Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Eigenlijk heb ik het er nooit over gehad hoe mensen mij zien. Ik probeerde alleen maar te zeggen hoe ik mezelf zie. Ik wil gewenst zijn. Ik wil dat er van me gehouden wordt. Omdat ik het ben. En verder niets. Dat is nog eens egoïstisch!
En néén, medebloggers, ook deze keer geen zelfbeklag, maar wél een oprecht verlangen wat ik vooral ook bij jullie lees, en vooral bij de jonge lezers. Dus nogmaals een spreekbuis voor zij die te weinig liefde ervaren, want hoe schrijnend was de vraag, opgetekend in een gastenboek, een gastenboek in één van de vele open kerken:
Ik breng je licht, Beeldige Vrouw. Een kaarsje vol vuur mag schijnen over een zoekende wereld te klein voor zoveel donkere,vragende mensen.
Ik breng je licht, Vrouw van Troost. Een lichtpuntje voor de bange wachtende, Achteraan in de rangorde van de besten, Gekwetst door het leven, door de vrienden van gisteren.
Ik breng je licht, Dragende Moeder. Een schijntje van hoop en koestering want kinderen huilen nog, jongeren vragen, grote en kleine kinderen zoeken zonder vinden.
Ik breng je licht, Altijd Begrijpende. Een houvast voor de zieke, de troosteloze eenzame, die twijfelt, vergeet of niet begrijpt Zijn belofte: 'Ik zorg voor je als de liefste Vader, de liefste Moeder'.
Ik zoek je licht, Vrouw van Blauw en Wit, Je hand die reikt,nooit loslaat wie roept, wie bidt. Ik vraag je licht Maria, Moeder van God en mensen, ga mee de weg van mijn leven,vandaag en altijd.
·Ik las gisteren bij een jonge man ven 29 jaar dat hij de studies theologie zou aanvatten, wat me ten zeerste verheugde. Maar ik vond het wel vreemd dat hij over God sprak als over een natuurverschijnsel, een hogere macht. Ik heb die persoon dan geantwoord met volgende woorden, al had ik een beetje haast en dus, slechts in een paar zinnen mijn bedenking geuit, ergens in de hoop dat hij er positief zou op inhaken. Dus eerst mijn bedenking aan hem :
Jammer dat je over God schrijft als een ding. Met een ding kan je niet spreken, geen vertrouwen ontvangen en zoveel meer. Of zal jouw studie in de theologie dit tot een ander inzicht brengen?"
Tot mijn grote verbazing kreeg ik prompt volgend antwoord dat me toch tot nadenken stemt, zeker voor iemand die theologie wil gaan studeren.
"Beste , Ik zal dit in mijn studie theologie niet anders gaan zien. En ik heb respect voor het geloofsbeeld van anderen. Maar ik zie God niet als een persoon. En als je de Heilige schriften bestudeert zou je lezen dat je dat ook niet moet doen. Maar nogmaals ik zal mensen niet van hun geloofsbeeld willen ontdoen, maar in ruil voor dat respect wil ik hetzelfde terug. Ik mag zo ook mijn persoonlijke openbaring hebben over het Goddelijke/ transcedente."
Een voorbeeld van onze hedendaagse leefwereld, zelfs los van het wetenschappelijke, waar iedereen uit het mandje slechts neemt wat hij lekker vindt.
