Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Als ik niet had gedaan wat ik heb gedaan. Als ik niet had gezegd wat ik zei. Zou ik me nu dan voelen zoals ik me voel? Zou ik dan nu denken wat ik denk?
Maar stel,
Dat ik de dingen niet zo had gedaan zoals ik ze deed. Dat ik de dingen niet zo had gezegd zoals ik ze zei. Waar zou ik dan nu staan? Wat voor persoon zou ik nu dan zijn?
Iedereen maakt fouten, vergist zich. In mensen, vrienden, jongens of zichzelf. Stelt soms teleur en kwetst ieder. Fouten maken is menselijk.
Uiteindelijk,
Gaat het er niet om hoe erg de fouten die je maak. Gaat het er niet om hoeveel fouten je maakt. Maar gaat het erom wat je met je fouten doet!
Je moet van je fouten leren. En dat doe je niet door er ellenlang over in de rats te zitten. En dan wanneer het je genoeg is. Het maar achter slot en grendel te stoppen.
Dat doe je door het los te laten! Door over je fouten heen te groeien. Het verleden achter je te laten. En te leven voor de toekomst.
Je kunt het verleden niet veranderen. Het verleden is over, is uit! En hoe hard je het ook probeert. Hoeveel energie je er ook in stopt. Het blijft zoals het is. Wat gebeurd is, is gebeurd.
Het enige wat je kunt beïnvloeden. Is de tijd die nog voor je ligt. Is wat je zult doen, is wat je zult zeggen.
Stop je energie niet in het verleden. Maar groei over je fouten heen. Leef voor de toekomst.
Geloof is niet zien en toch vertrouwen. Hoop is vol verlangen de hoeksteen waarop je kunt bouwen.
Liefde is geven en betekent verdragen. Geloof, hoop en liefde, de drie-eenheid waardevol tot in lengte van dagen!
Enkele jaren terug vroeg een vriend of ik kon zorgen voor een symbooltje om aan een ketting om zijn hals te hangen met de bekende symbooltjes: het kruisje voor het geloof, het ankertje voor de hoop en het hartje voor de liefde. Meteen kocht ik zelfde voor mij. Nu, jaren later, zie ik plots op de grond het kruisje, symbool van mijn geloof. Hoe het er af geraakt is blijft een raadsel want nergens een opening in de sluitingen. Enfin, ik heb het dan maar een plaatsje gegeven. Verleden week ben ik aan het opruimen en plots valt mijn oog op iets van goudkleur. Ik buk me voorover, kijk naar de grond en daar ligt mijn teken van hoop; ook deze keer zonder dat noch het ene noch het andere haakje zijn geopend. Even dacht ik bijna als bijgeloof of ik nu de hoop had verloren, want zopas een minder goede week achter de rug.
Maar wat overblijft is de LIEFDE! En ja, dat tot in lengte van dagen!
Een boer die allerlei roddelpraat over iedereen vertelde kreeg spijt en vroeg aan de rabbi hoe hij boete kon doen.Verzamel een zak vol kippenveren, ga daarmee het hele dorp door en leg op ieder erf bij elke deur een veer. De boer deed wat hem was opgedragen en vroeg aan de rabbi of hij daarmee genoeg had gedaan.Nee, nog niet, zei de rabbi, nu moet je een zak nemen, langs al die huizen gaan en elke veer die je er hebt neergelegd weer oppakken en verzamelen. Maar dat is toch een onmogelijke opgave, protesteerde de boer. De meeste veren zijn al lang door de wind weggeblazen.Toen antwoordde de rabbi, zo is het nu ook met jouw roddelpraatjes. Je spreekt ze zo gemakkelijk uit, maar hoezeer je het ook probeert, terughalen kun je ze niet. . auteur onbekend
Ik heb mijn spiegelbeeld zien vallen. Ik lag in stukken op de grond. ik heb mezelf leren kennen als een held en als een hond. En er is niet zoveel meer over van al mij tedere geweld. Maar ik ken nu ook mijn slechte kanten en ik sta dichter bij mezelf. Ik zing de taal van mijn hart. Hoor de taal van mijn hart. Oké, al klinkt ik soms gebroken, gebroken en verward, het is de taal van mijn hart. Je ben te nemen of te laten. Je mag van me houden. Je mag me ook haten. Ik ben wie ik ben. Dit is mijn wereld . Dat is mijn stem.
