Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Een jaar voorbij, vol plannen en vol dromen. Een film van beelden trekt aan mij voorbij. Ik zie de dromen die zijn uitgekomen.... Ik zet ze in gedachten op een rij. En al die dromen die slechts dromen bleven die zoek ik uit; de mooiste neem ik mee. Die komen misschien het komende jaar tot leven. En anders... ach, ik weet niet. Geen idee!
En hier en daar zie ik de zwarte gaten van wat ik liever maar vergeten wou. De fout die ik probeerde goed te praten, de ramp die ik maar liever vóór me hou... Ik zal die fout geen tweede keer meer maken. Die ramp, o nee! Ik heb ervan geleerd. Maar het komend jaar zijn er vast weer zaken, waarvan ik later zeg: Dat was verkeerd. Ik trek een streep, ook onder al die dingen die jij me op jouw beurt hebt aangedaan. Ik zet een punt; het zijn herinneringen. Dan kunnen we weer samen verder gaan.
afscheidswoorden van een terminale vriend met kanker op chat; zijn naam Joeri.
Ik weet niet hoe het komt dat ik dit gesprek heb opgeslagen. We hadden afgesproken samen iets te gaan eten. Hij begon aarzelend en met veel verontschuldigingen dat het etentje niet zou kunnen doorgaan, maar ik wist niet hoe terminaal hij was. Hij had de ziekte nooit echt benoemd. En dan dit intens chatgesprek, het laatste, vooral die laatste regels; niet gelovend dat we elkaar niet meer zouden spreken.
Gebed maakt je minder wrokkig zij dan ook zijn woorden, en dat in zijn diepste ellende. Na vele jaren wil ik dit met jullie delen.
Joeri zegt: gebed maakt je minder wrokkig
martin zegt: maar we doen het helaas te weinig, ok toch
Joeri zegt: maar mijn eerste gebed zat vol wrok en haat
Joeri zegt: ook al komen er geen rustgevende antwoorden
Joeri zegt: je gebed mildert de pijn, wraak en haat
Joeri zegt: en zet die negatieve energie om in positieve meer helende, genzende kracht
Joeri zegt: en 't kan nog
martin zegt: blij dat van jou te horen in de stilte van deze aond
martin zegt: en ik kan het enkel maar beamen
Joeri zegt: iets in mij doet me niet opgeven en dat iest dat moet Hij zijn
martin zegt: want ook ik weet niet waar ik morgen kom, en toch ... alhoewel helemaal niet vergelijkbaar met uw situatie
martin zegt: ja, zoals in het lied IK ZAL ER ZIJN VOOR U
Joeri zegt: uiteindelijk krijgt ieder zijn deel
Joeri zegt: en ieder pakt het anders aan
martin zegt: heeft Hij ons dan toch niet aan elkaar gegeven, beste, zelfs voor deze korte tijd
Joeri zegt: ik ga je laten martin Joeri zegt: hou je kloek, en 't gaje goed
martin zegt: om dan nog precies over onze Vader bezig te zijn!
"... Als je zo oud zult zijn, dan geniet je van een goed glas wijn en goed eten, en van kleine erfenissen. Dat is de seksualiteit van de ouderdom. Gedachten laten je niet los, maar de hormonen ...." Voor jullie gelezen.
Al vraag ik me bij deze af of dit enkel geldt voor priesters die een leven lang celibatair leefden. Zo velen gaan gebukt onder dit leed omdat ze door een of ander reden, al dan niet vrijwillig, zo door het leven moeten en/of moesten.
Om de vrede tussen de religies te waarborgen gaat de paus in op een geheime goudhandel met de islamitische wereld. Wanneer dit gerucht in het Vaticaan begint rond te zingen, komen duistere tegenkrachten in actie.
Met alle middelen probeert de pauselijke nuntius, kardinaal Albertini, het leven van de Heilige Vader te beschermen. Maar het goud van het Vaticaan is van oudsher in handen van de maffia, die niet bepaald zachtzinnig is als het om het verdedigen van zijn macht gaat. En Albertini heeft er nog geen idee van dat hij hard op weg is een eeuwenoud geheim te onthullen dat het geloof op zijn grondvesten zal doen trillen.
Wie niet stevig in zijn geloofsschoenen staat, zou nu wel meteen in de afgrond vallen... Ik heb de boek zeer graag gelezen, historisch onderbouwd, en ik zal alvast gaan zoeken welke werken ik nog kan vinden van deze auteur, vier sterren waardig!
Het boek is plots brandend actueel! Leg het boek dus maar onder de kerstboom.
Mooi zijn ze allen de moeders der wereld dag in, dag uit, wakend over hun kind. Zij zijn het evenbeeld van een Madonna die zonder voorkeur ons allen bemint. Teer is de liefde van al onze moeders maar zij staat sterk tegen dreigende macht. Zo innig goed zijn zij, al onze moeders dat zij zich opoff’ren zonder een klacht.
Het leven eist zijn prijs, de kind’ren worden wijs, de moeders worden grijs, maar wat ook verdwijnt, hun schoonheid die blijft. Mooi zijn ze allen, de moeders der wereld de grootste schatten van goedheid en trouw. En op die vrouwen, op al onze moeders, daar heeft de mensheid haar hoop op gebouwd.
Moeders, Moeders, hoe veel zorg heeft liefde u meegebracht. ‘t Leven is voor moeders één berusten. Geen enk’le klacht komt er over uw lippen als uw kind’ren eens gaan, één voor één u ontglippen, naar een eigen bestaan.
Mooi zijn ze allen de moeders der wereld dag in, dag uit, wakend over hun kind. Zij zijn het evenbeeld van een Madonna die zonder voorkeur ons allen bemint. Teer is de liefde van al onze moeders maar zij staat sterk tegen dreigende macht. Zo innig goed zijn zij, al onze moeders dat zij zich opoff’ren zonder een klacht.
Het leven eist zijn prijs, de kind’ren worden wijs, de moeders worden grijs, maar wat ook verdwijnt, hun schoonheid die blijft. Mooi zijn ze allen, de moeders der wereld, maar boven allen, de mooiste ben jij, jij die mij ‘t best van jezelf hebt gegeven, mijn grootste geluk ben jij, moedertje mijn.
Dit lied niet zomaar gepost maar heel bijzonder in deze dagen voor Kerzstmis,
alle moedes ter ere, een evenbeeld van een Madonna, de Madonna die wij MARIA noemen.
Wat doe je als je een envelop met geld vindt? En wat doe je als je weet dat iemand een envelop met geld heeft gevonden en jij kunt dat geld goed gebruiken?
Eugene Wren, een welgestelde kunsthandelaar van vijftig jaar, staat op het punt om met de mooie arts Ella te trouwen. Hij heeft het roken en drinken inmiddels onder controle, maar krijgt er een onschuldige verslaving voor terug die nog grote gevolgen zal hebben. Op een dag vindt hij een envelop met geld, een behoorlijk bedrag. Hij besluit niet naar de politie te gaan, maar een briefje met de vondst en zijn telefoonnummer op een lantaarnpaal op te hangen. Dit briefje zorgt ervoor dat de levens van verschillende mensen, met al hun obsessies, dromen en problemen bij elkaar komen: de kruimeldief Lance die gechanteerd wordt en het geld goed kan gebruiken, zijn ex-vriendin Gemma, en de depressieve eigenaar van het geld, Joel, die patiënt wordt van Ella. Al deze mensen verlangen eigenlijk alleen maar eerlijkheid, maar moeten daarvoor wel eerst hun donkere kant onder ogen zien.
Nog nooit zo een grappige fantasierijke thriller gelezen! Vier sterren waard!
zijn velen blij een échte kerstkaart in de bus te krijgen, wat betekent dat men intens aan je heeft gedacht, want men heeft er de nodige tijd voor uitgetrokken, de juiste kaart gekocht en op de post gedaan. Een kaart soms om te koesteren voor jaren lang! Zelf ontvang ik ze ook graag en schrijf ze misschien nog liever, voor ieder een persoonlijke boordschap in zijn of haar situatie. Ja, schrijven en bloggen is een hobby van me. Ik zie wel dat de laatste tijd mijn handschrift sterk verslecht is.
Wie dus al eerder dacht een kaart te schrijven t.g.v. mijn verjaardag, kan dit nu goed maken met zijn kerstwensen. Je stuurt maar een mailtje en dan geef ik je mijn adres.
Barmhartigheid betekent voor mij in de complexiteit van het samenleven en in ons eigen leven steeds zoeken om het hart, het positieve en zinvolle durven te zien en te beleven.. Begrip opbrengen, vergeven, opnieuiw beginnen met anderen en met jezelf. Dat vraagt vaak heel veel innerlijke kracht en soms is het een lange en lastige weg. Ons vertrouwen in een barmhartige Vader, zoals Jezus ons leerde, is gelukkig een steun. Barmhartigheid maak je in de praktijk door zoveel als kan met jouw hart naar mensen te luisteren,en door in de liturgie Gods liefde, Gods glimlach en vergeving aan te brengen.
Barmhartigheid is een thuis en een plek met een hart aanbieden.
Naar André Monstrey, rector van de basiliek Onze-Lieve-Vrouw Onbevlekt Ontvangen, Dadizele.
De dood houdt geen rekening met seizoenen of feestmaanden. De dood midden in de kersttijd is dan ook nog tragischer voor heel velen onder ons, gelovig of niet.
Wij leggen bloemen op de kist en op het graf, maar zoals ik ergens las: Eigenlijk moeten we bloemen leggen bij onszelf. Want daar verblijven ze, onze doden, daar rusten ze, daar bewegen ze. Daar danst de dierbare als een ongrijpbare lichtvlek in ons rond.
Mensen hebben, terecht of onterecht, een mening rond vluchtelingen die een dak boven het hoofd krijgen, een bad en een warme maaltijd. En dan hoor je heel vaak: "Wat met mensen die jaar in jaar uit in armoede leven." WELZIJNSZORG is dan ook hier in deze tijd op zijn plaats. Laten we maar mild delen van onze overvloed. Iedereen kent wel iemand in zijn of haar omgeving die op het eind van de maand moeilijk de eindjes aan elkaar krijgt, ook al was hij of zij nooit een plantrekker. De meesten onder hen hebben er niet voor gekozen te leven in armoede. Vergeten wij hen niet, al was het maar om even binnen te lopen en vragen of die mensen iets nodig hebben.
Dank voor uw zorg! Zo maak je er echt een warme winter van zoals de media het van ons vraagt!
Op de keper beschouwd is een mirakel een vorm van religieus dienstbetoon. Zoals men vroeger soms op voorspraak van een lokale politicus iets gedaan kon krijgen in Brussel, zo kan men op voorspraak van iemand die in de hemel vertoeft soms iets gedaan krijgen van God – aan sommige hemelbewoners kan God immers niets weigeren.
Te Lourdes doet God aan dienstbetoon door in zijn plaats mensen voor medemensen dienstbaar te stellen. Meer dan in gelijk welk bedevaartsoord ziet men duizenden zieken met om en rond hen hun begeleiders. Dokters, vrpleegkundigen, brancardiers en helpers, bedienaars van de vieringen en gebedsdiensten zijn er om mensen dienstbaar te zijn in hun gebed, ja zelfs om samen met hen te bidden.
Zouden niet alle deuren heilig moeten zijn? Deuren die bescherming bieden aan de weerloze Deuren die de vluchteling behoeden... Deuren die niet ingetrapt mogen worden Deuren die de vreemde gastvrij ontvangen.
Zouden niet alle deuren heilig moeten zijn? Deuren die weet hebben van barmhartigheid. Deuren die opengaan voor de ontheemde Deuren die brood aanreiken aan de hongerige Deuren die niet kijken of je christen of moslim bent.
Zouden niet alle deuren heilig moeten zijn? Deuren van huizen, scholen en gemeenschapshuizen Deuren waar mensen aankloppen met hun vragen Deuren waar mensen veilig hopen te zijn Deuren die nieuwe ruimte aanbieden.
Deuren die in mijzelf zitten Deuren die ik kan openen Deuren die drempels naar de ander verlagen Deuren van hoop die angst en wantrouwen ontgrendelen. Is mijn deur heilig, heilzaam voor wie aanklopt?
... een tijd van wachten en verwachten, waar Maria centraal staat, maar waar wij worden opgeroepen nieuwe wegen te gaan, ons te ontfermen over de armen in eigen buurt en familie...
Van de 3591 mensen die IS in Syrië heeft geëxecuteerd, is het merendeel burger.
Dat heeft het Syrisch Observatorium voor Mensenrechten bekendgemaakt. Opvallend is dat ook 415 mensen uit eigen gelederen zijn gedood.
Minstens 1945 terechtgestelden waren burgers die niet direct bij de gevechten betrokken zijn geweest, meldt AsiaNews. Onder hen zijn 107 vrouwen en minsten 77 kinderen. Alleen al afgelopen maand zijn er in het ‘kalifaat’ 53 mensen ter dood gebracht, onder wie 35 burgers.
Sinds in 2011 in Syrië de ‘Arabische Lente’ aanbrak en al snel in een burgeroorlog ontaardde, zijn er meer dan 250.000 mensen omgekomen. Vier miljoen Syriërs zijn hun vaderland ontvlucht.
Veertig jaar geleden reeds, en lang voor alle tops ronnd het klimaat, waarschuwde Louis Neefs ons reeds voor de gevaren die we onszelf aandoen. Daarom toepasselijk dit lied tijdens de klimaatconferentie.
Dit is een lied voor de mensen die zorgen, dat morgen de mensen al dood zullen zijn, dit is een lied voor de doden van morgen, begraven gekist in een stenen woestijn
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee
Je preekt en je hakt en je boort door de bergen, je maakt elke heuvel gelijk met de grond, de reuzen van nu lijken morgen maar dwergen, vooruitgang vernieuwd wat er gisteren nog stond
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee
De vis in de zeeën vergiftigd gestorven, het zand op de stranden vervuild door mazout, en jij door je tankers en chequeboek bedorven, je weet zelfs niet meer waar de meeuw heeft gebroed
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee
En zo zal dan morgen het leven verdwijnen, verslagen door staal en gewapend beton, de maan zal dan koud op je nachtmerries schijnen, geen mens die nog weet hoe het einde begon
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee
Vier wandpanelen, geheel uit amber gehouwen en schitterend bewerkt, vormen samen de Amberzaal. In 1941 zijn de panelen door de Duitsers gestolen uit het Catharinapaleis in Sint Petersburg en vervoerd naar Koningsberg. Vanaf aprik 1945 zijn de panelen spoorloos verdwenen en nooit meer teruggevonden. Het rustige en prettige leven van rechter Rachel Cutler wordt danig verstoord wanneer haar vader, die de verschrikkingen van de Tweede Weredoorlog heeft overleefd, onder verdachte omstandigheden overlijdt. Hij laat cryptische aanwijzingen achter over een levenslang bewaard geheim, over iets wat de Amberzaal heet. Rachel vertrekt samen met haar ex-man Paul naar Europa om de waarheid rond haar vaders leven en dood te achterhalen. En daar raken ze al snel verwikkeld in een verraderlijk spel met als inzet... de Amberzaal.
Recent nog in het nieuws want twee mensen zouden de wagons vol kostbare eigendommen, goud? - gevonden hebben...
Je ziet zoveel, maar het is gewoon en het gaat voorbij zonder dat je het zag. Je hoort zoveel, maar het is gewoon en het gaat voorbij zonder dat je het hoorde. Je voelt zoveel, maar het is gewoon, en het gaat voorbij zonder dat je het voelde.
Zo maar, dingen, mensen, gebeurtenissen. Zo maar kleine dingen die het leven kruiden. Zo maar een bloem. Je ziet de schoonheid niet meer. Zo maar een mens. Je voelt zijn hart niet meer. Zo maar een wonder. Je leeft gewoon verder.
Als dit tekstje over ons ging, laten we het dan anders aanpakken ...
In de naam van de Vader, en de Zoon en de Heilige Geest.
“Er zullen lichtjes zijn, feestjes, prachtig versierde bomen en dito kerststalletjes... En dat terwijl de hele wereld oorlog blijft voeren.” Door alle gebeurtenissen van de voorbije weken ziet paus Franciscus de feestdagen maar somber in. “Kerstmis wordt een schijnvertoning.”
Wraak is het grote genoegen van een kleingeestig en bekrompen mens.
Het bewijs hiervan is dat niemand méér van wraak geniet dan een vrouw.
Juvenalis uit zijn 'Satires
Een citaat dat niet zomaar uit de lucht komt vallen. Helaas, maar wie me volgde kent de reden. Inderdaad het gaat over de onverdraagfzaamheid in blogland. Al weet iedereen die ooit tussen en met vrouwen werkte zal beamen dat vrouwen het de ander behoorlijk lang lastig kunnen maken. Mannen hebben voldoende met één uitval en het is vergeten.
Bij deze, ik heb dit citaat niet bewust gezocht, maar het gevonden terwijl ik een thriller aan het lezen was. Meteen een antwoord aan bepaalde mensen die zich afvragen waarom nog lezen, of hoe ze aan te moedigen de draad weer op te pikken.
... naar mensen die ik even een thuis geef, dan voel ik vaak aan dat velen van hen geen liefde hebben gekend, dat ze geen echte vrienden hebben; velen van hen zijn op heel jonge leeftijd van huis gegaan. Als ze daarbij nog tsjolen in Brussel zoals ik één van die gasten heb gekend, is de stap vlug gezet ook 'iemand te zijn' en zich aan te sluiten bij zo een groeperingen. Ik vrees zelfs dat ik een gast ken die naar Syrië is getrokken, hij had niets te verliezen en had al vaker de gevangenissen vanbinnen gezien....
Het geheel draait om het feit dat Columbus in 1492 een bijzondere schat zou hebben meegenomen, die hij zou hebben verborgen op Jamaica. De schat is van bijzonder belang voor het jodendom. De zoektocht naar de schat en de motieven daarvoor vormen het hoofdgegeven van deze roman. Doordat er ook van oudsher al daartoe aangewezen beschermers actief zijn, ontstaat er een felle strijd, die heel wat slachtoffers kost. We reizen de halve wereld over, worden uitvoerig geïnformeerd over het mysterie, maar Berry neemt er wel ruim de tijd voor. Natuurlijk wil de lezer weten hoe het allemaal afloopt...
Hiervoor moeten wij de leugen ontrafelen die wij Christoffel Columbus noemen...
Laten we doen wat we kunnen doen. Laten we zeker stellen dat de terroristen die dit hebben gedaan niet winnen. Want het is niet het geweld, de gewonden en de doden waar ze op uit zijn. Nee, het is angst. Angst zaaien is waarom ze dit doen. Angst om ons uit elkaar te drijven. Angst om ons tegen elkaar op te zetten. Angst om onszelf te vergeten en een pad op te gaan waar de terroristen ons op willen.
