterkomen, zelfs nooit zullen willen inzien om dan vereenzaamd achter te blijven.
Neen, niet het uiterlijke is van belang. De andere echt leren kennen is de uitdaging. Maar velen schrijven reeds af of worden meteen afgeschreven, nog voor ze maar een woord hebben kunnen zeggen.
AUB, LEER ME KENNEN! Het is de schreeuw van tegenwoordig!
We kunnen niet alles wat we kwijt zijn geraakt, terugkrijgen. Maar we kunnen er wel voor zorgen dat we nog niet meer verliezen. We kunnen proberen de verloren tijd in te halen.
Er is een tijd dat je een zoon hebt en er is een tijd dat een zoon een vader heeft. W.Vermandere (ingestuurd door: W. Goossens, Antwerpen BE)
Deze dagelijkse gedachte, lieve mensen, is heel toepasselijk nu mijn neef verleden week dinsdag zelf vader werd, mijn broer grootvader - al noemt men dat nu liever opa - en mijn eigen vader nu ook het geluk heeft overgrootvader te mogen zijn.
Geluk aan allen!
Daarmee zien en voelen we meteen hoe we zelf al beetje ouder werden.
Jarenlang heeft een fan uit het Britse Buckinghamshire een handgeschreven brief van Elvis in haar handtas verborgen gehouden. Pas na haar dood, ontdekte de familie de bedankingsbrief van Elvis, die vermoedelijk begin jaren '60 geschreven werd. Experts hebben de handtekening onder de loep genomen en zijn tot de conclusie gekomen dat de brief authentiek is. Waarom Yvonne, de Britse fan, er nooit met een woord over gerept heeft, is een raadsel. De brief wordt ingezet op 2500 euro.
Toen ik dit blog opstartte werd ik getroffen dat vooral veel zieke mensen me vonden. Ik haal hier dan ook een stukje aan dat ik schreef op ondertussen een tweede blog met de naam 'geloven'.
Als zieken, beproefden, armen, ongelukkigen, hopeleozen en angstigen naar ons toekomen, dan hebben we dat te danken aan de kerk. Wij zijn zelf veel te zondig en te zwak om zoveel vertrouwen te genieten dat mensen blijven komen. Uit onszelf zouden we nooit zo veel krediet verdienen! Via het gebed helpen we elkaar op weg naar elkaar en naar God die deze kerk heeft gewild.
Het boek 'Chocolat' van Joanne Harris was zo lekker dat ik ook graag het verrukkelijke vervolg heb gelezen en jullie dat ook graag aanbeveel. Het vervolg heeft als titel: 'Rode Schoenen'.
De mooie Yanne Charbonneau heeft een chocolaterie in Parijs, in het pittorekse Montmartre. Ze woont boven de winkel met haar twee kinderen; de 11-jarige Annie en de kleine Rosette. Haar leven lijkt rustig en op orde, maar schijn bedriegt: eigenlijk heet zij Vianne Rocher, en haar oudste dochter heet Anouck; namen uit een verleden dat ze achter zich wil laten. Op een dag loopt Zozie de l'Alba op hoge knalrode naaldhakken hun leven binnen. Zij is een betoverende vrouw, met een groot geheim, die beetje bij beetje Anouck en Vianne in haar macht krijgt.
Er waren eens drie kabouters die Blauw, Rood en Geel heetten. Blauw zorgde voor de lucht, de sterrren, de zon, de maan, de regen en de vogels in de lucht. Rood zorgde voor de aarde en alles wat er groeit: planten en bomen en dieren. En Geel, de jongste moest zorgen voor het mensenhart. Maar Gel kreeg het nooit goed voor elkaar. Telkens wanneer hij de hartenwensen van de mensen probeert te vervullen, gaat er iets mis. Zo probeerde hij eens een arme oude man te helpen door herfstbladeren in goud te veranderen, maar de oude man raakte zo opgewonden wanneer hij het geld zag, dat hij te veel in zijn knapzak stak en verpletterd werd door het gewicht. Kabouter Geel had zo zijn best gedaan en toch liep alles verkeerd. Ja, velen hebben goede intenties om harten te herstellen, zijn goed en vastberaden in hun pogingen, maar alles wat met harten te maken heeft blijft mensenwerk.
Het is heus niet de schuld van de spiegel, een spiegel die ons laat zien wat we willen zien. Onze hoop, onze haat, onze ijdelheid, onze liefdes ... Maar wanneer je er echt naar kijkt, is een spiegel gewoon een stuk glas, en jij zult het zelf moeten doen wil je dat spiegelbeeld WORDEN. Het is een werkwoord net als liefde.
Overal en vooral in reclamespots lijkt alles gratis. Tot voor kort kon je zelfs bij een politieke partij alles gratis krijgen, maar ook zij hebben zich bedacht. De meeste dingen hebben een prijs: er is geen gave of vriendelijkheid die uiteindelijk niet volledig moet betaald worden. Dat is wel het minste wat het leven me geleerd heeft. Enkel pure liefde en oprechte vriendshap zijn gratis en belangeloos.
het zal jullie niet verbazen dat ik zoals in voorbije jaren nogmaals deze hamer gebruik om steeds op die zelfde nagel te kloppen, want inderdaad: AANDACHT AANDACHT en nog eens AANDACHT, misschien tot vervelens toe, maar o zo nodig.
De eerste paar minuten was ik blind, dacht ik niet na. Alleen mijn mond bestond, mijn handen op jouw huid waren echt. De rest van mij was denkbeeldig, kwam tot leven door je aan te raken, beetje bij beetje. Als verdoofd kusten we elkaar opnieuw, Daar in die te kleine plaats. Ik kon niet ophouden. Ik had zolang gewacht. En nu Lagen we samen zoals het heet.
Jouw bijna hoffelijke manier van doen heeft me aangetrokken, maar dag na dag wordt het een beetje anders. Er is een zweem van ingehouden hartstocht, ongeduld en dorsten naar meer. En ja, dat geldt ook voor mij. Even duik ik erin onder, mijn handen gaan naar jouw middel, naar jouw borst. De manier waarop jij dan mijn mond en mijn gezicht kust, heeft bijna iets kinderlijks gretigs, alsof jij probeert zoveel mogelijk van me op te eisen, en aldoor hoor ik:
De zomer is maar eeen hartenklop van ons verwijderd, maar het deze lente voelt zo veilig en stevig dat ik vergeet dat onze muren van papier zijn en ons leven van glas, dat een windvlaag ons kan maken en breken, en dat een heidebrand ons zo kan wegblazen.
Ik heb altijd gehoord van mijn vader dat de schoolklassen overvol zaten, soms veertig leerlingen... Vandaag zijn die aantallen heel wat minder, maar naast de leerlingen, zowel meisjes én jongens in één en dezelfde klas, zie ik ook naast schooltassen, iPods, mobieltjes, deodorantrollers, schoolboeken, lippenbalsem, computerspelletjes ...
Waarom? Wat is er toch met me? Vroeger dacht ik te weten waarom ik anders was, maar nu? Komt het door mijn wel heel serieuse opleiding die ik niet kon afmaken? Door mijn kleren? Omdat ik nooit kledij koop bij Tommy Hilfiger of omdat we nooit met famile en vrienden gingen skiën of niet naar Cannes gaan? Of omdat je me nooit op een strand ziet liggen? Heb ik een soort etiket op me, zoals de goedkope sportschoenen als ik naar de fitness ga, dat ik tweederangs ben. Thuis hebben ze heus hun best gedaan, er is aan mij niets ongewoons. ik draag dezelfde kleren als iedereen, maar geen merkkledij en ja, ik ga nog wekelijks naar de mis. Ik luister naar de juiste muziek, lees de juiste boeken. Ik zou erbij moeten horen. Maar toch is het niet zo. En toch zie ik niet in waarom ik zou moeten doen alsof het niet zo was. Ik kleed me al langer niet meer naar de wensen van degene die me opzoekt, ook al ziet hij me liever in jeans of juist in maatpak. Misschien weten ze gewoon niet waarom ik anders ben, ik niet meekan in deze maatschappij. Ik wil het ook niet langer uitleggen. Wie oren heeft, hij hore, ook hier!
Deze woorden van de overleden paus komen bij me spontaan op als ik aan de ontbijtafel of in de avond die verse ruiker bloemen zie. Maar heel zeker ook toen ik afegelopen maand naar buiten keek met de wondere weelde aan kleurenpracht. Ja, God, danke voor de bloemen. Ook deze avond werd ik licht euforisch bij het kijken naar de vers aangeplante geraniums. Veertig stuks in totaal in kardinaalsrood!
Ja, danke voor de bloemen die er alleen maar zijn voor ons!
Moeder zijn betekent in angst leven. Angst voor de dood, voor ziekte, voor verlies, voor ongelukken, voor vreemden, of gewoon voor de kleine alledaagse dingen die ons op een of andere manier nog het meest pijn weten te doen: een blik van ongeduld, een boos woord, een overgeslagen verhaaltje voor eht slapengaan, een vergeten kus, het verschrikkelijk moment waarop een moeder ophoudt het middelpunt van haar kinderen te zijn. Maar moeder-zijn houdt ook dan niet op, houdt nooit op. De bezorgdheid blijft, en wel UIT LIEFDE!
Wanneer Vianne Rocher met haar zesjarige dochtertje Anouk in Lansquenet-sous-Tannes neerstrijkt, lijken magische krachten in het kleine Zuid-Franse dorp tot leven te komen. Op Aswoensdag opent ze, pal tegenover de kerk, haar chocolaterie - tot woede en afkeuring van de starre dorpspastoor Francis Reynaud. Met lede ogen moet hij toezien hoe Vianne uitgerekend in de vastentijd zijn parochianen verleidt met haar onweerstaanbare chocoladecreaties en haar warme persoonlijkheid. Door haar uitzonderlijke vermogen de persoonlijke smaken en behoeften van haar klanten te kennen, sluit Vianne al snel vriendschap met de eenzame Guillaume, de tachtigjarige eigenzinnige Armande Voizin, kleptomane Josephine Muscat en met de woonbootbewoners die zijn afgemeerd aan de oever van de Tannes. Wanneer Vianne aankondigt met Pasen een chocoladefestival te organiseren, raakt père Reynaud buiten zichzelf en stevent de strijd tussen de tegengestelde krachten die het dorp in hun greep houden onomkeerbaar op een dramatisch hoogtepunt af.
