Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Onlangs sprak ik een oude bekende van me die bij me op school had gezeten. Ik vroeg hoe het hem verging en hoe het één van zijn vrienden verging, die ik destijds goed kende. Laatste bleek al jaren thuis te zitten, niet meer onder de mensen te komen.
Naderhand bedacht ik me dat ik beter zijn telefoonnummer had kunnen vragen; ik heb immers soortgelijks meegemaakt. Ik wist nog vaag waar hij ongeveer woonde, met de nadruk op vaag. Dus ben ik naar die wijk gelopen hier in de stad en ik heb op een zevental huisjes aangebeld maar niemand kende zijn naam daar.
Daarop ben ik naar huis gegaan en zijn naam gegoogled. Meteen kreeg ik een paar hits. Op een of ander forum zag ik nog recente bedenkingen van hem staan, en ik heb daar dan ook op gereageerd. Wie weet krijg ik hem zo te pakken. Ik wil hem in ieder geval laten weten dat hij niet alleen is en dat er meer mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt; een soort van steun bieden van een ervaringsdeskundige. Herken je het of ken je iemand als die vriend, doe dan gewoon evenzo, een teken van tederheid.
Ook dat is Sint-Maarten!
met heel veel dank aan Elou voor het plaatje dat ik kreeg voor mijn naamdag! zomaar, belangeloos, voor niets!
Op de vooravond van Sint-Maarten, mijn naamfeest zoals jullie eigenlijk al lang kunnen zien wanneer je mijn blog opent; dit jaar misschien iets anders, al is er over de figuur van de heilige man veel te schrijven, te tonen, te bekijken.
Bedenkingen rond de man liet ik achter in de voorbije jaren rond deze data. Maar deze week vond ik per toeval, als dat al bestaat juist in deze periode, een kaartje van mijn zus, jaren terug.
Zoals menig blogger heeft opgemerkt doe ik mijn naam soms wel wat eer aan als 'gever', ook daar heb ik nog over geblogd in de zin dat we soms"over-geven", zeker als men ons heeft gevonden als milde schenker voor allerhande goede doelen. Maar in feite gaat het me ten diepste om mezelf te geven aan een ander in nood, welke die ook moge zijn. En ja, het kan dan zelfs gebeuren dat dit je niet in dank wordt aanvaard, maar integendeel vanuit onverwachte hoek pijnlijle opmerkingen moet incasseren die je ten diepste treffen, enkel en alleen omdat je goed wilde zijn voor die ander. Was dit ook niet een beetje het lot van Sint-Maarten zelf?! Daar moest ik aan denken toen ik dit kaartje terug in handen kreeg.
"In deze academische wereld her-ontdek ik een woord dat juist op jouw feestdag verkommert en miskend wordt: de ziel met al haar verbeelding en intuïtie en poëzie. Ga dus nu maar met mij de poëzie opzoeken. Het ga je goed en hou je "warm" met of zonder sneeuw. SINT- MAARTEN HIELD OOK EEN HALVE MANTEL VOOR ZICHZELF ... "
Ja, ik geeft het toe, ik heb me vooral met anderen bezig gehouden, zodat ik zelf niet toekwam aan leven. En toch ga ik door: omdat ik beloofd heb er te zijn voor jou, kleine mens.
En dan waren er wafels en pannekoeken op deze avond ... of zijn ook dat vervlogen herinneringen?
Het was in India. Ik was er te gast nabij een grote school met honderden kleine kinderen; allen even kleurrijk gekleed. Ik werd overweldigd door zoveel aandacht. Overal kleine handjes die me wilden aanraken; overal kindjes die me een hand toestaken en soms mijn hand niet meer loslieten. Een hand van een vreemde blanke man. Het zou hier juist het tegenovergestelde teweegbrengen, want men heeft kinderen gewaarschuwd voor vreemde mannen, zeker voor mannen met een andere huidskleur. Maar daar ging ik bijna letterlijk op in die kindermassa. Toen ging de bel; ja ook daar net zoals hier.
