Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Wakker gefloten door de mooiste wijsjes zonnestralen banen zich dwingend een weg door de gordijnen heen eksters, merels, sijsjes het gehele koor is compleet een zeer divers concert bassen, sopranen, alten en tenoren wekken ons met hun ochtendlied wordt wakker in dit mooie ochtendgloren ontvang de warmte van de natuur luister, kijk, voel en geniet...
Ik kreeg van mijn zus met nieuwjaar een doos met een geschenkbon om één fles wijn te halen na een selectie uit vijf soorten in een AD-winkel. Dus vandaag met die bon in de zak van mijn zwarte dikke trui naar die winkel. Eens aangekomen ... geen bon meer te vinden in die zak en ook niet waar ik hoopte hem nog te vinden.
Ik kon het dus wel vergeten en meteen cadeau verloren, of niet en dan nog van mijn lieve zus.!?
Dan maar heel voorzichtig terug gefietst,overal gekeken, maar natuurlijk niets of wat denk je; en zeker toen ik een deel van de weg niet kon overdoen wegens éénrichtingsverkeer. Omdat ik dezelfde dag nog een andere boodschap moest doen en een gedeelte van dezelfde weg moest nemen, dan maar nog eens goed uitkijken al had ik het lang opgegeven want de wind zou die bon al hebben meegenomen.
Op een druk verkeerspunt zie ik toch wel een kaartje liggen zeker dat wél heel goed gelijkt op die bon. Gelukkig kon ik ergens mijn fiets kwijt; heb ik gewacht tot grootste drukte voorbij was en heb me dan gehaast naar het midden van de weg; en o ja, daar lag het arme schaap, wellicht honderden keren doodgereden. Het vertoonde zeer veel sporen van geweld, maar de kassierster heeft de bon gewillig aangenomen. En zo lligt hier toch nog een fles Chablis te koelen. Raar maar waar, eind goed al goed al was het niet dat ik nog twintig eurocent moest betalen voor statiegeld! Maar voor een verloren gewaand cadeau van je eigenste zus met een bijzondere inhoud mag dat wel.
In elk geval was het zeer goed voor de geestelijke en lichamelijke gezondheid, toch wat tweede deel van de rit betreft. En mijn huid, die brandt nu nog na van de zon, maar vooral van de bittere koude waar geen huizen bescherming boden.
Ga in je werk op, niet eraan ten onder. Frederik Clijmans
Heel mooie en zinvolle gedachte, maar ook al ga je helemaal op in je werk en is het een bron van levensvervulling en arbeidsvreugde ... aan het werk zélf gaan de meesten niet ten onder, wél aan de mensen om je heen zoals managers, onderkruipers. Zien we trouwens niet overal ombudsdiensten en richtlijnen i.v.m. pesten op het werk toenemen in de media?! Er hapert niet weinig in een maatschappij die het blijkbaar enkel moet hebben van presteren.
Waar het hart van de onderneming weg is, daar gaat met ten onder aan het werk, ook al hebt u zich ingezet met al je krachten, voor sommigen zelfs "getrouwd" met het werk!
Toepasselijk aansluitend bij gisteren. ANDEREN zorgen ervoor dat jij eraan ten onder gaat! Bedrijfsleiders die zorg dragen voor het hart van de onderneming en luisteren naar hun werknemers zullen een win-winsituatie creëren, en beiden worden er gelukkiger door. Dan kan men ook met zijn persoonlijke dingen terecht bij de werkgever. Helaas, de nieuwe managers lopen over lijken!
Ik werd geconfronteerd met stress op het werk en heb moeten afhaken. Ik werd door het nieuwe diensthoofd brutaal en oneerlijk behandeld. Ik richtte mij na jaren van pesterijen en intimidatie met mijn klachten tot de dienst van het Welzijn op het werk maar kreeg geen steun. Integendeel, wat via die dienst - die boven slachtoffer, dader en directie wordt geacht te staan - werd meegedeeld aan de directie en het betrefffend diensthoofd om een oplossing te zoeken, werd omgezet in een evalutiegesprek dat al vlug bewust leidde tot een disfunctioneringsgesprek, ook al werd ik daar niet op voorhand van op de hoogte gebracht en kon ik me daar dus ook niet op voorbereiden. . Punt is dat zij hun valstrik hadden gespannen en dit precies met de gegevens die ze van een "vertrouwenspersoon" hadden ontvangen. Toen ook anderen zagen dat ik er onderuit ging, er zelf maar hal en half van bewust, (al durfde blijkbaar niet één enkel persoon op te komen voor mijn situatie, ook al zag en wist men wat met ondergetekende al langer aan de hand was) werd me aangeraden zowel bij mijn huisdokter als bij een psychiater hulp in te roepen. Om er niet volledig onder door te gaan, heb ik mijn job moeten opgeven. Ik ben nu dus al geruime tijd arbeidsongeschikt. Bovendien ben ik door deze gebeurtenissen mijn zelfvertrouwen volledig kwijt, heeft een totale angst van me bezit genomen en verloor ik alle sociale contacten.
