Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
De liefde ... soms een wilde bron, verloren op een ontoegankelijke plaats. Zij vloeit nutteloos, dag en nacht, jaren naeen ... opdat éénmaal - en misschien zelfs nooit - een voorbijganger eruit drinke en verder ga. Of vind je ze dan toch op de maan, of in de wolken tussen engeltjes zonder schoentjes? Ja, soms komt ze jou tegen en jij haar niet, zoals God jou zag nog voor je bestond.
Die wilde bron, die storm, vindt soms zijn bedding waar twee mensen samen komen, in een voor anderen verborgen plek, maar voor de geliefden het ultieme geluk waar ze zich laven aan elkaar, om even samen, misschien straks afzonderlijk verder hun weg te gaan ... maar om nooit meer te vergeten, niet de ander, noch die warme gloed, jouw vingers over mijn huid, jouw lippen ....
We bleven voorbijganger tot die vlinder kwam en die engel, tot jij kwam en ik bij jou welkom was. We vonden elkaar door de maan, weet je nog, in het verre Oosten waar we drie tenten wilden bouwen. Even verwonderd en dan 'oké', één tent voor mij, een tweede voor jou, een derde voor ONS!
Het gaat soms om een blik, om een simpel woord. Een lach zo zacht dat je hem nauwelijks hoort. Het is simpel als water: je denkt, is het dat maar ... Een beetje aandacht voor mekaar.
Een beetje aandacht, een kleingebaar. Een beetje aandacht voor mekaar. Het hoeft niet steeds serieus te zijn. Een lach is geen bezwaar. Een beetje aandacht voor mekaar.
Een zwaai, een hand. Een zucht, een zoen. Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat, die ene zet, een dribbel die een leven redt.
Het gaat meer om de intentie of een beetje goede wil. Een warme blik of een attentie; en de planeeet voelt minder kil.
Klokken luiden, uitnodiging tot gebed en de wekelijkse eucharistieviering op de parochie. Oude mensen, grijze mensen, vrouwen, jonge senioren - de laatsten der Mohicanen - veel lege stoelen... én enkele tieners. Ja, ik hoor menigeen al denigrerend over die klokken terwijl we wel aanvaarden dat moskeeën ook oproepen tot gebed en we dat blijkbnaar een heilzaam iets gaan vinden. ...
Het is een doodgewone mis "door het jaar" zoals men dan dat noemt, al is elke misviering anders en de gezindheid, de ontvankelijkheid ook telkens anders. Dat lees je niet van gezichten af, je weet niet van een ander hoe hij vandaag en op dit uur in dit gebedsmoment aanwezig is, mischien diep verbonden met een overleden vriend die precies vandaaag 28 jaar geleden stierf. Maar diep van binnen word je geraakt, de ene keer al meer dan de ander door een woord, de voorganger, een biddend iemand ... . Wie op vandaag tijd vrijmaakt voor God heeft een bewuste keuze gemaakt. Waarom ik dit vandaag hier achterlaat? Omwille dat deze misviering heel concreet vandaag misschien nog het dichtst staat bij wat we horen verkondigen in het alledaagse leven. We zijn ondertussen aan de Evangelielezing over de blindgebore. In deze lezing horen we niet alleen hoe Jezus geneest, maar vooral hoe mensen tot geloof komen. Abrupt wordt deze lezing onderbroken. Die lege stoelen lijken op en over elkaar te vallen met en enorm lawaai. Iedereen kijkt verschrikt rond. Daaar ligt languit een grote jonge man. Flauwgevallen? Toch niet dood zeker? Mensen kijken toe, de lezing gaatr even door; Maar een jonge vrouw spoedt zich naar die gast, haar man ontfermt er zich evenzeer over. Men legt de jongeman op de grond. Een ander zoekt naar een gsm. Hulpdiensten worden gebeld. En de priester stapt af naar de jongen die ondetussen bij bewust zijn is, maar lijkt toch dermate getroffen dat hij blijft liggen. Al die tijd blijft de vrouw bij de jongen, spreekt hem blijkbaar moed in en houdt zijn hand vast. Is zij verpleegster? Iedereen kiijkt en bidt en voelt zich onwennig. Dan zegt de priester dat er hulpdiensten onderweg zijn en vraagt verder biddend te verwijlen bij hem, ook al gaat de lezing door. Maar doorheeen de woordend die we maar met een half woord opvangen voelen we wat geloven echt betekent, of méé,r komen heel wat vragen op wie we zijn. Die jongen die daar ligt is als de blindgeborene, hulpeloos, maar met zoveel liefde en gebed omringd. Ik kan niet afgaan wat er in de harten van de afwezigen omging. Ik weet dat ik tijdens de vredeswens deze keer gezegd heb aan die dame en man "dank u" i.p.v. "vrede". De poort wordt geopend, een brancard wordt binnengereden, nog meer stoelen aan de kant, en