Gezien een vriend op dat moment zelf les moest geven dwaalde ik wat rond over de vlakte denk aan een grote weide, maar dan zonder iets tot ik een laagstaand gebouw zag ergens verder weg. Op mijn dooie gemak liep ik erheen. Een paar ramen zonder glas, enkel tralies. Eén lange, smalle gang. Niet direct iets te bespeuren tot ik plots in de verte een paar kindjes zag spelen. Ik liep hun richting op, maar hoe meer ik naderde, hoe meer ik enkele kleine kaarsvlammetjes zag. Ik weet niet meer of ik toen plots en ineens stil stond, maar op het einde van die lange gang lag een vrouw opgebaard die pas overleden was. Een klein kruisje juist boven haar hoofd en die paar kaarsjes en die twee kindjes, spelend rond haar dode lichaam. Verder was er niemand, was er niets. Ik heb voor die onbekende vrouw even gebeden en ben dan op mijn stappen terug gekeerd. De kindjes bleven spelen, huilden niet en raakten de vrouw - hun moeder? niet aan. Hier ging het leven gewoon door.
Nog nooit heb ik van zo dicht bij het leven en de dood bij elkaar gezien. Dood, waar ben je?
Ik zie die vrouw nog steeds liggen op wat misschien niets meer was dan een paar houten bakken, overtrokken met een groen laken; een kruisje en een paar kaarsjes aan het hoofdeind.
Nu Obama de verkiezingen heeft gewonnnen zullen velen zich misschien optrekken aan de figuur van deze man, ook in ons Belgenland. Daar moest ik aan denken toen ik door onze stad wandelde waar je om de haveklap "een kleurling" tegenkomt. Neen, al lang niet meer in grootsteden alleen.
In de ogen van de anderen ziet hij de vreemde die hij is. Hij kan zijn gezicht nooit afleggen. Of hij nu hier in mijn straat voorbijwandelt, wonend enkele huizen van mij hier vandaan, of hij wandelt in blank Antwerpen, hij ziet met elke passant een spiegel voorbijgaan die hem bevestig wie hij is en altijd zal zijn, in de hoofden van anderen, ook van mij - hoe open ik ook moge wezen: een immigrant. Toch werd hij hier geboren. Altijd zie ik in hem de allochtoon.
Wie heeft dit woord ook uitgevonden?! Ik moet er haast bij vloeken.
Het boek stond tussen de aanwinsten. Wat ik op de rug las intrigeerde me zeer en kijk dat boek, dat leest als een trein, ook al is het niet van de dunste, heb ik haast opgewreten. Het bijzondere eraan is dat je geen kennis moet hebben over Shakespeare. Integendeel hier leer je Shakepear kennen als die al dan niet heeft bestaan. Ik wist trouwens niet dat de man wereldwijd beroemd en gekend is. Dit en zoveel meer lees je in deze litteraire thriller.
Beschrijving
Kate Shelton, een 29-jarige deskundige op het gebied van het werk en leven van Shakespeare, heeft de universiteit van Harvard vaarwel gezegd om zich te storten op een carrière als toneelregisseuse. Zij heeft de grote eer om als Amerikaanse een productie van Hamlet te mogen regisseren in het Globe Theatre in Londen. Vlak voor de laatste repetities verschijnt plotseling Kates vroegere mentor uit Harvard, Roz. Roz geeft Kate een klein, gouden doosje met een vreemde boodschap: 'Maak dit niet open. Indien je het toch opent, moet je volgen waarheen het je leidt.' Diezelfde avond verwoest een brand de bijgebouwen van het Globe Theatre. De zaak wordt nog ernstiger wanneer in de theaterzaal het lichaam van Roz wordt gevonden. Ze is vermoord op een wijze die overeenkomsten vertoont met de moord op Hamlets vader. Die avond opent Kate het gouden doosje dat Roz haar heeft gegeven. Daarmee slaat zij een weg in die haar zal leiden naar een van de zeldzaamste documenten uit de wereldliteratuur: een reeds lang vermist toneelstuk van William Shakespeare
Jennifer Lee Carrell (1962) studeerde aan de universiteiten van Oxford en Stanford, en behaalde haar PhD in Engelse en Amerikaanse literatuur aan de universiteit van Harvard. Zij gaf gedurende vier jaar college aan Harvard, onder andere over Shakespeare en Don Quichot. Carrell heeft toneelstukken van Shakespeare geregisseerd door de Hyperion Theatre Company in Harvard en was dramaturg bij enkele producties van de Arizona Theatre Company in Tucson en Phoenix. Het Shakespeare-geheim is haar debuut.
