Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
In het afgelopen jaar heb ik me misschien nogmaals te veel gefocust op mensen die weinig aandacht krijgen, en dat is ook goed, maar dat kan je maar (volhouden) door ook echt eens tijd te maken voor goede vrienden. Vrienden bij wie je helemaal jezelf kan zijn. Aan wie je kan toevertrouwen wat je pijn doet - misschien de ontgoocheling omdat je niet bereikte bij deze of gene waar je zoveel hebt in geïnvesteerd; of omwille van de diepe pijn die velen tten diepste hebben geraakt - ook ondergetekende - bij wat in het bisdom Brugge gebeurde, en verder uitdeinde over gans Vlaanderen ... -en wat je gelukkig maakt. Het zijn inderdaad slechts bepaalde dingen die je écht met je goede vrienden kan delen, zonder schaamte.
Het zijn die vrienden op wie je kan rekenen; die vrienden, al hadden ze niet echt tijd, die straks graag met jou de overgang van oud naar nieuw willen vieren. Het is pas wanneer je zelf deze warmte ondervinden mag, dat je ook weer kan openstaan voor die anderen die schreeuwen om aandacht, een aanraking, een woord van hoop.
Neen, er is niets verkeerds aan om jouw beste vrienden te koesteren. Vriendschap en liefde ... weet je wel.
Aan allen alvast een mooi en deugddoend blogjaar gewenst!
Aansluitend bij het blogbericht van gisteren kunnen we dit misschien nog het best vertalen in deze boodschap.
"Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal ik binnenkomen, en we zullen samen eten, ik met hem en hij met mij."
Als goed zijn eeen ontkenning van het slechte in ons is, zijn degenen die wij slecht noemen (druggebrukers om het maar bij één voorbeeld te houden) niet selchter dan wij, alleen zwakker - misschien enkel en alleen omdat ze verkeerde vrienden hadden, een thuis dat nooit een echte thuis was ... En als goedheid überhaupt iets inhoudt, dan toch zeker dat de sterken de zwakken helpen. Zo denk ik erover omdat ik, net als jullie, die kans heb een luisterend oor te mogen zijn voor velen, aandacht kunnen en mogen geven zonder iets te moeten verwachten als tegenprestatie. Misschien worden die 'zwakken' dan ooit zelf sterk, en kunnen zij zo hun eigen capaciteiten ontplooien, zelfs in die mate dat wij er zelf nog op beroep mogen op doen. Het is mijn nieuwjaarswens aanmijn 'zwakke' vrienden!
Het is niet omdat ik over ouders en grootouders spreek, dat ik diegenen onder u zou vergeten die ongehuwd zijn gebleven zonder daar zelf voor te kiezen, eenvoudigweg omdat ze, om uiteenlopende redenen, nooit de zielsverwant gevonden hebben waarmee ze hun leven zouden kunnen delen. En ik vergeet ook de weduwen en weduwnaars niet, zij die gescheiden van elkaar leven en zij die uit de echt zijn gescheiden, gekwetst als ze allebei zijn door een pijnlijke scheiding, zij het op een verschillende manier. Op dit feest van de Heilige Familie nodigt de Heer u uit om, als u op welke manier ook te kampen hebt met eenzaamheid, die samen met Hem te beleven. Want als de Heer is gestorven in uiterste eenzaamheid, in de steek gelaten door de mensen en schijnbaar zelfs door zijn veelgeliefde Vader, dan is dat om met zijn aanwezigheid bij ons te wonen in al onze eenzaamheid.
Er is heel veel te schrijven en te vertellen over het kerstfeest en Kerstmis, al lees ik te veel, zelfs in bedelbrieven in deze tijd van het jaar over 'pakjes onder de kerstboom', wat laatste me altijd een wrang gevoel geeft. Maar uiteindelijk mogen e op een 'menselijk feest' van Kerstmis nooit het transcendente overslaan. op een goed christelijk feest moe er iets te vertellen zijn: het kerstverhaal. Er moet iets te zien zijn: het kind in de kribbe -en ja, ook mij is het ooit overkomen dat door de drukte van het winkelen, het schrijven van wensen, ik vergeten was het kerststalletje een ereplaats te geven, gelukkig had ik meteen ook mijn reuze kerstman op zolder laten staan, maar dat ter zijde. Er mag ook inderdaad gegeten wordenen er moet een affectieve verbondenheid heersen. Kerstmis is je vertederen om de kribbe, maar hem vooral aanbidden. Wat is dit kleine mensje groot. Hij bracht on,s toch deze nacht weer eens samen om verder elke dag in Zijn voetspoor te treden. Ja, het blijft een mysterie, het kerststalletje, de kerstconcerten van het Westen en en het goddelijk openbaringsfeest, ginds in het Oosten, ondertussen al meer dan 2000 jaar terug. ZALIG KERTSFEEST!
Wil je weten hoe onderstaande zijn kerstavond doorbrengt, klik dan bijgaande foto open. Ja, inderdaad in de gepaste outfit, met wat lekkers op het bord kijkend naar wat er al dan niet op tv is, en dat in afwachting van de nachtmis waar hij straks naar toe gaat.
Draag zorg voor de naam en de faam van anderen. Thomas van Aquino schreef het al 1.200 jaar geleden: 'Iemand zijn naam kapotmaken is niet alleen onrecht, maar diefstal'. Zelfs als het waar is wat we over anderen doorvertellen. Roddelen doe je niet, hoe prettig het ook is. En dat gebeurt dagelijks in, de buurt, op het werk, in de media, door beschuldigingen of insinuaties.
Zorg voor de goede naam van anderen als het moet, riskeer daarbij je eigen faam, zeker als die anderen zelf een twijfelachtige faam genieten, een verleden meedragen. Dat is Kerstmis hier en nu!
maar wie heeft mijn blogje aangeraakt zodat hij er zo smalletjes uitziet, of heeft het ook te lijden van de koude? wil de dader het terug rechtzetten? dank u!
Wij vieren de de vierde adventszondag. We naderen dus met rasse schreden het feest van Kerstmis. Voor Christenen betekent Kerst de komst van Christus. Hij was de langverwachte Messias, licht in een vaak zo donkere werled. Hij trad op in woord en daad tegen onrechtvaardigheid, had oog voor mensen aan de rand van de samenleving.
Laat ons solidair zijn met wie onze solidariteit nodig heeft, die geen vrienden hebben, geen thuis vinden, geen dak boven het hoofd hebben in deze bittere koude. Solidair zijn, het kan soms niet meer zijn dan dat kaartje sturen aan hem of haar die we nooit eerder schreven; die het misschien zelf niet eens kan betalen er eens aan ons te schrijven.
Het is in deze en andere kleine dingen dat wij een stap dichter zetten bij de wereld die HIJ voor ogen had.
In een keuken, bijna tegen de middag .... is de nog thuiswonende zoon van 23 zijn moeder aan het helpen terwijl ze een gemoedelijke moeder-zoon-babbel hebben, o.a. over het feit dat zoonlief wellicht binnenkort het huis zal verlaten om samen met zijn vriendin een eigen nestje te bouwen. Moeder heeft altijd een goede band gehad met haar zoon, maar evenzeer met de veel jongere zoon en haar ondertussen gehuwde dochter. Terwijl ze zo bezig zijn over toekomst, zeker nu de oudste op zoek is naar een geschikte betrekking, zegt de zoon opeens dat hij eigenlijk niet direct denkt aan het huis en de thuis te verlaten. Moeder stopt met aardappelen schillen, kijkt hem aan met openvallende mond en vraagt dan waarom hij nog veel langer hier wil blijven wonen, ook al beseft ze dat het voor haar een groot verlies zal zijn eens hij zijn vleugels heeft uigelsagen. Dan zegt haar zoon heel eenvoudig dat hij niet wil dat zijn jongere broer alleen achter moet blijven bij zijn ouders, en dat hij het nog wel enkele jaren zal 'trekken bij ma en pa', tot 'broerke' nog wat ouders is. Is dit geen mooie broerderliefde?! Maar wellicht ook eeen teken van een warm nest dat beide jongens en hun zus kregen en krijgen. Een nest waar ook papa wellicht een aardige rol heeft gespeeld. Ja, er zijn nog mooie verhalen te bespeuren als je maar goed toekijkt. Dit wilde ik toch even met jullie delen!
Het is altijd oppassen geblazen met personen die zich in de menigte begeven met smoezen om geld te ronselen, een extra mooie foto te maken van U en je partner, een vuurtje te vragen voor een sigaret ...
Het zijn misschien jongens en meisjes die dat geld broodnodig hebben voor allerlei doeleinden.
Geef daar nooit iets aan en laat je vooral niet emotioneel prikkelen. Voor je t weet ben je iets kwijt, al is het maar een sjaal of muts ...
Wees ook op je hoede voor bedrieglijke reclame op het internet in deze wereld ...
Wees ten slotte ook steeds terughoudend tegenover mensen die het beste voorhebben met je beleggingen als die er zijn, want voor minder dan 100 000 hoef je van dat slag volk niet bang te zijn.
Er is voor de Belg 1 zekerheid om van je geld af te raken en dat is je elektriciteits maatschappij, je waterleidings maatschappij, je internet provider met telefoon tarieven waar je geen wijs uit raakt en, jawel op de laatste plaats in dit lijstje : de fiscus, (een bodem loos vat !)
Wanneer je deze allemaal nog kunt betalen zal je emotie omtrent mensen in nood sterk geslonken zijn ...
Ik ben absoluut niet tegen steun maatregelen, die betalen we toch via onze belastingen op loon of uitkering, maar ik heb bedenkingen bij mensen die toch nog hun portemonnee openen aan supermarkten voor kinderen/kerels/meiden die de miserie misbruiken.
Ik heb ook bedenkingen bij ministers die berichten de wereld insturen en mensen van ver weg zaken beloven die in realiteit nog erger uitvallen van wat ze ginder allemaal achtergelaten hebben.
Hun huis verkopen, hun familie achterlaten, alles opgeven om naar dat veel beloofde land te trekken in barre soms onmenselijke omstandigheden ...
Aan velen zou ik een oproep richten en zeggen, blijf waar je bent en zoek het geluk bij U zelf door aan jullie samenleving te werken.
Als het geld en luxe is wat je zoekt dan zal je als gewone sterveling en werk mens er toch niet in slagen.
Vergeet nooit je eigen afkomst en blijf dankbaar met soms het weinige wat je hebt.
Eigenlijk zit een mens verkeerd in mekaar.
We komen op de wereld en willen verwezenlijkingen neerpoten met alle middelen ter onzer beschikking. Soms door oorlog voeren.
Aan het einde van dat leven zie je daar niks meer van terug en halen ze je hier weg zoals je gekomen bent ...
Al of niet liefdevol omringd (ik denk aan gesneuvelde soldaten) maar blut, zonder iets want wat ga je in godsnaam doen met al je verwezenlijkingen als je het zelf niet meer kan begeren ?
Tussen die eerste schreeuw naar lucht en de laatste zucht naar rust moet een waardevol, geborgen en ja, liefdevol bestaan zijn opgebouwd.
Laat ons dat nimmer vergeten, ook in minder goede tijden !
We naderen het einde van dit jaar, of beter gezegd een begin van een nieuw werkjaar. Velen zullen zich herkennen dat dit voor vele werkgevers en diensthoofden het uitgelezen moment is om tijdroosters te wijzigen tot zelf grondige reorganisaties op de werkvloer door te voeren, meestal zonder inspraak van betrokkenen. Maar al gauw komt vast te staan dat een systeem verneukt is, en krijgen de mensen die ermee moeten werken daar altijd de schuld van en nooit degenen die het bedacht hebben. En dan is er stress?!
Ze bestaan, mensen met een goed gezond verstand en die zich niet laten doen door dromers en domoren, en toch laten sommigen onder hen hun leven bepalen door een aaneenschakeling van relaties met lichtgewichten, drugsverslaaafden, mannen met depressies en charletans. Liefde of eigenliefde?
Ken je het verhaal van de ratelslang die aan het paard vraagt om hem over een rivier te dragen die buiten zijn oevers is ggetreden? Nee?
De slang zegt: "Breng me in veiligheid," maar het paard zegt: "Nee, vergeet het maar. Je zult me bijten als ik je in mijn buurt laat." De slang zegt:"Als ik je bijt, gaan we allebei dood." Het paard begrijpt wat hij bedoelt en laat hem op zijn rug. Halverwege de overtocht, bijt hij hem. "Nu gaan we allebei dood," zegt hij. "Waarom heb je dat gedaan?" "Omdat het mijn aard is."
Moraal van het verhaal: Je raakt eraan gewend om gebeten te worden als je verliefd bent. Je raakt gewend aan het gif. Je gaat er zelfs naar verlangen.
Christus is gekomen om brood te geven aan de wereld, in alle betekenissen van het woord, dus ook brood voor het lichaam. Het hongerprobleem zou ons geweten nooit met rust mogen laten. Er is maar één oplossing: dat wij vrijwillig onze luxe verminderen om anderen te laten leven. 'Elk kledingstuk in je kast dat je niet nodig hebt, 'zegt Ambrosius, 'behoort je niet toe.' Meer nog, als onze broeders en zusters sterven van de kou, moeten wij ons ontlkleden voor hen. Deze vraag dringt zich mer dan ooit op nu we in eigen land beelden zien van mensen die sterven van koude en ontbering. 'Geef ons heden ons dagelijks brood' betekent dan ook dat wij recht doen aan allen, heel zeker nu!
Maria echter sprak tot de engel: 'Hoe zal dit geschieden daar ik geen man beken?' Hierop gaf de engel haar ten antwoord: 'De heilige Geest zal over u komen en de kracht van de Allerhoogste zal u overschaduwen; daarom ook zal wat ter wereld wordt gebracht heilig genoemd worden, Zoon van God.'
Uit: Lucas 1, 34-35
Gezien mijn blog altijd een beetje een Mara-blog is geweest - waardoor velen dit blog en zo ook zijn schrijver leerden kennen - is het heel passend het feesst van vandaag, op 8 december, in de kijker te plaatsen. Dan maar even plaats maken voor andere berichten ...
De blinde is het beeld voor tastend verder moeten gaan. Crisis brengt een mens in onbekend levensgebied. 'Het leven gaat door', zegt men dan. Maar hoe? In een crisis zie je anders en je ziet wat anderen niet waarnemen.
Je bent gevoeliger voor woorden. Je bent gevoeliger voor steun die oprecht is. Je bent gevoeliger voor attente aandacht.
Crisis kan zijn een zevenkoppig monster, dat jij moet aankijken om in een nieuw begaanbaar levensgebied te komen.
Bijna middernacht. Inge Gerets komt van een personeelsfeestje in het chique Anderlechtse Westland Shopping Center. Ze moet voortmaken. Anders mist ze de laatste trein richting Mechelen. In Sint Guido, de dichtstbijzijnde metrohalte ligt het perron er verlaten bij. Op het signalisatiebord is welgeteld één rode stip te zien. Van een metrostel dat twaalf minuten geleden is vertrokken. Van inkomend verkeer geen spoor. Als ze een taxi overweegt en rechtsomkeert wil maken, merkt ze tot haar verbazing dat ze niet alleen is. De jonge allochtoon, zelfzeker en arrogant, staart haar aan alsof hij naar iets smerigs kijkt.
Blijven of weglopen? Kiezen. De essentie van het leven. Maar wat als er geen keuze is? Als het noodlot nonchalant je enige uitweg blokkeert. De roltrap. Inge beseft dat ze als een rat in de val zit. Ze panikeert. Waarom ik? Probeert zichzelf te sussen. Die jongen wacht gewoon op een vriend. Haar gemoed schiet vol en ze haast zich naar het eind van het perron, murw gebeukt door haar emoties. Ben ik een racist? De jonge allochtoon komt haar niet achterna. Op het signalisatiebord floept een rood bolletje aan. Nog tien minuten wachten. Inge haalt opgelucht adem. Als haar ogen langs de muur glijden, ziet ze een vuilniszak. Het ding hangt over de bewakingscamera. Is dat toeval? Of het begin van een verschrikkelijke nachtmerrie waaruit Inge nooit meer zal ontwaken?
Soms kan in een relatie een sluimerend ongemak schuilen, ook tussen vrienden, zeker in een beginnende liefdesrelatie. En je hoort en leest het ook zo vaak dat echte vrienden elkaar steunen door dik en dun ... Het karakter en het humeur van de ander mag dan ook geen rol spelen voor de goede verstandhouding, nog minder zijn afkomst of verleden. Omdat juist de verschillen hen sterker maken. Completer.
Bij deze een gelukkige verjaardag aan mijn broer op deze dag, dankbaar, ondanks onze verschillen, dat we bij elkaar terecht kunnen in goede en kwade dagen.
Iedereen heeft het gelezen en gehoord: 'Kerken zijn tegen 2016 leeg'. Toen ik deze titel van een persbericht mailde met wat uitleg aan Indische vrienden, zowel leken als inlandse missionarissen kreeg ik prompt enkele antwoorden waaronder volgende. Meteen de echte zin van de ADVENT!
"with the change of orientation, this is possible.
when people are after money, power, name & fame; what they miss mostly is the religiosity.
it is a byproduct of reason outplaying faith.
there will definitely be a time when faith regains its lost glory.
let's pray and wait upon that day.....
that to is the meaning of ADVENT.....
Let's wait in expectation of the return of the lost Christian Glory in prayer .....
Het kan melig klinken of voor watjes, en toch - trouw aan mijn patoon, de Heilige Martinus - heb ik me steeds gefocust op de meest kwetsbaren in de samenleving, op die mensen die om één of andere reden niet konden deelnemen aan het maatschappelijk leven, op mensen met minder kansen.
Zeker in deze vroege koude winterdagen is dit een oproep julie mantel te delen met een ander die er geen heeft, of zoals in het Evangelie staat: Iniden je twee kledingstukken draagt, ontferm u dan over diegene die er geen heeft en geef die kledij aan die ander die ook maar een mens is!
Ik las recent dat woorden wonden kunnen openbreken - en dat is inderdaad maar een al te grote waarheid, zelfs jaren na de feiten - maar dat zwijgen de genezing versnelt.
Maar klopt laatste dan wel? Of heeft het eerder te maken met het niet aanvaarden van de eigen werkelijkheid die soms een onuitputtelijk bron kan zijn van niet verzoend zijn? Maar hoe kan een mens verzoend zijn als hij bijvoorbeeld van de ene op de andere dag, en dit zonder afscheid te kuunen nemen, niet langer kan en mag deelnemen aan het rijke sociale leven dat 'werkvloer' kan heten, en dat omwille jaren lange pesterij?
Bij onverwachte ontmoetingen kunnen zowel woorden als het zwijgen wonden openbreken, en als je nog maar pas had gezegd tot een vriend dat je over de 'zeven magere jaren' heen waart - de periode van een genezingsproces - is het voldoende een ex-collega tegen het lijf te lopen die na al die jaren slechts een 'hey' in het luchtledige roept, om als een verwond dier neer te gaan liggen.
Gelukkig is er dan het geloof, een God die verder reikt dan dit kleinmenselijke; een God die me inspireert tot vergeving en verzoening.
Ik hou van het leven er is zoveel dat je kan geven Mensen gelukkig maken schreeuw het zoveel mogelijk van de daken
Lachen, helpen, troosten en liefhebben, samen de handen in elkaar alles komt zoveel vlugger klaar. Bloemen, vriendschap, warmte en tranen Liefde geven en liefde krijgen het beste om verdriet te doen verdwijnen.
Hand in hand werken aan een nieuw land Als we samen vechten voor wat geluk kan de wereld niet meer stuk!
Een bloglezer werd geïnpireerd door de titel enkele tijd terug en liet me volgende toekomen ...
Ik ben: wie houdt van eenvoud en stilte Ik ben: wie streeft naar evenwicht en rust Ik ben: wie lacht en zingt en danst en kust Ik ben: wie vecht voor recht en bidt voor vrede
Zo ben ik: moed, geduld en vrede
Zo vind ik liefde en geluk................................
Na een beroerte raakt een amateuractrice en schrijversmoeder haar spraakvermogen kwijt. Langzaam en onherroepelijk takelt ze af, steeds minder in staat te communiceren met wie haar lief is. In Sprakeloosmaakt Tom Lanoye de balans op van zijn kleurrijke jeugd, van zijn worsteling met de liefde, van zijn conflicten met de kleine moederdiva, en van de strijd die zij manmoedig voert, en waarin ze reddeloos en redeloos ten onder gaat - en de blijvende woede en pijn die dat oplevert.
Ook heb ik het nooit echt voor deze schrijver gehad, de manier waarop hij zijn eigen moeder hulde wil brengen, heeft ervoor gezorgd dat ik dit boek in één ruk heb uitgelezen. Het is vooral mooi weergegeven hoe vitale mensen verworden tot een kastplantje ...
Wie heeft er toch zoveel verdriet uitgevonden en al die tranen?
Nadat ik dit had gepost las ik volgend commnentaar waarmee ik dit blogje graag aanvul.
ja, inderdaad ..Maar het triestige er aan is dat er mensen zijn die dit leed ALLEEN moeten dragen ..; niemand hebben om te helpen dit verdriet draaglijk te maken,dat is nog erger .. Laten we daarom open staan voor het verdriet van elkaar! Een luisterend oor, een zakdoek vol begrip, een schouderklopje met hoop! Het kost niet veel en het kan een hemelsbreed verschil maken! Met dank aan de co-auterur voor deze bedenking, en vooral laten wij inderdaad een luisterend oor zijn voor zovelen van wie wij hun leed amper vermoeden.
Liefde is een cocktail van gevoelens: verliefdheid, idealisme, tederheid, lust, de drang om te beschermen, de wil om iemand in vervoering te brengen, kameraadschap, vriendschap, esthetische waardering en nog duizend andere ....
Beste mensen, dit is een echt feelgoodboek. Ook al beslaat het bijna 500 pagina's, ik vond het spijtig dat ik de laatste pagina had omgeslagen. Liefde en koffie, maar ook de wereld waarin we leven komen aan bod. Mooi om je te verwarmen in de koude dagen bij een kopje koffie. Maarten
Robert Wallis is een berooide levensgenieter in het 19de-eeuwse Londen. Hij wordt verliefd op Emily Pinker, dochter van een steenrijke koffie-importeur. Hoewel Robert een natuurlijke affiniteit met koffie lijkt te hebben, vertrouwd Samuel Pinker hem niet helemaal. Hij stuurt Robert naar het donkere hart van Afrika om de meest zeldzame koffiesoort ter wereld te vinden. Pas als hij deze opdracht vervuld mag hij met Emily trouwen. Al snel laat Robert Emily achter in Londen en dompelt hij zich onder in een levensgevaarlijke wereld van onvoorstelbare duistere schoonheid. Het slavenmeisje Fikre zal uiteindelijk zijn toekomst bepalen en de vraag beantwoorden of de prijs van koffie soms niet veel te hoog is.
Zijn het uiteindelijk niet de verhalen die we onszelf op de mouw spelden die werkelijk gevaarlijk zijn. Dat zijn de verhalen die ons het leven kosten, of die ons redden, of die ons midden in de jungle doen belanden omdat we niet meer weten wat waar en niet waar is. Ja, eerlijk duurt het langst want plots kom je jouw eigen verhaal tegen als een boomerang. Zorg dan dat dit nog altijd een mooi geloofwaardig verhaal blijft.
Als wij zo graag Afrikaanse koffie willen, dan moeten wij de Afrikanen betalen om het voor ons te kweken. Desnoods betalen we iets meer, zodat zij de kans hebben hun eigen zaak op poten te zetten en ze een menswaardig bestaan kunnen leiden als wij. Daar zullen wijzelf uiteindelijk ook van profiteren.
Als ik er over nadenk breng ik me in herinnering dat mannen en vrouwen al duizenden jaren samen slapen; dat miljoenen mensen het elke dag opnieuw doen, door het hele land, overal ter wereld. Maar een vriendschap tusseen een man en een vrouw is nog steeds een zeldzaam ding. Maar hoe vaak kan je tot de ander zeggen: Ik ben blij dat ik je vriend(in) mag zijn? Ik weet dat bij het lezen van bovenstaande zich niet allen gelukkig zullen voelen omdat ze zelfs niet één maal die liefde hebben mogen voelen, beleven, door handicap, celibatair leven of door de eigen geaardheid ... Ja, heel velen kunnen niet eens een gedicht of powerpoint doorsturen met de woorden "Ik zie je graag", omdat dit geluk enkel kan gedeeld worden als er ook een ander is! Het kan dan wel eens gebeuren - wat des mensen is - dat men zich letterlijk in de armen van een ander werpt al zal dit al vlug een wrange nasmaak geven, toch voor hen die precies geloven in deze "vriendschapsliefde" zoals ik ze hier ooit heb genoemd.
Misschien was het door deze vriendschap, of die mail die zomaar uit het niets kwam en me sterkte in ee nhechte band tussen twee mensen die onertussen al jaren stand houdt, dat ik met een intens geluk deze dag mag en kan afsluiten.
Hierbij een getuigenis van een vriend-blogger die me volgende mailde na het zien van een powerpoint rond verbanning, werkkampen, gaskamers ...
Goedemorgen Martin ..
Ja erge dingen die toen zijn gebeurt .
Ik heb er genoeg van gehoord ,
Mijn vader heeft het aan de lijve ondervonden wat de Duitsers waren ...
Als 16 jarige van zijn bed gehaald door de VLAAMSE SS
984 Dagen cel als Nacht und Nebel gevangene ...
X aantal dagen concentratie kampen .
Bombardementen van de gealieerden mee gemaakt op Dresden , opgesloten in beestenwagens onder weg naar Buchenwald . Bevrijd door het leger van Patton ..
Toen hij thuis kwam zij hij , ze hebben het vlees maar de beenderen nog niet ...Hij woog toen nog 36 Kg Groetjes Yve ...
Vandaag, op deze elfde november, heb ik meestal plaats te weinig om te bloggen want naast het feest van wapenstilstand vier ik vandaag namelijk mijn patroonsfeest, te weten Sint-Maarten die tot op vandaag een bijzondere plaats inneemt in mijn leven, een voorbeeld werd zodat ik ook in deze moderne wereld kan blijven "geven en delen" zeker aan de minderbedeelden voor wie ik het altijd graag heb opgenomen, ook doorheen dit blog.
