Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Dan droom ik dat ieder kind een warme en veilige thuis mag hebben. Een thuis waar het onbezonnen kan spelen, waar het liefde ervaart en kansen krijgt om zich ten volle te ontwikkelen.
Dan droom ik de grote groep van mensen die anderen meedragen in hun hart; op de eerste plaats de mensen die nood hebben aan liefde, nabijheid en menselijke warmte. Dan droom ik dat mensen die Gods gedachte "Ik zal er zijn voor jou" dagelijks in de harten van mensen leggen.
Dan droom ik dat opgroeiende tieners wat meer rust en evenwicht in zichzelf mogen vinden. Een jaar met minder drukte en gebondenheid aan computer, gsm, mp3, en tv. Een tijd waarjongeren meer kwalitatieve tijd hebben voor zichzelf, zonder meegezogen te worden in de druk die hen vandaag door de maatschappij opgelegd wordt. Een jaar waarin door jongeren meer aandacht besteed wordt aan respect, eerbied, echte vriendschap, en waar de binnenkant belangrijker is dan de buitenkant.
Dan droom ik dat mijn ouders, mijn broer en zussen en hun familie gezond en gelukkig mogen blijven. Dat ik fijne momenten mag beleven met mijn vrienden, maar ik droom er ook van dat alle mensen in het nieuwe jaar hun best doen om er een betere wereld van te maken voor iedereen.
Als ik morgen wakker word, dan droom ik van een gevoelige ingesteldheid waardoor de ene mens de andere wil ontmoeten zonder er een verlangen aan te koppelen. Want het valt me op dat mensen elkaar vaak alleen maar contacteren wanneer ze iets van d andr nodig hebben, wanneer de ander iets voor hen kan doen. We moeten meer bereid zijn om soms veel tijd te 'verliezen', om de ander gelukkig te maken.
Dan droom ik van een hoopvolle verzoening, zingevende gehoorzaamheid, nabije solidariteit, assertieve gelatenheid en een door geloof bewogen wereld!
Je denkt even terug Het lijkt zo lang geleden Wat gaat het vlug in dit Leven...
Sommige wensen en beloften waren uitgekomen Ook heel veel dingen zijn je dit jaar ontnomen...
Met liefde terug denken aan hen die je heb verloren Dankbaar dat ze in je leven horen...
Maar juist in deze dagen is het zo'n gemis Als je denkt aan iets of iemand die er niet meer is...
Even weer het niet snappen ' Waarom en Waarvoor ' Even boos mogen zijn FF uithuilen Het leven gaat door...
Het jaar overdenkend, Wat heeft het je gebracht Is het geworden wat je ervan hoopte en verwacht...
De dingen waarvan je spijt hebt Laat het maar gaan Gebeurd is gebeurd Het kan niet over worden gedaan...
Hopend dat je van je fouten leert Geen andere mensen mee hebt bezeert Alles goed doen is een heel mooi streven Er is niemand volmaakt in dit leven...
Denken ook aan de dingen Waar je geen vat op had Je kan ze niet meer veranderen Ze kwamen gewoon op je pad.
Een nieuw jaar is aangebroken Je vraagt je soms af Hoe het verder zal gaan Wat het gaat brengen aan lief en aan leed
Is niet allemaal makkelijk Dat is wat je nu al weet...
Koestert wat je nog heb Wees zuinig op je vrienden Kijk niet om Een nieuwe jaar 'Een nieuw begin ' Schouders eronder
'Geven en Ontvangen ' Moeten er zijn Dromen en wensen Bovenaan in wenslijsje Staat er één en dat is Klaar...
Wens U veel liefde, geluk en vooral gezondheid in het Nieuwe Jaar.!!!! Wandelend door blogland, zoekend naar de eerste intense contacten van ondertussen drie jaar terug, vond ik deze mooie mijmering van Nicole (blog Nida1952) die me toestemming gaf deze mijmering op mijn eigen blog te plaatsen waarvoor dank! We vonden elkaar van meetaf aan en ik herken me nog steeds in haar woorden als mens en vriendin!
Vriend, het is een woord wat zoveel betekenen zou.
Vriend, niet zomaar een woord, maar een woord waarin verborgen zit het geheim van begrijpen, van weten wat de ander zeggen wil.
Vriend, waaruit besta jij als een vriend je omarmt jou komt te zeggen ik heb je lief?
Geen omhulsel, geen zichtbaar wezen, maar dat wat diep vanbinnen weggestoken zit.
Dat is wat vriend zeggen wilt, het zichtbare omleiden naar het onzichtbare om zo te kunnen houden van dat wat ook wel eens lelijk is, wat ook wel eens tegendraads is.
Dat wat niet steeds op dezelfde frequentie is afgesteld, wat niet altijd zal zeggen wat vriend in jouw ogen betekent.
Want 'vriend' wil eveneens zeggen houden van het mindere schone, wanneer het mooie voor jou eens verborgen zit. Onthouden dat ieder mens anders is, dus ook jij verschillend bent met jouw vriend.
Deze woorden bereikten me heel onverwacht van een bloglezer, neergeschreven vanuit een zoekend hart die enkel nog met letters kan zeggen wat zijn eenvoudige ziel te zeggen heeft. Een doodgewone man die op deze manier misschien onverwacht een aanspreekpunt kan zijn voor velen die zo graag tot iemand zouden zeggen 'Ik hou van jou' maar het niet mogen, niet kunnen. De man mag dan geen grote dichter zijn, maar ik wil hem wel steunen, want de woorden zijn echt uit zijn leven (lijden?) gegrepen.
Ik mocht, neen, moest zelfs zijn naam doorgeven. Danke Eddy Hautekeete!
Ik ben de stal die onder die bomen staat en nog altijd blijf ik . . .. van dat wonder dromen . Ik was al oud, geen cent gaf men nog voor mij. Zo een lelijk ding, men liep mij gewoon voorbij. Ik was vol gaten en spleten. Ik was alleen door de dieren niet vergeten. Een oude ezel en een zieke os kwamen binnen, de deur stond toch los.
Maar op een nacht, werd ik met een wonder bedacht. Ik werd een huis, dat koesteren mocht. Ik stond in het licht van duizend sterren. Kreeg bezoek van heinde en verre. Hoorde liederen van lof en prijzen.
Ik, die stal onder die bomen, was uitverkoren. Ik zag het wonder naar mij toekomen.
"Het kindje" werd hier geboren, En zou ieder nu bekoren. Die nacht was de stal zo vol licht en pracht.
De schoonheid van een kinderlach . . . .
Maar nu zie ik er weer uit als vroeger. Een oude stal in t hoge gras. Maar steeds zal ik blijven dromen Van die heilige nacht onder die hoge bomen . . .
met dank aan mijn eerbiedwaardige bompa en blogvriend van het eerste uur!
In de Bijbel wordt de komst van de Verlosser het eerst verkondigt aan herders: envoudige mensen die voor hun schapen zorgden en 's nachts in het open veld de wacht hielden. ook in onze dagen geschiedt her nog dat eenvoudige mensen zijn; idealisten die vastgeroest zitten in comfort. Mensen voor wie anderen belangrijker zijn dan geld. Dromers die niet uit zijn op macht, maar proberen gewoon het goede te doen. Ondanks al het negatieven blijven zij tegen beter weten in koppig geloven dat het anders kan. Ondanks de leegloop in de kerken geloven zij dfat ook Jezus ons ook vandaag iets te zeggen heeft: dat vrede in elk van ons schuilt en dat wij allen voor het goede kunnen kiezen als we dat willen. Zoals een kind, klein en broos, weerloos in een kribbe, maar zo vertederend dat iedereen ervoor bezwijkt, zijn de tekenen in deze tijd: broos en fragiel, maar machtig in hun eenvoud. De aandacht voor de zwakke mens, voor de zieken, voor mensen aan de rand van de maatschappij. Het zoeken naar wegen voor de uitbouw van een multiculturele samenleving. Het geloof in de kracht van de dialoog. Inzet voor Welzijnszorg, Amnesty International, Artsen Zonder Grenzen, en zoveel andere humanitaire acties en organisaties. En hoeveel mensen zijn niet stil en ongekend mensen in nood nabij in eigen buurt. Zij allen laten iets ervaren van Gods nabijheid, van zijn HERDEREN.
Maar naast deze boodschap moet de schrijver toch met lede ogen aanzien dat het ook voor hem zwarte dagen zijn en dat hij dat blijkbaar terug enkel en alleen te danken heeft, zoals vorige jaren, wanneer hij in voorbereiding op Kerstmis en ook op andere kerkelijke feesten op een uitdrukkelijke wijze datgene probeert te verkondigen waar het over Kerstmis, zeg maar over geloven echt om gaat, en dus in de cijfers bijzonder zwaar wordt aangepakt , dermate zelfs dat hij zich de vraag stelt of het bloggen nog wel zin heeft.
Wie het allemaal bevreemdend kan overkomen, wél ter verduidelijking: je zal maar ineens de top 100 verlaten om in enkele dagen jouw naam haast niet meer terug te vinden. Gelukkig zijn er pecies in deze periode mensen die even tijd konden nemen en zo wél ingingen op mijn "dagboek en bedenkingen" en dit deden via mail.
Heel jammer ook te moeten vaststellen dat er binnen dit mooie land wat SeniorenNet toch was er zich verschillende strekkingen beginnen af te tekenenen die hun eigen grenzen én voorwaarden tot zelfs 'huisreegels' stellen. Was SeniorenNet niet voor iedereen om gemakkelijk toegang te bieden tot senioren die minder tot niet omkunnen met het internet?! Inloggen en wegwwezen! Of wordt wegwezen vanaf nu letterlijk genomen? Ik denk het laatste want zelf heb ik moeten vaststellen dat je enkel tijdens de nacht actief kan zijn om letterlijk in de prijzen te vallen en die niet enkel en alleen cifermatig.
Vrede op aarde is inderdaad nog veraf als je zelfs hier deze dingen moet ervaren en ondergaan. Ja, het zijn dan ook echt zwarte dagen!
Het kind Jezus vraagt niet alleen wat warmte in de kribbe. Het vraagt ook gezelsschp, nabijheid, liefde, vertrouwen. Zijn vraag leeft in de ogen van de mens in armoede. Armoede heeft heel wat gezichten. Het gaat niet louter om voedsel, kledij en onderdak. Het gaat ook niet alleen om lichalelijke gezondheid. Er is sociale armoede zoals relaties die verzwakken, zowel in het huwelijk als in de vriendenkring. Men wordt langzaam gemeden indien men niet meer hype is, geen coole kleij of laatste nieuw gsm. De eenzaamheid wordt nog groter eens het inkomen wordt beperkt, en dit geldt niet langer meer voor ouderen alleen. Men kan nergens heen, niemand komt nog. Maria en Jozef waren ongetwijfeld blij met het bezoek van de herders, want eindelijk was er bezoek, ook al haddden ze geen geschenken bij zich! Men durft ook niet meer zo gauw naar buiten komen want wie arm is neemt nog moeilijker deel aan het sociale leven. men zou nog kunnen denken og zelfs luidop zeggen: "Nog zo één die leeft van uitkeringen", of nog: "Dat ze eerst het nodige kopen alvorens een parfum uit te gieten over hun kledij". Zo geraken mensen meer en meer geïsoleerd. Er zijn soms mensen die in de naam van armen denken en dan die arme iets laten kopen van mindere waarde. Dit alles zorgt voor nog meer geïsoleerd zijn/worden. En toch mogen ook deze mensen leven van méér dan brood alleen?! Vele arme mensen vallen dan teug op de vraag: "Waarom ik? Waarom kom ik dat allemaal tegen?" en grijpen terug in alle devotie naar een gemeend vertrouwen op Maria bij wijze van een beeldje, een kruisje om de hals. Maar de goegemeente kan juist deze spirituele honger niet langer stillen zoals dit wel nog het geval was een tijd terug. Deze spirituele armoede doet wellicht nog het meest pijn, want men kan enkel nog terugvallen in de binnenkamer, want ook slechts daar nog plaats! KERSTMIS, toch een kans om elkaar hierin vooruit te helpen? Ik wens het U allen met mijn hoogdagwens ingesloten voor een
ZALIG KERSTFEEST!
naar eigen belevingen uit voorbije jaar en mijmeringen aan de hand van Mgr. Roger Vangheluwe.
Op mijn beurt: een warme beleving van Gods aanwezigheid
in de weerloosheid van alle mooie dingen in de wereld.
Zalige Kerst, feest van Gods Menswording, zijn duidelijke doch weerloze openvouwing!
Geen tijd hebben voor bezinning, is geen tijd hebben om te kijken waar we heen gaan omdat we het te druk hebben met er te komen.
A. D. Sertillanges
Vooral nu lijkt niemand tijd te hebben, want er moet nog zoveel aangekocht worden, eindejaarslijstjes afwerken, kerstshoppen van Roeslare tot Brugge, van Antwerpen over Parijs tot in Keulen of Londen. Hoe kunnen wij dan nog, gepakt en gezakt, denken aan de oorsprong van deze KERSTtijd?!
Overal horen we al lang voor Kerstmis via de radio dat voor vele mensen zowel Kerstmis als Oudejaarsavond voor velen dagen van eenzaamheid zijn. MAAR ZIJN WIJ HET DAN NIET DIE VAN DE ANDER EEN EENZAME MAKEN, ZELF EENZAAM 'GEMAAKT' WORDEN door het maar op alle manieren te benadrukken, tot mensen het nog gaan geloven ook?! De televisie is inderdaad een machtig medium dat beelden laat zien van overvolle winkelcentra, goedgedekte tafels en duur aangeklede tv-personalities die zich bewegen in glamour en glitter, maar die zo ver weg staat van het echte leven. Naar deze beelden te moeten kijken, en voor sommigen weten dat er naast de deur een feestmaal wordt aangericht, kan ergens pijn doen. Maar hoe komt het dat een zelfde feestmaal bij die zelfde buren u tijdens het jaar helemaal niet stoort?
O, nog dit, waarom kan diezelfde TV er niet voor zorgen dat precies op deze Kerstavond wél tijd kan gemaakt worden voor de zin en zingeving, zeg maar BEZINNING rond de geboorte van Jezus. Is dit niet het uitgelezen moment bij uitstek, zeker wanneer men hoort dat velen het liefst Kerst vierin in de huiskring? Inderdaad nog vele vragen die om een antwoord wachten. Advent is wachten tot op laatste moment! Enkel wat stilte en aandacht kan kan een poging zijn tot ...
Dan is STILLE NACHT inderdaad wél degelijk op zijn plaats!
Bond Zonder Naam (maar ook andre organisaties) heeft ontelbare spreuken en doordenkers bedacht en uitgebracht. Maar wellicht niet één is zo in ieders geheugen gegrift en heeft alle tijden doorstaan als volgende:
NODIG EENS EEN EENZAME UIT.
Toen deze boodschap decennia terug gelanceerd werd klonk hij zowel in het praatcafé als vanop de kansel, en iedereen voelde zich heel even ten diepste van binnen aangesproken, zeker in de kersttijd. Voor velen onder ons, gelovig of niet, was het een uitnodiging er ook daadwerkelijk iets mee te doen, al dan niet een stoel bij te zetten of zélf naar die eenzame toe te gaan, de alleenstaande, de hoogbejaarde, de dakloze.
Wat is er ondertussen veranderd in onze maatschappij, in onze rijke Nederlanden, zodat je die spreuk amper niet langer meer hoort klinken? Een terechte bedenking zeker wanneer je merkt hoe we ondanks alle multimedia we niet langer hoeven alleen, eenzaam en verlaten te zijn? En toch, is de razendsnelle groei van 'vriendensites' als Netlog en Féacebook niet één van tekenen hoe velen op vandaag vereenzamen?! Ja, ook op dit eigenste SenionenNet klinkt vaak een roep om aandacht, om gehoord worden, ja, zelfs uitgenodigd te worden.
Maar het verschil met toen is dat er op vandaag wél gelezen wordt maar er niet langer meer naar gehandeld Er wordt geen stoel meer bijgeplaatst, ook al zijn de meeste huizen groter geworden en vele kamers vrij zijn voor een gast. Straks worden de tafels feestelijk aangekleed, maakt u zich misschien zelf op om er een feestavond van te maken.
Heb jij die andere uitgenodigd of zit je zelf zwijgend voor je uit te staren tussen een gals wijn en een brokje kaas, naar de tevebeelden kijkend, en wachtend tot het middernacht is. Zwartgallig? Neen, helemaal niet, want ik denk zelfs dat we zelf het antwoord geven als we horen: "Ik zal blij zijn dat deze dagen voorbij zijn". "Prettig" en "Vrolijk" zijn dan woorden die helemaal niet op hun plaats zijn, tenzij we elkaar mogen uitnodigen. We hebben nog even de tijd om "een eenzame uit te nodigen", maar die eenzame hoopt ook op onze aanwezigheid na de jaarwende.
och ja, voor de rest. wens iedereen veel geluk toe voor het nieuwe jaar, gezondheid en van die zever da je altijd moet aanhoren van anderen.
Blogvrienden, ik was daarnet getroffen bij het lezen van een voortijdige nieuwjaarswens die ik las op een forum en die ik hierboven weergeef. Ik heb er als volgt spontaan op gereageerd.
Gezondheid en van die zever. Wil ik even op reageren want inderdaad het wordt heel gauw uitgesproken: Gelukkig Nieuwjaar en een goede gezondheid, (alsof met dat en er bij moet, maar men zelf op dat moment eigenlijk niet gelooft in wat men de ander oprecht toewenst), maar weet dat alles begint met een goede gezondheid waarop de rest volgt. Wie ooit zelf voor korte of lange tijd is ziek geweest, psychisch of lichamelijk, zal weten wat zo een wens betekent.
Toen ik een afscheidsbrief kreeg van een vriend die wist dat hij aan kanker zou sterven, en dat heel kort voor het eindejaar, en hij daarin schreef: voor mij zo spoedig mogelijk de eeuwige rust, maar voor u een goede gezondheid, wel mensen, ik kan u verzekeren dat deze wens voor een goede gezondheid me sterk heeft aangegrepen. Hij wenste me niets anders dan enkel dit: een goede gezondheid! . en van die zever is misschien het resultaat omdat wij denken dat ziekte enkel maar anderen overkomt!
Dus vandaar aan u en uw geliefden wens ik dat je 2009 gezond mag doorkomen, dan komt het geluk mee op je pad! Dit is mijn vroege kerstwens!
Hoe zou ik je ooit kunnen beliegen? Hoe zou ik je ooit kunnen bedriegen? Jij die mij zogoed kent. Hoe zou ik ooit kunnen van jou weglopen? Hoe zou ik ooit bij een ander liefde kopen? Jij die mij steeds vergezelt, waarheen ik ook zal lopen.
Gij die alles ziet, die steeds waakt. Gij die geen slaap benut, die nooit leeft in een fantasiewereld. Alleen jij weet hoe het ware leven in elkaar steekt.
Jij kent elke slag, elke stoot. Jij hebt weet van ieder zijn wens en droom. Alleen jij leeft zonder één enkele zonde.
Want jij kent de weg naar het ware licht. Jij kent de weg naar het eeuwig leven. Alleen jij weet, hoe klein ook elke daad van menselijk falen te doorgronden.
Jij zal er zijn, alleen jij zal de deur wagenwijd openen in het laatste uur van ons bestaan, om ons zo naar binnen te laten lopen; al heb jij weet van elke zonde die we begingen, of nog zullen begaan.
Want wanneer ons lichaam achterblijven zal, onze geest zal dwalen, en onze ziel rusten, zullen wij toch nog steeds naar het aardse blijven verlangen.
Iedereen kent het wel. Je hoeft niet eens écht op reis te zijn om de weg kwijt te raken. Het kan zelfs gebeuren een paaar dorpen of een stad verder dat je opeens niet meer weet waarheen. Word je echter hopeloos in uitgesrekte vlaktes, dan hoop je vroeg of laat een kerktoren te zien. Ja, dat is inderdaad voor iedereen een goede richtingaanwijzer. Het is een punt waar je kan terug naartoe rijden om een nieuwe start te nemen. Menigeen onder u is wellicht al eens stilgestaan, de wagen aan de kant, het raampje geopend om de weg te vragen en wanneer er dan iemand zegt: Ik weet het wel niet goed, maar rij voor alle zekerheid maar naar die kerktoren toe, dan weet ik dat velen zich opgelucht weten.
Ik moest hier aan denken toen iemand me vroeg waar ik woonde en hoe hij mijn huis zou vinden. Zelf uitkijkend op de koepel van een kerktoren gaf ik de nodige instructies in de overtuiging hem een dienst te hebben bewezen. Maar wat ik als antwoord hoorde klinkt nog in mijn oren.
'IK KEN GEEN KERKEN EN IK ZAL ER IN ELK GEVAL NIET BINNENGAAN'.
Ja, om bij stil te worden na deze zin. Ooit draaide het leven rond de kerktoren én IN de kerk als één groot sociaal vangnet tusen geboorte en dood met alles er tussenin.
Natuurlijk was een vriend die Uit India overkwam enkele jaren terug verbijsterd te zien dat de kerk was gesloten. Zelf werd ik stil toen hij zegde: Als hier een kerk is dan is God hier toch, en hij vroeg: Maarten waarom gaan we niet naar binnen, waarom gaan de mensen niet naar de kerk?
Hoe kunnen wij antwoord en wegwijzer zijn op wat die man me hierboven me over kerken zegde toen hij de weg naar mijn woning vroeg?
Het is verschrikkelijk te zien hoe mensen gepakt worden op hun verleden, op de armoede, op de depressie die ze hadden. of op het feit dat ze hun studies hebben stopgezet, geen relatie hebben of werk hebben, gescheiden zijn of holebi. Terwijl je VRIENDSCHAP met hen sluit, ze bezoekt als ze ziek zijn, ze op hun talenten PAKT en in hen GELOOFT, er wonderen gebeuren! Waarom kunnen wij daar toch geen einde aan maken? Zullen we het SAMEN proberen in deze dagen voor Kerst, maar vooral ook erna? Mijn eerste kerstwens van dit jaar!
Acht jaar lang, in een auto met twee sturen..... Als je verliefd bent, maakt de weg niet uit. Maar als die tijd voorbij is, Wil je zelf gaan sturen, in een auto met twee sturen, Samen op die zelfde weg...
Na verloop van tijd wil je soms een andere richting, Jij wilt links en zij wil rechts... Maar je houdt toch van elkaar, Dus soms eens links en dan eens rechts....
Tot de tijd komt dat jouw wil de wet is, Je geeft niets toe en gaat nooit rechts. Beide denk je er zo over, Samen trek je aan twee sturen, Samen op die lange weg....
Dan begint het autootje te scheuren, Het kan niet links en meteen rechts... Samen zie je het gebeuren, Slingerend op dezelfde weg.... In de spiegel zie je de kinderen, zittend op de achterbank.....
En al dat over blijft zijn twee sturen... Eindelijk kan jij links en zij naar rechts. Ieder kiest zijn eigen route, maar in het midden van de weg, is dat niet maf.... Rijdt alleen nog maar een bankje, Met alles waar je ooit om gaf... Je ziet je dochters zwaaien, Een naar links en een naar rechts... Dus samen stuur je naar het midden, Deze weg was toch eens recht?
Recht gaat nu de auto met twee sturen, samen op dezelfde weg... Maar geen van beide laat het stuur los, Niemand haalt zijn voet van het gas.. Op de bank hoor je je dochters, Maar voor je loert een addertje in 't gras..
Het autootje is niet onder controle, Toch begaat het steeds de weg... Met twee voeten op het gas nu.... Raast het reeds de toekomst in.... Hup het nieuwe jaar in samen, Maar het doel is nu verdwenen, ook al gaat de auto recht...
Goed beschouwd is het een wrak geworden, Met een gezinnetje erin... Niemand dacht aan repareren, Want ieder doet zijn eigen zin... Kuilen zie je in de weg nu, Maar niemand stuurt er meer omheen...
In de auto is het koud nu, Want de wind waait er recht doorheen... Niemand weet wat er moet gebeuren, niemand weet meer echt waarheen... Kunnen we niet naar de dealer, Voor ieder een autootje alleen...... Of is ie toch te repareren, Willen we toch niet alleen...
Maar een auto met twee sturen, is een te groot probleem, Als we het nog gaan proberen, Kunnen we er niet meer omheen...
2 jaar trekken aan die sturen eist zijn tol, Beiden moesten beter weten, Mensen, maak toch samen lol.. Stap toch samen uit die auto, Ren verliefd het gras weer in.... En vernietig die twee sturen, Ga maar lekker achterin..
Met dank aan Ctjeuh voor de overwegingen nu hij achteruitkijkt bij dit jaareinde.
Het overkomt ons wellicht allemaal vroeg of laat of we gaan er gewoon in mee, want het is maar aan weinigen gegeven, zeker wanneer men hen voor de eerste maal ontmoet, dat de antwoorden op de vraag wie ze zijn kort zijn, en hoe meer vragen er worden gesteld hoe korter de antwoorden worden, niet owwille van een bepaalde vorm van afwijzing wat ook wel kan gebeuren, zeker wanneer je een antwoord kijgt als: dit is privé. Laatste antwoord doet helaas dan al de deur dicht en zorgt meteeen voor een haatgevoel.
Maar wanneer ons gevraagd wordt wie we zijn en wat we doen komt vaak het tegendeel. Hoe meer men ons vraagt te spreken over onszelf, hoe spraakzamer en uitgebreider we worden. In plaats van ons te beperken tot onze naam en voornaam, voegen we een complete inventaris aan toe van onze diploma's, verdiensten, decoraties. Op vandaag wordt deze reeks nog uitgebreid door er nog wat foto's te plaatsen op internetfora, die een echte flora geworden is. Maar zo leer je niet wie de échte persoon, de mens is achter de woorden tot zoals gisteren dat éne woord de een tot de ander brengt en dan mag er uiteindelijk wél een foto bij.
Weet dat alleen nederigheid en dicretie echte vreugde geven.
Ik denk dat het eigenlijk evangelisch is, want was het niet Johannnes de Doper die zich klein wist te maken toen hij de komst van de Christus aankondigde?!
Voor wie dit leest, wil ik mooie woorden verzinnen. Voor wie dit leest, wil ik mijn gedachten in tweeën splijten, want ik schrijf voor hem en voor haar elk woord vol liefde neer. Geen letter, geen woord, geen enkele zin zal ooit minder waarde of oprechtheid uitzaaien. Voor wie dit leest zal ik dagen en nachten nieuwe woorden ontdekken. Want woorden zijn vaker dan een pleister de remedie tegen een bloedend hart.
Ja, een woord bracht je tot mij, vriend, en het werd veel méér dan een remedie. Je vroeg iets te doen met je dichtwerk. Ik breng het graag naar anderen!
zegde me een goede blogvriendin, en kijk beelden zeggen meer dan vele woorden al wil ik ook deze foto betitelen met : liefde en vriendschap als sleutel voor het leven. Ik hoop dat ik niet te veel blogers schockeer met dit beeld, maar dit was hoegenaamd niet mijn bedoeling, integendeel! Maar zeg nu zelf, is dit niet het mooiste wat er is?!
of zoals een lezer me zegde: liefde zou eveneens zo moeten wezen zacht en teder ieder moment van je leven
... of vader worden ... of verliefd worden ... En toch hebben beiden iets gemeen. Zeker toen ik hoorde hoe een jonge aanstaande moeder probeerde te vertellen aan haar man dat ze zopas zwanger bleek te zijn. Hoe zou haar vader daar op reageren? Zal het wel meevallen? Dus probeerden ze het op een andere manier aan 'de man' te brengen'. Tijdens de koffie vroeg ze aan haar pa of hij het weer zou overdoen zoals toen, vader worden.
Het antwoord was verbluffend. De man zweeg even, keek dan beiden aan en gaf hen volgend antwoord: Het is als verliefd worden. Je wilt het, maar je weet dat het pijn gaat doen. Het is het mooiste en het rotste gevoel dat er is, het is er de hele tijd en het houdt niet op. Als ik vanaf het begin zou weten dat ik het kind zou krijgen dat het bleek te zijn, dan zou ik zeggen: ja, ik zou het weer doen. Het jonge koppel pakte elkaars hand stevig vast en de jonge vrouw kuste haar pa op het voorhoofd.
Als onze wereld donker wordt, als twijfel ons verbittert en verscheurt, als wij geen vrede vinden in onszelf, als verzoening ons onmogelijk lijkt, Maria, bid vooor ons.
Als wij wachter op het licht, als wij danken om de schepping, als wij een stap naar vrede zetten, als wij ons met onszelf verzoenen, Maria, sta ons bij.
Als wij niet trouw zijn aan uw Zoon, als wij ons sluiten voor de liefde, als wij niet groeien in geloof, als wij kleinmoedig zijn in de hoop, Maria, bid voor ons.
Als wij trouw zijn in het kleine, als wij leven in de liefde, als wij de weg gaan van geloof, als wij ondanks alles hopen, Maria, sta ons bij.
tekst: Caritas Van Houdt plaatje met dank aan Elouise.
Naar binnen zien om te ervaren hoe MARIA in het leven stond nu we op vandaag een bijzoner feest vieren.
8 december: Maria onbevlekt ontvangen.
Wanneer mensen nog steeds vragen waarom het blauwe kleur is bewaard op de blog is dit omdat de figuur van Maria de rode draad blijft in mijn 'verhaallijn'. Maria, die zo sterk aanwezig is in deze voorbereidingstijd naar Kerstmis toe!
Laat ons dan vooral niet indommelen bij de eerste kerstmuziek maar vooral WAAKZAAM worden en blijven zoals een moeder die luistert bij het stille schreien van een pas geboren baby; de baby die ze daarnet nog slapend in het wiegje legde, en pas de deur tegenaan gedaan, hoort ze hoe de baby zijn stemmetje verheft . Kinderen vragen en zoeken van in de moederschoot geborgenhied, warmte en AANDACHT! Jonge mensen en ouderen vragen nog altijd diezelfde geborgenheid die ze tenslotte doorheen de mensen bij Maria en God vinden.
Mogen wij zo naar elk-ander omZIEN in deze adventstijd, deze tijd van welzijnszorg, bereid om zoals Maria te ONTVANGEN wie er dan ook aan onze deur klopt, zelfs op een ongepast uur, want misschien zie je misschien wél Jezus die even jouw aandacht, jouw oor te lenen vraagt in doodgewone dingen. Want 'wat je voor de minsten van de Mijnen hebt gedaan heb je ook aan Mij gedaan'.
Het kunnen inderdaad ook de woorden van Maria zijn die wij vandaag vieren!
Het leven mag dan niet elke dag een feest , neen zelfs soms een lijdensweg, maar laat ons telkens kijkne met de ogen van Maria en zo naar Jezus, hoe zwak en zondig we ons ook voelen.
Zoals een moeder vertelde aan haar dochter de dag voor het huwelijk over het zand in de hand, - een tekst die ik trouwens hier al eerder neergepoot heb - zo vertele ze vroeger toen haar dochter nog een klein meisje was vaak het verhaal over het gewonde vogeltje.
Een meisje vond op een dag een gewonde vogel. Ze had de vogel in een kooi gezet en zich volledig op de verzorging van de vogel gestort. Dank zij haar goede zorgen en de oplettendheid werd het dier elke dag een beetje beter. Uiteindelijk was hij weer kerngezond en werd het tijd hem los te laten. Maar het meisje was zich zo aan de vogel gaan hechten dat ze het niet over haar hart kon krijgen om hem terug naar de natuur te sturen. Ze was als de dood dat ze haar vriendje nooit meer terug zou zien, dat hij weg zou vliegen, de wijde wereld in, en haar zou vergeten. Daarom kocht ze een mooie grotere kooi voor haar vriendje, gaf hem de lekkerste hapjes en hield hem elke dag gezelschap. Op een dag toen het meisje uit de school kwam en naar haar vogel ging kijken, trof ze haar lieveling doord aan, zijn lichaampje half verwrongen tussen de tralies. In een poging zich uit de kooi te bevrijden had het dier zichzelf de dood ingejaagd.
Toen de moeder vaststelde dat het meisje soms leed onder dit verhaal gaf ze er een andere wending aan. Het meisje liet toen het arme dier wél uiteindelijk los uit de kooi, en na vele omzwervingen en jaren later, zat het vogeltje bij jaar slaapkamer op het raam te fluiten en bleef het daarna uit vrije wil bij het meisje wonen. Niet in een kooi, maar in de tuin.
Ligt het soms ook niet een beetje aan ons hoe we soms mensen kunnen verliezen waar we zo aan gehecht zijn; of is er ook een betere versie, nl. indien we die vrienden hebben losgelaten we onverwacht een telefoon krijgen zelfs vele jaren later zonder er nog echt te hebben aan gedacht?!
Nooit had ik gedacht dat ik ooit zo een moordachtige thrillers ter hand zou nemen, maar na elke nieuwe roman die ik te pakken krijg is het lezen ervan, naast even voor uren weg uit de realiteit van elke dag, ook meermaals een aanzet tot nadenken over waar we zelf mee bezig zijn. Vandaar is ook dit boek genomineerd en beveel ik het u ten zeerste aan. Wanneer je dan straks een citaat ziet opduiken in één of ander blog betekent dit dat dit boek ook zijn eigen doordenkers heeft! Veel leesplezier gewenst alvast straks onder de kerstboom! Maarten.
Generatie op generatie draaien mensen verder vast. En ze realiseren zich niet eens, dat ze elke dag opnieuw een beetje verder afsterven. Dus gaan de dagen sneller. Omdat ze niet meer intens leven. Omdat ze zichzelf zijn kwijtgeraakt.
Maier heeft meer bereikt dan de meeste mensen. Hij is getrouwd, heeft een geslaagde carrière, een vrijstaand huis. Hij heeft alles. Maar soms is alles niet goed genoeg.
Een geslaagd zakenman breekt uit het verstikkende keurslijf van de maatschappelijke conformiteit. Hij durft het aan de vitalistische droom te verwezenlijken die in menig hoofd sluimert. Daarbij wordt hij verregaand en genadeloos geconfronteerd met zichzelf. Op zijn manier is hij een strijder voor rechtvaardigheid, maar dan wel een nietzscheaanse held die volgens een eigen morele code handelt. Juryrapport Diamanten Kogel 2005
Weet je nog, Sacha, hoe we waren op school Leerden en speelden en jij was m'n idool Weet je nog, Sacha, ik was altijd bij jou Onze ouders zagen ons al getrouwd
Weet je nog, Sacha, die geruchten rond jou Die me verwarden, die 'k niet aannemen wou Tot op die dag en m'n wereld ging stuk Je kwam met je vriend en ik zag jouw geluk
Sacha, je bent niet als al de anderen Maar mijn gevoel voor jou zal nooit veranderen Sacha, leef jij nu maar je leven De wereld duurt maar even
Weet je nog, Sacha, ik heb jou zo gemist Je warme woorden, alles wat ik niet wist Je roze dromen, alles wat je niet zei Een teder gebaar en je maakte me blij
Leven is moeilijk en gelukkig te zijn Is niet eenvoudig, gaat gepaard met veel pijn Ik blijf van je houden, daarin ken je m'n trouw M'n enige vriend, ik sta steeds achter jou
Sacha, je bent niet als al de anderen Maar mijn gevoel voor jou zal nooit veranderen Sacha, leef jij nu maar je leven De wereld duurt maar even
Sacha, je bent niet als al de anderen Maar mijn gevoel voor jou zal nooit veranderen Sacha, leef jij nu maar je leven De wereld duurt maar even.
Deze volkswijsheid viel me te binnen toen ik een paar dagen terug op een eerder pijnlijke manier moest ervaren dat je niet altijd op je familie kan terugvallen. Op zich geen alleenstaand feit, maar toen bedacht ik me dat familiebanden blijkbaar zo broos zijn dat men zelfs in spreuken niet terug grijpt, naar zeg maar een "goede broer of "lieve zus".
Zegt dit niet heel veel? Vrienden of buren die boven eigen familie gaan?!
Er is ook nog een afwijkende variant op de intro zoals op plaatje, maar ook daar evenmin plaats voor naaste familie.
Toch een doordenker vond ik op deze zondag, eerste zondag van de advent.
En toch kan enkel het Christelijke geloof mét daden ervoor zorgen dat, ondanks alles, we elkaar terug de hand mogen reiken als broer en zus!
Heel eenzaam en verlaten Zittend op een overgebleven steen Starend voor zich uit Want nu is ze voor altijd alleen
Vragende ogen, met een trieste blik Tranen rollend over haar wang Al de mannen in het groen Heel de omgeving maakt haar bang
Papa, mama, broer en zus Waar is iedereen gebleven? Zitten jullie soms verstopt onder het puin? Moet ik hier in mijn eentje leven?
Waarom is de grond zo rood? En waar zijn de huizen die er oren te staan? Waarom zit ik hier zo verlaten? Hoe komt het dat het zo is gegaan?
Bang en onzeker Haar leven en hart leeg geroofd Geen reden om nog te blijven leven Met zoveel vragen in haar hoofd
Een kind doelloos en verlaten Leeft nu in haar eentje voort Gevoelig, beschadigd en verwaarloosd En heeft nog nooit van Vrede gehoord
Nog steeds zittend op de steen Denkend hoe ze nu verder moet gaan Zoveel onbeantwoorde vragen in haar hoofd Starend naar de plek waar ooit haar huis heeft gestaan.
Iemand heeft je lief, vergeet dat niet. Wanneer je niemand hoort of ziet, Vergeten ben je niet. Iemand blijft er om je geven. Iemand blijft je heel je leven trouw, En kent je tranen van berouw. En iemand houdt van jou. Iemand heeft je lief, niet bang zijn. Iemand heeft je lief, zolang je leeft, Die niet vergeet, maar wel vergeeft. Die liefde voor je heeft. Iemand weeft je diepste dromen. Iemand heeft je zonder schromen lief, Van vroege zon tot late maan Tot waar de sterren staan. Iemand heeft je lief voor altijd. Iemand heeft je lief, voor altijd lief!
Geruime tijd terug bracht ik dit avondgebed op mijn blog, een gebed dat ik zie liggen op mijn nachttafel en waar ik me aan hou. Het gebed heeft velen destijds aangesproken. Van anderen weet ik dat ze het sindsdien dagelijks gebruiken. Vandaag sta ik voor mezelf even stil bij dit gebed wat ik af en toe doe bij overweging van deze regels. Misschien moet je zelf dit gebed ook eens langzaam bidden en vooral eens luidop zeggen, het liefst in de avond voor het slapen gaan.
Ik herneem het deze keer, maar dan met enkele persoonlijke bedenkingen aan mezelf gericht en waar ik soms naast onmacht ook vreugd voel.
IN DE STILTE VAN DEZE AVOND KOM IK TOT U, HEER.
Ja, laat me vooral eerst stil worden en U ook danken voor de stilte na deze (werk-) dag.
GIJ WEET AL HET GOEDE DAT IK VANDAAG MOCHT DOEN.
Heb ik dan zoveel goeds gedaan vandaag?
GIJ KENT MIJN FOUTEN EN MIJN FALEN.
Soms moet ik niet ver zoeken wat ik fout deed en waarin ik faalde.
AANVAARD MIJ HEER, MET ALLES MET WAT NUTTIG EN NUTTELOOS WAS.
Ja, eigenlijk heb ik me ook vandaag weer met vele nutteloze zaken ingelaten, Heer.
MET ALLES WAT DOR EN VRUCHTBAAR IN MIJ IS.
En toch ben ik dankbaar dat ik onverwacht veel mocht betekenen voor die ene.
VERGEEF MIJ MIJN FOUTEN EN TEKORTEN.
En hier blijf ik bewust heel lang stil zitten om die vergeving écht te vragen
Ook al spelen nog zovele dingen door mijn hoofd.
NEEM MIJ AAN EN BEWAAR MIJ DEZE NACHT.
Ja, neem me Heer, geef me een rustige nacht.
IN LIEFDE EN VREDE.
Hoe goed is het nu in Uw liefde te mogen inslapen, in vrede omdat ik alles aan Uw voeten mocht leggen.
Goeie vrienden, dit letterwoord staat niet voor een zoveelste ziekte maar het is de afkorting van Indian Missionary Society. De religieuze gemeenschap van Indische inlandse missionarissen waar ik af en toe naar verwijs of waardoor ik deze wereld en zo de wereld van de armen of misschien juist de rijken van hart en geest mocht leren kennen.
Misschien is het wel goed eens kort samen te vatten wat deze Congregatie beoogt. De Congregatie werd opgericht in 1941 in Varanasi nabij de Ganges om een bijzondere nood te lenigen in de katholieke Kerk in het noorden van India. Er trekken dan ook vele jonge mannen vanuit het diepe Zuiden, al dan niet als leek naar Noord-India. Zo mocht ik er een jonge man ontmoeten die voor maanden vrouw en kind verliet omdat hij niet kon slapen tot allen gehoord hadden over Christus.
En zo komen we bij de doelstelling, noch recent in een brief verwoord. IMS is een religieuze gemeenschap van priesters en leken die begaan zijn met zowel het pastoraal werk als de menselijke dienstbaarheid, en dat op zo een indrukwekkende wijze dat ondertussen al duizenden, zowel vanuit het platteland of de grootsteden, volgelingen geworden zijn van de Heer. Onze hoofdbedoeling blijft dan ook het Woord van God te verkondigen en de Bijbel te verspreiden, en dit vooral aan niet-christenen. Duizenden en ik ben daar ooit zelf getuige van geweest komen naar onze centra (van heinde en ver, te voet en per fiets n.v.d. ) om te luisteren naar het woord van God en om te ondervinden welk een vrede en geluk er daarvan uitgaat tijdens deze bijeenkomsten, vooral dan op zondag, want enige vrije dag.
Naast het pastorale dienstwerk wordt heel veel energie gestoken in de socio-economische ontwikkeling van het volk. Men probeert vooral de vergeten bevolking te bereiken (via landwegjes waar je enkel kan meefietsen als je achterop zit en u de bestuurder goed vast houdt) om zo van hut naar hut mensen te bezoeken om hen zo een menswaardiger leven te bieden. Zo is men in een bepaald dorp nu bezig 350 kinderen te helpen in hun ovoeding en onderwijs, medische en dagelijkse zorg.
Waar hier het priestertekort hier altijd maar afneemt, kon deze congregatie, alléén al in voorbije jaar, zich verheugen op 27 jonge mensen die zich hebben aangesloten bij de Missiecongregatie, en dat vanuit alle delen uit India om missionaris te worden. In totaal zijn er 115 studenten in opleiding of stage waarvan er binnenkort negen van hen tot priester zullen worden gewijd. We spreken hier dus uitsluitend over de IMS!
De brief sluit echter met een trieste mededeling. De authenticiteit van ons werk wordt echter gestoord en gedwarsboomd door de vervolgingen en de kruisen die ons triest en ongelukkig maken, een ervaring gelijkend op deze van de Heer in Gethsemane.
U kent uw vrienden, u weet wat ze ongeveer doen en hoe ze leven, of dat meen je toch te weten na vele jaren. Je staat er maar zelden tot nooit bij stil tot je op een gegeven moment "zomaar" vraagt - terugdenkend in de tijd hoe het vroeger was n.a.v. iets dat je te binnenspringt . Ja, dat vroeg ik aan een kennis die nu in India lesgever is aan een universiteit.
Ik zal niet verder uitwijden maar je deelgenoot maken van wat hij me mailde, zonder franjes. Je mag dan nog duizenden beelden gezien hebben en verhalen gehoord, maar deze "getuigenis" zoals ik ze wel durf te noemen, heeft me naar de keel gegrepen.
"Let me tell u something about my life. I was born to a very poor farmers family who live hand to mouth but very descent who does'nt have any words of cheat in their dictionary. When i was a kid i did'nt get cloths to put on. i used to depend upon one of my relatives who use to throw away her old cloths and i use to collect thm and put on vit. i use to collect broom grass from nearby forest and sell in the nearby market that cost only Rs. 50 paise. so that was a very difficult life that i led. bt i never loose heart. use to sleep in a bed that is made up of bamboo. bt those memories are really sweet. when i was in my class 12 standard my father left me for his eternal abode. I hav my mother who is 75 nw and hav two elder brothers and sisters. m the youngest. I got this job in the year 2003 and was married in 2005. nw m leaving happily though nt rich.
Een jongen, geboren in een zeer arm boerengezin, ook al had hij goede manieren geleerd van huis uit, had niet eens kleren om aan te trekken tenzij hij afhankelijk was van verwanten die dan nog hun gedregen kedij doorgaven. Als kind moet hij gras gaan zoeken om dit te verkopen op de makt! Ook al heeft hij als knaap een moeilijke jeugd gekend en is zijn pa veel te vroeg overleden, koestert hij de mooie momenten aan deze tijd; maar heeft hij vooral nooit zijn HART veloren! (Wij zouden van heel wat minder depressief worden!)
Nog een toemaatje misschien:
I learnt cooking wen i was in a class 2 (slechts 8 jaar oud dus!) coz i use to prepare for my parents b4 they return from their cultivation field n wen my elder brother and sisters were away for their studies
Nog niet zolang terug een literaire thriller gelezen en aan jullie voorgesteld en zo kwam ik terecht bij het volgende boek. Een adembenemend verhaal waarin "de eeuwige speurtocht naar het levenselixir tot een climax komt ..." zoals het op de achterflap te lezen staat. Isaac NEWTON achterna ... en zo blijven we bijleren! Ik heb genoten en ik wens jullie een aangename spêurtocht! Maarten
Equinox:
De dag waarop vijf planeten in één lijn staan en de dag en de nacht even lang duren. Maar ook de dag waarop de eeuwenlange speurtocht naar het levenselixer eindelijk tot een climax komt. Oxford 2006. Een jonge vrouw wordt wreed vermoord. Haar hart is verwijderd en op die plek ligt nu een oude gouden munt. Vierentwintig uur later wordt het volgende slachtoffer gevonden. Haar hersenen ontbreken en een zilveren munt schittert in de lege schedel... De politie staat voor een raadsel maar als politiefotograaf Philip Bainbridge en zijn ex-vriendin Laura Niven betrokken raken bij deze zaken, ontdekken zij dat deze gruwelijke, rituele moorden een connectie in het verleden hebben. Heden en verleden komen bij elkaar in deze pageturner als de link wordt gelegd naar het 17de-eeuwse Oxford van Isaac Newton en zijn verbeten speurtocht naar het eeuwige leven...
De Australische auteur Michael White kent als geen ander de feiten en achtergronden van de geniale Britse wetenschapper Isaac Newton waarover hij de bekroonde biografie - Sir Isaac Newton, the Last Sorcerer - schreef. Op verzoek van de Nederlandse uitgever schreef White een uitgebreide addendum, dat als geïllustreerde bijlage in het boek wordt opgenomen. White heeft meer dan twintig non-fictie boeken op zijn naam staan. EQUINOX is zijn thrillerdebuut waarvoor hij inspiratie opdeed in Oxford.
Als ik niet had gedaan wat ik heb gedaan. Als ik niet had gezegd wat ik zei. Zou ik me nu dan voelen zoals ik me voel? Zou ik dan nu denken wat ik denk?
Maar stel,
Dat ik de dingen niet zo had gedaan zoals ik ze deed. Dat ik de dingen niet zo had gezegd zoals ik ze zei. Waar zou ik dan nu staan? Wat voor persoon zou ik nu dan zijn?
Iedereen maakt fouten, vergist zich. In mensen, vrienden, jongens of zichzelf. Stelt soms teleur en kwetst ieder. Fouten maken is menselijk.
Uiteindelijk,
Gaat het er niet om hoe erg de fouten die je maak. Gaat het er niet om hoeveel fouten je maakt. Maar gaat het erom wat je met je fouten doet!
Je moet van je fouten leren. En dat doe je niet door er ellenlang over in de rats te zitten. En dan wanneer het je genoeg is. Het maar achter slot en grendel te stoppen.
Dat doe je door het los te laten! Door over je fouten heen te groeien. Het verleden achter je te laten. En te leven voor de toekomst.
Je kunt het verleden niet veranderen. Het verleden is over, is uit! En hoe hard je het ook probeert. Hoeveel energie je er ook in stopt. Het blijft zoals het is. Wat gebeurd is, is gebeurd.
Het enige wat je kunt beïnvloeden. Is de tijd die nog voor je ligt. Is wat je zult doen, is wat je zult zeggen.
Stop je energie niet in het verleden. Maar groei over je fouten heen. Leef voor de toekomst.
Geloof is niet zien en toch vertrouwen. Hoop is vol verlangen de hoeksteen waarop je kunt bouwen.
