Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
goeie vrienden van vroeger, mensen van gisteren, toevallige voorbijganger,
dit is een eerste welkom op voor mij een nieuw medium, en dus even afwachten wat het brengt ... in elk geval een brug zo nu af en toe van mij naar u en hopenlijk wederzijds!
Wie had toen gedacht wat een invloed dit blog zou hebben, ja dat het zelfs drie jaar zou worden. Het werd en blijft in elk geval een brug van mij naar u ... een brug die zovele anderen hebben overgestoken om er even te verwijlen of er voor goed drie tenten op te trekken, al was ook deze brug niet altijd bezaaid met rozen! Dank voor alles!
Op 06042008 blogde ik over "waar een wil is" - kun je terughalen in het archief hier -; wat me toen sterk heeft aangesproken, heb ik nog beter begrepen wanneer ik pas gisteren de kern hoorde van deze ommekeer van deze jonge man. Dit verhaal heeft me zelfs aangegrepen of hoe een onbekende chatter het leven van een ander grondig en ten goede kan veranderen. De ene jonge man heeft blijkbaar ook nog een derde geïnspireerd zoals je zal lezen.
De jonge man in kwestie was blijkbaar al langer in contact met een pater, die onbekende chatter dus, al hebben beiden elkaar nooit gezien; de jonge man kleurt zelfs 'rood' - 1 mei, weet je wel - naar eigen zeggen. Misschien wilde hij precies op die dag zijn gevoelens kwijt, hoe gebrekkig ook. Maar voor mij is dit de ware betekenis van hemelvaart, een feest dat we vandaag ook vierden en dit op zelfde dag als het feest van de arbeid.
Om kort samen te vatten was het blijkbaar die pater die het leven van de jonge man zinvol heeft gemaakt en een gans andere wending heeft gegeven. Van caféganger naar voortrekker in een schoonmaakbedrijf. Lees daar maar nog eens. Die pater is heel recent en onverwacht overleden en dan volgt het volgende, wat ik zo goed mogelijk probeer weer te geven met respect voor taalgebruik zoals in eerder gesprek.
ja dat gaat hier over een pater; die mens wist alles over mijn leven van toen ik geboren ben tot als hij onlangs zijn hoofd neergelegd heeft. Ik stond aan die kist en dacht toen: hoe kan ik zo stom zijn zo iemand vaarwel te zegen zonder hem te kennen: iemand die er altijd stond; op dat moment ging veel door mijn hoofd maar ik besefte dat ik vanaf nu wilde geven dan ontvangen en zo heb ik een andere in mijn huis even verzorgd en toen zegde deze: kijk je hebt voor me de wereld veranderd en ik zal dit onthouden; de wereld die je nu maakt voor mij is super, is niet te kopen met eender welke bloem eender welk geschenk.
voor mij is het enkel een bewijs dat ik nooit meer anderen op afstand hou, en dat is iets waarom ik er nog meer kracht insteek ...
Is dit niet écht geloven zonder veel woorden, al was de pater wél de spreekbuis en het luisterend oor en dit vanuit zijn roeping mens tussen de mens te zijn. Die kracht was blijkbaar het ultieme wapen waarover hij het niet had in het eerste gesprek, maar wél zijn weg naar de ommekeer. Lees nog maar in het archief. We zijn meer dan wie we zijn!
Wellicht een tijdje geleden dat je nog een boekentip van mij gekregen hebt, maar deze keer wou ik toch even tijd uittrekken om volgend boek aan te bevelen ... Ik heb het bij dit weer bij wijze van spreken "met mijn gat in het water" in één ruk uitgelezen en hap ook nu nog naar adem. En zoals ik bij een ander las: de cover zegt niets over de inhoud ... maar leert veel over de wereld van nu.
Dus voor volgende natte dagen die er zitten aan te komen, spoed je naar de bib en lees van:
Onderstaande werd wellicht al honderden, zoniet duizenden maal doorgestruud via e-mail, en ik geef toe, ook ik heb me er aan bezondigd. Maar laat ons vandaag eens stilstaan bij dit mooi gebed; het een plaats geven in ons hart en van daaruit in ons leven,ook al zullen we er niets voor terugkrijgen dan misschien dat moment van stilte.
St. Theresa's gebed:
Moge er vandaag vrede in je zijn. Moge je op God vertrouwen dat je precies bent waar je zou moeten zijn. Moge je nooit de oneindige potentie vergeten die uit vertrouwen is geboren. Moge je de gaven gebruiken die je hebt ontvangen en de liefde doorgeven die je hebt gekregen. Moge je tevreden zijn met het feit dat je een kind van God bent. Laat deze aanwezigheid zich tot in je botten verankeren en je ziel de vrijheid gunnen om te zingen, te dansen, te danken en lief te hebben. Het is daar voor ons allemaal.
Een veld vol purperen bloemen Gestreeld door het licht van de zon De wind fluisterde Vrede Zo was het toen het begon.
In het veld spelen twee kinderen Elk een andere kleur De wind fluistert Vriendschap En verspreidt een lieflijke geur.
