Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Tussen verschillende geslachten wordt hier bijna geen affectie getoond. Tussen mensen van hetzelfde geslacht is dat wel even anders. Vaak zie je hier mannen hand in hand lopen, met een arm om elkaars heupen staan of innig knuffelen. Niet dat het homos zijn, zo wordt vriendschap getoond. Het is voor ons westerlingen een raar gevoel als iemand tijdens de wandeling een hand om je heen slaat en die daar laat rusten, want je kan niet anders dan ook hetzelfde te doen bij de ander. Het voelt tegelijkertijd aangenaam maar toch ongemakkelijk aan, want wij denken natuurlijk al een stap verder, daar waar ik pas eens terug thuis ontdekte dat de homowereld niet bespreekbaar is, zeker daar niet. Dus pure genegenheid en liefdevolle affectie.
Misschien moeten we in 2014 wat meer affectie tonen en elkaar af en toe een knuffel geven. Ik lees het elke dag op zo vele blogs en sociale media, maar we zijn onaanraakbaar eens we elkaar life ontmoeten. De kussen straks bij overgang van oud en nieuw zijn dan ook meestal zeer kunstmatig en hebben weinig te maken met oprechte affectie, genegenheid en vriendschapsliefde. IK wens jullie dan ook een WARM-HART-ig jaar toe!
Ik heb door het raam zitten kijken: wat flitst er allemaal voorbij! De auto's hadden haast, de fietsers hadden haast, alles holde en raasde om geen tijd te verliezen.... Iedereen joeg achter de tijd aan, om tijd te winnen.
We rennen over de aarde, gehaast, overladen en verdwaasd, we lopen elkaar voorbij, we verdringen elkaar, we raken overwerkt en wij komen er nooit. We hebben geen tijd meer over.
Heer, U moet u in uw berekeningen van de tijd vergist hebben. De uren zijn veel te kort, de dagen niet lang genoeg, de jaren gaan te snel voorbij. Heer, de tijd glijdt door onze vingers heen, help ons elke minuut goed te gebruiken, dat wij steeds alle tijd hebben voor elkaar. Amen
Een vriend die afkomstig is uit Gent en afgestudeerd is als dierenarts, werd onverwacht opgepikt door een sjeik uit Oman. De persoon in kwestie werkt er nu al enkele jaren. Ik moet toegeven dat ik met verstomming was geslagen toen ik las dat hij daar aan het werk was, en dus ook zijn vrouw en twee kleine kinderen met zich mee moest nemen.
Het is dan ook heel moeilijk verder contact te houden, want hij wordt zeeer streng gecontroleerd, kan zich niet permitteren dialect te spreken als hij live op webcam is. Ook teksten en foto's doorsturen is voor hem ristkant.
Maar ik wou het over de echte reden hebben van dit blogje. Terwijl we eindelijk eens tijd hadden om te chatten, zie ik dat hij plots niet meer reageert. Eerst vraag ik of hij er nog is, even later laat ik een paar vraagtekens achter. ... En dan komt het :
JA, WAS TERUG VAN SPOED, KAMEEL DIE ZICH GEKWETST HAD.
Ik wist niet wat ik las. Natuurlijk is dat voor hem vanzelfssprekend, maar voor mij totaal nieuw. Ik wist wel dat hij vooral bezig hield met paarden, maar deze ....
Een oude man adoreert en begeert de jongen op het perverse en raadselachtige af. Hij moet het verdoezelen. Het kan zijn naam en zijn kop kosten als iemand erachter komt. Hij zal een melancholieke man worden, die er zich mee moet verzoenen dat hij de geliefde jongen op een afstand moet beminnen, zonder hem ermee lastig te vallen, 'met de innigheid van een vriendschap en de mystiek van de onbereikbaarheid". Dus gaan ze af en toe iets drinken, want in die drank vinden ze een gemeenschappelijk terrein, dat ze allebei "mystiek" noemen, maar de oude man bedoelt geilheid terwijl de jongen alleen zuiplust in gedachten heeft. Hoe pijnlijk gaat dit oude leven naar zijn avond toe ...
En ze blijven in die liefde, dat is het verschil met ons, wij beginnen er ook mee, maar het blijft niet. Een woestijnvader zag een zwerfhond langskomen, wees ernaar en zei tegen zijn leerling: wee mij, die hond is beter af dan ik. De leerling vroeg geschrokken: hoezo dan abba? Antwoord van de abba: die hond heeft liefde en hem wacht geen oordeel.
Dank U, liefdevolle hemelse Vader, voor deze bijzondere tijd van het jaar waarin wij vieren dat uw liefde uit de hemel naar de aarde kwam. Ik bid dat U harten zult openen om het geweldige geschenk van geloof, uw volmaakte kerstcadeau, te ontvangen. Gebruik daarom mijn lippen en mijn leven om iemand te vragen of hij of zij dit jaar dat cadeau misschien zou willen hebben. Amen.
Aansluitend bij de mijmeringen over Vriendschap en Liefde vond ik deze mooie tekst van Mariette Martelé:
"Echte vriendschap is niet zoals het soms met de liefde gebeurt, onderhevig aan stemmingen en veranderlijkheid. Ze aanvaardt de ander zoals hij is, met zijn nukken, met zijn gebreken. Ze voelt zich niet beledigd om een kleinigheid. Ze beoogt alleen het goede van wie het voorwerp is van haar liefderijke bezorgdheid. Haar voornaamste hoedanigheid is haar trouw in alle omstandigheden. Een ware vriend ontdekken is een godsgeschenk, en de beste manier om ertoe te komen is nog zelf zo te handelen tegenover onze vrienden. Als wij dat kunnen, zal geen teleurstelling ons teneerdrukken, omsat wij niet beminnen met eigenliefde of berekening, maar omwille van diegene die ons zijn vertrouwen geschonken heeft. Zo'n liefde komt uit God en is dusdanog onveranderlijk. Er zal geen gevoel van eenzaamheid ons ooit nog kwellen, omdat we steeds iemand zullen hebben aan wie wij met genegenheid kunnen denken"
We zijn het helaas verleerd. Deze kersperiode is daarom een ideale gelegenheid om te vechten voor meer vriendelijkheid. Te veel mensen lopen zomaar langs elkaar, zelfs op kerstmarkten ...
Elke dag een reclameblokje op de radio hoe vlot je van enen bestemming naar andere geraakt. Vrienden of vriendinnen uitnodigen voor een kop koffie en dan samen op tijd thuis. Het is helaas een ideaal beeld dat ik deze avond voor de zoveelste maal zag ontkracht worden. Ik was mijn ouders gaan helpen en had de bus terug nodig van 17.22 u aan de bushalte. Uit vorige ervaringen besluit ik dan toch maar te vertrekken om 17.10 u. Mijn ouders zeggen dan dat het nog veel te vroeg is, maar soms is het al gebeurd dat ik nog moet lopen om die bus te halen.
Deze avond dus niet. En het is lastig wachten in de koude en in het donker. Telkens als je een groot gevaarte ziet aankomen met lichten op de kop denk je: daar ik mijn bus. Het werd 17.22 u, 17.25 u; en dan gaan de minuten zeer langzaam voorbij. Je begint al te denken hoe lang je hier nog in de koude moet staan, zeker als geen enkel ander passagier ook staat te wachten. 17.30 u! Dat klan toch niet, straks is de volgende bus er al.
Moet ik terug naar huis? Het wordt alsmaar kouder en wanneer ik de moed heb opgegeven zie ik een bus aankomen Ik stop het kaartje in de meter, en ik lees 17.37u!!!! Niemand die zich schaamt, maar ik zie ook geen medepassagiers meer.Die mensen hadden wellicht al iemand opgebeld om zich te laten ophalen met de wagen. Ja, lang leve DE LIJN.
15 minuten vertraging om een afstand van 6 km af te leggen!
Krissie Donald is gelukkig, heeft een goede baan als reclasseringsambtenaar en is vreselijk verliefd, maar door haar naïviteit en blinde toewijding raakt ze betrokken bij een moordzaak die alles in gevaar zal brengen – haar baan, haar relatie en haar leven.
Krissie is ervan overtuigd dat Jeremy, haar cliënt, onschuldig vastzit. Met haar hulp wordt de aanklacht tegen hem ingetrokken en wordt hij vrijgelaten. Krissies geluk is van korte duur als ze zich realiseert dat ze ongelijk had. Jeremy is schuldig. Hij heeft niet alleen zijn zusje en schoonmoeder vermoord, maar zal ook iedereen vermoorden die tussen hem en z'n meisje komt. Hij ziet Krissie als zijn nieuwe vriendin. En haar partner Chas staat in de weg.
Dit boek van HELEN FITZGERALD heb ik zeer graag gelezen, zo anders dan de andere werken van haar.
Het verlangen naar liefde in ons leven is als het mooiste en kostbaarste, maar tegelijk meest kwetsbaar plantje. Het is zo gemakkelijk te verstikken, te verwonden door er voorkeur aan te geven op zoek te gaan naar wat onze behoefte aan liefde zal bevredigen. Kostbaar en tegelijk breekbaar heeft dit plantje nood aan zorg. Het heeft behoefte aan zon, zuivere lucht en vochtigheid. Vooral heeft het behoefte aan respect en aan voorrang op de rest als het hoogst mogelijke dat in elke mens aanwezig is.
Hoe het verlangen naar liefde cultiveren?
Door het beoefenen van de twee aspecten van de liefde: de vaststelling en de beleving.
Je ontdekt de liefde door ze te zien en te beluisteren; door beleving in woord en daad.
De beoefening door het zien en luisteren is onmisbaar en leidt tot het ontstaan en het ontwikkelen van het verlangen naar liefde. Het komt er op aan te weigeren om de ander te herleiden tot wat hij doet of tot wat je van hem opvalt. De ander zien en beluisteren in de overtuiging dat hij meer is dan wat hij doet, meer dan wat hij vertelt over zichzelf, meer ook dan wat anderen over hem zeggen. De genegenheid voor de ander ontstaat en groeit door het erkennen van het mooiste, het kostbaarste en ook het meest breekbare in hem: zijn openheid voor liefde en voor een vriendschapsrelatie met God.
Woord en daad vormen een andere onmisbare tak van deze zorg voor het verlangen naar liefde. Het overkomt ons wel eens dat wij in onze relaties wensen dat wij voelen dat wij van hen houden. Alles zou veel eenvoudiger zijn in plaats van verdriet, frustratie of woede te voelen, als wij gedragen werden door genegenheid voor de ander.
Zo is het ook in onze verhouding tot God. Wij maken onszelf wijs dat, als wij maar voelen dat wij door Hem bemind worden en dat wij Hem ook echt beminnen, alles veel lichter wordt en dat ons dagelijks leven, hoe doodgewoon ook, als de vlucht van een vogel zou zijn.
Als een gesprek tot spanningen leidt en misverstanden zich opstapelen, sla dan geen hoge toon aan om je te laten horen, maar verhoog de intensiteit van het gesprek. Draag geen bewijzen aan, al zijn ze nog zo gefundeerd. Wil je de Vrede hervinden, betracht de wijsheid van hart. Daar ontmoet je het beste in de ander het makkelijkst, want Vrede is het meevoelen in jou met het beste dat het slechtste vergeeft geen heilige te zijn. Het zwijgen opleggen, niet alleen aan je woorden, maar ook aan je gevoelens die ons vergiftigen. en ons alle adem benemen, maakt onze dagen vrediger en daaruit vloeit een wereld voort van hartelijkheid vervuld. Zo kan de Vredesduif haar nest bouwen op aarde.
Mensen met autisme zien er op eerste gezicht vaak heel normaal uit. Toch merk je algauw dat ze anders zijn, als je met hen bezig bent, speelt of praat. Van echt samen iets doen is nauwelijks sprake. Liefst houden ze zich aan vaste gewoonten, wat nogal bizar kan overkomen. Veranderingen in hun leefwereld tasten hun vertrouwen aan en een gevoel van onveiligheid kan ze snel in paniek doen slaan. (Is dit niet waar jij vooral over struikelt en het ook benoemd hebt?!)
Als de omgeving hen te’ chaotisch overkomt, kunnen ze de neiging hebben zich terug te trekken. Sommigen doen verwoede pogingen om het overzicht te behouden, om overeind te blijven. Ze doen dan wel mee maar hebben blijvend moeite om zich aan onze sociale spelregels aan te passen.
Individuele aandacht en blijvende ondersteuning is daarom geen luxe, maar een noodzaak.
Deze fout maakte ik zelf ook te veel. Misschien omdat ik altijd ondanks alles geloof in het goede van de ander, of omdat ik die ander toch een tweede, zelfs een derde kans wou geven. Misschien nog het meest omdat ik een goede en christelijke opvoeding heb genoten, recent nog geïnspireerd door paus Franciscus die vraagt te delen.... Soms moet je echter de deur voor bepaalde mensen toelaten, zeker als je nooit iets terug krijgt, ook al beloofden ze het. Dat is gewoon misbruik van vertrouwen. Er zijn grenzen aan iemand helpen, ook al moet de ene hand niet weten wat de andere heeft gegeven. Maar morgen moet er ook nog geleefd worden, en niet met zware ontgoochelingen.
Ik ga een eindje met je mee op stap, een eindje maar; dan kun je zelf je richting kiezen. Ik zet je enkel op weg, op de juiste weg. Misschien maakt dat pad je een beetje bang. Het is voor jou nog onbekend en niet altijd gemakkelijk.... Ik zal de deur voor jou openzetten. Kijk eerst eens de wijde wereld in. Ben je bang ? Durf je niet alleen ? Dan ga ik nog wat verder met je mee. Durf de stap te zetten, het is de moeite waard. Ik zal je een duwtje geven, een ruggesteuntje. Ik heb veel vertrouwen in jou. Ik weet dat jij het kunt. Ik ben er nog als je faalt, en er zijn ook nog mensen om je heen, om je te helpen. Kom gauw door de poort van het leven, toe, blijf niet op de drempel staan, laat je ster schitteren. Jij bent een kind van God, een kind van het licht.
Het leven is te kort om je gevoelens niet te uiten. Als mensen je liefde waard zijn, dan verdienen ze het ook dat je vertelt dat je van ze houdt. Het mag een gevaarlijke filosofie lijken en soms ook echt zijn. Maar het is nog gevaarlijker om niet tegen mensen te zeggen dat je van hen houdt. Je zou er een leven lang spijt van hebben gehad als die andere het nooit heeft geweten...
Een oudere heer terwijl hij aan zijn koffie nipt: "Nu hebben ze al het hele heelal doorzocht en nergens iets gevonden." Waarop de passerende gastenpater langs zijn neus weg antwoordt: "Nu hebben ze al miljoenen harten opengelegd en geopereerd, en nog altijd geen liefde gevonden."
... heeft deze (helaas) een heel bijzondere betekenis gekregen, want nooit meer zal zijn dochter nog de verjaardag van haar vader mogen vieren...Voor wie het ontgaan is, surf maar eens naar de maand mei.
Professor : You are a Christian, aren’t you, son ?
Student : Yes, sir.
Professor: So, you believe in GOD ?...
Student : Absolutely, sir.
Professor : Is GOD good ?
Student : Sure.
Professor: Is GOD all powerful ?
Student : Yes.
Professor: My brother died of cancer even though he prayed to GOD to heal him. Most of us would attempt to help others who are ill. But GOD didn’t. How is this GOD good then? Hmm?
(Student was silent.)
Professor: You can’t answer, can you ? Let’s start again, young fella. Is GOD good?
Student : Yes.
Professor: Is satan good ?
Student : No.
Professor: Where does satan come from ?
Student : From … GOD …
Professor: That’s right. Tell me son, is there evil in this world?
Student : Yes.
Professor: Evil is everywhere, isn’t it ? And GOD did make everything. Correct?
Student : Yes.
Professor: So who created evil ?
(Student did not answer.)
Professor: Is there sickness? Immorality? Hatred? Ugliness? All these terrible things exist in the world, don’t they?
Student : Yes, sir.
Professor: So, who created them ?
(Student had no answer.)
Professor: Science says you have 5 Senses you use to identify and observe the world around you. Tell me, son, have you ever seen GOD?
Student : No, sir.
Professor: Tell us if you have ever heard your GOD?
Student : No , sir.
Professor: Have you ever felt your GOD, tasted your GOD, smelt your GOD? Have you ever had any sensory perception of GOD for that matter?
Student : No, sir. I’m afraid I haven’t.
Professor: Yet you still believe in Him?
Student : Yes.
Professor : According to Empirical, Testable, Demonstrable Protocol, Science says your GOD doesn’t exist. What do you say to that, son?
Student : Nothing. I only have my faith.
Professor: Yes, faith. And that is the problem Science has.
Student : Professor, is there such a thing as heat?
