Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Mijn vader verafschuwde elke verslaving aan zwakte, en vooral het misbruik van de zwakte van anderen, en zei dat het de taak van ieder mens was zijn naaste te helpen om sterker te worden en een niveau te bereiken waarop hij in zijn eentje tegen de gevaren en de ellende van het bestaan zou zijn opgewassen, en daarom moest elke vader zijn zoon leren zwemmen in de zee, leren paardrijden en schieten met een geweer. want zo zou de jongen zich redden.
Het zou een getuigenis uit dankbaarheid mogen zijn aan mijn vader én aan mijn moeder, die me inderdaad op deze manier in de wereld heeft gezet, en dat is het ook voor een groot deel ook al citeer ik deze tekst uit Zwijgen, een boek van Joodse jongen/man, Joshua Sobol.
Waarom deze passage me vandaag misschien meer raakt dan anders, is het feit dat door o.a. mijn opvoeding en doorheen de goede en kwade jaren van mijn bestaan, ik blijkbaar genoeg weerbaarheid heb gekweekt (Weerbaar en broos was misschien niet toevallig ook de titel van het doctoraat van mijn zus wat ze behaalde in mei vorig jaar) om heel concreet vandaag, en dit ondanks alles, toch verder aan dit blog te werken na een korte periode van bezinning, de gedachte in het achterhoofd: Heer, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.
Wat niet wegneemt dat een mens assertiever in dit blogland wil staan. Het gevolg van voorgaande laat zich dan ook zien in de wijzigingen in mijn blog.
Eigenlijk wou ik op dit uur alleen maar het bovenvermelde citaat publiceren. Lees het daarom nog eens, want ook ik blijf kiezen voor de zwakke en het misbruik van zwakke mensen, ook al word je zelfs in dit medium blijkbaar hard aangepakt daarvoor. Had ik toevallig niet eerder al geschreven over mensen die zelfs afhaken?!Toch ook een proficiat aan nieuwe starters.
De bijdrage die je straks elders vindt, blijft dan ook aansluiten bij mijn roeping als unblessed deacon, nu, dertig jaar geleden, en wellicht tot bij het graf, daar LIEFDE en VRIENDSCHAP boven alles gaat.
Ooit al het gevoel gehad dat je een gelukzak bent? De weelde van je bestaan, het genoegen van je familie, kinderen om je heen, een prachtvrouw liefhebben. Het geluk een job uit de duizend te mogen doen, mensen helpen, kansen creëren. Met en voor mensen werken, sociaal bezig zijn, culturen ontdekken, fantasieën beleven en delen. De keren dat we klagen over gebrek aan respect, de keren dat we zeuren over het niet begrepen worden: het verdwijnt in het niets wanneer je echt de vergelijking maakt. Verwende kerels, gelukzaligen. We beseffen niet half hoe gelukkig we zijn. Een dak boven het hoofd hebben, een luxueus dak bovendien. Nooit honger leiden, steeds overvloed. Steeds mensen om ons heen. Nooit echt alleen. Nooit vervloekt of uitgesloten. Vrienden hebben, mogen studeren, kunnen werken. Dat het goed met ons gaat, moeten we niemand verwijten. Dat we gelukkig zijn, moet ons niet tot wanhoop drijven. Maar we mogen het wel beseffen, prularia relativeren, bijzaak banaliseren, ongemak minimaliseren. En vooral dankbaar zijn. Beseffen dat we ons opwinden om niets, ons eindeloos opblazen voor een zucht. Leren genieten, daar komt het op aan. En er de kracht uit puren om dat genieten ook voor anderen mogelijk te maken. Zeker wanneer er wel iemand aan de deur klopt en honger heeft, echt honger en je hem geen brood kan geven. Dan knaagt het aan het hart en word je stil. Concreet denk ik aan een student die slaapt in een garage omdat hij zijn studies niet kan betalen omdat hij ouders verloor, en ik denk natuurlijk ook aan Pramod.
Ik moet blijkbaar nog wat verduidelijken wat ik hieronder schreef, zeker wanneer ik een paar reacties mocht ontvangen. Wat ik neerschreef heb ik terug gevonden in een boek vol dankbare herinneringen, en het was inderdaad confronterend een zelf geschreven tekst te lezen die precies 30 jaar oud is. Is er dan niet veel veranderd? De tekst was een distillatie tijdens een jongeren weekend wat men toen al "voor oudere jongeren" noemde rond het thema: "Werkelijkheid en ideaal". In deze periode waar tijd kan gemaakt worden, weg van lawaai en andere dagelijkse beslommeringen kom je wel jezelf tegen, je luistert ook naar anderen en hoort hoe zij in het leven staan. Misschien is de weerslag daarom ook een beetje te ernstig, maar wel echt; want wie met zichzelf wordt geconfronteerd, volet beter dan anders alle kleine kanten aan; te meer wanneer ze dan nog gedragen worden in een geest van gebed, waarmee ik de bijdrage afsloot. Er zijn dan mensen die reageren alsof ik nogal een zwartkijker ben, of dat ik misschien moet het negatieve omkeren naar positieve. Maar heb ik dat al niet gans die tijd al geprobeerd via blogland én voor mezelf, maar ook voor jullie, een hint geven.