Liefde is geven en betekent verdragen. Geloof, hoop en liefde, de drie-eenheid waardevol tot in lengte van dagen!
Enkele jaren terug vroeg een vriend of ik kon zorgen voor een symbooltje om aan een ketting om zijn hals te hangen met de bekende symbooltjes: het kruisje voor het geloof, het ankertje voor de hoop en het hartje voor de liefde. Meteen kocht ik zelfde voor mij. Nu, jaren later, zie ik plots op de grond het kruisje, symbool van mijn geloof. Hoe het er af geraakt is blijft een raadsel want nergens een opening in de sluitingen. Enfin, ik heb het dan maar een plaatsje gegeven. Verleden week ben ik aan het opruimen en plots valt mijn oog op iets van goudkleur. Ik buk me voorover, kijk naar de grond en daar ligt mijn teken van hoop; ook deze keer zonder dat noch het ene noch het andere haakje zijn geopend. Even dacht ik bijna als bijgeloof of ik nu de hoop had verloren, want zopas een minder goede week achter de rug.
Maar wat overblijft is de LIEFDE! En ja, dat tot in lengte van dagen!
Een boer die allerlei roddelpraat over iedereen vertelde kreeg spijt en vroeg aan de rabbi hoe hij boete kon doen.Verzamel een zak vol kippenveren, ga daarmee het hele dorp door en leg op ieder erf bij elke deur een veer. De boer deed wat hem was opgedragen en vroeg aan de rabbi of hij daarmee genoeg had gedaan.Nee, nog niet, zei de rabbi, nu moet je een zak nemen, langs al die huizen gaan en elke veer die je er hebt neergelegd weer oppakken en verzamelen. Maar dat is toch een onmogelijke opgave, protesteerde de boer. De meeste veren zijn al lang door de wind weggeblazen.Toen antwoordde de rabbi, zo is het nu ook met jouw roddelpraatjes. Je spreekt ze zo gemakkelijk uit, maar hoezeer je het ook probeert, terughalen kun je ze niet. . auteur onbekend
Ik heb mijn spiegelbeeld zien vallen. Ik lag in stukken op de grond. ik heb mezelf leren kennen als een held en als een hond. En er is niet zoveel meer over van al mij tedere geweld. Maar ik ken nu ook mijn slechte kanten en ik sta dichter bij mezelf. Ik zing de taal van mijn hart. Hoor de taal van mijn hart. Oké, al klinkt ik soms gebroken, gebroken en verward, het is de taal van mijn hart. Je ben te nemen of te laten. Je mag van me houden. Je mag me ook haten. Ik ben wie ik ben. Dit is mijn wereld . Dat is mijn stem.
Korte tijd terug was een vriend van me op bezoek die ik al heel lang ken. We hadden het zowat over alles gezien we elkaar nog maar weinig zien. Natuurlijk kwam ook India ter sprake. Die vriend van me is een volleerde academicus die zich steeds maar meer op de wetenschap heeft gericht al is hij diep van binnen een mooi mens. En toch lijkt hij me de nuchterheid in persoon geworden.
Opgegroeid in een warm nest waar normen en waarden zeker hoog waren aangeschreven en waar daarnaar ook werd geleefd, en dan nog in een christelijke dienende traditie staand van vader/moeder op zoon ... was ik des te meer verrast toen ik heel even een anekdote vertelde rond India en hij a.h.w. uit het niets reageerde met volgende woorden die ik vandaag nog hoor weerklinken en die nog een antwoord zoeken, al heb er toen wel een persoonlijk antwoord op gegeven, maar toch.
Een doordenker op deze zondag.
"Maarten, wat is de meerwaarde van die kloosters?".
Voorwaar om stil van te worden, zeker voor mensen als jij en ik die deze meerwaarde haast vanzelfsprekend vinden.
Ja, wat is de meerwaarde van kloosters op vandaag? Ze lijkt meer dan overeind te blijven, zeker toen er een golf van ongeloof door het kerkgebouw ging tijdens de avondmis gisteren wanneer werd meegedeeld dat "de paters" onze stad heel binnenkort verlaten!
Op de radio hoorde ik een hele tijd terug promotie maken rond een roman met de eigenaardige titel: STILTE EN MELK VOOR IEDEREEN van auteur DAVID NOLENS.
Het boekje was haast niet te bemachtigen want altijd wel ergens uitgeleend. Maar nu ik het zelf gelezen heb weet ik waarom. Ik nam al van bij de eerte pagina potlood bij de hand om iets aan te kruisen en dat ging zo maar door. Er zijn zovele fragmenten dat ik er moeilijk één kan uitpikken. Dan maar een paar trefwoorden die altijd verder even worden uitgesponnen in deze roman.
Zinloze arbeid - de media - haat en liefde - liefde smelt - liefdespaar - alochtonen - liefde tussen man en vrouw - homo-zijn - bigevoelens - gek-zijn. Het zijn slechts een paar suggestieve woorden in deze prettig gestoorde roman waar iedereen zich in zal herkennen.
Ik kon dit boekje dan ook niet terug naar de bib brengen zonder dit met jullie te delen; zowel voor de jongere als de oudere senior, maar evengoed voor jongeren.
"Schrijf geen poëzie als je niet eerst hebt geleerd te leven."
als je vriendschap aan je deur klopt,heel zachtjes. bijna schuchter en verlegen, probeer dan je hart te openen. al is het maar op een klein kiertje, zie het vertrouwen te overwinnen.. reik je hand..al is het aarzelend.. vriendschap is ook liefde. en zonder kunnen we niet bestaan. dus open je hart voor het zachte kloppen, laat het niet aan je deur voorbij gaan.
als je liefde aan je deur klopt, laat die erin..met een brede lach..
als de wanhoop aan je deur klopt,probeer met liefde die te overwinnen. of gebruik je vriendschap en dan.. alleen kun je het dan echt niet neem die toegestoken hand, met twee handen aan..
als eenzaamheid aan je deur klopt, laat die dan zien.. dat je hart vol liefde, en vol vriendschap dat er door geen ruimte voor over is..
een zacht fluisteren van de wind.. die droogt je tranen.. die brengt wat troost en hoop.. en een warme omhelzing.. met een tedere lach..
aansluitend bij wat ik achterliet, vooral bij laatste passage, rond Sint-Maarten, trof me een tekst van Zuster Emmanuelle die a.h.w. het antwoord biedt op wat ik schreef. Ik citeer:
"JE MOET JE LEVEN NIET GEVEN VOOR EHT GELUK VAN DE ANDEREN. NATUURLIJK IS HET GOED, SOMS ZELFS NOODZAKELIJK, HET RISKEREN VOOR EEN GROOTSE ZAAK, OF OM EEN INDIVIDU IN PENIBELE OMSTANDIGHEDEN TE REDDEN. MAAR JEZELF DINGEN ONTZEGGEN, OF LIJDEN IN HET TELEN VAN ANDERMANS GELUK IS DAT NIET. ECHTE, DUURZAME LIEFDE ZOEKT GELUK VOOR ANDEREN SAMEN MET EIGEN GELUK."
Onlangs sprak ik een oude bekende van me die bij me op school had gezeten. Ik vroeg hoe het hem verging en hoe het één van zijn vrienden verging, die ik destijds goed kende. Laatste bleek al jaren thuis te zitten, niet meer onder de mensen te komen.
Naderhand bedacht ik me dat ik beter zijn telefoonnummer had kunnen vragen; ik heb immers soortgelijks meegemaakt. Ik wist nog vaag waar hij ongeveer woonde, met de nadruk op vaag. Dus ben ik naar die wijk gelopen hier in de stad en ik heb op een zevental huisjes aangebeld maar niemand kende zijn naam daar.
Daarop ben ik naar huis gegaan en zijn naam gegoogled. Meteen kreeg ik een paar hits. Op een of ander forum zag ik nog recente bedenkingen van hem staan, en ik heb daar dan ook op gereageerd. Wie weet krijg ik hem zo te pakken. Ik wil hem in ieder geval laten weten dat hij niet alleen is en dat er meer mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt; een soort van steun bieden van een ervaringsdeskundige. Herken je het of ken je iemand als die vriend, doe dan gewoon evenzo, een teken van tederheid.
Ook dat is Sint-Maarten!
met heel veel dank aan Elou voor het plaatje dat ik kreeg voor mijn naamdag! zomaar, belangeloos, voor niets!
Op de vooravond van Sint-Maarten, mijn naamfeest zoals jullie eigenlijk al lang kunnen zien wanneer je mijn blog opent; dit jaar misschien iets anders, al is er over de figuur van de heilige man veel te schrijven, te tonen, te bekijken.
Bedenkingen rond de man liet ik achter in de voorbije jaren rond deze data. Maar deze week vond ik per toeval, als dat al bestaat juist in deze periode, een kaartje van mijn zus, jaren terug.
Zoals menig blogger heeft opgemerkt doe ik mijn naam soms wel wat eer aan als 'gever', ook daar heb ik nog over geblogd in de zin dat we soms"over-geven", zeker als men ons heeft gevonden als milde schenker voor allerhande goede doelen. Maar in feite gaat het me ten diepste om mezelf te geven aan een ander in nood, welke die ook moge zijn. En ja, het kan dan zelfs gebeuren dat dit je niet in dank wordt aanvaard, maar integendeel vanuit onverwachte hoek pijnlijle opmerkingen moet incasseren die je ten diepste treffen, enkel en alleen omdat je goed wilde zijn voor die ander. Was dit ook niet een beetje het lot van Sint-Maarten zelf?! Daar moest ik aan denken toen ik dit kaartje terug in handen kreeg.
"In deze academische wereld her-ontdek ik een woord dat juist op jouw feestdag verkommert en miskend wordt: de ziel met al haar verbeelding en intuïtie en poëzie. Ga dus nu maar met mij de poëzie opzoeken. Het ga je goed en hou je "warm" met of zonder sneeuw. SINT- MAARTEN HIELD OOK EEN HALVE MANTEL VOOR ZICHZELF ... "
Ja, ik geeft het toe, ik heb me vooral met anderen bezig gehouden, zodat ik zelf niet toekwam aan leven. En toch ga ik door: omdat ik beloofd heb er te zijn voor jou, kleine mens.
En dan waren er wafels en pannekoeken op deze avond ... of zijn ook dat vervlogen herinneringen?
Het was in India. Ik was er te gast nabij een grote school met honderden kleine kinderen; allen even kleurrijk gekleed. Ik werd overweldigd door zoveel aandacht. Overal kleine handjes die me wilden aanraken; overal kindjes die me een hand toestaken en soms mijn hand niet meer loslieten. Een hand van een vreemde blanke man. Het zou hier juist het tegenovergestelde teweegbrengen, want men heeft kinderen gewaarschuwd voor vreemde mannen, zeker voor mannen met een andere huidskleur. Maar daar ging ik bijna letterlijk op in die kindermassa. Toen ging de bel; ja ook daar net zoals hier.
Gezien een vriend op dat moment zelf les moest geven dwaalde ik wat rond over de vlakte denk aan een grote weide, maar dan zonder iets tot ik een laagstaand gebouw zag ergens verder weg. Op mijn dooie gemak liep ik erheen. Een paar ramen zonder glas, enkel tralies. Eén lange, smalle gang. Niet direct iets te bespeuren tot ik plots in de verte een paar kindjes zag spelen. Ik liep hun richting op, maar hoe meer ik naderde, hoe meer ik enkele kleine kaarsvlammetjes zag. Ik weet niet meer of ik toen plots en ineens stil stond, maar op het einde van die lange gang lag een vrouw opgebaard die pas overleden was. Een klein kruisje juist boven haar hoofd en die paar kaarsjes en die twee kindjes, spelend rond haar dode lichaam. Verder was er niemand, was er niets. Ik heb voor die onbekende vrouw even gebeden en ben dan op mijn stappen terug gekeerd. De kindjes bleven spelen, huilden niet en raakten de vrouw - hun moeder? niet aan. Hier ging het leven gewoon door.
Nog nooit heb ik van zo dicht bij het leven en de dood bij elkaar gezien. Dood, waar ben je?
Ik zie die vrouw nog steeds liggen op wat misschien niets meer was dan een paar houten bakken, overtrokken met een groen laken; een kruisje en een paar kaarsjes aan het hoofdeind.
Nu Obama de verkiezingen heeft gewonnnen zullen velen zich misschien optrekken aan de figuur van deze man, ook in ons Belgenland. Daar moest ik aan denken toen ik door onze stad wandelde waar je om de haveklap "een kleurling" tegenkomt. Neen, al lang niet meer in grootsteden alleen.
In de ogen van de anderen ziet hij de vreemde die hij is. Hij kan zijn gezicht nooit afleggen. Of hij nu hier in mijn straat voorbijwandelt, wonend enkele huizen van mij hier vandaan, of hij wandelt in blank Antwerpen, hij ziet met elke passant een spiegel voorbijgaan die hem bevestig wie hij is en altijd zal zijn, in de hoofden van anderen, ook van mij - hoe open ik ook moge wezen: een immigrant. Toch werd hij hier geboren. Altijd zie ik in hem de allochtoon.
Wie heeft dit woord ook uitgevonden?! Ik moet er haast bij vloeken.
Het boek stond tussen de aanwinsten. Wat ik op de rug las intrigeerde me zeer en kijk dat boek, dat leest als een trein, ook al is het niet van de dunste, heb ik haast opgewreten. Het bijzondere eraan is dat je geen kennis moet hebben over Shakespeare. Integendeel hier leer je Shakepear kennen als die al dan niet heeft bestaan. Ik wist trouwens niet dat de man wereldwijd beroemd en gekend is. Dit en zoveel meer lees je in deze litteraire thriller.
Beschrijving
Kate Shelton, een 29-jarige deskundige op het gebied van het werk en leven van Shakespeare, heeft de universiteit van Harvard vaarwel gezegd om zich te storten op een carrière als toneelregisseuse. Zij heeft de grote eer om als Amerikaanse een productie van Hamlet te mogen regisseren in het Globe Theatre in Londen. Vlak voor de laatste repetities verschijnt plotseling Kates vroegere mentor uit Harvard, Roz. Roz geeft Kate een klein, gouden doosje met een vreemde boodschap: 'Maak dit niet open. Indien je het toch opent, moet je volgen waarheen het je leidt.' Diezelfde avond verwoest een brand de bijgebouwen van het Globe Theatre. De zaak wordt nog ernstiger wanneer in de theaterzaal het lichaam van Roz wordt gevonden. Ze is vermoord op een wijze die overeenkomsten vertoont met de moord op Hamlets vader. Die avond opent Kate het gouden doosje dat Roz haar heeft gegeven. Daarmee slaat zij een weg in die haar zal leiden naar een van de zeldzaamste documenten uit de wereldliteratuur: een reeds lang vermist toneelstuk van William Shakespeare
Jennifer Lee Carrell (1962) studeerde aan de universiteiten van Oxford en Stanford, en behaalde haar PhD in Engelse en Amerikaanse literatuur aan de universiteit van Harvard. Zij gaf gedurende vier jaar college aan Harvard, onder andere over Shakespeare en Don Quichot. Carrell heeft toneelstukken van Shakespeare geregisseerd door de Hyperion Theatre Company in Harvard en was dramaturg bij enkele producties van de Arizona Theatre Company in Tucson en Phoenix. Het Shakespeare-geheim is haar debuut.
Er is veel verdriet tegenwoordig. Ik wijt het aan het werk, waaruit geen vreugde spreekt. Het woord "arbeidsvreugde" bestaat, maar IS er nog wel die echt gemeende doorleefde vreugde op de werkvloer? Nog nooit hoorde ik praten over "arbeidsverdriet". Dat is wat er desondanks in miljoenen kantoren gaande is - en ik kan dit weten - een zacht, sluimerend arbeidsverdriet, vanwege de computer, die de bediende van elk vergezicht berooft (hem al dan niet afzondert in een piepklein lokaal met ramen als in een dokterslokaal, en die niet mogen geopend worden), vanwege de buitenlucht die de kantoorslaven moeten missen, vanwege de routine, die zo duidelijk maakt dat tijd wordt verspild aan onzinnige zaken.
De computer berooft de bediende niet alleen van het zicht op een mooie sterke boom en een zonnestraal op zijn bureau, maar nog veel meer van elk persoonlijk contact, zelfs telefonisch, want "dat moet je maar mailen of me in één of ander bestand doorsturen". Er wordt dus meteen verwacht dat je ook uit de voeten kan met al die nieuwigheden als lagere bediende die daar niet eens een cursus heeft gevolgd, laat staan mogen volgen. Of noem je drie lesuren ook al een cursus met alles erop en eraan?!
Neen, alles wat overblijft is het suizen van de computer, het krijsen van het faxtoestel of het gezoem van het kopieerrapparaat ergens vlak achter jouw rug. En met dit alles word je dan opgezadeld, naast de kleine en grote problemen die op je werktafel liggen en die je gisteren al klaar moest hebben omdat de baas nu even wél tijd heeft. Want de computer zorgt voor nog meer uitprints, nog meer onzinnig werk, nog minder ademruimte tusen al die archieven en grijze kasten. En zo tuimelt wat ooit arbeidsvreugde was in een lang onuitgesrproken arbeidsverdriet dat bij diezelfde miljoenen zorgt voor depressie, ziekte tot zelfdoding.
Te somber? Neen, het is de realiteit, maar er wordt inderdaad niet over gesproken. Dan toch maar weglachen eens de dag er op zit als dat nog kan tenminste. Zie maar al die bedrukte gezichten achter het stuur, richting huis waar je dan jouw huisgenoten met datzelfde verdriet kan overladen.
Vandaag lijkt wel een dag van wereldwijde vreugde. Eindelijk eens goed nieuws dat haast iedereen over gans de wereld tot ontroerens toe diep aanspreekt, wat de toekomst ook brengt. Laten we vandaag SAMEN allen even gelukkig zijn!
De overwinningspeech van Obama; de link aanklikken
Al die keren dat ik in India mocht vertoeven tussen de inlandse bevolking viel alles van me af; drukte en stress. Ik ben er nooit ziek geweest in tegenstelling wat velen je willen doen zeggen. Nooit hoofdpijn noch zweetvoeten,geen medicijnen ... In al die tijd leefde ik echt, zonder uurwerk, omgeven door een diepe affectie en genegenheid en vooral in alle eenvoud. Die had zo een grote invloed op me dat ik ééns terug thuis, en zeker terug achter mijn 'burootje", men me soms aansprak hoe stralend ik er uitzag, al besefte ik dat niet. Neen ik had geen zonnebankbruin maar het leek wel of mijn hele wezen, zowel van binen en van buiten zijn nieuwe gloed gekregen had ... en dat heeft heel lang geduurd. Ja, ik was als nieuw mens terug gekomen, "reborn". Ja, ik leefde van dag tot dag, van moment tot moment, van deze en gene die me zoveel te bieden had, van al het schone en het mooie, maar werd niet geleefd zoals hier. ... En dan kom je thuis, je slaat de deur achter je dicht. En na wat spullen te hebben uitgepakt word je plotseling ondergedompeld in de zwaarmoedigheid die hier in elke huiskamer binnendringt.
Het is deze ervaring waarvan ook wijlen Zuster Emmanuelle getuigt toen ze gedwongen terug naar Frankrijk moest komen. Een ervaring die ik zelf zo vaak heb verteld omdat ik ze ook had beleefd. Daarom ook vertel ik ze door, keer op keer, njiet enkel en alleen voor het verhaal en de anekdotes, maar om mensen te laten zien hoe arm we hier zijn geworden en daardoor misschien ons echte geloof zijn kwijt geraakt, in God en in de mensen.
"Terwijl ginds de vreugde zingt, hoewel men er leeft zonder water, zonder electriciteit, zonder hobby's. De band van LIEFDE EN VRIENDSCHAP vormt de basis van het dagelijkse leven".
Laat de drilboren dan maar verder hun werk doen hier voor de deur op dit eigenste moment nu alles wordt openbebroken om 'u beter te dienen en u van nog betere stroom te voorzien'.
Een mens weet wat hij zaait, maar niet altijd waar het terecht komt. De meeste reacties blijven binnenkamers, af en toe komt er een duiding maar dan blijft het er bij. Echter niet bij deze toen ik recent blogde over '"Teddybeer". Misschien even kort terugzoeken in het archief om dan volgende reactie als aanvulling/antwoord te lezenvan een medeblogger waarvoor dank!
Hoi Maarten,
Ik heb net je blogberichten zitten lezen, en kwam deze tegen waar je Teddybeer boven hebt gezet.
Er was een tekst die me tebinnen schoot waar we een tijdje geleden met onze gemeente over nagedacht hebben.
dat is deze tekst: Rom 11,22 Let dan op de goedertierenheid Gods en zijn gestrengheid: over de gevallenen gestrengheid, maar over u goedertierenheid Gods, indien gij bij de goedertierenheid blijft; anders zult ook gij weggekapt worden.
en ook uit Rom 8:28 28 Wij weten nu, dat [God] alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepenen zijn.
Hierin kun je lezen dat het wel belangrijk is wat je eigen houding tov God is, wil je Zijn liefde en goedentierenheid smaken. God is geen zegenmachine.
Fijn om zo met jou over deze dingen na te denken!!
Een vreind is anders dan jij. En dat is net goed. Zo verrijk je elkaar. Een vriend is niet perfect. Net als jij. Dat is niet goed. Maar daar is niets aan te doen.
Leer je vrienden nemen zoals ze zijn. Met goede en slechte kanten. Met trekken die je leuk vindt en trekken die je niet leuk vindt.
Wat jij fouten en gebreken vindt zijn voor een ander misschien kwaliteiten. Leer de fouten van je vriend kennen. Maar leer ze ook relativeren. Aanvaard wat jij fouten vindt in je vriend. Ik weet het is ook voor mij soms moeilijk en lastig. Maar leren leven met de mindere kanten zorgt er voor dat we vrienden blijven.
De overledenen worden tweemaal begraven; éénmaal in de aarde. En dan nog één keer, wat belangrijker is, in het geheugen.
Of je nu wel of niet in een leven na de dood gelooft, het enige wat er werkelijk toe doet is wat je nalaat voor anderen, of dat nu grote kunstwerken zijn, prachtige muziek waar mensen eeuwen na je dood nog naar luisteren, of zoiets eenvoudigs als herinnerd worden als een goed mens, iemand die meer heeft gegeven dan genomen.
"Indien de mens zo mooi is, hoeveel mooier moet onze God dan zijn."
deze uitspraak blijft me bij toen we jaren terug op een terras uitzagen op zowel jonge als minder jonge mensen, meisjes en jongens, mannen en vrouwen, allen met hun eigen schoonheid.
Van harte vergeven wat doet dat soms pijn Maar het moet wel wil ik echt gelukkig zijn Want wrok vreet je van binnen op En het zet ook de liefde naar een ander stop
Soms zijn mensen zo ondoordacht En trappen ze je regelrecht op je hart Dan ben je geneigd een dikke muur te bouwen Om zo alle pijn en verdriet buiten te houden.
Maar de clou is dan: kan ik ook vergeven wat mij is aangedaan Dat is wel eens moeilijk maar Iemand heeft het voorgedaan Hij stierf voor mijn zonden aan het kruis Stond weer op en is nu bij de Vader thuis
Door het bloed ben ik vergeven En heb ik gekregen eeuwig leven Zo wil Hij dat ik ook zal vergeven En dat ik met anderen in liefde blijf leven
En als het zo zwaar weegt op mijn hart Dan neem ik tijd met Hem apart Om de pijn en het verdriet te brengen daar Zodat mijn hart voor het vergeven is klaar
Want in Hem vinden we rust en vrede En kunnen we een ieder met open vizier toetreden Want we worden allen door Hem bemind En gezien als een Koninklijk kind.
Zo leg ik neer het gevoel van minderwaardigheid En van het gevoel van afgewezen zijn Want Hij houdt van mij IK MAG ER ZIJN! Nu morgen en voor altijd.
Parelmoervlinder
Ja, al die heiligen waren en zijn mensen van vlees en bloed met veel goede wil en toch zo broos in hun daden. Maar ze wisten van binnen dat er Iemand was die hen voerde naar een hogere bestemming, hen en ons uitnodigt naar een beter leven dat helend is voor onszelf en voor anderen. Het zijn deze doodgewone mensen die voortrekkers, voorbeelden zijn (geworden), die we HEILIG willen en durven noemen, mensen die zich totaal gegeven hebben in de zorg om anderen en dit nog doen bij zieken, armen, uitgestotenen. Het was een innerlijk vuur dat hen heeft aangestoken en dat ze maar al te graag doorgeven aan ons.
ZALIGE HOOGDAG VAN ALLERHEILIGEN AAN ALLE MEDEBLOGGERS EN FAMILIE!
Je ziet er goed uit! We zullen van deze dag een even fine dag maken als gisteren zeker? Natuurlijk Maarten, zo eenvoudig kan het zijn. Dag wereld, dag mensen, dag vrienden allemaal. Neen, het is geen bevlieging, maar misschien moet ik toch wat meer aan "socialising" gaan doen! Maar dat doe je dan toch al via je blogmaatjes. Ja, dat is waar, maar zoals dat radiomens me gisterenmorgen zegde: dat doe je maar tussen echte mensen, tussen mensen van vlees en bloed. Ik was aan de afwas bezig toen ik haar hoorde en meteen een ruk naar rechts, zie ik daar de lidkaarten voor de "Vrienden van Lourdes" liggen voor komend werkjaar. O ja, inderdaad, waarom niet en bij een misschien laatste zonnige namiddag. Weet je nog, Maarten hoe je verleden jaar overal zo bijzonder welkom waart toe je van deur tot deur ging? Inderdaad, Maarten weet het nog goed want ook toen heeft hij er zelfs iets over geblogd. Alé, kom de boer op! Nog even kijken of er wisselgeld voldoende is; of alle kaarten in juist volgorde zitten kwestie geen deur over te slaan, en hups nog even de zegen vragen aan Maria bij haar beeld over de goede afloop en weg zijn wij. En inderdaad ook deze keer meteen "Kom toch binnen". Ja, doet deugd zo even binnen te komen want toch wat koude zon .. Neen, kom toch verder. Ja, het bedrag is zoals verleden jaar evenveel zeker, Meneer? Aub. En we waren al vergeten dat we om lidgeld kwamen. Koffie? (zou ik wel gewild hebben, maar "moest" nog zoveel huizen aandoen). Maar ik kom een andere dag terug om te prraten. Maarten, dat moet je nu ook gaan doen hé, want blijkbaar wachten velen om de eenzame winteruren door te komen. "Aha, wie we daar hebben, 't is voor de kaart zeker, zal vlug mijn geld gaan zoeken, mooie afbeelding dit jaar, Bernadette zeker? Ik heb wel nog nooit prijs gehad, maar het komt het ziekenwerk en Lourdes ten goede. Voor Maria natuurlijk!" Ieder huis een ander verhaal, ieder huis zijn kruis. Toch eigenaardig dat een onbekende waar je maar één maal per jaar aanbelt meteen vertelt over lijden en ziekte, maar ook over deugddoende ervaringen te Lourdes, recent of al lang geleden. Ligt in die kaart dan zo veel meer verscholen. IK denk het wel want geloven komt hier zomaar ter sprake.
Toen ik terug mijn deur naderde dacht ik "HIER GEBEURT GOD". In wat er deze namiddag is gebeurd, in wat via een beeltenis van Bernadette verwijzend naar Maria en haar Zoon. Dat is de naam van onze God. Hij die afdaalde om mee te wandelen en te luisteren naar de verhalen van mensen, ZIJN mensen ONDER ONS. Ja, Maarten, gebruik nu ook morgen maar ZIJN handen en voeten. Wees ook morgen gelukkig om de kleuren, de bladeren die vallen, de koude en nadien het zweet bij het fietsen over en weer naar thuis. Maarten, je ziet er goed uit! Houden zo. O ja, dat alles is het gevolg van 'socialisen'.
Zegen deze spijzen, dank voor de vrienden, de familie, de mensen gisteren en vandaag me zomaar gegeven voor even. Dank om mijn ogen voor diemooie kleuren die ik elke avond zie passeren wanneer ik zoveel moois zie op blog of foto's; voor mijn oren, voor mijn handen, voor mijn voeten die de trappers naart mijn geliefden brengen. Dank om veilig thuis te komen en nu hier bij jullie te mogen verwijlen ... Want God Gebeurt HIER op dit momen in dit uur!
Indien u zich zorgen maakt over kleur, lengte, gelaat, en misschien nog een miljoen andere dingen die je verkeerd vindt aan en in jezelf; en je denkt daarbij dat ik nooit jouw vriend zal zijn of worden hierbij dan twee adviezen voor jullie allemaal. Ten eerste: die zelfde waarheid betreft ook mezelf; en ten tweede: we zijn niet perfect omdat God ons perfect heeft gemaakt, maar we zijn precies zo onperfect omdat we altijd streven één te worden met die ander en indien niet levenslang, dan zullen we hoe dan ook graag even samen perfect gelukkig willen zijn in ons ganse leven.
Recent kreeg ik een brief in de bus waarin me werd gevraagd een paar persoonlijke gegevens aan te vullen en die zo vlug mogelijk terug te sturen. Ik mocht het document niet kopiëren noch faxen ook al was dat origineel al een zoveelste kopie. Maar goed, als het om geld gaat doe je wat men je opdraagt. Dus onmiddellijk ingevuld en persoonlijk overhandigd; het zou maar eens moeten verloren gaan.
Toen ik een maand later nog geen geld zag op mijn rekening belde ik de instantie even op met de vraag naar het waarom. Het laconieke antwoord luidde: Mijnheer, sorry die brief was een vergissing, want gezien je met ziekte waart kun je ook niet genieten van die premie. Je zou van minder stilvallen, zeker als je al lang uitkijkt naar een bijkomend inkomen, hoe klein ook. Dus omdat ik ziek was kreeg ik geen uitkering waar werkenden, al hadden ze maar één dag gewerkt, wél de volledige premie kregen uitgekeerd.
Ja, een zieke geraakt zo stilaan op de pechstrook van het leven. Daarover heb ik u in het verleden nog geschreven.
Maar vandaag vielen mijn ogen op een artikel in zware letters over de ganse breedte: KENT U DEZE TEGEMOETKOMINGEN? Meteen ging ik ervoor zitten, maar regel na regel verminderde mijn enthousiasme en hoop meer uit de tegemoetkomingen te halen. Telkens wanneer ik een rubriek zag die voor mij van toepassing zou kunnen zijn, las ik MAAR en nog eens MAAR. Ik begon stilletjes te denken hoe gelukkig ik ben op niets te hoeven rekenen. En wat zegden ze van de energie- en telefoonkosten? Eigenlijk wist ik het al van vroeger. Mijnheer verdient juist iets teveel ook al betaal ik zoals elke andere burger de volledige som voor elektriciteit, gas en telefoon.
Komt daar nog eens bovenop dat ziekteuitkeringen niet geïndexeerd worden waar dit wel met de regelmaat van de klok gebeurt bij werkenden. Dat er ook nog steeds geen verlofgeld is voor deze mensen, laat staan een dertiende maand. Koopkracht?
Oké, er zijn mensen die het met nog veel minder moeten doen, maar blijkbaar heeft men me daar wél gevonden want de laatste tijd loopt mijn brievenbus over van bedelbrieven. Wat me daarin ergert is het woord SLECHTS. Slechts voor 35 euro kun je een kind redden Moet elke burger dan het wereldprobleem oplossen door een minuscule bijdrage waar één bank ineens duizenden kinderen kan redden? Neen, wat ik wou zeggen is het feilt dat ik dat wél wil doen, fiscaal aftrekbaar. Toch mooi! Maar als zieke kan je niets meer inbrengen, want er kan niets worden afgetrokken omdat er geen voldoende inkomen meer is! Helemaal niet stimulerend om de vele goede doelen te steunen, hoe graag ook.
Zalig zij die minstens 66% arbeidsongeschikt zijn!
Korte tijd terug plaatste ik een bericht hoe menen uit India soms een blog vullen met niets anders dan een opeenvolging van "Het Weesgegroet" al dan niet in andere kleuren en/of lettertypes. Anderen plaatsen een gebedsintentie waarvoor gevraagd wordt te bidden. Hoe langer ik hier over nadacht hoe eenvoudig het me ook lijkt en je hoeft er niet eens een groot intellectueel voor te zijn. Zelfs je eigenste zorgen kan je toevertrouwen aan de wereld die ze dan voor jou naar God brengt in een wereldwijd gebed. Hoe gaat zo een "gebedsketting" dan wel in zijn werk, vraagt u zich af. . Wel heel eenvoudig zoals volgende. Je stuurt een mail aan mensen die je kent met de intentie(s) voor wie je wil dat er gebeden wordt. ... en we zijn vertrokken, elk op zijn tempo, elk op zijn plaats en toch in gemeenschap. Je kan ook anderen aanspreken die niet over een pc beschikken.
Zo kreeg ik de opdracht door uit India, maar kan ook van waar of naar war toe ook komen.
"Ik verzoek je deel te nemen aan het kettinggebed vanaf volgende zaterdag. We starten tussen 09.00u of 10.00u om samen te eindigen rond 19.00u of 20.00u.Zo laat me zo vroeg mogelijk weten welke tijdsspanne je het beste uitkomt. Dan stuur ik je tegen morgen de gebedsintenties."
Hoe gaan we te werk? Wel heel eenvoudig. Bid voor de intentie die ik u doorstuurde of gevraagd heb op uw gekozen tijdstip en volgens uw mogelijkheden op dat moment. Iedereen bidt één uur. Ik bid bijvoorbeeld tussen 11.00 u en 12.00 u. Dan bid jij van 12.00 u tot 13.00 u. En zo volgt uw vriend of vriendin en zo verder. Dus iedereen zal even bidden, hetzij thuis, in zijn binnenkamer of waar dan ook. Het enige wat je moet doen is afspreken wanneer je vrij bent en wie wanneer bidt. Zo eenvoudig is het.
Ik weet dat in deze maatschappij één uur heel veel lijkt en toch kan het ook helend werken. Hoevele mensen, ook jongeren trekken zich terug om niets anders te doen dan te bidden voor alle noden van deze wereld en dit sinds mensenheugenis. Vooral ook oudere senioren trekken zich op aan het dagelijks gebed zoals ik mijn grootmoedre zaliger herinner.
Ik wil hier niet langer over uitwijden maar ik vind deze vorm van samen bidden, biddeen voor de ander zeer opmerkzaam, zeker nu de bisschoppen van België het Woord van God in de aandacht willen plaatsen. Het zou mooi zijn mocht ook dit kunnen in Vlaanderen, Nederland en ver daarbuiten zoals ze het in India al langer doen. Een suggestie voor gebedsgroepen die moeilijk samen kunnen komen en zch zo verbonden weten?!
Maarten
p.s. Het toeval wil dat deze week in "Kerk en Leven" een bijdrage verscheen met als titel: ROZENKRANS ALS SCHOCKTHERIE waarbij verwezen wordt naar een uitgave "Niet aanraken en zwijgen. De Geheiemen van de rozenkrans, Halewijn, Antwerpen,2008.
Ja, we hebben God een beetje tot onze teddybeer gemaakt. Hij is liefde en zachtheid en barmhartigheid. Hij is vol vertrouwen en vergevingsgezind en hij zal er wel atlijd voor zorgen dat alles goed komt, zo goed dat wij er ons gerust mogen vanaf maken met een schietgebedje als we de ogen bijna hebben gelsloten. En toch heeft diezelfde God heel harde woorden gebrukt; denken we maar aan de vele verhalen rond de wijngaard waar hij optreedt en verwacht dat er goede vruchten uit zijn wijngaard worden voortgebracht.
God mag dan Liefde zijn, maar Zijn eerste gebod dat eigenlijk gelijkwaardig is aan het andere is: Bovenal bemin één GOD en uw naaste als uzelf!.
De weg kennen we, ondertussen al 2000 jaar, de weg die via Jezus en Maria naar Hem leidt! Heel mooi weergegeven in bijgaand plaatje, zeker en misschien ook in deze missiemaand!
Het is zoals met de mens als met het konijn, geachte seniorman! Ouder wordende konijnmannen kunnen niet geloven dat ze de vijfig of de zestig al voorbij zijn, want een konijn voelt zich altijd jonger dan het is! Geniet van je jeugdig gevoel, opa, maar stel je niet aan tegenover jongelui met een te smalle jeans of te korte t-shirt: zij zien je zoals je bent, een grijs konijn met stilaan afhangende oren en hangend buikje. Zo ook is menig konijn onder u in staat ondanks de crisis tot een extravagante aankoop zoals een moto en bezuinigt het daarbij op kleine dingen. Ja, een seniorenkonijn is een fier konijn al hoopt het dat er nadien nog "iets" is dat hem in leven laat.
Gezien de christenvervolging nog niet aan zijn einde is, integendeel nog grotere dimensies aanneemt waarbij weer eens priesters en Indische missionarissen werden gemarteld en gedood, geef ik u volgende nieuws mee, recht uit eerste hand van één van de oversten van de missiecongregatie IMS. met excuses voor het Engels, maar zelfs op dit uur moet even alles plaats maken voor deze dramatische toestanden. De foto verwijst naar Maria die waakt over het immense land waar christenen een minderheid vormen.
Dear Martin,
Yesterday afternoon( 19th October) four of our novices who went for Sunday outing was attacked by RSS and VHP elements. They sustained minor injuries. They were accused of converting people by their visits to the families. We filed a case against those who attacked our brothers and they filed a counter case accusing Brothers of entering their estate (trespass) without permission. . Some compromise is reached in the presence of SP and District Collector. The Police officers and DC were understanding and supportive. Our brothers are traumatized and our community is very much affected by the incident. Frs. Sajeev, Snehanand and Diwakar were with the brothers in the Police station till late at night. They were reached home around 1.00 am. With Police escort. Bishop of Mysore was informed and he was contacting the officials to do the needful. Some Doctors from Gonikopa and other influential people have come forward supporting us and planning for a peace meeting soon. After the attack on Christian Churches in Mangalore two police men are posted in our Ashram round the clock. Please keep our community at Coorg in your prayers.
Op de boekenberg vond ik deze bijzondere spannende en op historiche basis geschreven thriller. Weeral eens meer dan een aanrader!
Een spectaculaire thriller van de auteur van Equinox.
In de crypte van de de'Medici in Florence onderzoekt Edie Granger samen met haar oom Carlin Mackenzie de gemummificeerde lichamen van de machtigste Italiaanse familie van de renaissance. De vondst van een onbekend zwart object in het lichaam van Cosimo de'Medici heeft grote gevolgen.
Voor Mackenzie is het de meest belangwekkende en bedreigende ontdekking uit zijn carrière. Zijn leven is hij niet meer zeker... Voor Edie is de vondst het begin van een bezeten en levensgevaarlijke zoektocht.
Met spectaculaire wendingen zoals lezers kennen van de succesvolle bestseller Equinox, verweeft Het Medici geheim het heden met het verleden.
Over de auteur: De Australiër Michael White is voormalig popartiest en auteur van meer dan vijfentwintig non-fictieboeken. Zijn succesvolle thrillerdebuut Equinox verscheen in meer dan twintig landen en werd ook in Nederland een bestseller
Daar ma en pa slechts veertien dagen na elkaar verjaren en beiden er van af zien dit zo kort op elkaar nog afzonderlijk te vieren, mede de altijd maar groter wordende kring van familie lees: neefjes en nichtjes en hun lief of vriend - besloten ze er één feest van te maken en dat ook niet langer thuis, toch niet voor het warm eten.
En zo verzamelde iedereen tegen de middag op de parking van het restaurant. Niemand had blijkbaar onmiddellijk zin om binnen te gaan door het mooie zonnige herfstweer. Ja, we zijn inderdaad al weer een week verder en terwijl iedereen de handen drukt, pa en ma de wensen en de kussen in ontvangst nemen en de al dan niet bijhorende bloemen en geschenken, merk ik opeens hoe een wagen halt houdt voor de ingang van de zaal juist daar waar we aan het verzamelen waren. Een dame stapt uit en de chauffeur rijdt verder de parking op.
Een mens gaat dan meteen denken dat die dame misschien niet zo ver te voet kan gaan, maar op dat eigenste ogenblik kruisen mijn blikken de hare, mijn ogen haar ogen en nog voor ik het wel en goed besef roep ik uit: Martine! waarop we op zelfde moment elkaar in de armen vallen. Bij mijn broer die even verder staat gebeurt net hetzelfde.
Op zich niets bijzonders zal je denken mocht het niet zijn dat die dame eigenlijk een dicht familielid is van ons en die ik haar al ken vanaf mijn kindertijd. Nog altijd niets speciaals? Inderdaad niet tot ik je vertel dat Martine van bij de geboorte doofstom is zoals men dat gemeenzaam noemt. Ik werd ooit zwaar aangepakt toen ik dat woord gebruikte op een school met als wederwoord: Doof en stom zijn oorzaak en gevolg.
Toen vroeg Martine naar mijn pa die even de geschenken wegbracht en ook hij herkende haar meteen, want het was voor ons allen zeker meer dan 15 jaar terug dat we haar nog hadden gezien. Kortom, we geraakten de feestzaal niet binnen. Toen verscheen die chauffeur en tot ons aller blijdschap vernamen we dat dit haar vriend was! Hoe gelukkig waren we allen dit te horen en te zien, want niemand had ooit gedacht dat Martine in een relatie zou kunnen stappen het haar handicap.
Ja, de toon was gezet al verliet ze ons gezelschap. Maar op een gegeven moment hebben we haar teug naar onze tafel gebracht. (Eigenlijk was ze er per toeval om gewoon iets te gaan eten met haar vriend).
Het is moeilijk om te beschrijven hoe het gesprek vorderde, van de gebruikelijke hoe gaat het tot er echt gelachen werd. Ik was verbaasd hoe verstaanbaar zij zich kon maken. Ze had zoveel te vertellen dat ze op de duur communiceerde met briefjes. Alle aandacht was op haar gericht en omgekeerd. We voelden ons zo één, en wat nog meer is, die vriend van haar die eveneens zelfde handicap heeft, voelde zich alsof hij ons al altijd had gekend.
Eigenlijk was het al lang tijd om naar huis te rijden en daar de koffie en taart te gebruiken maar niemand stoorde zich er aan, integendeel!
We stonden al recht toen Martine voorstelde elkaar verder te vinden via de computer. Wij zouden er niet eens hebben aan gedacht. Vlug mailadressen uitgewisseld en dan maar afscheid genomen als een zus, een goede vriendin, een goede maat met een kus en een dikke knuffel en dit na zoveel jaren van stilte hier ook letterlijk!
Wij hebben er allen van genoten en tot op heden. Dat was het mooiste moment van dat feest, voor ons, maar wellicht ook voor haar.
Wat ik ervan onthoud is hoe alles van je afvalt wanneer mensen als deze in jouw nabijheid zijn. Zij was het door gewoon er te zijn die ons deed beseffen wat geluk is.
Het was zij die ons aan het lachen bracht en die ons nog meer samen bracht, hoe mooi en deugddoend de dag ook was geweest, dan we het hadden verwacht. Ja, werkelijk een mooi verjaardagsfeest! op foto tijdens verdediging doctoraat van zus Lieve merk je mijn ouders . Nu ik die foto geplaatst heb denk ik er aan dat voor mijn ouders wellicht dit één van de mooiste momenten waren in hun leven: hun dochter die de doctoraatstitel behaalde.
Een Amerikaanse rechter heeft een rechtszaak tegen God verworpen. De rechter oordeelde dat God niet kon gedagvaard worden omdat beklaagde geen adres heeft. Dat meldt de BBC.
De senator van de staat Nebraska, Ernie Chambers, was het proces gestart en gaat nu misschien in beroep tegen de beslissing. Hij wilde via de rechtszaak de "dood, vernieling en terreur" stoppen die God veroorzaakt.
Rechter Marlon Polk zei in zijn vonnis dat de eiser de beklaagde moest kunnen bereiken opdat het proces zou kunnen doorgaan. "Aangezien de rechtbank vindt dat de genoemde beklaagde nooit kan gedagvaard worden, wordt deze zaak verworpen", schreef de rechter in zijn vonnis.
Eigenlijk wist ik niet welke titel ik aan volgende moest geven. De tekst ligt al een tijdje naast me ... Eigenlijk een mooi, kort en krachtig gebed. Vooral voor wie zich vandaag weet aangesproken. Maar is het nog wel van onze tijd? Is het niet eerder iets voor mijn binnenkamer? Blog je wel nog zo iets?
Maar deze "zinnen" kun je herhalen tot ze gebed worden. Te lang bij stil staan en analyseren zou doen denken aan een kinderlijk gebed, zoals bij een eerste communie.
En toch, dit gebed en gelijkaardige gebeden heb ik gevonden op heel wat Indische sites en blogs, waar men soms niets anders achterlaat dan dit! En daarom niet van priesters, maar van ingenieurs etc. Dus wel degelijk van onze tijd, maar niet langer van hier.
Lees gewoon eens rustig mee en ik ben ervan overtuigd dat we tot de kern komen van wat bidden is; een uitgesproken liefdesrelatie.
GOD IK HEB JE LIEF IK HEB JE NODIG KOM NU IN MLIJN HART.
(¯`v´¯: `*.¸.* Er verschijnen wat woorden (¯`v´¯: `*.¸.* Aan mij gericht (¯`v´¯: `*.¸.* Zomaar wat zinnen (¯`v´¯: `*.¸.* Van iemand zonder gezicht (¯`v´¯: `*.¸.* Ik kan het niet begrijpen (¯`v´¯: `*.¸.* Een mens, een vreemde voor mij (¯`v´¯: `*.¸.* Zo ver weg, zo dichtbij (¯`v´¯: `*.¸.* Het is zo wonderlijk, vreemd, apart (¯`v´¯: `*.¸.* Gedachten delen zonder (¯`v´¯: `*.¸.* in ogen te kunnen kijken (¯`v´¯: `*.¸.* Zonder bij verdriet een hand te kunnen reiken (¯`v´¯: `*.¸.* Of samen te lachen zonder elkaar te horen (¯`v´¯: `*.¸.* Ik raak aan het idee gewend (¯`v´¯: `*.¸.* Want zonder mijn pc had ik jou nooit gekend!
Heer, als mijn geest zwakker wordt en ophoudt te begrijpen, als scherpe geesten niet verder zien dan de nacht en onwetend zijn wat zij moeten doen, zend mij de heldere zekerheid van Uw bestaan en Uw zorg zodat niet alle poorten van de goedheid gesloten zijn.
jij bent onvergetelijk geworden in mijn leven jij zult altijd in mijn gedachten zijn ik zal nog van je dromen en je stem nog horen ik kan niet begrijpen dat jij weg bent, voorgoed
jij bent onvergetelijk geworden in mijn leven jij zult altijd met mij meegaan op de levensweg ik zal heimwee naar je hebben ik had je langer willen vasthouden ik had nog zoveel willen vragen
jij blijft als een litteken in mij bestaan jij blijft een teken van lievde in mijn leven aan jou zal ik me optrekken jou gedenkend zal ik groeien en krachtiger worden ik zal vol levensmoed verder gaan jij onzichtbaar bij mij
- inne serrus -
Opgedragen aan Elou die in bijzonder korte tijd twee geliefden moest afgeven en toch hoopvol gestemd bleef toen ze bericht kreeg van een nieuw leven.
Wil toch even nadenken, of moet ik zeggen: LEES A.U.B. eerst toch eens het artikel of blogje dat werd geplaatst, alvorens het gastenboek te tekenen, zeker wanneer het gaat over schrijnende tot pijnlijke toestanden in het algemeen of persoonlijke. Dan moeten we niet langer zien, zoals recent nog, hoe mensen bijvoorbeeld schrijven "het was hier aangenaam vertoeven" en nog meer van die "rotzooi" dat aansluit bij een intriest bericht. Dan maar liever geen berichten in het gastenboek dan deze wantoestanden zal ik ze maar gemakkelijkhheidshalve noemen.
Het kan daarentegen bemoedigend zijn dat via het gastenboek wél wordt mee-gedacht, mee-gedeeld, mee-geleefd bij wat achter gelaten werd op een blog.
Het is levensnoodzakelijk dat onze vrienden onze kwaliteiten aanduiden en bevestigen. Het is zeer pijnlijk te moeten ervaren: ik ben niet belangrijk, ik werd vandaag niet gemist en door niemand, ik beteken niet veel voor anderen, over mijn heengaan zal niemand wenen. Een mens moet zich aanvaard weten om het leven aan te kunnen ... ja, mijn stokpaardje.
