Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Liefde is niet enkel de mooi ontloken bloem bewonderen. Het is veeleer de knoploze stengel met zoveel liefde bewateren en verzorgen zodat net door die liefdevolle verzorging afstand wordt genomen van de latere bloesem. Dat, dat is liefde, onvoorwaardelijke liefde.
Dat is het geknakte riet niet en nooit breken! Ik kan dit niet genoeg benadrukken zoals ik al eerder deed.
Dit is wat ook Wim Uyttendaele wil meegeven aan mensen zoals u en ik. Maarten
Beste mensen, ik weet niet of ik hier al dan niet een nieuw woord lanceer, maar ik wil even mijn intellectuele en andere bezigheden onderbreken n.a. v. het volgende.
Zoals daarnet weer eens in de media hoor ik het woord homofoob. Menigeen neemt het woord zomaar over al beseft niet iedereen wat de werkelijke betekenis en draagwijdte van dat woord inhoudt. Het zal wellicht iets te maken hebben met een nieuwe vorm van racisme rond homofilie, maar daar wou ik het niet over hebben. Neen, het was veeleer de klankkleur die me deed grijpen naar deze al dan niet goedgekeurde uitdrukking, en dat n.a.v. een paar bemerkingen of opmerkingen op zijn zachts uitgedrukt - toen een paar mensen mijn blog bezochten.
Dat religie niet altijd even goed aanslaat weet ik al langer, dat er spottend rond gedaan nog meer alhoewel precies velen hier een anker vinden. Wie voor de eerste maal een blog bezoekt kan inderdaad ook vragen hebben naar het hoe en waarom. Maar een blog is als een boom die groeit en takken krijgt, diepere wortels zelfs .Ik hoef niet telkens opnieuw uit te leggen waarom dit plaatje of deze tekst, maar deze keer misschien toch.
Terug naar die bezoekers. Het gebeurt nog wel eens dat mensen meer van me willen weten, zoals dat ook wellicht bij jullie het geval is. Toen ik dus verwees naar mijn blog waarvan ik meende dat men zo meteen een goed beeld kon krijgen, las ik prompt een reactie als God zegene en beware je als commentaar of nog dag mijnheer de vicaris Begrijp je waarom dit woord reliefoob al een beetje?
Zeker wanneer men dan nog een foto van een oude pastoor (Don Bosco) ziet op de site waar men niet kan naast kijken. Wél, ook dat heb ik maar gaandeweg doch bewust geplaatst, een deel van mijn opvoeding die blijkbaar nu pas vruchten draagt naar anderen toe. Het waarom lees je zelfs in de zijlijn.
Neen, ik hoef en wil me hier niet verdedigen maar ik stel maar vast dat er een antihouding is tegenover alles wat met Kerk en geloven te maken heeft. Dat kun je zelf nog deze week lezen in ons parochieblad waar inderdaad iedereen goed blijkt te weten welke godsdienst wat voorhoudt, zelf oploopt met de kennis van de Islam en Boedhisme, maar niets langer meer kent van het eigen christelijke huis. Het zijn precies dan nog vanuit die hoek dat verwijten als bovenaan ons worden toegestuurd zonder niet eens de personen te kennen die zelf zijn opgegroeid in een christelijk nest.
Wanneer ik dan op korte tijd dergelijke reactie lees, dan is reliefoob al even erg als homofoob.
O ja, nog deze : waarom denkt iedereen direct en onmiddellijk aan de katholieke kerk als het over geloven gaat?Willens nillens denk ik aan de tekst die ik gisteren nog plaatste rond VREEMD.
Maarten Ondertussen heb ik al een paar zinvolle reacties ontvangen op mijn bedenkingen van gisteren waarbij ik graag volgende link achterlaat en meteen die mensen dank voor hun aandacht.
Helemaal in het begin, toen ik nog niet wist wat bloggen inhield, leerde ik een dame kennen die zeer kunstvol was aangelegd. Ze was daarenboven zeer open naar anderen toe, maar vooral bezorgd om alles en iedereen, zeker de minderbedeelden. Al had ze zelf geen gemakkelijk leven - wat ze trouwens rijklelijk uitschrijft - toch staat ze er elke keer. Het was via een nieuw kunstwerk dat ik even de draad weer kon op pikken, maar ze heeft het dermate druk dat ik hier haar link eens meegeef.Misschien herkennen sommigen haar nog wel van ergens. Iemand om eens in de bloemetjes gezet te worden.
