Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Van elke mens, die ik in mijn leven ben tegengekomen, heb ik mogen leren. Ik verdien respect en waardering van de ander te ontvangen en geef dit zelf ook.
Ik verwacht niets van een ander. Ze kunnen alleen maar zijn wie ze zijn, en niet wat ik denk dat ze zouden moeten zijn.
Ik gun de ander de ruimte en neem tijd voor de mijne. Zelf heb ik dit nodig, om stilletjes te mediteren, mij te bezinnen ...
Contact te leggen met mijn hogere bewustzijn, voor zelfonderzoek De eenzaamheid is mijn vriend en heel belangrijk, waardoor ik geholpen word iemand te worden die binnen een spirituele relatie leeft en meer kan geven dan nemen en met blijdschap kan genieten en ontvangen.
Het kan zijn dat er mensen afvallen, daar zij mij niet accepteren in mijn zijn. Er zullen altijd nieuwe en betere komen - of anderen, om iets van te leren.
Elkaar de ruimte geven is voor mij iets heel bijzonders haast heilig.
In een relatie geeft dit een enorme mogelijkheid tot groei en bloeit deze op.
Soms is dit voor anderen niet goed te begrijpen maar als zij uit liefde komen krijgen zij inzicht in mijn gevoel. Dit hoeven ze niet te begrijpen of te volgen, maar zullen mij respecteren, zoals ik ben of wil zijn.
Ieder mens is een eigen ik en mag op zijn beurt, zijn eigen gevoel volgen.
Sluiten wij niet op elkaar aan, dan is dit mogelijk en gaat ieder zijn eigen weg.
Ik houd erg veel van mensen, ondanks dat er enkelen waren, die mijn vertrouwen hebben beschaamd en misbruikt.
Ook dit heb ik zelf in stand gehouden. Ik ben niet boos op die anderen, heb het ze ook vergeven, omdat ik ervan heb mogen leren.
Het leven is net zo mooi als dat ik dat zelf wil zien, voelen en genieten. Ik werk aan vrijheid in en met mijzelf. Des te sneller zal ik helen!!!
Ik ben weer bereid tot een compromis en geef zelf aan, waar mijn grens ligt.
Toch wil ik ook nog steeds in de gedachten van anderen meekruipen om een beetje te begrijpen hoe zij denken en daardoor de band met hen verstevigen.
Ja, het is in die volgorde dat ik de titel plaats, denkend aan die persoon, door de loutering van dood en gemis van zijn geliefd familielid, tot een nieuw leven wordt geroepen in liefde. In een héél ander soort liefde van een liefdespaar al komt het zeker ook daar zoals in elk oud verhaal tot een schok. Geen van tweeën - de rouwende en zij die hem wil ondersteunen - besteden maar één amoureuze gedachte aan elkaar, totdat ze ineens voor elkaar leven. ... Verantwoordelijkheid in Vertrouwen?
Ik las in aansluiting met deze een mooie gedachte van Anita Galle; "Wie in die liefde groeit, ontdekt een soort eenvoud die heel veel bijkomstig maakt. (dat is wat onze rouwende doormaakt nvdr) De liefde die ontstaat vanuit verantwoordelijkheid reikt een waardeschaal aan die in het dagdagelijkse leven kan dienen als kompas".
Vriend, is dit niet de mooiste troost die ik u kan toewensen!
First love, the love that clings to your heart forever, no matter how much pain it has caused, no matter how many tears have fallen, first love will never leave my soul...
You will never forget your first love. That's what makes it so special. You love so hard, so deeply, and so intensely because you dont know any different. It's the best until it is over. Then you hurt like you've never been hurt before. Eventually you love again, but you love differently. You will love more carefully, more cautiously. Just know that there is so much more love waiting for you, but there will always only be one first
Voor velen wordt vanaf vandaag alles op een lager pitje gezet. Voor de meesten liggen de examens achter de rug, anderen beginnen al te genieten van een deugddoend en welverdiend verlof. Nog anderen kijken reikhalzend uit tot wanneer de fabrieksbel luidt om alle alledaagsheid neer te leggen. Wie dit aan het lezen is begint zich misschien te ergeren en dat begrij ik dan ook volkomen, want niet iedereen heeft de mogelijkheid met verlof te gaan, en daar zijn heus heel wat redenen toe.