Misschien in het archief kijken wat ik over Martinus geschreven heb. Verder mijn feestdagwensen aan allen die de naam Martin, Maarten, Martine ... dragen! Ja, in het Zuiden is het vieren van de feestdag veel belangrijker dan de verjaardag.
Kind words are like a honey, You dont have to buy them with money, You just say them one by one And the job is done. Kind words are really great, It is good to say them to your mate Even if it is too late. If you break up with someone, You just say a kind word, only one And then you have more fun. Kind words are the best medicine And treatment for the heart, You dont need to buy them at the pharmacy, It is so easy to say them, its never hard Kind words are magic, If someone is sad, You only say one or two And at once they will be glad.
Ik had u gisteren beloofd nog even terug te komen op de kruisbeelden in mijn woning, niet dat ik er een verzamelaar zou van zijn. Dat uitwendig teken is uiteindelijk niets meer noch minder dan het weten dat we proberen op Christus te lijken, met hem te lijden, of in zijn kruis hoop te putten. Maar laat me eens rond me heen kijken.Het was wellicht bij één van mijn eerste reizen dat ik het gekende kruis kocht te Assisi, het kruis waar Franciscus zo lang had naar opgekeken. Een ander heel klein kruisje kreeg ik van een vriend-priester die mijn woning kwam inzegenen. Het is eerder een klein kunstwerkje, maar dan wel van bijzondere waarde. Toen ik in Rome op een Wereldcongres was in 1988 kreeg ik van één van de deelnemers wel een heel bijzonder kruisbeeld. De jongen kwam uit El Salvador en was/is zowaar rechtstreekse familie van Mgr. Romero. Het is een kleurrijk kruis op hout geschilderd, geen Christusfiguur deze keer, maar je ziet er witte huisjes met rode daken, een paar koeien in de wei, een blauwe lucht, een boerin die de oogst op haar hoofd torst ... Natuurlijk is ook zijn handschrift op de achterkant wel heel bijzonder, al neem ik dat beeld maar zelden of nooit van de muur. Ik richt er hier en nu wel mijn ogen op als ik zo voor de pc zit. En dan is er nog een laatste kruisbeeld; en 'beeld' mag je wel letterlijk nemen. Het kruis werd door mijn broer enkele jaren terug gevonden op een stort en bij navraag leek het ooit toebehoord te hebben aan een gemeentehuis. Het is een echt lijdende Christusfiguur, die dan nog eens genageld is op een zwaar ijzeren kruis met de stralen rondom zijn hoofd, zoals je dat vroeger veel vond, o.a. op kerkhoven. Het geheel weegt enorm veel, en het corpus op zich zou mooi tegen de muur hebben gehangen zonder het kruis, maar hoe dan ook het geheel kwam in mijn bureau te hangen op een uitspringende schoorsteenwand. Allemaal uiterlijke dingen. Mensen proberen telkens weer op eigen creatieve manier gestalte te geven aan de bron van ons christelijk geloof, maar vergeten we vooral niet ONZE OGEN TE RICHTEN OP JEZUS! O ja, ik voel hier nog een metalen rozenkrans met een bijzondr kruisje uit India.
Bovenstaande is de vraag die me geregeld gestled wordt als een persoon hier voor de eerste maal over de vloer komt, al is hij of zij nog niet eens gezeten. Anderen vroegen me zelfs of ik priester ben. Neen , dus. Maar de vraagstelling zegt toch veel over onze tijd en samenleving. Waar tot voor kort een kruisbeeld - waar het hier in eerste instantie om gaat - bijna behoorde tot het meubilair in elke woning, zelfs in elke kamer, roept een kruisbeeld aan de wand, groot of klein, deze en andere opmerkingen tot bedenkingen op. Des te meer wanneer de persoon naast een kruisje nog een beeld ziet van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes. Hij gaat al helemaal over kop wanneer hij even later een mooie Paaskaars ziet staan. Voor mij doodgewone dingen al zijn ze geen ornamenten! Maar als er niets meer overblijft, dan zijn er nog het beeld van de gekruisigde, het beeld van onze Moeder, en het teken van hoop en verrijzenis in de vorm van deze Paaskaars. En dan huiveren sommige gasten en vragen zich af of de verdere ontmoeting wel zin zal hebben; uiteraard vragen ze zich dat in stilte af, maar als mensenkenner voel ik dat wel aan. Ik zal van de gelegenheid ook geen gebruik maken om over geloof te beginnen al is het voor sommigen een aangename hint om er zelf eindelijk iets over kwijt te kunnen. Maar ik zal evenmin deze dingen verbergen tot het bezoek de deur uit is.
Eigenlijk als ik rond me heen kijk en eveneens in het verleden kijk, dan moet ik toegeven dat een kruisje, een kruisbeeld de brug maakt(e) tussen heden en verleden, tussen die ene en mezelf, want alle ontmoetingen waren uiteindelijk gebaseerd op een persoonlijk doorleefd geloof. Misschien moet ik daar morgen eens op terugkomen.
Na wat filosofie en andere waarheden moet ook deze waarheid kunnen. Ik keer daarvoor een tiental jaren terug in de tijd toen ik met een vriend voor een tweedaagse naar Duitsland reisde. Eens ter plaatse gingen we meteen onze bagage achterlaten op de kamer gezien het nakende middagmaal. Mijn vriend was dan ook verbaasd dat het enige tijd duurde voordat ik hem kwam vervoegen. Wat was er gebeurd? Zoals zo vaak gebeurt na een lange trip was ik even op bed gaan zttten ... dat meteen doorviel! Geschrokken veerde ik recht en liep haast meteen in de armen van de hoteleigenaar die me geruststelde en zegde dat het tegen de avond zou gemaakt zijn. Nog tijdens dezelfde maaltijd, het voorval vertellend aan mijn vriend, kwam de hotelbaas op me af en zegde me dat alles al 'gemacht' was. Daar wij na de maaltijd meteen verder reden werd niet meer aan het bed gedacht tot we terug op de kamer kwamen, want ik vroeg me dan ineens wel af hoe dat bed zo vlug hersteld werd. Ik dus meteen op mijn knieën, en wat ik daar zag geloof je nooit. Men had de afgebroken poten simpelweg vervangen door enkele consevvenblikken die nu eenmaal groot zijn daaar gebruikt in grootkeukens. Het was te laat om klacht in te dienen - eigenlijk hebben we goed gelachten met het voorval -, want allen waren al naar bed, en toch die nacht heb ik goed geslapen en heeft niet één blik zich verplaatst. Had de eigenaar me niet zo vlug verteld dat alles reeds in orde was, dan had ik nooit de ontdekking van die blikken gedaan onder mijn bed. Van stevigheid gesproken. Het is dus geen fotograp zoals ik recent nog zag op Internet, maar waar gebeurd!
Toen ik het recent had over het steunen van goede doelen gaf me een dame spontaan volgende bedenking: "We zijn allemaal een goed doel op zich, sukkelaars met een hongersloon". Hiermee verwees de dame naar het feit dat we het altijd maar minder moeten doen met onze Euro.
Van iemand met wie ik blogcontact heb en met wie ik regelmatig mail, hoorde ik dat Mgr Vangheliuwe jarig is....Indien je haar blog bekijkt www.bloggen.be/marietteghyselinck
zal je wel merken dat ze erg met het lot van de bisschop begaan is....
In een mail schreef ze me het volgende...."misschien moeten we er ook eens over denken om RV een teken van medemenselijkheid te sturen en hem een leven toe te wensen bij zijn verjaardag. ..
Op 7 november wordt hij 74. Vergeet dat niet in Roeselare, in Brugge, in Vlaanderen, en zorg dat hij een massa verjaardagskaarten krijgt.
"Zijn bisschopsfunctie is wat hem nu zoveel menselijke warmte ontneemt. Mensen kijken naar een kerkleider die in de fout gegaan is; een voorganger die blijkbaar niet altijd was wat ze van een voorbeeldfunctie verwachten. Daarom wordt met ontgoocheling, teleurstelling gereageerd. Elk mededogen ketst af op die functie.
Een bisschop is vervangbaar. Maar het leven van Roger Vangheluwe is uniek en onvervangbaar. Indien je gelooft in een God die geen leven verloren zal laten gaan, kijk dan eens over die functie heen in de ogen en het hart van een mens. Indien Vlaanderen naar de mens Roger Vangheluwe kijkt zal het leefbaar zijn voor hem. Dan zal hij op mededogen mogen rekenen. Denk je dat God het moeilijk heeft met tranen en met een troostende knuffel? Kan God onze woorden en onze knuffels niet gebruiken om dit onvervangbare leven weer leefbaar te maken? Indien God hem het leven laat, is het dan niet onze plicht om een medemens nabij te blijven wiens leven nu in brokstukken ligt?
Ik spreek echt niet over vergeven als goedpraten of doen alsof er niets gebeurd is. Vergeven wel als een streep trekken onder het verleden; een mens een reddende hand reiken en samen opnieuw beginnen. Vergelijk het met een beeldhouwer die een verkeerde slag in een beeld geeft. Hij zal nooit meer het beeld kunnen maken dat hij oorspronkelijk in gedachten had. Maar indien hij de moed heeft om verder te gaan kan het misschien zijn mooiste kunstwerk worden.
Vraag je eens af wat je zou voelen indien je de bisschop in het water zou zien liggen verdrinken... Zou je hem het recht op leven gunnen en zijn hand grijpen ook al loop je er zelf kwetsuren bij op? Wie daarop ja antwoordt moet nu de boodschap doorgeven en de stemming in Vlaanderen doen omslaan."
Geloof maar in de kracht van het positieve woord. Herhaal en herhaal. Praat tot men je de verdoemenis in wenst. Maar laat hem niet aan zijn lot over."
Nu zeker zelf iets schrijven. Neen, ik heb geen adres. Maar je kan het altijd naar Westvleteren of naar Doenja Van Belleghem op het bisdom te Brugge sturen.
Bedankt voor zij die me haatten. Ze maakten me een sterkere persoon. Dank aan degenen die van me hielden. Ze maakten mijn hart groter. Dank aan degenen die ongerust over mij zijn. Ze laten me weten dat het hen eigenlijk wel iets kan schelen. Dank aan degenen die me verlaten. Ze lieten me zien dat niet alles duurt. Dank aan degenen die in mijn leven kwamen. Ze maakten me wie ik nu ben!
Ze koesterden allemaal hoop. Het hele schip zat vol mensen zonder papieren, die niets te verliezen hadden. Ze geloofden wel in de toekomst, dat geluk mogelijk was, ondanks alles wat ze hadden meegemaakt. Ze gaven niet alleen hun oude vaderland op, het land waar ze veroordeeld waren geweest tot bittere armoede, zonder kans op verbetering, of waar ze slachtoffer van vervolging waren geweest, neen, ze waren ook nog bereid hun handen uit de mouwen te steken en nog meer ontberingen onder ogen te komen. Dat ze eens aan land, hier in dit rijke land van melk en honing, niet eens zouden opgevangen worden maar zouden moeten lijden in koude en honger, daar hadden ze niet eens aan kunnen denken! Hoeveel kansen zijn er op die gedroomde verbetering? Misschien een aalmoes nu we in week rond armoede zijn, één maal uitgenodigd worden straks bij een kerstviering? Ik leef eccht met hen mee, heb met hen te doen, zeker als christen, ook al mogen zij moslim of hindoe zijn ...
Op een gegeven moment, onafhankelijk van de leeftijd, denk ik soms wat ik met mijn leven wil beginnen, los van de vraag wat anderen van me willen of denken. Ik ben van mening dat ieder mens, man of vrouw, de plicht heeft na te denken over de vraag wat zijn of haar talenten en gaven zijn, en hoe we dromen kunnen vervullen die we diep in ons met ons meedragen. We kunnen onze bestemming alleen vervullen indien we de dingen die we doen met liefde doen.
Zoals je merkt, altijd kom ik terug bij de liefde ...
Wat heeft dit allemaal te betekenen? Ik ken u niet, ik weet niets over u, maar toen ik u op die zondagavond zag, wist ik dat u degene bent op wie ik al mijn hele leven heb gewacht. Het verraste me niet eens hoe jij je aan me voorstelde, dat moest zo zijn, dat was meteen duidelijk. De wereld had zich meteen opnieuw geordend, alles viel op zijn plaats. Ik vroeg me toen niets af en vraag me nu evenmin iets af: het is zoals het is, en zo is het goed. Laat dit nu vooral blijven duren, hoe verschillend we ook mogen zijn, want liefde brengt ons elke dag meer bij elkaar ...
En zo kan het ook gebeuren als je niet op zoek bent ...
Ja, naar iets op zoek zijn, zelfs niet op zoek zijn en dan onverwachts is hij/zij daar: iets of iemand die je leven anders maakt...
Het boek van Ruth RENDELL met als titel DE EERLIJKE VINDER heb ik graag gelezen, en wil ik juliie dan ook aanbevelen in deze regendagen!
Een envelop met geld, verloren op straat (Portobello Road) verbindt de levens van een aantal mensen uit de trendy Londense wijk Notting Hill. Joel Roseman, een vreemde, zelfs wat griezelige jongeman die waan en werkelijkheid niet uit elkaar kan houden, verliest het geld als hij op straat een hartaanval krijgt. Eugene, een excentrieke galeriehouder van middelbare leeftijd met geheime passies (een onschuldige is zijn verslaving aan suikervrije snoepjes) en een aardige huisarts als vriendin, vindt het geld. Hij hangt op straat briefjes op met 'gevonden' en er melden zich twee kandidaten: de echte eigenaar Joel, en kruimeldief Lance, tijdelijk dakloos wegens huiselijk geweld. Allemaal worstelen ze met problemen en obsessies. Een sfeervolle, psychologische misdaadroman van de soort die Rendell zo mooi kan schrijven. Ze zet overtuigende personages neer en bouwt langzaam maar zeker een mooie onderhuidse spanning en een ongemakkelijk gevoel bij de lezer op. Dat alles tegen de achtergrond van de beeldend beschreven wijk Notting Hill. Rendell (1930) is een van 's werelds bekendste misdaadschrijfsters, naast stand-alone thrillers als deze schrijft ze de al langlopende inspecteur Wexford-serie en psychologische thrillers onder pseudoniem Barbara Vine. Paperback, normale druk.
Sommige dingen in het leven moeten we aanvaarden, dat weet u als geen ander. Maar daarom hoeven we nog niet bij de pakken neer te gaan zitten. De kunst is, zoals vaak het geval is, om het verschil te zien.
.. in de loop van de jaren zag ik op ons geliefd SeniorenNet dat mensen een ongekend talent tot bloei lieten komen, en zo werden sommigen voor ze het goed en wel beseften echte dichters. Is dit geen mooie tijdsinvulling eens 55-plus? Begrijp me niet verkeerd, want zelf ben ik geen dichter maar bij deze een gemeend compliment aan zij die ons wel vertroosten met hun dichtKUNST!
Sommige herinneringen zijn mooi, ook wanneer ze pijn doen. En sommige hebben meer macht over het leven dan welke toekomstige gebeurtenis ooit zal kunnen hebben.
En wat de liefde betreft ... dat is al helemaal een groot raadsel.
Onbevangen staan tegenover jezelf en je eigen ontoereikendheid niet doodzwijgen of ontkennen. Voorrang geven aan de noden van anderen, boven eigen kleine verlangens. Geen beslag leggen op de andere maar ruimte tot vrijheid geven. Je vreugden laten varen om mede te lijden met wie onder verdriet gebroken gaat.
Een krantenkop uit 1904, VERSTEKELING (VROUW IN AVONDJURK ) STEEKT OP VERBOOT OCEAAN OVER , ZONDER ENIGE BAGAGE, was de inspiratiebron voor deze roman. De mysterieuze vrouw is Valentina Meyer, die in een opwelling een diner bij vrienden in Antwerpen verlaat. Ze is gekleed in een prachtige, witte avondjurk. Valentinas aanwezigheid aan boord brengt veel teweeg. Tijdens de reis naar New York leert ze verschillende passagiers kennen. De kapitein, die zich over haar ontfermt, maar daar wel iets voor terug wil. Billie Henderson, de maîtresse van een Amerikaanse zakenman. En vooral broer en zus Thomas en Victoria Witherspoon. Victoria is tien jaar ouder dan Thomas, heeft altijd voor hem gezorgd en kan het niet verdragen dat hij verliefd wordt op Valentina. Door de ogen van de medepassagiers ontdekt de lezer stukje bij beetje welk verhaal er achter Valentina schuilt en wat haar ertoe bracht halsoverkop te vluchten uit Antwerpen
Geloof niet wat je ogen vertellen. Alles wat je ziet is begrensd. Leer met je gevoel kijken, ontdek wat je eigenlijk allang weet, en ook jij zult leren vliegen.
Je hebt een groot hart, en de mensen zijn je daar zeer dankbaar voor. Toch moet je er een beetje voor zorgen dat je zoveel krijgt als dat je geeft. Probeer dus een goede balans te creëren. Dit is dus de mens achter de woorden die hier geschreven zijn de voorbije jaren.
Misschien vind je bovenstaande een rare titel, maar het was voor mij de slotbemerking, de samenvatting zeg maar toen ik de deur sloot nadat ik een gast had buitengelaten. Na wat over en weer gepraat begon de man over zijn dochter die zojuist het ouderlijk huis had verlaten nu ze eenentwintig was geworden en was ingetrokken bij haar vriend. He jonge paar wou heel bewust direct 'beginnen met kinderen' zoals hij het noemde. Maar de man raadde dit haar ten stelligste af. Ik kan er nu wel inkomen dat de man in kwestie even wou afwacchten hoe de prille relatie zou verlopen voor er aan kinderen werd gedacht, maar blijkbaar was het hem daar niet om te doen. Meteen haalde hij zijn motief aan, zijn dochter waarschuwende dat "een kind geld, veel geld kost, en dat dit hoe langer hoe meer zal kosten". Eerlijk gezegd, het mag wel waar zijn en jullie als ouders zullen dit kunnen bevestigen, maar ik begon mijn wenkbrauwen te fronsen, want er was geen plaats voor een kind in de ogen van de man. Ondertussen vertelde hij wel dat hij voor haar piercings had betaald en een breedbeeldtv-toestel. Wil een echte vader niet alle geluk, heel zeker het geluk van straks opa te mogen worden? Nog voor het jonge paar aan hun levensweg beginnen heeft die man hen duidelijk gemaakt dat er voor hem geen kinderen komen. Ik geloof nopg altijd dat een kind veel meer geluk en liefde brengt dan alle geld ter wereld.
Maar laat me positief eindigen, want zelf heb ik wel het geluk gehad geboren te mogen worden, op te groeien in een warm nest, dankbaaar te zijn voor mijn ouders, en JA, heel in het bijzonder op vandaag waarop mijn vader 84 jaar jong wordt. Een man dien in alle eenvoud wél geeft om elk van zijn kinderen, kleindinderen en aanverwaanten. PROFICIAT PAPA!
p.s. foto is eerste kleinkindje, pas geboren, van eeerste blogvriendin Karin! Ook voor jou proficiat!
Inderdaad zoals op de foto hiernaast houdt de virtuele wereld risico's in, maar evenzeer ongekenden mogelijkheden tot nieuwe ontmoetingen. Jammer genoeg blijven velen plakken bij die virtuele wereld en stellen ze zich niet echt open voor een ander medemens.
Ik wou dat de hemel een GSM had, dan kon ik je stem nog eens horen. Ik heb aan jou gedacht vandaag, niks nieuws. ik dacht aan jou gisteren en gebruik vaak je naam. Het enige dat ik bezit zijn onze herinneringen en de foto's. Het universum heeft je in zijn armen, maar ik draag je in mijn hart!.
Het ware mededogen vereist dat je jezelf leegmaakt, en luistert met heel je wezen. Chuang-Tzu
En persoonlijk heb ik dat altijd sterk benadrukt, maar wat een spreuk, een gedachte is, krijgt plots vlees en bloed wanneer je geconfronteerd wordt in eigen kring door ziekte; want vanaf nu zal je elke dag vooral moeten luisteren naar het verhaal van de ander, soms tot vervelens toe, en dat niet voor even.
Schenk de pen jouw vertrouwen, laat het spreken als jouw mond zwijgen zal. Geef hem de kracht om jouw gevoelens neer te schrijven, in een zodanige vorm dat ieder het begrijpen zal.
Doe een belofte aan de pen, dat hij voortaan mag openbaren wat jij verborg uit diepe schaamte.
Laat woorden vloeien uit de monding van de pen. Woorden die jij angstvallig achterwege liet, uit zelfrespect of uit angst niet begrepen te worden.
Schenk de pen de kracht om jouw verhaal neer te schrijven, zoals het gedrukt staat in de kamers van je hart.
En zo zul jij dan bevrijd zijn van vele lasten, die bleven klitten aan je ziel.
Dit was de titel die bij me opkwam na wat zich hier kort na de middag voordeed. Was het een 'droge' donderslag of een kleurloze blikseminslag; misschien wel een aanrijding op het einde van de straat ...of was die hoogwerker misschien door die glazen constructie naar beneden gedonderd? Hoe dan ook, binnen geen tijd stond zowat iedereen die op dat moment thuis was, buiten voor zijn deur. Waar sommigen zich soms voorbereiden hoe ze voor de dag willen komen voor ze de deur uitgaan, zag ik vrouwen met de baby op de arm, een ander met de veegborstel nog in de hand, nog een derde met een handdoek, want "ik ben juist aan het bakken". Op een doordeweekse dag waar anders sommigen met moeite elkaar en gedag zeggen, leek het voor mij ineens een straatbijeenkomst, maar dan zonder uitnodigingen. Het liep in elk geval veel vlotter dan de georganiseerde straatbarbecue van eind augustus. En ook al waren allen nog aan het gissen naar de reden van die bijzonder zware klap, werd algauw overgegaan op alledaagse dingen. Sommigen moesten hun gesprek zefs afbreken omdat de schoolbel zich liet horen. Eerlijk gezegd, bij zo een vertoon heb ik mijn binnenpretje wel gehad. Moet er echt eerst iets gebeuren - en in dit geval niets ergs - voor men naar elkaar luistert, want ik denk dat 'onrust' hier wellicht de aandacht heeft getrokken, zo in de zin van 'toch niet in mijn huis, met mijn wagen ... Dus dan toch eerder overgoten met een egotintje? Maar wie weet kan een klein feit een aanleiding zijn tot toch elkaar beter te leren kennen.
De snelle leegloop van de Kerk is niet erg, lezen wij bij Anton De Wit, schrijver van onder meer 'een kleine theologie van gewone dingen'. Als katholieken worden we nu meer uitgedaagd. We moeten ons geloof kunnen uitleggen. Ik houd veel van het evangelieverhaal over de storm op het meer. We zitten in zwaar weer en Jezus slaapt. Als Hij wakker wordt, luidt zijn eerste zin tot de leerlingen: "HEB WAT MEER VERTROUWEN."
"Houdt zij er geen dubbele moraal op na door, onder het mom van seksuele vrijheid, allerhande uitspattingen te tolereren? De media die nu bijna hysterisch over seksueel misbruik in de Kerk berichten, mogen zich ook daarover eens buigen." - Bert Claerhout
noot voor wie het niet mocht duidelijk zijn; deze foto is niet zomaar ingelast want naast seksueel misbruik lijkt geen seksueel overspel meer te bestaan, wordt zelfs aangemoedigd, ook bij gehuwde stellen. Ook daar mag men zich even over buigen, of woren wij een culttur van louter plezier en puur genot?
Vriendschap is eerder van de intensiteit dan van de tijd, eerder van de kwaliteit dan van kwantiteit. Maar ook tijd en kwantiteit hebben natuurlijk hun rechten.
Bij deze wens ik mijn moeder van harte een gelukkige verjaardag toe! Dank voor al die vele jaren van zorg en liefde! xxx
Je kunnen inleven in de gevoelens van de ander is een eerste vereiste als je iemand echt wil ontvangen. Het gaat erom de ander objectief voor je te zien, zonder moreel te oordelen over hem of haar. Luisteren betekent het mogelijk maken dat de ander gehoord wordt in wat hem ten diepste beweegt. Het is luitsteren zonder een antwoordstrategie voor te bereiden en zonder te kiezen wat dienstig is om er bepaalde richtlijnen aan te koppelen die je zou willen meegeven. Elk mens is uniek, heeft een eigen geschiedenis. Geef hem of haar de kans openlijk te spreken zonder dat je het woord afneemt of zelf het hoge woord voert. Zorgen hoeven niet toegedekt te worden, en degene die zich nergens zorgen over schijnt te maken, mag de tijd krijgen om rijper te worden.
Ja blogvrienden, eens iets anders en dat uit het vuistje. Ik ben inderdaad wat later dan naar gewoonte - zal de taal van Steffie eens overnemen die ik altijd aangenaam vind om te lezen - want ik kon gisteren in de vooravond nog met moeite op mijn benen staan en dat allemaal door een voet die ik misplaatst had tijdens het lopen. Ik had nl. niet gezien dat een verhard wegdeel was uitgegraven door de regen en zo hield ik er in de avond een verzwikte voet aan over toen ikk in die geul terecht kwam met mijn linker voet. Ben ik dan zo sportief? Neen, helemaal niet want ik herinner me nog toen we in het hoger middelbaar tijdens de lessen l.o. telkens of toch meer dan genoeg de 5000 meter moesten lopen. Tot op heden verdenk ik er die leerkacht er van dat wij dat moesten doen omdat die leerkracht eigenlijk niet het beste van zichzelf gaf en ons dan maar liet lopen; zo was zijn lesuur ook verstrekenen. Het was aan dat feit dat ik moest denken toen ik gisteren zelf de achtervolging in een stadspark inzette toen ik een groep leerlingen zag lopen, wandelen, lopen. Op een afstand heb ik hen dan maar gevolgd. En dat in een groene omgeving rond een grtote waterpartij. Eigenlijk begin ik mijn verhaal omgekeerd, want het was via een reclamefolder dat ik dacht dat het wel eens nuttig zou kunnen zijn wat meer in beweging te zijn. Al doe ik alles met de fiets of te voet. Ik herinner me nog een tijd teug dat secretareses me vroegen hoe het kwam dat ik altijd maar vermaagerde. Later vertelde een buurvrouw dat het goed was nu ik weer bijgekomen was. Raar toch, maar inderdaad , vermagerd door te veel werk!, bijgekomen door de nodige rust terug te hebben gevonden, wat maakt dat er nu soms zuurtoftekort is, lol! Maar overdrijven die folders dat allemaal niet? Ik kom ter zake want heb mijn laten testen op vetgehalte en fitheid. Alle waarden waren goed wat op zich al een geruststelling is, maar wat me verbaasde is dat er een score bestaat wat fitheid betreft die gaat van 1 to 7 waarbij 1 de slechtste score is. Men vertelt daar dat je moet proberen score 5 te behalen. Wat bleek nu? Ik behaalde gemakkelijke score 6! Moet ik dan echt nog meer doen? Misschien wel, en het was zo dat ik mijn loopschoenen aantrok, maar hier nu zit met een verzwikte voet!
