Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Geruime tijd terug bracht ik dit avondgebed op mijn blog, een gebed dat ik zie liggen op mijn nachttafel en waar ik me aan hou. Het gebed heeft velen destijds aangesproken. Van anderen weet ik dat ze het sindsdien dagelijks gebruiken. Vandaag sta ik voor mezelf even stil bij dit gebed wat ik af en toe doe bij overweging van deze regels. Misschien moet je zelf dit gebed ook eens langzaam bidden en vooral eens luidop zeggen, het liefst in de avond voor het slapen gaan.
Ik herneem het deze keer, maar dan met enkele persoonlijke bedenkingen aan mezelf gericht en waar ik soms naast onmacht ook vreugd voel.
IN DE STILTE VAN DEZE AVOND KOM IK TOT U, HEER.
Ja, laat me vooral eerst stil worden en U ook danken voor de stilte na deze (werk-) dag.
GIJ WEET AL HET GOEDE DAT IK VANDAAG MOCHT DOEN.
Heb ik dan zoveel goeds gedaan vandaag?
GIJ KENT MIJN FOUTEN EN MIJN FALEN.
Soms moet ik niet ver zoeken wat ik fout deed en waarin ik faalde.
AANVAARD MIJ HEER, MET ALLES MET WAT NUTTIG EN NUTTELOOS WAS.
Ja, eigenlijk heb ik me ook vandaag weer met vele nutteloze zaken ingelaten, Heer.
MET ALLES WAT DOR EN VRUCHTBAAR IN MIJ IS.
En toch ben ik dankbaar dat ik onverwacht veel mocht betekenen voor die ene.
VERGEEF MIJ MIJN FOUTEN EN TEKORTEN.
En hier blijf ik bewust heel lang stil zitten om die vergeving écht te vragen
Ook al spelen nog zovele dingen door mijn hoofd.
NEEM MIJ AAN EN BEWAAR MIJ DEZE NACHT.
Ja, neem me Heer, geef me een rustige nacht.
IN LIEFDE EN VREDE.
Hoe goed is het nu in Uw liefde te mogen inslapen, in vrede omdat ik alles aan Uw voeten mocht leggen.
Goeie vrienden, dit letterwoord staat niet voor een zoveelste ziekte maar het is de afkorting van Indian Missionary Society. De religieuze gemeenschap van Indische inlandse missionarissen waar ik af en toe naar verwijs of waardoor ik deze wereld en zo de wereld van de armen of misschien juist de rijken van hart en geest mocht leren kennen.
Misschien is het wel goed eens kort samen te vatten wat deze Congregatie beoogt. De Congregatie werd opgericht in 1941 in Varanasi nabij de Ganges om een bijzondere nood te lenigen in de katholieke Kerk in het noorden van India. Er trekken dan ook vele jonge mannen vanuit het diepe Zuiden, al dan niet als leek naar Noord-India. Zo mocht ik er een jonge man ontmoeten die voor maanden vrouw en kind verliet omdat hij niet kon slapen tot allen gehoord hadden over Christus.
En zo komen we bij de doelstelling, noch recent in een brief verwoord. IMS is een religieuze gemeenschap van priesters en leken die begaan zijn met zowel het pastoraal werk als de menselijke dienstbaarheid, en dat op zo een indrukwekkende wijze dat ondertussen al duizenden, zowel vanuit het platteland of de grootsteden, volgelingen geworden zijn van de Heer. Onze hoofdbedoeling blijft dan ook het Woord van God te verkondigen en de Bijbel te verspreiden, en dit vooral aan niet-christenen. Duizenden en ik ben daar ooit zelf getuige van geweest komen naar onze centra (van heinde en ver, te voet en per fiets n.v.d. ) om te luisteren naar het woord van God en om te ondervinden welk een vrede en geluk er daarvan uitgaat tijdens deze bijeenkomsten, vooral dan op zondag, want enige vrije dag.
Naast het pastorale dienstwerk wordt heel veel energie gestoken in de socio-economische ontwikkeling van het volk. Men probeert vooral de vergeten bevolking te bereiken (via landwegjes waar je enkel kan meefietsen als je achterop zit en u de bestuurder goed vast houdt) om zo van hut naar hut mensen te bezoeken om hen zo een menswaardiger leven te bieden. Zo is men in een bepaald dorp nu bezig 350 kinderen te helpen in hun ovoeding en onderwijs, medische en dagelijkse zorg.