Korte tijd terug was een vriend van me op bezoek die ik al heel lang ken. We hadden het zowat over alles gezien we elkaar nog maar weinig zien. Natuurlijk kwam ook India ter sprake. Die vriend van me is een volleerde academicus die zich steeds maar meer op de wetenschap heeft gericht al is hij diep van binnen een mooi mens. En toch lijkt hij me de nuchterheid in persoon geworden.
Opgegroeid in een warm nest waar normen en waarden zeker hoog waren aangeschreven en waar daarnaar ook werd geleefd, en dan nog in een christelijke dienende traditie staand van vader/moeder op zoon ... was ik des te meer verrast toen ik heel even een anekdote vertelde rond India en hij a.h.w. uit het niets reageerde met volgende woorden die ik vandaag nog hoor weerklinken en die nog een antwoord zoeken, al heb er toen wel een persoonlijk antwoord op gegeven, maar toch.
Een doordenker op deze zondag.
"Maarten, wat is de meerwaarde van die kloosters?".
Voorwaar om stil van te worden, zeker voor mensen als jij en ik die deze meerwaarde haast vanzelfsprekend vinden.
Ja, wat is de meerwaarde van kloosters op vandaag? Ze lijkt meer dan overeind te blijven, zeker toen er een golf van ongeloof door het kerkgebouw ging tijdens de avondmis gisteren wanneer werd meegedeeld dat "de paters" onze stad heel binnenkort verlaten!
Op de radio hoorde ik een hele tijd terug promotie maken rond een roman met de eigenaardige titel: STILTE EN MELK VOOR IEDEREEN van auteur DAVID NOLENS.
Het boekje was haast niet te bemachtigen want altijd wel ergens uitgeleend. Maar nu ik het zelf gelezen heb weet ik waarom. Ik nam al van bij de eerte pagina potlood bij de hand om iets aan te kruisen en dat ging zo maar door. Er zijn zovele fragmenten dat ik er moeilijk één kan uitpikken. Dan maar een paar trefwoorden die altijd verder even worden uitgesponnen in deze roman.
Zinloze arbeid - de media - haat en liefde - liefde smelt - liefdespaar - alochtonen - liefde tussen man en vrouw - homo-zijn - bigevoelens - gek-zijn. Het zijn slechts een paar suggestieve woorden in deze prettig gestoorde roman waar iedereen zich in zal herkennen.
Ik kon dit boekje dan ook niet terug naar de bib brengen zonder dit met jullie te delen; zowel voor de jongere als de oudere senior, maar evengoed voor jongeren.
"Schrijf geen poëzie als je niet eerst hebt geleerd te leven."
als je vriendschap aan je deur klopt,heel zachtjes. bijna schuchter en verlegen, probeer dan je hart te openen. al is het maar op een klein kiertje, zie het vertrouwen te overwinnen.. reik je hand..al is het aarzelend.. vriendschap is ook liefde. en zonder kunnen we niet bestaan. dus open je hart voor het zachte kloppen, laat het niet aan je deur voorbij gaan.
als je liefde aan je deur klopt, laat die erin..met een brede lach..
als de wanhoop aan je deur klopt,probeer met liefde die te overwinnen. of gebruik je vriendschap en dan.. alleen kun je het dan echt niet neem die toegestoken hand, met twee handen aan..
als eenzaamheid aan je deur klopt, laat die dan zien.. dat je hart vol liefde, en vol vriendschap dat er door geen ruimte voor over is..
een zacht fluisteren van de wind.. die droogt je tranen.. die brengt wat troost en hoop.. en een warme omhelzing.. met een tedere lach..
aansluitend bij wat ik achterliet, vooral bij laatste passage, rond Sint-Maarten, trof me een tekst van Zuster Emmanuelle die a.h.w. het antwoord biedt op wat ik schreef. Ik citeer:
"JE MOET JE LEVEN NIET GEVEN VOOR EHT GELUK VAN DE ANDEREN. NATUURLIJK IS HET GOED, SOMS ZELFS NOODZAKELIJK, HET RISKEREN VOOR EEN GROOTSE ZAAK, OF OM EEN INDIVIDU IN PENIBELE OMSTANDIGHEDEN TE REDDEN. MAAR JEZELF DINGEN ONTZEGGEN, OF LIJDEN IN HET TELEN VAN ANDERMANS GELUK IS DAT NIET. ECHTE, DUURZAME LIEFDE ZOEKT GELUK VOOR ANDEREN SAMEN MET EIGEN GELUK."
