Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Misschien herkennen sommigen van jullie nog deze woorden als titel van het doctoraat van mijn zus over kansarmoede. Nu de integrale tekst eindelijk op het web is verschenen deel ik u hem graag met zij die daar interesse voor betonen. U weet dat ook ik altijd aan de kant heb gestaan van zwakken en misdeelden. Maar hier worden de kernen van een diep gewordelde generatiearmoede blootgelegd. Vooral was het de bedoeling mensen, de regering en/of welke instantie dan ook verder op te roepen daar structureel aan te werken; zeg maar weg te werken. Mijn zus heeft dan ook zich eerst ingewerkt in de leefwereld van de kansarmen om er dan een indringend werk over te schrijven. Bij de verdediging van de thesis werd het heel stil omdat een mens dan heel uitdrukkelijk geconfronteerd wordt met die cirkel van armoede, waar sommige Vlamingen nog niet eens de kans hebben gehad voor één dag naar zee te gaan.
een aandachtige lezer bezorgde me volgende tekst waarvoor dank.
als stille getuige
Als iets wat je lief had uit het leven verdween Dan vraag je: waarom God, laat u mij alleen Ik weet dat u mens noch een dier ooit verlaat Maar zie zoveel leed als ik rond kijk op straat Zij die zich verrijken waar een ander voor boet Nooit in u geloofden, juist hun gaat het goed Wat is en wat doet God, ik kom er niet uit Toch hoor ik een stem als het kerkklokje luidt
Het is God die ons lief heeft, hij is overal Hij is het die ons troost kan geven Vertrouw steeds op hem wat het lot geven zal Dat is heel veel waard in ons leven Een bede tot Hem geeft licht in de nacht Schaam je nooit om je handen te vouwen Al worden gebeden niet altijd verhoord Het is goed om in God te vertrouwen
De bijbel vertelt ons van Jezus, uw zoon Die vijanden lief had maar het kruis droeg als loon Ik leerde als kind, als ik slapen moest gaan Uw zegen te vragen voor aller bestaan Zie ik nu de bloemen door de zonne verlicht In vriendelijke tooi, dan zie ik uw gezicht Als stille getuige leeft u om ons heen Geen mens is verlaten, geen mens is alleen
Het is God die ons lief heeft, hij is overal Hij is het die ons troost kan geven Vertrouw steeds op hem wat het lot geven zal Dat is heel veel waard in ons leven Een bede tot Hem geeft licht in de nacht Schaam je nooit om je handen te vouwen Al worden gebeden niet altijd verhoord Het is goed om in God te vertrouwen.
Het is van enorm belang in je leven de ervaring gehad te hebben dat je gratis bemind wordt, om jezelf, niet om wat je waard bent of om wat je was. Alleen zo kun je een beetje aan de lijve voelen wat of hoe God is en hoe hij liefheeft. Want God gebruikt normaal de dingen die hij zelf in zijn schepping heeft gelegd en de leerschool die hij zelf oprichtte. Als het al zo een boeiend avonturr is van je medemens te houden en met hem op weg te gaan, in het huwelijk, met je vrienden, ... hoe oneindig veel boeiender moet het dan zijn het risico aan te gaan te durven met God op weg te gaan.
Kardinaal Danneels stelt zich terecht de vraag hoe het toch komt dat er om me heen niemand merkt hoezeer God ons bemint; dat hij elk mens oneindig bemint, tot in zijn diepste zwakheden toe, en hem aanhaalt en naar zich toetrekt. Hoe komt ht dat geen mens dit opmerkt, dat men eraan voorbij leeft, dat de wereld inslaapt terwijl het essentiële gebeurt.
Ik denk dat we het allemaal een beetje weten, zelfs goed aanvoelen daar onze relaties niet langer het humane overstijgen. En toch is er een diep verlangen naar die God die je ook laat aanvoelen hoe mooi soms liefde kan zijn tussen twee personen. Misschien durven we gewoon daarom niet langer dank te zeggen wanneer ons iets overvalt dat meer is dan een gevoel, een gedachte, een intens verlangen. Uit vrees? Elkaar terug te verliezen, noem het verlatingsangst ... Maar we hebben toch God die alles gemaakt heeft naar zijn beeld en gelijkenis, hoe zou hij dan zijn schepselen miskennen? Ik weet een hele opdracht voor de generatie waar me nu in leven omdat bemind worden niet langer duurzaam is, er veel te weinig of geen inspanning meer wordt voor gedaan, en dan wellicht vroeg of laat één van de partners zich in de steek voelt gelaten. Maar eens het intense en echte gevoel te hebben gekend bemind te worden, weet ik ook dat er in stilte gedankt en gebeden zal worden, omdat Hij ons samen bracht.