Hoe vaak gebruiken we deze uitdrukking, maar wat bedoelen we ermee en wat betekent ze vooral. Nadat je de foto hebt geopend, lees je de vertaling uit het Latijn, want het is slechts een fragment van Horatius.
Vraag je niet af (want het is slecht om te weten) welk einde de goden voor jou of voor mij zullen geven, Leuconoe, of stel de Babylonische horoscopen niet op de proef. Hoeveel beter is het al wat er zal zijn te ondergaan! Hetzij Jupiter vele winters gegeven heeft, ofwel de laatste, die nu het geweld stuit van de Tyrrheense zee met het verzet van rotsen. Wees verstandig, maak je wijn helder en snij op korte tijd je lange hoop af, terwijl we spreken, vlucht de jaloerse tijd: pluk de dag, zo weinig mogelijk vertrouwend op de volgende.
Op een dag klopte de Realiteit aan bij de deur van de Droom. 'Mag ik mezelf even voorstellen, ik ben de Realiteit!' Verschrikt sloot de Droom de deur voor de Realiteit. 'Het is nutteloos me proberen buiten te sluiten', riep de Realiteit en klopte zo lang en
zo hard op de deur, totdat de Droom haar binnenliet
Op de reis van het leven kom je veel wegwijzers tegen ! sommige naar plaatsen waar het gras altijd groener is en sommige naar plaatsen waar bloemen van geluk en liefde welig groeien
Op de reis van het leven kom je veel mensen tegen! sommige omringd door een hoge muur van zelfvoldoening en sommige met open armen die vreugde en naastenliefde zaaien
Op de reis van het leven kom je veel handen tegen ! sommige geopend uit onverzadigbaar egoïsme en sommige als symbool van wederzijdse vriendschap en respect
Op de reis van het leven kom je veel harten tegen ! sommige versteend door het duister karakter van eigenliefde en sommige gewarmd door de onvoorwaardelijke liefde voor elkaar
Op de reis van het leven kom je veel talen tegen sommige rijk aan woorden van onbegrip en haat en sommige overgoten met de zoete geur van verzoening en verdraagzaamheid
Op de reis van het leven kom je veel stemmen tegen! sommige een klaagzang van onbeantwoorde verlangens en sommige een zachte symfonie van dankbaar geluk
Op de reis van het leven kom je ook eens wolken tegen! sommige als zwarte dekmantel voor wegen slecht bewandeld en sommige als nieuwe bron van herboren geluk
Op de reis van het leven kan je volop van de zon genieten ! als je de schoonheid in je medemens ziet en deze warmte deelt met iedereen die je tegen komt !
Stefaanmaene
Op de reis van het leven kom je af en toe mensen tegen zoals deze auteur ...
Nu jij er niet bent, laat ik sporen achter bij iedere gedachte wat jij tot leven bracht.
Nu jij er niet bent, schreeuw ik moord en brand na iedere donderslag, en laat ik mijn ogen gesloten bij iedere bliksemschicht.
Trek broze lijnen op ieder deel van dit huis, waar ooit jouw lichaam lag of stond, en waar nu enkel nog vaag te zien is een laatste vlek op het behang.
Nu jij er niet bent, verlang ik meer dan ooit tevoren naar de warmte van je lichaam,
maar al wat ik nog kan is die kille leegte wat jij achterliet omhelzen, als ware het jij die daar nog lag.
Op een dag was ik zo moe, machteloos, eenzaam,verdrietig dat ik zomaar op de aarde ging zitten. Mijn tranen liepen sneller dan de regendruppels, mijn geschreeuw was luider dan de stormwind. Ik weet niet meer hoe of wat maar kort daarna bevond ik me in de grond, in een donkere put, alleen gevuld met lucht en met een raar koordje aan mijn pols. Toen ik de draad naar me toe trok kwamen er ballonnen tevoorschijn Één had een opschrift : herinneringen Op het moment dat ik de koord laat varen word ik verdwaasd wakker. Was dit een droom? Was dit een nachtmerrie? Was dit echt ? Ik voel me ook moe, machteloos en eenzaam zoals de inhoud van de put, is mijn leven meestal vluchtig, vergankelijk, vliedend, zoals de ballon met dat opschrift : herinneringen. Dat is alles wat overblijft en die draag ik heel dicht bij me Voor de rest ben ik machteloos, ik mag niets doen Het zou ook niet kunnen met die enorme muur voor me. Maar zonder warmte, veiligheid en geborgenheid drukt de eenzaamheid me in elkaar En het verdriet dat niemand ziet breekt me langzaam in stukken Een nachtmerrie werd werkelijkheid.
Heer Ik groet U elke morgen en U weet dat ik probeer mijn dag zo goed mogelijk te maken vol mededogen voor anderen en voor mezelf. U kan aan deze situatie, net als ik, niets veranderen maar U bent er altijd en luistert naar me daar ben ik U enorm dankbaar voor en ik weet dat U me blijft helpen tot ik naar U toe kan komen.
Deze tekst, dit gebed kreeg ik 'uit diepten van ellende - zou ik noemen' van een blogvriendin die me toestemming gaf dit gebed te publiceren, zeker omdat velen zich hierin kunnen herkennen.
In het leven heb je geluk nodig, maar je moet ook risico's nemen, bereied zijn om helemaal op je intuïtie af te gaan, zeker in de liefde wat laatste betreft.
Laten we even enkele jaren terug gaan in de tijd. Het deed zich voor in de abdij te Hammont-Achel waar ik enkele dagen verbleef om te genieten van de wijdse natuur, maar natuurlijk in eerste instantie om me te herbronnen, me in stiltte terug te trekken met een boek, in gedachten maar vooral om de gebedsdiensten te volgen en zo internser het contact, de innerlijke stem te horen die me al langer in de oren klonk. Het was na het middagmaal dat in stilte werd gebruikt, dat er kans was de andere gasten op een leuke manier te leren kennen bij de afwas, zowel vrouwen als mannen. En het is wellicht omdat men zich in zo een oord heeft terug getrokken, dat daar kan gesproken over dingen die soms op de tong liggen maar niet kunnen uitgesproken worden. Ik voelde zo iets aan bij een andere gast. En na de afwas gingen we in de binnentuin zitten om over koetjes en kalfjes te praten, maar die persoon wilde eigenlijk iets toevertrouwen dat hem al lang bezwaarde. Hij was destijds zijn roeping gevolgd, was ingetreden als seminarist maar om onduidelijke redenen - en dit tot op heden - de deur gewezen. Hij voelt zich tot op heden 'slachtoffer', ook zijn we twintig jaar verder. Zijn leven is toen gestopt. Er waren diepe littekens die er altijd zullen blijven want alles wat in zijn kamer hangt of staat, alle contacten verwijzen direct of indirect naar zijn afgebroken roeping, zeker als hem de vraag gesteld wordt welke studies hij heeft gedaan. En terwijl het gesprek vorderde kwam een ander erbij staan en toen die even had meegeluisterd onderbrak hij ons vriendelijk met de woorden: "Als ik dit allemaal hoor, dan moeten we misschien een groep oprichten met en rond al deze 'slachtoffers' die nooit hun priesteropleiding konden volmaken". Het was even stl en toen kwam het ene verhaal na andere naar boven van allemaal jonge mensen die om onduidelijke redenen, vaak zonder reden, de poort van het seminarie of congregatie werden gewezen. Ook ik ken gelijkaardige verhalen. Ik hoor nog de woorden van een president van een groot-seminarie die weerlegde dat hij "liever geen enkele priesterkandidaat heeft dan elf slechte'. De peroson in kwestie werd zelf wel op de duur elders benoemd, maar komt nog regelmatig in de media omdat hij "zoveel goed werk doet". Wie zijn of waren die 'slechten' dan, zij die niet geen goede student waren, verdacht van homofiel te zijn ...
Hoe dan ook, in het heetst van de strijd rond de term 'slachtoffer binnen de kerk', denk ik dat hier de échte slachtoffers niet mogen vergeten worden, want die mensen liepen een levenslange schade op die wellicht anders dan sexueel misbuik veel erger is. Velen vonden geen nieuwe baan meer want op jonge leeftijd - voor de meesten pas 18 jaar - was er geen zin meer een andere studierichting te volgen. De ouders waren ook ontgoocheld en dachten dat de zoon een jaar lang op hun kosten had geleefd. Het sociale weefsel viel meteen uit elkaar en velen van hen waren niet langer in staat om een relatie aan te gaan, want in feite hadden ze maar één relatie voor ogen, deze in de vorm van het priesterschap. ... Of een andere manier van misbruik van macht!
Vandaag een tweede berichtje, heel uitzonderlijk, maar zo belangrijk voor mij anderrs zou iok mezelf verloochenend hebben al die jaren in blogland. Daarom toch in het kort volgende uitnodiging.
Vieringen Tijdens de maand mei en tijdens de Novene (van 8 september tot 16 september) zijn er meer vieringen dan in de rest van het jaar. Parochies of groepen kunnen nog een aparte viering aanvragen al dan niet voorgegaan door hun eigen priester. Door het drukke programma is het wel nodig dat u hiervoor tijdig een afspraak maakt zodat we de Basiliek of Rosariumkapel voor je kunnen vrijhouden.
Terug vertrouwen ontvangen kan soms een andere naam dragen: vergeving. Vergeving is vertrouwen dat dat vernieuwd wordt, herbevestigd. Zelfs al ben je gestruikeld en verdien je het niet meer. Zulk vertrouwen, dat niet stuk te krijgen is door de tijd of de onwil, noemt men vergiffenis. Dit is wellicht de sterkte die maakt dat je anderen vertrouwen kunt schenken, als je zelf eerst vergeving hebt gekeregen.
Indien ik dit eerder achterliet moest ik onwillekeurig denken aan al wat in de media te doen is rond Mgr. Vangheluwe en Kardinaal Danneels, maar ook aan allen die vertrouwen verloten hebben.
Zelfs buiten deze context liet heb ik blijkbaar een bloglezer/vriend aan het denken gezet. Hier volgen zijn bedenkingen, met de nodige vraagtekens die hij er bij heeft geplaatst.
"Maarten ja, je hebt mij aan het denken gezet.
Terug vertrouwen ontvangen kan soms een andere naam dragen: vergeving. (vertrouwen beschamen? en vergeving krijgen?) Vergeving is vertrouwen dat vernieuwd wordt, herbevestigd.??
Zelfs al ben je gestruikeld en verdien je het niet meer.(vertrouwen beschamen kan kwalijk zijn maar door een ondoordachte oorzaak is dit toch wel vergeefbaar. Alleen zijn dit twee zaken. Vertrouwen beschamen ... of dom zijn, gewild of ongewild! ) Zulk vertrouwen, dat is niet stuk te krijgen is door de tijd of de onwil, noemt men vergiffenis. (Moelijk!!! Vertrouwen die geschonden is blijft altijd 'na- sudderen') Dom doen, mits niet met voorbedachte planning,-'dat is laag, gemeen, achterbaks'-, is altijd vergeefbaar.
Dit is wellicht de sterkste die maakt dat je anderen vertrouwen kunt schenken, als je zelf eerst vergeving hebt gekregen.
(vertrouwen schenken maar pas na vergeving krijgen?)"
Hier kan je een voorbeeld vinden van iemand die uit dank een cd voor me samenstelde en er zijn eigen commentaar aan toevoegde die op mijn lijf zou moeten geschreven zijn. Een inspiratie voor jullie die een ander een uniek geschenk kunnen doen.
"Deze cd is samengesteld voor iemand die weet dat er maar één doel is mar in oneindige facetten. BOLERO; Die de 2 polen kent : het gevoel(=Fransen)
het verstand(= Duitsers of Pruisen): OUVERTURE 1812
Die de steunbeermaar ook de versieringen is van de wondermooie kathedraal van mensen: WARSAW CONCERTO
Die de top blijft zien ondanks vallende stenen.: WARSAW CONCERTO
Die weerspannige affaires met een blij humeur zijn ontluisterende spanning ontneemt. BROWNSTONE CONCERTO
Die weet dat het kleinste detail ontsnapt aan het vastklampende verstand. Het onbegrijpelijke kan ook mooi zijn. CANON VAN PACHEL BEL
Die nog een koekoek en een nachtegaal wondermooi vindt. CONCERTO NR 13
Die zijn vreugde kan delen met anderen. HALLELUJA
Die altijd bereid is een gesprek te voeren. SERENADE AD DUOS CHOROS
Die bescheiden kan wachten tot het onverwachte. CONCERTO VOOR TROMPET
Toen men aan kunstenaar Willem Vermandere vroeg: "Wat is voor u een gelukkig leven?" gaf hij volgend antwoord, een antwoord dat ik ter overweging meegeef.
"Laat het me zeggen met een parabel uit het evangelie. Zoals de koopman die een parel vindt van grote waarde en daarvoor alles geeft wat hij bezit, zo moet een mens in zijn leven ontdekken waarvoor hij gemaakt is en daar tenvolle voor gaan.
Het rijk der hemelen, dat is het leven nu en hier tot volheid brengen, de ballast overboord gooien en dat ene waarvan je overtuigd bent geraakt, tot volle wasdom brengen".
Ik kende haaar al langer maar ze was nog nooit bij me thuis geweest. Ze bekeek mijn living zoals alleen een vrouw dat kan. Niet direct kritisch, zelfs aangenaam verrast, maar vooral met zo'n blik die alles in zich opnam en niets oversloeg. Bij mijn (dure) gordijnen bleven haar ogen even hangen en ik wist dat ze dacht, wanneer zijn die voor het laatst gewassen? Mannen denken, waar staat het bier?
The expression of the face could be seen by everyone.. But the depression of
heart could be understood only by the ONLY ONE..Don't lose that person
in your life EVER! Because in LIFE you get lucky only ONCE.
In het Engels klinkt het veel beknopter en toch heel echt. Niet omdat het in het Engels moet, maar met minder woorden komt deze boodschap wel aan. En inderdaad je zal altijd graag terug vallen op die éne persoon die je leven zin gaf en geeft, gehuwd of niet!
Wij beseffen anno 2010 al te weinig verwend als we zijn wat we te danken hebben aan die sterke mannen en vrouwen die Vlaanderen vanuit hun christelijk engagement hebben uitgebouwd tot wat het vandaag is: een open en verdraagzame samenleving met veel ruimte voor initiatief en grote solidariteit.
Tot in de kleinste dorpen van Vlaanderen hebben deze mensen muziek-maatschappijen, vrouwenverenigingen en jeugdbewegingen opgestart, vergaderzalen en parochiale centra gebouwd, kleuter- en later onderwijs opgericht en uitgebouwd. Steeds stonden zij klaar om medemensen in nood bij te staan, studieadvies te geven, beroepskeuzes te oriënteren. Ze waren relatiebemiddelaar, vertrouwenspersoon, ombudsman avant la lettre.
In alle steden van Vlaanderen hebben deze mannen en vrouwen middelbare scholen opgericht en ziekenhuizen gebouwd. Zij boden als allereersten toen er nog geen ministerie van welzijn was opvang voor daklozen, personen met een handicap, alcohol- en drugsverslaafden of psychiatrische patiënten.
Ook vandaag zijn ze niet zelden de drijvende kracht achter nieuwe vormen van hulpverlening in stads- en dorpsbuurten. Vanuit hun sterk sociaal engagement is ook vandaag hun rol in de individuele begeleiding van de mensen van wezenlijk belang.
Zingeving, keuzes maken, zieken- en stervensbegeleiding, alle dagen staan zij ter beschikking.
Op seksueel gebied luidde de boodschap dat de beleving van de seksualiteit moet plaatsvinden in een geest van liefde, trouw en beheersing van jezelf. Daar is niets mis mee. Degenen die beweren dat we in geen geval mogen terugkeren naar de seksuele moraal van vroeger, laat ik weten dat ik er soms heimwee naar heb, vooral als ik kijk naar de psychische en sociale ravage die de huidige seksuele moraal bij jonge mensen aanricht.
Buiten bij de hooofdingang van het ziekenhuis - mij wel bekend - ging de deur bijna schuil achter een wolkendek. Niet van het weer, nee ... rokers, als angstige lepralijders op een kluitje samengedromd. Het rookverbod is na al een hele tijd oud en dergelijke groepen maatschappelijke bannelingen vormen een vertrouwde aanblik, 's winters verstijfd van de kou, 's zomers vrolijk lachend. Het ontstaan van nicotineliefdes was had tot een njieuwe term geleid. Mensen geraakten aan de praat; door hun gedeelde verslaving gingen sociale barrières die normaal minder gemakkelijk werden geslecht, nu letterlijk in rook op. Wordt dit flirten met een sigaret ook een aanzet tot echte nicotineliefdes? Hoe dan ook, ik geraak met moeite voorbij die ingang en de hoest blijft nog lang in mijn keel hangen!
Aan blogvrienden die zelf roker zijn, zie dit niet als een aanval op juliie en stuur me geen commentaar, maar is wel een reële weergave van wat ik daar meemaak wat ik hierboven beschrijf. Het is soms zelfs moeilijk, zeker wanneer het regent, zich door de nicotineliefdes heen, een weg naar buiten te banen. Of gaan ze misschien dan toch zo op in hun prille hernieuwde liefde?
Je schiet nog eens het café binnen. De barman knikt, geen woorden. Ik loop door tot in het hoekje. Je hoort pas echt bij het meubilair wanneer je niet alleen niets meer hoeft te bestellen, maar ook nog eens kunt doorlopen naar je vaste stek om daar te wachten tot je drankje wordt gebracht. En zelfs als je aan de bar 'hangt' zoals Krelis terecht opmerkte, dan nog ben je op de duur een stuk van het meubilair geworden tenzij je rijkelijk omspringt met traktaties.
Ken je het? Jij helpt me, ik heb het gevoel dat ik iets verschuldigd ben, en tot die situatie opgeheven is, voel ik me ongemakkelijk, onrustig. De waarheid, dat weten we allebei, is dat we een band moésten hebben, een band hadden, en ergens gewoon bang zijn dat we elkaar zullen kwijtraken. Als een godvrezende en een dealer, een koppel dat elkaar in een ogenblik van onwerkelijke tederheid had gevonden. Ach, tederheid is mijn specialiteit ...
Wat ooit door duizenden ergens in een jaszak zat of in een schort of hoe dan ook niet ver van de schouw lag, en zeker altijd te vinden was in een handtas, is op vandaag ontdaan van al zijn waardigheid en wordt een sieraad en dat niet enkel en alleen nog in het homomielieu. Of is het dragen van de paternoster rond de hals dan toch ergens diep vanbinnen een hunkering naar diepere zingeveing die enkel van God kan komen doorheen de gekruisigde MENS Jezus?!
Ondanks alle storm die over ons wordt uitgegoten produceert 'de kerk' zingeving aan het leven van miljarden mensen. Is het geen belangrijk product, wellicht toch het belangrijkste in de wereld om het eens in economische termen uit te drukken. Het is zelfs een gewild product, want anders waren wij er als kerk al lang niet meer, ondanks de grote verscheidenheid en de tekortkomingen. Wij moeten ons dan ook tot het uiterste inspannen opdat niets van dat 'product' verloren gaat.
Ja, weet je waarom mensen geen tijd meer hebben voor elkaar zoals vroeger wanneer men, zeker op zomerse dagen, voor de deur met elkaar een praatje zat te maken? Neen, niet omdat we zoveel individualistischer zijn geworden alleen, maar omdat juist in deze zomerse avonden nog zo veel mails vol grappen en drollen, sexistisch of erotisch getint, zonodig nog moeten gelezen worden, en vooral doorgestuurd. En tegen de tijd dat je al die gekheid terug hebt verwijderd is iedereen al terug in zijn huis wegens de duisternis, de invallende nacht en of de bedtijd. En zij die dan wel nog tijd nemen om blogs te lezen blijven al niet te lang stil staan wanneer iets te lezen is dat boven dit platvloerse gaat.Plichtsgetrouw laten ze dan maar hun button achter met 'goeie avond', zonder écht de tekst te hebben gelezen die ze zo voor hun ogen zagen voorbijkomen. Want deze 'goeie avond' gaat soms voorbij aan een roep, een vraag, een vaststelling. Misschien hebben de mensen ook geen tijd meer precies omdat ze enkele uren niets anders 'moesten' doen dan grappen door te sturen, grappen die je gewoon op de werkvloer of in de winkel, ja zelfs op straat vertelde. Nu moet je hiervoor je pc aanzetten, er zelfs tijd voor nemen alles op te ruimen indien je geen zin hebt in dit tijdverdrijf. En dan maar klagen dat mensen elkaar niet meer kennen als buren.
Hier liggen ze en ik zal ze maar meteen aan jullie voorleggen. Ik vraag me gewoon af of de vele instellingen gebruik maken van de zwakheid van de mens nu hij met verlof is en ergens, nu hij nu toch veel geld uitgeeft in zijn vakantiebestemming, hem juist nu aanspreekt om gul te zijn, zelfs fiscaal aftrekbaar. Er is nog zo een periode in dewelke op het gevoel wordt gespeeld, met name de eindejaarsperiode.
Ik dacht recent nog niet langer te storten voor al deze goede doelen toen een man voor me zat en vertelde dat hij amper rond komt, soms zelfs niet rondkomt met de weinige uitkering die hij maandelijks ontvangt. Ik dacht nl. dat die vele aparte stortingen voor diverse doelen voor die man een grote boterham konden betekenen.
Maar dan zie je plots de grote watersnood en de bijhorende ellende in Pakistan, waarvan ik bijna zeker ben dat er morgen al een stortingsformulier in de bus zal vallen. Een tv-show wordt nu alvast op stapel gezet.
Dus mijn vraag aan jullie waar je uitdrukkelijk mag op reageren. Hoef ik volgende overschrijvingen nog in te vullen?
Handicap International vzw Damiaanactie Welzijnszorg vzw Vlaamse Liga tegen Kanker Bond Zonder Naam Rode Kruis Alzheimer Liga Licht en liefde voor onze blinden ....
Waar ik me vooral persoonlijk aan stoor is dat deze bedelbrieven als maar langer worden, en dat er dan uiteindelijk, en meestal tot twee maal toe, staat dat er SLECHTS 38 nodig is om een kind te redden. Indien er SLECHTS zo weinig geld nodig is om iemand te helpen, een leven te redden ... ja, dan kon de wereld al tien maal genezen zijn zeker?! Of ben ik stout?
"People often say that 'beauty is in the eye of the beholder,' and I say that
the most liberating thing about beauty is realizing that you are the
beholder. This empowers us to find beauty in places where others have
not dared to look, including inside ourselves."
Met twee vissen en vijf broden gaf Jezus meer dan 5000 mensen te eten, staat er in het Evangelie. Hoe vertaal je een eeuwenoude boodschap in een moderne krantenadvertentie?
Ik breng je licht, Beeldige Vrouw.
Een kaarsje vol vuur mag schijnen
over een zoekende wereld te klein
voor zoveel donkere,vragende mensen.
Ik breng je licht, Vrouw van Troost.
Een lichtpuntje voor de bange wachtende,
Achteraan in de rangorde van de besten,
Gekwetst door het leven, door de vrienden van gisteren.
Ik breng je licht, Dragende Moeder.
Een schijntje van hoop en koestering
want kinderen huilen nog, jongeren vragen,
grote en kleine kinderen zoeken zonder vinden.
Ik breng je licht, Altijd Begrijpende.
Een houvast voor de zieke, de troosteloze eenzame,
die twijfelt, vergeet of niet begrijpt Zijn belofte:
'Ik zorg voor je als de liefste Vader, de liefste Moeder'.
Ik zoek je licht, Vrouw van Blauw en Wit,
Je hand die reikt,nooit loslaat wie roept, wie bidt.
Ik vraag je licht Maria, Moeder van God en mensen,
ga mee de weg van mijn leven,vandaag en altijd.
Liefde betekent voor velen momenteel eigenlijk seks en misschien een beetje sympathie.
Vriendschap, in het beste geval.
Wat daaarbij misschien het meest pijnlijk is voor één van de partijen is wanneer deze sympathie toch vriendschap wordt, maar dan ineens gedwarsboomd wordt wanneer de vorige partner eigenlijk de voorkeur geeft aan de lichamelijkheid van eerste, en dus die ander even heeft gebruikt tot hij weer bij zijn 'vaste' partner terecht kan.
Het eerste symptoom van het proces van het doden van onze dromen is het gebrek aan tijd.
De meeste bezige mensen die ik in mijn leven heb gekend hebben nog tijd genoeg om alles en nog meer te doen. Zij echter die nooit iets doen zijn altijd moe en geven niet eens aandacht aan het weinige werk dat van hen wordt verwacht.
Een gecodeerde brief drijft de devote jonge monnik Conrad zijn kluis uit, het rumoerige, verraderlijke Italië van de dertiende eeuw in. Op zijn queeste naar de waarheid rond de dood van St. Franciscus krijgt hij te maken met wereldse kooplui, intrigerende geestelijken, ontembare vrouwen en zelfs paus Gregorius X. Bij elke stap van Conrads moeizame tocht wordt zijn strenge moraal, zijn geslepen geest en zijn liefdevolle hart op de proef gesteld.
Deze rijke historische thriller vol authentieke, onweerstaanbare personages voert de lezer mee naar een roerige historische periode en levert een plausibele oplossing voor het historische mysterie van de verdwijning van St. Franciscus.