Laten we dus met zijn allen het tegenovergestelde doen. Laten we elkaar vasthouden. Laten we elkaar beloven dat wat er ook gebeurt, we elkaar niet loslaten. Wat er ook gebeurt, we zijn er voor elkaar. Wat er ook gebeurt, we laten angst niet een splijtzwam worden.
Want als we dat voor mekaar krijgen, dan weten we dat hoe pijnlijk dit ook is, we zullen het overleven en overwinnen. Samen kunnen we de angst overwinnen.........
Jezus, jij verwierp het geweld, je hield van iedereen, je beoefende de geweldloosheid, je belichaamde vrede, bood weerstand aan het onrecht en gaf je leven uit liefde voor de mensheid. God van vrede, ontferm U over ons.
Van zo iemand had ik het echt niet verwacht ... En jij wellicht ook niet wanneer je dit boek leest.
De Britse forensisch antropoloog David Hunter (opgeleid op de Amerikaanse 'Body Farm') heeft zich na een persoonlijke tragedie teruggetrokken als huisarts in een dorpje in Norfolk. Maar als twee jongens uit het dorp een al in verregaande staat van ontbinding verkerend lijk vinden, ontdekt de politie zijn expertise en roept zijn hulp in. Het slachtoffer is een jonge vrouw en als er een tweede vrouw verdwijnt, begint voor Hunter en de politie een race tegen de klok om de dader te vinden. In het dorp is iedereen in rep en roer en iedereen verdenkt iedereen. Goed gecomponeerd, heel spannend misdaadverhaal vol forensische details, mooie Engelse dorpssfeer, een goed plot, overtuigend neergezette hoofdpersonen en een verrassend einde.
Ik kan maar niet geloven dat ik jou nooit meer zal zien Ooit aan de overkant, misschien Mijn god, het ging allemaal veel te snel
Teveel herinneringen waar ik jou dankbaar voor ben Zo fijn dat ik je heb gekend En toch zeg ik nog geen vaarwel
Want in m’n hart daar brandt een kaarsje Het vult de leegte in de tijd Als je eens zin hebt in een praatje Is hier een lichtje dat jou leidt Ja, in m’n hart brandt er een kaarsje Jij bent veraf maar ook dichtbij Ik geef het daar altijd een plaatsje Jouw lichtje in oneindigheid
Jouw vuur, je warmte en je lach Zijn meer dan een souvenir In mijn gedachten nog steeds hier Echt afscheid nemen doe ik niet
Dat stond op de voorzijde van de uitnodiging voor het feest van de 60-jarigen uit de lagere scholen van Dadizele, zowel meisjes als jongens. 45 mensen zijn op deze uitnodiging ingegaan. Het werd een feestelijke namiddag en avond. We schrijven 17 oktober. De gewoonte werd meteen doorbroken om deze bijeenkomst enkel 's avonds te houden. Het gaf iedereen dan ook ruimschoots de kans met de ander een praatje te slaan, ook met de meegekomen partners.
We verzamelden om 14.30 u bij het beeld van de Pompeschitter waar ons onmiddellijk een glaasje jenever werd aangeoden, een ideaal idee want zo was meteen het ijs gebroken!
Nadien werden we gegidst om de kerktoren van de basiliek te beklimmen via een kronkelende, soms steile trap, metaal, hout, een stuk ladder. Hoe lastig ook, het uitzicht was bijzonder. Pas toen beseften we hoe groen de omgeving nog is. We vernamen dat die groene cirkel nog zou worden uitgebreid en beschermd. Eens bijna boven waren we versteld van hoeveel plaats er was op de verdiepingen. Je kon de werking van de drie klokken zien, en precies dan luidden die klokken om 15.00 u. Om direct doof te worden. Nog even van het uitzicht genieten op de wandeling rond de toren, juist onder het uurwerk. En toen kwamen de eerste herinneringen naar boven, zeker omdat we zicht hadden op de meisjesschool waar allen eigenlijk ook hun kleutertijd hadden doorgebracht.
Na voorzichtig de afdaling te hebben ingezet wat geen sinecure was, wandelden we naar de lagere meisjesschool waar de huidige directeur ons verwekomde. Op zich waren de lokalen maar weinig veranderd. De speelplaast deed terugdenken aan hoe we tijdens een pauze destijds melk mochten/moesten drinken.. Ook een paar beelden van zusters doken ook op.
Eens binnen de klas viel ons op dat er van een klassiek bord geen sprake meer is, maar er staat daar een flatscreen dat gebruikt wordt, ook voor het opgeven van taken. Die taken kunnen voor elk kind anders zijn, afzonderlijk van zijn mogelijkheden. De kindjes hebben dan ook een soort tablet voor zich.
Na deze uitleg stapten we naar de jongensschool die toch ver van de meisjesschool gelegen is. Het weer was niet echt goed, maar goed genoeg om het met elkaar te hebben over toen, maar ook over familie, overlijdens .. Het is in elk geval veel beter dan in de avond samen te komen en waar je de ganse tijd met zelfden samen zit.
Na het bezoek aan de jongensschool, en om de tussentijd te overbruggen voor het feestmaal, bezochten we samen het plaatselijke, doch zeer uitgebreide oorlogsmuseum. Eindelijk tijd voor een koffie of een biertje. En gezien één van ons familie had die een plaatselijk café uitbaat, zijn we daar ook maar eens binnen gegaan. Het moment om mailadressen uit te wisselen.
Tegen dan werd het de hoogste tijd om onze voeten onder tafel te schuiven voor een lekker maal. Tijdens en tussen de gangen werden we vergast op een paar optredens van flamingodanseressen in typische klederdracht. Noem het gerust een Spaanse avond.
Al dachten we op voorhand dat het wel een zeer lange dag zou kunnen worden, de tijd vloog en we hebben bijna samen twaalf uur rondgemaakt. Natuurli!jk kon een groepsfoto niet ontbreken. En bij leven en welzijn gaan we misschien met zijn allen naar Duitsland waar een klasgenoot woont.
Cotton Malone ontvangt een anonieme brief met daarin een link naar een website. Op die site ziet hij dat een onbekende man een vrouw martelt. Zijn eis aan Malone: 'Bezorg mij het kunstwerk dat ze bij je in bewaring heeft gegeven.' Dit roept grote vragen op, want Malone heeft geen idee waar hij het over heeft. Op zoek naar antwoorden stuit Malone op een meedogenloze broederschap en speurt hij tot in China, waar het terracottaleger al 2200 jaar een gesloten tombe bewaakt. En juist daarin lijkt de oplossing te liggen...
Cotton Malone was geheim agent voor de Amerikaanse regering en is nu antiquaar in Kopenhagen. Als Cassiopeia Vitt, een oude vriendin, gevangen wordt gehouden, gaat hij op onderzoek uit. Zij moet een oude Chinese lamp terugbrengen naar het land van herkomst om een klein jongetje te redden. Op zoek naar Vitt komt Malone zijn oude baas tegen en dan wordt duidelijk dat het gaat om de inhoud van de lamp, namelijk olie. Er staan namelijk enorme oliebelangen op het spel. Malone en Vitt gaan illegaal de Chinese grens over op weg naar de graftombe van Qin Shi waarin zich nog een lamp moet bevinden. In de tombe komt het tot een confrontatie tussen twee potentiële heersers van China. Onderhoudende roman waarin de lezer wordt meegenomen in de eeuwenoude geschiedenis van een machtig land.
Een pageturner die de lezer zoals ik niet alleen vermaakt, maar bovendien nog wat leert. Weer eens sterk aanbevolen.
Wanneer recent deze toplonen werden vrijgegeven die onze voetballers verdienen? En wij maar enekle euro's vrijmaken voor allerhande goede doelen. Mocht elk van hen tussen de €500.00,- en € 1.000.000, doneren, ook voor de vluchtelingen, dan ziten we al op het goede spoor. Ik moest dit even kwijt al weet ik dat dit niets veranderd aan de situatie. Er kunnen ook andere voorbeelden worden voorgedragen; SCHANDE!
Eigenlijk een gebalde blog, want vandaag vieren we op vele plaatsen Sint-Maarten, tevens mijn patroonheilige naar wie ik probeer te leven. De foto staat dan ook lang op mijn blog.
Maar evenzeer is het feest van de wapenstilstand waarbij wij zovelen herdenken die in onze Vlaamse velden zijn gesneuveld voor onze vrijheid. Wij denken aan ook hen die nu noodgedwongen op één van de vele plaatsen oorlog moeten voeren...
Onverwacht werd de Sint-Amandskerk te Roeselare, die verleden jaar werd ontwijd, in gebruik genomen door een groep socialisten die er een stek gaven aan dj’s.
Met de slogan dat ze op die manier een solidariteitsactie wilden voeren voor het asielbeleid te Roeselare, ook al zijn de religieuze symbolen nog alle aanwezig!
Weinig reactie, wél als er een cartoon van Mohamed opduikt!
Ben en Sarah zijn pas een paar jaar bij elkaar als zij sterft. Na de begrafenis doet Ben een vervelende ontdekking: de zesjarige Jacob, voor wie hij als een vader zorgt, is niet Sarahs eigen zoontje. Hij besluit Jacobs biologische ouders te gaan zoeken.
De echte vader blijkt een schofterige ex-militair die handelt in autowrakken en klaarstaat om iedereen naar de strot te vliegen. Deze John Cole neemt Jacob meteen bij zich in huis, houdt er vreselijke opvoedmethoden op na en weigert Ben toegang.
Het loopt uit op een gevecht tussen de vaders. Een gevecht dat op een verschrikkelijke manier uit de hand loopt?
Dit boek is zo anders dan de vorige van deze auteur die ik u heb voorgesteld; het staat los van die andere thrillers en behelst een thema dat hedendaags kan zijn. Spannend plot!
Sterven is na onze geboorte de belangrijkste gebeurtenis in ons leven. We zouden ernaartoe moeten leven alsof het een feest is, het feest van de terugkeer naar onze oorsprong.
De dood is een bode van vreugde, een kus van God die ons wekt voor een nieuwe vorm van zijn.
Acht jaar geleden werkte forensisch antropoloog David Hunter met gedragsdeskundige Sophie Keller aan het onderzoek naar twee verdwenen meisjes. Hoofdverdachte Jerome Monk stemde ermee in te laten zien waar hij zijn slachtoffers begroef. De zoektocht werd een fiasco. Een letterlijke schreeuw om hulp zorgt er nu voor dat het verleden wordt opgerakeld. Samen met Sophie gaat David Hunter alsnog op zoek naar de graven van de slachtoffers van destijds. Maar de monsterlijke Monk is intussen ontsnapt uit de gevangenis..
In deze vierde thriller met als hoofdpersoon David Hunter raakt de forensische antropoloog betrokken bij het onderzoek naar verdwenen jonge vrouwen als het lijk van een van hen gevonden wordt. Acht jaar later weet de moordenaar te ontsnappen en een vroegere collega doet een beroep op David. De politie is niet echt blij met zijn onderzoek en verdenkt hem zelfs van medeplichtigheid als de betreffende collega wordt aangevallen. Terwijl de moordenaar steeds dichterbij lijkt te komen, worstelt David met zijn gevoelens voor deze collega. In deze zeer spannende thriller vertelt de auteur minutieus hoe het onderzoek van David vordert en stapje voor stapje leidt naar het verrassende en gewelddadige einde. Er is veel aandacht voor het persoonlijke leven van David die een tragische gebeurtenis nog niet verwerkt heeft. Het plot is verrassend, de hoofdpersonen realistisch, een van de betere thrillers.
Genegenheid! Een warm gevoel voor iemand waarvan je houdt. Affectie, liefde, vriendschap en sympathie die je van iemand krijgt. Wat een rijk woord met tal van synoniemen. Begrijpelijk dat ieder van ons er ontzettend naar verlangt en er ruim bedeeld van wil worden. Iedereen een zeer genegen zaterdag.
We supporteren en juichen voor coureurs en voetballers, maar niemand bemoedigt of feliciteert de bandwerker. We omhelzen en kussen populaire rocksterren, en mijden onze zonderlinge eenzame buurman. We rollen de rode loper uit voor de stiletto’s van filmdiva’s,... en laten een dakloze op karton slapen. We luisteren naar het hoogdravende betoog van politici, maar doen alsof we de vreemdeling die de weg vraagt, niet verstaan.
Nochtans zijn politicus, vreemdeling, filmdiva, dakloze, rockster, buurman, coureur of voetballer en bandwerker allen gelijk ooit geboren uit een moeder die haar kind toewenste dat het omhelsd en gekust zou worden, dat er voor hem gesupporterd en gejuicht zou worden, dat zijn leven over een rode loper zou mogen gaan, dat het beluisterd zou worden en geëerd in zijn menselijke waarde, wat er ook van hem zou worden.
Bij de juiste temperatuur brandt alles. Hout. Kleding, Mensen. Menselijk weefsel vliegt bij 250 graden Celsius in brand. De huid wordt zwart en barst. Het onderhuidse vet wordt vloeibaar, als vet in een hete pan. Gevoed door het vet, begint het lichaam te branden. De armen en benen vatten als eerste vlam, de organen zijn als laatste aan de beurt. Maar botten zijn een ander verhaal. Botten kunnen koppig weerstand bieden. Zelfs als de koolstof erin is opgebrand, als het bot zo doods en levenloos als puimsteen is, behoudt het nog zijn vorm. Op Runa, een afgelegen eilandje in de Buiten-Hebriden, wordt in een oude cottage een verbrand lichaam gevonden. Eén hand en beide voeten zijn nauwelijks door vuur aangetast, maar voor het overige ligt er niets dan as, wat zwarte botten en een kapotte schedel. Moord? Een ongeval? David Hunter, forensisch patholoog, wordt erbij gehaald. En de eilandgemeenschap sluit de gelederen....
Op een van de bijna verlaten Hebrideneilandjes wordt een verbrand lichaam gevonden. Dokter David Hunter wordt erop uitgestuurd om te kijken of er sprake is van een ongeluk of moord. Het laatste blijkt het geval en het blijkt niet de laatste. Door een storm kan hij geen hulp krijgen van het vasteland. Met de hulp van een oud-inspecteur die op het eiland woont, komt hij steeds dichter bij de moordenaar. Spannend tweede verhaal over dokter David Hunter met een plot dat zeer geraffineerd wordt uitgewerkt. Het getekende sfeerbeeld van de storm is beklemmend en past bij de eenzaamheid van het eiland. De karakters zijn geloofwaardig waardoor de lezer zich snel verwant zal voelen. Deze ingredienten zullen de volwassen liefhebber van spannende verhalen tot het laatste woord geboeid houden. En zelfs dan zullen zij door de laatste verrassende wending met spanning deel drie over de hoofdpersoon afwachten.
Het is me bij echte vriendschap om de ander te doen, om haar of zijn geluk, om de weg die zij of hij moet vinden. Daarbij is niets me teveel omdat die ander nooit van mij profiteren zal. Wie probeert te profiteren maakt de vriendschap kapot omdat daarbij degene die mij in zijn/haar hart heeft gesloten, tot een instrument voor eigen voordeel wordt. Vriendschap is –van beide kanten -belangeloos en drijft op de waardering die men geheel gratis ...voor elkaar opbrengt.
Waarom mensen vrienden worden van elkaar is uiteindelijk niet uit te leggen. Eigenlijk is er steeds maar één reden: omdat de ander is wie hij of zij is en ik ben wie ik ben, daarom zijn we vrienden/vriendinnen van elkaar.
Je kent ze heus wel, de talkshows op tv of de interviews via de radio waarin de gastheer of dame probeert de ziel van de ander bloot te leggen. Mern krijgt een onverwachte inkijk van het leven van meestal een bekende Vlaming of Nederlander, een BV of BN.
Zo een gesprek leidt onvermiddellijk naar de vraag of de 'bekende' gelooft in een leven na dit ardse. Ik ben steeds verwonderd dat haast elke persoon zegt dat alles eindigt met de dood; dat m.a.w. er geen leven meer is na dit leven, geen hemel, geen Pasen ...
En toch valt het me op dat het precies deze mensen zijn die zeggen een kruisteken te maken voor een belangrijke gebeeurtenis zoals bij een optreden, bij een koers of voetbalwedstrijd. Anderen hebben dan weer een paternoster wegzitten op hun lichaam. Dan denk je dat deze mensen wel degelijk geloven in het hiernamaals.
Met mij heb je wellicht wereldkampioen Museeuw zijn levensverhaal horen doen. Hij fietste ook rond met een paternoster ergens in zijn kledij en hij zegde daarover dat het hem behoed had tegen ongevallen. Toen men op het einde van het programma vroeg:" Is er iets na dit leven"?, kwam het antwoord er heel vlot uit zonder hij er over moest nadenken. "Neen, na dit leven is alles uit en over". Begrijpe wie begrijpen kan.
Naast de rozenkansmaand is oktober ook de missiemaand. Twee begrippen die langzaam hun betekenis dreigen te verliezen. En dat is jammer, zeker in een klimaat waar de Islam onze christelijke waarden dreigt plat te walsen. Maar laat me richten op de essentie van deze maand. We kennen heus wel iemand die zijn of haar leven in het teken gesteld heeft van de missies, als zuster, priester, leek. We zijn op een keerpunt gekomen waarop ons land zelf een missiegebied is geworden. Waar mensen zoals pater Damiaan en pater Lievens naar voor hen onbekende streken trokken om het Evangelie te verkondigen en de armen en de minsten met raad en daad bij te staan, komn precies deze 'zonen' nu onze kant op. Missie is zo een wiselwerking geworden tussen culturen.
In oktober nodigt de geloofsgemeenschap ons uit om horizonten te verleggen. Over alle grenzen heen zendt Jezus al tweeduizend jaar mensen uit om het Evangelie te brengen. Ook wij hebben gehoord over Jezus‟ Boodschap doordat anderen er ons hebben over gesproken. Overal moet de Goede Boodschap klinken dat wij in Jezus gered zijn: oktober is missiemaand!
Een eigenschap die zich kenmerkt door weinig voor zichzelf te eisen en zichzelf niet op de voorgrond te plaatsen. Een afkeer van gebruik van macht of aanvaarden ervan, laat staan opeisen van eer. Nederigheid is niet te combineren met egoïsme. Nederigheid is echt niet te verwarren met een gebrek aan zelfwaardering.
Zo toepasselijk voor ons senioren, maar eigenlijk een beetje voor iedereen.