Onderstaande tekst is van Jan Coghe waarvan ik een fragment citeer omdat ik me herken in zijn woorden.
bedevaart
Vorig weekend was ik in Kevelaer (D). Een prachtig bedevaartsoord - rustig, niet uitgebaat en uitgebuit. Daar is Maria nog echt thuis - en kan je ook echt thuis komen bij Maria. En uiteraard ook haar zoon: Maria verwijst ons immers voortdurend door naar haar zoon. Zo rustig dat je op zondagavond nauwelijks nog een café of drankgelegenheid open vindt om met enkele mensen nog een glaasje wijn te gaan drinken. De stilte is er zalig...
Het heeft me enorm veel deugd gedaan.
Drie dagen op stap met mensen die je bijlange niet allemaal en allemaal bijlange niet helemaal kent/kende. En toch ben je samen op stap. Samen op pad. Met dezelfde bedoeling en hetzelfde doel.
Je neemt naar Maria intenties van mensen mee. Mensen die je vragen om voor hen te bidden. Ook je eigen verlangens en dromen neem je mee... En ook je gebed voor mensen die het niet zo goed gaat in het leven. Die tegenslag kennen.
Maar - het waren prachtige dagen. Ze waren te snel voorbij - dat is zeker. Samenwerken met enkele confraters - drie generaties priesters waren er (nou ja : ook in absolute getallen waren er drie priesters mee), die goed samenwerkten en mekaar begrepen, ondanks het verschil in leeftijd. Mensen van allerlei slag waren er: dik en dun, groot en klein, geleerd of minder geletterd, rijk of arm, ... het was echt een allegaartje van toffe mensen die echt samen wilden op stap gaan. Samen wilden bedevaarten.
Bij de laatste viering werd een kaars aangestoken. Een grote kaars. ONZE bedevaartskaars. Die zal branden de komende weken... met al onze intenties, al onze gebeden, al onze verlangens, al onze dromen, al onze pijnen... Het is een gebed dat er plaatse blijft. Ons gebed aldaar, ook al zijn we er zelf niet, omdat we weer het normale gangetje van alledag hebben moeten aannemen... maar onze intenties en gebeden zijn er.
Hoe klein kan die grote wereld zijn... Kevelaer: naast de deur bijna... En hoe groot kan die kleine wereld zijn...
God is toch wel super : hij maakt alles klein en groot en groot en klein... Hij brengt alles samen. Eén groot geheel. Hij brengt allen samen: één grote gemeenschap.
We zijn ondertussen al een paar dagen terug thuis van een verkwikkende bedevaartsreis naar Kevelaer. Ik was daarnet nog van plan eens te vertellen wat een bedevaart op vandaag kan betekenen; maar hoe kan ik het beter dan met deze bijlage die u in woord en beeld vertelt welke indrukken zijn opgedaan. U zal zien dat mijn aanzet een paar dagen voordien: een oase van groen, kunst en gebed, niet overdreven waren. Alleen kan nooit iemand zeggen wat de persoonlijke invulling was bij een ander; dat moet je zelf ontdekken. Het is voor iedereen anders maar blijkbaar voor elk-één deugddoend.
Ik laat je nu verder genieten, misschien toch nog een aansporing er zelf heen te gaan! Van harte, met dank aan de vele fotografen die meereisden!
Dat besef je als bedevaarder maar al te goed. Dan weet je hoe ver je af staat van de virtuele wereld met zijn bekoringen en verslavingen die je dan liefst zo vlug en voorgoed de rug toekeert. Dan besef je diep binnenin dat het leven veel meer te bieden heeft. Helaas zijn we mensen van vlees en bloed.
En toch, ik kan het niet genoeg herhalen, bidden werkt en “wast”. Zoals je geen twee goden kunt dienen, God en het geld, zo kun je ook niet bidden na een avond ‘lust en liefde’.
