Je bent een dynamische, plichtsbewuste, loyale werknemer voor wie geen vraag te veel is. Je bent perfectionist en daardoor doe je zelf dingen buiten jouw takenpakket, belangeloos, enkel omwille van de goede orde en het goed functioneren. Kortom je bent getrouwd met jouw werk. Je wordt gewaardeerd in die mate zelfs dat je op zelfde moment voor meerdere directieleden mag werken.
Op een bepaald moment spreken collegae je aan dat je zo gehaast bent en ze raden je zelfs aan het wat rustiger aan te doen, of in elk geval eens contact op te nemen met een huisarts. Je gaat erop in en voor je het weet zit je in de wachtkamer van een specialist. De diagnose klinkt dat je al langer niet meer echt goed functioneert en je wordt aangeraden een tijd ziekteverlof op te nemen. Je weet niet wat je hoort.
Na een 'herstelperiode', al besef je nog altijd niet van wat je echt moet herstellen, krijg je plots een aangetekend schrijven. Juist op het moment dat je zo graag terug aan het werk wil, ligt de ontslagbrief in je brievenbus. Men heeft je niet eens gesproken. Wat men niet durfde persoonlijk in handen te geven vond je achteraf ook in de brievenbus.
Het overkomt helaas meer mensen. Dan zegt die goede dokter: Probeer vanaf nu te GENIETEN, je hebt meer dan je deel gedaan. Maar wat is genieten dan?
Op de duur wordt de rationele kant van het ontslag verwerkt, maar emotioneel draag je de littekens een leven lang mee. Je hebt niet eens afscheid kunnen nemen van je werkplek en je collegae. Als je hen tegenkomt weten ze niet hoe ze je moeten aanspreken, want ook zij weten niet het hoe en waarom. Enkel pijnlijk soms hoe goed bedoelde vragen dan komen als: 'Wat doe je nu'? En zo wordt weer een wonde geopend ....
|