de eerste zorgen, zuurstof wordt toegediend. Mensen, je moet het maar meemaken! Deze jongen (bleek achteraf 18 jaar) had wellicht een heel bewuste keuze gemaakt om bij de Heer te verwijlen na een lange dag van studie. Om God te danken, te vragen, te smeken of gewoon zoals altijd de mis bij te wonen? Wat daar gebeurde heeft velen getroffen, of niet? Want eigenlijk ging iedereen terug naar zijn bezigheden. Heel weinigen hebben dat "mooie" koppel nog aangesproken, al was die vrouw nog niet bekomen van de schrik zoals ze me vertelde. Mischien heeft ze mooiste viering meegemaakt en haar man was een getuige van wat geloven is, zeker toen ik hem later hoorde luidop meebiddden, want hij zat jiuis achter me. Hij heeft ook niet één ogenblik de aandacht op zich gericht alsof het normaal was wat hij deed. Ja, er waren veel toekijkenden toe die jongen er nog lag, misschien ook even hulpeloos, maar niet één heeft daarom de dienst verlaten. Het is nog even verwijlen bij die gast dat ik nog blog, hopend en wensend dat het morgen weer beter gaat met hem, en dit in gebed. "Ik wil dit nooit meer meemaken", zegde de vrouw achteraf. Wellicht niemand, maar "IK GELOOF" kan misschien maar bewust gezegd worden na niet zomaar "een mis doorheen het jaar". Doorheen de helpende handen heb ik de eenvoud en godslievendheid ervaren van die jonge vrouw! Misschien hebben alle aanwezigen gevoeld dat geloven verder gaat! Ik wens het hen en mezelf, wij kleingelovigen! Genegen en dankbaar, Maarten
Aansluitend bij "contacten" en de bijdrage van Huub Oosterhuis kan het ineens zomaar gebeuren dat je ontdekt dat ieder mens iets unieks te bieden heeft, of eigenlijk hetzelfde, maar dan op een nieuwe al dan niet alternatiever manier om iets te doen ... een bepaald feit ... een ervaring ... een bepaalde gedachte over de betekenis van vreugde en verdriet.
Dan gebeurt het dat de één tot de ander zegt:
"wij verstaan mekaar me een alf woord hé...ma probeer da ma ne ké uiteen te zetten an een ander.. ... da ga nie da is nie mogelijk om in woorden over te brengen wa wij ervaren hebben."
Ja, in een vruchtbare relatie komt het unieke aan het licht en verrijkt het leven van iedereen.
Een mens bestaat het meest intiem tegenover zijn geliefde. In die relatie komt het er op aan, komt echt of niet echt, trouw of ontrouw, aan het licht. Je man, je vrouw,je vriend, is degene aan wie je je corrigeert, met wie je je bouwplan herziet en bij wie je rust en vrede vindt.
Afgebeuld worden om genoeg geld te verdienen om een grotere auto en een ruimer huis te kopen dan je broeders die je daarginds hebt achtergelaten. Je wilt baden in de westerse overvloed, je omringen met Amerikaanse en Duitse luxe, en ondertussen vijf keer per dag met je gat in de lucht om je geweten te zuiveren. Uit Vrouwenland door Rachida Lamrabet 2007. Over bootvluchtelingen maar nog meer over de tragiek van het ongrijpbare geluk dat voor mensen uit Noord-Afrika telkens door de westerse media op deze bevolking wordt losgelaten. De fijn geklede vrouwen naast luxe wagens, het wasproduct witter dan wit, de nieuwste gadgets. Maar bovenal een verhaal over liefde en het blijvend grote cultuurverschil. Echt het lezen meer dan waard! Een aanrader.
Ja, ik ben even in India blijven hangen en kijkend naast me zie ik een koperen beeldje van een pauw, ooit gekregen als souvernir bij het bezoek aan een school voor kleintjes in Salem. Toen herinnerde ik me dat je overal die pauw in maten, kleuren en gewichten kon vinden. Maar die specifieke naam ontsnapte me. I Ik herinner me die leuke uitspaak nog van het bont gevederde dier. Ik kon gewoon gezien hebben in een woordenboek, maar toch even gevraagd naar de juiste naam via een mail. Meteen nog eens gevraagd naar de plaats waar ik ooit een olifantenstal had gezien. Ja, u leest het goed, een machtig groot stenen gebouw, eeuwen oud waar elke olifant zijn stal had. Ondertussen nog eens gevraagd waar die vriend van toen woonde waar ik gisteren over schreef, dat steegje weet je nog? Ik geef je hier het antwoord in het Engels weer omdat ik vooral gegrepen werd door de laatste zin, of hoe groot het vertrouwen is in onze God. Meteen valt het ook op, zoals daar nog de gewoonte is, hoe groot het respect is voor ouderen. p.s. "uncle" is ook een manier van beleefdheid tegenover een ouder iemand, dus geen familieband, tenzij in het hart. En dat allemaal in een paar regeltjes uit een mail.
