Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Misschien schieten we er wel iets mee op als we samen terugblikken en overdenken hoe we allebei veranderd en getransformeerd zijn, welke toevalligheden en ongelukken ieder van ons heeft meegemaakt, welke schrammen we allebei hebben opgelopen. Daar te kunnen over spreken en schrijven kan een aanleiding tot een gesprek zijn. Misscchien wordt de relatie dan wel anders, verandert ze zelfs van vorm, maar die we in wezen terug moeten herontdekken in haar schoonheid. Daarvoor krijgen we 365 dagen!
Bij het einde van een jaar is het goed dingen in te pakken en weg te gooien, ook al doet het soms pijn. Maar eens nagedacht over wat de echte waarde is van die dingen, dan weet je ook wat je uit je rugzak mag halen om ze nooit meer te hoeven bekijken. Het is begin van loutering, maar vooral om tijd te maken voor zinvollen dingen, en mensen die je aandacht verdienen, zonder dat onbekenden je pijn komen doen of je energie voor niets opgebruiken. Dat gebeurt maar al te vaak via sociale netwerken. Ik beperk me dan ook nog enkel tot SeniorenNet en de mensen die ik op die manier leerde kennen. Daar vind je de echte vrienden, die ook blijven!
Het is een dag als alle andere dagen, waar poorten zich openen en poorten zich sluiten...een dag waar keuzes worden gemaakt, opgeruimd wordt en iets nieuws wordt begonnen, afscheid wordt genomen en nieuwe contacten worden aangegaan....gewoon een dag als alle andere dagen, maar....waar ben ik dan zo onrustig om?
wens ik al mijn blogvrienden, maar evenzeer de passanten of de vrienden die ik via deze weg mocht leren kennen een Zalige Hoogdag van dit Geboortefeest van de Heer, onze God.
Ze zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar. Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men Maria tegen.
Met deze paar foto's kom ik ook terug op één pijler van mijn blog, nl. de verering van Maria. Misschien heb ik dit het voorbije jaar wat verwaarloosd in vergelijking met vroeger.
Bovenste foto verwijst naar een plaats waar men tot rust komt bij een eenvoudige Mariakapel, proberen even alles achter zich te laten, of zoals iemand zegde: 'even "aarden"' om verder te gaan.
Wanneer je dan Maria toevallig ontmoet in de natuur, zeker in deze Kersttijd, dan voelt u zich klein, maar o zo dankbaar, dan breng je graag een Magnificat uit, en iedereen mag het horen. Ja, meestal loop je haar beeld doorheen het jaar zomaar voorbij. Vandaag en de komende dagen zijn echter een bijzondere tijd bij haar te verwijlen, dankbaar voor wat voorbij is, hopend op een nieuwe morgen.
Dat was het dus wel toen mijn 'zoon' die ik hier in augustus voor onbepaalde tijd in huis nam, zich begin december terug aanmelde via een berichtje of hij terug naar 'zun papa' mocht komen. De voorgeschiedenis lees je uitgebreid in mijjn bog in de maanden augustus-september.
Hoe moeilijk en soms ook lastig het voor me was, ik heb hem kunnen plaatsen, en later heeft hij de goede beslising genomen zich verder te laten begeleiden in een therapeutisch centrum te Gent. Tot plots de druk daarbinnen voor hem te zwaar werd en hij ook begon te twijfelen aan zijn relatie. Want in een gesloten instelling kon hij nauwelijks contact hebben met zijn meisje die hij ondertussen een jaar kent. In deze tijd is hij wel ten goede geëvouleerd, is volledig cleaan en heeft na anderhalf jaar terug concact met zijn moeder en broer.
Het was niet eenvoudig om 'ja' te zeggen toen hij me dus begin december contacteerde na maanden van stilte. Aan de andere kant wou ik hem zeker niet terug overlaten aan de boze buitenwereld, aan de koude en de sneeuw.
Op het moment dat hij die time-out beëindigt en dus terug naar zijn begeleiding gaat, dook plots iemand op die zegde dat hij 'zijn kompas' zou zijn... en wanneer je dit leest is hij nu wellicht gehuisvest, zoekt hij een vaste baan ....
Een lang verhaal om te laten weten dat ik eigenlijk voorbije tijd niet te veel heb kunnen bloggen. Maar voor mij was dit wel een heel concrete adventsbeleving. Het ga hem goed, heel goed!
Mannen en vrouwen met mekaar, je kunt daar eigenlijk niet aan uit. Als je elkaar maar graag blijft zien. Dat is toch het voornaamste. En als je elkaar daana maar terugvindt, met littekens van onderweg, tot daar aan toe. Ja, dat is het voornaamste. Wees maar gerust, als je maar voor altijd voor elkaar blijft zorgen!
Er woonde eens een vrome man in een dal nabij de zee, en op een dag spoelde een enorme vloedgolf over de bergen. De bewoners van het dal sloegen op de vlucht naar hogergelegen gebied, maar de man weigerde zijn huis te verlaten in de overtuiging dat God hem zou beschermen. Terwijl hij in het deurgat stond te kijken kwam er een ruiter voorbij, die zei: "Spring achterop, beste man. Mijn paard is sterk genoeg om ons allebei in veiligheid te brengen." De man weigerde, en zei dat zijn God hem zou beschermen, waarop de ruiter verder reed. Het water steeg, en de man klom op het dak van zijn huis, en terwijl hij daar zat zwommen er twee mannen voorbij, die riepen: "Spring in het water, vriend. Wij zullen je helpen aan land te komen." Opnieuw weigerde de man, omdat hij wist dat God hem zou beschermen, en de zwemmers zwommen verder. Het water steeg nog meer, en de man klom op zijn schoorsteen, en terwijl hij daar zat kwam er een boot voorbij geroeid, waarvan de inzittenden riepen: "Kom erbij, beste man. Er is nog plaats genoeg op de banken." Voor de derde keer weigerde de man, en zei dat God hem zou beschermen. De boot roeide verder en verdween in de verte. Het water steeg hoger, en de man verdronk. Wat later verscheen de man voor God, en hij was woedend. "Ik geloofde in U. Ik vertrouwde op U, en Gij hebt mij in de steek gelaten." God keek de man aan en zei: "Maar mijn zoon, Ik heb je een ruiter, twee zwemmers en een boot gestuurd. Wat had je nog meer willen hebben?"
'Prima', hoor ik dan vaak als eerste antwoord en dan volgt meestal MAAR ...Ik las bij een psychiater dat het woord 'prima' juist iets anders, zelfs tegengestelde betekent dan 'goed'.
Volgens haar staat het voor: paniekerig, radeloos, in de war, moedeloos en angstig.
Misschien in het vervolg gewoon 'goed' antwoorden en er zeker geen 'maars' aan toevoegen, tenzij je de ander heel goed kent!
Het is prettig om een gevoel van verbondenheid te ervaren dat niet wordt bezoedeld door fysieke aantrekking. Gewoon genieten van een vriendschap zonder de boel te compliceren met seks.
Ik bemin je niet als was je een roos van zout, topaas, of een pijl van anjers die het vuur voortstuwen. Ik bemin je zoals men houdt van zekere donkere zaken, heimelijk, tussen de schaduw en de ziel.
Ik bemin je als de plant die niet bloesemt maar het licht van de bloemen leidt, verborgen, in zich, en dankzij jouw liefde leeft de krappe geur die uit de aarde stijgt duister in mijn lijf.
Ik bemin je zonder te weten hoe, of wanneer, of waarvan. Ik bemin je onmiddellijk zonder problemen of trots. Ik bemin je zo omdat ik het op geen andere manier kan
Behalve op deze wijze die ik niet ben, noch jij, zo dicht dat je hand op mijn borst de mijne is, zo dicht dat jouw ogen zich sluiten met mijn droom.
In de dagen van mijn diepste verslagenheid, toen het mij 's avonds onverschillig liet of ik 's morgens nog wakker zou worden, liep zij met mij naar het bos. Ouder dan vier was zij toen niet en haar handje in mijn hand, liet mijn leven niet los.
Soms ervaar je bij mensen bij wie de dood
ongeweten in het bloed zit, dat hij nog eens de film van zijn leven laat
afspelen. ik luister eerbiedig. Even vergeet hij zijn ziekte en kijkt hij me
aan, heel persoonlijk. Hij zegt: "Blijf nog een beetje, ga niet weg. Luister
naar mij ...".
Dan kun je niet zeggen:" Maar weet je dan niet dat er
vanavond een voetbalfinale op TV is ... " Je voelt je aangesproken tot in
hart en ziel. Onweerstaanbaar, onherroepelijk.
Door de ogen van die
mens is het og God jezelf aanspreekt.
Jagers stuiten in de Jura op een halve cirkel van levenloze lichamen in de sneeuw. Rechter Dominique Carpentier wordt belast met het onderzoek. Met behulp van commissaris André Schweigen vindt ze een in code geschreven boek met astrologische kaarten. Het boek leidt hen naar de Zwitserse componist Friedrich Grosz. Is er een connectie tussen de componist en de slachtoffers? De rechter, beter bekend als de sektejager, ontmaskert bedriegers en charlatans. Maar is ze opgewassen tegen de componist?
Ik dacht even aan de 1444.000 uit de Bijbel. WARM AANBEVOLEN!
Naast of juist doorheen liefde en vriendschap spint zich telkens weer tederheid en affectie; iets wat heel velen op vandaag zijn vergeten of niet durven toe te geven in hun vriendenkring, tot je hen plots persoonlijk kan aanspreken op dit thema. Ik vond het blogbericht van MEEUW dan ook heel terecht, waarvoor dank!
tederheid ... we hebben het allemaal
nodig het gevoel om veilig te zijn weten dat iemand om je geeft weten
dat je niet alleen bent
het is een gevoel waar we ons allemaal aan
kunnen verwarmen een tintelend gevoel van warmte en genegenheid spijtig
vaak ver te zoeken !
het kleinste gebaar kan al voldoende zijn een teder
gebaar een kleine kus op het voorhoofd een aai laten we wat minder
stoer doen en meer onze gevoelens tonen de wereld zal er een stuk beter
uitzien !
Weet je wat ik afgelopen jaar regelmatig heb ondervonden, zowel in de virtuele als in de echte wereld, en wat meteen een beeld geeft hoe onze maatschappij slechts nog gericht is op dat ene ding, niet eens op die ene unieke mens?
Namelijk de reactie die ik kreeg toen ik gemeend aan de ander zegde, eerder als vraag en uitnodiging: MAG IK JE BETER LEREN KENNEN of nog: IK ZOU JE GRAAG BETER LEREN KENNEN.
Mensen deden letterlijk of figurlijk een stap achteruit, en vreesden dat ik hun zou inpalmen, ja noem een koe maar een koe: sommigen dachten dat ik meteen met hen de lakens wou delen, of het nu man of vrouw was. Erg toch hoe we geëvolueerd zijn, daar waar mijn vraag eigenliujk er één was vaan pure belangstelling omdat die ander iets had die me aansprak, zonder meer.
Op 25 november 1856 stierf de moeder van Don Bosco, die in de salesiaanse traditie eenvoudigweg mamma Margherita wordt genoemd. Als geen ander heeft zij als alleenstaande moeder haar zoon Jan ten diepste gevormd. Daardoor heeft zij ook het salesiaanse werk en de salesiaanse spiritualiteit helpen realiseren. 10 jaar lang heeft zij naast haar zoon gestaan in zijn werk, in volledige overgave voor de armsten en de meest verlaten jongeren van Turijn, en heeft zij de Moederlijkheid van God ervaarbaar gemaakt. Toen ze stierf verklaarde Don Bosco: Ze was waarachtig een heilige. Deze overlijdendag is voor de ganse Don Boscofamilie een vreugdevolle aanleiding om God te loven om zijn grootheid die Hij door mamma Margherita Occhiena heeft verricht.
Tijdens een uitzending op radio Klara: Mensen met een bipolaire stoornis moeten tegen zichzelf beschermd worden en afgezonderd worden van de rest van de samenleving. Ook al heb je een cratieve geest en heb je een groot verstandelijk vermogen.
Bedankt, goede God. Ik
ontmoet en voel je dagelijks in mijn leven. Je laat mij hopen op een blij
weerzien in de hemel met mijn vrouw en al mijn dierbaren. Je helpt mij mijn
verdriet en eenzaamheid te dragen.
Dank aan mijn ouders
en zus voor de steun en goede zorgen tijdens een moeilijke periode.
Een jongen van mijn
klas had een neef in het busongeluk (in Zwitserland) en nu is die neef dood.
Jezus, wil jij zorgen voor die neef.
Dank je, Jezus en
Maria, om mij te helpen in deze moeilijke dagen. Zonder jullie hulp wordt het
ondraagbaar.
Bedankt voor het
geduld in mijn soms moeilijke periodes.
Dank voor een
opgeloste zaak na 25 jaar, het was bijna niet mogelijk. ...
namelijk opkomen voor jezelf, rekening houden met anderen, en leren onderscheid te maken tussen die twee ...
Eerste blijft een moeilijke opgave voor iemand dagelijks klaar staat voor een ander, en toch moet het wil je er zelf niet onder door gaan op lange termijn.
Bij deze mijn erkentelijkheid naar allen toe die écht om een ander geven, zij het in eigen gezin of familie, als mantelzorger ....
Natuurlijk, het is het mooiste verhaal ooit verteld. De basis voor de westerse moraal en de hoeksteen van de wereldliteratuur. Maar laten we wel wezen: de Bijbel zat altijd al verlegen om de nodige punchlines. Plus, hij riep behoorlijk wat vragen op, vragen die een moderne wereld niet langer wenst te negeren: zou het niet saai zijn om in een walvis te wonen? Hoe verklaarde Jozef de zwangerschap van Maria aan zijn collega s? Is het echt mogelijk om zo dom te zijn als Samson? Wie was precies die megalomane opzichter die toezag op de bouw van de Toren van Babel? In Dames en Heren, de Bijbel! voegt Jonathan Goldstein menselijkheid, diepgang, humor en een levendige dialoog toe aan de eeuwenoude bijbelverhalen. Dit is een Bijbel die wordt bevolkt door kwade einzelgangers, hypochonders en onwillige profeten die vrezen voor hun geestelijke gezondheid.