Professor: Yes.
Student : And is there such a thing as cold?
Professor: Yes.
Student : No, sir. There isn’t.
(The lecture theater became very quiet with this turn of events.)
Student : Sir, you can have lots of heat, even more heat, superheat, mega heat, white heat, a little heat or no heat. But we don’t have anything called cold. We can hit 458 degrees below zero which is no heat, but we can’t go any further after that. There is no such thing as cold. Cold is only a word we use to describe the absence of heat. We cannot measure cold. Heat is energy. Cold is not the opposite of heat, sir, just the absence of it.
(There was pin-drop silence in the lecture theater.)
Student : What about darkness, Professor? Is there such a thing as darkness?
Professor: Yes. What is night if there isn’t darkness?
Student : You’re wrong again, sir. Darkness is the absence of something. You can have low light, normal light, bright light, flashing light. But if you have no light constantly, you have nothing and its called darkness, isn’t it? In reality, darkness isn’t. If it is, well you would be able to make darkness darker, wouldn’t you?
Professor: So what is the point you are making, young man ?
Student : Sir, my point is your philosophical premise is flawed.
Professor: Flawed ? Can you explain how?
Student : Sir, you are working on the premise of duality. You argue there is life and then there is death, a good GOD and a bad GOD. You are viewing the concept of GOD as something finite, something we can measure. Sir, Science can’t even explain a thought. It uses electricity and magnetism, but has never seen, much less fully understood either one. To view death as the opposite of life is to be ignorant of the fact that death cannot exist as a substantive thing.
Death is not the opposite of life: just the absence of it. Now tell me, Professor, do you teach your students that they evolved from a monkey?
Professor: If you are referring to the natural evolutionary process, yes, of course, I do.
Student : Have you ever observed evolution with your own eyes, sir?
(The Professor shook his head with a smile, beginning to realize where the argument was going.)
Student : Since no one has ever observed the process of evolution at work and cannot even prove that this process is an on-going endeavor. Are you not teaching your opinion, sir? Are you not a scientist but a preacher?
(The class was in uproar.)
Student : Is there anyone in the class who has ever seen the Professor’s brain?
(The class broke out into laughter. )
Student : Is there anyone here who has ever heard the Professor’s brain, felt it, touched or smelt it? No one appears to have done so. So, according to the established Rules of Empirical, Stable, Demonstrable Protocol, Science says that you have no brain, sir. With all due respect, sir, how do we then trust your lectures, sir?
(The room was silent. The Professor stared at the student, his face unfathomable.)
Professor: I guess you’ll have to take them on faith, son.
Student : That is it sir … Exactly ! The link between man & GOD is FAITH. That is all that keeps things alive and moving.
P.S.
I believe you have enjoyed the conversation. And if so, you’ll probably want your friends / colleagues to enjoy the same, won’t you?
Forward this to increase their knowledge … or FAITH.
Joanna en Alistair reizen met hun negen weken oude zoontje naar Australië. Ze willen de kleine Noah laten zien aan hun familie en een voogdijregeling voor Alistairs dochter treffen met zijn exvrouw. Door een misverstand geven ze Noah een overdosis aan slaapmiddelen waaraan hij sterft. In shock en doodsbang dat ze alles zullen verliezen wat hun lief is hun leven, elkaar en een toekomst met een gezin besluiten ze aangifte te doen van ontvoering. Het hele land duikt op de zaak en iedereen heeft er een mening over. Er ontstaat een mediahetze waarbij niemand wordt gespaard. Maar kunnen Joanna en Alistair de waarheid verborgen houden voor de politie en de media? Een moreel dilemma, een aangrijpende plot en realistische en sympathieke personages zijn perfect samengebracht in deze donkere, nachtmerrieachtige thriller.
Sint-Maarten heeft me op één of andere reden altijd geraakt, en dat vond je al door een afbeelding van de heilige man in het begin van mijn bloggen. Hoe langer hoe intenser probeer ik mijn mantel te delen met zo veel verschillende mensen, heinde en ver.
Ik weet en besef dat je er zelf niet altijd betervan wordt, want het delen kan pijn doen. Maar wie weet waar er wordt geoogst? Soms pluk je de vruchten pas veel later.
Toch aangenaam dat een 'dakloze' blijft aanbellen. Heeft hij dan toch iets van het goddelijke gevoeld door ons schijnbaar puur menselijk handelen?!
Op vandaag zie ik vooral veel armen van geest, mensen die te vroeg moederlijke liefde moesten missen, al nemen de noden van jonge gezinnen ook zienderogen toe. Iedereen kent wel iemand die ondanks zijn werk, het toch moeilijk heeft de eindjes aan elkaar te knopen.
Onze mantel is dan misschien niets meer dan aandachtig luisteren. En als je dubbele kleding hebt, deel ze dan met hen die nu in de koude leven. Morgen kan het jouw beurt zijn ....
PROFICIAT aan allen die de naam van Maarten, Martin, Martine, Martijn, op die manier in ere houden!
Iemand heeft ooit
eens gezegd dat een echte vriend iemand is met wie je een
gesprek voert terwijl de ander in het vliegtuig stapt, en dat je dit gesprek
gewoon voortzet als je elkaar na jaren voor het eerst weer terug ziet. En dat
geeft precies aan hoe het tussen echte vrienden gaat.
Geniet van het leven door je grenzen te verleggen. Doe wat je nog niet eerder deed. Neem een stap, zodat je kunt leren van je ervaringen. Als je stilstaat gebeurt er niets. Als je gewoon begint, betreed je nieuwe gebieden en kun je leren van je ervaringen. Er bestaan geen mislukkingen, alleen ervaringen. En wijsheid komt uit de ervaring.
Het meest karakteristieke kenmerk van de christelijke liefde is. de ander beminnen tot in de dood, opdat hij zou leven. Het is de ander na een fout weer kunnen aanvaarden.
Het Anglicaanse huwelijksritueel zegt het zo mooi:
'Ik wil je eren met mijn ziel en met mijn lichaam.'
Halloween gaat eigenlijk in tegen ons christelijk geloof en staat haaks op wat we met Allerheiligen en Allerzielen vieren. In die dagen vieren we niet de dood maar het leven. Wij geloven niet dat geesten blijven rondzwerven maar we geloven dat wanneer ons lichaam sterft onze ziel naar God terugkeert, om er het loon naar het voorbije leven te ontvangen. De dood is voor ons een overgang en geen ondergang. In navolging van de Verrezen Christus zijn we op weg naar de Heilige Stad, waar we opgewacht worden door de immense menigte mensen die geheiligd zijn door de Heer. Wanneer we sterven blijft onze ziel niet ronddolen om mensen bang te maken. Bij onze dood mogen we thuis komen bij God. In de komende weken zullen velen van ons, meer dan anders, weer een bezoek brengen aan de graven van geliefden die zijn gestorven.
Als we dan bloemen of een kaarsje op een graf plaatsen heeft dat een andere betekenis dan de pompoen met een kaarsje erin. We spreken daar onze blijvende verbondenheid uit, niet op een bange manier maar op een vertrouwvolle manier. Wie met kinderen omgaat, weet dat kinderen soms heel moeilijke vragen kunnen stellen over sterven en de dood. Kinderen zijn heel gevoelig voor dergelijke momenten. Ze weten graag alles over wie hen vooraf gingen en stellen dikwijls moeilijke en diepe vragen bij zo een moment. Vragen over doodgaan en angst voor de dood, vragen over hemel en God, vragen over zorgen voor elkaar en liefde over de dood heen, vragen over de zin van hun bestaan. Het is belangrijk dat we onze christelijke boodschap blijven uitspreken en levend houden, ook in een tijd waarin Halloween en de pompoenen iets anders zeggen.
Op school stonden ze op het bord geschreven. Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn; Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven, De ene werklijkheid, de andre schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven. Is van de wereld en haar goden zijn. Zijn is, boven die dingen uitgeheven, Vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten. Is naar de aarde hongeren en dorsten. Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken, Is kind worden en naar de sterren kijken, En daarheen langzaam worden opgelicht.
Wie eerlijk is en blijft, denkt niet meer aan wantrouwen of achterdocht in een vriendschapsrelatie, want die is vanzelfsprekend. Anders heb je nooit een echte vriend gehad.
Een man en zijn zoon maken een wandeling. Plotseling struikelt de jongen en omdat hij een scherpe pijn voelt, roept hij "auw". Verrast hoort hij een ...stem vanuit de bergen roepen: "auw". Nieuwsgierig roept de jongen: "Wie ben je?" Het antwoord dat hij terugkrijgt is: "Wie ben je?" Geïrriteerd roept hij: "Papegaai!", waarop de stem antwoordt: "Papegaai!" De zoon vraagt zijn vader wat er gebeurt. De man antwoordt: "Let maar eens op" en roept vervolgens: "Ik hou van jou!" De stem antwoordt: "Ik hou van jou!" De man roept: "Jij bent de liefste!" De stem antwoordt: "Jij bent de liefste!" De vader vertelt zijn zoon: "De mensen noemen dit een echo, maar eigenlijk is het 'het leven'. Het leven geeft je altijd terug wat jij geeft. Het leven is een spiegel van jouw handelingen. Als je meer liefde wil, geef dan meer liefde. Wil je dat mensen begripvol en respectvol met je omgaan? Geef ze dan begrip en respect. Dit geldt voor alle aspecten van het leven. Wat je geeft wordt weerspiegeld in wat je ontvangt."
Ken je het gevoel: 's avonds voor de televisie komt er "een hongerke" op In de kast of in de frigo vinden we dan vaak wel iets om te knabbelen. Maar niet iedereen heeft die luxe: een zesde van de wereldbevolking leeft in honger en heeft zelfs niet de kans om elke dag een degelijke maaltijd te eten. Misschien eens bij stilstaan als we nog eens zonder veel nadenken een zak chips opentrekken...
Ik zie hoe mooi je bent ik zie hoe je Ziel straalt ik zie die Goddelijke vonk in jou Ik zie dat mooie stukje JIJ dat je zelf niet ziet Ik kijk voorbij je angsten ... voorbij de grauwsluiers van je ego Ik kijk voorbij jouw overtuigingen voorbij de verwondingen die je ziel heeft opgelopen Ik zie de kracht in jou de mogelijkheden in jou de wereld die voor je open ligt
Ik heb toch maar nog eens een betere thriller uitgekozen die ik jullie wil aanbevelen. Al is alle werk van Iris Johansen een aanrader, zeker nu de dagen kort en koud worden.
Dierenarts Devon Brady is tijdelijk aan het werk op een Caraïbisch eiland wanneer er een zwarte labrador met een schotwond wordt binnengebracht. Zijn baas Jude Marrok is woedend en gaat op zoek naar de schutter, maar komt niet meer terug. Hij laat een briefje voor Devon achter waarin hij haar vraagt zijn hond mee terug te nemen naar de Verenigde Staten, met de belofte hem later op te halen. Dan ontdekt Devon dat de hond een speciale gave heeft: hij kan mensen genezen. En er blijken meer honden met dezelfde gave te zijn. Marrok wordt achtervolgd door mensen uit zijn verleden die de honden in hun bezit willen hebben. Devon raakt verstrikt in hun strijd en haar leven komt op het spel te staan.
Hoe mooi en zinvol ook, als je onderstaande zou mailen en bepaalde mensen, zou je er best bij vertellen dat er naast deze mooie woorden ook daden van mededogen zullen volgen. Niet iedereen op vandaag heeft het immers even breed, en soms kan de persoon in kwestie er zelf niet eens veel aan doen. Daarom zijn beide nodig: oprechte aandacht en concrete daden van liefde. De dankbaarheid zal des te groter zijn.
wellicht zijn er meer mensen dan we vermoeden die hier in Seniorenblogland vechten tegen kanker; en deze ziekt kan vele vormen aannemen. Mijn vader werd twee jaar terug ook getroffen door een tumor in het oog. Gelukkig is hij er van hersteld , al ziet hij niet meer als voorheen. Ik post onderstaande heel speciaal omdat ene vriend van me, pas vooraan in de dertig, al vijftien jaar vecht tegen kanker, en nu weer een kwader periode door moet. Hij zou er inderdaad en moor voor doen. Dan moet je nog weten dat hij zelf dokter-neuroloog is ...
We willen allemaal liefde vriendschap, maar we moeten
ook weten en zoeken waar het te vinden is. Je moet het zelf zien te achterhalen. Ik kan je één hint
geven: Je vindt het op de plaats waar je het altijd moet zoeken:
of doen jullie dat nog steeds op die manier? Ik herinner me als kind dat ik de voorbereidingen mocht doen, van boontjes trekken, de punten aftrekken, maar verder er me ver van weg houden, want alles moest steriel zijn!
Elk huisje heeft zijn kruisje, overal speelt vreugde en verdriet. Vaak denk je dat het bij een ander beter is, maar daar gebeuren dingen die jij niet ziet!
Mooi kan alles lijken, maar dat is de buitenkant. Leer je ze beter kennen is ook daar iets aan de hand.
Probeer je kruisje van je eigen huis, te waarderen en te verstaan. Dan zal je merken dat je meer geniet en graag naar je eigen huisje terug wil gaan.
Liefde, rechtvaardigheid, vriendschap en eerlijkheid zijn waarden die ik wil nastreven om mijn leven betekenis te geven. Veel meer dan deze woorden kunnen zeggen.
aan een bijzonder zieke vriend die ondertussen al vijftien jaar vecht tegen kanker, en zopas weer slecht nieuws kreeg te verwerken. Hij is pas 32 jaar jong!
Ik beschouw de Kerk een beetje als een veldhospitaal net na een slag. Het heeft geen zin om aan een zwaargewonde te vragen hoe hoog zijn cholesterolgehalte is en hoe het zit met zijn suikergehalte. Met moet eerst zijn wonden helen, pas nadien kan men over de rest praten. Wonden helen, wonden verzorgen en men moet van onderuit beginnen. De Kerk heeft zich soms laten inkapselen in details en kleine voorschriftjes. Het belangrijkste is nochtans de Blijde Boodschap: Jezus Christus heeft je gered! Daarom dienen de kerkbedienaars wezenlijk bedienaars van de barmhartigheid te zijn.
Dan maar eens laten weten hoe ik mijn dag meestal invul, toch grosso modo want hou toch graag dingen liever privé. Lat me dus beginnen zoals een lieve medeblogster het doet, met een kop koffie. Eén kop koffie is voor me heus niet voldoende. Misschien heb ik die 'heerlijke' gewoonte wel overgenomen van mijn baas destijds die wel altijd met een beker koffie in de handen stond en die ik vaak moest voorzien van wat vers zwart goud. Dus ook hier gaat de koffie er gemakkelijk in. Na de gewone dagtaken en de huiselijke bezigheden, vlug pc als partner aanspreken waar ik het nieuws lees, verder het wel en wee in de kerk via Kerknet. Dan gaan zien naar mails. Ik vind er soms wel eens een aangenaam compliment tussendoor en zo ben ik al gauw beland in ons SerionNet. En zoals jullie allen weten, daar gaat de tijd en draait de klok door. Toch even pauzeren om een paar uur een literaire thriller te lezen. Na het zien van tv-nieuws en eventueel iets goeds op tv, besluit ik steevast de dag met het zien naar een fotosite die zowel handelt over steden, kunst, mensen. Het is een rustige afsluiter van de dag ... als dan ten minste plots geen onverwachte mail binnenvalt, want ik ben dan ook een nachtraaf. En zo zou ik nog gaan chatten met één of ander. Ja, internet heeft ons zo veel te bieden dat we ons vaak moeten verplichten de pc uit te zetten. Sinds kort kwam ik een site tegen met een dagelijks avondgebed. Het werd mijn dagelijkse manier om in alle rust en stilte de drukke surfdag af te sluiten ....
Verstaan we elkaar nog wel doorheen al het geruis?
Ik denk hier ook aan de vele talkshows, maar wat hebben we er van onthouden? Wat verwerken we en wat doen we er mee? Maar ook op straat en winkels luisteren we niet echt naar een ander, toch niet altijd, want jou ook ,al opgevallen dat men totaal verkeerd reageert?
Nooit is wellicht de eenzaamheid zo schrijnend geweest. De surfer op internet bereikt iedereen, maar hij spreekt met niemand. Hij houdt een eenzame monoloog als een vogel in gevangenschap. Het hele doen en laten van de hedendaagse mens is zo'n schreeuw naar een levende gesprekspartner. De Schreeuw van Edward Münch fungeert als logo voor onze communicatiearme tijd. Ieder van ons lijkt op die dodenfiguur, een en al mond, die eenzaam op een brug staat te schreeuwen: 'Komt er iemand?!'
