Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
In de eucharistieviering voor het zilveren ambtsjubileum van mgr. Roger Vangheluwe zondagochtend in de Sint-Salvatorskathedraal las de nuntius in ons land, mgr. Giacinto Berloco, een brief van Benedictus XVI voor. De paus wenste de 25ste bisschop van Brugge heil en geluk toe.
Paus Benedictus XVI verwoordde dat hij samen met de gelovigen van het bisdom Brugge en vele anderen verheugd is om dit zilveren jubileum van de bisschopswijding. Hij maakte zijn gelukwensen kenbaar met deze brief waarin hij enkele belangrijke momenten van Vangheluwes leven en inzet in herinnering bracht.
Alle pastorale opdrachten die U toevertrouwd werden, hebt U met ijver ter harte genomen. Een vruchtbare leeropdracht hebt U vervuld bij leerlingen van verscheidene scholen en daarna bij de studenten van het Grootseminarie, wist de paus. De paus, die eraan herinnerde dat Johannes Paulus II Roger Vangheluwe aangesteld had als bisschop van het bisdom Brugge omwille van zijn bijzondere gaven, benadrukte ook dat het bisdom Brugge bekend is voor zijn geloof, zijn godsvrucht en voor zijn roepingen tot het priesterschap en het religieuze leven.
In de uitoefening van uw ambt hebt U als een herder steeds uw priesters en het gelovige volk liefde en vriendelijkheid betoond, hebt U de priesterroepingen bevorderd en er zorg voor gedragen dat de gelovigen zich zouden toeleggen op het gebed en het trouw ontvangen van de sacramenten, schreef de Heilige Vader die ook de jaarlijkse viering van het Heilig Bloed in de plechtige eucharistieviering en de Heilige Bloedprocessie vermeldde.
Van ganser harte vragen wij dat God, door de voorspraak van de Allerheiligste Maagd Maria en van de Heilige Damiaan Jozef De Veuster, U geve uw zending in het bisdom Brugge in toenemende mate voort te zetten. Moge Hij U eveneens een goede gezondheid schenken, overvloedige geestelijke vertroosting en alle genaden waaraan U en uw volk behoefte hebben. Als blijk van onze genegenheid schenken Wij U en allen die delen in de vreugde van dit jubileum onze Apostolische Zegen, besloot paus Benedictus XVI zijn brief.
BRAAMBOS IN GESPREK MET JUBILERENDE BISSCHOP VAN BRUGGE
Mgr. Vangheluwe Bron: KerkNet
In de uitzending van Braambos op Radio 1 kan U zondagavond, na het nieuws van 20 uur, luisteren naar een brief van Mark Van de Voorde aan een verpleegster en brandweerman. Didier Vanderslycke vertelt over de studiedag Kerk en asiel en er is een uitvoerig gesprek met mgr. Vangheluwe over zijn zilveren jubileum als bisschop van Brugge. Mgr. Roger Vangheluwe werd op 3 februari 1985 tot bisschop gewijd in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge. 25 jaar later, op zondag 7 februari 2010 om 10.30 uur, gaat de bisschop voor in een pontificale viering in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge.
Toen ik recent even door blogland wandelde maakte ik me volgende bedenking:
"HOEVEEL AANDACHT EN TIJD BESTEED JIJ AAN EEN BLOGBEZOEK?"
Het toeval wil, als toeval al bestaat, dat ik gisteren een gelijkaardige reactie las van een blogger, die eveneens blijkbaar niet wordt gelezen en dan maar afhaakt. Waar hebben wij dat nog gehoord?! Inderdaad heel spijtig, want we bloggen niet om de gunst van een ander, m.a.w. om zoveel mogelijk handtekeningen te verzamelen op ons blogje.
Wie met aandacht een blog leest zal er maar enkele goed kunnen doornemen, zelfs niet eens volledig. maar hij zal aanvoelen wat er in de ander omgaat aan vreugde en verdriet, geluk en wanhoop, eenzaamheid en twijfel. Van daaruit zal hij misschien de noodkreet horen van een mens die gebukt gaat onder eigen zwakheid. Hij zal ook zien met hoeveel inspanning een blogger unieke tafereeltjes maakt of muziek wil delen.
Misschien moeten we wat meer aandacht besteden aan één blog, wat dieper ingaan op een stille wenk, al is het ook goed afstand te nemen, want we zijn God niet. Maar beter zo dan gewoon een dagboek te ondertekenen en dan overgaan naar een ander. Er kruipt inderdaad heel wat tijd in het bezoeken van een blog, want daar bezoek je een mens van vlees in bloed, en allen zijn we zeer verschillend. We hebben wel dit ene gemeen, dat we allemaal bloggers zijn die het beste van onszelf willen geven, en dan ook willen gelezen/gezien worden. Een compliment is dan wel graag meegenomen, maar daar hoeven we het echt niet voor te doen.