Een Bijbel dus waarmee lezers zich, eindelijk, kunnen identificeren.
Mijn bloggen wordt meestal geïsnpîreerd door wat om me heen gebeurt. Soms blijven bepaalde indrukken langer hangen zoals toen ik een tijd terug aan de zijde mocht staan van een kankerpatiënt. Hij heeft het niet met zo vele woorden gezegd, maar duidelijk gemaaakt met deze woorden die ik terug vond via een gedicht.
Nadat de zieke man, zowat vier jaren door, door iedereen was verwend geweest, door iedereen zacht behandeld en zacht was aangesproken, en gewassen en in bed gelegd, gekrabd, in bed gelegd, geraden, gestreeld, gelakseerd, in bed gelegd, en iedereens zachte wil, vier jaren, tot eigen heil had ondergaan daar sloot hij opééns zijn kasten, laden, ramen, deuren; en op de buitenkant van iedere deur plakte hij een papier, waarop hij had geschreven: Iedereen kan verrekken. Ik ook.
Dat de dode zich onmogelijk iets kan herinneren vinden we volstrekt normaal, maar dat de levende, de achterblijver,zich geconfronteerdvoelt met het vervagen van elke gedachtenis van de overledene, voelt aan als verraad. De dood was dan wel de laatste rustplaats, maar waar moeten de nabestaanden heen? De dood bestaat voor de overlevenden, voor degenenen die er beelden bij maken en weer vergeten.
... dan maar het Damiaanbierke geproefd tijdens de break over Kamiano .. foto genomen in de lokalen van Eigentijdse Jeugd waarvan de naam ondertussen omgedoopt is tot Don Bosco Experience.
Natan Mertens lijkt het goed voor elkaar te hebben. Hij is een succesvol zakenman, heeft een mooie vrouw - Hannah - en een dochter die Amélie heet. Hij woont in een prachtig gerenoveerd pand. Wat wil je nog meer? Natan komt op een nacht in aanraking met een junk die hem aanklampt en een mes trekt. Natan verweert zich, de junk valt. Dit incident zal het luxueuze en uitgestippelde leven van Natan een dramatische wending geven.
toen ik een tijd terug mantelzorger mocht zijn bij en voor een paliatief persoon, ook al lwam de kritiek dat je daar beter niet mee begint!
de dankbaarheid van de betrokkene was dus te groter, zelf al was het voor mij soms psychologisch lastig, zeker toen de vraag gesteld werd hoe het moet voelen alleen te sterven.
'Dag Martin, diepe dank voor je attente aanwezigheid, je zorg voor Miel en je delen in ons gemeenschapsleven en gebed.'
'Je ondervond dat mantelzorger zijn soms wel eens psychologisch kan doorwegen'.
Je deed het prima. Groeten en vast tot nog eens'.
Niet het dankjewel wil ik hier achterlaten, maar vooral de nadruk op wat je in vetjes hierboven kan lezen. Het kruipt inderdaaad in je huid, net als tolen ik de zorg opnam in augustus, maar dan voorde jonge man die de weg kwijt was.
Vandaag kan ik met blijdschap zeggen dat hij het traject heeft doorlopen en zelfs blij is met een bewuste keuze verder begeleid te worden.
Om maar aan te geven, als je nu voor een oud of ziek iemand wil zorgen, dan ga jer ervoor met hart en ziel, en niet voor even; kom je hindernissen tegen, zit je met gemengde gevoelens, maar uiteindelijk met een wederzijdse dankbaarheid.
Latst mocht ik gisteren nog beleven toen ik nog eens mijn zieke 'vriend' ging bezoeken.
In de steek gelaten worden door een vriend, komt harder aan dan er een vriend bij winnen. Op ons werk besteden we meer aandacht aan negatieve commentaren dan aan een waarderend schouderklopje.
Het is goed openhartig naar anderen te zijn, maar met eerlijkheid moet je voorzichtig zijn, en als het mogelijk is moet je respectvolle en aardige woorden gebruiken.
Of voor de lol en zonder reden een ander slaan en schoppen ....
Helaas ooit zelfde meegemaakt nabij het station te Roeselare. Een man kwam op me af met de vraag of ik soms uit Ledegem was, maar voor ik het wist en goed besefte werd ik in de lucht getild en waren plots vanuit het niets zeker tien gasten die me ruggelings van ene kant van straat tot andere sleurden terwijl ze me schopten. Liggend zag ik verschillende paar ogen op me gericht; en weer vanuit het niets kwam een taxi aan waavan de deuren werden geopend. Ze wilden me blijkbaar kwijt nadat ze bloed hadden gezien. Maar naar waar en wat waren ze met me van plan? Op dat moment was ik nog helder genoeg van geest om te kunnen vluchten. Eens thuis zat ik onder het bloed. De dag nadien kon ik amper nog stappen, en kroop ik op mijn achterste zo de trap af. Weken ziekteverlof volgden. De politie dacht na mijn besschrijving de dader te kennen, wist me zelffs te vertellen waar hij woonde a.u.b., maar toch hebben ze er niets mee gedaan. Ik moest zelfs derden inschakelen na het gebeurde om naar de politie tee gaan, want 'daarvoor komen we niet met onze wagen op straat' Lang heeft het geduurd alvorens ik nog in de wijde omgeving van de plaaats delict buiten te komen; ik keek al van ver waar ik soms kon uitwijken of in een winkelpand vluchten!
Hier een foto van de jarige persoon-75 jaar geworden- die ik mocht bijstaan gedurende een week lang als mantelzorger met naast hem de gemeenschapsverantwoordelijke Jos Grégoire, waarvan je een paar boeken kan vinden onder de titels: 'Hoorbellen' en 'Oorschelpen'.
Je staat op kijkt naar buiten en je lacht naar de zon. Je gaat slapen en de maan flirt je de nacht in. Daartussen kan een dag vol zijn met wendingen die tussen lach en flirt puur liefde zijn...
Net als bij het kaarten zit het leven vol keuzes. Welk spel kan
ik met deze kaarten spelen? Wie zal ik vragen? Met wie zal ik
meegaan? Wie wil met mij meegaan?
Vragen die moeilijker worden naarmate je ouder wordt. Die
moeilijker worden naarmate je keuzes slinken. Die moeilijker worden naarmate
je armer bent. Na een leven lang werken (of zoeken) dromen mensen van een
mooie oude dag.
Een oude dag waarop je omringt wordt door warme mensen. Een
oude dag waarbij je nog lang zelf op eigen benen kan staan. Een oude dag
waarbij een stuk van je zorgen gedragen wordt door de mensen voor wie je zelf
lang hebt ingestaan
Helaas blijft dit voor veel mensen een droom. Hun kaarten
liggen niet goed. Te weinig troef bedeeld, een moeilijk spel, niet de
juiste medespelers.
Hun zorgen blijven. Groeien zelfs. Nóg moeilijker om te
vragen, nog moeilijker om mensen te vinden die met je meegaan.
Oud en arm? Grote miserie, als je t mij vraagt. Is het leven dan toch een
kaartspel?
BROCHURE Don Bosco Experience Programma 2012 / 2013
Ondertussen is de nieuwe program- mabrochure ver- schenen. Deze bevat een beknopt overzicht van alle donder- dagavondactiviteiten voor het ganse werkjaar. Goed om even in te kijken en om data te noteren en vrij te houden voor films, sprekers of programmas die jou interesseren. Deze brochure ont-vang je vandaag of morgen in de bus. Zo niet dan is dit een teken dat we je adresniet in ons adresssenbestand zit. Indien je de bro- chure graag zou ontvangen: gewoon even langs mail je adres doorgeven. Ons e-mailadres : info @dbexperience.be
... En dat op latere leeftijd? Misschien wel toen ik volgend bericht las bij één van de Salesianen, toen nog te Kortrijk, die mijn eerste jaren van de humaniora hebben gevormd. Vooral laatste zin trof me diep en ik heb er dan ook meteen via een mail op gereageerd, nogal laconiek en toch gemeend, met: 'Ik kom er aan!'. En dat nadat we elkaar veertig jaar niet meer hadden gezien. Oké, je zag al langer de foto van Don Bosco op mijn blog, en ik schreef er recent nog over hoe ik het in de praktijk probeer(de) waar et maken.
Dus mocht je me straks even niet meer zien op SeniorenNet of op een ander sociaaal forum, dan ben ik 'van dienst' bij de gemeenschap waar die frisse paters van toen nu ofwel zwaar ziek zijn, in een rusthuis verblijven of slecht te been zijn. De jonge verantwoordelijke is inmiddels zelf de 70 jaar nabij, maar is zowel taxichauffeur als verpleeegkundige, staat in voor de permanentie naast honderden niet te noemen taken ...en dat als gemeenschapsverantwoordelijke!
De noodkreet zoals ik ze aanvoelde lees je hieronder ....
Wat ik aan het doen ben? Een oplossing zoeken om wat Désiré allemaal doet. Hij is in de late namiddag met de fiets omver gereden. Gelukkig niet erg voor hem. Hij is al geopereerd van een dubbele, gesloten beenbreuk (in OLV-Asse). Wie springt me nu bij om wat hij doet op te nemen? Helpe wie helpen kan!
Ik zie het niet meer .......
Nu kan ik daar misschien even mantelzorgerger zijn en meteen genieten vanhet heuvelachtige groene Pajottenland. Alvast een dank aan die verantwoordelijke en medebroeders die elk op zich een beetje vader en moeder proberen te zijn voor hun zieken.
Kon ik het niet echt waar maken, dan probeerde ik alvast 'gelovig-aanwezig-te zijn'.
Armoede verjaart niet. Ik wel. De jaren tikken ongenadig voort: elke maand weer zorgen elke hulp weer schaamte elke muur weer vocht elk raam brengt tocht zoveel woede zoveel onmacht zoveel verdriet om wat niet kon zoveel gemis Ik ben veel te jong oud. Maar ik verjaar nog en ik geef een feest voor mezelf.
Ik ben er nog En ik ben er fier op.
(uit: Tekstenboekje Vragen of meegaan?'
Gisteren nog een man van 48 jaar gesproken die nog anderhalve week moest wachten op zijn inkomen en dus voor de komende tijd enkel boterhammen kan eten. HIj kon niet eens een bus- of treinticket kopen want hij had slechts drie euro op zak. Bij zijn moeder kon hij evenmin terecht want ook zij leefde te krap.
Vaak lees je aan het raam van reisagentschappen de aankondiging van een goedkope reis onder de titel 'the last minute'-inschrijving. Beslis snel voor het te laat is. Het lijkt wel aanlokkelijk, maar ligt alleen daar het geluk? Haastig nog dit of dat meegrijpen voor het te laat is?
Van op afstand bekeken lijkt het of mensen met de dood voor ogen nog vug wat willen genieten, alsof daana alles 'amen en uit' is.
De 'last minute' voor de eeuwigheid, daar is geen prijs voor te betalen.
Reden ondermeer om een vriendschap te herstellen die mank liep, en niet te wachten tot het laatste momnet.
De Heer zal wel bepalen als je klaar bent met Hem.
Ja, dat is wat ik zomaar kreeg en dat doet deugd! Lees mar even mee. Het geeft de kracht door te gaan om in het goede van de mensen blijvend te stimuleren, de zwakkeren nabij te zijn in liefde en vriendschap, ondersteund door een weliswaar soms struikelend geloven.
beste martin, je bent voor mijn een heuse (goddelijk geïnspireerde)
bron van inspiratie waar velen nog een voorbeeld aan kunnen nemen. de manier
waarop jij naar de wereld kijkt en de liefdevolle manier waarop jij met de
mensen omgaat brengt me soms wel aan het nadenken over onze westerse manier van
leven. maar al te vaak durf ik een filosofisch slippertje maken door jou te
vergelijken met Nietzsche. alhoewel je zelf wel zult inzien dat dit net een te
sterk kantje heeft dat neigt naar uitspraken die Plato deed toen de exacte
wetenschappen nog niet eens bestonden. het zal je dan zeker ook niet
verwonderen dat sommige denkers (die zich op Nietzsche hebben geïnspireerd) de
wereld een beeld gaven waar we in de 21e eeuw te veel punten van overnemen. ik
zit nu even zonder inspiratie. ik ga je me nog een goddelijk glas drinken.
groetjes en tot later. ik stuur je veel licht en liefde, en laat je steeds
bijstaan door de almachtige heer.
Ergens op de wereld staat de levensboom Een sterke boom De vriendenboom Een die niet van zon en regen leeft Maar van een beetje tederheid Vriendschap en genegenheid Iets dat we langzaamaan vergeten
't Is misschien een heel naieve kinderdroom Die boom van mij De vriendenboom Maar hij zou er moeten wezen Overal waar mensen samen zijn Arm of rijk en groot of klein - Dat moest de hele wereld weten
Als je maar oprecht naar die boom wilt zoeken Staat-ie heel dichtbij misschien Kun je 'm uit je venster zien Maar hij staat nergens in de boeken
Als je durft te leven zonder angst of schroom Dan groeit-ie wel De vriendenboom En je zult het met me eens zijn 't Allermooiste van de hele schepping Is de vriendenboom
Als je maar oprecht naar die boom wilt zoeken Hoef je niet zo ver te gaan Hij kan in je straatje staan Maar hij staat nergens in de boeken
Als je durft te leven zonder angst of schroom Dan groeit-ie wel De vriendenboom En je zult het met me eens zijn 't Allermooiste van de hele schepping Is de vriendenboom.
