Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Hoe vaak stel ik nog vragen, hoe vaak nog het hoe en waarom Ik hoor van het leven te genieten, het is zo gedaan, zo om. Ik wil stoppen met dit gevoel, niet meer deze last dragen. De twijfels achtervolgen me, vallen me lastig op mijn zwakke momenten. Een arm om me heen, dat heb ik nodig. Iemand die zegt dat Hij vertrouwen in me heeft. Elke keer dat ik dan val, zijn mijn aardse krachten overbodig. Hij zal me overeind helpen, het stof van me afkloppen En tegen me zeggen met liefde in Zijn stem: Sta op, ik hou van je. Probeer het nog een keer, ik heb vertrouwen in je. O God, kom, kom Die arm van U heb ik nu zo hard nodig.
Een tekst uit mijn gastenboek, maar dat terecht een plaats mag krijgen op mijn blog, want zo herkenbaar. "Wij mogen schreeeuwen naar dat kruis" hoor ik nog altijd die priester me zeggen!
Soms leek het of God wreed was. Er zouden altijd momenten zijn dat niemand Zijn bedoeling begreep. De onschuldigen leden misschien meer dan de slechten. Er was weleens pijn waar het niet was verdiend; een verdriet dat zo groot leek, dat je onmogelijk kon geloven dat je ooit aan de sombere klauwen ervan zou ontsnappen. Dan vroeg je en dat was heel normaal of een liefhebbende God dergelijke dingen wel kon laten gebeuren. Dat waren de woorden van de Duivel, die ons in oor fluisterde op het moment van onze grootste zwakte. Gods genade, hoewel soms onbevattelijk, was er om ons vrij te maken. Wij maakten onze eigen gevangenis. Wij niet Hij stuurde onszelf naar de hel. Hij hield van ons in tijden van verdriet en zou ons uiteindelijk verlossen met Zijn goedheid. Wanneer we eenmaal het pad naar Hem hadden gelopen. Wanneer we eenmaal ons eigen persoonlijke pad naar het paradijs hadden gevonden.
Het leven is een mysterie, een geschenk. En met alle geschenken kon het worden afgenomen. Als dat moment kwam, klaagde gelovigen niet. Zij dankten God dat het geschenk er was geweest. Ze aanvaardden Zijn grotere wijsheid. Ze hielden des te meer van Hem en putten, uit liefde, enige troost.
Beste medebloggers, deze tekst, a.h.w. een antwoord op de zoveel gestelde vraag waarom het slechte de goede mens treft, vond ik zomaar in de roman De Vaticaanse moorden van David Hewson. Hert lijkt haast een korte krachtige preek met een blijde boodschap, en dit in een roman! Ook mij heeft het even aan het nadenken gezet en ik wilde jullie deze passage dan ook niet onthouden.
Misschien een antwoord op een bericht in mijn gastenboek, al is ook dit puur toeval.
Let wel, deze adembenemde roman gaat wel over moord en doodslag, maar ook over echte liefde en passie en stelt onderhuids wel de vraag of we niet allen deel hebben aan het lijden dat we elkaar aandoen. Bovengenoemde passage mag voor ons, jij en ik, enige troost bieden, want naar wie zouden we gaan?!
Professor Sara Farnese zit in de bibliotheek van het Vaticaan, wanneer een vroegere vriend binnenstormt met in de ene hand een pistool en in de andere een plastic zak. Hij roept: "Het bloed van de martelaren is het zaad van de kerk" en stort de bloederige inhoud op tafel. Kort daarna worden er in een nabije kerk twee lijken gevonden. Rechercheur Nic Costa wordt op de zaak gezet, maar de Vaticaanse politie biedt meer tegenwerking dan hulp. In de weken daarop worden er meer moorden gepleegd, die alle een gelijkenis vertonen met het Martelaarschap van de Heiligen, een serie schilderijen van de zestiende-eeuwse kunstenaar Caravaggio. Een andere overeenkomst tussen de slachtoffers is hun relatie met Sara Farnese. Costa voelt zich ondanks alles tot haar aangetrokken, al weet hij dat Farnese hem niet alles vertelt. Zijn zoektocht om het patroon van leugens, bedrog en verraad te doorgronden, voert hem naar het binnenste van het Vaticaan, waar een bankschandaal een strijd heeft ontketend onder de kardinalen. Zowel het Vaticaan als de maffie �n de Italiaanse justitie zoeken een zondebok. En deze zondebok weet, dat buiten de veilige muren van het Vaticaan een moordenaar op hem wacht...
