Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Dank je wel, God, voor mensen die mijn leven tot hier toe mogelijk hebben gemaakt, mensen als mijn ouders, die me hebben gedragen, gevoed, die me naar het leven hebben geleid. Dank je, God, voor de bronnen van mijn bestaan, voor alle verhalen die mijn geschiedenis hebben gedragen. Dank je voor alle steun en inspiratie die mijn leven zinvol hebben gemaakt. Dank je voor elke dag die de moeite van het leven waard is. Dank je, God, dat Je mij geleid hebt tot hiertoe, dat ik leef!
Elke en Ander waren onbekenden voor el-kaar, misschien ook wel voor jou, tot op een dag Elke en Ander wilden genieten van de gezonde decemberlucht en de winternatuur.
Elke rustte even uit tegen een grote reuzenbeuk. Ander kwam daar net langs en wist eerst niet goed wie hij nu mooist moest vinden Elke of de kale reuzenbeuk. Maar een beuk heeft geen ogen die je warm aankijken en alleen maar een hart, dat in zijn huid werd gekerfd, met nog een pijl erdoor.
Daarom werd het Elke. Want schoon was ze en warm en gezellig en haar hartje trilde van goedheid. Samen zijn ze verder gewandeld steeds maar verder tot het grote feest waarop Elke en Ander Elkander werd; hun weg tot elkander groeide tot een weg naar élk-ander.
We hadden geboekt voor een gastronomisch weekend ergens in de Ardennen, en het smaakt nu nog na, maar blijkbaar niet voor een ander koppel dat ook van de partij was. Ik hoor de man het woord 'anniversaire' uitspreken tegen de ober. Wij kijken naar elkaar en zeggen stilletjes: We worden nog getuige van een verjaardagsfeest. Bij het tafelen merkt mijn vriend op dat er geen woord gewisseld wordt door het koppel, mijn vriend zat nl. met zijn gezicht naar hen gericht. Af en toe heb ik me stiekem omgedraaid, en inderdaad, men at en dronk in stilte verder. Tot drie maal toe heeft de dame het salon verlaten om naar buiten te gaan, de gsm in de aanslag, en niet voor even. Natuurlijk ging onze aandacht niet voortdurend naar dat paar, want het eten was te lekker, tot ... Ja, de ober vanuit de keuken binnenkwam met een speciaal gebak met een brandende toorts erop, "Anniversaire", weet je nog, of de verjaardag voor zijn vrouw. Mijn vriend wou zelfs een lied inzetten, maar beiden voelden aan dat we dat beter niet konden doen. Mijn vriend die dus alles zag, wist me te vertellen dat ze elkaar niet eens hebben gekust of wat dan ook. In stilte hebben ze het dessert verorberd en zijn dan vertrokken. Was dit het laatste avondmaal? Wilde de man iets goed maken? Is de relatie uitgeblust, of blijven ze in eenzaamheid toch maar samen. Ik weet het niet en hoef het ook niet te weten. Als ik dit relaas neerschrijf denk ik wel aan medebloggers die zo hun levensweg verder gaan ... samen in eenzaamheid...
Een klein wormpje in een noot voelde zich door God bemind en zong zo vrolijk als het kon: "Ik woon in het hartje van de hele, grote wereld en die is helemaal van mij!"
Rome, 51 na Chr. Vespasianus keert terug naar Rome met de grootste vijand van het rijk. Na acht jaar weerstand te hebben geboden, is de Britse strijder Caratacus gevangen genomen. Maar zelfs deze overwinning van Vespasianus is niet voldoende om de net aangewezen consul, en zijn eigen aartsvijand, uit de Romeinse politiek te weren: Agrippina, de vrouw van keizer Claudius verleent Caratacus gratie.
Claudius is een dronken gek en Narcissus en Pallas, zijn vrijmannen, strijden om hem op de troon te houden. Tegelijkertijd besluiten ze Vespasianus naar het oosten te sturen om in Armenië de belangen van Rome te verdedigen. Maar er staat meer op het spel dan een bevriend koninkrijk. Er gaan geruchten dat Agrippina betrokken is bij een complot om het Oosten te destabiliseren, en Vespasianus moet een manier zien te vinden om twee meesters te dienen: Narcissus is erop gebrand Agrippina omver te werpen, terwijl Pallas haar wil beschermen.
Ondertussen wordt het in het oosten almaar onrustiger. Er is een nieuwe Joodse cultus die aan populariteit wint en waarvan de aanhangers weigeren om trouw aan de keizer te zweren. Maar als hij in Armenië komt, wordt Vespasianus gevangen genomen. Ingesloten in de oudste stad op aarde, hoe kan hij er ooit uit ontsnappen? En is een Rome dat door een vrouw wordt geregeerd die hem haat veiliger dan een gevangeniscel?
Een man en een vrouw gaan langs de wegen, de lucht is koud, de wind zit tegen. Geen Dickens-sfeer, geen welbehagen en af en toe hoor je haar vragen met zachte stem: 'Is het nog ver naar Bethlehem?' 'Ja, het is nog ver naar Bethlehem.'
Opnieuw een jaar van vluchtelingen die schamel langs de wegen gingen. Opnieuw een jaar van oorlogsrampen van hongersnoden en van kampen en requiem. 'Is het nog ver naar Bethlehem?' 'Ja, het is nog ver naar Bethlehem.'
Van de verloren Hof van Eden naar de onmogelijke vrede. Zo trekt de mens over de wegen met haar en hem. 'Is het nog ver naar Bethlehem?' 'Ja, ja het is nog heel ver naar Bethlehem.'
Tijd en activiteit zijn onbelangrijk, alleen het bij elkaar zijn telt. Het is genieten van elkaars aanwezigheid. Spreken en zwijgen onderstrepen dat belangeloze gebeuren. Vriendschap is elkaars kwetsbaarheid kennen en er de nodige zorg aan besteden.
Vriendschap is omzien naar elkaar. Het is me om de ander te doen, om haar of zijn geluk, om de weg die zij of hij moet vinden. Daarbij is niets me teveel omdat die ander nooit van me profiteren zal. Wie probeert te profiteren maakt de vriendschap kapot omdat daarbij degene die me in haar hart heeft gesloten, tot een instrument voor eigen voordeel wordt.
Vriendschap is - van beide kanten - belangeloos en drijft op de waardering die je geheel gratis voor elkaar opbrengt. Waarom mensen vrienden worden van elkaar is uiteindelijk niet uit te leggen.
Eigenlijk is er steeds maar één reden: Omdat de ander is wie hij of zij is en ik ben wie ik ben, daarom zijn we vrienden van elkaar.
Heer God, bewaar ons wanneer uw Naam verbleekt door onze twijfels, en wanhoop ons verblindt; bewaar ons als de nacht ons verstomt en angst aanjaagt; bewaar uw schepping voor het duistere dreigen van een blijvende nacht; bewaar ons voor elkaar, voor onze vrienden, voor hen die van ons houden, voor hen met wie wij het leven delen; bewaar ons in alle dagen en nachten, tot in uw eeuwigheid.
Uit onszelf doen we dat niet. Wij hebben andere zorgen Ons verlangen is veel te kort om U in het zicht te krijgen; en aan geduld hebben we ook geen overschot.
God, Gij hebt het ons ook geleerd. Gij hebt ons een moeder gegeven. Als de avond tijd van luisteren baart zal zij ons vertellen dat wij uit wachten zijn geboren. Zij keek maanden naar ons uit en zo geraakte zij op ons nooit meer uitgekeken
en als die moeder ook nog Maria heet zal zij een andere avond verder vertellen hoe ze zich voelde koningsdochter uit een vervallen tak, kind van een volk zonder vleugels en wat haar overkwam hoe ze een stem hoorde, en schrok van dat woord en begon te bidden Kom Heer, kom Kom Kindje, kom.
Wat gebeurt er op de wereld met al die oorlogen? Het is niet te begrijpen; we wonen op een ei, zo dun is de aardkorst. Een eischaal die elk moment kan barsten en ons elk moment kan verbranden en opslokken, want binnen in de aarde zit een vuurbol die bij het minste kan ontploffen. Iedereen denkt de baas van de wereld te moeten zijn. Dreigen en dreigen en nog eens dreigen, terwijl we op een tijdbom leven dag in dag uit. ... Een bedenking,meegekregen van een medeblogger, na de verkiezing van Trump, die het behoud van de natuur en het klimaat maar niets vindt.
Sinds begin december, en soms vroeger, lees ik op meerdere blogs het woord 'prettige feesten'. Ik kan me daar echt aan storen. En ja, zoek maar eens wenskaarten met de tekst ZALIG KERSTFEEST.
Misschien kijkt men nu even weg, maar zoals ik al eerder weergaf in gastenboeken: WEG met die 'prettige' feesten, hou het bij de kern en schrijf 'ZALIG'! Wat is daar trouwens 'prettig' aan, het woord alleen al?!!! Al eens stilgestaan bij dat woord?
Bij het paasfeest lees ik iets gelijkaardigs. 'Vrolijk', een trweede maal wordt ZALIG afgezwakt tot een nietszeggende inhoudloos woord, onze christelijke waarden tenietgedaan.
Lutje is mijn zus. Ze had een diep verstandelijke beperking. Ze kon niet veel, eigenlijk kon ze niets. En daardoor alles. Ze leerde me dat ik niets speciaals moest doen, dat ik er gewoon mocht zijn. En dat dat genoeg is. Op die manier leerde ze me alles over het leven en God.
slotwoord tijdens je bisschopswijding Lode Aerts bisdom Brugge.
Kunnen we het aan om waar het normaal niet normaal is toch gewoon te doen? De tegenstelling tussen wilde dieren en gecivilizeerde mensen overhoop halen door hen te laten samenleven. Dat is een nieuwe schepping. Dat is onze roeping. Waar de tegenstelling niet vanzelfsprekend is, die toch wat "vangodsprekend" maken.
Opa? Vierden jullie vroeger ook Sint en Piet? - Ja jongen, alleen waren het toen Sint en Zwarte Piet. Piet was zwart? - Tot 2016 wel. Toen mocht het niet meer en werd hij wit. Waarom? - Een groepje mensen vond het discriminatie en racisme, zo'n zwarte Piet. Maar Piet is toch heel slim en vrolijk, speelt met kinderen en deelt cadeautjes uit? Hij is toch geen rotzak? - Nee, maar die mensen vonden dat Piet een slaaf was. Een slaaf? Van Sinterklaas? Deed die dan lelijk tegen Piet? Gaf hij Piet straf, of sloeg hij hem? - Nee, dat niet. Ze zongen samen en deelden samen snoep uit. Dus Sint en Piet waren goede vrienden. - Ja, net zoals Sint en Piet nu. Maar nu is Piet niet meer zwart. - Nee, want dat mag niet. Opa? - Ja? Er zitten vier kinderen in mijn klas, die zijn zwart. - Oh ja? Ja. En hun pappa's willen nu gaan klagen bij de VN. - Waarom dan, jongen? Omdat ze het discriminatie en racisme vinden dat al die lieve, gulle Pieten blank zijn. Alsof zwarte mensen niet goed genoeg zijn om Piet te worden. Ze vinden dat er ook zwarte Pieten moeten komen.
St. Nicolaas is op latere leeftijd gevlucht naar Spanje, oorspronkelijk is hij een bisschop van Turkse origine en nationaliteit! Uit een Turkse havenplaats van destijds aanzienlijk belang. Hier is hij internationaal beroemd geworden omdat hij destijds zeer onorthodox (zwarte, Afrikaanse) kindslaven bevrijdde van de slavenschepen die de haven aandiende en ze als knecht in dienst nam.
De betaalde baan "knecht" gaf deze kindslaven een onafhankelijke, zelfstandige status.
Het is hierdoor dat St. Nicolaas als kindervriend door het leven gaat en zijn zwarte knechten zijn oorspronkelijk bedoeld als symbool TEGEN slavernij en onderdrukking. Een beter symbool tegen racisme dan Sinterklaas is er dus eigenlijk niet.
De anders zo rustige woonplaats van Clara Benning wordt opgeschrikt door een slangenplaag. Als dierenarts is zij de aangewezen persoon om de huizen van de dieren te ontdoen en het mysterie van de plaag op te lossen. Als Clara 's nachts in haar huis wordt aangevallen door een man wiens handen slijmerig aanvoelen, denkt ze hem te herkennen als een oude dorpsbewoner. Maar die man was toch dood? Bij een bezoek aan zijn vervallen en leegstaande familiehuis lijkt het alsof er nog iemand woont. Dan komt ze erachter dat de gebeurtenissen in het dorp te maken moeten hebben met een vreselijke gebeurtenis van vijftig jaar geleden…
Het onderwerp dat Sharon Bolton in Bezwering gekozen heeft is origineel. Want slangen komen in thrillers niet veel voor. Dit, gecombineerd met het mysterieuze en bijgelovige beeld dat van het platteland van Engeland bestaat, maakt dat het boek intrigeert.
SLANGEN SYMBOLIEK GELOOF EN SEKTEN, EENS ZONDER REVOLVERGEWELD ZORGDE ERVOOR DAT IK BLEEF LEZEN, OOK AL VIEL HET DUISTER IN EN WAS DE KOFFIE AL LANG KOUD. EEN KADOTIP!
"Steun de daklozen", lees ik langs de weg. Het is een grote kledingzaak, een soort supermarkt voor de net geklede dame en heer. Ik zit achter het autostuur bij het rode licht en lees de metershoge reclame. "Steun de daklozen, lever je oude kleding in en ontvang vijftien procent korting op de nieuwe." Het licht slaat weer op groen, maar ik loop ondertussen rood aan. Het wordt weer Klaas en Kerstmis, tijd om de daklozen te steunen... Nee! Tijd om via hun miserie de dakhébbenden nog rijker te maken. Achter mij beveelt een nijdige claxon mij op te hoepelen. Geen denktijd toegestaan!
uit: Karel Staes, 'Niet om uit te spreken', Welzijnszorg 2006, blz. 29
Vader, heel oprecht en gemeend: bedankt! Voor dat wondere geschenk van de liefde. Zij maakt het leven de moeite waard, doet mensen leven. Alleen de liefde maakt mogelijk de eigen kleinheid te aanvaarden en te groeien in harmonie. De liefde is de bron die mensen in verbondenheid doet leven, ook over de grenzen van de dood heen.
... Over de grenzen van de dood heen ... Vandaag zou mijn broer zestig jaar geworden zijn, maar heeft ons reeds in 2014 verlaten, en toch blijft de liefde, sterker dan ooit. Dus ben ik dankbaar, kijkend naar zijn foto...
De ene mens leeft maar een jaar of zeven. De ander honderd en geen centje pijn, Soms denk ik als ik nadenk over leven, ik had ook die van zeven kunnen zijn.
Die pioniers van het onderwijs hadden ten volle het werk van barmhartigheid begrepen en er een levensstijl van gemaakt die de samenleving heeft veranderd. Door middel van eenvoudige arbeid en weinig structuren zijn ze er in geslaagd aan vele mensen hun waardigheid terug te bezorgen. Het onderwijs dat ze verzorgden was vaak gericht op de arbeid. We denken aan de heilige Jan Bosco die de straatjeugd voorbereidde op het werk, eerst met het oratorio en later met de scholen, de vakscholen. Op die wijze is een grote verscheidenheid van beroepsscholen gegroeid, die voorbereiden op het werk en tegelijk opvoeden tot menselijke en christelijke waarden. Onderwijs is daarom echt een bijzondere vorm van evangelisatie.
Paus Francicus
Altijd aangenaam te lezen als oud-leerling van Don Bosco!
Liefhebben, dat is leren te luisteren naar het verschill van de ander. Liefde, dat is datgene wat je gehoord hebt bij jezelf laten weerklinken. Pas dan sta je open voor de gift van de ander, voor zijn andere manier van liefhebben.
Een deken, met zijn pastoors op recollectie, maakt met hen een middagwandelingetje. Bij een mooie zonnebloem zegt hij geïnspireerd: “Ik wou dat het geloof van mijn parochianen was zoals deze zonnebloem, altijd gericht naar God.”
Bij een tarweveld zegt een pastoor: “Ik wou dat het geloof van mijn parochianen was als een tarweveld, altijd buigzaam naar de wil van God.”
Een niet zo gevatte pastoor piekert en piekert om op zijn beurt iets zinnigs te zeggen, maar er schiet hem niets te binnen. Ziet hij dan een cactus achter een raam en zegt: “Ik wou dat het geloof van mijn mensen was als die cactus.” “Als die cactus?” “Ja, dan zouden ze er hun voeten niet zo aan vegen!”
"Als een bank bankroet gaat, wordt er schandalig veel geld bovengehaald om de bank te redden. Maar wanneer de mensheid bankroet gaat, is er nog geen duizendste van dat geld beschikbaar om lijdende mensen te redden."
Zeer beklemmende, originele thriller waarin de fascinatie van een jonge politieagente voor Jack the Ripper haar duur komt te staan…
Ondanks haar fascinatie voor de negentiende-eeuwse seriemoordenaar Jack the Ripper heeft de jonge Londense politieagente Lacey Flint nog nooit aan een moordonderzoek gewerkt. Totdat er op een avond een vrouw hevig bloedend door messteken over Laceys auto leunt, in haar armen valt en sterft. Als getuige moet Lacey een gepaste afstand tot de moordzaak houden, maar wanneer ze via een journaliste een brief ontvangt waarin een verwijzing naar Jack the Ripper en naar Lacey staat, blijkt dat onmogelijk. Is er een copycat killer aan het werk? Lacey weet als geen ander dat er volgens het patroon van de negentiende-eeuwse moorden nog meer slachtoffers gaan vallen. En zij kan weleens de volgende zijn…
Geen standaard thriller. Springt ver uit boven het gemiddelde. Met heel veel plezier gelezen. Origineel.
Waarom kwetsen mensen andere mensen ? ‘k zie er het nut niet van in, elkaar gewoon geluk toe wensen, anderen zijn toch ook niet te min.
Waarom pesten mensen andere mensen ? ‘k begrijp niet echt het doel ervan, gewoon aan ieder veel liefde wensen, laat zien dat het allemaal anders kan.
Waarom vernederen mensen andere mensen ? ‘k zou niet weten waarom, aan eenieder het beste wensen, iemand kleineren is toch gewoonweg dom.
Waarom minachten mensen andere mensen ? ‘k weet niet wat men daar mee wil bereiken, kan men niet gewoon elkaar veel lof toe wensen, simpelweg iemand van zijn beste kant bekijken.
Waarom domineren mensen andere mensen ? Is het om ons aller ego op te krikken, men kan toch iedereen zijn vrijheid wensen, stoppen om elkander te verstikken.
Waarom haten mensen andere mensen ? Wat zou de reden daarvoor kunnen zijn, is het niet beter elkaar positiviteit toe te wensen, zo wordt het leven toch voor iedereen heel fijn.
Waarom willen mensen zich altijd boven een ander stellen ? Allen zijn we toch evenveel waard, laten we stoppen om anderen en onszelf onnodig te kwellen, alleen zo kan levenswijsheid worden vergaard.
Waarom wil iedereen toch steeds maar winnen ? Niemand heeft toch baat bij egoïstisch gedrag, laten we ons daar allen samen eens over bezinnen, het wordt hier dan heel misschien toch nog een hemel op aarde zoals onze schepper het voorzag.
Ik brei, jij breit, wij breien en niemand weet waaraan wij breien. Alleen jij en ik weten dat. ‘t Wordt een prachtig werkstuk: groot, sterk, onverwoestbaar. We gaan er eindeloos mee door. Die avond toen jij mij en ik jou vertelde dat wij van elkaar hielden, hebben wij samen de steken opgezet. Vanaf dat moment ploeteren wij ijverig voort aan ons werkstuk. We zijn heel stevig begonnen, regelmatig verder gegaan, dan losser en dan weer wat vaster breien. Ook hebben wij steken laten vallen, maar gelukkig konden wij die nog oprapen. Wij zijn op de gekste momenten gaan minderen en om de meest onverwachte ogenblikken gaan meerderen. Dan heb ik ontdekt dat jij heel anders breit dan ik: jij tegen de draad in, een beetje eigenwijs soms. Ik maak zo nu en dan slordige lussen in ons breiwerk, net alsof ik wil ontsnappen. En als het een dag niet helemaal botert tussen ons, zou ik alles willen uitrafelen. Weet je nog die keer toen ik geen geduld meer had en in de plaats van naalden 2,5 naalden nr. 9 wilde gebruiken? Ik had zo'n haast! Toen vergat ik even dat jij je niet kon overhaasten. Soms ben ik wel eens bang dat wij op een goede dag ons breiwerk in een la zullen stoppen en er nooit meer naar zullen omkijken. Beloof je me dat je dat nooit zult doen? Echt? En als de wol op is, gaan we samen nieuwe halen. Ik brei, jij breit, wij breien en nu weet iedereen waaraan wij breien.
“Wij verdragen niet langer dat te veel politici in België en Europa het egoïsme en de angst aanwakkeren, door muren op te trekken rond onze welvaart en de vreemde nieuwkomer niet op de eerste plaats als medemens in de ogen te kijken. Wij dagen alle beleidsmakers uit om moediger te zijn en hun medeburgers te betrekken in daden van gastvrijheid, integratie en solidariteit. Wij vragen meer inspanningen om de oorzaken van gedwongen migratie in de landen van herkomst weg te werken. … Wij roepen alle krachten in onze samenleving op om werk te maken van een cultuur van ontmoeting, omdat wij geloven dat elke waarachtige ontmoeting met een nieuwkomer de samenleving verrijkt en versterkt.”
Verlaat mij niet Heer, in mijn ouderdom, als 'k niet meer kan zoals ik graag zou willen. Als benen weigeren en handen trillen. Zie dan, juist dan, vol liefde, naar mij om.
Stuur mij mensen op mijn pad met groot geduld, als mijn geheugen het soms af laat weten als 'k dingen zoek, of namen ben vergeten, geef dat dan toch, Uw Liefde mij vervult..
En wordt het lichaam zwak, de ogen slecht, Laat dan Uw Woord, Uw naam mij vergezellen, opdat ik anderen nog kan vertellen, waar 't fundament de grondsteen is gelegd..
En als ik heel dicht bij het einde kom, vul mijn gebroken stem, dan met gezangen, en laat mij diep, heel diep naar U verlangen, Verlaat mij niet Heer, in mijn ouderdom.
Het is elf november en mooi weer. Voor mijn feestdag krijg ik als verrassing een etentje aangeboden in het Franse LENS. Het is zalig rijden bij dit weer tot we plots sterk moeten vertragen. Dan bedenken we dat er aan de Fransse grens nog steeds politiecontrole s zijn. We zijn rond Moeskroen en zien dan inderdaadd een meute politiemensen en douanepersoneel. Maar ze staan erbij en kijken ernaar, en laten iedereen doorrijden.
Het blijft mooi weer, genietend van de herfstkleuren en het mooie zicht ondanks het vele verkeer aan de overkant, tot plots mijn vriend zegt dat hij in zijn achteruitspiegel ziet dat we gevolgd worden door een politiewagen, en dat reeds tientallen km nadat we de douane waren gepasseerd. Ik krijg even schrik, maar mijn vriend zegt kalm en rustig te blijven.
Maar we worden inderdaad gevolgd; men begint naast ons te rijden en doet teken uiterst rechts te gaan rijden. Wij volgen want wat kan je anders doen? Dan gaat de wagen voor ons rijden en zien we boven hun dienstauto in rode letters : SUIVEZ verschijnen. We worden afgeleid naar een parkeerplaats en moeten stoppen. Vier mannen stappen uit. Eén van hen vraagt mijn viend uit te stappen. Ik hoor hen praten maar kan niets verstaan. Plots gaan ze naar de koffer en vragen die te openen. Mijn vriend moet op een afstand blijven staan, en ik zit daar maar.
Dan komt toch iemand even binnenkijken en vraagt welke relatie ik heb met de chauffeur. Ik antwoord:'ami'. En hij loopt terug weg van me. Ondertusssen hebben ze mijn vriend gevraagd of we geld vervoeren en waarom we naar Frankrijk rijden. Gelukkig in dit geval kan Kurt zijn smartphone tonen en de plaats waar we van plan zijn te gaan eten. We beloven nog dezelfde dag terug naar België terug te reizen. Heeft hen dat overtuigd? In elk geval doet mijn vriend zijn uiterste best heel gewoon te doen en hen nog een aangename dag te wensen.
We zullen te laat aankomen in LENS, maar gelukkig hadden we gereserveerd. Maar controle, welke controle? Normaal, wanneer je aan de kant wordt gezet, is het eerste wat gevraagd wordt de identiteitskaart, daarna rijbewijs en boordpapieren. Niets van dat alles. Niet eens onze namen gevraagd of wat dan ook.
Is het dan niet te verwonderen dat de terroristen over en weer het land binnen en buiten konden rijden? Wij konden ook drugs of geld meegehad hebben, want niet gefouilleerd noch de auto doorzocht.
We zijn er dus met de schrik van afgekomen en hebben daarna lekker gegeten en genoten van de prachtige omgeving die LENS te bieden heeft.
Bezoek zeker het museum!
Waren we dan toch geseind gezien men al vele kilometers ons volgde, precies vanaf Moeskroen, of hadden ze het gemunt op een mooie Mercedes? lol
Liefhebben begint met verwondering, de wonderen van liefde om je heen leren zien: de warmte die mensen besteden aan zieken en bejaarden, het geduld en de tederheid van ouders voor hun kinderen, het gebaar van de hand over het hart, het vergeven en vergeten.
Liefhebben is wanhoop weigeren, niet meehuilen met de wolven in het bos, wel geloven in toekomst voor onze aarde, wel blijven zeggen en zingen dat liefde het fundament, de bron is voor een nieuwe wereld.
Liefhebben is tevreden zijn met het kleine begin, geloven in het mosterdzaadje, de druppel op de gloeiende plaat, beginnen waar je leeft, breken en delen met wie vandaag je naaste is.
Waarom gaf Maarten niet zijn hele mantel? Wat is dat voor een gift, een halve mantel? Een mantel was een rijk bezit, waar je een half leven mee deed. Kleding werd eindeloos versteld en als je nagaat dat de soldaten hun hele uitrusting inclusief paard zelf van hun soldij moesten betalen, geen vetpot, dan kun je wel nagaan dat die mantel een zeer kostbaar bezit was, die ook nog eens als deken diende.
Maar er schuilt nog een diepere betekenis in het schenken van de halve mantel. Dit feest gaat over delen. Maarten was een verstandig man, hij deelde de mantel, hij hield ook nog wat voor zichzelf. Als bedelaar krijg je een halve mantel, die van buitenaf naar je toe kan komen, de andere helft zul je zelf door eigen innerlijke activiteit moeten laten ontstaan.
Een ander kan jou niet geheel omhullen, je zult er zelf ook aan moeten bijdragen. Dat geldt zelfs voor een baby. Anderszijds moet de schenker niet onverstandig zijn. Het is goed te delen, maar niet zo, dat je zelf bevriest.
Roofbouw op jezelf plegen door je helemaal weg te schenken maakt je uiteindelijk tot een bedelaar. De omhulling die wij iemand schenken moet niet verstikkend zijn, maar de ander in zijn waarde laten en hem/haar innerlijke kracht geven om door te gaan en uiteindelijk zelf weer het heft in handen te nemen.
Na deze dagen van rouw kunnen we niet genoeg benadrukken dat oprecht geluk van vele kleine dingen afhangt, misschien nog het meest van jouw eigen ingesteldheid! Een GELUK-kige dag gewenst!
Vandaag elf november. Wereldwijd herdenken wij honderd jaar grote oorlog. Voor velen onder ons is dit een feestdag, een vrije dag. Een dag om dankbaar te herdenken wat zo vele jonge wensen voor ons deden om ons voorgoed een vrij leven te geven...
Vandaag gaat mijn aandacht evenzeer uit naar het feest van Sint-Maarten, Martinus van Tours. Aan hem dank ik mijn naam. Een naamfeest wordt in onze streken niet gevierd, maar toen ik ooit in deze periode in India verbleef, werd ik overhangen met bloemen, werd een bijzondere maaltijd klaargemaakt, werd ik naar een dorpje gereden om de H. Mis bij te wonen. Ja, naamfeesten zijn daar belangrijker dan verjaardagen, en misschien terecht.
Ik kreeg op mijn naamfeest meer kaartjes toegestuurd dan op mijn verjaardag. Hou je dus niet in, en vraag om mijn adres...
Sint-Maaren is voor mij ook en stuk werkelijkheid geworden, in die zin dat ik mijn mantel graag deel, letterlijk en figuurlijk met deze die het fysisch of psychisch even moeilijk hebben . Een luisterend oor bieden, even onderdak bieden zoals je recent nog kon lezen.
Gelukkige feestdag aan allen die de naam van Martin, Martine, Maarten en afgeleiden dragen! Moge je ook op je eigen manier, en op je eigen plaats je mantel delen, aandacht schenken, zeker in deze moeilijk wordende tijden.
November is heel wat meer dan dodenmaand, het is beseffen dat we nu mogen leven en elke dag moeten plukken die ons gegeven is, al is elke dag totaal anders, soms met grote en kleine verassingen, als er maar LIEFDE is!