Sommige bloggers voelen misschien nog meer de eenzaamheid aan in deze periode. En toch is het misschien een uitgelezen moment zélf eens terug te duiken in het eigen archief, even achterom te kijken en zien dat het goed was. Of misschien eens de gelegenheid wat langer stil te staan bij die andere bloggers.
Misschien zal je nu beter begrijpen waarom deze of gene dit wél of niet schreef. Mischien leer je nu pas de samenhang en zo de mens achter elk blog. Dus ik open bij de aanvang van deze zomermaanden dan ook maar mijn tentoonstelling. Duik terug in het archief, het lang vervlogen archief, méér dan enkel de laatste berichten. Ik doe het vast en zeker ook en zo hebben we allen weer nieuwe inspiratie om door te gaan, want heeft dit medium niet veel ontspanning gebracht en zo een weg naar elkaar?!
Ik kom graag nog even terug op onze bedevaartsreis. Iedereen neemt zijn eigen intenties mee naar Maria. Het kan ook gebeuren dat in aanloop naar deze bedevaart ons iets sterk heeft getroffen of precies is voorgevallen juist voor de afreis. Eén van onze priesters droeg zo een specifieke intentie met zich mee. Persoonlijk werd ik geraakt door het overlijden, na dagen van coma , van een vader van een jonge vriend; pa was amper 46, de zoon is 23 jaar. Ik denk verder aan een jongen waar ik eerder over blogde die niet langer een thuis vindt, en zo waren er nog een paar meer ... voor wie "het geloof als een kaarsvlam dreigt uit te gaan" wanneer het kwade toeslaat.
Ik wil tot slot van deze bedevaartsreis, naast de mooie foto's die je eeeder kon vinden in het archief, dan ook de bede nalaten tijdens één van de Eucharistievieringen. Ik denk hier in het bijzonder aan die twee jonge mensen, maar laat ons voor allen bidden:
Moeder Maria,
Wij komen hier elk met onze eigen levensverhaal, ons slagen en mislukken, de mooie herinneringen en de angst voor morgen, met onze liefde en ook met wat wij niet vergeven kunnen.
Wij komen hier met onze eigen zorgen en de zorgen van onze geliefden : ziekte en werkloosheid, onbegrip en ontrouw. Help ons beminnen en hopen door alles heen.
Moeder Maria, we komen hier met ons geloof, dat als een kaarsvlam in de wind dreigt uit te gaan. Geef ons uw geloof dat de Heer ook in ons leeft, geef ons uw liefde die ons doet gaan - over de bergen heen - naar ieder die ons nodig heeft.
Ja, nog vlug even plaatsen voor die nieuwkomer al weer vergeten is. De Russcische Eurosongwinnaar Dima Bilan .... of had hij toch andere ambities? Meteen een voorproefje voor de komende zomer, is het niet, dames! Meteen hier wat opgeruimd. Ook het schone mag gedeeld worden. Zonnig weekend!
Liefde is niet enkel de mooi ontloken bloem bewonderen. Het is veeleer de knoploze stengel met zoveel liefde bewateren en verzorgen zodat net door die liefdevolle verzorging afstand wordt genomen van de latere bloesem. Dat, dat is liefde, onvoorwaardelijke liefde.
Dat is het geknakte riet niet en nooit breken! Ik kan dit niet genoeg benadrukken zoals ik al eerder deed.
Dit is wat ook Wim Uyttendaele wil meegeven aan mensen zoals u en ik. Maarten
Beste mensen, ik weet niet of ik hier al dan niet een nieuw woord lanceer, maar ik wil even mijn intellectuele en andere bezigheden onderbreken n.a. v. het volgende.
Zoals daarnet weer eens in de media hoor ik het woord homofoob. Menigeen neemt het woord zomaar over al beseft niet iedereen wat de werkelijke betekenis en draagwijdte van dat woord inhoudt. Het zal wellicht iets te maken hebben met een nieuwe vorm van racisme rond homofilie, maar daar wou ik het niet over hebben. Neen, het was veeleer de klankkleur die me deed grijpen naar deze al dan niet goedgekeurde uitdrukking, en dat n.a.v. een paar bemerkingen of opmerkingen op zijn zachts uitgedrukt - toen een paar mensen mijn blog bezochten.