We horen het heel vaak en het komt ook vaak geloofwaardig over maar is het ook waar in de realiteit? Geven wij mensen een tweede kans of zijn het maar nobele woorden. We horen het meerere keren in een preek na een Evangelielezing en Jezus maakte er zijn statement van; meer nog, hij ging aanliggen bij zondaars. Hij wilde allen een tweede kans geven, zelfs een derde. Wij bidden haast elke zondag in de eucharistie voor die mensen die een misstap beginngen dat ze mensen in liefde mogen vinden die hen nieuwe kansen aanbieden en hen het kwade uit het verleden niet langer aanrekenen;
MAAR wat doe je wanneer een man met een strafblad, die jaren vastzat, tegenover jou zit en zijn vehaal doet bij een kop koffie, er oprecht berouw over heeft, bewust is van zijn daden en nu de gevolgen ervan inziet en ze in stilte draagt, maar nergens meer welkom is wanneer hij gaat solliciteren eens ze horen dat hij geen bewijs van goed gedrag kan voorleggen. Waar zijn dan deze mooie woorden, de mooie preken, de voorbeden? Toch heel ver weg van dit concrete leven, zeker indien betrokkene er alles aan doet om zelfs nu een andere te helpen; als je ziet dat die persoon echt kan en wil werken met zijn handen. Is het echt niet mogelijk dat mensen eens de tijd nemen om het profiel van die unieke persoon grondig door te lichten en er voor te zorgen dat dit strafblad wordt verwijderd? Hoe geloofwaardig zijn anders onze woorden nog en wat meer is, zo ontnemen we wel degelijk elk laatste sprankeltje beetje hoop.
Inderdaad in het Engels voor die ene keer, maar vond deze tekst zo mooi dat ik hem jullie niet wil onthouden. Zoals eerder geschreven smachten zo velen naar die unieke vriendschap, vandaar.
My rhythm to friendship is the beat of your feet
i love the sense of the sound which makes me think of you all around
wherever we meet there is always a wisdom in friendship
that feels the world with encouragement
to be part of our friendship.
The day I met you
I found a friend -
And a friendship that
I pray will never end.
Your smile - so sweet
And so bright -
Kept me going
When day was as dark as night.
You never ever judged me,
You understood my sorrow.
Then you told me it needn't be that way
And gave me the hope of a better tomorrow.
You were always there for me,
I knew I could count on you.
You gave me advice and encouragement
Whenever I didn't know what to do.
You helped me learn to love myself
You made life seem so good.
You said I can do anything I put my mind to
And suddenly I knew I could.
Maar al heel vroeg had Franciscus een speciaal zwak voor melaatsen. Hij heeft niet alleen zelf onder hen gewerkt, hen gevoed en gekleed, gebaad en hun wonden gekust, maar hij eiste dezelfde dienstbaarheid van velen van de eerste broeders. Hij noemde hen 'de armen van Christus'.
Wat te doen bij fatale ontgoochelingen bij het zien van zoveel mislukkingen ondanks onze filantropische ijver? Als we ondankbaarheid zien van hen die we hebben geholpen? Of als ze ons belachelijk maken als onaangepaste en naïeve idealisten? Kunnen wij mensen het echt wel alleen rooien? Of hebben we iets of Iemand anders nodig?
Ergens las ik dat niet minder dan 1.964.710 mensen het item "vriendschap" op het ondertussen wijd verspreide Facebook aangeven als belangrijk. Geeft dit niet te denken indien sommige andere items met moeite genoemd worden? Heeft dit te maken met onze maatschappij, het diep verlangen naar oprechte en waarachtige vriendschap en liefde, of nog meer de vraag om aandacht nu alle waarden en normen zijn overboord gegooid. Het genoemde aantal deed me toch even schrikken. Vriendschap is dus zeer universeel en mag bijna een mensenrecht beschouwd worden als je het zo bekijkt. Maar waarom komen we daar niet aan toe, een vraag die ik al veel eerder heb gesteld. Misschien heeft de multimedia ons juist uit elkaar gedreven en is er geen tijd meer om écht contact te zoeken want ook vriendschap is een werkwoord en zal je maar heel even vinden via de digitale weg. Inderdaad een getal om even bij stil te staan ...
"Het is daarom nog maar het beste voor een mens dat hij volop geniet van alles wat hij moeizaam heeft verworven. En ook dat, zo heb ik ingezien, is in de hand van God".
Ik was maar even aan zee en daar zag ik twee kinderen spelen in het zand. Broertje en zusje waren bezig met uit het mulle zand koekjes te bakken. Het meisje had juist een stervormig gebak gemaakt en wou dat aan haar papa gaan tonen toen ze zag dat hij op hen afkwam met twee lekkere ijsjes. Het broertje keek even naar zijn 'zandkoekje' want wat zou hij er nu mee gaan doen. Maar algauw liet hij het vallen om naar zijn vader te lopen en te genieten van het lekkere ijsje. Zus echter was nog bezig hoe ze dat voorzicht toch op een plaatsje neer kon leggen. Ze zag wel dat haar ijsje begon af te druipen maar ze stond voor een dilemma. Papa riep haar dat ze vlug moest komen wilde ze er nog kunnen van genieten. Ze legde het zandgebakje zo goed en kwaad als kon op een verharde plek en liep toen naar haar vader toe waarvan de handen al onder de crème zaten. Ja, kiezen is altijd verliezen, een beetje loslaten of alles loslaten, het beste deel kiezen als er dan een beter deel is. Misschien toch maar beter kiezen voor enige voldoening dan voor luchtkastelen. Dat luchtkasteel kan het genot zijn dat nu overal de bovenhand haalt. En zoals een blogvriendin me mailde: "Genot is een levensmoordenaar, meer dan duizend luchtkastelen!".
Dan heb ik nog een interessante boekentip vor jullie nu de drukte van alle dag nog de overhand niet heeft genomen. Ik heb er dermate van genoten dat ik het boek aan de kant wou leggen om uit te roepen dat je dat zeker moet gelezen hebben, enkel en alleen misschien om te beggrijpen wat de plaats ingenomen heeft nu we ons afgekeerd hebben van onze gelovige wortels.
Een spannende roman over een thema dat velen bezighoudt: bevrijdingspastoraat.
Sebastian Nedergaard is een succesvolle psychiater en gelukkig met zijn vrouw en drie kinderen totdat er een nieuwe patiënte wordt opgenomen op zijn afdeling, Johanne Jensen. Johanne is op het eerste gezicht psychotisch, maar er lijkt meer met haar aan de hand, iets wat Sebastian met al zijn vakkennis niet kan verklaren. Een medepatiënt die lijdt aan een depressie, Cornelius Kappelgaard, meent wel te weten wat Johanne mankeert. Hij is dertig jaar zendeling in Tanzania geweest en in Afrika heeft hij veel gezien van de macht van de duivel. Daarom veronderstelt hij dat Johanne in de macht is van een kwade geest. Dat strookt absoluut niet met Sebastians overtuiging: hij gelooft niet in God en ook niet in bovennatuurlijke machten.
Met de komst van deze twee patiënten komt Sebastians leven in een stroomversnelling. Zijn huwelijk staat onder grote druk, doordat hij al jaren meer aandacht heeft voor zijn werk dan voor zijn gezin. En terwijl zijn huwelijk ten onder gaat aan zijn carrière, lijkt hij zijn carrière op het spel te zetten door zich in te laten met bovennatuurlijke zaken.
Het was op zo een dag dat de Belgen (en wellicht ook de Nederlanders!) hadden vergeten hoe streng de voorbije winter was geweest. De mensen zochten de schaduw op, met de tong uit de mond als honden; ze dronken ijskoud bier en frisdrank, kochten wafeltjes voor zichzelf en ijsjes voor de kinderen. Of ze gingen in de zon liggen, als vlees dat vrijwillig in de braadpan gaat liggen. Een dag waarop iedereen buiten was; de mensen gingen naar het strand, naar tuinen of parken, met tassen die zo vol waren dat het leek of ze voorgoed buiten wilden blijven. Het was op die dag dat jij naar me toekwam in vriendschap.
Ondertussen heb ik vernomen van een goede vriend-blogger dat ik sinds ik overgeschakeld ben naar Google Chrome soms geen buttons meer kan plaatsen noch afbeeldingen, en zoals hier ook niet langer een ander kleur kan toepassen. Dank voor de tip om wat SeniorenNet alvast betreft over te schakelen naar de klassieke versie. Dat zijn nu eens échte blogvrienden zonder veel over de virtuele vloer te komen! Bedankt!
het mooiste geschenk kwam van mijn ouders die me op de vooravond - of zoals een trouwe blogvriendin het zegde 'op mijn eigen oudejaarsavond - geluk kwamen wensen, want zeg nu zelf, het is aangenamer feest te vieren op zondag dan op maandag; het doet vooral deugd dit nog te mogen doen met pa en ma die me letterlijk in de bloemetjes hebben gezet.
Hoe raakt het mij
jouw schampere lach,
als ik jou in de ogen zie.
Hoe snijdt die kille blik
bij t breken van het ochtendlicht,
want liefste wat ik zeggen wou
was gewoon maar:
Hoe schoner zou de liefde zijn
mocht jij nu
kunnen 'houden van' zoals het een mens
betaamt.
Wat doet het met mijn hart
als jij niet houden kunt
van mij
zoals ik van jou
in de mate van dit bestaan.
Waarachtig maar echt waar,
geen haat kan liefde scheiden
als het koren van het graan
als liefde recht vanuit
het kleine hartje komt.
Want liefste,
al wat ik zeggen wou
was gewoon maar: hoe schoon de liefde wel niet wezen zou
mocht jij nu
kunnen houden van mij
zoals het een mens
betaamt.
't Is liefde wat het eenzame hart
toch raakt,
enkel maar
omdat liefde eveneens een stukje
wantrouwen verandert in eeuwige trouw
tussen twee aparte mensen
heel dichtbij,
en zelfs ver weg van elkaar.
O liefste,
hoe schoner zou de liefde zijn
mocht jij die ene liefde
nu willen delen
met mij.
Op negentienjarige leeftijd wordt Bieke Vandekerckhove (1969) ziek. De diagnose is hard: de dodelijke spierziekte ALS. Levensverwachting: twee tot vijf jaar. Wat begin je dan met dat schamel restje leven?
Omstandigheden brengen haar naar het Sint Liobaklooster in Egmond- Binnen. Ze leert er de spiritualiteit van Benedictus en het psalmgebed kennen. Het beïnvloedt haar leven voorgoed. Drie jaar later hoort Bieke dat de ziekte gestabiliseerd is, maar elk moment opnieuw de kop kan opsteken. Nu leeft ze al twintig jaar met ALS. Ze is getrouwd en heeft twee assistenten, die haar afwisselend helpen, waar nodig.
De afgelopen tien jaar kwam ze in contact met de stilte van zen. Ook die ontmoeting is beslissend. Haar boek geeft weer wat ze meemaakte, zag en proefde in de stilte van het leven: De benedictijnse spiritualiteit en het zenboeddhisme zijn de twee longen geworden waarmee ik adem.
Dit boek wil ik sterk aanbevelen omdat de auteur ervan samen met mijn zus de studies psychologie heeft aangevat destijds, en ik dus ergens op de eerste rij de verschijnselen van deze ziekte heb gezien. Maar nog meer de daadkracht zelfs in die mate dat een jong iemand als Bieke dit allemaal te boek heeft gesteld.
Nieuwe katharenroman:
DE GOEDE MENSEN
EN DE HONDEN VAN GOD
Karel Wellinghoff
Tien jaar na Montségur, burcht van de vrede verscheen bij uitgeverij Aspekt een nieuwe katharenroman van Karel Wellinghoff.
Het thema is vergelijkbaar. Een jong koppel trekt naar de Languedoc op zoek naar zichzelf en hun relatie. Beiden hebben trauma's uit het recente verleden te verwerken. Uiteindelijk zal blijken dat ze een gereïncarneerde bon homme en bonne femme zijn.
Het boek is dus een beetje schatplichtig aan de vorige roman die hier als een soort rode draad door het verhaal loopt. Wie veel actie verwacht is er alvast aan voor de moeite. Weinig geschiedenis, veel esoterie. Een boek voor de liefhebbers van het genre.
Innerlijke pijnen die je kwellen. Cultiveer ze niet, wentel je niet in de pijn. Maar ga er ook niet tegen in, want daar leven ze van. Duw ze niet van je weg, want daar worden ze alleen maar sterker van. Geef ze niet meer aandacht dan ze verdienen, accepteer ze, laat ze komen en gaan. Het zijn voorbijdrijvende wolken die even het zonlicht belemmeren.
Neen, geen sentimentele overgevoelige doetjes, maar God, jawel HIJ zoekt fijngevoelige mensen, zij die mensen aankijken met de ogen van het hart, en daarbij anderen vragen stellen; vragen die we overal tegenkomen in het Evangelie wanneer Jezus het heeft over mensen die op één of andere manier te lijden hebben.
Deze vragen kunnen zijn: "Kan ik me voorstellen wat de ander doormaakt?" "Blijf ik niet te veel op afstand?" "Zie ik de ander wel echt?" Zulke diepgevoelige mensen werken niet op automatische piloot maar leven mee met die andere broze medemens. Ze worden diep geraakt door de pijn van de anderen, vaak diepe pijnen allerlei: een doodgeboren kindje, een vrouw waarbij kanker wordt vastgesteld, een depressieve jonge man die zelfmoord probeerde te plegen, iemand in een echtscheiding die zich 'dooddrinkt', de steuntrekker die geen uitweg meer ziet, ... noem maar op.
Sommigen geven wel eens goede raad in de trant: 'je moet het je zo niet aantrekken' ' je moet je daar tegen wapenen' 'je bent veel te gevoelig', waarmee ze bedoelen dat het beter is je te pantseren tegen al dat leed.
Echte nabijheid vraagt om gevoeligheid. We mogen elk een beetje 'groeien' naar meer menselijkheid zoals Jezus het ons heeft voorgedaan en gevraagd.
Laat ons hart maar gevoelig blijven, zodat we zien wat moet gezien worden, en beter zien met de ogen van ons hart, misschien als de barmhartige Samaritaan, ook al houden we niet van de ander zijn huidskleur, zijn taal, zijn werkloosheid, zijn 'klagen en zagen' ...
Niets is menselijker dan fouten maken. Niets getuigt van meer liefde dan elkaar vergeven. Vergeven is vergeten, ook al doet het pijn. Vergeven is elkaar omhelzen om opnieuw te beginnen. Vergeven is iemand bevrijden, hem weer de kans geven nieuw te worden. Vergeven is iemand de hand reiken, hem over de zwakeheid heen helpen. Vergeven is zon brengen, de muur afbreken en een berg bouwen, is terug contact opnemen en het defect herstellen. Bruggen bouwen en hem samen bewandelen. Vergeving vragen is je eigen pretentie op zak steken, en bekennen dat je elkaar nodig hebt. Laten we elkaar vergeving vragen en schenken, voor alle fouten die we tegen elkaar ooit hebben begaan, als ouder of kind, broer of zus, als verloofde, familielid of vriend.
De wonderbaarlijke reis. Of ludieke weergave van het evangelie
Een historische misdaadroman, een religieuze parabel, geschiedkundige fictie, blasfemische novelle Dit boek is het allemaal niet. Sommige humoristische zinnen doen zelfs af en toe aan Monty Pythons Life of Brian denken, maar dat zou de schrijfkunsten van Eduardo Mendoza tekort doen. Zoals we uit de afsluitende noot van de auteur kunnen opmaken, is er voor deze roman zeer gedegen onderzoek verricht.
Wat isDe wonderbaarlijke reis dan wel?
Niks minder dan een prachtige roman die zowel de gelovige als de atheïstische lezer kan bekoren.
Filosoof Pomponius Flatus vertelt zelf zijn wonderlijke reisverhaal, dat zich afspeelt aan het begin van onze jaartelling. In eerste instantie is hij nog op zoek naar geneeskrachtig water. Overal waar hij komt drinkt hij van de plaatselijke waterbron, wat hem louter darmproblemen en winderigheid oplevert. In Nazareth aangekomen, wordt hij betrokken bij het oplossen van een moord. Een plaatselijke timmerman wordt van deze moord verdacht. Jezus de nog jonge zoon van deze timmerman - weet Pomponius over te halen een onderzoek op te starten om zodoende de onschuld van zijn vader te kunnen bewijzen.
Wat volgt is een fascinerende mengeling van fictie, geschiedkundige feiten en personages, filosofische overwegingen en een ongelooflijk knappe plot. Dat alles wordt met de nodige relativerende humor samengesmeed tot een mooie roman van literair hoogstaand niveau. Eenmaal uitgelezen blijft het verhaal nog een tijdje prettig in het achterhoofd sluimeren.
Laat je niet bedriegen door uiterlijke schijn of leiden door ijdelheid. De genoegens die wij dan smaken zijn oppervlakkig en vluchtig en de ondervonden vriendelijkheid broos en hoerig. Alleen wijsheid en deugd blijven, en hun waarde neemt toe met de jaren. Al ontken ik niet dat ons allen hebben geamuseerd, zeker waneeer alles in dienst staat van de zintuigen ...
Door mijn werk heb ik het vaak van heel dicht meegemaakt: In het restaurant zitten twee mensen in een rolstoel over hun ontbijt geleund; ze zijn nog niet gewassen. Een van hen wordt gestut door een aantal kussens om niet opzij te vallen. De ander herhaalt steeds luider: 'Moeder, moeder, moeder!', totdat een verpleger of een ergotherapeut - soms ikzelf - een hand op de schouder legt.
Dan dacht ik steevast: laat me dit alsjeblieft bespaard blijven. Bespaar me dat ik ooit in een dagverblijf of in een woon-en zorgcentrum met uitgebluste, lekkende oudjes terechtkom. Bespaar me dat mijn billen worden afgeveegd en dat ik voor de tv word geparkeerd, omringd door personeel met een lichte stem en een pijnlijke rug. Want de vrienden van nu die me nu wel kunnen helpen zullen misschien zelfde lot zijn toegedaan ...
Waarom hebben deze oorden trouwens allemaal van die opgewekte namen? Bergzicht, Zonneheuvel, Rozengaarde, Blijleven, Ten Hove...
Waar anderen zich een stedentrip gunnen of een dagje pretpark, maak ik een ommetje door de buurt. Ooit was het anders, want voor collega's was Turkije toen voor hen een openbaring als ik vertelde dat ik er vandaan kwam. Zo volgden ook wél stedentrips als Wenen, Praag en Moskou. Maar ook minder vanzelfsprekende bestemmingen -althans toen - deed ik aan zoals Israël, Egypte en Jordanië om drie maal te eindigen in India en er definitief en slot op te zetten in Malta na Markko nog even te hebben gegroet. Nu neem ik vakantie in mijn eigen tuin. O ja, Lourdes zou ik hebben vergeten natuurlijk. Raar toch dat een mens nooit aan deze bestemming denkt als hij het over 'vakantie' heeft! Laatste zelfs met een vergrootglas te zoeken in de vele vakantiefolders.
Wees niet bang om jouw armen te openen, en de eenzaamheid binnen te laten. Wees niet bevreesd om gedachten om te buigen tot daden, enkel zo verdrijf jij de eenzaamheid. En weet en onthoud, dat ook jouw eenzaamheid verdreven zal worden door de liefde van de Heer.
Naast mijn eigenlijke taak op de werkvloer vonden verschillende directieleden dat ik de geschikte persoon was om er nog wat neventaken bij op te nemen, al behelsden deze neventaken soms een verpletterende verantwoordelijkheid. Naast badgegheeerder van een paar duizend badges met al hun mogelijke toegangscombinaties, werd ik o.m. in vertrouwen genomen om het archief te beheren. Op zich niet zo moeilijk al was het wel één van de mindere aangename bijtaken. Want een archief werd altijd zo klein mogelijk gehouden. Het werd dus vaak wringen en op gevaarlijk plaatsen reiken juist naar die stapel, of die doos waar een directielid zeker van was dat ze de inhoud zou bevaten waar hij zelf al dagen had naar gezocht. Dus dan maar roepen naar zijn vertrouwenspersoon, ondergetekende dus. Het zou me te ver brengen verder uit te wijden over dit onderwerp. Toch nog deze. Het was tussen deze rekken en dozen, in deze smalle gangen dat ik een verpleegkundige moest zien om te toveren tot de heilige man; las je eerder wel. Maar wat me nu voor ogen komt na al die jaren is het beeld van de aaneengesloten rijen archiefkasten van grijs staal. Overal stonden mappen in verschillende afmetingen en uitvoeringen. Ze hadden ruggen van stof, ruggen van plastic, ruggen van metaal. Er stonden ingenaaide boeken, gebonden boeken en oude documenten - heb daar zelfs mijn eigen geboortegegevens gevonden -, fraai en zorgvuldig bijeengehouden met touwtjes en zelfklevers die over de schappen gingen. Nu ik eraan terug denk stonden er ook gepensioneerde elektische typemachines van Triumph en Facit. Er stonden grote ladekasten voor stadsplattegronden. Fotodozen (die ooit spoorloos waren verdwenen en nog altijd niet terecht zijn!) en archiefboxen van bruin karton - laatste moest ik jaarlijks bijbestellen toen het verlof er aan kwam- stonden tegen elkaar opgestapeld. Er stonden zelfs verrijdbare stalen archiefkasten. En er waren vooral de stevige baxterdozen waarvan ik de naam hier niet mag noemen ... Hoe dan ook, in alle bescheidenheid, ik vond alles terug, soms met spinnewebben in het haar of een hoest van die droge lucht. En eens gevonden vonden die heren directieleden het vanzelfsprekend, net zoals ze hun verloren sleuten terug kregen eens ik had gegrasduind in de sleutelkast die ook aan mij was toevertrouwd. En dat alles naast mijn hoofdbezigheid waar ik uren voor te kort kwam. Maar ik klaag niet, wat men ook nodig had en nergens meer kon vinden, dan klopte men bij me (letterlijk) aan, al dan niet in paniek. "Je bent zo een engel, moesten wij jou niet hebben ..." Maar wat doe je daar mee voor het verdere leven?!
Weinig mensen kennen echte vriendschap. Bijna iedereen verlangt naar vriendschap. Maar hoe begin je eraan. Veel mensen zijn zo voorzichtig in hun contacten, dat het nooit lukt om een warme relatie aan te gaan.
Ze willen anderen niet kwetsen, ze willen niet gekwetst worden, ze willen door iedereen geliefd zijn, ze willen geen vijanden maken ... Ze durven zich vooral niet uitspreken.
Ik weet dat het niet gemakkelijk is, en toch: bekijk het leven eens door een roze bril, zeker in een land als het onze waar niets ons ontbreekt. Of toch, misschien hebben we allen wat meer oprechte liefde en gemeende vriendschap nodig. Deze zomertijd mag een aanzet zijn het leven wat minder serieus te nemen.
Iemand volgen in liefde en vriendschap is mooi en moedig, maar de liefde kan ook pijn doen. Want de liefde kent geen rust.Liefde stopt nooit. De maat van de liefde is dan ook mateloos. Het is zo dat je hart groot zal worden dat je alle lijden van andere mensen zal willen dragen. Maar kun je dat wel aan?
"Hij was een paradoxale man, met talloze vrienden, maar eenzaam. Hij was er nooit helemaal zeker van of hij geslaagd was in één of ander opzet ook al was hij punctueel en perfectionist. Hij was de plichtsgetrouwe zoon die nooit goed genoeg was, de trouwe vriend die zelf in de steek gelaten werd, maar in vele opzichten was hij bijzonder moedig".
Zopas heb ik het boek uitgelezen met de titel " De verdwenen Mona Lisa" van R.A. Scotti. Heel vlot geschreven en het waargebeurde verhaal van de diefstal van Da Vinci's meesterwerk als zijn Mona Lisa. Gemakkelijk toegankelijk voor iedereen en meteen kom je in vakantiestemming!
Koningen en keizers gingen de strijd aan om haar in bezit te krijgen. Bewonderaars schreven haar liefdesbrieven en onderzoekers braken zich het hoofd over wie nu precies de vrouw op het schilderij is.
In augustus 1911 gebeurt er iets wat niemand voor mogelijk had gehouden. Leonardos Mona Lisa wordt gestolen uit het Louvre. Mona Lisa, de meest ongrijpbare vrouw uit de kunstgeschiedenis, is verdwenen. De wereld reageert alsof er een persoon van vlees en bloed is ontvoerd en de pers volgt het onderzoek naar de diefstal op de voet.
Leonardo da Vinci, een typisch Franse politie-inspecteur, een briljant vervalser, een charmante meesteroplichter, Pablo Picasso en een patriottische dief zijn slechts een aantal personen die een rol spelen in dit spannende verhaal dat zich ontvouwt tegen de achtergrond van het Parijs van begin twintigste eeuw en de dreigende Eerste Wereldoorlog.
Het verhaal van de diefstal van Leonardos meesterwerk is net zo mysterieus als Mona Lisas glimlach.
Dank voor deze nieuwe morgen. Dank voor de zon. Dank voor deze spijzen die u ons geeft en de mensen die wij zullen mogen ontmoeten. Dank voor de muziek. Dank voor de kleuren. Dank voor mijn handen en voeten. Dank dat ik mag zien. Dank dat ik mag horen. Dank dat ik kan spreken. Voor dit alles en voor zoveel meer wat ik dagdagelijks zo vanzelfsprekend vind, zeg ik U, dank mijn Heer en God!
waarvan hij 'denkt' dat zijn hart echt gebroken is. want zeg nu zelf: hoe kun je maanden aan één stuk, dag en nacht ongelukkig zijn voor een 'liefde' die amper veertien dagen stand hield?
Want inderdaad, mocht je hart echt gebroken zijn, dan was je al lang dood!
De volledige duisternis bestaat niet. Er is altijd wel een ster die voorbijkomt. Als je in grote ellende zit, geeft God je hoe dan ook een knipoog, als een glimlach uit de hemel.
De bisschoppen van België zijn donderdag 9 uur lang vastgehouden in het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen tijdens de huiszoeking van het Brusselse parket. Alle aanwezigen werden verhoord, zo meldt de woordvoerder van de Bisschoppenconferentie.
De bisschoppen van België waren in Mechelen samen voor de maandelijkse bijeenkomst van de Bisschoppenconferentie. Rond 10.30 uur kwamen daar leden van het gerecht en politieagenten aan met een bevel tot huiszoeking, luidt het in een persbericht. "Meteen werden alle documenten en gsm-toestellen in beslag genomen. Niemand mocht nog het gebouw verlaten. Pas rond 19.30 uur werd dat verbod opgeheven."
