Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Ik weet niet wat ik zag toen ik mijn blog opende. Met heel veel liefde en uit de grond van mijn hart stuurde ik jullie een mooie roos toe, die op een klavierblad neergelegd, niets anders was dan even een beetje rust in te bouwen en jullie toch een groet te brengen. En wat zie ik, wanneer gewoonlijk niemand reageert, dan zijn er wél 4 reacties zeker, en dat voor een gemiddelde waardereing van 1/5. Wat heb ik misdaan? Of hebben jullie te vlug ingetikt en zomaar op een één gedrukt. Ik wil er niet blijven bij stilstaan maar heel vervelend. Oké, wat ik vandaag achterlaat en dit in enkele beurten, zijn een paar foto's uit India, niet om de foto dan wel om de plaatsen waar ik even mocht leven en genieten, waar ik tot op vandaag met hart en ziel terug naar verlang, wellicht omdat vriendschap ondanks de aftand blijft.
Aan de eerste foto hangt een verhaal vast. Ik was in 1992 voor de eerste maal in Varanasi tegen de Ganges, en daar ontmoette ik een zekere Shajumon, een lekenpredikant. Het was trouwens van die gast dat ik zijn hangertje met kruis kreeg overrhandigd, maar dat las je eerder al. Ik hoor die jonge man nog zeggen dat hij niet zou rusten voor hij overal Christus had verkondigd. Zo vertoefde hij op dat moment in het noorden van India al was hij afkomstig uit Kerala, het paradijselijke zuiden tegen de kust. Toen ik er in 1998 terug was en te gast was bij de familie van mijn vriend-missionaris Fr.Pramod vroeg ik of zij niet wisten waar die Shajumon woonde. Niemand kende hem blijkbaar of wilden ze het gewoon niet zeggen? Ik drong er meermaals op aan, want zoveel tijd was me ook niet gegeven. De toeristische plaats die ik op een bepaalde dag moest bezoeken - voor ons niets meer dan een kinderpretpark - deed me alle moed samenrapen om toch nog eens te informeren naar de thuis van die goede jongen die ik zes jaar terug had ontmoet. Het werd zo al heel laaat in de avond toen er plots gewag gemaakt werd toch te gazan zoeken. Men wist dat hij ondermeer kunstenaar was. Overal werd gestopt over stoffige hobbelige wegen tot iemand met grote zekerheid vertelde dat hij de jongen kende, wist dat hij getrouwd was en zelfs waar hij woonde. Volgende moet u zich voorstellen. Ik word bij de hand genomen, te voet, een zeer smal gangpad door in het middernachtdonker dat leidt naar een huisje. Ik ben er dus totaal overgelaten,aan onbekenden. Men laat me even staan, klopt aan, ik hoor wat streektaal en dan verschijnt Shajumon! Hij pakt me en draait me rond en rond. Het was per toeval de verjaardag van zijn pa. Shajumon wist van niets natuurlijk; voor mij een feest, de tijd was echter te kort want we zouden afreizen naar België. Vlug zocht hij naar wat spullen en zo heb ik tot op vandaag nog een metalen zakboekje dat eigenlijk niets anders is dan de verbeelding van de veertien staties als zijn gebedsboek.
De foto hierbij geeft je een idee hoe ik in het nachtelijk donker in vreemd gebied werd geleid naar een ontmoeting die ik nooit meer zal vergeten. Ik voel de bladeren takken nog tegen mijn hoofd.
Contacten, we hebben er zoveel op één dag, mensen die even gedag zeggen, je gewoon voorbij lopen, je iets toesteken of je een handje helpen. Contacten van veraf of dichtbij, via een ouderwetse brief al dan niet van vadertje staat of via een mail. Contacten, je kan er echt niet omheen, zelfs ongevraagd zitten ze al mee aan je pc-tafel. Waar ik naartoe wil is dat een mens, ik dus, of jij en dat geprogrammeerd breintje heel veel contacten kan leggen. Alsof het leven rondom ons stil staat eens dat toestel aangelegd. Ontelbare vriendenkettings, de ene al beter dan de ander, duiken als paddestoelen uit de grond. En telkens heb je het mogelijk om contact te leggen of word je zelfs uitgenodigd "vriend" te worden. Een eenvoudige klik en uw verzoek wordt aanvaard. Maar hoever gaat dat contact? Meestal stopt het daar buiten dan die ene uitzondering. Contacten als deze zijn in de meeste gevallen dan ook niet levengevend, zelfs steriel, ,noch inspirerend. Ze zijn vaak niet meer dan een illusie of reeds een gestolde verwachting want wat kennen we van de contactpersoon echt?