Uitgever: De Kern ISBN: 9789032505011
Een voorbereiding op een heerlijke smaakvolle reis! Ik heb er volop van genoten en het smaakt naar meer! Ten zeerste aanbevolen!
We lagen als kinderen op het gras. We beloofden elkaar niets, zeiden geen woorden van liefde, maar hij was wel teder, bijna passieloos en bewoog langzam en lief tegen mijn lichaam, mijn huid likkend met vederlichte bewegingen van zijn tong. We bleven liggen tot ons zweet afkoelde; kleine insecten renden over ons lichaam, terwijl we hand in hand ,naar het langzaam voortbewegende uitspansel keken.
Zijn we al die jaren gevlucht voor onze liefdes, voor onze vriendschappen, voor de toevallige woorden die terloops geuit worden en die een leven een heel andere wending kunnen geven?
Ik ben blij dat ik vandaag terug écht verliefd ben!
Op 12 mei eindigde ik mijn stukje met bovenstaande vraag. Meerderen hebben daar op gereageerd. Zelfs één iemand met een heel lange mail waarvoor dank! Ik deel dan ook een stukje van een zinvol antwoord.
Heb ik een sleutel ? Neen, absoluut niet.. Er zijn in je leven wel honderden deuren waaruit je kan/moet kiezen of je er wel of niet binnen gaat dat is onze keuze, een keuze hebben we altijd. Maken we de goede of de slechte, we leren uit beiden.. De enige die een sleutel heeft is God, zodat Hij bepaalde deuren die op slot zijn kan openen, zoals Hij voor mij deed. Maar daar is altijd wel een reden aan verbonden, goed dat je niet weet de welke als je aan de ervaring begint.
Wie alsnog de bedevaartvieringen wil meemaken te DADIZELE klikt op onderstaande link. Daar vind je alle uurregelingen en andere info. In elk geval welkom op bedevaart, dat klein stukje tijd dat je opoffert waarbij je voelt dat de hemel de aarde raakt doorheen MARIA.
"Met het celibaat denk ik zou ik geen probleem hebben gehad. Want in een relatie trouw blijven lijkt me even moeilijk als een celibatair leven." - Mark Heirman
ik bevrijd mijn ommuurde gedachten, om onder de vleugels van je liefde de stilte een nieuwe naam te geven, zachtjes te dromen; ik hier en jij daar maar toch altijd dicht bij elkaar.
In ons Belgenlandje is er al heel wat te doen geweest rond toelatingsexamens, maar wannner je volgende onder ogen krijgt zou je wel alle moed verliezen, en toch blijven de mensen er daar rustig bij. Ik heb het over een ingangsexamen in één van de betere modescholen Nift te India waar een kennis van me zopas vernam dat hij geslaagd is. Hier enkele cijfers: Er waren maar liefst 500.000 kandidaten waarvan er 30.000 de eerste ronde haalden. Uiteindelijk kregen 'slechts' 2.500 mensen de toestemming om aan de opleiding fashion te beginnen!
Wie de laatste maanden, weken en dagen van het leven van de ondertussen zalige paus Johannes-Paulus II gevolgd heeft zal neit ontkennen wat voor een groots man hij was en is geweest, zowel voor de wereld maar heel zeker voor de Kerk. Helaas zijn de meesten zijn lange loopbaan vergeten en hebben ze slechts enkele beelden in hun achterhoofd opgelagen, ook al stond de wereld even stil bij zijn begrafenis en riep die wereld - gelovig of niet - "Sancto Subito". Het lijkt er echter op dat hij een ernstige fout maakte teon hij tot aan het bittere eind naar het raampje gekard kwam om zich aan het publiek te tonen en zijn zegen in een microfoon te fluisteren. Gelukkig was dat een teken van hoop voor alle zieken over de ganse wereld. Ja, we zijn kort van stof als het om herinneringen gaat.
Na of misschien nog meer tijdens een ziekteperiode - van welke aard die dan ook mag zijn, zeker als die niet of je voorhoofd is gebrand - kan het gebeuren dat je zo angstig en schuchter wordt, je bijna schaamt, zelfs in die mate dat je niet meer naar buiten durft te komen voor de dagelijkse boodschappen. Eén van de redenen is wellicht dat je niet meer kunt deelnemen aan de maatschappij en het sociale weefsel wat je al dan niet onverwacht moest achterlaten. Dan heb je inderdaad al je moed nodig om boodschappen te gaan doen, hopend dat niemand je zal zien of aanspreken. En dan kan het gebeuren dat je eindelijk met een geluksgevoel de deur achter je dicht kan trekken omdat je die dingen hebt gekocht die je nodig had, soms misschien eindelijk dat cd-tje meebracht. Ja, angst, veel angst om aangesproken te worden, en dat vooral van mensen die je nog meer pijn willen doen.
Zien dat twee mensen van elkaar houden. Wat een geluk! Te merken dat er van je gehouden wordt, is fijn. MAAR wat doen mensen die niemand hebben? Ik denk dat er toch een manier moet te vinden zijn om van jezelf te houden zonder te vervallen in het instinctmatige, lustbevredigende. Maar hoe hou je dan wél van jezelf? Dat vind ik moeilijk, zeker omdat beweerd wordt dat we maar om een ander kunnen geven als we eerst onszelf beminnen. Hoe doe je dat. Hoe doen anderen dat? Heb jij soms de sleutel?
Als het om ziektes gaat of de dood, hoor je altijd alleen de sensatie, de bijzondere ongelukken, waarschijnlijk nog inclusief de vermeende straf die iemand moet krijgen. Zo van: Hij heeft het vast verdiend. Maar je moet toch met die mensen in gesprek raken? HOE KOM JE IN GESPREK MET MENSEN DIE ZIEK ZIJN? Of met mensen die zich zorgen maken over hoe ze hun ouders moeten gaan verzorgen. of mensen die rouwen om hun kind. Die worstelen in hun eentje: Ja, fijn dat je het vraagt, maar het gaat wel, ik red me wel. Ze willen diep van binnen dat niemand écht wil weten hoe het met hen gaat. We moeten nieuwe wegen inslaan om te leren hoe we ervaringen kunnen delen. Ook tussen zieke en gezonde mensen. HOE JE DINGEN MET ANDEREN DEELT, DAAR MOET HET OM GAAN!
Je moet in het leven iedereen bemoedigen. Iedereen. Dat is belangrijk. Je moet tegen iedereen zeggen: wat je doet is goed, een prima zaak. Natuurlijk kan er nog iets heel anders uit komen. Het kan nog groter worden'. Wees vooral positief, altijd, niet oordelen. Soms moet je natuurlijk wel een paar harde woorden spreken, maar als het even kan, moet je daarvoor waken.
11/02 B.B. is een 42-jarige man die als enige van drie broers nog thuis woont bij zijn moeder. Zijn leven speelt zich grotendeels online af, op de website badguysrock. Hij noemt zich daar blueeyedboy en beweert een moordenaar te zijn. Een klein groepje mensen volgt zijn blog en schrijft zelf ook, onder wie Albertine, met wie hij een duister verleden deelt. Maar schrijven zij zomaar wat verhalen, of gaan hun teksten wel degelijk over het echte leven? Door hun schrijfsels en moorddadige fantasieen komt de gruwelijke waarheid over blueeyedboy langzaam aan het licht. Fascinerend en origineel, maar toch een waarschuwing: het zal de lezer moeilijk vallen om ook maar één personage in dit boek sympathiek te vinden. Wat een goor stelletje! De Kern, 445p, 17,95 euro
Neen, ik heb het niet over de evangelielezing van vandaag, en zeker niet dit met grote E. Ik wil het wel even hebben over het simpele evangelie dat heel velen in onze samenleving lijken te gebruiken en die haaks staat op wat Jezus en zijn leerlingen ons hebben voorgehouden. Want hoor je niet al te vaak: Sla terug en wel zo hard en laag als je kan. Laat die andere wang maar zitten; deel de eerste klap uit en maak dat je wegkomt. Bij twijfel geef je iemand anders de schuld. En nooit iets bekennen. Helaas is dit het evangelie van vandaag ...
Nog even verder over Internet en zo. Is het vanwege een handicap of iets anders, maar voor sommigen worden internetgebruikers vaste correspondenten. Op zich niets bijzonders en kan zelfs helend werken, maar deze onlinevriendschappen kunnen een buitenproportioneel belang krijgen, zeker als deze wereld, de computerwereld, tastbaarder is dan deze daarbuiten. Somigen zitten op vinkenslag tot de ande online komt of eindelijk iets van zich laat horen via een bericht. Dat online kan ook een averechts effect hebben zoals buren die te vaak en niet altijd gewenst over de vloer komen. Maar ik denk dat dit in zijn geheel weergeeft hoe eenzaam onze wereld is geworden. Of ben ik te negatief?!
Het is bewust dat ik de titel met een hoofdletter laat beginnen, want de liefde van een moeder is kritiekloos, onzelfzuchtig en zelfopofferend; de liefde van een moeder kan alles vergeven: driftbuien, tranen, onverschilligheid, ondankbaarheid en wreedheid. Ook al valt laatste haar moeilijk, ook zij zal alles bewaren in haar hart zoals Maria dat deed. De liefde van een moeder verzwelgt alle kritiek, scheldt alle schuld kwijt; ziet godslastering, diefstal en leugens door de vingers, en zet zelfs de laagste daad van haar kind om in iets wat niet zijn schuld is ... Zelfs moord ...