De huiszoeking volgde volgens de Bisschoppenconferentie op klachten wegens seksueel misbruik binnen het territorium van het aartsbisdom. Meer uitleg kregen de aanwezigen niet. De bisschoppen en de personeelsleden van het aartsbisdom werden verhoord. "Dat was niet meteen een aangename ervaring, maar alles verliep op een correcte manier", aldus het persbericht. "Geen aangename ervaring" De bisschoppen benadrukken dat ze vertrouwen hebben in het gerecht en zijn werk. "De huiszoeking van donderdagmorgen hebben ze met hetzelfde vertrouwen ondergaan."
Net als Peter Adriaenssens, de voorzitter van de commissie die seksueel misbruik in de kerk onderzoekt, betreuren de bisschoppen dat tijdens een andere huiszoeking alle dossiers van de commissie in beslag werden genomen. "Dit druist in tegen het recht op vertrouwelijkheid waarvan de slachtoffers die zich tot de commissie hebben gericht, moeten kunnen genieten. Een dergelijke actie bemoeilijkt het noodzakelijke en uitstekende werk van de commissie aanzienlijk", besluiten de bisschoppen van België. (belga/dea)
In vriendschap moet je mislukkingen leren verwerken. Iemand waarvan je dacht dat die een vriend was, stelt je teleur. Of je ontmoet iemand waarvan je denkt dat het zal klikken. Maar als je elkaar beter leert kennen, blijkt dat er hinderpalen zijn waar jullie niet overheen komen. Dat betekent onvermijdelijk het einde van een ontluikende of van een jarenlange vriendschap.
ALS DE LENTE KOMT BRENG IK JE BRIEFJES VAN DUIZEND FRANK.
Zing het maar luid mee op de tonen van "Als de lente komt, dan stuur ik jou tulpen uit Amsterdam". Al denk ik dat er maar weinigen zijn die zingend uitzien hoeveel belastingen ze straks mogen betalen eens ze hun formulier hebben ingediend in de maand juni.
Na een korte onderbreking volgt hier een vijfde tip om te werken aan onze vriendschap. We zijn allemaal op zoek naar de ideale vriendschap - net als naar de ideale liefde. Maar het ideale bestaat uitsluitend in boeken, op het scherm en in onze dromen. Het ideale is in de werkelijkheid het resultaat van de inspanningen en van toegeven aan beide kanten. De ideale vriendschap is het resultaat van hard werken. En van je verwachtingen bijstellen. Realiteitszin en het weren vban te hoge verwachtingen is ook in vriendschap belangrijk. Misschien een reden waarom zo veel vriendschappen net als relaties zo vlug mislukken?!
Als de mensen mij aardig vinden is dat mooi meegenomen, als dat niet zo is niets aan te doen, je kunt de mensen niet dwingen. Maar helaas dat kun je wel. Als je iemand weet te behagen en de sleutel tot hem weet te vinden, dan ben je klaar, dan is zo iemand van jou, dan kan je met hem doen wat je wil. Het blijkt dat je iedereen kan behagen en dat daar maar heel weinig voor nodig is: begrijpen wat iemand voor mens is, waarvoor hij leeft, hoe hij de wereld ziet, waar hij bang voor is. Zodra je daar achter bent, kun je hem bespelen als een fluit, kun je alles uit hem krijgen.
Helaas zien we dat hoe langer hoe meer gebeuren, zowel op professioneel vlak als op intermenselijk vlak. Wat ik hier van wil onthouden is dat je de ander niet kan noch mag dwingen, maar dat wanneer je echt de moeite doet om de sleutel te vinden tot het hart van de ander, en dit zonder een ander in te palmen maar integendeel hem met respect te benaderen, er een bijzondere vriendshap kan groeien en niet voor even.
Het hoeft überhaupt ook niet de bedoeling zijn dat er iets meer uit voortkomt. In bepaalde omstandigheden is het al heel veel waard dat je iemand zo nabij mag zijn, zeker wanneer die persoon alle vertrouwen in de ander heeft verloren. Maar wees dat vertrouwen dan ook waard, zeker als het om mensen gaat die niet zo intelligent zijn, want dan komt inderdaad het tussenverhaal hierboven de kop opsteken.
Toen ik me een tijd terug intens inliet met een persoon die zo depressief was dat hij allerhande pogingen had gedaan tot zelfdoding en verder zocht hoe pijnloos mogelijk dit moest gebeuren, maar hoe ik hem op de duur ook op een ander spoor kon brengen door hem uiteindelijk door te verwijzen naar een psycholoog en naar zijn huisdokter, kreeg ik op een gegeven moment een schouderklopje van een bloglezer met de boodschap: "De NAASTENLIEFDE die je voor hem betoont zal hem veel deugd hebben gedaan".
Toen werd het even sitl en staarde ik naar dat woord. Inderdaad waar horen wij nog het woord NAASTENLIEFDE. Het wordt nergens meer uitgesproken, laat staan neergeschreven. Het lijkt opgeborgen in een ver verleden. Hoe zouden we het dan nog tastbaar kunnen maken in onze maatschappij?! We durven dat woord niet meer te gebruken want we zouden ons wel eens belachelijk kunnen maken. En in feite heeft dit allemaal te maken met de secularisatie. Want het begrip 'naastenliefde' is een bouwsteen van ons christelijk geloof, van wat wij als kerk proberen te zijn. Het is inderdaad uit naastenliefde dat ik zoveel energie heb gestoken in die persoon, een liefde gebaseerd op eigen geloof en vertrouwen. Pas zo kan en mag je de term 'naastenliefde' gebruiken. Ook al was de ander helemaal niet gelovig noch praktiserend.
NAASTENLIEFDE, voorwaar een woord dat we terug moeten uitvinden!
De voorbije jaren valt de verkiezingsdag nogal vaak samen met vaderdag of omgekeerd. Hoe dan ook is het dus voor mij telkens een grote vanzelfsprekendheid voor wie ik het bolletje inkleur naast een naam, want meer dan alle reclameaffiches is er maar één man die mijn stem verdient en die gaat dan ook vandaag van ganser harte en vol dankbaarheid naaar VADER!
'Jullie groeiden allemaal op met mobiele telefoons, iPods; sms en email. Jullie kunnen een feit, een liedje of een vriend bereiken door simpelweg op een knopje te drukken. Maar echt indrukwekkende prestaties, blijvend succes, dat bereik je niet in een vingerknip.'
Hierop kan ik kort voor de verkiezingen een krachtig antwoord geven en dit uit het leven gegrepen.
Heb na een consult bij een arts meteen voorraad medicatie ingeslagen voor 100 dagen.Leve de sociale zekerheid, want bij de afrekening zie ik onderaan een tussenkomst van de ziekteverzekering van 552,98!
... ook al zullen velen hier op antwoorden: "je moet toch van iets dood ... " flauw als antwoord natuurlijk als je ziet hoe veel mensen sterven aan longkanker!
Liefde is een werkwoord. Dat is ook het geval met Vriendschap. Aan vriendschap moet gewerkt worden. Vriendschap ontmoet je niet zomaar. Het is anders dan verliefdheid. Liefde op het eerste zicht bestaat. Vriendschap op het eerste gezicht niet. Dat is een contradictie. Want vriendschap moet groeien. Maar net zo bij de liefde, maken we ons graag mooi voor onze vrienden, zeker wanneer we hen niet zo vaak zien. Hou van je vrienden! Verzorg je vrienden! Ze zijn het waard!
Het levert wel vaak problemen op als je vaste partner geen vriend is. Geen partner vindt het leuk dat je confidenties enkel met een ander deelt. In dat geval moet je ervoor zorgen dat je liefdesrelatie uitgroeit tot vriendschap.
De volgende dagen geef ik jullie nog wat meer tips mee om een rijke vriendschap op te bouwen. Hier volgt eer alvast nog één. "Nog"? Inderdaad, want dit blog laat zich inspireren rond vriendschap en liefde. Vergeten? Dan in het archief scrollen misschien?
Vewar vriendschap en liefde niet. Vriendschap zonder liefde is geen probleem. Het maakt de vriendschap zelfs makkelijker. Al heeft vriendschap natuurlijk wel wat te maken met liefde. Het is ook graag zien. Maar zonder het lichamelijke.
Ja, we waren heel even weer allemaal BELG met het resultaat van "ons" Tommeke en zijn gitaar. Voor de rest was dit festival zoals vorige jaren vooral "een beurs voor mooie mensen" zoals Bart Peeters het uitdrukte. Niet in het minst, en dit in tegenstelling met het verleden, wat de jongens betreft. Je hoeft dus geen lied te brengen als je maar een mooi lijf hebt. En toch houden mensen van wat inhoud, en dat heeft Tom Dice zeker gebracht én bewezen, en daarvoor hoefde hij niet eens uit de kleren te gaan. Dat Duitsland heeft gewonnen mag dan ook geen verrassing zijn, want ze had zich al letterlijk bloot gegeven voordien op Youtube.
Enfin ik wijd uit, want er moest gezapt worden wilde je nog de finale meepikken en het werk van de pianisten tijdens de Koningin-Elisabeth-wedstrijd. Het werd dan ook heel laat. Je zou van minder moe uit bed stappen the day after.
En tot slot maar niet minder belangrijk. De voorbije maanden heb ik met regelmaat een boek aanbevolen. Misschien verwonderd dacht je dat ik ondertussen gestopt was met lezen. Niets is minder waar, want ik kwam bij een auteur terecht die me geen rust liet. Ik beveel jullie dan ook alle boeken en thrilers aan van de getalenteerde BORIS AKOENIN. Alvast veel leesgenot bij dit regenweer!
Deze vraag kwam bij me op nu ik al een tijd iemand probeer te doen inzien dat zijn gedachten rond zelfdoding louter ingegeven zijn door een éénzijdige verliefdheid. Zo iets van een onuitgesproken overeenkomst:
Ik bewierook jou en jij bewierookt mij. Ik zeg hoe goed je bent; jij zegt hetzelfde van mij. Dus zijn we vrienden.
Die vanzelfsprekendheid is geen realisme. Helaas zo moeilijk dat te laten inzien. Maar misschien moet ik me dat niet langer aantrekken zoals Nicolas Boileau ooit zegde: "Een dwaas vindt altijd een nog groter dwaas die zijn vriend wil worden". Ik moet toegeven nu ik al een tijd me inlaat met die persoon dat beide 'partners' misschien eigenlijk nooit liefde hebben gekend en die ook nooit zullen vinden ... een resultaat van tekort aan affectie die ze nu op welke manier dan ook willen afkopen.
Ben ik nu ook nog de dwaas die me toch telkens laat ophouden, zelfs diep in de nacht, als ik hoor dat hij weer eens pillen heeft ingeslikt? Of is het dan onze taak dat luisterend oor te zijn?
Nog eens een stem te horen via de telefoon, zeker zo onverwacht ook al behoort die stem toe aan een goede bekende die ik helaas te weinig hoor, noch minder zie. Maar wat ik hiermee wil zeggen is dat dit zoveel meer waard is en kleur aan de dag geeft dan het eindeloos mailen en chatten; want je blijft maar naar een zelfde beeldscherm staren, geluidloos als je zelfs wilt, maar zo anoniem ook al weet je soms perfect wie achter dat kavier zit daar aan de overkant. Maar deze kan al uren eerder iets hebben verstuurd. Neen, een échte stem hier en nu van iemand die ook op dat moment ergens met iets bezig is, die zelfs speciaal tijd voor je heeft uitgetrokken ... het is zowaar hemels! Het moet inderdaad niet altijd slecht nieuws zijn als de telefoon rinkelt. We zijn dat belgerinkel niet meer gewoon. Ik was zelfs geschrokken van die plotse telefoon. Er zijn natuurlijk ook mensen die soms niets anders te doen hebben lijkt het dan om op welk uur dan ook een ander te 'embeteren' met een telefoon, soms zonder inhoud. Maar deze keer heb ik het uitdrukkelijk over het positieve van elkaa via de lijn te vinden, al is het maar voor even. Ja, het deed zo een deugd met een goede nasmaak. En eigenlijk heb ik dat allemaal te danken aan en attente "moeder" die mijn signaal naar haar zoon toe had opgevangen ... een echte blogmoeder! Dank aan moeder en zoon. Laat die pc maar even, en denk je nu aan iemand die best eens een telefoontje van je mag ontvangen: NU DOEN!, zou ik zeggen!
In meerdere gesprekken heb ik ervaren dat velen zich nu pas realiseren dat ze geremd werden in hun seksualiteit en dat dit bij nader toezien voor een groot deel zou te wijten zijn aan de kerk en het christendom. Sensualiteit was inderdaad heel lang een vorm van verering van het lichaam. Maar doorheen de geschiedenis is seksualiteit echter voor de mensen een zonde geworden. Het christendom heeft daar zeker aan meegewerkt, want alle erotiek en de daaruit voortvloeiende seksuele opwinding werd straffe Gods.
Ook al heeft niemand je dat met zoveel woorden persoonlijk verteld, vanbinnen ervaren wij echter dat erotiek des duivels was en nog vaak is. De Europese beschaving, gebaseerd op het christendom, is ook gebouwd op deze verdrongen instincten. De innerlijke hevigheid verzwakken was de moraal. Elke verachting van het geslachtsleven, elke verontreiniging ervan door het begrip onrein, was zonde. Het prediken van de kuisheid heeft zo mee gezorgd tot tegennatuurlijkheid. Zelfs mensen die de liefde als liefde bedrijven voelen soms aan dat satan tussen hen in staat. Het wordt gezien als dé misdaad tegen het leven, tegen de heilige geest. Wie een deugdelijke christelijke opvoeding heeft gekend via zijn ouders en de school, heeft het vaak lastig zich over te geven aan de ander in sensualiteit, erotiek en seksualiteit.
Enkel de zwakkeren ontsnappen daar blijkbaar aan en geven zich dan ook over aan alle lusten van dit hedendaagse leven.
Het mag dan nog waar zijn dat voor twee mensen die elkaar in volle zin van het woord liefhebben, de seksuele bevrediging niet essentieel is, maar louter symbool, toch is dit verlangen zo universeel menselijk. Vele gelovigen gaan echter geamputeerd door het leven of krijgen nu de rekening gepresenteerd, in welke vorm dan ook.
Tranen zijn vloeibaar goud. Laat ze maar komen. Laat ze maar stromen. Ze reinigen je ziel. Ze verzachten je wonden. Ze helen oud zeer. Huil maar. Tranen hebben genezende kracht. Vandaar dat men na het huilen weer lacht. Je voelt je lichter, je adem is dieper. De mens is er op ingesteld om te huilen bij verdriet, omdat het verzacht. Dus hou het natuurlijk proces niet tegen, kom maar op met die regen. Laat de stortvloed maar komen. Laat je tranen maar stromen.
Vrienden, dit was zo ongeveer de laatste tekst die wijlen onze blogvriend 'Poke' achterliet. Ik heb deze tekts terug opgepikt om aan allen die het nodig hebben een schouderklopje te geven. Zoals ook Poke dat bleef doen in zijn laatste levensdagen.
In 'Kerk en Leven' las ik dat "gelovigen herkenning zoeken, net zoals een slachtoffer erkenning zoekt door zijn of haar verhaal te doen bij een vertrouwenspersoon." Mag ik dat even doortrekken naar de maatschappij, naar de werkvloer waar pesten al een even groot kwaad is. Toen een bediende, ten einde raad en met zelfmoordgedachten speelde, werd hem aangeraden contact op te nemen met een vertrouwenspersoon. Het is namelijk zo dat meerdere instellingen mensen in dienst hebben om de brug te slaan tussen de directie en de werkvloer. Toen deze gesprekken niet wilden vlotten en ten einde raad wendde het 'slachtoffer' zich tot een directielid waar hij altijd veel vertrouwen had ingesteld. De persoon in kwestie deed zijn verhaal tot in elk detail en het werkte bevrijdend. Wat er in feite echt gebeurde is dat deze verkregen informatie door het directielid en de interne vertrouwenspersoon binnen de kortste tijd werd gebruikt om deze bediende te ontslaan. Ja, de man in kwestie had nu eens zijn verhaal gedaan en dit aan twee 'vertrouwens'-personen! En dat als gebroken mens. Mogen we ok daar even blijven bij stil staan, want ook hier werd misbruik gemaakt van zowel macht als van vertrouwen, en dat met een mens die aan de rand van eht leven stond ...
Duizenden huwelijken gaan stuk omdat man en vrouw elkaar niet laten zijn wie ze zijn. Relaties tussen ouders en kinderen breken om dezelfde reden. We kunnen dit enkel maar doorbreken als we opnieuw de zin voor gratuïteit ontdekken, voor niet-manipuleren, voor eerbeid en uiteindelijk voor liefde, want echte liefde is gratuit. Niemand kan de liefde 'verdienen', zij wordt geschonken, en als gelovigen weten we dat het God is die schenkt. Als de gratuiïteit verdwijnt, krijgen we een koude, agressieve wereld vol onrust, angst, depressie, wantrouwen.
De dagelijkse berichtgeving rond misbruik zowel binnen en buiten de kerk blijft ons achtervolgen. Ik was dan ook vrij verbaasd toen ik volgende passage zomaar aantrof , daar deze geschiedenis zich eeuwen geleden voordeed. Leest u zelf maar mee. U kunt de personagen wellicht - jammer genoeg - zelf invullen. Ik heb deze tekst gelezen en herlezen en wou die dan uiteindelijk toch met jullie delen, want er zit veel waarheid in, ook voor mensen en kerkvorsten van onze dagen in onze streken ...
"Het kwaad is tot ons gekomen. En wij, de mensen die hier wonen, wij hebben dat allemaal aangevoeld, de een wat eerder, de ander wat later. Uw dienaar is niet zomaar een slecht mens, hij is een dienaar van het kwaad. Zijn hele leven, zijn hele doen en laten legt daar getuigenis van af. En een gevaarlijke dienaar, omdat hij intelligent is, geslepen, vindingrijk, dapper en schoon van aanzien. Ja ka, schoon van aanzien. De boze heeft hem toegerust met een honingzoete tong, met een omfloerste stem, met de macht van de zwakken te vermorzelen en met vele andere gaven."
Wie tot het einde heeft gelezen zal begrijpen waarom ik dit hier en nu plaats.
Hierbij geef ik nog de verwoorde reactie waarover ik gisteren sprak.
"Wat kardinaal Schönborn betreft: ik lees voor het eerst een duidelijke vraag naar erkenning van elke sexuele geaardheid,
en daarbinnen de ethische gevoeligheid om er iets moois van te maken. Vraag tot erkenning dus van de psychologische wetten,
en een oproep om daarbinnen zijn vrijheid te beleven op basis van ethische richtlijnen (geen plichten) die het geluk waarborgen".
Bijkomende noot: In onze opleiding werd met moeite over seksualiteit gepraat - ook niet in het onderwijs, laat staan over homoseksualiteit - maar men legde nogal de nadruk op homofilie waar men het "houden van" als primordiaal stelde. In schoonheid werd dit dus aangeleerd: het houden van de ander, het liefdevolle in zo een relatie. Misschien wou kardinaal Schönborn dit nog eens bevestigen.
Kardinaal Schönborn roept tegelijk op tot een herziening van het kerkelijke standpunt ten aanzien van homoseksuelen en mensen die hertrouwen. In deze tijd waarin mensen steeds vaker beslissen om samen te leven zonder te trouwen, moeten wij meer oog hebben voor de kwaliteit van dat samenleven. Stabiele relaties moeten onze voorkeur krijgen. Wij moeten evolueren van een ethiek waarin plicht centraal stond, naar een ethiek die de nadruk legt op het nastreven van geluk op basis van de principes die door het christendom worden voorgedragen.
Toen ik bovenstaande recent las stelde ik me de vraag hoe dit moest geïnterpreteerd worden. Ik stuurde de tekst dan ook door met volgende vraag:
Hoe moet ik deze uitspraak nu interpreteren,....?Grotere verdraagzaamheid en barmhartigheid en erkenning of juist niet? Ik hoor graag je antwoord.
Ik kreeg alvast volgend antwoord. Een ander bevestigde deze houding in eigen bewoordingen in een gesprek. Misschien graag jullie houding.
Ik volg jouw interpretatie omtrent dit schrijven,
grotere verdraagzaamheid, alhoewel dat niet door iedereen zal en kan toegepast worden denk ik.
Het valt te bekijken hoe vast een mens is geroest op zijn ideologieën en hoe flexibel hij/zij zich kan opstellen tegenover nieuwe uitdagingen ...
Deze materie is zo mens gebonden dat het heel moeilijk wordt om vaste regels uit te schrijven, laat staan ze te volgen ...
De plicht mag geen norm meer worden.
Een norm moet geschapen worden om er vanzelf een verplichting van te maken.
Het is van het grootste belang het heden, dit "nu en hier", vast te houden, want de toekomst is een tijd van zorgen en het verleden een tijd van spijt en wroeging.
Bij volgende denk ik heel graag aan mensen met gevolgen van dementie, alzheimer, maar eveneens met vrouwen die aan borstkanker werden geopereerd. Ik deel volgende angst. "De ergste soort angst die ik kende was mijn hulpeloosheid. Ik was hopeloos bang, niet voor de pijn en zelfs niet voor de dood, maar voor de schande. Mijn leven lang was ik het meest bang geweest om in een beschamende positie terecht te komen en daarmee mijn gevoel voor eigenwaarde te verliezen. Wat rest me als ik mijn waardigheid verlies? Wat ben ikdan? Een eenzame, oudere nietsnut, van wie onduidelijk is aan wat en waarvoor hij zijn leven heeft verspeild".
Kijk, het is onze verdomde plicht zeker als christen mens deze mensen nabij te zijn, elk op zijn eigen manier. Aan alle blogvrienden die zich herkennen in bovenstaande, mijn gemeende gevoelens van meevoelen.
B.H.V. Het is inderdaad een verhaal apart, maar het is misschien wel eens leerzaam waar alles uiteindelijk op stoelt. Het onderschrijft nog maar eens, al lijkt het ver van de realiteit hier en nu, dat de grote en de kleine wereld rust op een onwrikbare orde en God vverhoede dat die orde verstoord wordt - dan komt nergens iets van terecht.
Liefde voor het vrouwelijk geslacht heb ik nooit gekend. Bewondering, dat is een andere zaak; dat gevoel heb ik reeds als knaap ervaren, en het was zo sterk dat er daarna voor gewone liefde als het ware geen kracht meer over was.
Een lange ervaring onder werknemers heeft mij geleerd dat er op de wereld heel weinig mensen zijn die helemaal nergens voor geschikt zijn. Voor ieder is een baan te vinden. Als er in een instelling iemand klaagt over de volstrekte waardeloosheid van de receptioniste, de man die klusjes uitvoert, de boekhouder, de magazijnier, de kok, dan ligt een slechte 'hofmeester', de manager aan de basis van deze situatie. De kok moet van kokkerellen houden. De receptioniste moet de chaos in goede banen leiden. Zo worden alle bedienden mettertijd goed. Je moet gewoon zorgen dat iedereen van zijn werk houdt, zoals de tuinman van zijn planten.
Als hij iets graag doet, is hij tevreden en ook gelukkig, en als allen, bedienden en arbeiders in 'het huis van vertrouwen' rustig, blij en vriendelijk zijn, ontstaat van zelf wat we tegenwoordig noemen, een goede atmosfeer.
Als dus een ondergeschikte zijn werk niet aankan, is dat de schuld van zijn baas!
Dit niemandsland moest/mocht ik jammer genoeg recent nog beluisteren van een jonge dertiger die geen uitweg meer ziet, geen armen meer vindt om hem te omarmen, te troosten en zo een eind wil maken aan deze stirjd.... Inderdaad, geen wij meer ondanks de vele sociale netwerken; netwerken die soms een ander enkel maar willen de doodsteek toebrengen.
Dank aan de inzender van bovenstaand gedicht, een vriend bloglezer.
Wat op politiek vlak gebeurt, wat er met de Kerk gebeurt ...
Pers en internet maken de laatste decennia de mensen wakker en alert voor wat de mens zelf wil, sensatie.
Brood en spelen ...
Een krant, een nieuwsbulletin, een wereld, mail vol positieve klanken ontbreekt en daarvan zijn we allemaal een beetje de schuld, want we horen en zien niks anders ...
Ik heb het bericht dat voorzien was voor vandaag verplaatst naar een latere datum toen ik volgende tekst binnenkreeg. Ik voelde me al niet echt op mijn gemak daar ik niets rond MOEDER, niet eens over onze hemelse Moeder, had geblogd op deze wereldwijde moederdag; maar kijk voor velen is het inderdaad geen feestdag. Hetzij omdat moeders geen contact meer hebben met hun kinderen omwille van onderlinge ruzie en spanningen. Anderen zijn wel voor eeuwig moeder al hebben ze hun kind moeten afstaan door de dood.
Hier deel ik met heel veel respect deze getuigenis van een moedige man:
Liefde heeft niets met filantropie te maken, we hebben ook lief omdat dat ons goed doet, we beminnen om de gevoelens van genot die dat ons geeft, we waken over de ander om de troost die dat ons geeft, we geven om de vreugde van het gevoel dat we ons geliefd voelen. Hetzelfde gaat op voor deze wederkerigheid dat een prachtig geluk voor de twee oplevert. Wie verliefd is wil altijd deze schat bewaren. Misschien zeggen we daarom tot ons lief: "mijn schat".
Wie ooit een geliefde heeft verloren kwijnt weg van verbittering. Iedereen die in de steek gelaten is, heeft wel die ervaring. Hij of zij verliest de hele wereld. Het leven verliest ineens al zijn aantrekkingskracht, vreugdeloos en kleurloos lijkt dan de toekomst. Voor sommigen is er zelf nog maar die ene uitweg; zelf uit het leven te stappen. Laat ons daarom attent zijn en onze voelsprieten opzetten bij vrienden en kennissen wanneer iemand zijn geliefde verliest ...
Weet je, "De Dikke Vandaele", wordt de helft dunner bij de volgende druk, want vele woorden zoals dankbaarheid, begrip ... kennen onze mensen niet meer; dus zullen ze ook de betekenis ervan niet langer opzoeken.
Het feit dat ik zo graag en boeiend over de vriendschap en de liefde probeer te schrijven via dit medium, maar evenzeer via de kilometers papier die ik aflegde naar alle oorden, en er even veel over heb gesproken met anderen is vreemd genoeg misschien een teken dat ik niet altijd in staat was de liefde te beleven ... Ik wou zo graag kunnen geven.