Wanneer een contact echter zichzelf prijs wil geven aan een ander in vlees en bloed, dan spreken we over ontmoetingen. Wanneer iemand uit zijn anonimiteit wil treden, je wil opbellen of bezoeken, zonder meer, of gewoon om elkaar beter te leren kennen, daar ontstaat leven.
Ontmoetingen zijn contacten tussen mensen waarbij jij jezelf mag zijn, onvoorwaardelijk, of dit nu maar voor éven is of voor veel meer, veel langer. Het is een genade wanneer je zo iemand mag otmoeten in wederzijds respect, jezelf mogen zijn met je zelf en met de ander. Pas dan wordt deze onmoeting levengevend, en dit voor beiden.Deze ontmoetingen zullen ook dan wel hun eigen leven leiden, maar je weet dat ze zullen blijven, soms intens, soms sluimerend. Of zoals iemand me recent vertelde: het is goed nu te weten wie jij bent achter die pc. Het is goed interesses te delen en elkaar daarin te bevruchten en/of al dan niet vriend/in te worden.
Een ontmoeting kan soms ook zo rustgevend zijn, niet veplichtend, de chemie aanvoelen als de tijd er rijp voor is. In een ontmoeteing van mens tot mens, van hart tot hart, kan veel gedeeld worden, zeker wanneer er veel naar de ander wordt geluisterd. Waar heb ik dit nog eerder geschreven? Ontmoeten, ook in het aanvaarden van het anders-zijn van die ander.
Ik wens jullie via contacten vele deugddoende ontmoetingen toe, want uiteindelijk zal een zweem van warmte je blijven achtervolgen, die diepmenselijke warmte die we zo broodnodig hebben. Of hoe zegde mijn gesprekspartner ook weer: AANDACHT!
Dank aan jullie om dieheerlijke ontmoetingen! ... Een ontmoeting waardoor je willens nillens dankbaar je ogen ten hemel richt!
Ik wil jouw droom zijn, diep in de nacht. de reden van jouw stralen als je lacht. Jouw zien bij het licht van een zonneschijn... Want jij bent de reden van mijn hele zijn.
Het voelen van je lippen doet mij zweven, het kloppen van jouw hart is meer dan genoeg. Om mij op elk moment te laten weten, ik hou van je, zonder dat ik het je vroeg. Een knipoog in mijn richting, een vluchtige kus. Jij maakt het dat ik zing, alleen jij voelt mijn geluk.
Weet je het dan, besef je het niet. Zoek mij niet te ver, ik zal achter je staan. Als je dit wilt, blijft mijn hart voor jou altijd slaan.
Jij bent de wolk waarop ik zweef. Geen grotere reden dan jij waarom ik leef. Blijven leven voor jou, dat ik mij daarbij neerleg. Want hoe dan ook jij neemt gewoon mijn adem weg.
Ik moest denken aan deze titel toen ik een gesprek aan het voeren was over hoe moelijk het toch is op vandaag om vriend te worden van iemand, laat staan te blijven. Ik denk dat het komt omdat we te veel grijparm zijn geworden, verlatingsangst ook misschien of gewoon angst om te verliezen wat we ogenschijnlijk al hebben gevonden. Ik zie het hoe langer hoe meer ook in meerdere forums. Men denkt eindelijk de ware gevonden te hebben en doet krampachtig tot één of andere partij al vlug afhaakt. Tijdens dat gesprek heb ik gezocht naar de bekende tekst die heel goed weergeeft wat ik probeer te zeggen. Ondertussen heb ik met deze woorden een zoeker, zoals we eigenlijk allemaal een beetje zijn, terug op weg geholpen, want liefde en vriendschap is vooral ook af en toe loslaten.
De parabel van hand en zand.
Een wijze les in liefde gegeven door een moeder aan haar dochter opde vooravond van haar huwelijk.
Er was eens een jonge vrouw Op de vooravond van haar huwelijk stond ze bij haar moeder en keek naar de zon die over het strand onderging in volle zee. Toen vroeg ze haar moeder: Moeder, mijn vader houdt van je en is je altijd trouw gebleven. Wat moet ik doen opdat mijn man ook altijd van mij zal blijven houden? De moeder zweeg en dacht even na. Toen bukte ze zich en vulde elke hand met zand. Zo kwam ze bij haar dochter staan. Zonder verder iets te zeggen, knelde zij de vingers van één hand krampachtig om het zand. Het zand glipte eruit. Hoe meer zij haar vuist balde, hoe sneller het zand eruit weggleed. Toen deed ze haar hand open, er kleefden nog slechts enkele vochtige korreltjes aan haar handpalm. Maar haar andere hand had de moeder open gehouden als een kleine schaal. Daar bleven de zandkorrels liggen. Ze schitterden in het licht van de zon Dit is mijn antwoord, zei de moeder zacht.