deze uit het leven gegrepen zinsnede is maar al te vaak een grote waarheid, zeker voor hen die o zo graag met de pluimen van een ander weglopen of met hun eigen geringe prestatie te koop lopen. Laat ons dan maar proberen bescheiden te zijn en te blijven, want voor we het weten worden deze woordenn nog eens naar eigen kop gegooid en zijn de pluimen echt gaan vliegen ... en iedereen zal het hebben gezien. De regel geldt nog altijd:doe stille voort.
misschien hebben sommigen onder jullie me wel gemist of zich de vraag gesteld of hij nu echt niets rond Lourdes zou schrijven, nu er 150 jaar Lourdes wordt gevierd in dit jaar. Wel ik wil dit dan meteen goedmaken en jullie laten delen in enkele reportages rond de openingsplechtigheden van dit Jubeljaar te Lourdes.
Bidden is met liefdea a n God denken; niet over God ... de voorbije dag bekijken, de komende overschouwen met de ogen van de Heer - danken voor het mooie dat we mochten beleven, - Zijn geduld vragen voor de moeilijke situaties die zullen komen; - op Zijn leiding in het leven rekenen of proberen gehoorzaam te zijn voor Zijn stem.
Hoe zou je anders in staat zijn de heerlijkheid van God te kennen als je helemaal alleen stond? Daarom moeten we samen bidden, op welke manier dan ook, of met welke woorden; misschien het Weesgegroet, een Onzevader, of gewoon eens stil staan bij de tekst die we overal wel al eens tegenkwamen, maar eigenlijk een heel mooi gebed is.
God, schenk mij het geestelijk evenwicht, om de dingen die ik niet kan veranderen te aanvaarden; de moed om de dingen die ik kan veranderen, metterdaad te veranderen, en de wijsheid om het onderscheid tussen beiden te kennen.
Bidden maakt ons leven, ons samenzijn boeiend en verrijkend. Het verplicht me je echt lief te hebben, zoals je bent en zo maken we het goed tussen ons. Want het is goed te weten dat het laatste goddelijk waarde-oordeel over een een mens is: "Wat gij voor de geringsten van de mijnen hebt gedaan, hebt gij aan Mij gedaan. Zo wordt je leven bidden en je bidden leven.
Ik hoorde zowat overal rond Oud en Nieuw dat dit voor vele mensen de meest eenzame dagen zijn en dat één van de oorzaken zou zijn dat alles zo commercieel wordt uitgebuit dat de waarde en de echte betekenis van die feesten in de mist gaat. Men MOET zich goed voelen.
Is het ook niet zo wat Valentijn betreft, zeker in een tijd waar liefde gekocht wordt en zovele gebroken relaties het hard te verduren hebben? Ik hoorde het daarnet nog van iemand. "Aan wie moet ik iets geven, ik heb toch niemand". Zovele mooie dingen zie je overal, mooie en zinvolle dingen ook, maar aan wie te geven, te versturen, terwijl op dit eigenste moment ik onafgebroken gestoord word door de rode Valentijntips hier op blog.
Ok, we kunnen er maar het beste van maken en de waarde van liefde haar plaats geven die ze verdient en wanneer dat dan moet gaan met een gemeend presentje, waarom niet en wie ben ik dan om dat tegen te spreken? Maar ik weet en besef evenzeer dat er velen niet aan een mooi gedekte tafel zullen zitten met rozen en champagne.
Hoe kunnen we elkaar omhelzen als we elkaar niet eens kennen, als er zo een afstand tussen ons bestaat, als er geen moeite meer gedaan wordt de ander echt beter te leren kennen? We durven niet eens onszelf te omhelzen. En we mogen niet eens proberen elkaar en anderen liefde te geven. Dat is dwaas. Dat is ouderwets ...
Mag ik bij deze die paar mensen danken die me heel recent een compliment hebben gestuurd voor mijn blogpogingen. Een reden om door te gaan waarvoor van harte dank!
Lat ons elkaar maar terug omhelzen, ook na Valentijn, vandaar latere publicatie!
Jij bent van jou, onachterhaalbaar eigen. Ik ben van mij, geen ander zal mij krijgen. Wat ik jou vraag, wat jij mij vraagt, is leeg en zonder zin gevraagd. Een oogwenk ver in schemergebied, ooit verder komen doen wij niet.