Als gevoelig en empathisch mens reageer ik sterk op mijn omgeving en heb ik het feilloos door als mensen niet echt zijn. Ik heb echte en betekenisvolle relaties nodig met andere mensen en ik voel me helemaal niet prettig bij mensen die nep zijn.
Als empathisch mens klap ik dicht bij mensen die nep zijn: Als heel gevoelig mens biedt onze wereld me heel veel uitdagingen en één daarvan is het omgaan met onechte mensen. Wanneer ik iemand ontmoet die niet oprecht is dan struikel ik over m´n woorden en kan ik niets meer uitbrengen.
Ik zie recht door een nep persoon heen en alle alarmbellen gaan rinkelen. Ik weet ook dat deze ‘neppe’ personen niet persé slecht zijn, maar ik weet wel dat deze persoon nog veel ‘werk’ nodig heeft.
Heiligen, heiligen lijken schaars te worden. 't Is ook moeilijk ze te herkennen. Hier en daar wordt er eens eentje herkend, meestal na zijn of haar dood. Net als bij kunstenaars.
Helden zijn gemakkelijker te herkennen. We lezen in de krant hoe zij hun voetbalploeg naar de top hebben geschopt. Anderen glitteren op het filmfestival van Cannes Nog anderen worden oorverdovend grijsgedraaid op CD's . Om van oorlogshelden maar te zwijgen.
Onlangs las ik dat heiligen drie eigenschappen hebben:
Ten eerste zien ze hun eigen fouten. Dat is mooi, ze hebben dus fouten. Daar kunnen u en ik wat moed uit putten.
Vervolgens proberen ze niet iets te worden door prestaties, maar ze nemen het leven aan als een gift van God. Dat lijkt gemakkelijker dan het is. Moet u eens proberen. 't Geeft in elk geval grote rust.
En ten slotte weten ze te dienen. Dat laatste is wellicht het moeilijkste, ook al hebben we daarvan de mond vol. Echt dienen. Niet 'het ene plezier is het andere waard'. Belangeloos.
Er stond nog iets bij op het eind. Dat ze voortdurend behoefte hebben aan genade. Dat laatste is wellicht hun diepste geheim.
Liefde brengt ons altijd weer bij elkaar. Waar banden van liefde mij met een ander mens verbinden, zullen we elkaar altijd weer terugzien.
Zowel in het leven na de dood, als in een volgend leven. Want liefde is de kracht die ons steeds weer bij elkaar brengt en die in een oogwenk de grootste afstanden overbrugt.
Je kent het vast wel dat je de hele dag aan het rennen bent, van afspraak naar afspraak, ondertussen blijven de mailtjes en facebookmeldingen binnenkomen en dan heb ik het nog niet eens over de oneindige stroom aan gedachten in je hoofd. Het is druk en het is veel. Dat is helemaal ok, daar is in feite niks mis mee. Mits je de andere kant van het verhaal ook ruimte geeft (een verhaal heeft altijd 2 kanten, heb ik niet zelf verzonnen hoor). En die andere kant is rust en ruimte en ademen en af en toe stilstaan bij het feit dat je leeft.
Probeer het zelf maar eens. Hier en nu op dit moment. Laat je handen los van je toetsenbord of leg je telefoon even neer. Doe je ogen dicht (eerst even deze zin uitlezen) en adem een paar keer diep in en uit. Mogelijk hoor je auto’s voorbij rijden, mensen met elkaar in gesprek, de radio op de achtergrond of je buik rommelen. Maar ergens daar tussen al die geluiden in is het stil. Alles begint en eindigt met stilte. Stilte is de basis van waar uit weer iets nieuws kan ontstaan. Het is eigenlijk niet in woorden te vatten, het is ervaren, voelen en het is leven. Zo toepasselijk op deze Allerzielendag waar "alleen maar STIL" soms het beste antwoord is.
Stil zou ik willen zijn vandaag en vertoeven en verwijlen bij zo velen die mij dierbaar zijn maar die rusten in de aarde, geborgen in de eeuwigheid van uw liefde.
Ik draag hun namen in mijn hart, en meer nog dan hun namen de herinnering aan wie ze zijn geweest…
Zij hebben van mij gehouden. Ik hield van hen. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik ben… Zo talrijk zijn ze reeds, lieve God: familie, buren, kennissen, goede vrienden… Zo velen dichtbij en veraf.
Stil zou ik willen zijn vandaag en in die stilte - uw stilte - dankbaar toeven en verwijlen bij zo velen die mij dierbaar zijn en die rusten in de aarde.
BIJ DEZE WENS IK ALLE MEDEBLOGGERS EEN ZALIGE HOOGDAG VAN ALLERHEILIGEN!
Dankbaar voor de bijzondere maand oktober kijken we nog even achterom. Het is een schiermoment want die ondergaande zon staat symbool voor wat ook de dodenmaand wordt genoemd, en zo trekken wij de maand novermber in gang. Toch raar dat de meesten onder ons dan ietwat treurig zijn, want wat is er mooier in onze rijke traditie dan het feest van Allerheiligen dat er zit aan te komen. Je merkt het zelfs in het licht van de verrijzenis in deze fotomeditatie. De dood heeft niet het laatste woord, zie het licht aan de horizon! Zomaar wat bedenkingen bij deze prachtige foto.
Een professor middeleeuwse geschiedenis wordt op rituele wijze vermoord. Die moord stelt het team van hoofdinspecteur Frans De Nolf zwaar op de proef.
Een zakenman vraagt aan journalist Mark Ackein om een doodsbedreiging te onderzoeken. Beide zaken blijken een verband met elkaar te hebben. In een kat-en-muisspel onderzoeken Ackein en De Nolf elk op hun manier de moordzaak, die uiteindelijk de aanvang blijkt te zijn van een hele reeks waanzinnige moorden in Gent. Is de recherche niet opgewassen tegen een seriemoordenaar? Uiteindelijk leidt het onderzoek naar mensen die niet zijn wat ze blijken te zijn.
Voor wie ooit hoorde van de Orde van Malta of het Maltezerkruis en/of van de Tempeliers, zal dit boek je zeker aanspreken.
In een vloeiende stijl, die bijna beeldend is, vertrouwt hij het verhaal aan het papier toe.
Op school stonden ze op het bord geschreven, het werkwoord hebben en het werkwoord zijn; hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven, de ene werklijkheid, de and're schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven. Is van de wereld en haar goden zijn. Zijn is, boven die dingen zijn uitgeheven, vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten. Is naar de aarde hongeren en dorsten. Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken, is kind worden en naar de sterren kijken, en daarheen langzaam worden opgelicht.
Wat eens in een nog niet zolang geleden tijd, de volle aandacht had, dat was de menselijke ziel. Het hele gebied van zingeving, van hoe te leven, goed en kwaad, vrijheid en gehoorzaamheid, lijden en dood. Met name in de filosofie en in het kerkelijk leven werd daarover beschouwd. Het innerlijk leven ook wel het geestesleven had grote aandacht en mensen hadden zorg om hun innerlijk: … hun ziel.
Het hebben heeft alle aandacht en het zijn raakt op de achtergrond. Het gaat om pakken, begrijpen, beheersen, objectiveren. En begrippen, als verwondering, reflecteren over het leven en sterfelijkheid, streven naar een hoger doel verdwijnen naar de achtergrond. En om dat laatste gaat het in de zorg om de ziel en behoort wezenlijk bij het mens zijn en als de ziel geen zorg krijgt, dan vervreemdt de mens van zichzelf en wordt hij ‘ziek’. En het lijkt erop, hoe ‘voller’ de levens van mensen zijn met materie, met ratio, met technologie, hoe ‘leger’ de ziel en het innerlijk en dan neemt de ziel ‘wraak’ door mensen in zinloosheid te laten verdrinken. En blijkt het leven meer mysterie dan de mens kan ‘begrijpen’.
Op een grote paddestoel, Rood met witte stippen, Zat kabouter Spillebeen, Heen en weer te wippen. Krak, zei toen de paddestoel, Met een diepe zucht, Allebei de beentjes, Hoepla in de lucht!
Maar kabouter Spillebeen Ging toch door met wippen. Op die grote paddestoel, Rood met witte stippen. Daar kwam Vader Langbaard aan En die zei toen luid: "Moet dat stoeltje ook kapot? Spillebeen, schei uit!"
Genegenheid! Een warm gevoel voor iemand waarvan je houdt. Affectie, liefde, vriendschap en sympathie dat je van iemand krijgt. Wat een rijk woord met tal van synoniemen. Begrijpelijk dat ieder van ons er ontzettend naar verlangt en er ruim bedeeld van wil worden.
Er zijn omstandigheden waarin er een verhoogde vorm van waakzaamheid nodig is. In het verkeer moet je goed ‘opletten’. Tijdens een moeilijk gesprek moet je ‘alert’ zijn. Bij het ontmoeten van bepaalde mensen ben je op je ‘hoede’. Soms moet je ‘erop toezien’ dat je kleinkind in de winkel bij je blijft en moet je ze op straat ‘in het oog houden’. Zo moet een politie ‘surveilleren’, een militair ‘niet slapen’ en een stadswacht ‘toezicht houden’. Elk beroep kent een mate van waakzaamheid. Maar ook ons persoonlijk leven zit er vol mee. Waken bij een ernstig zieke of dat je demente ouder geen domme dingen doet.
Maar wie waakt er, over mij? Wie zorgt dat ik op het juiste pad blijf? Wie zegt mij dat ik eerlijk moet zijn? Goed zal ik zeggen, ‘dat zoek ik zelf wel uit’, geweldig, maar lukt dit ook altijd? Ga ik nooit de mist in? Moet ik nooit eens tegen een ander zeggen ‘sorry, ik heb dit niet goed gedaan’? Hoewel ik best op mezelf kan passen en weet hoe ik me moet gedragen, sla ik de plank soms behoorlijk mis. En dan nog een keer die vraag, ‘wie waakt er, over mij’? Bestaat er zoiets als een innerlijke gedragscode die me automatisch waarschuwt zoals mijn tekstverwerker dit doet bij de spelling van een fout woord? Ja, zeker! Zoiets bestaat want hoe zal ik anders het verschil kunnen maken tussen goed en kwaad?
Er wordt wel eens geklaagd dat God in Nederland uit het openbare leven wordt verbannen. In Nederland (maar evenzeeer in Vlaanderen) lijkt God op een actief uitzettingsbeleid van toepassing te zijn. God is op het vliegtuig gezet naar het eiland van de privé-sfeer. Het is ieder voor zich en God voor ons allen. Maar bouw je daarmee een menselijke samenleving op?
Waar God wordt doodgezwegen, komt het leven van de mens in gevaar. Ook in het evangelie wordt regelmatig onderstreept dat we God een plaats moeten geven in ons leven én de medemens. Geloof in God moet altijd gekoppeld zijn aan respect en zorg voor de medemens. Anders is ons gelovig zijn een leugen.
Eigenlijk geloof ik niets, en twijfel ik aan alles, zelfs aan U. Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft, dan denk ik, dat Gij Liefde zijt, en eenzaam, en dat, in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt zoals ik U.
Wie kent het niet, hoe jong of oud je ook mag zijn, gelovig of niet, een heel druk leven of tijd te over hebben?! Pijn en lijden, angst en hoop. Zo vele emoties die ervoor kunnen zorgen dat je de herfst voelt in je hoofd, ook al is het zomer. In deze maanden brijkt zo een tijd aan, want de natuur heeft wel degelijk invleod op ons gemoed en welzijn. Denk maar even hoe we de eerste helft van dit afgelopen jaar gesmeekt hebben naar zon, veel zon!
Een remedie tegen die hefst is je mogen en kunnen omringen door liefde en vriendschap, en misschien door gewoon te bloggen ....
En voor ik reacties krijg als een tijd terug op een gelijkaardig blogje, ik voel me goed! Niets aan de hand.
Muziek raakt vaak een gevoelige snaar. U hoort een mooie melodie en u voelt zich vrolijk. Er klinkt een zuivere stem, en u bent plots ontroerd. Een lied van vroeger geeft een brok in de keel; een klassiek concert brengt u in tranen. Dat samenspel tussen emotie en muziek is een bijzondere ervaring die wij met elkaar delen. Maar het is meer dan dat.
Muziek is niet alleen leuk en lichtvoetig, maar brengt mensen dichter bij zichzelf en dichter bij de ander. Dat merk je in de samenleving. Muziek verbindt en brengt mensen, letterlijk en figuurlijk, in beweging.
Helaas volledig verleden tijd wat het briefschrijven betreft. Dan heeft het bloggen misschien toch nog zijn zin voor de toekomst, toch als je de foto ziet.
Wie van jullie heeft trouwens ooit zo een echte brief 'verstuurd' of ontvangen? Ik ben benieuwd.
Menselijk geweld is misbruik van kracht of macht. Moord, verkrachting, agressie, terreur … gebeuren in een blinde impuls of als berekende daad. Stalken, kleineren, op de vuist gaan, verbale en psychologische oorlogsvoering zijn een teken van onmacht.
Geweld gedijt in een milieu van uitsluiting, discriminatie, ongelijkheid, fundamentalisme … Het nestelt zich tussen individuen en plant zich voort in groepen. Geweld herleidt de ander tot object.
Geweld kan nooit door de beugel. Het ontspoort, escaleert, lokt opnieuw geweld uit … Geweld schaadt, leidt tot angst, schokt vertrouwen, veroorzaakt een breuk.
Geweld loert om de hoek. Altijd. Toch is er een andere keuze: de weg van de kleine goedheid, van warme zorg voor jezelf, voor de ander en de aarde.
Waar conflicten uitgepraat worden, waar mensen kwetsbaar, broos, teder en attent kunnen zijn, waar trouw en vertrouwen hoog scoren, daar maakt geweld weinig kans.
Dat heeft die man uit Nazareth voorgedaan, zijn leven lang, tot op het kruis.
Geweld houdt ons bezig. Hoe gaan we ermee om?
ZEKER ER NU WEER EENS EEN WREDE OORLOG IS UITGEBROKEN!
Een vrouw wordt vermoord in haar appartement. Ronduit afgeslacht. Hoofdinspecteur Georg Stadler moet meteen denken aan een zaak van een tijdje geleden. Zou er een seriemoordenaar aan het werk zijn? Alleen: er zit al iemand in de cel voor die eerdere moord Stadler roept de hulp in van een psycholoog. Liz Montario heeft het voorbije jaar een reeks spectaculaire moorden opgelost. Ze zegt toe, hoewel ze zelf bedreigd wordt. Iemand schrijft haar anonieme brieven. Iemand die erg veel over haar weet. Te veel. Er volgen nog meer moorden. Liz vraagt zich af: is dit echt een seriemoordenaar? Of een moordenaar die een seriemoordenaar speelt?
Het spannendste boek dat ik ooit gelezen heb! Tijd dus voor jullie naar de bib of de winkel te gaan nu de oktoberherfst begint!
Leven is een werkwoord. Leven is niet een naamwoord, het is echt “leven”, niet “het leven”.
Het is niet “de liefde”, het is “liefhebben”. Het is niet “een relatie hebben”, het is “in relatie zijn”. Het is geen liedje, het is zingen. Het is geen dans, het is dansen. Zie het verschil, proef het verschil.
Laat mij geen oude brompot worden, Heer die steeds jammert, tegenpruttelt, alles zwart inziet, zichzelf beklaagt en onuitstaanbaar wordt voor anderen.
Bewaar in mij de glimlach en de lach. Bewaar in mij de zin voor humor zodat ik de dingen en mezelf op de juiste plaats kan zetten.
Maak van mij een milde mens die weet te delen van zijn bezit en tijd. Laat mij bekommerd zijn om hen die weinig of niets hebben. Laat niet toe dat ik iemand word die in het verleden leeft, die spreekt van “de goeie oude tijd” en neerziet op “de jeugd van vandaag”.
Maak van mij iemand die zijn eigen jonge jaren niet vergeet en daardoor inspiratie kan zijn voor jonge mensen van nu.
Heer, Gij die de seizoenen een plaats hebt gegeven in jaar en leven maak van mij een mens van alle seizoenen. Ik vraag U geen geluk, maar gewoonweg dat mijn levensadem mooi mag zijn en mag getuigen van uw goedheid.
Hadden we maar duizend armen. Voor elke vluchteling die onder erbarmelijke omstandigheden bij ons terecht komt een arm om haar of hem te omarmen: Kom maar bij ons. Hier kun je veilig tot rust komen; totdat de wereld het klaar krijgt om de situatie in je thuisland zodanig te klaren dat je terug kunt. En als dat te lang duurt, kun je hier blijven. We kunnen best iets van je leren, denk ik. We kunnen veel van elkaar leren, weet ik.
In China staat op een strandje aan een baai in Honkong een machtig beeld van de godin Guanyin; de “godin” met de duizend armen.( Godin van Barmhartigheid) Ze heeft ook vaak vier gezichten, zodat ze iedereen, in alle vier de windstreken, kan helpen.
Onze Maria. Zij heeft ook duizend titels, duizend armen: ivoren toren, ark van het verbond, morgenster, heil van de zieken, toevlucht van de zondaars, troosteres van de bedroefden, ……..
Misschien wilt u thuis blijven wonen in de plaats van de stap naar een voorziening te zetten. Of verblijft u momenteel in een voorziening, maar zou u liever thuis bij uw ouders wonen.
Die keuze ligt echter niet zo voor de hand. Meestal hebt u immers hulp nodig bij allerlei activiteiten uit het dagelijks leven. Het Persoonlijke-Assistentiebudget (PAB) kan u in die zin een oplossing bieden. Het is een stap naar een zelfstandiger leven, naar meer sociale integratie.
Alexander, die sinds zijn 29ste levensjaar lijdt aan de ziekte van Parkinson, maar in eigen woonst wenst te blijven, doet dus sinds jaar en dag beroep op deze dienst. Gelukkig is er zo een dienst,want zijn ziekte kost hem heel veel aan medicatie, doktersbezoeken, operatieve ingrepen.
Er werd hem anderhalf jaar geleden een nieuwe assitstente aan de hand gedaan. Zij moet zorgen voor zijn comfort, zijn maaltijden, het onderhoud van de woning. Daarnaast moet zij hem soms naar de dokter of ziekenhuis brengen, of zorgt ze dat hij bij famoilie of vrienden kan.
Het mag raar klinken, maar als invalide is hij nu werkgever en betaalt ook alle sociale lasten, dus in eerste plaats haar loon.
Op zich geen probleem tot de dame in kwestie hoe langer hoe meer beslag op Alexander gaat leggen. Ze neemt een hand, dan een arm en op de duur is hij niet langer de werkgever, maar ondergaat hij alles, ook al was hij ooit zaakvoerder. Het gebeurt zonder men het echt merkt. De assistente komt te laat, vertrekt te vroeg, vindt dat de vaat te veel is, durfde het zelfs aan de opa van Alexander op te bellen om hem te vragen te komen helpen. De man zelf is reeds 84 jaar. Ongehoord. Gezien er geen vaatwasmachine is voorzien lijkt hjet haar een reden om Alexander te pushen op zoek te gaan naar een betere locatie. Ze neemt zonder medeweten van Alexander zelfs contact op met Immokantoren om te zoeken naar een appartement. Nog erger, ze annuleert zelfs het huurcontract.
Opa die al tien jaar voor hem zorgt, wordt gewoon aan de deur gezet; hij mag gewoon niet meer binnen. Terwijl Alexander recent werd opgenomen voor een ingreep aan zijn knie, moest opa vaststellen dat de assistente heel wat kostbare dingen,zoals een zilverken kandelaar, naast de vuillniszak had gezet, niet om ze mee te geven met het groot vuil, maar om mee te nemen naar huis.
Gelukkig voor Alexander was opa er plots, want de dame in kwestie dacht dat de jongeman nog een paar dagen in het ziekenhuis zou verblijven. Opa kwam gewoon voorbereidingen treffen voor de thuiskomst en zo schrok hij zich een hoedje bij het aanzicht.
Het zal jullie niet verwonderen dat dit alles aanleiding heeft gegeven tot haar ontslag. Maar wat in de tussentijd? Daar moest ik niet lang over nadenken. Ik ben langs gegaan, heb opgeruimd, de vaatwas gedaan, gezorgd dat er eten was en nog van die dingen, belangeloos voor niets. Vandaar dat je kon lezen dat ik 'mantelzorger' was voor even.
Deze data, beste blogvienden, kennissen en familie, omvatten inderdaad de negentig levensjaren van mijn vader, die dus vandaag deze bijzondere verjaardag mag vieren, een verjaardag die weinigen gegund is; zeker als je daarbij weet dat hij al meer dan 62 jaar samen is met mijn moeder, beiden nog samen wonend in eigen woning al die jaren.
Wie mij al langer volgt weet hoe intens vader nog bezig is in zijn groenten- en fruittuin, hoe gedreven nog om iets perfect te maken, want het blijft een vakman, de ingenieur die hij nooit mocht worden van zijn ouders.
Het is moeilijk vandaag iets neer te pennen over hem bij de ze verjaardag, hoe contradictorisch ook, want wat zeg je aan je vader die negentig jaar geworden is, nog helder van geest is?! Hij heeft zijn drie zussen en twee broers overleefd, heeft haast alle familieleden zien stervern, verloor alle burren in de dood alsook zij vrienden van vroeger - op het werk of van op de parochie....
In dit korte bestek kan ik niet anders dan zeggen dat we fier en dankbaar mogen zijn. Deze woorden heb ik hem voorbije maanden al een paar maal toegezegd wanneer hij zegt dat hij niets meer kan. En toch boert hij voort, letterlijk.
Ik ben samen met mijn zussen vader heel dankbaar, en dat kan niet genoeg gezegd worden al houdt hij niet van veel wierook om zich heen.
Laten we ook niet vergeten dat hij nog maar een paar jaar terug afstand moest doen van zijn zoon, zijn eigen vlees en bloed, en van zijn kleindochter. U kon dit al eerder lezen in mijn blogberichten.
Maar opgeven staat niet in zijn woordenboek. Misschien heeft hij naar het voorbeeld van zijn moeder kracht geput in het eenvoudig gelovig aanvaarden en stille voortdoen.
Het klinkt cliché en wat mistroostig, en toch, naar waarheid en plicht was en is zijn leven gericht.
PAPA, ik wens je dan ook van gansere hart een bijzonder gelukkige verjaardag toe, met nog vele jaren samen met moeder in een zo goed mogelijke gezondheid naar hart en geest!i
Er zijn zo veel vormen van relaties die op vandaag meer dan ooit onze aandacht en waardering verdienen. Of er nu harder moet gewerkt worden aan de liefde of aan de vriendschap laat ik nu even in het midden, maar dat we er mogen zijn voor en met elkaar is een zegen!
Thuis is geen huis maar louter een gevoel. Thuis is geen dak maar een veilig weten. Thuis is geen muren maar leven in vrijheid. Thuis is geen woning maar je zelf kunnen zijn. Thuis is geen bodem maar een zeker bestaan. Thuis is Iemand die je neemt zoals je bent. Thuis is geen plek om te wonen. Thuis is geliefd zijn ondanks je gebreken. Thuis is met God zijn. Met God die is, die was en blijft altijd en overal de zelfde waar ik ook ben. Met Hem ben ik thuis. Thuis is waar God is.
Nadat Luca Campelli onder vreemde omstandigheden is overleden in zijn antiquarische boekwinkel in Kopenhagen, erft zijn zoon Jon deze. Pas na de begrafenis van Luca hoort hij dat zijn vader lid was van een bibliofielenorganisatie bestaande uit mensen die anderen tijdens het lezen van boeken kunnen beinvloeden. Jon wil de winkel niet, maar nadat die in brand is gestoken en verschillende mensen zijn vermoord en bedreigd, wil hij weten wat er speelt. Hij ontdekt met medewerkster Katharina dat er een schaduworganisatie actief is die de beinvloedingsgave crimineel gebruikt. Dit succesvolle debuut van de Deense IT-ontwikkelaar (1970) zal in ca. tien andere landen verschijnen. De spannende, uitstekend opgebouwde en goed vertaalde literaire thriller leest als een trein, o.a. door raak en geestig beschreven mensen en situaties; het zal boekenliefhebbers extra aanspreken omdat het goed speelt met de macht die boeken en gedachten kunnen hebben. Kleine druk. Omslagfoto in bruintinten van Kopenhagen, ca. 1925.
Boek in één ruk uitgelezen. Birkegaard pakt je vast in het verhaal en laat je niet meer los. Jammer als het dan uiteindelijk uit is.
Wij moeten niet bang zijn voor de islamisering van Europa. Wij moeten ons wel zorgen maken over de zwakte van Europese christenen. Daarom worden christenen uitgedaagd om oriëntatie te bieden, licht te zijn, mensen te steunen en met raad en daad bij te staan, en te stralen van vreugde.
Jules Detavernier verbleef al zes maanden in het ziekenhuis "De Bijloke" in Gent, waar hij behandeld werd voor slokdarmkanker en op3 oktober 1966 heeft hij de strijd tegen die vreselijke ziekte verloren. Het tienjarige jongetje dat ik toen was, begreep het allemaal niet zo goed. Het verdriet van mijn moeder en zus was overweldigend. Na zijn overlijden moest ik wachten in het kantoortje van de verpleegsters en daar hing een groot metalen bord, maar daarin vakjes met de namen van de patienten erin. Ik had papa's naam vlug gevonden en toen kwam een verpleegster binnen,merkte mij niet eens op en haalde het briefje met de naam van mijn vader uit het vakje, scheurde het en wierp het achteloos in de vuilnisbak. Ik heb de stukjes papier uit de vuilnisbak gehaald. Ze hebben jaren in mijn portefeuille gezeten tot ze uiteindelijk helemaal verpulverd waren.
Dit gaat uiteraard niet over mijn vader, en ook de namen en data kloppen niet, maar het verhaal op zich is wel waar. Nog anderen hebben op jonge leeftijd gelijkaardige dingen meegemaakt. Het was de tijd voor de gsm, en men kon je via de telefoon vaak niet bereiken. Zo reed een ander naar het ziekenhuis om zijn vader te bezoeken, stapte de kamer binnen, vond er een leeg bed en opgerolde lakens...
Inderdaad, ik had zowel problemen met Internet en dat lijkt nu te liggen aan de werken in de straat waaardoor men af en toe zowel Proximus als Telenet test. Daarnaast zijn er ook de familiale omstandigheden. En nu op naar het verjaardagsfeest van moeder. Dus wees niet boos of jaloers dat je me gisteren noch vandaag weinig tot niet zag opduiken hoe graag ook. Prettige zondag verder!
Je hebt een vriend die Parkinson heeft en nog relatief jong is. Je hebt een buurman die verpleegkundige is, die daarnaast nog vrijwilliger is in een rescue-team.... En dan gebeurt dit:
Mijn vriend, die een attest heeft zodat hij zelfstandig een wagen mag besturen en die dat dan ook zeer goed doet, komt bij me langs. Maar na zekere tijd verstijft hij volledig. Normaal gaat dat over binnen de twintig minuten. Deze keer echter niet en hij vreest dat het nog lang zal aanhouden. Maar hij moet wel thuis geraken. Ik denk meteen aan mijn buurman, en ook hij noemt op zelfde moment de naam van de buurman. Ik ga dus aanbellen met de vriendelijke vraag of hij mijn vriend naar huis kan brengen, eventueel met de wagen van de vriend. Ik zie twijfels in zijn ogen. Hij vraagt waar hij woont, en als hij hoort dat het binnen de stad is, lijkt hij toe te happen. Hij zegt zich klaar te maken, kijkt nog even naar buiten en vraagt dan of hij niet met zijn eigen wagen mag rijden. Voor ons geen probleem. Dus ik terug naar mijn woning tot ik hoor dat hij me naroept met volgende: Ik zal het niet doen, want zopas nog maar drie gin-tonic gedronken, en hij slaat de deur toe. ...Ik zou ook niet toelaten dat iemand die gerdronken heeft acher het stuur kruipt, maar dit was duidelijk een goedkope uitvlucht. Hij zou het meteen gezegd hebben ...
Ik weet nu dat ik nooit meer op mijn buurman moet rekenen! En die vriend, is op eigen krachten naar huis gereden van zodra het hem een beetje beter ging. Ik zat natuurlijk met de schrik. Maar eind goed, al goed, al kan dat niet van de buurman gezegd worden.
Het is nu al jaren geleden dat mijn oudste neef Filip een vaas had gebroken. Scherven en tranen, alleen nog verdriet.
Ik raapte de scherven op, tilde hem op de arm en plukte bloemen in de tuin, een prachtig boeket in een mengeling van kleuren, zijn kleine armen vol op enkele bloemen blonk een kindertraan.
En ik zei: 'Kindje huil niet meer, de vaas diende alleen maar om bloemen in te zetten. Maar nu draag jij de bloemen en ik draag jou! Kom, we spelen 'vaas', jij en ik. Zing je iets? Gelukkig kind!
Als je groot bent zal ik je vragen: 'Wie is God?' En je zult antwoorden: 'Iemand die scherven opraapt als ik iets gebroken heb, iemand die met mij bloemen plukt, die mij draagt, die mij vraagt: Zing je iets?"