Waar hier het priestertekort hier altijd maar afneemt, kon deze congregatie, alléén al in voorbije jaar, zich verheugen op 27 jonge mensen die zich hebben aangesloten bij de Missiecongregatie, en dat vanuit alle delen uit India om missionaris te worden. In totaal zijn er 115 studenten in opleiding of stage waarvan er binnenkort negen van hen tot priester zullen worden gewijd. We spreken hier dus uitsluitend over de IMS!
De brief sluit echter met een trieste mededeling. De authenticiteit van ons werk wordt echter gestoord en gedwarsboomd door de vervolgingen en de kruisen die ons triest en ongelukkig maken, een ervaring gelijkend op deze van de Heer in Gethsemane.
U kent uw vrienden, u weet wat ze ongeveer doen en hoe ze leven, of dat meen je toch te weten na vele jaren. Je staat er maar zelden tot nooit bij stil tot je op een gegeven moment "zomaar" vraagt - terugdenkend in de tijd hoe het vroeger was n.a.v. iets dat je te binnenspringt . Ja, dat vroeg ik aan een kennis die nu in India lesgever is aan een universiteit.
Ik zal niet verder uitwijden maar je deelgenoot maken van wat hij me mailde, zonder franjes. Je mag dan nog duizenden beelden gezien hebben en verhalen gehoord, maar deze "getuigenis" zoals ik ze wel durf te noemen, heeft me naar de keel gegrepen.
"Let me tell u something about my life. I was born to a very poor farmers family who live hand to mouth but very descent who does'nt have any words of cheat in their dictionary. When i was a kid i did'nt get cloths to put on. i used to depend upon one of my relatives who use to throw away her old cloths and i use to collect thm and put on vit. i use to collect broom grass from nearby forest and sell in the nearby market that cost only Rs. 50 paise. so that was a very difficult life that i led. bt i never loose heart. use to sleep in a bed that is made up of bamboo. bt those memories are really sweet. when i was in my class 12 standard my father left me for his eternal abode. I hav my mother who is 75 nw and hav two elder brothers and sisters. m the youngest. I got this job in the year 2003 and was married in 2005. nw m leaving happily though nt rich.
Een jongen, geboren in een zeer arm boerengezin, ook al had hij goede manieren geleerd van huis uit, had niet eens kleren om aan te trekken tenzij hij afhankelijk was van verwanten die dan nog hun gedregen kedij doorgaven. Als kind moet hij gras gaan zoeken om dit te verkopen op de makt! Ook al heeft hij als knaap een moeilijke jeugd gekend en is zijn pa veel te vroeg overleden, koestert hij de mooie momenten aan deze tijd; maar heeft hij vooral nooit zijn HART veloren! (Wij zouden van heel wat minder depressief worden!)
Nog een toemaatje misschien:
I learnt cooking wen i was in a class 2 (slechts 8 jaar oud dus!) coz i use to prepare for my parents b4 they return from their cultivation field n wen my elder brother and sisters were away for their studies
Nog niet zolang terug een literaire thriller gelezen en aan jullie voorgesteld en zo kwam ik terecht bij het volgende boek. Een adembenemend verhaal waarin "de eeuwige speurtocht naar het levenselixir tot een climax komt ..." zoals het op de achterflap te lezen staat. Isaac NEWTON achterna ... en zo blijven we bijleren! Ik heb genoten en ik wens jullie een aangename spêurtocht! Maarten
Equinox:
De dag waarop vijf planeten in één lijn staan en de dag en de nacht even lang duren. Maar ook de dag waarop de eeuwenlange speurtocht naar het levenselixer eindelijk tot een climax komt. Oxford 2006. Een jonge vrouw wordt wreed vermoord. Haar hart is verwijderd en op die plek ligt nu een oude gouden munt. Vierentwintig uur later wordt het volgende slachtoffer gevonden. Haar hersenen ontbreken en een zilveren munt schittert in de lege schedel... De politie staat voor een raadsel maar als politiefotograaf Philip Bainbridge en zijn ex-vriendin Laura Niven betrokken raken bij deze zaken, ontdekken zij dat deze gruwelijke, rituele moorden een connectie in het verleden hebben. Heden en verleden komen bij elkaar in deze pageturner als de link wordt gelegd naar het 17de-eeuwse Oxford van Isaac Newton en zijn verbeten speurtocht naar het eeuwige leven...
