Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het is zondag en dan hebben mensen soms even wat meer tjd om een blogbericht te lezen. Heel recent bracht ik een kleine link naar pater Damiaan. En toen viel me te binnen dat we (als West-Vlamingen) niet eens zo ver moeten gaan zoeken naar 'heilige' mensen. Zelf afkomstig van Dadizele, een deelgemeente van Moorslede na de fusies van gemeenten destijds, heb ik nooit verder gedacht aan deze priester-missionaris die dan wél geboren is te Moorslede. Ja, al die tijd loop ik; terecht of niet, hoog op meet het bedevaartsoord van Onze-Lieve-Vrouw te Dadizele waar n.b. heel recent nog maar eens een nieuw beeld werd ingewijd, maar ook al die tijd heb ik vergeten dat een groot man vlakbij geboren en geleefd heeft en dan naar India getrokken is om er meer dan een heuse missiepost op te richten. Ja, we maken de omgekeerde richting mee, want ik hoorde nog recent dat mensen uit India naar Moorslede komen als een bedevaartsoord ompater Lievens te danken voor zijn levenswerk en er zo een handvol aarde meebrengen naar hun thuisland.
Waarom deze bijdrage dan? Wel de concrete aanleiding is het proces tot zaligverklaring van Pater Lievens. Voor geïnteresseerden, even googelen bij zijn naam. Maar op zondag graag dit gebed.
GEBED (voor de zaligverklaring) van pater Lievens s.j.
God, onze Vader,
U hebt aan onze Vlaamse landgenoot, pater Constant Lievens, de genade geschonken de Heilige Kerk in Indië op uitzonderlijke wijze te dienen.
Wij danken U voor al het goede, dat deze zoon van ons volk er in weinige jaren tot stand heeft gebracht. Hij heeft heldhaftig het Evangelie verkondigd en liefdevol de tijdelijke noden van zijn mensen gelenigd .Met vurige ijver heeft hij de bevolking van Chota Nagpur leren opzien naar het H. Hart van Jezus, die zegt: "Komt allen tot Mij, die onder lasten gebukt gaat. ik zal u bevrijden en verblijden."
Door zijn voorbeeld herinnert hij er ons aan, dat ook wij ons leven kunnen vrucht doen dragen tot eer van God, tot welzijn van onze evennaaste en tot vreugde van uw Kerk.Zegen de Kerk van Indië en van heel Azië om de tegenkantingen die zij ondervindt te dragen en te overwinnen. Zegen ook de Kerk in Vlaanderen. Bij de aanvang van de eenentwintigste eeuw hebben we in West-Europa nood aan een nieuwe evangelisatie. Versterk in ons de liefde voor de Blijde Boodschap, zodat ze in ons een vuur wordt dat oplaait.
Heer, onze God, wij vertrouwen erop dat Gij Uw dienaar Constant Lievens wilt verheerlijken, door ons de genaden te schenken die wij nodig hebben. Onze smeekbede leggen wij u voor, door zijn voorspraak. Dat zal ons helpen met ons leven te getuigen van het Evangelie. Bevestig ons met de woorden van pater Lievens dat VUUR MOET BRANDEN.
Wij vragen het U door onze Heer Jezus Christus, die met U leeft en heerst in de eenheid van de H. Geest.
Maria, Koningin van de apostelen en middelares van alle genaden, richt onze ogen op Jezus, de Weg, de Waarheid en het Leven. Bid voor ons.
Ja, "waar het hart van vol is loopt de mond van over", zegt het spreekwoord wel eens; en inderdaad waarom zouden wij niet mogen bloggen, tot zelfs getuigen, al dan niet op straf van boete of uitsluiting, wanneer onze woorden - lees mijn woorden en bedenkingen - ingegeven door geloof en vriendschap hier hun weg vinden en ze zeer authentiek zijn. Het is de gedachte die me weer eens bekruipt wanneer vanuit anonieme bron 'vervolgd' wordt. Een voorbeeld? Kijk maar even naar de laatste waarderingen. Goede vrienden, néén, het gaat niet om die cijfers, helemaal niet zelf, maar het doet keer op keer pijn deze zaken onder ogen te moeten zien, maar met de woorden van Pater Lievens zeg ik dan graag: " VIER ('lees: VUUR) MOET BRANDEN!" en dat zal ik op mijn geëigende wijze verder uitdragen. Een vuur dat aanstekelijk werkt ook al valt niet alle zaad op vruchtbare grond om maar eens aan te sluiten bij deze zondagslezing. Uw nederige dienaar die het beste met u allen voorheeft, zeker met hen die te weinig aandacht krijgen nu het verlof een aanvang nam!