Op alle plaatsen waar ik ben geweest Kon ik niet lang blijven Als ik daar was zonder jou Van alle dingen die ik heb beleefd Wil ik alleen onthouden Wat ik deed met jou Maar als ik later ouder ben Bestaat de kans dat ik niet langer weet Wie ik ben en hoe ik heet
Vroeger kon ik dromen over niets Eindeloos verlangen Er was geen tijd tekort Nu maak ik steeds lijsten in mijn hoofd Van alles wat er zal vervagen Als ik ouder word Maar waarom zou ik ouder worden Als ik na verloop van tijd vergeet Wie je bent en hoe je heet
Heel ons leven lang doen wij ons best Om sporen na te laten
Zo dat iemand ons mist We schrijven onze namen in het zand Waarna ze door het water Worden uitgewist En toch wil ik ouder worden Maar alleen zolang je niet vergeet Wie ik ben en hoe ik heet
Het mysterie van de verdwenen kroonprins van Frankrijk eindelijk ontrafeld. 1795. Louis XVI en Marie Antoinette hebben hun hoofd al verloren op de guillotine. En dan sterft ook hun zoontje, troonopvolger Louis Charles de Bourbon, in erbarmelijke omstandigheden. Of toch niet? In die bloedige dagen van de revolutie ontstaat een groot historisch mysterie. 2004. Professor Cassiman van de Katholieke Universiteit Leuven haalt het wereldnieuws met zijn genetisch onderzoek op wat gezien wordt als het hart van de kroonprins van Frankrijk. Volgens een Vlaamse familie onderzocht hij evenwel het verkeerde hart en werd het echte samen met de rest van de dauphin begraven in Wachtebeke. Was Frans Rombaut, die in 1875 overleed in Wachtebeke, inderdaad niemand minder dan Louis XVII? Hebben zijn nakomelingen recht op een fabelachtig fortuin, dat hun werd ontstolen door een samenzwering van valse en echte Bourbons, het Vaticaan, de Rothschilds en Leopold II? Patrick Bernauw oogstte succes met zijn thrillertrilogie rond documentairemaker Maarten Dejonckheere. Een van die boeken, Nostradamus in Orval, bracht hem in contact met een Vlaamse familie die zich beschouwt als de erfgenamen van Louis XVII.
Een mysterie dat ook u net als ik zal bezig houden tot aan de laatste regel, en nog lang daarna.
Laten wij geschiedenis schrijven door compassie te hebben met mensen op de vlucht. Compassie wil zeggen: opvang en gastvrijheid. Het zal niet altijd gemakkelijk zijn en het stelt ons voor grote opgaven en uitdagingen. Echter het kan ook betekenis hebben voor de toekomst van het land en de samenleving. Vreemdelingen en vluchtelingen zijn niet uitsluitend een probleem, maar brengen nieuwe krachten in een ‘oude’ samenleving.
En vanuit Bijbels perspectief... Achter elke vreemdeling kan God schuil gaan, en aan het begin van zijn leven gingen Maria en Jozef met Jezus op de vlucht voor het geweld van Herodes. En Herodessen zijn er nog steeds in onze dagen.
Wie het geluk had éen tot meerddere keren naar India te mogen gaan, zal zich de geuren en de kleuren herinneren, de verkeersdrukte, de mensenmassa, maare daarnaast ook de eeuwenoude historische sites.
Alles lees je daarover rechts onder in de zijkolom van dit blog; Maar er zijn dingen die er sosm uitspringen. Dit was het geval toen ik recent weer een foto zag voorbijkomen van een echt natuurfenomeen. Ik denk dat hier niet veel woorden moeten verspild worden, maar de "boterbal" blijft hoe dan ook op zijn plaats. De ideale plek waar kleine gasten je proberen kleine stenen olifantjes aan de hand te doen..Die hier dan ook bij me staan!
Het is een snikhete zomer op het verlaten Franse platteland. De Engelsman Sean loopt door een verwilderd bos en trapt in een wildklem. Hij raakt bewusteloos van de pijn. Gelukkig wordt hij gevonden door een jonge vrouw, Mathilde. Zij en haar zusje slepen hem mee naar hun afgelegen boerderij. Als Sean opknapt, gaat hij werken voor Mathildes vader, een rauwe, norse man die jaagt en varkens fokt. Er hangt een lugubere sfeer. Dan blijkt dat de vorige klusser verdwenen is. Iedereen op de boerderij draagt onrustbarende geheimen met zich mee. Maar ook Sean houdt veel verborgen...
Spannend verhaal en een zeer goede sfeer- en landschapbeschrijving. Je zit echt helemaal in het verhaal en het blijft na afloop nog lang "nazoemen".
Het geknakte riet breekt hij niet af, de kwijnende vlam zal hij niet doven.
Misschien denken jullie dat bovenstaande tekst op mijn blog 'geloven' moest staan , en dat kan ook, maar doorheen de jaren heb ik steeds een lans gebroken voor mensen die door welke omstandigheden dan ook weer op het slechte pad terecht komen, die verkeerde keuzes maken, die geboden kansen niet met beide handen griijpen. Wie echter blijft meegaan in hun soms moeilijk pad naar een nieuw leven, ook al is het niet altijd even dankbaar, zal uiteindelijk moeten bekennen dat er altijd hoop is. Daarom zal ik zelf nooit of te nimmer het genknakte riet afbrken. Ik kan het nog niet eens met een bloem die een windstoot heeft gekregen ... Ben ik naëf? Misschien, en toch zijn het bovenstaande woorden die me herinneren dat ik niet de andere kant opkijk!
In 323 voor Christus had Alexander de Grote zijn zinnen gezet op het veroveren van de Arabische wereld, toen hij ten prooi viel aan een mysterieus virus. Archeologen en schatzoekers zoeken al 1500 jaar naar zijn laatste rustplaats, waar zich volgens de legende een wonderbaarlijk genezend serum zou bevinden.
Nadat hij op het nippertje aan de dood is ontsnapt tijdens een brand in een Deens museum, hoort Cotton Malone van zijn goede vriendin Cassiopeia Vitt dat dit het zoveelste incident in een reeks van brandstichtingen door heel Europa blijkt te zijn. Het spoor leidt naar een aantal voormalige sovjetrepublieken dat zich heeft verenigd in een nieuwe staat, Samarkand, die wordt bestuurd door de meedogenloze dictator Irina Zovastina. Zij heeft maar één verlangen: Alexander de Grote te overtreffen als de grootste veroveraar uit de geschiedenis. Om de wereldheerschappij te bemachtigen verzamelt ze de meest vernietigende bacteriële wapens, waarmee ze een biologische oorlog wil ontketenen. Ze is vooral geobsedeerd door het serum in de tombe van Alexander de Grote.
Cassiopeia en Cotton stellen alles in het werk om Zovastina tegen te houden. Hun doel om een wereldwijde pandemie te voorkomen leidt hen via de Deense kust en de Venetiaanse paleizen naar het ruige berggebied in Centraal-Azië. Er staat veel op het spel: de ontcijfering van het eeuwenoude mysterie rond het serum van Alexander de Grote zou miljoenen levens kunnen redden – of verwoesten…
'Berry bewijst eens te meer dat hij een goed gevoel heeft voor de feitelijke lacunes die geschiedenis nu net zo fascinerend en ongrijpbaar maken.' The New York Times
'Een must voor liefhebbers van avonturenthrillers!' Booklist
Het Venetiaans bedrog is de vijfde succesvolle thriller van Steve Berry, wiens boeken alom worden geprezen vanwege hun rijkdom aan historische details en de grondige research. De boeken van Berry worden in 29 landen vertaald.
De belangrijkste nalatenschap van Alexander de Grote is nog steeds het grootste mysterie aller tijden…
TERECHT EEN 5-STERRENTHRILLER, en bepaalde bloggers zullen echt blij zijn dat ik nog eens een boek als dit aanbeveel.
We schrijven vrijdag 18 september. Op donderdag was ik naar mijn ouders geweest om er o.a. de bovenverdieping, vier kamers, eens grondig met water te kuisen. Blijkbaar had ik nog energie over om zelfde te doen in eigen woning, eveneens vier kamers boven.
Maar ik had al tot mezelf gezegd hoe dwaas ik misschien was, want o zo een mooie zonnige dag. Toen ik plots de weerman hoorde zeggen op de radio, en dit terwijl ik volop bezig was, dat dit wellicht de laatste avond zou zijn om een terrrasje te doen, wist ik het.
Wel tot het einde doorgewerkt, me verfrist en me omgekleed en dan naar stad, want ik woon wel buiten centrum, maar lekker wandelweer. De vele ruime terrassen leken allemaal bezet tot mijn ogen plots vielen op ene vrijstaand tafeltje, volop in de zon. Normaa hou ik het niet lang vol in volle zon, nu wel.
Ik bestelde me een lekker bruin biertje, en keek naar de mensen. Even aan niets en niemand denken wat me normaal niet lukt. En wat zie je dan?
Twee jonge mensen waarvan de liefde uit de ogen straalt; Ze raakten elkaar wel niet aan en het waren ook geen tieners meer, misschien niet eens een koppel, maar je werd gelukkig bij zo veel verliefdheid in die ogen dat het pijn deed toen ze plots opstonden en vertrokken.
Maar algauw was hun tafel ingenomen door twee relatief jong dames, zwaar bepakt. Die waren zeker gaan shoppen. Als ik even naar schuin voor me kijk bemerk is dat de vrouw in verwachting is, vandaar de vele zakken? Ik drink verder van mijn biertje en vang plots enkele woorden op waaruit moet blijken dat de andere vrouw ook in verwachtring was. Een blik naar haar buikje was voldoende om dat te bevestigen. Nog een stel gelukkiige mensen.
Nu de zon deugd deed bestelde ik een tweede glas. Om me hen kijkend zag ik een gast van om en bij de 25 jaar die leek te tonen aan de wereld: Kijk, ik ben homo en ik ik ben er fier over. Je zag het aan alles, het hemdje, de zonnebril, de haarsnit. Nog een gelukkig iemand dus. Wat de zon toch allemaal vermag. Ik voelde me trouwens ook gelukkig na twee dagen intens werken.
Toen ik een plaats had gevonden, had ik eerst en vooral mijn huissleuitels in een broekzak gestoken waar ze zeker niet zouden uitvallen... Ik verlaat na een paar uur het terras, ga nog even naar het toilet en kuier verder naar mijn woning, windowshopping toe plots iemand naar me roept. Ik draai me om maar herken de man niet, en ik lop dan ook maar door tot hij nogmaals roept en me blijft volgen. ik sta stiil en hij komt nader. "Meneer deze werden gevonden op de hoek, wellicht zijn dat uw sleutels". Met een stamelend bedankt steek ik de sleutels op een andere plaats; me afvragend waar en hoe ik ze verloren ben en van waar die man plots opdook, want zat niet op het terras. Dank u man, want wat zou ik zijn zonder die sleutels, een avond vol ellende wellicht.
Ik ben blij met jullie te kunnen delen dat ik naïef ben. Ik ondervind dit al heel mijn leven. Eerst probeerde ik er tegen te vechten, nu zie ik het positieve ervan in. Het is goed om naief in het hart te zijn, maar niet in het verstand. Het helpt mij in ieder geval steeds weer opnieuw een kans te geven aan een nieuwe vriendschap, een liefde of gewoon een nieuw begin. Iedereen een naïeve dag in het hart gewenst!
De Britse arts David Hunter maakt een studiereis naar de beroemde Body Farm in Knoxville (VS), de plaats waar hij gestudeerd heeft. Hij is nog herstellende van een aanslag op zijn leven en hoopt dat het uitstapje hem goed zal doen. Directeur Tom Lieberman, een vriend van vroeger, vraagt hem mee te gaan naar een lijkschouwing in een berghut. Hunter is echter niet voorbereid op het gruwelijke tafereel dat hij daar aantreft: een vastgebonden en gefolterd lichaam in verregaande staat van ontbinding, met - vreemd genoeg - roze tanden. Dan wordt er een tweede lichaam gevonden. Wat volgt is een huiveringwekkende zoektocht waarin niets is wat het lijkt. David Hunter krijgt te maken met iemand die een duivels genoegen beleeft aan moorden en die bizarre sporen achterlaat om iedereen op het verkeerde been te zetten. Het avontuur van forensisch antropoloog David Hunter houdt je tot het einde in zijn greep.
Goed geschreven en gecomponeerde, heel spannende forensische thriller met een mooie intrige, waarin ook de moordenaar zelf aan het woord komt. Plastische beschrijvingen van onsmakelijke forensische details worden niet geschuwd. Ik denk dat een paar blogvrienden blij zullen zijn dat ze weer zo een boek in de schoot worden geworpen, moord weet je wel?!
Toen ik recent deze ietwat bizarre foto kreeg van een Indische vriend kunstenaar en stylist, vroeg ik hem waarom hij het kruis had gebruikt. Hij is duidelijk op zoek naar zichzelf, naar de ziel van zijn bestaan. Vandaar ook de vragen die hij zich stelt.
Ik kreeg prompt dit mooie antwoord:
Het kruis staat symbool voor gelijkheid, liefde, vrede en harmonie.
In het bijzonder voor jonge mensen die pas zijn afgestuuurd en volop zoeken naar een gepaste baan, eigen aan hun opleiding en hun kwaliteiten.
Ik duim vandaag in het bijzonder voor zovele mensen die vechten tegen het beest 'kanker' en het niet opgeven ondanks dat ze weer eens slecht nieuws kregen.
Ik duim voor jou opdat je vandaag gewoon een heel gelukkige dag mag beleven, zelf bij het bloggen.
Dikwijls doen we er het zwijgen toe, terwijl we eigenlijk iets zouden moeten zeggen. Het is moeilijk om op een goede manier van iemand te houden als je daar geen woorden bij gebruikt. Als we tegen onze ouders, kinderen, geliefden of vrienden zeggen: "Ik houd veel van je", "Ik geef om je", "Ik denk vaak aan je", "Je bent het mooiste dat me ooit gegeven werd", dan maken we een keuze voor het leven. Het is niet altijd gemakkelijk om te zeggen dat we van iema...nd houden. Maar als je het doet zul je merken dat het een geschenk is dat de ander niet gauw meer vergeten zal. Als een zoon tegen zijn vader zeggen kan: "Ik houd van je, pap", en als een moeder tegen haar dochter kan zeggen: "Kind, ik houd van je", dan ontstaat er een nieuwe, zegenrijke plek, een ruimte waar het goed toeven is. Woorden hebben de macht om leven voort te brengen.
Mensen die naast hun schoenen lopen zijn vaak snel op hun teentjes getrapt. Vandaar probeer ik mijn schoenen goed uit te kiezen. Mooie schoenen zonder teveel eigendunk. Schoenen die wel flink blinken van vertrouwen en geloven in zichzelf, maar wel zonder een te groot ego. Schoenen waar je mee kan wandelen zoals je praat.
Een goede filosofie om onder de knie te krijgen. Iedereen een fijne dag!
Woorden woorden gesproken met de handen in de zakken koud als stortregen verkleumen mij... verbeten sluit ik de lippen ga er snel vandoor
Woorden woorden gesproken met de handen in de mouwen miezerig als motregen verkillen mij aarzelend lik ik mijn lippen ga er maar vandoor
Woorden woorden gesproken met de handen uit de mouwen verkwikkend als regendruppels verfrissen mij ontvankelijk open ik mijn lippen blijf staan drink de druppels en luister.
Niets hebben we geleerd, net alsof we niets hebben geleeerd uit beide wereldoorlogen. Sommigen vinden dat het plaatsen van deze foto's walgelijk is. Ik denk dat we niet genoeg deze naakte waarheden onder ogen kunnen brengen.
Blijkbaar was de dood van die peuter recent genoeg om de EU te doen bewegen!
Ik kreeg deze quote binnen, die ik even met jullie wil delen.
Being naked isn't about being bold, its not being vulgar. being naked is not an art either. its just being who you are, being in your skin, being what god made us. its just being comfortable, its just being naked...
We denken vlug iets anders en trekken soms snel conclusies. Een vooroordeel is rap gemaakt. Tot de echte waarheid zich ontsluit. We beginnen te blozen en hebben spijt van onze gedachten. Vandaar neem ik vaak heel lang de tijd om een mening te vormen.Te luisteren naar verschillende meningen. Je zou een parel kunnen vinden in die ander!
Ik kom er altijd wijzer uit. Iedereen een toffe dag! Always Be Positive!
Een moeder verloor haar enige zoon. In haar verdriet en wanhoop zocht ze de boeddha op om te vragen of hij haar zoon weer tot leven kon brengen.
De boeddha ging niet in op haar verzoek, maar zei: "Brengt u mij een mosterdzaadje uit een huis dat nooit verdriet heeft gekend. Dat kunnen we gebruiken om het verdriet uit uw leven te verdrijven."
De vrouw wilde dat wel en ging meteen op pad om dat zaadje te vinden. Maar welk huis ze ook binnen ging om haar vraag te stellen, steeds opnieuw bleek dat ieder huis wel zijn eigen verdriet kende of had gekend.
De verhalen van de inwoners, of het nu vorsten waren of bedelaars, raakten de vrouw zodanig in haar hart dat ze een tijdje bleef om hen te troosten. Ze dacht bij zichzelf: "Wie is beter in staat om deze arme, ongelukkige mensen te helpen dan ik, die zelf ongelukkig ben?"
Ongemerkt begon ze in de loop der tijd door deze betrokkenheid bij anderen haar eigen verdriet te vergeten. Ze vergat het magische mosterdzaadje, zonder te beseffen dat dit inderdaad het verdriet uit haar leven verdreven had.
De bibliotheek van Alexandrië was ongevenaard en bezat de belangrijkste manuscripten van haar tijd. Toen zij 1500 jaar geleden afbrandde verdwenen al haar schatten van de aardbodem. Maar sommigen geloven dat er nog documenten gespaard zijn gebleven die de huidige drie monothestische godsdiensten op hun fundamenten zouden doen schudden. Een groep multimiljonairs, verzameld in de Orde van het Gulden Vlies, is bereid heel ver te gaan om in het bezit te komen van deze geheime documenten. Cotton Malones bestaan wordt ruw verstoord als hij een e-mail ontvangt waarin staat: Jij hebt iets wat ik wil hebben. Je hebt 72 uur de tijd om het te vinden. Zo niet, dan zal je zoon sterven. Wanneer zijn winkel tot de grond toe afbrandt, weet Malone dat zijn geheimzinnige tegenstander tot alles in staat is om te krijgen wat hij wil: de sleutel tot de verloren bibliotheek van Alexandri. Malone staat voor een duivels dilemma..
Berry heeft met Cotton Malone een aantrekkelijke held geschapen, een kruising tussen Indiana Jones en een Jason Bourne.' St. Petersburg Times 'Berry maakt op intrigerende wijze gebruik van de antieke geschiedenis en de actie is adembenemend. Heerlijk om te lezen
Hij baseert zich bij zijn schrijven op uitgebreid historisch onderzoek.