Het hoeft geen tegenstelling te zijn als ik vandaag toch een positieve noot laat horen rond Internet waar ik het eerstdaags nog over had. Want ik ben er zelf, bijna als een drenkeling, aangespoeld op ons SeniorenNet. Ik zag al gauw het steeds veranderende landschap en de vele soorten mensen en wensen. En van meetaf aan wist ik dat dit de plek was waar ik thuishoorde, dat dit mijn grote ontsnappingsroute zou worden, dat ik hier even kon ontkomen aan de werkelijkheid van toen. Maar ondertussen is er van ontsnappen al lang geen sprake meer, integendeel het is een deel van mijn leven, van mijn thuis, met verre en dichte vrienden. Het is het land waar ik mijn eigen stek heb gevonden, waar wij elkaar mochten vinden.
Internet. Een interessant woord. Een ding dat dingen opvist - zeker sedert de opkomst van Facebook- die we in ons echte leven liever geheim zouden willen houden. Maar we kijken graag toe.
Een man pleegt zelfmoord, live, voor de webcam. Het is walgelijk, maar we blijven kijken. We vragen ons niet eens af of het nep was. Zo krijgen we zelfs dingen te zien, te lezen die we elke dag zien en zelf doen, maar nu een andere betekenis krijgen.
Een obsessie? Natuurlijk. We zijn allemaal geobsedeerd door de tv, door de afmetingen van onze pik, door geld en roem en het liefdesleven van anderen, dat op ook op Facebook ruim wordt uitgesmeerd maar dat je op straat met niet één buurman zou willen delen.
Deze virtuele, maar niet per se deugdzame wereld is een stinkende mesthoop van geestelijk afval, van auto- en viagraverkoop, van muziek en spelletjes, en roddels en leugens, kleine tragedies die in het doorgeef proces al verloren gingen tot het iemand iets kan schelen, misschien toch wachtend op een uitnodinging van iemand die echt contact wil.
April staat bekend om zijn veranderlijke weer. April doet wat hij wil. (Dit jaar was het héél mooi en zacht weer !)Net als de aarde hebben ook wij regen en zonneschijn nodig voor een gezonde groei.
We zijn hier op deze universiteit van het leven om geestelijk te groeien. Als we inzien dat tegenslagen ons iets te leren hebben, kunnen we er lering uit trekken en verder gaan.
Breng vandaag wat tijd door in stilte en vraag je engel je te helpen een overzicht te krijgen van je huidige leven.
Wie helpt jou in deze tijd om de nodige lessen te leren?
Als je beseft dat die mensen er zijn om jou te helpen iets te leren, bedank hen dan voor hun aanwezigheid in jouw leven.
Deze mooie tekst kreeg ik van één van de eerste blogvriendinnen die ondertussen zelf niet meer blog. Toch de moeite om met jullie te delen.
ONZE DIOCESANE JUBILEUMBEDEVAART naar de Lourdesgrot in Houthulst op zondag 22 mei 2011 vanaf 14.30u. Om 15.00 u er een sfeervolle animatie onder het motto Thuiskomen bij Maria met poëtische teksten, gebed en zang opgeluisterd met aangepaste muziek door de groep Cantate uit Passendale o.l.v. Jan Wuytens. Om 16.30 u is er een plechtige eucharistieviering, voorgegaan door onze Erevoorzitte...r Vicaris kan. Kris. Depoortere. Deze viering wordt opgeluisterd door het Gregoriaans koor van de federatie Houthulst. Om 17.30u ontmoeting met de vrienden van Lourdes aan een koffietafel in het parochiaal onthaalcentrum. Bloemen voor Maria. Naar aanleiding van onze bedevaart naar de Lourdesgrot in Houthulst houden wij een bloemenactie met. aanplanting van bloemen bij de 22 kapelletjes van de rozenkransommegang.. Door deze omgeving van de Lourdesgrot in de bloemetjes te zetten willen we voor de vele bezoekers een aantrekkelijke bidplaats creëren. U kan hiervoor een storting doen van 15 Euro of meer met vermelding Bloemen voor Maria op onze rekening 468-5238211-83 of IBAN:BE14 4685 2382 1183 Bic:KREDBEBB
Kijk, hij kruipt al, kijk, hij loopt al, kijk, hij staat al recht! Belangrijk moment voor ouders en kind, prestaties vastgelegd op fotot en video. Mens zijn is leren rechtop staan is leren recht staan, leren staan in het recht is rechtop komen is opkomen voor het recht is rechtvaardig in het leven staan. Mens zijn is gerechtigheid beleven en laten leven. Genade en trouw ontmoeten elkaar, recht en vrede omhelzen elkaar. Gerechtigheid gaat voor hem uit als een bode, vrede volgt hem, waar hij gaat, de mens, recht op.
Als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft blijft hij alleen; maar als hij sterft, brengt hij veel vruchten voort. Als een zaad wordt hij in de aarde gelegd, voor even maar ... Straks, morgen, overmorgen draagt Hij vrucht, een oogst van graan staat dan op de velden, en brood wordt Hij, levend brood, uit de hemel. Als iemand van dit brood eet zal ook hij eten in eeuwigheid.
Ik verbind zo vele mensen met elkaar maar voel me zelf mateloos alleen.
Als sommigen onder u dit doormaken, hoe moet Jezus zich dan gevoeld hebben?!
En toch werd hem de waardigheid teruggeschonken op die stille zaterdag, want Jozef Arimatea, Maria Magdalena, Salome, Johannes, de geliefde leerling ... tillen Hem neer i n de schoot van zijn moeder. Hij, Gods Zoon, nu weer, even, haar zoon. Hij wordt gewikkeld in wit linnen, Hij wordt weer mens, met waarigheid bekleed, niet meer eenzaam maar omringd door zijn geliefden, niet weer weggemaakt, wel uit handen gegeven ...
"zes dagen zonder water" ... Zo stond het te lezen in een krant. Niet omdat er ergens noodzakleijke werkzaamheden moesten gedaan worden, of omdat er voor zoveelste maal een nutsvoorziening was beschadigd door een kraanwerker. Je zou de jammerklachten en protesten horen tot in de Wetstraat 16 ...
Maar niet als dit gebeurt in het oorlogsgebied dat nu o.a. de Ivoorkust is.
Dit is een waardige Goede-Vrijdagmeditatie waard! Sta daar maar even bij stil. Zes dagen zonder water ... Nog minder dan leven op water en brood!
Een invloedrijke zakenman overlijdt als zijn auto in hartje Brussel ontploft. De politie vermoedt kwaad opzet en belast commissaris Stijn Goris met het onderzoek. Even later wordt Brussel opgeschrikt door de moord op twee andere zakenlui. Goris voelt de hete adem van het establishment in zijn nek.
Hij vindt een link tussen de misdaden maar kan niet verhinderen dat er nog meer slachtoffers vallen. Ze sterven een vreselijke dood. De moordenaar slaagt erin meerdere moorden bijna simultaan uit te voeren. Goris beseft dat hij te maken heeft met een razend intelligente, hoog opgeleide tegenstander. Bovendien is de moordenaar verdraaid goed op de hoogte van het onderzoek. Moet Goris hem in eigen rangenzoeken? Wie kan hij vertrouwen of wie heeft het op hem gemunt?
Deze misdaadroman, geschreven door Christian De Coninck, die zich in Brussel afspeelt heb ik in één ruk uitgelezen en wil ik jullie dan ook van harte aanraden.
een koud hart is geen dood hart maar een hart dat wacht en dat ooit eens dacht aan liefde en beminnen maar er niet aan kon beginnen omdat het het verleden niet kan vergeten
Dus wij blijven altijd vol goede moed, ook al weten we dat zolang dit lichaam onze woning is, we ver van de Heer wonen. We leven in vertrouwen op God; wat komen gaat is nog niet zichtbaar.
In de meeste kamers van een woning kan je het licht aandoen, maar bij sommige bewoners lijkt er geen manier te bestaan het licht aan te doen in het binnenste van die mensen. Het is voor ons allen een heel grote opdracht nu blijkt dat zowel ouderen als jongeren verdolen in eenzaamheid; de knop van hun lichtknop niet meer zelf kunnen of zelfs durven open te draaien. AANDACHT is ook hier weer het sleutelwoord zoals ik al zo vaak heb aangedrongen. Of noem het WARMTE!
Toen wij opgroeiden was dat iets zondigs, of op zijn minst half zondig, of in ieder geval iets wat men niet in ht openbaar besprak of toonde. Nu is er geen film, tv-programma of tijdschrift, waar het niet in voorkomt.
GULZIGHEID ...
We worden er voortdurend toe aangemoedigd, iedere keer we een krant of tijdschrift openslaan. Niet langer in de zin van het voedsel, alhoewel, maar het consumeren van steeds meer dan we nodig hebben. Het bezitten van méér dan één tv, nog een grotere, meerdere pc's en een nieuwe gsm met nog meer mogelijkeheden, meer dan één auto of een huis, meerdere vakanties.
Laten we dankbaar zijn voor de mensen die ons gelukkig maken. Zij zijn de vriendelijke tuinlieden die onze zielen doen bloeien. Marcel Proust
Inderdaad geluk zit soms in een klein hoekje en dat overkwam me toen ik me vrijdag laatst aan het voorbereiden was op de altaarwijding op onze parochie wanneer plots een vriend die ik al langer niet meer had gehoord, me onverwacht aanklikte op messenger. 'Niet te geloven' waren zijn eerste woorden waarop ik met zelfde antwoord gaf. Toen bleek dat hij me al langer 'online' zocht. Beetje bij beetje vielen voor mij de puzzelstukjes samen. In alle drukte had hij geen tijd gehad de grote omwentelingen in zijn leven me persoonlijk te melden. Alles is zo rap gegaan. Nu ik hier aan het tikken ben, denk ik eraan dat ik eindelijk nog eens iets schrijf in de categorie 'dagboek en bedenkingen', maar goed het komt erop neer dat een vriend van me, geboren in Gentse een prakttijk heeft als dierenarts in la douce France.