God, geef mij een akker met wat minder steenbrokken.
"Ik heb er echt genoeg van, altijd maar proberen om het iedereen naar de zin te maken, om je verantwoordelijkheden op te nemen, om er te zijn voor wie je nodig zou kunnen hebben. Maar niemand die ziet aankomen dat het op is, niemand die ziet aankomen dat je gaat ontploffen, niemand die begrijpt waarom je dan toch uiteindelijk toch ontploft. En het enige wat blijft hangen is de ontploffing. Genoeg dus, het feest is voorbij, de wijn is op, de deur gaat dicht, ik ga mijn eigen leven in handen nemen. Iedereen kan de pot op. Maar wacht eens even, waar is iedereen nu plots naar toe? Geen nood, ik heb nog een lief. Of toch niet? Nee dus. Ook niks zien aankomen, was je dan niet tevreden, was je niet gelukkig, heb je me dat gezegd, wel 1000 keer? Sorry, je bent geweldig, maar ontploffingen ... Ok, ieder voor zich? Prima, is dat wat jullie willen? De wet van de sterkste? Maar wel janken om honden, katjes en varkentjes? Een mars tegen geweld in de samenleving, maar ondertussen de buren en/of de collega's en/of de partner en/of de kinderen een kloot afdraaien? Staken omdat we niet genoeg luxe meer hebben maar vergeten dat er zo veel zijn die niet eens fatsoenlijk water hebben? Mekkeren over jullie recht om ondanks de buitengewone kansen tot opleiding toch het recht te hebben om een kinderachtig taaltje te hanteren, zelsf al hebben we op onze pc de mogelijkheid om je spelling te laten controleren, en ongeacht het voorbeeld dat jullie aan kinderen en jongeren geven. Stelletje godverdomde egoïstische klootzakken. Ik heb er genoeg van. En als moeder en vader er niet waren, dan was ik weg, voorgoed en onomkeerbaar. Maar ik moet het voor moeder en vader nog een tijdje uitzingen. Want zij hebben niet nog meer verdriet en ellende verdiend. Wanneer houden we eindelijk eens op enkel onze rechten te zien en ook onze verantwoordelijkheden te zien en op te nemen? Wanneer gaan we eens leren onze luiheid, gemakzucht en egoïsme te erkennen en er ook een iets aan te doen. En neen, een paar euro geven aan een of ander goed doel is niet genoeg. Ik pas allicht niet in deze wereld. Maar als iedereen recht heeft op z'n eigen meningen, op de vervulling van z'n eigen behoeften, dan heb ik dat recht toch ook? Dus, ontplof allemaal maar, ik heb er genoeg van.
ps. Voor het overige, iedereen is fantastisch en ik wens iedereen hopen geluk (ook zij die geen pc hebben, of geen elektriciteit, of geen internet). " Met dank aan Rinz. ... of toch zelf meegemaakt?!
Vandaag even uit het vuistje zonder veel bij na te denken alhoewel die denker krijgen ze er bij mij niet uit. Wat ik wilde vertellen deze morgen is hoe verwonderd ik ben hoe veel jonge mensen al dan niet met hun ouders en dat meteen vanaf de eerste verlofdag op reis gaan of de festivals afschuimen. Zelf moet ik al heel lang terug gaan naar mijn 'pril' verleden om iets na te laten over mijn eerste reis. Misschien werd deze dan ook niet zo genoemd, want het was bijna vanzelfsprekend om mee op kamp, zeg maar 'op bivak' te trekken met de plaatselijke Chirobeweging die toen zeer sterk leefde in onze gemeente, zowaar een voortrekker in West-Vlaanderen (B). En in die tijd was je geen leider op je zestiende zoals ik vaker zie, maar je bleef lid tot ver boven je achttiende, want er waren voldoende leiders van boven de twintig jaar oud. Ik denk graag terug aan de kampvuren op einde van zo een bivak. Iedereen hielp ook de ander en de leiders hadden heel veel oog voor zij die niet in alles uitblonken. Misschien keken wij wel ergens op naar hen. Ze waren letterlijk en figuurlijk voortrekkers. Het zijn deze mensen die we missen in onze maatschappij, mensen om naar op te kijken. Misschien heb ik dat wel geleerd tijdens de jeugdbeweging.