Het blijft een moeilijk te schrijven woord en toch is het maar al te waar.
Sex zonder liefde is slavernij. Als sex van zijn waardigheid wordt ontdaan leidt dit tot een verwrongen, leugenachtig leven. Helaas wordt in deze tijd de liefde kapot gemaakt gemaakt door bedrog ...
"VRIENDSCHAP IS ONVERGELIJKBAAR SUPERIEUR AAN DE EROTISCHE OMGANG MET VROUWEN. VRIENDSCHAP BRENGT EEN VOLMAAKTE EENHEID TOT STAND TUSSEN GENEGENHEID EN VRIJHEID".
"Je vertelt me dat de prikkel van het vlees je aanzet misbruik te maken van de genoegens van de liefde. Als je de wet niet overtreedt en in geen enkel opzicht de gevestigde zeden schendt, je buren niet lastig valt, je krachten niet verspilt en je vermogen niet verkwist, geef je dan onbezwaard over aan je neiging. Maar het is onmogelijk dat je door één van deze bezwaren wordt weerhouden:
DE GENOEGENS VAN DE LIEFDE HEBBEN NOOIT IEMAND GEBAAT, HET IS NU AL HEEL WAT ALS ZE NIET SCHADEN.
Woorden gericht aan een ogenschijnlijk door hevige behoefte aan sex gekwelde adolescent door Metrodorus ... eeuwen terug. Helaas vandaag brnadend actueel, zowel binnen de maatschappij als in de kerk.
1 mei ... voor mij en voor zo veel anderen een feestelijke dag. Neen, het feest van de arbeid is het voor mij nooit geweest, maar opgegroeid onder de kerktoren van de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw te Dadizele was dit echt een hoogfeest. Reeds van in de vroege morgen trokken mensen van heinde en ver te voet, met de fiets of met de wagen naar dit bijzondere bedevaartsoord. Alle mensen wareen ook dan ook op hun paasbest en alles voelde aan als een zondag. Heel zeker toen ik in de vroege morgen als lector mocht fungeren voor een tot de nok gevulde kerk, de geur van de brandende kaarsen om me heen. Dat was, en dat is nog altijd 1 mei voor mij, mijn ogen en de ogen van zovele bedevaarders gericht op MARIA. Ook vandaag zullen weer velen naar Dadizele trekken om er één van de vele missen bij te wonen, de kleine of grote kruisweg te wandelen in gebed en bezinning, genietend van de mooie stille tuin. Neen, geen fesst van de arbeid voor mij, en ook geen feest van de heilige Jozef waar ik nooit goed heb bij gevoeld omdat het feest van Sint-Jozef op één mei er zo kunstmatig is aan toegevoegd.
Helaas zal deze eerste mei voor velen overschaduwd worden door de recente onthullingen rond Mgr. Vangheluwe. Voor ons, mensen van het bisdom van Brugge, en nog meer voor de inwoners van het bedevaartsoord Dadizele was "1 mei-Dadizele- de bisschop" één geheel, want de man kwam naar jarenlange traditie feestelijk de meimaand openen. Hij zou er nog een gebedswake leiden rond en voor roepingen te Dadizele in deze meimaand.
Wie eraan denkt naar op bedevaart te gaan naar Dadizele, die vindt alle data en uren van misvieringen en andere vieringen en/of bezinningen - o.a. bedevaart voor het leven ter bescherming van het ongeboren kind -op de website van DADIZELE als bedevaartsoord.
Beste, ik heb al vaak geschreven over 'vriendschap en liefde', maar toen bovenstaande titel me in handen viel was ik meteen verkocht. Dit werk vertelt heel wat rond de beleving van liefde, vriendschap, relaties en sexualiteit. Het leest heel vlot en is een echte aanrader. Het is ook geen vakliteratuur, maar hier en daar een (h)erkenning en zo een verlangen meer te lezen, want het boekje vermeldt honderden voetnoten en links rond dit thema. Ik deel dit werk dan ook graag met jullie, zeker in tijden waar 'liefde' een eigen invulling krijgt.
Filosofen, liefde en lust
Van Socrates tot Simone de Beauvoir
Aude Lancelin & Marie Lemonnier
Wat vinden filosofen van de liefde? En wat brengen ze er zelf van terecht? Aude Lancelin en Marie Lemonnier vergeleken de leer van twaalf grote denkers met hun werkelijke liefdesleven. Hoe liggen de verhoudingen tussen theorie en praktijk?
Alle filosofen, van Montaigne tot Kierkegaard, hebben hun persoonlijke verdriet en successen nauw verweven met hun filosofie, waar ze vrijwillig een soort autobiografie van maakten. Over de liefde hebben ze altijd met hun bloed geschreven, met hun unieke belemmeringen, neuroses en successen, en hun denken heeft daardoor alleen maar aan gewicht en belang gewonnen, zo schrijven de auteurs. Aude Lancelin en Marie Lemonnier zijn journalist bij de Nouvel Observateur. Ze studeerden beiden filosofie.
Na het internationale succes van zijn literaire detectivereeks met Erast Fandorin heeft Akoenin zijn mannelijke superheld ingeruild voor een evenzo origineel vrouwelijk personage. Zuster Pelagia is een uitermate dynamische vrouw met veel talenten, die in een regionaal orthodox klooster verblijft. Van tijd tot tijd wordt er een beroep op haar gedaan de meditatieve abdij te verlaten om delicate en ingewikkelde mysteries op te lossen in de snelle realistische wereld. In De zwarte monnik leidt het moordonderzoek zuster Pelagia naar een voor haar bekend terrein: een bezinningsklooster gesitueerd bij een afgelegen meer. In het omringende woud wonen slechts drie monniken die bovendien volledige stilte moeten betrachten. Zij kunnen dus geen helderheid verschaffen in het mysterie van de moorden die in het klooster plaatsvinden of over de geruchten over de zwarte monnik die dood en waanzin veroorzaakt. Wanneer politiechef Lagrange dicht bij de oplossing komt, loopt hij in een dodelijke val en beneemt zichzelf ogenschijnlijk het leven. Daarop wordt de hulp van Pelagia ingeroepen en zij ontdekt dat het mysterie verrassend dicht bij het moderne leven staat.
Je wilt het liefst alleen maar een geestelijk leven leiden, maar dat valt je zwaar, omdat je jong bent en veel kracht hebt. En vooral - omdat je veel liefde in je hebt. Je bent er helemaal van vervuld en ze is ongebruikt. Het barst gewoon uit je.
In deze tijdsgeest denken sommigen nu wellicht aan alle schandalen rond pedofilie, al dan niet in de kerk, wanneer jullie bovenstaande lezen. Helaas niet. Misschien ken je wel in de familie of in de onmiddellijke omgeving mensen met een fysische handicap. Wél, ik heb me met bovenstaande proberen in te leven in de grote wens, het diepe verlangen van enkele mensen die ik leerde kennen, en die hunkeren naar een vleugje erotiek, wat tederheid, passie, maar vooral ook naar echte sexualiteit in schoonheid en gegevenheid.
Wellicht een moeilijke opgave als de ander zich niet gebruikt mag voelen of gebruikt wordt, maar het blijft helaas ook in de media een taboe. Als we geloofwaardig willen zijn in dit blog rond 'vriendschap en liefde', mogen we ook deze groep mensen niet uit de weg gaan. Mogen ze mensen vinden die voor hen een wegwijzer zijn, een mooie vriendschap vinden, of een oprechte en ware geborgenheid!
Iemand die straks naar de operatietafel moet schrijft:
Misschien dat de volgende woorden een steun kunnen zijn en de kracht kunnen geven om er even over te praten.
----------------------
Steek jezelf niet weg in een schulp vol toorn. Dwaal niet in de stilte van jouw lijden, maar praat. Praat de pijn van jou af want een woord wat gesproken wordt en beluisterd is als een pleister op een wonde.
Wees niet bang om jouw pijn te delen met anderen want als een echte vriend jouw woorden ontvangen zal zullen ze jou helpen die lasten te dragen.
Dool niet rond in jouw eigen geest zonder eens iemand anders binnen te laten in jouw doolhof van verdriet en pijn. Open jezelf ; zo zul jij de wonde helen. Het werkt als een zalf, als een medicijn. Het werkt als een verdrietstollend middel als jij jouw pijn kunt delen met iemand anders.
En wees niet bang dat de ander jou niet begrijpen zal ,want doet diegene dat niet, dan is hij geen vriend, geen metgezel waarop je bouwen kunt.
Een vriend is namelijk vaak de fundering van jouw leven. Vrienden zijn vaak die berg waartegen jij kunt leunen.
En vaak zijn ze net dat ene straaltje hoop waardoor jij opnieuw het licht kunt zien!
Je kunt iedereen die lijdt helpen en iedereen die niet begrepen wordt begrijpen. En als je hem begrepen hebt, kun je met hem aan de slag; het zwakke in het sterke veranderen, het onvolwaardige in het volwaardige, het ongelukkige in het gelukkige. Wij zijn niet intelligenter, niet beter, niet boven de rest ... We hebben alleen de picht elk individu boven zichzelf te laten uitstiijgen ...
Tegen de kracht van de natuur valt niks te beginnen.Wij, de moderne Europeanen die dachten alles onder controle te hebben, zijn tegen onze grenzen gebotst. Laat dit een lesje wezen. Er zijn veel ergere dingen in de wereld dan vliegtuigen die een paar dagen aan de grond moeten blijven.
"De laatste tijd hebben christenen dat woord boetedoening te vaak vermeden. Boetedoening is een genade. Zij is noodzakelijk om onze fouten te erkennen. Vernieuwing is het werk van de goddelijke barmhartigheid.
Het kind in jezelf verliezen doe je een heel leven lang ...
Je herinneringen aan je opvoeding zijn gegrift op je grijze massa en dit niet enkel door toedoen van de mensen die je altijd hebben omarmd en het beste voor je wilden ...
Het kind in jezelf is weg, afgestorven of misschien zelfs dood en vergaan als je jezelf niet graag ziet ... Meer zelfs, het beminnen van de ander begint met het koesteren van je eigen "ik zijn" ...
Ons brein is geconditioneerd op het verwerken van impulsen en emoties van vroeger, heden en later ... Het kan niks "voor zien" ... en is daardoor zo ellendig broos ...Je moet er als kind zelf mee leren omgaan en wanneer je het geluk hebt om te praten, luisteren en zien, raad inwinnen bij mensen die je hebt leren graag zien, vertrouwen geven ...
Lente,een droom en een verlangen, zeker na een lange, koude en strenge winter, vooral voor mensen die niet naar buiten kunnen, neit buiten mogen. Ook zij hunkeren naar een zonnestraal op hun gezicht. Moge de Geest een weg vinden via ons om ook aan hen vreugde en toekomst te schenken!
Hoeveel vluchtige ontmoetingen telt een mensenleven? Wat had kunnen zijn, maar nooit zal zijn, je heel even benevelt en voorbijvliegt. Elke dag van ke leven is een mand vol gemiste kansen, van misgelopen lotswendingen. Het heeeft zin erom te zuchten, je moet je eigen weg weten te waarderen.
'Heb jij dan nooit aan je geloof getwijfeld?', vroeg me een dame. Mijn antwoord was: 'Denk je dan dat ik een heilige ben? Heiligheid vind je alleen bij armen van geest; een denkend mens worden zware beproevingen gezonden. Goed is niet die hij geen verleidingen kent, maar hij die deze overwint. Iemand die nooit aan iets twijfelt, heeft een dode ziel. Maar twijfel aan mijn geloof werd al gauw weggenomen om plaats te nemen voor VERRTROUWEN, mijn grootste wapen.
Weet je, opeens komt er een moment in je leven waarop je voelt dat het zo niet langer kan. Dan moet je stil blijven staan, om je heen kijken, luisteren naar de stilte en iets wezenlijks over jezelf begrijpen. Misschien ook het moment om bewuster en langer bij Onze-Lieve-Heer te verwijlen, te zwijgen en te weten dat er een nieuwe weg voor je open ligt.
Bij deze ook "Gelukkige Verjaardag zus!" Mogen al je dromen dit jaar uitkomen, en dat zijn er ondertussen drie!
Ik ben een heel gewoon boek aan het lezen, een roman, maar plots raakt me die ene zin waardoor ik lang door het raam bleef staren. Ik dacht dat deze wel de moeite was te overwegen. Hier gaat hij.
"En toen Christus aan het kruis hing, had hij toen ook hoop?"
Het is een groot man die met Jezus kan zeggen: "Want mijn juk is zacht en mijn last is licht." Er staat ook geschreven: "Gij moet eeen zwak mens geen bovenmatige lasten op de schouders leggen".
Broeder Petroc, een vriendelijke jonge novice, leidt een eenvoudig leven op het Engelse platteland. Hij doet zijn uiterste best om zijn ziel zuiver te houden en het vrouwelijk schoon te weerstaan maar loopt met open ogen in een wrede valstrik. Ingepalmd door de charmante maar vileine ex-tempelier Hugh de Kervezey, laat hij zich verleiden om een relikwie van het altaar weg te nemen. Volgens Hugh heeft de bisschop het nodig, maar het betreft een ordinaire diefstal en voor Petroc het weet, krijgt hij een moord in de schoenen geschoven. Met het relikwie onder zijn pij vlucht hij voor zijn leven. Met de gewetenloze moordenaar op zijn hielen, is zijn enige redding een mysterieuze relikwieënhandelaar, die hem opneemt in zijn gezelschap. Reizend door Europa en met de Kerk en De Kervezey in zijn kielzog, probeert Petroc erachter te komen hoe zijn lot verbonden is met het heilige relikwie en zint hij op wraak op de man die zijn leven ontwricht heeft...
Ik zal vandaag wat beknopter proberen te zijn want ook ik wil Parijs-Roubaix zien en ik hoop dat ons Tommeke wint. Ja, Maarten is nogal persoonlijk deze dagen, zag je gisteren ook. Het schijnt zelfs dat je daamee schoort (grapje), zeker als het leed wordt uitgesmeerd, maar dus niet hier wat je trouwens nooit van me moet verwachten.
Mijn bloggen wordt soms beïnvloed, al dan niet ten goede of ten kwade -afhankelijk van het uur en tijdstip - door een buurvrouw die virtuoos piano kan spelen. Soms een welkom, voor anderen een diepe zucht. Ik denk eraan omdat ik in haar tuin een heel grote boom zie staan waar ik op uitkijk en die één en al bloei is. Helaas bloeit die boom slechts maar een grote week, want toen ik mijn gras aan het 'afrijden' was dacht ik dat het begon te sneeuwen. De grasmachine nam deze mooie sneeuw zomaar mee en daar verscheen het eerste frisse groen. Natuurlijk zijn er ook nog andere lentekleuren in de tuin nu. Het mooiste zijn nu wel de honderden paaslelies/narcissen met hun geel-witte kleuren, al dan niet in dubbele kelkvorm. Ik heb me maar aan twee dingen pijn gedaan, een paar vroege netels die ik nu nog voel alsook een paar doornen die alijd boosdoeners zijn van een plant die te laag bij het gras groeit.
Het mooiste van dit dagboek heb ik voor het laaatst bewaard. het overspant de volledige week en kleurt nu al de volgende. Ik weet dat sommigen zullen zeggen: "toch weer niet", maar jawel, want zeg nu zelf, hoe zou jij reageren als iemand die je al een tijdje kent zonder dat je het zag aankomen je zegt:"Ik heb je lief", zeker als deze persoon in kwestie gehandicapt is?! Kwam vandaar de energie de badkamer een grondige beurt te geven, de ramen te lappen en zoveel meer ... Liefde geeft inderdaad leven!
Dit dagboek nu afsluiten met het zoeken naar een gepast kado voor zus die straks tram vier neemt, snik! O ja, nog dit. Ik had daarnet afgesloten, maar naast de blijheid van de ontmoeting van afgelopen week, vernam ik met groot ongeloof dat een ex-collega van me ook getroffen is door darmkanker ... En meteen hoorde ik nog drie namen van mensen die ik ken die door 'dit beest' zijn aangetast. Je zou al van minder schrik hebbben wanneer één van de ouders zich niet goed voelt.
Mag ik jullie een aangename zinvolle zondag toewensen voor wie julie dan ook mogen supporteren, zij het in de wielrennerij of voor je geliefden!
Inderdaad, ooit lang geleden ingelogd onder deze categorie, maar wat mij betreft zijn enkel de bedenkingen overgebleven. Het dagboek haalde nauwelijks mijn blog ook al was ik er steevast van plan dierbare herinneringen, kleine anecdotes en allerhande dagelijkse dingen op achter te laten. Maar ja zoals wellicht bij velen onder u ga je voor een bepaald publiek schrijven, een publiek dat je in oorsprong niet zelf hebt gekozen. Toch niet in mijn geval want ik pende zomaar iets neer en anderen hebben hier en daar iets opgepikt en zo krijgt ieder blogger wel zijn eigen publiek. Een lange inleiding - maar het is dan ook zaterdagavond - om toch eens het dagboek van deze week in te vullen. Laten we maar beginnen zoals heel velen onder ons, bij de start van de paasvakantie. Meteen is het een lust eindelijk mee te kunnen zingen met het lied 'daar is de lente, daar is de zon'. Het is hier ook stil genieten want de schoolpoort hier niet ver van bij mijn deur is gesloten; dus geen kwetterende kleuters, taterende mama's, aanschuivende wagens, maar o zo een zuivere stilte. Nog aan het genieten van die stilte en deze nieuwe lente draai ik de kraaan open voor de vaatwas. Neen, ondergetende heeft nog geen automaat en dus handmatig werk is ook een lust, enfin soms toch. Mar kijk na vijf tellen en wat warm water hoor ik iets prutttelen en dan ineens enkel nog koud water. Nog eens naar de rode knop geschakeld, maar daar komt nu niets meer uit. Meteen gaan alle gedachten naar alle windhoeken. Het eerste, en dat kennen jullie wellicht ook zeker wanneer je zelf niet een handige harry bent, is roepen op je vader (toch in gedachten), of naar de buurman ... en ondertussen al een rekening maken wat die nieuwe boiler zou kosten. Even op de klok kijken, ik met die waterman nog te pakken krijgen voor de middag .. ik heb geluk, hij neemt op en zal komen. Maar wanneer is een "zal" bij deze gasten? Geluk bij een ongeluk, pas enkele uren staat hij voor de deur. Zijn ijzeren koffer schuift over mijn gladde vloer en al vlug hoor ik een paar tangen ook tegen de grond gaan. Ik durf het hem niet te zeggen, maar ben nu al bang voor de schade die hij zal achterlaten. Zwijgzaam doet de man verder. Ik zwijg ook, want de arbeidstijden zijn al duur genoeg. Gelukkig is deze stielman niet als vele anderen die meteen alles in het nieuw zetten indien niet echt nodig, al hield ik mijn hart vast wanneer hij over de prijs van nieuwe appaten begon te spreken. Maar toen ik hem alles terug zag aanspannen wist ik dat ik er met vijftien euro voor twee maal blazen in een leiding er zou van afkomen. 'De rest' zegde hij, kijkend naar een natte vloer 'is voor jou'. Heb ik maar al te graag gedaan en eindelijk kon ik mijn vaatwas starten, enfin toch nadien ik het middagmaal binnen gekieperd had ... Pas de eerste uren, morgen meer ...
Voor u gelezen, waar en toch tuimelen we er met zijn allen zo gemakkelijk in.
'Blijf van alle sociale netwerken af met je pc.... met al die bullshit.... Als men je wenst te spreken stuur dan een SMS of e-mail, dat zal beter zijn !!! Pure bezigheidstherapie... doe liever wat aan gezonde buitensporten, dat zal je verfrissen en monter houden of maken !!!'
Zeer goed boek, meesterlijk en vakkundig geschreven.Het boek begint op de eerste bladzijde al met een voorval(moord)waardoor het de lezer direct scherp houdt.De spanning wordt langzaam opgebouwd,wanneer het plot nadert zit je echt op het puntje van je stoel. De essentie van het verhaal bevat ook nog de boodschap dat een veel voorkomende menselijke eigenschap: hebzucht, uiteindelijk nergens toe leidt.Op de korte termijn kun je er misschien beter van worden, maar dat is de wet van de Karma je krijgt het op lange termijn weer terug.En dan kun je er per saldo juist nog slechter vanaf komen. Dus samengevat: dit boek is spannend maar ook leerzaam voor de lezer die de essentie van het verhaal begrijpt. En bovendien zeer actueel in deze tijd van credietcrisis,corruptie en fraudezaken. Een boek dat ik in één ruk heb uitgelezen en waarbij ik me de vraag stelde waarom dit boek niet genomineerd is of een prijs heeft verdiend. Dus sterk aanbevolen, zeker nu tijdens deze paasvakantie!
'Het liefst zouden ouders hun opvoeding uitbesteden', las ik. 'Vroeger werden kinderen opgevoed door de school, de kerk of het leger, maar die hebben hun gezag verloren. Tegenwoorig krijgen kinderen hun voorbeelden van beroemdheden en computerspelletjes'. Harde taal, maar misschien toch niet helemaal onwaar, een echte vakantieopener.
Indien Jezus niet verrezen was en zijn Geest niet gezonden had over de wereld en de mensen, dan zou ik over dit alles niet meer praten noch schrijven. Nietemin, op de keper beschouwd, blijft de boodschap van Jezus eigenlijk onverkoopbaar voor mensen met gezond verstand. Als hij niet verrezen was, waren we hem al lang vergeten, juist omdat het zo moeilijk te geloven is. En toch zijn er nog altijd mensen die in hem geloven en hun leven aan hem wijden, omdat hij achter hen staat en in hen leeft. Dat is voor mij een van de duidelijkste bewijzen van de echtheid van de verrijzenis. Daarom ook hebben we ons ook opgetrokken aan Zijn boodschap in deze donkere dagen, omdat allen geloven dat de dood niet het laatste woord heeft. ZALIG PAASFEEST voor u allen!
Noot: Er zijn mensen die vandaag het paasfeest niet kunnen vieren in familie door het simpele feit dat ze tot elkaar niet kunnen komen omdat wegen zijn afgesloten voor de Ronde van Vlaanderen ... of hoe ver afgoderij gaat! Dit moest ik toch even kwijt.
Een enkel woord duidt in het Credo aan op welke wijze Jezus is gestorven: Hij werd gekruisigd.
De kruisdood was de meest schandelijke wijze om iemand te doden; ze was ook eigen aan de Romeinen. De gekruisigde leed verschrikkelijke pijnen en hing naakt te kijk langs de openbare weg; het lijk kon nog uren, ja dagen blijven hangen; de roofvogels konden zich te goed doen.
Het was deze dood die de joodse overheden ook van Pilatus hadden geëist.
Wat is het toch dat mensen aantrekt in de prestaties van anderen zoals in het wielrennen of tennis? Waarom kan men zich zo moeilijk concentreren op het eigen leven? Komt dit uit verveling of is het een nuttig excuus om zelf niet te hoeven presteren, tevreden met een leven in middelmatigheid?
Beschaving, of noem het vriendschap, zelfs liefde is vanuit een gepaste afstand naar elkaar toegroeien. En mocht dat niet lukken dan hoeft niemand iets van zijn waardigheid op te geven.
En dit geldt ook te meer voor mensen die elkaar langzaaam zoeken en vinden op SeniorenNet.
deze middag viel een mail in de bus met de dringende vraag de officiële Paaswensen van een Indische missiecongregatie IMS naar het Nederlands te vertalen om die dan naar de weldoeners te sturen. Mijn eerste bemerking was binnensmonds: kon dit nu echt niet vroeger, maar eens aan de slag begon ik intens mee te leven en naar het einde toe besefte ik hoe goed wij het hier toch hebben. Missies zijn voor miljoenen mensen echt nog het enige lichtpuntje. Ik heb deze vertaling dan ook ter harte genomen, meer dan een puur zakelijke brief die je dagelijks in handen krijgt. Het is dan ook geen woordelijke vertaling maar een inleving en vooral een boodschap in geloof. Hier volgt hij.
Beste vriend, Zalig Pasen! Moge de verrezen Heer uw hart vullen met genade zodat u de moed en de kracht vindt om te weerstaan aan de druk van het dagelijks leven. Hij geve u ook de wijsheid om alle problemen een plaats te geven die u ontmoet op uw reis door het leven. Mogen de komende dagen en maanden vol zijn van aangename verrassingen nu Hij jezelf dichter naar Zich toetrekt om dan weer op eigen beurt de vreugde en de hoop van Pasen te kunnen verspreiden.
De weersomstandigheden hier worden met de dag warmer en het lijkt erop dat wij al klaar zijn voor een bijzonder hete zomer. Maar het leven in de Gemeenschap en de missies gaat verder. Eén van onze diakens werd ondertussen tot priester gewijd. Voor de overige negen volgt hun priesterwijding heel binnenkort. Ze zullen allemaal worden gewijd op verschillende plaatsen in hun respectieve parochies en dit vóór het einde van juni. Dan volgt hun benoeming in verschillende missieposten.
De algemene vergadering van de congregatie heeft plaatsgevonden tussen twaalf en vijftien maart. Het was een kans voor ons om allen samen een paar dagen te beleven, maar ook dingen te bespreken alsook ons eigen leven en de missie binnen de IMS te evalueren. Missionarissen voor wie het niet mogelijk was aanwezig te zijn op de hoofdverblijflplaatsen de voorbije 15 to 20 jaar, tekenden nu present op deze bijeenkomst, en zo werd er een bijzondere smaak toegevoegd aan deze gelegenheid. Iedereen is teruggekeerd naar zijn respectieve standplaats met een hernieuwd gevoel van missie en een groter gevoel van samenhorigheid.
Bij de genade en de generositeit van onze God, uitgedrukt door uw inzet en vrijgevigheid en uw bijdrage tot de Evangelisatie, is het voor ons mogelijk te doen waartoe wij geroepen zijn. Onze missies in verschillende centra overal in het land doen het goed. Zaaizaden worden uitgestrooid in vertrouwen in de Heer.