KINDJE, HUIL NIET .... WELLICHT VAAK GEZEGD DOOR MIJN MOEDER DIE PRECIES VANDAAG 87 KAARSJES MAG UITBLAZEN. PROFICIAT EN DANK U, MAMA!
De Serenity Prayer is een gedeelte uit een gebed van Reinhold Niebuhr, Amerikaanse theoloog. Hij schreef het in 1943 en het oorspronkelijke gebed is een stuk uitgebreider. Wij kennen vooral de vier eerste regels.
Het gebed van Reinhold Niebuhr is een gebed om kalmte.
God, schenk me de kalmte om te aanvaarden
wat ik niet kan veranderen.
De moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
En de wijsheid om het verschil te zien.
Te leven van dag tot dag,
van moment tot moment.
Om moeilijke tijden te aanvaarden
als een weg naar vrede.
Om de zondige wereld te nemen zoals die is.
Niet zoals ik wil dat die is.
Erop vertrouwen dat U alle dingen goedmaakt
als ik me aan uw wil overgeef.
Om in dit leven gelukkig genoeg te zijn
en met U uiterst gelukkig te zijn in de eeuwigheid.
In de klas houdt een leraar een briefje van 10 euro biljet in de lucht en vraagt: " wie wil hem hebben?" Natuurlijk heffen alle leerlingen hun hand. Dan kreukt hij het briefje en vraagt: " wil je het nog steeds?" Weer heffen alle leerlingen hun handen. De leraar gooit het briefje op de grond en begint er op te stampen en vraagt: " wil je hem nu nog steeds?" En weer heffen alle leerlingen hun handen. Dan zegt de leraar: " jullie hebben vandaag een belangrijke les geleerd! Het maakt niet uit wat ik met deze 10 euro doe, en toch wil je hem hebben, weetje waarom? Dat komt omdat zijn waarde altijd het zelfde blijft, wat je er ook mee doet hij is en blijft altijd 10 euro waard! En zal zijn waarden nooit verliezen!
Je zult in je leven meerdere malen wanhopig zijn en van sommige mensen weggeduwd worden, genaaid of zelfs gehaat worden. en je zult het gevoel hebben dat je niets meer waard bent maar wees er wel van bewust dat het niet uit maakt welke kwellingen je ervaren moet in het leven, hoeveel mensen je ook wegduwen! Hou de eer aan je zelf en hou van de mensen die je liefhebben, alleen zo word je nooit minder waard! En alleen zo zal je nooit je waarden verliezen! Ook als je geen rijkdom bezit, en niets meer hebt, verlies nooit je eigen waarden!!
Over de tafel gebogen schreef de jonge kerel zijn voornemens op. Moeder was aan de strijk bezig. Hij schreef … Als ik iemand zie die dreigt te verdrinken, dan spring ik dadelijk het water in om hem te redden. Als een huis in brand schiet, dan snel ik binnen om de kinderen te redden. Als er een aardbeving ontstaat, dan zal ik niet bang zijn me in de gevaarlijke zones te begeven om hulp te bieden. Ik wil me inzetten om alle armen over heel de wereld te helpen. Zei moeder ineens: "Zeg jongen, wil je eens brood halen voor deze avond?" Antwoordde hij: "Maar zie je niet dat het regent, ma?!"
Waar liefde mij met een ander mens verbindt, zullen we elkaar altijd weer terugzien. Zowel in het leven na de dood, als in een volgend leven. Want liefde is de kracht die ons steeds weer bij elkaar brengt.
Het kruis is soms veel te waar om mooi te zijn, een leven krijgt geen kans, je loopt met vragen. Je voelt een oude bekende pijn, het is nog dichterbij dan bij jezelf, dat kun je niet verdragen.
Het kruis is soms veel te mooi om waar te zijn. Een leven dicht bij God; het kruis is zo dubbel zo absurd en zo gemeen. Maar ook de plek voor jouw verdriet.
Het water dat langs zijn lichaam gleed was aangenaam en koel. Hėėrlijk, de dag was druk en heet geweest, en ook nu in de avond was het nog zwoel. Hij vroeg met zachte stem of hij zijn haren mocht wassen …
Hij probeerde niet om zijn lijf te bedekken; zonder schroom bewonderde hij zijn naakt- zijn…en dat hij naar hem keek vond hij fijn.
Wat een heerlijke manier om de dag mee af te sluiten…Hij liet zich door hem verwennen.
Slapen we buiten vroeg hij zacht, en hij lachte hardop en kuste zijn natte mond.
Bovenstaande titel en gezegde zal ik dus wel moeten beamen. Het is een medeblogger die me deed denken aan hoe inderdaad mijn vader, die in oktober negentig jaar wordt, maar misschiien deze gezegende leeftijd bereikt door het eten van zijn dagelijkse portie appelen. Ja, in het meervoud.
In het verleden was er niets anders dan hoogstammige fruitbomen, maar hoe meer hij zich toelegde op zijn tuin, en in het bijzonder op zijn fruiit, besefte hij dat laagstammen wel heel aantrekkelijk waren. Je had geen ladder meer nodg om de vruchten te plukken, dus ook minder verlies. En van één paar laagstammen werden het algauw tachtig boompjes, zowel appels als peren.
De oogst was jaar op jaar zo groot, dat we voor een winter verder konden, dat wij als zijn kinderen, zelfs met bakken appels elk naar zijn huis ging, al dan niet om te eten of er appelmoes van te maken.
Ja, tot op vandaag probeert hij er nog het beste van te maken, maar moet met lede ogen aanzien dat het niet meer was zoals toen. De boompjes worden oud, net als vader, maar het is vooral zijn ziek-zijn het voorbije jaar dat er toe bijgedragen heeft, dat hij minder aandacht kan besteden aan de appelen en peren. Er staat zelfs een appelboom die een speciale betekenis kreeg, want wijlen mijn broer gaf hem voor vaders verjaardag, een nieuwe soort, als geschenk, het laatste kado voor zijn pa alvorens ons onverwacht te velaten. Zo leeft mijn broer verder, zelfs in de appelboom.
Twee jonge mannen vinden de dood op het asfalt. Een werd aangereden door een auto. De ander is getroffen door kogels uit het pistool van motoragent Felix Wintein. Op het nippertje wordt de zwaargewonde Felix gered door spoedarts Frank Zwarts, die eigenlijk op weg was naar een echtpaar in nood. Vrijdag de veertiende is een gitzwarte dag, met veel slachtoffers die elkaars leven onbewust hebben beïnvloed. Nauwgezet reconstrueert dit boek wat zich voor, tijdens en na de noodlottige feiten heeft afgespeeld. Of hoe mensen worden verleid tot geweld, vluchten voor hun straf en omgaan met verlies.
In deze op zichzelf staande thriller lopen verschillende verhaallijnen gesitueerd rond een bankoverval, ontvoering van een kind, een schietpartij en een aanrijding met dodelijk gevolg in een niet nader genoemde Vlaamse stad kriskras in tijd door elkaar. De situaties, relaties en achtergronden van alle betrokkenen - daders, slachtoffers en politiemensen - worden vanuit verschillende perspectieven geschetst, zowel op de noodlottige dag als later.
Prettige stijl met veel dialoog, korte zinnen, in één adem uitegelezen!
In 1956 sloegen één miljoen Hongaren op de vlucht. Eén miljoen! Het was voor Europa volstrekt vanzelfsprekend dat ze zouden worden opgevangen. Zelfs Wilhelmina maakte plek voor een gezin. Gewoon, bij haar op paleis het Loo.
Maar vandaag?
“Het zijn economische vluchtelingen” roept de een. Alsof “ze” daardoor ineens niet meer op de vlucht zijn. Alsof “ze” ineens geen hulp meer nodig hebben. Zelfs al zou het zo zijn, dat ze met verkeerde beelden op weg zouden zijn gegaan. Als ik door eigen schuld de weg ben kwijt geraakt, hoop ik ook dat iemand mij zal helpen. Ik geloof niet zo in het “economische vluchteling” scenario. Het zijn mensen die het vertrouwen in hun land volstrekt hebben verloren. Ze verwachten het niet meer; dat ze daar een toekomst zouden hebben. Ze trekken weg. Op de vlucht voor IS. Op de vlucht voor geweld. En ja, dat ook, op de vlucht voor uitzichtloosheid.
Wanneer een briljante jonge dokter plotseling verdwijntin het levensgevaarlijke hart van Congo, schakelt hethoofd van de Britse inlichtingendienst, Jack Milton, zijnpeetzoon Luca Matthews in om naar hem te zoeken. Luca kan Jack niets weigeren, maar na een traumatischeervaring in de Himalaya waarb h zn klimpartnerverloor, ziet h het eigenlijk niet zitten om zich weerin een avontuur te storten.Ondertussen staat in Afrika piloot en troubleshooterBeatrice (Beer) Makuru op het punt zich in de wildernisvan Congo te begeven om een reeks mysterieuze mnexplosieste onderzoeken. Als Luca en Beer besluitenhun krachten te bundelen en samen de moeilijketocht te ondernemen, stuiten ze op een geheim datzo schokkend is dat het de westerse wereld ten val zou kunnen brengen.
Of het gevaar van onze smartphone... met een beetje geschiedenis over ons koloniaal verleden...
Maria Geboorte is een Maria-feest in de Latijnse en de Orthodoxe Kerk. De Orthodoxie viert Maria's geboorte met een aparte liturgie, in de Katholieke Kerk geldt het als feest en wordt gevierd zonder octaaf.
Het feest viert de geboorte van Maria, dochter van Anna en Joachim. Eerste bronnen, die de viering van Maria's geboorte bevestigen, dateren uit de 6e eeuw.
De feestdag werd aanvankelijk vooral gevierd in Jeruzalem als kerkwijdingsfeest van de basiliek H. Anna, Maria's moeder. Deze basiliek was voor de herbouw in de 6e eeuw gewijd aan Maria. Vervolgens verspreidde de devotie zich naar het westen en was in de Middeleeuwen al een van de belangrijke kerkelijke feestdagen (hoogoctaaf) geworden. Het octaaf werd in 1955 afgeschaft, terwijl het feest behouden bleef.
De datering op 8 september is ontleend aan de traditie. Op basis van deze datum werd later de viering van Maria Onbevlekte Ontvangenis bepaald.
Je kon het al eerder lezen op mijn blog, maar vandaag begint dan ook in mijn geboortedorp DADIZELE de noveen ter ere van Onze-Lieve-Vrouw. Niet enkel in mijn dorp, maar op vele plaatsen wordt dit feest in stilte gevierd, zeker ook te Lourdes. Voor vele ijveraars en Vrienden van Lourdes is dit trouwens de start van een nieuw werkjaar.
Het is trouwens via deze weg dat ik een blogvriendin beter leerde kennen, een dame die zelfs een paar maal de vieringen te Dadizele kwam opluisteren! Vor mezelf waren deze dagen altijd heel bijzonder, net als de meimaand, want ik mocht er ontelbare malen voorgaan als lecor in een bomvolle basiliek in de vroegmissen.
Je kent het lied wel dat ik gebruik in de titel, maar wanneer ik naar mijn ouders fiets, zo een 24 km over en weer, dan voel ik me vaak als de eenzame fietser. Ik hoor wel vaak over mensen die een uitstapje maken met de fiets, maar in werkelijkheid kom ik amper één fietser tegen langs deze lange baan. Auto"s en vrachtwagens daarentegen genoeg, zij die niet terugschrikken om op de fietsbaan te parkeren of je verhinderen veilig door te rijden omdat ze gehaast van een parking afrijden. Al meer dan eens kon ik op hun zijflanken hebben aangereden, maar ik zou meer schade hebben, ook al ben je dan 'in jouw recht'. Ook al mag het niet, al vaak heb ik gevloekt wanneer iemand onverwacht de baan oprijdt of nog erger, als iemand plots zijn portier openzwaait, en je niet anders kan dan uitwijken, die gevaarlijke baan op waar je nog kan verongelukken onder de banden van een trrucker. "ALLEEN OP DE WERELD, ZEKER?' roep ik dan vaak uit, maar wat helpt het. Je kan niet anders dan door te rijden, de schrik nog op het lijf, bibberend en bevend.
Laat me positief besluiten. Fietsen is gezond, alle hersenspinsels waaien weg en je kan er weer tegen aan!
We konden er niet naastkijken, al hadden zeer veel tv-stations geen geld om de heiligverklaring van deze icoon van de barmhartigheid uit te zenden, toch niet in eigen en omringende landen. Iedereen kan zijn mening hebben over deze bijzondere vrouw, maar niemand kan er omheen dat zij in alle eenvoud geprezen werd door gelovigen en ongelovigen, mensen als jij en ik net als wereldleiders van alle slag. Niet iedereen ontvangt dan ook de Nobelprjs voor de Vrede. Ere wie ere toekomt! Moge zij voor ons een voorbeeld zijn en een rolmodel, want armen zul je altijd om je heen hebben!
Noveen 8 september tot 16 september 2016 Elke dag eucharistieviering: om 7.30 u., 9 u. en 18.30 u. in de basiliek, om 16 u. in kapel van het Rosarium.
Elke dag Mariale gebedsviering in de kapel van het Rosarium om 15 u. Zondag 4 september om 20 u in de Basiliek Mariale bezinning: 'Mijn naam is: Moeder van Barmhartigheid' met medewerking van:
Vrijdag 9 september om 20 u: Bedevaartseucharistie Dekenij Menen, gevolgd door kaarsprocessie
Orgelconcert in de Sint-Theresiakerk te Slypskapelle, door Edward de Geest van Sint Baafskathedraal, Gent. met medewerking van Grimmertingekoor, Moorslede.
Weekend 10 & 11 september: zaterdag: om 16 u en 18 u. zondag: om 6 u; 7 u; 8 u; 9 u; 10 u; 11 u; 16 u en 18 u. om 10 opgeluisterd door het koor Crescendo uit Rollegem-Kortrijk o.l.v. Werner Vandamme Woensdag 14 september: om 17 u.: Kinderzegening Vrijdag 16 september om 20u: Eucharistie gevolgd door kaarsprocessie
Naast bovenstaande vieringen kunnen parochies of groepen nog een aparte viering aanvragen, al dan niet voorgegaan door hun eigen priester. Door het drukke programma is het wel nodig dat u hiervoor tijdig een afspraak maakt zodat we de Basiliek of Rosariumkapel voor u kunnen vrijhouden. Deze viering mag eventueel samenvallen met een reeds vermeld uur.
Inlichtingen: pastoor: 056 / 50.91.50 (tel en fax) - andre.monstrey@telenet.be of pastoor@federatiemoorslededadizele.be onthaal kerk: 056 / 50.52.86
Verandering betekent het vertrouwde loslaten. En dat creëert voor iedereen onzekerheid. Het verleden kennen we. De toekomst ligt open en moet zich nog ontvouwen. Dat brengt onvermijdelijk onrust met zich mee. Het betekent ook zoeken naar nieuwe evenwichten.
Veranderingen veroorzaken rimpelingen in het water. Maar stilstaand water wordt brak en ziekmakend. Stromend water is “levengevend water”.
En toch zijn veranderingen niet altijd het beste voor velen! maar dan moeten we met mensen die het voor ons beslist hebben,, toch maar meedraaien, het vertrouwde achterlatend!
En hij zei: ‘Het is met het koninkrijk van God als met een mens die zaad uitstrooit op de aarde: hij slaapt en staat weer op, dag in dag uit, terwijl het zaad ontkiemt en opschiet, ook al weet hij niet hoe. De aarde brengt uit zichzelf vrucht voort, eerst de halm, dan de aar, en dan het rijpe graan in de aar. Maar zo gauw het graan het toelaat, slaat hij er de sikkel in, omdat het tijd is voor de oogst.’
Deze 2 cutie-broers zijn op zoek naar een nieuwe thuis! Liefst samen, komen dan ook supergoed overeen! Niet voor in de pot of om in een kooitje te belanden ...
Op de Tibetaanse hoogvlaktes branden boeddhistische kloosters tot de grond toe af. De Chinezen deinzen nergens voor terug om de Tibetanen te onderwerpen zelfs onschuldige kinderen worden in koelen bloede vermoord. Maar diep in de binnenlanden gloort er hoop. Een klein jongetje begint aan een lange reis, een reis die niet zonder gevaren is Voor Luca Matthews is het beklimmen van hoge bergtoppen zijn lust en zijn leven. Wanneer hij een onbekende top in de Himalaya ontdekt, is hij vastbesloten om deze als eerste te beklimmen. Samen met zijn klimpartner Bill Taylor, gaat hij zonder visum naar het door China bezette Tibet. Maar de Chinese geheime politie komt Luca en Bill op het spoor en de toekomst van Tibet ligt in hun handen.
Nog even verder genieten van avonturen nu het verlof voorbij is neem dan deze thriller ter hand, en wie weet verandert ook jouw leven. Hoe dan ook veel leesgenot!
Wat ik niet kan, kan wellicht een ANDER. Wat ik niet weet, weet wel een ANDER. Wat ik niet zie, ziet in ieder geval een ANDER. Wat ik niet hoor, hoort hopelijk een ANDER. Wat ik niet hoop, hopen ANDEREN om mij heen. Wanneer ik niet meer kan vertrouwen of geloven, dan zal een ANDER mij wel meenemen op die weg.
Wanneer de weg van het leven voor mij onbegaanbaar lijkt te worden, dan neemt een ANDER mij wel bij de hand. Wanneer ik teleurgesteld word in liefde en vriendschap, legt een ANDER wel een hand op mijn schouder. En dat alles geldt hopelijk ook ANDERSOM.
Vaders, koester uw vaderschap. Uw kinderen zijn maar één keer jong, hun jeugd vliegt zo snel voorbij. Maak dat u die wonderjaren niet mist. Het vaderschap is niet alle dagen een wandeling door het park, maar als er één godsgeschenk voor mannen bestaat, dan is het toch wel kinderen krijgen....
Ik moest meteen aan mijn neef denken die pas vader is geworden.
Ik dacht even een kunstwerk te kopen toen ik deze collectie zag. Op de foto hierbij zie je een compositie van verschillende werken samen. Toen ik informeerde naar de prijs - de afmetingen van de werken schommelen rond 80 x 40 cm - viel mijn mond open. Prijzen varïëen van 500 tot 1000 euro per stuk. Nog voor ik de prijs had opgevraagd, had de kunstenaar gezegd een korting te kunnen toestaan voor groepsverkoop... Ik zal deze beker maar aan mij laten voorbijgaan, en verder doen met wat me gelukkig maakt, zoals daar zijn de smeedijzeren beelden door eigen broer ontworpen...
Eigenlijk scheen zij zeer zorgeloos en nonchalant. Niemand scheen zo zeker van zichzelf. Maar als ze alleen voor de spiegel stond, speurde zij angstig naar nieuwe rimpeltjes. Zij was bang om oud te worden en lelijk te zijn. Misschien is het daarom dat zij zich op carnaval in een oude heks verkleedde, het masker droeg van een lelijk wijf. Zij speelde het lot dat zij vreesde. Zij speelde het meesterlijk met bezemsteel en pook. En achter het masker vertrok haar gezicht in eenzelfde grimas, en haar stem krijste als van een kraai, en haar humeur werd hard en zuur. Zij werd wat zij speelde. Toen zij 's avonds weer voor de spiegel stond en de confetti uit haar haren kamde, vervloekte zij de heks, de heks die zij had gespeeld, de heks in haar. Dat was het dus: niet de rimpels, niet de jaren, maar de bitterheid en de rancune en de walg voor zichzelf maken de mens lelijk. Zij heeft het masker in het vuur verbrand en glimlachte naar de vlammen. Het was een eerste glimlach die echt van binnen kwam, zeker van zichzelf. Zij zou rimpels kunnen dragen en ook de jaren en toch mooi blijven. Zij was zichzelf geworden.
Heel veel mensen hebben een overvloed aan muziek, maar ze zijn van binnen niet blij.
Heel veel mensen hebben een overvloed aan televisie, maar ze zien elkaar nauwelijks.
Heel veel mensen hebben een overvloed aan mobieltjes, maar ze kunnen elkaar niet meer ontvangen.
Heel veel mensen hebben een overvloed aan geld, maar ze zijn armer dan ze zelf weten.
Heel veel mensen hebben een overvloed aan kennissen, maar ze kennen niemand echt.
Heel veel mensen hebben een overvloed aan goden, maar de onbaatzuchtige God is hun onbekend.
Heel veel mensen zoeken naar echt contact naar echte ontmoeting die niet te koop is, maar die je ontvangt als je omziet naar elkaar, als je aandachtig leeft met elkaar.
N"Je wordt hier behandeld als een nummer ...". Het is de meest gehoorde klacht in een ziekenhuis. Maar deze maatschappij heeft van ons allen een nummer gemaakt. Kijk maar naar alle administratie die je in de bus krijgt of let maar op de info die je wordt gevraagd. Wij worden met zijn allen als clowns behandeld. Laat me maar weten in welk geval jij als nummer wordt of werd behandeld. Ik ben benieuwd. Ik denk maar aan de verkoopster achter de toonbank die vraagt: Welk nummer is nu aan de beurt?
Of toch even terug naar het ziekenhuis, waar hoe langer hoe meer bussen worden geïnstalleerd waar je een nummer krijgt om dan maar in een steriele wachtzaal je blind te staren op een scherm tot je eindelijk jouw nummer te zien krijgt. Weer eens pech voor slechtzienden of bejaarden. Ja, vul het lijstje maar aan vrienden.
En ik moet toegeven dat het ook voor mij even wennen was aan deze naam, zeker omdat de zusjes de namen Leah en Lucie dragen, en misschien ook omdat we stiekem hadden gehoopt op een jongentje, opvolger van wijlen mijn broer...
Maar toen kwam een attente blogger met volgende op de proppen. Iets wat mij blij maakte en wat ik zeker zal doorsturen aan de jonge ouders, of zelfs aan mijn ouders als zij zich vragen mochten stellen rond de naamkeuze.
Lees dus maar even meer met dank aan de inbreng van Toos.
Mooie voornaam! Dit is misschien leuk om te weten voor de ouders: FLO is een variant van FLORA Andere afgeleide voornamen: FLOOR, FLOORTJE, FLORENCE, FLORENT, FLORENTINA, FLORENTINE Betekenis: Afgeleid van het Latijnse werkwoord 'florére' = 'bloeien', 'floreren': dus 'bloei', 'bloesem', 'bloem', 'jeugd' enz. Flora was de naam voor de godin van de lente in de Romeinse mythologie. * Heiligen - Flora van Cordova, Spanje; martelares - Florentina van Sevilla, Spanje; kloosterlinge - Beroemd is ook Florence Nightingale, verpleegster in de Krimoorlog. Zij heette naar de Italiaanse stad Florence (= 'bloemenstad').
Een anonieme oproep brengt commissaris Georg Stadler op een vreemde locatie: in een verlaten fabrieksgebouw ontdekt hij een plas bloed naast een gebarsten spiegel en een scheermes. Op de muur spoot iemand een sinistere boodschap. Het tafereel is zorgvuldig geënsceneerd en lijkt wel een filmset. Stadler vraagt Liz Montario, specialiste in het analyseren van boodschappen van moordenaars, om hulp. Nog voor ze echter op een aanwijzing stuiten, wordt Stadler zelf het brandpunt van het onderzoek.
Dit boek is zo bijzonder spannend dat je elk moment op het puntje van je stoel zit, tot aan de laatste pagina. Zo spannend dat ik direct mijn pc heb genomen om dit met jullie te delen. Dus lezen dit boek nu het nog zomertijd is!
Geef niet op, ook met hele kleine stapjes tegelijk boek je vooruitgang... juist als je denkt, het gaat echt niet meer, zul je zien, er gebeurt iets moois... hou vertrouwen.
Wees gewoon die je wezen mag: zoutkorreltje, lichtgevertje!
We kennen allemaal wel mensen die de sfeer maken..., op je werk, in een vriendengroep, in de sportclub. Iemand die met zijn vriendelijkheid de stemming bepaalt op familiebijeenkomsten of tijdens een busreis
Zo heb je dus ook de zonnetjes-in-huis, de mensen die smaak geven aan de avond, aan het etentje, de camping of de wandeling. Eén is genoeg. Je hebt aan één smaakmaker, een lichtgever genoeg voor een gezellige buurt, voor een fijne flat of een prettige afdeling in het ziekenhuis.
In het evangelie noemt Jezus deze mensen ‘het zout in de pap’.
Zout en licht zijn er voor de omgeving. En dan is het niet onduidelijk hoe de smaak van het zout moet zijn: het moet naar Jezus smaken!
En het is ook duidelijk welke kleur het licht moet hebben: het moet de glans van Christus verspreiden!
Het gaat erom, dat de mensen dwars door mijn daden, door heel mijn leven heen zien wie Gód is. Door zó te schijnen in deze wereld ontdekt men hét Licht: God.
Zout en licht … het zijn op zich maar kleine dingen. En toch belangrijk! Zijn ze er niet dan missen we ze! Het is erg bemoedigend dat je zout niet over het hoofd kunt proeven en dat je licht niet over het hoofd kunt zien.
Wees gewoon die je wezen mag: zoutkorreltje, lichtgevertje!
zoekend naar een tekst en foto op deze feestdag van Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart, kon ik wellicht niets beters plaatsen dan deze foto. Een moeder in verwachting. Wij zijn met de familie namelijk in blijde verwachting van een nieuw 'Vanhee-tje'. Wijlen mijn broer zou fier zijn geweest met zijn derde kleinkind. Nu maar hopen dat het een zoontje is zodat de lijn VANHEE kan verder gezet worden. Want mijn neef en zijn vrouw hebben reeds twee schattige dochters. Eén van die dochtertjes, Lucie, ziet hier op de buik van de mama, bijna letterlijk op haar broertje of zusje. Lol. Vrouwen zullen wel kunnen meespreken hoe ze 'draagt'. Bij het ter perse gaan is nog geen nieuws van de ouders.
Op deze dag kan ik natuurlijk niet anders dan hulde te brengen aan onze hemelse Moeder Maria wiens hoogfeest wij vandaag vieren, zeker na mijn bedevaart naar Lourdes. Je las mijn fotoverslag tijdens de periode 11-18 mei l.l.
Ook een dankbaar woord en groet aan alle moeders en grootmoeders en allen die op deze dag "moederen" PROFICIAT! Deze proficiat alvast voor de aanstaande moeder in eigen kirng. Zo leeft mijn broer verder in een nieuw leven. Het kind op d schoot lijkt trouwens op twee druppels water op zijn eigen dochter die ons vee te vroeg verliet.
En dat de 'C' staat voor alle bewegingen die zich chrtistelijk noemen is jullie wel bekend. Heel wat organisaties hebben de C geschrapt in hun naam of hebben gekozen voor een heel neutrale naam, weg van alle ideologie. Maar wat ik verleden week meemaakte, en ik met velen was het volgende, hemeltergend zelfs.
Overal te lande vind je een ACV-lokaal, meestal met een drankgelegenheid vlakbij. Die laatste krijgt nog steeds de naam mee zoals "DE GILDE".
Het ACV-lokaal waar ik het nu over heb, heeft een heel ruime parking, zowel voor zijn werknemers, zijn leden als mensen die er om raad komen vragen. Die parking geeft rechtstreeks toegang tot het café. Dit café is dan ook de thuisbasis voor heel velen om er wekelijks hun kaartje te leggen bij een pint of een kopje koffie.
Er wordt, gezien de vergrijzing, dan ook vaak gebruik gemaakt van de parking van het ACV-gebouw, ideaal voor ouderen en minder-validen. De uitbater houdt er dan ook een spaarcentje aan over, al zal hij er niet rijk van worden. Maar ook dat lijkt nu verleden tijd.
Want verleden week werd iedere wagen die de parking van het ACV-gbouw opreed, duidelijk gemaakt dat hij die parking niet langer op mocht. Het blijkt een maatregel te zijn ,genomen door de mensen in hun ivoren toren daar ergens in Brussel. De parking is nu uitsluitend voor de diensten van het ACV. Ouderen en mindermobiele mensen kunnen het dus vergeten, want er kan niet eens geparkeerd worden langs de straat. Het betekent meteen het einde van een wekelijkse ontspanning voor tientallen mensen.
Ongehoord dat precies een organisatie die de C hoog in het vaandel voert, juist deze mensen niet langer toelaat; ongehoord! Ik wilde dit even kwijt en ik ben de enige niet, want een persoon met een beperking die er af en toe zijn pint komt drinken om nog wat sociaal contact te onderhouden, mag ook niet meer met zijn wagen op die parking, en hij woont er recht tegenover!
Zei een lege fles tot een andere lege fles: "Vul mij." Antwoordde hierop de tweede: "Ik ben leeg, vullen kan ik je nu niet, wel wil ik er nu vol-ledig voor je zijn." En ... juist door het toegeven van eigen nood voelde ze verrast zichzelf vredig volstromen.
Verdomde eenzaamheid. Waarom is het zo moeilijk om single en gelukkig te zijn? Met die bedenking in haar achterhoofd laat Carina Theeuwes zich verleiden tot iets wat ze normaal nooit zou doen. Ze heeft afgesproken met een blind date. Wanneer het grote moment nadert, slaat de twijfel toe. Wat als hij lelijk is? Of aartsdom? Maar die ene belangrijke bedenking heeft ze niet gemaakt. Wat als haar blind date een moordenaar is?