Mijn verwondering was dan ook groot toen hij vertelde dat hij niet langer in Frankrijk woonde. Ik was bijna verheugd dat hij terug in ons Belgenland was, maar hoe groot kan een verrassing zijn toen hij volgende vier letters noteerde op chat: OMAN! Nog niet bekomen van deze verrassing wist hij me ook te vertellen dat hij ondertussen vader was geworden voor een tweede keer. Er was natuurlijk veel bij te praten, maar hoe goed hij het daar ook mag stellen, zijn vrijheid wordt daar beknot. Hij kan niet zomaar op messenger, en als hij naar zijn thuis belt moet het in het beschaafd Nederlands; zodra ehij overschakelt in het dialect wordt de lijn verbroken want ... een tolk kan dan niet meer volgen! Blijkbaar dus in zekere mate afgeluisterd, en dat in een land dat ruikt naar weeelde.
Maar laat me terug gaan naar bovenstaande citaat, want deze verre vriend heeft me echt gelukkig gemaakt, misschien omdat hij me al die tijd toch maar niet vergeten was, en omdat ook hij heeft ervaren dat een vriendschap, ondanks tijd en afstand blijft 'bloeien'
Vertrouwen, het was het sleutelwoord toen ik dit blog startte; en het blijft een rode draad. Ik neem dan ook volgend citaat graag over. Ik blog uiteindelijk die dingen die voor mij en voor de lezer wellicht heel belangrijk kunnen zijn, al dan niet een leiddraad, een steuntje in de rug ... Dat is ons getuigenis in de wereld vandaag zodatkleine mensen weer mogen geloven in de ander en op de duur in die ANDER.
Heb vertrouwen in kleine dingen, want daarin ligt je kracht. Moeder Theresa
Haast alles in het leven is relatief tot voorbijgaand. Het is iets waarover ik al eerder wou schrijven, maar nu we recent werden geconfronteerd met technische problemen in ons eigen Seneniorenland moet ik er terug aan denken.
Velen hebben met ijver een stukje geschreven, een plaatje gemaakt of een powerpoint gepresenteerd of wat dan nog meer. En zie: één vingerknip en alles is weg! Het hoeft niet eens verdwenen te zijn, want wat je gisteren of eergisteren of zelfs verleden maand achterliet, daar had je je werk, je tijd en je energie ingestoken om het zo goed mogelijk te laten overkomen, om er in eerste instantie zelf deugd aan te beleven, en zie eens de dingen gepost zijn ze al aan het verbleken. Je kijkt soms raar op als er nog iemand reageert op een veel vroeger bericht, foto of pps.
Iets gelijkaardigs hebben we met het mailverkeer. Mensen, hoe veel mails moeten we dagelijks verwijderen die we zelf hebben verstuurd?! Waren ze dan niet allen even belangrijk? Misschien wel, anderen juist niet. Maar op dat moment was het een manier van contact houuden, met vrienden en familie, of zelfs met nobele onbekenden. Misschien was het gewoon een hiaat opvullen van eigen eenzaamheid en hunkering. Maar de meeste dingen, zeker als die mails niet professioneel bedoeld zijn, vliegen al gauw in de prullenmand, tenzij jij ook iemand bent die niets kan wegwerpen. We gaan het dan maar niet hebben over de mailing die we dagelijks ontvangen. Eén moment belangrijk, om dra al te vergeten. Of denken dat dit wel doorgestuurd moet worden aan deze of gene.
Twee voorbeelden van hoe onbelangrijk belangrijke dingen kunnen zijn. Hoe veel te meer dan de ervaringen in het echte leven. Opstaan en slapen gaan en weer verder gaan.
Of heel concreet zoals hier en nu: eergisteren nog reikhalzend uitzien naar de komst van onze nieuwe bisschop, naar de wijding van het nieuwe altaar hier in de kerk op onze parochie ... en een dag later liggen de teksten verkreukeld ergens op tafel... als die al werden meegenomen naar huis.
Helaas ging gisteren door de problemen op SN een unieke foto verloren rond dit mooie thema. Ondertussen toch een boek aanbevelen op deze regenachtige dag, dat ik zopas heb uitgelezen. Romantiek? Neen, veeleer een meeslepende thriller.
Christobel KENT EEN ITALIAANSE ZOMER.
Ja, sorry voor dit eerder onsamenhangend verhaal, maar wil her risico niet nemen dat nog maar een tekst verloren is gegaan.
Toen ik deze week op de radio hoorde rond water gezien de 'waterdag' en ik enkele verhalen hoorde hoe groot de tegenstelling is tussen wij die gewoon maar een kraan hoeven open te draaien om aan water te geraken, en dit in tegenstelling waar mensen soms kilometers moeten wandelen om water te halen, en dit nog veilig thuis te brengen - want hoe gauw is een ongelukje niet gebeurd, schoot me plots een belevenis te binnen tijdens een reis doorheen de woestijn. Men had ons aangesppoord zo veel mogelijk water mee te nemen. Ook de organisator zorgde voor genoeg bidons water voor in de bus tijdens de reis.
Terugkomend van een klooster temidden de woestijn was alle drinkwater op dat we met ons mee droegen. Gelukkig was er een gids, zegge en schrijve tien jaar oud, die ons te midden die uitgestrekte zandvlakte precies een waterput kon aanwijzen. Je zou er als toerist gewoon aan voorbij zijn geegaan. De jongen liet ons even alleen en kwam toen terug van heel ver met een emeer en een lang touw in de handen. Hij liet het touw naar beneden en haalde met zijn emmer water naar boven, zodat onze drinkbusssen terug gevuld konden worden. We waren die gast natuurlijk bijzonder dankbaar. Toen verdween hij weer ergens achter een zandheuvel. Zijn taak at erop, wij dankbaar en de lokale gids zal hemwel iets hebben toegestopt.
Wij moesten verder met onze bus, en dan zien we het gebeuren. Eens de jongen terug naar de volgende groep op stap is die hij van water zal voorzien, zien wij een oudere gast plots opduiken die blijkbaar de plaats waar de jongen zijn emmer had verborgen die emmer met zich meenemen, er mee een eind verder loopt om dan die zo ver mogelijk weg te werpen. Wij konden enkel maar toezien terwijl onze bus al wegreed, maar waren allen - en wellicht tot nu toe - zwaar aangedaan om wat die kleine was aangedaan. Water was voor hem zijn broodwinning, misschien moest hij er ook wel van leven in die hitte, en wat met zijn 'meester', en de toeristen die bij een put belandden waar geen materiaal voor handen is.
Wat doe je met een zaak waar een kind van een zigeuner de waarheid spreekt tegenover een zoon van een minister die het kind heeft misbruikt? Je kan die ministerszoon toch niet straffen, want er staat te veel op het spel voor zijn gezin, familie, zijn partij, zijn land misschien ... Neen, we zijn nog lang niet allen gelijk voor de wet! Ook al sprak het kind de waarheid!
Er wordt gezegd dat er aan de aan de andere kant van de wereld goud is.Dat weet ik niet! Maar ik weet wel dat er aan de andere kant van deze computer een persoon is die goud waard is! Lijm het op de muur van mensen die jouw respect of liefde verdienen.
Het ergert me soms wel als men het heeft over wat iemand 'waard is', want daarbij wordt meestal gedoeld op de rijkdom van zo iemand. Het gaat dan meestal over de som van iemands investeringen en bezittingen, zijn huizen en wagens, de vele en soms verre reizen: alleen de dingen die je kan zien en aanraken tellen dan mee zoals ook de grote garderobe die wisselt per seizoen, en zeker per jaar.
Immateriële zaken als het geluk of de pech die iemand in zijn leven had, de liefde die hij schonk of die voor hem werd gevoeld, of - wat op dit moment belangrijk was en is- wat hij nog te goed heeft aan genegenheid en affectie, spelen nooit een rol als waardemeter lijkt het wel. Ik voel me dan buiten het kringetje staan van hen die 'het gemaakt hebben'.
En mag ik dan toch even terug komen op wat eerder schreef rond de affectieve nood; want velen die voor de buitenwereld een etiket 'waard' worden opgeplakt, zijn juist deze mensen die vluchten bij dezen die wel dat immateriële in zich dragen, zelfs uitdragen.
Je hebt er geen idee van hoe gemakkelijk op vandaag gelogen wordt, en dan heb ik het niet over 'een leugentje om bestwil'. Velen komen er zo gemakkelijk mee weg, maar weten niet wat ze een ander aandoen.
Liefde is de weg naar geluk, maar die weg is soms zo smal dat wij onderweg wel moeten één worden om dat geluk te ervaren. Zo is liefde samen Zijn in het samenzijn, zeg maar samen-één-worden.
Ja vrienden, wat kan er heerlijker zijn en gelukkiger maken dan plots een telefoon te krijgen dat jouw ourders op bezoek komen, zeker als je dacht dat dit nu heel wat moeilijker - zoniet onmogelijk zou worden - nadat beiden een heel moeilijke winter met zware gezondheidsproblemen hebben doorgemaakt, waar één van hen zelfs bijna een eed had gedaan de wagen aan de kant te laten staan. Oké, die wagen zal voor nu nog wel bestuurd worden door zus lief, maar is alvast een mooi begin wat me vandaag heel dankbaar, zeg maar héél gelukkig maakt. Ik dank dan ook allen die voorbije maanden meegeleefd hebben, meegebeden hebben, zelfs diep geloofde in het sturen van engelen om zowel mij als hen bij te staan. De boodschap van die engel is waarheid geworden. Er zijn vele vormen van gebed. Laat me vandaag ondanks deze vastentijd een dankgebed richten, en dan mag er zeker een goed stuk taart bij!
Laat ons deze avond bidden voor de deken van Kortrijk die dood werd aangetroffen in het water na wekenlange ongerustheid over zijn plotse verdwijning. Moge God de Vader Hem ontvangen in Zijn Liefde die geen einde kent.
