Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Er was eens een groot leerling die naar God ging, hij verlangde onderwezen te worden in de waarheid. Deze arme God zei: "Vriend, het is zo warm vandaag, haal asjeblieft een glas water voor me." De discipel ging naar buiten en klopte aan de deur van het eerste het beste huis dat hij zag. Een schone jonge vrouw opende de deur. De discipel kreeg haar lief, zij trouwden en kregen een aantal kinderen. Op een dag begon het te regenen en het bleef regenen, regenen, regenen - de stromen zwollen, de straten stonden vol water, de huizen werden weggespoeld. De discipel klampte zich aan zijn vrouw vast, de kinderen op zijn schouders meedragend en toen hij weggesleurd werd, riep hij uit: "Heer, red me!" De Heer antwoordde: "Waar is dat glas water waar ik om vroeg?"
Naar: J. KRISHNAMURTI. Laat het verleden los. Mirananda, Wassenaar. 1977, p. 72.
Er is nog heel veel te vertellen over Lourdes. Lourdes als bedevaatsplaats met zijn heiligdom, maar ook Lourdes temidden in prachtige natuur, of Lourdes gewooon als vakantieganger en toerist die graag een terrasje meepikt.
Lourdes, het is ook kijken naar mensen van diverrse pluimage, groot en klein, echt jong tot heel oud, van rijk tot arm, in pij, in soutane of prettig gestoord.
Je hoort er alle talen ter wereld en IEDER HOORT DE ANDER IN ZIJN EIGEN TAAL. In Lourdes zijn er geen vreemden...
En tot slot nog deze: Op 27 juli, de dag na mijn geboorte reeds, werd mijn naam gegeven tijdens mijn doopsel. Men wou me blijkbaar zeker niet kwijt... Ook dit is dus een bijzondere verjaaardag voor wie gelooft.
LIEVE MEDEBLOGGERS VOOR DE VELE WENSEN DIE IK MOCHT ONTVANGEN TER GELEGENHEID VAN MIJN VERJAARDAG. HET WEER ZAT MEE. DE INTIEME VRIENDEN ZATEN MEE AAN TAFEL BUITEN OP EEN HEERLIJK TERRAS VOL BLOEMEN. HET DRIEGANGENMENU WAS VAN UITSTEKENDE KWALITEIT EN ER WAS GENOEG, WANT ER WERD DRIE MAAL GEVRAAGD OF ER NOG IETS NODIG WAS. DE WIJN WERD GEKOZEN DOOR EEN KENNER DIE DE FLES DAN OOK OP ZIJN REKENING NAM. ALLES OVERGOTEN DOOR EEN STRALENDE ZON EN DE TROUW VAN VRIENDEN ... IK TREUR NIET OM HET GETAL....
DEZE FOTO KON IK DAN OOK NIET LATEN LIGGEN, WANT KAN MAAR VOOR DIE ENE KEER.
Ik heb jullie vandaag niets te vertellen, niets te zeggen.. Ik ben gewoon blij dat ik vandaag mag vieren dat ik nog één jaar langer leven mocht. Het is dan ook de gelegenheid mijn ouders in eerste instantie te danken voor de 61 jaren zorg die ze aan mij hebben besteed. Ik dank dan ook altijd op deze verjaardag de Heer en onze Moeder Maria voor alles in dit leven, me zomaar gegeven.
Het is dan ook goed dat er op zo een dag betere spijs op tafel komt en er goede wijnen rijkelijk mogen vloeien, een attentie te mogen krijgen van de beste vrienden, want deze maken de binnenste cirkel van mijn leven uit. Dank dus ook aan hen en aan anderen die ook dit afgelopen jaar me me raad en daad bijstonden, in goede en kwade dagen.
Proficiat dan ook aan allen die samen met mij hun verjaardag mogen vieren, al dan niet met veel toeters en bellen. Bij mij zal het eerder rustig verlopen.
