Kort geleden schreef ik iets over vriendschap, de veertig voorbij. Hierop kreeg ik een heel mooie reactie die ik slechts kan beamen. Ik deel ze dan ook graag met jullie aan het begin van een nieuwe week.
Vriendschap lijkt me zelfs na je 40,50,60,70,80,90,100 nimmer te
wissen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Hoe lang het ook mag duren vooraleer je een échte vriendschap
ontmoet, die onuitwisbare band in je hersenpan blijft.
Wat je ook mee maakt, hoe lang het ook duurt, échte vrienden
kruisen steeds je pad op momenten dat je het niet verwacht of zelfs niet wilt.
Kan die vriendschap teloor gaan door verderf, leugens, misplaatste
opmerkingen en alles wat een mens een ander minder aangenaam aandoet ?
Neen, volgens mij.
De vriendschap is sterker dan alles wat we beleven. Het is
een geborgen (verborgen) eiwit in onze hersenen dat ons de luxe geeft om
samen in vriendschap te overleven.
Vriendschap is geen liefde.
Het is een onbetaalbaar luxe product waarvan je met slechts
enkele ware vrienden een leven lang kunt van genieten, want anderen kennen,
willen, kunnen de vriendschapsband niet vatten.
En die ware vrienden heb je door een synaps in je hersenen plots
ontmoet.
|