Dat religie niet altijd even goed aanslaat weet ik al langer, dat er spottend rond gedaan nog meer alhoewel precies velen hier een anker vinden. Wie voor de eerste maal een blog bezoekt kan inderdaad ook vragen hebben naar het hoe en waarom. Maar een blog is als een boom die groeit en takken krijgt, diepere wortels zelfs .Ik hoef niet telkens opnieuw uit te leggen waarom dit plaatje of deze tekst, maar deze keer misschien toch.
Terug naar die bezoekers. Het gebeurt nog wel eens dat mensen meer van me willen weten, zoals dat ook wellicht bij jullie het geval is. Toen ik dus verwees naar mijn blog waarvan ik meende dat men zo meteen een goed beeld kon krijgen, las ik prompt een reactie als God zegene en beware je als commentaar of nog dag mijnheer de vicaris Begrijp je waarom dit woord reliefoob al een beetje?
Zeker wanneer men dan nog een foto van een oude pastoor (Don Bosco) ziet op de site waar men niet kan naast kijken. Wél, ook dat heb ik maar gaandeweg doch bewust geplaatst, een deel van mijn opvoeding die blijkbaar nu pas vruchten draagt naar anderen toe. Het waarom lees je zelfs in de zijlijn.
Neen, ik hoef en wil me hier niet verdedigen maar ik stel maar vast dat er een antihouding is tegenover alles wat met Kerk en geloven te maken heeft. Dat kun je zelf nog deze week lezen in ons parochieblad waar inderdaad iedereen goed blijkt te weten welke godsdienst wat voorhoudt, zelf oploopt met de kennis van de Islam en Boedhisme, maar niets langer meer kent van het eigen christelijke huis. Het zijn precies dan nog vanuit die hoek dat verwijten als bovenaan ons worden toegestuurd zonder niet eens de personen te kennen die zelf zijn opgegroeid in een christelijk nest.
Wanneer ik dan op korte tijd dergelijke reactie lees, dan is reliefoob al even erg als homofoob.
O ja, nog deze : waarom denkt iedereen direct en onmiddellijk aan de katholieke kerk als het over geloven gaat?Willens nillens denk ik aan de tekst die ik gisteren nog plaatste rond VREEMD.
Maarten Ondertussen heb ik al een paar zinvolle reacties ontvangen op mijn bedenkingen van gisteren waarbij ik graag volgende link achterlaat en meteen die mensen dank voor hun aandacht.
Helemaal in het begin, toen ik nog niet wist wat bloggen inhield, leerde ik een dame kennen die zeer kunstvol was aangelegd. Ze was daarenboven zeer open naar anderen toe, maar vooral bezorgd om alles en iedereen, zeker de minderbedeelden. Al had ze zelf geen gemakkelijk leven - wat ze trouwens rijklelijk uitschrijft - toch staat ze er elke keer. Het was via een nieuw kunstwerk dat ik even de draad weer kon op pikken, maar ze heeft het dermate druk dat ik hier haar link eens meegeef.Misschien herkennen sommigen haar nog wel van ergens. Iemand om eens in de bloemetjes gezet te worden.
Onderstaande tekst is van Jan Coghe waarvan ik een fragment citeer omdat ik me herken in zijn woorden.
bedevaart
Vorig weekend was ik in Kevelaer (D). Een prachtig bedevaartsoord - rustig, niet uitgebaat en uitgebuit. Daar is Maria nog echt thuis - en kan je ook echt thuis komen bij Maria. En uiteraard ook haar zoon: Maria verwijst ons immers voortdurend door naar haar zoon. Zo rustig dat je op zondagavond nauwelijks nog een café of drankgelegenheid open vindt om met enkele mensen nog een glaasje wijn te gaan drinken. De stilte is er zalig...
Het heeft me enorm veel deugd gedaan.
Drie dagen op stap met mensen die je bijlange niet allemaal en allemaal bijlange niet helemaal kent/kende. En toch ben je samen op stap. Samen op pad. Met dezelfde bedoeling en hetzelfde doel.
Je neemt naar Maria intenties van mensen mee. Mensen die je vragen om voor hen te bidden. Ook je eigen verlangens en dromen neem je mee... En ook je gebed voor mensen die het niet zo goed gaat in het leven. Die tegenslag kennen.
