Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Jannis Georgadis, de zoon van een Griekse boer, verlaat zijn vaderland om zijn grote liefde naar Zweden te volgen. Aanvankelijk lijkt het of hij in het paradijs terechtgekomen is - maar het leven als gastarbeider blijkt hem al snel zwaar te vallen, veel zwaarder dan hij kon vermoeden. De wetenschapper Kostas Kezdoglou werkt intussen aan een boek over het lot van Grieken die zich in het buitenland gevestigd hebben. Maar gaandeweg groeit dat boek uit tot een biografie van zijn vriend Jannis Georgadis, de dromerige halfgod die met een klap van de Olympus viel.
Aris Fioretos, geboren in Zweden is een kind van een Griekse vader en een Oostenrijkse moeder. Hij debuteerde in 1991 en heeft sindsdien diverse bekroonde boeken gepubliceerd. Hij vertaalt Paul Auster, Friedrich Hölderlin en Vladimir Nabokov in het Zweeds. Hij recenseert ook voorDagens Nyheter. De laatste Griek ontving de Swedish Radio Novel Prize en werd genomineerd voor de prestigieuze August Prize.
I almost get the conclusion that love is not for the human being. It's too much big for our hearts... Too much tall for our little eyes caption capacity... But, it's also about learning... Learning from our tears.. And grow by feeling a new way of give and deserve love.
Veel mensen - en daar ben ik ook bij geweest - begaan de fout om alles nog een keer te willen doen. Ze zijn niet tevreden met de herinnering, maar willen de mooie uren en plaatsen nog een keer meemaken. Steeds en steeds opnieuw. Daarom vliegen ze nog eens naar het vakantieoord waar ze het zo naar hun zin hadden, bezoeken ze herhaaldelijk hetzelfde restaurant, wandelen ze dezelfde zeedijk af, gaan ze een paar keer naar de bioscoop om zelfde film te zien, geebruiken er het zelfde terras ... Alleen maar om teleurgesteld vast te stellen dat het vrijwel nooit meer zo zal zijn als die eerste keer. Want geluksgevoelens zijn niet willekeurig te reproduceren. je kunt ze niet met een druk op de knop oproepen zoals die zon op dat terras, of die sfeer bij dat kasteel ...Vreemd en jammer genoeg geldt dat niet voor pijn, leed en kwellingen of verdriet. Die hof je niet eens op te roepen.
Een grote bekommernis van onze tijd is de wanhoop: 'Er verandert toch niets.' Op zekere dag zei een priester me dit, zonder dat hij er wellicht zich zelf wel van bewust was. Ik antwoordde: 'Je mag alles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwen.' Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertrouwen en de hoop.
"Liefde"? 'Laat me niet lachen' was de spontane opmerking; 'het is enkel een tijdelijke verstandsverbijstering waar je gemakkelijk kunt van herstellen'.
Inderdaad zo wordt met liefde omgesprongen ... Zelf zal ik er alles aan doen het tegendeel te bewijzen, in mijn wereld, maar ook in dit blogland. Enfin, laatste wisten julie wellicht al langer. Ik wil deze manier nog duidelijker onderlijnen omdat ze gebaseerd is op échte Liefde zoals je kan lezen op mijn blog:
... en dan komt een tijd dat verjaren en verjaardagen niet belangrijk meer zijn. Het worden veel meer herinneringen, zelfs niet meer op jezelf betrokken. Het zijn verjaardagen die innig verbonden zijn met overleden ouders, broers of zussen, kinderen, familie of vrienden. Herdenkingen, dankbaar of in droefheid.
Vandaag kon en mocht ik dat heel concreet beleven bij de uitvaartplechtigheid van de moeder van een goede vriend. Zij overleed op haar huwelijksverjaardag ...
De meeste hersenen hebben hun zondagen, maar die van mij krijgen niet eens een halve snipperdag. De toestand van voortdurende waakzaamheid waarin ik van kindsbeen in verkeer, is voor me een ware bezoeking. Maar het heeft het grote voordeel sterk inlevend te zijn. Helaas kan ik dat pakje hersenen zelfs niet achterlaten als ik op vakantie ben.
Met het verlangen zit het zo: om het te laten ontstaan moet er een gemis zijn, en om het gemis te laten ontstaan is er een verlies nodig, echt of ingebeeld. Het verlies hoeft naar maatstaven van anderen niet groot te zijn, het gaat erom wat de verlanger ermee doet. Ook een zandhoop kan een berg worden. Gans ons lichaam bestaan uit verlangens. Het mooiste is wellicht het verlangen naar liefde dat nooit ophoudt.