"hai uncle..
the bird in the photo is a peacock( DE PAUW)..and it is the national bird of india.there are many jungles only for peacocks in india.
i think the temple (HET OLIFANTENHUIS) in the photo may from varanasi.in the northern part of india,there are many monuments,temples..and forts .
all these monuments may have a history of centuries to say.they contains wall picturs of people of that time which are considered as valuable recorded history..many historiants visiting such places to get the past life,wars,customs etc.i think you have a little bit of interest in such thinks..
but uncle i dont know who is shajumon, i think you visited india before my birth...
but shajumon might be a senior cityzen now...pray for him is only thing u can do right now.because our lord knows him well..."
Hoevele malen heb ik dit woord neergeschreven op een omslag voor luchtpost naar India! En telkens opnieuw gelet of én waar er nu één l op twee 'p's stonden in die naam, tot op vandaag. Ik was dan ook blij verheugd via Orkut beelden te vinden van de streek. De naam verwijst naar een district in India met palmen en weeldig groen, zo een contrast met het noorden van India, en nog meer met het vuile Madras in het oosten.
Kerala, het paradijselijke zuiden van India. Je ontmoet mensen van Kerala overal op de wereld. Zo gaat er een grapje bij die mensen. Men vroeg aan een maanmannetje "Waar ben jij van afkomstig?" Het antwoord liet niet op zich wachten. "I am from Kerala". Een sfeerbeeld.
Ik weet niet wat ik zag toen ik mijn blog opende. Met heel veel liefde en uit de grond van mijn hart stuurde ik jullie een mooie roos toe, die op een klavierblad neergelegd, niets anders was dan even een beetje rust in te bouwen en jullie toch een groet te brengen. En wat zie ik, wanneer gewoonlijk niemand reageert, dan zijn er wél 4 reacties zeker, en dat voor een gemiddelde waardereing van 1/5. Wat heb ik misdaan? Of hebben jullie te vlug ingetikt en zomaar op een één gedrukt. Ik wil er niet blijven bij stilstaan maar heel vervelend. Oké, wat ik vandaag achterlaat en dit in enkele beurten, zijn een paar foto's uit India, niet om de foto dan wel om de plaatsen waar ik even mocht leven en genieten, waar ik tot op vandaag met hart en ziel terug naar verlang, wellicht omdat vriendschap ondanks de aftand blijft.
Aan de eerste foto hangt een verhaal vast. Ik was in 1992 voor de eerste maal in Varanasi tegen de Ganges, en daar ontmoette ik een zekere Shajumon, een lekenpredikant. Het was trouwens van die gast dat ik zijn hangertje met kruis kreeg overrhandigd, maar dat las je eerder al. Ik hoor die jonge man nog zeggen dat hij niet zou rusten voor hij overal Christus had verkondigd. Zo vertoefde hij op dat moment in het noorden van India al was hij afkomstig uit Kerala, het paradijselijke zuiden tegen de kust. Toen ik er in 1998 terug was en te gast was bij de familie van mijn vriend-missionaris Fr.Pramod vroeg ik of zij niet wisten waar die Shajumon woonde. Niemand kende hem blijkbaar of wilden ze het gewoon niet zeggen? Ik drong er meermaals op aan, want zoveel tijd was me ook niet gegeven. De toeristische plaats die ik op een bepaalde dag moest bezoeken - voor ons niets meer dan een kinderpretpark - deed me alle moed samenrapen om toch nog eens te informeren naar de thuis van die goede jongen die ik zes jaar terug had ontmoet. Het werd zo al heel laaat in de avond toen er plots gewag gemaakt werd toch te gazan zoeken. Men wist dat hij ondermeer kunstenaar was. Overal werd gestopt over stoffige hobbelige wegen tot iemand met grote zekerheid vertelde dat hij de jongen kende, wist dat hij getrouwd was en zelfs waar hij woonde. Volgende moet u zich voorstellen. Ik word bij de hand genomen, te voet, een zeer smal gangpad door in het middernachtdonker dat leidt naar een huisje. Ik ben er dus totaal overgelaten,aan onbekenden. Men laat me even staan, klopt aan, ik hoor wat streektaal en dan verschijnt Shajumon! Hij pakt me en draait me rond en rond. Het was per toeval de verjaardag van zijn pa. Shajumon wist van niets natuurlijk; voor mij een feest, de tijd was echter te kort want we zouden afreizen naar België. Vlug zocht hij naar wat spullen en zo heb ik tot op vandaag nog een metalen zakboekje dat eigenlijk niets anders is dan de verbeelding van de veertien staties als zijn gebedsboek.