Ja dit is voor mij de samenvatting van alles wat ik hoorde en las op verschillende fora en chatsessies de afgelopen maanden. Het zijn deze woorden van één van die mensen die me hebben geraakt. Naast even plezier beleven in een instantdate, of na uren de datingsite af te lopen zonder één enkel resultaat, verlangt men uiteindelijk naar warmte, warmte en genegenheid die langer mag duren dan een nacht. Mensen zijn allen zo hartstochtelijk naar die éne ware relatie op zoek die mag blijven duren, en moeten het dus blijkbaar stellen met 'even warmte' te mogen ervaren. De redenen naar het waarom zullen zeer divers zijn om zich niet langer te binden aan die ene partner. Anderen zijn dan weer bang echt verliefd te worden en houden de boot af. Nog anderen zoeken enkel maar jong(er) en slank. Wat me sterk opvalt is dat vooral mannen nog noit zoveel tederheid hebben gezocht, zelfs bij een andere man. En dat heeft hoegenaamd niets meer met geaardheid te maken. Ligt dit aan normenvervaging, 'de nieuwe man' of toch aan een gebrek aan stabiele relaties. Of mag veel wat jaren verdrongen was nu zijn uitweg vinden bij een ander, een 'vreeemde man'. Ja, misschien is dit stukje anders dan de andere, maar laat ons niet om de werkelijkheid heen draaien. Pure esthetische lichamelijkheid kan echt mooi zijn maar daar ontbreekt vroeg of laat dat verlangen naar warmte.
Vasten beleven is met je hoofd (bewust) je hart alle kansen geven.
Klinkt veel gemakkelijker als je de dingen leest die je in deze tijd ontvangt via nieuwsbrieven, dagelijkse gedachten of mails dan de werkelijkheid van elke dagdagelijkse dag. En zelfs als je er bewust mee wil omgaan kunnen je goede bedoelingen al gedwarsboomd zijn door de houding van de ander of door je eigen slecht karakter.
Misschien is dit wel de betekenis van het kruis tegenkomen. Je hoeft niet altijd direct te denken aan lijden en dood als het woord kruis valt in deze veertigdagentijd. Mogen we juist dan mensen ontmoeten die ons willen ondersteunen, bemoedigen. Het kan gewoon de buurman zijn.
Spreek het vooral uit als je iets tegengaat. Dan pas kan je verder met je vasten, zonder die steen die op je hart en verstand gelegd werd. Want alleen kunnen we het niet. We zijn samen onderweg zoals op de tekening die me werd doorgemaild van Karin, mijn eerste blogvriendin waarvoor dank voor het gebruik hier.
Ja, vasten gaat om het hart zoals vriendschap en liefde. Om het met Clouseau te zeggen: "Het zit vanbinnen". De ene hand hoeft niet te weten wat de ander doet. Het is vanbinnen dat je wil veranderen, en daartoe is deze tijd je gegeven!
Het verwondelijke tot verbijsterende van kantoren is dat zoveel mensen zo een groot deeel van hun leven daarin door kunnen brengen en dan nog de overtuiging hebben dat hun tijd goed besteed is.
Het is iets dat inderdaad door velen in stilte gedacht of soms zelfs luid geopperd wordt door mensen die werken met hun handen, zij het in tuin of garage, want daar zijn resultaten zichtbaar. Want zeg nu zelf: wat doe je met filosofie en psychologie? Allemaal lucht! Misschien hebben jullie dat ook al mogen ervaren/gehoord. Moeilijker wordt het wanneer hand- en hardwerkende vaders zien dat hun zoon of dochter die richting ingaat waar hij of zij 'hun broek maar zullen verslijten' in dat kantoor. Dan komt toch vroeg of laat de bedenking, eens persoon in kwestie thuis komt met klachten zoals stress.
Jij stress? Van een ganse dag op je gat te zitten; je hebt niet eens iets gedaan. Kijk maar naar het werk van mijn handen! Ja, werken met de handen kan misschien meer voldoening geven voor velen, maar onze maatschappij is nu éénmaal zo geëvolueerd, want zelfs de 'handwerker' zit 's avonds voor zijn pc, al 'brengt het niets op' klinkt stem van vader nog lang na ...
De discussie over zwaar werk zullen we hier maar even laten rusten, want wie werkt hard, hangt meestal af van de persoon zelf, of hij nu handenarbeid doet of kantoorwerk.
Een echte relatie veronderstelt dat je niet alles van een ander weet en wilt weten. Al lijken op vandaag nogal velen te willen zoeken in het leven van een ander door het Googelen als je het op de man of vrouw niet durft te vragen. Menswaardig leven echter vraagt juist dat vertrouwen en respect voor de eigenheid en evenwaardigheid van de ander, ook al zou je iets van de ander via welke weg dan ook zijn te weten gekomen in deze geglobaliseerde wereld.
Toen Jezus, onder het kruis gebukt, op weg was naar Golgotha, wiste Veronica met een doek het zweet van zijn voorhoofd. Op zich was dat geen heldendaad. Maar velen weten maar al te goed wat het betekent: iemands haand vasthouden, erop toezien dat de zieke gemakkelijk ligt, zijn lippen bevochtigen, in stilte waken en bidden, een telefoontje plegen. Het zijn eenvoudigedaden die we voor een medemens kunnen doen. Toch zijn ze lang niet vanzelfsprekend.
Eergisteren kreeg ik de plotse aandrang een stuk Camembert te gaan eten en en dit met een goed glas rode Bordeauxwijn, eens iets anders dan de klassieke boterham in de avond, en dat allemaal door het lezen van dit boek!
OKTOBER 2010 - Peter Mayle, de bekende auteur van onder andere Een jaar in de Provence, ontkurkt met dit boek een winnend wijnmysterie. Danny Roth is een snelle jongen in Los Angeles met een van de mooiste collecties bordeauxwijnen van Amerika. Toch zint iets hem niet: niemand weet van zijn expertise als wijnkenner. Wanneer hij dit euvel besluit te verhelpen door een interview te geven aan de Los Angeles Times, heeft dat een onverwachte consequentie: zijn wijncollectie wordt op vernuftige wijze gestolen. Buiten zichzelf van woede eist Danny onmiddellijk de drie miljoen dollar die de wijn waard was van de verzekering. Sam Levitt, wijnkenner en voormalig handelaar in schimmige zaakjes, wordt door de verzekeringsmaatschappij ingeschakeld om de wijnroof te onderzoeken. Zijn onderzoek leidt hem naar de Bordeaux, waar hij de elegante Sophie als collega krijgt. Samen volgen ze het spoor van de daders door het prachtige wijngaarden van Frankrijk. Naast zijn non-fictieboeken schreef Peter Mayle ook enkele romans. Hij woont nu al 18 jaar in de Provence. Zijn kennis van Frankrijk -en niet te vergeten de Franse keuken en Franse wijn- komen samen in deze spannende roman., die lekker gemakkelijk wegleest. Het Bordeaux Complot is uitgegeven als paperback met slappe kaft. Het telt 240 paginas (14x21,5 cm) en kost in de winkel 17,99. ISBN: 978 90 475 1500 5. Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf (Unieboek/Het Spectrum, Houten/Antwerpen.
Een gelukkig mens heeft het kind in zich bewaard. Goethe
Beste mensen, Ik zal niets afdoen van deze wijsheid maar telkens ik dit hoor krijg ik lachkriebles, want het doet me terugdenken aan mijn laatste jaar middelbaar waar een priester-leerkracht, wellicht enkel omdat het moest en hij het zo moeilijk over de lippen kreeg, ons probeerde voor te lichten. Toen we met zijn allen zaten te grinniken, een ingehouden lach over hoe hij alles probeerde zo goed mogelijk uit te leggen, sprak hij ons plots toe met de woorden van Goethe en zegde hij ons: 'Het is goed dat jullie het kind in jullie bewaren'. Maar dat had het tegenovergesteld effect en de klas bulderde het uit van het lachen. Ja, je zal maar over voortpanting en 'het kind in zich' bezig zijn. Gelukkig voor hem was hij gered door de bel.
Enkele dagen terug geraakte ik in gesprek met twee mensen die ik nooit eerder heb ontmoet. En je weet uit ervaring dat soms een kleinigheid aanleiding kan zijn om wat langer bij elkaar stil te staan. Zo zegde de één op een gegeven moment: "ja, we zijn al twintig jaar samen", waarop ik spontaan antwoordde: "mooi zo". Toen ik mijn eigen woorden hoorde vond ik dat maar mager, maar meteen vervolgde het koppel: "Ja simpel hoor, gewoon elkaar graag zien, en eerlijk zijn tegenover elkaar".
Wie ben ik om daar nog iets aan toe te voegen?! Inderdaad zo eenoudig kan het zijn.
Inderdaad, je vond me niet vandaag en de dag is weeral om. Niet dat er geen tijd was of zo, maar zoals bij velen onder jullie zijn er data die niet weg te branden zijn. Zo is dat ook voor mij het geval al moet ik terug gaan naar 1982, maar toen overleed mijn goede vriend aan beenderkanker, na anderhalf jaar ziekte. Hij zou zijn studies burgerlijk ingenieur beëinidigen en daarna in het huwelijksbootje stappen. Zo vele geluk was hem echter niet gegund. Maar hij is wel mogen omringd worden door zijn ouders en verloofde en zo heeft hij eht geluk gehad thuis te kunnen sterven. Elk jaar frappeert het me hoe écht oze vriendschap was, zomaar ... Luc, het ga je goed, heel goed!
Beste mensen, stop met 'ja' te zeggen en 'nee' te voelen. Het is de eerte stap naar verandering, een andere manier van reageren. Want iedereen heeft recht op tijd voor zichzelf, op plezier, op voldoening. Je mag aan jezelf denken, meer nog, sommigen MOETEN dit leren. Puur genieten en dit niet om een ander te behagen. En dat kan inderdaad heel onwennig klinken als je het altijd anders hebt gedaan alsof het zo moest zijn. Ergens werd ons aangeleerd als goede christen en eerlijke burger dat aan jezelf denken egoïstisch is; dat doe je gewoon niet. Akkoord altijd en alleen maar aan jezelf denken is niet wenselijk. Maar te weinig aan jezelf denken of niet aan jezelf denken is heel erg ongezond. Het kan tot burn-out of depressie lijden in het ergste geval, want je was gewoon het beste van jezelf aan de ander te geven. Een behoorlijke mate van zorg is dan ook onontbeerlijk en leidt je weg van een burn-out. Mijn tip voor deze week: begin alvast vaker eens NEEN te zeggen!