Onlangs sprak ik een oude bekende van me die bij me op school had gezeten. Ik vroeg hoe het hem verging en hoe het één van zijn vrienden verging, die ik destijds goed kende. Laatste bleek al jaren thuis te zitten, niet meer onder de mensen te komen.
Naderhand bedacht ik me dat ik beter zijn telefoonnummer had kunnen vragen; ik heb immers soortgelijks meegemaakt. Ik wist nog vaag waar hij ongeveer woonde, met de nadruk op vaag. Dus ben ik naar die wijk gelopen hier in de stad en ik heb op een zevental huisjes aangebeld maar niemand kende zijn naam daar.
Daarop ben ik naar huis gegaan en zijn naam gegoogled. Meteen kreeg ik een paar hits. Op een of ander forum zag ik nog recente bedenkingen van hem staan, en ik heb daar dan ook op gereageerd. Wie weet krijg ik hem zo te pakken. Ik wil hem in ieder geval laten weten dat hij niet alleen is en dat er meer mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt; een soort van steun bieden van een ervaringsdeskundige. Herken je het of ken je iemand als die vriend, doe dan gewoon evenzo, een teken van tederheid.
Ook dat is Sint-Maarten!
met heel veel dank aan Elou voor het plaatje dat ik kreeg voor mijn naamdag! zomaar, belangeloos, voor niets!
Op de vooravond van Sint-Maarten, mijn naamfeest zoals jullie eigenlijk al lang kunnen zien wanneer je mijn blog opent; dit jaar misschien iets anders, al is er over de figuur van de heilige man veel te schrijven, te tonen, te bekijken.
Bedenkingen rond de man liet ik achter in de voorbije jaren rond deze data. Maar deze week vond ik per toeval, als dat al bestaat juist in deze periode, een kaartje van mijn zus, jaren terug.
Zoals menig blogger heeft opgemerkt doe ik mijn naam soms wel wat eer aan als 'gever', ook daar heb ik nog over geblogd in de zin dat we soms"over-geven", zeker als men ons heeft gevonden als milde schenker voor allerhande goede doelen. Maar in feite gaat het me ten diepste om mezelf te geven aan een ander in nood, welke die ook moge zijn. En ja, het kan dan zelfs gebeuren dat dit je niet in dank wordt aanvaard, maar integendeel vanuit onverwachte hoek pijnlijle opmerkingen moet incasseren die je ten diepste treffen, enkel en alleen omdat je goed wilde zijn voor die ander. Was dit ook niet een beetje het lot van Sint-Maarten zelf?! Daar moest ik aan denken toen ik dit kaartje terug in handen kreeg.
"In deze academische wereld her-ontdek ik een woord dat juist op jouw feestdag verkommert en miskend wordt: de ziel met al haar verbeelding en intuïtie en poëzie. Ga dus nu maar met mij de poëzie opzoeken. Het ga je goed en hou je "warm" met of zonder sneeuw. SINT- MAARTEN HIELD OOK EEN HALVE MANTEL VOOR ZICHZELF ... "
Ja, ik geeft het toe, ik heb me vooral met anderen bezig gehouden, zodat ik zelf niet toekwam aan leven. En toch ga ik door: omdat ik beloofd heb er te zijn voor jou, kleine mens.
En dan waren er wafels en pannekoeken op deze avond ... of zijn ook dat vervlogen herinneringen?
Het was in India. Ik was er te gast nabij een grote school met honderden kleine kinderen; allen even kleurrijk gekleed. Ik werd overweldigd door zoveel aandacht. Overal kleine handjes die me wilden aanraken; overal kindjes die me een hand toestaken en soms mijn hand niet meer loslieten. Een hand van een vreemde blanke man. Het zou hier juist het tegenovergestelde teweegbrengen, want men heeft kinderen gewaarschuwd voor vreemde mannen, zeker voor mannen met een andere huidskleur. Maar daar ging ik bijna letterlijk op in die kindermassa. Toen ging de bel; ja ook daar net zoals hier.