Het vierde deel in de zeer succesvolle serie rond de Italiaanse rechercheurs Costa en Falcone. In een augustusnacht breekt een felle brand uit in een Venetiaanse glasblazerij. De volgende dag zijn er twee doden, is een rijke Engelsman gecompromitteerd en worden twee Romeinse agenten opgezadeld met een zaak die men snel wil begraven... In deze nieuwe Nic Costa-thriller beschrijft David Hewson het leven in de mooiste stad van Europa in een opwindend verhaal over passie, corruptie en de giftigste vorm van verraad. Op hun privé-eiland tarten de Arcangelos de wereld: ze bewonen een vervallen palazzo, maken glas in een enorme ouderwetse oven en zien langzaam hun grandeur in verval raken. Maar nu komt de wereld naar deze vergeten hoek van Venetië: politieboten en vaporetti brengen onderzoekers, nieuwsgierigen en een man die het eiland wil opkopen. Bijgestaan door de vasthoudende patholoog Teresa Lupo blijken rechercheurs Costa en Falcone blind voor gevestigde belangen. Ze weten dat er moord in het spel is. Ze weten wie de verdachten zijn. En ze kunnen niet opgeven niet nu deze zaak van verlangen, dood en leugens zich tegen een van hen gekeerd heeft...Isola degli Arcangeli, vlak bij Venetië, is een pretentieus eigendom van de familie Arcangelo. Ze bewonen er een enorm vervallen kristallen palazzo en maken glas in een enorme, ouderwetse oven. In een zwoele augustusnacht breekt een felle brand uit in de glasblazerij, waarbij het echtpaar Arcangelo om het leven komt. In eerste instantie lijkt het een tragisch bedrijfsongeval, maar al snel zijn er redenen om aan te nemen dat het hier om een misdrijf gaat.
Op een dag stond er een jongeman in het midden van zijn dorp die beweerde dat hij het mooiste hart had van de hele vallei. Een grote menigte had zich om de jongeman heen verzameld en ze waren het allemaal met hem eens, zijn hart was perfect. Er zat geen schrammetje of wonde in zijn hart en ze waren het er allemaal over eens dat het het mooiste hart was wat ze ooit gezien hadden. De jongeman was er erg trots op en pochte nog meer over zijn mooie en perfecte hart. Op een dag verscheen er een oude man vanuit de menigte en zei: "Waarom is jouw hart niet zo mooi als de mijne." De menigte en de jongeman keken naar het hart van de oude man. Het sloeg krachtig, maar het zat vol littekens en er waren plaatsen bij waar er stukken uit waren gehaald en andere stukken waren in gezet, maar deze stukken paste er niet mooi in, de hoeken waren rafelig. Er waren plaatsen bij waar hij hele stukken miste uit zijn hart. De mensen keken verbaasd hoe kan hij zeggen dat zijn hart het aller mooiste is dachten ze!!! De jongeman keek naar het hart van de oude man en zag de staat waarin het verkeerde en lachte "Je maakt een grapje," zei hij. "Vergelijk jouw hart eens met het mijne. Dat van mij is perfect en de jouwe is een puinhoop vol littekens en scheuren." "Ja," zei de oude man, "jouw hart ziet er perfect uit, maar ik zou niet met je willen ruilen". "Kijk" sprak hij, "elk litteken vertegenwoordigt een persoon aan wie ik mijn liefde heb gegeven ik scheur een stukje uit mijn hart en geef het, en vaak geven ze me een stukje van hun hart aan mij terug om zo de lege plaats op te vullen. Maar de stukken zijn niet precies hetzelfde. Ik heb gerafelde hoeken, dat ben ik met je eens, maar het herinnert me er aan dat we de liefde met elkaar hebben gedeeld. Soms geef ik een stukje van mijn hart weg en heeft de ander me geen stukje van zijn hart terug gegeven. Dat zijn de lege gaten - het geven van liefde is een risico. Ook al zijn die gaten in mijn hart pijnlijk, ze blijven open. Het herinnert me er aan dat ik ook liefde heb voor deze mensen en ik hoop dat ze op een dag terug zullen keren en het gat zullen opvullen. Zo," zei hij "zie je nu wat echte schoonheid is?" De jongeman stond geheel roerloos terwijl de tranen over zijn wangen rolden. Hij wandelde naar de oude man toe en greep in zijn perfecte hart en scheurde er een stuk uit. Hij offerde het aan de oude man met trillende handen. De oude man nam zijn offer aan, plaatste het in zijn eigen hart. Hij nam een ander stuk uit zijn hart en plaatste het in de wonde van het hart van de jongeman. Het paste wel niet perfect, er zaten wat rafels aan, maar de jongeman keek naar zijn hart, niet meer perfect, maar mooier als voorheen, omdat de liefde van de oude man nu ook door zijn hart stroomde. Ze omhelsden elkaar en wandelden zij aan zij weg.