Het is voor ieder die bouwt of verbouwt haast een fluitje van een cent. Gewoon goed alles vooraf uitgetekend hebben als de aannemer het al niet voor u heeft gedaan. De aansluiting is dan nog maar even een knop omdraaien. En wij vinden het allemaal heel vanzelfsprekend als we door die eenvoudige handeling zowat alles in werking kunnen stellen. Als de werken echter al één dag zijn uitgesteld verzuchten wij , en nemen meteen de telefoon om er wat spoed achter te zetten, want zo kan ook de rest van de verbouwing niet opschieten.
NIET dus in een gebedshuis in India waar men eindelijk sedert oktober 2004, en na het wachten op sponsorgeld, met heel grote vreugde vandaag het nieuws de wereld doorstuurde met volgende foto. Ja, de electirciteitsleiding ligt er en er ze werkt!
Geen p.s. maar wel een uitdrukkelijk dank u wel God!
Celia woont al jaren in Italië en werkt als gids in Florence. Als ze wordt ingehuurd door de rijke zakenman Lucas Marsh, die zijn jonge vrouw wil verrassen op haar verjaardag, denkt ze dat het bezoek de gebruikelijke mix van musea, galeries en de dure winkels op de Ponte Vecchio zal brengen. Maar dan wordt in een leeg zwembad het lichaam van een man gevonden
Ontmoeting bij de Ponte Vecchio is een sfeervolle en mysterieuze roman over liefde, intriges en onopgeloste moordzaken, waardoor je als vanzelf wordt meegezogen in dit spannende verhaal.
KWEETET, DAK IK WEET DAT GIJ DAT OOK WEET: DAT WIJ SAMEN WAT WETEN, WAT EEN ANDER NIET DIRECT MOET WETEN, WAT ER EIGENLIJK WEL TE WETEN VALT OF WAT WIJ SAMEN ALLEEN MOGEN WETEN.
NU WIJ HET BEIDEN VAN ELKAAR WETEN DAT WIJ DAT WETEN, IS HET KLEINE PROBLEEM NOOIT EEN PROBLEEM GEWORDEN, EN WENSEN WIJ ER BEIDEN VERDER NIETS MEER VAN TE WETEN.
WETENDE DAT WIJ BEIDEN BLIJ ZIJN TE WETEN VAN ELKAAR DAT WIJ VOOR ALTIJD HEEL GOEDE GEESTELIJKE VRIENDEN ZIJN EN BLIJVEN! DAT BRENGT EEN BEVREDIGENDE "RUST" IN MIJN GEWETEN"!
Neem mij, aaanvaard mij, hou van mij zoals ik ben. Hou van mij met mijn eigenzinnig verleden. Hou van mij als van vlees en bloed, niet van het ideale beeld, dat je vergeefs van mij koestert. Hou van mij, van het verwarde schepsel dat je ziet. Hou niet van de mens van wie je droomt, maar hou van mij zoals ik ben.
Onder mijn aardse zelf bespeurt jouw liefde vermogens die uitrijzen boven mijn hartstochten.
auteur me onbekend, maar dit doet me denken aan enkele mensen die me zegden of woordeloos vroegen hen te aanvaarden zoals ze zijn of waren. In liefde en vriendschap heb ik dat altijd graag gedaan, want zo een liefde haalt het beste van de ander én van mezelf naar boven. Dus hou van mij!
Druk heb je op mensen, op pompen, op kranen, op douches, op rivieren ...
Druk moet je kunnen laten aflaten (afvloeien) naar meren en zeeën waar alles door het geweld van stroming terug gemengd en gemixt wordt om in afgeleide druk terug te vloeien ...
Eigenlijk vond ik niet direct een gepaste titel voor dit blogje, maar na even denken kwam 'danken' bij me op; want precies op Valentijn kreeg ik de rozen teruggeschonken die ik jaren terug met sommigen onder jullie heb gedeeld. Zo zie je maar dat sommige dingen gekoesterd worden; dat een eenvoudige foto - al vind ik persoonlijk nog altijd één van mijn betere foto's -, wellicht met een bijgaande tekst of tijdens een chatgesprek een begin maakte van een jarenlange mooie vriendshap.
VRIENDSCHAPSLIEFDE noemde ik dat toen heel graag. Het schone van nu is dat deze foto een mooie bewerking kreeg die ik graag met jullie deel. Natuurlijk gaat mijn dank uit naar die persoon die me al die tijd heeft gevolgd, in goede en kwade dagen. Ja, ook dat is SeniorenNet.
Zo zou ik beknopt de beleving van deze misdaadroman ,waar eens geen wapens aan te pas komen, willen aanbevelen. Ik heb de koffie laten koud worden, niet langer naar de klok gekeken en hoopte vooral dat er geen einde aan dit verhaal zou komen. Telkens duikt een nieuw personage op dat zo goed wordt getekend door de auteur dat ik dacht 'eindelijk de dader', maar moest wachten tot op het allerlaatste einde. Leest u maar met me mee! Maarten
Sandro Cellini, een voormalig rechercheur van midden vijftig die zijn baan bij de Florentijnse politie is kwijtgeraakt, is op aanraden van zijn vrouw Luisa een detectivebureautje begonnen. Op een regenachtige ochtend in november meldt zich zijn eerste klant: de treurende weduwe van een bejaarde, joodse architect. Deze vrouw gelooft niet dat haar man zelfmoord heeft gepleegd, zoals de politie denkt.
Ook voor Sandro Cellini lijdt het geen twijfel dat deze Claudio Gentileschi, overlevende van de kampen en al zijn leven lang lijdend aan depressies, zelfmoord heeft gepleegd door zich te verdrinken in de Arno. Aanvankelijk ziet Cellini het als zijn voornaamste taak de weduwe in haar rouw bij te staan. Maar wanneer hij in de stromende regen de laatste uren van Gentileschi probeert te reconstrueren, stuit hij op onverklaarbare zaken. Dan wordt in Florence een jonge Engelse studente vermist. En terwijl het water van de Arno stijgt en men moet vrezen voor een herhaling van de rampzalige overstroming van 1966, neemt Cellini"s onderzoek een nieuwe en grimmige wending en begint een race tegen de klok - en tegen het water.
Volgens de nieuwe evangelisatie die aan de gang is in India, maar o zo universeel, ook al denk ik dat sommigen onder jullie zich de wenkbrouwen zullen fronsen. En toch, we hebben vele waaarden ingeruild tegen instant.
Liefde is ... Het zit er weer aan te komen, de dag die rood kleurt van de hartjes en overloopt van zeemzoetigheden, Valentijnsdag. Je kan niet anders dan meedoen aan de hetze, anders zou je wel eens tegen een knorrige partner aan kunnen lopen. Verras hem/haar dit jaar met een kleine attentie die zoveel zegt .
Met bovenstaande worden wij zelfs door SeniorenNet uitgenodigd mee te stappen in deze mallemolen. Maar is het wel waar wat men ons voorspiegelt dat 'we niets anders kunnen dan meedoen'?! Zelf denk ik dat we sterk genoeg staan om niet mee te heulen met de massa. Voor velen die een geliefde moeten missen om welke reden dan ook lijkt zo een opgeklopt gedoe ergens op de drukte die heerst rond het eindejaar, waar men zich 'prettig' moet voelen en dan ook maar de winkelstraten afdweilt om toch maar iets te kunnen geven al is het vaak niet van harte, maar het moet nu éénmaal. Zelfde geldt voor Valentijn.
Ik doe helemaal niets af aan het feit dat je de geliefde eens in de bloemetjes mag zetten. Zelf een kaartje krijgen kan inderdaad ook deugd doen. Maar hou het dan in elk geval persoonlijk. Misschien zitten er wel ook nu mensen te wachten op een attentie van je, al was het maar een telefoontje. Natuurlijk gun ik jullie oprechte liefde en warme vriendschap, maar dit mag zich niet beperken tot die ene 'rode-hartendag', net zoals onze eindejaarswensen ook elke dag mogen, ja soms moeten herhaald worden.
Valentijnsdag, mischien een kans om iemand weer het licht in de ogen te laten zien na eeen zoveelste mislukking, een tweede, een derde kans bieden. Of word ik nu te ernstig? Neen, liefde mag geen hetze worden, want dan is de betekenis van liefde er al lang van af.
Zal de ernst maar wat opfleuren met de Valentijn die misschien jouw leven binnenkomt ...
Hoe meer communicatiemiddelen er ons ter beschikking staan, hoe minder er wordt gecommuniceerd. Des te groter worden de misverstanden. De eenzaamheid neemt dan ook met een razendsnel tempo toe.
... dan maar wat schoonheid inlassen maar de keuze is dan weer zo groot en smaken zijn nog verschillender; hoe dan ook even een tussendoortje. meteen gedacht aan de dame die mannelijke modellen zoekt.
Soms denk ikdat ik het verdien dat niemand van me houdt. Houdt er wel iemand van me? Wat moet ik doen? Kan ik überhaupt iets doen? Wat zou er gebeuren als ik helemaal niets meer doe?
Een lichamelijke relatie aangaan zonder liefde was voor me tot nu toe als christen ondenkbaar. En ik weet dat dit door onze strenge opvoeding mede bepaald is dat ik me niet lichamelijk kan overgeven. Maar hoe kan ik je vertellen wat ik voor je voel zonder dit niet met mijn lichaam te tonen?! Bestaan we niet allemaal uit stukjes van de mensen met wie we een relatie hebben gehad? Neen, denk daarom niet direct aan vele losse contacten; maar misschien is dit op vandaag een zekere uitweg om te leren aanvaarden dat er toch iemand me lief heeft, en niet voor even of voor zijn of haar plezier...
Een heel kasteel voor jezelf wie wil dat niet? Van een erfenis koopt Frédérique een Frans chateau en verbouwt het tot een exclusief hotel, waar ze bij hoge uitzondering gasten toelaat.
De vondst van een middeleeuws dagboek op het terrein inspireert een Amerikaanse schrijver om de locatie van dichtbij bekijken en er een halfjaar te blijven. De gastvrouw neemt hem voor lief, tot Alix de Montôt zich ermee gaat bemoeien schrijfster van het dagboek en voormalig bewoonster
Dit boek leest als een onvergetelijke vakantie in Bretagne
Als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren, is het wel dat je het verleden niet meer kunt veranderen, ongeacht hoe graag je dat zou willen. Het enige wat je kunt doen, is het heden veranderen.