Goede mensen, waardevolle mensen, interessante mensen. De meeste blijven een tijdje en gaan dan weer verder. Sommigen vinden hun plaats bij ons en verrijken ons, als we dat tenminste toelaten. Sluit jezelf niet af voor de rest van de wereld. Als je iemand tegenkomt met wie je er weer een beetje meer van begrijpt, met wie je af en toe kunt lachen, die je nieuwe dingen laat ervaren, moet je je nooit schuldig voelen. Op die manier krijg je alleen maar méér om te geven aan degenen die je het naast zijn.
Jane McGuire is bang: er zit iemand achter haar aan. Een vriend wordt voor haar ogen vermoord en zij wordt bijna gekidnapt. Waarom? Door wie? Jane is vastbesloten om de dader te vinden. Maar niemand kan haar helpen: de moordenaar deinst er niet voor terug juist degenen die haar het liefste zijn als eerste te pakken. Geheim agent Mark Trevor jaagt ook op de psychopaat en doet alles om Jane te beschermen. Maar hoe zuiver zijn zijn motieven?
Een eersteklas thriller met een plot vol sterke twists. Voor mij het beste boek van haar. Sterk aanbevolen!
"Jij bent gering van waarde!
De wind die door het luchtruim speelt, die zachtjes langs mijn takken streelt,
buigt jou al plat ter aarde. Ik sta. De wereld is mijn tuin en ik heb niets te
vrezen.
Al slaat de bliksem om mijn kruin, ik sta! Maar jij hangt bang en schuin, een
klein en nietig wezen!
Wanneer ik dichter bij je was, zou ik je kunnen stutten. Maar nee, het riet in
zak en as, staat altijd aan de waterplas. Ik kan het niet beschutten."
Het
riet zei zachtjes tot de eik:
"Jouw zorg ontroert me hevig, maar wees gerust. 't Blijft mij gelijk of ik
moet buigen in het slijk. 'k Ben dun, maar ook heel stevig. Pas jij maar op
voor de orkaan die opsteekt in het noorden. wie niet kan buigen, gaat eraan! Jij
arme eik, het is gedaan met al jouw mooie woorden!"
De eik
stond recht en stijf en stram, trotseerde elk geweld. Totdat de storm een
aanloop nam en rukte aan zijn dikke stam. Toen werd de eik geveld.
De eik,
die van geen buigen wist, had zich toch in zijn kracht vergist: al raakt je
hoofd de hemel aan, wie weet hoe zwak je voeten staan?
Elke dag eucharistieviering: om 7.30 u., 9 u. en 18.30 u. in de basiliek, om 16 u. in kapel van het Rosarium.
Elke dag stille aanbidding en rozenkrans om 15 u. in de kapel van het Rosarium.
Zondag 8 september: om 7u30, 9 u, 16 u en 18 u eucharistie in de basiliek.
Vrijdag 13 september: om 20 u eucharistieviering met aan sluitend kaarsprocessie
Zaterdag 14 september: om 7u30, 9 u, 16 u en 18 u echaristie in de basiliek
Zondag 15 september om 6 u., 7 u., 8 u., 9 u., 10 u., 11 u., 16 u. en 18 u.: eucharistie in de basiliek. om 10 u.: opgeluisterd doorhet Zilverkoor uit Roeselare, O.L.V. K. Desmet. om 20 u.: Mari Ter Ere klank en lichtevocatie in de basiliek.
Woensdag 11 september: om 17 u.: Kinderzegening door Mgr. Jozef De Kesel.
Naast bovenstaande vieringen kunnen parochies of groepen nog een aparte viering aanvragen, al dan niet voorgegaan door hun eigen priester. Door het drukke programma is het wel nodig dat u hiervoor tijdig een afspraak maakt zodat we de Basiliek of Rosariumkapel voor u kunnen vrijhouden. Deze viering mag eventueel samenvallen met een reeds vermeld uur.
Inlichtingen: pastoor: 056 / 50.91.50 (tel en fax) - andre.monstrey@telenet.be of pastoor@federatiemoorslededadizele.be onthaal kerk: 056 / 50.52.86
Het
gebeurde in een ver land, in een stad hoog in het gebergte, in volle winter. Er
was angst in de stad. De mensen wisten niet goed wat ze moesten doen. Uit het
gebergte hogerop waren onheispellende berichten gekomen. Er leefden daar
honderden mensen zonder huis, soms in een tent zonder dekens. En het werd 's
nachts bitter koud.
Nu
werden de mensen boos. 'Waarom hebben wij geen huis? Waar het warm en gezellig
is, waar de laden goed gevuld zijn met brood en kaas en vlees en melk? Waarom
moeten onze vrouwen honger lijden?' morden de mannen.
'Willen we naar de stad trekken en de mensen die daar wonen uit hun huizen
verdrijven?'
Dat
waren onheilspellende berichten. En de mensen uit de stad werden angstig. De
burgemeester van de stad riep alle mensen samen. 'Wat gaan we doen?' vroeg hij
gejaagd. 'Laten we met veel geld wapens kopen', stelden sommigen voor. 'Ja, we
maken een leger om die armen te verdrijven', opperden de leiders.
Er
was echter een wijze vrouw die zei:
'Laten we in ieder huis de tafel groter maken en een kamer bijbouwen; in die
kamer zetten we dan een warm bed en een kast vol brood en melk en vlees en kaas
' Ja, dat vonden de mensen goed. Gejaagd begonnen de mannen te timmeren. En de
tafels werden groter en aan ieder huis werd een kamer bijgetimmerd en een bed
en een kast werden er in geplaatst. De vrouwen bakten brood en maakten kaas en
maakten de bedden op. Toen het werk klaar was, riep de wijze vrouw iedereen
samen op het marktplein. Zij zei: 'maak een bord en schrijf erop: wie geen huis
heeft wordt hier verwacht! Steek iedere avond een kaars aan, zodat de mensen
uit het gebergte dat kunnen lezen.'
Het
was van toen af een vreemd gezicht. Zoveel kaarsen die elke avond brandden in
de stad. En het werd nog kouder en de mensen in de bergen hadden nog meer
honger. Op een nacht besloten zij naar beneden te gaan en de stad te plunderen.
Toen ze beneden kwamen waren ze erg verwonderd: waarom al die lichtjes? En
nabij gekomen waren ze erg verrast. Ze lazen: wie geen huis heeft wordt hier
verwacht!
Wat
nu? Eén onder hen waagde het. Hij klopte aan Daar ging de deur wijd open en
de mensen die er woonden zeiden: 'jij bent hier verwacht. Niet alleen jij, ook
je vrouw en kinderen.' De mannen uit de bergen gooiden al de knuppels die zij
bij hadden op een hoop op het grote marktplein. Ze liepen naar de bergen om
vrouw en kinderen. En toen ze weer beneden kwam zagen ze op het marktplein een
groot vredesvuur branden. Het was daar één grote familie. Van die dag af was er
vrede.
"Ik vind dat men veel te mild is voor zware misdadigers. Ik begrijp niet dat iemand die een andere mens vermoordt niet noodzakelijk zijn straf hoeft uit te zitten en vervroegd kan vrijkomen. In dit werelddeel stellen wij ons altijd zo beschaafd op. We zijn tolerant, we hebben respect voor de andere, voor andere culturen, enzovoort. Maar het omgekeerde is niet altijd het geval. Integendeel. Onze maatschappij gaat ten onder aan onze tolerantie en beschaving."
Waar we onverwacht de laatste cocktails proefden op de laatste avond, want niet direct in centrum. Voor de shaker was het een passie, en voor ons een genot hem bezig te zien en te proeven.
Als ik niet meer hier woon, in dit land van jou en mij, bedenk dan dat ik ergens ben, zonder land en jaargetij. Ik zweef door de ruimte lichter dan een veer, en kijk zonder zorgen liefdevol op jullie neer.
Misschien is dit wel mijn ultieme antwoord op wat ik probeerde het afgelopen jaar te doen, voor de dakloze jongen die ik telkens opnieuw kansen aanbied, maar ze dan toch straal, soms zelfs respectloos negeert.
Tranen zijn vloeibaar goud.
Laat ze maar komen.
Laat ze maar stromen.
Ze reinigen je ziel.
Ze verzachten je wonden.
Ze helen oud zeer.
Huil maar.
Tranen hebben genezende kracht.
Vandaar dat men na het huilen weer lacht.
Je voelt je lichter, je adem is dieper.
De mens is er op ingesteld om te huilen bij verdriet,
omdat het verzacht.
Dus hou het natuurlijk proces niet tegen,
kom maar op met die regen.
Laat de stortvloed maar komen.
Laat je tranen maar stromen.
Welzijn is toch meer waard dan welvaart, geluk toch meer dan genot en vreugde meer dan plezier. Of niet? Voor de gevoelens in ons hart bestaat ook een vaste waardeschaal. Wie het geluk had op vakantie te kunnen gaan, heeft zeker ervaren dat hij veel materiële dingen kan missen en toch gaaf geluk en volle vreugde beleefde aan het samenzijn in genegenheid en geborgenheid. Spijtig genoeg gunt onze maatschappij ons daar veel te weinig tijd voor. Toch roept Jezus ons op om altijd vakantie te nemen, om altijd vacant te zijn, om altijd vrij te zijn van het bijkomstige, dikwijls het materiële, om zo vrij te zijn voor de mens en zijn geluk, om vrij te zijn vanuit Hem die ons tot liefde roept. Dat het materiële een relatieve waarde heeft, ervaren wij ook op een andere manier. Hier moeten wij het woord relatief in de betekenis nemen van in relatie. Iemand kan zeggen: Wat een prul draag jij daar! als hij je ring, armbandje of ketting ziet, maar voor jou is dat geen prul omwille van degene die het je gaf. Het heeft een gevoelswaarde die groter is dan de marktprijs ervan. Die prul wil je zelf niet ruilen voor goud.
Deze woorden van Paulus mogen dan een mooie boodschap en uitnodiging zijn, waar ik persoonlijk zelf ten volle achter sta, je mag en moet soms die ander even laten varen om eigen batterijen op te laden, of eens nadenken of je uw energie niet beter in een ander persoon steekt. Het is onze christelijke plicht zorgzaam te zijn voor de ander, maar soms gaat dat ten koste van eigen welbevinden zodat je niet langer kan openstaan voor de ander, zelfs niet meer kan genieten van je eigen doen en laten.
Hierbij nog een andere gedachte die toch aansluit, want wie die ander ook financieel wil bijstaan, moet ook beseffen dat er geen geld meer is voor een ander goed doel, toch niet als het om regelmatige grote bedragen gaat die 'de minderbedeelde' van ons verlangt. Ik lees wel overal dat onze giften toch niet aankomen, maar wat dan met onze caritas? Er zijn echt nog echte noden en nobele doelen die me mogen steunen.
De ene hand moet niet weten wat de andere gegeven heeft, maar uiteindelijk moet je zelf ook nog leven, en het is misschien wel goed dat we at en toe op onszelf gericht zijn. Je kan niet altijd en eeuwig de Sinht-Maarten zijn ... Maar gericht zijn op de ander heeft vooral te maken met hoe wij omgaan met al dan niet onuitgesproken vragen, AANDACHT weet je wel, zoals ik al vaker blogde.
maar het bloggen van de laatste tijd heeft nog steeds te maken met mensen die ik wilde helpen,
maar die blijkbaar niet geholpen willen worden .En dan zijn ze verwonderd wanneer ze weer eens om hulp vragen ze een njet krijgen, want investeren in bepaalde mensen vraagt zo veel energie dat je er zelf aan ten onder zou gaan. Het was zowat mijn volledige vakantietijd.
De reactie van een Indische vriend is dan ook terecht, hoe moeilijk het ook valt iemand die bijna je zorgenkind werd, los te laten.
Let Michael go Martin. You just stop worrying about him,
thinking about him. There are people who do not want to be helped, because if
they are really open to help, they will have to change, and that change will
bring them responsibilities. But some of them are such that they don't want to
change because they don't want to have any responsibilities. Or maybe their
minds are so screwed up they don't know any difference and so they would just
continue the way they are. This is a problem we have to deal with.
Een lange pauze volgde. Le Vaux dacht na. 'U wilt daarmee zeggen dat Leonardo da Vinci...' 'Ja,' onderbrak Vossius hem, 'ik beweer dat Leonardo een vreselijk geheim kende dat het in zich had de Kerk ten val te brengen.' En terwijl hij sprak, begonnen zijn ogen te stralen. 'Aha, nu begrijp ik het!' riep dokter Le Vaux opeens. 'Met uw aanslag met zuur op het schilderij van Leonardo wilde u het bewijs leveren voor uw theorie! En is u dat gelukt?' Na het lezen van Dante Alighieri's Goddelijke komedie pleegt een Amerikaanse professor een aanslag met zoutzuur op het schilderij Madonna in de rozenhaag van Leonardo da Vinci. Ongeveer tegelijkertijd raakt. Anne von Seydlitz, de weduwe van een kunsthandelaar, verzeild in een mysterieuze geschiedenis rond een Koptisch perkament, waarop een vreemde naam staat geschreven. Wie gaat hierachter schuil? Al snel komt Anne tot de ontdekking dat velen grote sommen geld voor het perkament op tafel willen leggen. Naspeuringen voeren naar Frankrijk en Amerika en naar een afgelegen klooster aan de voet van de Olympos in Griekenland, waar een elitaire sekte actief is. Maar steeds als Anne denkt dat de oplossing nabij is, stuit ze weer op die geheimzinnige naam Barrabas. Wie verschuilt zich achter deze naam? En wat wisten Dante, Leonardo da Vinci en Shakespeare van hem? Het geheim van de Madonna is opnieuw een adembenemende thriller van de auteur van Het Sixtijnse geheim.
Schenk aandacht aan
alles wat waar is, alles wat edel is, alles wat rechtvaardig is, alles wat
zuiver is, alles wat lieflijk is, alles wat eervol is, kortom, aan alles wat
deugdzaam is en lof verdient.
... dat je geen inspiratie (meer) hebt om te bloggen, dat de fut er a.h.w. uit is? Je wil zo graag verder gaan met dit verhaal in blogland maar je bent uitgeschreven. Of is het maar een dipje van het moment? Eigenlijk moet ik toegeven dat sinds ik SeniorenNet ken, ik mijn blog als partner niet meer kan missen, of beter gezegd: ik kan zo vele mensen achter de verschillende en uiteenlopende blogs niet meer missen. En iedereen heeft zo zijn gave, al dan niet beperkt door leeftijd, ziekte, aandoening, aanleg. Noem het maar op.
Wel bij deze zoek ik iemand die voor mij af en toe een button wil maken voor mijn blogs. Ik geef eerlijk toe en dat ondanks de vele probeersels en goede lessen die ik hier kreeg, ik er niets van bak, en dat ondertussen mijn tijd beter is besteed aan wat ik hier wil neerpoten, zij het rond dit blog, of rond het blog geloven, of rond mijn fotoblog.
Dus bij deze, wie dit tot het einde heeft gelezen en zich geroepen voelt me af en toe bij te staan, ik zeg jullie nu al van harte DANK! En, neen , stuur me geen lessen hoe het moet, en zeg me ook niet hoe gemakkelijk het is. Voor mij dus niet. Misschien omdat ik een man ben?! Lol.
Heeft het nog zin dat je sommige
mensen helpt? Als helpen geen hulp meer is....deur voorgoed sluiten voor dit
soort mensen....ze zijn volwassen genoeg om te genieten van de geneugten...laat
ze hun problemen zelf oplossen, ze leren het anders nooit. Laat ze dobberen in
hun ( zelf veroorzaakte ) ellende, leg die lasten niet op jouw schouders...zorg
voor medemensen die jouw zorg appreciëren ;-) die geven voldoening en
levenskracht, de andere worden en zijn levenslast. Onze moderne maatschappij
heeft deze schepsels gekweekt, mensen uit onze moderne maatschappij moeten ze maar
oplossen. Klinkt raar maar is realiteit. Geniet zelf van het leven zoals je die
meekreeg in jouw opvoeding. Drugs sex enz....laat het voor wat het is, en zij
die het gebruiken, laat ze doen, ze willen het zo.
Ook al is het ondertussen vijftien jaar terug dat ik er voor de laatste maal was, ik herinner me nog steeds de verdraagzaamheid die ik zag in de scholen waar godsdiensten samen leven in harmonie. Ik heb hen dan ook vaak geluk gewenst met de manier waarop ze met elkaar omgingen. En ja, India blijft voor altijd in mijn hart en geheugen gegrift, maar dat wisten jullie al langer.
Wat te doen en te denken bij he zien van zoveel mislukkingen ondanks onze filantropische ijver? Als wij ondankbaarheid zien van hen die we hebben geholpen? Of als ze ons belachelijk maken als onaangepast en naïeve idealisten? Kunnen wij mensen het echt wel alleen rooien? Of hebben we iets of Iemand anders nodig?
