Beste vriend(en) en familie,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De verjaardagsvierdaagse is achter de rug. Ik heb jullie dan ook nog niet allemaal kunnen antwoorden op de reacties en wensen via blog of mail. Het waarom lees je hierna. De vermoeidheid zal dan ook nog wel komen al ben ik geen feest- of fuifnummer. De goesting naar een stuk taart of het verlangen naar een glas champagne is vandaag dan ook heel sterk afgenomen, en dat voor een liefhebber van  beide lekkernijen. Dat ik nogmaals terugkom op mijn verjaardag heeft zo zijn reden. 

Maar elke dag was een verrassing, heel in het bijzonder toen ik zondagnamiddag, wanneer mijn ouders op bezoek waren, er een telefoon kwam uit Duitsland van een Indische vriend (of wat dacht je anders?!) die nu een Karmelklooster te Essen (D) aldaar runt – ooit ontmoet in 1995 als novice in Kochi-India die ik al zeven jaar noch gezien noch gehoord had. Hij vroeg me gisteren heel zeker te willen vrij te houden. En kijk énkel en alleen omwille van mijn verjaardag is hij met twee confraters tot hier gekomen met de wagen, zo een kleine vier uur rijden en  dit enkele rit. Die mensen zijn trouwens na een gezamenlijk bezoek aan Brugge nog dezelfde avond terug afgereisd. Als dat geen “surprise” is waar die “carmelite father” al zovele jaren over sprak! In elk geval om nooit te vergeten. En ook deze keer weer die bijzondere vrijgevigheid. Eén van die gasten droeg een typisch Indisch katoenen hemd. Alléén al mijn bewondering voor dat kledingstuk deed het hem uittrekken en me overhandigen als geschenk! Ik voel me tot vandaag nog ergens beschaamd het hier te zien hangen. Verder was ik bij elke stop zowel middagmaal, koffie en avondmaal (laatste dan nog op de grote markt te Brugge!) al weer eens te laat toen ik wou betalen, want alles was al afgerekenden onder hen bedisseld in eigen Hinditaal. Eenmaal thuis wou ik kost wat kost de rekeningen zien en ze terugbetalen. “No, Martin, this is your day, your feast”; en toen vernam ik dat dit de gewoonte is bij een verjaardag. En  ik die dacht dat verjaardagen niet werden gevierd door hen, maar eerder naamfeesten. Het blijkt echter dat een verjaardag wél wordt gevierd maar dan voor een goede vriend. En blijkbaar behoor ik tot die kring, ook nog na jaren!  Ja, ze gaven van het weinige maar vooral hun aanwezigheid was en is voor mij het mooiste geschenk!  En wij dan maar klagen over benzinerpijzen.

Zo zie je maar dat je ook niet de twintiger moet zijn om nog écht een verjaardag te mogen vieren!  Ja, in zo een gegeven “groei je inderdaad vlug over de ouderdom heen” zoals een blogger citeerde.  

En dit als toemaatje: Te Brugge kochten de drie confraters zich elk een Karmeliet, (bier van hoge gisting), hun naam waardig om mee te nemen naar huis. Een glas konden we niet bemachtigen maar van één van de obers mochten we er “slechts één in alle discretie meenemen”. Het leek wel een toegestane diefstal!