Dus mijn eerste echte reis, daar plaats ik zelf nu nog een vraagteken bij. En verder was er, eens de leeftijd aangebroken, de vakantiearbeid zonder veel wetgeving en niet beperkt in de tijd. Maar al die tijd daarvoor bestond het verlof voor mij als kind te gaan helpen bij een oom om tabak te naaien of boontjes te gaan trekken ook al verdiende dat niets maar daar werd niet eens over geklaagd; ik meen dat er zelfs geen afspraken rond waren gemaakt;het was vanzelfsprekend. We waren zelfs fier zo veel mogelijk tabak naar één van die betaalde naaisters te brengen. En eens thuis werd ook geacht bij te springen op "het land" van vader, samen met broer. Want er werd bij ons dan ook van alles gekweekt, en dus was ook alles op zelfde tijdstip rijp om door moeder dan vakkundig gesteriliseerd te worden. Erwten, 'korte en 'lange' bonen ... zonder niet de regelmatige aardappelrooi te vergeten. Ik zie ons pa nog de viertander terug in de houding om aan volgende rij te beginnen toen wij blij waren eindelijk de aardappelen op te rapen op het einde van de vorige rij, dertig meter verder. Maar geen tijd om op adem te komen. En verder werd er gespeeld met doodgewone dingen, of cowboy en indiaantje ... "Toen was geluk nog doodgewoon".
Mijn eerste reis, daar vertel ik je morgen misschien over.
Vriendschap kent geen tijd het is als een liefdesverklaring je deelt het samen voor altijd oud of jong er is geen verandering vriendschap is er voor elke tijd
alleen of samen afhankelijk zijn we allemaal het is lucht wat wij ademen zonder stikken we ... ook verbaal het is als zuurstof in de aderen zonder is het leven kaal
we hebben elkaar grenzen zijn ons onbekend waar je ook bent, we zijn er ... voor elkaar wie weet is het allemaal zo bestemd en klinkt het wat raar maar vriendschap is één ieder bekend!
Een zoektocht naar jezelf, een zoektocht door dit leven. Ben je wel de moeite waard, heb je iets weg te geven? Kun je iets betekenen, voor je medemens?
Of heb je daar de kracht niet voor en lijd jezelf intens? Een minderwaardigheidsgevoel, gekrenkt of lamgeslagen. Ziekte, pijn of ander leed, je hebt het maar te dragen! Je vindt jezelf niet goed genoeg, niet waardig of niet wijs
Dan wordt het tijd om op te staan, ga op ontdekkingsreis. Ontdek dat jij jezelf mag zijn, met fouten en gebreken. Vergelijk je niet met wie dan ook, je bent uniek gebleken. Je kreeg talenten en gaven toebedeeld. Heb moed om er iets mee te doen. Deel uit en je zult merken hoe waardevol een mens kan zijn.
Een ander kan versterken! Een luisterend oor, een schouderklop, t zijn kleine zonnestralen.
Waaruit jouw grote liefde blijkt, op mensen neer te dalen. Het geeft je kracht om door te gaan, te werken op deze aarde.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand wat vind jij nou van mijn buitenkant, want dat is wat de ander ziet dat waar die ander soms zo van geniet.
Maar spiegeltje, spiegeltje aan de wand zeg mij eens wat jij vindt, van mijn binnenkant. Want die geeft aan wie ik ben, zo lief, zo aardig, zoals ik mijzelf ken . Maar zien anderen mij nou ook op die manier, of zien die alleen de buitenkant, met plezier?
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand waar ben ik in hemelsnaam in beland? In een wereld waar men alleen maar kijkt naar de buitenkant, van hoe die lijkt?
Maar de buitenkant kan nog zo mooi zijn; het is alleen maar uiterlijke schijn. Want de binnenkant die zegt pas wie je bent, maar dat wordt vaak nog niet onderkent.
Waarom bestaan er geen spiegels, die binnenkanten laten zien? Dat maakt het leven zoveel mooier en liefdevoller bovendien!
"Nu het christen-zijn niet meer standaard is, wordt er meer verwacht van mensen die nog wel christen zijn. Deze mensen maken veel duidelijker een keuze voor God en dat uit zich ook in het belijden van hun leer en hun taak in deze wereld. Vandaar ook de verschuiving naar doeners binnen de kerk. En dat is een zeer positieve verschuiving omdat er weer een wervende kracht van de kerk uit kan gaan. Het is weer duidelijk waar de kerk voor staat."
Getuige van een jongere (een wiskundige knobbel dan nog), die ik mocht ontmoeten en die me dit via mail liet weten.
mensen die staan op hun titels mensen die staan op hun macht mensen die anderen klein houden mensen die anderen willen kleineren (nog een stapje verder dus) mensen die leven op de toppen van hun tenen om toch maar groot te zijn en mensen die vergeten zijn dat ze ook maar mens en sterfelijk en klein en vergankelijk zijn...