Het feit dat ik dit hier en nu bewust neerschrijf, zal danwel voor een deel een aanvulling zijn van wie ik ben voor wie me al langer kent, maar is ook een poging het bloggen terug at op te tillen. Want spijtig genoeg moet ik vaststellen dat mensen zijn afgehaakt omdat ze blijkbaar te goed waren, té zinvol bezig waren.
Wanneer ik iets over India schrijf en de moeilijkheden rond organisatie, visa en betaling, dan is dat ook niet omdat ik aan zelfbeklag wil of zou doen, maar om nog eens iets actueels neer te pennen waarop hopelijk iemand op de kar springt. Het is uit het leven gegrepen zoals anderen hun blog opmaken. Ik hoop dat we niet nog meer blogvrienden moeten verliezen omwille van de soms gering kwaliteit al heeft ieder zijn talent. Maarten
1978-2008 - Werkelijkheid en ideaal, ben ik veranderd?
Ik ben een mens,
Bezeten door en verslaafd aan ...
een gemakkelijk leventje;
de tijdstroom, de massa, de oppervlakkigheid,
mijn verleden;
het goede dat ik toch maar niet deel,
het zich-goed-voelen;
zelfbeklag,
mijn werk;
besef van leegte en chaos.
Mijn handen,
Ik heb er meer dan twee;
die kwetsen, die helpen, die vragen
om te krijgen,
die genieten.
Handen die grijparmen zijn;
die mezelf bevredigen,
en die soms proberen, proberen
te geven. Ik ben een mesns,
onbekwaam mezelf te zijn, krampachtig en zenuwachtig, dromend rond mezelf, onbevredigd, bestaande uit brokstukken; bang mezelf te zijn, angstig, fundamenteel eenzaam, afwezig van het het heden, niet verbonden met anderen, gehecht aan de materie, die niet uit zijn kot komt, en een tekort aan luisterbereidheid.
Daardoor kan ik niet openstaan voor U, mijn God, maar dank , dat ik mag zijn zoals ik ben. En toon ons, Heer, dat we in feite meer op mekaar lijken, dan het voor ons duidelijk is.
Naar trouwe mensen kijkt men vandaag nog amper met bewondering op, integendeel ze worden a.h.w. uitgespuwd. Hoogstens verwondert men zich erover. Of men heeft gewoon medelijden. Het kleed van de trouw is versleten. De stevigheid van de binding is weg; men kan en wil zich ook niet meer binden, zelfs niet via internet. Laatste zie je op tientallen vriendenschakels. Alles is nu besmet met westers materialisme, door het geld en zeg maar door sex. Ontrouw - terwijl iedereen op welk forum dan ook zoekt naar trouw - maakt een samenleving grondig depressief, omdat ze de hoop heeft gedood. Elke chatsessie houdt voor een eerlijke zoeker ook de hoop in naar een oprecht vinden in trouw. Bovendien zet ontrouw zich voort als een heksenkring. Willen we uit dit dal komen, dan zullen we de natuurlijke deugd van de trouw moeten vinden. En dat is de christelijke trouw, Gods karaktertrek.
Misschien daardoor dat sommigen op hun eigen wijze reageren op mijn trouw aan India ?!
Ja, er moest natuurlijk ook gezorgd worden voor een visum door hem om vanuit de States België binnen te komen. Want we zouden samen reizen, eindelijk een kans voor hem mijn familie te leren kennen, en ons landje. Maar toen kwam de aap uit de mouw. Hij moest zich persoonlijk gaan aanbieden op de ambassade, en dat wel nog in Washington. Wij klagen wanneer we van de kust naar Brussel moeten voor een trip, maar voor hem betekent het echter vijf dagreizen, inclusief dus ook ergens overnachtingen, wat meteen de prijs de hoogte injaagt, nog niet eens alle kosten voor dat visum mee gerekend! Daarbij komt dat er gevraagd wordt dat hij persoonlijk papieren kan voorleggen die bewijzen dat zijn uitgaven zullen gedekt worden, hij verzekerd is en hij het bewijs kan leveren dat hij bij mij logeert en ik dus kan instaan voor al zijn uitgaven. ...
Maar zoals bij elke goede Indiër heb je dan een dubbele reactie: Dont' worry en If it is God's will, it will happen.