De Australische auteur Michael White kent als geen ander de feiten en achtergronden van de geniale Britse wetenschapper Isaac Newton waarover hij de bekroonde biografie - Sir Isaac Newton, the Last Sorcerer - schreef. Op verzoek van de Nederlandse uitgever schreef White een uitgebreide addendum, dat als geïllustreerde bijlage in het boek wordt opgenomen. White heeft meer dan twintig non-fictie boeken op zijn naam staan. EQUINOX is zijn thrillerdebuut waarvoor hij inspiratie opdeed in Oxford.
Als ik niet had gedaan wat ik heb gedaan. Als ik niet had gezegd wat ik zei. Zou ik me nu dan voelen zoals ik me voel? Zou ik dan nu denken wat ik denk?
Maar stel,
Dat ik de dingen niet zo had gedaan zoals ik ze deed. Dat ik de dingen niet zo had gezegd zoals ik ze zei. Waar zou ik dan nu staan? Wat voor persoon zou ik nu dan zijn?
Iedereen maakt fouten, vergist zich. In mensen, vrienden, jongens of zichzelf. Stelt soms teleur en kwetst ieder. Fouten maken is menselijk.
Uiteindelijk,
Gaat het er niet om hoe erg de fouten die je maak. Gaat het er niet om hoeveel fouten je maakt. Maar gaat het erom wat je met je fouten doet!
Je moet van je fouten leren. En dat doe je niet door er ellenlang over in de rats te zitten. En dan wanneer het je genoeg is. Het maar achter slot en grendel te stoppen.
Dat doe je door het los te laten! Door over je fouten heen te groeien. Het verleden achter je te laten. En te leven voor de toekomst.
Je kunt het verleden niet veranderen. Het verleden is over, is uit! En hoe hard je het ook probeert. Hoeveel energie je er ook in stopt. Het blijft zoals het is. Wat gebeurd is, is gebeurd.
Het enige wat je kunt beïnvloeden. Is de tijd die nog voor je ligt. Is wat je zult doen, is wat je zult zeggen.
Stop je energie niet in het verleden. Maar groei over je fouten heen. Leef voor de toekomst.
Geloof is niet zien en toch vertrouwen. Hoop is vol verlangen de hoeksteen waarop je kunt bouwen.
Liefde is geven en betekent verdragen. Geloof, hoop en liefde, de drie-eenheid waardevol tot in lengte van dagen!
Enkele jaren terug vroeg een vriend of ik kon zorgen voor een symbooltje om aan een ketting om zijn hals te hangen met de bekende symbooltjes: het kruisje voor het geloof, het ankertje voor de hoop en het hartje voor de liefde. Meteen kocht ik zelfde voor mij. Nu, jaren later, zie ik plots op de grond het kruisje, symbool van mijn geloof. Hoe het er af geraakt is blijft een raadsel want nergens een opening in de sluitingen. Enfin, ik heb het dan maar een plaatsje gegeven. Verleden week ben ik aan het opruimen en plots valt mijn oog op iets van goudkleur. Ik buk me voorover, kijk naar de grond en daar ligt mijn teken van hoop; ook deze keer zonder dat noch het ene noch het andere haakje zijn geopend. Even dacht ik bijna als bijgeloof of ik nu de hoop had verloren, want zopas een minder goede week achter de rug.
Maar wat overblijft is de LIEFDE! En ja, dat tot in lengte van dagen!