Op deze dag van Lichtmis verwijs ik graag naar mijn blog 'geloven'.
In 2011 vieren "De Vrienden van Lourdes" hun 50 jarig bestaan. Op impuls van Mgr. Desmedt werden in 1961 op de meeste parochies comité's gesticht van "De vrienden van Lourdes" die het bedevaarten in het algemeen en de Lourdesbedevaart in het bijzonder propageerden.
Na 50 jaar zijn op een 75tal parochies nog steeds afdelingen actief. Jaarlijks worden zo in het bisdom Brugge (B) meer dan 500 Lourdesbeurzen van 400 bij de aangesloten leden uitgeloot om deel te nemen aan en georganiseerde bedevaart. Een lidkaart kost slechts 4,-.
Verjaren zonder te verouderen en nog steeds actief blijven, mag dan wel gevierd worden.
Inzet van dit feestelijk jaar is een plechtige Eucharistieviering in de basiliek van Dadizele op 13 februari om 10.00 u, rond het feest der verschijningen. Deze mis wordt uitgezonden door de VRT1en op de Nederlandse zender, en opgeluisterd door het Koniklijk St.-Jozefskoor uit Roeselare.
Deze feestelijke eucharistieviering wordt voorgegaan door Mgr. Jozef De Kesel die tevens de homilie houdt.
Mag ik jullie als oud-inwoner van Dadizele, waar ik thuis was bij Maria, en als ijveraar van de Lourdesvrienden, dan ook hartelijk uitnodigen met ons mee te vieren.
Laat me even toe in deze blog een plaatsje vij te maken even uw aandacht te vestigen op het feest van Don Bosco dat overal vandaag wordt gevierd in de Salesiaanse gemeenschap. Don Bosco kwam ongezien na Sint-Maarten in mijn leven en na Maria, en is me ergens blijven beïnvloeden. Misschien zeker in de eerste jaren van mijn middelbare schooltijd waar ik dagelijks naar dat mooie schilderij zat te kijken van een Christus Koning.
Don Bosco werd op 16 augustus 1815 geboren in een dorpje in Italië. Zijn papa stierf toen hij twee jaar oud was. Hij moest meehelpen op de boerderij en kon niet altijd naar school gaan. Don Bosco hield van boeken en vertelde graag aan andere kinderen. Hij wou dat ze er iets van leerden en dat ze beter met mekaar zouden omgaan. Don Bosco had geluk. Hij kon studeren en werd priester.
In Turijn bezocht Don Bosco kinderen in de gevangenis. Hij bouwde voor hen een huis met een speelplaats om te spelen en kunstjes te doen. Met een school om te leren, met hun hoofd en met hun handen, met een plaats om te eten en te slapen. En met een kerk om te bidden en God te bedanken. En zo werd Don Bosco de papa van alle straatkinderen. In 1934 werd hij heilig verklaard.
Don Bosco stierf op 72-jarige leeftijd op 31 januari 1888. Zijn sterfdag is tevens zijn feestdag.
Bij het begin van het nieuwe jaar wil ik u heel oprecht danken voor uw inzet in deKerk, ook in moeilijke tijden. U doet het vrijwillig en onbezoldigd, als een dienst aan de geloofsgemeenschap van ons bisdom. U doet het omdat uzelf ook christen bent en een leven volgenst het evangelie belangrijk vindt. Op veel terreinen bent u werkzaam en in verschillende verantwoordelijkheden. Maar samen werken we aan de opbouw van dezelfde Kerk, in dienst van hetzelfde Evengelie. Met deze enkele woorden wil ik u zeggen hoezeer ik uw werk waardeer. Ik ben u zeer dankbaar. Ik hoop dat de taak die u vervult u veel vreugde en voldoening mag schenken. Van ganser harte wens ik u allen een zalig en gelukkig 2011! Moge de Heer u zegenen en in zijn liefde bewaren.
Kun je, nadat je in je vertrouwen werd geschaad, die ander toch nog een tweede kans geven? Durf je hem of haar toch terug te vertrouwen en in de ogen te kijken zonder afkeuring en dit vanuit een verwond hart? Ik denk dat dit mogelijk is omdat God ons dit heeft gegeven.
Het blog zal wellicht nooit van naam veranderen; het is zowel gebaseerd op liefde en vriendschap maar wel met het geloof als dragende kracht. Zoals jullie ondertusen wel al weten gaat mijn liefde uit naarr mensen die niet perfect zijn, maaar wel hun best doen; mijn liefde voor God, Die ieder van ons begrijpt, Die er nooit van uitgaat dat een van ons buiten zijn bereik zou zijn; Hij Die zich door de tijd en geschiedenis heen beweegt om Zichzelf aan ons te openbaren. Hoe sterker die band wordt met God, hoe nadrukkelijker mijn band met mensen die uit de boot vallen., of we nu van Paulus of van Christus zijn, om het met de woorden van het Evangelie te zeggen van zondag laatst.
" most of the people here r young nd attrctive externaly bt they are handicappd with their mind.. Their heart wrks 2 fulfil their physical desires only... "
Vrij vertaald: "de meeste jonge mensen hier (India) zijn wat hun uiterlijk betreft zeer aantrekkelijk, maar hun geest is gehandicapt... Hun hart werkt enkel om te voldoen aan hun fysische noden, zeg maar sex .. "
Mocht je enkel bovesntaande binnenrkrijgen in je mailbox, ook gezien de 'afgehakte' schrijfstijl en de Engelse taal, zou je best denken dat deze bedenking uit onze lage landen komt. Helaas niets is minder waar. Ook in India hebben jonge mensen hun waarden en idealen over boord gegooid, op zoek naar genot, de Westerse wereld achterna... Allemaal een éénheidsworst zowel in kledij, het uitgaansleven, de muziek en dus het ultieme instant genot; want ook daar is de gaywereld (of je nu homo of hetero bent) - soms bij gebrek aan een geschikte huwelijkspartner - in volle opmars.
Inderdaad misschien de grootste universele handicap op geestelijk vlak, de afstomping ten top.
De liefde wordt gevoed, niet zozeer door kleine dingen als wel door de trouw aan kleine dingen.
Jeanne De Vlieghere
Bij deze dank ik jullie voor de aandacht en de reacties rond mijn bedenking 'ouderenzorg'. Zoals je misschien hebt gelezen werd nog één belangrijke voorwaarde weggelaten, zijnde RESPECT voor de oudere medemens, zeker als deze afhankelijk wordt of is van anderen, hetzij familie of verpleegkundigen.
Bij deze gaat dan ook mijn respect en waardering uit naar al die verpleegkundigen die soms in heel moeilijke omstandigheden zich dag en nacht geven aan zieken, bedlegerigen, stervenden, want in kliene dingen voor hen zijn ze dagelijks trouw.
Het is weeral een tijdje terug dat ik een boek heb aanbevolen, maar vandaag wil ik toch even tijd maken om dit spannende boek ondere ogen te brengen. Wie dit boek heeft gelezen zal verlangen naar andere werken van de auteur.
De lange schaduw van de dood (2009)
Veit Heinichen
In een afgelegen vallei wordt het ontklede lichaam van een jonge man gevonden. Het obductieonderzoek wijst uit: dood door verstikking. Na identificatie ontdekt de politie al snel dat de man vaak in het gezelschap van de Australische Mia verkeerde. Mia verblijft in Italië om een erfenis, die onder andere bestaat uit een opslagloods af te handelen. Ze is onaangenaam verrast als blijkt dat de loods tot de nok toe gevuld is met wapens. De voormalige eigenaar, Diego de Henriquez, was een excentrieke man van adelijke afkomst, die jaren geleden onder mysterieuze omstandigheden om het leven kwam. Het politieonderzoek onder leiding van commissaris Proteo Laurenti wijst richting een samenzwering tussen de maffia en de Maltezer Orde.
Het is altijd leuk als een uitnodiging in de bus valt, en dat was ook deze keer weer niet anders. Maar na de uitnodiging te hebben gelezen, nog meer denkend aan de afzender die zo vriendelijk was nog aan me te denken en me dus niet van één of andere lijst heeft geschrapt, gaat mijn volgende gedachte al gauw: Hoe geraak ik er deze keer daar ik over geen vervoer beschik. Ik weet ondertussen al lang dat maar weinigen staan te trappelen om me een lift te geven, zeker als het minstens een uur rijden is. En zo heb ik de aanstelling an een vriend-priester moeten missen ... Jawel, u leest het goed: een VRIEND .. daarna nog een uitnodiging voor een parochiefeest dat ook niet direct bij de deur was; en dus ligt ook weer een uitnodiging waar ik niet zal kunnen op ingaan, waar mensen me wel verwachten .... Doe ik dan zlef misschien geen inspanning? Toch wel, heb soms meerderen gebeld of gemaild, maar allen hadden of hebben we een excuus. En dan antwoord ik al even gelaten "ik begrijp je". Wat ik hier wil zeggen is het feit, hoe klien je mindervaliditeit ook moge zijn, of om welke reden een mens geen wagen heeft, je er al op voorhand aan de kant wordt gezet. Het doet me denken - al mag ik deze vergelijking niet maken - aan de armen in het Zuiden. Ook zij die geen geneesmiddelen kunnen betalen, lepra of aids hebben, worden aan de kant geschoven, geminacht. Er wordt op hen neergekeken. Ook in ons eigen "rijk" landje wordt neeergekeken op mensen met een al dan niet fysieke handicap. En zo zie ik nog maar eens een uitnodiging aan mijn neus voorbijgaan. Ooit heb ik de moeite gedaan mensen aan te spreken waarvan ik dacht dat ik met hen naar een blogmeeting kon gaan, om even in ons blogland te blijven ... Ook daar nul op her request! Neen, ik zeur niet, maar het is wel de realiteit en dat niet deze van mij alleen.