Wellicht kent ieder van jullie wel dit gevoel; hoe goed ook bedoeld, wat je deed voor één of ander familielid, gezien of niet, het wordt telkens verkeerd geïnterpreteerd. En dat kan heel lastig worden tot zeer pijnlijk. Dan begin je te twijfelen aan jezelf. Maar diep van binnen weet je dat er maar één oorzaak is, en dat is jaloersheid. Maar waarom toch in Gods naam? Het ene gezin heeft zelf nog kleine kinderen of kleinkinderen. Een ander woont ver van de ouders, nog een ander is niet handig. Maar het mag nooit een excuus zijn niet langer bij elkaar over de vloer te komen. Elk heeft izjn eigen gaven en talenten om dat gezin in zijn verscheidenheid tot één mooi geheel te maken en te bewaren. Waarom dan die pinlijke naijver? Of is er geld mee gemoeid en heb ik daardoor een deel van het antwoord gegeven?
Het programma 'Het familiediner' kwam heus niet zomaar uit de lucht vallen, en hoe blij zou ik zijn als dit de laatste redplank is om toch weer die losse eindjes aan elkaar te krijgen, want velen weten al lang niet weer waarom ze kwaad of afgunstig zijn...
Een vader werd telkens door zijn zoontje gestoord en hij werd daar erg moe van. Om eindelijk rust te hebben, nam de vader een oud tijdschrift, scheurde er enkele bladzijden uit waar de wereldkaart op stond, versnipperde de bladzijden tot kleinere stukjes en gaf deze aan zijn zoon: 'Hier heb ik een leuk tijdverdrijf voor je. Neem deze papiersnippers en zet de wereld maar weer in elkaar!'
Hij dacht zijn zoontje nu voor enige tijd stil te hebben. Maar al heel snel kwam de jongen terug met de wereldkaart. 'Hoe heb je dat gedaan?', vroeg de vader. 'Dat was heel eenvoudig', zei het zoontje, 'op de achterkant stond een afbeelding van een mens.
Ik hoefde alleen maar de mens weer heel te maken, toen was de wereld ook weer heel.'
MOGE OOK ONS LANDJE NOG LANG EEN MOOI GEHEEL ZIJN EN BLIJVEN!
GELUKKIGE FEESTDAG AAN ALLE INWONERS VAN DIT BELEGENLAND!
Zomaar uit het niets ontmoet ik een persoon, ik voel gelijk, dit is anders dan gewoon. Een wildvreemde daar midden op mijn weg, die zonder dat ik woorden spreek weet wat ik zeg.
Er lijkt gelijk een soort band te zijn, heel vreemd maar toch voelt het wel fijn. Eigenlijk is het best wel raar, ik twijfel zelfs, is dit wel waar.
Te vaak ben ik de fout in gegaan, te snel heb ik mijn hart open gedaan. Omdat ik dacht een vriendschap te zien, vaak een grote teleurstelling achteraf gezien.
Maar dit keer lijkt het anders te zijn, vanaf het begin qua gevoel samen meteen op één lijn. Net of je in een soort van spiegel kijkt, omdat diegene zoveel op je lijkt.
Het ijs is dan zo gebroken, en wordt er vrij en open gesproken. De diepste gevoelens komen dan vrij, het vertrouwen is goed en maakt me heel blij.
Zo fijn om iemand te kunnen vertrouwen, en samen een oprechte vriendschap op te bouwen. Een vreemde maar toch zo vertrouwd zo snel, het bewijs… echte vrienden/vriendinnen bestaan dus wel!
Er is een plek op aarde die niemand gauw vergeet. En die voor alle mensen de ouderwoning heet. Zolang men er mag wonen moet men zich voelen ‘thuis.’ Als dat niet altijd waar is, is ’t ook geen ouderhuis.
Na jaren ken je daar nog de slagen van de klok het zingen van de vogel en vaders rommelhok. De afgelopen drempels, de oude lampekap. En wat je nooit vergeten zult, de havermoutse pap.
Je weet nog van de dozen, die stonden in een hoek, met poppen, bal en paljas en ’t kleurenprentenboek Je speelde ‘moe en vader’ Je speelde ‘ziekenhuis’ Je speelde ‘postkantoortje’ en voelde je echt thuis.