Er is veel verdriet tegenwoordig. Ik wijt het aan het werk, waaruit geen vreugde spreekt. Het woord "arbeidsvreugde" bestaat, maar IS er nog wel die echt gemeende doorleefde vreugde op de werkvloer? Nog nooit hoorde ik praten over "arbeidsverdriet". Dat is wat er desondanks in miljoenen kantoren gaande is - en ik kan dit weten - een zacht, sluimerend arbeidsverdriet, vanwege de computer, die de bediende van elk vergezicht berooft (hem al dan niet afzondert in een piepklein lokaal met ramen als in een dokterslokaal, en die niet mogen geopend worden), vanwege de buitenlucht die de kantoorslaven moeten missen, vanwege de routine, die zo duidelijk maakt dat tijd wordt verspild aan onzinnige zaken.
De computer berooft de bediende niet alleen van het zicht op een mooie sterke boom en een zonnestraal op zijn bureau, maar nog veel meer van elk persoonlijk contact, zelfs telefonisch, want "dat moet je maar mailen of me in één of ander bestand doorsturen". Er wordt dus meteen verwacht dat je ook uit de voeten kan met al die nieuwigheden als lagere bediende die daar niet eens een cursus heeft gevolgd, laat staan mogen volgen. Of noem je drie lesuren ook al een cursus met alles erop en eraan?!
Neen, alles wat overblijft is het suizen van de computer, het krijsen van het faxtoestel of het gezoem van het kopieerrapparaat ergens vlak achter jouw rug. En met dit alles word je dan opgezadeld, naast de kleine en grote problemen die op je werktafel liggen en die je gisteren al klaar moest hebben omdat de baas nu even wél tijd heeft. Want de computer zorgt voor nog meer uitprints, nog meer onzinnig werk, nog minder ademruimte tusen al die archieven en grijze kasten. En zo tuimelt wat ooit arbeidsvreugde was in een lang onuitgesrproken arbeidsverdriet dat bij diezelfde miljoenen zorgt voor depressie, ziekte tot zelfdoding.
Te somber? Neen, het is de realiteit, maar er wordt inderdaad niet over gesproken. Dan toch maar weglachen eens de dag er op zit als dat nog kan tenminste. Zie maar al die bedrukte gezichten achter het stuur, richting huis waar je dan jouw huisgenoten met datzelfde verdriet kan overladen.
Vandaag lijkt wel een dag van wereldwijde vreugde. Eindelijk eens goed nieuws dat haast iedereen over gans de wereld tot ontroerens toe diep aanspreekt, wat de toekomst ook brengt. Laten we vandaag SAMEN allen even gelukkig zijn!
De overwinningspeech van Obama; de link aanklikken
Al die keren dat ik in India mocht vertoeven tussen de inlandse bevolking viel alles van me af; drukte en stress. Ik ben er nooit ziek geweest in tegenstelling wat velen je willen doen zeggen. Nooit hoofdpijn noch zweetvoeten,geen medicijnen ... In al die tijd leefde ik echt, zonder uurwerk, omgeven door een diepe affectie en genegenheid en vooral in alle eenvoud. Die had zo een grote invloed op me dat ik ééns terug thuis, en zeker terug achter mijn 'burootje", men me soms aansprak hoe stralend ik er uitzag, al besefte ik dat niet. Neen ik had geen zonnebankbruin maar het leek wel of mijn hele wezen, zowel van binen en van buiten zijn nieuwe gloed gekregen had ... en dat heeft heel lang geduurd. Ja, ik was als nieuw mens terug gekomen, "reborn". Ja, ik leefde van dag tot dag, van moment tot moment, van deze en gene die me zoveel te bieden had, van al het schone en het mooie, maar werd niet geleefd zoals hier. ... En dan kom je thuis, je slaat de deur achter je dicht. En na wat spullen te hebben uitgepakt word je plotseling ondergedompeld in de zwaarmoedigheid die hier in elke huiskamer binnendringt.