In onze wereld is veel leed. Ouders kennen pijn: hun kinderen gaan andere wegen dan die welke zij zich hadden gewenst. Kinderen weten niet waar naartoe. Hun ouders zijn gescheiden. Ze worden opgevoed zonder geborgenheid.
Er zijn mensen zonder werk. Ze voelen zich minderwaardig. Ze hebben het gevoel niet meer bij te dragen aan onze samenleving.
In onze wereld is er het leed van armoede, van eenzaamheid,geweld We mogen en we kunnen onze ogen er niet voor sluiten. Pijn en lijden om het leven dragen we met ons mee als een ongewilde erfenis.
Geraakt door het lijden van de wereld wordt ook onze solidariteit gevraagd. Zoals Jezus leven bracht, zo mogen ook wij leven worden. Ons naaste-zijn kan anderen opwekken, nieuwe toekomst schenken. Christenen zijn 'geraakte' mensen, die laten zien wie God is.
Ga naar die mooie natuur, die natuur die je uitnodigt te voelen, te horen, te zien hoe prachtig alles in elkaar steekt en ons, als kleine mens alles overstijgt. Wandel, beleef alles stap voor stap. Loop naar het strand. Kijk naar de opkomende of ondergaande zon, de maan en sterren. Als je door de nacht loopt verandert alles meteen. Misschien heb je wel de behoefte om verre reizen te ondernemen, op reis te gaan, alleen of met anderen, te genieten van stilte om je heen. Je hoeft niet altijd omringd te zijn door lawaai. Iedereen heeft wel eens stilte nodig, een moment voor zichzelf. Zo kom je tot rust. Even niets moeten. Gewoon er zijn.
HOE VEEL TIJD HEBBEN WE MET ZIJN ALLEN AL VERLOREN DOOR TELKENS MAAR WEER TE GISSEN HOE DE VEILIGHEIDSCODE IN ELKAAR STEEKT, TIJD DIE WE NUTTIG KUNNEN GEBRUIKEN OM GEMEENDE GROETEN ACHTER TE LATEN?!
HOE VAAK HEBBEN WE ONS AL GEERGERD WANT IN TIEN MINUTEN KONDEN WE ZO VEEL KWIJT, MAAR NEEN, WE MOETEN KEER KEER HERBEGINNEN IN DE HOOP DAT HET DEZE KEER WEL ZAL LUKKEN!
WAS SENORENNET NIET BEDOELD OM MENSEN OP ZEKERE LEEFTIJD OF MENSEN MET EEN BEPERKING JUIST TOEGANG TE GEVEN TOT HET INTERNET?! MEN GAAT NU HELAAS DE VERKEERDE KANT OP EN BLOGLAND IS ENKEL NOG WEGGELEGD VOOR DE FITTE PC-LIEFHEBBER, OF VERGIS IS ME?
Just another one of my obsessions. You don't want to be a special toy. I never be the one to hurt you. Just another little indiscretion. Another game that you want to try. You can never be unfaithful. If you gotta love somebody. Don't be afraid! My Dear. Nobody hurts you, like every other Man or Woman
Op een dag zei de wind tegen de zon: “ik ben sterker dan jij.” En hij blies zichzelf op van trots. “Ik heb geen kracht nodig,” zei de zon. “Vriendelijkheid wint het van sterk zijn.”
“Laten we dat eens uitproberen. Kijk, daar loopt een meisje op de weg. Wie haar jas kan uittrekken is de winnaar”. “Goed, begin jij maar,” zei de zon en verdween achter een wolk. De wind blies en blies…
Hij probeerde de jas van de rug van het meisje te blazen. Ze begon te huiveren van de koude sterke wind en knoopte haar jas goed dicht. De wind werd boos en blies nog harder. Het meisje werd bang en ze trok haar jas nog steviger om haar heen.
De zon kwam achter de wolk vandaan en zag dat het meisje bibberde van de kou. De zon lachte haar vriendelijk toe en gaf haar warmte. Het meisje maakt haar jas weer los. Ze werd zo lekker warm van de zonnestralen dat ze begon te lachen en haar jas uitdeed. Zo won de zon de wedstrijd…
ZO GING HET OOK IN HET HUWELIJKSLEVEN VAN MIJN OUDERS WELLICHT die ook hun portie leed hebben gekend.
Sommigen onder jullie hebben ondertussen na een leven van werken een levenslange vakantie gekregen. Anderen hebben ze nu ergens afgesloten, en nog anderen beginnen aan een weldverdiende rust. Geniet er van, elk op zijn eigen manier en op zijn eigen plaats, want het is zo weer over!
ZONNIGE GROETEN. Dit was dan mijn vakantiekaartje voor alle medebloggers....
Er was eens een groot leerling die naar God ging, hij verlangde onderwezen te worden in de waarheid. Deze arme God zei: "Vriend, het is zo warm vandaag, haal asjeblieft een glas water voor me." De discipel ging naar buiten en klopte aan de deur van het eerste het beste huis dat hij zag. Een schone jonge vrouw opende de deur. De discipel kreeg haar lief, zij trouwden en kregen een aantal kinderen. Op een dag begon het te regenen en het bleef regenen, regenen, regenen - de stromen zwollen, de straten stonden vol water, de huizen werden weggespoeld. De discipel klampte zich aan zijn vrouw vast, de kinderen op zijn schouders meedragend en toen hij weggesleurd werd, riep hij uit: "Heer, red me!" De Heer antwoordde: "Waar is dat glas water waar ik om vroeg?"
Naar: J. KRISHNAMURTI. Laat het verleden los. Mirananda, Wassenaar. 1977, p. 72.
Er is nog heel veel te vertellen over Lourdes. Lourdes als bedevaatsplaats met zijn heiligdom, maar ook Lourdes temidden in prachtige natuur, of Lourdes gewooon als vakantieganger en toerist die graag een terrasje meepikt.
Lourdes, het is ook kijken naar mensen van diverrse pluimage, groot en klein, echt jong tot heel oud, van rijk tot arm, in pij, in soutane of prettig gestoord.
Je hoort er alle talen ter wereld en IEDER HOORT DE ANDER IN ZIJN EIGEN TAAL. In Lourdes zijn er geen vreemden...
En tot slot nog deze: Op 27 juli, de dag na mijn geboorte reeds, werd mijn naam gegeven tijdens mijn doopsel. Men wou me blijkbaar zeker niet kwijt... Ook dit is dus een bijzondere verjaaardag voor wie gelooft.
LIEVE MEDEBLOGGERS VOOR DE VELE WENSEN DIE IK MOCHT ONTVANGEN TER GELEGENHEID VAN MIJN VERJAARDAG. HET WEER ZAT MEE. DE INTIEME VRIENDEN ZATEN MEE AAN TAFEL BUITEN OP EEN HEERLIJK TERRAS VOL BLOEMEN. HET DRIEGANGENMENU WAS VAN UITSTEKENDE KWALITEIT EN ER WAS GENOEG, WANT ER WERD DRIE MAAL GEVRAAGD OF ER NOG IETS NODIG WAS. DE WIJN WERD GEKOZEN DOOR EEN KENNER DIE DE FLES DAN OOK OP ZIJN REKENING NAM. ALLES OVERGOTEN DOOR EEN STRALENDE ZON EN DE TROUW VAN VRIENDEN ... IK TREUR NIET OM HET GETAL....
DEZE FOTO KON IK DAN OOK NIET LATEN LIGGEN, WANT KAN MAAR VOOR DIE ENE KEER.
Ik heb jullie vandaag niets te vertellen, niets te zeggen.. Ik ben gewoon blij dat ik vandaag mag vieren dat ik nog één jaar langer leven mocht. Het is dan ook de gelegenheid mijn ouders in eerste instantie te danken voor de 61 jaren zorg die ze aan mij hebben besteed. Ik dank dan ook altijd op deze verjaardag de Heer en onze Moeder Maria voor alles in dit leven, me zomaar gegeven.
Het is dan ook goed dat er op zo een dag betere spijs op tafel komt en er goede wijnen rijkelijk mogen vloeien, een attentie te mogen krijgen van de beste vrienden, want deze maken de binnenste cirkel van mijn leven uit. Dank dus ook aan hen en aan anderen die ook dit afgelopen jaar me me raad en daad bijstonden, in goede en kwade dagen.
Proficiat dan ook aan allen die samen met mij hun verjaardag mogen vieren, al dan niet met veel toeters en bellen. Bij mij zal het eerder rustig verlopen.
Wellicht kent ieder van jullie wel dit gevoel; hoe goed ook bedoeld, wat je deed voor één of ander familielid, gezien of niet, het wordt telkens verkeerd geïnterpreteerd. En dat kan heel lastig worden tot zeer pijnlijk. Dan begin je te twijfelen aan jezelf. Maar diep van binnen weet je dat er maar één oorzaak is, en dat is jaloersheid. Maar waarom toch in Gods naam? Het ene gezin heeft zelf nog kleine kinderen of kleinkinderen. Een ander woont ver van de ouders, nog een ander is niet handig. Maar het mag nooit een excuus zijn niet langer bij elkaar over de vloer te komen. Elk heeft izjn eigen gaven en talenten om dat gezin in zijn verscheidenheid tot één mooi geheel te maken en te bewaren. Waarom dan die pinlijke naijver? Of is er geld mee gemoeid en heb ik daardoor een deel van het antwoord gegeven?
Het programma 'Het familiediner' kwam heus niet zomaar uit de lucht vallen, en hoe blij zou ik zijn als dit de laatste redplank is om toch weer die losse eindjes aan elkaar te krijgen, want velen weten al lang niet weer waarom ze kwaad of afgunstig zijn...
Een vader werd telkens door zijn zoontje gestoord en hij werd daar erg moe van. Om eindelijk rust te hebben, nam de vader een oud tijdschrift, scheurde er enkele bladzijden uit waar de wereldkaart op stond, versnipperde de bladzijden tot kleinere stukjes en gaf deze aan zijn zoon: 'Hier heb ik een leuk tijdverdrijf voor je. Neem deze papiersnippers en zet de wereld maar weer in elkaar!'
Hij dacht zijn zoontje nu voor enige tijd stil te hebben. Maar al heel snel kwam de jongen terug met de wereldkaart. 'Hoe heb je dat gedaan?', vroeg de vader. 'Dat was heel eenvoudig', zei het zoontje, 'op de achterkant stond een afbeelding van een mens.
Ik hoefde alleen maar de mens weer heel te maken, toen was de wereld ook weer heel.'
MOGE OOK ONS LANDJE NOG LANG EEN MOOI GEHEEL ZIJN EN BLIJVEN!
GELUKKIGE FEESTDAG AAN ALLE INWONERS VAN DIT BELEGENLAND!
Zomaar uit het niets ontmoet ik een persoon, ik voel gelijk, dit is anders dan gewoon. Een wildvreemde daar midden op mijn weg, die zonder dat ik woorden spreek weet wat ik zeg.
Er lijkt gelijk een soort band te zijn, heel vreemd maar toch voelt het wel fijn. Eigenlijk is het best wel raar, ik twijfel zelfs, is dit wel waar.
Te vaak ben ik de fout in gegaan, te snel heb ik mijn hart open gedaan. Omdat ik dacht een vriendschap te zien, vaak een grote teleurstelling achteraf gezien.
Maar dit keer lijkt het anders te zijn, vanaf het begin qua gevoel samen meteen op één lijn. Net of je in een soort van spiegel kijkt, omdat diegene zoveel op je lijkt.
Het ijs is dan zo gebroken, en wordt er vrij en open gesproken. De diepste gevoelens komen dan vrij, het vertrouwen is goed en maakt me heel blij.
Zo fijn om iemand te kunnen vertrouwen, en samen een oprechte vriendschap op te bouwen. Een vreemde maar toch zo vertrouwd zo snel, het bewijs… echte vrienden/vriendinnen bestaan dus wel!
Er is een plek op aarde die niemand gauw vergeet. En die voor alle mensen de ouderwoning heet. Zolang men er mag wonen moet men zich voelen ‘thuis.’ Als dat niet altijd waar is, is ’t ook geen ouderhuis.
Na jaren ken je daar nog de slagen van de klok het zingen van de vogel en vaders rommelhok. De afgelopen drempels, de oude lampekap. En wat je nooit vergeten zult, de havermoutse pap.
Je weet nog van de dozen, die stonden in een hoek, met poppen, bal en paljas en ’t kleurenprentenboek Je speelde ‘moe en vader’ Je speelde ‘ziekenhuis’ Je speelde ‘postkantoortje’ en voelde je echt thuis.
Maar wat je ’t meeste nu vervult zijn vader, moeder samen, hun zorg, hun liefde en geduld moet je nu zelf beamen. Want in de vreugde en de nood, was ’t veilig bij hen thuis. Bij hen daar was geborgenheid in ’t ouderlijke huis.
Wat mij steeds opvalt in veel discussies en beschouwingen: het lijkt wel of mensen niet met God en niet zonder Hem kunnen. Ik hoor mensen over relatieproblemen wel eens verzuchten: Die twee kunnen niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar. En zo hebben veel mensen naar mijn idee een relatie met God. Daarom wordt er heel wat afgepraat, gestreden, gediscussieerd, geschreven, gedicht, over God. Heel fascinerend en uitermate boeiend.
En God zwijgt, blijft wie hij is. Een werkelijkheid niet te vatten, niet te begrijpen, niet te objectiveren. Maar wel om te verhalen. Is het daarom, dat juist die mensen die schrijver en dichter zijn vaak iets met God hebben. Wij lezen toch bij de Proloog van Johannes. In den beginne was het Woord.
Het wordt vakantie en is er tijd om te ontspannen en even uit de drukte en stress te stappen. Laat het de komende weken ook stil worden in uzelf en laat God aan het woord komen. U zult ontdekken, nog nooit zo’n fijne vakantie te hebben gehad.
Ik vond een beetje God in Lourdes, waar de hemel de aarde raakt. Terug naar de bron,hier letterlijk het bronwater van de grot waar miljoenen mensen zich reeds hebben aan gelaafd.
Soms glimlach je om ons – ik weet ’t wel – om al dat stoer en mannelijk vertoon. Wij zijn het toch die deze wereld bouwen en al wat jij doet is zo doodgewoon. Zo elke dag ’t zelfde, kleine dingen: koffie en pap en stapels brood. En soms heel even maar – herinneringen……… aan wat ’t leven vroeger bood………
Ach kom, dat gaat voorbij, de zorgen blijven maar ook de liefde heeft zich vastgezet en met haar hart blijft ze je drijven. ’s morgens vroeg, en ’s avonds laat naar bed. Jouw liefde was geen zaak van grote woorden en dank heb je er nooit voor verwacht. Je deed maar of ’t allemaal zo hoorde maar waar vond je toch die innerlijke kracht?
Je weet, wij houden van je, moeder, allemaal, maar nooit genoeg om alles te verklaren. Jouw liefde spreekt een duidelijker taal en kan ons woord jouw daad ooit evenaren? O ja, ik weet wel wat je zeggen gaat: - Ik was ’t niet, maar God schonk mij de kracht - En ook zijn Moeder, die ons nooit verlaat was mij een voorbeeld dag en nacht.
Je hebt dit alles wezenlijk ervaren Je weet dat het zo is, dat is genoeg. En dat je bij het klimmen van de jaren iets van die wijsheid op ons overdroeg. Wij strijden voor ’n wereld zonder zorgen en voor een toekomst voor het nageslacht. Heel die wereld en dat beter leven, mogen zij steunen, moeder, op jouw stille kracht.
In lmijn kinderjaren, toen er nog aardappelen met de hand gerooid werden bij ons thuis, mochten we in de verse aarde spelen eens het werk erop zat. En plots botsten mijn kleine vingers op iets hards. Het was een gouden ring. Vlug naar mijn ouders die de insigne van de ring herkenden en direct wisten dat deze had toebehoord aan de vorige bewoners van het huis, die helaas al overleden waren. Wat er met die ring is gebeurd ... even navragen als ik nog eens naar huis ga, maar tegen dan ben ik wellicht weer vergeten.
Eén van de voor mij aangrijpendste gebeurtenissen op zo een bedevaart, en dit naast de Internationale Mis in de ondergrondse basiliek, is de kruisweg in open lucht met zijn meer dan levensgrote beelden. Omdat beelden meer zeggen dan vele woorden, hier een paar opmerkelijke foto's. Er is trouwens een geïllustreerd boekje te verkrijgen met deze fotomeditatie rond die beelden voor wie op eigen houtje de kruisweg gaat. Of voor persoonlijk gebruik, bijvoorbeeld op Goede Vrijdag.
Of het meisje waarmee alles begon.. Je leest er heel mooie verhalen over die gebundeld zijn in de betere boekenzaken. Een levensverhaal dat meer dan de moeite waaard is om te lezen. De arme boerenkind dat tegen wet en orde is bljven is blijven getuigen van de verschijningen van Maria aan haar. Bernadette die zich terug getrokken heeft uit de wereld om er non te worden en hoe haar geen mooi levenseinde werd gegund. Maar juist door haar maniier van het lijden te dragen, werd zij een voorbeeld voor velen.
We bezoeken dan ook haar ouderlijk huis en alles wat met haar leven verbonden is te Lourdes en daarbuiten. Een voettocht naar Bartrès heeft me nog steeds mooie diepe herinneneringen nagelateen. Deze week hoop ik die over te doen als het weer meezit.
Nog steeds sta ik versteld hoe mensen, reeds lang na de kaaarsenprocessie, of terugkerend van een terras 's avondsl laat, terug te vinden zijn vlak voor de grot. De ene geknield op de stenen vloer, een ander zittend op een bankje, allemaal de ogen gericht op het ene beeld van MARIA, daar in de grot.
Ik herinner me nog steeds die jong gast die zo hard als hij kon naar de grot toeliep om ze langdurig aan te raken. Daar zijn geen woorden voor; een zwijgend gebaar dat zo veel kan uitdrukken als hoop en wanhoop, dankbaarheid of troost ... Hier is de commerce ver weg, zijn de biertjes al lang vegeten. Hier zie je en voel je waarom mensen naar hier komen.
Op deze feestdag van de Vlaamse gemeenschap, vertrek ik richting Sint-Gillis-Waas om me er aan te sluiten bij de bedevaart van het Bisdom Gent, die morgen een aanvang neemt. Daarvoor nemen we de TGV naar Lourdes. Voor mij is het een deel terugkeren naar mijn stad, maar omwille van het groepsgebeuren en het feit dat mijn vriend-priester er ook enige leiding heeft, vond ik de beste keuze. We hoeven wel een busreis af te legggen tot in Tourcoing... Misschien een laaste reis samen naar Lourdes, of misschien voor mij de laatste keer dat ik nog in Lourdes geraak, maar zeg nooit nooit.
Ik was er in 1980 en 1981 als brancardier, toen ook met een ziekenbedevaart met het bisdom Gent. Men nam het achteraf op het werk ergens kwalijk dat ik niet met het bisdom Brugge was meeegereisd om er te helpen, zeker omdat vele personeelsleden van het ziekenhuis waar ik toen werkte, ook meereisden als verpleegkundige. Dus het jaar nadien met hen afgereisd naar Lourdes. Maar daar waar je te Gent dag en nacht bezig waart met en temidden de zieken, was dit met laatse bedevaart eerder vrijblijvend. Je kan je bij manier van spreken beperken tot he brengen van een zieke naar de grot. In beide voorgaande bedevaarten had je nog nauwelijks tijd voor ontspanning, of je moest vluchten uit de ziekenboeg, maar de dankbaarheid was des te groter. Ik houd trouwens nog steeds contact met zieken van toen. Brancardier zijn is trouwens geen spelletje maar vraagt veel van je, zowel, fysiek, mentaal als emotioneel. De mooiste momenten waren dan ook deze op de trein waar je zowel jonge mensen als bedlegerige invaliden een warm hart mag toedragen.
Ik ben er ooit nog eens op bedevaart geweest in Februari, wat het een eigen cachet heeft, maar sindsdien nooit meer. Dit jaar van de Barmhartigheid, de uitnodiging door mijn vriend, de gezondheidstoestand van mijn ouders en nog zo veel meer hebben me tot deze bewuste keuze gebracht, Maria ter ere.
De top 7 karaktertrekken van zeer empathische mensen.
1 Zeer empathische mensen zijn hooggevoelig Empathische mensen zijn open, vrijgevig en goede luisteraars. Door dik en dun zullen deze mensen je blijven steunen. Maar ze voelen zich ook snel gekwetst. Daarnaast horen ze vaak dat ze te gevoelig zijn en dat ze harder moeten worden.
2 Zeer empathische mensen absorberen andermans emoties Ze zijn heel gevoelig voor de stemmingen van andere mensen (goed en slecht). Ze voelen alles aan, soms zelfs tot in het extreme want het kan enorm vermoeiend zijn. Maar wanneer ze in een liefdevolle en rustige omgeving zijn dan bloeien ze op.
3 Veel zeer empathische mensen zijn introvert Ze voelen zich snel overweldigd in een grote massa mensen. Ze prefereren vaak één op één contact of kleine groepjes mensen. Zelfs zeer empathische mensen die extravert zijn hebben tijd nodig om in alle rust weer op te kunnen te laden nadat ze zijn omgeven door andere mensen.
4 Zeer empathische mensen hebben een goed ontwikkelde intuïtie Empathische mensen ervaren de wereld doormiddel van hun intuïtie. Wanneer ze beslissingen moeten nemen dan luisteren ze naar hun gevoel. Dit helpt ze om positieve mensen te ontmoeten en om weg te blijven van energiezuigers.
5 Zeer empathische mensen hebben tijd voor zichzelf nodig Omdat ze enorme gevoel-sponzen zijn hebben empathische mensen tijd nodig om op te laden nadat ze met andere mensen zijn geweest. Ze vinden het heerlijk om op te laden in de natuur, door bijvoorbeeld een stuk te wandelen, fietsen of rennen.
6 Empathische mensen kunnen overweldigd raken in liefdesrelaties Een relatie hebben kan lastig zijn voor iemand die zo empathisch is. Omdat ze zo goed doorhebben wat de ander nodig heeft kan het zijn dat ze zichzelf hierdoor wegcijferen en hun eigen identiteit verliezen.
7 Zeer empathische mensen hebben een groot hart maar geven soms te veel Ze willen graag anderen helpen, de pijn voor anderen verlichten. De voelen de pijn van een verdrietig kind, een dakloze, een vriend die het moeilijk heeft. Natuurlijk vindt iedereen het lastig om andere mensen in pijn te zien, maar zeer empathische mensen gaan een stap verder. Ze nemen de pijn van anderen mee naar huis en blijven erover piekeren.
Probeer daarom je grenzen goed te bewaken. Blijf in contact staan met je gevoel, door bijvoorbeeld yoga of meditatie, en blijf aanvoelen wat voor jou belangrijk is. Als je empathische bent dan heb je speciale behoeftes, geef toe aan deze behoeftes en zorg voor jezelf.
In ontmoeting met mensen hoor ik nogal eens de opmerking: Ik ben moe… ik ben kapot… En wat mij daarbij opvalt is, dat die opmerking vaak door jonge mensen wordt gemaakt… zelfs door kinderen. Zonder het zelf te beseffen, zitten wij in een achtbaan van activiteiten, er moet zoveel, mensen hollen van het ene naar het andere, kinderen hebben al een agenda… en dan elk moment bezig met de sociale media… nauwelijks rust, te weinig ‘niets doen’, en als er al vrije tijd is of vakantie, dan wordt ook die tijd met moeten volgepropt. Dat vele moeten, dat jagen en jachten geeft stress en doet voorbijgaan, aan wat er werkelijk om je heen is. Steeds doelgericht op je doel af en dan loop je voorbij aan wat heel boeiend en verrijkend kan zijn… stil staan is toelaten wat er om je heen is, is ontmoeten en ondergaan wie je tegemoet treedt… echter er is weinig tijd om stil te staan en dat maakt leeg en arm.
Het zijn de woorden van mijn vader toen ik mijn ouders, in het bijzonder mijn vader, goede dag zegde toen ik alweer eens met de ogen gericht op aarde en gras, vier uur had doorgebracht in zijn moestuin. Dit voor de tweede dag op rij.
Het is dan ook weer eens de enige reden dat ik niet op jullie gastenboek kon reageren, laat staan dat ik jullie bijdragen heb gelezen of gezien.
Het was wel zomers heerlijk zo te mogen wroeten in de aarde en te vechten tegen het onkruid dat na lange hevige regens zijn gelijke niet kent. Probeer zo maar eens het gras af te rijden...
Hoe dan ook morgen een nieuiwe dag. Ik probeer julle zo gauw mogelijk van antwoord te dienen, maar alvast dank voor jullie aandacht, hopend dat elk van jullie ook kon genieten van deze zonnedag!
Nabeel Qureshi, afkomstig uit Pakistan, vertelt in een lijvig levensverhaal zijn bekering tot het christendom.
Nabeel groeide op in een islamitisch gezin en kent de Koran uit het hoofd. Aan de universiteit sloeg de twijfel toe toen hij in aanraking kwam met het evangelie van Jezus.
Dromen, vrienden en veel studie overtuigden hem meer en meer van de historiciteit van Jezus.
Dit boek getuigt over de innerlijke strijd van een moslim die zoekt naar de waarheid en in conflict komt met zijn familie.
Nabeel Qureshi, Ik zocht Allah en vond Jezus. Uitgeverij Kok, 2016, ISBN 9789043526845, 400 pagina’s, 22,99 euro.
Isola degli Arcangeli, vlak bij Venetië, is een pretentieus eigendom van de familie Arcangelo. Ze bewonen er een enorm vervallen kristallen palazzo en maken glas in een enorme, ouderwetse oven. In een zwoele augustusnacht breekt een felle brand uit in de glasblazerij, waarbij het echtpaar Arcangelo om het leven komt. In eerste instantie lijkt het een tragisch bedrijfsongeval, maar al snel zijn er redenen om aan te nemen dat het hier om een misdrijf gaat.
Vierde thriller in de reeks rond de Romeinse rechercheurs Costa, Peroni en Falcone.
Costa en Peroni zijn tijdelijk naar Venetie gedetacheerd als straf voor interne onregelmatigheden. Net als hun vriendinnen in Venetie zijn aangekomen voor een gezamenlijke vakantie krijgen ze, samen met Falcone, een spoedopdracht. Ze moeten de dood onderzoeken van het echtpaar Arcangelo in hun glasblazerij op het Isola degli Arcangeli, het prive-eilandje van de wat excentrieke familie Arcangelo. Er staan grote belangen voor Venetie op het spel: een rijke Engelse zakenman wil het eilandje kopen om er een museum te vestigen. De zaak lijkt simpel: Uriel Arcangelo zou zijn vrouw vermoord hebben en daarna zelfmoord hebben gepleegd. Maar het Romeinse drietal ontdekt al gauw dat er meer aan de hand is. Het vervallen kristallen palazzo van de familie Arcangelo herbergt allerlei familiegeheimen en schandalen. En ook de rijke Engelse zakenman lijkt verdacht.
Goed en met kennis van zaken geschreven, spannend, mooi opgebouwd misdaadverhaal. Het sfeervolle Venetie speelt een belangrijke rol. Afzonderlijk leesbaar maar extra leuk met kennis van de voorafgaande delen want ook het priveleven van de rechercheurs krijgt weer ruim aandacht.
HET BESTE BOEK DAT IK TOT NU TOE HEB GELEZEN!!! EEN WARE AANRADER IN DEZE ZOMER!
Ik was gisteren bij vader om de rest van de erwtjes te plukken - zeer vroeg dus dit jaar -, de struiken uit te trekken en de grond klaar te maken voor volgende activiteit, maar vader was vorige dagen echt ziek, kon amper op zijn benen staan. Er was zelfs sprake hem kort te laten opnemen via spoed, maar ik heb hem nooit zo gelukkig gezien toen de vrouwelijke huisartsin de namiddag hem vertelde dat het echt niet hoefde; dat hij zich gewoon van alles veel minder moet aantrekken, want precies dat werkt dan op de zenuwen en dat maakt hem ziek. Als hij maar gewoon zijn medicatie neemt en zich daar geen zorgen over maakt, dan gaat o.a.de stoelgang ook een stuk beter....
Zijn antwoord: ik ben nu eens altijd perfctionist geweest! En dan deed hij gewoon verder, me helpen met opruimen ... maar wel met een smile van hier tot ginder als een ondeugend kind : "ik moet niet naar spoed".
Niet meteen een van de krachtigste woorden in onze woordenschat. Vaak moeilijk over de lippen te krijgen. Tal van papiertjes sneuvelen vooraleer de juiste formulering erop staat. Bovendien is het echt nooit te laat om sorry te zeggen. De manier waarop is evenmin van tel. Het woordelijk zeggen, met een bloemmetje of een knuffel. Lang in een brief of kort op een velletje papier. In een ruzie en daarna een gemeende sorry krijgen, schuilt de kracht van een goede relatie. Sorry zeggen moet je niet altijd zien als het toegeven van schuld of aansprakelijkheid. Sociaal is het een teken van medemenselijkheid en ook nederigheid. Eerst een excuus en dan een ijverige poging het probleem op te lossen is een normale, beleefde omgangsvorm.