Maar wat je ’t meeste nu vervult zijn vader, moeder samen, hun zorg, hun liefde en geduld moet je nu zelf beamen. Want in de vreugde en de nood, was ’t veilig bij hen thuis. Bij hen daar was geborgenheid in ’t ouderlijke huis.
Wat mij steeds opvalt in veel discussies en beschouwingen: het lijkt wel of mensen niet met God en niet zonder Hem kunnen. Ik hoor mensen over relatieproblemen wel eens verzuchten: Die twee kunnen niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar. En zo hebben veel mensen naar mijn idee een relatie met God. Daarom wordt er heel wat afgepraat, gestreden, gediscussieerd, geschreven, gedicht, over God. Heel fascinerend en uitermate boeiend.
En God zwijgt, blijft wie hij is. Een werkelijkheid niet te vatten, niet te begrijpen, niet te objectiveren. Maar wel om te verhalen. Is het daarom, dat juist die mensen die schrijver en dichter zijn vaak iets met God hebben. Wij lezen toch bij de Proloog van Johannes. In den beginne was het Woord.
Het wordt vakantie en is er tijd om te ontspannen en even uit de drukte en stress te stappen. Laat het de komende weken ook stil worden in uzelf en laat God aan het woord komen. U zult ontdekken, nog nooit zo’n fijne vakantie te hebben gehad.
Ik vond een beetje God in Lourdes, waar de hemel de aarde raakt. Terug naar de bron,hier letterlijk het bronwater van de grot waar miljoenen mensen zich reeds hebben aan gelaafd.
Soms glimlach je om ons – ik weet ’t wel – om al dat stoer en mannelijk vertoon. Wij zijn het toch die deze wereld bouwen en al wat jij doet is zo doodgewoon. Zo elke dag ’t zelfde, kleine dingen: koffie en pap en stapels brood. En soms heel even maar – herinneringen……… aan wat ’t leven vroeger bood………
Ach kom, dat gaat voorbij, de zorgen blijven maar ook de liefde heeft zich vastgezet en met haar hart blijft ze je drijven. ’s morgens vroeg, en ’s avonds laat naar bed. Jouw liefde was geen zaak van grote woorden en dank heb je er nooit voor verwacht. Je deed maar of ’t allemaal zo hoorde maar waar vond je toch die innerlijke kracht?
Je weet, wij houden van je, moeder, allemaal, maar nooit genoeg om alles te verklaren. Jouw liefde spreekt een duidelijker taal en kan ons woord jouw daad ooit evenaren? O ja, ik weet wel wat je zeggen gaat: - Ik was ’t niet, maar God schonk mij de kracht - En ook zijn Moeder, die ons nooit verlaat was mij een voorbeeld dag en nacht.
Je hebt dit alles wezenlijk ervaren Je weet dat het zo is, dat is genoeg. En dat je bij het klimmen van de jaren iets van die wijsheid op ons overdroeg. Wij strijden voor ’n wereld zonder zorgen en voor een toekomst voor het nageslacht. Heel die wereld en dat beter leven, mogen zij steunen, moeder, op jouw stille kracht.
In lmijn kinderjaren, toen er nog aardappelen met de hand gerooid werden bij ons thuis, mochten we in de verse aarde spelen eens het werk erop zat. En plots botsten mijn kleine vingers op iets hards. Het was een gouden ring. Vlug naar mijn ouders die de insigne van de ring herkenden en direct wisten dat deze had toebehoord aan de vorige bewoners van het huis, die helaas al overleden waren. Wat er met die ring is gebeurd ... even navragen als ik nog eens naar huis ga, maar tegen dan ben ik wellicht weer vergeten.
Eén van de voor mij aangrijpendste gebeurtenissen op zo een bedevaart, en dit naast de Internationale Mis in de ondergrondse basiliek, is de kruisweg in open lucht met zijn meer dan levensgrote beelden. Omdat beelden meer zeggen dan vele woorden, hier een paar opmerkelijke foto's. Er is trouwens een geïllustreerd boekje te verkrijgen met deze fotomeditatie rond die beelden voor wie op eigen houtje de kruisweg gaat. Of voor persoonlijk gebruik, bijvoorbeeld op Goede Vrijdag.