Een boer die allerlei roddelpraat over iedereen vertelde kreeg spijt en vroeg aan de rabbi hoe hij boete kon doen.Verzamel een zak vol kippenveren, ga daarmee het hele dorp door en leg op ieder erf bij elke deur een veer. De boer deed wat hem was opgedragen en vroeg aan de rabbi of hij daarmee genoeg had gedaan.Nee, nog niet, zei de rabbi, nu moet je een zak nemen, langs al die huizen gaan en elke veer die je er hebt neergelegd weer oppakken en verzamelen. Maar dat is toch een onmogelijke opgave, protesteerde de boer. De meeste veren zijn al lang door de wind weggeblazen.Toen antwoordde de rabbi, zo is het nu ook met jouw roddelpraatjes. Je spreekt ze zo gemakkelijk uit, maar hoezeer je het ook probeert, terughalen kun je ze niet. . auteur onbekend
Ik heb mijn spiegelbeeld zien vallen. Ik lag in stukken op de grond. ik heb mezelf leren kennen als een held en als een hond. En er is niet zoveel meer over van al mij tedere geweld. Maar ik ken nu ook mijn slechte kanten en ik sta dichter bij mezelf. Ik zing de taal van mijn hart. Hoor de taal van mijn hart. Oké, al klinkt ik soms gebroken, gebroken en verward, het is de taal van mijn hart. Je ben te nemen of te laten. Je mag van me houden. Je mag me ook haten. Ik ben wie ik ben. Dit is mijn wereld . Dat is mijn stem.
Korte tijd terug was een vriend van me op bezoek die ik al heel lang ken. We hadden het zowat over alles gezien we elkaar nog maar weinig zien. Natuurlijk kwam ook India ter sprake. Die vriend van me is een volleerde academicus die zich steeds maar meer op de wetenschap heeft gericht al is hij diep van binnen een mooi mens. En toch lijkt hij me de nuchterheid in persoon geworden.
Opgegroeid in een warm nest waar normen en waarden zeker hoog waren aangeschreven en waar daarnaar ook werd geleefd, en dan nog in een christelijke dienende traditie staand van vader/moeder op zoon ... was ik des te meer verrast toen ik heel even een anekdote vertelde rond India en hij a.h.w. uit het niets reageerde met volgende woorden die ik vandaag nog hoor weerklinken en die nog een antwoord zoeken, al heb er toen wel een persoonlijk antwoord op gegeven, maar toch.
Een doordenker op deze zondag.
"Maarten, wat is de meerwaarde van die kloosters?".
Voorwaar om stil van te worden, zeker voor mensen als jij en ik die deze meerwaarde haast vanzelfsprekend vinden.
Ja, wat is de meerwaarde van kloosters op vandaag? Ze lijkt meer dan overeind te blijven, zeker toen er een golf van ongeloof door het kerkgebouw ging tijdens de avondmis gisteren wanneer werd meegedeeld dat "de paters" onze stad heel binnenkort verlaten!
Op de radio hoorde ik een hele tijd terug promotie maken rond een roman met de eigenaardige titel: STILTE EN MELK VOOR IEDEREEN van auteur DAVID NOLENS.
Het boekje was haast niet te bemachtigen want altijd wel ergens uitgeleend. Maar nu ik het zelf gelezen heb weet ik waarom. Ik nam al van bij de eerte pagina potlood bij de hand om iets aan te kruisen en dat ging zo maar door. Er zijn zovele fragmenten dat ik er moeilijk één kan uitpikken. Dan maar een paar trefwoorden die altijd verder even worden uitgesponnen in deze roman.
Zinloze arbeid - de media - haat en liefde - liefde smelt - liefdespaar - alochtonen - liefde tussen man en vrouw - homo-zijn - bigevoelens - gek-zijn. Het zijn slechts een paar suggestieve woorden in deze prettig gestoorde roman waar iedereen zich in zal herkennen.
Ik kon dit boekje dan ook niet terug naar de bib brengen zonder dit met jullie te delen; zowel voor de jongere als de oudere senior, maar evengoed voor jongeren.
"Schrijf geen poëzie als je niet eerst hebt geleerd te leven."
als je vriendschap aan je deur klopt,heel zachtjes. bijna schuchter en verlegen, probeer dan je hart te openen. al is het maar op een klein kiertje, zie het vertrouwen te overwinnen.. reik je hand..al is het aarzelend.. vriendschap is ook liefde. en zonder kunnen we niet bestaan. dus open je hart voor het zachte kloppen, laat het niet aan je deur voorbij gaan.
als je liefde aan je deur klopt, laat die erin..met een brede lach..
als de wanhoop aan je deur klopt,probeer met liefde die te overwinnen. of gebruik je vriendschap en dan.. alleen kun je het dan echt niet neem die toegestoken hand, met twee handen aan..
als eenzaamheid aan je deur klopt, laat die dan zien.. dat je hart vol liefde, en vol vriendschap dat er door geen ruimte voor over is..