Je staat er niet bij stil, maar stilte is vermoedelijk het mooiste wat je kan horen. Gun jezelf af en toe een moment van stil zijn. Ook al is dat midden in de week. Wanneer je intuïtief aanvoelt dat het hiervoor tijd is, schuif dat moment niet te lang verder weg. De kracht van stilte. Die stilte is er al, altijd. Het is dus niet iets waar je moet naar zoeken, of dat moet gecreëerd worden. Het is wel verstopt, weggestoken achter het lawaai op de voorgrond, het lawaai van het verstand, het lawaai van de onophoudelijke stroom van gedachten. Het wil niet zeggen dat je een kanjer moet worden in mediteren. En niet alleen het stil zijn wanneer je slaapt. Gewoon je bewust eens afzonderen en je ontdekt in de stilte een diepe bron van rust, wijsheid, kracht en stabiliteit.
Tibeau hoe mijn ex onze zoon vermoordde en niemand dat verhinderde
In maart 2013 gebeurde er iets onvoorstelbaars: een jonge moeder doodde in haar huis in Roeselare (niet ver van mijn woning) haar eigen, vierjarige zoontje, Tibeau. Zijn zusje bleef wonderwel ongedeerd. In november 2014 start wat een van de meest ophefmakende assisenzaken in België ooit zal worden. Tibeaus vader Tim Vanhauwaert vertelt in dit pakkende boek het verhaal van hoe het zover is kunnen komen, hoe een opeenstapeling van feiten uiteindelijk geleid heeft tot dit verschrikkelijke drama. Tegelijk doet hij ook een aanklacht tegen het falen van justitie, politie en psychiatrie, hoe en waarom zij deze aangekondigde misdaad niet hebben verhinderd. Tim Vanhauwaert wil er àlles aan doen opdat gezinsdrama's zoals deze nooit meer zouden gebeuren.
Gebruik de komende tijd wat meer kruiden om het leven een vollere smaak te geven. Een beetje bijkruiden zal je goed doen…..
Gebruik het kruid van de verbondenheid. Mensen bij elkaar brengen en bij elkaar houden. Opkomen voor elkaar ook al is niet iedereen akkoord.
Gebruik het kruid van de stilte. Loskomen van alles wat ons opjaagt in het leven. Het levensritme aanpassen aan wat nodig is om te leven.
Gebruik het kruid van de eenvoud. Gelukkig zijn en genieten van wat ons gegeven wordt. De drang naar meer en meer en nog meer kunnen temperen.
Gebruik het kruid van het geloof. Vertrouwen dat je er niet alleen voor staat in het leven. Gods belofte “ik laat je niet alleen” op je laten inwerken.
Ja, het leven een beetje bijkruiden kan deugd doen. Gebruik van deze kruiden niet te veel en niet te weinig; maar juist genoeg om de smaak weer te pakken te krijgen en ons geloof sterk te maken voor al de dagen die nog komen.
Soms zie je een kruispunt in uw leven al ver aankomen of creëer je het zelf. Andere dwingen zich af of je bent er niet bewust van. Soms zie je achteraf pas dat je op een kruispunt bent geweest omdat jouw leven een andere wending heeft genomen. Het leven zit vol van keuzes en verschillende wendingen. We maken constant beslissingen die invloed hebben op ons leven. Het is best belangrijk om te beseffen dat je altijd een keuze hebt. Het is voornaam om je dit te realiseren en om aandacht te besteden aan de keuze die jij maakt. Vergeet je hier aandacht aan te besteden, dan ben je in een mum van tijd op een ander spoor of een zijspoor dat een geheel andere bestemming heeft dan waar jij naar toe wilt. Zie je op een gegeven moment dat je een verkeerde weg bent ingeslagen op een kruispunt? Er is niets mis mee om je om te draaien en terug een andere weg te kiezen.
Jezelf veilig voelen begint bij jezelf. Je hoeft je niet te isoleren van de buitenwereld. Alle emoties zijn projecties, ook de positieve emoties. Je ziet de wereld niet zoals hij is, maar zoals jij bent. Iedere gebeurtenis die je meemaakt in je leven als kind en die een sterke emotionele lading heeft, wordt in je hersens opgeslagen als een pijnervaring of een plezierervaring. Iedere volgende keer dat je iets vergelijkbaars meemaakt? scannen je hersens al die gebeurtenissen af. Dat gaat meestal volkomen onbewust. Als ze iets vergelijkbaars tegenkomen wordt nagegaan hoe je eerder reageerde. Al deze ervaringen bij elkaar zijn een filter tussen jou en de werkelijkheid. Jezelf veilig voelen doe je door je gevoelens in balans te brengen en je te omringen met prettige mensen die fijn en liefdevol met je omgaan. Iedereen een veilige dag met een super goed gevoel.
Het is moeilijk de waarheid te accepteren, wanneer de leugens je precies verteldeN wat je wilde horen. Maar ook al is de leugen ook zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel. Zelfs een leugentje om best wil kan je beter achterwege laten. Je weet nooit hoe sterk een persoon het later gaat opnemen. In ieder geval is dat mijn ervaring. Wie iemand kwets met een leugen, zal het ooit erg moeilijk hebben het terug goed te maken met de waarheid. Iemand die te weinig ruggengraat heeft ontwikkeld om af en toe de waarheid te spreken, mist waarschijnlijk iets heel essentieels in zijn leven: een band met anderen. Een leugen is als rennen van een berg. Een stap, en de rest komt van zelf mee. De waarheid is als een berg beklimmen. Elke stap wordt moeilijker, maar met elke stap kom je dichter bij de top! Geen masker met lange neus! Hang dat maar aan de haak.
Weliswaar nog veel uit te pakken, te wassen etcetera, maar toch terug veilig en wel thuis in het eigen nestje. BERLIJN was een beetje 'zien en sterven', zeker gezien de gevaarlijke omstandigheden waar we soms doorheen moesten met de al dan niet verwachte wolkbreuken, waar je soms niet eens de ruitenwisses voor je ogen zag, en op een autostrade helpt het niet even aan de kant te gaan staan. Ik dank dan ook mijn vriend-bestuuurder die me veilig heeft thuisgebracht, want ook voor hem meer dan gewone concentratie. Ik dank bij deze de mensen die onderweg 'een kaarske hebben ontstoken', of gebeden hebben voor een veilig thuiskomen.
Het was niet evident naar Berlijn af te reizen gezien de gezondheidstoestand van mijn vader, maar dagleijks contact maakte alles goed voor beide partijen.
Het kan jullie allemaal vreemd in de oren klinken dit verslag te beginnen, maar te weinig staan we er bij stil dat we goed en wel weer onder eigen dak kunnen gaan slapen.
En wat nu te schrijven over Berlijn? Twee redenen voor mij om er te gaan waarvan de eerste: ik wou de stad met zijn bezienswaardigheden en grote boulevard al zo lang zien. En dan komt plots de vraag van mijn vriend -ik hoor tot hier al bedenkenkingen maken bij het woord, maar het zij zo - We willden eens een echt concert meemaken van de BERLINER PHILHARMONIKER, en we hadden geluk met Oedipus dat er werd opgevoerd, in een zeer modern complex, met volledig orkest en tachtig koorleden. Hoe de zitplaatsen er grangschikt staan moet je echt eens Googelen, het lijkt op een moderne arena.
De dag voordien hadden we per toeval kunnen boeken voor het KONZERTHAUSERORCHESTER BERLIN, per toeval allemaal strijkers. De dame dirigeerde zowel als zingen. Ze had haar pupiter maar om te draaien. Dat gebouw gelijkt eerder op de klassieke zalen met immense grote kroonluchters.
En alsof het niet genoeg was konden we een gratis concert meepikken in een Evangelisch kerkje. Daar konden we eindelijk gratis parkeren met de invaliditeiteitskaart van mijn vriend, want parkeren in Berlijn kan je vergeten, en een nacht parkeren ondergronds kost algauw 50 euro.
Ben ik dan zo muzikaal aangelegd? Helemaal niet, maar eens proeven van al dat fraais doe je dan ook maar één maal in je leven. Natuurlijk hebben we de bezienswaardigheden gezien, en genoten van grote terrassen als die er al waren. Zijn het enkel Vlamingen die van terras naar terras kunnen trekken? Zijn het enkel Vlamingen die kunnen kiezen uit verschillende restaurants, want overal was er pizza te over, en moest je in het gatronomisch restaurant terecht voor de betere kost. Sorry, impressies van het moment, zoals de vele taxi's die er rondrijden, niet eens bestuurd door een echte Berliner, maar door mensen die zelf op hun gps moeten kijken als je vraagt naar een bestemming, hoe bekend ook. Jammer dat gedenktekens die de geschiedenis uitmaken van die stad zo minimalistisch worden weergegeven, ik denk maar aan de plaats waar mensen hun leven riskeerden om van Oost nar West te vluchten. Je loopt het paaltje bijna omver. De grote gedenkstenen voor het joodse volk wordt ook met geen bord vermeld. En het gedenkteken voor de geëxecuteede homofiele medemens is enkel een glazen plaat langs de weg. Hoogbouw daarnetegen tiert er welig.
Dan voor de weinigen die mijn blog wel hebben gevolgd!
Soms ondervind ik dat ik nog te braaf ben. Het is echt goed om in alle opzicht meer te durven. Braaf zijn, is je houden aan goede regels, maar vaak leggen we ons zelf te veel regels op. Hoe regelmatig had ik het niet voor van: had ik het maar gezegd.Gelukkig nu veel minder dan vroeger. Het gaat dan over zowel dingen van je hart en lever gooien, als van iemand een compliment geven die je op de openbare bus ziet zitten. Je houdt je in omdat je denkt dat het beter is het gewoon niet te zeggen, of: wat gaat die persoon zelf en de mensen rondom denken als ik hem/haar mijn compliment openbaar. Ook eens durven 'neen' zeggen. Veel mensen vinden het moeilijk om neen te zeggen. Echt durven en niet te braaf zijn. Als paard en ruiter te braaf zijn om te springen, hebben ze echt meer kans om op hun smikkel te gaan.
Enkele tieners uit San Francisco hadden er niets beter op gevonden dan in een museum een bril neer te leggen op een houten vloer. Ze vroegen zich af wat dit zou doen met de bezoekers, maar algauw kwamen die bezoekers nader toekijen, en werden algauw foto's van gemaakt. De ene sleurde al gauw de andere mee in dit avontuur, denkend dat het om een uniek kunstwerk ging.
Lopen wij ook niet te hoop om een gelijkaardige installatie te zien, die uitgebreid ook op het nieuws komt, en waar soms hoge somen worden voor betaald.!
Wat onze handen ook aanraken ze laten vingerafdrukken na op muren, meubels deurknoppen, boeken.
Maar ook ons hart kan een hartafdruk nalaten, hartafdrukken van begrip en liefde, van vriendelijkheid en echte zorg voor elkaar. Mijn hart kan een eenzame buur raken of een vriend in nood.
Ga elke dag op pad om hartafdrukken na te laten, en als iemand zou zeggen: “ik voelde je aanraking” ,dan weet je dat je die persoon met jouw liefde wist te raken.
Ik bied jullie mijn hand en hart in vriendschap zodat je in tijden van nood weet dat ik er altijd zal zijn. En wanneer hand- en hartafdrukken naar jou terug komen, dan weet je wie je vrienden zijn voor het leven.
We zijn vaak zo kritisch voor onszelf waardoor we vergeten te genieten; we streven steeds naar meer en beter waardoor veel moois aan ons voorbij gaat. Je hoeft helemaal niet altijd maar anders en beter, je hoeft niet altijd maar meer... Maak je leven een stuk mooier, lach veel en geniet van de kleine, simpele dingen...
Men zegt dat spijt te laat komt, maar ik zie dit anders. Het is trouwens beter om spijt te hebben van iets dat je wél hebt gedaan, dan spijt van iets dat je niét hebt gedaan. De pijn van iets dat niét gebeurd is, de spijt van kansen die zijn blijven liggen, gemiste momenten en te voorzichtige keuzes blijft langer hangen dan een foute keuze, beslissing of uitspraak. Uit fouten leer je, en spijt zet aan tot actie en kan dus leiden naar nieuwe successen. In het geval dat je oprecht spijt hebt voor iets, maar je krijgt daar niet direct of nooit excuses aanvaard voor. Zelfs dan blijft spijt iets dat nooit te laat komt, want voor de persoon in kwestie is het pas spijtig als hij/zij zich niet zou spijten voor wat hij eventueel verkeerd zou hebben gedaan.
Schrijven maakt mij gelukkig. Ik hou van letters. Het wonder van die 26 letters. Wat miljoenen mensen al honderden jaren doen, is die paar letters steeds maar weer anders rangschikken. Het is toch eigenlijk een groot wonder dat gegoochel met die letters door de eeuwen heen nog nooit exact hetzelfde heeft opgeleverd. Elk boek, elk gedicht, elke brief is weer anders. Ongelooflijk toch? Verraad en eeuwige trouw is vastgelegd door een paar lettertjes in een bepaalde volgorde te zetten. De dood wordt aangekondigd met die tekentjes, maar in een andere volgorde zijn diezelfde tekentjes de aankondiging van leven. Beweging is prachtig, kleur is mooi, maar taal is toch het allermooiste.
Waar blijf je soms je inspiratie halen? Inspiratie laat zich moeilijk afdwingen. Goede ideeën liggen niet altijd voor het rapen. Is het je weleens opgevallen dat je de beste ideeën krijgt wanneer je onder de douche staat of wanneer je heerlijk op een stralend wit strand zit. Inspiratie en creativiteit zijn volkomen natuurlijk. Goede ideeën zijn niet schaars. Wat wij schaars hebben gemaakt zijn de omstandigheden waarin goede ideeën naar boven komen drijven. We belemmeren vaak onze creativiteit, door ons druk te maken over de dagelijkse beslommeringen.Door gespannen te zijn, door ons denken te beperken, door slecht te slapen, weinig tijd voor ons zelf te nemen en ga zo maar door. Inspiratie is zo gevonden, mits je weet hoe je het kunt oproepen. Iedereen een inspiratievolle woensdag.
Een tijd terug heb ik geblogd over een jongen die een leven lang gepest werd. Je kan het lezen onder 'het jongetje'. Ik kon geen betere aansluiting vinden die duidelijk weergeeft tot wat pesten kan leiden met u het boek met bovenstaande titel aan te bevelen.
Zonder gezicht van Stefan Ahnhem is een bloedstollende thriller over de gruwelijke effecten van pesten en buitensluiting, en over de ultieme wraak. Het is het eerste deel in een serie met Fabian Risk in de hoofdrol. In Zonder gezicht krijgt de eigenzinnige rechercheur Fabian Risk te maken met de moord op twee van zijn oud-klasgenoten. Hij vermoedt een link met het verleden. Terwijl de politie dieper in de zaak duikt, realiseert Risk zich dat ze te maken hebben met een moordenaar die gevaarlijker is dan ze ooit hadden bedacht. Het onwaarschijnlijk spannende verhaal van deze auteur, die ook scenarist was van de Wallander tv-serie, neemt de lezer mee door een verwarrend en beangstigend labyrint, waarin plichtsbesef en persoonlijke relationele problemen strak met elkaar verweven zijn. Een veelbelovend eerste deel in een thrillerreeks rond Fabian Risk.
Iedereen maakt wel eens fouten. Wie geen fouten maakt, maakt meestal helemaal niets. Het hoort nu eenmaal bij het leven. Gelukkig hebben onze fouten uiteindelijk ook positieve gevolgen. We leren er niet alleen uit, maar ze verrijken ons daarnaast in onze groei. Ben je bang om dingen verkeerd in te schatten, ben je bang om fouten te maken? Bedenk dan dat het maken van fouten soms de snelste route naar succes is. Hoeveel denk je dat je zult leren als je altijd alles in één keer perfect zou doen? Juist, lang niet zoveel als wanneer je af en toe flink de mist in gaat. Succesvolle mensen doen niet alles altijd perfect. Succesvolle mensen durven fouten te maken.
Accepteer de ups en downs van je leven. Je kunt nog zo gelukkig of succesvol zijn, ieder leven kent ups en downs. Accepteer dat het leven soms ook gewoon wat minder kan lopen, en bereid je voor op betere tijden. Zonder ups and downs, ben je eigenlijk virtueel dood. Het leven verloopt in een golfbeweging. Juist als je denkt dat alles op rolletjes loopt, dient zich een uitdaging aan dat je leven weer een beetje in de war schopt. Door je ups en downs te herkennen, sta je steviger in je schoenen in moeilijke tijden. Je leert de goede periodes beter uit te smeren en zo de ‘scherpe randjes’ van de mindere periodes af te halen. Iedereen een 'UP'-dag!
Als je steeds maar ontwijkt, mis je de weg. Alleen door je eigen weg te gaan kun je iets bijzonders bereiken. Door te doen wat anderen ook doen, krijg je precies hetzelfde als hen. Wil je dat wel? Geloof in jezelf, wees een beetje onredelijk en zet echt door. Wees onredelijk als het gaat om je eigen dromen. Wees een beetje koppig om je doelen te bereiken. Alleen je eigen weg leidt je naar wat je echt wilt. Als je je eigen weg stap voor stap, van begin tot eind, kunt zien, weet je dat het niet je eigen weg is. Je eigen weg maak je namelijk zelf met elke stap die je zet. Daarom heet het ook je eigen weg.
De kunst van het zuiver denken. De mogelijkheid voor de mens om op een juiste en ware wijze te denken, volledig zonder door persoonlijke gedachten te worden beïnvloed. Zuiver denken geeft je heel wat voordelen. Positieve informatie via de gedachten maakt blij en krachtig, is constructief en geeft nieuwe inzichten en mogelijkheden. Het gaat gepaard met een zeker-weten gevoel waar we niet omheen kunnen. Als we toch anders hebben gehandeld, denken we later vaak: "Zie je wel, ik wist het, had ik toch maar...". De zuivere gedachten erkennen en ernaar handelen, is vaak moeilijk omdat we ze niet altijd kunnen uitleggen of op dat moment logisch beredeneren.Maar ik geef het toe, ik ben zelf een te grote denker ..
Als je wil, word je er op een gegeven moment een kanjer in om bij een tegenslag, een slag tegen te geven en dus terug te slaan met iets positiefs. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Door in tegenslagen direct op zoek te gaan naar de positieve kanten van de gebeurtenis kan het dragelijker voor je worden. Doe je best om iets positiefs te zien. Wie gelooft dat alles met een reden gebeurt doorstaat tegenslagen doorgaans beter dan mensen die geloven dat het leven is gebaseerd op toeval. Als niets toeval is betekent het namelijk dat deze gebeurtenis jou overkomt om je te laten groeien, om je een sterker mens te maken. Dit besef geeft hoop en steun.
Het hoeft zeker niet altijd geld te kosten om attentvol te zijn, maar het maakt wel een ontzettend waardevol verschil. Je kan echt luisteren naar mensen. Door actief te luisteren naar wat mensen je vertellen kun je een heel attent persoon worden. Luister en onthoud wat de mensen om je heen meemaken, waar ze mee bezig zijn en waar ze het moeilijk mee hebben. Dit zijn zaken waar je later op terug kunt komen. Attente mensen worden zeer op prijs gesteld. Het voelt toch fijn als iemand aan je denkt. Als je een attent persoon in je omgeving hebt, weet je hoe erg je het waardeert als die persoon aandacht voor je heeft. Iedereen een zeer attentvolle dag. Geniet van alle attentie en wees ook zelf lekker fijn attent.
Ik wens dat iedereen zelf een 'valkuil' was, om zo slim te zijn over alle 'valkuilen' en struikelblokken in het leven te kunnen vliegen. Er zijn heel wat valkuilen in het leven die we moeten leren herkennen. Valkuilen zijn diepgewortelde overtuigingen over onszelf en de wereld, die we ons eerder in ons bestaan eigen maken. Valkuilen zijn levenslange patronen. Ze zijn soms diep ingesleten en moeilijk te veranderen. Maar wat moeilijk is, wil niet zeggen dat het onmogelijk is. Een valkuil veranderen betekent, voortdurende confrontatie met jezelf. Je spoort ze op, herkent ze en pakt ze ten gronde aan. Net zolang tot ze hun greep op je verliezen.
Waarom nog opgeven als de eindstreep al in zicht is? Het kan je toch overkomen. De laatste loodjes wegen het zwaarst of een opstapeling van tegenslagen vermoeien je dusdanig dat je zelfs bij het bijna bereiken van je doel, de handdoek in de ring gooit. Opgeven is echter geen optie. Je gaat gewoon door. Ook al zijn de laatste stappen wat trager. Het is wellicht makkelijker als er naast de lijn enorm gesupporterd wordt en als je weet dat op de finish er een hoop mensen staan die jou toejuichen voor jouw geweldige prestatie met het behalen van de eindstreep. Zelfs zonder al die entourage, geklap en gejuich, kan je de eindstreep van je doel behalen. De echt juiste motivatie komt diep vanuit jezelf, ook al kom je wat trager over eindstreep.
Bijgeloof! Het is al een uitdaging om te geloven in jezelf. Moeten we dan nog bijgelovig zijn? Ren jij de andere kant van de straat op als je een zwarte kat ziet? Heb je weleens een spiegel gebroken en je toen heel vreselijk gevoeld omdat er zeven jaren aan ongeluk voor de boeg stonden? Bijgeloof kan je maar beter overwinnen door te leren waar ze vandaan komen. Bijvoorbeeld dat je ongeluk zult krijgen als je onder een ladder doorloopt, komt voort uit de gedachte dat het gevaarlijk is om rond te lopen op plekken waar het risico op vallend gereedschap groot is. Hoe meer je bijgeloven ontrafelt, hoe sneller je zult inzien dat ze niet op de realiteit gestoeld zijn. Hoe leuk het ook kan zijn om erin te geloven. Iedereen een realistische super maar niet bijgelovige topweek gewenst!
Mensen, dit is een waar gebeurd verhaal. Verleden week vrijdag reed ik met een jonge man van vijfenveertig jaar die lijdt aan de ziekte van Parkinson naar een ziekenhuis te Brussel om zijn hart te laten controleren. Alles verliep vlot en hij was gerust gesteld toen hij de resultaten te horen kreeg. Nu we dan toch te Brussel waren voegden we het aangename toe aan het nuttige, en zo trakteerden we ons op een betere koffie in een nog veel betere caferia.
Je moet weten dat de man in kwestie om de haverklap een pilletje moet innemen, anders verkrampt hij volledig. Het potje staat dan ook altijd in zijn buurt. Na die chique koffie lieten we ons verwennen in een sfeercafé bij een lekker bruintje. Ongezien hoe leeg Brusel was!
Bij het terugrijden naar huis vraag ik Alex, een fictieve naam die ik even gebruik, of hij nog medicatie genoeg bij zich heeft. Hij antwoord bevestigend maar begint ovral in de wagen te zoeken waar zijn pillen normaal liggen. Hij begint later in de zakken van zijn jas te tasten, maar niets te vinden. Bij de eerste halte op de snelweg gaan wij aan de kant, keren alles onderste boven, maar beseffen al gauw dat hij dat potje moet hebben laten staan op één of ander tafeltje.
Hij is gelukkig zo alert te denken aan een apotheek van wacht. Want ook thuis ligt er niets meer en hij kan de nacht niet doorkomen zonder medicatie. Hij had nl. alle medicatie meegenomen gezien de lange tocht. Ja, hij rijdt ondanks alles zelf met de wagen, en zeer goed ook!
Dus tijdens de rit naar huis probeer ik mijn buren te bellen en hen te vragen uit te zoeken naar het telefoonnummer van de apotheek van wacht. Ik krijg algauw antwoord en Alex beltde apotheker op met de vraag de gewenste medicatie klaar te zetten. Oef, probleem opgelost...
Dacht je maar, want niet ver van de apotheek erkrampt Alex. Hij geeft me het nodige geld, en ik stap de apotheek binnen. De medicatie ligt klaar, maar de apotheker wil het identitetsbewijs van Alex. Ik dus terug naar de wagen, ook om geld de halen, want de apotheker wil het volledige bedrag, daar waar Alex normaal een verminderd tarief moet betalen. Ik overhandig de apotheker de identiteitskaart en de gevragde 55 euro. Maar de apotheker zegt dat hij nog 90 cent te kort komt. Ik schiet vlug in mijn zakken waar ik nog 30 eurocent vind, maar dat is niet voldoende voor die apotheker.
Wanneer ik mijn hoofd laat zien, strompelt Alex naar binnen en betaalt met zijn bankkaart. Hij valt bijna ter plaatse neer... Maar de apotheker is tevreden en geeft hem de medicatie, niet alvorens hij hem dringend heeft gevraagd een voorschrift na te brengen...
KAN JE ALS APOTHEKER EEN MENS LATEN LIGGEN OMWILLE VAN 60 EUROCENT???!!!!
Mijn hart zingt voor de Heer: Magnificat! Mijn God is mij genadig, mijn vreugde overdadig; en ieder prijst mij zalig: Magnificat! Mijn hart zingt voor de Heer: Magnificat!
Welwillend zag mijn Redder naar zijn geringe dienares, voltrok aan mij zijn wonder. Heilig is zijn Naam.
Hij is de trouwe Helper van wie voor Hem gevoelig is,
maar wie hooghartig leven, wijst Hij van zich af.
Mijn hart zingt voor de Heer: Magnificat! …
Die machtig is zal vallen, die nietig is komt op de troon, die hongert wordt verzadigd, rijken stuurt Hij heen.
Zijn volk was Hij indachtig, vol deernis jegens Israël, getrouw aan zijn gelofte. Eeuwig duurt zijn heil.
Het droeg al vroeg een brilletje en reeds in het eerste leerjaar mocht het niet zwemmen noch touw klimmen. Maar het haalde altijd heel goede punten, en zijn naam verscheen elk trimester in de plaatselijke krant waar de besten van de klas werden vernoemd. Het kon vooral goed schrijven, en omdat hij goed was in taal werd hij bij de overgang naar 'de grote school' door paters naar een itnernaat gestuurd.
Al vlug liep het verkeerd, want de klasgenootjes hadden al gauw door dat het jongetje van twaalf niet aan voetbal deed, niet eens een goede speler was. Daarbij kwam dat naast het dragen van een bril, het jongetje ook een hazenlip had. Daarbovenop mocht hij ook niet zwemmen van leerkrachten en directie. Enkel zij en zijn ouders wisten waarom. De andere kinderen leken gewoon stom verbaasd toen het jongetje af en toe op de grond viel, in zijn broek plaste en stuiptrekkingen kreeg.
Toen de anderen op woensdagnamiddag gingen spelen of wandelen, had een pater-leraar hem en een ander uitgekozen om het jeugdclubhuis, gelinkt aan die grote school, schoon te maken. Sorteren van flesjes, hier de frisdranken, daar het bier. Sigarettepeuken opruiemen en dan het lokaal vegen.
Op een dag dacht het jongetje dat hij tot de geliefde leerling behoorde van die pater. Hij werd nl. naar zijn kamer geroepen, en niet bewust wat er gebeurde, werd daar zijn beginnend baardje geschoren. Toen hij echter terug naar buiten kwam stonden de jongens in een 'erehaag' hem op te wachten ... waar hij natuurlijk werd uitelachen. Een medeleerkracht, ook een pater, leek in het complot te zitten, want die had ervoor gezorgd dat alle kinderen aan de trap stonden toen het jongetje naar beneden kwam.
Zo werd alles nog versterkt; en zo gebeurdehet toen het jongetje aan tafel wou gaan, hij zijn mes, vork en lepen, verpakt in een witte servet, niet meer terugvond. Een andere keer vond hij zijn lepel geplooid, een andere keer vond hij zijn vork gekraakt...
De schoolresultaten daalden. Het jongetje was gestart in de Latijns-Griekse afdeling. Toen zijn ouders beseften dat het genoeg was geweest, kon het jongetje dat ondertussen vijftien jaar was geworden, slechts aansluiten bij de economische richting in een nieuwe school waar hij dagelijks naar huis kon. Maar deze overgang bracht een achterstand mee...
Het jongetje werd een jonge man, heeft nooit een meisje leren kennen, ook geen jongen als vriendje. Maar hij wist wat hij in zijn mars had en heeft dan ook gevochten voor een loopbaan waar sommigen jaloers om werden. Maar achter het bureau zit nog steeds dat jongetje, getekend door zo veel wat hem is aangedaan en nog wordt aangedaan, want niemand heeft het jongetje tot op heden begrepen. Hij was en blijft de speelbal, levenslang gepest... Was dit het misschien? PESTEN?!!!
“Wat een kroost", lachte moeder eend, trots als een pauw, terwijl rondom haar de donzige, mooie eendjes trippelden.
"Maar jij, lelijk ding, jij hoort er niet bij", kwaakte ze dan naar een klein, lelijk eendje dat niets vermoedend bij de anderen waggelde. "Bah, lelijk prutsding", grienden nu ook broertjes en zusjes; en alsof het nog niet genoeg was stookte buurvrouw Mie Moeial: "Uit welk nest komt dat jong!"
Bevend van schrik en verdriet kroop het lelijke eendje eerst ver weg in een hoekje, maar waggelde dan doodeenzaam de wijde wereld in.