Misschien herkennen sommigen van jullie nog deze woorden als titel van het doctoraat van mijn zus over kansarmoede. Nu de integrale tekst eindelijk op het web is verschenen deel ik u hem graag met zij die daar interesse voor betonen. U weet dat ook ik altijd aan de kant heb gestaan van zwakken en misdeelden. Maar hier worden de kernen van een diep gewordelde generatiearmoede blootgelegd. Vooral was het de bedoeling mensen, de regering en/of welke instantie dan ook verder op te roepen daar structureel aan te werken; zeg maar weg te werken. Mijn zus heeft dan ook zich eerst ingewerkt in de leefwereld van de kansarmen om er dan een indringend werk over te schrijven. Bij de verdediging van de thesis werd het heel stil omdat een mens dan heel uitdrukkelijk geconfronteerd wordt met die cirkel van armoede, waar sommige Vlamingen nog niet eens de kans hebben gehad voor één dag naar zee te gaan.
een aandachtige lezer bezorgde me volgende tekst waarvoor dank.
als stille getuige
Als iets wat je lief had uit het leven verdween Dan vraag je: waarom God, laat u mij alleen Ik weet dat u mens noch een dier ooit verlaat Maar zie zoveel leed als ik rond kijk op straat Zij die zich verrijken waar een ander voor boet Nooit in u geloofden, juist hun gaat het goed Wat is en wat doet God, ik kom er niet uit Toch hoor ik een stem als het kerkklokje luidt
Het is God die ons lief heeft, hij is overal Hij is het die ons troost kan geven Vertrouw steeds op hem wat het lot geven zal Dat is heel veel waard in ons leven Een bede tot Hem geeft licht in de nacht Schaam je nooit om je handen te vouwen Al worden gebeden niet altijd verhoord Het is goed om in God te vertrouwen
De bijbel vertelt ons van Jezus, uw zoon Die vijanden lief had maar het kruis droeg als loon Ik leerde als kind, als ik slapen moest gaan Uw zegen te vragen voor aller bestaan Zie ik nu de bloemen door de zonne verlicht In vriendelijke tooi, dan zie ik uw gezicht Als stille getuige leeft u om ons heen Geen mens is verlaten, geen mens is alleen
Het is God die ons lief heeft, hij is overal Hij is het die ons troost kan geven Vertrouw steeds op hem wat het lot geven zal Dat is heel veel waard in ons leven Een bede tot Hem geeft licht in de nacht Schaam je nooit om je handen te vouwen Al worden gebeden niet altijd verhoord Het is goed om in God te vertrouwen.
Het is van enorm belang in je leven de ervaring gehad te hebben dat je gratis bemind wordt, om jezelf, niet om wat je waard bent of om wat je was. Alleen zo kun je een beetje aan de lijve voelen wat of hoe God is en hoe hij liefheeft. Want God gebruikt normaal de dingen die hij zelf in zijn schepping heeft gelegd en de leerschool die hij zelf oprichtte. Als het al zo een boeiend avonturr is van je medemens te houden en met hem op weg te gaan, in het huwelijk, met je vrienden, ... hoe oneindig veel boeiender moet het dan zijn het risico aan te gaan te durven met God op weg te gaan.
Kardinaal Danneels stelt zich terecht de vraag hoe het toch komt dat er om me heen niemand merkt hoezeer God ons bemint; dat hij elk mens oneindig bemint, tot in zijn diepste zwakheden toe, en hem aanhaalt en naar zich toetrekt. Hoe komt ht dat geen mens dit opmerkt, dat men eraan voorbij leeft, dat de wereld inslaapt terwijl het essentiële gebeurt.