Wordt vervolgd. Al zie ik voorlopig geen gunstige afloop.
p.s. excuses voor de kleine lettertjes maar blijkbaar zijn bepaalde instellingen niet langer aanvullend met andere versies van SeniorenNet. Kunnen de mensen daar ook eens voor zorgen?
Deze keer geen mijmeringen maar wel degelijk een dagboek dat nu al bijna vol geschreven is en dat in amper een maand tijd. Alles begon wanneer ik de tekst "we'll meet again some day" ergens las. Ik mailde deze tekst zomaar door naar mijn Indische vriend die nu in de States werkt voor zijn congratie in Varanasi, the Indian Missionary Society. Maar prompt kreeg ik een mail terug, ook al mailt hij nooit dan alleen om het hoogst nodige te melden, met het laconieke antwoord "voor wanneer dat ooit zou zijn? Toen ik verder zijn mail las vernam ik dat zijn periode in de States wellicht eind juni 2008 ten einde zal lopen waarna hij terug naar India zal gaan om verder te strijden via media tegen het kastensysteem. Maar er stond ook geschreven dat hij hoopte op de terugweg Rome en het Vaticaan te mogen aandoen. Voor hem zeker een droom, des te meer daar hij al die jaren niet buiten zijn parochie is geweest en zopas zijn zilveren jubileum heeft gevierd. Voor mij was dus de toon gezet. "We'll meet again" moest mogelijk zijn, en dat in Rome. Ik wou het hem aanbieden. Er werd over en weer gemaild om de planning uit te stippelen, de data vast te leggen, te zien dat hij daar voor een tijd kon vervangen worden ... Toen kwam natuurlijk het prijskaartje op de proppen. Hij heeft als missionaris geen inkomen, en het geld dat hij verdient gaat naar zijn congregatie. Dus uitkijken naar zo goedkoop mogelijke logies. Ik had geen idee wat er me te wachten stond, want dat zou een niemendalletje worden, gezien ik er jaren ook ooit heb gelogeerd in een klooster. Maar maar, tijden zijn veranderd, alles wordt nu geregistreerd en betalen van hand tot hand zit er niet meer in. Rome is zeer duur, maar dat zijn evenzeer de gastenkamers. Alle adressen heb ik aangeschreven die één of andere connectie hebben, tot zelfs "in de tuin" van de paus", maar overal vond ik dezelfde prijszetting. En deze prijs moet dus wel degelijk verdubbeld worden gezien alle kosten voor mj zijn. Maar daar zou wel een antwoord op te vinden zijn. Nu bijna zo goed als alles geregeld is, er een datum vastligt, valt een mailbericht in de bus dat alles doet kantelen. Maar dat lees je straks.
Afstanden tussen mensen blijken verbluffend klein, als je in het besef leeft dat God met Jezus de afstand tussen hemel en aarde heeft weten te overbruggen. Wees daarom elkaar niets schuldig, behalve DE LIEFDE.
Je hoeft je leven niet zomaar uit te zitten, maar probeer er echt iets van te maken en werkelijk te léven, te dromen en het als een kostbaar bezit te beschouwen!
Je mag gerust genieten van een droom, die je naar ongekende verten voert, maar maak hem dan ook wel waar zeker voor de ander maar vanaf vandaag zeker voor jezelf! Pas zo zal je er echt zijn voor elkaar!
inlassing zomaar ontvangen van een buitenlandse blogbezoeker.
Soms weet een mens niet meer wat hij echt wil, of toch. Kameraadschap, vriendschap, lachen, liefde, iemand die dezelfde dingen ziet als ik en om dezelfde dingen geeft. Iemand die me geen pijn zal doen, of me niet teleur zal stellen ... iemand die me goed behandelt. Ik wil liever vriendelijkheid dan passie, ik wil iemand die van me houdt en van wie ik houd.
Maar hou dit in gedachten: ZORG DAT JE NIET AL TE GOED BENT DAN WORDT JE ALLEEN MAAR PIJN GEDAAN.
Het is al een tijd terug dat ik een boek onder uw aandacht bracht. Vandaag doe ik het weer eens omdat in een roman soms zeer veel menselijke verhoudingen worden uitgeschreven, herkenning zelfs. Ik mocht u eerder al blij maken met een tip. Ik weet dat smaken verschillen en toch beveel ik deze u van harte aan. Eens iets anders dan spirituele lectuur, maar voor wie goed leest zal de kern van het verhaal ann hem of haar niet ontgaan omdat het de vraag is naar geluk in een tijd van materie.
Hierbij een korte inhoud van het boek HET HUIS van Danielle Steel. Wellicht een aansporing om ander werk van haar te lezen.
Beschrijving:
De mooie Sarah Anderson is een succesvolle advocaat, maar haar leven heeft geen glans. Een onverwachte erfenis van een excentrieke cliënt verandert alles. Sarah koopt een vervallen landhuis in de buurt van San Francisco dat ooit door haar eigen grootvader is gebouwd. Ze wil het restaureren en in zijn oude glorie herstellen.