De Beweging van Bewonderaars van Christus (Khrist Bhaktas) is een speciaal fenomeen in en rond Christnagar. Elke vrijdag van de vasten is een speciale gelegenheid voor deze bewonderaars om uiting te geven aan hun toewijding en trouw aan de Heer. Nutan de Dhara, (New Stream), de wekelijkse tv-serie, gebaseerd op de leer van Jezus door pater Anil Dev IMS van Matridham Ashram, bereikt steeds nieuwe doelgroepen.
Het werk voor en tussen de HIV/AIDS besmette personen in Warangal is letterlijk een instrument om te spreken van het mededogen van de Heer en genezing van deze anders sociaal gemarginaliseerde en ongelukkige mensen. De kleine kinderen, onschuldige slachtoffers van deze gevreesde ziekte, worden goed verzorgd en krijgen zo een sprankje hoop op herstel en een goede toekomst. De school voor kinderen met spraak- en gehoorproblemen op Devarapura in Kodagu doet wat het kan aan verzorging en scholing en ondersteuning.
De school in het dorp Dandalappalli in Andhra Pradesh komt met de nodige kracht het onderwijs op het platteland voor arme kinderen overbrengen. De Child Line van Asmitha heeft een geweldige taak om kinderen dagelijks van straat te halen, ze te redden en hen te voorzien van beschermende zorg
Deze en diverse andere dingen hebben we kunnen doen met de hulp en de steun die u ons geeft. Hartelijk dank om partner te zijn in de missie van de Heer. En laten we blijven samenwerken om blij nieuws te brengen aan de armen.
Heer God, goede Vader, hier ben ik. Neem me aan zoals ik ben. Ik ben maar een kleine mens, een eenvoudige gelovige, en toch bemint U mij en vraagt U mijn liefde. Ik verlang ernaar dat mijn leven U behaagt. Ik wil mijn talenten gebruiken om dienstbaar te zijn aan de mensen en aan de gemeenschap. Hier ben ik, Heer. Neem me aan, zend uw Geest, vervul me met Uw genade zodat ik meer ga leven zoals Jezus Christus, Uw Zoon. Lieve Moeder Maria, bid voor mij, arme zondaar, en richt mijn ogen op Jezus, Uw Zoon en mijn Heer, Amen.
Gebed door Mgr. Roger Vangheluwe bij zijn zilveren ambtsjubileum.
Wel inderdaad het is ondertussen zaterdagavond en je vond me niet eerder vandaag. Mag ik dan in de eerste plaats een groet brengen aan al die mensen die wel een lief woord, een mooi plaatje achterlieten op mijn gastenboek de voorbije dagen; iets wat ik misschien te weinig doe; ik bedoel dank te zeggen. Mag ik ook dankjewel zeggen aan die mensen die me mailden rond mijn blog 'geloven', zeker omdat ik me er van bewust ben dat nog enkelen op een antwoord van me zitten te wachten, een antwoord dat ik niet zomaar uit mijn mouw wil schudden, want vragen als "hoe bid je?", daar kan je niet in een handomdraai op antwoorden of toch? Misschien wel als je de reacties leest die je daar kunt vinden:
En verder wil ik natuurlijk nog een bijzondere groet brengen aan de mensen van het eerste uur alsook aan die paar mensen waar ik een bijzondere band heb mee heb opgebouwd en die eigenlijk, goed bekeken, vooral gebaseerd is op 'gelovig aanwezig zijn'; woorden die daden teweeg brachten en die sommige levens even een glans gaven. Daarvoor krijg je inderdaad zeer veel voor terug. Ik weet dat het als een cliché klinkt, en toch ...
Wie bidt vergeet aan zichzelf te denken: hij denkt aan God en aan de anderen.
Wie bidt verliest de beklemming van de angst en het wantrouwen: hij ademt rustig, zijn hart volgt weer een normaal ritme. Bidden neemt ook de stress weg. En bidden kan je tenslotte ook al fietsend bij dit lenteweer in de natuur. Laatste is natuurlijk ingegeven door eigen ervaring van vandaag. Er valt een rust over me die je niet eerder zocht.
Terug in de tijd met Uillenspiegel via de roman KWELGEEST!
Kwelgeest Kisling & Verhuyck
Ik schreef eerder over Kwelgeest van Kisling & Verhuyck een ontzettend spannend boek is. Bladzijde na bladzijde heb ik verslonden. Tot op het laatste moment weet dit duo het spannend te houden, zodat ik dit boek in één ruk heb uitgelezen.De toevoeging van illustraties uit het Uilenspiegel-verhaal geeft het boek net iets extras, maar dat was niet nodig geweest. Het verhaal op zich is als een aanrader! En aangezien het nu Juni De Maand van het Spannende Boek is trakteer ik jullie op een voorproefje uit Kwelgeest.
Het huis stond aan de rand van Eschweiler, een voorstad van Aken, grenzend aan de eerste bossen van de Eifel. Het Haus der Drachen was een imponerend, somber gebouw, gedeeltelijk opgetrokken in donkere natuursteen. De witstenen omlijsting van de ramen was vergrijsd, en het dak had een onbestemde kleur gekregen door een dikke laag korstmos. De tuin, ooit groot en ruim, was door jarenlange verwaarlozing vrijwel dichtgegroeid. Hoge bomen hielden elke zonnestraal buiten, en de afhangende takken van de grote sparren leken altijd te druipen van het vocht, alsof ze uit een zwart moeras waren opgerezen. Aan het begin van de oprit, aan weerszijden van het roestige hek, stonden twee gemetselde pilaren, eveneens in natuursteen. Op elke pilaar troonde een groen uitgeslagen, ineengekronkelde draak die zijn eigen staart verslond. Ouroboros, het symbool van de eeuwige terugkeer en de eenheid van alles.
Gaat u alstublieft weg, riep Waldemar Isfeld tegen de man die op zijn stoep stond. Hij probeerde de deur dicht te duwen, maar er werd weerstand geboden. Dit is immoreel, meneer Isfeld, zei de man voor zijn deur met stemverheffing. Beseft u wat u doet? Wat u mij aandoet? Of een ander? Of de wetenschap? Gaat u weg, herhaalde Isfeld. Ik wens niet met u te praten. Hij zette weer kracht tegen de deur, slaagde erin hem in het slot te laten klikken, en schoof meteen de ketting erop. Hij drukte zijn oor en wang tegen het gelakte houten deurpaneel.
We lezen en horen het overal: onze kerken en kloosters lopen leeg. Maar groot was mijn verbazing wanneer ik een mail kreeg van de overste van een Indische missiecongregatie toen hij als antwoord op een artikel dat ik hem had gestuurd rond 'onze' leegloop van kloosters me het volgende liet weten:
"I am going to speak about the deteriorating situation of religious life, and why the religious are slowly losing their identity as dedicated and committed followers of Christ."
Vrij vertaald en kort samengevat: "Het religieuze leven verliest langzaam zijn christelijke identiteit."
Toen ik zelf ziek werd en de dreiging voelde van naderend onheil ben ik vaak naar een kerk geweest waar in de middenbeuk een immens groot kruis hangt met haast een levensgrote gekruisigde Chistus. Ik zat er maar naar te kijken, zonder woorden te vinden of de geplogen gebeden. Maar kijkend naar dat kruis gaf dit me de moed en de kracht om mijn lijden verder te dragen ook al moet ik bekennen dat ik toen geen uitkomst zag; maar diep van binnen wist dat Hij zoveel meer heeft doorstaan. Hij begreep me en was bij me. Ik was ook heel intens bij Hem. Het staren naar dat kruis was zo gans anders dan mijn ogen te richten op het kruisje in de woonkamer. Misschien moeten we wel vaker eens ons vertrowde stekje verlaten en tijd nemen onze ogen te richten op Hem. Amen.
Er was een tijd dat ons door de kerk een schuldbesef werd aangepraat en de ouderen onder ons zullen daar van kunnen getuigen. Dan hoor je wel eens dat men ons veel heeft wijsgemaakt. En dat zal ook ik niet ontkennen. Maar precies deze mensen die dit schuldbesef van zich hebben afgeworpen en gerevolteerd hebben tegen dit alles, zich zelf hebben afgekeerd van kerk en geloof, praten ons nu een nieuw schuldbesef aan. Deze genaratie maakt ons opnieuw bang en verspreidt een angst waarbij wij ons niet langer goed mogen voelen. Deze angst wordt deze keer niet verspreid door kerk of religie. Neen, het zijn mensen die ons letterlijk de vinger wijzen wanneer we een stukje vlees eten. We zouden wel eens onze voetafdruk kunnen vergroten, meehelpen aan de opwarming van de aarde. Wij eten te veel ... en daar worden we op alle manieren in de media mee geconfronteerd tot we ons schuldig gaan voelen en ons op de borst gaan kloppen. Maar van echte schuld is in diezelfde media geen sprake meer. Niemand heeft het nog over stelen, doden, bedriegen. Je zou haast zelf gaan geloven dat deze vorm van schuld gepromoot wordt, maar dan ten goede; getuige hiervan de vele datingsites, de kindermishandeling, wapenbezit ...
We meoten dringend onze waardenschaal herzien. Het stukje vlees dat we dagelijks tot ons nemen kan niet op tegen wat we aan kwaad doen tegenover onszelf. Ja, het woord 'zonde' durf ik haast niet meer te gebruiken. 'Opwarming' is vandaag meer mode en klinkt ook COOL.
Het is me heel recent overkomen, meer bepaald op Valentijn, en dan nog via dit blogland. Het is inderdaad wonderlijk dat in een korte tijd een wederzijdse alchemie is ontstaan tussen mezelf en een lezeres. Sinds het eerste artikel, de eerste reactie, het zien van de profielfoto, hebben wij in elkaar een broeder, een zuster in de geest gevonden, ja een ware zusterziel. Sindsdien zijn geesten broers en zijn zielen mijn zusters. Enfin laat het me voorlopig tot het enkelvoud beperken als het goed is. Bedankt om in mij te geloven!
Als de vader en zijn jongste zoon spraken, ging dit gepaard me een stortvloed van woorden, met enthousiasme, met onzichtbare knipoogjes. Een gesprek met zijn oudste zoon daarentegen verliep oppervlakkig en moeizaam, alsof ze maar een beperkt aantal letters tot hun beschikking hadden, waarmee ze nooit de woorden konden vormen die ze wilden. Het was steeds scrabbelen met een onvolledig alfabet. Gelukkig was moeder daar als redplank.
Bij het overlijden van de oudste zoon moest de vader dan ook toegeven dat vader en zoon elkaar nooit hadden gevonden. Hij liet dit zelfs optekenen op de gedachtenis.
Wat hebben de Graal, de hedendaagse Vlaamse strijd en Reynaert gemeenschappelijk? Je vindt het in dit heerlijk boek. Misschien ook de reden dat enkele blogvrienden langer moesten wachten op een bericht in hun gastenboek. Ik heb er in elk geval intens van genoten en wens u hetzelfde toe!
Het leugenverhaal werd bekroond met de Zeeuwse Boekenprijs 2007. Uit het juryrapport:
Paul Verhuyck en Corine Kisling namen hun woonplaats Graauw als uitgangspunt voor hun oorspronkelijke en ingenieuze verhaal over de schat van de vos Reynaerde. Ze graven uit de modder van Graauw de halfingestorte gangen van een middeleeuwse burcht op, en laten daar de Koning Arthur-legende herleven door ze tot schuilplaats te maken van een hedendaagse, tragische Parcival. De historische constructies zijn verbluffend. Maar nog knapper hebben Kisling en Verhuyck ze verweven met wat media en marktwerking heden ten dage met legendes doen: ze tot op hun gebeente exploiteren. Kisling en Verhuyck roeren met verve in de hedendaagse oersoep van de globalisering, want de heilige Graal die zich in Graauw zou kunnen bevinden, brengt uitzichtloze golfterreinen, themaparken met echte monniken, en schoonheidsklinieken voort. Het dorp wordt daarbij meedogenloos opgeofferd. Temidden van de dodelijke slachtoffers die in hun sinistere scenario vallen, verpakten de auteurs zeer geraffineerd hun sarcastische cultuurkritiek. Hun spannende en geestige 'historische' thriller is even uniek als actueel en daarom winnen Kisling en Verhuyck met hun listig Leugenverhaal de Zeeuwse Boekenprijs 2007.
Het was en is het wederkerend antwoord van zowel mijn vader als van een pedagoog die ooit zelf missionaris was. Ik heb het persoonlijk altijd moeilijk gehad met deze uitdrukkingen, want we worden dagelijks aangespoord - zeker als christen mens en als goede burger (dixit Don Bosco) - het juist op te nemen voor mensen aan de rand of mensen in miserie, en heel zeker nu in deze vastentijd. En toch, wat te doen met:
de jongen met adhd die ik lang heb gevolgd en dan woordeloos afhaakte al voelde ik aan dat hij nog lang niet echt klaar was op eigen benen te staan? die andere jongeman die maar vruchteloos zoekt naar de ideale levenspartner en dan maaar bij mij uitweent? die gast die maar nog eens terug is hervallen in zijn kleine wereld met als enig redmiddel zijn canabisplantjes? de mens die zich uiteindelijk heeft laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis om zich tegen zichzelf te beschermen? de vrouw die via het opvolgen van sites rond religie een man probeert te imponeren om dan na lange stilte haar wraak te nemen op een relatie die er nooit was. de persoon waarvan ik wist dat hij het financieel niet langer kon redden en waar ik aanvoelde dat ik hier niet langer onderuit kon. de uitgesproken homofiel die alle vertrouwen in het leven en de mens heeft verloren en dan plots hier virtueel opduikt. de zoekende die wel de kerk achter zich heeft gelaten maar nu een luisterend oor wil omdat hij meent zijn roeping te hebben gevonden in Hare Krishna. die vrouw die op hoge leeftijd moet besluiten dat er ondanks haar vele echt rijke contacten er niemand meer is die haar uit haar bed kan noch wil helpen, niet eens een buurman. de student-huisdokter die ik leerde kennen tijdens zijn opname toen geconstateerd werd dat hij psychopaat was ....
"Trek je van deze mens niet aan" was het antwoord van die inwonende missionaris. "Hou je daar allemaal niet mee bezig". En inderdaad hoor ik van een ander, wie zal voor jou zorgen, wie is er voor jou?
Waarom is de Kerk niet langer welkom vandaag, toch in onze maatschappij en met uitbreiding in het Westen? Je hoeft maar de krant open te slaan of de tv aan te zetten. Overal een zelfde antwoord: ze is niet welkom. Waarom toch?
God, Christus en de kerk vragen aan de mensen dingen die niet altijd gemakkelijk zijn en die tegen de haren van de hedendaagse cultuur instrijken: 'Je zult niet stelen.' En we doen het wel: van grove corruptie over verborgen fraude tot belastingsontduiking. 'Je zult niet doden.' En mensen denken toch dat het beter is een eind te maken als het te lastig wordt voor de zieke of de familie. God en de kerk zeggen: nee. Dat horen mensen niet graag. 'Je zult niet echtbreken.' Maar er worden veel scheve kaatsen gereden in huwelijkstrouw. Nee, met zijn boodschap van de tien geboden is God niet welkom. ... Nu misschien ook zelf niet populair indien ik hier bezig ben.
En toch, dan blijft maar één iets over: VERTROUWEN, het woord dat ik hier al jaren met kracht en uit geloof blijf verdedigen. Vertouwen op God, veel meer dan op onszelf en op onze eigen krachten en talenten. Misschien heeft alles wat we met de kerk meemaken in de media, de politiek, de cultuur één groot voordeel: we worden met de rug tegen de muur gezet en verplicht op God te vertrouwen.
Het valt me op dat in elke stad waar ik kom, het een en al haast en geld is. Mensen kijken langs je als ze tegen je praten om duidelijk te maken dat ze wel iets beters te doen hebben... als ze al praten.
deze bijdrage heb ik geleend van iemand waar ik door het bloggen intens mee verbonden ben mee geraakt; een verbondenheid die verder raakte dan wat uitwisseling van gedachten.
Privacy
Iedereen is zo gehecht aan de wet van privacy en toch gooien velen 'zelf' hun privacy de wereld in.
Is je lichaam geen privacy? Is je geaardheid geen privacy?
Je bent afgestuurd en je wil zo vlug mogelijk gaan solliciteren. Dan denk je meteen aan die plaaatsen die je van ergens kent of beter nog aan mensen die er zelf werken. Of nog zoals in mijn geval waar ik terug ging naar een leerkracht die nogal wat vertrouwen in me had. Hij kon vanzelfsprekend niets beloven, maar hij zou zijn best doen dit te bespreken met zijn directeur die me van verre kende.
Het was op een zondagavond kort nadat k terug was van de Chiro. Er was niemand thuis en eens in de woning om mijn kleren weg te brengen zag ik een bruine omslag onder de voordeur geschoven. Op de hoofding zag ik het logo van de plaats waar ik langs geweest was. Op de voorkant van de bruine omslag stond het volgende te lezen: "We kunnen u wellicht gebruiken". ...
GEBRUIKEN ... begin van mijn carrière, mijnjonge leven?!
"Het dringt tot me door hoeveel tijd van mijn leven ik heb doorgebracht met het betreuren van mijn lot, dat het de afgelopen jaren, toen ik mijn vrijheid en jeugd nog bezat, er steeds nog iets mis moest zijn nu ik in mijn cel zit opgesloten".
Mensen, ik heb even mijn werk onderbroken en deze passage uit "Het geheim van Montségur" nagelaten als enerzijds indirect antwoord op een paar mails die ik mocht ontvangen, ook n.a.v. eerdere berichten rond verlies en angst. Ik denk heel concreet aan een paar mensen die hun leven zien als één groot gemis waar alles lijkt mis gegaan te zijn. Anderzijds trof het me ook te lezen dat door de eeuwen heen ook nog op vandaag mensen in hun cel vastzitten, ook bevindt die zich op vandaag in eigen hart, soms in eigen woning. ... (tussendoor: is pesten op vandaag niet veel erger dan de marteltuigen van eeuwen geleden! Ik moet hier misschien eens uitgebreid op terugkomen.)
Velen hebben elkaar hier gevonden, juist door het feit dat men hier uit zijn cel (lees schelp) durft, kan en mag komen. Deze rijkdom is onbetaalbaar en is soms dé hint om terug in het echte leven te stappen ondanks vele hindernissen. Ik weet en besef dat het normaal is dat men soms bepaalde dingen uit eigen leven en verleden, soms ook pijnlijk heden, betreurt en dat daar een hele tijd kan over gaan, maar dit brengt geen uitkomst naar morgen. Ik weet ook dat er soms niet veel nodig is om herinneringen weer tot leven te brengen, maar dan wens ik jullie mensen om jullie heen die het écht goed met jullie voorhebben, die luisteren maar ook zeggen: Ik sla met jou deze bladzijde om! En zo zijn er ook nog velen, laat ons ook daar niet te negatief over doen.
Ik wens en bid dan ook om moed aan die mensen, die blogvrienden, om door te gaan ondanks de angst. U hoeft uw leven niet te betreuren, daar is het te kort voor. Probeer jouw cel te verlaten en te GENIETEN van elke nieuwe dag, ons gegeven ... want er zal wel altijd iets "mis" zijn zolang wij mensen zijn, maar leer vooral jouw eigen talenten te waarderen . Ter afsluiting wens ik dan ook dat sommigen die nog even aarzelen terug hun blog op te starten, dit misschien best nu kunnen doen ... en zo hun cel hun eilandje) verlaten.
God, leer ons stil te staan bij wat leeft in onszelf en in anderen, dat we steeds de keuze mogen maken voor wat deugddoend en goed is voor de ander, dan kunnen we samen gelukkig zijn.
Terug in de tijd is het soms goed te beseffen waarom en hoe we elkaar vonden. Niet dat er geen inspiratie meer zou zijn, maar misschien wel terug aanknopen met wat waardering, nog meer met mensen die we zo leerden kennen.
I wish you a very fruitful Lent. May this season prepare us all to partake in the salvific Mission and in the Sufferings of Jesus, culminating in the ever glorifying resurrection. May this season strengthen us in Faith and Faith Convictions.
een vraag : wanneer heeft god illegalen geschapen? is de aarde niet van iedereen ?
Gezien het feit dat bepaalde bedenkingen me bereikten rond deze uitspraak, ga naar mijn blog http://blog.seniorennet.be/geloven/ voor wat opheldering. Dank voor de interactie en uw begrip.
India, het land waar ik mijn tweede thuis vond. Het spreekt dus voor zich dat ik deze foto's gebruik om mezelf bij te scholen in het plaatsen van foto's al hoop ik dan mijn lay-out daardoor niet te veel 'schade' oploopt.
Ik zit in de kerk. Niemand neemt nog de moeite zijn telefoontje uit te zetten en een hele symfonie aan popnummers schettert tegelijkertijd door de ruimte. Wie weet, misschien moeten ze het koor wel vervangen.
Mijn vader was (en is) in elke betekenis van het woord sterk geweest en ik kan me niet herinneren dat hij ooit ergens bang voor was. Hij liet het in elk geval nooit blijken. Niet dat hij van het macho klootzak was, helemaal niet, maar hij aanvaardde alles wat het leven hem toebedeelde zonder moeilijk te doen, zelfs toen het hem heel veel pijn deed. Wat er ook op hem afkwam, hij was bereid dit het hoofd te bieden, ook al was hij er niet altijd klaar voor. Hij vertrouwde dan ook in zijn Heer.
Facebook en andere sociale netwerken zouden geen excuus mogen zijn om de andere van aangezicht tot aangezicht niet langer meer te mogen/ontmoeten. Het gebeurt helaas hoe langer hoe meer dat men het nieuws in de straat enkel nog verneemt via berichtjes, er al dan niet op reageert, maar het niet meer aandurft, misschien door al het getokkel, er zelfs geen tijd meer is uit onze luie stoel te komen en te gaan zien wat er met de ander al dan niet aan de hand is; hem of haar op te beuren, geluk te wensen met de geboorte, met de verhuis, de verbouwing ... of gewoon luisterend aanwezig zijn. Laatste geldt zeker voor mensen die door de stenge aanhoudende winter afgesloten zijn van elk écht sociaal contact. Laten we dus even tijd maken voor wat echt belangrijk is.
Misschien moeten we even terugkeren naar de beloftes die we gemaakt hebben bij de jaarwisseling. Mocht je die vergeten zijn, hier heb ik er alvast één:
Zeg elke ochtend tegen jezelf::
"ELKE DAG WORD IK BETER EN DAT IN ELK OPZICHT".
Na enkele dagen zal je dat ook tijdens de dag onbewust herhalen. Lukt het niet , ga dan maar eens de spiegel kijken en maak van je mond een brede glimlach.
Wat ik hier schrijf zou hij misschien graag lezen ... Voor het gemak zal ik hem maar "steuntrekker" noemen, al is hij een goede vriend van me.
Het gaat als volgt. Op een avond belt hij aan en na wat over koetjes en kalfjes te hebben gepraat voel ik dat hij niet tot de realiteit durft te komen. Tot plots de vraag: "Kun je me 50,- lenen, ik betaal je die zo vlug mogelijk terug". Ik antwoord hem: "Als je een website had, dan kon ik je zoveel euro's sturen als je wil met mijn creditkaart". "Die heb ik niet", zegt hij, maar jij hebt wel een goed hart, de beste creditkaart die je kunt hebben".
Natuurlijk heb ik dat geld nooit terug gezien, hoeft ook niet want met een goed hart gegeven. Nu begrijp je ook waarom hij dit nu niet kan lezen.
Het ergste soort pijn, iets missen wat je nooit hebt gehad en, erger nog, nooit zult hebben. Het hart verlangt naar wat het nooit zal krijgen: kinderen.
Ik moet over je schrijven in dit dagboek, mijn lief, want hier, alleen hier, kan ik zeggen wat ik wil uitdrukken. Bij jou lukt me dat niet. Ik voel je gespannenheid en besluit uiteindelijk te zwijgen. Daarom hoop ik even alleen te zijn om aan het papier woorden toe te vertrouwen die ik in jouw bijzijn niet durf te gebruiken. Ik geef toe dat niemand al te goed weet wat ze betekenen zoals me dit eerder nog overkwam. Het kan zijn dat ze niets betekenen, maar ik heb ze nodig in een poging te begrijpen wat er met me gebeurt. Met jou. Wat er met mijn ziel gebeurt wanneer ik bij je ben, wanneer ik in je lichaam ben, en wat er met jou gebeurt, wat wij elkaar overdragen. Jij, die nooit de minste interesse voor religieuze zaken kon opbrengen, voelt nu zelf aan dat ons samenzijn van die aard is. Maar je laat het me nooit zeggen. Ik realiseer me al die jaren dat dit voor jou iets anders is, of als het dan toch hetzelfde is, spreek je dat liever nooit uit. En toch voel ik het en zie ik het in je ogen. Daarom verschil je van me.Ik moet elke gebeurtenis bevoelen, in woorden wikkelen, ze opschrijven en bewaren, want ze zijn zo zeldzaam. En toch is alles wat ik opschrijf niets meer dan de waarheid. En als ik bij het schrijven denk aan een paar ogen, zijn dat deze van jou.
Wanneer je elkaar pas leert kennen, en je bent verliefd, lijkt het alsof er niets is waarover je oneens bent. Je verwaarloost de verschillen, en vindt ze charmant. Tot je op een dag op elkaars grenzen stuit, en dan begint het harde boksen in een relatie. Pas als je dan van elkaar weg probeert te komen, en dat lukt niet omdat de wederzijdse aantrekkingskracht te groot is, heb je kans op een relatie voor het leven.
Je ziet een vader met een zoon, hij voelt door het haaar van zijn kind en het stelt niets voor, maar als een ongehuwde verwant één keer ... zijn hand uitsteekt, hem heel even met zijn vingers streelt, och Jezus dat mag niet. 'Hij zou misschien niet meer kunnen ophouden', was het ingehouden verwijt van de schoonbroer en sindsdien doet deze er alles aan daar nooit meer langs te gaan. Niets vermoedend groeide het kind op, maar zag pas zijn oom terug toen wanneer hij overleden was. Toen keek de jongen recht in de ogen van zijn vader en vroeg waarom hij nooit bij zijn oom had mogen langsgaan. Een zware stilte viel om zoveel onrecht dat was aangedaan waar er niet eens een aantoonbare reden voor was. Hoe graag wou de ondertussen jonge man zich nu even neervleien tegen zijn oom nu hij wist dat deze heel veel om hem had gegeven.