Je hebt ze : die mensen die zichzelf opblazen zoals vroeger (hoor ik wel eens vertellen) jongens kikkers opbliezen...
Je hebt ze : ze blazen zichzelf op... De kikkers toen ? Die barstten open.. De mensen nu ? Ik gun hen hetzelfde !
met dank aan Jan Coghe die net als ik en wellicht velen met mij nog altijd zo een afkeer hebben van zo een mensen, hoe wij ook proberen het tegenovergestelde te brengen in deze wereld. Zijn wij dan zo anders?
Het was ooit het begin van mijn blog ... managers, weet je nog, zonder enige bekwaamheid, enkel klaar om een ander te kraken en hun dag verder vullen met onder elkaar dan er maar grappen over te maken zonder te beseffen hoe ze niet enkel op een hart, maar zelfs op een ziel hebben getrapt. Het hoeven zelfs neit eens managers te zijn of diensthoofden, die 'denken' hét te zijn en zich titels toeëigenen ten koste van een ander, ook al zijn ze 'aar' gewone' arbeder of secretaresse. (diegenen dus die 'leven op de toppen van hun tenen'). De wereld op zijn kop, die dingen naar het welbehagen van hun baas, al dan niet tegen een betaling in natura!!! Begrijpe wie kan!
Is dit het gevoel niet dat Jan Coghe hier weergeeft? Ik denk het, ik vrees het zelfs! Jammer genoeg! Maar ook dit: LOONTJE KOMT OM ZIJN BOONTJE blijft vroeg of laat het antwoord.
Naast een ander staan, mooi aansturen, ook geweldig. Maar wegcijferen is het laatste; Niet dat ik in de zoeker wil staan, verre van ...
Maar alle ellende voor anderen wegruimen is niet goed, heb ik ervaren; je ontneemt de ander zijn levenslessen die hij zelf moet doormaken, en laat die ander nu maar eens een stapje naast jou gaan doen. Fijn dat je een glimlach kon toveren. Er zijn vele engelen op aarde maar schat jezelf naar waarde!
'Moge de edelmoedigheid van onze grote landgenoot een geest van solidariteit laten waaien over alle 'melaatsen' van vandaag: daklozen, mensen zonder papieren, werklozen, mensen zonder land en zonder hoop '
Kardinaal Danneels in een eerste reactie op de aanstaande heiigverklaring van Pater Damiaan.
Van elke mens, die ik in mijn leven ben tegengekomen, heb ik mogen leren. Ik verdien respect en waardering van de ander te ontvangen en geef dit zelf ook.
Ik verwacht niets van een ander. Ze kunnen alleen maar zijn wie ze zijn, en niet wat ik denk dat ze zouden moeten zijn.
Ik gun de ander de ruimte en neem tijd voor de mijne. Zelf heb ik dit nodig, om stilletjes te mediteren, mij te bezinnen ...
Contact te leggen met mijn hogere bewustzijn, voor zelfonderzoek De eenzaamheid is mijn vriend en heel belangrijk, waardoor ik geholpen word iemand te worden die binnen een spirituele relatie leeft en meer kan geven dan nemen en met blijdschap kan genieten en ontvangen.
Het kan zijn dat er mensen afvallen, daar zij mij niet accepteren in mijn zijn. Er zullen altijd nieuwe en betere komen - of anderen, om iets van te leren.
Elkaar de ruimte geven is voor mij iets heel bijzonders haast heilig.
In een relatie geeft dit een enorme mogelijkheid tot groei en bloeit deze op.
Soms is dit voor anderen niet goed te begrijpen maar als zij uit liefde komen krijgen zij inzicht in mijn gevoel. Dit hoeven ze niet te begrijpen of te volgen, maar zullen mij respecteren, zoals ik ben of wil zijn.
Ieder mens is een eigen ik en mag op zijn beurt, zijn eigen gevoel volgen.
Sluiten wij niet op elkaar aan, dan is dit mogelijk en gaat ieder zijn eigen weg.
Ik houd erg veel van mensen, ondanks dat er enkelen waren, die mijn vertrouwen hebben beschaamd en misbruikt.
Ook dit heb ik zelf in stand gehouden. Ik ben niet boos op die anderen, heb het ze ook vergeven, omdat ik ervan heb mogen leren.
Het leven is net zo mooi als dat ik dat zelf wil zien, voelen en genieten. Ik werk aan vrijheid in en met mijzelf. Des te sneller zal ik helen!!!
Ik ben weer bereid tot een compromis en geef zelf aan, waar mijn grens ligt.
Toch wil ik ook nog steeds in de gedachten van anderen meekruipen om een beetje te begrijpen hoe zij denken en daardoor de band met hen verstevigen.