Mahatma Gandhi Indiaans politicus (1917-1985) Hierbij denk ik wat ik tijdens de reis hoorde over het breviergebed en dat beaamd werd door drie priesters van drie verschillende generaties.; dat die verplichting maar al te goed is, anders en zeker in onze maatschappij niet meer leefbaar zonder die band met God en Zijn Heilsverhaal met de mensen. Bid je even me tme mee deze avond of morgen bij het ontwaken?
Wie zichzelf almaar wegcijfert, voelt zich uiteindelijk een nul.
Hoe goed en aangenaam het ook kan zijn in de bres te springen voor zovelen en altijd maar klaar te staan wanneer een beroep op je gedaan wordt, altijd maar te geven zonder zelf te ontvangen, dan voelt een mens zich inderdaad op de duur een nul. Of beter: Wie denkt er ook eens aan mij miischien?
Dit kan een valse noot zijn temidden deze blog en toch wil ik deze plaatsen op vraag van een vriend al heb ik het er nog altijd moeilijk mee omdat voor mij de mens altijd boven alle andere staat. Maar ik begrijp ook zoals deze jonge man dat "zijn baasje" misschien die éne trouwe vriend is in zijn leven. Ik plaats het ook omdat er zovelen hier een bijzondere plaats geven aan hun hond of een ander lievelingsdier en dit uit respect. Ja, misschien staan mens en dier niet zo ver van elkaar. Vriendschap dan toch, zelfs liefde?
In de hoop dat deze tekst nu wél wordt gepubliceerd. Maarten
Ben jij geleidelijk in staat om naar jezelf te kijken zoals je bent? Ik hoop en wens het je toe. Daar wil ik je overigens bij aanmoedigen, want dit is geen makkelijke opgave: jezelf te leren zien zoals je bent. En bovendien tevreden te zijn en zelfs gelukkig. Weet je, zoals je bent, is het goed, want zo (en niet anders) ziet God je graag. Waarom jij dan jezelf niet?
zoals beloofd schrijf ik nog wat rond de bedevaartsreis. Deze bijdrage - moet ik eerlijk toegeven -mocht je gisteren al gelezen hebben maar iets weerhield me te bloggen, want zoals in voorbije jaren is gebleken ligt "bidden" niet in de markt in blogland. En néén, ik geef niet om scores al geeft het te denken dat een rangschikking onderste boven gehaald wordt wanneer ik nog eens uitdrukkelijk over geloven schrijf en over wat me sterkt. De tekst die volgt sluit dan ook naadloos aan bij de Westerse ingesteldheid van heden.
... En toch, vanwaar die 800.000 bedevaarders naar Kevlaer elk jaar opnieuw; die miljoenen naar Lourdes? Er was verder ook een andere reden om niet te bloggen, maar in dezelfde gesteldheid intens begaan te zijn met die jonge dichter (adhd) - zie archief een korte tijd terug - die me via een gedicht liet weten dat zijn papa zoaps is overleden. Ook dat is bidden!
Moeder Maria, wij willen nog even bidden ... Eeuwenlang was U voor ons de Lieve Vrouwe van Vlaanderen. Maar de tijden zijn in Vlaanderen veranderd, zoals U weet. Wij hebben nu veel geld. En we hebben televisies. En vanuit de zetel van onze woonkamer zien we nu iedere avond wat er over de wereld gebeurt. Maar bij dit alles bent U de grote afwezige.
Wij kennen U niet meer, of bijna niet meeer. Toch zijn er nog die trouw hun rozenkrans bidden, die op bedevaart gaan ... Maar U verschijnt nooit op televisie. Door de televisie is onze horizon verbreed en verruimd. Wij hebben nu gezien hoeveel armen er over de wereld worden vervolgd, verdrukt. Wij weten alles over Joegoslavië en hoeveel slachtoffers er zijn in Afrika!
Wij hebben zoveel gezien, maar van U geen spoor! Zou zoveel menselijk leed U koud laten!
Moeder Maria, leer ons kijken met andere ogen, en wees ons nabij in goede en kwade dagen.