En daar gaat dan voor ons, lezer, onze 'Gewijde Geschiedenis', want waar ligt Jeruzalem nu echt? Weer eens een spannend boek van de auteur, al is er in dit werk veel meer te doen om de wereldpolitiek van toen en nu, en niet zo lang meer rond klerikale aangelegenheden. Een must nu de avonden langer worden!
En ik erger me niet zo gauw, maar misschien sta ik niet alleen en kan webmaster en zijn assistenten een oploissing bieden aan mijn vragen die zo eenvoudig zijn.
Bij deze zou men bij SN ook even mogen denken hoe het komt dat je 'persoonlijke gegevenss onthouden' wel aanvinkt, maar je ze telkens weer opnieuw moet ingeven. Het overkomt me hoe langer hoe meer. Gelijkaardidge bemerking heb ik bij invullen veiligheidscode. Die mag dan nog zo duidelijk zijn als regenwater, dan nog gebeurt het te vaak dat we die terug moeten ingeven wegens foutief. En mochten de gastenboeken bij iedere blogger nu eens op zelfde plaats staan, en gemakklijk te vinden zou dat ook al een grote hulp zijn en in elk geval veel minder tijdveriies.
Dat geldt ook voor bovenstaande bemerkingen. Senioren zijn in het algemeen genomen dan ook geen pc-freaks, en het zou een ontspanning moeten zijn, meer dan een inspanning die tot ergernissen en tijdverlies leiden. Misscchien een reden waarom zo velen de laatste tijd afhaken?
Ik hoop dat dar iets kan aan gedaan worden, en dat in naam van vele bloggers. Dank bij voorbaat!
In 1956 sloegen één miljoen Hongaren op de vlucht. Eén miljoen! Het was voor Europa volstrekt vanzelfsprekend dat ze zouden worden opgevangen. Zelfs Wilhelmina maakte plek voor een gezin. Gewoon, bij haar op paleis het Loo.
Maar vandaag?
“Het zijn economische vluchtelingen” roept de een. Alsof “ze” daardoor ineens niet meer op de vlucht zijn. Alsof “ze” ineens geen hulp meer nodig hebben. Zelfs al zou het zo zijn, dat ze met verkeerde beelden op weg zouden zijn gegaan. Als ik door eigen schuld de weg ben kwijt geraakt, hoop ik ook dat iemand mij zal helpen. Ik geloof niet zo in het “economische vluchteling” scenario. Het zijn mensen die het vertrouwen in hun land volstrekt hebben verloren. Ze verwachten het niet meer; dat ze daar een toekomst zouden hebben. Ze trekken weg. Op de vlucht voor IS. Op de vlucht voor geweld. En ja, dat ook, op de vlucht voor uitzichtloosheid.
De officiële liturgie spreekt van Maria Geboorte, maar kortweg mag het ook de verjaardag van Maria worden genoemd. Dat is het feest dat deze week (donderdag 8 september) op de liturgische kalender staat. De geboortedag van Maria wordt sinds de zesde eeuw gevierd.
De verering is ontstaan in Jeruzalem en werd daar gevierd als kerkwijdingsfeest van een basiliek die was toegewijd aan de H. Anna, de moeder van Maria. Rond de kerk ontwikkelde zich ook een devotie die vooral de geboorte van Anna’s dochter Maria centraal stelde. Vanuit Jeruzalem verspreidde de devotie van Maria Geboorte zich naar het westen, waar het feest sinds de Middeleeuwen tot de belangrijke Mariafeesten behoort.
Over de kinderjaren van Maria is nauwelijks iets bekend. Wel zijn er enkele oude apocriefe (niet in de bijbel opgenomen) geschriften, waarin de geboorte en de jeugd van Maria beschreven wordt. De kern achter het feest van Maria Geboorte is dat de verlossing van de mensheid eigenlijk al bij de geboorte van Christus’ moeder begon. Maria was immers als enige mensen zonder erfzonden (onbevlekt) ontvangen.
De datum van het feest van Maria Onbevlekt Ontvangen (8 december) hangt hier ook mee samen, want die precies negen maanden vóór de geboortedatum.
Vandaag betekent deze dag ook de start van een nieuw werkjaar voor de Vrienden van Lourdes, die vanaf nu weer hun jaarlijkse ronde doen om lidkaarten te verkopen van deur tot deur. Met de opbrengst worden dan een aantal leden de gelukkige bezitter van een reis naar Louders t.w.v. 400 euro.
Belgische vluchtelingen in Nederland, Frankrijk en Groot-Brittannië tijdens Wereldoorlog I. Ter attentie van diegenen die nu zeggen: “we zorgen best eerst voor eigen volk”.
Het was onlangs nog in het nieuws! Als je steeds op uw GPS rijdt, kom je vaak vast te zitten. Zet een keer uw GPS des levens uit. Pak eens terug een kaart om jouw 'eigen' weg uit te stippelen. Jouw route te bepalen. Niet de weg van routine te volgen. Wellicht ontdek je veel mooiere levenswegen die je anders nooit genomen had.
‘Ze brachten hun boten aan land en lieten alles achter om Hem te volgen.’ Deze slotzin uit het evangelie van vandaag (Lc. 5, 1-11) blijft in mij hangen. En het beeld van de foto op de voorpagina van Trouw komt in mij boven: Aylan Kurbani, 3 jaar oud afkomstig uit Syrië, aangespoeld op het strand in Bodrum (Turkije). Ontsnapt aan de hel in Kobani (Syrië) – samen met zijn moeder en broertje en vele anderen hadden zij alles achter zich gelaten, hun leven daar was niet meer veilig. Of het was om Hem achterna te gaan weet ik niet, of de familie Kurbani christen of moslim of anders of niet gelovig is weet ik niet. Wat ik wel weet is dat geen enkele God dit bedoeld kan hebben met zijn mensenkinderen, geen enkele, niet één!
Aylan Kurbani al ken ik je niet vandaag vul je mijn hart. Je staat symbool voor velen vluchtelingen verdreven van huis en haard naar het leven gestaan door mensen die in mijn ogen geen mensen zijn. Aylan Kurbani al ken ik je niet vandaag vul je mijn hart. En mijn hart huilt om jouw leven om jouw dood, dat jou het leven niet gegund is. En weet je, Aylan, diep van binnen weet ik welke God wij ook aanbidden: God huilt met mij mee. Aylan Kurbani vandaag ben jij mijn broertje geworden en vul jij mijn hart voor altijd met jou in God verbonden.
*Eerbetoon aan Aylan Kurbani en de vele kinderen die worden geslachtofferd door menselijk geweld en onrecht.
Een brute moord, een dodelijke samenzwering en een eeuwenoud geheim.
Een Engelse vrouw schrikt wakker in haar huis dicht bij Rome. In haar woonkamer hakken twee mannen met hamers in de muur boven de open haard. De volgende dag vindt de huishoudster het lichaam van de vrouw onder aan de trap in een plas bloed.
Politieman Chris Bronson ontdekt enkele dagen later boven de open haard een verse laag pleister. Hieronder vindt hij een eeuwenoude inscriptie: hic vanidici latitant, ‘Hier liggen de leugenaars’. Maar wie zijn de leugenaars en waarom wordt er honderden jaren later naar hen gezocht? Achtervolgd en bedreigd door schimmige belagers stuit Bronson op een schokkend eeuwenoud religieus complot.
Stond de naam van de auteur niet vermeld dan waande ik me terug in de wereld die Steve Berry ons verhaalt in zijn boeken. Zelfde schrijstijl en religieuze complotten vond ik bij James Becker deze keer. Vind ik dus de boeken van Berry niet terug die blijkbaar allemaal uitgeleend waren, dan ben ik blij deze auteur te hebben gevonden. Rome, het Vaticaan, de katharen en zo veel meer tot een paar bittere vragen of Petrus, Paulus, zelfs Jezus echt geleefd hebben, maar door beide auteurs veel beter verwoord dan Brown. Weeral een aanrader, zeker nu de dagen korten!
Wie me langer volgt weet dat ik vaak gehamerd heb op het item 'AANDACHT', aandacht geven aan zij die om welke reden dan ook veel minder kansen kregen, aandacht geven aan mensen die langdurig ziek zijn, aandacht geven aan mensen die vereenzamen.
Moet je aandacht geven aan het negatieve? Misschien wel, dan weet je dat het deel maakt van ons leven, maar zo krijg je de mogelijkheid het negatieve te keren naar positieve inzichten. Daarvoor moet jij in eerste instantie de hand reiken, en dat kan soms heel eevoudig, zelfs via blog, maar natuulijk nog het eerst door een buur te bezoeken of jouw oor te luisteren leggen wat kan gedaan worden, en dat zit soms in dagdagelijkse dingen. Iedereen krijgt graag aandacht, jij toch ook, en je hoeft daarvoor zelf niet in een dipje te zitten...
Wie weet waar Napoleons rijkdommen verborgen zijn? Malones vriend Thorvaldsen vraagt hem te helpen bij de ontmaskering van de Paris Club, een groep hebzuchtige multimiljonairs die de wereldeconomie wil manipuleren. De samenzweerders zijn zeer geïnteresseerd in de vermeende schat van Napoleon. Malone zet zijn leven op het spel om de wereld te behoeden voor een internationale financiële anarchie. De persoonlijke agenda van Thorvaldsen lijkt evenwel roet in het eten te gooien, en Malone moet kiezen tussen vriendschap en landsbelang.
Meeslepend verhaal, Grappig, Goed plot, Spannend, durf voor amerikaanse schrijver, slimme verwijzingen naar eedere boeken, historisch een van de meest accurate auteurs., leest vrij snel en redelijk makkelijk
Dit is inderdaad nog een ander boek van eerder genoemde auteur, maar wel totaal verschillend van inhoud i.v. m. bvorige die ik heb aanbevolen. Hier gaat het niet langer over mysteries en linken binnen de Kerk een aanverwanten, maar dit boek laat ons gaandeweg zien dat we allen op vandaag wel ergens gedomineerd worden door angst, noem het terrorisme. Angst waardoor wij anders gaan handelen dan in normale omstandigheden.
Nu vlug naar de bib om meer werken van Steve Berry in handen te krijgen.
Geloof als zodanig kom je nooit tegen; geloof ontmoet je alleen in gelovige mensen. Ook vertrouwen is nergens los verkrijgbaar;... het bestaat alleen in mensen, die vertrouwen hebben. En liefde bestaat alleen in liefhebbende mensen.
Geloof, hoop en liefde, strikt genomen zijn het werkwoorden, die mensen als werkers veronderstellen. Daardoor ontwerpen de mensen zichzelf, geven zich een bepaalde bestaansvorm, bepalen hun leven.
Geloof, hoop en liefde moet je ontmoeten in levende lijve. Je moet ervaren, hoe geweldig deze waarden zijn, hoe ze menselijk wel-zijn bevorderen. Zo krijgt iemand er de smaak van te pakken, om op zijn beurt weer geloof, hoop en liefde te worden, in levende lijve.
Bij elke foto, bij elk bericht op elk blog, hoe verschillend ook kan je heel goed veel meer dan een gewone groet uitbrengen op een gastenboek. Elke foto of tekst roept altijd el ergens gevoelens of emoties op die je zelf hebt meegemaakt. Ik probeer dan ook steeds een persoonlijke bedenking toe te voegen op een gasteenboek, gelinkt aan de tekst of foto diie ik voor me heb. Ik weeet dat het veel meer tijd vraagt dan 'groetjes'. Maar het is ook een vorm van oprechte betrokkenheid. Dit wilde ik gewoon even kwijt. Je weet nooit waar je wat zaait en hoe het kiemt in blogland. Jouw blog hangt niet af van vele bezoekers, van een nieuwe lay-out, ook niet van dagelijks een nieuw blogje, van het streven naar meer, maar wel van wie je bent voor de al niet bekende ander. Mijn gedacht. Wilde ik al langer even kwijt. Je kan ook niet elk blog even interessant vinden; ieder heeft zijn interesses. Dus waarom gastenboeken tekenen om maar enkel jouw krabbel achter te laten?! Beter je trijd nemen voor een gemeend 'bezoek', want vele bloggers zien echt naar jou uit! Dan pas zijn jouw 'Groetjes' gemend!
Dit kon het logo zijn van mijn blog, waar uiteindelijk alles mee begon in SeniorenNet, maar wat nog steeds een rode draad is doorheen mijn bogggen. Natuurlijk gaat het me om vel meer dan een titel, maar om een waarde die ik probeer te doorleven. Vertrouwen dat ik aan anderen wil aanbieden die de weg kwijt zijn. En ja, ik weeet dat van dit vertrouwen soms misbruik wordt gemaakt. Maaar ik blijf geloven in het goede van de mens tegen ale beter weten in. Het is dan ook van groot belang de andere blijvend kansen te geven. Ooit krijg je er veel voor terug.
Met vertrouwen en geloven, kom je elke zorg te boven. Angst en twijfel zijn een last. Hoop doet leven, dat staat vast.
Zoals facebookers blijkbaar uiutnodiginen sturen en ontvangen om spelletjes te spelen, zo krijg ik hoe langer hoe meer mails van mensen op SeniornNet om hun blog te bekijken. Ik weet dat het voor jou belangrijk kan zijn, dat je daardoor misschien één bezoeker meer over de vloer krijgt.
Zelf doe ik daar niet aan mee, dus verwijder mijn mailadres maar als het om deze uitnodigingen gaat. We vinden elkaar wel zoals voordien. Ik heb er echt geen tijd voor en we houden elkaar zo maar bezig.
Dank voor uw begrip en ik zal niet nalaten jouw blog te bekijken. Mooie zonnige dag verder!
Of het nu den bok of het paard was, ik geraakte over geen van de twee.Een onderdel van de turnles dat ik nooit graag deed. Hier dus herinneringen aan 'den' bok, want dat paard had vier poten!
Zo, de dag loopt ten einde en wat zie ik? Ik was lang niet de enige die een hekel had aan dit toestel!
De orde van de Tempeliers bezat ongekende rijkdommen en had in de middeleeuwen absolute macht over koningen en pausen… totdat zij door de inquisitie werden vervolgd en uitgeroeid. Mét de Tempeliers verdwenen ook hun schatten van de aardbodem…
Cotton Malones rustige leventje als antiquaar wordt opgeschrikt wanneer zijn vroegere vriendin Stephanie vlak voor zijn ogen het slachtoffer wordt van een gewelddadige diefstal. De dief bleek het voorzien te hebben op het dagboek van haar ex-man, die vele jaren onderzoek had gedaan naar de verdwenen schatten van de Tempeliers, waaronder – naar men fluistert – zich de botten van het lichaam van Jezus bevinden. Cotton en zijn vriendin besluiten de zoektocht voort te zetten, die hen dwars door Europa voert, van verloren gewaande kloosters tot verlaten kerkhoven. Uiteindelijk leiden alle geheimzinnige aanwijzingen hen naar een ruïne van een kerk in de onherbergzame Pyreneeën. Langzaam maar zeker bekruipt hen het onheilspellende gevoel dat zij niet de enige zijn die op jacht zijn naar de verloren gewaande erfenis van de Tempeliers. Want ook voor de Kerk blijkt het van levensbelang dat het geheim voor eeuwig verdwijnt en de mythe van de Wederopstanding blijft bestaan…
De erfenis van de Tempeliers is een bijzondere visie op de Evangeliën, een goed geschreven, knap geconstrueerd boek. Berry combineert een spannend actieverhaal met historische feiten en mythen
Als lezer merk je dat je langzaam wordt opgezogen in het verhaal, waardoor het steeds lastiger wordt het boek weg te leggen ook al telt het 495 pagina's. Het beste boek dat ik ooit heb gelezen?!
Een man stapt op de bus met slechts één schoen aan. Iemand spreekt hem aan: "Wat een zielige dag voor jou, je hebt maar één schoen". Waarop de man antwoordde: "Het is net een positieve dag. Ik heb net een schoen gevonden".
De betekenis van de Hemelvaart van Maria wordt pas echt zichtbaar en voelbaar, als we ernaar kijken vanuit de indrukwekkende werkelijkheid van haar leven. Of met andere woorden,
haar tenhemelopneming krijgt betekenis en zeggingskracht als je ernaar kijkt vanuit de weg die ze gegaan is in haar leven. Maria heeft een spoor getrokken door deze wereld, een spoor waarin mensen zich veilig voelen. Soms als het heel donker wordt, licht zij ons voor. Zoiets vergeten mensen niet.
Wie was Maria ? En wie is Maria voor ons, vandaag? Dit feest - in volle zomer - tekent ons geloof met schitterende kleuren. Het vertelt ons waar het om gaat:
Gods belofte dat het leven voortduurt in eeuwigheid.
Aan allen die vandaag MOEDERDAG vieren:PROFICIAT en VEEL GELUK!
Deze heel speciaal geplaatst n.a.v. de geboortes van Tuur en Annamaria, achterkleinkinderen van mijn ouders met een speciale attentie voor de beide ouders, broer en zus die elk nieuw leven mochten verwelkomen een tijd terug!
Het verhaal is vanaf het begin tot het eind spannend. Het verhaal zit goed in elkaar. Een echte aanrader voor liefhebbers van thrillers, welk opzoek zijn naar een spanning en avontuur. Wederom weer snel uitgelezen.
Over zijn vaders dood weet Cotton Malone in Het geheim van de kathedraal van Steve Berry alleen dat hij is omgekomen bij een ramp met een onderzeeër. Op zoek naar de toedracht stuit hij op een schokkend feit: zijn vaders onderzeeër was een nucleair schip dat vermist geraakt was op een geheime Antarctische missie. Malone is niet de enige die de waarheid wil achterhalen. De vader van de tweeling Dorothea en Christl was ook aan boord van de onderzeeër en de zus die de toedracht rond de ramp achterhaalt, zal de erfenis van hun moeder opstrijken. De zussen weten echter iets wat Malone niet weet: in 1938 verkenden de nazi's Antarctica, nadat zij zich voor deze ontdekkingstocht hadden laten inspireren door mysterieuze aanwijzingen in de tombe van Karel de Grote.
Malone ontdekt dat de cryptische dagboeken geschreven in de mystieke 'taal van de hemel' en de noodlottige laatste reis van zijn vader verband houden met een openbaring die immense gevolgen voor de hele mensheid zal hebben. Malone en de tweeling beginnen aan een levensgevaarlijke zoektocht naar de waarheid, die hen leidt naar de kathedraal van Aken, een besneeuwde Franse vesting en het onherbergzame ijslandschap van Antarctica. Daar zal Malone de confrontatie aan moeten gaan met de schokkende waarheid achter zijn vaders dood terwijl hij zijn eigen leven niet zeker is...
