Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Ik weet niet hoeveel mensen mij hebben geschreven of gezegd toen het slecht met me ging :"We zullen een kaarsje vooor je opsteken." Mensen uit alle lagen van de bevolking, onder wie ook gelouterde mensen die zelf ooit ook hard hadden moeten knokken. Op die momenten voel je, dat zo'n kaarsvlammetje niet zomaar een sentimenteel lichtje is. Als iemand een kaars pakt, en een lucifer, en die kaars voor iemand aders aansteekt, dan is er toch sprake van warmte van de ene mens voor de andere mens. Duizenden en duizenden mensen steken op een dag een kaasje aan. Dat is iets heel anders dan wanneer duizenden mensen geen kaars aansteken. Bidden betekent niet alleen 'vragen voor jezelf', maar het is ook vragen voor de ander. zoals je een kaarsje voor een ander opsteekt. Zo vindt door het gebed een verbinding tussen mensen plaats en dat is een grote kracht in de samenleving.
Mijn vader bleef heel lang de hoop koesteren dat ik niet langer achter mijn moeder zou aanlopen, maar speelkameraadjes van mijn eigen leeftijd zou vinden. Die hoop werd echter beschaamd, zelfs nog heel veel later. Er mochten dan niet te veel kinderen in de buurt zijn; geformeerd in twee groepjes bewogen ze als vissen heen en weer over de speelplaats. Als boeven en politieagenten, weglopers en tikkers, cowboys en indianen, of zoals toen éénmaal op de middelbare school en internaatsverband, zeeslag en andere wrede spelletjes werden gespeeld, die kinderen overal in de wereld in tweeën delen. Er was er maar één waar ik meer aandacht besteedde dan aan de andere leeftijdsgenoten. Die ene heette Willy, en die Willy werd drie jaar later vervangen door een andere jongen met toevallig dezelfde naam. Ik besteedde aan de anderen dus eigenlijk niet meer aandacht dan aan een zwerm mussen, terwijl je ondertussen aan iets anders, diepzinnigs denkt, té diepzinnig voor een tiener; toen al gericht op het geluk van die Willy(s), zeker toen de broer van die tweede Willy verongelukte. Te vroeg had ik het vermogen verworven dingen met het hoofd te doen waar al die anderen het deden met de handen en de voeten.
Het christendom is ondanks alles een geloof voor buitenshuis. Volgens mij waren de apostelen zo een beetje de hele dag buiten. Is het dat niet wat ons heden ontbreekt?! Wij, jij en ik, zijn toch ook maar allemaal gewone mensen die door hun manier van zijn apostel kunnen zijn, ook op vandaag. Het geloof is inderdaad niet iets dat je voor jezelf houden mag of kunt. Dat hadden de eerste apostelen heel goed begrepen en tot op heden gebeurt dit inderdaad ook buitenshuis; zie maar naar de evangelisatie in het Zuiden, letterlijk buitenshuis.
Onze broeders in het geloof zoals moslims zijn inderdaad op straat te vinden en in het café waar ze het woord van God verkondigen. Ons christendom heeft dan ook diezelfde buitenmensen nodig zoals de vele honderden jonge Indische missionarissen, niet opgesloten waar men lekker cocoont met een ander en spreekt over het geloof. Wanneer liefde een werkwoord is, dan heel zeker ook ons geloven, ons christendom. Een blij en vreugdevol geloof zoals te merken is op de foto.
Vijfduizend mensen, vijf broden en twee vissen. Hebt u zich al in de plaats gesteld van Jezus die, zélf moe van het preken, de mensen niet zomaar weg wil sturen met een lege maag. Deel het brood uit aan de mensen zegt Jezus opdat ze niet met een lege maag naar huis gaan. En er werd gedeeld en iedereen kwam tevreden en voldaan naar huis. Eén nam een beter deel, de ander hoefde maar weinig. Het doet me denken aan de bedevaarders te Lourdes tijdens de voorbije dagen. Waren er uit ons Bisdom 5000,10000? Allemaal verschillende types; één werkloze, een invalide, een weduwe, een jongeling, een werkgever die niet weet hoe in deze crisis zijn personeel te houden , iemand die denkt aan zelfmoord, een brancardier, een verpleegkundige, een homokoppel, een militair, een bejaarde man. Neen, geen massameeting, maar een collectief, allemaal met de ogen gericht naar datzelfde doel. Ook te Lourdes neemt elk een deel wat hem aangeboden wordt, vrij zonder verplichting; zonder er ook maar iets voor terug te doen. Iemand neemt een stukje uit het Evangelie, een ander neemt er nog het Oude Testament bij. Voor nog een ander volstaat het kijken naar de Lieve Vrouwe. Maar allen keerden voldaan terug. De eenzame was niet zo eenzaam meer, de invalide kreeg weer voedsel tot volgend jaar, de gebroken jongeling zag hoe goed de wereld toch is duizenden mensen, duizenden types elk met hun eigen verhaal en verleden en toekomstplannen en dromen. Ja, er was nog over voor zo velen om nu aan anderen te vertellen: GEEF ZE TE ETEN!
want ik was vergeten dat een paar heel lieve dames me hadden aangeraden in het begin van mijn (toen heel ernstig bloggen) af en toe wat moois tussen de ernst te gooien en kijk met deze zomerdag krijg je deze frisse knaap op je bord al weet ik ondertussen dat er ook mannen zijn die stiekem af en komen loeren en why not, maar dus deze heel in het bijzonder aan ... enfin, julle weten dat wel!