Eve Duncan, de beroemde forensisch beeldhouwer, heeft al tweemaal een verzoek van een van 's werelds meest gezochte criminelen afgeslagen. Maar uiteindelijk dwingt een gruwelijk dreigement haar toch in te gaan op zijn gevaarlijke voorstel. Ze vertrekt naar de Zuid-Amerikaanse jungle, waar de misdadiger wil dat ze helpt met de identificatie van een schedel. Hoewel ze beseft hiermee haar eigen leven op het spel te zetten, móét ze wel meewerken: de man heeft haar de sleutel beloofd tot de oplossing van het pijnlijkste mysterie uit haar verleden - de vermissing van haar dochter.
Dit boek heb ik in één dag verslonden, dus sterk aanbevolen!
Jouw besluiten in het leven zijn
niet de mijne om te maken,
noch te beoordelen.
Ik kan je alleen steunen,
aanmoedigen en je helpen
als je daar om vraagt.
Ken
je dat gevoel van " ik ben misbruikt"? ..
Maar ja, mensen met het hart op de juiste plaats
die blijven bekommerd om anderen .. niets aan te doen;
daar bestaan geen medicijnen tegen!
God, wees ons genadig
en zegen ons, laat het licht van uw gelaat over ons schijnen, dan zal men op
aarde uw weg leren kennen, in heel de wereld uw reddende kracht.
Wees vooral vandaag hen genadig die dakloos zijn en door eigen fout amper een brood kunnen kopen. Dat zij door ons Uw licht en aandacht mogen voelen in concrete daden van naastenliefde. Dat zij de échte weg leren kennen, ver van alle kwaad.
Soms kan je niets anders meer dan bepaalde mensen te laten gaan, hoe veel energie je er ook hebt ingestoken, hoe vele kansen je hen ook hebt gegeven. Zelfs al heb je hen tot zeventig maal zeven maal hun misstappen vergeven, er is een tijd omwille van zelfbehoud en eigen geestelijke gezondheid dat je deur definitief moet dichtgooien als er nogmaals wordt aangebeld; zeker als ze je al wat je voor hen hebt gedaan, zelf in de naam van ons doorleefd geloof, je nog door het slijk halen, je beliegen en bedriegen.
Na deze nuchtere doch spijtige vaststelling nu toch even zwaaien naar mijn ouders, die nadat ze een moeilijk jaar achter de rug hebben vandaag toch hun negenenvijftig jaar trouw mogen vieren! Proficiat en dank!
De briljante Amerikaanse student Seth krijgt een ongewone gave: hij kan flitsen van de toekomst zien. Of beter gezegd, niet van de toekomst, maar van vele mogelijke toekomsten.
Zijn pad kruist dat van Miriam, een Saoedische prinses, die haar land ontvlucht om te ontkomen aan een gedwongen huwelijk. Er zijn echter grote belangen gemoeid met Miriams huwelijk. Ze moet dan ook gevangengenomen worden of gedood. Dankzij zijn gave kan Seth haar helpen ontsnappen - maar voor hoelang?
Als opgejaagd wild moeten Miriam en Seth hun achtervolgers vóór blijven, terwijl het net steeds strakker om hen heen gespannen wordt.
Doorheen deze thriller loopt ook de vraag naar de ware God; de God van Mohammed of de God van Jezus, wat het bijzonder interessant maakt.
Ja, niet zoals nu, maar reeds de dag na mijn geboorte werd ik boven de doopvont gehouden, en dan nog in de kapel van het ziekenhuis met enkel de peter en de meter; zonder receptie nadien.
Vandaar vandaag dan ook deze tekst.
Moge God, die ons hoop geeft, u in het geloof geheel en al vervullen met vreugde en vrede, zodat uw hoop overvloedig zal zijn door de kracht van de Heilige Geest.
Een bedenking die je kan maken op een verjaardag, maar voor de goede verstaander; deze was reeds op voorhand gepost toen ik inderdaad me weer bijna had laten inpakken.
Vandaag mocht er hier een totaal andere post gestaan hebben. Misschien iets in deze zin van ... nu we sneuvelen van de hitte.
Aan de andere kant moet je soms je bek opendoen om dezelfde stijl te blijven wat woordkeuze betreft, want maar al te vaak wordt ons vertrouwen diep geschonden. Ofwel willen altijd terug die rode draad opnemen en tot zeventig maal vergeven, of zijn we misschien soms te goedgelovig.
Wat een ander je echter in vertrouwen heeft meegedeeld, daar loop je niet mee te koop ... Tenzij hij of zij hun verhaal zo geloofwaardig lieten klinken dat je toch maar weer eens de stap hebt gezet tot hulp in welke vorm dan ook ... en je er bekaaid en bedrogen uit komt.
Laat me positief afsluiten, net zoals hierboven met de woorden van het boek van Kardinaal Godfried Danneels met als titel: VERTROUWEN.
jammer van het gras dat er niet echt groen uitziet, maar dit allemaal te 'danken' aan buren die in de voorbije vijfentwintig jaar nog nooit een snoeischaar in hun boom hebben gezet, zodat ik overhangende takken heb van drie meter en die er dus voor zorgen dat ze zo veel schaduw werpen dat er geen gras meer groeit. Het vloergedeelte van het tuinhuis krijgt op dit moment een nieuwe verflaag, en dat door jonge mensen die voor een paar dagen in mijn tuinhuis logeren, bij gebrek aan beter. Wie me langer kent en me volgt, weet dat ik toch nog maar weer eens de barmhartige Samaritaan heb gespeeld voor het jonge koppel, dat eindelijk uitzicht heeft op een vaste stek en onder begeleiding.
Want alles wat in de
wereld is zelfzuchtige begeerte, afgunstige inhaligheid, pronkzucht -, dat
alles komt niet uit de Vader voort maar uit de wereld. De wereld met haar
begeerte gaat voorbij, maar wie Gods wil doet blijft tot in eeuwigheid.
Over liegen en bedriegen. Ons hart is gewoon te
groot en te vergevingsgezind. Vol liefde voor andere mensen. En het zijn gewoon
die verkeerde mensen die zo'n speciale antenne hebben voor zo een soort mensen
als wij die op ons afkomen. Wij zijn gewoon mensen die er in feite om vragen
om zo behandeld te worden door zo'n klootzakken. Als wij ook met onze neus op
de feiten worden geduwd, geconfronteerd met de waarheid, het voor onze ogen
zien, dan geloven we het nog niet. Dan nog blijven we achter zo'n soort mensen
aanhollen. Andere mensen zouden zo'n klootzakken aan de deur zetten nog niet
eens de deur ervoor openen.
Als ik terugkijk op een deel van mijn leven en op de manier waarop ik zelfs blog, of hoe ik in het leven sta, dan denk ik soms dat de kiemen gelegd zijn in de periode waarop ik achttien werd.
Het was het laatste jaar van het middelbaar en in die klas zaten twee richtingen, een wetenschappelijke en een economische. Met één van de jongens had ik weinig tot geen contact, al was hij altijd vriendelijk en beleefd, en volgde hij die andere richting. Daarbij was hij in tegenstelling met mezelf een grote voetballiefhebber. We woonden verder zelfs nog heel ver van elkaar uiteen en beiden waren we op dat moment extern.
Toen op een mooie avond zijn broer, die overal zo graag gezien was, van zijn vakantiejob naar huis reed met zijn bromfiets, is hij op onverklaarbare wijze tegen een muurtje aangebotst en was hij zo goed als op slag dood.
Het merkwaardige van dit alles is wat daarna volgde. Want zoals gezegd, we woonden niet in zelfde dorp en waren hoegenaamd niet close met elkaar. Maar de avond na de feiten kwam de vader naar ons toe met de vraag of ik zijn lessen wou aanvullen ... Nog later kreeg ik alle langspeelplaten bij me thuis, want met het grote verlies van zijn broer, werd geen muziek meer gespeeld. Ik was voordien nooit bij hem thuis geweest, laat staan bij zijn familie. Maar na de begrafenis van zijn broer fietste ik wekelijks op zaterdag naar hem toe. Hij die zelf zo uitbundig was, leek geen vrienden meer te hebben, en had deugd aan mijn gezelschap. I8k was op de duur a.h.w. de vervangende zoon. Het kwam zo ver dat zelfs mijn ouders bij zijn ouders over de vloer kwamen en omgekeerd. Op die zaterdagavonden werd er steevast kaar gespeeld, hij met mij, zijn moeder en de grootmoeder. Hijzelf ging nooit weg voor een fuif, niet eens voor in pint. En zo gingen jaren voorbij; eigenlijk de jaren waarop je anderen leert kennen, waarop je een eerste lief(de) ontmoet. Maar ook voor mij was dit allemaal vanzelfsprekend. De rouw bleef er jaren hangen ...
En dan gebeurt iets waar ik zo blij mee was om hem. Hij had dan toch op één of andere manier een meisje leren kennen waar hij later ook is mee getrouwd. Zelf bleef ik plots verweesd achter. Ik dacht en was er zelfs zeker van dat na al die jaren van gedeelde pijn, ik zijn getuige zou zijn op zijn huwelijk ... Ik heb hem echter nooit meer gezien, noch gehoord, laat staan getuige te zijn geweest. Ik ben er dan ook van overtuigd dat die 'zwarte' jaren een heel grote invloed hebben gehad op wie ik nu ben, want enkel 'serieus' stond in mijn woordenboek, geheel opgeofferd aan hem en zijn familie ... Ondertussen was ik jongvolwassene, hadden vrienden een relatie of gehuwd. Haal dan maar die schade in; want cafébezoek en zo zat er ook niet in. Dus moest ik beginnen met mensen die veel jonger waren ...
Drie inbraken... Drie gestolen kunstwerken... Drie steden: Rome, Parijs, Londen...
Midden in de nacht wordt uit de Santa Giulianakerk in Rome De annunciatie van Caravaggio gestolen. Gabriel Coffin, adviseur van de politie wat kunstroof betreft, roept de hulp in van Vallombroso, een veroordeelde kunstdief, en volgens Coffin de enige die het gestolen altaarstuk kan terugvinden.
In Londen is bij een soortgelijke diefstal in de National Gallery of Modern Art een unieke Malevitsj verdwenen. Ook in Parijs, nota bene uit de kelders van het Malevitsj Instituut zelf, is een werk van de beroemde Russische schilder gestolen. De drie diefstallen blijken op een spectaculaire manier met elkaar samen te hangen.
Ideale vakantieliteratuur, zeker als je op die bestemmingen bent, maar even goed op je terras!
Never be sad if anyone doesn't recognise your worth, it's their loss and your gain. Because people who can't appreciate your true worth they don't deserve to know you.
Wanneer goed bedoelde daden en uitspraken worden bekeken door een bril van kortzichtigheid en deze dan vertaald worden in eigen verzonnen verhalen en roddels door hen die maar voor de helft weten waarover het gaat ... Tja, dan zegt dit meer over hun leefwereldje en heb je het er wel mee gehad. Nooit goed...
Je stelt je huis open en direct tegelijkertijd laat je
zoveel van jezelf zien, gezien jouw leeftijd man, je principes, en ik denk mede door je opvoeding, heb je een intens gevoel van
vertrouwen in de medemens. Ik zou zeggen: hou dat vast man. Doe ik ook, maar ik heb wel door scha en schande moeten leren dat er een totaal
andere generatie is opgestaan, leugen, bedrog, enzovoort, is scheering en inslag. Maarten; en moet je deze mensen dat kwalijk nemen?
Als er niet gauw een kentering komt in Europa, gaat er echt
een gehele generatie verloren.
Als je voor pijn kiest - als je verzet tegen pijn, die ontkent en begraaft - ja, dat is altijd een moeilijke keuze. Maar als je voor perspectief kiest - je verleden omhelst, er dankbaar voor bent omdat het je ondanks alle littekens tot een betere persoon kan maken - dan wordt de keuze steeds gemakkelijker.
Als je iemand ontmoet die een geliefde verloor, zoek dan in je hart naar de plaats waar jij rouw draagt, waar je mensen hebt verloren, ga naar die plaats in je hart waar iets gebroken werd, en je zult de man of de vrouw genezen. Ga ik dan niet zelf ten onder aan zoveel kwetsbaarheid? Wie kan zoveel lijden dragen? Niemand - het is geen mensenwerk. Elke ontmoeting is door God gegeven en door met hem met zijn Geest bezield. Paulus zegt: 'In je hart is dezelfde kracht aanwezig is, dezelfde Geest als die Christus uit de doden heeft doen opstaan.' Als dat waar is, waarom zouden we dan nog twijfelen?
Door familiale omstandigheden heb ik een elektrische gitaar te koop, zo goed als nieuw. Het betreft een Fender Stratocaster. Pas aangekocht op 19.04.2013. Betaalde prijs: 901,-
Prijs overeen te komen. Belangstellenden mogen me contacteren.
Een meestermoordenaar laat een spoor van dood en verderf achter. Hij heeft al een aantal slachtoffers gemaakt, telkens buitengewoon mooie, jonge vrouwen, en elk slachtoffer is getooid met een bruidssluier. Vervolgens, bij dode nummer vier, wordt een cryptisch, handgeschreven briefje gevonden. Steeds slaagt de extreem begaafde bruidenvanger erin uit handen te blijven van FBI's special agent Brad Raines: híj bepaalt de regels van het spel. Het lukt Raines niet de zaak op te lossen; uiteindelijk krijgt hij hulp uit een onwaarschijnlijke hoek
Een zinderend boek waar liefde het uiteindelijk haalt van haat en waar mensen 'mensen' worden!
Voorwaar het is een luxeleven de drager te zijn van een enkelband. En nu weet je niet wat je leest?! Wel ik zou het ook niet geweten hebben tot voor kort, mar ondertussen zo een persoon mogen ontmoeten, en wel in mijn woning. Ja, hij kan gaan en staan waar hij wil. Gewoon even een smsje naar Leuven om te zeggen dat hij naar Brugge, naar Roeselare of waar dan ook gaat, en klaar is kees. Hij kan terrassen of zich onder 'vreemde' vrienden begeven. Ongeacht zijn strafregister rond dealen van drugs kan hij verder zijn gang gaan, want door zijn goed gedrag en, zeden werd alles geseponeerd. Hij kan geld afhalen zo veel hij maar wil, en liefst nog van diegene die hij liefheeft of die voor hem willen instaan. Zo kan hij die weldoeners zo imponeren dat hij bijvoorbeeld uit huis zal gezet worden omdat het water en elektriciteit niet zal betaald worden. Stelenderwijs is hij bezig, allemaal met een enkelband aan. En uit zichzelf wetende dat hij mooi, jong en aantrekkelijk is, deelt hij algauw de lakens met eerste beste meisje...Ja, hij had zelfs tijd om 'een kindeke' te maken!
Alles wat je hierboven leest is dan ook echt gebeurd! Leve de enkelband!
Danny Hansen ontvluchtte Bosnië na de oorlog. Nu is hij priester in de Verenigde Staten. Zo op het oog leeft hij een bestaan vol liefde en mededogen, maar diep van binnen koestert hij een diepe haat tegen onrecht vooral wanneer die wordt veroorzaakt door hypocriete gelovigen.
De priester zet de Bijbeltekst 'Oordeelt en gij zult geoordeeld worden' naar eigen hand en besluit zelf in te grijpen in de samenleving. Wat krom is, buigt hij eigenhandig recht en hij deinst er niet voor terug hierbij grof geweld te gebruiken. Dan kruist zijn pad dat van Renee Gilmore. Zij blijkt het slachtoffer van een man die zijn macht misbruikt. Nadat ze aan zijn klauwen is ontsnapt, heeft ze slechts één doel voor ogen: wraak nemen. Als ze Danny en zijn levensfilosofie leert kennen, bundelen de twee hun krachten. Maar dan zijn de gevolgen niet meer te overzien.
In Dodenakker brengt Ted Dekker op een beangstigende manier feit en fictie bij elkaar zoals geen ander dat kan Opnieuw is het hem gelukt een super spannend verhaal uit te denken met voor de kenner een sterke christelijke boodschap.
Als een bloem, zo is het leven, het begin is teer en klein. De ene die bloeit uitbundig, ... de andere geurt heel fijn. Sommige bloemen bloeien lang, weer anderen blijven maar even. Vraag niet bij welke bloem je hoort, want dat is het geheim van het leven...
Hier alvast nog een (voorlopige) laatste reactie rond het pesten op het werk.
Ik
denk dat meedogenloosheid het slechtste antwoord is dat gegeven kan
worden.
Dat bevestigt en vergroot alleen de haat en het lijden in de wereld.
Enkel het tegendeel kan iets helen.