Vertellen elkaar hun geheimen Huilen en lachen met elkaar De wind fluistert Begrip Andere kleur geen bezwaar.
Worden ouder, elk hun geloof Brengt hun rijkdom en wijsheid De wind fluistert Respect Voor ieder volk in elke tijd.
Dan het jaar 2008. Twee gekleurde handen ineen De wind fluistert Haat Vrienden en toch zo alleen.
Staren samen naar het leven Niets begrijpend van terreur of spot En de wind ..fluistert niet meer. Twee vrienden Allah en God.
Christophe
Bloggen is ook mensen kansen geven, ze aanmoedigen of dankbaar delen in hun kunnen en trachten. Of zoals "de auteur" het zelf zegt: "Mijn gedichten mag je altijd gebruiken en/of verwerken. Als ze maar nuttig zijn om mensen te doen nadenken, te bezinnen,... " Een auteur, niet gezocht, wel gevonden, gelijkgestemd en toch zo anders ... maar hoe anders wanneer ik bovenstaande me werd gestuurd?! TWEE VRIENDEN?!
KArin ... jij was wellicht de eerste die ik hier leerde kennen via blogland. Wat hebben wij uren en nachten gechat en dit via mailuitwisseling dan nog.
Yvette ... deze uit Kuurne, leerde me de eerste tips om het aanmaken van buttons en het plaatsen van grote foto's. Ze deed het met heel veel geduld. Haar lessen heb ik aan menig beginnende blogger doorgegeven, maar wel hebben we elkaar tot op vandaag nog niet live ontmoet ... en het zelf maken van buttons liet ik graag over aan o.a. ...
Nicole ... die op een bijzondere manier in mijn leven kwam en er wellicht nog lang zal blijven. Was het niet via haar dat ik een zekere ...
Elou mocht ontmoeten ... die van zichzelf zegt "een puinhoop te zijn" maar het wel klaar speelt me onverwacht een bewerking door te mailen van een tekst, een gebed. Het geloof is voor Elou dan ook een grote stille kracht ... zoals ik mensen mocht ontmoeten als ...
Edmond, Bompa, Peter1925 ... die mijn eerste blogberichten wilde opfrissen met vele kunstfoto's van Sint-Maarten ... en zijn zielsgenoot ...
Krelis, die met nog minder woorden dan ik hier, de kern van ons bestaan kan raken.
Hoe meer namen een mens wil noemen, hoe meer gevaar er dreigt dat iemand vindt niet bovenaan het lijstje te staan of zijjn naam niet terug te vinden. Het is dan ook geen pure opsomming, maar wel een herinnering aan hen die bij de wieg stonden van mijn bloggen, nu ik bijna drie jaar oud word.
Boomer en Vergeethetnietje, Gerd en Katrien, Rozemarijn ... elk met hun eigen levensverhaal.
Ook aan de overleden blogmaat uit Brugge wil ik even stilstaan, die ondanks zijn zware en jarenlange ziekte, er toch elke dag probeerde te zijn elke blogger een goede morgen of een zalige nachtrust toe te wensen.
Het is ook zo dat bloggers zomaar in mijn leven kwamen en dan ook "zomaar" verdwenen. Of ze me niet meer lezen?! Het kan, maar dat hoeft niet. Er zijn zovele redenen waarom iemand niet langer leest of blogt. Het is zelfs zo dat het soms pas na jaren is dat bijkt dat je wél gelezen wordt, zelfs door niet-bloggers, maar dat dit pas de basis vormt voor een nieuwe relatie.
Susanna Tom Wim Fernand Eddy Timo Kristof Ronald
Heb je eht gemerkt? Ja, het zijn vooral de mannen die vanop afstand toekijken!
Met dit berichtje wou ik gewoon dank zeggen aan de intense vriendschappen, opgebouwd de voorbije jaren! En wie zich hier niet terugvond weet dat hij van mij af en toe een mail krijgt, so ...
Of je nu lijdt of begeleidt, blijf praten! Als je heroïsch wilt zijn, je lijden verstopt, als je de deemoed niet kunt opbrengen je pijn uit te spreken, ga je eraan kapot. Het is heel mooi om je lijden in stilte te dragen, maar of je er iets mee opschiet? Durf de waarheid zeggen, want dat is vaak de eerste stap naar genezing. Stop met toneelspelen, want als je fysiek of psychologisch doodgaat, valt er niets meer te spreken ...
"Ik heb dorst, geef me iets te drinken," riep Christus aan het kruis. Heel normaal, heel menselijk. Hij verbloemt niets, hij schreeuwt. Wij mogen dat ook, en dat vergeten we soms wel eens te vlug zolas een priester me toevertrouwde: Roep naar dat kruis!. Temidden van zijn lijden blijft Jezus praten met God. Dus ook als we in ons lijden denken dat God er niet meer is, mogen we met hem blijven spreken.
Wees dus ook en zeker op deze zondag elkaar menselijk en zo ook goddelijk nabij!
