Soms probeer ik me voor te stellen dat ikzelf op het punt sta te verdwijnen. En dan? De wereld zal daar zeker niet door vergaan. Zal er ook maar iets veranderen? Alles wat rondom mij bestond zal er nog zijn. Mijn woning, mijn straat, mijn familie, mijn piano en mijn boeken, mijn lievelingsmuziek, de zon de maan de seizoenen...
Een van de mooiste gedichten hierover is dat van Fernando Pessoa.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wanneer de lente komt
En als ik er dan niet meer ben
Zullen de bloemen net zo bloeien
En de bomen zullen niet minder groen zijn
Dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid
Heeft mij niet nodig
Een enorme vreugde
Bij de gedachte
Dat mijn dood volstrekt onbelangrijk is
Als ik wist dat ik morgen zou gaan
En het was overmorgen lente
Zou ik tevreden gaan
Omdat het overmorgen lente was
Als dat haar tijd is
Wanneer dan zou ze moeten komen
Tenzij op haar tijd
Ik hou ervan
Dat alles werkelijk is
En alles zoals het moet zijn
Ja daar hou ik van
Omdat het zo zou zijn
Ook als ik er niet van hield
Daarom als ik nu ga
Ga ik tevreden
Want alles is werkelijk
En alles is zoals het moet zijn
Je mag bidden boven mijn kist
Als je dat wilt
Je mag zingen en dansen
Ik heb geen voorkeur
Voor wanneer ik toch geen
Voorkeur kan hebben
Dat wat zal zijn
Wanneer het zijn zal
Zal het zijn dat wat het is
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
