Ik moest denken aan deze titel toen ik een gesprek aan het voeren was over hoe moelijk het toch is op vandaag om vriend te worden van iemand, laat staan te blijven. Ik denk dat het komt omdat we te veel grijparm zijn geworden, verlatingsangst ook misschien of gewoon angst om te verliezen wat we ogenschijnlijk al hebben gevonden. Ik zie het hoe langer hoe meer ook in meerdere forums. Men denkt eindelijk de ware gevonden te hebben en doet krampachtig tot één of andere partij al vlug afhaakt. Tijdens dat gesprek heb ik gezocht naar de bekende tekst die heel goed weergeeft wat ik probeer te zeggen. Ondertussen heb ik met deze woorden een zoeker, zoals we eigenlijk allemaal een beetje zijn, terug op weg geholpen, want liefde en vriendschap is vooral ook af en toe loslaten.
De parabel van hand en zand.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een wijze les in liefde gegeven door een moeder aan haar dochter op de vooravond van haar huwelijk.
Er was eens een jonge vrouw
Op de vooravond van haar huwelijk
stond ze bij haar moeder en keek naar de zon
die over het strand onderging in volle zee.
Toen vroeg ze haar moeder:
Moeder, mijn vader houdt van je
en is je altijd trouw gebleven.
Wat moet ik doen
opdat mijn man ook altijd van mij zal blijven houden?
De moeder zweeg en dacht even na.
Toen bukte ze zich en vulde elke hand met zand.
Zo kwam ze bij haar dochter staan.
Zonder verder iets te zeggen,
knelde zij de vingers van één hand krampachtig om het zand.
Het zand glipte eruit.
Hoe meer zij haar vuist balde,
hoe sneller het zand eruit weggleed.
Toen deed ze haar hand open,
er kleefden nog slechts enkele vochtige korreltjes aan haar handpalm.
Maar haar andere hand had de moeder open gehouden als een kleine schaal.
Daar bleven de zandkorrels liggen.
Ze schitterden in het licht van de zon
Dit is mijn antwoord, zei de moeder zacht.
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