Het is deze ervaring waarvan ook wijlen Zuster Emmanuelle getuigt toen ze gedwongen terug naar Frankrijk moest komen. Een ervaring die ik zelf zo vaak heb verteld omdat ik ze ook had beleefd. Daarom ook vertel ik ze door, keer op keer, njiet enkel en alleen voor het verhaal en de anekdotes, maar om mensen te laten zien hoe arm we hier zijn geworden en daardoor misschien ons echte geloof zijn kwijt geraakt, in God en in de mensen.
"Terwijl ginds de vreugde zingt, hoewel men er leeft zonder water, zonder electriciteit, zonder hobby's. De band van LIEFDE EN VRIENDSCHAP vormt de basis van het dagelijkse leven".
Laat de drilboren dan maar verder hun werk doen hier voor de deur op dit eigenste moment nu alles wordt openbebroken om 'u beter te dienen en u van nog betere stroom te voorzien'.
Een mens weet wat hij zaait, maar niet altijd waar het terecht komt. De meeste reacties blijven binnenkamers, af en toe komt er een duiding maar dan blijft het er bij. Echter niet bij deze toen ik recent blogde over '"Teddybeer". Misschien even kort terugzoeken in het archief om dan volgende reactie als aanvulling/antwoord te lezenvan een medeblogger waarvoor dank!
Hoi Maarten,
Ik heb net je blogberichten zitten lezen, en kwam deze tegen waar je Teddybeer boven hebt gezet.
Er was een tekst die me tebinnen schoot waar we een tijdje geleden met onze gemeente over nagedacht hebben.
dat is deze tekst: Rom 11,22 Let dan op de goedertierenheid Gods en zijn gestrengheid: over de gevallenen gestrengheid, maar over u goedertierenheid Gods, indien gij bij de goedertierenheid blijft; anders zult ook gij weggekapt worden.
en ook uit Rom 8:28 28 Wij weten nu, dat [God] alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepenen zijn.
Hierin kun je lezen dat het wel belangrijk is wat je eigen houding tov God is, wil je Zijn liefde en goedentierenheid smaken. God is geen zegenmachine.
Fijn om zo met jou over deze dingen na te denken!!
Een vreind is anders dan jij. En dat is net goed. Zo verrijk je elkaar. Een vriend is niet perfect. Net als jij. Dat is niet goed. Maar daar is niets aan te doen.
Leer je vrienden nemen zoals ze zijn. Met goede en slechte kanten. Met trekken die je leuk vindt en trekken die je niet leuk vindt.
Wat jij fouten en gebreken vindt zijn voor een ander misschien kwaliteiten. Leer de fouten van je vriend kennen. Maar leer ze ook relativeren. Aanvaard wat jij fouten vindt in je vriend. Ik weet het is ook voor mij soms moeilijk en lastig. Maar leren leven met de mindere kanten zorgt er voor dat we vrienden blijven.
De overledenen worden tweemaal begraven; éénmaal in de aarde. En dan nog één keer, wat belangrijker is, in het geheugen.
Of je nu wel of niet in een leven na de dood gelooft, het enige wat er werkelijk toe doet is wat je nalaat voor anderen, of dat nu grote kunstwerken zijn, prachtige muziek waar mensen eeuwen na je dood nog naar luisteren, of zoiets eenvoudigs als herinnerd worden als een goed mens, iemand die meer heeft gegeven dan genomen.
"Indien de mens zo mooi is, hoeveel mooier moet onze God dan zijn."
deze uitspraak blijft me bij toen we jaren terug op een terras uitzagen op zowel jonge als minder jonge mensen, meisjes en jongens, mannen en vrouwen, allen met hun eigen schoonheid.
Van harte vergeven wat doet dat soms pijn Maar het moet wel wil ik echt gelukkig zijn Want wrok vreet je van binnen op En het zet ook de liefde naar een ander stop
Soms zijn mensen zo ondoordacht En trappen ze je regelrecht op je hart Dan ben je geneigd een dikke muur te bouwen Om zo alle pijn en verdriet buiten te houden.
Maar de clou is dan: kan ik ook vergeven wat mij is aangedaan Dat is wel eens moeilijk maar Iemand heeft het voorgedaan Hij stierf voor mijn zonden aan het kruis Stond weer op en is nu bij de Vader thuis
Door het bloed ben ik vergeven En heb ik gekregen eeuwig leven Zo wil Hij dat ik ook zal vergeven En dat ik met anderen in liefde blijf leven
En als het zo zwaar weegt op mijn hart Dan neem ik tijd met Hem apart Om de pijn en het verdriet te brengen daar Zodat mijn hart voor het vergeven is klaar
Want in Hem vinden we rust en vrede En kunnen we een ieder met open vizier toetreden Want we worden allen door Hem bemind En gezien als een Koninklijk kind.