Gisteren in de late avond belde iemand aan om wat bij te praten, zomaar. Het werd een sereen en open gesprek dat me uiteindelijk terug bracht zoals zovele keren naar menselijke verhoudingen, de verlangens en de ontgoochelingen. Er was ook ruimte om spiritueel bezig te zijn, zelfs onverwacht over de zingeving van oprecht geloven en een toegewijd zijn aan Onze-Lieve-Vrouw, wat ik niet had verwacht van mijn gesprekspartner. Misschien ondertussen een nieuw lid voor de Vrienden van Lourdes of zelf een bedevaarder in spe. In elk geval ging deze keer het gesprek letterlijk de nacht in, wat je niet veel meer mag verhopen. Maar ik wil terug naar die verhoudingen, omdat ik weer eens voor een zoveelste maal las van een blogger hoe en warom weer eens een 'verhouding' is uitgesteld. Meteen denk ik aan een jonger iemand die ook in schoonheid op zoek is naar oprechte voldoening in vriendschap en liefde ... Ik betrap me wel op mijn blogwoorden zeker! Maar ik wil vlgende delen, zopas gelezen (ja, je hoeft niet altijd spirituele of pastorale boeken te lezen) en toch aansluitend bij onze leefwereld, zij het nu tussen jongeren, ouderen, mannen, vrouwen, welke geaardheid ook ze mogen of trachten te beleven. Wellicht herkennen velen zich in volgende bedenking. Ik denk heel concreet aan blogvrienden.
Wat is het toch ingewikkeld geworden tegenwoordig. Iedereen heeft van die vreemde ideeën over relaties en hoe ze hun leven willen inrichten. Iedereen heeft zijn frustraties. Niets is gemakkelijk meer. Mensen zeggen niet meer 'ja, ik wil', lopen dan de zonsondergang tegemoet ,en zorgen ervoor dat ze het samen redden. We verzinnen allerlei rare vormen van verhoudingen, die soms werken en soms niet, en die misschien wel zouden kunnn lukken, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik vraag me af of het altijd zo is geweest. Volgens mij niet!
Mooi gezegde ...en vrijheid is vertrouwen... Alleen door iedereen "zichzelf zijn" te gunnen groeit vriendschap..en uit vriendschap groeit liefde.... Als men al wat niet mooi is aan een bloem wegknipt sterft ze langzaam af...het geheim van met mekaar te leven is " leven met de negatieve kanten en ze te aanvaarden " op de positieve kanten werd me verliefd....maar liefde groeit door mekaar te leren kennen in de mate van het mogelijke, want in elke mens schuilt een typische eigenheid, die voor de ene straalt en voor de andere afstoot....wat is de ontdekkingreis naar elk individu toch wonderbaarlijk ....
Een fijne dag ... vriendelijke groetjes Susanna
Misschien las je het in mijn gastenboek, maar ik wil het hier op mijn blog plaatsen, want het betekent zoveel en vooraél aansluitend bij wat ik vorige week neerschreef. Dank om mee te denken, ook aan die andere blogges! Verder nog een fijn weekend "in éénheid"; laatste n.a.v. de internationale bidweek voor de eenheid.
De mens is met de hoop geboren; die zit hem in het bloed. We worden van bij de geboorte bewoond door een intens verlangen naar geluk en vreugde, maar onder alle soorten van verwachtingen ligt er één fundamentele; bemind te worden om te leven, voluit te leven. De tegenpool zal wel de angst zijn, de grondige angst onbemind te blijven en zo te sterven. Tussen beiden ligt dan ook dat eeuwig gevecht, ook al mogen we niet te vlug toegeven aan bepaalde verlangens, zeker wanneer ze ons worden opgedrongen. Heb dat ook vandaag weer eens moeten ervaren wanneer ik even mijn deur op een kier heb gezet met een luisterend oor. Mensen willen meer, heel wat meer, zelfs veeleisend; en had ik het gisteren al niet over een terughoudendheid in vertrouwen geven. Maar het is wel waar dat waar de hoop naar verlangt, dat is liefde en leven. Het hele leven is één laboratorium van van de hoop; de mens wil het ondoenbare doen, het onbereikbare bereiken.
De waarachtige hoop zuivert ook de echte verwachtingen; behoedt tegen ontmoediging; ze verruuimt het hart bij het uitzien naar een levenwekkende gebeurtenis, een blij uitzien naar en zo behoedt ze ons voor egoïsme en leidt ze naar het geluk van liefde.
Laatste wens ik mezelf toe wanneer ik in mei van dit jaar met mijn Indische vriend-missioniaris, nu wekzaam in de States, HOOP samen met hem naar Rome af te reizen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