Ja, het is in die volgorde dat ik de titel plaats, denkend aan die persoon, door de loutering van dood en gemis van zijn geliefd familielid, tot een nieuw leven wordt geroepen in liefde. In een héél ander soort liefde van een liefdespaar al komt het zeker ook daar zoals in elk oud verhaal tot een schok. Geen van tweeën - de rouwende en zij die hem wil ondersteunen - besteden maar één amoureuze gedachte aan elkaar, totdat ze ineens voor elkaar leven. ... Verantwoordelijkheid in Vertrouwen?
Ik las in aansluiting met deze een mooie gedachte van Anita Galle; "Wie in die liefde groeit, ontdekt een soort eenvoud die heel veel bijkomstig maakt. (dat is wat onze rouwende doormaakt nvdr) De liefde die ontstaat vanuit verantwoordelijkheid reikt een waardeschaal aan die in het dagdagelijkse leven kan dienen als kompas".
Vriend, is dit niet de mooiste troost die ik u kan toewensen!
First love, the love that clings to your heart forever, no matter how much pain it has caused, no matter how many tears have fallen, first love will never leave my soul...
You will never forget your first love. That's what makes it so special. You love so hard, so deeply, and so intensely because you dont know any different. It's the best until it is over. Then you hurt like you've never been hurt before. Eventually you love again, but you love differently. You will love more carefully, more cautiously. Just know that there is so much more love waiting for you, but there will always only be one first
Voor velen wordt vanaf vandaag alles op een lager pitje gezet. Voor de meesten liggen de examens achter de rug, anderen beginnen al te genieten van een deugddoend en welverdiend verlof. Nog anderen kijken reikhalzend uit tot wanneer de fabrieksbel luidt om alle alledaagsheid neer te leggen. Wie dit aan het lezen is begint zich misschien te ergeren en dat begrij ik dan ook volkomen, want niet iedereen heeft de mogelijkheid met verlof te gaan, en daar zijn heus heel wat redenen toe.
Sommige bloggers voelen misschien nog meer de eenzaamheid aan in deze periode. En toch is het misschien een uitgelezen moment zélf eens terug te duiken in het eigen archief, even achterom te kijken en zien dat het goed was. Of misschien eens de gelegenheid wat langer stil te staan bij die andere bloggers.
Misschien zal je nu beter begrijpen waarom deze of gene dit wél of niet schreef. Mischien leer je nu pas de samenhang en zo de mens achter elk blog. Dus ik open bij de aanvang van deze zomermaanden dan ook maar mijn tentoonstelling. Duik terug in het archief, het lang vervlogen archief, méér dan enkel de laatste berichten. Ik doe het vast en zeker ook en zo hebben we allen weer nieuwe inspiratie om door te gaan, want heeft dit medium niet veel ontspanning gebracht en zo een weg naar elkaar?!
Ik kom graag nog even terug op onze bedevaartsreis. Iedereen neemt zijn eigen intenties mee naar Maria. Het kan ook gebeuren dat in aanloop naar deze bedevaart ons iets sterk heeft getroffen of precies is voorgevallen juist voor de afreis. Eén van onze priesters droeg zo een specifieke intentie met zich mee. Persoonlijk werd ik geraakt door het overlijden, na dagen van coma , van een vader van een jonge vriend; pa was amper 46, de zoon is 23 jaar. Ik denk verder aan een jongen waar ik eerder over blogde die niet langer een thuis vindt, en zo waren er nog een paar meer ... voor wie "het geloof als een kaarsvlam dreigt uit te gaan" wanneer het kwade toeslaat.
Ik wil tot slot van deze bedevaartsreis, naast de mooie foto's die je eeeder kon vinden in het archief, dan ook de bede nalaten tijdens één van de Eucharistievieringen. Ik denk hier in het bijzonder aan die twee jonge mensen, maar laat ons voor allen bidden:
Moeder Maria,
Wij komen hier elk met onze eigen levensverhaal, ons slagen en mislukken, de mooie herinneringen en de angst voor morgen, met onze liefde en ook met wat wij niet vergeven kunnen.
Wij komen hier met onze eigen zorgen en de zorgen van onze geliefden : ziekte en werkloosheid, onbegrip en ontrouw. Help ons beminnen en hopen door alles heen.
Moeder Maria, we komen hier met ons geloof, dat als een kaarsvlam in de wind dreigt uit te gaan. Geef ons uw geloof dat de Heer ook in ons leeft, geef ons uw liefde die ons doet gaan - over de bergen heen - naar ieder die ons nodig heeft.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