Er is een wezenlijk verschil tussen vreugde en blijheid... Vreugde draag je in je hart maar kan versluierd zijn. Blijheid is een tijdelijke emotie en of gedachte
De moderne media zijn geen echte oplossing om échte contacten te onderhouden of nieuwe te legggen. Of misschien toch voor sommigen die het laatste snufje willen en zo een nieuwe clan vormen. En dan nog, ik heb het kunnen constateren toen 'mijn zorgenkind' bij me was afgeloppen augustus. Die smartphone - want zo heten zo een dingen ondertussen - stond werkeleijk elke seconde aan. Berichten en mails vlogen over en weer, van bij de ontbijttafel, tijdens middagmaal; zelfs tijdens zijn geliefde voetbalmatch op tv. Er was gewoon geen tijd om een gesprek te voeren, laat staan een diepgaand. En dan was hij verwonderd dat hij vermoeid uit bed stapte want was tot vroeg in de morgen bezig geweest met dat ding ... maar échte vrienden had hij er niet mee bereikt, niet eens zijn familie. Ooit heeft hij het voor mekaar gekregen één nacht dat spul stil te leggen. Helaas geldt dat niet voor hem alleen. Je moet maar even tussen de terrassen lopen of langs de winkelstraten ... Zelfs tijdens familiebijeenkomst laten zich maaar weinigen meer storen als dat 'speelding' afgaat. Neen, wij hadden dit niet nodig om elkaar te ontmoeten, een babbel te slaan ...
Als de kerels te gare zijn, doedle bomle rom dom dom. Wat liedje moet er gezongen zijn? doedle rom dom dom. 't Kerelslied, 't Kerelslied, doedle bomle rom dom dom, t Kerelslied, t Kerelslied, doedle bomle rom dom dom.
Ze renden met zessen langs de baan, doedle bomle rom dom dom. Zij hadden stalen kleren aan, doedle rom dom dom. Isegrims, Isegrims, doedle bomle rom dom dom, Isegrims, Isegrims, doedle bomle rom dom dom.
Zij hadden waaiend helmen aan, doedle bomle rom dom dom. Zij renden zingend langs de baan, doedle rom dom dom. Wat zongen zij, wat zongen zij? doedle bomle rom dom dom, Wat zongen zij, wat zongen zij? doedle bomle rom dom dom.
Van edele ridders en heren groot, doedle bomle rom dom dom. Van nijdige kerels en galgedood, doedle rom dom dom. Isegrims, Isegrims, doedle bomle rom dom dom, Isegrims, Isegrims, doedle bomle rom dom dom.
De kerels kennen een schoondren zang, doedle bomle rom dom dom. De zang der kerels en is niet lang, doedle rom dom dom. Maar zegt veel, maar zegt veel, doedle bomle rom dom dom, Maar zegt veel, maar zegt veel, doedle bomle rom dom dom,
Vliegt de blauwvoet? Storm op zee! doedle bomle rom dom dom Vliegt de blauwvoet? Storm op zee! doedle rom dom dom. Storm op zee! Storm op zee! doedle bomle rom dom dom Storm op zee! Storm op zee! doedle bomle rom dom dom
En als de kerel aan t zingen valt, doedle bomle rom dom dom Zijn liedje vromer als dandre schalt; doedle rom dom dom Storm op zee! Storm op zee! doedle bomle rom dom dom Storm op zee! Storm op zee! doedle bomle rom dom dom
Als we in de wereld lJpen, laten we Jns leiden dJJr schimmen. Zijn ze Jns aangenaam, dan hJllen we er
naartoe. Zijn ze Jns Lnaangenaam, dan vluchten we ervan weg.. Bij deze en ver van een schimmenspel gaat mijn aandacht en bijzondere dankbaarheid uit naar mijn lieve moeder die vandaag 83 jaar geworden is!
Gelukkig de
zachtmoedigen, want zij zullen het land bezitten.
Er is inderdaad veel zachte moed nodig op vandaag om mensen een glimp te laten zien van wat God met ons voor heeft, moed om iets voor te leven dat een ander tot inkeer kan brengen, een totaal ander pad te bewandelen. Dat kan je maar in geloof en niet in harde woorden die afschrikken.
Hij zat pas op de bus, richting zijn opvangtehuis, toen ik van mijn 'verloren zoon' volgende smsje kreeg. Misschien durfde hij het me niet persoonlijk zeggen zoals hij een paar weken terug ook een brief onder de deur schoof, maar je ziet maar: in deze ruwe bolster schuilt een mooi hart. Meteen is dit blogje hier de voorlopige afsluiter van een rollercoaster die een goed einde heeft gekend.
"Martin, ik wil je nog eens bedanken voor alles en voor de
mooie tijd die ik bij jou heb kunnen doorbrengen. Waar ik de liefde gevonden heb
die ik nooit van een vaderfiguur heb ik gekend. Papa, bedankt voor alles. Uw
zoontje".
Minder verdient deze literaire thriller niet, geschreven door ROBERT GODDARD met als titel: VERZWEGEN BESTAAN.
Zes maanden na de plotselinge dood van haar man gaat de bejaarde Leonora Galloway met haar dochter Penelope op vakantie in Frankrijk. De tijd is gekomen om Penelope in te wijden in het verzwegen verleden van Leonora en haar familie. Er valt heel wat uit te leggen.
De vader van Leonora was kapitein in het Britse leger en kwam tijdens de Eerste Wereldoorlog op 30 april 1916 om het leven. Leonora werd echter pas geboren op 14 maart 1917, bijna elf maanden later
Penelope vermoedt dat Leonora een 'ongelukje' was, zoals er zoveel plaatsvonden in die dagen. Maar de waarheid over Leonora, haar familie en de aristocratische erfenis is angstwekkender dan zij kan vermoeden
De tekst hieronder was/is van toepassing toen ik een tijd terug een jonge dakloze in huis nam waar ik toen nog lang niet alles van wist. Het verhaal kon je al voorbije maand volgen, zo af en toe. Nu hij een vaste opvang heeft gevonden in een crisiscentrum ben ik blij dat we dat samen hebben bereikt.
Sommigen hebben gereageerd dat ik daar niet mocht zijn op ingegaan, anderen hebben me gewaarschuwd, nog anderen hebben me bedankt voor de inspanning. Hoe dan ook, men kan pas oordelen - en dat geldt in tientallen situaties - als je ZELF bent meegegaan in dit of een ander verhaal, al besef ik ook dat het nodig is voor mezelf te zorgen zoals jaren terug een Indische priester me zegde: Take care of yourself, Martin.
Wat dus goed voor me was in deze context, kan enkel ik beoordelen en die enkelen die erachter stonden door te gaan, ondanks alles. Ik kan dit zeggen omdat ik in alle gemoedsrust hem kon loslaten. Was ik begonnen met hem te veroordelen, dan hadden we misschien een drugsdode meer... Nu mag hij een nieuw leven instappen vol van kansen!
Ja, het gaat over AANDACHT zoals ik het al jaren schrijf in mijn blog; deze keer zat dit wel dicht op mijn vel. En ja, ik weet dat er instanties genoeg zijn, maar zo lang er geen plaats is, dan voelde ik dat op dat moment mijn christelijke plicht deze jonge man op te nemen .. Want er was geen plaats in de herberg.
De jongen waar ik vijf weken voor heb gezorgd is deze morgen
vertrokken naar een crisisopvang om er vooral af te kicken van drugs.
Hij was eerst drie weken bij me nadat anderen hem hadden doorverwezen
naar me omdat hij anders onder de blote hemel moest slapen - iets wat ik op vandaag niet meer kon aanvaarden. Dan is hij met de
noorderzon, en vooral met veel liegen en bedriegen vertrokken, om dan smekend
terug te komen. Want hij was teug in handen gevallen van zeer slechte
vrienden.
Het is via de politie en door zijn bewustwording dat hij zelf
iets moest doen aan zijn situatie, dat hij maandag l.l. is teruggekomen op mijn
voorwaarden en om zich voor te bereiden op de opvang, die hij dus deze morgen
heeft aangevat. Hij heeft me een erkentelijke sms gestuurd met o.a. de woorden
dat hij nog nooit een vader had meegemaakt als ik Hij is pas twintig jaar .
Het was zeker geen eenvoudige opgave voor me en ik weet nu nog
altijd niet hoe ik ertoe ben gekomen daar nogal vlug ja op te zeggen; maar
misschien concreet maken waar ik dagelijks over blog rond geloof, liefde en
vriendschap. Christen zijn in daden? Delen van dubbele kleding Al wat je aan
de minsten van de mijnen hebt gedaan heb je aan mij gedaan Of terug de rol
van mijn patroonheilige Sint-Maarten (Martin) gestalte gegeven Of misschien nu
pas de vruchten zien en laten groeien van de opvoeding van Don Bosco die het
ook opnam voor straatkinderen .Wie zal heet zeggen?!
Wat voorbij is was mooi, soms zeer mooi als ik de fotos zie;
maar soms ook bijzonder lastig tot op een moment dat ik hem liever kwijt dan rijk
was.
Ik hoop dat het feit dat deze jonge man nu een nieuw begin kan
maken, en als dat voor een deel door mij was, ik dan toch al bij al tevreden
mag zijn.
Er was daar vooral veel geloof en vertrouwen voor nodig, tussen
hem en mij, maar evenzeer van hierboven!
Wees goed voor allen die terug gaan werken,die de eerste schooldag achter de rug hebben. Voor allen die academische studies aanvatten of ze verder zetten, voor hen die angstvalig uitzien na een herkansing .... HOUD deze maand en de rest van dit jaar vooral PESTVRIJ!
Als Gabriele Hasler op de vroege avond van 11 november haar tandartspraktijk verlaat, heeft ze een onaangenaam voorgevoel. Bij haar voordeur treft ze een oude bekende. Ze zal deze avond niet overleven Als de forensentrein in de ochtend van 12 november halt houdt op het station, valt het een passagier op dat naast het vrijstaande huis waarop hij uitkijkt een levenloze gestalte ligt. Hij meldt de vondst meteen bij de politie Als hoofdcommissaris Robert Marthaler op de vindplaats arriveert, is hij diep geschokt door de situatie. Hij zal deze aanblik nooit kunnen vergeten Als het onderzoek begonnen is, staan Marthaler en zijn team onder zware druk omdat ze het sterke vermoeden hebben dat deze moordenaar zich niet tevreden zal stellen met één slachtoffer
De kwaliteit spat van de pagina's op. Witse en Code37 samen evenaren het amper!
OP deze dag vieren wij de geboorte van Maria.Toen ik destijds met dit blog ben begonnen kreeg Maria een prominete plaats, en dat zal ze blijven doen. Op die manier leerde ik ook andere mensen kennen en zij mij. Voor mij persoonlijk betekent 8 september de start van de Mariale noveen te Dadizele. Geboren te Dadizele kan je daar gewoon niet onderuit, en ook al zijn de tijden veranderd, toch zullen weer heel wat mensen op bedevaart komen op die dagen om er één van de vele misvieringen bij te wonen. Ik maak dan ook graag plaats voor dit blogje op deze achtste september, een dag waarop Maria trouwens wereldwijd sterk vereerd wordt bij de katholieken.
aan onze gesneuvelden op het oude kerkhof te Roeselare.Ik kom er nooit, maar dank zij mijn gast kwam ik er toe eens daar te gaan bezinnen ... Even paniek als de 'verloren zoon' zich een paar dagen niet van zich laat horen. Wat moet het dan voor dit treurend ouderpaar zijn, toen en helaas ook nu nog?!
"Ik zal mijn trots opzij moeten schuiven". Het waren de woorden die mijn gast me uiteindelijk toevertrouwde na een lang en moelijk gesprek. Maar hebben ook wij niet allen een beetje trots die we op zij moeten schuiven? Dat mag echter niet wegnemen dat er ook een gezonde portie trots mag en moet aanwezig zijn.
We kennen deze uitdrukking maar al te goed, maar is het ook wel waar?
Gebeurt het soms ook niet dat hoe beter je bent voor een ander, die ander precies nog slechtere paden betreedt, ook al heb je gewaarschuwd en je ovral het beste gegeven , het 'goede gedaan'.
"Ik heb ervaren dat ik er mag zijn, gewoon zoals ik ben". Mochten maar meer jongeren die ervaring hebben! Het is een voorwaarde om te kunnen openbloeien en aan jezelf te werken zonder jezelf naar benenden te halen. Als ik zo leef, ben ik veel rustiger en kan ik meer betekenen voor anderen.
Het konden de woorden zijn van de zinzoeker die drie weken hier te gast was.
Hoop is vertrouwen dat wat nog niet is, zal komen en goed zal zijn.
Ludo Janssen
Deze gedachte was en is zo toepasselijk voor de jonge man die ik onlangs voor veertien dagen onderdak bood. Het zijn deze woorden die ik telkenmale heb herhaald in alle toonaarden, ook toen het moeilijk ging voor mezelf maar zeker voor hem ...
en zie, onverhoopt vond hij een eigen stekje ... Mag het voor hem nu écht goed komen; dit wens ik trouwens aan allen hier in welke situatie men zich ook bevindt.
VERTROUWEN, het is vanaf het begin mijn sleutelwoord geweest in mijn bloggen.
Als je van deze woorden dan daden ten goede kan maken, ondanks alles, dan is er dankbaarheid!