Anno Domini 1284. De jonge bezielde priester Henno Gui gaat in de ondoordringbare wouden bij Toulouse op zoek naar Heurteloup. Deze parochie is verdwenen uit de kerkelijke boekhouding en lijkt wel door iedereen vergeten te zijn. Henno Gui treft een verwilderde gemeenschap aan, vol vreselijke angsten, bijgeloof en gewelddadige praktijken, en hij stelt zich tot taak de mensen terug te brengen naar het geloof en de kerk. Intussen is zijn opdrachtgever, de bisschop Haquin, vermoord door een geheimzinnige reiziger. Tegelijkertijd heeft het verdwenen dorp de aandacht getrokken van enkele zeer invloedrijke kerkelijke leiders in Rome.
Ook dit boek moet je gelezen habben, letterlijk adembenemd zelfs als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen!
Bij het nakijken van mijn mails, deze teruggevonden. Het origineel steekt in mijn portefeuille.
Toen meter was overleden moest ik bij peter blijven over de middag. Peter sliep en ik had blijkbaar papier en een stylo bij en ik schreef in de stilte van het huis.
Het is gewoon niet voor te stellen, Je moet met een mobieltje bellen, Je kunt er ook een tekst op lezen... Je moet altijd bereikbaar wezen En dat kan dus niet gewoon met een doodgewone telefoon.
Wil je een treinkaartje kopen, nee, niet naar de balie lopen, daar is niemand meer te zien, je kaartje komt uit een machien. Je moet dan overal op drukken in de hoop dat het zal lukken. Pure zenuwsloperij, achter jou zie je een rij kwaad en tandenknarsend staan, want de trein komt er al aan.
Bij de bank wordt er geen geld netjes voor je uitgeteld. Want dat is tegen de cultuur, nee je geld komt uit de muur. Als je maar de code kent, anders krijg je vast geen cent. Om je nog meer te plezieren, mag je internetbankieren; allemaal voor jouw gemak, heb je alles onder dak. Niemand die er ooit naar vroeg, blijkbaar is het nooit genoeg.
Man, man, man, wat een geploeter, alles moet met een computer. Anders sta je in uwen gilet.
Op www punt be, vind je alle informatie, wie behoed je voor frustratie. Als dat ding het dan niet doet, dan word je toch niet goed. Maar dan roept men dat je boft, je hebt immers Microsoft. Ach, je gaat er onderdoor, je raakt gewoonweg buiten spoor. Nee het is geen kleinigheid, oud worden in deze tijd.
'Als iemand de wet respecteert en zich met zijn eigen zaken bemoeit, als iemand doet wat goede burgers horen te doen en niemand kwaad doet, dan is het gewoon fout hem anders te behandelen of te discrimineren vanwege de persoon van wie hij houdt.'
Daar staat geen leeftijd op..... We denken te vaak aan oudere mensen... al moet afscheid nemen van een partner na jaren intens huwelijksleven intriest zijn.
Een prachtige misdaadroman over een kind, een psychopaat en een verscheurd gezin maar ook een roman over hoop en verlangen. Belinda Bauer heeft een groot talent en het is te hopen dat dit talent wordt voortgezet in nog meer romans van haar hand van hetzelfde hoge niveau.
Rusteloos land is de debuutroman van Belinda Bauer (1962) en verscheen in 2009 in Engeland onder de titel Blacklands.In deze literaire thriller, zoals op de omslag vermeld staat, maakt de lezer kennis met de twaalfjarige Steven Lamb. Hij woont met zijn moeder Lettie, broertje Davey en zijn oma in het dorpje Shipcott aan de rand van de heidevelden van Exmoor. In de ogen van Steven wordt de troosteloosheid die in de familie aanwezig is veroorzaakt door de dood van oom Billy die als elfjarig jongetje werd vermoord en wiens lichaam nooit werd gevonden.
Om de vrolijkheid en zin weer terug te brengen in de familie gaat Steven iedere dag na schooltijd en in de weekends de heide op om te zoeken naar de overblijfselen van zijn oom. Hij graaft het ene gat na het andere en hij hoopt dat wanneer hij in zijn persoonlijke opdracht slaagt, het onverwerkte verleden kan worden afgesloten.
Winter 1288. In een kerkje in Zuid-Frankrijk wordt een bijzonder kind geroofd door een groepje in het zwart geklede mannen. De priester van het dorp, pater Aba, zet zich met hart en ziel in voor de opsporing van het kind.Tegelijkertijd verdwijnt in Rome de jonge secretaris van de paus. Ook hij schijnt te zijn meegenomen door in het zwart geklede mannen. De speurder Bénédict Gui krijgt opdracht van de zus van de verdwenen jongeman een onderzoek in te stellen. Wat hebben de ontvoeringen te maken met kerkdocumenten die spoorloos zijn en met vermoorde kardinalen?
Te midden van bijgeloof, smerigheid, bloedig geweld en noodlottig toeval broeit iets duisters in de religieuze wereld. Wie kan de kwade machten bezweren? Voor liefhebbers van duistere complotten!
Niet altijd wordt een vakantiekamp op deze manier afgesloten... In dankbaar gebed. Ik mocht er onverwacht getuige van zijn. En iedereen zong en bad enthousiast mee.
Bijkomende anekdote: Toen een medereiziger het witte hemd zag van de priester is hij er zelf onmiddellijk één gaan kopen! Blijkbaar moeilijk te vinden bij ons.
Nog nooit eerder gezien, honderden witte en gele rozen in de kaarsenkapel te Kevelaer (D), niet enkel bij de voet van het altaar maar overal waar een bloemsuk kon geplaatst of gehangen worden,
Mensen die nog wat ouder zijn dan ondergetekende droegen ook vele kruisen en kruisjes, maar van bagage nooit gehoord. Het lijkt vandaag of een kind er zelfs mee geboren is ...
De feiten:1917. In Fatima, Portugal, verschijnt Maria aan een paar boerenkinderen en doet drie cryptische voorspellingen. De eerste twee worden openbaar gemaakt, maar de tekst van de derde voorspelling wordt angstvallig geheim gehouden in het Vaticaan.Het verhaal:Heden. De eerste Duitse paus, Clemens XV, heeft een obsessieve belangstelling voor de laatste openbaring en wordt dood aangetroffen. Zijn Ierse secretaris gaat op zoek naar de vertaler van de openbaringen en stuit daarbij op een aantal zaken die de toekomst van de katholieke Kerk in gevaar kunnen brengen. Een reactionaire en zeer ambitieuze kardinaal, Alberto Valendrea, de gedoodverfde opvolger van Clemens, stelt alles in het werk om de waarheid te achterhalen. Daarvoor is hij zelfs bereid de Tien Geboden te overtreden. Terwijl de spanningen binnen het Vaticaan hoog oplopen, moet in dezelfde periode een nieuwe paus gekozen worden.
Het derde geheim geeft inzichten in het Vaticaan en eeuwenoude tradities. Het verhaal draait om het derde geheim van Fatima, over het conclaaf, over waarheid en keuzes.
Geschiedenis, fictie en feit worden met veel stijl en klasse verweven in een van de, in mijn beleving, beste thrillers van de afgelopen paar jaar. Superboek dat je echt niet mag laten liggen als van het genre houdt.
Meeslepend verhaal, Goed plot, Spannend, historisch feit/fictie.
Misschien moeten we deze filosofie tot onze levensstijl maken. Ik ken iemand die op het einde van het jaar zelfs een kledinglijn lanceert die deze boodschap heel duidelijk maakt!.
oAls kind en jongere was het normaal dat we respect haddden voor de meester, de priester, de leerkracht, de ouders alsook voor oudere mensen. Hoe is het kunnen gebeuren dat dit respect haast overal is verdwenen?
Eens we bovenstaande hadden verlaten, kwam een tweede laag naar boven die nog veel dieper doordringt in een mensenbestaan, nl. alles wat te maken heeft met gevoelens. Zeker op vandaag is er nog nauwelijks respect voor de gevoelens van een ander.
Pesten en zelfdoding zijn dan ook een logisch triest gevolg.
Proberen we ons te verplaatsen in elk-ander, hoe verschillend ook we zijn!
... en dat in de kleuren van de regenboog na het aanvaarden van het burgerlijk homohuwelijk in de States; kan ik niet achterblijven met een foto, helaas niet in kleur. Kenners zullen deze wel weten te bewerken!
In een verlaten dal in het westen van Ierland kruipt een jongen van achttien door de modder. Een omstreden miljonair koopt een landgoed in de omgeving van Deventer. Een voetbalsupporter met een stadionverbod raakt gewond en is bang om buiten de groep te vallen. Daarmee begint deel 4 van de serie van De zeven Deventer Moordzaken.
Op kerstochtend wordt er een lijk gevonden achter de Bergkerk. Is er een relatie tussen vreemde gebeurtenissen op het landgoed en de moord in het Bergkwartier? Het onderzoek loopt vast. Er is geen verhaal. Rechercheurs Van Dorth en Laros krijgen het plaatje niet compleet.
De zaak wordt een nachtmerrie als op tweede kerstdag een tweede lijk wordt gevonden. Wat is het verband tussen de twee kerstmoorden? Deze zaak lijkt te hoog gegrepen voor Jozef Laros en Ellen van Dorth.
Nadat ik de vorige thrillers van deze auteur had gelezen, vroeg ik me af of ook deze reeks me zou aanspreken. De schrijver lijkt een andere auteur te zijn, en toch heeft hij me ook nu geboeid met zijn plotwendingen. Dus ga er voor, zeker in deze zomermaaden!
Lineke Tesinga houdt een lezing over een middeleeuws boek waarin bizarre Germaanse rituelen worden beschreven. Sommige aanwezigen horen haar verhaal met meer dan normale belangstelling aan. Zoals rechercheur Jozef Laros, die een verband legt met een onopgeloste moordzaak. Er zit ook een oudere vrouw in de zaal die maar doorpraat over een verdwenen meisje. Na de avond van de lezing volgen er steeds meer aanwijzingen over gruwelijke gebeurtenissen die zich zouden hebben afgespeeld in het Ronde Huis, een mysterieus jachtverblijf in de Veluwse bossen waar de Nederlandse elite begin vorige eeuw samenkwam en waar prins Hendrik kind aan huis was. Rondom het Ronde Huis blijkt veel meer gebeurd te zijn dan jagen alleen.
Het Ronde Huis is een razend spannende thriller die gebaseerd is op feiten en nooit opgehelderde geruchten. Voor wie het interesseert kan na het lezen van dit weeral spannend verhaal, terecht op het Internet. Hij vindt er veel info rond het Ronde Huis. Wie deze thriller leest herkent ook een recente geschiedenis in de lage landen, helaas!
Hoe dan ook, ik was blij dit vierde boek van genoemde auteur in handen te krijgen. Veel leesgeneot tijdens de vakantie die er zit aan te komen!
Je bent een dynamische, plichtsbewuste, loyale werknemer voor wie geen vraag te veel is. Je bent perfectionist en daardoor doe je zelf dingen buiten jouw takenpakket, belangeloos, enkel omwille van de goede orde en het goed functioneren. Kortom je bent getrouwd met jouw werk. Je wordt gewaardeerd in die mate zelfs dat je op zelfde moment voor meerdere directieleden mag werken.
Op een bepaald moment spreken collegae je aan dat je zo gehaast bent en ze raden je zelfs aan het wat rustiger aan te doen, of in elk geval eens contact op te nemen met een huisarts. Je gaat erop in en voor je het weet zit je in de wachtkamer van een specialist. De diagnose klinkt dat je al langer niet meer echt goed functioneert en je wordt aangeraden een tijd ziekteverlof op te nemen. Je weet niet wat je hoort.
Na een 'herstelperiode', al besef je nog altijd niet van wat je echt moet herstellen, krijg je plots een aangetekend schrijven. Juist op het moment dat je zo graag terug aan het werk wil, ligt de ontslagbrief in je brievenbus. Men heeft je niet eens gesproken. Wat men niet durfde persoonlijk in handen te geven vond je achteraf ook in de brievenbus.
Het overkomt helaas meer mensen. Dan zegt die goede dokter: Probeer vanaf nu te GENIETEN, je hebt meer dan je deel gedaan. Maar wat is genieten dan?
Op de duur wordt de rationele kant van het ontslag verwerkt, maar emotioneel draag je de littekens een leven lang mee. Je hebt niet eens afscheid kunnen nemen van je werkplek en je collegae. Als je hen tegenkomt weten ze niet hoe ze je moeten aanspreken, want ook zij weten niet het hoe en waarom. Enkel pijnlijk soms hoe goed bedoelde vragen dan komen als: 'Wat doe je nu'? En zo wordt weer een wonde geopend ....
Laat me weten hoe het met je gaat, hoe je denkt, hoe je voelt. Of je oprecht in het leven staat, je de dingen kunt zeggen die je voelt. Laat me weten of je gelukkig bent.... Mag je liefde geven en ontvangen in je leven. Vertel me je diepe dalen en toppen. Laat me weten hoe het met je gaat, wat er in je hart speelt, wat moeilijk is en fijn. Laat me weten.. "er is niet zoveel te vertellen" en "alles gaat goed" is een dichte deur. Laat me weten hoe het gaat In kleine en in grote dingen. Want dan kunnen we elkaar ontmoeten in ons pure zijn. Een blik een gebaar een teken, dan gaat ons leven leven. Laat me weten..
Zalige mensen, dat zijn voor mij die buurvrouwen die even binnenlopen bij een buurman of vrouw die pas zijn of haar partner verloren heeft of die ziek is, die zonder enige poespas toch wat steun zijn, gewoon door er te zijn. Dat ze er zijn, is een groot geluk voor mensen die het moeilijk hebben. Je hebt natuurlijk ook wel onzalige mensen, die mensen dat ze genoeg aan zichzelf hebben.
Zalige mensen, dat zijn in mijn ogen mensen die altijd vriendelijk zijn, altijd hartelijk, in ieder geïnteresseerd, altijd meelevend. Mensen die vijf minuten nodig hebben voor hun boodschappen maar een half uur onderweg zijn om met deze en gene even te praten. Voor wat eenzame mensen is het een geluk als ze deze mensen ontmoeten. Er zijn ook onzalige mensen die alleen maar in zichzelf geïnteresseerd zijn.
Zo kan ik nog best een poosje doorgaan: zalige mensen, ze zijn er volop, vaders, moeders, oma's en opa's, buren, en zoveel anderen, bekend en onbekend. Laten we hen alsjeblieft niet uit het oog verliezen.
Carl Gardener, professor in de literatuur aan de Colombia University in New York, krijgt van de bibliotheek van Berlijn de opdracht een aantal conversatieschriftjes van Beethoven grondig te onderzoeken. Zijn opdrachtgever is er stellig van overtuigd dat ze vervalst zijn door de voormalige secretaris van de componist.Op een dag ontmoet Gardener toevallig zijn oude schoolmakker David. Al snel blijkt dat David Beethoven op een ziekelijke manier adoreert. Ondanks het bizarre gedrag van David komt het tot een samenwerking. Een verkeerde beslissing!David zal voor niets terugdeinzen om zijn heilige missie uit te voeren: wraak!
Overweldigende thriller, meeslepend, met historische kennis van Beethoven en zijn tijd in het hedendaagse NewYork.
Wie de muziek van Beethoven kent, zal dit boek zeer graag lezen; wie het lastig heeft om biografieën te lezen, hier wrordt alles in de schoot geworpen. Hier vertelt Beethovern a.h.w. zijn levensverhaal, een zeer menselijk verhaal vol van psychische en medische pijnen. Een aanrader voor elke muziekliefhebber, maar misschien nog meer voor de leek die weinig of niets weet van het werk en het leven van Beethoven. Graag aanbevolen!
Je kunt van veel dingen houden. En zoals zalm verschilt van een dennenbos, en Mozart van het toetje van de maand; zoals je kleinkind verschilt van een ijshockeywedstrijd..., zo verschilt ‘houden van’ van ‘houden van’!
Hoe verschillend ook, houden van heeft altijd iets van eerbied en respect, van huiver misschien. Van vertrouwdheid. Het maakt je leven zinvol en de moeite waard. Het hoort bij je. Het verbindt je met wat er is.
Alle dingen waar je van houdt zijn heel belangrijk voor je en je verliest er jezelf in.
Na Jeugdzoende en De afstammeling van auteur Almar Otten, was ik blij het derde boek van deze briljante schrijver in handen te krijgen. Nu ik het heb uitgelezen als iemand die zijn trein nog moest halen, beveel ik ook dit werk ten zeerte aan. Weer een ontknoping die je nie verwacht bij het lezen van deze thriller!
Meesterlijke pageturner over de duistere geschiedenis van een kostbaar pigment
Matt Paddinge erft na het overlijden van zijn moeder een schitterend getijdenboek. Na een reeks mysterieuze gebeurtenissen blijkt echter dat er iemand achter dit verloren gewaande meesterstuk aanzit. Als de verdwenen vader van Matt opduikt en zijn vriendin in direct gevaar komt, moet Matt razendsnel de waarheid achterhalen...
Heb jij dat ook al gemerkt? We leren de ander soms beter kennen door wat we lezen op een gastenboek van de één en de ander dan door wat de persoon in kwestie op zijn blog achterlaat. Men probeert op zijn eigen blog vaak buiten beeld te blijven of zich toch niet geheel bloot te geven. Maar via gastenboeken leer je wie de ander echt is, beter dan de tekten, powerpoints, foto's. Het is op die manier dat er diepe blogvriendschappen kunnen ontstaan. Of ben ik dan toch mis? Ik denk het niet.
Zoals ik eerder had beloofd stuur ik u de tekst (waarvan deel één gisteren op blog) die jaren lang in mijn bureau heeft gehangen, tot eigen aanmoediging maar ook door velen gelezen tijdens het wachten.
De tekst werd zelfs door velen geekopieerd, te merken aan de vele gaatjes van de nietmachine.
Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om beschermd te zijn bij onverwachte tegenslag maar verdriet jezelf niet met spookbeelden. Vele angsten worden geboren uit vermoeidheid en eenzaamheid. Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf. Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren: je hebt het recht hier te zijn. En ook al is het je wel of niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt en zo is het goed. Heb daarom vrede met God, hoe je ook denkt dat Hij moge zijn. En wat je werk en aspiraties ook mogen zijn, houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is het toch nog steeds een prachtige werelden. Wees voorzichtig. Streef naar geluk.
Dit stuk heb ik eens gekregen van iemand, die het weer van een ander heeft gekregen. Het stuk is gevonden in 1670 in Baltmore. En het is nog steeds een prachtig stuk, om te lezen.