Van de enen zegt men: ze zijn onmogelijk in de omgang, hooghartig en ontoegankelijk. De oorzaak van deze onhebbelijke houding is dikswijls "een zich pantseren" tegen eigen kwetsbaarheid. Ze stellen zich zogezegd boven de anderen om hun onmacht en minderwaaridgheidsgevoel weg te werken. Zo heb ik ook van blogmaten de pijnlijke vraag gehoord: hoe komt het toch dat niemand van me moet weten, ik die zoveel om anderen geef?!
Er zijn even veel verklaringen als er even veel verschillende mesen zijn, maar één ding hebben we wél allen gemeen: we willen bevestigd worden in wie we zijn en wat we doen.
Misschien moeten we vandaag maar eens een compliment sturen aan iemand die het verdient en er niet genoeg krijgt!
Vlamingen niet altijd vriendelijk zijn, maar stroef in de omgang. Eenmaal ze echter elkaar beter kennen, gaan ze dikswijls te gemakkelijk over naar een te vertrouwelijke sfeer, waarover ze achteraf spijt hebben.: ze hebben teveel uitgesproken. Het komt er dus op aan de juiste accenten te leggen in onze openheid tegenover elkaar.
Het is een stuk genade mensen te ontmoeten die we helemaal kunnen vertrouwen, met wie we vriendschappelijk kunnen omgaan. Het leven lijkt dan vaak een wonderlijke mengeling van lafheid en trouw. Laten we ons daardoor echter niet ontmoedigen, zijpaden kiezen of afhaken, OOK in blogland waar het door toename van de leden, en dit enkel en alleen in de categorie waar ik deel van uitmaak - heb het even nagegaan voor julie: mei2006: 261 blogs - gisteren: ver boven de 500 - mensen zich in alle bochten wringen om de eerste te zijn. Ja, waar vertrouwen groeide doorheen het bloggen merk ook ik hier dat vriendschappen kapot gemaakt worden, mensen blogland verlaten of er toch heel wat minder energie in steken ... misschien omdat we inderdaad teveel van onszelf prijs geven/gaven na enkele jaren?
Wie is de "oorzaak" ook weer van blogland? Een Vlaming of een Nederlander? Die vraag zouden we niet mogen stellen, want we willen tocht allemaal hetzelfde: SAMEN voor een betere wereld!
Een andere bedenking die ik me bij deze maak. Waar zijn jullie, mannen, op blogland te vinden?
Die septemberdag konden de Gentenaren voluit genieten van het smeuïge verhaal over weer een geslaagde diefstal bij één van hun superrijken. De dief, blijkbaar een zeer stoutmoedige jongeman, kon op de sympathie rekenen van menig krantenlezer.
Dit veranderde drastisch toen er plots ook doden vielen. Een medewerker van theater 't Gordijn was onschadelijk gemaakt. Voor hoofdinspecteur Jan Hoffer en zijn team waren er voldoende redenen om dit muziektheater voor één keer ongewild in het zoeklicht te plaatsen.
Maar de medewerkers van 't Gordijn speelden hun rol zeer goed en het was alleen dank zij de infiltratie van rechercheur Tina Van Tacq dat er schot in de zaak kwam. Letterlijk! Een tweede slachtoffer viel
Een spannende Gentse politieroman!
Te koop in alle Standaard boekhandels en FNAC te Gent.
Ja, veertien dagen terug plaatste ik mijn moeder in de bloemetjes bij haar verjaardag. Vandaag neem ik heel graag tijd voor mijn
Lieve Vader,
voor de allerliefste vader die iemand zich wensen kan. Vandaag wil ik je graag vertellen: Je bent een heel bijzonder man. Altijd een grote steun in mijn leven. Ik ben zo blij dat je er bent; dat ik altijd bij je aan mag kloppen. Dat gevoel is ongekend.
Daarom stuur ik je op je 82 -ste Verjaardag complimenten in overvloed om je te laten weten hoe trots ik op je ben!
Uit mijn hart deze speciale groet: HARTELIJK GEFELICITEERD
een appel als foto op zijn verjaardag?
Natuurlijk, zou het mijn vader niet zijn met zijn 80 kortstammige fruitbomen waarvan wij letterlijk de vruchten mogen plukken in deze, zijn periode, de oogstperiode ... maar ook dat appeltje voor de dorst dat hij moeizaam maar met liefde heeft voorzien voor mij en voor broer en zussen en al die na hem kwamen en nog komen!
Epilepsie is een aandoening die psychologisch sterk invaliderend is. De patiënt moet leven met het idee dat hij op ieder ogenblik zijn bewustzijn kan verliezen of gedragsstoornissen kan vertonen. Dat maakt hem onzeker en soms zelfs emotioneel labiel. Omwille van de mogelijke aanvallen worden onvoldoende gecontroleerde patiënten bovendien uitgesloten voor een aantal "gevaarlijke" jobs en mogen ze evenmin een wagen besturen. Epilepsiepatiënten worden beschouwd als gehandicapten. De ziekte tast de eigenwaarde aan.
Bovendien worden deze patiënten nog steeds met een scheef oog bekeken door hun omgeving.
Tot op heden worden ze vaak niet voor vol aanzien of boezemen ze hun omgeving angst in.
Ik vond dat deze ziekte die voor de meesten "levenslang" krijgt in al zijn gevolgen best even in de aandacht mocht komen want blijkt nog altijd een groot taboe te zijn. Dit heb ik eerder ooit gedaan rond adhd bij ouderen. Mogen we op een beetje meer begrip rekenen voor deze groep van mensen. Een mens hoeft niet op straat te vallen maar kan wel een zware epilepsiepatiënt zijn, waarbij zijn ziekte soms terug toeneemt eens hij ouder wordt ondanks medicatie.
Eerst een mededeling vooraf, maar zijn ook jullie getroffen door het feit niets meer te kunnen posten op uw blog net als ik en dit sedert gisteren, zaterdagmiddag? Blijkbaar heeft dit weer eens te maken met de site van SeniorenNet zelf die een valse melding geeft van een Trojanvirus, en dit enkel en alleen op SN. Blijkbaar is het deze keer wel degelijk vroeg opgelost, warvoor dank. Vandaar ook dat wellicht velen me niet konden bereiken of me nog durfden aanklikken zoals een tijd terug - waar toen merderen het slachtoffer waren - maar wat voor een luxeprobleem vergeleken met wat ik hieronder achterlaat.
Geen kind dat speelt, geen kind dat lacht, geen kind dat huilt. Allen hangen ze stilletjes tegen hun moeder aan en staren ze met veel te grote ogen uitdrukkingsloos voor zich uit.
Moeders wachten op een nieuw rantsoen dat niet meer voorradig is. Ze verdelen het dan maar onder hun andere kinderen en offeren zo hun jongste op om de anderen te redden.
U zijt in Lourdes verschenen aan Bernadette, dat kleine arme meisje. Zie hoeveel mensen met vertrouwen tot U komen met hun pijn en hun verdriet, met hun nood en hun verlangen, met hun hoop en hun vertrouwen en met een groot dankbaar hart. Luister naar hen en verhoor hen, door Jezus Christus, Uw Zoon en onze Heer.
Ja, Maria mogen wij elke dag en uur eren, het ganse jaar door. De meimaand is daarvoor een sterke tijd, maar de advent en Kestmis zijn dat eveneens, want ook daar staat Maria centraal. Hoogdagen ook zoals vijftien augustus en tijdens de vele bedevaarten ver of dichtbij; daar ontmoeten wij onze Moeder keer op keer. Maar ook deze oktobermaand sinds mensenheugenis toegedicht als de rozenkransmaand.
Misschien zijn wij soms teveel een volk van klagers en vragers. Laat ons deze maand dankbare mensen zijn om Wie Maria voor de mensheid, voor u en mij is en zal blijven, een Goede Moeder!
Wanneer zal er overal eens vrede komen? Wanneer zullen de wapens worden neergelegd? Wanneer zal er een einde komen aan al het gevecht? Zullen de mensen ooit aan het geweld ontkomen?
Vrede op aarde, in mensen een welbehagen Zingen we graag met de kerstdagen in de kerk Maar het is hier en daar nog steeds een strijdperk Hoelang moeten de mensen het nog verdragen?
In Irak en ook elders is het nog altijd raak En wordt er steeds heel veel leed geleden Terwijl er aldoor om vrede wordt gebeden Het lijkt een uitzichtloze en verdrietige zaak.
Toch blijven we bidden om wereldvrede, Heer Voor al die gebieden, waar nog altijd oorlog is Waar mensen verkeren in angst en droefenis O God, geef vrede, wil ons vrede geven, Heer.
Thank you very much for your note . The violence against Christians still continues. Even yesterday a woman was killed and many houses were burned. The Government has not succeeded to stop the violence. The State of Orissa is ruled by parties supported by Hinduthuva forces. That is why I expressed helplessness. There is a lot of pressure from various groups that stand for peace and harmony and also from the Central Government. But still normalcy has not returned. The Christians are staying in the camps or in the jungles and cannot go back to their homes because they are afraid of their life. They too are forced to become Hindus if the return.
With best wishes,
Fr. Subhash IMS
Ja, vrienden, nog niet één week geleden publiceerde ik hier een droevig verhaal over een nakend huwelijk en zie vandaag een mail ontvangen vanuit de Indische missiecongregatie IMS. Deze mail kreeg ik als antwoord op een vraag van me om meer uitleg omdat ik al meerdere korte berichten zag dat missionarissen, priesters, chritstenen werden vermoord; anderen zijn zelfs op de vlucht. Omdat dit verschrikkelijk nieuws geen aandacht krijgt in onze media, omdat ik zoals velen onder jullie weten ik een nauwe band heb met het land en zijn bevolking, omdat ik er meerdere mensen ken die zich belangelos inzetten voor de armen en de noodlijdenden is het mijn plicht u dit nieuws mee te geven. Zoals je hierboven kan lezen is de christenvervolging nog volop aan de gang! De onderdrukking van de chtistenen door Hindoes is al langer aan de hand; men was er jaren terug al bang voor bij de regeringswissel aldaar. Ja, ook dat is 2008!
Wat achter ons ligt en wat voor ons ligt, zijn zaken van gering belang vergeleken bij wat in ons ligt. Ralph Waldo Emerson
PROBEER DAAROM OOK NOOIT UIT TE LEGGGEN WIE JE BENT OF WAAROM JE DIT OF DAT DOET. JOUW VRIENDEN HEBBEN ER NIETS AAN EN JOUW VIJANDEN ZULLEN JE TOCH NIET GELOVEN. Maarten
Even was ik alles kwijt, mijn inkomen... Het eerste wat ik deed was zitten. Zomaar zitten. Mensen die werken zijn jaloers op mensen die thuiszitten en mensen die thuiszitten zijn jaloers op mensen die werken. Thuis moet je zoeken waarmee je je bezig kunt houden. Je moet je forceren om ergens aan te beginnen. Anders blijf je zomaar zitten. Als je gaat werken ga je 's ochtends misschien tegen je zin als het niet goed gaat op het werk of als je een slechte dag hebt, maar je vertrekt en ginder ga je werken. Je hebt contacten met andere mensen. Je kunt eens babbelen. Je bent weg van huis. Als je 's avonds thuiskomt, zeg je:'Ik ben moe en nu zou ik nog iets willen doen voor mezelf.' Je gaat naar boven, naar je hobby. Wist je dat je een hobby mag hebben als je overdag gaat werken?
Deze zondagmorgen werd ik een uur terug opgeschrikt door een bericht dat me bereikte wat voor ons niet :meer mogelijk is, zelf ongeloofelijk is, afschuwelijk zelfs.
In het kort gaat het over een man uit België die na jaren intens contact met een Indisch meisje begin volgend jaar zou gaan toruwen om hier een gezin te stichten. Let op dit is geen huwelijk zoals we veel lezen over een oudere man die in Azië een jonge bruid zoekt. Het is evenmin het verhaal van een meisje datr huwt om hier een betere toekomst te hebbben. Hun relatie begon evenwel via een site rond het christelijk geloof, vooral nadat de man getrofen werd door ms. Beiden noemen hun liefde een geschenk van God; beiden zijn dan ook heel sterk gelovig, alles aan God overlatend zolas de man me deze middag nog heeft gemaild.
Deze morgen kreeg de man echter te horen via een kort bericht; ik citeer:
"Mijn meisje wordt uitgehuwelijkt".
Het meisje in kwestie wordt inderdaad uitgehuwelijkt door haar familie tegen haar wil in.Zij wil dat echter niet aanvaarden, zeker niet nu haar huwelijk in zicht is met onze Belgische vriend. Ze heeft hem nog vlug een paar brerichten kunnen sturen via Googletalk waarin ze liet weten dat haar paieren in beslag zijn genomen en haar gsm zijn afgepakt.
Erger nog, wanneer zij niet akkoord haat met het gearrangeerd huwelijk hebben de familie beslist haar te vermoorden. Dan maar liever zelfdoding zou haar antwoord zijn waarbij ze zegde nu ook niet langer te willen bidden. Dat bidden was zowel voor hem als voor haar zeer belangrijk in hun leven. Die man besteedt dagelijks heel wat uren aan gebed en bezinning.
De man in kwestie heeft me dan ook uitdrukkelijk gevraagd te bidden voor de goede afloop. "Liefde in India blijft een zonde" zoals de man het noemt ... tot tranen toe bewogen.
Hij voegde er nog aan toe: Moest God ons eerst samenbrengen om ons nu te laten lijden? ....
"Liefde, gebaseerd op oprecht geloof in God en Christus, wordt misschien haar doodsvonnis".
Best bloggers, dit moest ik vandaag kwijt met mijn belofte aan de man voor hem en zijn geliefde te bidden. Zijn wij wel bewust van onze vrijheid?! Waarover hebben wij te klagen als je zo een nieuws verneemt?!
Dank je wel dat we met je mee mogen lopen, met je mee mogen denken, dat je ons een blik gunt in jouw binnenste..
je bent zoals je bent, eenvoudig, eerlijk en oprecht..
dank je wel voor de vele mooie herinneringen, toen, nu, en die nog gaan komen..
we mogen met jou bij de brug staan die jou naar de overkant zal leiden..
en als je daar overheen zult lopen zullen prachtige kleuren jou omringen omdat je daar heel erg welkom bent vanwege het goede spoor dat je hier op aarde achterlaat..
jouw innerlijke kracht zal alleen nog maar toenemen de komende tijd, velen zullen niet kunnen begrijpen wat jij wel begrijpt: als al het zakelijke geregeld is, en je geweten schoon en zuiver is, ontstaat er een diepe rust, en jouw rust zal menig mens verbazen..
dank je wel dat we met je mee mogen lopen..
dank je wel dat je me dit zomaar stuurde, woordeloos, om er echt stil van te worden. dank voor die bijzondere vriendschap die bruggen sloeg via dit net.
God zal je nooit met lege handen achterlaten. Alles wat je leek verloren te hebben zal Hij vervangen. Zelfs mocht Hij vragen iets van het uwe achter te laten, dan is dit omdat Hij wil dat je iets groters, iets waardevollers aanneemt.
Hebben we dat allemaal niet vroeg of laat ondervonden. Misschien zijn we nu zelfs heel dankbaar dat Hij iets dierbaars van ons wegnam om er vandaag te zijn voor elk-ander.
Toeval bestaat niet, roep ik altijd. Zo kon het gebeuren dat ik 'Nachtdief in Amsterdam' uitlas op de avond dat ik op een Duits tv-station een reeks Edgar Wallace-verfilmingen zag. De overeenkomsten tussen het debuut van Chris Ewan en de bijna vijftig jaar oude zwart-wit policiers zijn treffend. Een in meer opzichten knappe hoofdpersoon, een prachtige vrouw met een vreselijk geheim, bijgoochems die uit Comedy Capers lijken gestapt, grote huizen, dienders die het niet moeten hebben van intellect. En niet in de laatste plaats de ontknoping, waarbij de schrandere held alle betrokkenen heeft uitgenodigd in een grote ruimte annex plaats delict en daar uitgebreid vertelt hoe het verhaal echt in elkaar steekt. Waarbij hij natuurlijk een of meer figuren op het verkeerde been zet, uit de tent lokt en aldus de ontbrekende schakels in de ketting van deductie en combinatie alsnog kan aanbrengen. De uitgever waagt het Ewans roman te presenteren als een moderne thriller. Uit bovenstaande mag onomstotelijk blijken dat dit nu juist niet het geval is. De Britse advocaat Ewan heeft met meer dan een schuin oog gekeken wat zijn ooit befaamde landgenoot Wallace in de vorige eeuw presteerde. Aldus is zijn proza te scharen onder de noemer 'beter goed gejat dan slecht bedacht'. Want eerlijk is eerlijk, 'Nachtdief in Amsterdam' is een alleszins leesbaar avontuur geworden met als stralend middelpunt de thrillerauteur annex dief Charlie Howard. Deze ontvangt van een Amerikaan een smak geld als hij gipsen beeldjes van apen steelt. De aapjes vormen het trio 'horen, zien en zwijgen'. De opdrachtgever van de diefstal wordt vermoord, Charlie krijgt klappen. Er is een verband tussen de apen en een juwelenroof uit een kluis van een bedrijf in Amsterdam. De vriendin van de Amerikaan weet meer dan ze kwijt wil.
Chris Ewan - Nachtdief in Amsterdam. Vertaling: Gerrit-Jan van den Berg. Uitgeverij Mynx, 271 pag.
Ik merk dat wij in onze cultuur op materieel vlak veel gewonnen hebbenen daar vooral ook heel krampachtig aan vasthouden. Maar we hebben veel verloren op het vlak van intermenselijke relaties, vooral wanneer het gaat om zorgen voor andere mensen.
Toen ik dit las gingen mijn gedachten meteen uit naar de woorden van een Indische student die bovenstaande heel recent enkel maar bevestigde toen hij schreef hoe in welk vlug stadium de sociale contacten in Europa aan het slinken zijn. Blijkbaar is het zelfs tot in Azië doorgedrongen hoe arm van geest wij zijn geworden; wij die ooit eens zelf onze zonen over de wereld stuurden. Wie zijn de echte armen, de echte rijken dan wel? Deze vraag heb ik me reeds in 1992 gesteld toen ik voor de eerste maal in India was en zelf getuige was van een waardevolle samenleving, ondanks materiële tekorten en diversiteit. Meerdere malen heb ik hen toegesproken dat ik in elk geval wenste dat ze het materieel zo vlug mogelijk beter mochten hebben, ook al ben ik niet the big americain (want lang gespaard voor die reis), maar nog meer heb ik hen op het hart gedrukt hun echte waarden rond geloof en vriendschap niet te verloochenen.
Wij echter zijn deze waarden ondertussen wel degelijk verloren; getuige hiervan het citaat hierboven. (Visie 19092008)
Volgende écht doorleefde bedenking mocht ik delen. Een antwoord na jaren bloggen? Dankbaar laat ik deze getuigenis achter, de bron waaruit mijn blog ontsproot: Liefde en Vriendschap.
Een schrijver had geschreven dat niet de tijd de mens verandert, dat niet de wijsheid de mens verandert, maar dat "het enige wat iemand van gedachten kan doen veranderen, de liefde is.
En toen dat tot me doordrong voelde ik een overvloed aan liefde door mijn hart stromen, mijn ogen blonken en een glimlach tooide men gelaat. Alsof een schilder met een penseel over men gezicht gegaan was om het te veranderen. Wat een prachtig iets, je kunnen overgeven aan de liefde die in je vloeit. Die is er altijd, of het nu gaat over een persoon, personen, dier, dieren of zelfs een boom of een bloem niemand kan je die alles omvattende onvoorwaardelijke liefde afnemen. Je bent er zelf de bewaarder van, om het even wat ergens anders gebeurt.
En het ongelooflijk mooie van dit alles is, dat als je die liefde zo voelt stromen dat degene of datgene op wie je je richt dat aanvoelt en vaak dan ook een teken geeft.
Dat overkwam me vandaag het is bijna een openbaring en ik heb me zelden zo één met mezelf gevoeld als nu, met mezelf en de liefde.
Call it obsession Call it fanatical But I am not trying To make this a spectical I have this craving Justifies behaving I really need some of that
Ooo, good coffee Strong coffee I need to have some Ooo, good coffee Strong coffee
Ooo cappuchino Double espresso I need something with A really big kick You ask me about creamer You ask me about sugar I tell you those things make me sick With my... (jars of clay)
"There is nothing noble about being superior to some other person. The true nobility is in being superior to your previous self." ~ Indian Proverb
Vrij vertaald: "Er is niets nobels aan beter te zijn dan een ander. Wat echt nobel is is het feit dat je zelf nu veel beter bent dan wie je vroeger was." - Indisch gezegde.
JESUS came not from the heart of the circle of Light to destroy the homes and build upon their ruins the convents and monasteries. He did not persuade the strong man to become a monk or a priest, but He came to send forth upon this earth a new spirit, with power to crumble the foundation of any monarchy built upon human bones and skulls He came to demolish the majestic palaces, constructed upon the graves of the weak, and crush the idols, erected upon the bodies of the poor. Jesus was not send here to teach the people to build magnificent churches and temples amidst the cold wretched huts and dismal hovels he came to make the human heart a temple, and the soul an altar, and the mind a priest. These were the missions of Jesus the Nazarene, and these are the teachings for which He was crucified. And if Humanity were wise, she stand today and sing in strength the song of conquest and the hymn of triumph.
Met excuses voor het Engels, maar door het aanklikken van één foto vond ik honderden links naar Jezus, wat onwezenlijk geworden is in onze Nederlanden. Bovenstaande is één van de zovele spontane getuigenissen van jonge mensen die ik las en het treft me telkens weer hoe sterk hun vertrouwen in Jezus Christus is, zelfs begeleid met foto's en zeer moderne flyers die haast gelijken op reclame maar wel de figuur van Jezus zo in het centrum plaatsen. Dat wou ik even kwijt vandaag.
Of toch nog deze. Men promoot zelfs a.h.w. iets als ons bloggen maar dan specifiek gericht op het christelijke leven in navolging van Christus. Hierbij een voorbeeld ter illustratie.
This cumminity is for all that disire to be human like Jesus, and for all that want to have a heart like his. For every one thats tired of living a religion, but who wants to live the real christianity! Lets be a revolutionary like Jesus was and live with out racism. And learning to love like he love.
Ja, de nieuwe evengelisatie zal uit het Oosten moeten komen!
"Nergens is men zo eenzaam als in een grote stad. Wie daar het kleine nest van zijn gezin verlaat en de huisdeur achter zich sluit, wordt plotseling een silhouet in de straat, een voorbijganger, een naamloze." ....
Alles zo rustig rond hen. Schimmen verdwalen over het oeverloze zicht naar oceanen van gedachten. Zij begeven zich op ongerepte gebieden waar de natuur nog iedere tedere handdruk overvol gevoelens met de geesten deelt. Vrijheid verlamt hen. Eenzaamheid overmeestert hen. Vluchtige glimlach houdt zich schuil tussen hun lippen. De sterren van de duistere nacht hebben ze in hun ogen bewaard om een dag als vandaag liefdevol te aanschouwen. Laat hen meereizen op de bodem van hun ziel.
"Gelijkgeliefden" leek me een nieuw woord maar de recent nieuw gewijd priester uit bisdom Brugge (B), meteen de jongste van dit land hoopt dat de kerk nu eindelijk zal openstaan voor "gelijkgeliefden" en voor mensen die andere levenswijzen of zijnswijzen beleven zoals ook mensen die terug willen huwen na eerdere mislukking. Persoonlijk vind ik "gelijkgeliefden" wel mooi klinken, ook menselijker, maar verdoezelt het niet de echte realtiteit? Of is precies echte liefde, zoals in bovenstaand gedicht, ook niet de sleutel voor echt geluk? Misschien wel, want gedicht kreeg ik aan van iemand die pas uit een gebroken relatie komt en zo reageerde op een foto die een bijzondere prijs kreeeg.
Ja, laat ook gelijkgeliefden meereizen op de bodem van hun ziel.
Na lezing van "De Engelen des doods" en "De Vaticaanse moorden", beide boeken die ik jullie recent heb aanbevolen heeft auteur David Hewson me misschien nog meer dan bij die andere boeken me bloedstollend laten meeslelepen alsof ik naar een betere film aan het kijken was. Ik zal het boek trouwens nog eens moeten herlezen, al was het maar om de prachtige beschrijving van de personages. Na de laatste regel even naar adem gehapt en me dan afgevraagd; en nu?!
In het moerasgebied van de Tiber wordt het goed geconserveerde lijk van een tienermeisje gevonden,gekleed in een klassieke toga. Patholoog Teresa Lupo denkt dat het een eeuwenoud slachtoffer van een heidens ritueel betreft. Maar onderzoek wijst uit dat het meisje zestien jaar geleden is vermoord.
"Dan wordt een zestienjarige Engelse toeriste ontvoerd. Het meisje vertoont veel uiterlijke overeenkomst met het pas gevonden slachtoffer. De geschiedenis dreigt zich te herhalen wanneer duidelijk wordt dat de rituelen ter ere van Bacchus nog altijd uitgevoerd worden en de verschrikkingen waarschijnlijk nog niet ten einde zijn.
De jonge rechercheur Nic Costa en zijn cynische partner Gianni Peroni gaan op onderzoek uit,bijgestaan door de temperamentvolle Teresa Lupo. In een race tegen de klok komen ze terecht in de italiaanse onderwereld,waar ze een van de meest sinistere en verontrustende geheimen van het moderne Rome ontdekken... "
NEGENDAAGSE NOVEEN TER ERE VAN ONZE LIEVE VROUW EUCHARISTIEVIERINGEN:
7 u.30 - 9 u. - 18.30 u. 16 u.:in het rosarium* WEEKEND:
zaterdag 13 september: 16 u. (rosarium) - 18 u. zondag 14 september: 6 u. - 7 u. - 8 u. - 9 u. - 10 u.(met Greg.mannenkoor uit Rumbeke) - 11 u. - 16 u.- 18 u.
In alle vieringen:homilie met thema: Maria - voorbeeld en oerbeeld van christen zijn
Predikant:pastoor A.Monstrey
* IEDERE DAG om 15 u.:
MARIALE GEBEDSSTONDE in het ROSARIUM: lof - aanbidding - rozenkrans
VRIJDAG 12 september om 20 uur: EUCHARISTIE gevolgd door KAARSPROCESSIE en TAPTOE
WOENSDAG 10 september om 17 uur: KINDERZEGENING door bisschop R.Vangheluwe
ZONDAG 14 september om 15 u.: MARIALE GEBEDSTOCHT vanuit de basiliek
Hi. It hurts me to see that people around can be spending their time doing everything on the net. Let us take time out from our busy schedule to remember and honour our Mother Mary BY POSTING one Hail Mary (Seriously it does'nt take time . All you have 2 do is just cut-copy and paste)The effort does'nt take time- but the fruits are certainly sweet.
Dit bericht vond ik een tijd terug op een site die vooral bestemd is voor gebruikers in Azië. Toch merkwaardig hoe ook daar Maria een bijzondere plaats wordt toegedicht al denken we vaak en onbewust wellicht dat Zij enkel onze (lees 'Westerse' Moeder is. Zelfs meerdere sites zijn naar haar gelinkt en héél wat méér dan op onze sites. Wat me bijzonder trof is bovenstaande vraag, nl. een Weesgegroet te posten op uw site. Toen ik deze link opende zag ik meer dan 700 maal het Weesgegroet voluit geschreven, al dan niet aangedikt met een persoonlijke gedachte in dit mooie gebed. Geen verdere commentarten of bedenkingen. Weesgegroet na weesgegroet, enkel met wat kleurvariaties of veranderende lettertypes. Ik probeer hier even een vrije vertaling van de smeekbede hierboven. Werkelijk een bedenking waard en nnog meer een aanzet tot even bidden en dit gebed ook in uw blog op te nemen tot lof en eer van Onze-Lieve-Vrouw.
"Het doet me pijn te zien hoeveel mensen hun tijd verdoen op Internet. Laat ons dan ook eens onze drukke agende verlaten om even aan onze Moeder MARIA te denken en haar te eren door een weesgegroet te posten. Echt waar het kost maar weinig van je tijd, maar de vruchten zullen 'zoet' zijn." Ik laat hier een voorbeeld volgen van een aaneenschakeling van Weesgegroeten die werden gepost.
Hail Mary full of Grace ,Lord is with You Blessed are you among Women and blessed is the fruit of thy womb Jesus . Holy Mary mother of god pray for us sinners now and at the hour of our death Amen!
HAIL MARY! Full OF Grace; The LORD is with YOU, Blessed are YOU amongst Women Blessed is The Fruit of Thy Womb, JESUS!
HOLY MARY, MOTHER OF GOD, Pray for us, sinners; Now and at the Hour of our death, Amen!
Mijn bijdrage op 8 september, feestdag van Maria Geboorte; opening van de negendaagse ter ere van O.L.V van Dadizele; en meteen inzet van het wekjaar van de Vrienden van Lourdes.
Nadat we een jaar lang Onze-Lieve- Vrouw te Lourdes in de schijwerper hebben geplaatst in dit Jubileumjaar was het een lovenswaaardig idee het arme schaapherderinnertje, Bernadette Soubirous, vanaf dit werkjaar voor vele Lourdesvrienden even veel aandacht te geven. Op deze vooravond van 8 september is dit wellicht een gepast moment volgende bijdrage met jullie te delen.
Brieven van Bernadette
Uit Lourdes en Nevers
Vertaald en bewerkt door: P. Chatelion Counet De brieven van Bernadette Soubirous (1844-1879) aan familie, pelgrims, paters, bisschoppen en de Paus, geven een intiem en ontroerend beeld van de familieverhoudingen en tonen ons de bijzondere trekken van haar karakter. De belangrijkste van de meer dan 150 bewaarde brieven en teksten zijn verdeeld over drie categorieën: over de verschijningen in 1858, vanuit Lourdes waar zij tot 1866 in het hospitium van de zusters van Nevers woonde, en vanuit Nevers waar zij in 1866 intrad in het klooster Saint-Gildard. In 2008 is het 150 jaar geleden dat de verschijningen van Lourdes plaatsvonden. De brieven van Bernadette verschijnen thans voor het eerst in een Nederlandse vertaling.
Vriendschap is liefde die je weggeeft, Aan een persoon die het nodig heeft. Vriendschap is een vorm van liefdadigheid, Waar iedereen elkaar behandelt zonder spijt. Vriendschap is iets waar je zuinig mee moet zijn, Zonder vriendschap voel je pijn. Vriendschap deel ik met jou, Omdat ik van je hou.
Vriendschap kan nooit vergaan, Het licht tussen ons blijft altijd aan. Vriendschap is zeldzaam zonder jou, Zonder jou, voel ik de kou. Vriendschap tussen jou en mij, Gaat nooit voorbij.
Vriendschap is niet zomaar iets, Vriendschap is niet niets. Vriendschap is een teken, Om het contact nooit te breken. Vriendschap maakt me blij, Vriendschap maakt me vrij.
Vrij van alles om me heen, Het houdt me op de been. Vriendschap kan je niet alleen, Ik heb vriendschap met jou om me heen. Vriendschap is niet agressief, Vriendschap is lief. Vriendschap is fijn, Het brengt de Zonneschijn.
Vriendschap is lol en gein, Maar als het je even niet meezit, Zal ik er voor je zijn! Vriendschap is liefde!
Niet enkel woorden, maar nu vooral daden en concrete acties gevraagd. Lees meer hieronder.
Ouders en kinderen in extreme armoede: dringend specifieke hulpverlening nodig
Ouders die hun kinderen proberen op te voeden in extreme armoede, moeten intensiever en individueler begeleid worden. Armoede veroorzaakt zon chronische stress dat de ouders dikwijls niet in staat zijn hun rol naar behoren te vervullen. De kinderen kunnen al op heel jonge leeftijd een ontwikkelingsachterstand oplopen door gebrek aan affectie. Dat zijn de conclusies van Lieve Vanhee en Greet Geenen (faculteit Psychologie van de K.U.Leuven), die een doctoraatsthesis schreven respectievelijk over ouders die in armoede leven en over de band tussen moeder en kind in extreme armoede.
De eenvoudigste norm voor armoede is zuiver financieel en statistisch: als je inkomen lager ligt dan 60 procent van het gemiddelde inkomen in je regio, leef je onder de armoedegrens. In België geldt dat voor 15 procent van de mensen. 13 procent van de kinderen in België leeft in een gezin zonder arbeidsinkomen. Dat is een verdubbeling ten opzichte van 15 jaar geleden.
Generatiearmoede vormt een bijna onverbreekbare keten: ouders willen wel dat hun kinderen het beter hebben dan zijzelf, maar vaak komen die kinderen terecht in net dezelfde armoede en de daarbij horende problemen. Ouders in zon situatie zijn vaak heel onzeker en geven aan dat ze geen idee hebben of en hoe ze een goede vader of moeder kunnen zijn.
Lieve Vanhee bestudeerde ouderschap in generatiearme gezinnen vanuit het perspectief van de ouders zelf. Uit haar onderzoek blijkt dat armoede een vorm van chronische stress veroorzaakt, die een negatieve invloed heeft op het psychisch welzijn van de ouders en op hun rol als opvoeders. Sociale steun kan een flinke hulp betekenen, bijvoorbeeld als ouders bij anderen terechtkunnen met hun verhaal en samen met hen vanop een afstand naar het opvoedingsgebeuren kunnen kijken.
Maar die steun moet geboden worden binnen een betrokken en betrouwbare relatie met anderen, die de impact van generatiearmoede op ouders begrijpen en die de ouders een gevoel van eigenwaarde kunnen geven. De ouders mogen niet het idee krijgen dat ze afhankelijk zijn maar moeten goede ouder-ervaringen kunnen opdoen. Die ervaren sociale steun komt er te weinig. Vanhee roept dan ook op tot meer specifieke beleidsplannen voor ouders in extreme armoede.
Mother Theresa: een groot voorbeeld van onvoorwaardelijke naastenliefde voor de egoïstische wereld van vandaag! Vandaag 5september is het haar sterfdag (1997).
Een gelegenheid om wat meer te lezen over deze inspirerende figuur; recnt verschenen:
Moeder Teresa Kom, wees mijn licht
Door: B. Kolodiejchuk Moeder Teresa, een van de geliefdste en belangrijkste personen uit de geschiedenis. De verzameling van haar brieven en overpeinzingen, die bijna geen van alle ooit openbaar zijn gemaakt, geeft een beeld van Moeder Teresas innerlijk leven op een manier die de diepte en intensiteit van haar heilig-zijn voor het allereerst duidelijk maakt. Dit ontroerende verslag onthult de geheimen die zij alleen met haar biechtvaders deelde.
Was jij hier maar, Dan konden we praten. Was jij hier maar, Dan konden we lachen. Was jij hier maar, Dan konden we huilen. Was jij hier maar, Dan konden we kussen. Was jij hier maar
Maar dat kan niet, Want JIJ bent daar en IK ben hier.
Bij jongeren groeit een nieuw soort handicap. Ze vinden het moeilijk om te beminnen. Zij zijn 'de gehandicapten van de liefde'. Ze hebben meestal thuis veel meegemaakt, geleefd in broosheid en gebrokenheid, dagelijks geconfronteerd met een karikatuur van de liefde. Ze hebben geprobeerd eruit te komen via overvrhitte erotiek en seksualiteit. Hun geloof in de mogelijkheid van belangeloze, zuivere, van geest doorstraalde liefde en lichamelijkheid heeft veel t lijden gehadd. Ze twijfelen of ze ooit en stabiele, affectieve relatie kunnen aangaan. Het zijn 'de gehandicapten van de liefde' die je elke dag en overal ontmoet in mijn omgeving; bijzonder pijnlijk!
Beste vrienden, deze keer geen bijzondere ingewikkelde doordenkers of bededenkingen. Neen, een eerder alledaagse mededeling dat de tuin de hersfst kan ingaan nu de haag bijgesnoeid werd en het te veel aan takken is verwijderd; de laatste geraniums proberen nog even wat kleur te geven, reikend naar de zon! Maar bij dit alles zou ik vergeten dat de foto's die jullie tot nu van me zagen ergens niet langer up to date zijn, want inderdaad, na een consult bij de oogarts was ik aan nieuwe glazen toe en eveneeens aan een nieuwe look. Dus geen goud meer in de toekomst, maar bijgestaan door een jonge heer en een jonge dame ben ik gevalen voor een smallere uitvoering in de hoogte en breder in de breedte wat de montuur beteft. Het heeft me de prijs van een mooi reisticket gekost. Ik hoop dat jullie binnenkort het resultaaat kunnen zien op dit blog. "Men" zegt dat ik er veel beter uitzie en vooral veel jonger. Laatste zullen we maar dankbaar geloven zeker. En wat dan met de mensen die me het me meest nabij staan en het niet eens zagen? Van goudkleur naar een genre matbruin ... Maar goed, de buitenkant mag dan een beetje veranderd zijn, de binnenkant van ondergetekende zal nu wellicht niet meer veranderen ... tenzij hij vleugels krijgt, maar dan door liefde en vriendschap van een onverwachte hoek op een onverwacht moment. Ziezo, uit het vuistje en voor straks een ZONNIG weekend gewenst!
Hoe vaak stel ik nog vragen, hoe vaak nog het hoe en waarom Ik hoor van het leven te genieten, het is zo gedaan, zo om. Ik wil stoppen met dit gevoel, niet meer deze last dragen. De twijfels achtervolgen me, vallen me lastig op mijn zwakke momenten. Een arm om me heen, dat heb ik nodig. Iemand die zegt dat Hij vertrouwen in me heeft. Elke keer dat ik dan val, zijn mijn aardse krachten overbodig. Hij zal me overeind helpen, het stof van me afkloppen En tegen me zeggen met liefde in Zijn stem: Sta op, ik hou van je. Probeer het nog een keer, ik heb vertrouwen in je. O God, kom, kom Die arm van U heb ik nu zo hard nodig.
Een tekst uit mijn gastenboek, maar dat terecht een plaats mag krijgen op mijn blog, want zo herkenbaar. "Wij mogen schreeeuwen naar dat kruis" hoor ik nog altijd die priester me zeggen!
Soms leek het of God wreed was. Er zouden altijd momenten zijn dat niemand Zijn bedoeling begreep. De onschuldigen leden misschien meer dan de slechten. Er was weleens pijn waar het niet was verdiend; een verdriet dat zo groot leek, dat je onmogelijk kon geloven dat je ooit aan de sombere klauwen ervan zou ontsnappen. Dan vroeg je en dat was heel normaal of een liefhebbende God dergelijke dingen wel kon laten gebeuren. Dat waren de woorden van de Duivel, die ons in oor fluisterde op het moment van onze grootste zwakte. Gods genade, hoewel soms onbevattelijk, was er om ons vrij te maken. Wij maakten onze eigen gevangenis. Wij niet Hij stuurde onszelf naar de hel. Hij hield van ons in tijden van verdriet en zou ons uiteindelijk verlossen met Zijn goedheid. Wanneer we eenmaal het pad naar Hem hadden gelopen. Wanneer we eenmaal ons eigen persoonlijke pad naar het paradijs hadden gevonden.
Het leven is een mysterie, een geschenk. En met alle geschenken kon het worden afgenomen. Als dat moment kwam, klaagde gelovigen niet. Zij dankten God dat het geschenk er was geweest. Ze aanvaardden Zijn grotere wijsheid. Ze hielden des te meer van Hem en putten, uit liefde, enige troost.
Beste medebloggers, deze tekst, a.h.w. een antwoord op de zoveel gestelde vraag waarom het slechte de goede mens treft, vond ik zomaar in de roman De Vaticaanse moorden van David Hewson. Hert lijkt haast een korte krachtige preek met een blijde boodschap, en dit in een roman! Ook mij heeft het even aan het nadenken gezet en ik wilde jullie deze passage dan ook niet onthouden.
Misschien een antwoord op een bericht in mijn gastenboek, al is ook dit puur toeval.
Let wel, deze adembenemde roman gaat wel over moord en doodslag, maar ook over echte liefde en passie en stelt onderhuids wel de vraag of we niet allen deel hebben aan het lijden dat we elkaar aandoen. Bovengenoemde passage mag voor ons, jij en ik, enige troost bieden, want naar wie zouden we gaan?!
Professor Sara Farnese zit in de bibliotheek van het Vaticaan, wanneer een vroegere vriend binnenstormt met in de ene hand een pistool en in de andere een plastic zak. Hij roept: "Het bloed van de martelaren is het zaad van de kerk" en stort de bloederige inhoud op tafel. Kort daarna worden er in een nabije kerk twee lijken gevonden. Rechercheur Nic Costa wordt op de zaak gezet, maar de Vaticaanse politie biedt meer tegenwerking dan hulp. In de weken daarop worden er meer moorden gepleegd, die alle een gelijkenis vertonen met het Martelaarschap van de Heiligen, een serie schilderijen van de zestiende-eeuwse kunstenaar Caravaggio. Een andere overeenkomst tussen de slachtoffers is hun relatie met Sara Farnese. Costa voelt zich ondanks alles tot haar aangetrokken, al weet hij dat Farnese hem niet alles vertelt. Zijn zoektocht om het patroon van leugens, bedrog en verraad te doorgronden, voert hem naar het binnenste van het Vaticaan, waar een bankschandaal een strijd heeft ontketend onder de kardinalen. Zowel het Vaticaan als de maffie �n de Italiaanse justitie zoeken een zondebok. En deze zondebok weet, dat buiten de veilige muren van het Vaticaan een moordenaar op hem wacht...
Of hoe ik in deze sombere zomerdagen doorheen Rome ben gewandeld, ver weg van alle drukte die ons allen straks terug zal teisteren. "Een boek, beter geschreven en intellectueler dan Dan Browns beststeller".
Onze tijd heeft zachtheid nodig, tederheid. Dat wil niet zeggen: zwakheid. Een zacht mens is vooral heel moedig en gaat tot het uiterste als het om die ander gaat. Onze tijdgenoeten en ook wijzelf zijn zo gekwetst. Er zijn ook zoveel verwondingen in onze goede wil, want we doen wat we niet willen doen, en we kunnen maar niet realiseren wat wat we zo graag zouden willen. Er lijkt wel een ander mens in me te leven. Maar verwondingen zijn te genezen door een zacht en doorzichtig iemand ... ja, betrapt zoals ik een paar dagen terug schreeef ... Een mens die kan luisteren, uren en dagen lang als dat moet. Kunnen luisteren naar allen en alles met zachtheid, zonder sentimentaliteit, maar met een kwetsbaar oor en hart. Is dat niet de roeping van een christen?
Nadat ik voor de zoveelste maal een intens gesprek had met een goedmenende jongen aan wie telkens weer maar het gevoel wordt gegeven dat hij nu de ware liefde heeft ontdekt, en al in de kortste keren moet ondergaan dat het toch niet zo van harte was ....
"Maarten, we leven al jaren in een wegwerpmaatschappij ook op menselijk vlak en dat is zeer erg."
Een medeblogger reageert als volgt:
Men heeft de mond vol over allerlei afval en wegwerpartikelen die we moeten scheiden, maar niemand spreekt van de menselijke drama's: wegwerpkinderen en volwassenen die het moeilijk hebben om voor zichzelf op te komen ...
Eerlijkheid vormt de basis van elke relatie! Daar blijf ik van overtuigd; je hoeft alleen maar even om je heen te zien. Van iemand houden vereist meer dan lichamelijke aantrekkingskracht. Er moet een soort intimiteit zijn, een bondgenootschap tegen de harteloze, onverklaarbare grillen van de wereld. Zonder die eerlijkheid is elke relatie gedoemd een korte, oppervlakkig schim van passie te zijn, iets wat we helaas te veel lezen en zien gebeuren. Zo wordt de wereld overrompeld van datingsites, die niets anders achterlaten dan eenzaamheid en vele gebroken harten. En toch, denkende aan die paar goedmenende jonge mensen, denk ik dat zij zich in eerlijkheid en in schoonheid aan elkaar willen wegschenken, en dit een leven lang, ook als het moeilijk wordt!
Moge deze boodschap in het bijzonder aankomen aan een paar mensen die dit echt verdienen!
Maakt geld gelukkig? Een veel gestelde vraag die nogal dikwijls en onmddellijk met JA wordt beantwoord. Maar ooit al over nagedacht dat geld MET geluk wel een doel zou kunnen zijn?!
Geld is namelijk iets wat je kunt nastreven, iets wat je zelf kunt vergaren. Geluk daarentegen komt, naar mijn ervaring, alleen van anderen, als ze besluiten het aan jou te geven! Je kunt mensen daar niet toe dwingen, zelfs niet met geld, hoewel er genoeg zijn die dat schijnen te denken. GELUK moet worden verdiend en dat maakt het de moeite waard!
Alle mannen vrezen de dood van hun vader. Het is het moment dat je geconfronteerd wordt met je eigen sterfelijkheid. Je merkt dat er met hem ook een stukje van jezelf sterft. Het is de tijd dat je volwassen wordt. Vaders probeerden de de rots van hun zonen en dochters te zijn. Maar als uiteindelijk de rots bezwijkt, dan moet je uw eigen rots vinden!
De klok tikt snel en elke tel is zo weer voorbij tot in de eindeloze dagen...
De zalige dingen zoals liefde en vriendschap de triestige dingen zoals haat en verdriet de eersten vergaan in één klap en de laatste vergeet je niet
warmte en licht donker en koude geef over en zwicht laat het goede volhouden
Aanvaard wat je krijgt en bewaar het goed want als je het kwijt bent weet je pas wat je missen moet
Vriendschap is fijn ... al zeggen sommigen dat dit allemaal maar rimmelarij is en je pas iemand een vriend kan noemen wanneer hij je heel concreet kan helpen; zal ook wel waar zijn. Maar is het niet via dit eerste liefdeswoord tot een ander dat sterke relaties geboren werden. Ter overwegig!
1*Ik spaar geen geld. Ik spaar mooie momenten 2*Als je leven stilstaat, wordt het tijd om te duwen 3*Of het leven nou zin heeft of niet, je leeft toch 4*Alles in het leven is vervangbaar behalve het vierde woord!
hey heb je blog op seniorennet es bekeken en ik vindt em heel mooi, wou een berichtje achterlaten in je gastenboek daar maar hij zegt telkens dat ik de veiligheidscode niet goed invoer, daarom zeg ik het hier even.
Hartverwarmend, Je voelt de vreugde, maar ook de pijn en verdriet wanneer je je blog aan het lezen bent. Vindt het prachtig dat je je zo hard bezighoud met je medemens. your heart sits in the right place
groetjes Jürgengr
Het deed me vanzelfsprekend deugd toen ik bovenstaand bericht mocht vinden in mijn mailbox. Al meerdere malen wordt me iets gelijkaardigs toegedicht zoals: "Je hebt een goed inzicht in mensen". Alléén, ik weet niet zeker of dit een compliment is. Het is soms lastig, dat talent. Je weet nooit wanneer je het moet uitschakelen als je daar al de moed voor hebt. maar als dit talent dan mag bijdragen tot een beter bestaan van deze of gene zal ik die knop nog niet te vlug omdraaien ... al wou ik soms even dat ik dat inzicht niet had. Maar ik dank God voor deze gave. Het is mijn kleine bijdrage in deze wereld hoe moeilijk en lastig ook zoals Mandy nog schreef in mijn gastenboek. Toch blijf ik geloven in de liefde en de vriendschap al zal ik niet ontkennen dat onze wereld - naar mijn bescheiden mening - elke dag harder wordt, nog meer eigengereid en zelfvoldaan en dit zowel bij de oudere generatie zowel als bij de jongeren.
Misschien is dit de grond van de zaak dat mensen elkaar vinden, elk met zijn eigen talent, maar dan zo in hun eigen besloten kring. Verberg het talen dus maar niet, en denk daarbij aan de parabel van de broodvermenigvuldiging.
Er waren nog twaalf korven met kruimels over. Dus nog meer dan voldoende om verder te delen, buiten de eigen goe gemeente; te delen met hen die niet eens onze overtuiging delen, maar wél eten van de kruimels van diezelfde tafel die overloopt van aandacht en genegenheid. Vandaag gaat het in onze bekrompen wereld inderdaad om heel veel gebrek aan aandacht voor elkaar, en dan kan het inderdaad gebeuren dat men je opeist om eens zijn hart te mogen luchten.
Eigenlijk heb ik het er nooit over gehad hoe mensen mij zien. Ik probeerde alleen maar te zeggen hoe ik mezelf zie. Ik wil gewenst zijn. Ik wil dat er van me gehouden wordt. Omdat ik het ben. En verder niets. Dat is nog eens egoïstisch!