In de Schepping draait het maar om één ding, de kern, het wezen, van de schepping heet Liefde. De Liefde is de kracht die ons opnieuw samenbrengt, om de ervaring die over vele levens en vele oorden in de wereld is verspreid, te verdichten. Gaat het hun slecht, dan zullen we, al is het in ons onderbewustzijn, een deel van hun verdriet ervaren. Maar vooral zijn we verantwoordelijk daarvoor, dat we ons minstens éénmaal per reïncarnatie opnieuw verenigen met het Andere Deel, dat zonder meer ons pad kruisen zal. En al is het maar voor korte ogenblikken, het schenkt ons zo een intense Liefde dat daarmee de rest van ons leven zin krijgt.
We kunnen ons Andere Deel ook verder laten gaan zonder het op te merken of te aanvaarden. Dan zullen we enkel een reïncarnatie nodig hebben om ons Andere Deel opnieuw te treffen. naar Brida.
Maar dat andere deel hebben mijn ouders al heel lang geleden bij elkaar gevonden en die zijn nu heel precies vandaag 54 JAAR GELUKKIG GETROUWD!
Omdat er toen nog niet geblogd werd stond volgende tekst op de uitnodiging tot de dankviering en het feestmaal.
"Er is een tijd om te trouwen Er is een tijd om te bouwen Er is een tijd om te rusten Er is een tijd om te vieren Vandaag, een dag om terug te kijken, een dag om te danken. Zoveel jaar voor elkaar gespaard zijn, dat mag gevierd worden!"
De verjaardagsvierdaagse is achter de rug. Ik heb jullie dan ook nog niet allemaal kunnen antwoorden op de reacties en wensen via blog of mail. Het waarom lees je hierna. De vermoeidheid zal dan ook nog wel komen al ben ik geen feest- of fuifnummer. De goesting naar een stuk taart of het verlangen naar een glas champagne is vandaag dan ook heel sterk afgenomen, en dat voor een liefhebber van beide lekkernijen. Dat ik nogmaals terugkom op mijn verjaardag heeft zo zijn reden.
Maar elke dag was een verrassing, heel in het bijzonder toen ik zondagnamiddag, wanneer mijn ouders op bezoek waren, er een telefoon kwam uit Duitsland van een Indische vriend (of wat dacht je anders?!) die nu een Karmelklooster te Essen (D) aldaar runt ooit ontmoet in 1995 als novice in Kochi-India die ik al zeven jaar noch gezien noch gehoord had. Hij vroeg me gisteren heel zeker te willen vrij te houden. En kijk énkel en alleen omwille van mijn verjaardag is hij met twee confraters tot hier gekomen met de wagen, zo een kleine vier uur rijden en dit enkele rit. Die mensen zijn trouwens na een gezamenlijk bezoek aan Brugge nog dezelfde avond terug afgereisd. Als dat geen surprise is waar die carmelite father al zovele jaren over sprak! In elk geval om nooit te vergeten. En ook deze keer weer die bijzondere vrijgevigheid. Eén van die gasten droeg een typisch Indisch katoenen hemd. Alléén al mijn bewondering voor dat kledingstuk deed het hem uittrekken en me overhandigen als geschenk! Ik voel me tot vandaag nog ergens beschaamd het hier te zien hangen. Verder was ik bij elke stop zowel middagmaal, koffie en avondmaal (laatste dan nog op de grote markt te Brugge!) al weer eens te laat toen ik wou betalen, want alles was al afgerekenden onder hen bedisseld in eigen Hinditaal. Eenmaal thuis wou ik kost wat kost de rekeningen zien en ze terugbetalen. No, Martin, this is your day, your feast; en toen vernam ik dat dit de gewoonte is bij een verjaardag. En ik die dacht dat verjaardagen niet werden gevierd door hen, maar eerder naamfeesten. Het blijkt echter dat een verjaardag wél wordt gevierd maar dan voor een goede vriend. En blijkbaar behoor ik tot die kring, ook nog na jaren! Ja, ze gaven van het weinige maar vooral hun aanwezigheid was en is voor mij het mooiste geschenk! En wij dan maar klagen over benzinerpijzen.