Ik betreur het dat het zo ver is kunnen komen. Langdurig ziek zijn en van een vervangingsinkomen moeten genieten maakt me ook een stuk financieel armer. Voor alle vergoedingen en hulp van derden kom ik jammer genoeg niet in aanmerking omdat ik niet voldoe aan de strenge voorwaarden, of laconiek en vooral voor een Vlaming weer waar: Ik ben gelukkig niet ziek genoeg en verdien aan de andere kant precies iets te veel om ook maar van iets te kunnen "trekken". Maar er moet wel op tijd en stond betaald worden ... Wie ziek is wordt niet alleen gekweld door pijn, angst en onzekerheid, maar ook door de vraag of hij wel alle rekeningen zal kunnen betalen. Dit alles is uiteindelijk allemaal het verregaande gevolg van één bepaald individu voor wie "pesten op het werk" een fullt-me-joke werd zonder dat deze persoon zich er ooit terdege van bewust is geweest dat pesten zou uitvloeien in een onhoudbaar en voortdurende stress ... of heeft hij er wél hard om gelachen? Ik geloof en ik bijna zeker van het laatste!
Bij het nalezen van deze tekst en na een eerste reactie heb ik wel iets heel belangrijks vergeten te vermelden, nl. dat ik mijn redding heb gevonden in VERTROUWEN, een woord dat ik al aan zo vele blogvrienden heb toegewenst. Dit vertrouwen heb ik wel gevonden tijdens mijn "kruisweg" in GEBED en GELOOF!
"Moest dit alles niet gebeuren ... " om inderdaad misschien een nieuw leven te beginnen ?
Wat je hier leest is een samenraapsel van wat mensen overkomt. Ik heb het dan ook maar in de ik-vorm geschreven al zal je als geoefende lezer en vriend/in wel bepaalde dingen goed herkennen, want precies dat was begin van mijn blog, maar dat al één jaar na de feiten.
daar is ook een weg ... Wat voor sommigen blijkbaar niet mogelijk en al op voorhand onhaalbaar lijkt, ondanks elke vorm van steun, aan- en bemoediging door derden, toch terugkruipen in hen veilig nest en in hun eigen gecreëerde nepwereld - soms ver weg van het arbeidsmilieu - waar ik het in de voorbije dagen en weken over had; dan zijn volgende citaten (zie ook inzetfoto!) een getuigenis van hoe het wél kan. Dit heeft me ten zeerste verheugd en ik heb de persoon in kwestie dan ook van harte al mijn verdere steun toegezegd en hem heel veel geluk gewenst.
"van maandag tot vrijdag van 5u tot 20u30 ongeveer en dan op zaterdag van 8u tot 18u; en dan nog gewoon de les s avonds "
"ja t is dat, maar heb een mooi leven zeg ik altijd nu is nog veel maar eens ik er door ben en ik ben mss nog 5 jaar verder dan mag ik zegen dat een luxe heb als weet waar van ik kom heb dat nu wel maar ergens heb nu nog niet genoeg om te zegen stop er mee maar binnen 5 jaar ga ook niet zegen stop er mee gewoon van nu ga ik het anders regelen "
Beste blogvrienden, ik kon deze woorden verfraaid en opgepoetst weergegeven hebben, maar dit doe ik bewust niet. De betrokken persoon heeft zijn leven, (ondertussen 28 jaar jong) dat er één was van café's en rondhangen door de straten, waarbij meer geld werd uitgegeven dan er binnenkwam, in handen genomen, op eigen initiatief gezocht naar kansen om van zijn leven toch iets waardevols te maken. Hij volgt nu cursussen om straks voorman te worden binnen een groot schoonmaakbedrijf. En hij is er terecht fier op zoals hij zelf aanhaalt, ook al wordt hij nu voor aap gezet door zijn vroegere "vrienden" omdat hij zoveel werkt.