"De relatie tussen rede en geloof is zoals de relatie tussen mensen: wat goed verbonden is, leidt tot liefde. Wat slecht verbonden is, leidt tot haat. Wat niet verbonden is, leidt tot onverschilligheid."
Mark Van de Voorde
Een beetje aansluitend nu ik onderstaande herlees en heb aangepast. Want waar liefde en vriendschap het altijd moeten halen van haat, kan bloggen voor sommigen op de duur onverschilligheid in de hand werken. En dat is toch niet onze bedoeling dacht ik zo? Want inderdaad, deze blog is niet enkel en alleen gebaseerd op bedenkingen rond vriendschap, maar vooral op een persoonlijk doorleefd geloof. Wanneer we dan afgewezen worden, precies omdat we het opnemen voor de zwakkere met de woorden "daar is ie terug" , dan hebben we elkaar niet goed begrepen. Moeten we niet allen eens wat meer STILTE in ons leven inbouwen om echt te horen wat op én in ons afkomt? Ook hier op bloglang, misschien goede gedachte op een zondag.
p.s. misschien moeten we maar eens alle boterbriefjes en te bloggen dingen eens over boord gooien zodat we niet verankerd blijven en op een dood spoor belanden dat niets nieuws te bieden heeft.
Ja, de eenvoud vind je in de ogen van een kind dat alle kommer en kwel doet vergeten.
... of hoe je zo iets wil noemen. Ik log hier dus niet zomaar in en ook niet om op dit uur nog bezoekers te lokken; is nooit mijn ding geweest trouwens.Geen inspiratie dan maar ook niet bloggen! Vanwaar dit tussenwerpsel dan? Wel, in de laatste teksten die ik hier achterliet blijkt het bij menig lezer, goed bekende of verre vreemde, dat ik een moeilijke periode zou doormaken. Dit is dus niet zo! Dus de me voorgeschreven remedies laat ik graag aan een ader over die ze wél kan gebruiken; en uit ervaring weet ik dat goede raad, hoe klein ook soms welkom is. Wat ik schrijf is inderdaad altijd doelbewust, dus met een DOEL voor ogen. De voorbije dagen waren ze misschien - en ik onteken dat niet - een beetje semi-autobiografisch. Dat mag ook wel. We kunnen ons niet blijven verstoppen als dat al moet. Aan de andere kant zal het voor de vrienden en verwanten na drie jaar bloggen wel al duidelijk zijn wat hier allemaal aan de basis lag voor het bloggen. Ik heb het er ooit over gehad. Wat dat doelmatige betreft; het zijn inderdaad de werkelijkheden die op me afkomen via de contacten doorheen het bloggen en mailen. Zo leerde je o.a. de jonge man kennen met adhd. Ook in de teksten die ik deze week plaatse heb ik die mensen een stem willen geven, hen zelfs tussendoor letterlijk geciteerd omdat het HUN schreeuw was; met mijn doel voor ogen opdat ze zouden weten en beseffen dat ze er niet alleen voor staan en dat mijn woorden niet zomaar woorden zijn, maar doorleefd en ook gemeend, én naar mezelf toe en naar die anderen. Ik was me ten zeerte bewust, én dat al voor het verschijnen van mijn recente blog, dat er zou op gereageerd worden in de zin van aanmoedigeingen te krijgen. Ik kon dus twee dingen doen. Alles terug weghalen, wat ik ooit eens heb gedaan,en dan vraagt men naar de tekst, of het er laten staan zoals heet op dat moment geschreven werd. Ik heb deze week gekozen voor laatste.
En voor de twijfelaars of mensen die echt om me bekommerd zouden zijn, dank maar ik voel me goed al heeft de zon ook deze keer haar belofte niet gehouden en ben ik zopas van een 'natte'reis terug gekomen, met het toemaatje dat de treinconducteur me nog op letterlijk een verkeerd spoor heeft gezet zodat ik anderhalf uur later thuis ben.