"Want jij beoordeelt deze zaak op grond van haatgevoelens voor iemand die je nooit hebt ontmoet. Ik ken George Saba. Hij is een goede vriend van me".
Ik heb deze zinsnede aangestipt, beste mensen, toen ik het boek hieronder aan het lezen was. Want in zelfde periode werden twee mensen in de media afgemaakt zonder dat we hen ooit hebben ontmoet, en dan heb ik het natuurlijk over onze nieuwe aartsbisschop en over de winnares van 'de slimste mens'. Beide mensen worden inderdaad veroordeeld op grond van haatgevoelens, wat nog een stap verder gaat dan vooroordelen.
En wat hebben moslims ons hier aangedaan om hen zo te haten?
Ja, GLIMLACH, het is het tweede beste wat je kan doen met je lippen, en het maakt ook hier de ander gelukkig. We hoeven echt geen stunts uit te halen om een ander gelukkig te maken!
Het is slechts sedert 11 januari ll. toen ik een beeldmeditatie achterliet rond een menselijk drama waarbij twee jonge mensen, pas aan het begin van hun lente, samen de dood vonden. Toen waren er geen woorden voor, enkel een beeld al blijven deze gebeurtenissen ons ook vandaag nog achtervolgen. Ook nu, nog in dezelfde maand, zijn geen woorden te vinden bij voor verdriet bij het verlies van o.a. weer eens twee jonge mensen - samen in het leven, samen in de liefde, samen in de dood.
Je hoort en ziet: "Luik - gasontploffing - dodelijke slachtoffers". Maar wanneer namen en gezichten op twee van deze mensen worden geplakt, dan raakt dit iedereen ten diepste. Vele gedachten gingen de voorbije week door me heen. Ook hier net als toen past enkel maar stilte, en toch al waren de omstandigheden anders - wel bijna even gruwelijk, maar dan van een andere aard -, betreft het hier samen vier jonge mensen, twee aan twee, die hun liefde wilden gestalte geven....
Wat hebben deze mensen beleefd in hun laatste uren samen, vraag ik me dan af? Hoe was het voor Alex en Vicky daar onder het puin, wellicht elkaar vasthoudend en maar blijven hopen op redding. Hij heeft zeker niet voor zichzelf alleen geleefd op dat moment toen hij de brandweer richtliijnen gaf om een dertienjarig meisje te helpen uit het brandend gebouw. Wat hebben deze jonge twintigers elkaar verteld toen ze vreesden voor het ergste en elkaar samen in de dood zouden vinden? ... Misshcien toch nog hun wederzijdse trouw uitgesproken, elkaar vastgehouden ... ???
Vier jonge mensen die deze zomer ergens saman op een terras konden hebben gezeten ... Het is me respect dat ik deze lijnen achterlaat.
Wij hebben jullie niet gekend, Alex en Vicky, Kevin en Shana, maar België rouwt om uw heengaan ... misschien vooral om jullie liefde voor elkaar.
De held van Het verraad van Bethlehem heet Omar Yussef.Hij is leraar geschiedenis in een Palestijns vluchtelingenkamp aan de rand van Bethlehem, een bescheiden idealist, wars van radicalisme en geweld. In deze Omar Yussef huist een onverschrokken amateurdetective, een Palestijnse Philip Marlowe die hummus eet en gesmokkeldewhisky drinkt. George Saba is een favoriete oud-leerling van Yussef; hij behoort tot de minderheid van christelijke Palestijnen.Als Israëlische sluipschutters een Palestijnse opstandeling doden,wordt Saba opgepakt op verdenking van collaboratie met de Israëliërs. Yussef, overtuigd van de onschuld van George, begint aan een eenzame kruistocht op zoek naar de werkelijke dader. Niemand helpt hem, dat is veel te gevaarlijk. Maar zijn vastbeslotenheid om de naam van zijn vriend te zuiveren wint het van zijn angst. Het verraad van Bethlehem is een indringend portret van de Westelijke Jordaanoever, waar Palestijnen in een wereld van geweld, religieus fanatisme en corruptie hun dagelijks leven proberen te leiden; een misdaadroman die de dramas van dit verscheurde land beter verheldert dan welk essay ook.
Persoonlijk heb ik het nog niet gelezen noch gehoord, maar een mens die autofreak is of die zoals recent nog het autosalon afdweilde noemt men in het Oosten een AUTOSEXUEEL. .... kan niet altijd even ernstig zijn hé. Maar misschien een woord dat mag worden opgenomen in de nieuwe Van Dale als het er nog niet in staat. Nu nog een gepast plaatje zoeken ...