Wees kalm te midden van het lawaai Wees kalm te midden van het lawaai en de haast en bedenk welk een vrede er kan heersen in stilte. Sta op goede voet met alle mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg je waarheid rustig en duidelijk en luist naar andere, ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen, zij belasten de geest. Wanneer je, je met andere vergelijkt, zou je ijdel of verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd grotere en kleinere mensen zijn dan jezelf. Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling houden voor je werk, hoe nederig dat ook moge zijn: het is een werkelijk bezit in het veranderlijke fortuin van de tijd. Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog. Maar laat je niet verblinden voor de bestaande deugd: vele mensen streven hoge idealen na en overal is het leven vol heldendom. Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid, maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras.
Als je de media beluistert zou je gaan denken dat iedereen de fiets neemt om zich te verplaatsen. Niets is minder waar, want ik ben een ervaringsdeskundige. Ik doe zowel alles met de fiets.
Wanneer ik dan naar mijn ouders op bezoek ga, en het weer het toelaat, dan neem ik ook de fiets al is het twaalf km enkele rit. Al vaak heb ik me de eenzame fietser gevoeld, want ik kom er met moeite nog een tweede fietser tegen op deze tocht; idem dito als ik terug fiets.
Toen ik recent weer eens naar mijn ouders fietste om ze daar te helpen met buitenonderhoud, en deze keer niet om in de tuin te werken, maar om o.a. de dakgoten af te wassen, was ik zo gehaast dat ik aan het schakelen was en je raadt het al. Inderdaad, de fietsketting viel er af. Mijn fiets bolde even door en toen zag ik juist een autohandel. Ik dacht: hier word ik meteen geholpen.
Ik doe de deur open en een dame staat me te woord. Ik vraag of ik heholpen kan worden waarop prompt het antwoord dat wij die dingen niet doen. Ik zag op zelfde moment haar man de garage binnenkomen en leg ook hem de vraaag voor. 'Ik zal direct eens zien', zegt de man en stapt naar mijn fiets toe. De vrouw blijft zeggen dat ik veel beter naar een fietsmaker kan gaan die even veder woont. Terwijl de man probeert de ketting er terug op te leggen blijft de dame maar verder zeggen dat het hun werk niet is. Ik heb al die tijd maar gezwegen, want wilde zo gauw mogelijk worden geholpen.
Omdat de fiets meerdere versnellingen heeft dachten we dat alles even zou duren, maar de man - en ik dus ook - had geluk. Beleefdheidshalve vroeg ik dan maar wat dit me moest kosten. Opeens was het humeur van de dame gedraaid.
'Maar meneer, daar vrageen we toch niets voor, blij dat we u konden helpen'......
Best dat er nog goede mensen zijn op aarde, of had ik hier geluk dat de man verscheen?
Eens een goede schrijver gevonden, ga ik algauw op zoek naar ander werk en zo kwam ik bij deze bijzondere thriller terecht. Meteen een gelegenheid iets op te zoeken rond de figuur van Spinozal misschien? Het volgende boek van Almar Otten ligt al op mijn salontafel!
De evangelische tv-presentator Jan Kees Kreupel wordt ontvoerd. Lineke Tesinga kent hem van vroeger, toen hij leraar was op haar middelbare school. Houdt zijn ontvoering verband met het geheime, perverse boek dat destijds op school circuleerde? Het is nooit bekend geworden wie de schrijver ervan was. Kort daarna wordt een bekend rechts-orthodox politicus vermoord. En archiefstukken over de godloochenaar Spinoza blijken verdwenen. Is er een connectie? Wat voert de fanatieke Susanne van Bijler, Linekes oud-klasgenote, in haar schild? Alles wijst in de richting van een persoon die het gemunt heeft op zwaar christelijke gelovigen.
Recensie: De diefstal van een archiefstuk over Spinoza, de ontvoering van een televisiepresentator en de moord op een politicus blijken verband te houden met elkaar. Deze thriller is de derde met historica Lineke Tesinga en haar vriendin Laura in de hoofdrol. Een bijzonder spannende pageturner die zich afspeelt in Deventer en omgeving. In het begin lijkt het verhaal nogal onsamenhangend met losse scènes, uiteindelijk is er een logische verklaring voor alle gebeurtenissen. Hier en daar worden gruwelijke scènes expliciet beschreven. De schrijver bewijst met deze thriller dat hij een rasverteller is. 'Blauw goud'* werd bekroond met een Diamanten Kogel.
We zullen de dood nooit begrijpen. Ons verstand en ons aanvoelen zijn te klein om zicht te krijgen op hoe de dood in een mensenleven te werk gaat. We blijven zo vaak achter met een grote leegte; we dienen dierbare medemensen uit handen te geven. En dat kost ons veel moeite. Afscheid nemen, het is een kunst die we zo moeizaam onder de knie krijgen. In deze dagen worden we heel sterk geconfronteerd met deze gegevenheid dat we nooit greep krijgen op het mysterie van de dood.
Kort geleden blogde ik over een Indische vrouw die aan me weggag van wat haar het dierbaarst was. Maar ook hier komen we eenvoudige mensen tegen die het brood uit hun mond sparen om een ander een beetje geluk te laten beleven.
We zijn zo rijk..... anders zaten we nu te tokkelen!
We beloven het onszelf zo vaak; we zullen het roer NU omgooien, zeker na een overlijden van een dierbaar iemand, en toch lopen we algauw terug mee in de mallemolen van het leven.
We hebben grotere huizen maar kleinere families Meer comfort, maar minder tijd... Meer diploma’s, maar minder gevoel Meer kennis, maar minder inzicht Meer experts, maar meer problemen Meer winst, maar oppervlakkiger relaties
We zijn helemaal naar de maan gegaan en terug maar we hebben moeite onze nieuwe buur te ontmoeten We bouwen meer computers maar hebben minder communicatie We hebben veel kwantiteit maar weinig kwaliteit.
Volledig in beslag genomen door zijn werk antwoordde hij:
“Stoor me niet, ik maak een portret van God.”
Zij merkte op: “Maar niemand weet hoe God er uit ziet.
Niemand weet waar God is.
Hoe kan jij dan een portret van Hem maken!”
Antwoordde hij: “Maak je geen zorgen.
Als ik klaar ben, zullen ze weten hoe God er uit ziet.”
Op dit Hoogfeest van Pinksteren vieren we tevens het feest van Onze-Lieve-Vrouw hulp der Christenen, dat vooral voor de Salesiaanse gemeenschap een bijzondere betekenis heeft. Ook dat is de meimaand.
Om de zoveel tijd loop ik zelf met een emmertje sop door mijn huis. Ik heb op zich geen hekel aan dit soort werk, en dat is dan ook de voornaamste reden om dit werk niet uit te besteden. Ik kan zo geestelijk lekker tot rust komen, dingen,’zonde’ overdenken en of zo het een of het ander weer helder op een rijtje krijgen.
Bovendien wil ik tijdens het kuisen van het toilet nog wel eens een creatieve inval krijgen en dat is ook nooit weg.
De laatste keer dat ik de kamervloer aan het dweilen was, was mij net gevraagd om wat na te denken en neer te schrijven over functioneren binnen het bedrif.
Tijdens het boenen zag ik duidelijke symboliek tussen die kamervloer en mijn leven.
Eigenlijk zou ik het liefst het vinyl op de vloer vervangen, bij voorkeur door fraai parket want dat hoort tegenwoordig. Maar door allerlei omstandigheden, met name van financiële aard, is dat er niet van gekomen en ziet het er naar uit dat ik het nog wel twee jaar met deze vloer zal moeten doen.
Tijdens het dweilen werd ik me dus bewust van de parallel met mijn eigen vloer. Ook die vind ik niet ideaal, maar ik moet het ermee doen. Als kind heb ik van mijn ouders, puur technisch gezien, niet zo’n fraaie vloer meegekregen.
Vermoedelijk hadden zij tijdens het leggen hun handen vol met het repareren van hun eigen vloertje en waren zij zelf met gebrekkig gereedschap het leven ingestuurd.
Ondanks dat deze vloer mij dierbaar is, bleef ik tot mijn ergernis struikelen over scheve tegels en omhoog gekromde planken. Tijdens het genoemde gesprek heb ik geleerd rustiger naar mijn vloer te kijken in plaats van direct met agressie op onvolkomenheden te reageren; daarmee de vloer en dus mijzelf beschadigend.
Mijn vloer en ik, we moeten samen nog een tijdje voort. Als ik hem met liefde behandel, hem goed verzorg en het hem niet kwalijk neemt dat hij niet perfect is, dan zal ik nog veel woongenot en levensgeluk kunnen hebben. Wie weet komt er dan nog een leuke prins/prinses over de vloer.
Ooit bij het begin van het bloggen gedacht af en toe wat kunst op blog te plaatsen, omdat ik er nu éénmaal van hou, maar dat is er duidelijk nooit echt van gekomen. Dus deze goedmaker dan maar!
Daventre, achtste eeuw na Christus Met een brute aanval op de Heilige Schat van de Saksen probeert Karel de Grote het verzet van de afvallige stam te breken. Het eindigt in een groot bloedbad, maar het Saksische geslacht is sterk. Een afstammeling zal wraak nemen…
Deventer anno nu Nooit vertelde historica Lineke Tesinga iemand over die ene ochtend. Ze betrapte haar vriend Berend, een gepassioneerde amateur-archeoloog, terwijl hij in haar kelder iets in de muur metselde. Kort daarop sterft hij bij een onverklaarbaar auto-ongeluk. Nu wil Lineke nog maar één ding: de waarheid achterhalen.
Joris Dumbar doet tijdens zijn promotieonderzoek in Utrecht een opzienbarende ontdekking: hij vindt een onbekend Saksisch handschrift dat een nieuw licht werpt op onze geschiedenis. Het beschrijft de reis van de missionaris Lebuïnus, die in de achtste eeuw in Deventer leefde. Wanneer Joris' flat helemaal overhoop wordt gehaald, weet hij dat hij iets bijzonders en gevaarlijks op het spoor is.
Op zoek naar antwoorden vlucht hij naar Deventer: de bron van het verhaal. Daar ontmoet hij Lineke en samen doen ze een ontdekking die de Nederlandse geschiedenis op zijn kop zet. De Saksische bloedlijn blijkt nog springlevend…
Ik word nogal gauw geboeid door de titel of de korte inhoud als het gaat om een verdwenen schat, of zoals in dit geval een jacht op een eeuwenoud handschrift. Toen ik dit boek begon te lezen was ik er zeker van dat ik hjet goede boek had gekozen. Het verdient dan inderdaad vijf sterren. Zoek jij nu ook naar de échte waarheid? Ik ben zeker dat je op het puntje van je stoel zal gaan zitten tot aan het einde. Dus warm aanbevolen, zeker in deze nog steeds koude lentedagen!
Wanneer je met chronische pijn leeft, vertel je nooit de waarheid. Wanneer iemand vraagt hoe het me je gaat, dan lieg je en zeg je: fijn, ik ben ok, en je glimlacht.
Wanneer we niet zelf ons dagelijks brood kunnen verdienen, dan verliezen we onze waardigheid. Dat is de tragedie op op onze dagen, zeker voor jonge mensen.
Dit is veel meer dan een spreuk of een ingeburgerde wijsheid. Het is iets waar we allen naar verlangen en waar we ons goed bij mogen voelen, thuis mogen komen, voor elk anders, maar zo belangrijk voor ieder van ons.
Men heeft zelfs teruggegrepen naar deze gekende woorden bij het opstarten van een nieuwe kerkgemeenschap!
Robin Hood is de beruchtste bendeleider uit de geschiedenis. Hij is een charismatisch maar meedogenloos heerser die zijn legertje vogelvrijen met ijzeren hand regeert. Hij is de held van de lagere klassen, maar de prijs voor zijn bescherming is hoog: informanten verliezen hun tong, verraders hun hoofd, en als er gevochten moet worden, dan dien je te komen. Alan Dale komt op jonge leeftijd als voortvluchtige dief in deze brute wereld terecht. Als hij wil overleven, moet hij een zwaard leren hanteren, een luit leren strelen, en zijn vingervlugheid verder ontwikkelen. Maar bovenal moet Alan het vertrouwen van Robin Hood zien te winnen en te houden.
Dit is een oerspannende, puntje-van-je-stoel historische thriller die Hood eer aandoet. Het boek is dan wel anders dan de vorige die ik jullie heb aangeprezen, maar ook dit boek liet me niet los en nu weet ik eindelijk wie die Robin Hood is. Genieten dus tijdens deze regendagen.
is het nog steeds de gewoonte dat mensen op een weekdag samen komen in deze meimaand bij één of ander Mariakapelletje om er de rozenkrans te bidden. Vele van die kapelletjes vind je bij een boerderij maar evenzeer te midden de landelijke wegen, alsook in centrumstraten. De eigennaars of buurtbewoners zorgen dan ook ervoor dat het kapelletje wordt opgefrisd, gerestaureerd en dat er bloemen staan, meestal vrijwillig en belangeloos. Wij danken die mensen daarvoor die in stilte verder doen, Maria ter ere.
Iedereen begaat fouten in zijn leven. Dat betekent nog niet dat je daar een leven lang moet voor betalen. Soms maken goede mensen nu eenmaal de verkeerde keuzes. Dat betekent niet dat ze secht zijn. Het betekent dat ze gewoon menselijk zijn.
Dank zij een attente blogvriendin zie ik pas nu dat mijn blog de mooie leeftijd van tien lentes heeft bereikt. Ongelooflijk maar waar! Een mens probeert met iets, plaatst een tweede berichtje, leert een fotoke toe te voegen. En op een gegeven moment - ik herinner het me nog goed - mailt me iemand die ik dan nog goed ken dat ik in de top 200 binnengekomen ben. Ik wist toen nog niets van statistieken, zefs ook niet wat een gastenboek was. Ik weet wel nog dat mijn teller toen op 2220 stond. Ik was gewoon begonnen bloggen voor mezelf denk ik. Toch werd ik al gauw aangesproken door een paar mensen. En zo kreeg mijn blog een diepere zin. Bij deze dan ook een grote dankjewel aan iedereen, ook terugdenkend aan zij die ons verlieten in blogland door ziekte of overlijden.
een paar foto's van toen.
Bij deze even vragen of volgende personen nog bloggen die me destijds op weg hebben geholpen. Wie zijn naam herkent mag altijd reageren. Elou, Nicole, Katrien, Martine, Yvette, ...
Het ontvangen van een gast betekent dat zolang deze bij je is, je veantwoordelijk bent voor zijn welbevinden. Hoe kan je een gast beter onthalen door samen wijn te drinken. Woorden en advies van Brillat-Savarin 1755-1826. Maar wat in de namiddag, ook dan wordt de gast verwend met koffie of tee en het betere gebak, een praline of een glaasje sterke drank. Maar vooral door hem/haar aan het woord te laten.
En niet enkel en alleen 'waar men gaat langs Vlaamse wegen', maar wereldwijd komt men Maria tegen; zeker in deze maand op vele kleine en grote bedevaartsplaatsen zoals Kevelaer, Dadizele, Banneux, Oostakker, Lourdes, Fatima ... Of in de huiskapel.
Zelf geboren en getogen in het bedevaartsoord DADIZELE heeft de eerste mei voor me een gans andere betekenis dan de dag van de arbeid. Van vroeg in de morgen stromen bedevaaarders van alle windstreken toe, hetzij te voet, met de fiets of met de wagen om een eucharistieviering mee te maken of te gaan in de aanpalende kruisweg in openlucht, met name "Het Rosarim'" waar bij goed weer ook openluchtmissen worden ogedragen.
Een deel van de vieringen had ik al eerder angekondigd op mijn blog.
Ik hoop dat jullie hoe dan ook een mooie eerste meil beleven mogen!
Naast de religieuze ervaring is het elk jaar ook een gelegenheid mensen te ontmoeten die je anders niet ziet, zoals verre femilieleden en vrienden, oude werkmakker...
en zo toepesselijk voor de situatie waarin ik al een week verkeer. We kennen elkaar niet echt, en toch kreeg ik veel woorden van julie, beste blogvrienden. Van harte dank! Ik hou julle op de hoogte, maar de gezondheid van moeder evolueert gunstig al is ze in een week tijd snel verzwakt. Maar ook deze keer komt alles goed!
Den Bosch, 1495. Jeroen Bosch schildert het drieluik Jonas en de walvis, een raadselachtig paneel met symboliek die verzamelaars eeuwenlang zal obsederen. Parijs, 1939. De Anarchistische schilder Jerónimo Díaz is Spanje ontvlucht door de Burgeroorlog. Hij ontmoet de mysterieuze Santiago Mainger, die hem naar Amsterdam stuurt om in het diepste geheim een kopie te maken van een verloren gewaand paneel van Jeroen Bosch. Door de oorlog lopen Díaz, het schilderij en zijn geliefden steeds meer gevaar. Madrid, 2011. Conservator Javier Carreño organiseert een Bosch-expositie in het Prado. Daar ontmoet hij Díaz, die twee concentratiekampen heeft overleefd en beweert de verdwenen Bosch met eigen ogen te hebben gezien. Samen gaan ze op zoek in Parijs, Venetië, Amsterdam, maar ze zijn niet de enigen...
Deze literaire thriller sluit ergens naadloos aan bij het vorig boek dat ik jullie hier heb aangeraden een tijd geleden. En toch weer zo gans anders. Het verhaal speelt zich af in drie tijdsbeelden, deze van de Spaanse Burgeroorlog; de tweede wereldoorlog, die op een indringende manier wordt weergegeven, zeker wat de wreedheden in de concentratiekampen betreft - dit alleen al een reden om dit boek te lezen -; en om te eindigen met onze eigen tijd.
Maar voor velen onder jullie is het de vraag naar de geheimen die schuilen in de werken van de schilder Jeroen Bosch dé reden om naar deze thriller te grijpen en te gaan zoeken op het Internet naaar afbeeldingen.
Vriendschap is zo heel bijzonder. Vriendschap daar versta ik onder: samen praten, samen luisteren, samen lachen, samen fluisteren. Elkaar steunen bij verdriet met een bos vergeet-mij-niet. Opgaan in elkaars geluk dat is vriendschap uit één stuk.
Toen ik een tijdje deze tekst vond in mijn gastenboek, was dit een vanzelfsrpekendheid dat ik deze zou posten op mijn blog, waarvoor dank! Er zijn dus nog medebloggers die de waarde van echte vriendschap hoog inschatten waarvoor dank!
Het was goed ze bezig te zien een nest te bouwen in een boom bij mijn ouders, ze kraakten wel takken af van lagere struiken, en het waren heus geen takjes meer, maar heuse takken zodat ze telkesn die takken lieten vallen in hun vlucht naar boven, en die dan terecht kwamen in het gras.