De allochtone jongeren aan wie Emma lesgeeft zijn moeilijk te hanteren. Een aantal heeft een gruwelijke jeugd doorgemaakt; sommigen zijn onberekenbaar of niet zo jong als ze zich voordoen. Emma kan goed met haar leerlingen opschieten voor hen is ze een soort moederfiguur. Op een dag ziet ze haar jeugdliefde Melchior in de stad lopen, de huisvriend van wie ze als jong meisje zwanger werd. Ze is totaal van de kaart. Ze krijgt nachtmerries en realiseert zich langzamerhand dat haar herinneringen niet kloppen. Ze begint een zoektocht om inzicht te krijgen in haar leven. Haar leerlingen voelen dat er iets met Emma aan de hand is. Ze houden haar nauwlettend in de gaten. En dan ontdekt zij iets vreselijks.
Ik noem dit meer een psychologische roman, waar een vergeten liefde, de liefde voor een moeder die weg is en voor een vader die stervende is, de liefde voor een te vroeg overleden kind en de 'moederliefde voor de leerlingen eigenlijk een boeiend gegeven is in dit boek, dat ik u warm aanbeveel!
De vriendschap is één van de diepste dingen in het leven en in heel de geschiedenis van de mensheid. Gewone, maar hechte vriendschap tussen twee vrienden of vriendinnen. Je leest het in de bijbel, je leest het in de Griekse tragedies of in de werken van Shakespeare. Meer dan de liefde, overwint de vriendschap alles!
De bijbel zegt: 'Een broer die geholpenwordt door zijn broer, is sterk als een burcht.'
Aansluitend bij het verhaal van gisteren, dit beeld van een vader en een verloren zoon.Het verzoeningsmoment. Vooral hier 'thuis' mogen komen met al je gebrokenheid en gekwetstheid, ook met je scherpe kanten en weten dat vergeving mogelijk is, maar daarom niet vergeten de misstappen die je een ander waat 'leven' ontnam ...
Ik voel dat mijn hart een beetje gebroken is, verdriet dat zich in heel mijn lichaam verspreidt. Gedachten proberen dit nog te versterken...
Het zijn de woorden en gedachten van een jong iemand die voorlopig bij mij verblijft, verworpen door familie en 'vrienden', maar hunkert naar de moederliefde en de geborgenheid van zijn broer.
Vanuit een onverwachte hoek hoor ik een noodkreet: "Morgen heb ik geen dak meer boven mijn hoofd en moet ik op straat gaan slapen". Zoiets kan toch niet in deze tijd, dacht ik spontaan. En zie, voor ik het zelf goed en wel besefte had ik een logeerkamer klaar; iets wat me nog nooit eerder is overkomen. Ja, geloven zet je om in daden; zeker als je jaar en dag schrijft over liefde en vriendschap. Deze ontmoeting van mensen werd een geschenk dat niet te bevatten is. Noem het wederzijds gratuit geluk. ...
p.s. Hij noemt me "papa'. En zo liet hij me volgende weten via e-mail:
"Ik ben je zeer dankbaar en heb je zeer lief. Als mijn enige papafiguur".
Dit jaar had ik geen reis geboekt, en zie ....
Moge Maria op deze feestdag hem zegenen en beschermen en hem een naar een mensen leiden die voor hem een thuis mogen zijn, en niet voor even!
In deze zomermaanden vind je her en der auto- en fietszegeningen. Meestal t.g.v. heqt feest van de Heilige Christoffel, maar ook op andere momenten. Hier een beeldverslag.
Mooi dat we ons mogen toewijden aan God, wat niet betekent dat we verkeersregels aan ons voeten moeten vegen!
Wanneer Georg Hofmann in een uitzending van Arte vertelt over zijn Joodse ouders die door de nazi's werden weggevoerd, is er een kijker die beweert een aan Hofmann geadresseerde envelop in haar bezit te hebben. Afzender: Hofmanns vader in Auschwitz De envelop blijkt de originele partituur van een verloren gewaande opera van componist Jacques Offenbach te bevatten: Geheim van een zomernacht. De Arte-journaliste wil er het fijne van weten, trekt naar Frankfurt maar verdwijnt daar van de aardbodem. Voor hoofdinspecteur Marthaler is het al snel duidelijk dat haar verdwijning met de partituur te maken heeft. De partituur blijkt een belangrijke schakel met een gevoelig verleden te vormen; een verleden waar Hofmann graag mee in het reine wil komen.
De partituur van de dood Auteur: Jan Seghers Oorspronkelijke titel: Partitur des Todes Uitgeverij De Geus ISBN: 978 90 445 1333 2
Goeie morgen lieve vrienden. Heb geduld met jezelf terwijl je nog groeit en leert. Bedank jezelf veelvuldig voor de piepkleine stapjes die je zet. Hoewel ze je onbeduidend mogen voorkomen, het zijn grote mijlpalen voor je innerlijke zelf. Wees blij met iedere stap en waardeer iedere taak die je voltooit, iedere vriendelijkheid die je betoont. Ik wens jullie allemaal een hele fijne dag!liefs, Maarten
Je kunt wachten tot je perfect bent ,maar je kunt ook nu al van jezelf houden .laten we heel dankbaar zijn voor de mensen die ons gelukkig maken; zij zijn de vriendelijke tuinlieden die onze zielen doen bloeien .
aan de stichter van het pretpark te Dadizele, dat nu met de grond werd gelijk gemaakt! Hoe is het zo ver kunnen komen?! Een plaats waar honderden families hun kinderen konden laten ravotten zonder dure speeltuigen, maar op eigen kracht. Hoe velen hebben daar hun studentenjob verricht en hun eerste lief gevonden ... Het pretpark was meteen een oase van groen .. Voor elke 'Daiselnaar' doet het pijn dit park te zien verdwijnen. Het park dat zo dicht aaanleunde bij de basiliek van eht bedevaartsoord, maar waarvan de stichter meende dat het goed was dat er ook ontspanning was voor groot en klein naast gebed en bedevaart!
die dagelijks op bezoek komt ...mooi gezelschap voorwaar! ze komt even rondneuzen, zoekt naar ongedierte en doet af en toe een aanval op een vogel... maar dan ligt ze zich tussen mijn bloemen in het zonnentje ... als dat er al is. ja, inwit is deze poes wel!
Begrijpen van het verhaal van iemand, is niet het bevestigen dat dat verhaal de waarheid is, maar dat ik mij kan inleven in hoe de ander denkt over het leven, en hoe het komt dat hij zo denkt... Het diep begrijpen maakt je tot mededogen.
Op 31 juli waren mijn ouders 58 jaar gelukkig ge-trouw-d!
Ja, soms zijn we zodanig bezig met onszelf en de kleine onbelangrijke dingen, dat we vergeten dat ook onze ouders mee ouder worden ...
Ja
Vandaar dan ook dit mooi boeket voor mijn vader en moeder bij hun 58 ste Huwelijksverjaardag.Dat ze elkaar nog jaren mogen liefhebben in goede en kwade dagen, zeker nu de gezondheid beetje achteruitgaat.
Haar blik is uitdagend en tast mijn grenzen af. Ze vraagt om aandacht en weet als geen ander hoe ze dat moet doen. Glimlachend, knipogend, op de rand van het provocerende. Ze roept gevoelens bij me op die niemand anders ooit heeft weten op te roepen. Als ik bij haar ben, word ik iemand anders. Vult mijn hoofd zich met beelden over wat ik met haar zou doen. Ze weet waar ze mee bezig is. Ze beseft het maar al te goed. Ze schept er genoegen in om met mij te spelen en mijn uithoudingsvermogen te testen. Ze is vermoeiend. Zo vermoeiend. Ik weet niet hoe lang ik haar nog zo haar gang kan laten gaan.
Kathleen is psychologe en docente en woont samen met Julie, haar tienerdochter. Haar leven verloopt vlekkeloos, tot Matthias, een student, avances maakt. Kathleen wijst hem resoluut af. Vanaf dan lijkt alles in haar leven verkeerd te lopen.
Enkele weken later vertelt Julie haar dat ze smoorverliefd is. Als blijkt dat de jongen niemand minder is dan Matthias, slaan bij Kathleen de stoppen door. In haar bezetenheid om Matthias uit te schakelen, ziet ze niet dat het gevaar misschien wel in een onverwachte hoek schuilt.
Een verjaardag is altijd een speciale dag. 's Morgens wordt u gewekt door een
'gelukkige verjaardag' in plaats van die vervelende wekker. Daarna krijgt u de
hele dag gelukwensen, kussen, knuffels en wordt er geklonken op uw gezondheid.
En 's avonds, dan kan u gezellig tafelen en vieren met vrienden en/of familie
Wat een mooie dag! Daar ben ik moeder an vader dankbaar voor, alsook familie en vrienden. Maar bovenal gaan mijn ogen naar de hemel toe omdat Hij me dit gratuit gaf!
Er schuilt zoveel goeds in tederheid, vriendschap, samenleven, samen spreken, tijd geven aan de ander, dingen waar je soms overheen springt, die je overslaat. Als je die rijkdommen niet cultiveert, verarm je je liefde. Er is nauwelijks nog een taboe op seksualiteit, het taboe ligt nu eerder op de huimanisering van de menselijke relatie. Wees niet bang van de seksualiteit. Je mag alleen de mens niet reduceren tot een stukje van zichzelf, maar je moet hem zijn volle rijkdom laten.
Er zijn de twee poorten van het hart: De angst en de liefde. Om de poorten open te houden is leven in aandacht de sleutel. Die sleutel die ergens de sleutel is van mijn blog, zeker toen ik begon met bloggen; maar waar ik ook altrijd om die aandacht heb gevraagd, zelfs gesmeekt dat anderen wat meer aandacht mochten ervaren in hun dagelijks bestaan. Wie aandacht krijgt laat ook de angst verdwijnen, de angst van afgewezen te worden, er niet (langer) bij te horen. Ja, lefde en vriendschap zijn werkelijk de sleutels die poorten openen naar ongekende vergezichten, nieuwe mogelijkheden. Ik hoop en wens dat we daar deze zomer ruimschoots aan mogen meewerken waar we ook komen.
Op een dag leer je het subtiele verschil kennen tussen een hand vasthouden en een ziel ketenen. Dan leer je dat liefde niet betekent: leunen En dat gezelschap niet betekent: veiligheid. Je ontdekt dat een kus geen contract is en een cadeau geen belofte. Je begint je nederlagen te accepteren met je hoofd omhoog en je ogen open. Je leert vertrouwen op vandaag, omdat morgen te onzeker is voor je plannen. Na een poos leer je dat zelfs zonneschijn je verbrandt als je er teveel van krijgt. Dan wordt het tijd je eigen tuin te beplanten en dan zorg je voor je eigen ziel en wacht je niet langer op de wonderen van buitenaf. En dan weet je dat je echt kunt volhouden en dat je écht sterk bent en dat je écht waarde hebt. Je leert en je leert. Bij ieder afscheid leer je @ Voltaire ♥
Inspecteur Nelleke de Winter moet alle zeilen bijzetten na de dood van Berend Bouwmeester, eigenaar van een restauratiebedrijf in Bredevoort. De inwoners van het voor toeristen zo gemoedelijke boekenstadje zijn allebehalve toeschietelijk en tijdens het onderzoek stuit Nelleke op een oud mysterie. Een geheim dat alles te maken heeft met een lijk dat lang geleden werd opgevist uit de Slingeplas.
Onno Bruggeling, eigenaar van een antiquariaat, is een van de verdachten. Hij lijkt bovendien een grote aversie te hebben tegen Berends vrouw Anne-Wil, omdat zij midden tussen de antiquariaten een winkel in nieuwe boeken begint.
Laat Nellekes intuitie haar ditmaal in de steek? Ze vreest het ergste, want ze is afgeleid door de zoektocht naar Suzan. Het lijkt erop dat ze haar dochter na eenentwintig jaar in haar armen kan sluiten, maar de vraag is of de prijs daarvan niet te hoog zal zijn. Onmenselijk hoog...
De tuinplanten genieten van het weer en ik geniet van de tuinplanten, zo geniet ik zelf ook van het weer...
Al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat het genieten nu wel op een laag pitje staat, en ik eigenlijk een beetje meelijden heb met de bloemen die niet ten volle tot hun recht komen door de aanhoudende hoeveelheden hemelwater.
Ik voel zo met ze mee, als met een geknakt riet; ja als met een, gebroken mens.
Mensen ontmoeten en wereld- vrienden maken vraagt een inspanning
die je levenslang laat dragen, door wolken en onweer heen, om een blijvend
zonnetje te zijn voor al die mensen in je nabije omgeving.
In een klein museum in Atlanta wordt het ontzielde lichaam van de directeur gevonden. Het ligt verborgen in een geheime kamer in het museum, omringd door een adembenemende collectie van Oudgriekse antiquiteiten - een verloren gewaande schat die ooit door de nazi's werd gestolen... Al snel blijkt dat één voorwerp uit de verzameling is verdwenen: een Myceens dodenmasker van onschatbare waarde. En naarmate de tijd verstrijkt gaat het er zelfs op lijken dat tegelijk met het masker het gebeente van een legendarische held is gestolen, van wie men tot nu toe aannam dat die alleen in oude mythes bestond. Door deze diefstal raakt museumcurator Deborah Miller verstrikt in een afschrikwekkend web van moord, mysterie en genadeloze wraakacties van degenen wier oude droom van glorie nog steeds springlevend is...
We lezen, zien en ontvangen bijna dagelijks mooie teksten. Soms schrijven we er zelf nog enkele ... Maar wat doen me daarmee in het concrete leven van alledag?
Mensen willen precies uitdrukking geven in die teksten hoe het allemaal beter zou kunnen. Van waar die teksten ook mogen komen, ze geven universele waarden die enkel het goede in de ander en onszelf stimuleren. Er lijkt een overdaad te bestaan aan woorden en citaten, in alle vormen en kleuren, en zo komen van over heel de wereld.
En toch zo moeilijk recht te doen aan deze teksten eens terug met beide voeten in de grond, als bijvoorbeeld plots de bel gaat, tv-beelden ons bereiken ....