Ik denk dat we het allemaal een beetje weten, zelfs goed aanvoelen daar onze relaties niet langer het humane overstijgen. En toch is er een diep verlangen naar die God die je ook laat aanvoelen hoe mooi soms liefde kan zijn tussen twee personen. Misschien durven we gewoon daarom niet langer dank te zeggen wanneer ons iets overvalt dat meer is dan een gevoel, een gedachte, een intens verlangen. Uit vrees? Elkaar terug te verliezen, noem het verlatingsangst ... Maar we hebben toch God die alles gemaakt heeft naar zijn beeld en gelijkenis, hoe zou hij dan zijn schepselen miskennen? Ik weet een hele opdracht voor de generatie waar me nu in leven omdat bemind worden niet langer duurzaam is, er veel te weinig of geen inspanning meer wordt voor gedaan, en dan wellicht vroeg of laat één van de partners zich in de steek voelt gelaten. Maar eens het intense en echte gevoel te hebben gekend bemind te worden, weet ik ook dat er in stilte gedankt en gebeden zal worden, omdat Hij ons samen bracht.
deze uit het leven gegrepen zinsnede is maar al te vaak een grote waarheid, zeker voor hen die o zo graag met de pluimen van een ander weglopen of met hun eigen geringe prestatie te koop lopen. Laat ons dan maar proberen bescheiden te zijn en te blijven, want voor we het weten worden deze woordenn nog eens naar eigen kop gegooid en zijn de pluimen echt gaan vliegen ... en iedereen zal het hebben gezien. De regel geldt nog altijd:doe stille voort.
misschien hebben sommigen onder jullie me wel gemist of zich de vraag gesteld of hij nu echt niets rond Lourdes zou schrijven, nu er 150 jaar Lourdes wordt gevierd in dit jaar. Wel ik wil dit dan meteen goedmaken en jullie laten delen in enkele reportages rond de openingsplechtigheden van dit Jubeljaar te Lourdes.
Bidden is met liefdea a n God denken; niet over God ... de voorbije dag bekijken, de komende overschouwen met de ogen van de Heer - danken voor het mooie dat we mochten beleven, - Zijn geduld vragen voor de moeilijke situaties die zullen komen; - op Zijn leiding in het leven rekenen of proberen gehoorzaam te zijn voor Zijn stem.
Hoe zou je anders in staat zijn de heerlijkheid van God te kennen als je helemaal alleen stond? Daarom moeten we samen bidden, op welke manier dan ook, of met welke woorden; misschien het Weesgegroet, een Onzevader, of gewoon eens stil staan bij de tekst die we overal wel al eens tegenkwamen, maar eigenlijk een heel mooi gebed is.
God, schenk mij het geestelijk evenwicht, om de dingen die ik niet kan veranderen te aanvaarden; de moed om de dingen die ik kan veranderen, metterdaad te veranderen, en de wijsheid om het onderscheid tussen beiden te kennen.
Bidden maakt ons leven, ons samenzijn boeiend en verrijkend. Het verplicht me je echt lief te hebben, zoals je bent en zo maken we het goed tussen ons. Want het is goed te weten dat het laatste goddelijk waarde-oordeel over een een mens is: "Wat gij voor de geringsten van de mijnen hebt gedaan, hebt gij aan Mij gedaan. Zo wordt je leven bidden en je bidden leven.
Ik hoorde zowat overal rond Oud en Nieuw dat dit voor vele mensen de meest eenzame dagen zijn en dat één van de oorzaken zou zijn dat alles zo commercieel wordt uitgebuit dat de waarde en de echte betekenis van die feesten in de mist gaat. Men MOET zich goed voelen.
Is het ook niet zo wat Valentijn betreft, zeker in een tijd waar liefde gekocht wordt en zovele gebroken relaties het hard te verduren hebben? Ik hoorde het daarnet nog van iemand. "Aan wie moet ik iets geven, ik heb toch niemand". Zovele mooie dingen zie je overal, mooie en zinvolle dingen ook, maar aan wie te geven, te versturen, terwijl op dit eigenste moment ik onafgebroken gestoord word door de rode Valentijntips hier op blog.
Ok, we kunnen er maar het beste van maken en de waarde van liefde haar plaats geven die ze verdient en wanneer dat dan moet gaan met een gemeend presentje, waarom niet en wie ben ik dan om dat tegen te spreken? Maar ik weet en besef evenzeer dat er velen niet aan een mooi gedekte tafel zullen zitten met rozen en champagne.
Hoe kunnen we elkaar omhelzen als we elkaar niet eens kennen, als er zo een afstand tussen ons bestaat, als er geen moeite meer gedaan wordt de ander echt beter te leren kennen? We durven niet eens onszelf te omhelzen. En we mogen niet eens proberen elkaar en anderen liefde te geven. Dat is dwaas. Dat is ouderwets ...
Mag ik bij deze die paar mensen danken die me heel recent een compliment hebben gestuurd voor mijn blogpogingen. Een reden om door te gaan waarvoor van harte dank!
Lat ons elkaar maar terug omhelzen, ook na Valentijn, vandaar latere publicatie!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