En néén, medebloggers, ook deze keer geen zelfbeklag, maar wél een oprecht verlangen wat ik vooral ook bij jullie lees, en vooral bij de jonge lezers. Dus nogmaals een spreekbuis voor zij die te weinig liefde ervaren, want hoe schrijnend was de vraag, opgetekend in een gastenboek, een gastenboek in één van de vele open kerken:
Ik breng je licht, Beeldige Vrouw. Een kaarsje vol vuur mag schijnen over een zoekende wereld te klein voor zoveel donkere,vragende mensen.
Ik breng je licht, Vrouw van Troost. Een lichtpuntje voor de bange wachtende, Achteraan in de rangorde van de besten, Gekwetst door het leven, door de vrienden van gisteren.
Ik breng je licht, Dragende Moeder. Een schijntje van hoop en koestering want kinderen huilen nog, jongeren vragen, grote en kleine kinderen zoeken zonder vinden.
Ik breng je licht, Altijd Begrijpende. Een houvast voor de zieke, de troosteloze eenzame, die twijfelt, vergeet of niet begrijpt Zijn belofte: 'Ik zorg voor je als de liefste Vader, de liefste Moeder'.
Ik zoek je licht, Vrouw van Blauw en Wit, Je hand die reikt,nooit loslaat wie roept, wie bidt. Ik vraag je licht Maria, Moeder van God en mensen, ga mee de weg van mijn leven,vandaag en altijd.
·Ik las gisteren bij een jonge man ven 29 jaar dat hij de studies theologie zou aanvatten, wat me ten zeerste verheugde. Maar ik vond het wel vreemd dat hij over God sprak als over een natuurverschijnsel, een hogere macht. Ik heb die persoon dan geantwoord met volgende woorden, al had ik een beetje haast en dus, slechts in een paar zinnen mijn bedenking geuit, ergens in de hoop dat hij er positief zou op inhaken. Dus eerst mijn bedenking aan hem :
Jammer dat je over God schrijft als een ding. Met een ding kan je niet spreken, geen vertrouwen ontvangen en zoveel meer. Of zal jouw studie in de theologie dit tot een ander inzicht brengen?"
Tot mijn grote verbazing kreeg ik prompt volgend antwoord dat me toch tot nadenken stemt, zeker voor iemand die theologie wil gaan studeren.
"Beste , Ik zal dit in mijn studie theologie niet anders gaan zien. En ik heb respect voor het geloofsbeeld van anderen. Maar ik zie God niet als een persoon. En als je de Heilige schriften bestudeert zou je lezen dat je dat ook niet moet doen. Maar nogmaals ik zal mensen niet van hun geloofsbeeld willen ontdoen, maar in ruil voor dat respect wil ik hetzelfde terug. Ik mag zo ook mijn persoonlijke openbaring hebben over het Goddelijke/ transcedente."
Een voorbeeld van onze hedendaagse leefwereld, zelfs los van het wetenschappelijke, waar iedereen uit het mandje slechts neemt wat hij lekker vindt.
Het vierde deel in de zeer succesvolle serie rond de Italiaanse rechercheurs Costa en Falcone. In een augustusnacht breekt een felle brand uit in een Venetiaanse glasblazerij. De volgende dag zijn er twee doden, is een rijke Engelsman gecompromitteerd en worden twee Romeinse agenten opgezadeld met een zaak die men snel wil begraven... In deze nieuwe Nic Costa-thriller beschrijft David Hewson het leven in de mooiste stad van Europa in een opwindend verhaal over passie, corruptie en de giftigste vorm van verraad. Op hun privé-eiland tarten de Arcangelos de wereld: ze bewonen een vervallen palazzo, maken glas in een enorme ouderwetse oven en zien langzaam hun grandeur in verval raken. Maar nu komt de wereld naar deze vergeten hoek van Venetië: politieboten en vaporetti brengen onderzoekers, nieuwsgierigen en een man die het eiland wil opkopen. Bijgestaan door de vasthoudende patholoog Teresa Lupo blijken rechercheurs Costa en Falcone blind voor gevestigde belangen. Ze weten dat er moord in het spel is. Ze weten wie de verdachten zijn. En ze kunnen niet opgeven niet nu deze zaak van verlangen, dood en leugens zich tegen een van hen gekeerd heeft...Isola degli Arcangeli, vlak bij Venetië, is een pretentieus eigendom van de familie Arcangelo. Ze bewonen er een enorm vervallen kristallen palazzo en maken glas in een enorme, ouderwetse oven. In een zwoele augustusnacht breekt een felle brand uit in de glasblazerij, waarbij het echtpaar Arcangelo om het leven komt. In eerste instantie lijkt het een tragisch bedrijfsongeval, maar al snel zijn er redenen om aan te nemen dat het hier om een misdrijf gaat.
Op een dag stond er een jongeman in het midden van zijn dorp die beweerde dat hij het mooiste hart had van de hele vallei. Een grote menigte had zich om de jongeman heen verzameld en ze waren het allemaal met hem eens, zijn hart was perfect. Er zat geen schrammetje of wonde in zijn hart en ze waren het er allemaal over eens dat het het mooiste hart was wat ze ooit gezien hadden. De jongeman was er erg trots op en pochte nog meer over zijn mooie en perfecte hart. Op een dag verscheen er een oude man vanuit de menigte en zei: "Waarom is jouw hart niet zo mooi als de mijne." De menigte en de jongeman keken naar het hart van de oude man. Het sloeg krachtig, maar het zat vol littekens en er waren plaatsen bij waar er stukken uit waren gehaald en andere stukken waren in gezet, maar deze stukken paste er niet mooi in, de hoeken waren rafelig. Er waren plaatsen bij waar hij hele stukken miste uit zijn hart. De mensen keken verbaasd hoe kan hij zeggen dat zijn hart het aller mooiste is dachten ze!!! De jongeman keek naar het hart van de oude man en zag de staat waarin het verkeerde en lachte "Je maakt een grapje," zei hij. "Vergelijk jouw hart eens met het mijne. Dat van mij is perfect en de jouwe is een puinhoop vol littekens en scheuren." "Ja," zei de oude man, "jouw hart ziet er perfect uit, maar ik zou niet met je willen ruilen". "Kijk" sprak hij, "elk litteken vertegenwoordigt een persoon aan wie ik mijn liefde heb gegeven ik scheur een stukje uit mijn hart en geef het, en vaak geven ze me een stukje van hun hart aan mij terug om zo de lege plaats op te vullen. Maar de stukken zijn niet precies hetzelfde. Ik heb gerafelde hoeken, dat ben ik met je eens, maar het herinnert me er aan dat we de liefde met elkaar hebben gedeeld. Soms geef ik een stukje van mijn hart weg en heeft de ander me geen stukje van zijn hart terug gegeven. Dat zijn de lege gaten - het geven van liefde is een risico. Ook al zijn die gaten in mijn hart pijnlijk, ze blijven open. Het herinnert me er aan dat ik ook liefde heb voor deze mensen en ik hoop dat ze op een dag terug zullen keren en het gat zullen opvullen. Zo," zei hij "zie je nu wat echte schoonheid is?" De jongeman stond geheel roerloos terwijl de tranen over zijn wangen rolden. Hij wandelde naar de oude man toe en greep in zijn perfecte hart en scheurde er een stuk uit. Hij offerde het aan de oude man met trillende handen. De oude man nam zijn offer aan, plaatste het in zijn eigen hart. Hij nam een ander stuk uit zijn hart en plaatste het in de wonde van het hart van de jongeman. Het paste wel niet perfect, er zaten wat rafels aan, maar de jongeman keek naar zijn hart, niet meer perfect, maar mooier als voorheen, omdat de liefde van de oude man nu ook door zijn hart stroomde. Ze omhelsden elkaar en wandelden zij aan zij weg.
"De relatie tussen rede en geloof is zoals de relatie tussen mensen: wat goed verbonden is, leidt tot liefde. Wat slecht verbonden is, leidt tot haat. Wat niet verbonden is, leidt tot onverschilligheid."
Mark Van de Voorde
Een beetje aansluitend nu ik onderstaande herlees en heb aangepast. Want waar liefde en vriendschap het altijd moeten halen van haat, kan bloggen voor sommigen op de duur onverschilligheid in de hand werken. En dat is toch niet onze bedoeling dacht ik zo? Want inderdaad, deze blog is niet enkel en alleen gebaseerd op bedenkingen rond vriendschap, maar vooral op een persoonlijk doorleefd geloof. Wanneer we dan afgewezen worden, precies omdat we het opnemen voor de zwakkere met de woorden "daar is ie terug" , dan hebben we elkaar niet goed begrepen. Moeten we niet allen eens wat meer STILTE in ons leven inbouwen om echt te horen wat op én in ons afkomt? Ook hier op bloglang, misschien goede gedachte op een zondag.
p.s. misschien moeten we maar eens alle boterbriefjes en te bloggen dingen eens over boord gooien zodat we niet verankerd blijven en op een dood spoor belanden dat niets nieuws te bieden heeft.
Ja, de eenvoud vind je in de ogen van een kind dat alle kommer en kwel doet vergeten.
... of hoe je zo iets wil noemen. Ik log hier dus niet zomaar in en ook niet om op dit uur nog bezoekers te lokken; is nooit mijn ding geweest trouwens.Geen inspiratie dan maar ook niet bloggen! Vanwaar dit tussenwerpsel dan? Wel, in de laatste teksten die ik hier achterliet blijkt het bij menig lezer, goed bekende of verre vreemde, dat ik een moeilijke periode zou doormaken. Dit is dus niet zo! Dus de me voorgeschreven remedies laat ik graag aan een ader over die ze wél kan gebruiken; en uit ervaring weet ik dat goede raad, hoe klein ook soms welkom is. Wat ik schrijf is inderdaad altijd doelbewust, dus met een DOEL voor ogen. De voorbije dagen waren ze misschien - en ik onteken dat niet - een beetje semi-autobiografisch. Dat mag ook wel. We kunnen ons niet blijven verstoppen als dat al moet. Aan de andere kant zal het voor de vrienden en verwanten na drie jaar bloggen wel al duidelijk zijn wat hier allemaal aan de basis lag voor het bloggen. Ik heb het er ooit over gehad. Wat dat doelmatige betreft; het zijn inderdaad de werkelijkheden die op me afkomen via de contacten doorheen het bloggen en mailen. Zo leerde je o.a. de jonge man kennen met adhd. Ook in de teksten die ik deze week plaatse heb ik die mensen een stem willen geven, hen zelfs tussendoor letterlijk geciteerd omdat het HUN schreeuw was; met mijn doel voor ogen opdat ze zouden weten en beseffen dat ze er niet alleen voor staan en dat mijn woorden niet zomaar woorden zijn, maar doorleefd en ook gemeend, én naar mezelf toe en naar die anderen. Ik was me ten zeerte bewust, én dat al voor het verschijnen van mijn recente blog, dat er zou op gereageerd worden in de zin van aanmoedigeingen te krijgen. Ik kon dus twee dingen doen. Alles terug weghalen, wat ik ooit eens heb gedaan,en dan vraagt men naar de tekst, of het er laten staan zoals heet op dat moment geschreven werd. Ik heb deze week gekozen voor laatste.
En voor de twijfelaars of mensen die echt om me bekommerd zouden zijn, dank maar ik voel me goed al heeft de zon ook deze keer haar belofte niet gehouden en ben ik zopas van een 'natte'reis terug gekomen, met het toemaatje dat de treinconducteur me nog op letterlijk een verkeerd spoor heeft gezet zodat ik anderhalf uur later thuis ben.
En alles wat ik hier brouw is misschien dan ook ingegeven door de inwendfige stilte tijdens wachten en eens niet direct te kunnen reageren via pc, wat ook heilzaam kan werken. Is dit en beetje mijn antwoord op jullie verzuchtingen?
Het kost niet zoveel iemand een glimlach te schenken of je hand op te steken voor een vriendelijke groet. Zoiets kan opeens de zon laten schijnen in het hart van de mens die je zomaar ontmoet.
Het kost niet zoveel om een hand uit te steken om een ander een beetje behulpzaam te zijn. Een dankbare blik is vaak de beloning al was de moeite voor jou slechts klein.
Het kost niet zoveel om je hart wat te openen voor de mens om je heen in vreugd en verdriet. Wees blij dat je zo wat kan doen voor die ander, of is die ander je medemens niet?
Het kost maar weinig je arm om een schouder of alleen maar even een zachte druk van een hand. Het is vaak voor de ander of hij heel even in een paradijs belandt.
Het kost zo weinig om een ander te geven iets wat je zelf ook zo heel graag ontvangt. Vriendschap, alleen door dat weg te schenken geef je iets waar ieder mens naar verlangt.
Denk eens wat vaker aan je medemens en je zal de liefde die je uitdraagt in dubbele mate terug ontvangen. Wens jullie een mooi en liefdevol weekend toe!
Der liebe Gott hat nicht gewollt dass edeler Wein verderben sollt. Drum hat Er uns nicht nur die lieben, nein auch den nötgen Durst gegeben.
Neen, de lieve God heeft niet gewild dat de wijn zou bederven. Daarom heeft Hij ons niet alleen de liefde, maar ons ook de nodige dorst gegeven. "vakantieheriinering, vind je vaak op geschilderde gevels in Duitsland'
Ben zelf een huismus, maar hou ook van mijn medemens hoewel ik daar de laatste tijd erg vaak teleurgesteld in raak. Net alsof de mensen om je heen steeds egocentrischer en bekrompener beginnen te worden. Ieder voor zich en de rest bekijkt het zich maar, lijkt het motto steeds meer te worden. Dat vind ik jammer, trek me daardoor steeds meer terug van het maatschappelijk toneel en raak wat in mezelf gekeerd, terwijl mijn aard zich daar wel tegen blijft verzetten.
Ik weet niet hoeveel mensen mij hebben geschreven of gezegd toen het slecht met me ging :"We zullen een kaarsje vooor je opsteken." Mensen uit alle lagen van de bevolking, onder wie ook gelouterde mensen die zelf ooit ook hard hadden moeten knokken. Op die momenten voel je, dat zo'n kaarsvlammetje niet zomaar een sentimenteel lichtje is. Als iemand een kaars pakt, en een lucifer, en die kaars voor iemand aders aansteekt, dan is er toch sprake van warmte van de ene mens voor de andere mens. Duizenden en duizenden mensen steken op een dag een kaasje aan. Dat is iets heel anders dan wanneer duizenden mensen geen kaars aansteken. Bidden betekent niet alleen 'vragen voor jezelf', maar het is ook vragen voor de ander. zoals je een kaarsje voor een ander opsteekt. Zo vindt door het gebed een verbinding tussen mensen plaats en dat is een grote kracht in de samenleving.
Mijn vader bleef heel lang de hoop koesteren dat ik niet langer achter mijn moeder zou aanlopen, maar speelkameraadjes van mijn eigen leeftijd zou vinden. Die hoop werd echter beschaamd, zelfs nog heel veel later. Er mochten dan niet te veel kinderen in de buurt zijn; geformeerd in twee groepjes bewogen ze als vissen heen en weer over de speelplaats. Als boeven en politieagenten, weglopers en tikkers, cowboys en indianen, of zoals toen éénmaal op de middelbare school en internaatsverband, zeeslag en andere wrede spelletjes werden gespeeld, die kinderen overal in de wereld in tweeën delen. Er was er maar één waar ik meer aandacht besteedde dan aan de andere leeftijdsgenoten. Die ene heette Willy, en die Willy werd drie jaar later vervangen door een andere jongen met toevallig dezelfde naam. Ik besteedde aan de anderen dus eigenlijk niet meer aandacht dan aan een zwerm mussen, terwijl je ondertussen aan iets anders, diepzinnigs denkt, té diepzinnig voor een tiener; toen al gericht op het geluk van die Willy(s), zeker toen de broer van die tweede Willy verongelukte. Te vroeg had ik het vermogen verworven dingen met het hoofd te doen waar al die anderen het deden met de handen en de voeten.
Het christendom is ondanks alles een geloof voor buitenshuis. Volgens mij waren de apostelen zo een beetje de hele dag buiten. Is het dat niet wat ons heden ontbreekt?! Wij, jij en ik, zijn toch ook maar allemaal gewone mensen die door hun manier van zijn apostel kunnen zijn, ook op vandaag. Het geloof is inderdaad niet iets dat je voor jezelf houden mag of kunt. Dat hadden de eerste apostelen heel goed begrepen en tot op heden gebeurt dit inderdaad ook buitenshuis; zie maar naar de evangelisatie in het Zuiden, letterlijk buitenshuis.
Onze broeders in het geloof zoals moslims zijn inderdaad op straat te vinden en in het café waar ze het woord van God verkondigen. Ons christendom heeft dan ook diezelfde buitenmensen nodig zoals de vele honderden jonge Indische missionarissen, niet opgesloten waar men lekker cocoont met een ander en spreekt over het geloof. Wanneer liefde een werkwoord is, dan heel zeker ook ons geloven, ons christendom. Een blij en vreugdevol geloof zoals te merken is op de foto.
Vijfduizend mensen, vijf broden en twee vissen. Hebt u zich al in de plaats gesteld van Jezus die, zélf moe van het preken, de mensen niet zomaar weg wil sturen met een lege maag. Deel het brood uit aan de mensen zegt Jezus opdat ze niet met een lege maag naar huis gaan. En er werd gedeeld en iedereen kwam tevreden en voldaan naar huis. Eén nam een beter deel, de ander hoefde maar weinig. Het doet me denken aan de bedevaarders te Lourdes tijdens de voorbije dagen. Waren er uit ons Bisdom 5000,10000? Allemaal verschillende types; één werkloze, een invalide, een weduwe, een jongeling, een werkgever die niet weet hoe in deze crisis zijn personeel te houden , iemand die denkt aan zelfmoord, een brancardier, een verpleegkundige, een homokoppel, een militair, een bejaarde man. Neen, geen massameeting, maar een collectief, allemaal met de ogen gericht naar datzelfde doel. Ook te Lourdes neemt elk een deel wat hem aangeboden wordt, vrij zonder verplichting; zonder er ook maar iets voor terug te doen. Iemand neemt een stukje uit het Evangelie, een ander neemt er nog het Oude Testament bij. Voor nog een ander volstaat het kijken naar de Lieve Vrouwe. Maar allen keerden voldaan terug. De eenzame was niet zo eenzaam meer, de invalide kreeg weer voedsel tot volgend jaar, de gebroken jongeling zag hoe goed de wereld toch is duizenden mensen, duizenden types elk met hun eigen verhaal en verleden en toekomstplannen en dromen. Ja, er was nog over voor zo velen om nu aan anderen te vertellen: GEEF ZE TE ETEN!
want ik was vergeten dat een paar heel lieve dames me hadden aangeraden in het begin van mijn (toen heel ernstig bloggen) af en toe wat moois tussen de ernst te gooien en kijk met deze zomerdag krijg je deze frisse knaap op je bord al weet ik ondertussen dat er ook mannen zijn die stiekem af en komen loeren en why not, maar dus deze heel in het bijzonder aan ... enfin, julle weten dat wel!
In de Schepping draait het maar om één ding, de kern, het wezen, van de schepping heet Liefde. De Liefde is de kracht die ons opnieuw samenbrengt, om de ervaring die over vele levens en vele oorden in de wereld is verspreid, te verdichten. Gaat het hun slecht, dan zullen we, al is het in ons onderbewustzijn, een deel van hun verdriet ervaren. Maar vooral zijn we verantwoordelijk daarvoor, dat we ons minstens éénmaal per reïncarnatie opnieuw verenigen met het Andere Deel, dat zonder meer ons pad kruisen zal. En al is het maar voor korte ogenblikken, het schenkt ons zo een intense Liefde dat daarmee de rest van ons leven zin krijgt.
We kunnen ons Andere Deel ook verder laten gaan zonder het op te merken of te aanvaarden. Dan zullen we enkel een reïncarnatie nodig hebben om ons Andere Deel opnieuw te treffen. naar Brida.
Maar dat andere deel hebben mijn ouders al heel lang geleden bij elkaar gevonden en die zijn nu heel precies vandaag 54 JAAR GELUKKIG GETROUWD!
Omdat er toen nog niet geblogd werd stond volgende tekst op de uitnodiging tot de dankviering en het feestmaal.
"Er is een tijd om te trouwen Er is een tijd om te bouwen Er is een tijd om te rusten Er is een tijd om te vieren Vandaag, een dag om terug te kijken, een dag om te danken. Zoveel jaar voor elkaar gespaard zijn, dat mag gevierd worden!"
De verjaardagsvierdaagse is achter de rug. Ik heb jullie dan ook nog niet allemaal kunnen antwoorden op de reacties en wensen via blog of mail. Het waarom lees je hierna. De vermoeidheid zal dan ook nog wel komen al ben ik geen feest- of fuifnummer. De goesting naar een stuk taart of het verlangen naar een glas champagne is vandaag dan ook heel sterk afgenomen, en dat voor een liefhebber van beide lekkernijen. Dat ik nogmaals terugkom op mijn verjaardag heeft zo zijn reden.
Maar elke dag was een verrassing, heel in het bijzonder toen ik zondagnamiddag, wanneer mijn ouders op bezoek waren, er een telefoon kwam uit Duitsland van een Indische vriend (of wat dacht je anders?!) die nu een Karmelklooster te Essen (D) aldaar runt ooit ontmoet in 1995 als novice in Kochi-India die ik al zeven jaar noch gezien noch gehoord had. Hij vroeg me gisteren heel zeker te willen vrij te houden. En kijk énkel en alleen omwille van mijn verjaardag is hij met twee confraters tot hier gekomen met de wagen, zo een kleine vier uur rijden en dit enkele rit. Die mensen zijn trouwens na een gezamenlijk bezoek aan Brugge nog dezelfde avond terug afgereisd. Als dat geen surprise is waar die carmelite father al zovele jaren over sprak! In elk geval om nooit te vergeten. En ook deze keer weer die bijzondere vrijgevigheid. Eén van die gasten droeg een typisch Indisch katoenen hemd. Alléén al mijn bewondering voor dat kledingstuk deed het hem uittrekken en me overhandigen als geschenk! Ik voel me tot vandaag nog ergens beschaamd het hier te zien hangen. Verder was ik bij elke stop zowel middagmaal, koffie en avondmaal (laatste dan nog op de grote markt te Brugge!) al weer eens te laat toen ik wou betalen, want alles was al afgerekenden onder hen bedisseld in eigen Hinditaal. Eenmaal thuis wou ik kost wat kost de rekeningen zien en ze terugbetalen. No, Martin, this is your day, your feast; en toen vernam ik dat dit de gewoonte is bij een verjaardag. En ik die dacht dat verjaardagen niet werden gevierd door hen, maar eerder naamfeesten. Het blijkt echter dat een verjaardag wél wordt gevierd maar dan voor een goede vriend. En blijkbaar behoor ik tot die kring, ook nog na jaren! Ja, ze gaven van het weinige maar vooral hun aanwezigheid was en is voor mij het mooiste geschenk! En wij dan maar klagen over benzinerpijzen.
Zo zie je maar dat je ook niet de twintiger moet zijn om nog écht een verjaardag te mogen vieren! Ja, in zo een gegeven groei je inderdaad vlug over de ouderdom heen zoals een blogger citeerde.
En dit als toemaatje: Te Brugge kochten de drie confraters zich elk een Karmeliet, (bier van hoge gisting), hun naam waardig om mee te nemen naar huis. Een glas konden we niet bemachtigen maar van één van de obers mochten we er slechts één in alle discretie meenemen. Het leek wel een toegestane diefstal!
"Steeds meer Nederlandse jongeren die ooit protestant gedoopt zijn of helemaal niet gedoopt, kiezen er voor om Rooms-Katholiek te worden vanwege de duidelijkheid die onze Kerk geeft."
Is dit niet toepasselijk bij ht afsluitern van een verjaardag waar jullie, Jos, Ronald, Marc, Geert ... er waren om deze dag op te luisteren tussen de weelde van de bloemenpracht. Zo ervaar je jaar na jaar wie de echte vrienden zijn of leer je ze,zelfs na zovele jaren, herontdekken. Dank aan mijn ouders en familie die me op een of andere manier er wilden bij zijn! De wensen van pa en ma voor mij bij het begin van dit nieuwe levensjaar deel ik dan ook graag met jullie, beste blogvrienden, omdat menigéén moeite en tijd getroost heeft me op een specifieke en welgemeende manier nabij te zijn.
"Wij wensen je een zorgeloze dag, met heel veel zon! Maar ook voor het ganse jaar een goede gezondheid, gelukkig zijn in kleine en grote dingen; in jouw tuin met mooie bloemen, om er eveneens binnenshuis van te genieten.".
Het was echt een zorgeloze dag waar ik me bijzonder goed bij heb gevoeld zonder maar eens stil te staan bij het getal. Dank voor jullie vriendschap en genegenheid!
Drie maal drie is negen, we gaan tafels vegen, vier maal twee is acht, leuk als je zo lacht, drie maal twee is zes, geef mij nu de fles want van het zingen krijg je dorst!
De tafel is al gedekt! Mijn tasje koffie staat al klaar! We zingen en we dansen! Een dikke proficiat nog, Zoals een trotse verjaardagkaars!
Danke aan de vele vrienden, in het bijzonder aan degene die bovenstaande achterliet en aan degene die virtueel de champagne liet knallen!
Zomaar een kaartje of zomaar een groet, een wens of een e-mail het doet je zo goed. Een gebaar van "hier ben ik" in gedachte bij jou, even een teken dat ik in vriendschap van je hou.
Mensen lopen elkaar in gedachten voorbij, haast en geen tijd en gezeur in de rij. Het is allemaal ik, ik en ik, en zelden nog wij; van ik wil erbij dus jij moet opzij.
Maar even wat aandacht en even een lach kan zoveel doen met die ander zijn dag. Ik vind tijd geen excuus, en te druk evenmin, want in ECHTE vriendschap steek je je tijd heel graag in.
Dus ach zomaar een kaartje, zomaar een zoen, een belletje, een e-mail, dat kan men toch even eens doen. De zon schijnt en groet jou, misschien namens mij. En zeker voor zaterdag die komt!
Ja, hoe gans anders was het rond deze tijd een jaar terug. Ga daarvoor maar eens kijken in het archief. De klok tikt verder ...
Begint bij iets heel eenvoudigs, dat zelfs dieren hebben: je bekommeren om je soortgenoten. Zelfs geschonden mensen zijn bekwaam, misschien zelfs meer dan anderen, om eindeloos veel goeds re doen en toewijding op te roepen. Armen, gehandicapten, kleine mensen maken in de mens soms grote dingen los. Doodgewone mensen zoals ze dan gemeenzaam en een beetje meewarig genoemd worden, zijn soms zij die door één woord, één wenk je uit het alledaagse optrekken zonder dat zelf daarom goed en wel te beseffen. Wie bijvoorbeeld meer hoort en leest bij deze woorden die me onlangs bereikten ik citeer: ik maak relationeel, professioneel en emotioneel een moeilijke periode door weet dat ieder geschonden mens een geheim in zich draag dat hij alleen bezit. Wie gelooft, ziet net iets dieper. Wat je aan de minsten van de mijnen doet, doe je aan mij. Dat is de echte weg naar de ander. En deze zal het dan ook in stilte dankbaar aanvaarden. Draagt die geschonden mens zelf misschien niethet grootse geheim mee, Christus die leeft in hem en hem dan ook zal redden. Richt je ogen op Jezus!
Jijzelf bent de ideale persoon om mee te leven Voor jezelf. Maar dat geldt net zo voor ieder ander. Ook die kan uitstekend samenleven met zichzelf. Moeilijker is het om met anderen je leven te delen.
Met jezelf sluit je geen compromissen. Ontdek je iets bij een ander wat beter is dan neem je dat gewoon over. En zo doe jij altijd wat jij het beste vindt.
Met jezelf lig je soms in de knoop maar daar raak je snel weer uit. Omdat je jezelf makkelijk goed praat. Omdat je sowieso met jezelf verder moet.
Vriendschap biedt heel veel. Maar je moet ook geven. Want een vriend heeft een eigen mening En die is soms anders dan die van jou.
Zorg ervoor dat je gebreken van je vrienden kent, Maar minacht hem er niet om. Elbert Hubbard.
Het schrijven is soms moeilijk in de zin dat je veel levende doden ziet rondlopen, zonder en hap te proeven. Ik bedoel: mensen leven en gebruiken hun tijd in onzin en tijdverdrijf; dat wil niet zeggen dat men zichzelf moet onderdrukken om de show te stelen. Mensen maken zorgen om niets en blijven in hun wandeltocht verder reizen. De families worden vreemden, de buren kwelgeesten en bij die persoon zelf zet ik een groot vraagteken.
Zombies? Je schrijft en blijft schrijven. Soms heb je ook een duw van een ander nodig die jouw schrijven onderzoekt, hierdoor wordt het startschot gegeven om weer iets nieuws te schrijven. De meeste vulling weet zelfs niet over wat het gaat zodat men de nijging krijgt van zelf zombie te worden, alleen zijn de vrije kaarten op.
Blijkbaar heeft het SeniorenNet team dan toch uiteindelijk de oorzaak gevonden van het waarom en hoe dat ik ondertussen al een paar dagen werd belaagd door een Trojanvirus dat niet kon verwijderd worden, ook niet met hulp van de techniek noc door mensenhanden. Het virus sloeg dan ook maar enkel en alleen toe op deze site, maar was bijzonderlijk hinderlijk en diut blijkbaar ook voor bezoekers. Dus, beste medeblogger, vrees niet, uw pc werd niet geînfecteerd, maar ook voor mij was het bijzonder vervelend. Dus dank aan het team om verder te hebben gezocht want nu is het terug echt surf-PLEZIER!
juist dan wanneer je denkt dat niemand nog tijd heeft voor je .... en terwijl die ander druk druk is ... maar vooral nog zelf volop bezig is met de rouwverwerking na het plotse overlijden van zijn vader. ...
Ja, "het regende die dag" .... heb ik wellicht al eerder geschreven en elke dag denk en hoop je dat het nu eindelijk zomer wordt. Zelfs mensen vragen me of het wel goed gaat met me. Ja, in november kocht ik een nieuwe zeer warme bruine jeans tegen de winterkoude. Tegen de aankomende junimaand met zicht op een minitrip kocht ik me een nieuwe bermuda, want toch geen regenmantel zoals vorig jaar die tijd hoopt een mens dan, zeker met de mooie weersvoorspelligen. Ondertussen liggen ze daar. Die warme broek heb ik op vandaag - lees 20 07 2008 - aangetrokken, met een trui erboven die al langer in de kast zou moeten hangen. Ik hoef slechts maar de kast te openen om die zwarte wintertrui te grijpen die ik recent nog aantrok. En die regelmantel is de laatste dagen en weken al meerdere malen flink gedoopt geweest. Voor de rest liggen ze min of meer op een hoopje. Een halve dag regen, een halve dag af en toe zon. Een lichtere lange broek, de bermuda - amper twee dagen (lees paar uren) gedragen. Een t-shirt die ik misschien toch nog eens kan aantrekken omdat hij nooit echt het zweet moest/kon opnemen. Ik dacht dat ik dat verleden week niet meer zou durven schrijven, maar niets is minder waar en ik denk dat ik niet die enige ben. Ja, mensen, ook dat zijn "dagboekbedenkingen". Maar is er al zoveel veranderd? Hoeveel maanden moet ik openbaar gebruiken, zeker tijdens weekends, om ergens te geraken omwille van de regen, en dan heb ik het niet over peiodegebonden regens, en ook niet over voorbije maanden, maar ook verleden jaar al het geval.
Met het vooruitzicht op het zomerverlof heb ik jullie af en toe een boek aangeraden om mee te nemen in de reiskoffer. Helaas is het lezen van een boek soms nog de enige ontspanning op deze uitgeregende "zomerdagen", daar waar meerderen zich nestelen in de warmte bij de winterkachel in december. Ik hoor het jullie graag zeggen dat de zomer NU eindelijk zal beginnen; wel dan is dit mijn laatste uitdaging. Voor allen, waar dan ook, een warm, zonnig en vooral deugddoende verderzetting van deze verlofperiode! "Het blijft zwaar bewolkt" zegt de radioman daarnet, dus wees een zonnetje voor elkaar!
"De schoonheid van een naakt persoon wordt bepaald door de afstand tussen de tepels gelijk te maken aan de afstand tussen de borst en de navel, en ook weer aan de afstand tussen de navel en de benen".
Leonardo Da Vinci
Of wat je leert bij het lezen van een goed boek. En ik durf er voor wedden dat er zijn die nu eens bij zichzelf te rade zullen gaan, is heet niet?!
De muziek speelt een melodie in mijn hoofd. Klanken met herinneringen. Ik luister totaal verdoofd. Denk aan zoveel dingen. Elk nummer heeft zijn eigen gedachten. Iedere toon een ander verleden.
Ik vraag me af wat erin de toekomst staat te wachten. Soms wil ik alleen maar leven in het verleden. Ik sluit mijn ogen om in de muziek op te gaan. Om er even één mee te zijn.
Niemand zal ooit weten welke weg een meester heeft gegaan; welke vreugde of teleurstellingen, welke meevallers en moeilijkheden ervoor zorgden dat iemand zo over alles ging nadenken dat die in de grond van zijn/haar HART ZO RIJK werd dat het een rijkdom wordt die alleen toegankelijk is voor wie wil zien en luisteren.
Het geheime avondmaal is een bloedstollende biblio-thriller, die zich afspeelt in het Italië van de vijftiende eeuw.
Javier Sierra verweeft het leven en de kunst van Leonardo da Vinci met meer en minder bekende periodes en figuren uit de geschiedenis. Doorspekt met sfeervolle beschrijvingen van architectuur, kunst en literatuur en met raadsels is Het geheime avondmaal de enige historische thriller die zich echt kan meten met De Da Vinci Code.
Auteur: Javier Sierra Titel:Het geheime avondmaal Prijs: 19,90 ISBN: 90 234 1844 1
Ja, eindelijk nog eens een boekentip en meteen het antwoord waarom niet geblogd, maar verdronken in dit boek, zonder koffiepauzes.
Het is zondag en dan hebben mensen soms even wat meer tjd om een blogbericht te lezen. Heel recent bracht ik een kleine link naar pater Damiaan. En toen viel me te binnen dat we (als West-Vlamingen) niet eens zo ver moeten gaan zoeken naar 'heilige' mensen. Zelf afkomstig van Dadizele, een deelgemeente van Moorslede na de fusies van gemeenten destijds, heb ik nooit verder gedacht aan deze priester-missionaris die dan wél geboren is te Moorslede. Ja, al die tijd loop ik; terecht of niet, hoog op meet het bedevaartsoord van Onze-Lieve-Vrouw te Dadizele waar n.b. heel recent nog maar eens een nieuw beeld werd ingewijd, maar ook al die tijd heb ik vergeten dat een groot man vlakbij geboren en geleefd heeft en dan naar India getrokken is om er meer dan een heuse missiepost op te richten. Ja, we maken de omgekeerde richting mee, want ik hoorde nog recent dat mensen uit India naar Moorslede komen als een bedevaartsoord ompater Lievens te danken voor zijn levenswerk en er zo een handvol aarde meebrengen naar hun thuisland.
Waarom deze bijdrage dan? Wel de concrete aanleiding is het proces tot zaligverklaring van Pater Lievens. Voor geïnteresseerden, even googelen bij zijn naam. Maar op zondag graag dit gebed.
GEBED (voor de zaligverklaring) van pater Lievens s.j.
God, onze Vader,
U hebt aan onze Vlaamse landgenoot, pater Constant Lievens, de genade geschonken de Heilige Kerk in Indië op uitzonderlijke wijze te dienen.
Wij danken U voor al het goede, dat deze zoon van ons volk er in weinige jaren tot stand heeft gebracht. Hij heeft heldhaftig het Evangelie verkondigd en liefdevol de tijdelijke noden van zijn mensen gelenigd .Met vurige ijver heeft hij de bevolking van Chota Nagpur leren opzien naar het H. Hart van Jezus, die zegt: "Komt allen tot Mij, die onder lasten gebukt gaat. ik zal u bevrijden en verblijden."
Door zijn voorbeeld herinnert hij er ons aan, dat ook wij ons leven kunnen vrucht doen dragen tot eer van God, tot welzijn van onze evennaaste en tot vreugde van uw Kerk.Zegen de Kerk van Indië en van heel Azië om de tegenkantingen die zij ondervindt te dragen en te overwinnen. Zegen ook de Kerk in Vlaanderen. Bij de aanvang van de eenentwintigste eeuw hebben we in West-Europa nood aan een nieuwe evangelisatie. Versterk in ons de liefde voor de Blijde Boodschap, zodat ze in ons een vuur wordt dat oplaait.
Heer, onze God, wij vertrouwen erop dat Gij Uw dienaar Constant Lievens wilt verheerlijken, door ons de genaden te schenken die wij nodig hebben. Onze smeekbede leggen wij u voor, door zijn voorspraak. Dat zal ons helpen met ons leven te getuigen van het Evangelie. Bevestig ons met de woorden van pater Lievens dat VUUR MOET BRANDEN.
Wij vragen het U door onze Heer Jezus Christus, die met U leeft en heerst in de eenheid van de H. Geest.
Maria, Koningin van de apostelen en middelares van alle genaden, richt onze ogen op Jezus, de Weg, de Waarheid en het Leven. Bid voor ons.
Ja, "waar het hart van vol is loopt de mond van over", zegt het spreekwoord wel eens; en inderdaad waarom zouden wij niet mogen bloggen, tot zelfs getuigen, al dan niet op straf van boete of uitsluiting, wanneer onze woorden - lees mijn woorden en bedenkingen - ingegeven door geloof en vriendschap hier hun weg vinden en ze zeer authentiek zijn. Het is de gedachte die me weer eens bekruipt wanneer vanuit anonieme bron 'vervolgd' wordt. Een voorbeeld? Kijk maar even naar de laatste waarderingen. Goede vrienden, néén, het gaat niet om die cijfers, helemaal niet zelf, maar het doet keer op keer pijn deze zaken onder ogen te moeten zien, maar met de woorden van Pater Lievens zeg ik dan graag: " VIER ('lees: VUUR) MOET BRANDEN!" en dat zal ik op mijn geëigende wijze verder uitdragen. Een vuur dat aanstekelijk werkt ook al valt niet alle zaad op vruchtbare grond om maar eens aan te sluiten bij deze zondagslezing. Uw nederige dienaar die het beste met u allen voorheeft, zeker met hen die te weinig aandacht krijgen nu het verlof een aanvang nam!
God, geef mij een akker met wat minder steenbrokken.
"Ik heb er echt genoeg van, altijd maar proberen om het iedereen naar de zin te maken, om je verantwoordelijkheden op te nemen, om er te zijn voor wie je nodig zou kunnen hebben. Maar niemand die ziet aankomen dat het op is, niemand die ziet aankomen dat je gaat ontploffen, niemand die begrijpt waarom je dan toch uiteindelijk toch ontploft. En het enige wat blijft hangen is de ontploffing. Genoeg dus, het feest is voorbij, de wijn is op, de deur gaat dicht, ik ga mijn eigen leven in handen nemen. Iedereen kan de pot op. Maar wacht eens even, waar is iedereen nu plots naar toe? Geen nood, ik heb nog een lief. Of toch niet? Nee dus. Ook niks zien aankomen, was je dan niet tevreden, was je niet gelukkig, heb je me dat gezegd, wel 1000 keer? Sorry, je bent geweldig, maar ontploffingen ... Ok, ieder voor zich? Prima, is dat wat jullie willen? De wet van de sterkste? Maar wel janken om honden, katjes en varkentjes? Een mars tegen geweld in de samenleving, maar ondertussen de buren en/of de collega's en/of de partner en/of de kinderen een kloot afdraaien? Staken omdat we niet genoeg luxe meer hebben maar vergeten dat er zo veel zijn die niet eens fatsoenlijk water hebben? Mekkeren over jullie recht om ondanks de buitengewone kansen tot opleiding toch het recht te hebben om een kinderachtig taaltje te hanteren, zelsf al hebben we op onze pc de mogelijkheid om je spelling te laten controleren, en ongeacht het voorbeeld dat jullie aan kinderen en jongeren geven. Stelletje godverdomde egoïstische klootzakken. Ik heb er genoeg van. En als moeder en vader er niet waren, dan was ik weg, voorgoed en onomkeerbaar. Maar ik moet het voor moeder en vader nog een tijdje uitzingen. Want zij hebben niet nog meer verdriet en ellende verdiend. Wanneer houden we eindelijk eens op enkel onze rechten te zien en ook onze verantwoordelijkheden te zien en op te nemen? Wanneer gaan we eens leren onze luiheid, gemakzucht en egoïsme te erkennen en er ook een iets aan te doen. En neen, een paar euro geven aan een of ander goed doel is niet genoeg. Ik pas allicht niet in deze wereld. Maar als iedereen recht heeft op z'n eigen meningen, op de vervulling van z'n eigen behoeften, dan heb ik dat recht toch ook? Dus, ontplof allemaal maar, ik heb er genoeg van.
ps. Voor het overige, iedereen is fantastisch en ik wens iedereen hopen geluk (ook zij die geen pc hebben, of geen elektriciteit, of geen internet). " Met dank aan Rinz. ... of toch zelf meegemaakt?!
Vandaag even uit het vuistje zonder veel bij na te denken alhoewel die denker krijgen ze er bij mij niet uit. Wat ik wilde vertellen deze morgen is hoe verwonderd ik ben hoe veel jonge mensen al dan niet met hun ouders en dat meteen vanaf de eerste verlofdag op reis gaan of de festivals afschuimen. Zelf moet ik al heel lang terug gaan naar mijn 'pril' verleden om iets na te laten over mijn eerste reis. Misschien werd deze dan ook niet zo genoemd, want het was bijna vanzelfsprekend om mee op kamp, zeg maar 'op bivak' te trekken met de plaatselijke Chirobeweging die toen zeer sterk leefde in onze gemeente, zowaar een voortrekker in West-Vlaanderen (B). En in die tijd was je geen leider op je zestiende zoals ik vaker zie, maar je bleef lid tot ver boven je achttiende, want er waren voldoende leiders van boven de twintig jaar oud. Ik denk graag terug aan de kampvuren op einde van zo een bivak. Iedereen hielp ook de ander en de leiders hadden heel veel oog voor zij die niet in alles uitblonken. Misschien keken wij wel ergens op naar hen. Ze waren letterlijk en figuurlijk voortrekkers. Het zijn deze mensen die we missen in onze maatschappij, mensen om naar op te kijken. Misschien heb ik dat wel geleerd tijdens de jeugdbeweging.
Dus mijn eerste echte reis, daar plaats ik zelf nu nog een vraagteken bij. En verder was er, eens de leeftijd aangebroken, de vakantiearbeid zonder veel wetgeving en niet beperkt in de tijd. Maar al die tijd daarvoor bestond het verlof voor mij als kind te gaan helpen bij een oom om tabak te naaien of boontjes te gaan trekken ook al verdiende dat niets maar daar werd niet eens over geklaagd; ik meen dat er zelfs geen afspraken rond waren gemaakt;het was vanzelfsprekend. We waren zelfs fier zo veel mogelijk tabak naar één van die betaalde naaisters te brengen. En eens thuis werd ook geacht bij te springen op "het land" van vader, samen met broer. Want er werd bij ons dan ook van alles gekweekt, en dus was ook alles op zelfde tijdstip rijp om door moeder dan vakkundig gesteriliseerd te worden. Erwten, 'korte en 'lange' bonen ... zonder niet de regelmatige aardappelrooi te vergeten. Ik zie ons pa nog de viertander terug in de houding om aan volgende rij te beginnen toen wij blij waren eindelijk de aardappelen op te rapen op het einde van de vorige rij, dertig meter verder. Maar geen tijd om op adem te komen. En verder werd er gespeeld met doodgewone dingen, of cowboy en indiaantje ... "Toen was geluk nog doodgewoon".
Mijn eerste reis, daar vertel ik je morgen misschien over.
Vriendschap kent geen tijd het is als een liefdesverklaring je deelt het samen voor altijd oud of jong er is geen verandering vriendschap is er voor elke tijd
alleen of samen afhankelijk zijn we allemaal het is lucht wat wij ademen zonder stikken we ... ook verbaal het is als zuurstof in de aderen zonder is het leven kaal
we hebben elkaar grenzen zijn ons onbekend waar je ook bent, we zijn er ... voor elkaar wie weet is het allemaal zo bestemd en klinkt het wat raar maar vriendschap is één ieder bekend!
Een zoektocht naar jezelf, een zoektocht door dit leven. Ben je wel de moeite waard, heb je iets weg te geven? Kun je iets betekenen, voor je medemens?
Of heb je daar de kracht niet voor en lijd jezelf intens? Een minderwaardigheidsgevoel, gekrenkt of lamgeslagen. Ziekte, pijn of ander leed, je hebt het maar te dragen! Je vindt jezelf niet goed genoeg, niet waardig of niet wijs
Dan wordt het tijd om op te staan, ga op ontdekkingsreis. Ontdek dat jij jezelf mag zijn, met fouten en gebreken. Vergelijk je niet met wie dan ook, je bent uniek gebleken. Je kreeg talenten en gaven toebedeeld. Heb moed om er iets mee te doen. Deel uit en je zult merken hoe waardevol een mens kan zijn.
Een ander kan versterken! Een luisterend oor, een schouderklop, t zijn kleine zonnestralen.
Waaruit jouw grote liefde blijkt, op mensen neer te dalen. Het geeft je kracht om door te gaan, te werken op deze aarde.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand wat vind jij nou van mijn buitenkant, want dat is wat de ander ziet dat waar die ander soms zo van geniet.
Maar spiegeltje, spiegeltje aan de wand zeg mij eens wat jij vindt, van mijn binnenkant. Want die geeft aan wie ik ben, zo lief, zo aardig, zoals ik mijzelf ken . Maar zien anderen mij nou ook op die manier, of zien die alleen de buitenkant, met plezier?
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand waar ben ik in hemelsnaam in beland? In een wereld waar men alleen maar kijkt naar de buitenkant, van hoe die lijkt?
Maar de buitenkant kan nog zo mooi zijn; het is alleen maar uiterlijke schijn. Want de binnenkant die zegt pas wie je bent, maar dat wordt vaak nog niet onderkent.
Waarom bestaan er geen spiegels, die binnenkanten laten zien? Dat maakt het leven zoveel mooier en liefdevoller bovendien!
"Nu het christen-zijn niet meer standaard is, wordt er meer verwacht van mensen die nog wel christen zijn. Deze mensen maken veel duidelijker een keuze voor God en dat uit zich ook in het belijden van hun leer en hun taak in deze wereld. Vandaar ook de verschuiving naar doeners binnen de kerk. En dat is een zeer positieve verschuiving omdat er weer een wervende kracht van de kerk uit kan gaan. Het is weer duidelijk waar de kerk voor staat."
Getuige van een jongere (een wiskundige knobbel dan nog), die ik mocht ontmoeten en die me dit via mail liet weten.
mensen die staan op hun titels mensen die staan op hun macht mensen die anderen klein houden mensen die anderen willen kleineren (nog een stapje verder dus) mensen die leven op de toppen van hun tenen om toch maar groot te zijn en mensen die vergeten zijn dat ze ook maar mens en sterfelijk en klein en vergankelijk zijn...
Je hebt ze : die mensen die zichzelf opblazen zoals vroeger (hoor ik wel eens vertellen) jongens kikkers opbliezen...
Je hebt ze : ze blazen zichzelf op... De kikkers toen ? Die barstten open.. De mensen nu ? Ik gun hen hetzelfde !
met dank aan Jan Coghe die net als ik en wellicht velen met mij nog altijd zo een afkeer hebben van zo een mensen, hoe wij ook proberen het tegenovergestelde te brengen in deze wereld. Zijn wij dan zo anders?
Het was ooit het begin van mijn blog ... managers, weet je nog, zonder enige bekwaamheid, enkel klaar om een ander te kraken en hun dag verder vullen met onder elkaar dan er maar grappen over te maken zonder te beseffen hoe ze niet enkel op een hart, maar zelfs op een ziel hebben getrapt. Het hoeven zelfs neit eens managers te zijn of diensthoofden, die 'denken' hét te zijn en zich titels toeëigenen ten koste van een ander, ook al zijn ze 'aar' gewone' arbeder of secretaresse. (diegenen dus die 'leven op de toppen van hun tenen'). De wereld op zijn kop, die dingen naar het welbehagen van hun baas, al dan niet tegen een betaling in natura!!! Begrijpe wie kan!