Het antwoord is eigenlijk niets meer of minder dan het feit dat vaders bang zijn dat de natuurlijke liefde van hun kinderen verdwijnt.
"Ze moesten mijn binnenkant eens zien", zeggen mensen als men bij wijze van troost zegt dat ze er goed uitzien, zich er doorheen hebben geslagen. Zulke woorden zijn niet meer dan een pleister op een wonde. Zoveel woorden troosten niet. De enige weg is luisteren en inleven. - Hier maak ik een uitstapje want wil vandaag heel concreet hulde brengen aan Cécile, ons klaproosje.
De eerste voorwaarde om te kunnen helpen is dan ook: tijd hebben, niet voorbarig oordelen of besluiten, het verdriet boven laten komen. Etter moet je immrers niet willen stelpen.
Wie in zijn buurt komt bespeurt de gevoeligheid om het verdriet van anderen op te vangen. Ik heb nog nooit zo iemand gekend die zo zijn best doet om anderen niet te kwetsen. Hij is alleen maar in staat zichzelf pijn te doen. Ik heb hem nog nooit iets kwetsends of belededigends horen zeggen. En net als die iemand ben ook ik soms te goed, te naïef wellicht. En toch zal ik die weg van de gebrokenen blijven bewandelen, misschien als eeen roeping.
In de eucharistieviering voor het zilveren ambtsjubileum van mgr. Roger Vangheluwe zondagochtend in de Sint-Salvatorskathedraal las de nuntius in ons land, mgr. Giacinto Berloco, een brief van Benedictus XVI voor. De paus wenste de 25ste bisschop van Brugge heil en geluk toe.
Paus Benedictus XVI verwoordde dat hij samen met de gelovigen van het bisdom Brugge en vele anderen verheugd is om dit zilveren jubileum van de bisschopswijding. Hij maakte zijn gelukwensen kenbaar met deze brief waarin hij enkele belangrijke momenten van Vangheluwes leven en inzet in herinnering bracht.
Alle pastorale opdrachten die U toevertrouwd werden, hebt U met ijver ter harte genomen. Een vruchtbare leeropdracht hebt U vervuld bij leerlingen van verscheidene scholen en daarna bij de studenten van het Grootseminarie, wist de paus. De paus, die eraan herinnerde dat Johannes Paulus II Roger Vangheluwe aangesteld had als bisschop van het bisdom Brugge omwille van zijn bijzondere gaven, benadrukte ook dat het bisdom Brugge bekend is voor zijn geloof, zijn godsvrucht en voor zijn roepingen tot het priesterschap en het religieuze leven.
In de uitoefening van uw ambt hebt U als een herder steeds uw priesters en het gelovige volk liefde en vriendelijkheid betoond, hebt U de priesterroepingen bevorderd en er zorg voor gedragen dat de gelovigen zich zouden toeleggen op het gebed en het trouw ontvangen van de sacramenten, schreef de Heilige Vader die ook de jaarlijkse viering van het Heilig Bloed in de plechtige eucharistieviering en de Heilige Bloedprocessie vermeldde.
Van ganser harte vragen wij dat God, door de voorspraak van de Allerheiligste Maagd Maria en van de Heilige Damiaan Jozef De Veuster, U geve uw zending in het bisdom Brugge in toenemende mate voort te zetten. Moge Hij U eveneens een goede gezondheid schenken, overvloedige geestelijke vertroosting en alle genaden waaraan U en uw volk behoefte hebben. Als blijk van onze genegenheid schenken Wij U en allen die delen in de vreugde van dit jubileum onze Apostolische Zegen, besloot paus Benedictus XVI zijn brief.
BRAAMBOS IN GESPREK MET JUBILERENDE BISSCHOP VAN BRUGGE
Mgr. Vangheluwe Bron: KerkNet
In de uitzending van Braambos op Radio 1 kan U zondagavond, na het nieuws van 20 uur, luisteren naar een brief van Mark Van de Voorde aan een verpleegster en brandweerman. Didier Vanderslycke vertelt over de studiedag Kerk en asiel en er is een uitvoerig gesprek met mgr. Vangheluwe over zijn zilveren jubileum als bisschop van Brugge. Mgr. Roger Vangheluwe werd op 3 februari 1985 tot bisschop gewijd in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge. 25 jaar later, op zondag 7 februari 2010 om 10.30 uur, gaat de bisschop voor in een pontificale viering in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge.
Toen ik recent even door blogland wandelde maakte ik me volgende bedenking:
"HOEVEEL AANDACHT EN TIJD BESTEED JIJ AAN EEN BLOGBEZOEK?"
Het toeval wil, als toeval al bestaat, dat ik gisteren een gelijkaardige reactie las van een blogger, die eveneens blijkbaar niet wordt gelezen en dan maar afhaakt. Waar hebben wij dat nog gehoord?! Inderdaad heel spijtig, want we bloggen niet om de gunst van een ander, m.a.w. om zoveel mogelijk handtekeningen te verzamelen op ons blogje.
Wie met aandacht een blog leest zal er maar enkele goed kunnen doornemen, zelfs niet eens volledig. maar hij zal aanvoelen wat er in de ander omgaat aan vreugde en verdriet, geluk en wanhoop, eenzaamheid en twijfel. Van daaruit zal hij misschien de noodkreet horen van een mens die gebukt gaat onder eigen zwakheid. Hij zal ook zien met hoeveel inspanning een blogger unieke tafereeltjes maakt of muziek wil delen.
Misschien moeten we wat meer aandacht besteden aan één blog, wat dieper ingaan op een stille wenk, al is het ook goed afstand te nemen, want we zijn God niet. Maar beter zo dan gewoon een dagboek te ondertekenen en dan overgaan naar een ander. Er kruipt inderdaad heel wat tijd in het bezoeken van een blog, want daar bezoek je een mens van vlees in bloed, en allen zijn we zeer verschillend. We hebben wel dit ene gemeen, dat we allemaal bloggers zijn die het beste van onszelf willen geven, en dan ook willen gelezen/gezien worden. Een compliment is dan wel graag meegenomen, maar daar hoeven we het echt niet voor te doen.
"Want jij beoordeelt deze zaak op grond van haatgevoelens voor iemand die je nooit hebt ontmoet. Ik ken George Saba. Hij is een goede vriend van me".
Ik heb deze zinsnede aangestipt, beste mensen, toen ik het boek hieronder aan het lezen was. Want in zelfde periode werden twee mensen in de media afgemaakt zonder dat we hen ooit hebben ontmoet, en dan heb ik het natuurlijk over onze nieuwe aartsbisschop en over de winnares van 'de slimste mens'. Beide mensen worden inderdaad veroordeeld op grond van haatgevoelens, wat nog een stap verder gaat dan vooroordelen.
En wat hebben moslims ons hier aangedaan om hen zo te haten?
Ja, GLIMLACH, het is het tweede beste wat je kan doen met je lippen, en het maakt ook hier de ander gelukkig. We hoeven echt geen stunts uit te halen om een ander gelukkig te maken!
Het is slechts sedert 11 januari ll. toen ik een beeldmeditatie achterliet rond een menselijk drama waarbij twee jonge mensen, pas aan het begin van hun lente, samen de dood vonden. Toen waren er geen woorden voor, enkel een beeld al blijven deze gebeurtenissen ons ook vandaag nog achtervolgen. Ook nu, nog in dezelfde maand, zijn geen woorden te vinden bij voor verdriet bij het verlies van o.a. weer eens twee jonge mensen - samen in het leven, samen in de liefde, samen in de dood.
Je hoort en ziet: "Luik - gasontploffing - dodelijke slachtoffers". Maar wanneer namen en gezichten op twee van deze mensen worden geplakt, dan raakt dit iedereen ten diepste. Vele gedachten gingen de voorbije week door me heen. Ook hier net als toen past enkel maar stilte, en toch al waren de omstandigheden anders - wel bijna even gruwelijk, maar dan van een andere aard -, betreft het hier samen vier jonge mensen, twee aan twee, die hun liefde wilden gestalte geven....
Wat hebben deze mensen beleefd in hun laatste uren samen, vraag ik me dan af? Hoe was het voor Alex en Vicky daar onder het puin, wellicht elkaar vasthoudend en maar blijven hopen op redding. Hij heeft zeker niet voor zichzelf alleen geleefd op dat moment toen hij de brandweer richtliijnen gaf om een dertienjarig meisje te helpen uit het brandend gebouw. Wat hebben deze jonge twintigers elkaar verteld toen ze vreesden voor het ergste en elkaar samen in de dood zouden vinden? ... Misshcien toch nog hun wederzijdse trouw uitgesproken, elkaar vastgehouden ... ???
Vier jonge mensen die deze zomer ergens saman op een terras konden hebben gezeten ... Het is me respect dat ik deze lijnen achterlaat.
Wij hebben jullie niet gekend, Alex en Vicky, Kevin en Shana, maar België rouwt om uw heengaan ... misschien vooral om jullie liefde voor elkaar.
De held van Het verraad van Bethlehem heet Omar Yussef.Hij is leraar geschiedenis in een Palestijns vluchtelingenkamp aan de rand van Bethlehem, een bescheiden idealist, wars van radicalisme en geweld. In deze Omar Yussef huist een onverschrokken amateurdetective, een Palestijnse Philip Marlowe die hummus eet en gesmokkeldewhisky drinkt. George Saba is een favoriete oud-leerling van Yussef; hij behoort tot de minderheid van christelijke Palestijnen.Als Israëlische sluipschutters een Palestijnse opstandeling doden,wordt Saba opgepakt op verdenking van collaboratie met de Israëliërs. Yussef, overtuigd van de onschuld van George, begint aan een eenzame kruistocht op zoek naar de werkelijke dader. Niemand helpt hem, dat is veel te gevaarlijk. Maar zijn vastbeslotenheid om de naam van zijn vriend te zuiveren wint het van zijn angst. Het verraad van Bethlehem is een indringend portret van de Westelijke Jordaanoever, waar Palestijnen in een wereld van geweld, religieus fanatisme en corruptie hun dagelijks leven proberen te leiden; een misdaadroman die de dramas van dit verscheurde land beter verheldert dan welk essay ook.
Persoonlijk heb ik het nog niet gelezen noch gehoord, maar een mens die autofreak is of die zoals recent nog het autosalon afdweilde noemt men in het Oosten een AUTOSEXUEEL. .... kan niet altijd even ernstig zijn hé. Maar misschien een woord dat mag worden opgenomen in de nieuwe Van Dale als het er nog niet in staat. Nu nog een gepast plaatje zoeken ...
Het medicament had gewerkt, want nog een kwartier voor tijd legde hij de boeken klaar voor het inschrijven van de rekeningen die hij vandaag zou ontvangen. Daarnet had hij het lied ingezet: "Een nieuwe morgen, eenn nieuwe dag", toen de chef zijn bureau binnenkwam. Deze was dan ook verwonderd, want gewoonlijk droeg Bart nog de sporen van de zondag wanneer hij op maandag op het werk arriveerde. De goedhartige chef maakte hem dan ook een compliment wetende dat dit vlammetje het vuur zou doen oplaaien. Zo was Bart nu éénmaal.
Een compliment was voor hem de start om met vol enthousiasme aan een nieuwe dagtaak te beginnen. Voor de mensen die hij die dag ontving had hij een hartelijk woord, zelfs voor diegenen die gehaast waren. Daardoor wou hij zijn vreugde delen met gelijk wie hij ontmoette en vooral wilde hij laten aanvoelen dat het leven de moeite waard was geleefd te worden.
Maar bij Bart lag daar steeds meer in dan het louter menselijke; ja wanneer hij zich goed voelde wilde hij met zijn woord steeds iets evangelisch bewerkstelligen. Zijn goed humeur had soms een te emotionele geloofservazring en -beleving als gevolg. Dat bleek voor hemzelf ook in zijn avondgebeden, die veel langer waren dan gewoonlijk en wel een grote dankbetuiging vormden.
En toch, al kon hij er zelf meestal niet in geloven, toch wist hij dat die manier van omgaan met de mensen gewoonlijk positieve naklanken kende. Dit had hij het best ervaren in zijn onoverschouwelijke corrspondentie, die hij gedrurende drie jaar had onderhouden met zijn vriend. Die jongen had zich daar werkelijk aan opgetrokken. Maar het was ook gebleken in zijn brieven van sommige ex-klasgenoten, die er gebruik van maakten sommige zaken te schrijven over hun persoonlijk geloofsleven en zo bij hem terecht konden met bepaalde vragen, die ook relationeel gericht waren: hoe konden zij bijvoorbeeld hun relaties verstevigen door het geloof?
...
1976 (maar 'Bart' is nog vandaag dezelfde idealist. Misschien vandaar afgedaan met een 1op5 rencent nog?! Geloven is een moeilijk te slikken en te vewerken medicijn, maar eens geheel opgenomen werkt het levenslang ...
Honey en Moon keken naar elkaar en dachten: "Ik weet dat jij jaloers bent, maar misschien is dat eigenlijk de onrustvlinder in jouw verliefdheid. Ik zal je geen pijn meer doen en niet meer rondfladderen".
Ja, vroeger een sprookje voor pubers ... Vandaag een echt verhaal, maar nu ook tussen volwassenen, ook al hebben die een relatie, zeg maar meeerdere relaties.
Het koste hem moeite iedereen de hand te drukken, maar wanneer hij deze gewoonte, die hij anders zo passend vond,zou achterwege laten, zou het voor iedereen duidelijk geweest zijn hoe scheef de situatie nu zat. Vele woorden voegde hij er echter niet aan toe, want ook zijn stem zou hem verraden hebben. Lieve opende de deur voor hem op een manier zoals men de eerste de beste zakenman buten laat. Woorden lagen brandend op zijn lippen, duizenden vragen wou hij haar in één ademtocht stellen, maar wanneer hun strakke blikken elkaar kruisten, kon hij er geen woord meer uitkrijgen. Hij sprong op zijn fiets en zonder verder nog om te zien reed hij zo vlug hij kon haar gezichtsveld buiten. Daar vertraagde hij zijn koers en verweet het zichzelf hierheen te zijn gekomen.
Nooit meer, beloofde hij, noot meer. Ook deze avond was een puinhoop geworden. Alleen en van geen mens gestoord, dat was voor hem de way of life. Zo dikwijls al had hij het voor zichzelf geconcludeerd en de toekomst zou uitwijzen dat dit wellicht de ene ware zekerheid was waarover hij beschikte. Het enige wat hij in zijn leven zonder twijfel kon aannemen of aanvaarden. Zo voelde hij zich gelukkig en wist nu plots met zekerheid dat het de laatste keer was geweest dat hij Lieve had opgezocht. Hij kon gerust zonder haar. Wat geweest was is niets anders dan de noodzakelijke omweg die hij had moeten omleggen om tot deze ontdekking te komen. Hierboven hadden ze het zo gewild.
Hier zou hij bewust een nieuw leven gaan leiden. Weg met alles wat voorbij is. De lijst met zijn vele correspondenten, die zou hij nog wel bewaren voor gelegenheidsgebruik, maar hij zou hen verder niet meer zijn opvattingen en diepmenselijke wensen bekend maken. En hij mocht hoe langer hoe meer ook niet meer zichzelf zijn, zelfs niet meer bij zijn beste vriend. Dit had hij eens meegemaakt toen hij heel vertrouwelijk bezig was over zo een diepmenselijke vragen als liefde en sexualiteit. Toen heeft zijn vriend hem even de rug toegekeerd en is niet verder ingegaan op de vraag van Bart, de vraag die reeds zo lang dwalend in zijn brein, een uitweg had gezocht en nu in de kiem werd gesmoord.
Neen, allen waren nu toch hun eigen weg gegaan en hadden wellicht geen nood meer aan zijn schrijven. Hij zou zijn vele kennissen ook niet meer opzoeken, en zijn vriend Marnix, die wou hij alleen laten in zijn liefde en kon gerust wachten tot zijzelf eens iets van zich zouden laten horen, misschien hun huwelijksaankondiging of zou hij geschrapt worden op de invitatielijst door die jonkvrouw? Het kon hem in feite allemaal maar weinig schelen.
Is de liefde dan toch zo blind of is het dan toch waar dat je nooit dank mocht verwachten? Sprak hij dan toch een vreemde taal of waren de anderen, en dus ook Marnix zoveel zakelijker in het leven? Zou de professor het destijds dan toch bij het rechte einde hebben gehad wanneer deze hem sociale studies afgeraden had en hem had gewezen op een meer nuchter bureauwerk. Neen, die prof had het verkeerd.
Keep love in your heart. A life without it is like a sunless garden when the flowers are dead. The consciousness of loving and being loved brings a warmth and richness to life that nothing else can bring
In de voorbije jaren en in zeer verschillende situaties heb ik om AANDACHT gevraagd, in het algemmeen of heel concreet voor bepaalde personen, jong en oud. Ook vandaag en ditt o.a. n.a.v. zelfde vraag van weeral enkele lezers hier opnieuw mijn hamer die ik graag gebruik ten gunste van, niet wetende waar het zaait kiem. Daarom maak tijd voor vrienden, collega's, buren, familie, partner. Geef hen aandacht. Sociale steun is de beste buffer, zeker in moeilijkheden wanneer men bij familie of vrienden terecht kan. Dit alles kan juist niet of wel lijden tot stressvolle situaties. Op vandaag zeker onze aandacht laten gaan naar het voorkomen van stress op de werkvloer. Goede relaties zijn ook daar zeer belangrijk al heb je het niet altijd zelf in handen. Maar precies hier knelt het schoenje, want TE WEING ERKENNING KRIJGENVOOR WAT JE DOET EN EEN SLECHTE RELATIE MET JE COLLEGA'S, OF ZELFS MAAR ENKEL MET JE BAAS, ZIJN DE BELANGRIJKSTE OORZAKEN VAN STRESS.
Geef die mensen allemal aandacht, nu het nog kan en zorg er niet voor dat ze straks zijn afgeschreven, desnoods door één slecht karakter.
Toen ik in een instelling voor mentaal gehandicapten liep, riep één van de gasten - een jongen met het symptoom van Down - me toe: "Hey paster!" Ik reageerde niet. Toen is die jongen in zijn gocart gesprongen en tot voor mijn voeten gereden, hij trok zijn rem dicht en riep:"Zie je vies tè?" Sindsdien zeg ik tegen iedereen goedendag.
Het is zo eenvoudig. Plots word je weer iemand hé, als iemand naar je zwaait.
Inderdaad de netwerken groeien als paddestoelen uit de grond en zijn haast niet meer bij te houden. Maar hoe SOCIAAL zijn ze wel? Brengen ze de mensen écht tot elkaar of is het zoals het woord 'media' aangeeft het vooral te doen om enkelingen die er rijk van worden? Ik las zelfs ergens - en sommigen zullen het ook (jammer genoeg moeten beamen) - dat het mensen tegen elkaar opzet, hen kwetst, zelfs als men de ander niet eens persoonlijk kent. Sociale netwerken stellen mensen voor keuzes. En het begint stilaan een epidemie, een chaos te worden. Helaas zien we dat het een sterk wapen is om mensen te doden met woorden. Denken we maar heel concreet aan mensen die gewoon even te lang op de buis komen in een spelletjesprogramma, of aan de pas benoemde aartsbisschop van Mechelen-Brussel. Iedereen ventileert zomaar zijn mening al hebben de meesten vroeger nooit iets van beide mensen gehoord. Er schuilt inderdaad een groot gevaar in deze sociale netwerken, maar ik ontken evenmin dat ze ook een meerwaarde kunnen bieden zoals we hier op SN bezig zijn. Helaas, en dit geldt voor alle netwerken, is het échte sociale leven heel ver te zoeken, worden maar heel zelden echte banden gesmeed en blijven mensen van vlees en bloed vaak eenzaaam achter eens ze hun pc hebben afgesloten.
een eigen bed mogen en kunnen rusrten diepe vrede en echte geborgenheid tijd te over zelfs vrije tijd niemnd die ons opjaagt als wild nooit echt bang hoeven te zijn ... Natuurlijk meer dan ooit ingegeven door artikel hiieronder en nog meer door de situatie in Haïti.
Omar Yussef, de Palestijnse speurder-schoolmeester, gaat samen met zijn nieuwe baas, de Zweed Magnus Wallender, op pad om scholen in de Gazastrook te inspecteren. Ze komen erachter dat er een leraar is gearresteerd.De autoriteiten beschuldigen de man van collaboratie met de CIA, een aanklacht die door diens vrouw in alle toonaarden wordt ontkend. Tal van incidenten volgen en behalve Yussef lijkt niemand zich er om te bekommeren. Op hem rust de gecompliceerde taak zowel zijn collega te redden als ook een aantal stekelige zaken te ontrafelen.
Met de kleurrijke Omar Yussef loop je door de Palestijnse straten, beleef je zijn angsten, proef je zijn voedsel en deel je zijn woede en hoop. Een graf in Gaza is een verhaalmet een onvergetelijk hoofdpersonage en werpt een genuanceerde blik op de Palestijnse zaak. Deze roman, die zich in de Gazastrook afspeelt, is hoogst actueel.
Ik weet het blogvrienden, de titel kan er over zijn maar toch. Ik erger me telkens weer opnieuw bij elke berichtgeving na een catastrofe zoals deze nu in Haïti waar zeer vele slachtoffers vielen, maar eveneens bij een melding van een vliegtuigcrash of een ander zwaar accident waar dan ook ter wereld, wanneer er onmiddelllijk aan toegevoegd wordt: "Er zijn geen Belgen bij betrokken". Alsof de rest kan stikken! Sorry, ik moest dit even kwijt. We bloggen toch in de categorie 'bedenkingen'.
Nu ik me toch even mag ergeren rond de media. 'Eigen volk eerst' zou ook passen bij de ijdelheid die ik zie opduiken bij quizprogramma's waar de deelnemers, de kandidaten zeg maar, voor zichzelf applaudiseren. Beseffen die mensen wel hoe dom zij overkomen?! Van een klein kind kan ik dat best begrijpen, maar van een BV die voor zichzelf in de handen klapt? Dat zij maar eens terug gaan kijken naar de opnames om te beseffen wat een belachelijk figuur ze slaan!
... of hoe die ene taart in VREUGDE gedeeld wordt, als je al van delen kan spreken, maar in elk geval om de vingers en duimen van af te likken ... Hier kunnen we nog heel veel van leren. SAMEN in alle eenvoud GELUKKIG zijn.
Inderdaad, één enkele slagroomtaart om te delen met de ganse familie en de vriendenkring. Dit wou ik jullie toch niet weerhouden, waar wij keuze te over hebben en met de rest nog dagen lang weg kunnen!
Er kan dan wel een stukje af aan mijn neef die vandaag 27 jaar werd. Proficiat!
Wanneer zoals de titel van mijn blog LIEFDE EN VRIENDSCHAP een sleutel is, dan is ook GEDULD evenzeer een SLEUTEL TOT GELUK. Want een hart dat de tijd respecteert, is geduldig. Het kan wachten. Het weet dat uitstel niet ontmoedigt: het zuivert en het verdiept. Zo moet je soms jaren wachten voordat je partner zich prijsgeeft, zelfs in een goed huwelijk. Jaren wachten ook voordat je je ware vrienden kent.
Lang wachten ook voordat je echt te weten komt wat de diepste pijn is van een buur of zelfs van een huisgenoot. Je moet vaak ook lang wachten tot je jezelf kent met je echte gaven en je echte fouten. Soms moet je helaas door een donkere tunnel in eenzaamheid en gebrokenheid.... Ook Jozef en Maria moesten dit ervaren, maar God laat het geduld, het gebed en de tranen nooit onverhoord. Dat is mijn geloofsbelijdenis naast de menselijke sleutel tot elkaar die misschien wel uit dit geloof werd geboren. Of zoals ik bij een blogvriend las: Hoe zou Europa er nu voorstaan mocht Jezus niet onder ons zijn gekomen?
There is no such thing as conditional love..Love is either unconditional or it's no love. You might like someone conditional on their personality or behavior or circumstances. But love accepts no boundaries. So never say 'I love you because', for love has no cause, love comes from God.
Er bestaat geen voorwaardelijke liefde. Liefde is onvoorwaardelijk of het is geen liefde. Je kan wel houden van omwille van de persoonlijkheid, het gedrag, of omwille van bepaalde omstandigheden, maar liefde aanvaardt geen grenzen. Zeg dus noooit: 'Ik hou van je OMDAT', want liefde kent geen reden; LIEFDE komt van GOD!
Met bovenstaand woord begon ooit mijn blog .. Het wordt ook het nieuwe begin en de leidraad in 2011. Met de woorden van Valeer Deschacht open ik dan ook dit nieuw (blog)jaar 2011:
VERTROUWEN GEVEN EN ZELF OOK VERTROUWEN WAARD ZIJN HET IS DE KERN VAN ONS MENS ZIJN.
365 dagen! Om leed en vreugde te dragen neem iedere dag je deel alles bijeen is veel te veel benijdt men 't welzijn dat je draagt het is veel beter dan beklaagd.
365 dagen! Elke morgen mag men hetzelfde vragen gezondheid van ' morgens vroeg tot ' savonds laat. Doe een wens nu meteen dat doen we allen maar niet voor ons alleen!
Het nieuwe jaar langs Bethlehem beginnen is op weg gaan, de ster van licht en hoop achterna en geloven dat elk wonder van leven, elk wonder van liefde, heel klein - klein als een kind - geboren wordt.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Liefde is een cocktail van gevoelens: verliefdheid, idealisme, tederheid, lust, de drang om te beschermen, de wil om iemand in vervoering te brengen, kameraadschap, vriendschap, esthetische waardering en nog duizend andere ....
The expression of the face could be seen by everyone.. But the depression of
heart could be understood only by the ONLY ONE..Don't lose that person
in your life EVER! Because in LIFE you get lucky only ONCE.
Ondanks alle storm die over ons wordt uitgegoten produceert 'de kerk' zingeving aan het leven van miljarden mensen. Is het geen belangrijk product, wellicht toch het belangrijkste in de wereld om het eens in economische termen uit te drukken. Het is zelfs een gewild product, want anders waren wij er als kerk al lang niet meer, ondanks de grote verscheidenheid en de tekortkomingen. Wij moeten ons dan ook tot het uiterste inspannen opdat niets van dat 'product' verloren gaat.
Hoe schoner is de liefde
Voetbal
wat nu???