Toch kan dat ene woord, zelfs aan een onbekende gericht, zoveel troost en bemoediging bieden. Ja, we willen allen het beste uit de ander en onszelf naar boven halen. Dat kan soms door even de pc als een nutig instrument te gebruiken ...
Ja, voorbije dagen blijft een mooi woord in mijn gedachten zweven. Het woord heeft me diep geraakt, misschien omdat het zo ongekunsteld en zo eenvoudig uit de mond kwam van iemand die ik niet eens goed ken, maar die zich inzet voor een betere wereld en dat hier in onze eigen gemeenschap. Die persson sprak op een bepaald moment over HARTCONTACTEN. Deze slaan heus niet op liefde of verliefdheid. "Soulmates" komt amper in de buurt. Het zou over vriendschap kunnen gaan, maar zelfs hier ging het niet om een uiitdrukking bij een diepgaande vriendschap. Misschien heeft het wel iets te maken met onze spirtituele verzuchtingen of zoek ik het nu te ver? Ik wou je dit woord vandaag als geschenk aanbieden ... Je reageert maar ...
Het is trouwens zo, dat
we als mens vanbinnen een bron van wijsheid hebben, en dat we in onze
belevingen dingen leren,die we binnen de spiritualiteit
"herinnering" heten. Want we zijn als kind van de Schepper, als ziel
op aarde, met een onderbewuste rijkdom op ons pad gezet. En dan begint de weg
van bewustwording.
Iedere ziel zit op zijn eigen pad, en heeft daar
een bepaalde fase bereikt, het is dus niet gemakkelijk voor een ander om jouwaanknooppunten te wijzen. Dus, ik zou zeggen,
neem de boeken ter hand, die je misschien al eerder es las. Ga naar een
bibliotheekof boekenwinkel & luister naar jouw aanvoelen
bij het kiezen van een boek, of bij het kiezen van geen enkel boek.
En zelfs het zo op zoek gaan is niet nodig,
het je open stellen alleen is al voldoende, want dan zet je ook binnen in jou
een poort open,en komen de tekens & ervaringen die jou
dienen zo al op je weg.
Weet dat ik de wijze hoe ik de wereld
en dit leven zie, verschillend zal zijn dan hoe jij het altijd gezien hebt. De
kunst is van daar ookeen balans te vinden, tussen de oude waarden die
je wil bewaren & de nieuwe kijk die je mogelijks nu pas ontdekt.
Woorden zijn daar niet voldoende, jouw gevoel zal
meer vertellen als je er naar luistert. ( het zit van binnen ).
En inderdaad, want volgende op een rijtje zetten: Mijn pa is een week of zo terug opgestaan en had geen zicht meer op zijn rechteroog; tot op vandaag nog altijd niet trouwens zelfs na consult binnen de twee dagen bij drie oogartsen. Positieve is dat er geen tumor is!
Bij de dochter van een neef van me werd leukemie vastgesteld. Het meisje is pas achttien geworden. De beenmergtransplantatie is nu wellicht aan de gang, samen met haar broer ...
Veleden week kwam de trieste tijding dat bij de vrouw van een andere neef een tumor werd gevonden. Ze werd met spoed opgenomen: leeftijd 51 jaar ....
Na vele beraadslagingen werd op decanaal vlak geopteerd dat vanaf begin juili er geen weekendmissen meer doorgaan in onze parochiekerk met uitzondering van hoogdagen, huwelijken en begrafenissen. Meteen voor mij het einde van veertig jaar dienst als lector!
Ellen Rademakers houdt te veel van Thomas en van Frankrijk om zelfs maar te overwegen naar Antwerpen terug te keren. Pas als een jeugdvriendin haar uitnodigt bij haar televisiedebuut, laat ze haar Normandische chambres dhôtes voor een paar weken in de steek. Het wordt de grootste vergissing van haar leven.
Meteen nadat zij en Thomas voet op Vlaamse bodem hebben gezet, laat een onbekende moordenaar lachend van zich horen, terwijl de belangrijkste verdachte Ellens hart probeert te stelen.
De laatste grap speelt zich af achter de schermen van het populairste satirische programma van de Vlaamse televisie. Waar bekende humoristen elkaars bloed kunnen drinken, een kus niets betekent en grappen dodelijk kunnen zijn. Letterlijk.
Graag uw herinneringen misschien? Ik ben zeker dat velen nu vlug gaan zien of ze nog zo iets in de kast gaan terugvinden ... Laat maar van jullie horen! Nostalgie!!!
Gezegend zijn zij die verstaan dat mijn handen beven en ik moeilijk kan gaan. Gezegend zijn zij die harder spreken om mij te helpen beter te horen. Gezegend zijn zij die doen alsof ze niet zien hoe moeilijk ik het heb om te eten. Gezegend zijn zij die geduldig belang stellen in mijn jeugdherinneringen. Gezegend zijn zij die luisteren als ik hun voor de derde maal hetzelfde nieuws vertel. Gezegend zijn zij die mij hun glimlach schenken en inschikkelijk zijn. Gezegend zijn zij die doornen wegnemen op mijn laatste weg naar het Vaderhuis. Wanneer ik de drempel zal overschreden hebben van de eeuwigheid, zal ik aan allen terugdenken bij God.
... is een literaire misdaadroman van Corine Hartman, waar ook persoonlijke gevoelens een grote rol gaan spelen! Een hedendaags verhaal dat best hier en nu kan zijn gebeurd. Ook deze keer weer sterk aanbevolen!
Inspecteur Nelleke de Winter heeft een veeleisende baan bij de politie in Lichtenvoorde, in de Achterhoek. En naast de zware verantwoordelijkheid die op haar rust als leider van een onderzoeksteam naar een met raadselen omgeven moordzaak, heeft zo ook nog eens thuis de handen vol, waar haar partner Jaap en diens drie dochters veel van haar aandacht en energie vragen.
Het prachtige dorp Lichtenvoorde wordt op een mooie zondagmorgen in juni ruw wakker geschud als een jong vrouw dood wordt aangetroffen in The Arthouse, de plaatselijke kunstgalerie. De bewijzen ontbreken vooralsnog, maar dat Lucienne Vos, een laatstejaars kunstacademiestudente, is vermoord, staat voor Nelleke als een paal boven water. De eigenaar van de galerie, Maarten Peters, is een charmante persoonlijkheid maar al snel behoort hij tot een van de verdachten in moordzaak.
Het spoor van onderzoek leidt De Winter en haar team verder naar een agressieve ex-vriend, een medestudent die hoopt op spoedige doorbraak in de kunstwereld en een gefrustreerde leraar, op wie het slachtoffer verliefd was. Maar ook naar de spoken uit haar eigen verleden, die zij - naast deze gecompliceerde zaak - met alles was zij in zich heeft het hoofd zal moeten bieden...
Ergens moet er in ieder mens de wil
zijn om te luisteren om daarna gepast en correct te kunnen en te leren praten
Voor sommige mensen (velen) zal dit echter een blijvende moeilijke
opdracht zijn en zullen ze in 1 leven er niet in slagen om dit alles te
realiseren want het is en blijft heel zwaar als je dat iedere dag kan en wil
toepassen.
We mogen niet vergeten dat er geen liefde is die niet lijdt, want men lijdt altijd omdat de geliefde niet helemaal overeenstemt met wat men zou toewensen. Een liefde, maar zonder enig lijden op zich te nemen, is vaak bedrog. De mogelijkheid, de bereidheid om te lijden voor wie men bemint, behoort tot de authenticiteit van de liefde die men voor een ander heeft. Dat is ware liefde!
Na een eerste boek te hebben gelezen van Corine Hartmann, was ik benieuwd naar haar andere werk. Het vorige vond ik persoonlijk boeiender ..
Op een regenachtige namiddag treft dierenarts Zuidema zijn vrouw thuis dood aan. Vermoord, daarover is het rechercheteam van de Politie Gelderland-Midden het snel eens. Maar wie verantwoordelijk is voor de dood van Julia Zuidema is een ingewikkelder vraag. Hoe meer het team te weten komt, hoe verder het van de oplossing verwijderd lijkt.
Ze zou zich op deze sombere dag willen verstoppen voor de wereld. Het is nu droog, maar dreigende donderkoppen verzamelen zich opnieuw in de lucht, als een nieuwe muur van onraad. Met een moeizame glimlach verzekert ze haar partner dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. Moet ze dit wel doen? Nelleke knikt naar haar eigen spiegelbeeld, overtuigender dan ze zich voelt. Ze moet erbij zijn. Ook al heeft haar baas de zaak zo goed als gesloten. Haar gevoel zegt dat het erop of eronder wordt.
Inspecteur Nelleke de Winter staat er uiteindelijk alleen voor als alle bewijzen in een richting duiden waarin zij niet gelooft. Overtuigd van haar gelijk is ze daarbij echter allerminst, want onverwachte ontwikkelingen in de cold case van haar twintig jaar geleden verdwenen dochtertje Suzan brengen haar volkomen in de war. Desondanks geeft ze niet op en ze voert een verbeten strijd. Ze moet en zal de waarheid achterhalen. Die van Julia en die van Suzan. Koste wat kost.
Vriendschap is een intieme band en dus stel jij je kwetsbaar op. Een mislukte vriendschap betekent echter niet dat je verbitterd moet raken. Leer uit de mislukking en werk aan nieuwe pogingen!
Op een kwade dag vindt Thomas Knight een dode vrouw in zijn achtertuin, die al snel wordt geïdentificeerd als een bestsellerauteur. Ze kwam bij hem langs met een heel bijzonder manuscript: een lang verloren gewaand toneelstuk van niemand minder dan William Shakespeare...
De politie heeft geen belangstelling voor oude toneelstukken en al helemaal niet in een vorm waarvan beweerd wordt dat het helemaal niet bestáát. Maar Thomas is ervan overtuigd dat het stuk echt is en dat het de sleutel tot de dood van de vrouw bevat... en misschien ook wel tot andere, oudere geheimen...
Als ik bedenk hoe al wat groeit en leeft Niet meer dan korte tijd volmaakt kan zijn; Dat het toneel slechts schijn te bieden heeft, Beïnvloed door de sterren in 't geheim;
Als ik de mensheid zie: een plant die groeit, Die kiemt en kwijnt onder dezelfde zon; Eerst vol van jeugdig sap, dan uitgebloeid, Zodat geen mens haar schoonheid heugen kon;
Beseffend dat ooit alles sterven zal, Zie ik jouw rijke jeugd nu voor me staan, Terwijl de Tijd bekokstooft met Verval In welke nacht jouw jeugd zal ondergaan.
Mijn liefde is in oorlog met de Tijd; Ik dicht, terwijl hij alles openrijt.
Kom! de liefde kent geen morgen! Lach als het tijd is, want verborgen Is ons, wat de toekomst ietdt; Kom toch! uitstel baart geen rozen; Laat ons kussen, liefste, kozen, Voor de jonkheid henenvliedt.
We hebben elkaar nodig. We zijn afhankelijk van elkaar. We leven met elkaar. We kunnen niet naar een hoger niveau als niemand voor ons een trap uitzet.
Deze karakterthriller zou ik willen samenvatten met een paar woorden:
MS - euthanasie - het verlangen naar onsterfelijkheid. Psychologisch geslaagd en ook een actuele denkoefening.
Anne den Hartogh staat niet te popelen om een week naar Florence te gaan. Haar ouders wonen in de Toscaanse hoofdstad, omdat haar vader er baanbrekend onderzoek doet naar de ziekte multiple sclerose. Anne is er met haar oudere zus uitgenodigd om vaders vijfenzestigste verjaardag te vieren. Ze houdt van de historische cultuurstad en ook wel van een feestje, maar ze verlangt absoluut niet naar het gezelschap van haar zus en om een heel andere reden ziet ze er als een berg tegenop haar moeder weer te zien.
Tijdens haar vaders feest in een luxe kasteel in de bergen van Rufina krijgt Anne de schrik van haar leven als ze met een dode wordt geconfronteerd. Vreemd genoeg meent iedereen met wie ze haar schokkende ontdekking wil delen dat ze zich moet vergissen. Voor Anne volgt een eenzame zoektocht naar de waarheid. Een zoektocht die haar niet alleen in levensgevaar brengt, maar ook de beangstigende vraag opwerpt: wat doe je als de werkelijkheid een nachtmerrie wordt?
Als je moeder een taart bakt, maakt ze gebruik van een recept. Zij weet dan hoeveel melk, suiker, bloem en eieren zij moet mengen ... Ook om heilig te worden heb je een recept nodig. Ik zal het je geven. Het eerste is: je moet gewoon een vrolijke kerel zijn. Zuurpruimen worden geen heiligen. Ook zij niet, die altijd kwaad zijn, ruziën en denken dat ze altijd gelijk hebben. Op de tweede plaats moet je studeren en bidden, maar niet om er mee uit te pakken. Daarbij mag je het spelen niet vergeten. Het derde en laatste punt is ook heel belangrijk: zet je met een warm hart in voor elk ander.
Mensen, waar zijn we mee bezig?! Betogingen omdat coffeeshops worden gesloten voor mensen die geen wietpas hebben. Het woord alleen al! Heb altijd geweten dat coffee stond voor de plaats waar je een lekker kopje koffie kon gaan verbruiken, al dan niet in vele variaties. Natuurlijk weet ik ook wel dat het hier om een een verfraaid woordgebruik gaat om alle vormen van drugs te benoemen. Maar hoe hypocriet zijn mensen geworden! Terwijl op alle mogelijke manieren grootscheeps en internationaal de druk en de jacht wordt opgevoerd tegen de drugsbendes, waarvan velen het slachtoffer worden, komen mensen hier en nu op straat omdat ze niet aan hun drug meer geraken als ze niet over een pasje beschikken. Hoe ver is het kunnen komen dat men zelfs pasjes kan uitdelen die dus vrije toegang geven tot gebruik van drugs. Het geeft iets weg van vrij condoomgebruik ....