Desnoods in zijn meest minimale vorm van mekaar niet te schaden
(en voor de rest met rust te laten).
Dat te stellen doet geen afbreuk aan het onuitsprekelijke leed dat
mensen ondergaan of ondergaan hebben of aan het mensen appelleren op hun
verantwoordelijkheid.
Dat ik je half zoveel zou
missen En ik had nooit gedacht dat ik
me zo zou voelen Zoals ik me voel Over jou Zodra ik wakker word Elke nacht, elke dag Ik weet weet dat jij het bent
die ik nodig heb Om de triestheid weg te nemen
Het moet wel liefde zijn,
liefde, liefde Het moet wel liefde zijn,
liefde, liefde Niets meer, niets minder Liefde is het beste
Hoe kan het zijn Dat we zoveel kunnen zeggen
zonder woorden? Zegen jou en zegen mij Zegen de bijtjes En de vogels Ik moet dicht bij je zijn Elke nacht, elke dag Ik zou op een andere manier Niet gelukkig kunnen zijn
Het moet wel liefde zijn,
liefde, liefde Het moet wel liefde zijn,
liefde, liefde Niets meer, niets minder Liefde is het beste
Zodra ik wakker word Elke nacht, elke dag Ik weet weet dat jij het bent
die ik nodig heb Om die triestheid weg te nemen.
Het moet wel liefde zijn,
liefde, liefde Het moet wel liefde zijn,
liefde, liefde Niets meer, niets minder Liefde is het beste
We hoopten
samen oud te worden. Dat was onze afspraak. Het voelt alsof jij die
afspraak hebt verbroken.
We hoopten
samen oud te worden. Nu al moet ik verder zonder
jou. Nu al kan jij geen moeder voor onze gedroomde kinderen
zijn. Steeds vaker is er een moment waarop ik denk. Waar blijf je toch?
We hoopten
samen oud te worden. Bijna niemand kan ik zeggen dat ik ook boos ben op jou. Boos dat je maar zo kort in mijn leven bleef. Zoals wij ruzieden en liefden voor deze dood zo ruzie ik nog met je, om dicht bij je te zijn.
Hoe moeilijk en verwarrend ook, voorbij de angst,
leegte, de woede, de schuld en de vragen,
moeten we ons denken richten naar de gezochte rust die uit zo'n beslissing
spreekt. Het eindigen van streven, van eindeloos zoeken. In nederigheid en
acceptatie voor de gezochte volledigheid, voorbij de initiële oorzaken, voorbij
de schuld .
We mogen niet verdwalen in de woede om de druk tegen/in het leven. Of om wie
wat wou.
Veeleer moeten we nu eerst denken aan dit- onontkomelijk - pad, haar pad. En
wat er voor ons uit voortkomt.
Beste blogwereld, het zal jullie heus niet ontgaan zijn dat mijn bloggen een duister kantje kreeg, maar hoe kan het ook anders na wat ons is overkomen in eigen midden, en dat allemaal door pesten en jaloersheid...
Het menselijke hart is een delicaat ding. Het verdriet dat je voelt, maakt dat je naar liefde kunt hunkeren. Zonder het lijden zou er geen ware vervulling zijn. Zonder tranen is er geen vreugde. Zonder gebrek geen verlangen. Dat is het geheim vaan het menselijk hart. Je voelt veel pijn, maar er is ook liefde. Het enige wat de moeite waard is om voor te leven, is uiteindelijk liefhebben. Schenk de mensheid die liefde en leef. Waarom doen wij anderen ons dan zo veel pijn zodat op een moment twee geliefden elkaar nooit meer zullen kunnen vasthouden, verstrengeld in die liefde? Is er dan wel nog iets om voor te leven, wellicht een terechte vraag na een onverwacht overlijden ....
Naar aanleiding van het overlijden van mijn nichtje kreeg ik volgende mail binnen.
het wordt hoog tijd dat er met
ijzeren hand tegen dat pesten opgetreden wordt, repressief liefst van al nog,
én meedogenloos ! Ik laat mij nu wel keihard uit, maar er is écht geen andere
oplossing ! Preventiediensten en dergelijke, dat is gelul, en slechts een
pleister op het houten been. Ze doen meestal toch niets. Desnoods moet er met
boetes & zéér strenge gevangenisstraffen gedreigd worden. Als die
uitgesproken worden door een rechtbank, moeten die dan ook naar de letter
worden uitgevoerd. Maar ja, in dit apenland...
Het is inderdaad het resultaat van
een totaal verziekte, verzuurde, ontspoorde & haatdragende maatschappij.
Jammer maar helaas...
Koester de kleine dingen van het leven; later zijn het je mooiste herinneringen.
De priester vroeg aan de familie en vrienden een mooie herinnering over mijn nicht Eline neer te schrijven en ze op te sturen aan haar echtgenoot. Dan wordt het een bloeiende koffer.
Indien de beurs crasht dan is dat een tragedie. Maar vandaag is het geen nieuws meer wanneer een dakloze van honger sterft, wanneer kinderen sterven. Gebrek aan ethiek in het openbare leven gaat ten koste van de hele mensheid.
Eline Je was mijn licht Je was mijn lieveling Je was mijn god Je was papa's oogappel Je was mama's trots Je was je broers kleine zus Je was een geliefde schoondochter en schoonzus Je was je mémé's en pépé's kleine fiere meid Je was Lucies lieve meter Je was voor iedereen nog zoveel meer We zullen je allemaal heel erg missen, de rest van de nabije familie en je vrienden iedereen in en rond Handzame. We zullen je lach, vreugde, talenten missen En nog zoveel ontelbare dingen... Hopelijk vind je de rust die je zocht.
En wees gerust, we zullen je nooit, nooit vergeteen.
We leven in een maatschappij waarin elke ruimte, elk ogenblik, schijnbaar met initiatieven, activiteiten, geluiden moet worden gevuld. Vaak blijft er zelfs niet eens tijd over om naar elkaar te luisteren en met elkaar te spreken. Laten we niet bang zijn om het rondom ons en in ons stil te laten worden, als we in staat willen zijn om niet alleen Gods stem waar te nemen, maar ook de stem van wie nauwe banden met ons heeft, de stem van de anderen.
Goed en attent luisteren en niets zomaar afdoen als bv. 'trek het je niet aan' kan er misschien voor zorgen dat mensen minder vlug uit het leven stappen ....Ja, nog beter luisteren naar eigen familie...
.... al is het moeilijk wanneer zoals nu een geliefd iemand uit het leven stapte ... die zo graag wou leven en iedereen liefhad, geboren met een glimlach op het gezicht, maar helaas misschien daarom benijd tot stervens toe, het pesten en de jaloezie moe ...
Voor er oorlog was, was er vrede! Voor haat was er liefde. Voor zelfzuchtige eerzucht was er dienstbaarheid. Er was schoonheid zonder einde, die nooit had moeten vervagen. Maar degenen die toen leefden, lieten zich in met een ziekelijke eerzucht en egoïstische hebzucht. Ze verlangden naar macht. Ze verlangden ernaar om meer te hebben dan ze hadden gekregen. Ze voerden oorlog. Mens doodde mens, vol razernij en afgunst, vervuld van de behoefte om zich de dienstbaarheid van anderen toe te eigenen. De liefde werd vermorzeld door de behoefte om te beschermen wat geen eigendom was. De mens negeerde de oproep om de weg van de Maker te volgen wiens banier vrijelijk geschonken liefde is, niet met geweld in bedwang gehouden en ook niet door onderwerping of loyaliteit van anderen geëist. Dat is de tekortkoming van de mens.
Ik moest een paar dagen terug aan mijn ondertussen lang overleden grootmoeder denken, toen ik twee dagen na elkaar drie uur onafgebroken onkruid had gewied tussen de fruitbomen van mijn vader. De man kan het jammer genoeg niet langer zelf. Maar hoe vaak heb ik de verhalen van 'meter' gehoord hoe ze met kapotte knieën en een stijve rug van het veld kwam, en dat dagen en weken - soms een ganse zomer in de blakende zon - en dat allemaal om het onkruid te wieden tegen een hongerloon. Slechts zes uur in twee dagen, en ik voel mijn knieën niet meer...
Er zijn negen emotieloze jaren voorbijgegaan sinds de held Rom voor het eerst het verboden bloed dronk dat bij hem een onbeheersbare hartstocht opwekte. Nu heeft hij een groep volgelingen verzameld die net als hij het bloed hebben gedronken - de enige stervelingen in een wereld van doden. Maar De Orde jaagt met een leger op deze levenden, terwijl verraad voor onderlinge verdeeldheid zorgt. De laatste vlam van hoop voor de mensheid lijkt langzaam uit te doven.
Het vraagt enige bladzijden en wat geduld om in te treden in dit bijzonder verhaal, maar eens je de sfeer hebt geproefd, wil je in één ruk doorlezen tot het einde.
Persoonlijk ben ik geraakt door twee invalshoeken, misschien niet door de schrijver bedoeld, maar je kan er moeilijk als lezer omheen. De beschrijving in het eerste deel doet denken aan de concentratiekampen en het uiroeien van bepaalde 'rassen'. Daarnaast kan ik me niet ontdoen van een a.h.w. een verborgen christelijke boodschap, zeker wanneer heet personage Jonathan het lettelijk heeft over: 'Ik ben gekomen om jullie een nieuw leven te geven, een koninkrijk van leven'.
Hoe dan ook is dit boek een wonderlijke vertelling!
... Maar nog altijd overal vluchtelingen waar dan ook ter wereld. Misschien even nadenken hoe goed wij het hier en nu hebben en ons herinneren wat onze ouders en grootouders moesten doorstaan, zeker in deze meimaand.
Ja, een foto zegt veel meer dan duizend woorden... Kun jij je voorstellen hoe het is zo te moeten rondtrekken met haast niets meer, en zonder uitzicht op een betere morgen?
Het tijdelijke, het genotvolle, de geschapen troost, alle objecten van de driften in feite, zijn ruimschoots gesorteerd en in geuren en kleuren steeds voor handen. Je wordt niet geconfronteerd met verleidingen, maar er mee om je oren geslagen en gestreeld, en om al je andere zintuigen. De bekoringsdichtheid in onze tijd en cultuur is ontstellend gestegen kun je zeggen. De kat is steeds op het spek gebonden waar hij ook kijkt of gaat. Dan is het al moeilijk de smalle weg te onderscheiden als men die kent. Maar door de afval raakt die weg steeds verder verwijderd van en uit het collectief geheugen. Wie zal dan nog gered kunnen worden?
Hoe moeilijk is het vandaag niet om definitieve beslissingen te nemen. We worden aangetrokken door het tijdelijke, we zijn slachtoffers van een trend die ons duwt in de richting van het vluchtige, net alsof we ons leven lang pubers zouden willen blijven. Laten we niet bang zijn om definitieve engagementen aan te gaan.
Het komt er niet op aan om zo maar alles te doen wat in je opkomt, je te laten overweldigen door passies, zonder nadenken van de ene ervaring over te gaan naar de andere en te doen wat de mode je voorschrijft. Vrijheid betekent niet dat je alles wat je niet zint, bij manier van spreken, zomaar door het raam weggooit.
Past in deze begindagen van mei waarop we de bevrijding herdenken...
In Flanders Fields ... In Flanders Fields staan de papavers rood onder het zwart gelid der houten kruisen. De leeuwerik vliegt tegen vuur en dood gevederd in de hemel van Diksmuide en zaait zijn lied tussen schrapnels en schroot. Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden nog levenden die liefhadden en streden voor dat schoon land waarvan wij zonen waren. Nu liggen wij alleen in Vlaanderens aarde, in Flanders Fields!
In Flanders Fields staan de papavers rood tegen de grijze schilden van de zerken. De wind waait als een boom boven het groot landschap tussen Langemark en Klerken dat zich beschermt gelijk een moederschoot. Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden nog levenden met leuzen en gebeden voor dat schoon land waarvan wij zonen waren. Nu liggen wij voorgoed in Vlaanderens aarde, in Flanders Fields!
In Flanders Fields staan de papavers rood als roest gespat over verminkte graven. De blauwvoet met zijn zuivere vleugels stoot tegen de hiërogliefen van de namen, de regen leest de zwarte letters bloot. Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden nog levenden almachtig aangetreden voor dat schoon land waarvan wij zonen waren. Nu liggen wij doodstil in Vlaanderens aarde, in Flanders Fields!
Anton Van Wilderode naar John Mc Crae uit: zachtjes, mijn zoon ligt hier, Facet 1988
Dinsdag 30 april: om 18.30 u.: eucharistie gevolgd de grote Mariaommegang.
Woensdag 1 mei: eucharistievierigen zoals op zondag met om 16 u. de eucharistie bij de opening van de meimaand met als voorganger Mgr. Jozef De Kesel, en opgeluisterd door koor Cantabile uit Dadizele.
In het weekend van 4 en 5 mei is de homilie door E.H. A. Decock, legeraalmoezenier. Zondag om 10 u zingt het zangkoor Sint Eligius uit Sint-Eloois-Winkel
Op 8 en 9 mei: (hemelvaart) is de homilie door E.H. D. Decuypere, Nationaal proost K.S.J.-K.S.A.-V.K.S.J en K.L.J. Donderdag om 10 u. zingt duo Siegfried Vervisch uit Ieper.
In het weekend van 11 en 12 mei: is de homilie door E.H. A. Monstrey pastoor van Dadizele. Zondag om 10 u. komt zangkoor Estrella uit Ledegem.
Zondag 12 mei gaat om 16 u. de diocesane gebedsnamiddag om roepingen door in de basiliek met Mgr. Jozef De Kesel.
In het weekend van 18en 19 mei is de homilie door E.H. B. Geryl, leraar klein seminarie van Roeselare en postulator van Dienaar Gods Pater Lievens. Zondag om 10 u hoort u zangkoor Cantabile uit Dadizele.
In het weekend van 25 en 26 mei is de homilie door E.H. P. Hallein, professor Groot seminarie Brugge. Zaterdag om 16 u. kan u luisteren naar zangkoor Sint-Jan uit Rollegem-Kapelle, zaterdag om 18 u. luistert koninklijke fanfare Ridder Janszonen uit Dadizele de viering op, op zondag om 10 u. is het de beurt aan koninklijk Gregoriuskoor uit Rumbeke.
Zondag 26 mei: bedevaart voor het Leven. tocht voor het leven: vertrek om 9 u. aan het station van Kortrijk. om 15.15 u. is er aanbidding en het geleide rozenkransgebed en biechtgelegenheid. om 16 u. volgt dan de eucharistie in concelebratie met alle aanwezige priesters met bijzondere beden ter bescherming van het Leven
Zaterdag 18 mei om 14.30 u. is er zieken-eucharistie met voor alle aanwezigen de gelegenheid tot ziekenzalving.
Vrijdag 3 mei om 20 u. is de bedevaartseucharistie van Landelijke Gilde-KVLV en KLJ. Vrijdag 17 mei om 20 u. is de bedevaartseucharistie van KAV-KWB West-Vlaanderen. Vrijdag 10, 24 en 31 mei om 20.30 u. is er eucharistie gevolgd door kaarsprocessie.
Basiliek
Rosarium
Van maandag tot vrijdag
om 7.30u eucharistieviering om 18.30u eucharistieviering
om 15.00u stille aan bidding en rozenkrans in de kapel om 16.00u eucharistieviering in de kapel rosarium
Elke vrijdagavond
om 20.u30 eucharistieviering gevolgd door kaarsprocessie
Zaterdag
om 7.30 u echaristieviering om 16.00u eucharistieviering om 18.00u eucharistieviering
Zondag
om 6.00u eucharistieviering om 7.00u eucharistieviering om 8.00u eucharistieviering om 9.00u eucharistieviering om 10.00u eucharistieviering om 11.00u eucharistieviering
om 16.00u eucharistieviering om 18.00u eucharistieviering
om 15.00u Mariale vesperdienst in de kapel
Inlichtingen: Pastoor: 056/ 50.91.50 ( tel en fax) email: andre.monstrey@telenet.be of pastoor@federatiemoorslededaizele.be onthaal kerk: 056/ 50. 52. 86
Maandag 15 april wordt pa met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Na dagen van onderzoek komt men tot de vaststellling dat men de oorzaak eigenlijk niet kan vinden van de plotse neergang van zijn gezondheidstoestand. Hij mag dan ook op donderdagavond 25 april - eigenlijk nog ziek en verzwakt - het ziekenhuis verlaten. Vrijdagavond 26 april word ma om 21.00 u via de MUG naar het ziekenhuis gebracht ... onderzoeken beginnen ...
Is dit een voorlopig zwarte streep onder een mooi leven van beide mensen, respectievelijk 86 en 83 jaar, nog steeds beiden aktief en eigen woning?! ...