En alles wat ik hier brouw is misschien dan ook ingegeven door de inwendfige stilte tijdens wachten en eens niet direct te kunnen reageren via pc, wat ook heilzaam kan werken. Is dit en beetje mijn antwoord op jullie verzuchtingen?
Het kost niet zoveel iemand een glimlach te schenken of je hand op te steken voor een vriendelijke groet. Zoiets kan opeens de zon laten schijnen in het hart van de mens die je zomaar ontmoet.
Het kost niet zoveel om een hand uit te steken om een ander een beetje behulpzaam te zijn. Een dankbare blik is vaak de beloning al was de moeite voor jou slechts klein.
Het kost niet zoveel om je hart wat te openen voor de mens om je heen in vreugd en verdriet. Wees blij dat je zo wat kan doen voor die ander, of is die ander je medemens niet?
Het kost maar weinig je arm om een schouder of alleen maar even een zachte druk van een hand. Het is vaak voor de ander of hij heel even in een paradijs belandt.
Het kost zo weinig om een ander te geven iets wat je zelf ook zo heel graag ontvangt. Vriendschap, alleen door dat weg te schenken geef je iets waar ieder mens naar verlangt.
Denk eens wat vaker aan je medemens en je zal de liefde die je uitdraagt in dubbele mate terug ontvangen. Wens jullie een mooi en liefdevol weekend toe!
Der liebe Gott hat nicht gewollt dass edeler Wein verderben sollt. Drum hat Er uns nicht nur die lieben, nein auch den nötgen Durst gegeben.
Neen, de lieve God heeft niet gewild dat de wijn zou bederven. Daarom heeft Hij ons niet alleen de liefde, maar ons ook de nodige dorst gegeven. "vakantieheriinering, vind je vaak op geschilderde gevels in Duitsland'
Ben zelf een huismus, maar hou ook van mijn medemens hoewel ik daar de laatste tijd erg vaak teleurgesteld in raak. Net alsof de mensen om je heen steeds egocentrischer en bekrompener beginnen te worden. Ieder voor zich en de rest bekijkt het zich maar, lijkt het motto steeds meer te worden. Dat vind ik jammer, trek me daardoor steeds meer terug van het maatschappelijk toneel en raak wat in mezelf gekeerd, terwijl mijn aard zich daar wel tegen blijft verzetten.
Ik weet niet hoeveel mensen mij hebben geschreven of gezegd toen het slecht met me ging :"We zullen een kaarsje vooor je opsteken." Mensen uit alle lagen van de bevolking, onder wie ook gelouterde mensen die zelf ooit ook hard hadden moeten knokken. Op die momenten voel je, dat zo'n kaarsvlammetje niet zomaar een sentimenteel lichtje is. Als iemand een kaars pakt, en een lucifer, en die kaars voor iemand aders aansteekt, dan is er toch sprake van warmte van de ene mens voor de andere mens. Duizenden en duizenden mensen steken op een dag een kaasje aan. Dat is iets heel anders dan wanneer duizenden mensen geen kaars aansteken. Bidden betekent niet alleen 'vragen voor jezelf', maar het is ook vragen voor de ander. zoals je een kaarsje voor een ander opsteekt. Zo vindt door het gebed een verbinding tussen mensen plaats en dat is een grote kracht in de samenleving.