Indien geen gids of de leerkracht even weg, dan gaat alle aandacht naar de sociale media. Zelfs bij een van de meesterwerken als de Nachtwacht. Voor ons een hint om even te surfen naar dit werk misschien.
Je hebt er slechts enkele; sommigen wonen zelfs aan de overkant van de wereld. Anderen ontmoet je maar zelden zoals een goede vriend van mij die ondertussen al ettelijke jaren aan kanker lijdt. Maar niets kan hem meer gelukkig maken dan een goede praline, die elke ontmoeting nog smakelijker maakt, zelfs virtueel zoals hier en nu.
Dus, Yoachim, deze is voor jou!
Diep van binnen in de ziel en het broze hart raken wij de kern van ons "mens" "zijn" ...
Halverwege de zeventiende eeuw wordt Bretagne geteisterd door een reeks schokkende, bloedige moorden. De lokale wetsdienaren staan machteloos. De kerk verdenkt een satanische sekte. Paus Benedictus xiv geeft Raimondo de Sangro, prins van Sansevero, grootmeester in de vrijmetselarij, kabbala-expert, alchemist en forensisch expert avant la lettre, opdracht de zaak tot op de bodem uit te zoeken.
De Italiaanse Nathan Gelb woont al jaren in Boston. Hij is afgestudeerd aan Harvard; de symboliek van de tempeliers was het onderwerp van zijn eindscriptie. Hij spreekt vier talen vloeiend en is amateur-speleoloog. De prins van Sansevero is zijn eerste thriller.
Niet te geloven dat dit zijn eerste thriller is, en zelfs het aantal pagina's is geen beletsel. Integendeel, je zou nog uren verder willen vertoeven in deze wereld! Ik heb deze historische thriller dan ook met graagte gelezen, en ik raad dit boek dan ook ten zeerste aan.
De historische achtergrond zonder in geshiedenislessen te hervallen wordt trouwens door de auteur uit de doeken gedaan in de laatste pagina's. Kan een mens zich delen in lichaam en geest en op twee plaatsen aanwezig zijn op zelfde plaats? En de tempeliers, ze zijn er nog steeds!
Een paar dagen terug. Ik was zeker al drie uur bezig in huis met alles en nog wat. Ik ging naar buiten en zag mijn fiets staan. Niets bijzonders toch zal je denken, zelfs alledaags, maar op dat moment jubelde ik het bijna uit. Mijn fiets heeft dus wel nog die oranje en blauwe kleuren. Joepie!
Best dat niemand dat heeft gezien of gehoord.
Ja, ik had wellicht nog nooit zo intens gedroomd, en meestal zijn de dromen compleet vergeten eens je de ogen geopend hebt; maar deze keer niet. Hoe het ook gegaan was, of ik nu boodschappen had gedaan of naar een voorstelling was geweest met de fiets, ik zag mijn fiets in het fietsrek staan, maar dan wel in muisgrijze uitvoering. Ik dacht meteen dat iemand mijn fiets had ingeruild. Toch reed ik met deze fiets, zelfde merk, naar huis.
Vanwaar die vreugde na een slaap bij het 'terugvinden' van mijn fiets, geen idee. Misschien omdat het mijn trouwe partner is.
En toch heb ik zelf een groot album rond 'katten'. Vandaag deze geplaatst omdat ik recent nog zag hoe vaak een kat, of noem het een poes, opduikt in een blog, hetzij als achergrond, hetzij in een bewerking. En het schijnt dat katten ook veel liefde kunnen geven. En zo past dit wel in mijn blog.
Ik ken zelfs iemand die al vijftien jaar vecht tegen kanker, en zich kan optrekken aan zijn eigen kat, maar ook aan alle plaatjes die met een kat te maken heeft. Misschien vandaar speciaal voor hem vandaag!
Of voor mijn zus die ook zo ontzettend van katten houdt, en vandaag verjaart!
Op een keer waren alle dieren van het bos in een crisiszitting bijeen, omdat de ekster al een paar dagen spoorloos verdwenen was. Al vaak had de ekster gedreigd: “Ik ga weg en ik kom niet meer terug”, maar altijd was hij weer gewoon teruggekomen. Maar deze keer was het anders, hij was en bleef weg. Aanvankelijk hoopte iedereen nog dat hij misschien de volgende dag terug zou komen. Maar nee hoor: van de ekster was geen spoor te bekennen. De dieren spraken af om samen heel hard te roepen om de ekster, maar er kwam geen geluid als antwoord. Toen besloten ze brieven te schrijven om de ekster te vragen zo snel mogelijk terug te komen. De lucht zag zwart van de brieven, maar de ekster bleef weg.
Niemand had enig idee, hoe ze verder moesten komen in deze moeilijke situatie, tot de mier zei: “Ik stel voor dat we de moed opgeven”. Er ging een zucht van verlichting door de zaal omdat ieder dat een geruststellende gedachte vond.
Toen stond op de achterste rij iemand op die zei: “De moed opgeven? Daar ben ik tegen”.
Op een dag ontdekt Mariah Lyons het levenloze lichaam van haar vader Jonathan. De zeventigjarige archeoloog is in zijn eigen studeerkamer vermoord. Mariahs moeder Kathleen zit, volkomen verward, verstopt in een kast met het moordwapen in haar hand. Jonathan blijkt een paar dagen daarvoor zijn grootste geheim te hebben toevertrouwd aan een familievriend: hij was in het bezit van een waardevol perkament. Mariah gaat op onderzoek uit. Wie wist er nog meer van het geheim van haar vader af?
Spanning, tempo, wat romantiek en een ferme ontknoping! Ook deze keeer weer sterk aanbevolen. Heb deze thriller gelezen de week voor Pasen. Was het toeval? Had Jezus echt een dankbrief achtergelaten aan Jozef van Arimatea?
Een vriendelijke jongeman arriveert in een hotel in een chique Franse badplaats. Hij gaat de biografie schrijven van de grote acteur Fraikin, die al uren ongeduldig in zijn nabijgelegen villa op hem zit te wachten.
Maar Mark Cramer heeft geen haast. Provocerend rustig geniet hij van de warme zon aan het strand, voordat hij 's avonds bij een bezoek aan het casino zijn laatste geld op het spel zet - en een vermogen wint. Verbazingwekkend genoeg toont hij geen emoties, geen vreugde, niets.
Meteen bij de eerste ontmoeting met de acteur verandert zijn afstandelijke houding. De ijdelheid van de acteur, zijn leugens en zijn schaamteloosheid irriteren Cramer mateloos. Ineens voelt hij niet meer een eindeloze verveling, maar woede, haat, en zelfs meer dan dat. Dat brengt hem tot een onverwachte en gruwelijke daad. En verrassend genoeg begrijpt Fraikins aantrekkelijke vriendin bijzonder goed, wat er gaande is...
Jan Costin Wagners verbazingwekkende boek heeft alom bewondering gewekt. De recensenten vroegen zich verbluft af waar deze auteur, die nog maar net dertig is, zijn mensenkennis vandaan haalt, zijn blik voor de 'vrijheid' van emotieloze mensen en voor hun kille, afgrondelijke geest, en zijn gave zich in te leven in de meest doortrapte karakters. De lezer raakt vanaf de eerste zin in de ban van deze lucide en intelligente roman.
Alvorens dit boek naar de bib terug te brengen, wil ik deze titel onder uw aandacht brengen. De roman-literaire thriller is dan ook terect bekroond en winnaar van de Marlowe-prijs voor de beste literaire thriller. Heel ontspannen geschreven en dus met volle teugen genoten bij het lezen. Maar darvoor moeten jullie nu zelf naar e bib; Ja, het is goed eens een auteur als deze te vinden!
VANDAAG PALMZONDAG.
EEN BEDENKING BIJ DEZE DAG: ALS ONZE MOSLIMBROEDERS ZO OPENLIJK GETIUIGEN OVER HUN GELOOF, WAAROM ZOUDEN WIJ HET PÄLMTAKJE VERBERGEN IN ONZE WONING, TOCH HOOP OP NIEUW EN EEUWIG LEVEN?!
Ik kan me nog goed herinneren de verhalen van mijn grootmoeder zaliger;in de zomer tafel en stoelen voor de deur, een potje kaarten met de buren. In de straat had maar één iemand een tv maar iedereen was welkom om schipper naast mathilde te zien, ook al was het beeld met sneeuw. En maandag was het wasdag, en voor die in de kast lag was het alweer vrijdag. En nu kennen we ons buren nog niet bij naam!
“U hebt een mooi beroep”, zei het kind tegen de oude bruggenbouwer. “Het moet zwaar zijn bruggen te bouwen”. “Als men het geleerd heeft, is het niet lastig”, zei de bruggenbouwer,... “bruggen van beton en staal bouwen is gemakkelijk maar andere bruggen, die ik in mijn dromen bouw, die zijn veel moeilijker”. “Welk andere bruggen?” vroeg het kind. De oude bruggenbouwer keek het kind nadenkend aan, hij wist niet of het kind het begrijpen zou. Toen zei hij: “Ik wil een brug bouwen van nu naar de toekomst. Ik wil een brug bouwen van de ene naar de andere mens, van het donker naar het licht, van verdriet naar vreugde. Ik wil een brug bouwen van nu naar de eeuwigheid over al het vergankelijke heen.” Het kind had opmerkelijk geluisterd. Het had niet alles begrepen, maar merkte dat de oude man verdrietig was. Om hem op te vrolijken zei het kind: “Ik geef u mijn brug.” Het kind schilderde voor de bruggenbouwer een kleurrijke regenboog.
‘Ze had ieder van ons kunnen uitkiezen. Maar ze koos mij.’
Tijdens een warme zomernacht in 1815, enkele weken na Napoleons overgave bij Waterloo, is de jonge student Daniel Connor per postkoets op weg naar Parijs. Hij wil in de leer bij de illustere professor Cuvier in de Jardin des Plantes, maar bij aankomst blijken zijn brief van aanbeveling en een kostbaar koraalfossiel te zijn gestolen. Op zoek naar de mysterieuze vrouw die hem beroofde, belandt Daniel in de krochten van Parijs. Hij vindt de vrouw, Lucienne Bernard, en zij introduceert hem in een wereld van nieuwe filosofieën en denkbeelden die zijn eigen ideeën volledig overhoop halen. Wanneer zij elkaar in het Louvre onverwachts opnieuw ontmoeten, bloeit hun liefde op, een liefde die Daniels toekomst op het spel zet… Van Caravaggio in het Louvre naar de goktafels in het Palais Royal en van de achterbuurten van Parijs naar de labyrinten van de stad, De koraaldief is een fascinerend liefdesverhaal dat zich afspeelt in een stad op het keerpunt in zijn geschiedenis.
Weer eens een sfeervolle pageturner met literaire kracht. Een intrigerend liefdesverhaal met filosofische theorieën, in een prachtige historische setting. Heb ik zeeer graag gelezen;pure ontspanning!
In Het laatste offer zullen een vermiste archeoloog, een belangrijke archeologsche ontdekking in Egypte en een geheim dat de wereld versteld zal doen staan Birgits ooit zo beschermde leventje totaal op zijn kop zetten. Zij beleeft met Jef, die ze nog maar net heeft ontmoet, twee heftige nachten, waarna hij spoorloos verdwijnt. Op haar zoektocht naar Jef belandt Birgit in een reeks verwikkelingen waarin ze beiden hun leven niet meer zeker zijn.
De zoektocht leidt onder andere naar de Ark des Verbonds, die al eeuwenlang net zo tot de verbeelding spreekt als de Heilige Graal. Wat is die Ark precies? Wat is zijn functie? Waar is hij gebleven?
Simone van der Vlugt werd bekend als jeugdboekenschrijfster en publiceerde in 2004 haar eerste literaire thriller De reünie, waarvan inmiddels meer dan 150.000 exemplaren zijn verkocht. Het boek werd genomineerd voor de NS Publieksprijs 2005 en werd door Crimezone uitgeroepen tot beste thrillerdebuut van 2004. In 2005 verscheen Schaduwzuster, waarvan inmiddels 125.000 exemplaren zijn verkocht.
Ik was terug in mijn kindertijd: het oude testament, de geschiedenislessen, Mozes en de Ark des Verbonds, maar ook de pyramiden van Egypte, Napoleon en de griekse goden en koningen. Kortom ik heb dit boek in één adem uitgelezen, zelfs gehaast om dit op het blog te gooien! Mens, haast je naar de bibliotheek of naar de boekhandel.
Het doet me ook goed dat mensen boekentips hebben opgepikt en dit dat laten weten.
Het hoeft geen 'week van de verzorging' te zijn of 'week van de vrijwilligers'. Het is onze aller plicht zorg te dragen voor elk-ander, jong of oud, gezond of minder-valide, ouders of kinderen, boers of zussen; misschien nog het meest voor hen die we zo moeilijk de hand schudden, die om een of andere reden aan lager wal zijn geraakt. Het opnemen voor de minsten blijft en is meer dan een menselijke picht en roeping. Ze is geworteld in ons christelijk bestaan.
Nadenken over je vriendschap met je vrienden, kan je helpen om meer inzicht te krijgen in je vriendschap met God. Wie zijn je vrienden? Wat brengt je ertoe te zeggen dat zij je vrienden zijn? Je vertelt ze dingen over jezelf die je niet aan een vreemde zou zeggen. Je weet dat ze de geheimen waarvan je ze deelgenoot hebt gemaakt, niet gaan verder vertellen, die ook niet als een chantagemiddel achter de hand zullen houden.En bij heel diepe vriendschap mag je erop rekenen dat ze je vrienden zullen blijven, zelfs als ze de minder eerbare kanten van je verleden of van je karakter leren kennen. Je vertrouwt er ook op dat ze je door dik en dun trouw zullen blijven, in goede en kwade dagen. En minstens enige van deze karakteristieken van de vriendschap gelden ook voor de verhouding die God met jou verlangt.
Te Dadizele (B) heeft jarenlang de langste en hoogste loopbrug van Europa gestaan. Helaas is ze verdwenen, samen met het attactiepark. Voor duizenden was het dé attrractie bij uitstek. Niets mechanisch aangedreven maar je moest he wel doen, de echte fitness die je niets koste, en je vertoefde nog in de open natuur.
Ik kwan op het idee dit te bloggen toen ik onderstaande bewerkte foto zag. Maar niets zo goed als het origineel!
De hele samenleving moet beseffen dat bejaarden de drager zijn van de wijsheid van ons volk. Vroeg of laat worden wij allen oud. Als wij hen niet goed behandelen, dan hoeven wij niet verwachten dat wij later zelf goed zullen behandeld worden.
Zijn moeder kocht een zak vol spijkers en een nieuwe plank. Ze gaf de plank aan haar zoon met de woorden: ... "Elke keer als je iemand pest, sla je een spijker in deze plank".
14 Dagen later keken ze samen naar de plank, de plank zat vol met spijkers.
"Moet je zien wat een spijkers in deze plank. Probeer nu eens vol te houden om niemand te pesten en elke keer als het je lukt mag je een spijker uit de plank halen".
De zoon schaamde zich voor al deze spijkers, dus hij probeerde aardig te zijn en niemand meer te pesten.
Een aantal weken later waren alle spijkers verdwenen, hij was super trots op zichzelf en liet de plank aan zijn moeder zien….
"Je hebt het goed gedaan" zei zijn moeder, "maar kijk nu eens naar al die gaten in de plank, de plank zal nooit meer hetzelfde zijn. Als je iemand pest, dan laat dat een litteken achter, net als deze gaten. Je kunt nog zo vaak zeggen dat het je spijt, het litteken zal blijven".
Isn’t it amazing how we take them for granted, those little black marks on paper! Twenty-six different shapes known as letters, arranged in endless combinations known as words. Lifeless, until someone’s eye falls on them...
But then a miracle happens. Along the optic nerve, almost at the speed of light, these tiny symbols are flashed to the brain where they are instantly decoded into ideas, images, concepts, meanings.
The owner of the eye is changed, too. The little black ma...rks can make him love or hate, laugh or cry, fight or run away. And what do we call this incredible chain of events?
Reeds een tijd terug dat ik jullie een goed boek heb aanbevolen, maar deze keer doe ik het van harte.
'De thrillers van Preston & Child steken met kop en schouders uit boven die van hun concurrenten.' Publishers Weekly In Het verdwenen eiland krijgt Gideon Crew een onmogelijke opdracht: een pagina stelen uit het Book of Kells, een zwaar beveiligd, geïllumineerd manuscript van onschatbare waarde. Onder de kostbare versieringen blijkt een oude zeekaart schuil te gaan die dateert uit de tijd van de oude Grieken. De kaart wijst de weg naar de vindplaats van een mysterieus 'remedium', materie die de wereld kan veranderen, en die misschien Gideons leven kan redden. Samen met zijn partner Amy volgt Gideon een raadselachtig spoor naar een onbekend eiland in de Caribische Zee. Daar vinden ze het bewijs dat de Griekse koning Odysseus tijdens zijn omzwervingen de Nieuwe Wereld al had bereikt. Het besef dat ze in de voetsporen treden van de Odyssee is verbijsterend, maar wordt gevolgd door een nog grotere ontdekking voor de mensheid - die echter eerst Gideon en Amy een wisse dood in zal jagen... 'Beeldend geschreven, spectaculaire actie.' - VN Detective & Thrillergids over Gideons wraak Douglas Preston & Lincoln Child zijn al jaren een succesvol schrijversduo en hun thrillers verschijnen in achttien landen.
Wat me het meest verbaast bij de westerse mens, is dat hij zijn gezondheid opoffert om veel geld te verdienen en vervolgens dat geld weer uitgeeft om zijn gezondheid terug te krjgen.
Door altijd maar met de toekomst bezig te zijn, beleeft hij het heden niet. Hij leeft dus noch in het heden, noch in de toekomst.
Hij leeft alsof hij nooit zal moeten sterven en sterft alsof hij nooit geleefd had.
Dit is jammer genoeg geen indruk van het moment, maar iets dat zich hoe langer hoe meer manifesteert in onze maatschappij. Niets is zo kwetsend dan dat er met gevoelens wordt gespeeld. Want het gaat om VERTROUWEN. Heel zeker speelt het Internet daar ook een rol in, vooral in de anonieme wereld van chat, dagboeken, datingsites. Ja, laten we laatste een kat een kat noemen. Er blijft enkel een slachtoffer over die zich met moeite of helemaal niet kan verweren. Raken we hier niet dicht bij het pesten?
Fijn dat je er bent … is meer dan iemand tegenkomen of bij elkaar zijn. Je ontmoet niet zoveel mensen.... Ontmoeten heeft iets van verwondering en herkenning. De ander is antwoord of vraag op iets in jou.