De ingelaste foto is de bedevaartskaars die we als groep hebbben geofferd op het einde van de driedaagse. Deze kaars staat symbool voor onze zorgen en vragen die we acherlieten bij Maria
Goeie dag, Maria, Het verwondert U misschien dat wij tot tot U spreken, tot U bidden, vandaag de dag doet men dat niet meer, Gij waart wat stempelen gezonden ...
Toch komen wij tot U, Maria gewoonweg om bij U te zijn, even met U te spreken, als met een moeder die begrijpt, en de pijnen en het ongebrrip in het hart bewaart ...
Wees goed voor ons, Maria blijf voor ons pleiten bij Uw Zoon, als wij het hier wat bont maken ... Als wij hier liefdeloos en harteloos leven ... als wij geen broers en zussen zijn, maar concurrenten en, vijanden ...
Jan Coghe, priester
die de voorbije bedevaartsreis spiritueel geleid heeft naar Jezus via Maria. Morgen meer daar over. Maria dankend voor een behouden thuiskomst.
Als ik voor jou mag zijn Een mens die luisteren kan Naar alles wat je drukt Naar alles wat je draagt Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens die zoekt naar jou Naar alles wat nog mogelijk is Naar alles wat nog overblijft Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens die zwijgen kan Wanneer een woord teveel is Wanneer alleen de stilte zegt wat niet te zeggen is Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens temidden van de mensen Door jou geroepen, door jou gevraagd Omdat het echt niet verder kon Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens die wachten kan Tot dat je danken gaat omdat het toch nog erger kon Veel zwarter, veel zwaarwichtiger Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt
Als ik voor jou mag zijn Een mens die op het juiste ogenblik Jouw huis betreedt Wanneer je bang geworden bent voor t donker om je heen Dan dank ik jou voor het vertrouwen dat je in mij stelt. - auteur me niet bekend - maar bovenstaande sluit naadloos aan bij wat ik al zo lang blog.
Wanneer u dit leest ben ik op weg voor een drievoudige bedevvaartsreis. Misschien een idee om mee te nemen waneer jullie straks met verlof gaan of er een weekend tussenuit willen, ontspannen en toch verdieping zoeken, kunst bewonderen op een plaats van gebed, maar vooral Maria ontmoeten door de mensen die ons op reis aan elkaar gegeven zijn.
Kort samengevat omvat de bedevaartreis:
1 HET LOURDES VAN DE KEMPEN TE MEERSEL-DREEF 2 HET GENADEBEELD IN MARA-KEVELAER (Duitsland) 3 DE O.L.VROUWBASILIEK TE MAASTRICHT (Nederland)
Ik kan het bezoeken van het genadeoord te Kevelaer alleen maar sterk aanbevelen daar het voor mij een openbaring was toen ik er verleden jaar voor de eerste maal kwam. Een genadeoord in volle groen, rust en boordevol kunst! Vandaar dat ik deze meer uitgebreide bedevaartsreis met o.a. gelegenheid tot de kaarsenprocessie graag meepik dit jaar, vooral in dit bijzonder Lourdesjaar.
De fotoalbum over Kevelaer kun je vinden op de website: www.lourdesvrienden.be
Graag tot na dit weekend waar ik er zeker van ben dat ik er versterkt van terug kom. Maarten
Your eyes are made to see surfaces It's only when you look with your heart and soul that you'll see what's beneath.
Alleen wanneer je gezien hebt wat er onder het oppervlak schuilt, of wat de deiningen veroorzaakt, dan kan je oordelen. Het komt er uiteindelijk op neer dat je nooit mag oordelen, en zeker niet veroordelen. Het enige wat je kan doen is een mening vormen. Eentje die niet zwart of wit is, maar grijs. Eentje die flexibel genoeg is om te kunnen meebuigen met nieuwe inzichten. Inzichten, inzien. Zien is is iets heel belangrijks. Niet te verwarren met kijken. Kijken doe je als buitenstaander. Zien doe je als je er middenin meeleeft, en beleeft.
Met dank aan Bruno. Woorden die ik vond die hier hun plaats verdienen, zeker omdat deze woorden uit hert hart geschreven zijn, dus doorleefd. Een thema dat ik al eerder aansneed.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