Zo leg ik neer het gevoel van minderwaardigheid En van het gevoel van afgewezen zijn Want Hij houdt van mij IK MAG ER ZIJN! Nu morgen en voor altijd.
Parelmoervlinder
Ja, al die heiligen waren en zijn mensen van vlees en bloed met veel goede wil en toch zo broos in hun daden. Maar ze wisten van binnen dat er Iemand was die hen voerde naar een hogere bestemming, hen en ons uitnodigt naar een beter leven dat helend is voor onszelf en voor anderen. Het zijn deze doodgewone mensen die voortrekkers, voorbeelden zijn (geworden), die we HEILIG willen en durven noemen, mensen die zich totaal gegeven hebben in de zorg om anderen en dit nog doen bij zieken, armen, uitgestotenen. Het was een innerlijk vuur dat hen heeft aangestoken en dat ze maar al te graag doorgeven aan ons.
ZALIGE HOOGDAG VAN ALLERHEILIGEN AAN ALLE MEDEBLOGGERS EN FAMILIE!
Je ziet er goed uit! We zullen van deze dag een even fine dag maken als gisteren zeker? Natuurlijk Maarten, zo eenvoudig kan het zijn. Dag wereld, dag mensen, dag vrienden allemaal. Neen, het is geen bevlieging, maar misschien moet ik toch wat meer aan "socialising" gaan doen! Maar dat doe je dan toch al via je blogmaatjes. Ja, dat is waar, maar zoals dat radiomens me gisterenmorgen zegde: dat doe je maar tussen echte mensen, tussen mensen van vlees en bloed. Ik was aan de afwas bezig toen ik haar hoorde en meteen een ruk naar rechts, zie ik daar de lidkaarten voor de "Vrienden van Lourdes" liggen voor komend werkjaar. O ja, inderdaad, waarom niet en bij een misschien laatste zonnige namiddag. Weet je nog, Maarten hoe je verleden jaar overal zo bijzonder welkom waart toe je van deur tot deur ging? Inderdaad, Maarten weet het nog goed want ook toen heeft hij er zelfs iets over geblogd. Alé, kom de boer op! Nog even kijken of er wisselgeld voldoende is; of alle kaarten in juist volgorde zitten kwestie geen deur over te slaan, en hups nog even de zegen vragen aan Maria bij haar beeld over de goede afloop en weg zijn wij. En inderdaad ook deze keer meteen "Kom toch binnen". Ja, doet deugd zo even binnen te komen want toch wat koude zon .. Neen, kom toch verder. Ja, het bedrag is zoals verleden jaar evenveel zeker, Meneer? Aub. En we waren al vergeten dat we om lidgeld kwamen. Koffie? (zou ik wel gewild hebben, maar "moest" nog zoveel huizen aandoen). Maar ik kom een andere dag terug om te prraten. Maarten, dat moet je nu ook gaan doen hé, want blijkbaar wachten velen om de eenzame winteruren door te komen. "Aha, wie we daar hebben, 't is voor de kaart zeker, zal vlug mijn geld gaan zoeken, mooie afbeelding dit jaar, Bernadette zeker? Ik heb wel nog nooit prijs gehad, maar het komt het ziekenwerk en Lourdes ten goede. Voor Maria natuurlijk!" Ieder huis een ander verhaal, ieder huis zijn kruis. Toch eigenaardig dat een onbekende waar je maar één maal per jaar aanbelt meteen vertelt over lijden en ziekte, maar ook over deugddoende ervaringen te Lourdes, recent of al lang geleden. Ligt in die kaart dan zo veel meer verscholen. IK denk het wel want geloven komt hier zomaar ter sprake.