Ik heb helaas al meer dan één persoon over de vloer gehad die in aanraking geweest met drugs, en dat niet voor even. Ik heb nog nooit van één van die gasten gehoord dat het hem gelukkig heeft gemaakt, integendeel. Eén van hen heeft een strafblad van hier tot in Leuven; een ander werd doodziek en zal nooit meer werken. ... De meesten van hen moeten nu een beroep doen op de voedselbank of op het ocmw, daar ze alles zijn kwijt gespeeld.
Hoe kan het dan toch dat zelfs die beelden op tv getoond worden van (meestal) jongen die luid protesteren tegen de sluiting van de 'coffeeshops'?!
Een tijd terug schreef ik dat ik vlug een ander werk zou gaan zoeken van John Hart. En het heeft me zeker niet gespeten. Alhhoewel in totaal andere omgeving raken de gebeurtenissen je heel diep. Ontdek het zelf maar!
John Hart was de winnaar van een Amerikaanse Edgar Award in
2008. Met het boek Onschuld is hij genomineerd voor dezelfde prijs in
2010. Dit alles schept hoge verwachtingen die John Hart in dit boek 100%
waarmaakt.
Alyssa Merrimon wordt ontvoerd. Ze heeft een tweelingbroer
Johnny van 13 jaar en ze lijken op elkaar. Door haar verdwijning stort het gezin
in elkaar. De vader vertrekt, hij kan het schuldgevoel niet meer aan. De moeder
zoekt vergetelheid in drank en drugs. Ze is de mooiste vrouw van het stadje en
een rijke stadsgenoot maakt misbruik van haar kwetsbaarheid. Johnny staat alleen
op de wereld, hij moet zichzelf redden en verzorgen. Hij weigert de zoektocht
naar zijn zusje te staken en grijpt alle middelen aan. Zijn overtuiging is dat
ze nog leeft en dat hij haar kan vinden.
Onschuld doet een appel op meerdere emoties. Het boek ontroert, is
schokkend en spannend. Sommige passages zijn schrijnend door de beschrijving van
de kwetsbaarheid van personages. Het tempo is bijzonder hoog en de verhaallijn
is moeiteloos te volgen. Het boek heeft daarnaast kenmerken van een
avonturenroman.
Tot het laatste moment is de lezer benieuwd naar de plot,
het verloop van de gebeurtenissen en het lot van de hoofdrolspelers. John Hart
weet voordurend te verrassen en de lezer wil alleen maar verder lezen. Eind
goed, al goed is overigens niet van toepassing op dit boek, hierdoor neemt de
geloofwaardigheid toe.
1 Mei is voor velen van jullie een vrije dag, beter gekend als 'Feest van de Arbeid'; misschien nog meer dé dag van de socialistische partij. Wie zich in laatste helemaal niet herkent is het noch min noch meer een vrije dag die een verlengd weekend mogelijk maakt.
Wie echter, zoals ondergetekende, geboren is onder de toren van een bedevaartsplaats - in mijn geval DADIZELE - en sinds kindsbeen af van heel vroeg in de morgen de biddende bedevaarders hoorde passeren, die soms van kilometers ver te voet kwamen, ervaart deze eerste mei als een zondag. Het was de dag waar je famile en bekenden kon ontmoeten en dat de dag door. Toen ik zestien jaar was werd gevraagd me in te schakelen als lector. Ik kan je verzekeren dat het een hele eer was daar voor een bomvolle basiliek de lezingen te mogen verzorgen, en dit een maand lang 'Eer' is hier misschien misplaatst als woord, maar mensen die overal te lande leven en betrokken zijn in een bedevaartsoord zullen kunnen bevestigen dat daar een bijzondere sfeer hangt. Er gebeurt niets bijzonders ... of juist wel. Je ziet er de tientallen noveenkaarsen, de velen die een kaars laten branden voor een of andere intentie. Je hoort de vele mooie Marialiederen weergalmen terwijl de wierook in de gebouwen blijft hangen na zovele misvieringen. Ja, het zijn allemaal doodgewone mensen, maar die het de moeite vinden de meimaand te openen op die eerste dag van mei. Ja, zo ver weg van 'de dag van de arbeid', Maria ter ere!
Mogen wij deze vrije dag benutten elkaar te ontmoeten in samenhorigheid. Ik wens het jullie allen van harte!
Toen ik het gisteren had over tijd nemen voor een ander, en dat heel gemeend met je hele zelf, moest ik ook denken aan een mail van enkele dagen terug. Er werden geen bijzondere dingen geschreven in die mail, en toch kreeg ik een lang tegenbericht dat eindigde met volgende woorden:'dat laatste woord heeft het gedaan!
Ik moest terugkijken naar mijn verstuurde mail om te weten over welk woord het ging. Daar stond gewoonweg, zonder dat ik er verder over had nagedacht, : "liefs".
Dat éne woord was, veel meer dan de tekst , blijkbaar bijzonder overgekomen bij die persoon.
We kunnen niet genoeg aandacht hebben voor een ander, en soms met heel kleine dingen zoals dat ene woord, zingever mogen zijn.
Tijd geven aan iemand is veel lastiger dan hem geld geven.
Er is geen betere manier om lief te hebben en weg te kijken van je eigen zelf dan om naar een ander te luisteren.
Maar het is zo moeilijk, nog gemakkelijker de hoorn van de telefoon neer te leggen, als iemand voor de zoveelste maal zijn verhaal in alle schamelheid wil doen. Het is niet genoeg de tv-knop uit te schakelen als je wordt opgebeld. Al luisterend ben je niet bij machte te domineren.
bij de teksten die ik plaatste rond de vraag: 'ben jij een goed mens?' en de reactie die daarop volgde door een lezer - zie 'reageer' -, kreeg ik deze mooie woorden toegestuurd die een zinvolle aanvuling zijn.
Naar een mens luisteren doorheen een geschreven
tekst
is een hart lezen in woorden
is luisteren naar woorden die er niet staan
Een antwoord geven is open armen in woorden
zichtbaar maken
Voor mij is dit het mooiste boek dat ik ooit heb gelezen. Niet voor niets staaat op de voorpagina dan ook: 'Er is geen thriller zo overduidelijk literair geweest sinds het debuut van Scott Turow'.Ik ben meteen naar de bib gegaan om het andere werk van John Hart te gaan lezen. Ook telt genoemd boek 380 pagina's , ik heb me moeten inhouden het niet in één ruk uit te lezen! Dus warm aanbevolen in deze nog altijd koude dagen. D e wet en de leugen is een droomthriller voor de gevoelsmens. Het boek is met buitengewoon veel bezieling geschreven en stijgt ver boven andere legal thrillers uit.
Met gemengde gevoelens verneemt advocaat Work Pickens dat het lijk van zijn vader Ezra is gevonden, ruim een jaar na diens plotseling verdwijning. Ezea Pickens, een machtige man met vele vijanden, blijkt te zijn vermoord.
Work probeert te ontdekken wie de dader is, maar hij wordt afgeleid door zijn verbitterde echtgenote, zijn ongelukkige jeugdliefde en zijn getraumatiseerde zus Jean. Work werd door zijn dominante vader gekleineerd, maar Jean is veel zwaarder beschadigd. Heeft dat geleid tot vadermoord?
Terwijl de druk op Work toeneemt, worstelt hij met familiegeheimen en troebele herinneringen. Met de moed der wanhoop vecht hij door om Jean te redden, zijn naam te zuiveren en zijn verloren liefde te herwinnen.
Neen, dit is geen homoverhaal, maar het lijkt de gewooste zaak van de wereld geworden dat mannen andere mannen gaan opzoeken om hun jeugd te herbeleven.
Zij noemen zich dan ook graag 'bi', maar zouden ze het wel verdragen dat hun vrouw 'vreemd' gaat?
Ik denk het niet, want een echtscheiding loert dan om de hoek. Mag ik nog stouter zin?
Het is vandaag voor gehuwde mannen een goedkope oplossing geworden, want ze hoeven geen geld meer uit te geven aan hoerenbuurten.
Maar noem ze vooral gen homo, al zijn ze blij bij een homo thuis te komen als maar 'hun' discretie wordt verzekerd.
Ik wou deze aanklacht hier toch even kwijt. De woorden van de titel zijn inderdaad gebaseerd op een evangeliewoord, maar wie trekt zich daar nog iets van aan?!
Ze kennen niet eens nog wat woorden als evangelie betekenen.
Toch besluiten in schoonheid, want er zijn wel degelijk mannen en vrouwen die in liefde samen lief en leed delen, maar dan is er geen plaats voor begeerte.
Daar is er echt plaats vvoor LIEFDE EN VRIENDSCHAP.
Ik ben oud genoeg - ook weer niet zo oud - maar toch om één en ander te weten, en het belangrijkste is dit. Het leven is zo kort. Sommigen zouden in vorige zin nog een krachtterm aan hebben toegevoegd ...
Maar bepaal dus zelf wat je wilt. Trek je eigen plan, dat is beter voor je!!!
Paasmaaandag ... eeen nat pak, een overgewaaid regenscherm, natte en verlaten straatstenen. Wat kan je dan beter doen dan het boek - een literaire thriller - van Lode Geluykens lezen bij een hete kop koffie.
Baron Jean-Louis de la Faille wordt vermoord teruggevonden op het tuinterras van zijn kasteel in Lier. De baron is eigenaar van een mooie kunstgalerie. De zoon van de baron, die ook een galerie bezit, leidt een flamboyant leventje en behoort hierdoor tot de verdachten. Het wereldje van de kunst en de adellijke wereld lijken niet zo correct als men wel zou denken. De tentakels van de adel reiken tot in het crimineel milieu van Charleroi. Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter, de Lierse speurders, moeten zich verdiepen in het wereldje van de adellijke kringen om deze moord op te lossen. Het verhaal speelt zich af in de driehoek tussen Lier, Ranst en Antwerpen, met uitschieters naar Middelkerke, Charleroi, Munsterbilzen, Breda, Moskou,
Het is nu al enkele maanden geleden dat ik een verre kennis bij me thuis over de vloer had. De ene keer past het niet voor mij, dan weer niet voor hem om elkaar te ontmoeten; en zo gaan de dagen en weken voorbij. We mailen elkaar wel af en toe, maar ook niet méér dan dat. Nu wil het toch wel lukken zeker dat hij uitgerekend op Goede Vrijdag zou willen langskomen, en dat nog wel in de avond. Ik heb hem geantwoord dat het nu ook niet op die éne dag meer aankomt, want dat ik eigenlijk de Goede Week intens wil beleven, en dus ook de nodige tijd wil vrijmaken voor mezelf, zeker op Goede Vrijdag.
Maar hoe ver zijn we verwijderd van onze christelijke cultuur als ik volgende mail binnenkreeg als antwoord:
"Als jij één dag op een jaar je ding wil doen
moet ge dat zekers voor mij niet laten; er komt wel een andere keer".
Je ding doen! Hoe kunnen we dan werken aan een nieuwe evangelisatie? Ik wil deze toch even kwijt.
Om alle misverstanden uit de wereld te helpen; ik ben echt nog niet toe aan blogrust zoals enkelen van jullie meenden. Het zijn gewoon wat drukkere tijden en mijn blogenergie steek ik deze dagen dan ook liever in ales wat rond Pasen en de dagen daarvoor te vertellen is. Dus kom gerust daar maar even langs. Ik wens jullie bij deze nog intense dagen vol geloof in de Verrezen Heer. Hij die er altijd zal zijn voor jou.
Ik ben van de generatie: alstublieft, hallo, goede avond, tot ziens, bedankt, respect voor ouderen, de toestemming te vragen, begroeten met een glimlach, mensen lief te hebben voor wie ze zijn, niet voor wat ze hebben. Mijn mama en mijn papa leerden me mensen goed te behandelen. Ik kreeg dus geen strenge maar wel een heel goede opvoeding en dat wil ik hier dankbaar in the picture plaatsen!
Wij, de sterken,
moeten de zwakken in hun kwetsbaarheid helpen en niet ons eigen belang dienen.
Laat ieder van ons zich richten op het belang van de ander, op wat goed en
opbouwend voor hem is!
We ontvangen en versturen heel regelmatig mails hoe mensen van vreemde afkomst op onze kosten leven en toch even volgende bedenking. Zou dit land nog een dag functioneren zonder de mensen zonder papieren die de klotebaantjes doen, schoonmakers en bouwvakkers en appelplukkers? Onze bejaarde bevolking zou doodgaan als er geen mensen zoals zij waren die hun kont afveegden. Dan zou Europa eindelijk de stank ruken van zijn eigen stront ...
Wanneer er in een land meer kogels dan graankorrels
zijn,
zal er nooit iemand in staat zijn iets te veranderen, ondanks
alle goede wil en al het geld in de rest van de wereld. Dat ishéél
triestig maar, helaas, erg reëel.