Geen enkel dier gaf het wat moed, allen riepen:"Wat lelijk, lelijk toch!"
Het lelijke eendje wenste al dat het verging, maar ook dat gebeurde niet. Het sleepte zich eenzaam door de dagen tot het op een dag hagelwitte veren kreeg en het geen eend... maar een statige zwaan werd. Toen de andere dieren dat bemerkten bogen zij beschaamd hun kop.
Een klein wormpje in een noot voelde zich door God bemind en zong zo vrolijk als het kon: "Ik woon in het hartje van de hele, grote wereld en die is helemaal van mij!"
Hij rangschikte ze strikt per thema en voorzag ze van eigen commentaar.
Wie ze zó lazen, voelden zich bekocht en dachten: goed dat hij ze bijeenzocht, maar we vinden het wel niet fijn dat hij elk mooi verhaal niet echt zichzelf liet zijn...
Toen gingen ze zelf aan het vertellen en, hoe dwaas het ook mag lijken, aan het eind van elk verhaal moest steeds hun 'moraal' staan prijken.
Het voorstel van directeur-generaal Lieven Boeve van Katholiek Onderwijs Vlaanderen om tot 'dialoogscholen' te komen - met meer ruimte voor bijvoorbeeld moslims - blijft reacties uitlokken. Wetenschapper en filosoof Gerard Bodifée (70) stelde in een opiniestuk in De Standaard: De katholieke school die moslims weert, kan geen katholieke school zijn. Maar als katholieke school moet zij de katholieke godsdienst verkondigen, ook aan moslims. Bodifée hekelt het gebrek aan kennis van en affiniteit met de katholieke godsdienst bij jongeren, volgens Bodifée veroorzaakt door beslissingen van het katholiek onderwijs zelf: Ze hebben het onderwijs in de eigen tradities, leer en geschiedenis bewust overgelaten aan een tijdsgeest die er geen blijf mee weet. In het tv-programma Van Gils en gasten trok Bodifée even fel van leer: De problemen liggen niet bij de moslims, maar bij de katholieken - die hebben moeite met hun eigen identiteit en de elementaire kennis over hun godsdienst ontbreekt meer en meer. We zijn het katholicisme in dit land kwijtgeraakt, en op een katholieke school zal je het niet terugvinden. Katholieken moeten weer trots worden op hun geloof, besloot Bodifée: Religiositeit is taboe geworden, er wordt niet meer over gesproken, we stoppen het weg. Moslims komen er gewoon voor uit, dat moeten we als christen ook doen. - Kerknet.
Op deze Pinksterdag vragen wij de Heilige Geest dan om inzicht en vertrouwen, om daadwerkelijk te getuiigen van ons geloof zoals Christus het ons heeft gevraagd voor hij ten hemel opsteeg.
BIJ DEZE EEN ZALIGE HOOGDAG VAN PINKSTEREN GEWENST AAN U ALLEN!
"VAARWEL ELINE" staar er in mijn agenda genoteerd op deze datum, nu reeds drie jaar geleden. Ik ben een bezoek gaan brengen aan haar graf. De grafsteen is een ontwerp van wijlen mijn broer. Hij zou er zo fier zijn op geweest maar heeft de steen amper één maal gezien. Veertein maanden later is hij haar gaan zoeken hierboven. Een ruwe pilaar een een gepolijste steen is verbonden door een solsleutel omdat Eline zo graag piano speelde. Op de grond van de steen is een grote roos gebeiteld.
Ja, zijn hart brak van verdriet. Anderen zeggen dan: ze heeft hem meegesleurd in de dood. Wij weten echter dat ze altijd datzelfde meisje zal blijven, meer als eeen zus dan als een dochter van mijn broer.
Iedereen kent wellicht het spreekwoord: "De trein is altijd een beetje reizen". Ik moet zeggen dat ik de laatste jaren er serieus tegen opzie een trein te nemen, al kan ik zelfde zeggen van de Lijn.
En gisteren had ik het dus weer 'zweten'. Pas twintig kilometer van mijn deur kon ik reeds een half uur wachten. Ik treinde richting Antwerpen met eindbestemming Sint-Niklaaas. Op een gegeven moment, nadat mensen in- en uitgestapt zijn op een loocatie die ik niet kende, bleef de trein echter staan. Iedereen keek om zich heen, maar er werd maar weinig gesproken tot ... de melding kwam: "Er is een probleem met de sluiting van de deuren". Ja, daar zit je dan letterlijk, niet wetend hoe lang je daar zit te wachten. Een dame die naast me zat moest op een communiefeest zijn en had nog een aansluiting nodig. Hoe langer we zaten te wachten op informatie, hoe meer voor haar de tijd verstreek en was ze zch bewust dat ze veel te laat zou komen op het feest. Zelf had ik het voordeel dat een vriend me zou opwachten, maar wanneer? Eindelijk kwam een mededeling met 'vertraging loopt op tot twintig minuten'. Voor die eerste maal dat het eigenlijk zomer was, zaten we daar, haast op elkaar gepakt.
Ik heb me tot de dame gewend eens de trein terug vertrokken was en haar ht voorstel gedaan dat ze met ons kon meerijden. Ze wilde het aanbod niet aanvaarden, maar toen ze in Sint-Niklaas moest vaststellen dat ze nog driekwartier moest wachten, noemde ze ons beiden 'engelbewaarders'. We hebben haar graag tot aan de deur van haar feestende familie afgezet. Want ik weet zelf maar al te goed wat het is een trein te missen....
Dit is slechts één van de vele anekdotes die ik heb beleefd en het treinen verre van 'een beetje reizen was'.
Dit is en boek dat ik bijzonder graag heb gelezen, dan ook vijf sterrern waardig . Een nieuwe Jack the Ripper is opgestaan! Sterk aanbovolen, of het nu op een regendag is of op een terras in de zon! wanneer je eenmaal begint is er geen stoppen meer mogelijk. Maar ik moest wel stoppen toen de trein stopte!
In al zijn jaren bij de politie is inspecteur Jack Pendragon nog nooit geconfronteerd met zo'n gruwelijke reeks moorden. De lichamen van de slachtoffers zijn op verschrikkelijke wijze verminkt en vervolgens zo gepositioneerd dat ze verwijzen naar werken van beroemde surrealistische schilders. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, lijkt er een verband te zijn tussen deze moorden en een serie onopgeloste moorden in Londen in 1880, namelijk die van Jack the Ripper.
Pendragon is vastbesloten de zaak op te lossen, maar zijn tegenstander is niet alleen gevaarlijk, hij is ook bijzonder intelligent en laat geen spoor achter. Een bloedstollende race tegen de klok begint…
EERST EN VOORAL PROFICIAT EN DANK AAN ALLE MOEDERS EN GROOTMOEDERS
OP DEZE MOEDERDAG, OOK AAN ALLEN DIE OP EEN OF ANDERE MANIER MOEDEREN!
Op mijn vorige bijdragen rond Dadizele en de bedevaarten in mei, reageerde een blogger dat ze vooral herinneringen had aan het park. En inderdaad, het is me altijd opgevallen dat de naam Dadizele veeleer het grote pretpark oproept waar men kon ravotten zoals de dame het zegde, dan het eigenlijk om de bedevaartsplaats gaat.
Ik wil daarom ook dat deel zijn plaats toekennen die het verdient. Helaas is het park vergane glorie.
Dadipark - zijn originele naam was CENTRUM DEWEER -werd in 1950 geopend onder invloed van de lokale pastoor Gaston Deweer. Dadizele was op dat moment reeds een toeristische bestemming; veel mensen kwamen er op bedevaart. Het park evolueerde van een speelplein voor de kinderen van de bezoekers van de basiliek tot een zelfstandig pretpark.
Het was niet gericht op grote moderne attracties, maar was eerder een laagdrempelig en betaalbaar park voor kleine kinderen. Uithangbord was een 800 meter lange hangbrug aan de randen van het domein, de langste van Europa. In het domein staan nog steeds de attracties, weliswaar overwoekerd. Al enkele jaren wordt geprobeerd het attractiepark nieuw leven in te blazen.
In juli 2012 werden de sloopwerken in Dadipark gestart. Een firma uit Nederland verwijderde het asbest uit de gebouwen om ze daarna af te breken. Naast de overgebleven beschermde bomen is er nagenoeg niets bewaard gebleven van het oorspronkelijke Dadipark. Het bestuur van Dadizele denkt eraan om er een sport- of wandelpark van te maken; In januari 2016 werd er bekendgemaakt dat de gebouwen van het voormalige pretpark een nieuwe bestemming krijgen. Vrije Basisschool 't Brugske kwam met de voormalige eigenaar (de kerkfabriek) overeen om de gebouwen te kopen en te renoveren op voorwaarde dat de overheid een deel van de subsidiëring op zich neemt. Wat er met het 11 hectare grote park zal gebeuren, is niet duidelijk.
p.s. Op de tweede foto zie je een kiosk; daar konden mensen drank en tabak en vooral chocolade aanschaffen. Het was daar dat ik een aantal jaren heb gewerkt als jobstudent. Het was wel opletten dat niets verdween toen de grijpgrage Polen met tientallen bussen zwaarbeladen, het park bestormden.
Kerstmis stond voor de deur en de metten moesten gezongen worden. Helaas! De koster was ziek en daardoor ze de pastoor de dienst moeten afgelasten. De nacht ervoor kreeg Jan Onraet, een analfabeet die geen noot muziek kende in een droom een visioen van Onze Lieve Vrouw die hem zei: "Sta op, ga naar de pastoor en zeg hem dat jij de dienst zal zingen!" Jan werd wakker maar dacht dat hij slechts gedroomd had: hij kon immers lezennoch schrijven en kende bovendien geen noot muziek. Daarom ging hij gauw weerslapen. Onze Lieve Vrouw verscheen echter een tweede keer en zei: "Jan, sta op en kijk onder jouw hoofdkussen. Neem dat boek en ga er mee naar de pastoor. Met dit boek kan je het wel!"
Jan nam het boek, ging naar de pastoor en zong foutloos de Metten. Hij schijnt daarna nog vele jaren in dienst te zijn geweest.
ALLE LEGENDEN DIE HIER IN HET KLEIN ZIJN AFGEBEELD
VIND JE GEBEELDHOUWD BIJ DE INGANG VAN HET ROSARIUM.
Toen de kapel helemaal opgetrokken was ging een afvaardiging van de notabelen naar het bisschoppelijk paleis in Doornik om aan de bisschop te vragen om de kapel in te wijden. Op weg-'naar verluidt heeft dit gebeuren plaats gehad zeer dicht bij mijn ouderlijke thuis' - naar de bisschop, ontmoetten ze een vrome vrouw die zei: "Het is niet nodig om d'e bisschop te vragen uw kapel te wijden. Zij is immers al gewijd door Onze Lieve Vrouw zelf." Toen de vrouw enige twijfelende gezichten zag, ging ze verder: "Omdat u zou geloven wat ik u vertel, zal ik een teken geven. Keer terug, u zal er een rode, zijden draad vinden gespannen rondom de kapel. De plaats binnen de draad is gewijd..." Ogenblikkelijk keerde men terug. Rondom de kerk vonden ze een rode, zijden draad. En die draad kende begin noch einde. En, vertelt de legende verder, die rode, zijden draad had een bijzondere genezingskracht. Zieken kregen er een stukje van mee, maar de draad verminderde nooit. Helaas raakte die rode draad verloren in de loop der tijden. Vandaag de dag wijdt de pastoor de rode draad, die nog altijd door de pelgrims meegenomen wordt naar huis.
Hierbij laat ik jullie delen in de eerste legende van Dadizele,
of hoe Maria tot ons is verschenen.
Heel lang geleden, woonde er te Dadizele een rijk en vroom man. Zijn rijke veestapel telde ondermeer twee prachtige pikzwarte ossen. En juist die twee ossen leken op zekere morgen spoorloos... Hoe de landbouwer en zijn knechten ook de omgeving afzochten, van de ossen vonden ze niet één spoor. Het nieuws kwam ook een kluizenaar ter ore. De brave man besloot tot Maria te bidden, die een heel bijzondere plaats in het leven van de kluizenaar bekleedde. En toen gebeurde het. Maria verscheen in een visioen en zei: "Ga naar de meester van de boerderij en vertel hem dat hij nooit meer zijn twee zwarte ossen zal terugvinden. Maar... vraag hem naar het elzenbos te gaan. Aan de rand van het bos zal hij twee sneeuwwitte ossen vinden. Die zijn voor hem. Vraag de meester ook op die plaats een kapel te bouwen, die aan Onze Lieve Vrouw moet worden toegewijd. Zeg hem dan dat Onze Lieve Vrouw dit alles gevraagd heeft." De kluizenaar bracht de boodschap over. Men ging naar het elzenbos en daar stonden twee sneeuwwitte ossen... Diezelfde dag nog begon de landbouwer met de plannen om er aan de rand van het bos een kapel op te trekken. Toen de kapel klaar was, kwamen er mensen van heinde en ver naar de kapel om er tot Maria te bidden.
Met dit mooie lenteweer is het uiterst aangenaam, na een bezoek aan de basiliek die toegewijd is aan Onze -Lieve -Vrouw Onbevlekt, de rust op te zoeken in het gebedspark vlak naast de basiliek. Je kan er jouw bedevaart in stilte verder zetten door het bemideteren van de veeertien staties die doorheen het park lopen, of je kan er ook even stil worden en genieten van de natuur terwijk je even op een bankje rustig kan opkijken naar Maria, of gewoon kan deelnemen aan de vieringen in openlucht. Voor vieringen binnen het Rosarium kan je ook in de benedenkapel die nu mooi verfraaid is, waar destijds het een verloederd ondergrondse grot was.
De tienjarige Leonardo woont samen met zijn vader in villa aan zee, volledig geïsoleerd in een uithoek van het woeste Ligurië. De enige toegangsweg is een verlaten spoortunnel. Leonardo is licht dyslectisch, onzeker en verlegen, en leeft in zijn eigen fantasiewereld tussen helden, piraten en feeën. Als hij op een avond uit bad komt, vindt hij zijn vader geboeid in de woonkamer, overmeesterd door een onbekende man met een mes. Bestaan monsters echt alleen maar in sprookjes? Wie is die man, die zijn naam kent en zo fantastisch pianospeelt? En wat wil hij van hen? Tijdens de vreselijk spannende confrontatie, een strijd op de grens van lichamelijk en psychologisch geweld, ontdekt de kleine, dromerige Leonardo bij zichzelf een zekere moed en slimheid, waarvan hij niet wist dat hij die bezat. In één enkele nacht wordt hij geconfronteerd met zijn grootste angsten en zijn ergste obsessies. En als de zon weer opkomt achter de villa zal zijn leven nooit meer hetzelfde zijn.
Dit is een boek dat je in één adem wilt uitlezen. Echt prachtig geschreven en elke situatie kan je je levendig voorstellen. Een boek om op mijn eigen boekenplank te hebben. Dan ook vijf sterren waardig. Een sprookje?
Dat is de vraag die mij en meebewoners ons afvragen nu achter de deur een oude juttespinnerij tegen de grond ging om plaats te maken voor een verkaveling die zal uitmonden in een plein met 22 woningen en een appartementencomplex van 16 woongelegenheden.
In het centrum is de fabrtieksschouw blijven staan, en die zou in het midden van het plein komen te staan. Maar zal die schouw er ook blijven staan als industrieel erfgoed, of willen de nieuwe toekomstige bewoners niet aankijken tegen zo een toren? We zijn met ons allen zeer benieuwd.
Ik geef je dus misschien nog gauw mee hoe ze er nu uitziet voor ze al dan niet verdwijnt. Zo veel fabrieksschouwen zijn er echt niet meer. Ik hou jullie op de hoogte.
De naam van het toekomstig plein is al bekend: het wordt het Madeliefsjesplein.
Bij het 'ter perse gaan' van dit bericht, heb ik vernomen
Sinds de aanvang van mijn bloggen las en zag ik haast overal:de hond lijkt voor velen onder jullie jouw trouwste en beste vriend te zijn. Zelf kan ik er niet over meespreken, want ik heb zelf nooit een hond gehad. Toen ik nog thuis woonde hadden we wel een klein hondje waarvan de naam me nu even ontsnapt, maar het werd vergiftigd terug gevonden. De buurman was bang dat zijn duiven zouden doodgebeten worden...
Ik begrijp dat mensen een hond als enige vriend hebben.. ik heb het ooit bij een jonge man meegemaakt. Hij had alles verloren, maar zijn enige troost was zijn hond. Ik weet nog dat ik toen een tekst rond vriendschap en trouw van een hond heb laten afdrukken op een oorkonde en die cadeau gedaan. Hij was daar bijzonder gelukkig om.
Ik heb me we wel altijd de vraag gesteld waarom dierenliefde boven mensenliefde gaat, en dat soms buiten alle proporties. Maar geniet maar van jullie gezelschap, en verzorg ze dan ook goed. Neeen, ik ben geen moraalridder, maar het is erg te zien hoe honden ook verwaarloosd worden. Zo, ik hou ermee op voor ik nog bedreigd word en er een hond met grote tanden voor me staat en aan mijn broekspijpen sleurt.
Want je kent het wel: Mijnheer, hij is zo braaf, hij zal je niets doen..
Wanneer ik de fiets neem om naar het centrum van Roeselare te rijden, of te voet ga naar het station om er een trein te nemen, passeer ik altijd deze muur die grenst aan de spoorwegberm. Het is dan voor mij een twintig minuten wandelen.
Ik kreeg deze foto doorgestuurd, en dus een hint er iets mee te doen. Ja, blijkbaar was het toen een mooie dag te zien aan de blauwe lucht. Wat heel jammer is,i s het feit dat die mooie muur voortdurend beklad wordt door hangjongeren die met graffiti de meest dwaze boodschappen achterlaten, tot verwijten gesuuurd aan de burgemeester toe of oproepen tot racisme.
Telkens opnieuw moeten de stadsdiensten dan die viezigheid verwijderen, wat heel veel geld kost en ook veel tijd in beslag neemt, tijd die ze zouden kunnen gebruiken voor nuttig werk voor de bevolking. Het moet frustrerend zijn te zien dat na gedane werk er een paar dagen later weer schuinigheden te lezen staan.
Waar de graffitti verwijderd werd, zie je duidelijk de lichtgele vlekken. Gelukkig heb ik ook al mooie zinvolle tekeningen gezien op die muur, maar die zijn helaas zeldzaam. Medeblogger DE WESTHOEK zal daar wel foto's van hebben op hun blog.
HIER VIND JE MISSCHIEN EEN ANTWOORD OP WAT IK RECENT MEEMAAKTE MET DAKLOZE MENSEN.
We moeten naar iedere persoon apart kijken en een besluit nemen geïnpireerd door liefde en wijsheid.
Het lost het probleem van de bedelaar niet op en doet ook geen recht aan de menswaardigheid van de mens in nood. Leer hen dus eerst kennen, echt. Vraag hun naam, kijk hen in de ogen. Vraag hen voor je te bidden! Als je hen en hun noden eenmaal kent - ik bedoel echt kennen als persoon - dan kun je geld geven zoals je dat ook zou doen voor een vriend.
De enige regel die ik zou voorstellen, is dat je iedere persoon moet erkennen en niemand negeren. Doen alsof je de smeekbede van een dakloze niet hoort en hem behandelen als een levenloos object of een lastig insect, is veel vernietigender dan niets geven. Uiteindelijk zijn waardigheid en respect veel meer waard dan wat centen.
Mijn eerste antwoord is dus: nee. Vermijd het snelle werk.
Als geboren 'Daiselnaere' ben ik blij u volgende vieringen aan te kondigen tijdens de meimaand te DADIZELE. Wees allen van harte welkom en geniet van dit prachtig bedevaart, alsook van het aangrenzend gebedspark "ROSARIUM".
ZONDAG 1 MEI: eucharistieviering om 6 u. - 7 u. - 8 u. - 9 u. - 10 u. - 11 u. - 16 u. - 18 u. Om 16 u.: Plechtige eucharistie bij de opening van de meimaand met koor Cantabile Dadizele
4-5 mei: O. L. Heer Hemelvaart Alle vieringen zijn zoals in het weekend, met homilie door E.H. A. Decock; legeraalmoezenier Donderdag 5 mei om 10 u. zang verzorgd door duo Siegfried Vervisch
Weekend 7-8 mei: homilie door E.H. A. Monstrey; pastoor Dadizele Zondag 8 mei om 10 u. opgeluisterd door Eligiuskoor Sint-Eloois-Winkel
Weekend 14-15 mei: homilie door E.H. D. Decuypere; nationale proost K.L.J. en K.S.J. - K.S.A. - V.K.S.J. Zondag 15 mei om 10 u. opgeluisterd door zangkoor Cantabile Dadizele
Zaterdag 14 mei om 14.30 u.: zieken-eucharistie met gelegenheid tot ziekenzalving
Weekend 21-22 mei: homilie door E.H. W. Vangheluwe, leraar godsdienst Grenslandscholen, Menen Zondag om 10 u. opgeluisterd door koor Estrella Ledegem
ZONDAG 22 MEI: DAG VOOR HET LEVEN Om 9 u.: tocht voor het leven: vertrek aan het station Kortrijk Om 15.15 u.: aanbidding, geleide rozenkransgebed en biechtgelegenheid
Om 16 u.: eucharistie in concelebratie met alle aanwezige priesters met bijzondere beden ter bescherming van het leven
Weekend 28-29 mei: homilie door E.H. P. Hallein; professor Groot-Seminarie Brugge Zaterdag om 16 u. opgeluisterd door Sint-Janskoor Rollegem-Kapelle Zaterdag om 18 u. opgeluisterd door Kon. Fanfare Ridder Janszonen Dadizele Zondag om 10 u. opgeluisterd door Koninklijk Gregoriuskoor Rumbeke
Vrijdag 6 mei om 20 u.: bedevaartseucharistie Landelijke Gilde, K.V.L.V., KLJ en Groene Kring Vrijdag 13 mei om 19 u.: bedevaartseucharistie FEMMA-KWB West-Vlaanderen Vrijdag 13 - 20 - 27 mei: om 20.30 u. eucharistie gevolgd door KAARSPROCESSIE
ELKE WEEKDAG: 15 u. - 16 u: STILLE AANBIDDING + ROZENKRANS in kapel van het Rosarium
Basiliek
Rosarium
Van maandag tot vrijdag
om 7.30u eucharistieviering om 18.30u eucharistieviering
om 15.00u stille aanbidding en rozenkrans in de kapel Rosarium om 16.00ustille aanbidding en rozenkrans in de kapel Rosarium
Elke vrijdagavond
om 20.u30 eucharistieviering gevolgd door kaarsprocessie
Zaterdag
om 16.00u eucharistieviering om 18.00u eucharistieviering
Zondag
om 6.00u eucharistieviering om 7.00u eucharistieviering om 8.00u eucharistieviering om 9.00u eucharistieviering om 10.00u eucharistieviering om 11.00u eucharistieviering
om 16.00u eucharistieviering om 18.00u eucharistieviering
om 15.00u Mariale vesperdienst in de kapel
Inlichtingen: Pastoor: 056/ 50.91.50056/ 50.91.50 ( tel en fax) email: andre.monstrey@telenet.be of pastoor@federatiemoorslededaizele.be onthaal kerk: 056/ 50. 52. 86
Naast bovenstaande vieringen kunnen parochies of groepen nog een aparte viering aanvragen, al dan niet voorgegaan door hun eigen priester. Door het drukke programma is het wel nodig dat u hiervoor tijdig een afspraak maakt zodat we de Basiliek of Rosariumkapel voor u kunnen vrijhouden. Deze viering mag eventueel samenvallen met een reeds vermeld uur.
De nieuwe vertaling van het gebed het Onze Vader wordt 27 november ingevoerd in de Rooms-Katholieke Kerk in het Nederlands taalgebied. De nieuwe versie van het Onze Vader wordt tegelijk ingevoerd in Nederland en België, meldde de Nederlandse Bisschoppenconferentie.
Het Onze Vader is het bekendste gebed uit de christelijke traditie. De Hollandse en de Belgische woordkeuze liep uiteen, zodat er twee katholieke, Nederlandstalige versies waren. Over de juiste versie van het gebed is decennia lang door kerkgeleerden gediscussieerd. Een speciale commissie heeft nu van de beste vertalingen uit de Vlaamse en de Nederlandse versie één gebed gemaakt.
De nieuwe vertaling van het Onze Vader:
Onze Vader, die in de Hemel zijt, Uw Naam worde geheiligd, Uw Rijk kome, Uw Wil geschiede, op aarde zoals in de Hemel. Geef ons heden ons dagelijks brood en vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren en breng ons niet in beproeving maar verlos ons van het kwade. Amen.
Ik was een grote briefschrijver, en die brieven gingen de wereld rond, zowel naar vrienden, kennissen of mensen die ik toevallig was tegengekomen. Het was dan wachten op een antwoord, soms heel lang wachten, zeker als mensen uit Inida eindelijk tijd maakten terug te schrijven. Maar dat stukje papier was veel meer, het had iets van het hart dat in het schrijven was gelegd. Je las het en herlas het, bewaarde het zorgvuldig en plots kreeg je het weer in handen. Herinneringen kwamen boven. ..
Schreeft ik een kaartje of schreef ik een brief, altijd weer was er juist nog plaats voldoende om mijn naam eronder te zetten, en dan was het rennen naar de post... En zo maakte ik vrienden en bouwde ik vriendschappen die nu nog blijven bestaan...
Zo, dit was het voor vandaag, al heb ik gemerkt dat er weer velen zijn die vandaag dit stukje niet meer zullen lezen. Maar bloggen blijft schrijven ...Alle goeds voor julie vandaag en de komende tijd!
Met de liefde begint alles wat het leven de moeite waard maakt, ja, begint zelfs alle leven! Liefde is de IK BEN, is de weg, de waarheid en het léven!
Ik mag in liefde mens worden, de mens zoals God mij heeft bedoeld. En wat worden mensen mooi in liefde! Wat gaan wij schitteren en flonkeren in het licht van de liefde! Een mens die liefheeft, is een goddelijke mens, want de liefde van God woont in hem of haar.
Niemand is méér mens dan wie de liefde van God tot bron van zijn of haar leven heeft. Dat is een bron die nooit opdroogt en die je leven van dag tot dag vernieuwt. Mens, je bent niet bedoeld als een kip op stok, maar als een vogel die vliegt op adem van Gods Geest, gedragen door Gods liefde!
Mag God ons die Geest van Liefde inblazen in ons hart en mogen wij ons in ons leven, in ons doen en laten, door die liefde laten leiden. Soms een lichte bries, een zuchtje wind, soms een zuidwester storm, maar altijd volbloed in het léven! Want liefde doet léven! Liefde, daar wordt je méér mens van!
Dank voor alle wensen en steunbetuigingen . Het was en is een moeilijke tijd. Het jonge koppel verlaat me vandaag - eindelijk - en komen in een tijdelijke woning terecht. Zelf ben ik voor de eerste maal in mijn leven in de tuin van mijn vader gaan werken, hij die een leven lang eerste en ereprijzen haalde voor zijn groeten- en fruittuin. Triest te zien hoe hij wankelt op zijn benen, dan weer goed is, en volgend kwartier op bed moet gaan liggen. Op acht januari werd hij opgenomen omdat men geen uitweg meer vond voor zijn aanhoudende constipatie.Niets hielp, hoe gezond hij ook eet, want alles van eigen kweek. Alle huis- en keukentips werden hem aangeraden en heeft hij uitgeprobeerd. De duurste en nieuwst medicatie geslikt.... Huisdoklters en specialisten hebben zich er mee gemoeid. Alle onderzoeken heeft hij ondergaan. Het eindresultaat: "Alles is normaal".
Maar je zal maar de dagelijkse pijnen doorstaan van even veel als vroeger te kunnen eten, en nooit naar het toilet te kunnen gaan. Dat heeft er mede voor gezorgd dat hij in korte tijd sterk vermagerd is. Zoals eerder gezegd, ik kom binnen en ik had er nu nog gezondheid van ggekocht, een moment later gaat hij een bloembak kuisen en dat zelf was te veel en moet hij in de zetel gaan liggen. En onaangekondigt begint hij te beven en denkt dat hij zal sterven, en dan haast hij zich naar bed. Voor moeder natuurljk ook telkens even angstig, en wat later is alles weer gewoon.
Dinsdag dan toch nog eens een onderzoek laten ondergaan, maar men zegde het hem al vroeger.
HIJ HEEFT TE LANG TE VEEL GEWERKT
HIJ HEEF OOK EEN GROOT ONVERWERKT VERDRIET,
want zoals sommigen weten verloor hij in veertien maanden tijd zijn zoon en zijn kleindochter...
Wij planten veel zaadjes, stoppen veel bollen in de grond en we wachten op betere tijden. Het helpt niet om daaraan te trekken en te sleuren, maar je moet die bollen wel in de grond leggen voor het echt vriest; Anders ben je te laat op het moment dat de zon weer schijnt.
Wat we ondertussen wel moeten doen, is water en mest blijven geven aan ons plantgoed. Doen we dat wel met onze relaties, jong en oud, nieuw en oud, mensen die de weg even kwijt zijn?