Toen ik terug mijn deur naderde dacht ik "HIER GEBEURT GOD". In wat er deze namiddag is gebeurd, in wat via een beeltenis van Bernadette verwijzend naar Maria en haar Zoon. Dat is de naam van onze God. Hij die afdaalde om mee te wandelen en te luisteren naar de verhalen van mensen, ZIJN mensen ONDER ONS. Ja, Maarten, gebruik nu ook morgen maar ZIJN handen en voeten. Wees ook morgen gelukkig om de kleuren, de bladeren die vallen, de koude en nadien het zweet bij het fietsen over en weer naar thuis. Maarten, je ziet er goed uit! Houden zo. O ja, dat alles is het gevolg van 'socialisen'.
Zegen deze spijzen, dank voor de vrienden, de familie, de mensen gisteren en vandaag me zomaar gegeven voor even. Dank om mijn ogen voor diemooie kleuren die ik elke avond zie passeren wanneer ik zoveel moois zie op blog of foto's; voor mijn oren, voor mijn handen, voor mijn voeten die de trappers naart mijn geliefden brengen. Dank om veilig thuis te komen en nu hier bij jullie te mogen verwijlen ... Want God Gebeurt HIER op dit momen in dit uur!
Indien u zich zorgen maakt over kleur, lengte, gelaat, en misschien nog een miljoen andere dingen die je verkeerd vindt aan en in jezelf; en je denkt daarbij dat ik nooit jouw vriend zal zijn of worden hierbij dan twee adviezen voor jullie allemaal. Ten eerste: die zelfde waarheid betreft ook mezelf; en ten tweede: we zijn niet perfect omdat God ons perfect heeft gemaakt, maar we zijn precies zo onperfect omdat we altijd streven één te worden met die ander en indien niet levenslang, dan zullen we hoe dan ook graag even samen perfect gelukkig willen zijn in ons ganse leven.
Recent kreeg ik een brief in de bus waarin me werd gevraagd een paar persoonlijke gegevens aan te vullen en die zo vlug mogelijk terug te sturen. Ik mocht het document niet kopiëren noch faxen ook al was dat origineel al een zoveelste kopie. Maar goed, als het om geld gaat doe je wat men je opdraagt. Dus onmiddellijk ingevuld en persoonlijk overhandigd; het zou maar eens moeten verloren gaan.
Toen ik een maand later nog geen geld zag op mijn rekening belde ik de instantie even op met de vraag naar het waarom. Het laconieke antwoord luidde: Mijnheer, sorry die brief was een vergissing, want gezien je met ziekte waart kun je ook niet genieten van die premie. Je zou van minder stilvallen, zeker als je al lang uitkijkt naar een bijkomend inkomen, hoe klein ook. Dus omdat ik ziek was kreeg ik geen uitkering waar werkenden, al hadden ze maar één dag gewerkt, wél de volledige premie kregen uitgekeerd.
Ja, een zieke geraakt zo stilaan op de pechstrook van het leven. Daarover heb ik u in het verleden nog geschreven.
Maar vandaag vielen mijn ogen op een artikel in zware letters over de ganse breedte: KENT U DEZE TEGEMOETKOMINGEN? Meteen ging ik ervoor zitten, maar regel na regel verminderde mijn enthousiasme en hoop meer uit de tegemoetkomingen te halen. Telkens wanneer ik een rubriek zag die voor mij van toepassing zou kunnen zijn, las ik MAAR en nog eens MAAR. Ik begon stilletjes te denken hoe gelukkig ik ben op niets te hoeven rekenen. En wat zegden ze van de energie- en telefoonkosten? Eigenlijk wist ik het al van vroeger. Mijnheer verdient juist iets teveel ook al betaal ik zoals elke andere burger de volledige som voor elektriciteit, gas en telefoon.
Komt daar nog eens bovenop dat ziekteuitkeringen niet geïndexeerd worden waar dit wel met de regelmaat van de klok gebeurt bij werkenden. Dat er ook nog steeds geen verlofgeld is voor deze mensen, laat staan een dertiende maand. Koopkracht?
Oké, er zijn mensen die het met nog veel minder moeten doen, maar blijkbaar heeft men me daar wél gevonden want de laatste tijd loopt mijn brievenbus over van bedelbrieven. Wat me daarin ergert is het woord SLECHTS. Slechts voor 35 euro kun je een kind redden Moet elke burger dan het wereldprobleem oplossen door een minuscule bijdrage waar één bank ineens duizenden kinderen kan redden? Neen, wat ik wou zeggen is het feilt dat ik dat wél wil doen, fiscaal aftrekbaar. Toch mooi! Maar als zieke kan je niets meer inbrengen, want er kan niets worden afgetrokken omdat er geen voldoende inkomen meer is! Helemaal niet stimulerend om de vele goede doelen te steunen, hoe graag ook.