Af en toe heb ik jullie de betere thriller aanbevolen; maar als ik dit boek dicht toe dan kan ik maar beamen dat dit inderdaad een thriler is van het hoogste niveau. 'Vrouwen op het strand bevat alle aspecten van een Scandinavische kwaliteitsthriller - spanning, literaire kwaliteit, een kritische kijk op de maatschappij - maar met een mondiaal perspectief. Zweedse critici hebben gelijk wanneer zij zeggen: dit is een internationale thriller van het hoogste niveau.' liza marklund
Op een ochtend ontwaakt Terese, een jonge Zweedse vrouw, op een strand in Zuid-Spanje. Ze wankelt naar de zee en stuit op een lichaam. In een haven niet ver daarvandaan glipt een vrouw aan land. Ze is over zee gesmokkeld en uit de golven gered. Haar naam is Mary, maar dat zal snel veranderen. Ally, een jonge succesvolle journaliste uit New York, probeert haar man Patrick te vinden. Hij is naar Parijs gereisd om over mensenhandel en moderne slavernij te schrijven en sindsdien is er niets meer van hem vernomen. De moedige en doortastende Ally vliegt de Atlantische Oceaan over om uit te zoeken wat er met hem gebeurd is. Het wordt een reis naar de donkerste kanten van Europa - en diep haar eigen verleden in. Vrouwen op het strand is een groots opgezette en zinderende thriller over drie vrouwen - drie levens die op brute wijze op hun kop worden gezet. Hun wegen kruisen elkaar en leiden naar een gebied waar geen wetten bestaan, waar het kwaad heerst achter mooie façades en mensen gekocht en verkocht kunnen worden, van gedaante kunnen veranderen of kunnen sterven.
(Belga) Tom Boonen (Omega Pharma-Quick.step) heeft, twee dagen na zijn zege in de E3 Prijs in Harelbeke, de 74e editie van Gent-Wevelgem (WorldTour) gewonnen. Voor Boonen was het de tweede opeenvolgende zege in Gent-Wevelgem, zijn derde in totaal!
Eens fan, altijd fan; en zo moet het ook zijn, ondanks wat een mens in zijn privéleven soms beter niet doet. Maar ere wie ere toekomt, en ja ik ben weer eens rechtgeveerd uit mijn zetel bij de zege; want altijd brengt hij ons op het verkeerde been. Je ziet hem meestal nooit meer, ergens ver weg en nog lang niet aan de meet, maar ook keer op keer maakt hij het af zoals nu weer! Geluk - ook mijn persoonlijk geluk kan in een klein hoekje liggen.
mijn gedachten zwart mijn gevoelens verward het begon met iets klein ... gevolgd door meer zielepijn het lukt niet meer om zo te leven terwijl lichaam en geest tijdelijk opgeven ik heb zovele behoeften, onvervuld een hart met kiezels gevuld alleen op het strand, bij de zee lopen mijn waterlanders mee ik weet het laat je niet gaan die sleutel is zoek, de deur toegedaan liefdevolle herinneringen, engelen en mijn heer zijn steeds bij me, redden me van meer
Na geloven, hopen en verwachten komt het
inzicht: vertrouwen in het hart van LIEFDE, vertouwen dat alles er is wat ik
nodig heb, ook al kan ik niet alles onmiddellijk begrijpen... ♥
Heel zeker nu we de kinderen en de volwassenen van de busramp ten grave heb geleid...
Wees blij met diegenen die blij zijn en heb verdriet met diegenen die verdriet hebben.Wees dus niet onverschillig tegenover wat anderen meemaken: deel in hun vreugde maar ook in hun pijn en verdriet. Het kan zo mooi zijn en zo belangrijk als we voelen dat anderen met ons meeleven.
Wat als een bloem nooit meer zou bloeien Wat als de zon nooit meer zal schijnen Wat als een kinderlach nooit meer zou begroeten?
Wat mochten er nooit meer vlinders fladderen Wat mochten bijen nooit meer zoemen Wat mochten kinderen nooit meer dansen?
Wat mocht er geen droom meer bestaan Wat mocht er geen hoop meer bestaan Wat mocht een kind nooit meer spelen?
O hoe leeg Hoe koud Hoe stil zou het dan zijn...
En vandaag
Vandaag ontnuchteren dan zovelen En beseffen wij met zijn allen Dat de realiteit vaak harder klinkt Dan men dat zou willen.
Want na het moment van verdoving Komt de te harde waarheid En is het ons verdriet wat schreeuwt En smeekt:
Laat ons niet in te steek!
Laat ons ontwaken uit deze nachtmerrie En waken Want geen mens is in staat zoveel verdriet Mee te dragen. Laat ons misschien vooral stil zijn ... En bidden...
Laat uw liefde
oprecht zijn. Verafschuw het kwaad en wees het goede toegedaan. Heb elkaar lief
met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf.
liefde is niet het bewonderen van volmaaktheid, maar het aanvaarden van iemand die niet volmaakt is, met al zijn onvolmaaktheden, omdat we er betere en sterkere mensen door worden als wij elkaar in liefde aanvaarden.
Ik heb me altijd ingezet voor alle klanten
maar, net zoals jij, altijd stilzwijgend onze taken uitgevoerd. De grootste
roepers werden (h)erkend en dikwijls gewaardeerd terwijl ze de pluimen van
iemand anders op hun hoed steken. Toch kan ik met enige trots zeggen .ik was er
voor mijn klanten en heb steeds gepoogd hen de beste service te verlenen.
Ik ben zo gewoon dat alles er is, maar dat is niet voor elke mens zo. We kunnen ZIJN, maar ZIJN heeft wel een andere betekenis als je zelfs de eenvoudigste dingen niet hebt, dan stap je toch wel graag uit die gewoonte. Dat werd mij duidelijk in een gesprek, hoe het bijna onmogelijk is voor sommige mensen hun leefomstandigheden te veranderen. Als je de kracht hebt, is het springen in het ijle. Je weet niet waar je uitkomt. Dan is er echt vertrouwen nodig, dat je gedragen wordt op Adelaarsvleugels. Mijn ♥ doet pijn...
Ze heeft de tijd niet even stil te staan om na te denken over haar leven, maar wanneer ze gaat zitten, door vermoeidheid overmand, beseft ze dat er geen kleuren zijn overgebleven in haar leven.
Was voor mij puur genieten van de oude Engelse sfeer. Je ziet zo voor je het kostuumtafereel, en al blijft het boek spannend tot op het einde, dan getuigt het toch van veel humor. Echt een ontspennend detectiveverhaal!
(Mrs Hudson and the Malabar Rose, 2005)
Met Mrs. Hudson en de Roos van Malabar schreef Martin Davies het langverwachte vervolg op zijn enthousiast ontvangen debuut. Ook nu moet de huishoudster van Sherlock Holmes in actie komen om haar superieur voor uitglijders te behoeden.
Het kerstfeest nadert als in Londen op een dag zowel de komst van een beroemd Indiaas juweel als van de grootste illusionist van die tijd aangekondigd wordt. Een gevaarlijke combinatie, zo vreest men in de hoogste regionen van de Engelse regering. Alle reden dus om Sherlock Holmes in te schakelen teneinde juweel en goochelaar gescheiden te houden.
Maar op de avond van het optreden van de grote Salamanzar wordt Londen geteisterd door een sneeuwstorm die zijn weerga in de geschiedenis niet kent. Diezelfde avond ook zal de Roos van Malabar tentoongesteld worden voor een uiterst select gezelschap. Op het moment echter dat de deuren van de kluis opengaan waarin de Roos bewaard wordt, blijkt dat deze verdwenen is. Het onmogelijke is geschied. Waar de heren aan opperste verwarring ten prooi vallen, weet de onverstoorbare en kordate Mrs. Hudson raad. Al snel wordt duidelijk wie het echte genie was in huize Holmes.
Kort geleden schreef ik iets over vriendschap, de veertig voorbij. Hierop kreeg ik een heel mooie reactie die ik slechts kan beamen. Ik deel ze dan ook graag met jullie aan het begin van een nieuwe week.
Vriendschap lijkt me zelfs na je 40,50,60,70,80,90,100 nimmer te
wissen.
Hoe lang het ook mag duren vooraleer je een échte vriendschap
ontmoet, die onuitwisbare band in je hersenpan blijft.
Wat je ook mee maakt, hoe lang het ook duurt, échte vrienden
kruisen steeds je pad op momenten dat je het niet verwacht of zelfs niet wilt.
Kan die vriendschap teloor gaan door verderf, leugens, misplaatste
opmerkingen en alles wat een mens een ander minder aangenaam aandoet ?
Neen, volgens mij.
De vriendschap is sterker dan alles wat we beleven. Het is
een geborgen (verborgen) eiwit in onze hersenen dat ons de luxe geeft om
samen in vriendschap te overleven.
Vriendschap is geen liefde.
Het is een onbetaalbaar luxe product waarvan je met slechts
enkele ware vrienden een leven lang kunt van genieten, want anderen kennen,
willen, kunnen de vriendschapsband niet vatten.
En die ware vrienden heb je door een synaps in je hersenen plots
ontmoet.
Terwijl mijn vriend sprak, werd ik overvallen door een heel vreemd, pijnlijk mengsel van gevoelens: blijheid, woede en melancholie. Ik werd me opeens bewust van een gegeven dat ik zorgvuldig voor mezelf verborgen had gehouden: dat ik lang geen enkele vriend meer had.Misschien is het normaal als je in de veertig bent, zeg maar vijftig. Iedereen heeft zijn eigen besognes - familie, kinderen, echtscheidingen, carrières, minnaressen - en vriendschap is een luxe die je je niet kunt permitteren. Misschien is vriendschap na je twintigste wel een echte luxe....
Guido Guerrieri, een veertigjarige advocaat in de Zuid-Italiaanse stad Bari, werkt in een omgeving waar corruptie, vriendjespolitiek en intimidatie hoogtij vieren. Guerrieri onderscheidt zich van zijn collega-advocaten doordat hij niet bang is een zaak aan te nemen waar anderen hun handen niet aan willen branden. Een jonge vrouw is in elkaar geslagen door haar partner, de zoon van een invloedrijke rechter, en wordt nu door deze ex-minnaar gestalkt. Guerrieri is niet alleen een nobele strijder tegen onrecht. Hij is een levensgenieter die houdt van goede boeken, muziek en wijn, en hij heeft een zwak voor mooie vrouwen. Misschien neemt hij de zaak van de mishandelde Martina aan omdat zij wordt beschermd door de directrice van Safe Shelter, de aanvankelijk ongenaakbare zuster Claudia. Net als Guerrieri is zij een fanatiek beoefenaar van oosterse vechtsporten, wat hen nader tot elkaar brengt. Het duel tussen de twee advocaten in de rechtszaal is een voorbeeld van verbale vechtsport. Precies op het moment dat hij zwak lijkt te staan, haalt Guerrieri de tegenpartij met een onverwachte beweging onderuit. Het proces krijgt op het laatst een dramatische wending die ook Guerrieri niet kon voorzien.
Na De onbewuste getuige, dat in Nederland enthousiast werd ontvangen door pers en publiek, is Met gesloten ogen de tweede literaire thriller van de Italiaanse antimaffiamagistraat Gianrico Carofiglio (1961). Van zijn boeken werden in Italië honderdduizenden exemplaren verkocht en hij is nu bezig aan een onstuitbare opmars in Europa.
Als de zogenaamde crisis erger wordt, moet de bovenlaag van de samenleving beter betaald worden om de problemen beter op te lossen. Hoe erger de crisis, des te meer krijgen ze betaald en de te meer dure experts laten ze aanrukken. Als het helemaal in het honderd loopt, worden de allerduurste experts aangeetrokken.
BUIGEN EN ACCEPTEREN EN BEEDANKEN, DAT IS WAT HET VOETVOLK MAG DOEN!
Helaas merk ik dat mensen elkaar te gewoon vinden na vele jaren van bloggen en
elkaar geen aandacht meer schenken. Of ik nu een blog achterlaat, een krabbel,
een waarderingscijfer, een commentaar of iets schrijf in het gastenboek ... het
doet er niet meer toe. En dat doet wel pijn. Zijn we soms te serieus?! Ik zal
hoe dan ook mezelf niet veranderen om in de gunst komen te staaan van anderen.
Er is al oppervlakkigheid genoeg in deze wereld. En toch herinner ik me lang
geleden dat precies vele bloggers me juist vonden om dat eerder ernstige zonder
je leven te moeten prijsgeven. Missschien is het niet terugvinden van deze
dingen dat men niet langer aanklopt bij mijn blogwereld. Zomaar enkele
bedenkingen....
De man fluisterde: "God, spreek tot mij!" en een leeuwerik begon te zingen. Maar..... de man luisterde niet naar het vogeltje.
Dus ... de man schreeuwde: "God, spreek tot mij!" en de donder rolde door de lucht. ... ... Maar de man..... schonk er geen aandacht aan.
De man keek rond zich en zei: "God laat me U zien." en een ster schitterde aan de hemel. Maar de man.... lette er niet op.
En de man riep: "God doe een mirakel!" en..... een nieuw leven werd geboren. Maar de man had er geen erg in...
Dus riep de man in vertwijfeling uit: "Raak me aan God, en laat me weten dat U hier bent." Waarop God zich uitstrekte en de man aanraakte. Maar..... de man borstelde de mooie vlinder van zijn schouder weg ... en wandelde verder.
De man riep uit, "God, ik heb je hulp nodig!" En.... een e-mail kwam binnen, goed nieuws en bemoedigingen. Maar, de man "delete" hem en weende verder.
Mis een zegen niet omdat hij niet verpakt is op de manier die jij verwacht.
Ook vandaag is het nog mogelijk aandacht te hebben voor mensen in de vreemde, als onze aandacht verder gaat dan onze eigen kring, als een TV-beeld over honger en uitbuiting niet het zoveelste beeld in de rij is, maar ons hart raakt tot in de diepte.
Véél, héél veel mensen zijn nimmer op de
middelbare school het Burgerlijk Wetboek onder de neus geschoven of hebben het
nimmer door de titularis hoeven door te nemen.
Middelbare school is voor velen een begrip, geen
leerschool !
Velen kennen zelfs dat wetboek niet.
Er staat wel een wet in geschreven dat ieder
burger verplicht wordt om zijn stoep te vrijwaren van ijzel en sneeuw, indien
niet, is de burger van het bewoonde pand aansprakelijk bij ongevallen.
Of ...
Is dat wetboek niet meer van toepassing
Of ...
is er een zoveelste wetswijziging doorgevoerd
door al de jaren heen ?