Je mag honderd maal de verkeerde mensen liefhebben, toch zal dit maar weinig invloed hebben op je leven; maar het is voldoende dat je slechts één maal haatdragend bent geweest tegen een goed mens, en het zal er voor zorgen dat een gebroken hart je zal achtervolgen, een mensenleven lang.
Het gevoel dat me bezig houdt is er één van : doe ik het wel goed, in Zijn naam en Zijn woord.
Ieder van ons heeft (normaal) familie, goede vrienden (m/v), goede kennissen (m:v) en ook mensen met wie we maar af en toe contact hebben.Alles bij elkaar zijn dit de mensen die er toe doen in ons leven, ook de vreemde die we goedendag zeggen of de man/vrouw die we straks misschien tegen komen.
En net daar ten opzichte van de mensen in mijn leven heb ik het soms moeilijk, soms lukt het me zelfs niet, om daar altijd even goed mee om te gaan, zover zelfs dat ik mijn andere kaak zou moeten tonen. Bij sommige mensen lukt me dat echt niet. Door hun houding, gedrag, wat ze zeggen of juist niet zeggen, kan ik er met de beste wil en doorzettingsvermogen niet toe komen om daarbuiten een goede dag (en eerlijk dat lukt me soms niet) ook maar iets van aandacht aan te geven. De meeste ken ik al lang en vroeger dacht ik daar niet bij na. Ik liet hun hun giftige pijlen maar afschieten, dacht altijd wel dat ik het verdiende.
Hoe moet ik nu verder?Leer ik aanvaarden dat ik niet met iedereen overeen kan komen of blijven komen ?Zal ik iets aan mijn kijk op de situaties veranderen ?
Ik weet niet hoe ik hier mee kan leren omgaan. Ik wens die mensen absoluut geen kwaad toe, vergeving is er ook geweest, en toch blijft dit me bezighouden.
Het was een vraag die ik kreeg van blogger die ik wel even met jullie wil delen. Wie zijn lich daar wil laten over schijnen mag me daar een antwoord op geven. Dan kan ik die persoon misschien verder helpen. Ik zie jullie antwoord graag tegemoet via gastenboek of mail; want ik denk dat velen zich hier herkennen.
Geef, dan zal je gegeven worden; een goede, stevig aangedrukte, goed geschudde en overvolle maat zal je worden toebedeeld. Want de maat die je voor anderen gebruikt, zal ook voor jullie worden gebruikt. -- Lucas 6:38
Liefde is een kaartspel ... Geïnspireerd door een vriend die ik terugvond na enkele decennia, en precies dan laat weten dat zijn relatie aan een zijden draadje hangt.
Het is iets wat we wellicht de voorbije dagen hebben gedaan, heel uitgebreid of eenvoudig, op restaurant of thuis. Maar hoe dan ook is de diepe betekenis van samen eten, of eten klaarmaken voor een ander - ook al was het maar zorgen voor een stukje taaart tegen het ur dat de vriend(en) komt - zeggen: Ik hou van je!
Je kunt zodanig bezig zijn met de keuze van de kleuren, met het kleur geven aan je leven, dat je de de tekening zelf vergeet. Daarom handel nu! LEEF NU!
"Voorbijgangers in Moeskroen hebben woensdag iets voor 9 uur het levenloze lichaam aangetroffen van een man. Uit de eerste vaststellingen blijkt dat de man gestorven is van de kou.
Volgens de brandweer van Moeskroen gaat het om een dakloze dertiger, die geen onbekende was in de regio".
Hoe is in gods naam zo iets mogelijk, als hij zelfs 'geen onbekend was in de regio'.! Iedereen of toch bijna iedereen uit zijn omgeving was dus op de hoogte van de toestand van deze jonge man, en toch heeft iedereen zijn ogen gesloten! Sorry, maar ik heb daar geen woorden voor! Geen familie, geen vrienden, geen sociaal werkers dan? En toch wist men van zijn situatie. Maar niemand keek naar hem om; zo bang de handen vuil te maken aan deze jonge man? Ik schaam me in hun plaats. Sorry, maar zelfs op dit onchristelijk uur moest ik dit even kwijt!
Echte vrienden kennen jouw verhaal en hebben geen Facebook nodig om jouw doen en laten te volgen. En dan gebeurt het toch dat jij je laat beïnvloeden, of gewoon wordt uitgenodigd door een goede vriend of een oude bekende om toe te treden tot een gelijkaardig sociaal netwerk. Het gebeurt ook dat in een momnt van zwakte je een ander toelaat op messenger .. die er dan ook voor heel lang blijt. 'Zwakte' ? Ja, noem het een verlangen naar, een hunker naar nabijheid, een moment van eenzaamheid. En dan vind je tussen al die 'vrienden' nogal veel vereenzaamden, mensen die, hoe jong ze ook nog zijn, blijkbaar dag en nacht alleen zijn, geen werk hebben en zo toch bij iemand 'denken' terecht te kunnen, al worden ze soms precies daardoor ook gebruikt, misbruikt zelfs; want met alle respect, velen van hen ziten met een laag zelfbeeld, hebben geen mooie opvoeding mogen genieten of zijn door hun geaardheid geïsoleerd. Heel vele redenen voor sommigen om heel veel 'vrienden' te hebben. Anderen voelen zich zelfs geroepen die ander met raad en daad bij te staan, maar indeien je die ander zijn leven, zijn verhaal niet eens kent, in het beste geval mar iets vermoedt wat er bij hem of haar omgaaat, dan zal een nota op Facebook, Netlog, Hyves, Messenger daar maar weinig meerwaarde aan geven, integendeel. Pas bij echte vrienden van vlees en bloed kan je uw verhaal kwijt. En ik ben er me van bewust dat velen nu willen in de pen kruipen om op bovenstaande te reageren, want een sociaal netwerk, net als ons eigenste SeniorenNet kan nog de enige plaats zijn waar je de ander vindt. Ik wens dan vooral deze mensen een 'gelukkig nieuwjaar' en waar wij daar normaal aan toevoegen: 'en vooral een goede gezondheid', wil ik dit veranderen in ' de nodige draagkracht uw minder goede gezondheid te dragen'.
Met bovenstaand woord begon ooit mijn blog .. Het wordt ook het nieuwe begin en de leidraad in 2011. Met de woorden van Valeer Deschacht open ik dan ook dit nieuw (blog)jaar 2011:
VERTROUWEN GEVEN EN ZELF OOK VERTROUWEN WAARD ZIJN HET IS DE KERN VAN ONS MENS ZIJN.
Zo, sfeervol kerst moet zijn, zo uitbundig lijkt het oudejaar te moeten zijn, voor sommigen zelfs even een tikje losbandig misschien, misschien ook 'eindelijk ook niet alleen zijn'. En zo gebeurde het. Hij wilde het met haar, in haar slaapkamer. Op het bed. Zacht en licht als zij. Hij wordt door haar gehypnotiseerd, gebiologeerd en in trance gebracht, zeker als hij door zijn spijkerbroek heen wordt gepakt om later haar borsten te bevoelen ... Is dat het echte leven, vraagt hij zich af, terzelfdertijd blij verrast en toch een beetje ontgoocheld, maar hij speelt het spel verder, of speelt zij het misschien met hem. Want zelfs in de intensiteit van het moment voelt hij ook een merkwaardige afstand, alsof hij van buitenaf naar haar en zichzelf kijkt. Alsof hij het zelf niet is. En dat is hij ook niet. Nog steeds als toeschouwer, nu ook van zijn eigen steeds vollediger naaktheid. Maar nu zal hij tenminste kunnen opscheppen over zijn daad met zijn vrienden, die ook geen vrienden zijn. Terug thuis is hij nog eenzamer dan voorheen. Hij zal altijd toeschouwer blijven. Maar hij heeft toch eindejaar mogen vieren ... Vieren?
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Toen Robert Stern met deze ongewone ontmoeting instemde, wist hij niet dat hij daarmee een afspraak met de Dood aanging. Nog minder wist hij dat de Dood ongeveer 1 meter 43 lang was, gympies droeg en op een godverlaten industrieterrein glimlachend zijn leven binnen zou wandelen.
Eerst en vooral eens zeggen, beste mensen, dat niet alles wat ik hier achterlaat strikt persoonlijk is. Wat privé is zal je trouwens nooit op mijn blog vinden. Ik deel dat in het beste geval met familie en/of échte vrienden. Ik zeg dit omdat sommigen soms denken en dat ook uitschrijven dat ik ofwel in tranche ben, later weer zwaar ontgoocheld. Neen dus, niets van dit alles al lijkt het voor velen een gretige vrucht te zijn het lijden van de ander te lezen. Raar maar waar, sommigen proberen daardoor zelfs soms hoge cijfers te scoren in SN! Toch erg als je het mij vraag, heel zeker als je bij een blogbericht waar het wél over echt leed of verlies gaat, je in een button doodgewoon ziet: Have a good day!.
Liefde verdraagt geen onverschilligheid.
Denk eens een keer aan jezelf.
Jarenlang heeft een fan uit het Britse Buckinghamshire een handgeschreven brief van Elvis in haar handtas verborgen gehouden. Pas na haar dood, ontdekte de familie de bedankingsbrief van Elvis, die vermoedelijk begin jaren '60 geschreven werd. Experts hebben de handtekening onder de loep genomen en zijn tot de conclusie gekomen dat de brief authentiek is. Waarom Yvonne, de Britse fan, er nooit met een woord over gerept heeft, is een raadsel. De brief wordt ingezet op 2500 euro. 
Als de graankorrel niet in de aarde valt
Een invloedrijke zakenman overlijdt als zijn auto in hartje Brussel ontploft. De politie vermoedt kwaad opzet en belast commissaris Stijn Goris met het onderzoek. Even later wordt Brussel opgeschrikt door de moord op twee andere zakenlui. Goris voelt de hete adem van het establishment in zijn nek.
ver en toch dichtbij
Laat me even toe in deze blog een plaatsje vij te maken even uw aandacht te vestigen op het feest van Don Bosco dat overal vandaag wordt gevierd in de Salesiaanse gemeenschap.