Ik wens een leven meer, mocht ik jou vinden, ik bond mij aan je vast, kon ik mij binden. Ik zou in jou vergaan, en jij ontstaan in mij, en wij in wij. Eens lag ik neeer, versteend van kou, ik droomde dat ik vocht met jou.
Die nacht werd mij een nieuwe naam gegeven. Geschonken werd mij nog een tijd van leven. En even, tot de morgen daagt, is wat ik vraag en wat jij vraagt, vervuld en één. Toen ging jij heen en bleef ik met mijn droom alleen.
Er is geen kleinheid meer noch duisternis of onwil, geen onbegrip of droefheid, geen liefdeloosheid of onmacht wanneer Hij alles in allen zal zijn. Zolang we hier niet aan toe zijn zal elke liefde broos en kwetsbaar blijven. Maar ook dan moet ze blijven.
Gebeurt het bij u soms ook dat een woord, een zin, iets op tv of radio onbewust blijft hangen, en dat dit precies de aanleiding is er werk van te maken, wat het ook moge wezen. Precies een proces dat op gang wordt gebracht. Zo hoorde ik onze aller tante Kaat vertellen dat met dit vroege voorjaar en de milde temperaturen misschien het wel goed is nu al te beginnen met opruimen. Kerstkaarten en-artikles die nog blijven slingeren, losse paperassen ... Ik keek even in de tuin en zag dat die bloembak, of toch de inhoud ervan nog altijd niet naar de compostdienst is gebracht; een meter verder turend wist ik meteen dat er in mijn tuinhuis ook nog heel wat naar één of andere container kon gebracht worden. Het staat niet echt in de weg, maar of ik het ooit nog zal gebruiken? Ik denk maar aan die verouderde bespikkelde tuinstoelen of dat laddertje waar ik ben vanaf gevallen. En zo gebeurde het. Bij het kraaien van de haan, geluklkig nog niet zo vroeg in deze tijd, met frisse moed naar dat huisje, er haast alles buiten gehaald. Gelukkig kon ik beroep doen op een lief familielid om alles op te halen. Terwijl hij er was vroeg ik of hij ook niet even tijd kon maken om te zien of mijn verlichting in mijn bureau niet aan vernieuwing toe was, want laatste lampen hebben het begeven en eigenlijk verlang ik al lang naar wat moderner design. Niet dat die oude luchter niet goed was, want ooit nog gekregen van ouders toen ik nog krap bij kas was, nadat ik pas huis en grond gekocht had. En wat met de verlichting van de kamer ernaast, vroeg ik op mijn kouse voeten? Je hebt het al gemerkt. De raad van tante Kaat heeft zijn vruchten afgeworpen. Het tuinhuis is ontruimd, de borstel heeft gezorgd dat ik goed onder het stof zat, maar deed zo een deugd bij die middagtemperaturen. Met enige vakkennis zijn er twee nieuwe lampen geplaatst. En nog eens alles opgeruimd. En zo zit ik hier dus, heel veel meer werk verzet dan vorige avond gedacht. Maar blijkbaar ben ik niet die enige met vroege lentekriebels. En koffie die ik heb gezet, man man, voor die familie en tussen door voor mezelf. Dus deze keer een "dagboek" zonder "bedenkingen". Met de handen werken en tevreden zijn over het resultaat, ondanks de onvoorziene uigaven, geeft een goed gevoel. Die hint kan ons morgen misshien aanzetten gewoon er te zijn voor een ander, wie weet. Zalige avond, goede morgen!
Is dit geen droom? Het is Gods droom. ER IS HOOP VOOR DE TOEKOMST ZEGT GOD
Hoever is de toekomst? Zover als God is ... en zo dichtbij. MET EEN EEUWIGE LIEFDE HEB IK U LIEF ZEGT GOD
En intussen? Doe wat nu kan, wat nu moet en hoop op wat worden zal. RICHT MIJLPALEN OP, PLAATS WEGWIJZERS ZEGT GOD
Waarheen? Een grote menigte is op weg, de hele wereld is op weg, door de woestijn op weg. ISRAEL IS OP WEG NAAR ZIJN RUST ZEGT GOD
Wie kan dat geloven? Zij die Gods droom durven dromen.
De droom van Rachel uit het oude verbond, tranen van vreugde de droom van Ghandi zalig de geweldlozen de droom van King I have a dream de droom van Johannes pacem in terris de droom van de verdrukten vrijheid nu de droom van het kind een hemel vol sterren de droom op het slagveld nooit meer oorlog de droom van Jezus dat allen één zijn
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