Hoe mooi en heerlijk is het te weten dat plots lust is uitgeblust en plaats heeft gemaakt voor tederheid, niet langer het gevoel meer hebben elkaar te gebruiken, gebruikt te worden misschien. Zo kan het gebeuren dat je voor het eerst van je leven kan voelen dat je tederheid voelt voor deze unieke persoon, een tederheid die je nooit eerder had gevoeld. Iets in me wil de ander proeven, kennen, alsof de daad die we uitvoerden niets was geweest ... alsof er niets was onthuld, niets bedorven was. Misschien toch al veel eerder beleefd, maar deze keer besefte ik met plotse vreugdevolle helderheid dat dit een mysterie was. Deze persoon, deze tederheid.
In kennis zijn is een zeldzaam gegeven. Eigenlijk betekent het die liefdevolle vertrouwde vriendschappelijke band voelen. Dat kun je maar af en toe beleven met een medemens. Het hoeft daarom niet de toekomstige partner zijn, maar je weet dat je daar bij die ander jezelf moogt zijn, je niet langer alles meer hoeft te verbergen zelfs als je er beschaamd voor bent. Je mag eindelijk jezelf zijn met jezelf en met de ander. En dat is een groot geheim. Als het kan, een geheim tussen God en mens. Geef ons de tijd in deze vakantie elkaar beter te leren kennen, oude banden herop te frissen. Het is het wonder van de vriendschap, het wonder van aanvaard zijn zoals je bent, ook met je kleine kanten. Neen, ik zal nooit uitgeschreven raken rond die vriendschap en die liefde.
Als u boos wordt, zondig dan niet: laat de zon niet ondergaan over uw boosheid, geef de duivel geen kans. -- Efeziers 4:26-27
Deze bijbelse gedachte wil ik vandaag delen omdat we op vandaag, mezelf in de eerste plaats, nogal heel vlug boos worden en om wat eingenlijk? Boosheid kan onze dag verpesten en zo weer vele verloren kansen.
Eerst en vooral eens zeggen, beste mensen, dat niet alles wat ik hier achterlaat strikt persoonlijk is. Wat privé is zal je trouwens nooit op mijn blog vinden. Ik deel dat in het beste geval met familie en/of échte vrienden. Ik zeg dit omdat sommigen soms denken en dat ook uitschrijven dat ik ofwel in tranche ben, later weer zwaar ontgoocheld. Neen dus, niets van dit alles al lijkt het voor velen een gretige vrucht te zijn het lijden van de ander te lezen. Raar maar waar, sommigen proberen daardoor zelfs soms hoge cijfers te scoren in SN! Toch erg als je het mij vraag, heel zeker als je bij een blogbericht waar het wél over echt leed of verlies gaat, je in een button doodgewoon ziet: Have a good day!. Enfin een lange inleiding, noem het rechtzetting, bij volgende gedachte, ook deze keer uit te zoeken of ze van mij komt of niet. Foei, ik heb nu wellicht al zo veel tekst achtegelaten dat men de rest niet zal lezen ..
Mijn liefde kan ik kuis houden maar ik heb er dan ook veel voor over om mijn geliefde tot steun te zijn, want ook hij valt af en toe terug en noemt het dan een onvergeeflijke msstap. Maar ja, bij tijd en wijle is er die sluimerende sensualiteit die van die aard is, dat ook ik een tijdelijke zwakte niet kan onderdrukken, al besef ik heel vlug dat ze zich op die manier in mijn ogen verlaagd heeft; dat ik mezelf even verlaagd heb ...
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Eerst en vooral eens zeggen, beste mensen, dat niet alles wat ik hier achterlaat strikt persoonlijk is. Wat privé is zal je trouwens nooit op mijn blog vinden. Ik deel dat in het beste geval met familie en/of échte vrienden. Ik zeg dit omdat sommigen soms denken en dat ook uitschrijven dat ik ofwel in tranche ben, later weer zwaar ontgoocheld. Neen dus, niets van dit alles al lijkt het voor velen een gretige vrucht te zijn het lijden van de ander te lezen. Raar maar waar, sommigen proberen daardoor zelfs soms hoge cijfers te scoren in SN! Toch erg als je het mij vraag, heel zeker als je bij een blogbericht waar het wél over echt leed of verlies gaat, je in een button doodgewoon ziet: Have a good day!.