Het medicament had gewerkt, want nog een kwartier voor tijd legde hij de boeken klaar voor het inschrijven van de rekeningen die hij vandaag zou ontvangen. Daarnet had hij het lied ingezet: "Een nieuwe morgen, eenn nieuwe dag", toen de chef zijn bureau binnenkwam. Deze was dan ook verwonderd, want gewoonlijk droeg Bart nog de sporen van de zondag wanneer hij op maandag op het werk arriveerde. De goedhartige chef maakte hem dan ook een compliment wetende dat dit vlammetje het vuur zou doen oplaaien. Zo was Bart nu éénmaal.
Een compliment was voor hem de start om met vol enthousiasme aan een nieuwe dagtaak te beginnen. Voor de mensen die hij die dag ontving had hij een hartelijk woord, zelfs voor diegenen die gehaast waren. Daardoor wou hij zijn vreugde delen met gelijk wie hij ontmoette en vooral wilde hij laten aanvoelen dat het leven de moeite waard was geleefd te worden.
Maar bij Bart lag daar steeds meer in dan het louter menselijke; ja wanneer hij zich goed voelde wilde hij met zijn woord steeds iets evangelisch bewerkstelligen. Zijn goed humeur had soms een te emotionele geloofservazring en -beleving als gevolg. Dat bleek voor hemzelf ook in zijn avondgebeden, die veel langer waren dan gewoonlijk en wel een grote dankbetuiging vormden.
En toch, al kon hij er zelf meestal niet in geloven, toch wist hij dat die manier van omgaan met de mensen gewoonlijk positieve naklanken kende. Dit had hij het best ervaren in zijn onoverschouwelijke corrspondentie, die hij gedrurende drie jaar had onderhouden met zijn vriend. Die jongen had zich daar werkelijk aan opgetrokken. Maar het was ook gebleken in zijn brieven van sommige ex-klasgenoten, die er gebruik van maakten sommige zaken te schrijven over hun persoonlijk geloofsleven en zo bij hem terecht konden met bepaalde vragen, die ook relationeel gericht waren: hoe konden zij bijvoorbeeld hun relaties verstevigen door het geloof?
...
1976 (maar 'Bart' is nog vandaag dezelfde idealist. Misschien vandaar afgedaan met een 1op5 rencent nog?! Geloven is een moeilijk te slikken en te vewerken medicijn, maar eens geheel opgenomen werkt het levenslang ...
Honey en Moon keken naar elkaar en dachten: "Ik weet dat jij jaloers bent, maar misschien is dat eigenlijk de onrustvlinder in jouw verliefdheid. Ik zal je geen pijn meer doen en niet meer rondfladderen".
Ja, vroeger een sprookje voor pubers ... Vandaag een echt verhaal, maar nu ook tussen volwassenen, ook al hebben die een relatie, zeg maar meeerdere relaties.
Het koste hem moeite iedereen de hand te drukken, maar wanneer hij deze gewoonte, die hij anders zo passend vond,zou achterwege laten, zou het voor iedereen duidelijk geweest zijn hoe scheef de situatie nu zat. Vele woorden voegde hij er echter niet aan toe, want ook zijn stem zou hem verraden hebben. Lieve opende de deur voor hem op een manier zoals men de eerste de beste zakenman buten laat. Woorden lagen brandend op zijn lippen, duizenden vragen wou hij haar in één ademtocht stellen, maar wanneer hun strakke blikken elkaar kruisten, kon hij er geen woord meer uitkrijgen. Hij sprong op zijn fiets en zonder verder nog om te zien reed hij zo vlug hij kon haar gezichtsveld buiten. Daar vertraagde hij zijn koers en verweet het zichzelf hierheen te zijn gekomen.
Nooit meer, beloofde hij, noot meer. Ook deze avond was een puinhoop geworden. Alleen en van geen mens gestoord, dat was voor hem de way of life. Zo dikwijls al had hij het voor zichzelf geconcludeerd en de toekomst zou uitwijzen dat dit wellicht de ene ware zekerheid was waarover hij beschikte. Het enige wat hij in zijn leven zonder twijfel kon aannemen of aanvaarden. Zo voelde hij zich gelukkig en wist nu plots met zekerheid dat het de laatste keer was geweest dat hij Lieve had opgezocht. Hij kon gerust zonder haar. Wat geweest was is niets anders dan de noodzakelijke omweg die hij had moeten omleggen om tot deze ontdekking te komen. Hierboven hadden ze het zo gewild.