Of het meisje waarmee alles begon.. Je leest er heel mooie verhalen over die gebundeld zijn in de betere boekenzaken. Een levensverhaal dat meer dan de moeite waaard is om te lezen. De arme boerenkind dat tegen wet en orde is bljven is blijven getuigen van de verschijningen van Maria aan haar. Bernadette die zich terug getrokken heeft uit de wereld om er non te worden en hoe haar geen mooi levenseinde werd gegund. Maar juist door haar maniier van het lijden te dragen, werd zij een voorbeeld voor velen.
We bezoeken dan ook haar ouderlijk huis en alles wat met haar leven verbonden is te Lourdes en daarbuiten. Een voettocht naar Bartrès heeft me nog steeds mooie diepe herinneneringen nagelateen. Deze week hoop ik die over te doen als het weer meezit.
Nog steeds sta ik versteld hoe mensen, reeds lang na de kaaarsenprocessie, of terugkerend van een terras 's avondsl laat, terug te vinden zijn vlak voor de grot. De ene geknield op de stenen vloer, een ander zittend op een bankje, allemaal de ogen gericht op het ene beeld van MARIA, daar in de grot.
Ik herinner me nog steeds die jong gast die zo hard als hij kon naar de grot toeliep om ze langdurig aan te raken. Daar zijn geen woorden voor; een zwijgend gebaar dat zo veel kan uitdrukken als hoop en wanhoop, dankbaarheid of troost ... Hier is de commerce ver weg, zijn de biertjes al lang vegeten. Hier zie je en voel je waarom mensen naar hier komen.
Op deze feestdag van de Vlaamse gemeenschap, vertrek ik richting Sint-Gillis-Waas om me er aan te sluiten bij de bedevaart van het Bisdom Gent, die morgen een aanvang neemt. Daarvoor nemen we de TGV naar Lourdes. Voor mij is het een deel terugkeren naar mijn stad, maar omwille van het groepsgebeuren en het feit dat mijn vriend-priester er ook enige leiding heeft, vond ik de beste keuze. We hoeven wel een busreis af te legggen tot in Tourcoing... Misschien een laaste reis samen naar Lourdes, of misschien voor mij de laatste keer dat ik nog in Lourdes geraak, maar zeg nooit nooit.
Ik was er in 1980 en 1981 als brancardier, toen ook met een ziekenbedevaart met het bisdom Gent. Men nam het achteraf op het werk ergens kwalijk dat ik niet met het bisdom Brugge was meeegereisd om er te helpen, zeker omdat vele personeelsleden van het ziekenhuis waar ik toen werkte, ook meereisden als verpleegkundige. Dus het jaar nadien met hen afgereisd naar Lourdes. Maar daar waar je te Gent dag en nacht bezig waart met en temidden de zieken, was dit met laatse bedevaart eerder vrijblijvend. Je kan je bij manier van spreken beperken tot he brengen van een zieke naar de grot. In beide voorgaande bedevaarten had je nog nauwelijks tijd voor ontspanning, of je moest vluchten uit de ziekenboeg, maar de dankbaarheid was des te groter. Ik houd trouwens nog steeds contact met zieken van toen. Brancardier zijn is trouwens geen spelletje maar vraagt veel van je, zowel, fysiek, mentaal als emotioneel. De mooiste momenten waren dan ook deze op de trein waar je zowel jonge mensen als bedlegerige invaliden een warm hart mag toedragen.
Ik ben er ooit nog eens op bedevaart geweest in Februari, wat het een eigen cachet heeft, maar sindsdien nooit meer. Dit jaar van de Barmhartigheid, de uitnodiging door mijn vriend, de gezondheidstoestand van mijn ouders en nog zo veel meer hebben me tot deze bewuste keuze gebracht, Maria ter ere.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
O