een zacht fluisteren van de wind.. die droogt je tranen.. die brengt wat troost en hoop.. en een warme omhelzing.. met een tedere lach..
aansluitend bij wat ik achterliet, vooral bij laatste passage, rond Sint-Maarten, trof me een tekst van Zuster Emmanuelle die a.h.w. het antwoord biedt op wat ik schreef. Ik citeer:
"JE MOET JE LEVEN NIET GEVEN VOOR EHT GELUK VAN DE ANDEREN. NATUURLIJK IS HET GOED, SOMS ZELFS NOODZAKELIJK, HET RISKEREN VOOR EEN GROOTSE ZAAK, OF OM EEN INDIVIDU IN PENIBELE OMSTANDIGHEDEN TE REDDEN. MAAR JEZELF DINGEN ONTZEGGEN, OF LIJDEN IN HET TELEN VAN ANDERMANS GELUK IS DAT NIET. ECHTE, DUURZAME LIEFDE ZOEKT GELUK VOOR ANDEREN SAMEN MET EIGEN GELUK."
Onlangs sprak ik een oude bekende van me die bij me op school had gezeten. Ik vroeg hoe het hem verging en hoe het één van zijn vrienden verging, die ik destijds goed kende. Laatste bleek al jaren thuis te zitten, niet meer onder de mensen te komen.
Naderhand bedacht ik me dat ik beter zijn telefoonnummer had kunnen vragen; ik heb immers soortgelijks meegemaakt. Ik wist nog vaag waar hij ongeveer woonde, met de nadruk op vaag. Dus ben ik naar die wijk gelopen hier in de stad en ik heb op een zevental huisjes aangebeld maar niemand kende zijn naam daar.
Daarop ben ik naar huis gegaan en zijn naam gegoogled. Meteen kreeg ik een paar hits. Op een of ander forum zag ik nog recente bedenkingen van hem staan, en ik heb daar dan ook op gereageerd. Wie weet krijg ik hem zo te pakken. Ik wil hem in ieder geval laten weten dat hij niet alleen is en dat er meer mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt; een soort van steun bieden van een ervaringsdeskundige. Herken je het of ken je iemand als die vriend, doe dan gewoon evenzo, een teken van tederheid.
Ook dat is Sint-Maarten!
met heel veel dank aan Elou voor het plaatje dat ik kreeg voor mijn naamdag! zomaar, belangeloos, voor niets!
Op de vooravond van Sint-Maarten, mijn naamfeest zoals jullie eigenlijk al lang kunnen zien wanneer je mijn blog opent; dit jaar misschien iets anders, al is er over de figuur van de heilige man veel te schrijven, te tonen, te bekijken.
Bedenkingen rond de man liet ik achter in de voorbije jaren rond deze data. Maar deze week vond ik per toeval, als dat al bestaat juist in deze periode, een kaartje van mijn zus, jaren terug.
Zoals menig blogger heeft opgemerkt doe ik mijn naam soms wel wat eer aan als 'gever', ook daar heb ik nog over geblogd in de zin dat we soms"over-geven", zeker als men ons heeft gevonden als milde schenker voor allerhande goede doelen. Maar in feite gaat het me ten diepste om mezelf te geven aan een ander in nood, welke die ook moge zijn. En ja, het kan dan zelfs gebeuren dat dit je niet in dank wordt aanvaard, maar integendeel vanuit onverwachte hoek pijnlijle opmerkingen moet incasseren die je ten diepste treffen, enkel en alleen omdat je goed wilde zijn voor die ander. Was dit ook niet een beetje het lot van Sint-Maarten zelf?! Daar moest ik aan denken toen ik dit kaartje terug in handen kreeg.
"In deze academische wereld her-ontdek ik een woord dat juist op jouw feestdag verkommert en miskend wordt: de ziel met al haar verbeelding en intuïtie en poëzie. Ga dus nu maar met mij de poëzie opzoeken. Het ga je goed en hou je "warm" met of zonder sneeuw. SINT- MAARTEN HIELD OOK EEN HALVE MANTEL VOOR ZICHZELF ... "
Ja, ik geeft het toe, ik heb me vooral met anderen bezig gehouden, zodat ik zelf niet toekwam aan leven. En toch ga ik door: omdat ik beloofd heb er te zijn voor jou, kleine mens.