Investeren in mensen is een werk van lange adem waarvan je pas de vruchten ziet bij de oogst, zoals u zich kan verheugen in mensen die, zelfs na vaak vallen en opstaan, dan toch de goede partner, de juiste vrienden, de gepaste baan hebben gevonden. Ja, ons zaai- en plantgoed heeft alles te maken met liefde, de liefde waarmee mijn vader zijn grond bewerkte en ons tot volwassenheid bracht met normen en waarden.
EN ZO WERD MIJN ZUS DE GELUKKIGE JARIGE VANDAAG. ONS KAKERNEST IS ONDERTUSSEN OOK EEN VROUW VAN 46 JAAR GEWORDEN.
DE NOG STEEDS HECTISCHE PERIODE DIE IK HIER MEEMAAK WIL IK JULLIE LATEN GENIETEN VAN EEN PAAR KUNSTWERKEN. IK WEET HET: DE GUSTIBUS NON DISPUTANDUM EST!
SINDS ZONDAGAVOND HEB IK VAN ENE OP ANDERE MOMENT GEEN INTERNETVERBINDING.
NIETS DAT HELPT.
IK WERK NU EVEN D.M.V. USB-STICK MAAR DAT IS MAAR VERHELPEN.
IK VREES DAT IK EEN NIEUW PC NODIG HEB.
ONDERTUSSEN WEL EEN LAPTOP AANGESCHAFT.
MAAR TEGEN ALLES IS OVERGEZET EN AANGEPAST....
DUS DAT IS DE WARE REDEN WAARDOOR JE ME NIET MEER ZAG NOCH HOORDE, EN IK JULLIE MIS.
MIJN BOX ZIT DAN OOK OVERVOL MAAR IK KAN HELAAS MOEILIJK IEDEREEN EEN REACTIE OF WAARDERING STUREN OP ZIJN BLOG.
JA, WAT ZIJN WE ZONDER ONS INTERNET EN ONS DIERBAAR BLOGLAND?!
KOMT DAARBIJ DAT DE GEZONDHEID VAN VADER VERRE VAN VOORUIITGAAT EN IK VOORBIJE DAGEN ONVERWACHT DE ZORG HAD OVER EEN JONG KOPPEL WAARVAN DE PAPA IN ROESELARE ZIJN TEST KWAM DOEN OM AAN TE SLUITEN BIJ KAA GENT, MAAR OOK HARTPROBLEMEN HEEFT.
HIJ ZOU ER SLECHTS TWEE DAGEN BLIJVEN, MAAR MOEST BIJKOMENDE TESTS DOEN ZODAT HIJ ER LANGER BLIJFT ... MET EEN MEISJE DAT HOOGZWANGER IS....
WIE DANKTE ME OOK AL WEER VOOR DE AANDACHT? IK DENK DAT DE WERKEN VAN BARMHARTIGHEID GEDAAN ZIJN IN AFGELOPEN TIJD.
HET FEIT DAT HIJ NIET GESLAAGD IS VOOR DE TESTS, EN HIJ DRINGEND EEN ZIEKENHUIS MOET CONSULTEREN HAD HET TRIESTE GEVOLG DAT HIJ METEEN SAMN MET ZIJN VERLOOFDE EEN ANDER WONING MOET ZOEKEN.....
In Kyoto, Japan, worden de tweeduizend jaar oude resten van een man ontdekt. Men vermoedt dat het gaat om een Tibetaan. In zijn hand zit een fragment van een Hebreeuws manuscript geklemd. Ary Cohen, hoofdpersoon uit Het Qumran-mysterie en De schat van de Tempel, tracht de waarheid te achterhalen over deze man die onder raadselachtige omstandigheden is gestorven. Op zijn reis door Israël via Tibet naar Japan, stuit Cohen op vele raadsels en valkuilen. De sleutel tot het mysterie, zo vermoedt hij, ligt in de oude wijsheden van het Japanse shintoïsme. Hij ontdekt dat deze natuurgodsdienst op een verrassende manier verwant is met het joodse geloof. Ook komt hij op zijn zoektocht Jane weer tegen, de vrouw voor wie hij eerder de sekte van de Essenen verliet.
Alsof het moest, maar dit boek dat van een totaal andere auteur is en dat ik niet bewust gekozen heb om de inhoud, sluit naadloos aan bij het vorige boek rond de Menora dat ik jullie eerder heb aangeraden. Jodendom, Qumram, chrisendom, Japan en oude rituelen. Is er dan toch die éné God? met daartussen de eeuwige liefde verweven in al haar schoonheid.
Ik zoek een electricien om de stroom te herstellen tussen mensen die niet meer met elkaar praten, een oogarts om de boze blik van de mensen te veranderen... een kunstenaar om een glimlach op het gezicht van de mensen te tekenen...een metser om aan vrede te bouwen...en een wiskundeleraar om terug te leren rekenen op elkaar.
niet de eerste maal dat je dit leest, maar als we met z'n allen zo verder zoeken, dan wordt de wereld beter.
Te vaak onderschatten we de waarde van een klein gebaar. Een glimlach, een vriendelijk woord, een luisterend oor; ze kunnen een leven totaal veranderen.
En zo ontstond mijn vriendschapsliefde nadat ik bij iemand al mijn vooroordelen had weggenomen. Ik had naar hem geluisterd, naar zijn pijnen en verborgen gebreken; zijn gevecht tegen zijn ziekte.
Twijfelen! Besluiteloosheid ontstaat doordat je bang bent om een verkeerde keuze te maken. Twijfelen is dan ook een heel effectieve manier om geen beslissing te hoeven maken. Wil je zeker weten dat het nooit fout gaat? Maak dan nooit een beslissing. Er is echter wel één nadeel: je maakt ook nooit een goede beslissing. Zet je in beweging. Durf die keuze te maken. Wat vele mensen doen als ze twijfelen: ze gaan eindeloos nadenken. Heb je dan niet gemerkt, dat hoe langer je nadenkt, hoe meer je gaat twijfelen? Hopla komaan! We maken er, "zonder twijfelen", een super week van!
Een rups is meestal niet mooi en kan alleen maar kruipen. Als je die rups ziet, denk je: ‘die kan nooit vliegen’. Zeker niet als ze in een cocon verdwijnt. Die grijsbruine cocon kan een hele winter zonder bewegen, doodstil ergens hangen. En als je die cocon openmaakt, vind je alleen maar wat vocht. Maar wat ben je stomverbaasd als uit die levenloze cocon een prachtige vlinder te voorschijn komt die van bloem tot bloem woorden van liefde overbrengt. Als een rups, na het afscheid van haar veilige cocon, als een vlinder mag leven oog in oog met de zon, wat mogen wij, mensen, dan wel zeker verwachten na ons sterven op het laatste perron? Wij, mensen, zullen ver, heel ver reizen, wij zullen VERRIJZEN in een gloednieuw station waar de liefde van God ons opwacht.
Spanning en historische feiten in een thriller van internationale allureIn de kathedraal van Den Bosch wordt een pater vermoord. Hij blijkt kort daarvoor een mysterieus document in veiligheid te hebben gebracht, dat lijkt te verwijzen naar de menora, de grote gouden zevenarmige kandelaar die in het jaar 70 na Christus door de Romeinen als oorlogsbuit uit de tempel in Jeruzalem is meegenomen. Zou de menora nog bestaan? Welke tocht door de geschiedenis heeft hij dan gemaakt? Zou het mysterieuze document aanwijzingen bevatten om het heilige voorwerp op te sporen? Fanatieke religieuze groepen gaan over lijken om het document in handen te krijgen, maar wat zijn hun motieven? Ben Lorentz en zijn geliefde raken ongewild bij de zaak betrokken. Kunnen zij hem ontrafelen?De verdwenen menora is een literaire thriller die feiten en fictie uit heden en verleden verbindt en de lezer meevoert op een spannende zoektocht naar de gouden kandelaar die zijn onrechtmatige eigenaren ongeluk lijkt te brengen.
In de nadagen van Pasen zeer interessante lectuur, warm aanbevolen, leest gemakkelijk.
Meer en meer, vooral door het feest van Pasen, geraak ik er van overtuigd dat alleen een positieve houding de juiste is! Onze wapens moeten Geloof , Hoop en Liefde zijn. Het woord van de Heer kan onze sterkte zijn in moeilijke ogenblikken : "Ik heb de wereld overwonnen; Ik zal bij u zijn tot het einde der tijden; Vrees niet, Ik ben het, de Heer; heb elkander lief zoals Ik u heb liefgehad;...En het sleutelwoord 'VREDE" als Hij aan zijn apostelen verschijnt. VREDE dat ook al met Kerstmis gezongen werd! Anders geraken wij er nooit uit! Niet alleen en niet tesamen!
Ik las onlangs de volgende spreuk: De dwaas doet wat hij niet laten kan, de wijze laat wat hij niet doen kan.
Het lijkt een woordenspelletje, maar er zit veel in. Als je altijd maar doet wat je niet laten kunt, als je altijd maar toegeeft aan waar je zin in hebt, dan ben je een dwaas, want dan maak je jezelf ongelukkig.
Als je inzicht hebt in dingen die je krachten te boven gaan, als je begrijpt dat je sommige dingen beter niet kunt proberen te doen, dan ben je een verstandig mens en dan heb je ook de meeste kans op een gelukkig leven.
Hoe gaan we om met ons leven, met al onze mogelijkheden en onmogelijkheden?
Trots! Wees trots op jezelf! We zijn soms te vaak bezig met onze doelen die we willen bereiken, de fouten die we maken, met alles wat er nog ontbreekt, dat we soms vergeten blij te zijn met onszelf. Herinner je wie je bent, wat je al kunt en zeker wat je al hebt bereikt. Sta stil bij elke stap die je succesvol zet in de goede richting. Vier ook maar elke kleine overwinning die je maakt. Wees tevreden met je vaardigheden. Concentreer je niet teveel op de vaardigheden die je mist. Het werkt veel beter om niet altijd te proberen je zwakke punten te verbeteren, maar je meer te concentreren op je sterke punten. Iedereen een trotse dag.
Je vindt er geen maagden Geen lepels van goud, Die heilige geschriften, Zijn verwarrend en oud, Er staat niet geschreven, Dat elke zot, Mag misbruiken en moorden, In de naam God, Want God is liefde, En zeker geen haat, Geen reden voor misbruik, Of een nepkalifaat, Het staat in de bijbel, En in de koran, Zonder liefde kan de hemel niet bestaan, Gegoochel met onzin, Verdeel en heers, De geschiedenis herhaalt zich, Maar we zijn hardleers, De wereld draait vierkant, En de oplossing stroef, Mocht de Aarde ogen hebben, Stonden ze nu droef, Want God is liefde, En zeker geen haat, Geen reden voor misbruik, Of een nepkalifaat, Het staat in de bijbel, En in de koran, Zonder liefde kan de hemel niet bestaan, Zonder liefde kan de hemel niet bestaan.
Griet Op de Beeck schreef naar aanleiding van de aanslagen in Brussel deze mooie tekst:
Laten we graag zien omdat we dat kunnen, en leven – voluit en gretig – omdat WIJ dat mógen en het daarom dubbel zo goed moeten doen.
Laten we beter leren weten, niet meer morsen met de dagen die al die anderen, daar, vandaag, zomaar, opeens, zijn kwijtgeraakt.
Laten we geen engelen zijn, maar als het kan toch ook geen duivels.
Laten we mensen zijn. En helemaal onszelf worden, niet wie we denken dat anderen wilden dat we waren.
Laten we moed houden, durven wankelen en redden wat er te redden valt. Onszelf bijvoorbeeld, en mekaar.
Laten we stoppen met hopen en doen wat moet gebeuren om het te doen gebeuren, en mild zijn voor wie dat nog niet kan.
Laten we ze openlaten: onze deuren, onze armen, onze geesten.
Laten we pantsers afleggen, en het en de andere tegemoet treden, telkens weer.
Laten we slapende honden keihard wakker maken. Blijven geloven in dromen die ook uitkomen. Veel verwachten, genoeg spijt hebben, in zeven sloten tegelijk lopen, alle dingen aankijken, ook dat wat ons verontrust.
En laten we minachting koesteren voor de hopeloosheid, weten wat we waard zijn, onszelf gunnen wat we verdienen, want dat is vaak meer dan we geneigd zijn te denken. En laten we begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna.
Voorafgaand aan het pesachmaal, waarvan Jezus als enige wist dat het zijn laatste zou zijn, waste Jezus de voeten van zijn discipelen. Hij brak vervolgens volgens Joods gebruik het brood en deelde dit uit aan zijn discipelen, terwijl hij zei: “Neem en eet, want dit is mijn lichaam dat voor u gegeven wordt”. Ook de wijn deelde hij rond, met de boodschap: “Drink er allen uit, want dit is mijn bloed van het verbond, voor velen uitgegoten tot vergeving van zonden”. Later die avond werd Jezus in het Hof van Getsemane op de Olijfberg verraden door één van zijn discipelen, Judas van Iskariot. Op verdenking van godslastering werd Jezus door de Sanhedrin gevangen genomen en nog diezelfde nacht verhoord en opgesloten. De volgende dag volgden zijn terdoodveroordeling en kruisiging.
De virtuele vriendschap - en met uitbreiding onze virtuele wereld - mag dan goed zijn, maar het zal nooit helpen mensen hun verzuchtingen uit te spreken, hun vreugde en verdriet, hun wraak soms ... hoe kan je dan bevrijd worden door een ander als er geen echte communicatie meer is?
Zomaar uit het niets ontmoet je een persoon, je voelt meteen, dit is anders dan gewoon. Een wildvreemde daar midden op je weg,... die zonder dat je woorden spreekt, weet wat je zegt.
Er lijkt gelijk een soort band te zijn, heel vreemd, maar toch voelt het wel fijn. Eigenlijk is het best wel raar, ik twijfel zelfs, is dit wel waar……
Te vaak ben ik de fout in gegaan, te snel heb ik mijn hart open gedaan; omdat ik dacht een vriendschap te zien, vaak een grote teleurstelling achteraf gezien.
Maar dit keer lijkt het anders te zijn, vanaf het begin qua gevoel samen op één lijn. Net of je in een soort van spiegel kijkt, omdat diegene zoveel op je lijkt.
Het ijs is dan zo gebroken, en er wordt vrij en open gesproken. De diepste gevoelens komen dan vrij, het vertrouwen is goed en maakt me heel blij.
Zo fijn om iemand te kunnen vertrouwen en samen een oprechte vriendschap op te bouwen. Een vreemde, maar toch zo vertrouwd, zo snel, het bewijs… echte vriendinnen bestaan dus wel!
Doe dingen die je graag doet en wat je hart vult met vuur en passie. Iets dat je met passie doet, is iets dat je het allerliefste onderneemt. Waar je enthousiast en blij van wordt door te doen of er over te vertellen. Je krijgt er een warm gevoel van en je ogen gaan ervan glimmen. Als je niet weet wat jouw passie is, is dat niet alleen jammer voor jezelf, maar ook voor uw omgeving. Want als jij blij bent en dingen doet waar je gelukkig van wordt, dan straalt dat ook uit naar de mensen om je heen. Vind jouw passie! Het werkt letterlijk aanstekelijk.
Beste mensen, velen onder ons vieren hun naamfeest, want vandaag is/was het het feest van Sint-Jozef. Bij deze aan allen mijn wensen voor hun naamfeest. Ook ik ben fier op de naam Jozef al is het mijn tweede naam, maar dan denk ik dankbaar terug aan wijlen mijn grootvander die ook Jozef, toen nog Joseph heefte.
Ik kom hier naturlijk niet zomaar even binnengewandeld, maar ik zag het groot aantal mensen die vandaag mijn blog bezocht hebben en er al dan niet een woordje acherlieten.
Ik kon helaas niet reageren wegens een begrafenis in familiekring die vandaag plaats had. .. En alsof deze dag nog niet 'zwart' genoeg was, moest ik constateren bij het verlaten van de zaal waar de broodmaaltijd werd genomen, mijn huissleutel nergen meer te bespeuren viel. Ik denk dat zowat elk nog aanwezig familielid mijn zakken van vest en jas heeft omgekeerd. Met de ijdele hoop, al wist ik veel beter, ben ik naar huis gereden want misschien zat die dan toch nog op het slot.
Helaas, was dit maar waar geweest. Er zat niets anders op dan een slotenmaker op te bellen, die vooraf vroeg naar contant geld. Een betere slot, een betere sleutel ... voor de som van € 150,-, en iedereen weer gelukkig.
Wie wenste me dan ok weer een gezellig weekend? En het is pas zaterdagavond. Toch even ontspannen bij The Voice France?
NA EEN TELEFOONGESPREK ZOU IK -ZOALS IK AL DACHT - NIET MIJN SLEUTEL VERLOREN ZIJN, MAAR GESTOLEN.
IN EEN BEPAALDE DEKENIJ STELLEN MENSEN VAST DAT HUN WAGEN NA EEN UITVAART VERDWENEN IS. MEN GAAT GEMAKKELIJK TOEGANKELIJKE KLEEDKAMERS BINNEN OM ER DE SLEUTELS DIE ACHTERGEBLEVEN ZIJN IN JASSEN EN MANTELS MEE T TE NEMEN IN DE HOOP ZO EEN WAGEN OF INHOUD DE STELEN.
DE PRIESTER IN KWESTIE WAS NIET VERWONDERD VAN MIJN VERHAAL. DUS LAAT NIET LANGER UW SLEUTELS ACHTER IN EEN KLEEDKAMER! MEN VEROCHT REEDS ROUWADRESSEN DOOR TE HALEN ZODAT HET MOEILIJKER WAS VOOR INBREKERS; nU HEBBEN ZE ER EEN NIEUWE TRUC OP BEDACHT, LANGSGAAN DAAR WAAR DE ROUWMAAILTIJD WORDT GEHOUDEN!
Ergens werd bruiloft gevierd. Ze hadden het niet breed maar vonden dat er toch veel volk moest aanwezig zijn:
Gedeelde vreugde... geeft gedeeld geluk, dachten ze. Het moest een feest voor alleman zijn, meenden ze. waarom dan beletten dat onze vreugde besmettelijk zou zijn? Dus vroegen ze aan elke genodigde een fles wijn mee te brengen. Bij de ingang zou een groot vat staan en daarin kon de fles leeggegoten worden, zo zou ieder van ieders gave drinken en vreugde hebben.
Toen het feest geopend werd liepen de bedienden naar het grote mengvat en schepten met grote kruiken... Maar groot was hun verwondering toen ze merkten dat het water was. Ze stonden als versteend, toen het tot hen doordrong dat iedereen gemeend had:
‘die ene fles water die ik erbij doe zal niemand merken en proeven!’ Zij wisten nu dat iedereen zo gedacht had... Het werd een waterachtig gedoe, niet alleen omdat er slechts water te drinken was...
Zelfs een mens als jij en ik weten uit ervaring dat burn-out en depressies aan vooral aan het gedrag van de baas liggen; daar zijn heus geen jarenlange studies voor nodig door de KUL e.a., maar ja, die mensen moeten hun mensen ook aan het werk houden zeker. Ondertussen is het leed wel al jaren onomkeebaar voor wie slachtoffer werd van zijn baas! En de gevolgen zijn niet min, naast de uisluiting van het sociale netwerrk op het werk tot de financiële aderlating!
Waarschijnlijk zal het kwaad altijd blijven bestaan, maar liefde ook. Vriendschap is een kracht die altijd zal blijven bestaan. Familiebanden zullen altijd blijven bestaan. Geloof zal atlijd blijven bestaan. De menselijke geest zal altijd blijven bestaan, en het hart van de mens is tegen alles bestand en kan zelfs de meest meedogenloze kracht ter werd overwinnen.
Liefde, hoop en geloof zullen altijd blijven bestaan...
Elkaar opnieuw leren vertrouwen nadat je vertrouwen beschaamd is, is waarschijnlijk een van de grootste uitdagingen die je in je relatie kunt krijgen. Positief denkend is dat nog perfect mogelijk. Bovendien wordt een mooi gemeend cadeautje om het goed te maken, ingepakt in verkreukeld papier, niet een lelijk geschenk. Als de relatie echt belangrijk is en als je echt van elkaar houdt, kan vertrouwen weer worden opgebouwd. Ik geloof dat relaties die een moeilijke periode overleven daarna vaak waardevoller en sterker zijn.
Gisteren en alle dagen zijn voorbij, begraven in de tijd. Je kunt er niets meer aan veranderen.... Maar wat doen we met de scherven van gisteren? Laten we ze liggen of moeten we ze helen?
Als we scherven laten liggen, en er niets mee doen, is de kans groot dat we ze steeds mee blijven dragen, zodat ze ons dag na dag verwonden.
Willen we echter kunnen zeggen: 'Scherven brengen geluk', dan is het onze taak de scherven op te pakken. De goede stukken eruit halen, om daarmee iets nieuws te maken.
Maar het is ook mogelijk de scherven te helen door oprecht te vergeven. Opnieuw vertrouwen te schenken, de ander weer een nieuwe kans te geven.
Lincoln Perry was eens een veelbelovende rechercheur in Cleveland – tot hij ruzie kreeg met Alex Jefferson, een invloedrijke advocaat die is getrouwd met Perry's exvrouw. Als Jeffersons lijk in een weiland wordt gevonden, is Perry, inmiddels privédetective, de voornaamste verdachte. Vervolgens pleegt Jeffersons zoon Matt, de miljoenenerfgenaam van zijn vader, zelfmoord in Perry's bijzijn. Dat trekt weer de aandacht van een andere partij, die ook interesse heeft in Jeffersons vermogen en al snel wordt Perry van meerdere kanten onder vuur genomen.
Het spannende verhaal dat een verrassend slot heeft, neemt veel onverwachte wendingen en werkt vooral erg goed de vraag uit wat er gebeurt als iemand steeds op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is.
Geen betere spiegel dan een goede vriend. Goede vrienden zijn als een spiegel voor je ziel. Zelfs als de spiegel oud wordt, gebarsten en stoffig, zal deze nog steeds licht reflecteren.
Samenwerken werkt! Samen kunnen we veel meer aan dan alleen. Door samenwerken ontstaan betere ideeën dan die ieder apart kan bedenken. Maar het is ook een uitdaging voor jezelf, want door samen te werken met anderen leer je veel over jezelf. Soms is dat het moeilijkste deel van met succes samenwerken. Bij elkaar komen is een begin, bij elkaar blijven is vooruitgang, met elkaar samenwerken is succes. Als je alles zelf wil doen ben je aan het optellen. Samenwerken betekent vermenigvuldigen. Iedereen een fijne dag met veel samenwerkingen
Addison Goodheart is anders dan andere mensen en daarom leeft hij onder de stad, afgezonderd van een maatschappij die hem heeft verstoten. Hij zoekt zijn toevlucht in boeken, hij omhelst de rijkdom die ze te bieden hebben. 's Nachts verlaat hij zijn verborgen leefruimte om via een stelsel van afvoerbuizen en riolen naar de openbare bibliotheek te gaan. Daar ontmoet hij Gwyneth, die net als hij buiten de maatschappij staat en moeite heeft anderen te vertrouwen. Maar ondanks de pijnlijke gebeurtenissen die hen hebben getekend, krijgen ze een hechte band met elkaar. Is het toeval dat ze elkaar vinden in een vijandige wereld?
Dit is een niet heel typisch Dean Koontz boek. Het leest als een soort spiritueel sprookje met genoeg spanning en interessante wendingen. Ik zou het geen horror noemen maar er zitten zeker paranormale aspecten in. Boven alles is het gewoon een heel interessant verhaal met fijne personages. Het was erg leuk om dit boek te lezen. Overigens laat Koontz zijn katholieke achtergrond middels dit spirituele verhaal blijken. Het zou haast een fraai bijbelverhaal kunnen zijn. Voor mij persoonlijk interessant want geloof en spiritualiteit interesseren me. Als je een Koontz fan bent mag dit boek niet in je verzameling ontbreken.
Fantasierijk, Meeslepend verhaal, Goed plot, Spannend, EEN SPROOKJE VOOR VOLWASSENEN!!!!
Ballast! Eigenlijk een term uit de scheepvaart. Een waardeloze lading om voldoende diepgang te geven en het schip meer stabiel te houden. Ballonvaarders werpen juist ballast uit om te kunnen stijgen en dat moet je voor je hoofd ook regelmatig doen. Geestelijk lichter maken. Herinneringen uitvagen is niet echt de bedoeling; die horen erbij in je hoofd en hebben je als mens verrijkt. Maar niet alles verrijkt, want pijnlijke momenten kunnen wel leermomenten opleveren, maar daarna moeten ze een plaats krijgen. Gooi eens wat ballast uit je hoofd! Iedereen een verlichtende dag gewenst!
P.S.Ballast, het kan ook met pijn in het hart, van dat hart een steen maken. Dat lees je ter verduidelijking in mijn archief in het blog dat ik schreef of opvang zinloos is of toch zijn waarde heeft; zie daarvoor 22 10 2014, waarvoor dank
KUNST KOPEN IS VEEL MEER DAN EEN DING IN HUIS HALEN. HET IS DAN OOK NIET EENVOUDIG.
DE MOOISTE KUNSTWERKEN DIE IK IN HUIS HEB ZIJN NU ZEKER EEN PAAR BEELDEN IN SMEEDIJZER DOOR WIJLEN MIJN BROER GEMAAKT. DAAR VIND IK INDERDAAD EEN DEEL VAN ZIJN HART WEER, ZIJN LIEFDE VOOR HET SCHONE....
HIJ WILDE DAN OOK NOOIT EEN SUK VERKOPEN HOE GROOT DE VRAAG OOK WAS; MENSEN VERGETEN HOE VEEL ENERGIE ER IN GAAT ...
Dat is de samenvatting waar je pas veel later achter komt,
maar wel een paar maal gebeurd omdat ik de 'dakloze'
een beter leven wou geven.
Waarom ik toen gedaan heb wat ik heb gedaan ligt in mijn opvoeding, ligt in mijn doorleefd geloven. "Wat je aan de minsten van de mijnen hebt gedaan, heb je ook aan mij gedaan", of nog: "tot zeventig maal zeven maal vergeven, dus nieuwe kansen geven". En als je dan nog Paus Franciscus daadwerkelijk wilt volgen rond barmhartigheid .. dan weet je genoeg...
WIE NOG EENS HET VERSLAG WIL NALEZEN GAAT MAAR NAAR MIJN ARCHIEF, JE VINDT HET ONDER 22 10 2014
Op 31 januari vond je het relaas van een jonge man uit India die opgroeide in het arme Calcutta, maar die langzaam uitgroeide van fotomodel tot zanger in eigen film. Hij stuurde me de veraling in het Engels door van zijn lied dat je vinden kan op het blogje van toen met video, een liefdeslied; dan ook toepasselijk in deze tijd. Hierbij nog een foto van hem.
little less brighter is the light
little less wet is the rain
little less waving is the wind
little less are the wants in heart
the time has stopped like this
lke it has stopped for you
why my breathes as well are little like wet
the closeness has happened with the distance
what kind thing is this, every morning is night now
the flowers are not fragrant, they are silent/upset
like they are angry/disagree with you
the fragrance has gone away, when you are not with me
Als we nu eens ons leven zouden vergelijken met een appel: een appel met schil, vlees en klokhuis.... Dan zijn we de meeste tijd bezig aan de schil, de buitenkant. Af en toe boren we wat dieper, en dan zitten we bij het vlees: de grote waarden die ons werk en leven kracht en smaak geven. Maar het klokhuis wordt meestal weggegooid. Men weet daar geen weg mee. Nochtans is het precies vanuit dit klokhuis dat een appel zijn levenskracht put. Voor ons leven is het net dezelfde vraag: wat is ons klokhuis? Wat is de kern, de ziel van ons leven? Vanwaar halen wij onze diepste kracht en inspiratie?
Een vreemd grafschrift bij een huis op het landgoed Whisper Ridge, dat is wat privedetective Lincoln Perry aantreft als hij zich na lang aandringen door Parker Harrison heeft laten overhalen onderzoek te doen naar het echtpaar dat eigenaar is van dat landgoed, maar dat al twaalf jaar verdwenen is. Harrison heeft vijftien jaar vastgezeten wegens moord en heeft op het landgoed deelgenomen aan een rehabilitatieproject. Het onderzoek wordt gevaarlijk als het lijk van de echtgenoot gevonden wordt, er connecties met de plaatseljk maffia blijken te bestaan en als Perry's onervaren partner vermoord wordt. En Perry, die eigenlijk niets met de zaak te maken wil hebben, wordt er steeds weer bij betrokken. Het boek is een echte Koryta, met een superieur plot, dat de lezer voor minstens evenveel problemen stelt als de hoofdpersoon, met spannende ontwikkelingen, knappe sfeertekening en personages.
Twee boeken aanbevolen in korte tijd .. dat is het resultaat van een paar dagen zonder pc te zitten. Het betekent meteen dat het goede boeken waren!