Is dit het gevoel niet dat Jan Coghe hier weergeeft? Ik denk het, ik vrees het zelfs! Jammer genoeg! Maar ook dit: LOONTJE KOMT OM ZIJN BOONTJE blijft vroeg of laat het antwoord.
Naast een ander staan, mooi aansturen, ook geweldig. Maar wegcijferen is het laatste; Niet dat ik in de zoeker wil staan, verre van ...
Maar alle ellende voor anderen wegruimen is niet goed, heb ik ervaren; je ontneemt de ander zijn levenslessen die hij zelf moet doormaken, en laat die ander nu maar eens een stapje naast jou gaan doen. Fijn dat je een glimlach kon toveren. Er zijn vele engelen op aarde maar schat jezelf naar waarde!
'Moge de edelmoedigheid van onze grote landgenoot een geest van solidariteit laten waaien over alle 'melaatsen' van vandaag: daklozen, mensen zonder papieren, werklozen, mensen zonder land en zonder hoop '
Kardinaal Danneels in een eerste reactie op de aanstaande heiigverklaring van Pater Damiaan.
Van elke mens, die ik in mijn leven ben tegengekomen, heb ik mogen leren. Ik verdien respect en waardering van de ander te ontvangen en geef dit zelf ook.
Ik verwacht niets van een ander. Ze kunnen alleen maar zijn wie ze zijn, en niet wat ik denk dat ze zouden moeten zijn.
Ik gun de ander de ruimte en neem tijd voor de mijne. Zelf heb ik dit nodig, om stilletjes te mediteren, mij te bezinnen ...
Contact te leggen met mijn hogere bewustzijn, voor zelfonderzoek De eenzaamheid is mijn vriend en heel belangrijk, waardoor ik geholpen word iemand te worden die binnen een spirituele relatie leeft en meer kan geven dan nemen en met blijdschap kan genieten en ontvangen.
Het kan zijn dat er mensen afvallen, daar zij mij niet accepteren in mijn zijn. Er zullen altijd nieuwe en betere komen - of anderen, om iets van te leren.
Elkaar de ruimte geven is voor mij iets heel bijzonders haast heilig.
In een relatie geeft dit een enorme mogelijkheid tot groei en bloeit deze op.
Soms is dit voor anderen niet goed te begrijpen maar als zij uit liefde komen krijgen zij inzicht in mijn gevoel. Dit hoeven ze niet te begrijpen of te volgen, maar zullen mij respecteren, zoals ik ben of wil zijn.
Ieder mens is een eigen ik en mag op zijn beurt, zijn eigen gevoel volgen.
Sluiten wij niet op elkaar aan, dan is dit mogelijk en gaat ieder zijn eigen weg.
Ik houd erg veel van mensen, ondanks dat er enkelen waren, die mijn vertrouwen hebben beschaamd en misbruikt.
Ook dit heb ik zelf in stand gehouden. Ik ben niet boos op die anderen, heb het ze ook vergeven, omdat ik ervan heb mogen leren.
Het leven is net zo mooi als dat ik dat zelf wil zien, voelen en genieten. Ik werk aan vrijheid in en met mijzelf. Des te sneller zal ik helen!!!
Ik ben weer bereid tot een compromis en geef zelf aan, waar mijn grens ligt.
Toch wil ik ook nog steeds in de gedachten van anderen meekruipen om een beetje te begrijpen hoe zij denken en daardoor de band met hen verstevigen.
Ja, het is in die volgorde dat ik de titel plaats, denkend aan die persoon, door de loutering van dood en gemis van zijn geliefd familielid, tot een nieuw leven wordt geroepen in liefde. In een héél ander soort liefde van een liefdespaar al komt het zeker ook daar zoals in elk oud verhaal tot een schok. Geen van tweeën - de rouwende en zij die hem wil ondersteunen - besteden maar één amoureuze gedachte aan elkaar, totdat ze ineens voor elkaar leven. ... Verantwoordelijkheid in Vertrouwen?
Ik las in aansluiting met deze een mooie gedachte van Anita Galle; "Wie in die liefde groeit, ontdekt een soort eenvoud die heel veel bijkomstig maakt. (dat is wat onze rouwende doormaakt nvdr) De liefde die ontstaat vanuit verantwoordelijkheid reikt een waardeschaal aan die in het dagdagelijkse leven kan dienen als kompas".
Vriend, is dit niet de mooiste troost die ik u kan toewensen!
First love, the love that clings to your heart forever, no matter how much pain it has caused, no matter how many tears have fallen, first love will never leave my soul...
You will never forget your first love. That's what makes it so special. You love so hard, so deeply, and so intensely because you dont know any different. It's the best until it is over. Then you hurt like you've never been hurt before. Eventually you love again, but you love differently. You will love more carefully, more cautiously. Just know that there is so much more love waiting for you, but there will always only be one first
Voor velen wordt vanaf vandaag alles op een lager pitje gezet. Voor de meesten liggen de examens achter de rug, anderen beginnen al te genieten van een deugddoend en welverdiend verlof. Nog anderen kijken reikhalzend uit tot wanneer de fabrieksbel luidt om alle alledaagsheid neer te leggen. Wie dit aan het lezen is begint zich misschien te ergeren en dat begrij ik dan ook volkomen, want niet iedereen heeft de mogelijkheid met verlof te gaan, en daar zijn heus heel wat redenen toe.
Sommige bloggers voelen misschien nog meer de eenzaamheid aan in deze periode. En toch is het misschien een uitgelezen moment zélf eens terug te duiken in het eigen archief, even achterom te kijken en zien dat het goed was. Of misschien eens de gelegenheid wat langer stil te staan bij die andere bloggers.
Misschien zal je nu beter begrijpen waarom deze of gene dit wél of niet schreef. Mischien leer je nu pas de samenhang en zo de mens achter elk blog. Dus ik open bij de aanvang van deze zomermaanden dan ook maar mijn tentoonstelling. Duik terug in het archief, het lang vervlogen archief, méér dan enkel de laatste berichten. Ik doe het vast en zeker ook en zo hebben we allen weer nieuwe inspiratie om door te gaan, want heeft dit medium niet veel ontspanning gebracht en zo een weg naar elkaar?!
Ik kom graag nog even terug op onze bedevaartsreis. Iedereen neemt zijn eigen intenties mee naar Maria. Het kan ook gebeuren dat in aanloop naar deze bedevaart ons iets sterk heeft getroffen of precies is voorgevallen juist voor de afreis. Eén van onze priesters droeg zo een specifieke intentie met zich mee. Persoonlijk werd ik geraakt door het overlijden, na dagen van coma , van een vader van een jonge vriend; pa was amper 46, de zoon is 23 jaar. Ik denk verder aan een jongen waar ik eerder over blogde die niet langer een thuis vindt, en zo waren er nog een paar meer ... voor wie "het geloof als een kaarsvlam dreigt uit te gaan" wanneer het kwade toeslaat.
Ik wil tot slot van deze bedevaartsreis, naast de mooie foto's die je eeeder kon vinden in het archief, dan ook de bede nalaten tijdens één van de Eucharistievieringen. Ik denk hier in het bijzonder aan die twee jonge mensen, maar laat ons voor allen bidden:
Moeder Maria,
Wij komen hier elk met onze eigen levensverhaal, ons slagen en mislukken, de mooie herinneringen en de angst voor morgen, met onze liefde en ook met wat wij niet vergeven kunnen.
Wij komen hier met onze eigen zorgen en de zorgen van onze geliefden : ziekte en werkloosheid, onbegrip en ontrouw. Help ons beminnen en hopen door alles heen.
Moeder Maria, we komen hier met ons geloof, dat als een kaarsvlam in de wind dreigt uit te gaan. Geef ons uw geloof dat de Heer ook in ons leeft, geef ons uw liefde die ons doet gaan - over de bergen heen - naar ieder die ons nodig heeft.
Ja, nog vlug even plaatsen voor die nieuwkomer al weer vergeten is. De Russcische Eurosongwinnaar Dima Bilan .... of had hij toch andere ambities? Meteen een voorproefje voor de komende zomer, is het niet, dames! Meteen hier wat opgeruimd. Ook het schone mag gedeeld worden. Zonnig weekend!
Liefde is niet enkel de mooi ontloken bloem bewonderen. Het is veeleer de knoploze stengel met zoveel liefde bewateren en verzorgen zodat net door die liefdevolle verzorging afstand wordt genomen van de latere bloesem. Dat, dat is liefde, onvoorwaardelijke liefde.
Dat is het geknakte riet niet en nooit breken! Ik kan dit niet genoeg benadrukken zoals ik al eerder deed.
Dit is wat ook Wim Uyttendaele wil meegeven aan mensen zoals u en ik. Maarten
Beste mensen, ik weet niet of ik hier al dan niet een nieuw woord lanceer, maar ik wil even mijn intellectuele en andere bezigheden onderbreken n.a. v. het volgende.
Zoals daarnet weer eens in de media hoor ik het woord homofoob. Menigeen neemt het woord zomaar over al beseft niet iedereen wat de werkelijke betekenis en draagwijdte van dat woord inhoudt. Het zal wellicht iets te maken hebben met een nieuwe vorm van racisme rond homofilie, maar daar wou ik het niet over hebben. Neen, het was veeleer de klankkleur die me deed grijpen naar deze al dan niet goedgekeurde uitdrukking, en dat n.a.v. een paar bemerkingen of opmerkingen op zijn zachts uitgedrukt - toen een paar mensen mijn blog bezochten.
Dat religie niet altijd even goed aanslaat weet ik al langer, dat er spottend rond gedaan nog meer alhoewel precies velen hier een anker vinden. Wie voor de eerste maal een blog bezoekt kan inderdaad ook vragen hebben naar het hoe en waarom. Maar een blog is als een boom die groeit en takken krijgt, diepere wortels zelfs .Ik hoef niet telkens opnieuw uit te leggen waarom dit plaatje of deze tekst, maar deze keer misschien toch.
Terug naar die bezoekers. Het gebeurt nog wel eens dat mensen meer van me willen weten, zoals dat ook wellicht bij jullie het geval is. Toen ik dus verwees naar mijn blog waarvan ik meende dat men zo meteen een goed beeld kon krijgen, las ik prompt een reactie als God zegene en beware je als commentaar of nog dag mijnheer de vicaris Begrijp je waarom dit woord reliefoob al een beetje?
Zeker wanneer men dan nog een foto van een oude pastoor (Don Bosco) ziet op de site waar men niet kan naast kijken. Wél, ook dat heb ik maar gaandeweg doch bewust geplaatst, een deel van mijn opvoeding die blijkbaar nu pas vruchten draagt naar anderen toe. Het waarom lees je zelfs in de zijlijn.
Neen, ik hoef en wil me hier niet verdedigen maar ik stel maar vast dat er een antihouding is tegenover alles wat met Kerk en geloven te maken heeft. Dat kun je zelf nog deze week lezen in ons parochieblad waar inderdaad iedereen goed blijkt te weten welke godsdienst wat voorhoudt, zelf oploopt met de kennis van de Islam en Boedhisme, maar niets langer meer kent van het eigen christelijke huis. Het zijn precies dan nog vanuit die hoek dat verwijten als bovenaan ons worden toegestuurd zonder niet eens de personen te kennen die zelf zijn opgegroeid in een christelijk nest.
Wanneer ik dan op korte tijd dergelijke reactie lees, dan is reliefoob al even erg als homofoob.
O ja, nog deze : waarom denkt iedereen direct en onmiddellijk aan de katholieke kerk als het over geloven gaat?Willens nillens denk ik aan de tekst die ik gisteren nog plaatste rond VREEMD.
Maarten Ondertussen heb ik al een paar zinvolle reacties ontvangen op mijn bedenkingen van gisteren waarbij ik graag volgende link achterlaat en meteen die mensen dank voor hun aandacht.
Helemaal in het begin, toen ik nog niet wist wat bloggen inhield, leerde ik een dame kennen die zeer kunstvol was aangelegd. Ze was daarenboven zeer open naar anderen toe, maar vooral bezorgd om alles en iedereen, zeker de minderbedeelden. Al had ze zelf geen gemakkelijk leven - wat ze trouwens rijklelijk uitschrijft - toch staat ze er elke keer. Het was via een nieuw kunstwerk dat ik even de draad weer kon op pikken, maar ze heeft het dermate druk dat ik hier haar link eens meegeef.Misschien herkennen sommigen haar nog wel van ergens. Iemand om eens in de bloemetjes gezet te worden.
Onderstaande tekst is van Jan Coghe waarvan ik een fragment citeer omdat ik me herken in zijn woorden.
bedevaart
Vorig weekend was ik in Kevelaer (D). Een prachtig bedevaartsoord - rustig, niet uitgebaat en uitgebuit. Daar is Maria nog echt thuis - en kan je ook echt thuis komen bij Maria. En uiteraard ook haar zoon: Maria verwijst ons immers voortdurend door naar haar zoon. Zo rustig dat je op zondagavond nauwelijks nog een café of drankgelegenheid open vindt om met enkele mensen nog een glaasje wijn te gaan drinken. De stilte is er zalig...
Het heeft me enorm veel deugd gedaan.
Drie dagen op stap met mensen die je bijlange niet allemaal en allemaal bijlange niet helemaal kent/kende. En toch ben je samen op stap. Samen op pad. Met dezelfde bedoeling en hetzelfde doel.
Je neemt naar Maria intenties van mensen mee. Mensen die je vragen om voor hen te bidden. Ook je eigen verlangens en dromen neem je mee... En ook je gebed voor mensen die het niet zo goed gaat in het leven. Die tegenslag kennen.
Maar - het waren prachtige dagen. Ze waren te snel voorbij - dat is zeker. Samenwerken met enkele confraters - drie generaties priesters waren er (nou ja : ook in absolute getallen waren er drie priesters mee), die goed samenwerkten en mekaar begrepen, ondanks het verschil in leeftijd. Mensen van allerlei slag waren er: dik en dun, groot en klein, geleerd of minder geletterd, rijk of arm, ... het was echt een allegaartje van toffe mensen die echt samen wilden op stap gaan. Samen wilden bedevaarten.
Bij de laatste viering werd een kaars aangestoken. Een grote kaars. ONZE bedevaartskaars. Die zal branden de komende weken... met al onze intenties, al onze gebeden, al onze verlangens, al onze dromen, al onze pijnen... Het is een gebed dat er plaatse blijft. Ons gebed aldaar, ook al zijn we er zelf niet, omdat we weer het normale gangetje van alledag hebben moeten aannemen... maar onze intenties en gebeden zijn er.
Hoe klein kan die grote wereld zijn... Kevelaer: naast de deur bijna... En hoe groot kan die kleine wereld zijn...
God is toch wel super : hij maakt alles klein en groot en groot en klein... Hij brengt alles samen. Eén groot geheel. Hij brengt allen samen: één grote gemeenschap.
We zijn ondertussen al een paar dagen terug thuis van een verkwikkende bedevaartsreis naar Kevelaer. Ik was daarnet nog van plan eens te vertellen wat een bedevaart op vandaag kan betekenen; maar hoe kan ik het beter dan met deze bijlage die u in woord en beeld vertelt welke indrukken zijn opgedaan. U zal zien dat mijn aanzet een paar dagen voordien: een oase van groen, kunst en gebed, niet overdreven waren. Alleen kan nooit iemand zeggen wat de persoonlijke invulling was bij een ander; dat moet je zelf ontdekken. Het is voor iedereen anders maar blijkbaar voor elk-één deugddoend.
Ik laat je nu verder genieten, misschien toch nog een aansporing er zelf heen te gaan! Van harte, met dank aan de vele fotografen die meereisden!
Dat besef je als bedevaarder maar al te goed. Dan weet je hoe ver je af staat van de virtuele wereld met zijn bekoringen en verslavingen die je dan liefst zo vlug en voorgoed de rug toekeert. Dan besef je diep binnenin dat het leven veel meer te bieden heeft. Helaas zijn we mensen van vlees en bloed.
En toch, ik kan het niet genoeg herhalen, bidden werkt en “wast”. Zoals je geen twee goden kunt dienen, God en het geld, zo kun je ook niet bidden na een avond ‘lust en liefde’.
Mahatma Gandhi Indiaans politicus (1917-1985) Hierbij denk ik wat ik tijdens de reis hoorde over het breviergebed en dat beaamd werd door drie priesters van drie verschillende generaties.; dat die verplichting maar al te goed is, anders en zeker in onze maatschappij niet meer leefbaar zonder die band met God en Zijn Heilsverhaal met de mensen. Bid je even me tme mee deze avond of morgen bij het ontwaken?
Wie zichzelf almaar wegcijfert, voelt zich uiteindelijk een nul.
Hoe goed en aangenaam het ook kan zijn in de bres te springen voor zovelen en altijd maar klaar te staan wanneer een beroep op je gedaan wordt, altijd maar te geven zonder zelf te ontvangen, dan voelt een mens zich inderdaad op de duur een nul. Of beter: Wie denkt er ook eens aan mij miischien?
Dit kan een valse noot zijn temidden deze blog en toch wil ik deze plaatsen op vraag van een vriend al heb ik het er nog altijd moeilijk mee omdat voor mij de mens altijd boven alle andere staat. Maar ik begrijp ook zoals deze jonge man dat "zijn baasje" misschien die éne trouwe vriend is in zijn leven. Ik plaats het ook omdat er zovelen hier een bijzondere plaats geven aan hun hond of een ander lievelingsdier en dit uit respect. Ja, misschien staan mens en dier niet zo ver van elkaar. Vriendschap dan toch, zelfs liefde?
In de hoop dat deze tekst nu wél wordt gepubliceerd. Maarten
Ben jij geleidelijk in staat om naar jezelf te kijken zoals je bent? Ik hoop en wens het je toe. Daar wil ik je overigens bij aanmoedigen, want dit is geen makkelijke opgave: jezelf te leren zien zoals je bent. En bovendien tevreden te zijn en zelfs gelukkig. Weet je, zoals je bent, is het goed, want zo (en niet anders) ziet God je graag. Waarom jij dan jezelf niet?
zoals beloofd schrijf ik nog wat rond de bedevaartsreis. Deze bijdrage - moet ik eerlijk toegeven -mocht je gisteren al gelezen hebben maar iets weerhield me te bloggen, want zoals in voorbije jaren is gebleken ligt "bidden" niet in de markt in blogland. En néén, ik geef niet om scores al geeft het te denken dat een rangschikking onderste boven gehaald wordt wanneer ik nog eens uitdrukkelijk over geloven schrijf en over wat me sterkt. De tekst die volgt sluit dan ook naadloos aan bij de Westerse ingesteldheid van heden.
... En toch, vanwaar die 800.000 bedevaarders naar Kevlaer elk jaar opnieuw; die miljoenen naar Lourdes? Er was verder ook een andere reden om niet te bloggen, maar in dezelfde gesteldheid intens begaan te zijn met die jonge dichter (adhd) - zie archief een korte tijd terug - die me via een gedicht liet weten dat zijn papa zoaps is overleden. Ook dat is bidden!
Moeder Maria, wij willen nog even bidden ... Eeuwenlang was U voor ons de Lieve Vrouwe van Vlaanderen. Maar de tijden zijn in Vlaanderen veranderd, zoals U weet. Wij hebben nu veel geld. En we hebben televisies. En vanuit de zetel van onze woonkamer zien we nu iedere avond wat er over de wereld gebeurt. Maar bij dit alles bent U de grote afwezige.
Wij kennen U niet meer, of bijna niet meeer. Toch zijn er nog die trouw hun rozenkrans bidden, die op bedevaart gaan ... Maar U verschijnt nooit op televisie. Door de televisie is onze horizon verbreed en verruimd. Wij hebben nu gezien hoeveel armen er over de wereld worden vervolgd, verdrukt. Wij weten alles over Joegoslavië en hoeveel slachtoffers er zijn in Afrika!
Wij hebben zoveel gezien, maar van U geen spoor! Zou zoveel menselijk leed U koud laten!
Moeder Maria, leer ons kijken met andere ogen, en wees ons nabij in goede en kwade dagen.
De ingelaste foto is de bedevaartskaars die we als groep hebbben geofferd op het einde van de driedaagse. Deze kaars staat symbool voor onze zorgen en vragen die we acherlieten bij Maria
Goeie dag, Maria, Het verwondert U misschien dat wij tot tot U spreken, tot U bidden, vandaag de dag doet men dat niet meer, Gij waart wat stempelen gezonden ...
Toch komen wij tot U, Maria gewoonweg om bij U te zijn, even met U te spreken, als met een moeder die begrijpt, en de pijnen en het ongebrrip in het hart bewaart ...
Wees goed voor ons, Maria blijf voor ons pleiten bij Uw Zoon, als wij het hier wat bont maken ... Als wij hier liefdeloos en harteloos leven ... als wij geen broers en zussen zijn, maar concurrenten en, vijanden ...
Jan Coghe, priester
die de voorbije bedevaartsreis spiritueel geleid heeft naar Jezus via Maria. Morgen meer daar over. Maria dankend voor een behouden thuiskomst.
Als ik voor jou mag zijn Een mens die luisteren kan Naar alles wat je drukt Naar alles wat je draagt Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens die zoekt naar jou Naar alles wat nog mogelijk is Naar alles wat nog overblijft Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens die zwijgen kan Wanneer een woord teveel is Wanneer alleen de stilte zegt wat niet te zeggen is Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens temidden van de mensen Door jou geroepen, door jou gevraagd Omdat het echt niet verder kon Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens die wachten kan Tot dat je danken gaat omdat het toch nog erger kon Veel zwarter, veel zwaarwichtiger Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens die op het juiste ogenblik Jouw huis betreedt Wanneer je bang geworden bent voor t donker om je heen Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt. - auteur me niet bekend - maar bovenstaande sluit naadloos aan bij wat ik al zo lang blog.
Wanneer u dit leest ben ik op weg voor een drievoudige bedevvaartsreis. Misschien een idee om mee te nemen waneer jullie straks met verlof gaan of er een weekend tussenuit willen, ontspannen en toch verdieping zoeken, kunst bewonderen op een plaats van gebed, maar vooral Maria ontmoeten door de mensen die ons op reis aan elkaar gegeven zijn.
Kort samengevat omvat de bedevaartreis:
1 HET LOURDES VAN DE KEMPEN TE MEERSEL-DREEF 2 HET GENADEBEELD IN MARA-KEVELAER (Duitsland) 3 DE O.L.VROUWBASILIEK TE MAASTRICHT (Nederland)
Ik kan het bezoeken van het genadeoord te Kevelaer alleen maar sterk aanbevelen daar het voor mij een openbaring was toen ik er verleden jaar voor de eerste maal kwam. Een genadeoord in volle groen, rust en boordevol kunst! Vandaar dat ik deze meer uitgebreide bedevaartsreis met o.a. gelegenheid tot de kaarsenprocessie graag meepik dit jaar, vooral in dit bijzonder Lourdesjaar.
De fotoalbum over Kevelaer kun je vinden op de website: www.lourdesvrienden.be
Graag tot na dit weekend waar ik er zeker van ben dat ik er versterkt van terug kom. Maarten
Your eyes are made to see surfaces It's only when you look with your heart and soul that you'll see what's beneath.
Alleen wanneer je gezien hebt wat er onder het oppervlak schuilt, of wat de deiningen veroorzaakt, dan kan je oordelen. Het komt er uiteindelijk op neer dat je nooit mag oordelen, en zeker niet veroordelen. Het enige wat je kan doen is een mening vormen. Eentje die niet zwart of wit is, maar grijs. Eentje die flexibel genoeg is om te kunnen meebuigen met nieuwe inzichten. Inzichten, inzien. Zien is is iets heel belangrijks. Niet te verwarren met kijken. Kijken doe je als buitenstaander. Zien doe je als je er middenin meeleeft, en beleeft.
Met dank aan Bruno. Woorden die ik vond die hier hun plaats verdienen, zeker omdat deze woorden uit hert hart geschreven zijn, dus doorleefd. Een thema dat ik al eerder aansneed.
Blijft een boom een boom als hij al zijn blad verloren heeft als al zijn takken door de wind zijn verscheurd en er geen kind meer is dat in hem klimmen wil? Als geen vogel meer zijn nest bouwt in de toppen van een boom is een boom dan nog steeds een boom?
Als een mens een boom zou zijn zouden bladeren uit vrienden bestaan is een mens zonder vrienden dan wel een mens? Laten we samen bomen zijn en elkanders bladeren die niet bruin kleuren en nooit vallen.
En als je toch valt, mijn blad, mijn vriend, beloof ik je te vangen en gewoon aan een van mijn takken, terug te hangen.
Geïnspireerd door zo vele vragen naar oprecht vertrouwen door zovelen - zowel jong als oud - , graag nog deze, al moet ik toegeven dat het vertrouwen waar men het meest over heeft zo vlak, zo horizontaal is ... Of durven wij het gewoon niet meer uit te spreken dat wij mogen Vertrouwen in een God. Ik werd dan ook geraakt door iemand die wellicht niet besefte wat hij "zomaar" zegde: "Geluk is wanneer je Gods vrede in jouw hart mag voelen".
Toch is onderstaande gedachte de moeite ze met u te delen; zeker zo eigen aan mijn blog.
CONFIDENCE : Once all village people decided to pray for rain. On the day of prayer all people gathered and only one boy came with an umbrella.
........ That's Confidence ..
TRUST : Trust should be like the feeling of a one year old baby when you throw him in the air, he laughs.....because he knows you will catch him.
....... that's Trust............
HOPE : Every night we go to bed, we have no assurance to get up alive the next morning but still we have plans for the coming day.
.........that's Hope...........
p.s. Het plaatje dat ik hier toevoegde verwijst meteen naar de junimaand, de maand van het Heilig Hart. Roeselare is als stad dan ook toegewijd aan het Heilig-Hart. Ja, dat plaatje vind je enkel nog op rommelmarkten. Ooit was het anders, maar in India is het soms het enige wat in een huiskamer prijkt ... en niet eens als decoratie, maar als getuige van de altijd aanwezige gast.
Ik heb dezelfde ogen En ik krijg jouw trekken om mijn mond Vroeger was ik driftig Vroeger was jij driftig Maar we hebben onze rust gevonden En we zitten naast elkaar En we zeggen niet zoveel Voor alles wat jij doet Heb ik hetzelfde ritueel Papa, ik lijk steeds meer op jou
Ik heb dezelfde handen En ik krijg jouw rimpels in mijn huid Jij hebt jouw idee Ik heb mijn idee En we zwerven in gedachten Maar we komen altijd thuis De waarheid die je zocht En je nooit hebt gevonden Ik zoek haar ook en tevergeefs Zolang ik leef Want papa, ik lijk steeds meer op jou
Vroeger kon je streng zijn En god, ik heb je soms gehaat Maar jouw woorden Ze liggen op m'n lippen En ik praat nu Zoals jij vroeger praatte Ik heb een goddeloos geloof En ik hou van elke vrouw En misschien ben ik geworden Wat jij helemaal niet wou Maar papa, ik lijk steeds meer op jou.
Er loopt iemand met mij mee, Die waarschuwt bij gevaar En soms als ik het niet verwacht, Word ik haar opeens gewaar.... Er is een vrede diep in mij, 't licht in duisternis.... Ik weet, dat wat me nu omgeeft, van andere sferen is
en toch is het me zo vertrouwd, er is geen angst in mij, dat we er niet alleen voorstaan, maakt me ontzettend blij.... Wie ben ik, dat ik dit ervaar, Dat engelen met me gaan, Vanaf dat ik geboren ben, Tot het eind van mijn bestaan.
Op de leeftijd van 75 jaar, de verjaardag die we vandaag in het licht willen stellen, nemen wij officieel afscheid van een bewonderenswaardig mens, priester, aartsbisschop en kardinaal. In alle eenvoud was hij een voorbeeld voor de wereldkerk en hij was dan ook niet voor niets één van de grote "kanshebbers" bij de vorige pausverkiezingen, al was laatste niet zijn betrachting. Hier mogen wij toch even terecht chauvinistisch zijn?
Wie ben ik om hier in een notedop iets neer te pennen over een figuur die een hoog moreel gezag geniet in binnen- en buittenland, hij die zelf talrijke werken heeft gepubliceerd in een zeer menselijke en toegankeleijke taal. Waar heeft hij zich een leven lang aan geïnspireerd? Aan "de kardinale deugden" zoals ze nu weer nieuwe media-aandacht krijgen misschien, al gaat dat woord niet terug op de kardinaal, maar veel verder in de geschiedenis.
In elk geval had de kardinaal die ene zekerheid: hij heeft alles van God gekregen in dit leven en vreest niets.
In elk geval heeft Godfried kardinaal Danneels zich gespiegeld aan deze deugden, heeft hij er zélf naar geleefd én ze voorgeleefd. Hij heeft er ontelbaren diep mee geraakt, gestuwd, ook in de moeilijke tijden die de kerk doormaakt.
Dat kun je dagelijks lezen in een bijzonder boek die de titel draagt: "VERTROUWEN, Een dagboek van wijsheid en geloof". Een boek dat je elke dag volgens het ritme van het leven even doet halt houden. Meteen geef ik jullie eens een andere boekentip mee, niet ver van je bed te leggen.
Tot slot geef ik even deze "deugden" mee; dan zal je begrijpen hoe de kardinaal één was en is in alles wat hier wordt opgesomd. Dat hij het vooral wilde verder uitdragen; het is zijn grote bekommernis.
Een jeugdvereniging koos ooit voor de naam SAMIEDOE, een letterwoord wat staat voor SAMEN IETS DOEN. Samen iets doen, dat kun je maar als je niet alleen bent, als mensen je steunen en helpen, in wat dan ook, al was het maar hoe je leert bloggen - klinkt materialistisch, maar kan levengevend zijn voor mensen op leeftijd, tijdens ziekte, maar eveneens voor jongeren ... - Weten dat je er niet alleen voor staat; voor wat dat alleen-staan ook kan zijn; maar recent persoonlijk ervaren hoeveel mensen en van welke verschillende kanten ook een helpende han willen uitsteken. Neen, het gaat niet slecht met mij, maar ik wil uitdrukkelijk eens zeggen dat een klein gebaar een wending kan geven aan een leven, zeker als he gebaseerd is op geloof en vertrouwen. Maar daarvoor hebben we elkaar nodig, veel meer dan de negativiteit die ik zie via het bericht over "netlog".
Hoeveel deugd doet het wanneer er plots een vraag uit het niets opduikt zoals:"Mag ik je beter leren kennen?"
Te veel woorden wellicht, en zomaar uit het vuistje, maar kijk, bijgaande zegt alles! Of vergat ik het voornaamste toch nog? Inderdaad, richten wij onze ogen op Jezus en denken we ook eens aan onze God, die ons aan elkaar geeft, dag na dag. Ja, we vergeten zo vaak te bidden en maken het goed met een schietgebedje zoals ook nu weer!
Het is vanuit het geloven dat wij morgen met elkaar omgaan in concrete daden, SAMIEDOE!
Wees voorzichtig met waar je jouw dromen mee voedt. Voed ze met zorgen en angst en je produceert onkruid dat het leven uit je dromen haalt. Voed ze met optimisme en oplossingen en je cultiveert succes. Wees altijd op zoek naar manieren om een probleem om te zetten in een kans op succes. Wees altijd op zoek naar manieren om je dromen te voeden.
Naast de vele vriendensites die meestal enkel maar het woord "vriend" behouden zonder daar verder inhoud aan te geven, en die meestal niet écht naar een ander leiden, maar niet veel méér zijn dan winstbejag van een paar enkelingen die dergelijke sites hebben opgezet omdat ze "eenzaamheid" blijkbaar een gat in de markt vonden moet ik toegeven dat laatste enkel maar bevestigd werd toen ik op een gelijkaardige site stootte. Ik denk dat ik bij onderstaande geen verder commentaar meer hoef mee te geven. Lees zelf maar en laat deze cijders eens tot je doordringen. Meteen dacht ik aan een fragment dat ik las over mensen teruggetrokken leven, sterk afgeschermd, enkel beïnvloed door meningen die internet hem aandragen en die hij zo kan verwerpen door op het kruisje rechts boven te klikken .. Miljoenen mensen, enkel en alleen al in het Nederlandstalig gebied, die dreigen elk menselijk contact te verliezen, als het al niet is gebeurd. Mensen houden er niet langer meer van om mensen te ontmoeten en te luisteren naar hun verhalen. Ja, misschien wel heel even op internet, maar dan is al vlug de andere aan de beurt, zeker wanneer die ander - zelfs virtueel - zijn klaagzang begint. Het LIJKT erop dat het onderhouden van menselijke relaties steeds minder noodzakelijk is. Het IK primeert, maar op zelfde moment lees je bij die miljoenen niets anders dan het diepe zo menselijke verlangen naar liefde en vriendschap, aandacht en geborgenheid. Het wordt rijkelijk uitgesmeerd in gedichten en spreuken. Het lijkt op een revival van de dichter, maar helaas is het meestal niets anders dan een schreeuw : HOU VAN MIJ. IK WIL JOU.
Of bezondig ik me nu ook wanneer ik me even afscherm en via SeniorenNet jullie dit meedeel? Misschien al blijf ik geloven in de echte mens, dat is voor mij de essentie van mijn leven, en als dit medium daar kan toe bijdragen, heel graag!
Er zijn in totaal 35.028.715 leden op Netlog, waarvan 2.362.049 op de Nederlandstalige Netlog
Nogmaals ben ik zwaar aangeslagen door een bericht dat me bereikte van een joge man die ik ondertussen leerde kennen als een goede maat. Ik bladerde zomaar door zijn gedichtensite, maar kwam bruusk op volgende uit. Zijn pijn en angst verbeten in voorbije nacht en dan nog in een gedicht. Vriend, hou je sterk. Jij wordt door zovelen op handen gedragen, zeker door je "schatje". Jouw glimlach is zo aanstekelijk. Daarom proberen we vandaag dat extra zonnetje te zijn voor jou!
Ik voel me als een vogel gevangen in een kooi. Ik voel me opgejaagd als een prooi. Waarom waarom doen ze dit keer op keer? Sorry mensen maar ik kan het niet meer. Kan het niet meer aan. Het wordt me geween teveel. Al die onderzoeken telkens weer. Het doet me altijd zo'n zeer Om het slechte nieuws te horen. Deze strijd heb ik bijna verloren. Ik krijg minder en minder lucht. Stilaan komt de dag van men laatste zucht. Wil wel blijven doorgaan. Maar kan het niet meer zo goed aan. Het wordt donker en zwart voor mijn ogen. Wil wel blijven vechten maar kan niets beloven. Weet dat het moet. Maar heb het even zwaar. De zon zal heus wel weer schijnen Dan zullen ook de wolken weer verdwijnen. Naar deze dag kijk ik uit echt waar. Leven met adhd is somsecht wel een hel. Maar wees niet ongerust ik red me heus wel.
Je komt erachter, vroeg of laat. Een goede vriend, een beste maat. Je hebt ze nodig, in het goede en in 't kwaad. Want de weg van 't bestaan is soms heel onaangenaam. Er wordt gevallen, en meteen weer opgestaan.
Ik heb vrienden voor het leven.Gesteund door lief en leed. Wat een vriend aan mij kan geven is geld niet aan besteed. Je hebt vrienden waarmee je kan lachen en waardoor je de tijd snel vergeet. Of een vriend die de pijn kan verzachten als je 't even niet meer weet.
Zonder woorden, merk je snel, deze vriend begrijpt me wel. Goed vertrouwen is het enige dat telt. Zelfs een blik zegt genoeg.
Ja, ik heb de finale gevolgd van het ondertussen immens populaire programma "Mijn restaurant", ook al ben ik geen volgzame tv-kijker, heb zelfs veel te weinig afleveringen gezien. Ik doe hier geen uitspraken over gebruik van sms-toestanden of één of ander 'streekgevoel', maar als grote mensenmens diek ik ben, was deze avond DE LIEFDE de grote winnaar; de liefde van een moeder voor haar zoon, de liefde van een zoon voor zijn moeder, en dat in alle oprechtheid en eenvoud!
De beelden spraken boekdelen, ook in vorige afleveringen. Zou dat niet de diepe reden zijn van de overwinning van die mensen? Zo een voorbeelden verdienen op het grote scherm een open doekje!
Geloof in jezelf, in de kracht die je hebt. de kracht die jou door het leven leidt door goede en slechte tijden.
Geloof in de verborgen kwaliteiten die iedereen bezit en die je de juiste weg zullen wijzen.
Geloof in morgen en wat die dag je zal brengen, en probeer alles van de zonnige kant te bekijken. Want met een positieve kijk op het leven is er geen grens aan jouw mogelijkheden!
Ja, die mooie maand van mei, voor de meesten onder jullie nog dé Mariamaand bij uitstek, loopt straks ten einde. Het is een maand waar mensen door Maria op weg gaan naar God, naar hun eigen diepere kern van gelovig vertrouwen. Het kan soms moeilijk en lastig zijn maar daarom laat God niemand alleen op die weg zonder tekenen. Zelfs Maria niet: zij mag ervaren dat Elisabeth haar tochtgenote is. Geen mens is in staat een goddelijke zending die we uiteindelijk allemaal ergens hebben helemaal alleen te dragen. Hij heeft 'verwanten' nodig. Er wordt hem iemand geschonken om met hem mee te gaan, een "jij" om mee te spreken. Zo zullen velen dit jaar naar, in en na Lourdes aan elkaar gegeven zijn tot teken in dit bijzonder Lourdesjaar, maar ook op bedevaartpalaatsen als Kevalaaer waar ik u verleden jaar van bericht heb. Soms vind je Maria bij de deur zoals te Dadizele of bij een kapelletje op de hoek. Op vele plaatsen wordt droefheid en ontmoediging daar soms tot teken om toch genezeing te brengen in het hart. Maar vergeten we ook niet op die plaatsen eens te danken , te danken voor die mensen, die gebeurtenissen die God ons geeft als wegwijzers naar hem door onze Moeder, Maria. Maar zien we deze tekens wel? En vooral handelen we er naar? "Maria, ik kom niet om te vragen, maar enkel om bij u te zijn" kunnen we even bidden,staande voor het beeld in onze huiuskamer.
Bij deze een gemeend woord van DANK aan alllen die nu al maanden ijverig bezig zijn aan de voorbereidingen om een bedevaart, een gebedswake, intens te laten velopen, Maria ter ere!
Ik was een tijdje afwezig maar daarom des te meer begaan met een situatie die om een oplossing vraagt. Wat ik laatst blogde over 'aandacht' was dan ook reeds een antwoord van een derde op de situatie die ik in het kort probeer te schetsen. Een situatie die me zomaar voor de voeten werd gegooid doorde hulpkreet die een jongen van 18 de wereld moest horen. Ik was blijkbaar niet de enige die het hoorde.
Een moeder haalt haar zoon van 18 jaar uit school eind september vorig jaar om he:m de zorg toe te vertrouwen over zijn broer van 20 jaar die zwaar autistisch is en thuis woont. De vrouw gaat elke dag werken, maar 'logeert' in de avond en tijdens de nacht bij haar nieuwe vriend. De jonge gast van 18jaar heeft geen bewegingsvrijheid, kent enkel de weg van zijn thuis naar één of andere winkel en kan nooit weggaan. Ondertussen is gebleken dat hij van geen enkele uitkering geniet, niet is ingeschreven in de vdab, noch aangesloten is bij het ziekenfonds. Mocht zijn moeder binnenkort samen gaan wonen met die man, dan weet hij niet eens waarheen!
Is dit niet de omgekeerde wereld? Is het niet in de eerste plaats aan de moeder alle zorg te besteden aan beide zonen, desnoods een oplossing te zoeken voor de autistissche jongen? Een jong leven van de achttienjarige heeft nu al geen kans zich te ontluiken en dat op zo een cruciale leeftijd. Let op, ik stuur de vrouw geen verwijten, maar deze situatie roept toch meerdere vragen op.
Ik wou dit toch even kwijt al zijn we er nog helemaal niet uit hoe we een oplosing proberen te vinden. Misschien beginnen met hem AANDACHT te geven, de aandacht waarover ik het hieronder had; een waarde warover ik al zovele malen heb geblogd.
Een gezond familielid van 82 jaar heeft RECENT zelfdoding gepleegd. Hij wou niet tot last zijn éénmaal hij afhankeleijk zou moeten ziijn van derden.
Is dit niet één van de concrete gevolgen van de heropflakkerende discussie na het overlijden van Claus. Blijkbaar komt dit thema heel goed en precies op tijd voor menig politieke partij.
Wat met de familie en nabestaanden van bovenstaande die nooit hadden gedacht hun dierbare op die manier zo te moeten verliezen? Dit was geen uitweg uit "onnodig lijden" maar wellicht mee ingegeven door wat de man op tv-jopurnaals zag, denkende aan zijn eigen hoge leeftijd.
Een gezond leven, zo uit ons midden gerukt! Hebben wij daar dan niet ergens met ons allen schuld aan?!
Het zal jullie al langer bekend zijn dat ik een bijzondere band heb met India en zijn inlandse missiecongregatie IMS. Een vriend-missionaris, geboren en getogen in Kerala, werkt zelfs al enkele jaren in de States. Maar toen ik deze week een mail vond in mijn brievenbus van een Indische 'lekenapostel' die schrijft dat hij binnenkort in Duitsland zal zijn, heb ik hem meteen nogal laconiek de vraag gesteld of hij misschien een wereldreis aan het maken was, daar ik wist dat deze ook een tijd terug in de Verenigde Saten was ...
Het antwoord was echter heel aangrijpend, want zie, nog geen eeuw geleden waren wij - vooral als Vlamingen - fier "onze zonen" te mogen uitsturen naar alle volkeren, of een omgekeerde beweging zet zich in. Ik geef je de authentieke tekst mee als bezinning bij een weekend.
Hi Martin, Thanks. My concern for evangelisation leads me to reach out where ever required. I will be in Otzing near Deggendorf, close to Munich.I am looking for a base from where I and my community of lay missionaries(Santvana Community) could do our little part for the re-evangelisation of Europe. I would love to meet you one day. I will keep in touch. God bless. Fr.Dheeraj Sabu IMS
Angst is niet aan me besteed, behalve sociale angst die alleen maar groter werd.
De gedachte dat hij niet serieus werd genomen, niet voor vol werd aanzien ligt diep achter zijn gemakkelijke, mondaine manieren verborgen. Het was zelfs een van de drijvende krachten achter zijn dadendrang die uiteindelijk zijn 'dood' betekende. Commerciële prestaties presenteerde hij als bewijs van intellectueel vermogen. Daarmee heeft hij zijn angst weliswaar productief gemaakt, voor zichzelf en nog meer voor het bedrijf waarvoor hij werkte. Maar overal en elke dag nog waar hij komt, bij iedereen die hij ontmoet, vermoedt hij heimelijk hilariteit. Om hem. Die angst was bleef en blijft, en jaagt hem voort, van de ene deal naar de de andere. Daarom was hij er zo goed in. De angst blijft.
Groot is onze gezamenlijke onmacht in haar gevecht tegen die agressieve machtige ondoorgrondelijke demon. Maar, dankbaar voor het onbeschrijfelijk mooie intieme afscheid dat als een puzzel zo wonderbaarlijk in elkaar paste, nemen we diepbedroefd om het gemis, nog een laatste maal, met allen die haar nauw aan het hart lagen en "vriendin voor het leven" mochten noemen, afscheid van ons Hilde, bazin van en drijfveer achter 'Den Ekster', echtgenote en levenspartner van Dirk en moeder van Jana en Lowie.
Om haar mooi en rijkgevuld leven dankbaar te gedenken nodigen wij iedereen vriendelijk uit om samen met ons de rouwdienst bij te wonen in de St. Jan de Doperkerk te Dranouter op zaterdag 17 mei om 10 uur. Daarna volgt de crematie te Brugge en de Begrafenis in het urnengraf op het kerkhof te Dranouter.
De lift. Iedereen vecht om het recht op voorrang, of neen, iedereen neemt voorrang, omdat het recht ontbreekt. Een lift met mensen die elkaar negeren. Elkaars bestaan ontkennen. Net zo gemakkelijk.
"Deze cassette (ja, toen waren er nog cassettes! 1983) is samengesteld voor iemand:
Die weet dat er maar één doel is maar in oneindige facetten.
BOLERO
Die de 2 polen kent:het gevoel (=Fransen) het verstand (= Duitsers of Pruisen).
OUVERTURE 1812
Die de steunbeer maar ook de versieringen is van de wondermooie kathedraal van mensen.
WARSAW CONCERTO
Die de top blijft zien ondanks vallende stenen.
WARSAW CONCERTO
Die weerspannige affaires met een blij humeur zijn ontluisterende spanning ontneemt.
BROWNSTONE CONCERTO
Die weet dat het kleinste detail ontsnapt aan het vastklampende verstand.
Het onbegrijpelijke kan ook mooi zijn.
CANON VAN PACHEL BEL
Die nog een koekoek en een nachtegaal wondermooi vindt.
CONCERTO NR 13
Die zijn vreugde kan delen met anderen.
HALLELUJA
Die altijd bereid is een gesprek te voeren.
SERENADE AD DUOS CHOROS
Die bescheiden kan wachten tot het onverwachte.
CONCERTO VOOR TROMPET
En die iemand denk ik in U gevonden te hebben, Maarten."
Deze tekst met bijhorende muziek kreeg ik van een jobstudent die me blijkbaar heel goed kende na enkele jaren. Het geheel blijft me dan ook dierbaar, al zou ik deze muziek wel eens op een cd moeten plaatsen ... En wat voor een muziek, luister nog maar eens straks!
waren jullie ook tijdelijk slachtoffer van 'gemene' streken door onbekenden op ons SeniorenNet, en hebben we elkaar daardoor enkele tijd niet kunnen vinden, dan toch een klein berichtje, los van "de aanslag" op ons blogland ... een doordenkertje, vooral voor zij die het soms moeilijk vinden iets over zichzelf te schrijven over hun profiel. Daar gaat ie!
Over mezelf
Er is niet veel moeilijker dan een verhaal over jezelf te schrijven. Je wilt ook geen reclamefolder schrijven...toch???......dus vermeld je bijvoorkeur alle positieve dingen en zwak je je negatieve eigenschappen wat af.....lijkt me aardig om dat gewoon eens op seniorennet of zelfs op msn te doen of zo.....of in reality.. Wat denk je daarvan?
Many times we are worried about our own problems: finance,studies,children... Have we forgotten about our Loving Lord? The Lord who has offered us a life in Abundance..If so its time to turn to Lord and Pray..
"Oh jesus we have moved away from you and have fallen in to the lust of the world. Renew our spirits,let our seek your kingdom,so that we can be your kids sharing you to the world. In Jesus name..Amen"
goeie vrienden van vroeger, mensen van gisteren, toevallige voorbijganger,
dit is een eerste welkom op voor mij een nieuw medium, en dus even afwachten wat het brengt ... in elk geval een brug zo nu af en toe van mij naar u en hopenlijk wederzijds!
Wie had toen gedacht wat een invloed dit blog zou hebben, ja dat het zelfs drie jaar zou worden. Het werd en blijft in elk geval een brug van mij naar u ... een brug die zovele anderen hebben overgestoken om er even te verwijlen of er voor goed drie tenten op te trekken, al was ook deze brug niet altijd bezaaid met rozen! Dank voor alles!
Op 06042008 blogde ik over "waar een wil is" - kun je terughalen in het archief hier -; wat me toen sterk heeft aangesproken, heb ik nog beter begrepen wanneer ik pas gisteren de kern hoorde van deze ommekeer van deze jonge man. Dit verhaal heeft me zelfs aangegrepen of hoe een onbekende chatter het leven van een ander grondig en ten goede kan veranderen. De ene jonge man heeft blijkbaar ook nog een derde geïnspireerd zoals je zal lezen.
De jonge man in kwestie was blijkbaar al langer in contact met een pater, die onbekende chatter dus, al hebben beiden elkaar nooit gezien; de jonge man kleurt zelfs 'rood' - 1 mei, weet je wel - naar eigen zeggen. Misschien wilde hij precies op die dag zijn gevoelens kwijt, hoe gebrekkig ook. Maar voor mij is dit de ware betekenis van hemelvaart, een feest dat we vandaag ook vierden en dit op zelfde dag als het feest van de arbeid.