De foto hierbij geeft je een idee hoe ik in het nachtelijk donker in vreemd gebied werd geleid naar een ontmoeting die ik nooit meer zal vergeten. Ik voel de bladeren takken nog tegen mijn hoofd.
Contacten, we hebben er zoveel op één dag, mensen die even gedag zeggen, je gewoon voorbij lopen, je iets toesteken of je een handje helpen. Contacten van veraf of dichtbij, via een ouderwetse brief al dan niet van vadertje staat of via een mail. Contacten, je kan er echt niet omheen, zelfs ongevraagd zitten ze al mee aan je pc-tafel. Waar ik naartoe wil is dat een mens, ik dus, of jij en dat geprogrammeerd breintje heel veel contacten kan leggen. Alsof het leven rondom ons stil staat eens dat toestel aangelegd. Ontelbare vriendenkettings, de ene al beter dan de ander, duiken als paddestoelen uit de grond. En telkens heb je het mogelijk om contact te leggen of word je zelfs uitgenodigd "vriend" te worden. Een eenvoudige klik en uw verzoek wordt aanvaard. Maar hoever gaat dat contact? Meestal stopt het daar buiten dan die ene uitzondering. Contacten als deze zijn in de meeste gevallen dan ook niet levengevend, zelfs steriel, ,noch inspirerend. Ze zijn vaak niet meer dan een illusie of reeds een gestolde verwachting want wat kennen we van de contactpersoon echt?
Wanneer een contact echter zichzelf prijs wil geven aan een ander in vlees en bloed, dan spreken we over ontmoetingen. Wanneer iemand uit zijn anonimiteit wil treden, je wil opbellen of bezoeken, zonder meer, of gewoon om elkaar beter te leren kennen, daar ontstaat leven.
Ontmoetingen zijn contacten tussen mensen waarbij jij jezelf mag zijn, onvoorwaardelijk, of dit nu maar voor éven is of voor veel meer, veel langer. Het is een genade wanneer je zo iemand mag otmoeten in wederzijds respect, jezelf mogen zijn met je zelf en met de ander. Pas dan wordt deze onmoeting levengevend, en dit voor beiden.Deze ontmoetingen zullen ook dan wel hun eigen leven leiden, maar je weet dat ze zullen blijven, soms intens, soms sluimerend. Of zoals iemand me recent vertelde: het is goed nu te weten wie jij bent achter die pc. Het is goed interesses te delen en elkaar daarin te bevruchten en/of al dan niet vriend/in te worden.
Een ontmoeting kan soms ook zo rustgevend zijn, niet veplichtend, de chemie aanvoelen als de tijd er rijp voor is. In een ontmoeteing van mens tot mens, van hart tot hart, kan veel gedeeld worden, zeker wanneer er veel naar de ander wordt geluisterd. Waar heb ik dit nog eerder geschreven? Ontmoeten, ook in het aanvaarden van het anders-zijn van die ander.
Ik wens jullie via contacten vele deugddoende ontmoetingen toe, want uiteindelijk zal een zweem van warmte je blijven achtervolgen, die diepmenselijke warmte die we zo broodnodig hebben. Of hoe zegde mijn gesprekspartner ook weer: AANDACHT!
Dank aan jullie om dieheerlijke ontmoetingen! ... Een ontmoeting waardoor je willens nillens dankbaar je ogen ten hemel richt!
Ik wil jouw droom zijn, diep in de nacht. de reden van jouw stralen als je lacht. Jouw zien bij het licht van een zonneschijn... Want jij bent de reden van mijn hele zijn.
Het voelen van je lippen doet mij zweven, het kloppen van jouw hart is meer dan genoeg. Om mij op elk moment te laten weten, ik hou van je, zonder dat ik het je vroeg. Een knipoog in mijn richting, een vluchtige kus. Jij maakt het dat ik zing, alleen jij voelt mijn geluk.
Weet je het dan, besef je het niet. Zoek mij niet te ver, ik zal achter je staan. Als je dit wilt, blijft mijn hart voor jou altijd slaan.
Jij bent de wolk waarop ik zweef. Geen grotere reden dan jij waarom ik leef. Blijven leven voor jou, dat ik mij daarbij neerleg. Want hoe dan ook jij neemt gewoon mijn adem weg.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