Ik probeer alvast steeds het mogelijke te doen,
en de stad had afgelopen weekend inderdaad geen personeel dat goesting had om
uit te rijden met zout of pekel !
Volgens de kranten vervangt de burgemeester geen
brugpensioen meer wegens geldgebrek, zodoende nijpt een personeelstekort.
Strooizout is er genoeg maar wie voert de taken
uit ?!
MASSASPEKTAKEL UIT LOURDES 12 FEBRUARI TE 15H. H.HARTKERK ROESELARE
VRIENDEN VAN LOURDES presenteren het Lourdesspektakel
" Een vrouw, genaamd Maria"
Op 13 augustus ll. was het voorplein van de Rozenkransbasiliek in Lourdes een theaterplaats voor een choreografische en muzikaal massaspektakel met 20.000 toeschouwers waaronder 3000 zieken.
Realisator en regisseur was de in Frankrijk vermaarde 82jarige schrijver Robert Hossein. Robert Hossein, op 40 jarige leeftijd bekeerd en samen met zijn kinderen gedoopt, was bij zijn bezoek aan Lourdes getroffen door de vele zieken in Lourdes. De mooie mozaïeken op de portiek van de Rozenkransbasiliek die de mysteries uitbeelden inspireerden hem. Bij zijn bezoek aan de Grot kreeg hij het idee om het evangelisch verhaal van de mozaïeken met de Moeder Maria in de grot te verenigen in een groots massaspel en het te brengen op de esplanade voor de Rozenkransbasiliek.
Dit evenement werd rechtstreeks uitgezonden door TF3 en dezelfde avond geprojecteerd op grootscherm op het voorplein van de Nôtre Dâme de Paris. In oktober werd het nog eens in het Congrespaleis van Parijs op doek gebracht. Ook werd dit spektakel in verschillende Franse filmzalen vertoond evenals in het Geneva Theater te Genève.
Dit spektakel wordt geprojecteerd op grootscherm in de H.Hartkerk te Roeselare. Wellicht is dit een primeur in onze streek.
Wanneer ik in de nacht van de dood binnentreed, wil ik zeggen: Alles is in orde nu. Ik ben niet dood. Ik ben gewoon naar de andere oever. Alles wordt 'licht'. Alles wordt 'liefde'. De aarde kan me geen pijn meer doen. In God zijn alle wensen vervuld. Ik kan alleen maar dankbaar zijn. Ik ben in vrede, want ik ben geborgen in de armen van een oneindige God.
Vertrouwen geven, dat kon Don Bosco, onverhoeds, onverwachts, vermetel soms; mensen oproepen en uitdagen en zeggen: jij kunt het! Ik weet dat jij het kunt! Jonge mensen opnemen in zijn eigen enthousiasme en overtuiging en hen verwarmen met zijn eigen dromen, deelgenoot maken van zijn plannen. Er werd iets wakker in hen, verbazing werd zekerheid, twijfel werd kunde. Aanstekelijk werkte het op die j...onge handen en harten. Want dat was het wonder: zij begonnen in hun eigen kunnen te geloven, groeiden boven zichzelf uit. Zij werden Don Bosco s armen op andere plaatsen, een verlengstuk van zijn liefde. Vertrouwen geven, niet uitkijken naar jaren, niet luisteren naar het ongeloof van de buitenstaandermaar zijn mensen in de ogen kijken en fascineren met zijn plannen, dat deed Don Bosco. Hij had een rotsvast geloof in de goede wil van zijn jonge medewerkers en een aanstekelijke overtuiging die wonderen verrichtte. Zo maakte hij van straatjongens priesters en van spelende patronaatsgasten leraars. Zo maakte hij van onmondigen vlotte sprekers en van angstige knapen kerels die durfden aanpakken.
Dat vertrouwen geven, die aandacht schenken aan anderen - vandaag, hier en nu - kan ik omdat ik zelf deze waarden meekreeg in mijn opvoeding die er ongezien insijpelden, maar die nu een leidraad zijn zoals jullie onderussen al weten via mijn blog. Ik besef dat het niet eenvoudig is, maar doet deugd als je plots een onverwachte respons krijgt ...Don Bosco en Sint-Maarten achterna!
Iedereen heeft het wel al eens meegemaakt. Je hebt een rustige dag achter de rug, misschien omdat je o.a. de pc niet hebt opgezet. Maar benieuwd als je bent wat deze partner je te vertellen heeft kan je niets anders dan die toch maar 'heel even' aan te zetten. Je krijgt meteen ongevraagde powerpoints die wellicht heel mooi zijn. Dan toch maar even uitkijken al had die pps helemaal niet nodig. Maar goed, je stuurt hem maar door aan iemand die misschien jouw virtuele aanwezigheid kan apreciëren. Dan wil je even een blog schrijven, maar ineens valt halverwege het Internet uit. Je kan herbeginnen want je bent alle tekst kwijt. ... De rust is al aan het verminderen. Verder krrijg je nog mail van een kennis die blijkbaar zo geïnteresseerd is in 'the Voice van Vlaanderen ', dat hij je alles doormailt. En omdat je toch nog die ene kandidaat wil zien open je maar die link, en ben je bezig met een fillmpje te bekijken voor de volgende minuten. Zou je dit ook doorsturen aan enkele contactpersonen in je adressenlijst? Waarom ook niet als je weet dat er muziekliefhebbers bijzitten?! En zo zie je onverwacht de contactpersonen passeren terwijl je aan het scrollen bent tot het je te binnen valt dat je nog één van hen een persoonlijke mail 'moet' sturen.... En al die verstuurde mails moeten op zicht dan ook weer verwijderd worden. De luttele minuten die ik zou spenderen na een rustige dag worden vlug enkele uren en eindigen in frustratie en ergernis, want deze rustige dag heb ik zelf verkloot, en er is slechts nog tijd om de lichten uit te doen. De fles wijn werd niet eens geopend en de koffie is al lang koud geworden.
Er is inderdaad misdaad en oorlog genoeg in de wereld zoals een blogster me liet weten en dus geen behoefte te hebben aan litraire thrillers rond moord en doodslag. Maar is het lezen van een goed boek niet véél meer?! Je totaal laten onderdompelen, even weg van de wereld. Je leest in een goed boek als dit ook heel wat rond psychologie, én liefde. Laatste vind je zeker in deze thriller die ik dan ook warm aanbeveel!
Abigail Campano heeft in haar jarenlange huwelijk geleerd om geweld en bedrog te accepteren. Maar als ze bij thuiskomst op een insluiper stuit die met een mes in zijn hand over het dode lichaam van haar dochter gebogen staat, maakt zich een ongekende kracht in haar los. Een kracht die de man fataal wordt. Will Trent van het Georgia Bureau of Investigation krijgt de leiding over het onderzoek, maar al snel nemen de gebeurtenissen een onverwachte wending en blijkt het om veel meer dan een gezinsdrama te gaan. Karin Slaughter laat enkele hoofdrolspelers uit het zeer succesvolle Triptiek terugkeren in een uiterst beklemmend verhaal over gijzeling, misbruik en moord.
Het voorbije jaar was geen gemakkelijk jaar. Gaat onze welvaart verloren? Verwelkt ons welzijn? Zijn de hoop en de verwachtingen die we tot voor kort koesterden soms luchtspiegelingen? We zijn bang dat we 'ja' moeten antwoorden. We willen niet dat het 'levensverhaal' dat we schrijven verkeerd uitdraait. Die onrust is begrijpelijk en terecht. Maaar moeten we niet eerder weer durven dromen? Het recht van mensen om tot hun recht te komen centraal te stellen. Een goed geweten is dan ook de leidraad om een wereld van gelijkheid en vrede te stichten.
Mijn droom sluit daar dan ook bij aan. Ik droom ervan dat eenieder, waar ook op de wereld, een plek vindt. Een eigen plek waar hij/zij de warmte van het goede leven kan ervaren.
Samen kunnen we nog verrassend veel doen opdat dit zou lukken. Maar dan moeten we weer durven dromen en ... ernaar handelen. Want dromen is geen illusies najagen. Het is het goede doen door het betere aan het beste te meten. Dag na dag.
Als we mekaar vertrouwen en graag zien moet dit lukken.
De afgelopen week had ik twee mensen op nieuwjaarsbezoek, beiden min of meer onverwacht. Van de ene had ik niks meer gehoord sinds iets meer dan een jaar. De andere had niets meer van zich laten horen sedert oktober van vorig jaar.
Natuurlijk doet het deugd dat beiden zelf terug kontakt opnamen al was ik beiden helemaal niet vergeten, integendeel.
Wat ik hier echter kwijt wil is het feit dat de stilte blijkbaar nodig was om tot bezinning, tot bekering, tot gebed te komen. En dat voor twee machotypes van mannen.
De eerste die ik mocht verwelkomen had al aan de telefoon meteen gezegd dat hij al een tijd moslim was en dan moet je weten dat de persoon in kwestie altijd atheïst was, al besefte hij dat er 'iets boven is dat machtiger is'. Ik was blij verwonderd hoe goed hij eruit zag, letterlijk en figuurlijk, en ik kon mijn waardering niet onder stoelen of banken steken voor de manier waarop hij strikt zijn gebeden volgde, zij het in de moskee of bij hem thuis zonder dat hij me wou bekeren.
De tweede persoon wist me te vertellen dat, alhoewel katholiek, hij al lang niet meer ter kerke gaat maar wel een drietal maal per week de kerk binnenstapt om er te bidden, te bezinnen, er een kaarsje te laten branden.
Klassieke auteurs zoals Cicero en kerkvader Augustinus schreven al over vriendschap. Zo wordt affectiviteit beschouwd als een rijkdom. Het christendom werd dus niet altijd gekenmerkt door een verkrampte houding tegenover affectie, lichamelijkheid en seksualiteit, zoals vandaag vaak gedacht. Vriendschap draagt een kracht in zich die ook goddelijk kan worden genoemd. Misschien vandaar dat ik met vallen en opstaan blijf bloggen over vriendschap en liefde!
Als je bedreiger al kan voorspellen welk getal je in gedachten gaat nemen, hoe kun je dan nog aan hem ontsnappen? Deze claustrofobische thriller is als dodelijke waarzegger met een glazen bol.Onder detective-auteurs bevinden zich plotmetselaars die je in een labyrint met zoveel turns & twists zetten dat je je uiteindelijk in de boot voelt genomen. Er zijn ook auteurs die onweerstaanbare raadselstrategieën uitzetten met een suspensegehalte van heb ik jou daar. Verdon valt in deze laatste categorie.
Hoofdpersonage Dave Gurney was ooit een gerespecteerd rechercheur bij de New-Yorkse dienst, en geniet nu sinds enige tijd met zijn echtgenote van een rustiger bestaan. Maar het bloed kruipt. En het bloed begint te suizen als een oude studiegenoot hem na ruim dertig jaar benadert met een curieuze zaak: hij ontvangt telefoontjes en bedreigingen van een belager die zijn gedachten schijnt te kunnen lezen.
Ben je met het linker been uit bed gestapt, dan kan je twee dingen doen. Je kruipt terug in bed en je probeert met het rechter been uit bed te stappen. Of je gaat meteen voor de spiegel staan en je kijkt in dat gelaat van je, en je vraagt je af of iedereen je zo moet zien en je aankijken, een dag lang.
Ik denk dat de beslissing vlug zal genomen zijn, want je wil dat je gelaat straalt voor de ander. Het is de wens die ik een paar dagen geleden hier achterliet.
Of zoals een leerkracht ooit zegde: 'Je gezicht is er voor de ander, verzorg het'.
Vriendschap vraagt om eenserieuze inzet,het vraagttijd en energie Omdat het niet mogelijk is omde tijd te geven aan elk afzonderlijk, is het zomaar accepteren van vriendschappen dan ook onmogelijk, en begin je er best niet aan.
Het is een oud verhaal dat er ook een vierde koning was op weg gegaan, maar dat hij het bewuste rendez-vous in de stal op die zesde januari miste omdat er telkens onderweg op hem een beroep werd gedaan. Hij arriveerde in Jeruzalem juist toen Jezus werd gekruisigd. Te laat dus, veel te laat, maar toch net op tijd ... om bij het cruciale moment het hart van de verlossing te horen kloppen. Hij had zijn tijd verloren, dacht hij, totdat hij hoorde dat ook Jezus heel veel tijd verloren had voor mensen. (Ward Buyninckx)
Als wij te laat komen voortaan, dan ligt het daaraan
In een tijd met waanzinnig veel kookprogramma's op tv geef ik graag dit receptje mee ...
Neem een liter wijsheid van alle volkeren op aarde. Meng het met respect voor alles wat leeft. Smelt een klontje verdraagzaamheid. Snipper een handje vol wederzijds begrip. Laat alles een uur met liefde sudderen. Besprenkel het met hoop. Verdeel het met zorg over heel de planeet.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
... is een literaire misdaadroman van Corine Hartman, waar ook persoonlijke gevoelens een grote rol gaan spelen! Een hedendaags verhaal dat best hier en nu kan zijn gebeurd. Ook deze keer weer sterk aanbevolen!
Na een eerste boek te hebben gelezen van Corine Hartmann, was ik benieuwd naar haar andere werk. Het vorige vond ik persoonlijk boeiender ..
Af en toe heb ik jullie de betere thriller aanbevolen; maar als ik dit boek dicht toe dan kan ik maar beamen dat dit inderdaad een thriler is van het hoogste niveau. 'Vrouwen op het strand bevat alle aspecten van een Scandinavische kwaliteitsthriller - spanning, literaire kwaliteit, een kritische kijk op de maatschappij - maar met een mondiaal perspectief. Zweedse critici hebben gelijk wanneer zij zeggen: dit is een internationale thriller van het hoogste niveau.' liza marklund