De Donkere Toren is Stephen Kings onbetwiste meesterwerk en een van de grootste epische successen van de afgelopen twintig jaar. Een aangrijpende en spannende saga die een miljoenenpubliek vond en nog steeds nieuwe lezers trekt. Hoofdpersoon in dit magnum opus is Roland van Gilead, scherpschutter, zoeker naar de waarheid, avonturier en vogelvrijverklaarde. Volg Roland in deze moderne versie van de graallegende op zijn speurtocht naar het brandpunt van ruimte en tijd dat bekendstaat als de Donkere Toren. HET VERLOREN RIJK In Het verloren rijk ontmoeten we oude bekenden: de jongen Jake, de verloren ziel uit De scherpschutter, en Eddie en Susannah Dean, door de scherpschutter opgeroepen in Het teken van drie. Zij vergezellen Roland van Gilead, de laatste scherpschutter, op zijn speurtocht naar de Donkere Toren. Een pad vol gevaar en tegenstand, een reis door nachtmerries en vergane glorie. Zoals de verwoeste stad Lud aan de rand van het verloren rijk.
Om een trein te halen, moet je altijd de vorige missen ... dat troost me regelmatig en geeft me de tijd om te genieten van al die mensen op een station ...
Ja, moed was er nodig toen vader plots en met spoed werd opgenomen in het ziekenhuis. Moed en vertrouwen om deze periode SAMEN door te komen. En dit is ons gelukt. Mag ik, ondanks de kritiek die je te vaak - en soms terecht hoort op dokters - toch deze mensen eens danken voor de hardnekkigheid waarmee ze verder gezocht hebben naar de oorzaak van de plotse achteruitgang van de gezondheidstoestand van vader.... en hebben gevonden.
Dus aan alle zieken en nabestaanden: GEEF DE MOED NOOIT OP!
Januari 2012. Eline, achtien lentes oud, gaat haar grootmoeder helpen. Daar valt ze plots flauw en blijft er liggen. Gelukkig is haar vader daar ook die ze onmiddellijk naar de huisdokter brengt. Onddertussen was ze bijgekomen, werden bloedstalen genomen en kon ze gewoon naar huis en naar school de dag nadien.
Op die dag krijgt haar moeder telefoon van de dokter dat ze best zo vlug met de dochter op consultatie komt. Er werd acute leukemie vastgesteld en ze moest zo dringend mogelijk opgenomen worden in het ziekenhuis, het begin van een lange lijdensweg voor allen nabestaanden.
Met een afgesloten van schoolvrienden en verder in een isoleerkamer waar maar nu en dan iemand in steriele kledij mag langsgaan. Het leven van haar ouders wordt omgekeerd waarbij de moeder zelfs verlof moet nemen. De onrust van de grootouders is ook groot daar dit hun enige kleinkind is.
Er wordt beenmerg gezocht en ze komen al eerste bij haar broer terecht. Gelukkig is er een match, en zo liggen ze maanden later samen in een zelfde kamer, broer en zus. Deze jongee man heeft dus onverwacht al een grote ingreep moeten ondergaan.
Ondertussen krijgt Eline verder de klassieke behandelingen waarbij zo ook haar haren verliest. Nog erger wellicht is het feit dat meteen haar eierstokken werden weggenomen omdat ze de wens had ooit kinderen te krijgen. Deze worden dus veilig bewaard.
Gelukkig herstelt Eline vlug, mede doordat ze via cam de lessen kan volgen....
MAAR half maart 2013 woirdt vastgesteld dat de medicatie letterlijk aan haar bottten heeft gewreten. Professoren komen zelf langs om haar situatie te constateren en dringen erop aan dat ze zo vlug mogelijk een NIEUWE HEUP moet krijgen. Ja, je leest het goed.
Bye bye eerste paasvakantie8 Het moment dat ik dit schrijf en jij dat leest is de operatie aan de gang...
Hoe erg de gevolgen ook zijn voor de slachtoffers, uiteindelijk ging het om een relatief kleine aanslag met maar drie doden. Zo gebeuren er elke dag in Syrië of Irak. Maar hier in Boston is het wereldnieuws en regent het verontwaardigde reacties. Een Amerikaans leven is dan blijkbaar meer waard dan een slachtoffer in Syrië. Dat wakkert de negatieve gevoelens tegenover de Verenigde Staten aan en het vergroot de kans dat zo'n aanslag zich nog eens voordoet.'
is geen sieraad zoals je hoe langer hoe meer ziet in onze cultuur, of is het toch heimelijk willen zeggen wat diep in die jongeren leeft, ook al zijn ze niet langer kerkbetrokken?
Stel me geen domme vragen, Ik hou niet van die gein. Ik ben gewoon een tjoek-tjoek-trein. En dat zal ik altijd zijn. Als ik maar hard mag rijden, Onder de wijde blauwe lucht Dan blijf ik een blije tjoeke-tjoek Tot aan mijn laatste zucht.
Toen haalde ik mijn schouders op, wat ik kon het me - met enige moeite - wel voorstellen dat ik veertig zou zijn, maar vijftig? Nee. Zéstig? Nooit! Zestig kon gewoon niet. En als je negentien bent, moet je er ook zo over denken. Negentien is de leeftijd waarop je zegt: Kijk uit wereld, ik rook en ik drink en ik ga uit, dus ik zou maaar gauw opzijgaan - hier komt ik aan. Mijn zakken waren leeg, maar ik zat vol idealen, met dingen die ik wilde zeggen, anderen voor altijd veranderen. Er zat nog geen sliertje grijs in mijn haar. Maar toen ik een jaar of negendertig was, begonnen de moeilijkheden. Ik hoef daar niet uitvoerig over te schrijven. Jij die dit leest hebt ondertussen ook wel de man met de hamer ontgmoet, of werden kruisjes en kruisen op je weg geplaatst. Ik heb de mijne ontmoet. En hoe ouder je wordt, hoe gemener die vijand waarvan ik op mijn negentiende geen benul had. Maar ik vind het nog steeds een mooie leeftijd, want nu pluk ik de vruchten van de contacten toen gelegd ...Als jij dit toevallig als jongere leest, laat je dan niet door zogenaamd wijzere mensen iets anders op de mouw spelden, wan t dit is jouw mooiste tijd! Auch Ich war einmal jujng und schön!
Het uiten van minachting, vijandigheid of haat van het ene ras jegens een ander, voortkomend uit een gevoel van meerwaarde is volgens Vandale de definitie van racisme. Maar racisme is veel meer dan dat.
Omdat een woordenboekdefinitie ontoereikend is om een begrip als racisme te definiëren. Omdat ik niet meer wil geloven dat veelvoudig racisme een mens immuun maakt zoals een vaccin tegen een ziekte. Omdat ik niet meer wil horen dat racisme van alle tijden is en dat hij of zij ermee moet leren leven. Omdat ik racisme een menselijke stem wil geven. Omdat ik hoop dat anderen zich kunnen optrekken aan de herkenbaarheid. Daarom maak ik nu voor mezelf een balans op van wat racisme (voor mij althans) in het echt is. Voel je vrij om het lijstje aan te vullen. Stilletjes in je eigen hart, of openlijk naar de wereld, want ja, het mag.
Racisme is in je mens-zijn geraakt worden en dan denken of te horen krijgen dat het wel niet zo bedoeld zal zijn.
Racisme is het etiket slachtofferrol opgeplakt krijgen, zelfs wanneer je gewoon slachtoffer bent.
Racisme is twee keer nadenken voor je het benoemt omdat je bang bent niet gehoord te worden.
Racisme is op de speelplaats van je 8-jarige medeleerlingen te horen krijgen dat je naar je eigen land moet terugkeren, niet begrijpend wat dat betekent.
Racisme is je die voorvallen als twintiger heel duidelijk herinneren en nu pas beseffen hoe erg die woorden wel niet waren.
Racisme is geconfronteerd worden met je afkomst en geloof wanneer je eens een oplopende discussie hebt.
... En zo zijn we terug bij af, bij de aanvang van ons bloggen... Zeg maar bij de dingen die er echt toe doen. Ik overloop ze even met u zonder al te persoonlijk te worden.
Verleden week zaterdag hadden we met de familie een babyborrel bij mijn neefje die zijn tweede dochter aan de wereld wilde tonen. Er waren liefst 175 volwassenen - eerder jong -, en dan nog eens 45 kinderen, zeg maar kindjes tot zelfs borelingskes. Ik denk dat mijn moeder, de overgrootmoeder van het meisje de oudste aanwezige was met haar 83 lentes.
Helaas was mijn vader niet van de partij wegens ziekte. Wellicht één van de weinige keren dat moeder alleen moest gaan en hij ergens in silte treurde omdat hij er niet bij kon zijn. Maar vandaag 'moest' hij voor de zoveelste maal naar de oogarts ...
Terwijl ik hier een glas betere wijn drink, denk ik aan Kristof, een jonge man van 32 jaar die en tijd terug thuis kwam en zag dat de inboedel verdwenen was, samen met alle spaargeld. Je raadt het, zijn vrouw was er van door ... en hij nu maar werken om de schuldenberg en de vaste kosten weg te werken. Hij heeft naast zijn vaste baan nog een bijbaan gezocht, maar heeft dringend 5.800,- nodig. Klap op de vuurpijl: hij liet me deze avond weten dat zijn wagen de geest heeft gegeven.
Van wijn gesproken, ik kreeg een uitnodiging voor een 'exclusieve wijnproeverij' met een vijfgangenmenu voor de prijs vaan55,- . Ik had een paar mensen gevraagd of ze wilden meegenieten van dit festijn, maar gezien een dinsdag niet zo eenvoudig is om uitgebreid te gaan tafelen, konden maar twee mensen echt ingaan op de uitnodiging. Er moest wel vooraf betaald worden. Op zich allemaal geen probleem .... tot daarnet. Laten die gasten toch maar weten zeker dat ze 'eigenlijk al een ticket hadden voor Q-music'. Nog maar eens een staaltje van onze ego-wereld! Kijk, dit is in een notendop de echte wereld, die veel dichter staat dan mooie citaten en kleurrijke afbeeldingen hier. Maar wel de kern van de zaak. Ik wil jullie niet langer bezig houden, want ik weet uit ondervinding dat lange teksten niet worden gelezen ... Mar wie die jonge man wil steunen, wie me gezelschap wil houden voor het etentje op 16 april ... laat maar iets van je horen.
Hartelijk groetend, Maarten de Sint-Maarten blogland.
Af en toe raad ik een boek aan omdat ik het zelf goed vond. Normaal krijg ik daar geen reactie op wat ook niet de bedoeling is. Toch kreeg ik recent volgende mail n.a.v. bovengenoemde titel. Ik laat je die 'recensie' dan ook graag achter. Misschien herkennen mensen zich nu twee maal daarin en putten ze er vooral ook moed en troost uit.
Hoop dat je fijne Paasdagen gehad hebt !
Wat het boek betreft kan ik beginnen met een
WAUW !
Zij (Bieke Vandekerckhove)heeft als en ik fibro, niet hetzelfde want ik
ga hier niet aan dood.
Maar de gevoelens van eenzaamheid omdat je
maar beperkt dingen kan doen,
het zoeken naar een manier om je leven toch
zinvol te maken,
dat is zo herkenbaar. Ik heb haar boek in 3
keer uitgelezen en
heel wat strepen potlood gemaakt. Die dingen
ga ik zeker nog herlezen.
En JA je komt er gesterkt uit. Ik toch, omdat
ik de dingen ook zo voel.
Omdat ik ook zon vertrouwen heb in mijn
Herder.
Of iemand die nog niet veel is tegengekomen in
zijn leven, het ook
zo zal aanvoelen, dat kan ik natuurlijk niet
zeggen.
Maar als je in het boek begint, lijkt het
alsof je samen
al een ander boek gelezen hebt, en dit erbij
aansluit.
Ik kan het niet beter uitleggen.
Je mag de mail doorsturen.
Al had ik het boek in mijn boekenkast staan,
ik had dat idd NU
moeten lezen. Ben je dus (zoals zo dikwijls)
heel dankbaar voor de tip !
Vandaag, op deze mooie dag, dank ik u, God, dat u me dit laat meemaken. Ik maak van de gelegenheid gebruik om vergiffenis te vragen voor het feit dat ik je zolang genegeed heb. Vandaag klikt het weer tussen ons. Ik vergeef Jou en ik hoop Jij mij.
Spanning, actie, klassieke muziek een unieke mix die De Tiende Symfonie tot de Europese topthriller van deze zomer maakt
Ludwig von Beethoven, een van de grootste componisten aller tijden, stierf niet lang na het voltooien van zijn befaamde N egende Symfonie. Van zijn Tiende Symfonie bestaan niet meer dan enkele losse schetsen tenminste, dat is wat men altijd heeft geloofd
De Tiende Symfonie is een thriller met diepgang en intrige over het leven en de erfenis van een van s werelds meest invloedrijke componisten, verteld met Spaans temperament. Een verhaal vol klassieke muziek, spanning en actie dat zich afspeelt in twee van de meest sfeervolle hoofdsteden van Europa: Wenen en Madrid.
Als de politie van Madrid het hoofd vindt van de componist Thomas Cooper, die net een reconstructie van een deel van Beethovens Tiende had uitgevoerd, roepen de rechercheurs Mateos en Aguilar de hulp in van Beethovenkenner Daniel Paniagua.
Tegelijkertijd wordt er in Wenen een brief gevonden die van Beethoven zou kunnen zijn. De brief werpt nieuw licht op het leven van de componist en onthult een liefdesgeschiedenis die onze blik op deze beroemde componist voorgoed zal veranderen.
Dit is het begin van een opwindende en dodelijke speurtocht in Wenen en Madrid die leidt naar de wortels van Beethovens muziek en de compromisloze wereld van kapitaal en corruptie waar die mee ver weven is
Rond het middaguur
werd het donker in het hele land doordat de zon verduisterde. De duisternis
hield drie uur aan. Toen scheurde het voorhangsel van de tempel doormidden. En
Jezus riep met luide stem:
Vader, in uw handen leg ik mijn geest. Toen hij
dat gezegd had, blies hij de laatste adem uit.
Wie zichzelf kent, veroordeelt niemand en oordeelt over niemand.
Bieke Vandekerckhove
Bieke is een vriendin van mijn zus die lijdt aan een bijzondere zelfdzame ziekte die een totale aftakeling tot gevolg heeft. Maar door haar diep geloof ls zijn nog altijd onder ons. Meer nog, zij is velen tot bron van inspiratie, en dit o.a. door haar boek dat verleden jaar nog een prijs kreeg.
Voor de liefhebbers, Googel maar even haar naam. Je zal er gestekt uitkomen.
Op negentienjarige leeftijd wordt Bieke Vandekerckhove ziek. De diagnose is hard: de dodelijke spierziekte ALS. Levensverwachting: twee tot vijf jaar. Wat begin je dan met dat schamel restje leven? Omstandigheden brengen haar naar het Sint Liobaklooster in Egmond- Binnen. Ze leert er de spiritualiteit van Benedictus en het psalmgebed kennen. Het beïnvloedt haar leven voorgoed. Drie jaar later hoort Bieke dat de ziekte gestabiliseerd is, maar elk moment opnieuw de kop kan opsteken. Nu leeft ze al twintig jaar met ALS. Ze is getrouwd en heeft twee assistenten, die haar afwisselend helpen waar nodig. De afgelopen tien jaar kwam ze in contact met de stilte van zen. Ook die ontmoeting is beslissend. Haar boek geeft weer wat ze meemaakte, zag en proefde in de stilte van het leven: 'De benedictijnse spiritualiteit en het zenboeddhisme zijn de twee longen geworden waarmee ik adem.
Commissaris De Decker en zijn team slagen erin om een bende pedofielen op te sporen. Tijdens een spectaculaire inval wordt het netwerk ontmanteld. Jozef Michiels, babysitter, en Guy Helmont,leverancier van de 'waar', komen om het leven. Hubert Devroe, de spierbundel van de bende, ontsnapt. Maar als hij de zevnjarige Sylvie Vervoort, de enige nog levende getuige, wil vermoorden, wordt hij gearresteerd.
De eerste opdracht van Cel 5 lijkt een succes en iedereen is tevreden en opgelucht. behalve Fernand De Decker, want hij beseft dat de belangrijkste schakel ontbreekt: de klant. De Decker is vastbesloten het kwaad met wortel en tak uit te roeien, maar hoe dieper hij graaft, hoe meer hij wordt gedwarsboomd. Het onderzoek komt muurvast te zitten.