Hier zou hij bewust een nieuw leven gaan leiden. Weg met alles wat voorbij is. De lijst met zijn vele correspondenten, die zou hij nog wel bewaren voor gelegenheidsgebruik, maar hij zou hen verder niet meer zijn opvattingen en diepmenselijke wensen bekend maken. En hij mocht hoe langer hoe meer ook niet meer zichzelf zijn, zelfs niet meer bij zijn beste vriend. Dit had hij eens meegemaakt toen hij heel vertrouwelijk bezig was over zo een diepmenselijke vragen als liefde en sexualiteit. Toen heeft zijn vriend hem even de rug toegekeerd en is niet verder ingegaan op de vraag van Bart, de vraag die reeds zo lang dwalend in zijn brein, een uitweg had gezocht en nu in de kiem werd gesmoord.
Neen, allen waren nu toch hun eigen weg gegaan en hadden wellicht geen nood meer aan zijn schrijven. Hij zou zijn vele kennissen ook niet meer opzoeken, en zijn vriend Marnix, die wou hij alleen laten in zijn liefde en kon gerust wachten tot zijzelf eens iets van zich zouden laten horen, misschien hun huwelijksaankondiging of zou hij geschrapt worden op de invitatielijst door die jonkvrouw? Het kon hem in feite allemaal maar weinig schelen.
Is de liefde dan toch zo blind of is het dan toch waar dat je nooit dank mocht verwachten? Sprak hij dan toch een vreemde taal of waren de anderen, en dus ook Marnix zoveel zakelijker in het leven? Zou de professor het destijds dan toch bij het rechte einde hebben gehad wanneer deze hem sociale studies afgeraden had en hem had gewezen op een meer nuchter bureauwerk. Neen, die prof had het verkeerd.
Keep love in your heart. A life without it is like a sunless garden when the flowers are dead. The consciousness of loving and being loved brings a warmth and richness to life that nothing else can bring
In de voorbije jaren en in zeer verschillende situaties heb ik om AANDACHT gevraagd, in het algemmeen of heel concreet voor bepaalde personen, jong en oud. Ook vandaag en ditt o.a. n.a.v. zelfde vraag van weeral enkele lezers hier opnieuw mijn hamer die ik graag gebruik ten gunste van, niet wetende waar het zaait kiem. Daarom maak tijd voor vrienden, collega's, buren, familie, partner. Geef hen aandacht. Sociale steun is de beste buffer, zeker in moeilijkheden wanneer men bij familie of vrienden terecht kan. Dit alles kan juist niet of wel lijden tot stressvolle situaties. Op vandaag zeker onze aandacht laten gaan naar het voorkomen van stress op de werkvloer. Goede relaties zijn ook daar zeer belangrijk al heb je het niet altijd zelf in handen. Maar precies hier knelt het schoenje, want TE WEING ERKENNING KRIJGENVOOR WAT JE DOET EN EEN SLECHTE RELATIE MET JE COLLEGA'S, OF ZELFS MAAR ENKEL MET JE BAAS, ZIJN DE BELANGRIJKSTE OORZAKEN VAN STRESS.
Geef die mensen allemal aandacht, nu het nog kan en zorg er niet voor dat ze straks zijn afgeschreven, desnoods door één slecht karakter.
Toen ik in een instelling voor mentaal gehandicapten liep, riep één van de gasten - een jongen met het symptoom van Down - me toe: "Hey paster!" Ik reageerde niet. Toen is die jongen in zijn gocart gesprongen en tot voor mijn voeten gereden, hij trok zijn rem dicht en riep:"Zie je vies tè?" Sindsdien zeg ik tegen iedereen goedendag.
Het is zo eenvoudig. Plots word je weer iemand hé, als iemand naar je zwaait.
Inderdaad de netwerken groeien als paddestoelen uit de grond en zijn haast niet meer bij te houden. Maar hoe SOCIAAL zijn ze wel? Brengen ze de mensen écht tot elkaar of is het zoals het woord 'media' aangeeft het vooral te doen om enkelingen die er rijk van worden? Ik las zelfs ergens - en sommigen zullen het ook (jammer genoeg moeten beamen) - dat het mensen tegen elkaar opzet, hen kwetst, zelfs als men de ander niet eens persoonlijk kent. Sociale netwerken stellen mensen voor keuzes. En het begint stilaan een epidemie, een chaos te worden. Helaas zien we dat het een sterk wapen is om mensen te doden met woorden. Denken we maar heel concreet aan mensen die gewoon even te lang op de buis komen in een spelletjesprogramma, of aan de pas benoemde aartsbisschop van Mechelen-Brussel. Iedereen ventileert zomaar zijn mening al hebben de meesten vroeger nooit iets van beide mensen gehoord. Er schuilt inderdaad een groot gevaar in deze sociale netwerken, maar ik ontken evenmin dat ze ook een meerwaarde kunnen bieden zoals we hier op SN bezig zijn. Helaas, en dit geldt voor alle netwerken, is het échte sociale leven heel ver te zoeken, worden maar heel zelden echte banden gesmeed en blijven mensen van vlees en bloed vaak eenzaaam achter eens ze hun pc hebben afgesloten.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