Alsof deze gebeurtenis me moest meegedeeld worden na wat ik in voorbije dagen hier neerpende over hoe een ander blijkbaar liever in zijn cocoon blijft. Twee levens die veel met elkaar gemeen hadden, maar waar een wil is daar is dus duidelijk een weg. Hoe graag zou ik niet zien dat ook die anddere de moed en de kracht zou vinden eindelijk zin te geven aan zijn leven.
Misschien denken sommigen onder jullie of ik dan de grote hulpverlener ben daar ik al menigmaal iemand aan het woord liet in blogland die aan de zijkant van het leven staat. Anderen denken misschien dat ik precies jongere mensen opzoek. Zoeken zeker niet, maar een aandachtig oor misschien des te meer. Hoe dan ook, wie zelf ouder of grootouder is zal ook wel in zijn onmiddellijke omgeving mensen kennen die in deze maatschappij uit de boot dreigen te vallen, al dan niet door eigen toedoen.
Wanneer we er dan mogen zijn voor zo iemand, dan betekent dit voor mij de concrete invullinng van "liefde en vriendschap", en wanneer ik dan die sleutel kan en mag aanreiken dan wil ik nog lang "the unblessed deacon" zijn ... maar zoals recent geschreven; ook met zijn grenzen; las je daarnet nog.
Maar vandaag dus eens een positief geluid laten horen.
·******`.¸(¨`.`¨) ******* (¯`´.¸ ¸.´´¯ `,+.*`,+.*´.Klein is mijn versje *..` °´..` °´.* °´..` °´..` °´.Veel zeg ik niet ___####___#### .`-.´.+` ´°Enkel drie woorden _##____#_#____##`,+.*.*´Vergeet mij niet #_______#________# `+.*` #________________# `,+.*`.° _#______________# `,+.*`,+.*Echte vrienden __#____________# `,+.*`,°*` °hoef je niet te zoeken _____#_______# `,+.*`,+.*`,+.Die kom je gewoon tegen _______#___# `,+.*`,+.*`,+.*En dat is dan voor heel _________# `,+.*`,+.*`,+.*`je leven .
met dank voor de nominatie; was voor mij een compliment op een onverwacht moment!
Na wat ik de voorbije week/maand doormaakte - in vriendschap, liefde en gegevenheid - en wat je kon lezen op mijn blog kreeg ik van een paar mensen a.h.w. een bemoediging door te gaan ondanks alles. Waar heb ik dat nog achtergelaten voor anderen? Maar die woorden van bemoediging om ze zomaar eens te noemen kreeg ik in een beknopte versie via "dagelijkse gedachte", en heel toepasselijk.
Beschouw geven niet als een plicht maar als een voorrecht. John D. Rockefeller junior
En wie me ondertussen kent als "de Sint-Maarten" zal onertussen ook al weten dat hij inderdaad zal blijven geven ... Al moeten we soms vaststellen dat samenleven, en opkomen voor de ander niet altijd vanzelfsprekend is, als mensen de wereld fundamenteel anders begrijpen.
De inzetfoto kan naar veel verwijzen maar was op dit uur de beste wereldfoto en voor de betere lezer ook woordeloos veel betekenend! Want hoevele zusters hebben het ook niet als een voorrecht gezien te mogen geven, belangeloos voor niets, ook en vooral aan de rand van de samenleving!
Achter de groene takken groeit voor ieder mens een plant 'geluk'. Soms lijkt 't bos ondoordringbaar, soms trap je 't tere plantje stuk. Maar met geduld en veel liefde en vaak met wat water van een traan kun je het plantje vast zien groeien.
V riendschap via 't internet R oept verschillende associaties op I s 't wat anders dan een chat ? E ven is er de herkenning N aderhand volgt erkenning D an is er de gezelligheid S oms vergeet men echt de tijd C ru wordt er soms gereageerd H ard wordt er tegen geageerd A ls je kunt scheiden die waan P as dan zal het om échte VRIENDSCHAP gaan !
Soms probeer ik me voor te stellen dat ikzelf op het punt sta te verdwijnen. En dan? De wereld zal daar zeker niet door vergaan. Zal er ook maar iets veranderen? Alles wat rondom mij bestond zal er nog zijn. Mijn woning, mijn straat, mijn familie, mijn piano en mijn boeken, mijn lievelingsmuziek, de zon de maan de seizoenen...
Een van de mooiste gedichten hierover is dat van Fernando Pessoa.