Mijn vader bleef heel lang de hoop koesteren dat ik niet langer achter mijn moeder zou aanlopen, maar speelkameraadjes van mijn eigen leeftijd zou vinden. Die hoop werd echter beschaamd, zelfs nog heel veel later. Er mochten dan niet te veel kinderen in de buurt zijn; geformeerd in twee groepjes bewogen ze als vissen heen en weer over de speelplaats. Als boeven en politieagenten, weglopers en tikkers, cowboys en indianen, of zoals toen éénmaal op de middelbare school en internaatsverband, zeeslag en andere wrede spelletjes werden gespeeld, die kinderen overal in de wereld in tweeën delen. Er was er maar één waar ik meer aandacht besteedde dan aan de andere leeftijdsgenoten. Die ene heette Willy, en die Willy werd drie jaar later vervangen door een andere jongen met toevallig dezelfde naam. Ik besteedde aan de anderen dus eigenlijk niet meer aandacht dan aan een zwerm mussen, terwijl je ondertussen aan iets anders, diepzinnigs denkt, té diepzinnig voor een tiener; toen al gericht op het geluk van die Willy(s), zeker toen de broer van die tweede Willy verongelukte. Te vroeg had ik het vermogen verworven dingen met het hoofd te doen waar al die anderen het deden met de handen en de voeten.
Het christendom is ondanks alles een geloof voor buitenshuis. Volgens mij waren de apostelen zo een beetje de hele dag buiten. Is het dat niet wat ons heden ontbreekt?! Wij, jij en ik, zijn toch ook maar allemaal gewone mensen die door hun manier van zijn apostel kunnen zijn, ook op vandaag. Het geloof is inderdaad niet iets dat je voor jezelf houden mag of kunt. Dat hadden de eerste apostelen heel goed begrepen en tot op heden gebeurt dit inderdaad ook buitenshuis; zie maar naar de evangelisatie in het Zuiden, letterlijk buitenshuis.
Onze broeders in het geloof zoals moslims zijn inderdaad op straat te vinden en in het café waar ze het woord van God verkondigen. Ons christendom heeft dan ook diezelfde buitenmensen nodig zoals de vele honderden jonge Indische missionarissen, niet opgesloten waar men lekker cocoont met een ander en spreekt over het geloof. Wanneer liefde een werkwoord is, dan heel zeker ook ons geloven, ons christendom. Een blij en vreugdevol geloof zoals te merken is op de foto.
Vijfduizend mensen, vijf broden en twee vissen. Hebt u zich al in de plaats gesteld van Jezus die, zélf moe van het preken, de mensen niet zomaar weg wil sturen met een lege maag. Deel het brood uit aan de mensen zegt Jezus opdat ze niet met een lege maag naar huis gaan. En er werd gedeeld en iedereen kwam tevreden en voldaan naar huis. Eén nam een beter deel, de ander hoefde maar weinig. Het doet me denken aan de bedevaarders te Lourdes tijdens de voorbije dagen. Waren er uit ons Bisdom 5000,10000? Allemaal verschillende types; één werkloze, een invalide, een weduwe, een jongeling, een werkgever die niet weet hoe in deze crisis zijn personeel te houden , iemand die denkt aan zelfmoord, een brancardier, een verpleegkundige, een homokoppel, een militair, een bejaarde man. Neen, geen massameeting, maar een collectief, allemaal met de ogen gericht naar datzelfde doel. Ook te Lourdes neemt elk een deel wat hem aangeboden wordt, vrij zonder verplichting; zonder er ook maar iets voor terug te doen. Iemand neemt een stukje uit het Evangelie, een ander neemt er nog het Oude Testament bij. Voor nog een ander volstaat het kijken naar de Lieve Vrouwe. Maar allen keerden voldaan terug. De eenzame was niet zo eenzaam meer, de invalide kreeg weer voedsel tot volgend jaar, de gebroken jongeling zag hoe goed de wereld toch is duizenden mensen, duizenden types elk met hun eigen verhaal en verleden en toekomstplannen en dromen. Ja, er was nog over voor zo velen om nu aan anderen te vertellen: GEEF ZE TE ETEN!
want ik was vergeten dat een paar heel lieve dames me hadden aangeraden in het begin van mijn (toen heel ernstig bloggen) af en toe wat moois tussen de ernst te gooien en kijk met deze zomerdag krijg je deze frisse knaap op je bord al weet ik ondertussen dat er ook mannen zijn die stiekem af en komen loeren en why not, maar dus deze heel in het bijzonder aan ... enfin, julle weten dat wel!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