Overal zie je gelijkaardige teksten opduiken, en die mogen er zeker zijn. Maar wanneer ik alles zie wat rondom mij gebeurt, dan denk ik dat het misshien toch wel waar is dat het vroeger allemaal beter was. Want mensen gingen voor elkaar zonder veel mooie woorden, maar die liefde was tot de dood, in écht goede dagen en in écht slechte dagen. Eén van de grote waarden was precies dat vertrouwen, een woord dat ik reeds tien jaar gebruik. Want geef toe, hoe vaak wordt heden dit vertrouwen misbruikt, hoe kortstondig zijn de relaties als je dat woord nog mag gebruiken. Instant is eerder op zijn plaats. En de gsm en de sociale media hebben daar geen deugd aan gedaan. Vreemd gaan tussen man en vrouw, tussen man en man, vrouw en vrouw, was nog nooit zo eenvoudig. Dit alles staat dan ook zo haaks op hoe onze ouders de liefde beleefden, zo haaks op wat vele mooie teksten beweren op vandaag, en toch blijf ik geloven in echte liefde en pure vriendschap.
Wie echt gelooft, zit niet op de uitkijk naar een beloning of verloning. Je doet alles zomaar. Doodgewoon. Omdat je gelooft. Omdat je de liefde die God jou toedraagt, ook wil uitdragen naar andere mensen. Omdat je niet zit te rekenen en te berekenen.
De Nederlandse jezuïet pater Van Kilsdonk vertelt over zijn kindertijd. Het onweerde. Vader, moeder en de drie zonen begonnen te bidden. In het dorp woonde ook Piet, die ongelovig geworden was na een aanvaring met de plaatselijke pastoor. De jonge Van Kilsdonk vroeg aan zijn moeder: “Piet is nu niet aan het bidden?” “Nee,” zei zijn moeder. “Is hij dan minder beschermd dan wij nu?” “Nee,” zei de moeder, “want zo is God niet.” “Waarom bidden wij dan wel?” “Als je dan toch naar de bliksem gaat, kun je dat beter doen samen met de gekruisigde Christus dan zonder de gekruisigde Christus,” was het antwoord. Het enige antwoord dat juist was en dat ik zou aanvaard hebben, merkt jezuïet op.
Af en toe klinkt de roep om solidariteit heel luid, dat was enkele jaren terug het geval. Het is vandaag weer aan de orde. En we mogen daar heel blij om zijn. Want solidariteit kent geen grenzen noch continenten. Solidariteit vraagt niet naar jouw huidskleur of geaardheid, geloofsovertuiging, rang of stand. Solidariteit vraagt dat we delen met elkaar zowel materieel maar mischien nog meer mentaal zoals de andere bevestigen in de MENS die hij is ... Laten we daar even bij stilstaan in deze barre tijden en ingaan tegen de haatpredikers. Zoals we destijds deden in eigen land.
Sinds psychiater Jan Forstner een groot schandaal in de Boskliniek aan het licht heeft gebracht, wordt hij tegen zijn zin als lokale beroemdheid behandeld door de inwoners van zijn woonplaats Fahlenberg. Dat is dan ook de reden waarom Jan in eerste instantie niet zoveel aandacht besteedt aan de bos rode rozen die hij opgestuurd krijgt van een anonieme vrouwelijke fan. Hij heeft wel wat anders aan zijn hoofd, zoals het vreemde telefoontje van journalist Volker Nowak, die hem diezelfde avond nog wil spreken over een urgente kwestie.
Als Volker nog voor hun afspraak bruut wordt vermoord – en zijn fan wel heel opdringerig begint te worden – realiseert Jan zich dat hij verwikkeld is geraakt in een ziek spelletje van een waanzinnige vrouw. Maar wie is zij? Jans zoektocht naar de identiteit van de moordenares verandert al snel in een nachtmerrie van paranoia, manipulatie en wreedheid waaruit geen ontsnapping mogelijk lijkt te zijn...
Vijfsterrenthriller, enkel superlatieven passen na dit boek te hebben gelezen. Geen tijd om rollluiken neer te laten... angst, stalking, een reis dood de diepe krochten van de menselijke ziel. Pas gans op het einde ken je het antwoord.
Het is niet goed dat de mens alleen blijft… Daarom geeft God de Heer aan de mens een andere mens. ‘Hem-tegenover’ staat er letterlijk in het oerverhaal van de schepping. Dus om elkaar in de ogen te kijken. Dus om met elkaar te blijven praten. Dus om de vonk over te laten springen. Dus om steeds weer opnieuw de warmte in het gezin te brengen. De sleutel voor een goede relatie blijft communicatie. De opdracht aan iedere mens, getrouwd of niet getrouwd, alleen door het leven gaand of met meerderen, is en blijft verbond, verbondenheid.
Op Valentijnavond kreeg ik een smsje van mijn neef, de zoon van wijlen mijn broer, met de mededeling dat er "een derde mini-Vanhee op komst is". Van een Valentijn gesproken. Mijn broer hierboven zal zeer fier zijn op zijn zoon...
Piekeren, dubben, peinzen, tobben, kiezen, mieren en meer synoniemen, waar je mooie poëzie mee kunt schrijven, maar waar je niet ver mee vooruit komt. Piekeren is echt de verkeerde kant op fantaseren. Het neemt de zorgen van morgen niet weg, maar wel de kracht van vandaag. Als een probleem je pad kruist, blijf niet dubben en denken, maar verander dan van richting niet van bestemming. Het positieve van problemen is dat je probleemoplossend denken, enkel kan leren als je problemen aangeboden krijgt. Of laten we het uitdagingen noemen, gelijk een mooier woord voor een probleem. Iedereen een piekervrije dag!
Bestaat er een volmaakte Liefde? Het is een wereld waarvan ik dacht dat die niet bestond! Naast jou wakker worden is fijn.... Word ik dan gek, niet erg, want jij bent er.
Ik hou van jou en dat brengt me rillingen. Nooit gedacht dat ik iemand kan liefhebben zoals jou. Omdat je me zo duidelijk doorhad, een geborgen gevoel omdat het gelijke aantrekt.
Ik hou van jou omdat je de moed hebt om van me te houden. Jij nam veel angsten weg. Mijn diepste begeerten heb ik ontdekt. jij bent de helft van mijn hart...
Het is voor velen iets gelijkaardigs aan de eindejaarsfeesten; de commercie heeft alles opgeklopt en heeft al lang het wezen van het feest verdrongen, vergeten; maar erger is het ook nu voor hen die omwille van welke reden dan ook alleen door het leven moeten gaan, die geen kans hebben een mooie foto of presentatie door te sturen en ondertussen maar alle liefdesliedjes moeten aanhoren ..Denken we maar aan hen die een geliefde moesten afgeven, aan hen die uit elkaar zijn gegaan, die omwille van ziekte nooit een partner in hun leven zullen kennen aan wie ze zich volledig kunnen geven, of door hun geaardheid zo moeilijk de ware vinden voor een leven lang. Neen voor velen geen Valentijn.... En toch blijft het klinken op de radio:nog geen kado voor Valentijn, haast je dan, nog enkele plaatsen virj in ons restaurant ... zomaar wat Valentijnideetjes. Aan allen die wel het geluk hebben deze dag te vieren in liefdevol gezelschap, een mooi feest gewenst!
Gelukkig hebben we twee handen om af en toe een handje toe te steken. Elkaar te helpen. Hoeveel positieve energie krijg je niet door je lichaam geblazen door eens behulpzaam te zijn, iets met elkaar te delen. Kennis, liefde, respect; eender wat een ander mens een brede glimlach laat krijgen. Omring jezelf met positieve personen. Zeer zeker! Maar begin vooral bij jezelf om positief te zijn. Alles wat we allemaal hard nodig hebben: liefde, respect, erkenning en waardering, kortom alle basisbehoeften van de mens, werken als een boemerangeffect. Hoe meer je er van geeft, hoe meer je er van krijgt.
Iedereen een behulpzame dag!
Vandaag begint trouwens in de katholieke kerk de vastenperiode. Wat ik hierboven achterliet kan een mooie insteek zijn om zo deze vasten aan te vatten.
Wij allen zijn senioren. Sommigen onder ons werken nog, maar de meesten doen dat vrijwillig. Maar hoe lang nog zal die belangeloze inzit worden gewaardeerd? Als senioren willen we na een voldoende lange loopbaan, of na een rijkgevuld gezinsleven ook wel eens volop genieten. En voor velen is bloggen een activiteit waar men even weg is van alle sleur, al biedt SeniorenNet meer dan dat. Maar wanneer de wetgevingen zo verder doorgedreven worden, dan denk ik dat we belanden zoals de man hier op de foto. Ergens vrees ik voor de mensen die nu aan hun loopbaan begonnen zijn. Ik hoop dat ook zij door goede mensen zullen worden omringd en dat regeringen zullen inzien dat de mens meer is dan een ding dat moet produceren, soms enkel in het belang van de rijken, maar nu wijk ik wel ver af zeker? Probeer te genieten, want het kan zo over zijn, en ik weet waarover ik spreek, jammer genoeg...
De winter, als die al zijn naam waardig is dit jaar, was tot nu veel te kort om veel te bloggen rond dit onderwerp dat ons toch allen aangaat zoals het weer in het algemeen. Dus toen ik mijn voorraad rond winterfoto's nog even consulteerde, vond ik nog iets wat ik jullie niet mocht onthouden. Het is trouwens nog steeds geen lente.
TELKENS WEER ZIE IK BLOGS MAAR OOK BUTTONS WAAR EEN VROUW IN VOORKOMT. ALS MAN KAN IK MOEILIJK EEN BUTTON AANMAKEN MET EEN GEZICHT VAN EEN DAME. TOEN RECENT IEMAND VROEG OF IK SOMS FOTO'S HAD MET DAMES GREEP IK METEEN NAAR MIJN ALBUM, WAAR JE ZOWEL KUNST, FOTOGRAFIE EN DUS OOK 'VROUWEN' VINDT. HET BRACHT ME OP HET IDEE EEN PAAR VAN DEZE PLAATJES MET JULIE TE DELEN. JE MAG ZE GERUST GEBRUIKEN, OOK AL ZIJN ZE UNIEK. MAAR IK KRIJG IETS VAN MENSEN DIE ER HUN STEMPEL OP PLAATSEN EN HET EIGENDOMSRECHT OPEISEN. IK KAN HET IN BEPAALDE GEVALLEN BEGRIJPEN, MAAR GEEF TOE, ZO VELE DINGEN ZAG JE AL OP EVENVEEL SITES. DUS GENIET ALVAST VAN DEZE FOTO'S EN KAN JE ZE VOOR EEN OF ANDER DOEL GEBRUIKEN, DOEN!
Het is de spreker ernst: Je krijgt je vrouw terug voor twee miljoen. Het maakt niet uit dat Mitch Rafferty tuinman is en nooit zo'n bedrag kan vrijmaken. Mitch kan een manier vinden. Als hij maar genoeg van zijn vrouw houdt.. En dat doet Mitch. Hij houdt meer van haar dan van zijn leven. Hij heeft 72 uur om het te bewijzen: in die tijd moet hij het enorme bedrag zien te vinden. Hij zal alles doen om haar terug te krijgen.
Het boek begint zeer spannend: die spanning wordt ook goed vastgehouden. Een aantal plotwendingen maken dat je het verloop niet al na 50 pagina's door hebt. Heel goed. Het is mijn eerste boek wat ik van Koontz heb gelezen, het zal niet mijn laatste zijn. IK had me voorgenomen het door te lezen tot 18.00u en voor ik het wist was het 18.45u. Ik moet jullie dus niet vertellen dat dit boek spannend was. Sterk aanbevolen!
Na meer dan 36 uur zondere pc kan ik terug jullie blogs bekijken en het gastenboek tekenen. Het zal dan ook heel wat tijd vergen alles te hebben doorgenomen. Dus wanneer je mijn krabbel niet direct terugvindt, vraag ik daar begrip voor. Ik ben in elk geval blij dat mijn partner, dixit mijn pc, terug een beetje gezond is.
Want het geeft een zinvolle invulling aan de tijd en een manier om sociale contacten te blijven onderhouden.
In zijn boek 'The seven habits of highly effective people' verwijst Stephen Covey naar de fabel van Aesopus. Een boer heeft een kip die plots elke dag een gouden ei legt. Hij wordt rijk, maar ook zijn ongeduld en zijn hebzucht groeien. Het wordt hem steeds zwaarder de volgende dag af te wachten. Uiteindelijk besluit hij de kip te slachten om de eieren er allemaal in één keer uit te halen. Het resultaat: de kip is dood en er komen geen gouden eieren meer. Einde verhaal. Symptomatisch voor onze huidige tijd misschien?
Kansen! Elke dag is een nieuw begin. Toen je vanochtend wakker werd begon je aan een nieuwe dag met nieuwe kansen. Elke dag is namelijk een nieuw begin, en daar moet je gebruik van maken. Telkens wanneer de wekker gaat en jij je ogen opent word je wakker in een nieuwe dag. Een nieuwe dag betekent nieuwe kansen, en niets verplicht je om vandaag alles hetzelfde te doen als gisteren. Grijp de mogelijkheden die je vandaag weer aangeboden worden. Ook al begrijpen andere mensen niet dat jij het een buitenkans vindt. Het is jouw kans! Jouw dag! Iedereen een dag vol kansen!
Na jaren van intense correspondentie heb ik deze gast uiteindelijk aangeraden een fotoshoot te laten maken en zich op te geven als model, wat trouwens zijn droom was. Algauw begon hij in de modebranche met eigen ontwerpen, en niet langer in de Indische stijl, maar westers geïnspireerd. Op die manier werd hij door een Indische muziekzender opgepikt. Vanaf daar ging het razendsnel. Hij werd gevraagd voor televisiewerk en heeft er nu dus ook een film gemaakt waar hij zelf in zingt. We zouden elkaar treffen in Calcutta, maar door zijn drukke leven moest hij verhuizen naar Bombay, net toen alle plannen gemaakt waren elkaar te zien. Ik ben gelukkig en fier dat ik deze jonge gast, Surjit Saha genaamd, destijds heb aangemoedigd, al kon geen van beiden toen zo een toekomst voorspellen...
Ik kom hier niet voor de eerste keer, een oud meubelstuk, in een retrodecor. Steeds dezelfde sfeer. Ik drink m'n glas en vergeet de verloren spijt. Hier verdwijnt de jeugd na iedere slok. Totdat de nacht weer naar je lacht. Als ik thuis kom grijnst de kater tot de avond, wordt het opnieuw dag bij elke teug die ik neem. Genoeg gezwegen, teveel gepraat.
Sarah Bridgewater wordt wakker als ze haar man hoort thuiskomen van een zakenreis. De man die ze in haar keuken aantreft is echter niet Steven Bridgewater. Hij is gekomen met Stevens auto. Hij heeft Stevens koffer bij zich. Hij draagt Stevens kleding, doordrenkt met bloed. Stevens bloed. Deze verwarde vreemdeling is de enige die Sarah kan vertellen waar haar echtgenoot is – ware het niet dat hij volhoudt dat híj Steven is.
De politie staat voor een raadsel. Elk spoor loopt dood en psychologisch onderzoek levert niets op. Sarah vraagt psychiater Mark Behrendt de vreemdeling te onderzoeken. Om Stevens leven te kunnen redden zal hij diep in de ziel van een zeer getroebleerde man moeten graven. En de tijd dringt…
In elk geval heb ik weer van dit boek genoten. Het leest als een trein door de prettig korte hoofdstukken en de makkelijke chronologische volgorde waarin het verteld wordt. Een absolute aanrader!
die gebruikte je voor wat echt nodig was; je moest er soms voor naar de buren lopen als er geen telefoontoestel in huis was. en meestal was het de doorgever van slecht nieuws. nu geraken we van dat ding dat gsm heet, en onertussen al meerdere varianten zoals een smartphone, niet meer af. we hebben zelfs tijd te kort om alles te lezen wat binnenkomt aan berichtjes en foto's. voor velen een echte verslaving geworden die het gezinsleven sterk verstoort.... bedenkingen die ik maak toen ik dacht aan heT eerste toestel dat ik hier in huis had, en zelfs nog vele jaren op kantoor.
VANDAAG MISSSCHIEN EEN BRUTE OVERGANG SINDS VOORBIJE DAGEN. WE KUNNER ER HELAAS NIET OMHEEN. TE VEEL VAN ONZE MEDEBLOGGERS, MISSCHIEN FAMILIE, MOETEN LEREN OM TE GAAN MET DEZE VRESELIJKE AANDOENING WAAR WE ONZE GELIEFDE STILLETJESMAAR LANGZAAM VERLIEZEN. IK ZOU HIER LANG KUNNEN OVER DOORPRATEN, MAAR IEDEREEN KENT WEL VAN VER OF DICHT BIJ IEMAND DIE ZORG DRAAGT VOOR DEZE MEDEMENSEN. VOOR JE HET GOED EN WEL BESEFT, BOTS JE OP DEZE MENSEN ALS JE EEN ZIEKENHUIS OF WACHTKAMER BINNENSTAPT. MIJN GROTE WAARDERING DAN OOK DIE MOEDERLIJK DEZE MENSEN NABIJ ZIJN .... TOT HET BITTERE EINDE. OOK DAT IS LIEFDE, OF VOORAL LIEFDE!
Deze woorden heel in het bijzonder voor mijn zus die zich de afgelopen weken volledig heeft weggecijferd, haar verlof heeft laten staan om zo veel mogelijk vader te gaan bezoeken in het ziekenhuis, bij moeder te blijven al die tijd, om er dan nog de lastige taak bij te nemen het bijzondere overlijden van mijn tante kenbaar te maken aan familie en vrienden. Zij heeft inderdaad een hart van goud, vraagt nooit een woord van waardering en niets is haar te veel. Alles belangeloos voor niets. Het doet me denken aan de titel van haar doctoraat: WEERBAAR EN BROOS.
Gezichten! Elke morgen hebben we de keuze welke kleding we gaan dragen. We willen elke dag stralen. Kleren maken de man/vrouw. Maar wat zijn we met de meest modieuze kleding als ons gezicht niet straalt? Verschil in aanblikken zijn zeer zeker nodig voor verscheidene gewaarwordingen, maar laten we elke morgen starten met een lachende aanblik. Kijk naar het gelaat van de persoon in de wagen naast jou in de file! Het gezicht maakt de man/vrouw, niet de kleding. Iedereen een dag met een blij gezicht! Ik denk daarbij aan de woorden van een leraar: Verozrg je gelaat, het is er voor de ander!
Liefde en vriendschap; met deze foto denk ik dat ik vele medebloggers nu eens echt gelukkig maak, want buttons als deze vind je niet gauw bij en door mij.
Het is al langer geleden dat ik jullie een boek heb aangeraden. Niet dat ik zou zijn gestopt met lezen, maar het boek moet dan ook meer dan de moeite waard zijn om het aan te bevelen. Zo een boek heb ik gevonden, ideaal om te lezen bij dit slechte weer. U verlangt nu reeds naar andere boeken van deze auteur!
Bekroond met vijf sterren door de 'VN Detective & Thrillergids'. Als de man die verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader terugkeert naar het afgelegen familiehuisje in de bossen van Wisconsin, weet Frank Temple dat zijn tijd voor wraak is gekomen. Maar alles verloopt anders dan hij had kunnen voorzien, en op onverwachte wijze komt hij terecht in een dodelijke achtervolging…
Ik heb de trein niet gemist, maar toen ik een tijd terug met de bus naar mijn ouders wilde gaan, reed die me zomaar voorbij. Ik nog zwaaien maar tevergeefs. Het was weekend, dus was het één uur wachten op een volgende bus. Toen ik in de avond om uitleg vroeg kreeg ik als antwoord: "De chauffeur zal je niet hebben zien staan zeker". Het is toch hun taak(verdomme)! En dat is me nu reeds twee maal overkomen. Het vorige excuus was: "Ja, meneer, u moet dat begrijpen, maar mijn collega is pas gescheiden en was wellicht een beetje verstroooid". Dat is allemaal menselijk, maar ik zou er met zo een smoes niet zijn onderuit gekomen op mijn werk. Privé en werk moeten gescheiden blijven. Weet dan nog dat het op die eerste maal regende tot en met, en je zal de ergernis best begrijpen van mijn kant. Klacht indienen zegden ze thuis. Tegen DE LIJN, vergeet het.
Ik ben echt bang geworden van het openbaar vervoer, zij het per bus of per trein. Nooit meer zeker of de bus wel komt, of zoals recent:altijd bijna een half uur vertraging; of zal die trein niet staken en zal ik wel thuis geraken?!.
Mijn wens lijkt banaal, maar mochten we beter omgaan met de buren in 2016, hetzij door een 'hallo', een goeie dag te wensen, een schouderklopje, toch even een minuutje uittrekken voor een gesprekje in plaats van vlug de wagen in te stappen zonder een woord noch gebaar!
Deze wens liet ik achter bij sommigen op hun gastenboek. Gezien de reacties wil ik deze wens hier herhalen. Die wens was ingegeven toen ik bezig was de ramen te lappen. Een goede buurman sprak me aan en op dat moment hoor ik een wagern vertrekken. Gezien ik met mijn rug naar het lawai stond gekeerd wist ik niet wie het was. Mijn 'goede' buur maakte in stilte de opmerking dat het mijn andere buur was die was vertrrokken, zonder een teken van leven te geven. Hij woont amper op een meter van mij. Was he dan zoveel gevraagd, zeker in die kersttijd ons even gedag te komen zeggeen, ons vredige dagen toe te wensen, voor die ene keer dat we met zijn drie buiten waren?
Helaas is dit geen uitzondering. De nieuwe buren aan de overkant, dan nog een jong koppel met twee kleiine kinderen, hebben nog nooit de moeite gedaan ons te groeten, op welke manier dan ook. Toen zij er pas woonden had ik een kaart in de bus laten vallen. Er is nooit een reactie opgekomen.
Mensen die hier tien jaar gewoond hebben, schuin voor onze deur, hebben in al die tijd nauwelijks een woord gedeeld. Ik heb de kinderen zien geboren worden, twee ervan geraakten en één is wellicht gehuwd of is gaan samenwonen. Wellicht .... omdat ze even vreemd gebleven zijn voor ons alllen hier.
Straatfeesten zijn zelfs geen oplossing. Missschien toch een poging doen zoals in aanvang gezegd: een 'hey' of 'hallo', wat de aanleiding zijn voor een babbel hoe kort ook. Of kan het pas als iemand van de familie overleden is? Uit ervaring weet ik dat het dan ook geen mensen bij elkaar brengt. Bij een overlijden van een naaste buur kwam een ander buur me vragen wie er overleden was in de straat. Hij wooinde slechts vijf huizen verder....
Gevangen in een lichaam, gevangen in je eigen lot. Mijn lieve sterrenkind, voel je alsjeblieft niet rot.
De sterren blijven naar je lachen De maan huilt met je mee, de zielen die aan jouw zijde staan laten je nooit alleen.
Twijfel niet, mijn lieve sterrenkind en volg de wegen die voor jou open staan. De pijn en de eenzaamheid kunnen je niet weerhouden altijd de juiste kant op te gaan.
Het geeft niet dat je anders bent als je er maar mee om leert gaan; het geeft niet dat ze je niet begrijpen zolang je maar weet dat ZIJ naast je staan.
Ban alle verdriet en boosheid uit je hart en weet dat dit slechts tijdelijk is. Het is goed om te weten, te ervaren ondanks je gemis
Sterrenkind, och sterrenkind afgedaald uit de hemel, vul je hart met licht en liefde niet met vaag gezemel.
Straal je licht en liefde uit aan degene, die het nodig heeft, en als je moe bent, het even niet redt, kom dan naar ons, als je zweeft.
We zullen je met open armen ontvangen, maar sturen je dan wel weer terug met nieuwe moed, licht en liefde een steuntje in de rug.
Lief, lief sterrenkind je bent niet alleen, doorleef deze wonderbaarlijke aarde en kijk goed om je heen.
Hoe koud en onnozel de meeste mensen lijken ze bedoelen het wel goed. Zij hebben net als jij hun pad te volgen dus ondersteun hierbij hun moed.
Wellicht kan jij ze een beetje helpen ze troosten, en er voor ze zijn want hoewel ze het zelf misschien niet weten ze doorleven echt de zelfde pijn.
Lief, lief sterrenkind ik laat je nu weer gaan. ik wens jou heel veel licht en liefde op het pad van jouw bestaan"
Als ik weinig inspirartie heb om een gastenboek te tekenen, dan gebeurt het nog al eens dat ik teken met 'groeten uit Roeselare', maar telkens wanneer ik dat typ wringt er iets. Ik zou nog steeds zo graag schrijven: 'groeten uit Dadizele', wellicht omdat ik er daar 36 jaar woonde, er actief was in de parochie. En dus dacht ik vandaag even een paar foto's achter te laten. De foto uit het vroege Dadipark is helaas voltooid verleden tijd. Ert blijft nu enkel een groene zone over met de bomen die er toen nog ook stonden.
In dit jubeljaar van de barmhartigheid kan je ook naar de basiliek van Dadizele, wat te zien is op de foto.
ze zeggen dat je flink bent en alles goed verwerkt ze hebben zelfs al tijden niets van je zorg bemerkt er zijn er die beweren dat het je niets meer doet maar niemand weet je angsten de storm die in je woedt
zo ga je moegestreden geen mens die je echt kent ze zien niet dat je eenzaam en ongelukkig bent zo dwaal je door het leven gepijnigd en bebloed en niemand weet je angsten de storm die in je woedt
toch zal het niet zo blijven er komt een and're dag waarop je Gods erbarmen en hulp ontvangen mag want ook nog op jouw paden Samaritanen gaan die helpen zonder praten en troostend naast je staan
Ik kan best begrijpen dat mensen het nieuwe dat ze op hun blog hebben geplaatst willen delen met medebloggers. Maar dan denk ik, dat nieuwe vind ik ook wel als ik op blogronde ga.
Hoe langer hoe meer krijg ik mails binnen die om aandacht vragen één of ander blog te gaan bekijken. Ik zal heel eerlijk zijn, ik heb heus geen tijd om die mails te openen, laat staan ze te lezen of ze te bekijken.
Mag ik aan zij die me toch regelmatig zo een mailtje sturen vriendelijk vragen dit niet langer te doen.
Dus schrap mijn mailadres maar in jullie bestanden, toch wat deze aankondigingen betreft.
Dank voor uw begrip, en zoals een bezoeker schreef: Nu kan ik de computer verder martelen door jullie gastenboeken te tekenen, nadat ik natuurlijk jullie blog heb gelezen of bewonderd.
Bij deze, wees niet bezorgd als je me eens NIET vond in het gastenboek!
Met dank voor jullie begrip, groet ik jullie in vriendshap en liefde,
Verdriet is het voorvoelen hoeveel het zal kosten, iets of iemand los te laten
Verdriet en troost zijn èèn zoals de adem in en uit zoals de zee, ebbe en vloed zijn zij golven van èèzelfde beweging
Verdriet is teken van verbrokkeling signaal dat het geheel in zijn voegen scheurt dat de mens wordt opengereten, doorschoten van eenzaamheid,en op zoek naar heelheid
Verdriet is het merkteken.... ....dat hij pelgrim is, "op weg"
...Ach! maar waarom waarom doet verdriet zo`n pijn?
...."Zoveel soorten van verdriet ik noem ze niet....."
De rozen van het plezier blijven zelden lang genoeg bloeien om de slapen te versieren van hem die ze plukt, en het zijn de enige rozen die hun zoetheid niet behouden nadat ze hun schoonheid verloren hebben.
Toen ik bij blogvrienden las over oponthoud tijdens hun reis, moest ik aan het volgende denken. Ik kwam na drie weken terug uit India waar ik met en tussen de plattelandsbewoners meeleefde. Na die lange tijd, met wisselende uren, waren allen zo moe dat, toen we plots een landing maakten, de meesten dachten dat we reeds in Londen waren. Niets was minder waar naturlijk, want wij zijn gestrand in Teheran; het was middernacht. We zaten zes uur vast, niet één winkel, we konden ons niet verplaatsen. Allen opeengepakt in één lokaal. Het betrof een loos bomalarm. Laatste vernamen we slechts toen we veplicht moesten uitstappen en we zelfs geen handbagage mochten meenemen. Een dame die nogal rijkelijk omhangen was met juwelen wilde niet uitstappen zonder haar handtas. Zo kwam ze in de armen van de kapitein die haar in stilte vertelde dat het wel moest wegens bomalarm. Enkel zij en ik hebben het toen geweten.Toen we dus na uren buiten kwamen, lagen alle valiezen verspreid over een oppervlakte zo groot als een voetbalveld. We moesten ze zelf gaan zoeken en eigenhandig in juiste container werpen zodat ze niet naar de States meevlogen!
Vrienden en familie die ons stonden op te wachten in Zaventem waren natuurlijk al lang terug naar hun woning gereden. Daar sta je dan. Gelukkig kon ik een goede vriend uit zijn bed bellen die dan nog maar eens de tocht maakte van om en bij de twee uur rijden om me op te halen.
TEHERAN, ik vergeet het nooit. Ik kan gans de wereld vertellen dat ik er was, maar ik heb er niets gezien, niet eens de zeer luxueuze winkels rond dat wachtkamertje! Maar de Indiareis was en blijft een wondermooi verhaal! Lees maar enkele bedenkingen in de rechterkolom beneden.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
O