Dan doet Devroe een vreemd voorstel. Hij wil praten in ruil voor een dubieus verhaal in de pers. De Decker hapt toe en werkt zichzelf hierdoor zo diep in de nesten dat hij genoodzaakt is om onder te duiken. Cel 5 wordt opgeheven en de Belgische Staatsveiligheid trekt het dossier naar zich toe. Teamleden worden systematisch aangepakt, op een perverse manier in discrediet gebracht en de publieke opinie keert zich tegen hen. Familieleden worden bedreigd en geïntimideerd, getuigen geëlimineerd. De Decker probeert zijn mensen te herenigen, om samen het hoofd te bieden aan de dreiging. Ze moeten vechten om te overleven. Zonder wapens, teg
Het leven blijft gewoon doorgaan, ook als je niet langer
geluk hebt.
Ook als men al lang niet meer jong is blijft men
ongelukkig genoeg het gevoel van de jeugdigheid houden.
Behoefte aan liefde is er altijd, ook al neemt de kans
steeds verder af dat iemand je nog lief zal hebben of dat je iemand zult kunnen
liefhebben, en het buikpijngevoel van verliefdheid blijft altijd acuut
voelbaar.
Ware liefde en begeerte zijn weliswaar twee verschillende
dingen, maar ze zijn ook moeilijk los van elkaar te zien of van elkaar te
onderscheiden.
"... Hongerige man-vogel op leeftijd, wat haat ik
verlangen, wat velang ik naar genot, wat geniet ik van liefde, en hoe zwaar
moet het vallen om niet langer jong te zijn!"
Dat is het moment waarop je door gebrekkige oordelen
verliefd wordt op iemand die je lefde onmogelijk kan beantwoorden.
Als je in het verleden geen geluk hebt gehad in de
liefde, zul je de liefde niet weten vast te houden als ze zich aan je opnbaart:
het zal onmogelijk zijn er greep op te houden.
Beschaamd en gefrustreerd blijf je op je vaste plek. Zo
is het leven:
vrijwel voortdurend op je plaats zitten.
Een nest is er niet en er is niemand bij je, niet op
dezelfde rots en niet op dezelfde tak.
De omstandigheden van je hartstochten zijn veel te
onbeduidend om uitnodigend te zijn voor anderen. Dus blijf je daar maar zitten,
sluimerend en dromend, om je voor onheil te behoeden.
En ondertussen jeuken je vingers, wil je tong zich roeren
en sper je je ogen machteloos open...
Kreten van verlangen en van pijn doen je oren tuiten.
Niemand die het hoort.
.... en toch heb ik liefde altijd hoog ingeschat ...
Kijk, als ik hier straks even om de hoek van het hotel loop er ligt een fiets op de straat, dan zet ik 'm overeind. Geleerd van mijn vader. Als een jongere mij dat ziet doen, roept hij: "Laat toch liggen, loser." De wellevendheid is de deugd van de loser geworden.
ik begrijp die mensen echt niet
meer....ze zitten wel alles te volgen om zo snel mogelijk en om ter eerst hun
vergif de wereld in te spugen via allerlei twittertoestanden en
reactiemogelijkheden in de media... Ik vond deze mail heel terecht van een blogvriendin, want ik hoorde op de radio gisteren nog van "onze lieve madammen' hoe er zich één van hen zich had geërgerd dat het tv-nieuws zo lang had geduurd .. om dan uiteindelijk 'hem te zien staan', waarmee ze bedoelde onze nieuwe paus!
Niemand is toch verplicht te kijken; er wordt al zo vaak gezapt, maaar blijkbaar was haar drang naar sensatie groot genoeg om toch iets in haar programma van de volgende dag kwijt te raken, en dt tn koste van haar geliefde tv-soap!
Actie, avontuur en archeologie een denderende avonturenthriller om in één keer uit te lezen.Als Daniel Knox een van de Dode Zeerollen op het spoor is gekomen, stuit hij bij Alexandria op een eeuwenoude tempel die clandestien wordt opgegraven door evangeliserende christenen. Een achtervolging mondt uit in de ontvoering van zijn partner, Gaille Bonnard. En de enige manier om haar te vinden en te redden is door een van de grootste onopgehelderde raadsels van de antieke wereld op te lossen. Egyptische tempels, de Dode Zeerollen, wilde achtervolgingen, loeiende jeeps in het hete woestijnzand en het geratel van machinegeweren Will Adams windt er geen doekjes om. Exodus is zijn tweede roman over archeoloog Daniel Knox en wederom levert hij een spannende en vermakelijke avonturenthriller af.
Hierbij ontdek je ook de linken naar de christelijke wortels.
in de lente ...maar ook vandaag, 14/03/2013, is het opnieuw sneeuwruimen.
Het mooie is eraf, en dat merk je ook in blogland. Waar men rijkelijk strooide met winterlandschappen op diverse blogs, heeft men daart nu echt geen behoeft meer aan. Ik ook niet!
We kunnen in blogland zeker niet voorbijgaan aan de keuze voor een nieuwe paus die blijkbaar de harten van velen gestolen heeft door zijn eenvoud en zijn lach, door zijn gebed ook!
Was onze Kardinaal Godfried Danneels soms een aangever? Staat toch op de eerste plaats.
Ik heb geen oma, zegt Henkje tot zijn vriendinnetje. Mijn oma is, geloof ik, dood. En de andere weet ik niet. Ik heb alleen maaar boekjesoma's. Me't knotjes en ronde brilletjes. Die zijn heel anders. Die breien ook altijd kousen.
De oma van zijn vriendinnetje kijkk Henkje aan. "Wacht", zegt ze,"ik heb een plannetje. Vanaf nu ben ik ik ook een beetje jouw oma. Is dat goed?" "Echt waar?" vraagt Henkje. "Echt waar", zegt oma en ze geeft Henkje een kus, om te laten zien dat het echt waar is.
Uit 366 Hoorbellen, samengebracht door Jos Gregoire sdb
J'ai souvent
remarqué chez les chrétiens une certaine gêne à parler de sexualité, et en
particulier de désir sexuel et d'érotisme. Ils sont souvent
"coincés", comme s'il s'agissait là de quelque chose
d'"impur" et de moins beau que l'amour fraternel (le fameux agapè)
ou d'amitié (philia) . Pourtant Dieu nous a créé avec ce désir.
C'est ce désir qui nous pousse à vouloir nous unir à l'autre dans un mouvement
qui nous décentre de nous-mêmes. Voulu par le Créateur, comment ne pas en
conclure, comme dans la Génèse, que "Dieu vit que cela était bon" ?
Benoit XVI lui-même évoque
l'importance de l'eros dans sa très belle encyclique "Dieu est amour" qu'il vient de
publier. Le définissant comme " lamour entre homme et femme, qui ne
naît pas de la pensée ou de la volonté mais qui, pour ainsi dire, simpose à
lêtre humain" (autrement dit instinctif), et ailleurs comme
"l'amour ascendant" (par opposition avec l'amour descendant qu'est
l'agape), l'évêque de Rome va jusqu'à dire que "leros veut nous
élever «en extase» vers le Divin, nous conduire au-delà de nous-mêmes".
Oui, vous avez bien lu, c'est bien Benoit XVI qui s'exprime ainsi, même s'il
restreint cet amour au couple homme-femme! Personnellement, je pense qu'il n'y
aucune raison de ne pas étendre cet "amour sensuel" (autre terme
désignant l'eros dans l'encyclique) aux relations de même sexe.
Purifié et discipliné, l'amour eros n'est donc pas mauvais en soi. Au
contraire, il donne à l'homme "un certain avant-goût du sommet de
lexistence, de la béatitude vers laquelle tend tout notre être".
Il doit cependant être équilibré avec l'amour agape qui cherche le bonheur de
l'autre et qui est même prêt à se sacrifier pour lui. Alors, oui à l'union
sexuelle vécue dans le don de soi comme voie vers Dieu!
Jaren lang verwachtingen geprobeerd verwachtingen te beantwoorden
Altijd weer de rol gespeeld.
Een rol, waarvoor ik uit mezelf nooit gekozen zou hebben.
Maar ik wilde niet teleurstellen
Kostte wat kost wou ik geaccepteerd worden, totdat het niet meer acceptabel was
voor mijzelf.
Zeker, ik functioneerde uitstekend.
Maar mijn indentiteit werd steeds vager.
Wat betekende ik zelf nog???
Als ik in de spiegel keek - schrok ik.
Wie was dat mens?
Uit mijn rol gestapt.
Onzekerheid, verwarring, verwijten.
Zo kende men mij niet.
Een nieuwe vrijheid aan het bevechten
De vrijheid om mijn eigen weg te gaan, mijn ware gezicht tonen.
Je losmaken, terugtrekken,
voordat je jezelf kwijt raakt.
Luister naar de taal van je lichaam
Het verhaal van je hart!!
Ik had ook andere wegen kunnen gaan
Sommigen waren heel verleidelijk
Velen, begrepen mij niet, konden mij niet volgen.
Telkens moest ik mij verantwoorden
Maar deze weg, was de enige mogelijkheid voor mij
Ik wilde mijzelf niet meer verliezen
Het kompas van mijn hart, wees in deze richting
waar ik zou uitkomen, ik zou wel zien.
In ieder geval werd het geen doodlopende weg.
Hoe hij ook liep, stap voor stap realiseerde ik mijn bestemming.
Ik blijf er mens bij, alleen maar mens
Gaandeweg groeide mijn indentiteit, werd ik steeds meer mens!!!
De andere wegen, het zou verraad zijn geweest
Verraad, vooral aan mijzelf, maar ook aan de anderen
Weten waar mijn kracht in schuilt
Niet in geweld maar in tederheid.
Niet in haat maar in liefde.
Tot iets groots in staat te zijn.
Het talent om mens te zijn, alleen maar mens.
Een hartverwarmend mens.
Ik begraaf dit talent niet,
dan begraaf ik mijzelf!!!
Ik spreek een taal die een weldaad is.
Woorden, voedzaam als brood, lavend als wijn
Lavend en voedend een anders hart en die van mijzelf.
Ik vier dat ik er ben.
Van grote betekenis mag ik zijn.
Dan beteken ik
wat ik beteken voor de ander.
Veel, zeer veel, ben ik waard!!
Elkaar niet afbreken maar opbouwen,
elkaar niet ontmoedigen maar inspireren.
Elkaar tot licht en vreugde zijn.
Geloof en vertrouwen in die ander.
Onvoorwaardelijk, onbaatzuchtig liefhebben van die ander.
Verwacht veel van die ander
Doe een beroep op zijn goedheid,
zijn creativiteit, zijn warmte.
Raak zijn ziel, zoals hij jouw ziel raakt
maar cijfer jezelf daarbij niet weg, vergeet je eigen ik niet.
Ieder mens is er één.
Die ander
schat hem naar zijn waarde.
Verwacht niet, wat hij niet is
ieder mens heeft zijn waarde.
Maar ook jij!!
Neem dat recht op je eigen waarde
het prachtigste zal je dan bereiken.
Neen, dit is niet de titel van het boek, maar wie het nieuws volgt over de kasteelmoord op vandaag zal zich meteen herkennen in deze spannende thriller 'PERVERS' van Bogaerts.
Hier alvast een koude samenvatting.
De brand in het kasteel van de excentrieke graaf Von Bonnerstorff legt een verleden bloot dat bol staat van passie en bedrog. Die brand was slechts een wreed sluitstuk in een reeks misdaden waarbij onder anderen een universiteits professor en een luxe callgirl werden vermoord.
Om die misdaden op te lossen moet commissaris Bottu een wereld vol schijn binnentreden. Hij stoot daarbij op een berg raadsels: mysterieuze inkervingen op bomen, cryptisch woordgebruik, mensen met een dubbelleven.
Al vlug beseft de commissaris dat hij zich niet mag laten meeslepen door een decor waar ook de Russische maffia voet aan de grond heeft en waar internationale kunstzwendelaars over lijken gaan. Voor de eerste keer in zijn carrière begint hij aan zichzelf te twijfelen.
Bogaerts is een schrijversduo, bestaande uit vader Willy en zoon Steven. Ze kiezen steeds voor Leuven als het fascinerende decor voor hun misdaadromans. Zij schreven samen de opgemerkte thrillers Blik vol passie, Het intieme verlangen, Amnesia en Het escortmeisje.
'Spannende thrillers waarin allerlei mysterieuze moordzaken worden ontrafeld. Een echte aanrader!' Marco Borsato
Martin Luther King: 'There comes a time when one must take a position that is neither safe, nor politic, nor popular, but he must take it because conscience tells him it is right.' Forget all the drama. Vote or what's right!
Een popzanger hield
een pleidooi voor de oprichting van een Ministerie van Liefde.
Alle wetsvoorstellen in het land zouden eerst de goedkeuring moeten krijgen van
dit ministerie, zoals er tegenwoordig ook eerst een milieueffectrapport moet
komen
voor een weg wordt aangelegd of een bedrijf zich ergens mag vestigen.
En, zei de jonge spreker, elk wetsvoorstel waarvan het niet zeker is dat het
de liefde tussen mensen bevordert, moet door dat Ministerie van Liefde
afgeblazen worden.
In plaats van subsidie te geven aan wetenschappelijk onderzoek naar allerlei
bizarre dingen, moeten flink wat middelen vrijgemaakt worden om op
wetenschappelijke wijze
de oorzaken op te zoeken van het ontstaan van jaloezie, hebzucht, egoïsme en
materialisme. Daar zal ons land pas mee gediend zijn, besloot de popzanger met
een lichte twinkeling in zijn ogen.
Het is belangrijk dat jullie de zin inzien van discipline en versterving. Maar belangrijker is het om de grenzen die de natuuur stelt, te kennen. Om te berieken wat je wil, is het niet nodig die grenzen te schenden.
Tip in de vastentijd, maar evenzeer daarbuiten; ik denk hierbij maar aan de sport ...
Elke poging je aan pijn te onttrekken leidt tot zelfbedrog, zei hij. Je moet verdriet niet willen dempen. Je moet het recht in de ogen kijken, doorvoelen en ...je niet laten aanpraten dat dit ongezond of excentriek is. De wereld is van pijnvrees doordrongen. Nadat elk lichamelijk pijntje met pillen en therapie is bestreden is nu de zielenpijn aan de beurt. Afblijven, zeg ik je!
Ik kom eraan. De ene voet voor de andere. Het grind knerpt onder mijn schoenen. Een steentje spat weg. Hoor je me al? Voel je me al? Je kijkt achterom. Je ziet me niet. Nog steeds niet. Ik vergeef het je. Ik ben vlak achter je. Er verschijnt kippenvel op je huid. Je denkt dat het een briesje is dat kietelt in je nek. Maar het is mijn adem die je zachtjes tegen de haren instrijkt. Nog even en dan ben je eindelijk van mij."
Naomi van Heest heeft het helemaal gehad met mannen. Ze laat zich dan ook slechts met moeite overhalen door haar beste vriendin Sonja om weer eens een avond flink te gaan stappen. Zodra ze de discotheek binnen stapt ziet ze hem; een onweerstaanbaar aantrekkelijke man met ijsblauwe ogen en donkere krullen. Zijn ogen houden haar gevangen en ontsnappen is onmogelijk. Geheel tegen haar principes in gaat ze met hem mee. De intense chemie tussen hen vertaalt zich in een meer dan bevredigende vrijpartij en vanaf dat moment zijn Naomi en Stefaan onafscheidelijk.
Maar wie is Stefaan en wat wil hij van haar? Hij trekt aan en stoot af, gaat grenzen over die hij zou moeten respecteren en lijkt letterlijk haar gedachten te kunnen lezen. Toch blijft Naomi doof voor de waarschuwingen van Sonja en ze laat zelfs toe dat Stefaan een wig drijft tussen haar en haar beste vriendin. Wanneer eindelijk de schellen van Naomis ogen vallen, lijkt het te laat om zich nog te kunnen ontworstelen uit Stefaans ijzeren greep
Gegevens Titel: Weerloos Auteur: Kim Moelands Formaat: 14 x 21,5 Uitvoering: paperback met flappen Omvang: 320 paginas ISBN: 9789044326543
'Mijn koffie werd koud en mijn hart klopte als een bezetene tijdens het laatste hoofdstuk. Ga ik lekker verder niets over zeggen Je moet het gewoon lezen.' Diane Kooistra,
FORBIDDEN LOVE...is one of the most powerful love...that's why STOLEN KISSES tastes the best... for those in love... for those searching for love...for those someone who misses their love.... for those who need love n for those who wants love... for those who values n cherishes love..
Echte vriendschap betekent toch dat je elkaars keuzes respecteert, ook als die keuzes niet de jouwe zijn. Dat je elkaar de vrijheid gunt om een eigen weg in te slaan, zonder veroordelend te zijn. Zo wil je toch samen gelukkig zijn?
Ingepalmd, verleid, er willen bijhoren of in slechtste geval weerloos worden als een kind.