Gezien een vriend op dat moment zelf les moest geven dwaalde ik wat rond over de vlakte denk aan een grote weide, maar dan zonder iets tot ik een laagstaand gebouw zag ergens verder weg. Op mijn dooie gemak liep ik erheen. Een paar ramen zonder glas, enkel tralies. Eén lange, smalle gang. Niet direct iets te bespeuren tot ik plots in de verte een paar kindjes zag spelen. Ik liep hun richting op, maar hoe meer ik naderde, hoe meer ik enkele kleine kaarsvlammetjes zag. Ik weet niet meer of ik toen plots en ineens stil stond, maar op het einde van die lange gang lag een vrouw opgebaard die pas overleden was. Een klein kruisje juist boven haar hoofd en die paar kaarsjes en die twee kindjes, spelend rond haar dode lichaam. Verder was er niemand, was er niets. Ik heb voor die onbekende vrouw even gebeden en ben dan op mijn stappen terug gekeerd. De kindjes bleven spelen, huilden niet en raakten de vrouw - hun moeder? niet aan. Hier ging het leven gewoon door.
Nog nooit heb ik van zo dicht bij het leven en de dood bij elkaar gezien. Dood, waar ben je?
Ik zie die vrouw nog steeds liggen op wat misschien niets meer was dan een paar houten bakken, overtrokken met een groen laken; een kruisje en een paar kaarsjes aan het hoofdeind.
Nu Obama de verkiezingen heeft gewonnnen zullen velen zich misschien optrekken aan de figuur van deze man, ook in ons Belgenland. Daar moest ik aan denken toen ik door onze stad wandelde waar je om de haveklap "een kleurling" tegenkomt. Neen, al lang niet meer in grootsteden alleen.
In de ogen van de anderen ziet hij de vreemde die hij is. Hij kan zijn gezicht nooit afleggen. Of hij nu hier in mijn straat voorbijwandelt, wonend enkele huizen van mij hier vandaan, of hij wandelt in blank Antwerpen, hij ziet met elke passant een spiegel voorbijgaan die hem bevestig wie hij is en altijd zal zijn, in de hoofden van anderen, ook van mij - hoe open ik ook moge wezen: een immigrant. Toch werd hij hier geboren. Altijd zie ik in hem de allochtoon.
Wie heeft dit woord ook uitgevonden?! Ik moet er haast bij vloeken.
Het boek stond tussen de aanwinsten. Wat ik op de rug las intrigeerde me zeer en kijk dat boek, dat leest als een trein, ook al is het niet van de dunste, heb ik haast opgewreten. Het bijzondere eraan is dat je geen kennis moet hebben over Shakespeare. Integendeel hier leer je Shakepear kennen als die al dan niet heeft bestaan. Ik wist trouwens niet dat de man wereldwijd beroemd en gekend is. Dit en zoveel meer lees je in deze litteraire thriller.
Beschrijving
Kate Shelton, een 29-jarige deskundige op het gebied van het werk en leven van Shakespeare, heeft de universiteit van Harvard vaarwel gezegd om zich te storten op een carrière als toneelregisseuse. Zij heeft de grote eer om als Amerikaanse een productie van Hamlet te mogen regisseren in het Globe Theatre in Londen. Vlak voor de laatste repetities verschijnt plotseling Kates vroegere mentor uit Harvard, Roz. Roz geeft Kate een klein, gouden doosje met een vreemde boodschap: 'Maak dit niet open. Indien je het toch opent, moet je volgen waarheen het je leidt.' Diezelfde avond verwoest een brand de bijgebouwen van het Globe Theatre. De zaak wordt nog ernstiger wanneer in de theaterzaal het lichaam van Roz wordt gevonden. Ze is vermoord op een wijze die overeenkomsten vertoont met de moord op Hamlets vader. Die avond opent Kate het gouden doosje dat Roz haar heeft gegeven. Daarmee slaat zij een weg in die haar zal leiden naar een van de zeldzaamste documenten uit de wereldliteratuur: een reeds lang vermist toneelstuk van William Shakespeare
Jennifer Lee Carrell (1962) studeerde aan de universiteiten van Oxford en Stanford, en behaalde haar PhD in Engelse en Amerikaanse literatuur aan de universiteit van Harvard. Zij gaf gedurende vier jaar college aan Harvard, onder andere over Shakespeare en Don Quichot. Carrell heeft toneelstukken van Shakespeare geregisseerd door de Hyperion Theatre Company in Harvard en was dramaturg bij enkele producties van de Arizona Theatre Company in Tucson en Phoenix. Het Shakespeare-geheim is haar debuut.