En dan waren er wafels en pannekoeken op deze avond ... of zijn ook dat vervlogen herinneringen?
Het was in India. Ik was er te gast nabij een grote school met honderden kleine kinderen; allen even kleurrijk gekleed. Ik werd overweldigd door zoveel aandacht. Overal kleine handjes die me wilden aanraken; overal kindjes die me een hand toestaken en soms mijn hand niet meer loslieten. Een hand van een vreemde blanke man. Het zou hier juist het tegenovergestelde teweegbrengen, want men heeft kinderen gewaarschuwd voor vreemde mannen, zeker voor mannen met een andere huidskleur. Maar daar ging ik bijna letterlijk op in die kindermassa. Toen ging de bel; ja ook daar net zoals hier.
Gezien een vriend op dat moment zelf les moest geven dwaalde ik wat rond over de vlakte denk aan een grote weide, maar dan zonder iets tot ik een laagstaand gebouw zag ergens verder weg. Op mijn dooie gemak liep ik erheen. Een paar ramen zonder glas, enkel tralies. Eén lange, smalle gang. Niet direct iets te bespeuren tot ik plots in de verte een paar kindjes zag spelen. Ik liep hun richting op, maar hoe meer ik naderde, hoe meer ik enkele kleine kaarsvlammetjes zag. Ik weet niet meer of ik toen plots en ineens stil stond, maar op het einde van die lange gang lag een vrouw opgebaard die pas overleden was. Een klein kruisje juist boven haar hoofd en die paar kaarsjes en die twee kindjes, spelend rond haar dode lichaam. Verder was er niemand, was er niets. Ik heb voor die onbekende vrouw even gebeden en ben dan op mijn stappen terug gekeerd. De kindjes bleven spelen, huilden niet en raakten de vrouw - hun moeder? niet aan. Hier ging het leven gewoon door.
Nog nooit heb ik van zo dicht bij het leven en de dood bij elkaar gezien. Dood, waar ben je?
Ik zie die vrouw nog steeds liggen op wat misschien niets meer was dan een paar houten bakken, overtrokken met een groen laken; een kruisje en een paar kaarsjes aan het hoofdeind.
Nu Obama de verkiezingen heeft gewonnnen zullen velen zich misschien optrekken aan de figuur van deze man, ook in ons Belgenland. Daar moest ik aan denken toen ik door onze stad wandelde waar je om de haveklap "een kleurling" tegenkomt. Neen, al lang niet meer in grootsteden alleen.
In de ogen van de anderen ziet hij de vreemde die hij is. Hij kan zijn gezicht nooit afleggen. Of hij nu hier in mijn straat voorbijwandelt, wonend enkele huizen van mij hier vandaan, of hij wandelt in blank Antwerpen, hij ziet met elke passant een spiegel voorbijgaan die hem bevestig wie hij is en altijd zal zijn, in de hoofden van anderen, ook van mij - hoe open ik ook moge wezen: een immigrant. Toch werd hij hier geboren. Altijd zie ik in hem de allochtoon.
Wie heeft dit woord ook uitgevonden?! Ik moet er haast bij vloeken.
Het boek stond tussen de aanwinsten. Wat ik op de rug las intrigeerde me zeer en kijk dat boek, dat leest als een trein, ook al is het niet van de dunste, heb ik haast opgewreten. Het bijzondere eraan is dat je geen kennis moet hebben over Shakespeare. Integendeel hier leer je Shakepear kennen als die al dan niet heeft bestaan. Ik wist trouwens niet dat de man wereldwijd beroemd en gekend is. Dit en zoveel meer lees je in deze litteraire thriller.