Of hoe ik in deze sombere zomerdagen doorheen Rome ben gewandeld, ver weg van alle drukte die ons allen straks terug zal teisteren. "Een boek, beter geschreven en intellectueler dan Dan Browns beststeller".
Onze tijd heeft zachtheid nodig, tederheid. Dat wil niet zeggen: zwakheid. Een zacht mens is vooral heel moedig en gaat tot het uiterste als het om die ander gaat. Onze tijdgenoeten en ook wijzelf zijn zo gekwetst. Er zijn ook zoveel verwondingen in onze goede wil, want we doen wat we niet willen doen, en we kunnen maar niet realiseren wat wat we zo graag zouden willen. Er lijkt wel een ander mens in me te leven. Maar verwondingen zijn te genezen door een zacht en doorzichtig iemand ... ja, betrapt zoals ik een paar dagen terug schreeef ... Een mens die kan luisteren, uren en dagen lang als dat moet. Kunnen luisteren naar allen en alles met zachtheid, zonder sentimentaliteit, maar met een kwetsbaar oor en hart. Is dat niet de roeping van een christen?
Nadat ik voor de zoveelste maal een intens gesprek had met een goedmenende jongen aan wie telkens weer maar het gevoel wordt gegeven dat hij nu de ware liefde heeft ontdekt, en al in de kortste keren moet ondergaan dat het toch niet zo van harte was ....
"Maarten, we leven al jaren in een wegwerpmaatschappij ook op menselijk vlak en dat is zeer erg."
Een medeblogger reageert als volgt:
Men heeft de mond vol over allerlei afval en wegwerpartikelen die we moeten scheiden, maar niemand spreekt van de menselijke drama's: wegwerpkinderen en volwassenen die het moeilijk hebben om voor zichzelf op te komen ...
Eerlijkheid vormt de basis van elke relatie! Daar blijf ik van overtuigd; je hoeft alleen maar even om je heen te zien. Van iemand houden vereist meer dan lichamelijke aantrekkingskracht. Er moet een soort intimiteit zijn, een bondgenootschap tegen de harteloze, onverklaarbare grillen van de wereld. Zonder die eerlijkheid is elke relatie gedoemd een korte, oppervlakkig schim van passie te zijn, iets wat we helaas te veel lezen en zien gebeuren. Zo wordt de wereld overrompeld van datingsites, die niets anders achterlaten dan eenzaamheid en vele gebroken harten. En toch, denkende aan die paar goedmenende jonge mensen, denk ik dat zij zich in eerlijkheid en in schoonheid aan elkaar willen wegschenken, en dit een leven lang, ook als het moeilijk wordt!
Moge deze boodschap in het bijzonder aankomen aan een paar mensen die dit echt verdienen!
Maakt geld gelukkig? Een veel gestelde vraag die nogal dikwijls en onmddellijk met JA wordt beantwoord. Maar ooit al over nagedacht dat geld MET geluk wel een doel zou kunnen zijn?!
Geld is namelijk iets wat je kunt nastreven, iets wat je zelf kunt vergaren. Geluk daarentegen komt, naar mijn ervaring, alleen van anderen, als ze besluiten het aan jou te geven! Je kunt mensen daar niet toe dwingen, zelfs niet met geld, hoewel er genoeg zijn die dat schijnen te denken. GELUK moet worden verdiend en dat maakt het de moeite waard!
Alle mannen vrezen de dood van hun vader. Het is het moment dat je geconfronteerd wordt met je eigen sterfelijkheid. Je merkt dat er met hem ook een stukje van jezelf sterft. Het is de tijd dat je volwassen wordt. Vaders probeerden de de rots van hun zonen en dochters te zijn. Maar als uiteindelijk de rots bezwijkt, dan moet je uw eigen rots vinden!
De klok tikt snel en elke tel is zo weer voorbij tot in de eindeloze dagen...