Er is veel verdriet tegenwoordig. Ik wijt het aan het werk, waaruit geen vreugde spreekt. Het woord "arbeidsvreugde" bestaat, maar IS er nog wel die echt gemeende doorleefde vreugde op de werkvloer? Nog nooit hoorde ik praten over "arbeidsverdriet". Dat is wat er desondanks in miljoenen kantoren gaande is - en ik kan dit weten - een zacht, sluimerend arbeidsverdriet, vanwege de computer, die de bediende van elk vergezicht berooft (hem al dan niet afzondert in een piepklein lokaal met ramen als in een dokterslokaal, en die niet mogen geopend worden), vanwege de buitenlucht die de kantoorslaven moeten missen, vanwege de routine, die zo duidelijk maakt dat tijd wordt verspild aan onzinnige zaken.
De computer berooft de bediende niet alleen van het zicht op een mooie sterke boom en een zonnestraal op zijn bureau, maar nog veel meer van elk persoonlijk contact, zelfs telefonisch, want "dat moet je maar mailen of me in één of ander bestand doorsturen". Er wordt dus meteen verwacht dat je ook uit de voeten kan met al die nieuwigheden als lagere bediende die daar niet eens een cursus heeft gevolgd, laat staan mogen volgen. Of noem je drie lesuren ook al een cursus met alles erop en eraan?!
Neen, alles wat overblijft is het suizen van de computer, het krijsen van het faxtoestel of het gezoem van het kopieerrapparaat ergens vlak achter jouw rug. En met dit alles word je dan opgezadeld, naast de kleine en grote problemen die op je werktafel liggen en die je gisteren al klaar moest hebben omdat de baas nu even wél tijd heeft. Want de computer zorgt voor nog meer uitprints, nog meer onzinnig werk, nog minder ademruimte tusen al die archieven en grijze kasten. En zo tuimelt wat ooit arbeidsvreugde was in een lang onuitgesrproken arbeidsverdriet dat bij diezelfde miljoenen zorgt voor depressie, ziekte tot zelfdoding.
Te somber? Neen, het is de realiteit, maar er wordt inderdaad niet over gesproken. Dan toch maar weglachen eens de dag er op zit als dat nog kan tenminste. Zie maar al die bedrukte gezichten achter het stuur, richting huis waar je dan jouw huisgenoten met datzelfde verdriet kan overladen.
Vandaag lijkt wel een dag van wereldwijde vreugde. Eindelijk eens goed nieuws dat haast iedereen over gans de wereld tot ontroerens toe diep aanspreekt, wat de toekomst ook brengt. Laten we vandaag SAMEN allen even gelukkig zijn!
De overwinningspeech van Obama; de link aanklikken
Al die keren dat ik in India mocht vertoeven tussen de inlandse bevolking viel alles van me af; drukte en stress. Ik ben er nooit ziek geweest in tegenstelling wat velen je willen doen zeggen. Nooit hoofdpijn noch zweetvoeten,geen medicijnen ... In al die tijd leefde ik echt, zonder uurwerk, omgeven door een diepe affectie en genegenheid en vooral in alle eenvoud. Die had zo een grote invloed op me dat ik ééns terug thuis, en zeker terug achter mijn 'burootje", men me soms aansprak hoe stralend ik er uitzag, al besefte ik dat niet. Neen ik had geen zonnebankbruin maar het leek wel of mijn hele wezen, zowel van binen en van buiten zijn nieuwe gloed gekregen had ... en dat heeft heel lang geduurd. Ja, ik was als nieuw mens terug gekomen, "reborn". Ja, ik leefde van dag tot dag, van moment tot moment, van deze en gene die me zoveel te bieden had, van al het schone en het mooie, maar werd niet geleefd zoals hier. ... En dan kom je thuis, je slaat de deur achter je dicht. En na wat spullen te hebben uitgepakt word je plotseling ondergedompeld in de zwaarmoedigheid die hier in elke huiskamer binnendringt.