Zo zie je maar dat je ook niet de twintiger moet zijn om nog écht een verjaardag te mogen vieren! Ja, in zo een gegeven groei je inderdaad vlug over de ouderdom heen zoals een blogger citeerde.
En dit als toemaatje: Te Brugge kochten de drie confraters zich elk een Karmeliet, (bier van hoge gisting), hun naam waardig om mee te nemen naar huis. Een glas konden we niet bemachtigen maar van één van de obers mochten we er slechts één in alle discretie meenemen. Het leek wel een toegestane diefstal!
"Steeds meer Nederlandse jongeren die ooit protestant gedoopt zijn of helemaal niet gedoopt, kiezen er voor om Rooms-Katholiek te worden vanwege de duidelijkheid die onze Kerk geeft."
Is dit niet toepasselijk bij ht afsluitern van een verjaardag waar jullie, Jos, Ronald, Marc, Geert ... er waren om deze dag op te luisteren tussen de weelde van de bloemenpracht. Zo ervaar je jaar na jaar wie de echte vrienden zijn of leer je ze,zelfs na zovele jaren, herontdekken. Dank aan mijn ouders en familie die me op een of andere manier er wilden bij zijn! De wensen van pa en ma voor mij bij het begin van dit nieuwe levensjaar deel ik dan ook graag met jullie, beste blogvrienden, omdat menigéén moeite en tijd getroost heeft me op een specifieke en welgemeende manier nabij te zijn.
"Wij wensen je een zorgeloze dag, met heel veel zon! Maar ook voor het ganse jaar een goede gezondheid, gelukkig zijn in kleine en grote dingen; in jouw tuin met mooie bloemen, om er eveneens binnenshuis van te genieten.".
Het was echt een zorgeloze dag waar ik me bijzonder goed bij heb gevoeld zonder maar eens stil te staan bij het getal. Dank voor jullie vriendschap en genegenheid!
Drie maal drie is negen, we gaan tafels vegen, vier maal twee is acht, leuk als je zo lacht, drie maal twee is zes, geef mij nu de fles want van het zingen krijg je dorst!
De tafel is al gedekt! Mijn tasje koffie staat al klaar! We zingen en we dansen! Een dikke proficiat nog, Zoals een trotse verjaardagkaars!
Danke aan de vele vrienden, in het bijzonder aan degene die bovenstaande achterliet en aan degene die virtueel de champagne liet knallen!
Zomaar een kaartje of zomaar een groet, een wens of een e-mail het doet je zo goed. Een gebaar van "hier ben ik" in gedachte bij jou, even een teken dat ik in vriendschap van je hou.
Mensen lopen elkaar in gedachten voorbij, haast en geen tijd en gezeur in de rij. Het is allemaal ik, ik en ik, en zelden nog wij; van ik wil erbij dus jij moet opzij.
Maar even wat aandacht en even een lach kan zoveel doen met die ander zijn dag. Ik vind tijd geen excuus, en te druk evenmin, want in ECHTE vriendschap steek je je tijd heel graag in.
Dus ach zomaar een kaartje, zomaar een zoen, een belletje, een e-mail, dat kan men toch even eens doen. De zon schijnt en groet jou, misschien namens mij. En zeker voor zaterdag die komt!
Ja, hoe gans anders was het rond deze tijd een jaar terug. Ga daarvoor maar eens kijken in het archief. De klok tikt verder ...
Begint bij iets heel eenvoudigs, dat zelfs dieren hebben: je bekommeren om je soortgenoten. Zelfs geschonden mensen zijn bekwaam, misschien zelfs meer dan anderen, om eindeloos veel goeds re doen en toewijding op te roepen. Armen, gehandicapten, kleine mensen maken in de mens soms grote dingen los. Doodgewone mensen zoals ze dan gemeenzaam en een beetje meewarig genoemd worden, zijn soms zij die door één woord, één wenk je uit het alledaagse optrekken zonder dat zelf daarom goed en wel te beseffen. Wie bijvoorbeeld meer hoort en leest bij deze woorden die me onlangs bereikten ik citeer: ik maak relationeel, professioneel en emotioneel een moeilijke periode door weet dat ieder geschonden mens een geheim in zich draag dat hij alleen bezit. Wie gelooft, ziet net iets dieper. Wat je aan de minsten van de mijnen doet, doe je aan mij. Dat is de echte weg naar de ander. En deze zal het dan ook in stilte dankbaar aanvaarden. Draagt die geschonden mens zelf misschien niethet grootse geheim mee, Christus die leeft in hem en hem dan ook zal redden. Richt je ogen op Jezus!
Jijzelf bent de ideale persoon om mee te leven Voor jezelf. Maar dat geldt net zo voor ieder ander. Ook die kan uitstekend samenleven met zichzelf. Moeilijker is het om met anderen je leven te delen.