Zalig zij die minstens 66% arbeidsongeschikt zijn!
Korte tijd terug plaatste ik een bericht hoe menen uit India soms een blog vullen met niets anders dan een opeenvolging van "Het Weesgegroet" al dan niet in andere kleuren en/of lettertypes. Anderen plaatsen een gebedsintentie waarvoor gevraagd wordt te bidden. Hoe langer ik hier over nadacht hoe eenvoudig het me ook lijkt en je hoeft er niet eens een groot intellectueel voor te zijn. Zelfs je eigenste zorgen kan je toevertrouwen aan de wereld die ze dan voor jou naar God brengt in een wereldwijd gebed. Hoe gaat zo een "gebedsketting" dan wel in zijn werk, vraagt u zich af. . Wel heel eenvoudig zoals volgende. Je stuurt een mail aan mensen die je kent met de intentie(s) voor wie je wil dat er gebeden wordt. ... en we zijn vertrokken, elk op zijn tempo, elk op zijn plaats en toch in gemeenschap. Je kan ook anderen aanspreken die niet over een pc beschikken.
Zo kreeg ik de opdracht door uit India, maar kan ook van waar of naar war toe ook komen.
"Ik verzoek je deel te nemen aan het kettinggebed vanaf volgende zaterdag. We starten tussen 09.00u of 10.00u om samen te eindigen rond 19.00u of 20.00u.Zo laat me zo vroeg mogelijk weten welke tijdsspanne je het beste uitkomt. Dan stuur ik je tegen morgen de gebedsintenties."
Hoe gaan we te werk? Wel heel eenvoudig. Bid voor de intentie die ik u doorstuurde of gevraagd heb op uw gekozen tijdstip en volgens uw mogelijkheden op dat moment. Iedereen bidt één uur. Ik bid bijvoorbeeld tussen 11.00 u en 12.00 u. Dan bid jij van 12.00 u tot 13.00 u. En zo volgt uw vriend of vriendin en zo verder. Dus iedereen zal even bidden, hetzij thuis, in zijn binnenkamer of waar dan ook. Het enige wat je moet doen is afspreken wanneer je vrij bent en wie wanneer bidt. Zo eenvoudig is het.
Ik weet dat in deze maatschappij één uur heel veel lijkt en toch kan het ook helend werken. Hoevele mensen, ook jongeren trekken zich terug om niets anders te doen dan te bidden voor alle noden van deze wereld en dit sinds mensenheugenis. Vooral ook oudere senioren trekken zich op aan het dagelijks gebed zoals ik mijn grootmoedre zaliger herinner.
Ik wil hier niet langer over uitwijden maar ik vind deze vorm van samen bidden, biddeen voor de ander zeer opmerkzaam, zeker nu de bisschoppen van België het Woord van God in de aandacht willen plaatsen. Het zou mooi zijn mocht ook dit kunnen in Vlaanderen, Nederland en ver daarbuiten zoals ze het in India al langer doen. Een suggestie voor gebedsgroepen die moeilijk samen kunnen komen en zch zo verbonden weten?!
Maarten
p.s. Het toeval wil dat deze week in "Kerk en Leven" een bijdrage verscheen met als titel: ROZENKRANS ALS SCHOCKTHERIE waarbij verwezen wordt naar een uitgave "Niet aanraken en zwijgen. De Geheiemen van de rozenkrans, Halewijn, Antwerpen,2008.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Het boek stond tussen de aanwinsten. Wat ik op de rug las intrigeerde me zeer en kijk dat boek, dat leest als een trein, ook al is het niet van de dunste, heb ik haast opgewreten. Het bijzondere eraan is dat je geen kennis moet hebben over Shakespeare. Integendeel hier leer je Shakepear kennen als die al dan niet heeft bestaan. Ik wist trouwens niet dat de man wereldwijd beroemd en gekend is. 
Vandaag lijkt wel een dag van wereldwijde vreugde.