Een echte ontmoeting raakt je, ze vraagt openheid van jou, niet dat je alles moet zeggen tegen de ander, maar wel dat die ander jou iets mag zeggen of vragen.
Ontmoeten is de ander binnenlaten in het huis van jezelf, met het risico dat hij of zij ontdekt dat niet alles echt is in je huis, dat je je soms anders voordoet, dat je kwetsbaar bent en soms anderen gewoon napraat.
Iemand ontmoeten is iemand binnenlaten in de binnenste cirkel van je leven. Hij zal vragen naar je ervaringen, gewoontes, gevoelens en opvattingen.
Pas als je de ander zo diep laat binnendringen, kun je van ontmoeting spreken. Een echte ontmoeting laat sporen na.
Al denk ik ook tot middernacht, Ik weet het in mijn klein gedacht', Niet goed bijeen te rapen. Waarom u in zo'n grote kerk blijft wonen, Waar toch, zerk aan zerk, die dode mensen slapen. En vindt U datt niet heel erg droef, Om 's avonds naar dat vreemd gezoef, Van boze wind te horen? In zulk een groot leeg huis, Alleen, met al die heiligen van steen, en met die hoge toren... Waarrond die wilde wind maar wait, waarop die hoge haan maar kraait, De schrik zou mij bevangen. Want 's avonds als ik naar mijn bedje moet, En moeder het lampje lager doet, Laat ik de lip al hangen. Uw kleine lichtje doet altijd zo treurig, Of het tranen schreit! En is dat niet een kruisje, Dat 's morgens vroeg en 's avonds laat, Maar eens het deurtje open gaat van uw verlaten kluisje? Mij hoofdje is zeker nog te dom, mijn hartje veel te simpel om dat alles wijs te heten, Maar later als ik groot zal zijn, Of LATER ALS IK DOOD ZAL ZIJN DAN ZAL IK ALLES WETEN.
Sinds deze morgen kon ik plots niet meer op pc. Ik kreeg plots een wit beeldscherm te zien. Pas nu gedeeltelijk hersteld. Ik kan julle mails dan ook niet beantwoorden, jullie blogs niet bezoeken of danken voor jullie bezoeken.
Ik hoop dat dit euvel verholpen is. Ik dacht meteen aan een hacker tijdens een chatsessie.
Dus wie niets van me hoorde, dit is de enige reden, een spijtige dan nog.
Zalig zij, die om zichzelf kunnen lachen; zij vermaken zichzelf. Zalig zij, die zichzelf niet altijd serieus nemen; zij zullen wijs zijn. Zalig zij, die zich niet achter een masker hoeven te verbergen: zij worden door hun medemensen zeer gewaardeerd.... Zalig zij, die een muis van een olifant kunnen onderscheiden: zij zullen in het leven veel bereiken. Zalig zij, die kleine dingen serieus nemen en grote problemen positief benaderen: zij zullen voor gepieker gespaard blijven. Zalig zij, die in ieder mens een beeld van God zien: zij zijn mensen met wie men graag te maken heeft.
Sinds kort duiken in onze tuin weer roodborstjes op, dat was jaren geleden dat ik deze nog heb gezien. Blijkbaar hangt er aan hun rode borst trouwens een religieus volksverhaal: In de volksverhalen heeft hij zijn rode vlek gekregen van de stervende Christus. Toen deze laatste aan het kruis hing werd zijn pijn nog verhoogd door een venijnige doorn in zijn doornenkroon. Niet dat de andere stekels niet pijnlijk waren, maar deze stak net naast zijn oog. Het roodborstje, nieuwsgie...rig als altijd, zat op het kruis en had het opgemerkt.
Met zijnsterk snaveltje brak het de stekel af en trok hem heel voorzichtig uit de wonde. Daarbij viel er een druppel bloed op zijn borst en werden zijn pluimpjes rood gekleurd. Jezus zag dit en sprak: "Aan deze druppel bloed zal men voortaan herkennen dat jij mijn lijden hebt verzacht." Vanaf dat ogenblik had het vogeltje een rode borst en werd het roodborstje genoemd.
WIE GAAT ER MEE NAAR KEVELAER ? Een driedaagse 4 sterrenreis…
Met de “Vrienden van Lourdes” naar MARIA / KEVELAER.en de PASSIESPELEN... Op 27-28-29 JUNI 2015
Op vraag van onze deelnemers in 2007? 2008 en 2010 organiseren wij weer een bedevaartreis naar het mooie Kevelaer in Duitsland, dicht bij de Nederlandse grens.
Dit bezoek aan Kevelaer combineren wij met de 5jaarlijkse Passiespelen in Tevelen ( Ned.) 35 km vandaan. Dit evenement , opgericht in 1931, is uitgegroeid tot een openluchtspel met internationale allure. Het vindt plaats in een voormalige kloostertuin met 3400 overdekte zitplaatsen voor 25 vertoningen waaraan meer dan 400 medewerkers deelnemen.
Tijdens onze 300 km heenreis, houden wij een sanitaire en hongerstillende halte in het bedevaartsoord Meersel-Dreef met zijn mooi Mariapark en Lourdegrot, bekend als het Lourdes van de Noorderkempen.
Kort na de middag betrekken wij onze kamer in het luxe Parkhotel Kevelaer. Wij nemen een koffiepauze en maken kennis onder begeleiding van een stadsgids met het kunstvolle centrum en heiligdom. KEVELAER in Duitsland, dicht bij de Nederlandse grens, is, na Lourdes en Fatima, het derde grootste Mariaal Bedevaartsoord van West Europa. Het Heiligdom met zijn kunstvol patrimonium waaronder de Genadekapel, de Kaarsenkapel, de Maria basiliek, de Biechtkapel en Sacramentskapel en de Orthodoxe St.-Jozefskapel met het Forum voor ontvangst van grote groepen ligt centraal in het commercieel en toeristisch centrum van Kevelaer. Het stadje getuigt ook van een kunstencentrum met zijn brandglasmakerij, koper- en bronsgieterij en orgelbouwerij terwijl in de omgeving de landerijen één bloemenkwekerij vormen. Na het avondmaal nemen wij deel aan de zaterdagse Kaarsjesprocessie.
Op zondag hebben wij te 10 u. de plechtige Hoogmis in de kleurrijke neogothische Maria basiliek. Deze eucharistieviering is een sfeervolle gezongen belevenis op de tonen van een machtig en vermaard orgel.
Op maandagmorgen hebben wij onze eigen misviering in de kaarsenkapel met zijn 150 bedevaartkaarsen. Nadien blijft er nog tijd over voor een terrasje, een samenzijn in groep of individuele verpozing.
Voor ons oponthoud in Kevelaer logeren wij twee nachten met volpension in een driesterrenhotel dichtbij het Heiligdom..Onze groep wordt geestelijk begeleid door E.H. Jan Coghe De reis kost 250 euro , inbegrepen ticket Passiespelen (30 €) en een opleg singelkamer 30 € .
Zie onze website voor fotoalbum, verdere informatie en webcam van Kevelaer op www.lourdesvrienden.be Inschrijving bij “Vrienden van Lourdes” Rumbeekse stwg 285 – 8800 Roeselare –voor 1 april. Tel/Fax 051/20.43.81 – E-post:vriendenvanlourdes.roeselare@gmail.com
Als ziekte en dood op onze weg komen, als het leven ons tegenzit en pijn doet, dan wordt de vraag naar het waarom ook voor ons levensgroot. Er is geen daarom. Soms zien we geen uitweg, geen toekomst. Duisternis alom!
Biddend ontdekt Job, dat God hem nabij blijft. Hij is een solidaire God, Een die een hand reikt. Hij is een God die zijn mensen op handen blijft dragen door alle ziekte en pijn heen, zelfs over de grens van de dood. Deze “Jobstijding” mag ons sterken op onze weg door het leven. Al laat iedereen ons vallen: God reikt ons een hand ten leven. Hij blijft staan achter zijn mensen.
De oorspronkelijke betekenis van de Griekse woorden voor "geloof" en "geloven" zijn "vertrouwen". Het is dus logisch dat je iemand pas gelooft als die ander aantoonbaar te vertrrouwen is.
Het woord "vertrouwen" is zoals julle weten een rode draad doorheen mijn blog.
Dat geloven zonder gezien te hebben is dan wel voor ons, christenen, een vanzelfsprekendheid. Wij vertrouwen ons toe aan God en aan zijn Moeder Maria.
Zo ook heb ik samen met familie vandaag een dierbare tante toevertrouwd aan de Heer van alle leven.
1945. Benjamin Gotlieb is luitenant in het Amerikaanse leger. Hij neemt deel aan de bevrijding van München en Dachau. Tijdens de belegering vindt hij eerder toevallig een geheime kluis.
Meer dan zestig jaar later wordt Jacob Kaufmann in de kelder van zijn Brusselse appartement vermoord. Hij was de zoon van een joods meisje dat tijdens de Tweede Wereldoorlog in een Duits bordeel moest werken. Hij heeft geen familie en weinig vrienden.
Stijn Goris en zijn team staan voor een raadsel. Kaufmann blijkt meerdere levens geleid te hebben maar echte vijanden had hij niet. Waarom moest Kaufmann sterven? Welke taak had hij in het joods archief?
Lees dit boek en je zult echte tranen wenen, niet omwiie van wreedheden, maar van puur geluk en ontroering!
Sterk als de dood is de liefde, beklemmend als het dodenrijk de hartstocht. De liefde is een vlammend vuur, een laaiende vlam. Zeeën kunnen haar niet doven, rivieren spoelen haar niet weg. Zou een man met al zijn rijkdom liefde willen kopen, dan werd hij smadelijk veracht.
Op een plein op de zuidelijkste van de zeven heuvels van Rome, de Aventijn, ligt Villa Malta. Een van de sleutelgaten van de villa biedt een spectaculair uitzicht op de koepel van de St. Pieter. De zevenjarige Alessio Bramante kijkt elke dag op weg naar school even door het sleutelgat. Maar op een dag verdwijnt hij spoorloos in de catacomben onder de villa, te midden van de resten van een Mithraïsche tempel. Hoofdverdachte is de vader van de jongen, Giorgio Bramante, een charismatische hoogleraar archeologie. En zes van zijn studenten hebben Alessio tijdens een drinkgelag betrokken bij een bizar ritueel ter ere van de god Mithras. Uiteindelijk pakt de politie Giorgio Bramante op voor de moord op zijn zoon.
Veertien jaar later duikt in een relikwieënkastje in een klein museum langs de Tiber op onverklaarbare wijze een T-shirt op van Alessio waarop verse bloedvlekken verschijnen. Na een jarenlange gevangenisstraf is Bramante inmiddels vrijgekomen, en een voor een sterven alle betrokkenen bij de verdwijning van zijn zoon. Inspecteur Costa en zijn team raken verstrikt in het duistere web rondom de mysterieuze verdwijning van Alessio en de riten rond de zeven sacramenten van Mithras.
Van vorig boek heb ik jullie gezegd dat dit het beste was van deze auteur. Bij het lezen van dt boek moet ik mijn mening herzien, want het is nog beter!
Weinigen van ons hadden nog nooit ‘een gebroken hart’: er is zoveel leed, zoveel onmacht en onvermogen, zoveel ziekte, zoveel wat ons kleinmoedig maakt … Wij zijn belaagde stervelingen, we hebben een redder nodig, iemand die ons uit onze broosheid en vergankelijkheid redt; die ons, midden in wat tegengaat, sterkt en helpt, geneest en nieuwe perspectieven biedt: iemand als Jezus. Dat de Heer ons zijn Zoon zendt als onze Redder, stemt ons tot erkentelijkheid en grote dankbaarheid.
Bloggen moet een plezier, een hobby zijn en blijven en zeker geen plaats om de medeblogger een mes in de rug te planten. Zeker niet na wat we meemaakte in Parijs en wat we elkaar toewensten bij de jaarswisseling.
Geen haat, dus ook niet op SeniorenNet. Nergens en nooit!
Het kan niet dat door een bezoekje min of meer er dingen gebeuren die een ander diep treffen.
Naast wensen voor een goede gezondheid, las ik op een kaart van mensen die me zeer dierbaar zijn volgende woorden die me sterk geraakt hebben. Daarom deel ik ze en wens jullie hetzelfde toe:
... En we lopen weeral in de mallemolen van het leven, ondanks goede voornemens. Er lijkt ook nu geen ruimte te zijn in de hectische cyclus van werk en verplichtingen. We moeten om te beginnen al op kooppjesjacht; dus geen tijd voor ontspanning, tijd voor mensen om wie je echt geeft. Heb je dat trouwens wél gedaan bij de jaarwisseling?
Tja, en zo schuiven de seizoenen alweer door, van winter naar herfst, van herfst naar winter, en is er weer een jaar voorbij, voorgoed verloren, achtervolgd door schimmen van al die onuitgesproken wensen, niet gemaakte voornemens, al die beloften die je weer niet zal kunnen houden.
De Britse academicus Malise Gabriel valt uit zijn Romeins appartement en overlijdt. Inspecteur Nic Costa komt er al snel achter dat er meer schuilgaat achter het ongeluk dan op het eerste oog lijkt. Zijn interesse wordt helemaal gewekt op het moment dat een familiegeheim, stammend uit de 16de eeuw, de sleutel tot de oplossing lijkt te zijn. Costa raakt verwikkeld in een web van bedrog, corruptie en verraad.
Dit boek is nog veel beter dan de vorige van deze auteur, ook al telt het 430 pagina's! Maar wat meer is, het brengt je doorheen alle plaatsen, bekend of niet, binnen en buiten Rome. Het is een gelegenheid te Googelen naar deze plaatsen die minder bekend zijn en ook zijdelings wat geschiedenis op te steken van personages zoals Beatrice. Ook daarven kan je mooie foto's vinden. Dit boek is heus meer dan een zeer goede thriller!
Op een week tijd twee schepen vol vluchtelingen maar zonder bemanning stuurloos op de Adriatische Zee. Vandaag "maar" 450 vluchtelingen aan boord van een schip dat gebouwd is ooit om vee te vervoeren. Vergeten sommigen die enkel op gewin uit zijn dat vluchtelingen mensen zijn, met een menselijk gelaat dat een immens ethisch appel uitstuurt? Terloops werd in het ochtendnieuws vermeld dat de rijkentaks in Frankrijk stilletjes is afgevoerd. Nihil novi... Ook in 2015 haalt de economische wetmatigheid het op de ethische menselijkheid.
Op zoek naar een reispartner voor India jaren terug, kwam ik een man tegen die toen een vijftal jaar jonger was. We zochten gezamenlijk nog een paar andere mensen op in het Vlaamse land.
De uitkomst was dat ik wél naar India ging, maar hij toen thuis bleef daar hij op onze zoektocht een meisje had leren kennen. Of hoe het leven zijn wendingen kan hebben.
We hielden wel verder contact. Ondertussen trouwde hij. Ik kwam er over de vloer bij zijn moeder. Toen ik op een gegeven moment vejaarde had ik het zotte idee eens niet enkel mijn familie, maar ook met vrienden op restaurant te gaan. En zo was hij natuurlijk ook uitgenodigd, ondertussen met zijn vrouw die op zelfde dag als ik verjaarde.
Jan, want zo heet hij, kwam af en toe op bezoek en wist me nog te verrassen met een handgeschreven kaart of brief... tot plots alle contact verdwenen was.
Af en toe dook hij op in mijn achterhoofd, mij afvragend of hij soms naar het buitenland was. Toen ik recent wensen aan het schrijven was, zag ik zijn adres in het adressenbestand. Ik weet niet wat er toen in mij omging, maat ik tikte zijn naam in Google in. Tot mijn grote verbazing zag ik dat hij nog steeds op zelfde adres woonde met zelfs zelfde telefoonnummer.
Ik wist niet wat ik zag. Ik weet dat ik er nooit heb overgekeken, en toch. Ik nam de telefoon, ik kon maar een neen krijgen, maar ik herkende meteen de stem van Jan. Hoorde ik daar trilling in zijn stem? Ik gaf gauw mijn mailladres door alsook mijn gsmnummer. Het verbaasde me dat hij zegde mijn blog nog te volgen.
Toen ik zegde dat we elkaar gauw moesten zien, zegde hij dat het moeilijk zou zijn. Meer nog, dat hij misschien een berichtje zou sturen of een brief sturen. En dan kwam de aap uit de mouw. Toen hij op één van hun reizen een kaartje aan me aan het schrijven was, zegde zijn vrouw dat hij moest kiezen tussen haar of ik....
Ik kreeg inderdaad een kaartje met nieuwjaarswensen en een boterbriefje er tussen, 'van een vriend' ..
"Ga eerlijk zijn, ik zie al iedere dag mensen op mijn werk, 6 op 7 dagen en heb zelf maar enkele uren in een dag om mijn eigen dingen te doen tijdens de week. Ik zou trouwens niet weten over wat bij te praten.".
Dit was het laatse smsje dat ik kreeg nadat ik de persoon in kwestie mijn nieuwjaarswensen had gestuurd. Ik kreeg wederwensen en hij vertelde dat hij in de streek was komen wonen, waarop ik hem antwoordde dat het begin van het jaar misschien een goede gelegenheid was om bij te praten.
Ik wist niet wat ik las. Dit is dus reeds een kennis minder om het jaar in te gaan!
Misschien moest ik toch nog volgende geantwoord hebben:
Verander van een egoïst... in een bewogen mens. Vandaag!
Moge je volgend jaar een beetje gelijken op de figuren uit de kerststal:
een beetje op Maria, ingaand op Gods aanbod om lief te hebben, steeds dienstbaar aan anderen...
een beetje op Jozef, dat je iets mag hebben van de bescheidenheid en de trouw waarmee hij zijn verantwoordelijkheid heeft gedragen...
een beetje op de engelen, boodschappers van goed nieuws, van vrede, vreugde en geluk... een beetje op de herders, die hun schapen leiden en beschermen...
een beetje op de ezel, één en al oor, luisterbereid en veel verdragend; moge je ook iets hebben van zijn koppige trouw om door te zetten op de goede weg...
een beetje op de os, het dier dat trekt, want trekkers zijn er nodig, voortrekkers en spoortrekkers...
en veel, heel veel op het kind, dat ook in jou iets mag doorstralen van het echte leven en dat jouw liefde onweerstaanbaar wordt, iedereen verwarmend.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
De officiële liturgie spreekt van Maria Geboorte, maar kortweg mag het ook de verjaardag van Maria worden genoemd. Dat is het feest dat deze week (donderdag 8 september) op de liturgische kalender staat. De geboortedag van Maria wordt sinds de zesde eeuw gevierd.