De zalige dingen zoals liefde en vriendschap de triestige dingen zoals haat en verdriet de eersten vergaan in één klap en de laatste vergeet je niet
warmte en licht donker en koude geef over en zwicht laat het goede volhouden
Aanvaard wat je krijgt en bewaar het goed want als je het kwijt bent weet je pas wat je missen moet
Vriendschap is fijn ... al zeggen sommigen dat dit allemaal maar rimmelarij is en je pas iemand een vriend kan noemen wanneer hij je heel concreet kan helpen; zal ook wel waar zijn. Maar is het niet via dit eerste liefdeswoord tot een ander dat sterke relaties geboren werden. Ter overwegig!
1*Ik spaar geen geld. Ik spaar mooie momenten 2*Als je leven stilstaat, wordt het tijd om te duwen 3*Of het leven nou zin heeft of niet, je leeft toch 4*Alles in het leven is vervangbaar behalve het vierde woord!
hey heb je blog op seniorennet es bekeken en ik vindt em heel mooi, wou een berichtje achterlaten in je gastenboek daar maar hij zegt telkens dat ik de veiligheidscode niet goed invoer, daarom zeg ik het hier even.
Hartverwarmend, Je voelt de vreugde, maar ook de pijn en verdriet wanneer je je blog aan het lezen bent. Vindt het prachtig dat je je zo hard bezighoud met je medemens. your heart sits in the right place
groetjes Jürgengr
Het deed me vanzelfsprekend deugd toen ik bovenstaand bericht mocht vinden in mijn mailbox. Al meerdere malen wordt me iets gelijkaardigs toegedicht zoals: "Je hebt een goed inzicht in mensen". Alléén, ik weet niet zeker of dit een compliment is. Het is soms lastig, dat talent. Je weet nooit wanneer je het moet uitschakelen als je daar al de moed voor hebt. maar als dit talent dan mag bijdragen tot een beter bestaan van deze of gene zal ik die knop nog niet te vlug omdraaien ... al wou ik soms even dat ik dat inzicht niet had. Maar ik dank God voor deze gave. Het is mijn kleine bijdrage in deze wereld hoe moeilijk en lastig ook zoals Mandy nog schreef in mijn gastenboek. Toch blijf ik geloven in de liefde en de vriendschap al zal ik niet ontkennen dat onze wereld - naar mijn bescheiden mening - elke dag harder wordt, nog meer eigengereid en zelfvoldaan en dit zowel bij de oudere generatie zowel als bij de jongeren.
Misschien is dit de grond van de zaak dat mensen elkaar vinden, elk met zijn eigen talent, maar dan zo in hun eigen besloten kring. Verberg het talen dus maar niet, en denk daarbij aan de parabel van de broodvermenigvuldiging.
Er waren nog twaalf korven met kruimels over. Dus nog meer dan voldoende om verder te delen, buiten de eigen goe gemeente; te delen met hen die niet eens onze overtuiging delen, maar wél eten van de kruimels van diezelfde tafel die overloopt van aandacht en genegenheid. Vandaag gaat het in onze bekrompen wereld inderdaad om heel veel gebrek aan aandacht voor elkaar, en dan kan het inderdaad gebeuren dat men je opeist om eens zijn hart te mogen luchten.
Eigenlijk heb ik het er nooit over gehad hoe mensen mij zien. Ik probeerde alleen maar te zeggen hoe ik mezelf zie. Ik wil gewenst zijn. Ik wil dat er van me gehouden wordt. Omdat ik het ben. En verder niets. Dat is nog eens egoïstisch!
En néén, medebloggers, ook deze keer geen zelfbeklag, maar wél een oprecht verlangen wat ik vooral ook bij jullie lees, en vooral bij de jonge lezers. Dus nogmaals een spreekbuis voor zij die te weinig liefde ervaren, want hoe schrijnend was de vraag, opgetekend in een gastenboek, een gastenboek in één van de vele open kerken:
Ik breng je licht, Beeldige Vrouw. Een kaarsje vol vuur mag schijnen over een zoekende wereld te klein voor zoveel donkere,vragende mensen.