Het leven kan zo verschillend zijn, de ene keer ben je vrolijk..de andere keer heb je weer pijn. het leven telt van dag tot dag, dan zie je iemand met tranen..daarna weer met een lach. Soms is het zo moeilijk om door het leven te gaan, dan lijkt alles je tegen te zitten..alles je in de weg te staan. Maar ook al wil je dan soms de moed opgeven, diep in je hart weet je dat je verder moet... verder moet met leven. Want er staan nog zoveel mooie momenten op je te wachten, er zitten nog zoveel toekomstplannen in je gedachten. Er zijn zoveel mensen die om jou geven, die zonder jou..niet verder kunnen leven. Dus ook al heb je het moeilijk heb je op speciale momenten onverdraaglijke pijn, blijf vechten voor je leven want ook voor jou zullen er weer mooie tijden zijn.
Het is me al eerder opgevallen dat verschillende mensen uit blogland zich vragen beginnen te stellen over het nut van het bloggen. Ik hoorde o.a. vragen als: "Waar ben ik toch aan begonnen?". "Ik krijg geen waardering meer". "Men bezoekt me enkel maar nadat ik een bezoekje bracht aan andere blogs en zo mijn naam achterliet".
Soms geven mensen de indruk niet langer gewenst te zijn, noch gewaardeerd voor hun "werk" dat toch allemaal is begonnen als een hobby en waar ze vooral heel véél mensen leerden kennen. Soms vind ik tussen de lijnen zelfs een hunker naar bevestiging, al dan niet uitdrukkleijk neergeschreven. Bij nog anderen blijkt uit diverse blogberichten niets min noch meer dan een schreeuw om aandacht. Eenzaamheid?
Goeie vrienden, dit alles lijkt misschien nogal negatief over te komen, maar het is de samenvatting van wat ik lees, zelfs in mijn gastenboen en via é-mailverkeer.
Ik probeer een antwoord te formuleren. We zijn allen op één of ander manier aan dit bloggen begonnen, en onze blog werd al heel vlug onze beste vriend. Een vriend die levend werd door intense contacten. We bouwde stilaan een netwerk op en kwamen graag terug naar bepaalde mensen. Op de duur deelden we het wel en wee. Zeker in het begin was het een kwestie elkaar terug te vinden en de "buttons" werden een echt hipe. Deze laatsten zijn echter voor velen niet langer een manier om contact te zoeken, integendeel.
Het aantal berichten in gastenboeken lijkt ook te verminderen, nog steeds volgens bovenstaande, maar is ook dit niet ergens vanzelfsprekend? Het is niet omdat men je gastenboek niet heeft getekend dat men je blog niet heeft bezocht zoals het eveneens niet zo is dat "men" je geen "5" meer geeft voor een bericht. Ik denk dat vooral wat laatste betreft er sommigen moeite mee hebben, maar je weet toch niet wie je dat waarderingscijfer heeft gegeven?!
En het is vooral zo dat we na de voorbije jaren elkaar de deur niet meer plat lopen omdat er tussen mensen een zo hechte band is gegroeid dat een bericht niet langer hoeft nagelaten te worden, want "we kennen elkaar". Er is inderdaad een vorm van gewenning opgetreden. Let op, ik zeg niet dat het geen deugd kan doen eens een bericht te lezen, maar het al dan niet kijgen van berichten of "punten" mag zeker nooit een reden zijn het bloggen op te geven. GENIET van je bloggen zonder de blogwereld rond te reizen!
Ik wil dan ook positief afsluiten - een te lange tekst deze keer waarvoor excuses - met de vaststelling dat ik links en rechts iemand nabij mocht zijn, zelfs in die mate dat mensen verder wilden bloggen, een nieuwe blog probeerden op te starten; of nog beter tot het inzcht kwamen dat het leven nog niet zo een grote hel is en dat er dus inspiratie gevonden werd het roer om te gooien! Proficiat daarvoor!
En ikzelf? Ik heb er heel veel LIEFDE EN VRIENDSCHAP ontvangen!!!
Ook deze keer uit het leven gegrepen, een ware schreeuw van een jongeman van 23 jaar.... Nog maar enkele dagen terug! Zo een dingen lees je niet zomaar; daar reageer je op en wel onmiddellijk!
"Pesters vinden pesten niet pesten. Ze noemen het eerder plagen. Maar zij weten niet hoeveel ik kan verdragen. Dus gaan ze maar door. Na 1 week kan ik de pijn echt niet meer dragen. Dus ga ik naar de brug. Ik ben blij want de pesters zien mij niet meer terug. 3dagen later staan ze aan mijn graf, Naast de familie die om mij gaf. Nu begint het te dagen ... Dit was niet gewoon wat plagen.
ik leg een roos en een klavertje hier en wens je vandaag een dag vol plezier
wat is het heerlijk te ervaren dat er ergens iemand aan je denkt en ongevraagd je laat genieten van iets waaraan men aandacht schenkt
een prentje slechts met weinig woorden maar met een inhoud die het doet een kaartje soms in haast geschreven waarbij je even slikken moet
een handdruk of een schouderklopje een zwaai van ver, een lief gebaar het zijn zo van die kleine dingen maar "groot" aan waarde voor elkaar GELUKKIGE VERJAARDAG, LIEVE!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