Beschrijving
Kate Shelton, een 29-jarige deskundige op het gebied van het werk en leven van Shakespeare, heeft de universiteit van Harvard vaarwel gezegd om zich te storten op een carrière als toneelregisseuse. Zij heeft de grote eer om als Amerikaanse een productie van Hamlet te mogen regisseren in het Globe Theatre in Londen. Vlak voor de laatste repetities verschijnt plotseling Kates vroegere mentor uit Harvard, Roz. Roz geeft Kate een klein, gouden doosje met een vreemde boodschap: 'Maak dit niet open. Indien je het toch opent, moet je volgen waarheen het je leidt.' Diezelfde avond verwoest een brand de bijgebouwen van het Globe Theatre. De zaak wordt nog ernstiger wanneer in de theaterzaal het lichaam van Roz wordt gevonden. Ze is vermoord op een wijze die overeenkomsten vertoont met de moord op Hamlets vader. Die avond opent Kate het gouden doosje dat Roz haar heeft gegeven. Daarmee slaat zij een weg in die haar zal leiden naar een van de zeldzaamste documenten uit de wereldliteratuur: een reeds lang vermist toneelstuk van William Shakespeare
Jennifer Lee Carrell (1962) studeerde aan de universiteiten van Oxford en Stanford, en behaalde haar PhD in Engelse en Amerikaanse literatuur aan de universiteit van Harvard. Zij gaf gedurende vier jaar college aan Harvard, onder andere over Shakespeare en Don Quichot. Carrell heeft toneelstukken van Shakespeare geregisseerd door de Hyperion Theatre Company in Harvard en was dramaturg bij enkele producties van de Arizona Theatre Company in Tucson en Phoenix. Het Shakespeare-geheim is haar debuut.
Er is veel verdriet tegenwoordig. Ik wijt het aan het werk, waaruit geen vreugde spreekt. Het woord "arbeidsvreugde" bestaat, maar IS er nog wel die echt gemeende doorleefde vreugde op de werkvloer? Nog nooit hoorde ik praten over "arbeidsverdriet". Dat is wat er desondanks in miljoenen kantoren gaande is - en ik kan dit weten - een zacht, sluimerend arbeidsverdriet, vanwege de computer, die de bediende van elk vergezicht berooft (hem al dan niet afzondert in een piepklein lokaal met ramen als in een dokterslokaal, en die niet mogen geopend worden), vanwege de buitenlucht die de kantoorslaven moeten missen, vanwege de routine, die zo duidelijk maakt dat tijd wordt verspild aan onzinnige zaken.
De computer berooft de bediende niet alleen van het zicht op een mooie sterke boom en een zonnestraal op zijn bureau, maar nog veel meer van elk persoonlijk contact, zelfs telefonisch, want "dat moet je maar mailen of me in één of ander bestand doorsturen". Er wordt dus meteen verwacht dat je ook uit de voeten kan met al die nieuwigheden als lagere bediende die daar niet eens een cursus heeft gevolgd, laat staan mogen volgen. Of noem je drie lesuren ook al een cursus met alles erop en eraan?!
Neen, alles wat overblijft is het suizen van de computer, het krijsen van het faxtoestel of het gezoem van het kopieerrapparaat ergens vlak achter jouw rug. En met dit alles word je dan opgezadeld, naast de kleine en grote problemen die op je werktafel liggen en die je gisteren al klaar moest hebben omdat de baas nu even wél tijd heeft. Want de computer zorgt voor nog meer uitprints, nog meer onzinnig werk, nog minder ademruimte tusen al die archieven en grijze kasten. En zo tuimelt wat ooit arbeidsvreugde was in een lang onuitgesrproken arbeidsverdriet dat bij diezelfde miljoenen zorgt voor depressie, ziekte tot zelfdoding.
Te somber? Neen, het is de realiteit, maar er wordt inderdaad niet over gesproken. Dan toch maar weglachen eens de dag er op zit als dat nog kan tenminste. Zie maar al die bedrukte gezichten achter het stuur, richting huis waar je dan jouw huisgenoten met datzelfde verdriet kan overladen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Nog niet zolang terug een literaire thriller gelezen en aan jullie voorgesteld en zo kwam ik terecht bij het volgende boek. Een adembenemend verhaal waarin "de eeuwige speurtocht naar het levenselixir tot een climax komt ..." zoals het op de achterflap te lezen staat. Isaac NEWTON achterna ... en zo blijven we bijleren! Ik heb genoten en ik wens jullie een aangename spêurtocht! Maarten
Het boek stond tussen de aanwinsten. Wat ik op de rug las intrigeerde me zeer en kijk dat boek, dat leest als een trein, ook al is het niet van de dunste, heb ik haast opgewreten. Het bijzondere eraan is dat je geen kennis moet hebben over Shakespeare. Integendeel hier leer je Shakepear kennen als die al dan niet heeft bestaan. Ik wist trouwens niet dat de man wereldwijd beroemd en gekend is. 