De grote geleerde Maslow had daar een mooie theorie over die ik in vier korte kapstokken weergeef.
Er zijn vooreerst de LICHAMELIJKE BEHOEFTEN. Even aangeraakt worden en je lichaam begint te screeuwen om meer.
In een tweede fase wordt jouw ZEKERHEID EN VEILIGHEID bewerkt. Je geeft de ander de indruk dat je enkel en alleen bij hem/hjaar veilig bent ...'Je zult je nooit meer kunnen voorstellen dat je het ooit zonder mij hebt gesteld'.
Zo komen we bij fase drie die uit voorgaande voortvloeit: BEHOEFTE AAN SOCIAAL CONTACT. Vriendschappen van weleer vallen uit elkaar; je verliest al je contacten en bent nu enkel op die ene ware(?!) gericht. Of hij je nu echt liefheeft of enkel een spel speelt zal pas veel later blijken. Jij voelt je in elk geval NU goed!
En dan volgt automatisch de fase van WAARDERING EN ERKENNING.Twee dingen waar een mens zo een behoefte aan heeft. 'Ik zal je prijzen en bemoedigen'.
De bekroning van deze reis is de ZELFONTPLOOIING. Je vliegt door de wereld op vleugels, maar de vleugels die ik voor je heb gemaaakt.
Stort maar neer vogeltje, ik zal je liefdevol opvangen en koesteren onder mijn vlugels.
De voorzitter van de Pauselijke Raad voor het Gezin wees erop dat de kerkelijke
leer voorschrijft dat elke vorm van onrechtmatige discriminatie van
homoseksuelen vermeden moet worden. Zij hebben dezelfde waardigheid als alle
kinderen Gods, aldus mgr. Paglia. De katholieke Kerk zou volgens hem meer
moeten doen om homoseksuelen te beschermen tegen discriminatie in landen waar
hun geaardheid strafbaar is. Homoseksualiteit is nu in ca. 20 à 25 landen
verboden. De Kerk moet proberen om daar verandering in te brengen. De echte homofiele mens is de persoon die de ander namelijk onvoorwaardelijk LIEF WIL HEBBEN!
"Zwart voor zijn ogen. Schimmige contouren doemen op. Hij hoort een zacht gezoem op de achtergrond. Waar is hij? Voorzichtig draait hij zijn hoofd naar het geluid. Vanuit een apparaat lopen roodgekleurde slangen naar een doorzichtige zak die half gevuld is met rode vloeistof. Bloed? Zíjn bloed?"
In een Utrechtse discotheek raken tientallen jongeren plotseling dodelijk ziek na het gebruik van de mysterieuze partydrug ELF. In het Academische Medisch Centrum Midden vecht bloeddokter Floor van Schaik voor hun levens. Terwijl het dodental oploopt, wordt hun bloed geanalyseerd door het commerciële bedrijfje Future Medical Blood dat elders in het ziekenhuisgebouw is gevestigd. Floors chef Victor de Kauw lijkt alle vertrouwen in FMB te hebben, en des te minder in haar. Wanneer De Kauw probeert Floor op non-actief te stellen, besluit ze om s nachts in het lab van de Utrechtse bloedbank zelf wat proeven te nemen...
Gegevens Titel: Verdieping X Auteur: Kim Moelands Omvang: 320 paginas ISBN: 9789400502246 Prijs: 19,95 Uitgeverij: AW Bruna Verschijningsdatum: 13 november 2012
Paus Benedictus XVI stelt vast dat op sociale netwerken ook nu al vaak over geloof wordt gesproken. Dat illustreert het belang van het geloof voor de samenleving. De figuur van Jezus Christus biedt het radicaalste antwoord op de vragen van de mens over liefde, waarheid en de betekenis van het leven. Die vragen ontbreken ook niet op de sociale netwerken. Benedictus XVI beklemtoont nog dat deze sociale netwerken mensen samenbrengen en kunnen bijdragen tot nieuwe vormen van dialoog.
Het is inderdaad hard als je iemand in je hart hebt gesloten, maar die je nooit in jouw armen zult kunenn sluiten. En dat in de breedste zin van het woord; maar natuurlijk denken we dan meteen aan de geliefde die aan de andere kant van de wereld woont. Of misschien die onmogelijke liefde omwille van niet mogen en/of niet kunnen en toch zo weten dat beiden zo elkaars hart hebben gestolen, en niet voor even. Je ziet zo vele mooie foto's en spreuken, liefdevolle powerpoints passeren, maar nooit kan je deze aan die ene sturen. Ja, het is hard maar het biedt ook troost dat die andere er altijd is, zelfs slechts virtueeel. Ik denk ook aan mensen die hun kind noit meer in hun armen kunnen sluiten omdat het andere wegen koos, of door derden daartoe werd gedwongen. Vaders en moeders aan het front. ... De geliefde die naar de overkant is ... Maar is juist liefde dan niet op zijn mooist, zijn sterkst?
Ben ik dat? Misschien wel, maaar naast leeuw als mijn horoscoop zag ik tot mijn aangename verrassing dat ik misschien vooraal de pelikaaan ben. Hij staat voor altruïsme, barmhartigheid en hulpvaardigheid. Je vindt hem ook als symbool in Bijbelse taferelen waar de vogel zijn eigen borst kapot pikt om anderen voedsel te geven. In elk geval een mooie gedachte. En zo goed aansluiten bij wat ik als 'salesiaans' iemand mag zijn, er zijn voor anderen, al moet ik soms wat meer aan mezelf denken, maar ja ik ben nu éénmaal altruïstisch ingesteld; meteen doorgeven wat ik zelf kreeg.
Er is geen vrouwtje zo arm, of ze maakt haar pannetje warm.
Deze spreuk verwijst naar de traditie om op Maria Lichtmis pannenkoeken te
eten, een traditie die je op vele plaatsen in Europa terugvindt. De ronde vorm
van de pannenkoeken zou verband houden met de ronde vorm van de zon, die vanaf
nu duidelijk krachtiger wordt. De traditie zegt dat wie pannenkoeken met
Lichtmis eet, een voorspoedig jaar zal hebben.
Op 2 februari vieren wij het feest van "Lichtmis". Althans de ouderen onder ons want we vrezen dat vele jongeren van deze generatie amper of nooit van Lichtmis hebben gehoord. Uit 'onze' catechismus van weleer hebben we onthouden dat "Lichtmis" eigenlijk "Maria-Lichtmis" heette en refereerde aan de opdracht van de erg jonge Jezus in de tempel van Jeruzalem. "Lichtmis" werd ook steevast gelieerd aan de terugkeer van het licht na de donkere maanden december en januari én aan het einde van een strenge winter.
En zeker nu zijn beeld, met daarin zijn overbljfselen verwerkt, doorheen de lage landen trekt, kan, ik niet anders dan een paar foto's achter te laten. Waant ook voor mij is hij een blijvend voorbeeld net als mijn patroonheilige Sint-Maarten, die het opnam voor wie het met veel minder moesten doen, met zij die werden uitgestoten. Het is dan ook mooi hoe in dit beeld Don Bosco zich laat omringen met kinderen die naar hem verlangen, bij hem een thuis vinden. Het is vooral aangenaam te weten dat op de dag van vandaag zijn werk wordt voortgezet in ontelbare scholen.
De relikwieën zijn verwerkt in zijn opgeheven arm.
Het doet me dan ook deugd dat nog meerdere bloggers me aanspraken en me lieten weten dat ze zelf één of andere bijzondere herinnering hebben aan Don Bosco.Zelf mocht ik ooit een wereldcongres meemaken en daar kregen we de opdracht mee het opvoedkundig werk door te geven in de maatschappij en in de Kerk. Iedereen kan dat op zijn eigen manier invullen, maar nu denk ik heel concreet terug aan de jonge man die ik vorig jaar even mocht begeleiden. ...
April 1982. Kris was een stil jongetje zonder vader en zonder vrienden. Dit maakte hem het ideale slachtoffer voor een groepje leeftijdgenoten die hem onderwierpen aan een reeks gruwelijke pesterijen. Kris pleegde zelfmoord. Hij werd niet ouder dan dertien jaar.
September 2006. Politie-inspecteur en toegewijde vader Halvor Heming wordt heen en weer geslingerd tussen zijn drukke gezin, zijn werk en zijn eigen verleden wanneer een raadselachtige seriemoordenaar op verschillende plekken in Oslo zijn dodelijke handtekening begint te zetten. Het lijkt erop dat de moordenaar een zorgvuldig patroon volgt. Wie is hij?
Erg goed boek. Zeer ontroerend en toch ook heel spannend. Goed plot met op een vreemde manier toch nog gerechtigheid voor wat er allemaal gebeurd is in het verleden.
het was een aanleiding voor velen terug de ezel van zolder te halen. trouwens, wie zo iets wil maken mag dat gerust doen. ik heb nog een mooi plaatsje in huis daarvoor. gewoon aanmelden waarvoor dank!
Wil mij beschermen opdat mijn groei naar God vandaag op geen enkele wijze ook zou worden belemmerd door enig obstakel dat mijn pad kruist, hetzij enige negatieve invloed die binnen mijzelf werkt, hetzij enige negatieve invloed van buitenaf.
Wil mijn hart en mijn ziel zuiveren, opdat ik volkomen voor U ontvankelijk kan worden.
Schenk mij Uw kracht van gelijkmoedigheid en blijmoedigheid, en verleen mij Uw machtige bescherming, opdat niets dat niet met U verenigbaar is, mij zou kunnen raken.
Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de straten van zijn stad. Niemand weet wie zij zijn, hun spookachtige aanwezigheid veroorzaakt angst en onrust.
Als ze uiteindelijk worden opgepakt, wordt in hun bagage het bewijsstuk van een gruwelijke misdaad gevonden. Stukje bij beetje ontrafelt Pontus Beg de toedracht, en daarmee de geschiedenis van hun helletocht. De barre reis van de migranten raakt gaandeweg het onderzoek verweven met de ontdekking die Pontus Beg doet over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van Michailopol, leert hem de werkelijkheid kennen over zichzelf. Zijn plaats in de wereld is een andere dan hij altijd heeft gedacht.
Dit zijn de namen is een waar kunststuk: Tommy Wieringa weet de duistere binnenwereld van de mens met humor en wijsheid te verbinden aan de grotere thematiek van immigratie, de vraag naar wie wij zijn, en of verlossing mogelijk is.
Het mag geen nobele kerstwens blijven, noch wat we elkaar soms toewensen bij het nieuwe jaar. Maar Vrede moet een jaar lang een werkwoord worden. Vrede met jezelf, vrede met en in de familie, vrede met de buren, vrede in gemeente en parochie, vrede in dit land, VREDE waar dan ook ter wereld!
Een onvoltooid verlangen, maar een blijvende hoop! Laat ons er samen aan werken, elk op zijn plaats, op zijn manier!
Geluk vind je alleen in
jezelf Zo hard gezocht naar je geluk, naar iemand die je goed kan laten voelen,
maar steeds liep het weer stuk, weer verloren in je doelen. Ben er achter
gekomen, dat een ander je nooit gelukkig kan laten zijn, want dat zijn alleen
maar zinloze dromen, als je niet eens gelukkig met jezelf kunt zijn. In de
stilte van jezelf, bezit je een waardevolle kracht, niet langer medelijden met
jezelf, omdat je niets meer van een ander verwacht. Wees blij met wie jezelf
bent, en leef je eigen leven, vertrouw op jezelf, in het stilste moment, dat is
wat jou geluk kan geven.
Een druppel viel. Zij hart kromp. De rimpeling op het water
stierf weg. Hij zou zich willen uitkleden, de treden afdalen tot op de bodem
van het oude bassin, zijn lichaam onderdompelen, het reinigen van het vuil van
de wereld. Zelfs van het vuil dat er niet afging, zou hij zich schoonwassen.
Een nieuwe ziel. Daar diep in de aarde, bij het magische water, leek
zoiets werkelijk mogelijk. Wat een aangename troostende gedachte Zijn oude
ziel afleggen, dat rafelige, versleten ding, er een nieuwe voor in de plaats
krijgen. Wie wilde dat niet? Wie zou zoiets afwijzen?
Het was in Jerusalem jaren terug. Na de verplichte bezoeken te hebben afgelegd was er een pauze en ik herinner me nog dat we in een rij naast elkaar op de trappen zaten. Een soldaat, zwaar bewapend, kwam zomaar tussen ons door zitten. Wellicht blij eens ander gezelschap te hebben. De man werd dan ook door allen meermaals gefotografeerd.
Vijf sterren .... dat verdient deze mooi geschreven thriller waar je even terug reist in de tijd waar alles zo veel rustiger was of toch leek. Een aanrader in deze koude dagen! Winterliteratuur!
Antwerpen, juli 1566. Op een verlaten plek buiten de stadsmuren wordt het lijk van Johanna Vermaelen gevonden door haar schoonbroer Gianni en zijn minnares. Toeval? De schout denkt van niet. Gianni staat onder verdenking, maar het onderzoek loopt vast. Tot zijn zakenpartner Maarten het onfrisse verleden van Johanna Vermaelen ontdekt. En Johanna is niet de enige met een geheim: ook Caroline, de minnares van Gianni heeft een verborgen agenda. Maarten raakt verstrikt in een web van ketterij, verraad en wraak. Zijn speurtocht naar de dader leidt hem van de werkplaats van Plantin naar de geheime schuilplaatsen van ketters.
Een historische thriller, met de nadruk op thriller. Historische personages en gebeurtenissen spelen wel een rol, maar blijven op de achtergrond en lopen niet in de weg van het verhaal. Spannend, leuk geschreven, en een verrassende ontknoping. Zeker de moeite waard.
Ook al had je elkaar nog maar pas het beste gewenst ..
Laten we niet
omkijken in boosheid of vooruitblikken in angst, maar bewust om ons heen zien in het hier en NU.
... dan kan het toch gebeuren dat je deze wensen hardvochtig in je gezicht gegooid krijgt ..al was het maar omwiille het slechte karakter van de ander...
Je kan een jaar afsluiten en een nieuw openen, maar er zijn dingen die niet voorbijgaan. Zo kon je in mijn blog lezen hoe ik een jongeman nabij mocht zijn in goede en slechte tijden. Hij noemde me 'zun papa' ... Hij was eigenlijk een beetje zoals de jongen in dit verhaal. O, hoe heb ik mijn 'zoon' soms gehaat, vervloekt ... en toch ... ja, lees maar verder.
En belooft gij uw kind trouw te blijven, waar het ook
moge gaan,
steeds indachtig dat het uit God geboren is?
Dat is de derde vraag aan doopouders in onze kerk.
De moeilijkste, zeggen die doopouders vaak.
Ik knik dan, en vertel nog wel eens het verhaal
van die jongen in het Alkmaarse Huis van Bewaring.
Hij had het nodige op zijn kerfstok,
een gruwelijke affaire was het,
de kranten stonden er vol van.
Toen het vooronderzoek was afgesloten,
mocht hij voor het eerst bezoek ontvangen.
Zijn vader weigerde te komen,
hij wilde die jongen niet meer zien.
Hij is mijn zoon niet meer, zei die vader
en ik kon me dat wel voorstellen.
Zijn moeder kwam wel, en om het voor haar en voor die
jongen
misschien iets gemakkelijker te maken,
was ik in plaats van een bewaarder bij dat eerste bezoek
aanwezig.
Het was hartverscheurend.
Toen de bezoektijd voorbij was, werd de jongen weer gehaald.
Ik kom zo bij je op cel, zei ik,
want ik wilde eerst even die moeder uitlaten, al die
deuren door.
Deur open, deur op slot, deur open, deur op slot,
deur open, deur op slot,
al die sluizen voordat je weer buiten bent,
onder de bomen van de Alkmaarder Hout.
De moeder en ik liepen door de holle gang.
U hebt het zeker wel gelezen in de krant? zei ze.
Een grote volksvrouw. Ze zag er slecht uit.
Ja, zei ik. Afschuwelijk.
Het is allemaal waar, zei ze.
Ik dacht: wat dapper, om het niet te ontkennen
en om de schuld niet af te schuiven op verkeerde vrienden
of zo.
Het is allemaal waar. Maar het is toch mijn jongen.
NICO TER LINDEN. Kostgangers. Balans, Amsterdam, 2001, p. 218-219
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Misschien voor jullie beter gekend onder de naam 'Eigentijdse Jeugd'.
Of is er een vijfde evangelie? Maarten.
"Zwart voor zijn ogen. Schimmige contouren doemen op. Hij hoort een zacht gezoem op de achtergrond. Waar is hij? Voorzichtig draait hij zijn hoofd naar het geluid. Vanuit een apparaat lopen roodgekleurde slangen naar een doorzichtige zak die half gevuld is met rode vloeistof. Bloed? Zíjn bloed?"