Om kort samen te vatten was het blijkbaar die pater die het leven van de jonge man zinvol heeft gemaakt en een gans andere wending heeft gegeven. Van caféganger naar voortrekker in een schoonmaakbedrijf. Lees daar maar nog eens. Die pater is heel recent en onverwacht overleden en dan volgt het volgende, wat ik zo goed mogelijk probeer weer te geven met respect voor taalgebruik zoals in eerder gesprek.
ja dat gaat hier over een pater; die mens wist alles over mijn leven van toen ik geboren ben tot als hij onlangs zijn hoofd neergelegd heeft. Ik stond aan die kist en dacht toen: hoe kan ik zo stom zijn zo iemand vaarwel te zegen zonder hem te kennen: iemand die er altijd stond; op dat moment ging veel door mijn hoofd maar ik besefte dat ik vanaf nu wilde geven dan ontvangen en zo heb ik een andere in mijn huis even verzorgd en toen zegde deze: kijk je hebt voor me de wereld veranderd en ik zal dit onthouden; de wereld die je nu maakt voor mij is super, is niet te kopen met eender welke bloem eender welk geschenk.
voor mij is het enkel een bewijs dat ik nooit meer anderen op afstand hou, en dat is iets waarom ik er nog meer kracht insteek ...
Is dit niet écht geloven zonder veel woorden, al was de pater wél de spreekbuis en het luisterend oor en dit vanuit zijn roeping mens tussen de mens te zijn. Die kracht was blijkbaar het ultieme wapen waarover hij het niet had in het eerste gesprek, maar wél zijn weg naar de ommekeer. Lees nog maar in het archief. We zijn meer dan wie we zijn!
Wellicht een tijdje geleden dat je nog een boekentip van mij gekregen hebt, maar deze keer wou ik toch even tijd uittrekken om volgend boek aan te bevelen ... Ik heb het bij dit weer bij wijze van spreken "met mijn gat in het water" in één ruk uitgelezen en hap ook nu nog naar adem. En zoals ik bij een ander las: de cover zegt niets over de inhoud ... maar leert veel over de wereld van nu.
Dus voor volgende natte dagen die er zitten aan te komen, spoed je naar de bib en lees van:
Onderstaande werd wellicht al honderden, zoniet duizenden maal doorgestruud via e-mail, en ik geef toe, ook ik heb me er aan bezondigd. Maar laat ons vandaag eens stilstaan bij dit mooi gebed; het een plaats geven in ons hart en van daaruit in ons leven,ook al zullen we er niets voor terugkrijgen dan misschien dat moment van stilte.
St. Theresa's gebed:
Moge er vandaag vrede in je zijn. Moge je op God vertrouwen dat je precies bent waar je zou moeten zijn. Moge je nooit de oneindige potentie vergeten die uit vertrouwen is geboren. Moge je de gaven gebruiken die je hebt ontvangen en de liefde doorgeven die je hebt gekregen. Moge je tevreden zijn met het feit dat je een kind van God bent. Laat deze aanwezigheid zich tot in je botten verankeren en je ziel de vrijheid gunnen om te zingen, te dansen, te danken en lief te hebben. Het is daar voor ons allemaal.
Een veld vol purperen bloemen Gestreeld door het licht van de zon De wind fluisterde Vrede Zo was het toen het begon.
In het veld spelen twee kinderen Elk een andere kleur De wind fluistert Vriendschap En verspreidt een lieflijke geur.
Vertellen elkaar hun geheimen Huilen en lachen met elkaar De wind fluistert Begrip Andere kleur geen bezwaar.
Worden ouder, elk hun geloof Brengt hun rijkdom en wijsheid De wind fluistert Respect Voor ieder volk in elke tijd.
Dan het jaar 2008. Twee gekleurde handen ineen De wind fluistert Haat Vrienden en toch zo alleen.
Staren samen naar het leven Niets begrijpend van terreur of spot En de wind ..fluistert niet meer. Twee vrienden Allah en God.
Christophe
Bloggen is ook mensen kansen geven, ze aanmoedigen of dankbaar delen in hun kunnen en trachten. Of zoals "de auteur" het zelf zegt: "Mijn gedichten mag je altijd gebruiken en/of verwerken. Als ze maar nuttig zijn om mensen te doen nadenken, te bezinnen,... " Een auteur, niet gezocht, wel gevonden, gelijkgestemd en toch zo anders ... maar hoe anders wanneer ik bovenstaande me werd gestuurd?! TWEE VRIENDEN?!
KArin ... jij was wellicht de eerste die ik hier leerde kennen via blogland. Wat hebben wij uren en nachten gechat en dit via mailuitwisseling dan nog.
Yvette ... deze uit Kuurne, leerde me de eerste tips om het aanmaken van buttons en het plaatsen van grote foto's. Ze deed het met heel veel geduld. Haar lessen heb ik aan menig beginnende blogger doorgegeven, maar wel hebben we elkaar tot op vandaag nog niet live ontmoet ... en het zelf maken van buttons liet ik graag over aan o.a. ...
Nicole ... die op een bijzondere manier in mijn leven kwam en er wellicht nog lang zal blijven. Was het niet via haar dat ik een zekere ...
Elou mocht ontmoeten ... die van zichzelf zegt "een puinhoop te zijn" maar het wel klaar speelt me onverwacht een bewerking door te mailen van een tekst, een gebed. Het geloof is voor Elou dan ook een grote stille kracht ... zoals ik mensen mocht ontmoeten als ...
Edmond, Bompa, Peter1925 ... die mijn eerste blogberichten wilde opfrissen met vele kunstfoto's van Sint-Maarten ... en zijn zielsgenoot ...
Krelis, die met nog minder woorden dan ik hier, de kern van ons bestaan kan raken.
Hoe meer namen een mens wil noemen, hoe meer gevaar er dreigt dat iemand vindt niet bovenaan het lijstje te staan of zijjn naam niet terug te vinden. Het is dan ook geen pure opsomming, maar wel een herinnering aan hen die bij de wieg stonden van mijn bloggen, nu ik bijna drie jaar oud word.
Boomer en Vergeethetnietje, Gerd en Katrien, Rozemarijn ... elk met hun eigen levensverhaal.
Ook aan de overleden blogmaat uit Brugge wil ik even stilstaan, die ondanks zijn zware en jarenlange ziekte, er toch elke dag probeerde te zijn elke blogger een goede morgen of een zalige nachtrust toe te wensen.
Het is ook zo dat bloggers zomaar in mijn leven kwamen en dan ook "zomaar" verdwenen. Of ze me niet meer lezen?! Het kan, maar dat hoeft niet. Er zijn zovele redenen waarom iemand niet langer leest of blogt. Het is zelfs zo dat het soms pas na jaren is dat bijkt dat je wél gelezen wordt, zelfs door niet-bloggers, maar dat dit pas de basis vormt voor een nieuwe relatie.
Susanna Tom Wim Fernand Eddy Timo Kristof Ronald
Heb je eht gemerkt? Ja, het zijn vooral de mannen die vanop afstand toekijken!
Met dit berichtje wou ik gewoon dank zeggen aan de intense vriendschappen, opgebouwd de voorbije jaren! En wie zich hier niet terugvond weet dat hij van mij af en toe een mail krijgt, so ...
Of je nu lijdt of begeleidt, blijf praten! Als je heroïsch wilt zijn, je lijden verstopt, als je de deemoed niet kunt opbrengen je pijn uit te spreken, ga je eraan kapot. Het is heel mooi om je lijden in stilte te dragen, maar of je er iets mee opschiet? Durf de waarheid zeggen, want dat is vaak de eerste stap naar genezing. Stop met toneelspelen, want als je fysiek of psychologisch doodgaat, valt er niets meer te spreken ...
"Ik heb dorst, geef me iets te drinken," riep Christus aan het kruis. Heel normaal, heel menselijk. Hij verbloemt niets, hij schreeuwt. Wij mogen dat ook, en dat vergeten we soms wel eens te vlug zolas een priester me toevertrouwde: Roep naar dat kruis!. Temidden van zijn lijden blijft Jezus praten met God. Dus ook als we in ons lijden denken dat God er niet meer is, mogen we met hem blijven spreken.
Wees dus ook en zeker op deze zondag elkaar menselijk en zo ook goddelijk nabij!
Het leven kan zo verschillend zijn, de ene keer ben je vrolijk..de andere keer heb je weer pijn. het leven telt van dag tot dag, dan zie je iemand met tranen..daarna weer met een lach. Soms is het zo moeilijk om door het leven te gaan, dan lijkt alles je tegen te zitten..alles je in de weg te staan. Maar ook al wil je dan soms de moed opgeven, diep in je hart weet je dat je verder moet... verder moet met leven. Want er staan nog zoveel mooie momenten op je te wachten, er zitten nog zoveel toekomstplannen in je gedachten. Er zijn zoveel mensen die om jou geven, die zonder jou..niet verder kunnen leven. Dus ook al heb je het moeilijk heb je op speciale momenten onverdraaglijke pijn, blijf vechten voor je leven want ook voor jou zullen er weer mooie tijden zijn.
Het is me al eerder opgevallen dat verschillende mensen uit blogland zich vragen beginnen te stellen over het nut van het bloggen. Ik hoorde o.a. vragen als: "Waar ben ik toch aan begonnen?". "Ik krijg geen waardering meer". "Men bezoekt me enkel maar nadat ik een bezoekje bracht aan andere blogs en zo mijn naam achterliet".
Soms geven mensen de indruk niet langer gewenst te zijn, noch gewaardeerd voor hun "werk" dat toch allemaal is begonnen als een hobby en waar ze vooral heel véél mensen leerden kennen. Soms vind ik tussen de lijnen zelfs een hunker naar bevestiging, al dan niet uitdrukkleijk neergeschreven. Bij nog anderen blijkt uit diverse blogberichten niets min noch meer dan een schreeuw om aandacht. Eenzaamheid?
Goeie vrienden, dit alles lijkt misschien nogal negatief over te komen, maar het is de samenvatting van wat ik lees, zelfs in mijn gastenboen en via é-mailverkeer.
Ik probeer een antwoord te formuleren. We zijn allen op één of ander manier aan dit bloggen begonnen, en onze blog werd al heel vlug onze beste vriend. Een vriend die levend werd door intense contacten. We bouwde stilaan een netwerk op en kwamen graag terug naar bepaalde mensen. Op de duur deelden we het wel en wee. Zeker in het begin was het een kwestie elkaar terug te vinden en de "buttons" werden een echt hipe. Deze laatsten zijn echter voor velen niet langer een manier om contact te zoeken, integendeel.
Het aantal berichten in gastenboeken lijkt ook te verminderen, nog steeds volgens bovenstaande, maar is ook dit niet ergens vanzelfsprekend? Het is niet omdat men je gastenboek niet heeft getekend dat men je blog niet heeft bezocht zoals het eveneens niet zo is dat "men" je geen "5" meer geeft voor een bericht. Ik denk dat vooral wat laatste betreft er sommigen moeite mee hebben, maar je weet toch niet wie je dat waarderingscijfer heeft gegeven?!
En het is vooral zo dat we na de voorbije jaren elkaar de deur niet meer plat lopen omdat er tussen mensen een zo hechte band is gegroeid dat een bericht niet langer hoeft nagelaten te worden, want "we kennen elkaar". Er is inderdaad een vorm van gewenning opgetreden. Let op, ik zeg niet dat het geen deugd kan doen eens een bericht te lezen, maar het al dan niet kijgen van berichten of "punten" mag zeker nooit een reden zijn het bloggen op te geven. GENIET van je bloggen zonder de blogwereld rond te reizen!
Ik wil dan ook positief afsluiten - een te lange tekst deze keer waarvoor excuses - met de vaststelling dat ik links en rechts iemand nabij mocht zijn, zelfs in die mate dat mensen verder wilden bloggen, een nieuwe blog probeerden op te starten; of nog beter tot het inzcht kwamen dat het leven nog niet zo een grote hel is en dat er dus inspiratie gevonden werd het roer om te gooien! Proficiat daarvoor!
En ikzelf? Ik heb er heel veel LIEFDE EN VRIENDSCHAP ontvangen!!!
Ook deze keer uit het leven gegrepen, een ware schreeuw van een jongeman van 23 jaar.... Nog maar enkele dagen terug! Zo een dingen lees je niet zomaar; daar reageer je op en wel onmiddellijk!
"Pesters vinden pesten niet pesten. Ze noemen het eerder plagen. Maar zij weten niet hoeveel ik kan verdragen. Dus gaan ze maar door. Na 1 week kan ik de pijn echt niet meer dragen. Dus ga ik naar de brug. Ik ben blij want de pesters zien mij niet meer terug. 3dagen later staan ze aan mijn graf, Naast de familie die om mij gaf. Nu begint het te dagen ... Dit was niet gewoon wat plagen.
ik leg een roos en een klavertje hier en wens je vandaag een dag vol plezier
wat is het heerlijk te ervaren dat er ergens iemand aan je denkt en ongevraagd je laat genieten van iets waaraan men aandacht schenkt
een prentje slechts met weinig woorden maar met een inhoud die het doet een kaartje soms in haast geschreven waarbij je even slikken moet
een handdruk of een schouderklopje een zwaai van ver, een lief gebaar het zijn zo van die kleine dingen maar "groot" aan waarde voor elkaar GELUKKIGE VERJAARDAG, LIEVE!
Beste mensen, de blog voor vandaag is zowaar een beetje te klein, want op 16 april verjaart zowel mijn zus maar vieren we ook het zilveren huwelijksjubileum van mijn oudste zus en haar man. Dus maar vlug iets in elkaar 'geflanst', al ben ik nooit zo goed geweest in deze rijmelarij, maar anders wordt het een te serieuse en heel lange brief, so ... toch meer dan van harte Proficiat met jullie Zilveren Huwelijksjubileum!!
Jullie zijn nu een zilveren paar! Misschein een klein traantje, maar zeker een lach!
Het leven samen is heel bijzonder. Zoveel delen jullie met elkaar: Vriendschap, vreugde, warm en teder. Echte liefde jaar, na jaar!
Een blik, een woord, een gebaar. Een verhaal van mensen die blij en dankbaar zijn om elkaar.
Ja, verliefdheid is voor het leven. Van iemand houden is voor altijd.
Zo vormen jullie al 25 JAAR TROUW een echt schoon paar!
Achter dichte deuren leven de grootste geheimen, Tranen die niemand ziet, Eenzaamheid die groter groeit, Verlangens die niet worden ingevuld Leven is een opgave waarin je slechts ten dele slaagt.
Achter gesloten ramen leven de diepste wonderen; Is het ontdekken van jezelf, Het herstellen van gemaakte fouten, Het op weg zijn naar dat betere in je. Leven is een op- en aftelsom om in balans te blijven.
Achter dichte deuren leven verborgen gevoelens, Niemand weet en vermoedt het. Je moet er zelf mee in het reine komen, Met pijn en inzicht Om geestelijk rijker nieuwe dagen naar waarde in te vullen.
Mensen hebben -ieder voor zich- open en gesloten ramen Kleuren die mee- en tegenvallen, Mogelijkheden die verrassen, Woorden die geheim blijven, Pijnen die niemand vermoedt. Leven is toevoegen in tranen en een weerloze glimlach.
Via het surfen of een hint op een foto komt een mens soms nogal iets tegen waarvan hij niet eens het bestaan van vermoedde. Het was op die manier dat het woord TOLERO op mijn scherm werd gegooid. Bij nader toezien leek het dan nog een initiatief van de Vlaamse overheid.
TOLEERO zou dan moeten staan voor:
"Homos, lesbiennes, bis of heteros in vakjes stoppen, daar doen toleros niet aan mee. Ze zijn tolerant tegenover iedereen. Want het draait toch niet om iemands geaardheid, wel om de persoon zelf. Dus Fuck heteros en holebis. Ik ben tolero. Zo simpel is t."
En om dit nog eens te onderrstrepen zijn vanaf nu ook t-hirts te verkrijgen met opschrift zoals hierboven, en dit in zowat alle winkels.
"Laat zien dat je tolero bent. Koop een tolero T-shirt voor 10. De integrale opbrengst gaat naar WISH (Werkgroep Internationale Solidariteit Holebi's).
Je vindt de T-shirts vanaf dinsdag 25 maart in deze winkels:
Of die tolerantie ook op straat merkbaar zal zijn voor zij die zo een t-shirt dragen is nog maar de vraag; want terecht vraagt iemand zich af of dit niet de zoveelste hipe is en dan nog weggelegd voor jongeren, gezien het taalgebruik. De toekomst zal het uitwijzen. Maar of we nu zo verdraagzaam zijn en er beter zullen van worden???
Een mens durft niet eens een gepaste foto toe te voegen ... TOLERO klinkt in elk geval goed!
aandacht, tijd en geduld, maar vooral omwille van haar gedreven en belangeloze creativiteit die al heel wat schoons uit haar hoed toverde en meteen vele bloggers gelukkig maakte vind ik geen andere weg dan deze om "onze Katrien" in de bloemetjes te zetten. Haar werkjes zijn echte pareltjes en dat doet ze dan ook voor anderen zonder een woord van waardering er voor te verwachten, van daar deze link . Katrien, de foto zal je wel zelf kunnen bewerken, want dat laat ik aan jou over! Ik hoop dat de gekozen foto in jouw smaak valt. Dank in naam van ons allen en dat we nog lang van je werk mogen genieten!
Twee tranen, diamanten stil verdriet hopeloos gefluister, haast een teder liefdeslied een zachte drang naar warmte en tederheid een eindeloos verlangen naar diepe genegenheid
grenzeloze liefde, bron van angst en zorgen hou van mij, liefst vandaag dan morgen vergeten de pijn, wanhopig verdriet sterretjes rondom, is al wat je ziet
hou me vast, smelt me in je armen hevig vuur om mij te verwarmen vlinders in de buik, niets houdt je tegen ik hou van je, wil je alles geven
het begint als een spel van tasten en wensen zoeken naar begrip, verleggen van grenzen een romantische blik, verhullende ogen blindelings vertrouwen, niets is gelogen
zweven doorheen het volmaakte geluk je denkt niet aan morgen, het kan niet meer stuk hoop op een toekomst, in een verre nabij ik met jou, samen, jij met mij
vier tranen, diamanten stil verdriet afscheid nabij, een haastige vergeet-mij-niet onvolmaakte droom, oprechte verbijstering verboden liefde, een broze herinnering. - auteur me onbekend -
... een mooie bezinning over de continenten heen ...
Lovely Lady dressed in blue- Teach me how to pray! God was just your little boy, Tell me what to say! Did you lift Him up, sometimes, Gently on your knee? Did you sing to Him the way, Mother does to me? Did you hold His hand at night? Did you ever try Telling stories of the world? Oh! And did He cry? Do you really think He cares If I tell Him things- Little things that happen? And Do the Angels' wings Make a noise? And can he hear Me if i speak low? Does he understand me now? Tell me- for you know. Lovely Lady dressed in blue. Teach me how to pray! God was just your little Boy, And you know the way
Wakker gefloten door de mooiste wijsjes zonnestralen banen zich dwingend een weg door de gordijnen heen eksters, merels, sijsjes het gehele koor is compleet een zeer divers concert bassen, sopranen, alten en tenoren wekken ons met hun ochtendlied wordt wakker in dit mooie ochtendgloren ontvang de warmte van de natuur luister, kijk, voel en geniet...
Ik kreeg van mijn zus met nieuwjaar een doos met een geschenkbon om één fles wijn te halen na een selectie uit vijf soorten in een AD-winkel. Dus vandaag met die bon in de zak van mijn zwarte dikke trui naar die winkel. Eens aangekomen ... geen bon meer te vinden in die zak en ook niet waar ik hoopte hem nog te vinden.
Ik kon het dus wel vergeten en meteen cadeau verloren, of niet en dan nog van mijn lieve zus.!?
Dan maar heel voorzichtig terug gefietst,overal gekeken, maar natuurlijk niets of wat denk je; en zeker toen ik een deel van de weg niet kon overdoen wegens éénrichtingsverkeer. Omdat ik dezelfde dag nog een andere boodschap moest doen en een gedeelte van dezelfde weg moest nemen, dan maar nog eens goed uitkijken al had ik het lang opgegeven want de wind zou die bon al hebben meegenomen.
Op een druk verkeerspunt zie ik toch wel een kaartje liggen zeker dat wél heel goed gelijkt op die bon. Gelukkig kon ik ergens mijn fiets kwijt; heb ik gewacht tot grootste drukte voorbij was en heb me dan gehaast naar het midden van de weg; en o ja, daar lag het arme schaap, wellicht honderden keren doodgereden. Het vertoonde zeer veel sporen van geweld, maar de kassierster heeft de bon gewillig aangenomen. En zo lligt hier toch nog een fles Chablis te koelen. Raar maar waar, eind goed al goed al was het niet dat ik nog twintig eurocent moest betalen voor statiegeld! Maar voor een verloren gewaand cadeau van je eigenste zus met een bijzondere inhoud mag dat wel.
In elk geval was het zeer goed voor de geestelijke en lichamelijke gezondheid, toch wat tweede deel van de rit betreft. En mijn huid, die brandt nu nog na van de zon, maar vooral van de bittere koude waar geen huizen bescherming boden.
Ga in je werk op, niet eraan ten onder. Frederik Clijmans
Heel mooie en zinvolle gedachte, maar ook al ga je helemaal op in je werk en is het een bron van levensvervulling en arbeidsvreugde ... aan het werk zélf gaan de meesten niet ten onder, wél aan de mensen om je heen zoals managers, onderkruipers. Zien we trouwens niet overal ombudsdiensten en richtlijnen i.v.m. pesten op het werk toenemen in de media?! Er hapert niet weinig in een maatschappij die het blijkbaar enkel moet hebben van presteren.
Waar het hart van de onderneming weg is, daar gaat met ten onder aan het werk, ook al hebt u zich ingezet met al je krachten, voor sommigen zelfs "getrouwd" met het werk!
Toepasselijk aansluitend bij gisteren. ANDEREN zorgen ervoor dat jij eraan ten onder gaat! Bedrijfsleiders die zorg dragen voor het hart van de onderneming en luisteren naar hun werknemers zullen een win-winsituatie creëren, en beiden worden er gelukkiger door. Dan kan men ook met zijn persoonlijke dingen terecht bij de werkgever. Helaas, de nieuwe managers lopen over lijken!
Ik werd geconfronteerd met stress op het werk en heb moeten afhaken. Ik werd door het nieuwe diensthoofd brutaal en oneerlijk behandeld. Ik richtte mij na jaren van pesterijen en intimidatie met mijn klachten tot de dienst van het Welzijn op het werk maar kreeg geen steun. Integendeel, wat via die dienst - die boven slachtoffer, dader en directie wordt geacht te staan - werd meegedeeld aan de directie en het betrefffend diensthoofd om een oplossing te zoeken, werd omgezet in een evalutiegesprek dat al vlug bewust leidde tot een disfunctioneringsgesprek, ook al werd ik daar niet op voorhand van op de hoogte gebracht en kon ik me daar dus ook niet op voorbereiden. . Punt is dat zij hun valstrik hadden gespannen en dit precies met de gegevens die ze van een "vertrouwenspersoon" hadden ontvangen. Toen ook anderen zagen dat ik er onderuit ging, er zelf maar hal en half van bewust, (al durfde blijkbaar niet één enkel persoon op te komen voor mijn situatie, ook al zag en wist men wat met ondergetekende al langer aan de hand was) werd me aangeraden zowel bij mijn huisdokter als bij een psychiater hulp in te roepen. Om er niet volledig onder door te gaan, heb ik mijn job moeten opgeven. Ik ben nu dus al geruime tijd arbeidsongeschikt. Bovendien ben ik door deze gebeurtenissen mijn zelfvertrouwen volledig kwijt, heeft een totale angst van me bezit genomen en verloor ik alle sociale contacten.
Ik betreur het dat het zo ver is kunnen komen. Langdurig ziek zijn en van een vervangingsinkomen moeten genieten maakt me ook een stuk financieel armer. Voor alle vergoedingen en hulp van derden kom ik jammer genoeg niet in aanmerking omdat ik niet voldoe aan de strenge voorwaarden, of laconiek en vooral voor een Vlaming weer waar: Ik ben gelukkig niet ziek genoeg en verdien aan de andere kant precies iets te veel om ook maar van iets te kunnen "trekken". Maar er moet wel op tijd en stond betaald worden ... Wie ziek is wordt niet alleen gekweld door pijn, angst en onzekerheid, maar ook door de vraag of hij wel alle rekeningen zal kunnen betalen. Dit alles is uiteindelijk allemaal het verregaande gevolg van één bepaald individu voor wie "pesten op het werk" een fullt-me-joke werd zonder dat deze persoon zich er ooit terdege van bewust is geweest dat pesten zou uitvloeien in een onhoudbaar en voortdurende stress ... of heeft hij er wél hard om gelachen? Ik geloof en ik bijna zeker van het laatste!
Bij het nalezen van deze tekst en na een eerste reactie heb ik wel iets heel belangrijks vergeten te vermelden, nl. dat ik mijn redding heb gevonden in VERTROUWEN, een woord dat ik al aan zo vele blogvrienden heb toegewenst. Dit vertrouwen heb ik wel gevonden tijdens mijn "kruisweg" in GEBED en GELOOF!
"Moest dit alles niet gebeuren ... " om inderdaad misschien een nieuw leven te beginnen ?
Wat je hier leest is een samenraapsel van wat mensen overkomt. Ik heb het dan ook maar in de ik-vorm geschreven al zal je als geoefende lezer en vriend/in wel bepaalde dingen goed herkennen, want precies dat was begin van mijn blog, maar dat al één jaar na de feiten.
daar is ook een weg ... Wat voor sommigen blijkbaar niet mogelijk en al op voorhand onhaalbaar lijkt, ondanks elke vorm van steun, aan- en bemoediging door derden, toch terugkruipen in hen veilig nest en in hun eigen gecreëerde nepwereld - soms ver weg van het arbeidsmilieu - waar ik het in de voorbije dagen en weken over had; dan zijn volgende citaten (zie ook inzetfoto!) een getuigenis van hoe het wél kan. Dit heeft me ten zeerste verheugd en ik heb de persoon in kwestie dan ook van harte al mijn verdere steun toegezegd en hem heel veel geluk gewenst.
"van maandag tot vrijdag van 5u tot 20u30 ongeveer en dan op zaterdag van 8u tot 18u; en dan nog gewoon de les s avonds "
"ja t is dat, maar heb een mooi leven zeg ik altijd nu is nog veel maar eens ik er door ben en ik ben mss nog 5 jaar verder dan mag ik zegen dat een luxe heb als weet waar van ik kom heb dat nu wel maar ergens heb nu nog niet genoeg om te zegen stop er mee maar binnen 5 jaar ga ook niet zegen stop er mee gewoon van nu ga ik het anders regelen "
Beste blogvrienden, ik kon deze woorden verfraaid en opgepoetst weergegeven hebben, maar dit doe ik bewust niet. De betrokken persoon heeft zijn leven, (ondertussen 28 jaar jong) dat er één was van café's en rondhangen door de straten, waarbij meer geld werd uitgegeven dan er binnenkwam, in handen genomen, op eigen initiatief gezocht naar kansen om van zijn leven toch iets waardevols te maken. Hij volgt nu cursussen om straks voorman te worden binnen een groot schoonmaakbedrijf. En hij is er terecht fier op zoals hij zelf aanhaalt, ook al wordt hij nu voor aap gezet door zijn vroegere "vrienden" omdat hij zoveel werkt.
Alsof deze gebeurtenis me moest meegedeeld worden na wat ik in voorbije dagen hier neerpende over hoe een ander blijkbaar liever in zijn cocoon blijft. Twee levens die veel met elkaar gemeen hadden, maar waar een wil is daar is dus duidelijk een weg. Hoe graag zou ik niet zien dat ook die anddere de moed en de kracht zou vinden eindelijk zin te geven aan zijn leven.
Misschien denken sommigen onder jullie of ik dan de grote hulpverlener ben daar ik al menigmaal iemand aan het woord liet in blogland die aan de zijkant van het leven staat. Anderen denken misschien dat ik precies jongere mensen opzoek. Zoeken zeker niet, maar een aandachtig oor misschien des te meer. Hoe dan ook, wie zelf ouder of grootouder is zal ook wel in zijn onmiddellijke omgeving mensen kennen die in deze maatschappij uit de boot dreigen te vallen, al dan niet door eigen toedoen.
Wanneer we er dan mogen zijn voor zo iemand, dan betekent dit voor mij de concrete invullinng van "liefde en vriendschap", en wanneer ik dan die sleutel kan en mag aanreiken dan wil ik nog lang "the unblessed deacon" zijn ... maar zoals recent geschreven; ook met zijn grenzen; las je daarnet nog.
Maar vandaag dus eens een positief geluid laten horen.
·******`.¸(¨`.`¨) ******* (¯`´.¸ ¸.´´¯ `,+.*`,+.*´.Klein is mijn versje *..` °´..` °´.* °´..` °´..` °´.Veel zeg ik niet ___####___#### .`-.´.+` ´°Enkel drie woorden _##____#_#____##`,+.*.*´Vergeet mij niet #_______#________# `+.*` #________________# `,+.*`.° _#______________# `,+.*`,+.*Echte vrienden __#____________# `,+.*`,°*` °hoef je niet te zoeken _____#_______# `,+.*`,+.*`,+.Die kom je gewoon tegen _______#___# `,+.*`,+.*`,+.*En dat is dan voor heel _________# `,+.*`,+.*`,+.*`je leven .
met dank voor de nominatie; was voor mij een compliment op een onverwacht moment!
Na wat ik de voorbije week/maand doormaakte - in vriendschap, liefde en gegevenheid - en wat je kon lezen op mijn blog kreeg ik van een paar mensen a.h.w. een bemoediging door te gaan ondanks alles. Waar heb ik dat nog achtergelaten voor anderen? Maar die woorden van bemoediging om ze zomaar eens te noemen kreeg ik in een beknopte versie via "dagelijkse gedachte", en heel toepasselijk.
Beschouw geven niet als een plicht maar als een voorrecht. John D. Rockefeller junior
En wie me ondertussen kent als "de Sint-Maarten" zal onertussen ook al weten dat hij inderdaad zal blijven geven ... Al moeten we soms vaststellen dat samenleven, en opkomen voor de ander niet altijd vanzelfsprekend is, als mensen de wereld fundamenteel anders begrijpen.
De inzetfoto kan naar veel verwijzen maar was op dit uur de beste wereldfoto en voor de betere lezer ook woordeloos veel betekenend! Want hoevele zusters hebben het ook niet als een voorrecht gezien te mogen geven, belangeloos voor niets, ook en vooral aan de rand van de samenleving!
Achter de groene takken groeit voor ieder mens een plant 'geluk'. Soms lijkt 't bos ondoordringbaar, soms trap je 't tere plantje stuk. Maar met geduld en veel liefde en vaak met wat water van een traan kun je het plantje vast zien groeien.
V riendschap via 't internet R oept verschillende associaties op I s 't wat anders dan een chat ? E ven is er de herkenning N aderhand volgt erkenning D an is er de gezelligheid S oms vergeet men echt de tijd C ru wordt er soms gereageerd H ard wordt er tegen geageerd A ls je kunt scheiden die waan P as dan zal het om échte VRIENDSCHAP gaan !
Soms probeer ik me voor te stellen dat ikzelf op het punt sta te verdwijnen. En dan? De wereld zal daar zeker niet door vergaan. Zal er ook maar iets veranderen? Alles wat rondom mij bestond zal er nog zijn. Mijn woning, mijn straat, mijn familie, mijn piano en mijn boeken, mijn lievelingsmuziek, de zon de maan de seizoenen...
Een van de mooiste gedichten hierover is dat van Fernando Pessoa.
Wanneer de lente komt En als ik er dan niet meer ben Zullen de bloemen net zo bloeien En de bomen zullen niet minder groen zijn Dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid Heeft mij niet nodig Een enorme vreugde Bij de gedachte Dat mijn dood volstrekt onbelangrijk is
Als ik wist dat ik morgen zou gaan En het was overmorgen lente Zou ik tevreden gaan Omdat het overmorgen lente was
Als dat haar tijd is Wanneer dan zou ze moeten komen Tenzij op haar tijd
Ik hou ervan Dat alles werkelijk is En alles zoals het moet zijn Ja daar hou ik van Omdat het zo zou zijn Ook als ik er niet van hield
Daarom als ik nu ga Ga ik tevreden Want alles is werkelijk En alles is zoals het moet zijn Je mag bidden boven mijn kist Als je dat wilt
Je mag zingen en dansen Ik heb geen voorkeur Voor wanneer ik toch geen Voorkeur kan hebben
Dat wat zal zijn Wanneer het zijn zal Zal het zijn dat wat het is
Ik heb in en tijdens mijn opvoeding "ook op internaat", maar ook vanuit mijn grote familie veel waarden en normen meegekregen. Iedereen maakt fouten, maar je kan er uit leren als je dat zelf wenst in te zien en er iets aan wilt doen. Meestal kunnen de juiste vrienden, familieleden je daarbij helpen.
Deze tekst is eigenlijk bedoeld als aansluiting op het citaat onder "Paasmaandag". Wil daar nog even gaan zien om het nog beter te begrijpen; zeker na een week waar een mens zich afvraagt of het wel nog zin heeft dat we iets willen proberen te betekenen voor een ander en zorg te dragen voor elkaar, zorg dragen voor mensen die kampen met verdriet, pijn of angsten ... Hoe ver kun en mag je meestappen in dat verhaal?!
Je kan de mens helpen wegwijzers te plaatsen en duidelijke bakens uit te zetten, tot grote tevredenheid merken dat die mens met een gebroken verleden éindelijk uitzicht krijgt en licht ziet aan het eind van de tunnel en daar zeer dankbaar om zijn tot je opeens, wanneer je denkt er eindelijk "samen" te zijn en dit mogen vieren, de deur voor je wordt dichtgegooid en je terug vreemden lijkt te zijn voor elkaar. Ja, precies op het ogenblik dat hij zich had bevrijd van nepvrienden en dit na intense gesprekken, voelt hij dat het wel eens zou kunnen waar zijn dat hij dan, gezien vanuit zijn ogen, alleen komt te staan, weg van al die "vrienden" omdat hij niet langer wordt aanvaard in dat wereldje.
Het is met deze pijnlijke vaststelling dat iemand me vertelde en ik citeer: " "Maar zoals jezelf zegt , kan je niet mee ten ondergaan. Waar is anders de zin van het bestaan? Ergens moeten er grenzen zijn. Maar velen zijn verblind door het nepgeluk dat men gevonden heeft in plaats van verder te willen kijken op weg naar echt geluk. - Dat echte geluk n.b. waar hij me zo vaak en in alle vormen heeft voor bedankt, eindelijk weg uit zijn chaos.
Het echte geluk vinden de meesten dan nadat ze merken dat ze in de val van nepgeluk zijn getrapt. Ze zijn dan bang de vrienden die ze nog over hebben te verliezen, met als gevolg ze in de nepwereld blijven hangen." Die nepwereld die blijkbaar ook werd gevoed door drugs en verkeerder vrienden...
En toch onthoud ik van deze afgelopen maand wat die "drenkeling" zo vaak in een hint of letterlijk me vroeg, kort weergegeven in het lied van "The Who":
"SEE ME, FEEL ME, TOUCH ME, HEAL ME!"
En toch na een moeilijk weekend, zeg maar ontgoochelende periode voor me, denk ik dat hij toch een zoveelste kans verdient, enkel én alleen al omwille van de woorden waarmee ik begon; alleen wil ik geen tweede maal meegezogen worden in een negatieve spiraal , maar ligt juist daar niet de echte sleutel naar geluk, meer dan alle mooie teksten ... of willen vele onder ons gewoon die sleutel niet vinden al ligt hij voor hun neus, of wortdt hij zelfs in hun handen gestopt?!
Iedereen maakt fouten, maar je kan er uit leren als je dat zelf wenst in te zien en er iets aan wilt doen. Meestal kunnen de juiste vrienden, familieleden je daarbij helpen.
Onvervulde sneeuwdromen smelten in de nieuwe zon. De aarde barst voor bloemenpracht nog even toegevouwen. Op zijn pastelpaard verschijnt de fiere lenteprins, hij overwon! De winter sterft een trage dood, wie zal er om hem rouwen.
Een vroege vlinder fladdert rond op zoek naar schaarse nectar. Zes mussen tjilpen, ruziën fel, zij vormen t juiste paartje. Een krantenjongen hobbelt fluitend voort op zijn gebloemde fietskar. Zelfs mijn hondje wil naar de lente toe, hij kwispelt met zijn staartje.
De hele wereld is tevree en smacht, en wacht naar lentekleur Een merel stijgt weer vrolijk op met in zijn bek een vette worm. Ik adem diep in en ik geniet voluit de zachte, frisse voorjaarsgeur. De aarde ziet in de spiegel zijn lang verwachte nieuwe gezicht van de lieve maartse vorm.
Zoals eerder gemeld, blogvrienden, nog eens een bedenking van een zoekend iemand die blijkbaar via bloggen de sleutel tot vriendschap heeft gevonden. Luister maar mee:
Sterren stralen aan de hemel als ik nu naar buiten kijk
Hun licht gluurt naar binnen tussen de gordijnen door
En ik voel me vrolijk blij en begrepen.
Sterren stralen aan de hemel nu ik er weer van genieten kan
Hun kracht heeft zich op mij gericht eindelijk, na een lange tijd gewacht te hebben
En ik bedank, hun die mij de weg wezen de weg naar hulp die ik van mijn blogvrienden kreeg, wat ik nodig had
Sterren stralen aan de hemel Als ik nu naar buiten kijk
Vandaag is rood de kleur van mijn vrienden die me keer op keer troosten & gelukkig maken. Vandaag is rood de kleur van mijn vrienden die nooit staken & me nooit in de steek laten.
Een vriend(in) moet je respecteren, die heb je niet om er van te profiteren. die dient om te vertroetelen en te knuffelen, en helemaal in je hartje onder te duffelen. Een vriend(in) heb je om van te houwen, om een band mee op te bouwen. Om te lachen en te huilen, die heb je niet om in te ruilen. Een vriend(in) die helpt je waar het moet, en meestal doet zij (hij) dat ook goed. ze (hij) geeft je plezier en steun, zonder dat ze (hij) laat een kreun. Een vriend(in) is iets enig, die is met haar (zijn) gedachten heel lenig. Ze (hij) zal heel veel toleren, en nooit van de ander profiteren.
Wachtend in het station met een ticket naar mijn bestemming Net terug van een tournee van one-night-stands, mijn koffer en gitaar in de hand
Elke stop is perfect gepland voor een poëet Elke dag is een schakeling van sigaretten Elke stad is dezelfde, de films, de fabrieken en elke vreemdelings gezicht doet met beseffen dat ik verlang te bestaan
Vanavond zing ik mijn lied opnieuw, ik speel het spel en doe alsof Maar elk woord komt op me af als een leegte, ik heb iemand nodig om mij te troosten
Ik wou dat ik thuis was, waar ik kan ontsnappen en waar de liefde op mij ligt te wachten
Ik zit hier heel alleen, met drank en sigaretten Het huis is leeg en verlaten de hond ligt te janken in zijn mand
Elke stap is perfect gepland voor mij Maar waarom kan jij er niet bij Elke straat is dezelfde, het huis en de ramen en elke vreemdelings gezicht doet me beseffen dat ik jou nooit meer zal zien
Als het leven soms pijn doet en de storm gaat tekeer in een tijd van moeite en verdriet, alsof de zon niet meer opkomt en het altijd donker blijft, en de ochtend het daglicht nooit meer ziet.
Refrein. Juist op die momenten, als het echt niet meer gaat laat me merken, laat me voelen dat U werkelijk bestaat, dat uw armen om mij heen zijn en uw liefde mij omgeeft, dat ik zal zien, als ik terug kijk, dat U mij gedragen heeft.
Als ik kom met al m'n vragen, met m'n twijfels en m'n pijn, met m'n angst en onveiligheid, dan lijkt de hemel soms van koper, geen gebed komt er doorheen en ik verstik in onzekerheid Juist op die momenten
Bridge: Heer, wilt U mij helpen als ik moe ben of verward, dat het geloof in mijn verstand ook zal leven in mijn hart.
Ja, velen zullen volgend jaar in dit archief zich misschien afvragen van waar deze foto's kwamen, maar weet dan dat Pasen 2008 was ondergesneeuwd en de lente haar winterjas had aangetrokken op 21 maart van 2008.
Ik voel verdriet leegte en pijn, het voelt alsof m'n plek is ingenomen, ik er niet meer bij hoor te zijn. Elke keer weer een afwijzing van jou. Maar dan weer een smsje met ik hou van jou. ik weet niet meer
of misschien de gelegenheid af en toe teksten en bedenkingen achter te laten van mensen, oud en jong, die blijkbaar geen houvast noch uitzicht hebben in deze wereld. hier een eerste, uit het leven gegrepen. Alleen zijn is meestal nog te dragen, Het zich verlaten weten nooit.
Pasen is wellicht nog meer dan het Kerstfeest een écht familiefeest ook al wil de reclame ons dat anders doen geloven en ons laten indommelen bij het knusse en sfeermuziek, maar wanneer ik volgende bedenking opving wist ik dat écht PASEN vieren een familiegebeuren is, zelfs door de wind, door de regen, dwars door alles heen zoals dit jaar in de sneeuw. Een mens komt uit zijn "kot" en wil zijn ouders, zijn broers en zussen en aanverwanten ontmoeten ondanks dat het voor velen ook achteraf een "lastige" zondag is door teveel koffie, te veel getafeld, te veel lawaai ... maar het verlangen elkaar te vinden op Paaszondag zit zo diep verscholen dat het haast een vanzelfsprekendheid is elkaar op die dag een Zalig Pasen te wensen met een gemeende handdruk.
Ik heb in deze bedenking misschien een beetje de echtheid van onderstaande ontdaan, maar ze heeft me zo getroffen dat ik ze woordelijk wil weergeven. Het deed me vooral deugd te horen dat deze woorden uit de mond kwamen van een jonger iemand, net zoals het me deugd deed te horen dat een ander iemand in het zoeken naar de echte zin van zijn leven kon terugvallen op vader en moeder ook al lijkt hij soms van hen ver verwijderd.
Dat is de zin van Pasen, en van Paasmaandag: de ontmoeting ons gegeven in geloof van de verrezen Heer.
ik weet dat éénmaal je ouders je verlaten je leven totaal overboord wordt gegooid zij hebben me met enorm veel liefde opgevoed en die liefde verliezen is waarschijnlijk het moeilijkste die je meemaakt in je leven
met heel veel dank voor deze spontane getuigenis, beste!
Misschien is dirt nog de meest eenzame dag van het triduüm, voor mij, voor jou, voor hen. Want deze stille dag is een dag van rouw, rouw om een gestorven mens. Een dag waarop je geconfronteerd wordt met eigen eindigheid, met mensen waarvan je dacht dat ze vrienden waren maar die je vandaag verloochenen, die lachen om je woord van trouw en steun. Je voelt je verlaten door hen die gisteren nog de hemel beloofden. Zoals Jezus voel je je zelfs verlaten door de Vader. Wie kan zoveel eenzaamheid verdragen, wie kan de lege plaats invullen?
Er is nog zoveel verdriet ... Er zijn nog zoveel mensen die moeten vluchten ... Er zijn nog teveel kinderen die alleen zijn, die bang zijn, die iemand moeten missen, sterven aan faalangst ...
Anderen lachten je uit, willen of kunnen niet begrijpen ...
Omdat jij je sterker voelt, hebben anderen verdriet ... Omdat hij zich beter voelt, heb ik verdriet ... Je hebt pijn omdat anderen je met de vinger wijzen (zelfs hier op dit medium) ...
Of lijden overvalt je: een zware last om dragen. Waarom ik?
op dit hoogste moment van smart en beproeving zijt gij mijn Moeder geworden, ik moet dus een groot en volledig vertrouwen in u hebben; als ik onder beproeving lijd, en ik verkeer in bekoring zal ik mijn toevlucht in uw hart nemen, mijn lieve Moeder, en bidden dat u mij niet laat verloren gaan en mij de genade zult verlenen om in beproevingen vol vertrouwen te blijven, om naar uw voorbeeld, met liedde te lijden.
Opdat wij de onschuld terug vinden, hebt gij de zonde ondervonden. Opdat wij de hemel terug vinden, hebt gij u verlaten gevoeld. Om ons het ware leven te geven hier op aarde, hebt gij gewild dat uw Vader u veraf leek. Gij zijt God, voor mij, mijn God; onze God, God van oneindige liefde.
het zijn inderdaad mensen van vlees en bloed die elkaar nog elke dag opnieuw verraden!
Heer wij bidden, voor allen die onrechtvaardige veroordelingen ondergaan. Voor allen die slachtofffer zijn ven een haastige veroordeling, van onwetendheid, van trots en jaloezie van anderen. Wij bidden ook voor onszelf, voor de keren dat wij ontmoedigd zijn, of opstandig, of aan ons geloof verzaken. Heer, wij vragen vergeving voor onze droge koude beoordelingen. Voor onze opinies en alle vooroordelen die vaak blind zijn. Leer ons uw gelaat te zien in hen die niet meer herkenbaar zijn door lijden, kwaad en zonde.
"From last 10 years Working in the Lords kingdom as ELIC ( Eternal life insurance corporation ) agent to save & win the souls for Jesus who is my lord and Master, member of Santvana community, now residing at Ranchi with a big dream for Chotanagpur people expressly for the YOUTH I LOVE them as they are "
Elk woord krijgt hier betekenis. Daarom kom ik er de volgende dagen graag op terug! In deze heel bijzondere week moet een mens keuzes maken, ook in bloglland, en dus ben ik er vandaag terug, kwestie nog aansluiting te vinden met eerder artikel, al zou plaats en tijd rond de figuur van Sint-Jozef van wie we zijn naamfeest vieren ook best wat aandacht mogen krijgen, maar daar schreef ik vroeger al iest over gezien mijn tweede naam Joseph is. Natuurlijk ook heel wat aandacht aan het Paastriduüm zou ik hier kunnen schenken, maar zoals gezegd, een mens moet soms keuzes maken.
Ja, de lekenapostel die bovenstaande achterliet op een internationale site is méér dan een getuigenis en zeker niet zo vaak meer te vinden in onze Lage Landen. En zoals ik al eerder melding maakte, het zijn profielen die één voor één getuigen van gedrevenheid en een oprecht vertrouwen. Werken in het koninkrijk van de Heer; het klinkt haast uit de mond van Jehaovas getuigen, maar dat is het helemaal niet, integendeel. De persoon in kwestie is doorheen zijn opvoeding en zijn omgeving, zijn voorbeelden mensen die we hier al te veel missen a.h.w. geroepen niets anders te doen dan door zijn manier van leven te verwijzen naar Christus en zijn Evangelie, maar dan niet op de lauwe manier waarbij wij denken te verwijzen naar, maar wél degelijk geheel gegeven. Ik zie hetzelfde nog geschreven staan in een brief uit India: Ik zal niet rusten voordat iedereen door mij over Christus heeft gehoord; nog zo en lekenapostel die vanuit het zuidelijke India naar heet noorden trok om letterlijk de blijde boodschap te verkondigen, daarmee zelfs zijn baan opgevend!
Ik wijd wellicht weer eens uit, maar elk woord heeft meer betekenis dan wij het kunnen vatten! Het koninkrijk van Jezus als eeuwigdurende levensgarantie; agent zijn om zielen te winnen en te redden, en dit niet in zijn eigen naam maar voor Jezus, die hij zijn HEER EN MEESTER noemt. Het doet me denken aan de apostel Thomas; maar wie durft en kan zeggen zoals deze man dat God zijn baas is?! Een baas die een droom heeft met de mensen, en die gast wil niets liever dan die droom waar maken tussen de jeugd van Chotanagpur Wat een draadloze overgang is naar onze Lievensmissie te Moorslede, Roeselare, Ranchi. Of hoe klein onze wereld dan ineens wordt!