Ik breng je licht, Vrouw van Troost. Een lichtpuntje voor de bange wachtende, Achteraan in de rangorde van de besten, Gekwetst door het leven, door de vrienden van gisteren.
Ik breng je licht, Dragende Moeder. Een schijntje van hoop en koestering want kinderen huilen nog, jongeren vragen, grote en kleine kinderen zoeken zonder vinden.
Ik breng je licht, Altijd Begrijpende. Een houvast voor de zieke, de troosteloze eenzame, die twijfelt, vergeet of niet begrijpt Zijn belofte: 'Ik zorg voor je als de liefste Vader, de liefste Moeder'.
Ik zoek je licht, Vrouw van Blauw en Wit, Je hand die reikt,nooit loslaat wie roept, wie bidt. Ik vraag je licht Maria, Moeder van God en mensen, ga mee de weg van mijn leven,vandaag en altijd.
·Ik las gisteren bij een jonge man ven 29 jaar dat hij de studies theologie zou aanvatten, wat me ten zeerste verheugde. Maar ik vond het wel vreemd dat hij over God sprak als over een natuurverschijnsel, een hogere macht. Ik heb die persoon dan geantwoord met volgende woorden, al had ik een beetje haast en dus, slechts in een paar zinnen mijn bedenking geuit, ergens in de hoop dat hij er positief zou op inhaken. Dus eerst mijn bedenking aan hem :
Jammer dat je over God schrijft als een ding. Met een ding kan je niet spreken, geen vertrouwen ontvangen en zoveel meer. Of zal jouw studie in de theologie dit tot een ander inzicht brengen?"
Tot mijn grote verbazing kreeg ik prompt volgend antwoord dat me toch tot nadenken stemt, zeker voor iemand die theologie wil gaan studeren.
"Beste , Ik zal dit in mijn studie theologie niet anders gaan zien. En ik heb respect voor het geloofsbeeld van anderen. Maar ik zie God niet als een persoon. En als je de Heilige schriften bestudeert zou je lezen dat je dat ook niet moet doen. Maar nogmaals ik zal mensen niet van hun geloofsbeeld willen ontdoen, maar in ruil voor dat respect wil ik hetzelfde terug. Ik mag zo ook mijn persoonlijke openbaring hebben over het Goddelijke/ transcedente."
Een voorbeeld van onze hedendaagse leefwereld, zelfs los van het wetenschappelijke, waar iedereen uit het mandje slechts neemt wat hij lekker vindt.
Het vierde deel in de zeer succesvolle serie rond de Italiaanse rechercheurs Costa en Falcone. In een augustusnacht breekt een felle brand uit in een Venetiaanse glasblazerij. De volgende dag zijn er twee doden, is een rijke Engelsman gecompromitteerd en worden twee Romeinse agenten opgezadeld met een zaak die men snel wil begraven... In deze nieuwe Nic Costa-thriller beschrijft David Hewson het leven in de mooiste stad van Europa in een opwindend verhaal over passie, corruptie en de giftigste vorm van verraad. Op hun privé-eiland tarten de Arcangelos de wereld: ze bewonen een vervallen palazzo, maken glas in een enorme ouderwetse oven en zien langzaam hun grandeur in verval raken. Maar nu komt de wereld naar deze vergeten hoek van Venetië: politieboten en vaporetti brengen onderzoekers, nieuwsgierigen en een man die het eiland wil opkopen. Bijgestaan door de vasthoudende patholoog Teresa Lupo blijken rechercheurs Costa en Falcone blind voor gevestigde belangen. Ze weten dat er moord in het spel is. Ze weten wie de verdachten zijn. En ze kunnen niet opgeven niet nu deze zaak van verlangen, dood en leugens zich tegen een van hen gekeerd heeft...Isola degli Arcangeli, vlak bij Venetië, is een pretentieus eigendom van de familie Arcangelo. Ze bewonen er een enorm vervallen kristallen palazzo en maken glas in een enorme, ouderwetse oven. In een zwoele augustusnacht breekt een felle brand uit in de glasblazerij, waarbij het echtpaar Arcangelo om het leven komt. In eerste instantie lijkt het een tragisch bedrijfsongeval, maar al snel zijn er redenen om aan te nemen dat het hier om een misdrijf gaat.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