Maar - het waren prachtige dagen. Ze waren te snel voorbij - dat is zeker. Samenwerken met enkele confraters - drie generaties priesters waren er (nou ja : ook in absolute getallen waren er drie priesters mee), die goed samenwerkten en mekaar begrepen, ondanks het verschil in leeftijd. Mensen van allerlei slag waren er: dik en dun, groot en klein, geleerd of minder geletterd, rijk of arm, ... het was echt een allegaartje van toffe mensen die echt samen wilden op stap gaan. Samen wilden bedevaarten.
Bij de laatste viering werd een kaars aangestoken. Een grote kaars. ONZE bedevaartskaars. Die zal branden de komende weken... met al onze intenties, al onze gebeden, al onze verlangens, al onze dromen, al onze pijnen... Het is een gebed dat er plaatse blijft. Ons gebed aldaar, ook al zijn we er zelf niet, omdat we weer het normale gangetje van alledag hebben moeten aannemen... maar onze intenties en gebeden zijn er.
Hoe klein kan die grote wereld zijn... Kevelaer: naast de deur bijna... En hoe groot kan die kleine wereld zijn...
God is toch wel super : hij maakt alles klein en groot en groot en klein... Hij brengt alles samen. Eén groot geheel. Hij brengt allen samen: één grote gemeenschap.
We zijn ondertussen al een paar dagen terug thuis van een verkwikkende bedevaartsreis naar Kevelaer. Ik was daarnet nog van plan eens te vertellen wat een bedevaart op vandaag kan betekenen; maar hoe kan ik het beter dan met deze bijlage die u in woord en beeld vertelt welke indrukken zijn opgedaan. U zal zien dat mijn aanzet een paar dagen voordien: een oase van groen, kunst en gebed, niet overdreven waren. Alleen kan nooit iemand zeggen wat de persoonlijke invulling was bij een ander; dat moet je zelf ontdekken. Het is voor iedereen anders maar blijkbaar voor elk-één deugddoend.
Ik laat je nu verder genieten, misschien toch nog een aansporing er zelf heen te gaan! Van harte, met dank aan de vele fotografen die meereisden!
Dat besef je als bedevaarder maar al te goed. Dan weet je hoe ver je af staat van de virtuele wereld met zijn bekoringen en verslavingen die je dan liefst zo vlug en voorgoed de rug toekeert. Dan besef je diep binnenin dat het leven veel meer te bieden heeft. Helaas zijn we mensen van vlees en bloed.
En toch, ik kan het niet genoeg herhalen, bidden werkt en “wast”. Zoals je geen twee goden kunt dienen, God en het geld, zo kun je ook niet bidden na een avond ‘lust en liefde’.
Mahatma Gandhi Indiaans politicus (1917-1985) Hierbij denk ik wat ik tijdens de reis hoorde over het breviergebed en dat beaamd werd door drie priesters van drie verschillende generaties.; dat die verplichting maar al te goed is, anders en zeker in onze maatschappij niet meer leefbaar zonder die band met God en Zijn Heilsverhaal met de mensen. Bid je even me tme mee deze avond of morgen bij het ontwaken?
Wie zichzelf almaar wegcijfert, voelt zich uiteindelijk een nul.
Hoe goed en aangenaam het ook kan zijn in de bres te springen voor zovelen en altijd maar klaar te staan wanneer een beroep op je gedaan wordt, altijd maar te geven zonder zelf te ontvangen, dan voelt een mens zich inderdaad op de duur een nul. Of beter: Wie denkt er ook eens aan mij miischien?
Dit kan een valse noot zijn temidden deze blog en toch wil ik deze plaatsen op vraag van een vriend al heb ik het er nog altijd moeilijk mee omdat voor mij de mens altijd boven alle andere staat. Maar ik begrijp ook zoals deze jonge man dat "zijn baasje" misschien die éne trouwe vriend is in zijn leven. Ik plaats het ook omdat er zovelen hier een bijzondere plaats geven aan hun hond of een ander lievelingsdier en dit uit respect. Ja, misschien staan mens en dier niet zo ver van elkaar. Vriendschap dan toch, zelfs liefde?
In de hoop dat deze tekst nu wél wordt gepubliceerd. Maarten
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