In de tijd van pater Lievens, - van wie de stoffelijke resten een korte tijd terug naar India werden overgebracht door de bisschop van Brugge en op vraag van de Indische bevolking!, - werden onze Vlaamse zonen uitgestuurd over geheel de wereld om het evangelie te verkondigen en zo de mensen daar een leefbare wereld te geven. Bij bovenstaande getuigenis lijkt het precies de andere richting op te gaan. Het is zoals deze gedreven Indische lekenapostel die nu aan ons vanuit zijn gedrevenheid en rotsvasst vertrouwen en geloof het ware goede nieuws komt brengen en zegt zoals pater Lievens; VIER (vuur) MOET BRANDEN! Dat is de ware betekenis van liefde voor Christus doorheen de mens van vlees en bloed. Néén, de katholieke kerk, en zeker het geloof is nog niet dood zoals een commentaarstem zegde deze middag!!! En ik ben blij dat ik zo een getuigenissen mocht vinden, zomaar op het profiel. Wat hebben wij nog veel werk aan ons eigen profiel of zouden wij erdoor vervolgd worden? Misschien wel, alléén al door deze woorden achter te laten. Ik wens julle een 'goede Goede Week' toe met dank aan die "lekenapostel". Genegen, Maarten
Naar Godfried Danneels en eigen gedachten en geactualisseerd : Vasten kun je in één zin omschrijven: keer je om en geloof in het evangelie. Die ommekeer heeft te maken met je verstand: je eigen gedachten moeten plaats maken voor de gedachten van God zeker in deze dagen voor Pasen. Het is de tijd om je te laten vormen - en ergens diep van binnen weten we dat ook goed om eens een geloofsboek in de hand te nemen, zodat je verstand gevoed wordt door de rijkdom van het geloof. Het is het moment om dagelijks langer stil te staan voor het beeld van Maria, of bij het slapen gaan te mediteren bij de piëta op de nachttafel. De vrouw van smarten die zoveel leed draagt op haar schoot, en daarbij denk ik aan mensen van vlees en bloed, ver weg of heel dicht bij.
Daarom heeft vasten ook met je geheugen te maken: dar ligt je hele geschiedenis en die van anderen in opgeslagen. De ommekeer bestaat erin dat je nog eens andere en belangrijkere dingen herinnert dan je eigen avonturen. Vasten slaat op je hart: daar schuilt de kracht om lief te hebben. De ommekeer is dan: jezelf iets minder beminnen, God iets meer, met heel je hart, en je naaste zoals jezelf, méér en veel méér dan het Broederlijk Delen! En hoe vreemd ook het moge klinken, zeker toen we het deze dagen in de media lazen over nieuwe zonden, maar vasten is ook de ommekeer van je eigen wil: dingen loslaten om je te hechten aan wat belangrijker is, zodat je meer zorg krijgt voor de schepping want die is niet ons eigendom: ze wordt ons door de Schepper geleend, we moeten haar bewaren voor wie na ons komt.
hebben jullie dat ook al ondervonden de laatste tijd dat de openingsfoto geregeld wegvalt op blog en dan ineens alles terug op zijn plaats staat?
Vandaag nog eens een gedachte van mezelf maar dan bewerkt. Ja, ik heb één en ander in te halen blijkbaar en er moet/mag nog zoveel!
Wellicht hebben verschillenden onder jullie nog eens gesurfd op één van de vele zogeheten vriendensites waar je al dan niet na het bekijken van het profiel van een bepaald persoon je kan toevoegen als vriend met de bedoeling dezelfde persoon beter te leren kennen, of althans de vriendenkring uit te breiden. Ook al blijft het een virtuele wereld, dan toch is er de mogelijkheid dat je via deze kanalen echt iemand ontmoet. De kans daartoe is echter gering, en velen laten zich dan ook toevoegen misschien als een opvulling van een vorm van eenzaamheid en of alléén-zijn, een substituut zeg maar. Het valt trouwens op dat de profielen, begeleid van een foto meer aantrek hebben dan zonder, en hoe meer sexy, hoe doeltreffender blijkbaar.
Wat ik poog te zeggen is dat uit het profiel meestal niet veel méér af te leiden valt dan de leeftijd, enkele hobbies, in het beste geval de favoriete muziek, lectuur. Wij vinden het haast vanzelfsprekend. Hier en daar gewaagt één van die profielhouders tot wat meer over zijn verlangens, dit nog meestal weergegeven in een gedicht. Het is zeker niet mijn bedoeling een thesis te schrijven over al deze profielen, maar wanneer ik zelf recent uitgenodigd werd via zo een vriendenlink uit India, dan ontdekte ik een wereld, zo gans anders dan de westerse profielen. Deze sites worden zeer druk bezocht en zijn voor velen blijkbaar het ideaal contactmiddel voor de echte vrienden en familierelaties, gezien de grote afstanden. Je leest er het wel en het wee zoals recent iemand een verkeersaccident publiceerde met dodelijke afloop.
En zo belanden mensen als ik, die het geluk hadden de mensen in hun eigen omgeving te mogen ontmoeten, terug in die virtuele wereld die ineens weer aan de achterdeur lijkt te liggen, zeker wanneer je zo een bericht leest, want de auteur was een kennis van mij, die ik daar heb ontmoet.
Maar wat me ten zeerste heeft getroffen, en dat haast overal en bij elke link is een vorm van expliciete geloofsbelijdenis. Dat vind je helaas niet meer in de profielen waar ik het hierboven over had en ik geef toe, ook ik durg het niet zo expliciet meer neer te schrijven. Ik laat hieronder een citaat volgen van een doodgewone leek, maar met een bijzondere overtuigingskracht en hij is zeker niet de uitzondering. Het was voor mij dan ook deugddoend zo van ene profiel naar andere te surfen om te zien hoe mensen het geloof en evangelie verkondigen op vandaag! Het zijn getuigenissen van jonge en oudere mensen, arbeiders en bedienden, van verschillende religie, maar haast allen verwijzen ze in hun profiel naar het geloof, méér nog, je voelt aan hoe zij dermate gegrepen worden door het geloof dat ze niet anders kunnen dat het uit te dragen, in hun wereld, maar over de grenzen van dit land, en zelfs via internet. Hun geloof maakt hun leven het leven waard! ... een LEVENSGARANTIE zoals de persoon hieronder het uitdrukt.
From last 10 years Working in the Lords kingdom as ELIC ( Eternal life insurance corporation ) agent to save & win the souls for Jesus who is my lord and Master, member of Santvana community, now residing at Ranchi with a big dream for Chotanagpur people expressly for the YOUTH I LOVE them as they are
Elk woord krijgt hier betekenis. Daarom kom ik er de volgende dagen graag op terug! Dank voor jullie getuigenis, vrienden!
In het echte leven en het groeien naar elkaar toe in liefde zijn deze stappen natuurlijk niet zo theoretisch vastgelegd, maar toch is er één van beiden die voelt dat er meer dan chemie in de lucht hangt, ook al is liefde op eerste zicht het mooiste wat je kan overkomen. Maar tot nu heb je de stap naar de ander gezet,heb je naar hem gekeken, geluisterd, bevestigd, aanvaardt ook al was het soms lastig en begon je te ondervinden dat er ook dingen zijn die je zult moeten meenemen wanneer je verder samen wit gaan. Maar een prille liefde staat dan ook veel toe. De derde en laatste stap is dan ook de vaststelling dat de ander naar mij kijkt, dat hij of zij blij is in onze nabijheid te vertoeven, ons hart verwarmt; en daar staat nooit een leeftijd op. Maar dit te aanvaarden is niet altijd eenvoudig, want we moeten dan ook onze eigen afscherming laten vallen. Is het bij die derde stap precies niet dat het zo moeilijk lukt, vraag ik me dan af, zowel tussen jongeren, jongvolwassenen als bij ouderen? Heel zeker wanneer je al een eigen leven heb opgebouwd, boompje, huisje, tuintje. Maar die muren slopen, die afscherming durven laten vallen is wel een voorwaarde om de eenzaamheid te milderen om zo echt te mogen thuis komen bij de ander, een leven lang.
Drie stappen, drie aspecten over: loskomen van onszelf over kijken naar de ander, tot de vaststelling komen dat de ander ons verwacht. Deze stappen lopen soms door elkaar of worden in andere volgorde gezet, maar elk der stappen moet opnieuw worden gezet.
Had ik het in deze poging nu over de liefde onder de mensen? Misschien en ook heel zeker; of zoals deze blog ook geïnspireerd over de liefde tot God? Over allebei, want het ene sluit het ander in. Er is maar één liefde: God is liefde. God heeft ons eerst bemind, schrijft Paulus.
Petrus bemint ge mij? Heer, Gij weet dat ik U bemin.
Een eerste stap noemde ik het loskomen van onszelf. Nu graag even een tweede stap zetten in het hoe in het beminnen. Eigenlijk allemaal dingen die we weten, kennen en meemaken, en toch. Maar al te graag willen we naar de ander toe, soms heel letterlijk te nemen. In het proces naar echt beminnen is kijken naar de ander, uitkijken naar zeer belangrijk; weten dat er iemand is die op ons wacht iemand die misschien speciaal koffie heeft gezet of die ons nodig heeft. Wat kan ik doen om hem of haar gelukkig te maken. Dit overschrijdt al vel sterker het gevoel van de eerste affectieve benadering. Vooral hier ligt het grote werk van de liefde, dat naamloze, woordeloze maar zo levensnoodzakelijke dat uitstijgt boven het emotionele. Daarop slaat dan ook het gebod waarover ik gisteren schreef. Ik moet niet zozeer begaan zijn meet mijn eigen welbehagen, maar met dit van de beminde, van hem of haar die op mijn liefde mogen rekenen. Dit klinkt vreemd in een tijd waarin vooral gesproken wordt over zelfontplooiing en zelfredzaamheid. Nochtans komt de eigen persoonlijkheid het best tot ontplooiing als men zich inzet voor de medemens, in genegenheid en liefde. En dat is maar al te waar wanneer die ander de teer beminde word. Hoeveel energie maakt dat bij een mens vrij?! Iedereen kan hier over meepraten. Ook dat heet gelukkig zijn. Zo hebben we de stap naar die gans andere gezet. Straks zetten we de derde en laatste stap tot vriendschap en liefde, sleutel voor een écht leven.
In gesprekken met jongeren komt de liefde nogal vlug ter sprake. Dat zal wellicht altijd zo geweest zijn, en gelukkig maar. Mensen die het echter kunnen weten stellen echter vast da top onze dagen met meer angst dan vroeger wordt gedroomd over e liefde. Zal ik wel kunnen liefhebben? Zal ik me laten kunnen beminnen? En hoelang zal onze relatie mogen duren? Er is een grote vrees voor eenzaamheid en tevens een sterke remming om zich ten volle in te zetten voor een relatie. Hoe zegde die andere jonge man het ook weer vragend: warmte heb je nodig. Maar is dat niet louter humaan? Natuurlijk verlangen we naar meer, méér dan een voorbijgaand gevoel, hoe zalig en eeuwigdurend het ook moge lijken en wenselijk is.
Wie als gelovige in het leven staat zal dit nog sterker ervaren, en weten dat liefde verder gaat. Jezus noemt de liefde dan ook een gebod, een nieuw gebod: Dit is mijn gebod, dat ge elkaar lief hebt. Het is dus een opgaven, iets dat aandacht en zorg vraagt. Je kan het leren. Het vraagt inspanning, oefening. Dit is wellicht op vandaag de grootste struikelsteen, de ware stap van een goed gevoel naar beminnen, zeker wanneer die aandacht niet wederzijds is, al lijkt her er op eerste zicht wel zo uit.Dit zijn allemaal woorden die we niet vanzelfsprekend verbinden met gaarne zien.
Liefde willen we te vlug gelijkstellen met een aangenaam gevoel. Dat is het natuurlijk ook, maar helaas wordt dit verlangen op vandaag gezien als een shoppen; zie maar de vele vriendenlinks, de chat- en datingsites. Het gevoel waarvan sprake zou eerder het gevolg moeten zijn van de liefde, en dit ontbreekt in deze maatschappij helaas te veel, vandaar de angst van vele jongeren, zeg maar ook adolescenten.
Wat ik eerder al schreef, en heel recent is het feit dat de eerste stap in de liefde tot een ander moet zijn: het loskomen van onszelf, eigen verlangens aan de kant zetten, onze angst en vrees overstijgen. Als we teveel met onszelf begaan zijn, raken we niet los uit onze eenzaamheid.
EENZAAMHEID IS ALLEEN ZIJN.
BEMINNEN IS HET ALLEEN ZIJN DOORBREKEN.
Hierbij wil ik wel het belang aanstippen dat we ook ontvanger mogen en moeten zijn, want ook in ons blogland heb ik al veel te veel gelezen dat mensen veel te veel gever zijn tot een ander zich weer goed voelt en je eenzaam achterblijft. Ja, liefde houdt altijd wel een beetje eigenliefde in, maar moet verder gaan. Wordt vervolgd.
Your heart is your Love, Your love is your Family , Your family is your Future , Your future is your Destiny , Your destiny is your Ambition, Your ambition is your Aspiration , Your aspiration is your Motivation , Your motivation is your Belief , Your belief is your Peace , Your peace is your Target , Your target is Heaven,
Morgen zal er hoop zijn wanneer je vandaag hardnekkig kleine dingen doet; dwars doorheen de wind, de regen en de storm, want waar je tegen op ziet zal meevallen als je er tegen aan gaat!
Hoe lang schrijf ik over vriendschap, liefde, geloof en vertrouwen. En toch, toch zijn er mensen waarbij je plots vragen gaat plaatsen, zelfs een grote waarom? Waarom doe je me dit aan? Ik had het toch altijd goed voor met je! Ik denk dus hier in het bijzonder aan een paar blog'vrienden', maar aan ook een paar mensen die proberen hun eigen frustraties te richten op een ander die ze eigenlijk wél lief hebben/haddden. Moet ik dan toch weer eens het gastenboek en laatste commentaren sluiten? Nee, toch, want dan vindt die andere me niet meer terug, die me afgelopen week wellicht het mooiste compliment toestuurde. Dank U, Wim! Ja, het valt me op dat er maar weinige mannen reageren op het blog al hoeft het niet, en wanneer er dan nog afbreuk wordt gedaan, is het precies dan nog van het mannelijk front, met die paar uitzonderingen uitgezonderd? Wim, bij deze dank voor de kennismaking. Voor anderen, lees maar wat die man te vertellen en te delen heeft met ons allen.
Ik begrijp het begrip vriendschap niet. De woorden zijn maar vaag. Vrienden doen elkaar toch geen verdriet, of stelt een echte vriend toch niet in vraag!
Hoe ver kan een vriendschap gaan? Wat mag niet of wat juist wel? Ben je verplicht voor elkaar klaar te staan,
of hoort ieder vraagteken bij dit oneindig moeilijke spel?
Ik weet vaak zelf niet wat wel of geen vrienden zijn, maar er zijn er altijd een paar, gewoon, misschien is het met hen in de buurt wel fijn, en met de andere dreigt er gevaar.
Hoe weet je nu hoe echte vrienden zich gedragen?
Een eigen karakter heeft toch iedereen. Misschien hoef ik het niet te vragen, maar waarom blijft een beste vriend altijd alleen?
Toen ik gisteren de vertolking van dit mooie lied zag op de Vlaamse tv-één-zender - ooit ingestuurd dooor België voor het Eursongfestival met Barbara Dex als kandate - , dacht ik terug aan die bijzonder mooie tekst en ik vind het dan ook hier de plaats én het moment deze tekst nog eens te delen met jullie, in het bijzonder opgedragen aan enkele mensen die ik recent beter mocht leren kennen!
Ik heb nog nooit iemand zo lief gehad al mijn twijfels zijn voorgoed voorbij nooit had ik eerder dat fijn gevoel jij bent alles wat ik bedoel
in je ogen zie ik dat hemelsblauw een warm gevoel waar ik van hou ik heb nog nooit iemand zo lief gehad zo een iemand als jij
waar ik ook ben jij zult bij me zijn met jou vind ik steeds de juiste weg ik heb nog nooit iemand zo lief gehad zo een iemand als jij
jij zult altijd in mijn gedachten zijn wat er ook met ons gebeuren mag weet heel zeker dat ik op je wacht zelfs in 't midden van de nacht jij geeft me vleugels dat vrije gevoel dat is het nu juist wat ik bedoel
ik heb nog nooit iemand zo lief gehad zo een iemand als jij ...
De liefde ... soms een wilde bron, verloren op een ontoegankelijke plaats. Zij vloeit nutteloos, dag en nacht, jaren naeen ... opdat éénmaal - en misschien zelfs nooit - een voorbijganger eruit drinke en verder ga. Of vind je ze dan toch op de maan, of in de wolken tussen engeltjes zonder schoentjes? Ja, soms komt ze jou tegen en jij haar niet, zoals God jou zag nog voor je bestond.
Die wilde bron, die storm, vindt soms zijn bedding waar twee mensen samen komen, in een voor anderen verborgen plek, maar voor de geliefden het ultieme geluk waar ze zich laven aan elkaar, om even samen, misschien straks afzonderlijk verder hun weg te gaan ... maar om nooit meer te vergeten, niet de ander, noch die warme gloed, jouw vingers over mijn huid, jouw lippen ....
We bleven voorbijganger tot die vlinder kwam en die engel, tot jij kwam en ik bij jou welkom was. We vonden elkaar door de maan, weet je nog, in het verre Oosten waar we drie tenten wilden bouwen. Even verwonderd en dan 'oké', één tent voor mij, een tweede voor jou, een derde voor ONS!
Het gaat soms om een blik, om een simpel woord. Een lach zo zacht dat je hem nauwelijks hoort. Het is simpel als water: je denkt, is het dat maar ... Een beetje aandacht voor mekaar.
Een beetje aandacht, een kleingebaar. Een beetje aandacht voor mekaar. Het hoeft niet steeds serieus te zijn. Een lach is geen bezwaar. Een beetje aandacht voor mekaar.
Een zwaai, een hand. Een zucht, een zoen. Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat, die ene zet, een dribbel die een leven redt.
Het gaat meer om de intentie of een beetje goede wil. Een warme blik of een attentie; en de planeeet voelt minder kil.
Klokken luiden, uitnodiging tot gebed en de wekelijkse eucharistieviering op de parochie. Oude mensen, grijze mensen, vrouwen, jonge senioren - de laatsten der Mohicanen - veel lege stoelen... én enkele tieners. Ja, ik hoor menigeen al denigrerend over die klokken terwijl we wel aanvaarden dat moskeeën ook oproepen tot gebed en we dat blijkbnaar een heilzaam iets gaan vinden. ...
Het is een doodgewone mis "door het jaar" zoals men dan dat noemt, al is elke misviering anders en de gezindheid, de ontvankelijkheid ook telkens anders. Dat lees je niet van gezichten af, je weet niet van een ander hoe hij vandaag en op dit uur in dit gebedsmoment aanwezig is, mischien diep verbonden met een overleden vriend die precies vandaaag 28 jaar geleden stierf. Maar diep van binnen word je geraakt, de ene keer al meer dan de ander door een woord, de voorganger, een biddend iemand ... . Wie op vandaag tijd vrijmaakt voor God heeft een bewuste keuze gemaakt. Waarom ik dit vandaag hier achterlaat? Omwille dat deze misviering heel concreet vandaag misschien nog het dichtst staat bij wat we horen verkondigen in het alledaagse leven. We zijn ondertussen aan de Evangelielezing over de blindgebore. In deze lezing horen we niet alleen hoe Jezus geneest, maar vooral hoe mensen tot geloof komen. Abrupt wordt deze lezing onderbroken. Die lege stoelen lijken op en over elkaar te vallen met en enorm lawaai. Iedereen kijkt verschrikt rond. Daaar ligt languit een grote jonge man. Flauwgevallen? Toch niet dood zeker? Mensen kijken toe, de lezing gaatr even door; Maar een jonge vrouw spoedt zich naar die gast, haar man ontfermt er zich evenzeer over. Men legt de jongeman op de grond. Een ander zoekt naar een gsm. Hulpdiensten worden gebeld. En de priester stapt af naar de jongen die ondetussen bij bewust zijn is, maar lijkt toch dermate getroffen dat hij blijft liggen. Al die tijd blijft de vrouw bij de jongen, spreekt hem blijkbaar moed in en houdt zijn hand vast. Is zij verpleegster? Iedereen kiijkt en bidt en voelt zich onwennig. Dan zegt de priester dat er hulpdiensten onderweg zijn en vraagt verder biddend te verwijlen bij hem, ook al gaat de lezing door. Maar doorheeen de woordend die we maar met een half woord opvangen voelen we wat geloven echt betekent, of méé,r komen heel wat vragen op wie we zijn. Die jongen die daar ligt is als de blindgeborene, hulpeloos, maar met zoveel liefde en gebed omringd. Ik kan niet afgaan wat er in de harten van de afwezigen omging. Ik weet dat ik tijdens de vredeswens deze keer gezegd heb aan die dame en man "dank u" i.p.v. "vrede". De poort wordt geopend, een brancard wordt binnengereden, nog meer stoelen aan de kant, en de eerste zorgen, zuurstof wordt toegediend. Mensen, je moet het maar meemaken! Deze jongen (bleek achteraf 18 jaar) had wellicht een heel bewuste keuze gemaakt om bij de Heer te verwijlen na een lange dag van studie. Om God te danken, te vragen, te smeken of gewoon zoals altijd de mis bij te wonen? Wat daar gebeurde heeft velen getroffen, of niet? Want eigenlijk ging iedereen terug naar zijn bezigheden. Heel weinigen hebben dat "mooie" koppel nog aangesproken, al was die vrouw nog niet bekomen van de schrik zoals ze me vertelde. Mischien heeft ze mooiste viering meegemaakt en haar man was een getuige van wat geloven is, zeker toen ik hem later hoorde luidop meebiddden, want hij zat jiuis achter me. Hij heeft ook niet één ogenblik de aandacht op zich gericht alsof het normaal was wat hij deed. Ja, er waren veel toekijkenden toe die jongen er nog lag, misschien ook even hulpeloos, maar niet één heeft daarom de dienst verlaten. Het is nog even verwijlen bij die gast dat ik nog blog, hopend en wensend dat het morgen weer beter gaat met hem, en dit in gebed. "Ik wil dit nooit meer meemaken", zegde de vrouw achteraf. Wellicht niemand, maar "IK GELOOF" kan misschien maar bewust gezegd worden na niet zomaar "een mis doorheen het jaar". Doorheen de helpende handen heb ik de eenvoud en godslievendheid ervaren van die jonge vrouw! Misschien hebben alle aanwezigen gevoeld dat geloven verder gaat! Ik wens het hen en mezelf, wij kleingelovigen! Genegen en dankbaar, Maarten
Aansluitend bij "contacten" en de bijdrage van Huub Oosterhuis kan het ineens zomaar gebeuren dat je ontdekt dat ieder mens iets unieks te bieden heeft, of eigenlijk hetzelfde, maar dan op een nieuwe al dan niet alternatiever manier om iets te doen ... een bepaald feit ... een ervaring ... een bepaalde gedachte over de betekenis van vreugde en verdriet.
Dan gebeurt het dat de één tot de ander zegt:
"wij verstaan mekaar me een alf woord hé...ma probeer da ma ne ké uiteen te zetten an een ander.. ... da ga nie da is nie mogelijk om in woorden over te brengen wa wij ervaren hebben."
Ja, in een vruchtbare relatie komt het unieke aan het licht en verrijkt het leven van iedereen.
Een mens bestaat het meest intiem tegenover zijn geliefde. In die relatie komt het er op aan, komt echt of niet echt, trouw of ontrouw, aan het licht. Je man, je vrouw,je vriend, is degene aan wie je je corrigeert, met wie je je bouwplan herziet en bij wie je rust en vrede vindt.
Afgebeuld worden om genoeg geld te verdienen om een grotere auto en een ruimer huis te kopen dan je broeders die je daarginds hebt achtergelaten. Je wilt baden in de westerse overvloed, je omringen met Amerikaanse en Duitse luxe, en ondertussen vijf keer per dag met je gat in de lucht om je geweten te zuiveren. Uit Vrouwenland door Rachida Lamrabet 2007. Over bootvluchtelingen maar nog meer over de tragiek van het ongrijpbare geluk dat voor mensen uit Noord-Afrika telkens door de westerse media op deze bevolking wordt losgelaten. De fijn geklede vrouwen naast luxe wagens, het wasproduct witter dan wit, de nieuwste gadgets. Maar bovenal een verhaal over liefde en het blijvend grote cultuurverschil. Echt het lezen meer dan waard! Een aanrader.
Ja, ik ben even in India blijven hangen en kijkend naast me zie ik een koperen beeldje van een pauw, ooit gekregen als souvernir bij het bezoek aan een school voor kleintjes in Salem. Toen herinnerde ik me dat je overal die pauw in maten, kleuren en gewichten kon vinden. Maar die specifieke naam ontsnapte me. I Ik herinner me die leuke uitspaak nog van het bont gevederde dier. Ik kon gewoon gezien hebben in een woordenboek, maar toch even gevraagd naar de juiste naam via een mail. Meteen nog eens gevraagd naar de plaats waar ik ooit een olifantenstal had gezien. Ja, u leest het goed, een machtig groot stenen gebouw, eeuwen oud waar elke olifant zijn stal had. Ondertussen nog eens gevraagd waar die vriend van toen woonde waar ik gisteren over schreef, dat steegje weet je nog? Ik geef je hier het antwoord in het Engels weer omdat ik vooral gegrepen werd door de laatste zin, of hoe groot het vertrouwen is in onze God. Meteen valt het ook op, zoals daar nog de gewoonte is, hoe groot het respect is voor ouderen. p.s. "uncle" is ook een manier van beleefdheid tegenover een ouder iemand, dus geen familieband, tenzij in het hart. En dat allemaal in een paar regeltjes uit een mail.
"hai uncle..
the bird in the photo is a peacock( DE PAUW)..and it is the national bird of india.there are many jungles only for peacocks in india.
i think the temple (HET OLIFANTENHUIS) in the photo may from varanasi.in the northern part of india,there are many monuments,temples..and forts .
all these monuments may have a history of centuries to say.they contains wall picturs of people of that time which are considered as valuable recorded history..many historiants visiting such places to get the past life,wars,customs etc.i think you have a little bit of interest in such thinks..
but uncle i dont know who is shajumon, i think you visited india before my birth...
but shajumon might be a senior cityzen now...pray for him is only thing u can do right now.because our lord knows him well..."
Hoevele malen heb ik dit woord neergeschreven op een omslag voor luchtpost naar India! En telkens opnieuw gelet of én waar er nu één l op twee 'p's stonden in die naam, tot op vandaag. Ik was dan ook blij verheugd via Orkut beelden te vinden van de streek. De naam verwijst naar een district in India met palmen en weeldig groen, zo een contrast met het noorden van India, en nog meer met het vuile Madras in het oosten.
Kerala, het paradijselijke zuiden van India. Je ontmoet mensen van Kerala overal op de wereld. Zo gaat er een grapje bij die mensen. Men vroeg aan een maanmannetje "Waar ben jij van afkomstig?" Het antwoord liet niet op zich wachten. "I am from Kerala". Een sfeerbeeld.
Ik weet niet wat ik zag toen ik mijn blog opende. Met heel veel liefde en uit de grond van mijn hart stuurde ik jullie een mooie roos toe, die op een klavierblad neergelegd, niets anders was dan even een beetje rust in te bouwen en jullie toch een groet te brengen. En wat zie ik, wanneer gewoonlijk niemand reageert, dan zijn er wél 4 reacties zeker, en dat voor een gemiddelde waardereing van 1/5. Wat heb ik misdaan? Of hebben jullie te vlug ingetikt en zomaar op een één gedrukt. Ik wil er niet blijven bij stilstaan maar heel vervelend. Oké, wat ik vandaag achterlaat en dit in enkele beurten, zijn een paar foto's uit India, niet om de foto dan wel om de plaatsen waar ik even mocht leven en genieten, waar ik tot op vandaag met hart en ziel terug naar verlang, wellicht omdat vriendschap ondanks de aftand blijft.
Aan de eerste foto hangt een verhaal vast. Ik was in 1992 voor de eerste maal in Varanasi tegen de Ganges, en daar ontmoette ik een zekere Shajumon, een lekenpredikant. Het was trouwens van die gast dat ik zijn hangertje met kruis kreeg overrhandigd, maar dat las je eerder al. Ik hoor die jonge man nog zeggen dat hij niet zou rusten voor hij overal Christus had verkondigd. Zo vertoefde hij op dat moment in het noorden van India al was hij afkomstig uit Kerala, het paradijselijke zuiden tegen de kust. Toen ik er in 1998 terug was en te gast was bij de familie van mijn vriend-missionaris Fr.Pramod vroeg ik of zij niet wisten waar die Shajumon woonde. Niemand kende hem blijkbaar of wilden ze het gewoon niet zeggen? Ik drong er meermaals op aan, want zoveel tijd was me ook niet gegeven. De toeristische plaats die ik op een bepaalde dag moest bezoeken - voor ons niets meer dan een kinderpretpark - deed me alle moed samenrapen om toch nog eens te informeren naar de thuis van die goede jongen die ik zes jaar terug had ontmoet. Het werd zo al heel laaat in de avond toen er plots gewag gemaakt werd toch te gazan zoeken. Men wist dat hij ondermeer kunstenaar was. Overal werd gestopt over stoffige hobbelige wegen tot iemand met grote zekerheid vertelde dat hij de jongen kende, wist dat hij getrouwd was en zelfs waar hij woonde. Volgende moet u zich voorstellen. Ik word bij de hand genomen, te voet, een zeer smal gangpad door in het middernachtdonker dat leidt naar een huisje. Ik ben er dus totaal overgelaten,aan onbekenden. Men laat me even staan, klopt aan, ik hoor wat streektaal en dan verschijnt Shajumon! Hij pakt me en draait me rond en rond. Het was per toeval de verjaardag van zijn pa. Shajumon wist van niets natuurlijk; voor mij een feest, de tijd was echter te kort want we zouden afreizen naar België. Vlug zocht hij naar wat spullen en zo heb ik tot op vandaag nog een metalen zakboekje dat eigenlijk niets anders is dan de verbeelding van de veertien staties als zijn gebedsboek.
De foto hierbij geeft je een idee hoe ik in het nachtelijk donker in vreemd gebied werd geleid naar een ontmoeting die ik nooit meer zal vergeten. Ik voel de bladeren takken nog tegen mijn hoofd.
Contacten, we hebben er zoveel op één dag, mensen die even gedag zeggen, je gewoon voorbij lopen, je iets toesteken of je een handje helpen. Contacten van veraf of dichtbij, via een ouderwetse brief al dan niet van vadertje staat of via een mail. Contacten, je kan er echt niet omheen, zelfs ongevraagd zitten ze al mee aan je pc-tafel. Waar ik naartoe wil is dat een mens, ik dus, of jij en dat geprogrammeerd breintje heel veel contacten kan leggen. Alsof het leven rondom ons stil staat eens dat toestel aangelegd. Ontelbare vriendenkettings, de ene al beter dan de ander, duiken als paddestoelen uit de grond. En telkens heb je het mogelijk om contact te leggen of word je zelfs uitgenodigd "vriend" te worden. Een eenvoudige klik en uw verzoek wordt aanvaard. Maar hoever gaat dat contact? Meestal stopt het daar buiten dan die ene uitzondering. Contacten als deze zijn in de meeste gevallen dan ook niet levengevend, zelfs steriel, ,noch inspirerend. Ze zijn vaak niet meer dan een illusie of reeds een gestolde verwachting want wat kennen we van de contactpersoon echt?
Wanneer een contact echter zichzelf prijs wil geven aan een ander in vlees en bloed, dan spreken we over ontmoetingen. Wanneer iemand uit zijn anonimiteit wil treden, je wil opbellen of bezoeken, zonder meer, of gewoon om elkaar beter te leren kennen, daar ontstaat leven.
Ontmoetingen zijn contacten tussen mensen waarbij jij jezelf mag zijn, onvoorwaardelijk, of dit nu maar voor éven is of voor veel meer, veel langer. Het is een genade wanneer je zo iemand mag otmoeten in wederzijds respect, jezelf mogen zijn met je zelf en met de ander. Pas dan wordt deze onmoeting levengevend, en dit voor beiden.Deze ontmoetingen zullen ook dan wel hun eigen leven leiden, maar je weet dat ze zullen blijven, soms intens, soms sluimerend. Of zoals iemand me recent vertelde: het is goed nu te weten wie jij bent achter die pc. Het is goed interesses te delen en elkaar daarin te bevruchten en/of al dan niet vriend/in te worden.
Een ontmoeting kan soms ook zo rustgevend zijn, niet veplichtend, de chemie aanvoelen als de tijd er rijp voor is. In een ontmoeteing van mens tot mens, van hart tot hart, kan veel gedeeld worden, zeker wanneer er veel naar de ander wordt geluisterd. Waar heb ik dit nog eerder geschreven? Ontmoeten, ook in het aanvaarden van het anders-zijn van die ander.
Ik wens jullie via contacten vele deugddoende ontmoetingen toe, want uiteindelijk zal een zweem van warmte je blijven achtervolgen, die diepmenselijke warmte die we zo broodnodig hebben. Of hoe zegde mijn gesprekspartner ook weer: AANDACHT!
Dank aan jullie om dieheerlijke ontmoetingen! ... Een ontmoeting waardoor je willens nillens dankbaar je ogen ten hemel richt!
Ik wil jouw droom zijn, diep in de nacht. de reden van jouw stralen als je lacht. Jouw zien bij het licht van een zonneschijn... Want jij bent de reden van mijn hele zijn.
Het voelen van je lippen doet mij zweven, het kloppen van jouw hart is meer dan genoeg. Om mij op elk moment te laten weten, ik hou van je, zonder dat ik het je vroeg. Een knipoog in mijn richting, een vluchtige kus. Jij maakt het dat ik zing, alleen jij voelt mijn geluk.
Weet je het dan, besef je het niet. Zoek mij niet te ver, ik zal achter je staan. Als je dit wilt, blijft mijn hart voor jou altijd slaan.
Jij bent de wolk waarop ik zweef. Geen grotere reden dan jij waarom ik leef. Blijven leven voor jou, dat ik mij daarbij neerleg. Want hoe dan ook jij neemt gewoon mijn adem weg.
Ik moest denken aan deze titel toen ik een gesprek aan het voeren was over hoe moelijk het toch is op vandaag om vriend te worden van iemand, laat staan te blijven. Ik denk dat het komt omdat we te veel grijparm zijn geworden, verlatingsangst ook misschien of gewoon angst om te verliezen wat we ogenschijnlijk al hebben gevonden. Ik zie het hoe langer hoe meer ook in meerdere forums. Men denkt eindelijk de ware gevonden te hebben en doet krampachtig tot één of andere partij al vlug afhaakt. Tijdens dat gesprek heb ik gezocht naar de bekende tekst die heel goed weergeeft wat ik probeer te zeggen. Ondertussen heb ik met deze woorden een zoeker, zoals we eigenlijk allemaal een beetje zijn, terug op weg geholpen, want liefde en vriendschap is vooral ook af en toe loslaten.
De parabel van hand en zand.
Een wijze les in liefde gegeven door een moeder aan haar dochter opde vooravond van haar huwelijk.
Er was eens een jonge vrouw Op de vooravond van haar huwelijk stond ze bij haar moeder en keek naar de zon die over het strand onderging in volle zee. Toen vroeg ze haar moeder: Moeder, mijn vader houdt van je en is je altijd trouw gebleven. Wat moet ik doen opdat mijn man ook altijd van mij zal blijven houden? De moeder zweeg en dacht even na. Toen bukte ze zich en vulde elke hand met zand. Zo kwam ze bij haar dochter staan. Zonder verder iets te zeggen, knelde zij de vingers van één hand krampachtig om het zand. Het zand glipte eruit. Hoe meer zij haar vuist balde, hoe sneller het zand eruit weggleed. Toen deed ze haar hand open, er kleefden nog slechts enkele vochtige korreltjes aan haar handpalm. Maar haar andere hand had de moeder open gehouden als een kleine schaal. Daar bleven de zandkorrels liggen. Ze schitterden in het licht van de zon Dit is mijn antwoord, zei de moeder zacht.
Misschien herkennen sommigen van jullie nog deze woorden als titel van het doctoraat van mijn zus over kansarmoede. Nu de integrale tekst eindelijk op het web is verschenen deel ik u hem graag met zij die daar interesse voor betonen. U weet dat ook ik altijd aan de kant heb gestaan van zwakken en misdeelden. Maar hier worden de kernen van een diep gewordelde generatiearmoede blootgelegd. Vooral was het de bedoeling mensen, de regering en/of welke instantie dan ook verder op te roepen daar structureel aan te werken; zeg maar weg te werken. Mijn zus heeft dan ook zich eerst ingewerkt in de leefwereld van de kansarmen om er dan een indringend werk over te schrijven. Bij de verdediging van de thesis werd het heel stil omdat een mens dan heel uitdrukkelijk geconfronteerd wordt met die cirkel van armoede, waar sommige Vlamingen nog niet eens de kans hebben gehad voor één dag naar zee te gaan.
een aandachtige lezer bezorgde me volgende tekst waarvoor dank.
als stille getuige
Als iets wat je lief had uit het leven verdween Dan vraag je: waarom God, laat u mij alleen Ik weet dat u mens noch een dier ooit verlaat Maar zie zoveel leed als ik rond kijk op straat Zij die zich verrijken waar een ander voor boet Nooit in u geloofden, juist hun gaat het goed Wat is en wat doet God, ik kom er niet uit Toch hoor ik een stem als het kerkklokje luidt
Het is God die ons lief heeft, hij is overal Hij is het die ons troost kan geven Vertrouw steeds op hem wat het lot geven zal Dat is heel veel waard in ons leven Een bede tot Hem geeft licht in de nacht Schaam je nooit om je handen te vouwen Al worden gebeden niet altijd verhoord Het is goed om in God te vertrouwen
De bijbel vertelt ons van Jezus, uw zoon Die vijanden lief had maar het kruis droeg als loon Ik leerde als kind, als ik slapen moest gaan Uw zegen te vragen voor aller bestaan Zie ik nu de bloemen door de zonne verlicht In vriendelijke tooi, dan zie ik uw gezicht Als stille getuige leeft u om ons heen Geen mens is verlaten, geen mens is alleen
Het is God die ons lief heeft, hij is overal Hij is het die ons troost kan geven Vertrouw steeds op hem wat het lot geven zal Dat is heel veel waard in ons leven Een bede tot Hem geeft licht in de nacht Schaam je nooit om je handen te vouwen Al worden gebeden niet altijd verhoord Het is goed om in God te vertrouwen.
Het is van enorm belang in je leven de ervaring gehad te hebben dat je gratis bemind wordt, om jezelf, niet om wat je waard bent of om wat je was. Alleen zo kun je een beetje aan de lijve voelen wat of hoe God is en hoe hij liefheeft. Want God gebruikt normaal de dingen die hij zelf in zijn schepping heeft gelegd en de leerschool die hij zelf oprichtte. Als het al zo een boeiend avonturr is van je medemens te houden en met hem op weg te gaan, in het huwelijk, met je vrienden, ... hoe oneindig veel boeiender moet het dan zijn het risico aan te gaan te durven met God op weg te gaan.
Kardinaal Danneels stelt zich terecht de vraag hoe het toch komt dat er om me heen niemand merkt hoezeer God ons bemint; dat hij elk mens oneindig bemint, tot in zijn diepste zwakheden toe, en hem aanhaalt en naar zich toetrekt. Hoe komt ht dat geen mens dit opmerkt, dat men eraan voorbij leeft, dat de wereld inslaapt terwijl het essentiële gebeurt.
Ik denk dat we het allemaal een beetje weten, zelfs goed aanvoelen daar onze relaties niet langer het humane overstijgen. En toch is er een diep verlangen naar die God die je ook laat aanvoelen hoe mooi soms liefde kan zijn tussen twee personen. Misschien durven we gewoon daarom niet langer dank te zeggen wanneer ons iets overvalt dat meer is dan een gevoel, een gedachte, een intens verlangen. Uit vrees? Elkaar terug te verliezen, noem het verlatingsangst ... Maar we hebben toch God die alles gemaakt heeft naar zijn beeld en gelijkenis, hoe zou hij dan zijn schepselen miskennen? Ik weet een hele opdracht voor de generatie waar me nu in leven omdat bemind worden niet langer duurzaam is, er veel te weinig of geen inspanning meer wordt voor gedaan, en dan wellicht vroeg of laat één van de partners zich in de steek voelt gelaten. Maar eens het intense en echte gevoel te hebben gekend bemind te worden, weet ik ook dat er in stilte gedankt en gebeden zal worden, omdat Hij ons samen bracht.
deze uit het leven gegrepen zinsnede is maar al te vaak een grote waarheid, zeker voor hen die o zo graag met de pluimen van een ander weglopen of met hun eigen geringe prestatie te koop lopen. Laat ons dan maar proberen bescheiden te zijn en te blijven, want voor we het weten worden deze woordenn nog eens naar eigen kop gegooid en zijn de pluimen echt gaan vliegen ... en iedereen zal het hebben gezien. De regel geldt nog altijd:doe stille voort.
misschien hebben sommigen onder jullie me wel gemist of zich de vraag gesteld of hij nu echt niets rond Lourdes zou schrijven, nu er 150 jaar Lourdes wordt gevierd in dit jaar. Wel ik wil dit dan meteen goedmaken en jullie laten delen in enkele reportages rond de openingsplechtigheden van dit Jubeljaar te Lourdes.
Bidden is met liefdea a n God denken; niet over God ... de voorbije dag bekijken, de komende overschouwen met de ogen van de Heer - danken voor het mooie dat we mochten beleven, - Zijn geduld vragen voor de moeilijke situaties die zullen komen; - op Zijn leiding in het leven rekenen of proberen gehoorzaam te zijn voor Zijn stem.
Hoe zou je anders in staat zijn de heerlijkheid van God te kennen als je helemaal alleen stond? Daarom moeten we samen bidden, op welke manier dan ook, of met welke woorden; misschien het Weesgegroet, een Onzevader, of gewoon eens stil staan bij de tekst die we overal wel al eens tegenkwamen, maar eigenlijk een heel mooi gebed is.
God, schenk mij het geestelijk evenwicht, om de dingen die ik niet kan veranderen te aanvaarden; de moed om de dingen die ik kan veranderen, metterdaad te veranderen, en de wijsheid om het onderscheid tussen beiden te kennen.
Bidden maakt ons leven, ons samenzijn boeiend en verrijkend. Het verplicht me je echt lief te hebben, zoals je bent en zo maken we het goed tussen ons. Want het is goed te weten dat het laatste goddelijk waarde-oordeel over een een mens is: "Wat gij voor de geringsten van de mijnen hebt gedaan, hebt gij aan Mij gedaan. Zo wordt je leven bidden en je bidden leven.
Ik hoorde zowat overal rond Oud en Nieuw dat dit voor vele mensen de meest eenzame dagen zijn en dat één van de oorzaken zou zijn dat alles zo commercieel wordt uitgebuit dat de waarde en de echte betekenis van die feesten in de mist gaat. Men MOET zich goed voelen.
Is het ook niet zo wat Valentijn betreft, zeker in een tijd waar liefde gekocht wordt en zovele gebroken relaties het hard te verduren hebben? Ik hoorde het daarnet nog van iemand. "Aan wie moet ik iets geven, ik heb toch niemand". Zovele mooie dingen zie je overal, mooie en zinvolle dingen ook, maar aan wie te geven, te versturen, terwijl op dit eigenste moment ik onafgebroken gestoord word door de rode Valentijntips hier op blog.
Ok, we kunnen er maar het beste van maken en de waarde van liefde haar plaats geven die ze verdient en wanneer dat dan moet gaan met een gemeend presentje, waarom niet en wie ben ik dan om dat tegen te spreken? Maar ik weet en besef evenzeer dat er velen niet aan een mooi gedekte tafel zullen zitten met rozen en champagne.
Hoe kunnen we elkaar omhelzen als we elkaar niet eens kennen, als er zo een afstand tussen ons bestaat, als er geen moeite meer gedaan wordt de ander echt beter te leren kennen? We durven niet eens onszelf te omhelzen. En we mogen niet eens proberen elkaar en anderen liefde te geven. Dat is dwaas. Dat is ouderwets ...
Mag ik bij deze die paar mensen danken die me heel recent een compliment hebben gestuurd voor mijn blogpogingen. Een reden om door te gaan waarvoor van harte dank!
Lat ons elkaar maar terug omhelzen, ook na Valentijn, vandaar latere publicatie!
Jij bent van jou, onachterhaalbaar eigen. Ik ben van mij, geen ander zal mij krijgen. Wat ik jou vraag, wat jij mij vraagt, is leeg en zonder zin gevraagd. Een oogwenk ver in schemergebied, ooit verder komen doen wij niet.
Ik wens een leven meer, mocht ik jou vinden, ik bond mij aan je vast, kon ik mij binden. Ik zou in jou vergaan, en jij ontstaan in mij, en wij in wij. Eens lag ik neeer, versteend van kou, ik droomde dat ik vocht met jou.
Die nacht werd mij een nieuwe naam gegeven. Geschonken werd mij nog een tijd van leven. En even, tot de morgen daagt, is wat ik vraag en wat jij vraagt, vervuld en één. Toen ging jij heen en bleef ik met mijn droom alleen.
Er is geen kleinheid meer noch duisternis of onwil, geen onbegrip of droefheid, geen liefdeloosheid of onmacht wanneer Hij alles in allen zal zijn. Zolang we hier niet aan toe zijn zal elke liefde broos en kwetsbaar blijven. Maar ook dan moet ze blijven.
Gebeurt het bij u soms ook dat een woord, een zin, iets op tv of radio onbewust blijft hangen, en dat dit precies de aanleiding is er werk van te maken, wat het ook moge wezen. Precies een proces dat op gang wordt gebracht. Zo hoorde ik onze aller tante Kaat vertellen dat met dit vroege voorjaar en de milde temperaturen misschien het wel goed is nu al te beginnen met opruimen. Kerstkaarten en-artikles die nog blijven slingeren, losse paperassen ... Ik keek even in de tuin en zag dat die bloembak, of toch de inhoud ervan nog altijd niet naar de compostdienst is gebracht; een meter verder turend wist ik meteen dat er in mijn tuinhuis ook nog heel wat naar één of andere container kon gebracht worden. Het staat niet echt in de weg, maar of ik het ooit nog zal gebruiken? Ik denk maar aan die verouderde bespikkelde tuinstoelen of dat laddertje waar ik ben vanaf gevallen. En zo gebeurde het. Bij het kraaien van de haan, geluklkig nog niet zo vroeg in deze tijd, met frisse moed naar dat huisje, er haast alles buiten gehaald. Gelukkig kon ik beroep doen op een lief familielid om alles op te halen. Terwijl hij er was vroeg ik of hij ook niet even tijd kon maken om te zien of mijn verlichting in mijn bureau niet aan vernieuwing toe was, want laatste lampen hebben het begeven en eigenlijk verlang ik al lang naar wat moderner design. Niet dat die oude luchter niet goed was, want ooit nog gekregen van ouders toen ik nog krap bij kas was, nadat ik pas huis en grond gekocht had. En wat met de verlichting van de kamer ernaast, vroeg ik op mijn kouse voeten? Je hebt het al gemerkt. De raad van tante Kaat heeft zijn vruchten afgeworpen. Het tuinhuis is ontruimd, de borstel heeft gezorgd dat ik goed onder het stof zat, maar deed zo een deugd bij die middagtemperaturen. Met enige vakkennis zijn er twee nieuwe lampen geplaatst. En nog eens alles opgeruimd. En zo zit ik hier dus, heel veel meer werk verzet dan vorige avond gedacht. Maar blijkbaar ben ik niet die enige met vroege lentekriebels. En koffie die ik heb gezet, man man, voor die familie en tussen door voor mezelf. Dus deze keer een "dagboek" zonder "bedenkingen". Met de handen werken en tevreden zijn over het resultaat, ondanks de onvoorziene uigaven, geeft een goed gevoel. Die hint kan ons morgen misshien aanzetten gewoon er te zijn voor een ander, wie weet. Zalige avond, goede morgen!
Is dit geen droom? Het is Gods droom. ER IS HOOP VOOR DE TOEKOMST ZEGT GOD
Hoever is de toekomst? Zover als God is ... en zo dichtbij. MET EEN EEUWIGE LIEFDE HEB IK U LIEF ZEGT GOD
En intussen? Doe wat nu kan, wat nu moet en hoop op wat worden zal. RICHT MIJLPALEN OP, PLAATS WEGWIJZERS ZEGT GOD
Waarheen? Een grote menigte is op weg, de hele wereld is op weg, door de woestijn op weg. ISRAEL IS OP WEG NAAR ZIJN RUST ZEGT GOD
Wie kan dat geloven? Zij die Gods droom durven dromen.