Wanneer de lente komt En als ik er dan niet meer ben Zullen de bloemen net zo bloeien En de bomen zullen niet minder groen zijn Dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid Heeft mij niet nodig Een enorme vreugde Bij de gedachte Dat mijn dood volstrekt onbelangrijk is
Als ik wist dat ik morgen zou gaan En het was overmorgen lente Zou ik tevreden gaan Omdat het overmorgen lente was
Als dat haar tijd is Wanneer dan zou ze moeten komen Tenzij op haar tijd
Ik hou ervan Dat alles werkelijk is En alles zoals het moet zijn Ja daar hou ik van Omdat het zo zou zijn Ook als ik er niet van hield
Daarom als ik nu ga Ga ik tevreden Want alles is werkelijk En alles is zoals het moet zijn Je mag bidden boven mijn kist Als je dat wilt
Je mag zingen en dansen Ik heb geen voorkeur Voor wanneer ik toch geen Voorkeur kan hebben
Dat wat zal zijn Wanneer het zijn zal Zal het zijn dat wat het is
Ik heb in en tijdens mijn opvoeding "ook op internaat", maar ook vanuit mijn grote familie veel waarden en normen meegekregen. Iedereen maakt fouten, maar je kan er uit leren als je dat zelf wenst in te zien en er iets aan wilt doen. Meestal kunnen de juiste vrienden, familieleden je daarbij helpen.
Deze tekst is eigenlijk bedoeld als aansluiting op het citaat onder "Paasmaandag". Wil daar nog even gaan zien om het nog beter te begrijpen; zeker na een week waar een mens zich afvraagt of het wel nog zin heeft dat we iets willen proberen te betekenen voor een ander en zorg te dragen voor elkaar, zorg dragen voor mensen die kampen met verdriet, pijn of angsten ... Hoe ver kun en mag je meestappen in dat verhaal?!
Je kan de mens helpen wegwijzers te plaatsen en duidelijke bakens uit te zetten, tot grote tevredenheid merken dat die mens met een gebroken verleden éindelijk uitzicht krijgt en licht ziet aan het eind van de tunnel en daar zeer dankbaar om zijn tot je opeens, wanneer je denkt er eindelijk "samen" te zijn en dit mogen vieren, de deur voor je wordt dichtgegooid en je terug vreemden lijkt te zijn voor elkaar. Ja, precies op het ogenblik dat hij zich had bevrijd van nepvrienden en dit na intense gesprekken, voelt hij dat het wel eens zou kunnen waar zijn dat hij dan, gezien vanuit zijn ogen, alleen komt te staan, weg van al die "vrienden" omdat hij niet langer wordt aanvaard in dat wereldje.
Het is met deze pijnlijke vaststelling dat iemand me vertelde en ik citeer: " "Maar zoals jezelf zegt , kan je niet mee ten ondergaan. Waar is anders de zin van het bestaan? Ergens moeten er grenzen zijn. Maar velen zijn verblind door het nepgeluk dat men gevonden heeft in plaats van verder te willen kijken op weg naar echt geluk. - Dat echte geluk n.b. waar hij me zo vaak en in alle vormen heeft voor bedankt, eindelijk weg uit zijn chaos.
Het echte geluk vinden de meesten dan nadat ze merken dat ze in de val van nepgeluk zijn getrapt. Ze zijn dan bang de vrienden die ze nog over hebben te verliezen, met als gevolg ze in de nepwereld blijven hangen." Die nepwereld die blijkbaar ook werd gevoed door drugs en verkeerder vrienden...
En toch onthoud ik van deze afgelopen maand wat die "drenkeling" zo vaak in een hint of letterlijk me vroeg, kort weergegeven in het lied van "The Who":
"SEE ME, FEEL ME, TOUCH ME, HEAL ME!"
En toch na een moeilijk weekend, zeg maar ontgoochelende periode voor me, denk ik dat hij toch een zoveelste kans verdient, enkel én alleen al omwille van de woorden waarmee ik begon; alleen wil ik geen tweede maal meegezogen worden in een negatieve spiraal , maar ligt juist daar niet de echte sleutel naar geluk, meer dan alle mooie teksten ... of willen vele onder ons gewoon die sleutel niet vinden al ligt hij voor hun neus, of wortdt hij zelfs in hun handen gestopt?!
Iedereen maakt fouten, maar je kan er uit leren als je dat zelf wenst in te zien en er iets aan wilt doen. Meestal kunnen de juiste vrienden, familieleden je daarbij helpen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