Met jezelf sluit je geen compromissen. Ontdek je iets bij een ander wat beter is dan neem je dat gewoon over. En zo doe jij altijd wat jij het beste vindt.
Met jezelf lig je soms in de knoop maar daar raak je snel weer uit. Omdat je jezelf makkelijk goed praat. Omdat je sowieso met jezelf verder moet.
Vriendschap biedt heel veel. Maar je moet ook geven. Want een vriend heeft een eigen mening En die is soms anders dan die van jou.
Zorg ervoor dat je gebreken van je vrienden kent, Maar minacht hem er niet om. Elbert Hubbard.
Het schrijven is soms moeilijk in de zin dat je veel levende doden ziet rondlopen, zonder en hap te proeven. Ik bedoel: mensen leven en gebruiken hun tijd in onzin en tijdverdrijf; dat wil niet zeggen dat men zichzelf moet onderdrukken om de show te stelen. Mensen maken zorgen om niets en blijven in hun wandeltocht verder reizen. De families worden vreemden, de buren kwelgeesten en bij die persoon zelf zet ik een groot vraagteken.
Zombies? Je schrijft en blijft schrijven. Soms heb je ook een duw van een ander nodig die jouw schrijven onderzoekt, hierdoor wordt het startschot gegeven om weer iets nieuws te schrijven. De meeste vulling weet zelfs niet over wat het gaat zodat men de nijging krijgt van zelf zombie te worden, alleen zijn de vrije kaarten op.
Blijkbaar heeft het SeniorenNet team dan toch uiteindelijk de oorzaak gevonden van het waarom en hoe dat ik ondertussen al een paar dagen werd belaagd door een Trojanvirus dat niet kon verwijderd worden, ook niet met hulp van de techniek noc door mensenhanden. Het virus sloeg dan ook maar enkel en alleen toe op deze site, maar was bijzonderlijk hinderlijk en diut blijkbaar ook voor bezoekers. Dus, beste medeblogger, vrees niet, uw pc werd niet geînfecteerd, maar ook voor mij was het bijzonder vervelend. Dus dank aan het team om verder te hebben gezocht want nu is het terug echt surf-PLEZIER!
juist dan wanneer je denkt dat niemand nog tijd heeft voor je .... en terwijl die ander druk druk is ... maar vooral nog zelf volop bezig is met de rouwverwerking na het plotse overlijden van zijn vader. ...
Ja, "het regende die dag" .... heb ik wellicht al eerder geschreven en elke dag denk en hoop je dat het nu eindelijk zomer wordt. Zelfs mensen vragen me of het wel goed gaat met me. Ja, in november kocht ik een nieuwe zeer warme bruine jeans tegen de winterkoude. Tegen de aankomende junimaand met zicht op een minitrip kocht ik me een nieuwe bermuda, want toch geen regenmantel zoals vorig jaar die tijd hoopt een mens dan, zeker met de mooie weersvoorspelligen. Ondertussen liggen ze daar. Die warme broek heb ik op vandaag - lees 20 07 2008 - aangetrokken, met een trui erboven die al langer in de kast zou moeten hangen. Ik hoef slechts maar de kast te openen om die zwarte wintertrui te grijpen die ik recent nog aantrok. En die regelmantel is de laatste dagen en weken al meerdere malen flink gedoopt geweest. Voor de rest liggen ze min of meer op een hoopje. Een halve dag regen, een halve dag af en toe zon. Een lichtere lange broek, de bermuda - amper twee dagen (lees paar uren) gedragen. Een t-shirt die ik misschien toch nog eens kan aantrekken omdat hij nooit echt het zweet moest/kon opnemen. Ik dacht dat ik dat verleden week niet meer zou durven schrijven, maar niets is minder waar en ik denk dat ik niet die enige ben. Ja, mensen, ook dat zijn "dagboekbedenkingen". Maar is er al zoveel veranderd? Hoeveel maanden moet ik openbaar gebruiken, zeker tijdens weekends, om ergens te geraken omwille van de regen, en dan heb ik het niet over peiodegebonden regens, en ook niet over voorbije maanden, maar ook verleden jaar al het geval.
Met het vooruitzicht op het zomerverlof heb ik jullie af en toe een boek aangeraden om mee te nemen in de reiskoffer. Helaas is het lezen van een boek soms nog de enige ontspanning op deze uitgeregende "zomerdagen", daar waar meerderen zich nestelen in de warmte bij de winterkachel in december. Ik hoor het jullie graag zeggen dat de zomer NU eindelijk zal beginnen; wel dan is dit mijn laatste uitdaging. Voor allen, waar dan ook, een warm, zonnig en vooral deugddoende verderzetting van deze verlofperiode! "Het blijft zwaar bewolkt" zegt de radioman daarnet, dus wees een zonnetje voor elkaar!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