De droom van Rachel uit het oude verbond, tranen van vreugde de droom van Ghandi zalig de geweldlozen de droom van King I have a dream de droom van Johannes pacem in terris de droom van de verdrukten vrijheid nu de droom van het kind een hemel vol sterren de droom op het slagveld nooit meer oorlog de droom van Jezus dat allen één zijn
Ik ben op reis, al weet ik niet waarheen maar ergens stond geschreven dat ik deze weg moest gaan, en al aarzel ik soms even langs deze eindeloze baan, toch weet ik, iemand ging me voor, en daarom ga ik door.
Ik heb geen geld geen kaart en geen kompas, maar ik zie de letters en die zeggen me genoeg, en al geeft er niemand antwoord op de dingen die ik vroeg toch weet ik, aan het eind vind ik gehoor, en daarom ga ik door.
Ik ben een vogel die zijn vleugels spreidt. Al wil ik vliegen verder dan de zon ik ben een paard dat zonder teugels rijdt, maar er is iemand die me leidt, en die zegt: kom!
Ik ben op reis, al weet ik niet waarom maar ik luister naar de stilte en die zegt me om te gaan. En al verlaat ik al mijn vrienden, moet ik overal vandaan, toch weet ik, er is geen ander spoor, en daarom, ga ik door!
een tijdje terug heb ik terloops de vraag gesteld wat jij zou doen wanneer iemand aan de deur zou kloppen om brood. Wellicht heb je toen tussen de regels gelezen, of precies begrepen dat dit niet zomaar een zinsnede was. Neen, het was een persoonlijke vraag aan mij gericht van iemand die ergens in een garage logeert omdat hij zijn studiebeurs niet meer kan betalen ... Ik weet dat een mens dan niet staat te springen om hulp aan te reiken, maar hoe langer ik contact had met die persoon, die op studiegebied alles op alles zet; toen ik zijn warme, gemeende tranen over zijn wangen zag rollen; in wanhoop gehuld, zelfs denkend aan zelfdoding "omdat het allemaal niets meer te betekenen heeft"; je dan uiteindelijk de uitdrukklijke vraag krijgt de nood te lenigen, op welke manier dan ook; ja, dan lig je daar wel even wakker van, temeer ik juist nu aan het uitzien ben om mijn Indische vriend-missionaris ook zo goedkoop mogelijk Rome te willen laten zien. Mag dan de ene hand niet weten wat de andere geeft?! Voorwaar een dilemma. Maar ben ik dan zelf arm, heb ik niet genoeg om van te leven? Wat ik heb gedaan werd me dan ook ingegeven door een citaat dat ik een paar dagen daarvoor had gelezen in een folder. Ik kon het ook zomaar geblogd hebben, maar nu krijgt het nog meer zin, niet alleen een bezinning en een vraag aan mezelf, maar meteen aan blogland:
"ER IS GEEN MENS DIE, ZOALS KAIN, KAN BEWEREN DAT HIJ NIET VERANTWOORDELIJK IS VOOR HET LOT VAN ZIJN BROER" JP.II.
Ik hoor er onder jullie al zeggen dat iedereen maar moet zijn plan trekken; maar er zijn uitzonderingen en soms moet een mens maar eens overgaan tot daden, even afstand doen, die pijn voelen; dan pas wordt bloggen ook echt, raakt het echt je vel alsof je in je arm hebt gekerfd. Zeker wanneer de vrager dan nog moslim is ... Maar die avond kon ik met even veel comfort naar mijn eigen bed, hij daarentegen misschien voor even ... Wat zou jij doen wanneer het water tot aan de kin staat van uw broer?
Vandaag, 2 februari, lichtmis of het feest van de opdracht van van het kind Jezus in de tempel. Ik zou hier lang kunnen blijven bij stilstaan, maar oudere senioren kunnen dat wellicht nog beter. Ik zou als "Mariamens", zoals sommige bloggers me ondertussen durven te noemen, kunnen stilstaan bij de figuur van Maria die het kind "gedragen" heeft als moeder, maar ook op haar schoot toen haar zoon gestorven was. Het woord "opDRACHT" is dus nog niet zo gek bedacht, naar onze taal vertaald. Heb jij nog herinneringen aan vroeger, op een moment dat je gedragen werd? Alle moeders zullen daar heel veel weten over te vertellen. Of herinner je nog dat je als kind werd gedagen op de schouders van je vader; of die keer dat je na een val tijdens een kamp u zich dermate had bezeerd, dat je toch de ganse tijd mocht uitdoen omdat er een leider was die je al die tijd heeft gedragen waar je niet op eigen krachten kon komen? Hoe vaak worden wij niet gedragen in het leven door famlilie en vrienden wanneer het allemaal even niet meer gaat ?! En is het niet mooi waar bij een begrafenis de familie de kist van van het betreurde familielid op de schouders draagt. Hier is de cirkel rond. Ooit :mocht ik zelf drager zijn van 'lasten en liefde' tijdens een ziekenbedevaart te Lourdes, maar dat uitgebreid relaas en die toespraak lees je in het archief.
Ik ben nu wel heel ver gaan uitwijden, maar ik heb deze avond de misviering mogen bijwonen t.g.v. Lichtmis en dan zie je dat er ineens weer heel wat meer aanwezigen zijn. Jonge gezinnen, de pasgebore in de arm of in de wieg, huilend of slapend. Ook nog andere kinderen die de start namen naar hun eerste communie. Er was leven, veel leven, jong leven en lawaai, maar niemand heeft er zich aan gestoord. Echt een familiedag die je niet vaak meer meemaakt in onze kerker. Waardoor worden mensen zo intens aangesproken, zelfs al gaat de mis 'over tijd' en kijkt niemand naar zijn uurwerk of gsm?
Mooi is het te zien hoe een papa van drie kinderen er één op de schoot heeft, het knuffelt en op dat zelfde moment zijn hood laat rusten op een pasgeboren zoontje. Ontroerend wanneer plots 2 kinderen naar voor gevraagd werden om de gaven aan te brengen en tot verwondering de priester ziet hoe een volledig klasje zich opstelt om stoet te vormen. De zegen over kleine kinderen, jonge ouders, opa's en oma's. Het was weer eens echt kerk, zo gewoon, maar ook zo verrijkend waar blijkbaar iedereen zeer veel deugd aan heeft gehad. Ik zag af en toe een zakdoek, een traan wegpinken. We hebben dus toch nog gelovige gemmenschappen al laten ze zich minder zien. Het leven kan toch eenvoudig mooi zijn.
Mochten we achter de opvoeding staan van al onze kinderen, groot of klein! Maria, zegen Uw kinderen. Wees gegroet!
Mijn vader verafschuwde elke verslaving aan zwakte, en vooral het misbruik van de zwakte van anderen, en zei dat het de taak van ieder mens was zijn naaste te helpen om sterker te worden en een niveau te bereiken waarop hij in zijn eentje tegen de gevaren en de ellende van het bestaan zou zijn opgewassen, en daarom moest elke vader zijn zoon leren zwemmen in de zee, leren paardrijden en schieten met een geweer. want zo zou de jongen zich redden.
Het zou een getuigenis uit dankbaarheid mogen zijn aan mijn vader én aan mijn moeder, die me inderdaad op deze manier in de wereld heeft gezet, en dat is het ook voor een groot deel ook al citeer ik deze tekst uit Zwijgen, een boek van Joodse jongen/man, Joshua Sobol.
Waarom deze passage me vandaag misschien meer raakt dan anders, is het feit dat door o.a. mijn opvoeding en doorheen de goede en kwade jaren van mijn bestaan, ik blijkbaar genoeg weerbaarheid heb gekweekt (Weerbaar en broos was misschien niet toevallig ook de titel van het doctoraat van mijn zus wat ze behaalde in mei vorig jaar) om heel concreet vandaag, en dit ondanks alles, toch verder aan dit blog te werken na een korte periode van bezinning, de gedachte in het achterhoofd: Heer, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.
Wat niet wegneemt dat een mens assertiever in dit blogland wil staan. Het gevolg van voorgaande laat zich dan ook zien in de wijzigingen in mijn blog.
Eigenlijk wou ik op dit uur alleen maar het bovenvermelde citaat publiceren. Lees het daarom nog eens, want ook ik blijf kiezen voor de zwakke en het misbruik van zwakke mensen, ook al word je zelfs in dit medium blijkbaar hard aangepakt daarvoor. Had ik toevallig niet eerder al geschreven over mensen die zelfs afhaken?!Toch ook een proficiat aan nieuwe starters.
De bijdrage die je straks elders vindt, blijft dan ook aansluiten bij mijn roeping als unblessed deacon, nu, dertig jaar geleden, en wellicht tot bij het graf, daar LIEFDE en VRIENDSCHAP boven alles gaat.
Ooit al het gevoel gehad dat je een gelukzak bent? De weelde van je bestaan, het genoegen van je familie, kinderen om je heen, een prachtvrouw liefhebben. Het geluk een job uit de duizend te mogen doen, mensen helpen, kansen creëren. Met en voor mensen werken, sociaal bezig zijn, culturen ontdekken, fantasieën beleven en delen. De keren dat we klagen over gebrek aan respect, de keren dat we zeuren over het niet begrepen worden: het verdwijnt in het niets wanneer je echt de vergelijking maakt. Verwende kerels, gelukzaligen. We beseffen niet half hoe gelukkig we zijn. Een dak boven het hoofd hebben, een luxueus dak bovendien. Nooit honger leiden, steeds overvloed. Steeds mensen om ons heen. Nooit echt alleen. Nooit vervloekt of uitgesloten. Vrienden hebben, mogen studeren, kunnen werken. Dat het goed met ons gaat, moeten we niemand verwijten. Dat we gelukkig zijn, moet ons niet tot wanhoop drijven. Maar we mogen het wel beseffen, prularia relativeren, bijzaak banaliseren, ongemak minimaliseren. En vooral dankbaar zijn. Beseffen dat we ons opwinden om niets, ons eindeloos opblazen voor een zucht. Leren genieten, daar komt het op aan. En er de kracht uit puren om dat genieten ook voor anderen mogelijk te maken. Zeker wanneer er wel iemand aan de deur klopt en honger heeft, echt honger en je hem geen brood kan geven. Dan knaagt het aan het hart en word je stil. Concreet denk ik aan een student die slaapt in een garage omdat hij zijn studies niet kan betalen omdat hij ouders verloor, en ik denk natuurlijk ook aan Pramod.
Ik moet blijkbaar nog wat verduidelijken wat ik hieronder schreef, zeker wanneer ik een paar reacties mocht ontvangen. Wat ik neerschreef heb ik terug gevonden in een boek vol dankbare herinneringen, en het was inderdaad confronterend een zelf geschreven tekst te lezen die precies 30 jaar oud is. Is er dan niet veel veranderd? De tekst was een distillatie tijdens een jongeren weekend wat men toen al "voor oudere jongeren" noemde rond het thema: "Werkelijkheid en ideaal". In deze periode waar tijd kan gemaakt worden, weg van lawaai en andere dagelijkse beslommeringen kom je wel jezelf tegen, je luistert ook naar anderen en hoort hoe zij in het leven staan. Misschien is de weerslag daarom ook een beetje te ernstig, maar wel echt; want wie met zichzelf wordt geconfronteerd, volet beter dan anders alle kleine kanten aan; te meer wanneer ze dan nog gedragen worden in een geest van gebed, waarmee ik de bijdrage afsloot. Er zijn dan mensen die reageren alsof ik nogal een zwartkijker ben, of dat ik misschien moet het negatieve omkeren naar positieve. Maar heb ik dat al niet gans die tijd al geprobeerd via blogland én voor mezelf, maar ook voor jullie, een hint geven.
Het feit dat ik dit hier en nu bewust neerschrijf, zal danwel voor een deel een aanvulling zijn van wie ik ben voor wie me al langer kent, maar is ook een poging het bloggen terug at op te tillen. Want spijtig genoeg moet ik vaststellen dat mensen zijn afgehaakt omdat ze blijkbaar te goed waren, té zinvol bezig waren.
Wanneer ik iets over India schrijf en de moeilijkheden rond organisatie, visa en betaling, dan is dat ook niet omdat ik aan zelfbeklag wil of zou doen, maar om nog eens iets actueels neer te pennen waarop hopelijk iemand op de kar springt. Het is uit het leven gegrepen zoals anderen hun blog opmaken. Ik hoop dat we niet nog meer blogvrienden moeten verliezen omwille van de soms gering kwaliteit al heeft ieder zijn talent. Maarten
1978-2008 - Werkelijkheid en ideaal, ben ik veranderd?
Ik ben een mens,
Bezeten door en verslaafd aan ...
een gemakkelijk leventje;
de tijdstroom, de massa, de oppervlakkigheid,
mijn verleden;
het goede dat ik toch maar niet deel,
het zich-goed-voelen;
zelfbeklag,
mijn werk;
besef van leegte en chaos.
Mijn handen,
Ik heb er meer dan twee;
die kwetsen, die helpen, die vragen
om te krijgen,
die genieten.
Handen die grijparmen zijn;
die mezelf bevredigen,
en die soms proberen, proberen
te geven. Ik ben een mesns,
onbekwaam mezelf te zijn, krampachtig en zenuwachtig, dromend rond mezelf, onbevredigd, bestaande uit brokstukken; bang mezelf te zijn, angstig, fundamenteel eenzaam, afwezig van het het heden, niet verbonden met anderen, gehecht aan de materie, die niet uit zijn kot komt, en een tekort aan luisterbereidheid.
Daardoor kan ik niet openstaan voor U, mijn God, maar dank , dat ik mag zijn zoals ik ben. En toon ons, Heer, dat we in feite meer op mekaar lijken, dan het voor ons duidelijk is.
Naar trouwe mensen kijkt men vandaag nog amper met bewondering op, integendeel ze worden a.h.w. uitgespuwd. Hoogstens verwondert men zich erover. Of men heeft gewoon medelijden. Het kleed van de trouw is versleten. De stevigheid van de binding is weg; men kan en wil zich ook niet meer binden, zelfs niet via internet. Laatste zie je op tientallen vriendenschakels. Alles is nu besmet met westers materialisme, door het geld en zeg maar door sex. Ontrouw - terwijl iedereen op welk forum dan ook zoekt naar trouw - maakt een samenleving grondig depressief, omdat ze de hoop heeft gedood. Elke chatsessie houdt voor een eerlijke zoeker ook de hoop in naar een oprecht vinden in trouw. Bovendien zet ontrouw zich voort als een heksenkring. Willen we uit dit dal komen, dan zullen we de natuurlijke deugd van de trouw moeten vinden. En dat is de christelijke trouw, Gods karaktertrek.
Misschien daardoor dat sommigen op hun eigen wijze reageren op mijn trouw aan India ?!
Ja, er moest natuurlijk ook gezorgd worden voor een visum door hem om vanuit de States België binnen te komen. Want we zouden samen reizen, eindelijk een kans voor hem mijn familie te leren kennen, en ons landje. Maar toen kwam de aap uit de mouw. Hij moest zich persoonlijk gaan aanbieden op de ambassade, en dat wel nog in Washington. Wij klagen wanneer we van de kust naar Brussel moeten voor een trip, maar voor hem betekent het echter vijf dagreizen, inclusief dus ook ergens overnachtingen, wat meteen de prijs de hoogte injaagt, nog niet eens alle kosten voor dat visum mee gerekend! Daarbij komt dat er gevraagd wordt dat hij persoonlijk papieren kan voorleggen die bewijzen dat zijn uitgaven zullen gedekt worden, hij verzekerd is en hij het bewijs kan leveren dat hij bij mij logeert en ik dus kan instaan voor al zijn uitgaven. ...
Maar zoals bij elke goede Indiër heb je dan een dubbele reactie: Dont' worry en If it is God's will, it will happen.
Wordt vervolgd. Al zie ik voorlopig geen gunstige afloop.
p.s. excuses voor de kleine lettertjes maar blijkbaar zijn bepaalde instellingen niet langer aanvullend met andere versies van SeniorenNet. Kunnen de mensen daar ook eens voor zorgen?
Deze keer geen mijmeringen maar wel degelijk een dagboek dat nu al bijna vol geschreven is en dat in amper een maand tijd. Alles begon wanneer ik de tekst "we'll meet again some day" ergens las. Ik mailde deze tekst zomaar door naar mijn Indische vriend die nu in de States werkt voor zijn congratie in Varanasi, the Indian Missionary Society. Maar prompt kreeg ik een mail terug, ook al mailt hij nooit dan alleen om het hoogst nodige te melden, met het laconieke antwoord "voor wanneer dat ooit zou zijn? Toen ik verder zijn mail las vernam ik dat zijn periode in de States wellicht eind juni 2008 ten einde zal lopen waarna hij terug naar India zal gaan om verder te strijden via media tegen het kastensysteem. Maar er stond ook geschreven dat hij hoopte op de terugweg Rome en het Vaticaan te mogen aandoen. Voor hem zeker een droom, des te meer daar hij al die jaren niet buiten zijn parochie is geweest en zopas zijn zilveren jubileum heeft gevierd. Voor mij was dus de toon gezet. "We'll meet again" moest mogelijk zijn, en dat in Rome. Ik wou het hem aanbieden. Er werd over en weer gemaild om de planning uit te stippelen, de data vast te leggen, te zien dat hij daar voor een tijd kon vervangen worden ... Toen kwam natuurlijk het prijskaartje op de proppen. Hij heeft als missionaris geen inkomen, en het geld dat hij verdient gaat naar zijn congregatie. Dus uitkijken naar zo goedkoop mogelijke logies. Ik had geen idee wat er me te wachten stond, want dat zou een niemendalletje worden, gezien ik er jaren ook ooit heb gelogeerd in een klooster. Maar maar, tijden zijn veranderd, alles wordt nu geregistreerd en betalen van hand tot hand zit er niet meer in. Rome is zeer duur, maar dat zijn evenzeer de gastenkamers. Alle adressen heb ik aangeschreven die één of andere connectie hebben, tot zelfs "in de tuin" van de paus", maar overal vond ik dezelfde prijszetting. En deze prijs moet dus wel degelijk verdubbeld worden gezien alle kosten voor mj zijn. Maar daar zou wel een antwoord op te vinden zijn. Nu bijna zo goed als alles geregeld is, er een datum vastligt, valt een mailbericht in de bus dat alles doet kantelen. Maar dat lees je straks.
Afstanden tussen mensen blijken verbluffend klein, als je in het besef leeft dat God met Jezus de afstand tussen hemel en aarde heeft weten te overbruggen. Wees daarom elkaar niets schuldig, behalve DE LIEFDE.
Je hoeft je leven niet zomaar uit te zitten, maar probeer er echt iets van te maken en werkelijk te léven, te dromen en het als een kostbaar bezit te beschouwen!
Je mag gerust genieten van een droom, die je naar ongekende verten voert, maar maak hem dan ook wel waar zeker voor de ander maar vanaf vandaag zeker voor jezelf! Pas zo zal je er echt zijn voor elkaar!
inlassing zomaar ontvangen van een buitenlandse blogbezoeker.
Soms weet een mens niet meer wat hij echt wil, of toch. Kameraadschap, vriendschap, lachen, liefde, iemand die dezelfde dingen ziet als ik en om dezelfde dingen geeft. Iemand die me geen pijn zal doen, of me niet teleur zal stellen ... iemand die me goed behandelt. Ik wil liever vriendelijkheid dan passie, ik wil iemand die van me houdt en van wie ik houd.
Maar hou dit in gedachten: ZORG DAT JE NIET AL TE GOED BENT DAN WORDT JE ALLEEN MAAR PIJN GEDAAN.
Het is al een tijd terug dat ik een boek onder uw aandacht bracht. Vandaag doe ik het weer eens omdat in een roman soms zeer veel menselijke verhoudingen worden uitgeschreven, herkenning zelfs. Ik mocht u eerder al blij maken met een tip. Ik weet dat smaken verschillen en toch beveel ik deze u van harte aan. Eens iets anders dan spirituele lectuur, maar voor wie goed leest zal de kern van het verhaal ann hem of haar niet ontgaan omdat het de vraag is naar geluk in een tijd van materie.
Hierbij een korte inhoud van het boek HET HUIS van Danielle Steel. Wellicht een aansporing om ander werk van haar te lezen.
Beschrijving:
De mooie Sarah Anderson is een succesvolle advocaat, maar haar leven heeft geen glans. Een onverwachte erfenis van een excentrieke cliënt verandert alles. Sarah koopt een vervallen landhuis in de buurt van San Francisco dat ooit door haar eigen grootvader is gebouwd. Ze wil het restaureren en in zijn oude glorie herstellen.
Gisteren in de late avond belde iemand aan om wat bij te praten, zomaar. Het werd een sereen en open gesprek dat me uiteindelijk terug bracht zoals zovele keren naar menselijke verhoudingen, de verlangens en de ontgoochelingen. Er was ook ruimte om spiritueel bezig te zijn, zelfs onverwacht over de zingeving van oprecht geloven en een toegewijd zijn aan Onze-Lieve-Vrouw, wat ik niet had verwacht van mijn gesprekspartner. Misschien ondertussen een nieuw lid voor de Vrienden van Lourdes of zelf een bedevaarder in spe. In elk geval ging deze keer het gesprek letterlijk de nacht in, wat je niet veel meer mag verhopen. Maar ik wil terug naar die verhoudingen, omdat ik weer eens voor een zoveelste maal las van een blogger hoe en warom weer eens een 'verhouding' is uitgesteld. Meteen denk ik aan een jonger iemand die ook in schoonheid op zoek is naar oprechte voldoening in vriendschap en liefde ... Ik betrap me wel op mijn blogwoorden zeker! Maar ik wil vlgende delen, zopas gelezen (ja, je hoeft niet altijd spirituele of pastorale boeken te lezen) en toch aansluitend bij onze leefwereld, zij het nu tussen jongeren, ouderen, mannen, vrouwen, welke geaardheid ook ze mogen of trachten te beleven. Wellicht herkennen velen zich in volgende bedenking. Ik denk heel concreet aan blogvrienden.
Wat is het toch ingewikkeld geworden tegenwoordig. Iedereen heeft van die vreemde ideeën over relaties en hoe ze hun leven willen inrichten. Iedereen heeft zijn frustraties. Niets is gemakkelijk meer. Mensen zeggen niet meer 'ja, ik wil', lopen dan de zonsondergang tegemoet ,en zorgen ervoor dat ze het samen redden. We verzinnen allerlei rare vormen van verhoudingen, die soms werken en soms niet, en die misschien wel zouden kunnn lukken, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik vraag me af of het altijd zo is geweest. Volgens mij niet!
Mooi gezegde ...en vrijheid is vertrouwen... Alleen door iedereen "zichzelf zijn" te gunnen groeit vriendschap..en uit vriendschap groeit liefde.... Als men al wat niet mooi is aan een bloem wegknipt sterft ze langzaam af...het geheim van met mekaar te leven is " leven met de negatieve kanten en ze te aanvaarden " op de positieve kanten werd me verliefd....maar liefde groeit door mekaar te leren kennen in de mate van het mogelijke, want in elke mens schuilt een typische eigenheid, die voor de ene straalt en voor de andere afstoot....wat is de ontdekkingreis naar elk individu toch wonderbaarlijk ....
Een fijne dag ... vriendelijke groetjes Susanna
Misschien las je het in mijn gastenboek, maar ik wil het hier op mijn blog plaatsen, want het betekent zoveel en vooraél aansluitend bij wat ik vorige week neerschreef. Dank om mee te denken, ook aan die andere blogges! Verder nog een fijn weekend "in éénheid"; laatste n.a.v. de internationale bidweek voor de eenheid.
De mens is met de hoop geboren; die zit hem in het bloed. We worden van bij de geboorte bewoond door een intens verlangen naar geluk en vreugde, maar onder alle soorten van verwachtingen ligt er één fundamentele; bemind te worden om te leven, voluit te leven. De tegenpool zal wel de angst zijn, de grondige angst onbemind te blijven en zo te sterven. Tussen beiden ligt dan ook dat eeuwig gevecht, ook al mogen we niet te vlug toegeven aan bepaalde verlangens, zeker wanneer ze ons worden opgedrongen. Heb dat ook vandaag weer eens moeten ervaren wanneer ik even mijn deur op een kier heb gezet met een luisterend oor. Mensen willen meer, heel wat meer, zelfs veeleisend; en had ik het gisteren al niet over een terughoudendheid in vertrouwen geven. Maar het is wel waar dat waar de hoop naar verlangt, dat is liefde en leven. Het hele leven is één laboratorium van van de hoop; de mens wil het ondoenbare doen, het onbereikbare bereiken.
De waarachtige hoop zuivert ook de echte verwachtingen; behoedt tegen ontmoediging; ze verruuimt het hart bij het uitzien naar een levenwekkende gebeurtenis, een blij uitzien naar en zo behoedt ze ons voor egoïsme en leidt ze naar het geluk van liefde.
Laatste wens ik mezelf toe wanneer ik in mei van dit jaar met mijn Indische vriend-missioniaris, nu wekzaam in de States, HOOP samen met hem naar Rome af te reizen.
In de menselijke ontmoetingen zijn verschillende gradaties mogelijk. Als bekenden begroeten we elkaar zonder meer. Er zijn personen met wie we samenwerken aan een gemeenschappelijke taak. Er zijn ook mensen die we meer van nabij kennen: we nodigen hen uit bij ons thuis of gaan bij hen op bezoek. Er komen ernstige problemen an bod, zonder het diepere van ons bestaan in de conversatie in te brengen. Tenslotte zijn er personen met wie we een echte conversatie hebben. We vertrouwen op de andere en kunnen onze zorgen en verlangens helemaal uitpraten. Het is niet eenvoudig de juiste gradatie te leggen in de vele contacten die we met elkaar opnemen. Van Vlamingen wordt nogal eens beweerd dat ze stroef zijn in de omgang, niet altijd vriendelijk (al kan ik dat voor mezelf niet zeggen). Eenmaal ze echter elkaar beter leren kennen, gaan ze dikwijls te gemakkelijk over naar een te vertrouwelijk sfeer, waarover ze achteraf spijt hebben: ze hebben te veel uitgesproken. Het komt er dus op aan de de juiste accenten te leggen in onze openheid tegenover elkaar. Zelf heb ik het daarmee soms moeilijk mee omdat ik steeds geloof in het goede van de ander. Met jaloersheid en geloof heb ik het dan ook ontzettend moeilijk. Want het is een stuk genade mensen te ontmoeten die we helemaal kunnen vertrouwen, met wie we vriendschappelijk kunnen omgaan.
HET LEVEN IS TE KORT EN TE KOSTBAAR. DE LIEFDE EN DE VREUGDE VLUCTIG!
Bewaar dus de sleutel van de blijvende ontmoeting, de sleutel tot vriendschap en liefde!
Soms kan bloggen heel aparte gevolgen hebben. Zo leest er blijkbaar iemand mee en ik kreeg zomaar volgende bericht uit Monastir! Ik wil het graag met julle delen.
A BETTER TOMORROW
I never knew there would be a better tomorrow But you've come into my life and taken away all my sorrow
My days of sadness are a thing of the past Because I have found true love at last
My days of emptiness are gone for good Because you fill a void in my heart that you should
You've opened a window You've shown me the light And my love for you will continue to burn bright.
Ik wil nog even terug naar gisteren, en eigenlijk haast onophoudelijk naar eerder op dit blog. Het voor ieder mens zonder uitzondering meest fundamentelegoed is ongetwijfeld: dat wij op onze levensweg een mens ontmoeten in een persoonlijke relatie die ons onverplichtend en onverplicht de gratuit geschonken bevestiging aanreikt. Onverplichtend en onverplicht: bevestiging kan men niet afdwingen, of afkopen, of afbidden. Indien een mens er uitdrukkelijk naar streeft om te bevestigen og bevestigd te worden blijft deze mens immers juist in zichzelf opgesloten, omdat hij slechts poogt iets voor zichzelf te bereiden.
Bij deze wil ik een kanttekening maken. Wanneer ik iets blog sta ik achter mijn teksten en woorden. Terwijl ik alles neerschrijf, wanneer dan ook, is dat telkens een persoonlijke confrontatie, zeker wanneer een blog de titel draagt 'liefde en vriendschap'. Of één of ander bericht nu al dan niet raakt hoeft voor mij niet al is het mijn betrachting elkaar tot steun te zijn op een vredevollere en zinvollere weg, allemaal mensen ondereen. Mijn woorden zijn dan ook écht en gemeend, meer dan ik ze kan neerschrijven, gebaseerd op een blijvend vertrouwen op de mens en in geloof. Ik zou het dan ook betreueren wanneer één of andere lezer zich pijnlijk zou worden aangesproken voelen. Ik schrijf voor een "publiek" om het maar eens met deze woorden te zeggen. Het is nooit mijn bedoeling geweest de één of de ander te viseren. Mocht het anders overkomen dan wil ik me nu alvast excuseren. Maar ik hoop en denk dat jullie vooral het positieve willen zien en meedragen doorheen mijn pover proberen.
Ik vind het altijd aangenaam wanneer mensen meedenken wanneer ik hier iets probeer achter te laten. Volgend bericht vond ik dan ook de moeite waard onderstaande gedachte af te ronden.
"Betrouwbaar is iemand waaraan men vertrouwen kan schenken.
Iemand die in vertrouwen wordt genomen kan/mag dit vertrouwen niet schenden. Wordt dit vertrouwen wel geschonden dan is iemand, misschien wel, onbetrouwbaar."
De ingelaste foto geeft de dankbaarheid weer van iemand die in vertrouwen werd genomen en die dit op deze manier tot uitdruking bracht.
Ik stel vast dat ik een andere titel moet gebruiken om toch terug op hetzelfde neer te komen; nl; vertrouwen. Ik hoorde het op de tv: "WIE IEMAND VERTOUWT MAAKT HEM BETROUWBAAR", blijkbaar woorden van Seneca, in de mond gelegd van een politieker; maar daar is het me nu niet om te doen. "Ons dagelijks brood" waarvan we leven is ook het woord van een mens. Wij kunnen niet leven als het wood niet tot ons komt, dat een ander mens tot ons spreekt. Daarin moet VERTROUWEN liggen, het moet raad geven, duidelijk en vriendelijk zijn. Waar mensen niet met elkaar spreken is geen vrede! Ons woord is echt brood. Ontzettend veel mensen hongeren naar het dagelijks brood. Iemand liet me weten dat dit 'woord en brood' op de duur echt niet voldoende is; dat die diepe hunker ook gevoed moet worden met echt fysisch en lichamelijk contact met de geliefde persoon. Ik zal dat niet ontkennen; helaas lees en hoor ik haast overal dezelfde vraag; 'ben jij wel betrouwbaar, en indien ja, voor hoelang?" Wellicht onberwust even gemerkt wanneer je dit bericht begon te lezen. Voor gelovige christenen is zowel het woord als het brood, maar dan beide met een hoofdletter uitermate belangrijk! Er kan lang over gediscussieerd worden, maar in dit uurtje 'tijdverlies' kan zoveel in stilte en rust tot je doordringen dat je na elke mislukking, tegenslag ... terug je leven een zin kan geven. Je mag even luisteren naar levengevende woorden en aansporingen zonder gestoord te worden van wat nu nog moet, dan alleen die ontmoeting met jezelf en met de Heer.
om te dansen met de wind en te buitelen met de wolken. LICHTER wil ik zijn om te zweven zonder te denken en te kringelen zonder vrees. LICHTER wil ik zijn om verlost te zijn van het aardse en één te worden met het licht.
Vond je deze blog tot nu soms te zoeterig of toch herkenbaar genoeg. Misschien heb ik te weinig de nadruk gelegd op een facet van de liefde, en dat is niets anders dan de rechtvaardigheid. Misschien komt het ergens omwille van hetgene ik recent meemakte, in elk geval probeer ik hier weer te geven wat zelfs een vrome bloglezer me liet weten. Ja,soms zijn we zo goed bezig op de weg van liefde en eenheid dat we haast niet meer durven te schrijven over rechtvaardigheid zonder daarvoor aangevallen te worden. En toch, was Jezus niet het grote voorbeeld en dé uitnodiging voor een rechtvaardige wereld?! Inderdaad liefde en rechtvaardigheid gaan hand in hand. Sla me dus niet dood bij volgende korte bedenking.
Vraag eens aan ouderen, die hun hele leven gewerkt hebben, gezwoegd mogen we wel zeggen, voor hun gezin en hun kinderen, en wat doen die kinderen? Ze trekken gewoon een mes, slaan de boel aan stukken, wanneer die ouders of grootouders niet vlug genoeg hun laatste spaarcentjes uit hun knip trekken. Moet iemand die geen cent belasting betaalt maar wel gratis van onze centen zich vol mag vreten en uit winkels jatten en mensen op straat neerslaan of dooodsteken ook nog kiesrecht hebben?
Neen, ik ben geen racist en zal het nooit worden, daarvoor te goed voor deze wereld. Maar waar ik geraakt wordt in mijn rechtvardigheidsgevoel, meegekregen vanuit mijn opvoeding en mijn geloof volgend, zowel tegenover bekenden als onbekenden, laat me dat helmaal niet koud. Ja, zoals een paar dagen terug: Ik trek het me aan, meer dan me lief is. Het maakt me zelfs ziek! Ik zal niet in de tegenaanval gaan, maar velen onder ons moeten misschien meer alert zijn, ook al worden ze voor 'kaloot' (katholiek) verweten, want dat is juist de ware norm van iemand die rechtvaardigheid in zijn vaandel draagt en er dan ook naar handelt. Helaas worden ook mensen zelfs op internet bedot, soms via heel mooie woorden van al dan niet bitter huilende mensen - nu ook een cam in het bereik is voor sommigen... omwille van het geld. Daarna van de aardbold verdwenen. Betracht dus voorzichtigheid in het zaken doen, maar ook op forums en chat! Te veel leeftijdsgenoten zijn 'te goed' opgevoed. En zo gebeurt het dat goedmenende christenen zich laten ompraten door 'de onrechtvaardige' (noem hem zoals je wil, want jij wordt en blijft slachtoffer in dit geval) tot hij zijn loon heeft ontvangen en jij in bitterheid achterblijft.
Ik voel bij het schrijven dat ik moet terug komen op rechtvaardigheid die uiteindelijk ook naar vrede leidt, in eerste instantie naar de vrede van het eigen hart.
Dat er minder eenzaamheid mag zijn, zowel bij mensen die samen leven als bij hen die alleen wonen; dat er meer eerbied en aandacht voor mekaar mag zijn in onze gezinnen en vooral meer vreugde en blijheid om het samenzijn; dat dienstbaarheid het mag halen van gemakzucht, dat velen, diep in hun hart, Gods aanwezigheid mogen ervaren, tot Hem bidden en stappen zetten om Hem te ontmoeten in de sacramenten en in de liefde voor de medemens.
God, ik kan niet meer. Ik zie het echt niet meer zitten. Toch heb ik vertrouwen. Daarom ben ik hier. Aanvaard me zoals ik ben en zoals ik me nu voel met al mijn pijnlijke emoties en gedachten. Geef me de tijd om weer tot mezelf te komen en in contact te komen met U die de bron bent van mijn leven.
Help me, God, alstublieft, door de woestijn waarin ik me nu bevind. Amen.
Ik stelde mijn leven uit, maar dat wisten jullie al, en er moest een echte crisis komen om het van start te doen gaan. Of de liefde misschien, maar die vragen las je gisteren ook al. Daarna werd het leven tamelijk interessant, maar het bleef kleinschalig; enkele vrienden, de meesten dan nog virtueel. Echt van het leven genoten heb ik nooit, noch mij in het leven ooit thuis gevoeld. Neen, ik zorgde voor zieken en eenzamen, mensen aan de rand, verschoppelingen ook of zij die minder talent hebben gekregen bij de geboorte. maar dat verzorgen werd geprezen; het geluk van liefde, jeugd en schoonheid dat God me had onthouden, schonk ik aan anderen, als een waarachtig christen. Ja, dat was wel mooi. Maar het leven dat ik gevonden heb werd met en zware hamerslag voor een zoveelste maal op de proef gesteld. Men bleef meer en meer verwachten, men dreigde zelfs het gevonden geluk te vermoorden door een aangetekend schrijven ... dat achteraf volledig onterecht bleek te zijn . Gelukkig kan ik verder leven ... Men had "een administratieve fout" gemaakt wat mijn leven een paar uur, misschien een dag heeft verkort. "Men was aan het verhuizen waarvoor onze excuses". "Wees niet bevreesd, trek het je niet aan"!". Weten en beseffen die koffiedrinkers wel wat voor gevolgen een "administratieve fout" kan hebben voor het verdere leven?! Jawel, ik trek het me aan, het gaat me ten zeerste ter harte. Het is niets anders dan mijn plicht én als burger én als christen. Dat leerde Don Bosco al in zijn tijd aan de jeugd van Turijn. Dat hebben ze mij geleerd als jong gastje. Altijd heb ik me van alles aangetrokken maar dan ten goede voor de ander. Maar altijd zullen er blijkbaar twee werelden blijven bestaan; noem het goed en kwaad. Zelfs nu moet ik mijn leven weer eens uitstellen of wachten op een nieuwe crisis. Neen, laatste laat ik niet toe ... tot er weer eens een postbode aanbelt met een verkeerde "grap". Voor de duidelijkheid, die grap is inderdaad pas twee dagen oud.
Aansluitend hoor ik op de radio zopas een toepasselijk gesprek, eerder een vraag die de wereld wordt ingestuurd; nl. HOE GA JIJ OM MET MENSEN DIE NIEMAND KAN UITSTAAN?
De commentaarstem antwoordt alvast met: MISSCHIEN ZIJN DIE MENSEN NOG NOOIT OMHELSD GEWORDEN! Een doordenker bij het begin van een weekend!.
De dood die heb je al, maar het leven is wat je er zelf kan van weet te maken. Ja, er is schoonheid in alles, als men maar bereid is haar te zien.
Het zal misschien geen toeval zijn dat ik precies vandaag deze gedachte achterlaat na het vernemen van het plotse overlijden van de schoonzoon van blogger "Gedi" "http://blog.seniorennet.be/gerdi/ .
De schoonzoon, Stefaan, liet namelijk heel wat literair werk achter, zeker ook in de moeilijke periode waarin hij zelf in het voorbije halve jaar beide ouders verloor. Mischien kun je daar eens langslopen en eventueel een gedachte achterlaten. "Gerdi" is dan ook de grote bezieler van de Lourdesbedevaarten voor Vlaanderen.
Maar wannneer ik deze gedachte voorbereid heb dacht ik wél aan al diegenen die ondanks alles, of misschien precies dank zij ... , een nieuwe start willen nemen in 2008, wat ook het voornemen was van wijlen Stefaan. Dat lees je in zijn blog.
Zo hoorde ik dat Je huid rimpels krijgt bij het verouderen, maar wat veel erger is:Wanneer je niet enthousiast blijft, je wel eens rimpels op je ziel krijgt.
Ik geloof dat iedere mens slechts gelukkig kan worden, als hij een geschenk voor een ander wordt. Zo worden we allen een geschenk van God.
Geloof is wel geen wondermiddel, maar het heeft alles te maken met de genezing.
Over het huwelijk: De institutionele stevigheid van het huwelijk wordt vervangen door de altijd weer te verifiëren band van emotie, sentiment, en passionele liefde.
En deze heerlijke afsluiter over geloofsgroei:
JE HOORT NU EENMAAL GEMAKKELIJKER HET GEDRUIS VAN EEN BOON - met de nadruk op één - DIE WORDT GEVELD, DAN HET GROEIEN VAN EEN HEEL WOUD . Ernest Henau.
Bij het achterlaten van een commentaar op een gastenboek m.b.t. tot een gedicht van Guido Gezelle, blijkt onze gewaardeeerde Vlaamse priester-dichter ook in Nederland nog steeds in de smaak te vallen, zeker voor mensen die nog echt kunnen luisteren, naar de natuur, naar het eigen hart en zo naar God. Ik kreeg dan ook prompt een antwoord terug dat ik heel graag met jullie deel, en dit van de hand van onze blogmaat Krelis. Lees maar even mee.
"Er bestaan prachtige gedichten van Guido Gezelle.
Wie Gezelle leest , wordt direct getroffen door het eigen geluid, het oorspronkelijk karakter van zijn toon en zijn visie....
Gezelle zou nooit zoveel prachtige gedichten hebben geschreven als hij niet van jongsaf aan tot aan zijn oude dag toe had geluisterd.
Geluisterd wat anderen hem hadden geleerd, maar geluisterd ook naar alle stille woorden die de geduldige opmerker verneemt in de wereld rondom hem. Deze innerlijke openheid en ontvankelijkheid voor het schone en het goede in de mensen in de natuur wordt als het ware tastbaar in dat kleine gedichtje boordevol van geluid, Als de ziele luistert...
In dit gedichtje wordt kenbaar hoe Gezelle het Woord , dat in zijn almacht alles schiep, herkende in het leven en bewegen van de dingen in de natuur.
Zo zien we in vele gedichten iets van Gezelle's innigste zielsgevoelens openbaar worden: niet alleen zijn tere aandacht voor het schone in de natuur, doch ook zijn innerlijke overgave aan de Schepper.
Vroomheid is dan ook het kenmerk dat al zijn gedichten stempelt."
We moeten doen zoals de wijzen. Ze gaan op weg en vertrouwen erop dat er wegwijzers zullen staan waar ze langskomen. Ze stellen zich tevreden met dagreizen, zonder uitgewerkt reisplan, en ze gehoorzamen aan wat hun op elk ogenblik wordt gevraagd. Ze zijn helemaal niet ontrredderd als eer eens een fout adres tussen zit. WIE GELUKKIG WIL ZIJN, MOET TEVREDEN ZIJN MET EEN KAART VOOR EEN DAG VER! Hij moet kunnen geloven en hopen. De tijd is iets van God: je moet hem zijn werk laten doen. En het is niet goed om problemen voor zonsondergang te willen oplossen. God zorgt ook morgen nog voor zijn kinderen!.
omwille van.... het aandurven om voor gek te staan omwille van de liefde omwille van de dromen omwille van het avontuur dat "leven"heet dat is waar wij voor gaan oog in oog te staan met de verlangens van het hart
We hebben het allemaal al eens ondervonden, heel dicht bij maar ook veraf; dat haast machteloos staan wanneer we een ander echt willen helpen en/of richting geven, maar dan moeten toezien dat ondanks onze gemeende inspanningen en oprecht en goedbedoelde woorden, we die ander blijkbaar niet kunnen helpen, hoe graag en hoe onmiddellijk ook. Dat valt soms heel erg zwaar, zeker wanneer je de betrokkene beter kent of hebt leren kennen, en dan denk ik hier heel concreet aan mensen uit blogland, maar er is nu eenmaal ook een gezegde dat zegt " als helpen geen hulp is ".
Meestal klampen zulke mensen zich aan iemand vast, bewust of onbewust, al dan niet met tal van eisen en verlangens, soms onuitgesproken maar zo tastbaar aanwezig....en dan komt het verhaal over de hand en het zand....Ja dan moeten we soms, met pijn in het hart, die mensen voor even loslaten zonder ze evenwel te willen vergeten; zal je beslist ook wel kennen, al doet het geen deugd eens je de ander hebt toegelaten in je leven. Waar heb ik dat nog geschreven toen ik ooit die arme schilder letterlijk in mijn huis en ook in mijn hart opnam. Maar dan heb je zoals deze man en anderen die ik hier leerde kennen ook bodemloze mensen ...we kunnen niet iedereen helpen, - laatste moet ik zelf nog altijd leren - ...daar is wederzijds begrip en nog zoveel meer voor nodig.... noem het liefde en nabijheid, maar zorg ook nog voor een eigen leefbaar leven, want pas wanneer u zich goed voelt in eigen vel kan je plaats en ruimte scheppen voor de ander.
Om geen misverstanden te laten ontstaan, geachte, deze tekst is gebaseerd op een samenraapsel van echte verhalen uit 2007 van meerdere mensen en hun eigen raadgeving, met mij persoonlijk gedeeld. Laat ons elkaar maar verder helpen waar we kunnen met het inzicht dat er wél een grens is tussen wat we willen en slechts kunnen.
hij belt diep in de nacht hallo, met mij ik kan niet slapen sliep jij ? ja, huiver ik ik lig net in bed wat is er met je ? en hij vertelt zijn leed en uren later als hij al uren slaapt draai ik me om en om en denk nog aan hem
May this year be a year of good health and good cheer, a year of a much more closer walk with the Lord and our Blessed Mother whose feast we celebrate today as the new year begins.
Bij deze wens ben ik langer blijven stilstaan, want die raakt de kern en is wellicht de samenvatting van alle wensen ! Ik wil niet verder uitwijden rond deze wens. Laat ze gewoon bij u doordringen en mochten wij inderdaad meer en meer dichter leven bij de kern van ons leven. Dit is wat ik bedoelde in vorig bericht.
Aan alle blogvrienden, vrienden, kennissen, familie spreek ik de hoop en de wens uit dat we in dit nieuwe jaar de dragers mogen zijn van deze boodschap.
Af en toe krijgt een mens een onverwacht compliment en dat doet deugd. Afgelopen jaar heb ik een paar complimenten via gastenboek of mail ook bewaard omdat ze me sterk hebben geraakt. Ik hoop er enkele achter te laten nu we zopas een nieuw jaar zijn binnengestapt. Om dat dit blog werkt rond liefde en vriendschap, maar dan wel gebaseerd op heet geloof laat ik volgend reactie achter, want het is me inderdaad opgevallen dat in afgelopen jaar het niet evident is te getuigen over geloof en leven, en toch, zelfs via wenskaarten lees ik meerdere malen dat God ons dit jaar mag zegenen; ja dat zelfs Maria het Nieuwe Jaar wil inzetten met ons en wij met Haar.
Ik laat dan twee reactie achter waarvan je de eerste hier leest, niet direct een zeemzoeterige bedenking die je meestal wél leest rond deze dagen. Alvast een bezinning, aansluitend bij "optimisme" van enkele dagen terug.
"... de mensen waarderen je 'schrijfsels' & 'hersenspinsels' wel degelijk hé. Ik ben blij dat je dergelijke positieve reacties krijgt. De negativo's zullen in de donkerste dagen zitten, terwijl de positivo's dankbaar zijn voor de mooie dagen die we krijgen. Is het koud, dan zijn de vogeltjes dankbaar dat ze wat eten & drinken krijgen, is het regenachtig, dan worden we voorzien van voldoende grondwater tegen de drogere zomerperiode, enz. Zo moeten we altijd het positieve zien hé.
Wil men je wat 'kraken' omwille van een geloofsovertuiging, wees dan blij dat JIJ tenminste gelooft. Het geloof is toch iets waar we ALTIJD kunnen op terugvallen. Zij die dit niet weten of beseffen, hebben nog steeds het licht niet gezien of nog niet willen zien. Die tijd komt heus nog wel.... "
zomaar uit het hart van een blogbezoeker, waarvoor dank!
Met volgende overweging, zeg maar belijdenis wil ik een Nieuw blogjaar ingaan; niets méér dan een vervolg op het verleden, een bevestiging ook van wie ik mag en probeer te zijn in de toekomst; gedragen door Hoop, Geloof en Liefde, en het Vertrouwen - een woord waar ik in het verleden regelmatig de nadruk heb op gelegd - U in mij geschonken in 2007, waarvoor DANK!
GEDRAGEN DOOR LIEFDE EN VRIENDSCHAP
Omdat ik geloof dat Mensen het meest Gelukkig zijn als ze doen wat In het Evangelie staat.
Daarom sta ik achter Jezus van Nazareth. Ik neem aan wat Hij over zichzelf over God en over de mensen zegde.
Ik geloof daarom dat ik kind van God ben, dat God veel van mij houdt; dat ik Eeuwig zal leven; en dat ik voor altijd
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Nog niet zolang terug een literaire thriller gelezen en aan jullie voorgesteld en zo kwam ik terecht bij het volgende boek. Een adembenemend verhaal waarin "de eeuwige speurtocht naar het levenselixir tot een climax komt ..." zoals het op de achterflap te lezen staat. Isaac NEWTON achterna ... en zo blijven we bijleren! Ik heb genoten en ik wens jullie een aangename spêurtocht! Maarten
Het boek stond tussen de aanwinsten. Wat ik op de rug las intrigeerde me zeer en kijk dat boek, dat leest als een trein, ook al is het niet van de dunste, heb ik haast opgewreten. Het bijzondere eraan is dat je geen kennis moet hebben over Shakespeare. Integendeel hier leer je Shakepear kennen als die al dan niet heeft bestaan. Ik wist trouwens niet dat de man wereldwijd beroemd en gekend is. 
Vandaag lijkt wel een dag van wereldwijde vreugde.
voor de egoïstische wereld van vandaag! 
