|
Er is een plek op aarde
die niemand gauw vergeet.
En die voor alle mensen
de ouderwoning heet.
Zolang men er mag wonen
moet men zich voelen ‘thuis.’
Als dat niet altijd waar is,
is ’t ook geen ouderhuis.
Na jaren ken je daar nog
de slagen van de klok
het zingen van de vogel
en vaders rommelhok.
De afgelopen drempels,
de oude lampekap.
En wat je nooit vergeten zult,
de havermoutse pap.
Je weet nog van de dozen,
die stonden in een hoek,
met poppen, bal en paljas
en ’t kleurenprentenboek
Je speelde ‘moe en vader’
Je speelde ‘ziekenhuis’
Je speelde ‘postkantoortje’
en voelde je echt thuis.
Maar wat je ’t meeste nu vervult
zijn vader, moeder samen,
hun zorg, hun liefde en geduld
moet je nu zelf beamen.
Want in de vreugde en de nood,
was ’t veilig bij hen thuis.
Bij hen daar was geborgenheid
in ’t ouderlijke huis.
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