Het is deze ervaring waarvan ook wijlen Zuster Emmanuelle getuigt toen ze gedwongen terug naar Frankrijk moest komen. Een ervaring die ik zelf zo vaak heb verteld omdat ik ze ook had beleefd. Daarom ook vertel ik ze door, keer op keer, njiet enkel en alleen voor het verhaal en de anekdotes, maar om mensen te laten zien hoe arm we hier zijn geworden en daardoor misschien ons echte geloof zijn kwijt geraakt, in God en in de mensen.
"Terwijl ginds de vreugde zingt, hoewel men er leeft zonder water, zonder electriciteit, zonder hobby's. De band van LIEFDE EN VRIENDSCHAP vormt de basis van het dagelijkse leven".
Laat de drilboren dan maar verder hun werk doen hier voor de deur op dit eigenste moment nu alles wordt openbebroken om 'u beter te dienen en u van nog betere stroom te voorzien'.
Een mens weet wat hij zaait, maar niet altijd waar het terecht komt. De meeste reacties blijven binnenkamers, af en toe komt er een duiding maar dan blijft het er bij. Echter niet bij deze toen ik recent blogde over '"Teddybeer". Misschien even kort terugzoeken in het archief om dan volgende reactie als aanvulling/antwoord te lezenvan een medeblogger waarvoor dank!
Hoi Maarten,
Ik heb net je blogberichten zitten lezen, en kwam deze tegen waar je Teddybeer boven hebt gezet.
Er was een tekst die me tebinnen schoot waar we een tijdje geleden met onze gemeente over nagedacht hebben.
dat is deze tekst: Rom 11,22 Let dan op de goedertierenheid Gods en zijn gestrengheid: over de gevallenen gestrengheid, maar over u goedertierenheid Gods, indien gij bij de goedertierenheid blijft; anders zult ook gij weggekapt worden.
en ook uit Rom 8:28 28 Wij weten nu, dat [God] alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepenen zijn.
Hierin kun je lezen dat het wel belangrijk is wat je eigen houding tov God is, wil je Zijn liefde en goedentierenheid smaken. God is geen zegenmachine.
Fijn om zo met jou over deze dingen na te denken!!
Een vreind is anders dan jij. En dat is net goed. Zo verrijk je elkaar. Een vriend is niet perfect. Net als jij. Dat is niet goed. Maar daar is niets aan te doen.
Leer je vrienden nemen zoals ze zijn. Met goede en slechte kanten. Met trekken die je leuk vindt en trekken die je niet leuk vindt.
Wat jij fouten en gebreken vindt zijn voor een ander misschien kwaliteiten. Leer de fouten van je vriend kennen. Maar leer ze ook relativeren. Aanvaard wat jij fouten vindt in je vriend. Ik weet het is ook voor mij soms moeilijk en lastig. Maar leren leven met de mindere kanten zorgt er voor dat we vrienden blijven.
De overledenen worden tweemaal begraven; éénmaal in de aarde. En dan nog één keer, wat belangrijker is, in het geheugen.
Of je nu wel of niet in een leven na de dood gelooft, het enige wat er werkelijk toe doet is wat je nalaat voor anderen, of dat nu grote kunstwerken zijn, prachtige muziek waar mensen eeuwen na je dood nog naar luisteren, of zoiets eenvoudigs als herinnerd worden als een goed mens, iemand die meer heeft gegeven dan genomen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Het boek stond tussen de aanwinsten. Wat ik op de rug las intrigeerde me zeer en kijk dat boek, dat leest als een trein, ook al is het niet van de dunste, heb ik haast opgewreten. Het bijzondere eraan is dat je geen kennis moet hebben over Shakespeare. Integendeel hier leer je Shakepear kennen als die al dan niet heeft bestaan. Ik wist trouwens niet dat de man wereldwijd beroemd en gekend is. 
Vandaag lijkt wel een dag van wereldwijde vreugde.
