Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
V riendschap via 't internet R oept verschillende associaties op I s 't wat anders dan een chat ? E ven is er de herkenning N aderhand volgt erkenning D an is er de gezelligheid S oms vergeet men echt de tijd C ru wordt er soms gereageerd H ard wordt er tegen geageerd A ls je kunt scheiden die waan P as dan zal het om échte VRIENDSCHAP gaan !
Soms probeer ik me voor te stellen dat ikzelf op het punt sta te verdwijnen. En dan? De wereld zal daar zeker niet door vergaan. Zal er ook maar iets veranderen? Alles wat rondom mij bestond zal er nog zijn. Mijn woning, mijn straat, mijn familie, mijn piano en mijn boeken, mijn lievelingsmuziek, de zon de maan de seizoenen...
Een van de mooiste gedichten hierover is dat van Fernando Pessoa.
Wanneer de lente komt En als ik er dan niet meer ben Zullen de bloemen net zo bloeien En de bomen zullen niet minder groen zijn Dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid Heeft mij niet nodig Een enorme vreugde Bij de gedachte Dat mijn dood volstrekt onbelangrijk is
Als ik wist dat ik morgen zou gaan En het was overmorgen lente Zou ik tevreden gaan Omdat het overmorgen lente was
Als dat haar tijd is Wanneer dan zou ze moeten komen Tenzij op haar tijd
Ik hou ervan Dat alles werkelijk is En alles zoals het moet zijn Ja daar hou ik van Omdat het zo zou zijn Ook als ik er niet van hield
Daarom als ik nu ga Ga ik tevreden Want alles is werkelijk En alles is zoals het moet zijn Je mag bidden boven mijn kist Als je dat wilt
Je mag zingen en dansen Ik heb geen voorkeur Voor wanneer ik toch geen Voorkeur kan hebben
Dat wat zal zijn Wanneer het zijn zal Zal het zijn dat wat het is
Ik heb in en tijdens mijn opvoeding "ook op internaat", maar ook vanuit mijn grote familie veel waarden en normen meegekregen. Iedereen maakt fouten, maar je kan er uit leren als je dat zelf wenst in te zien en er iets aan wilt doen. Meestal kunnen de juiste vrienden, familieleden je daarbij helpen.
Deze tekst is eigenlijk bedoeld als aansluiting op het citaat onder "Paasmaandag". Wil daar nog even gaan zien om het nog beter te begrijpen; zeker na een week waar een mens zich afvraagt of het wel nog zin heeft dat we iets willen proberen te betekenen voor een ander en zorg te dragen voor elkaar, zorg dragen voor mensen die kampen met verdriet, pijn of angsten ... Hoe ver kun en mag je meestappen in dat verhaal?!
Je kan de mens helpen wegwijzers te plaatsen en duidelijke bakens uit te zetten, tot grote tevredenheid merken dat die mens met een gebroken verleden éindelijk uitzicht krijgt en licht ziet aan het eind van de tunnel en daar zeer dankbaar om zijn tot je opeens, wanneer je denkt er eindelijk "samen" te zijn en dit mogen vieren, de deur voor je wordt dichtgegooid en je terug vreemden lijkt te zijn voor elkaar. Ja, precies op het ogenblik dat hij zich had bevrijd van nepvrienden en dit na intense gesprekken, voelt hij dat het wel eens zou kunnen waar zijn dat hij dan, gezien vanuit zijn ogen, alleen komt te staan, weg van al die "vrienden" omdat hij niet langer wordt aanvaard in dat wereldje.
Het is met deze pijnlijke vaststelling dat iemand me vertelde en ik citeer: " "Maar zoals jezelf zegt , kan je niet mee ten ondergaan. Waar is anders de zin van het bestaan? Ergens moeten er grenzen zijn. Maar velen zijn verblind door het nepgeluk dat men gevonden heeft in plaats van verder te willen kijken op weg naar echt geluk. - Dat echte geluk n.b. waar hij me zo vaak en in alle vormen heeft voor bedankt, eindelijk weg uit zijn chaos.
Het echte geluk vinden de meesten dan nadat ze merken dat ze in de val van nepgeluk zijn getrapt. Ze zijn dan bang de vrienden die ze nog over hebben te verliezen, met als gevolg ze in de nepwereld blijven hangen." Die nepwereld die blijkbaar ook werd gevoed door drugs en verkeerder vrienden...
En toch onthoud ik van deze afgelopen maand wat die "drenkeling" zo vaak in een hint of letterlijk me vroeg, kort weergegeven in het lied van "The Who":
"SEE ME, FEEL ME, TOUCH ME, HEAL ME!"
En toch na een moeilijk weekend, zeg maar ontgoochelende periode voor me, denk ik dat hij toch een zoveelste kans verdient, enkel én alleen al omwille van de woorden waarmee ik begon; alleen wil ik geen tweede maal meegezogen worden in een negatieve spiraal , maar ligt juist daar niet de echte sleutel naar geluk, meer dan alle mooie teksten ... of willen vele onder ons gewoon die sleutel niet vinden al ligt hij voor hun neus, of wortdt hij zelfs in hun handen gestopt?!
Iedereen maakt fouten, maar je kan er uit leren als je dat zelf wenst in te zien en er iets aan wilt doen. Meestal kunnen de juiste vrienden, familieleden je daarbij helpen.
Onvervulde sneeuwdromen smelten in de nieuwe zon. De aarde barst voor bloemenpracht nog even toegevouwen. Op zijn pastelpaard verschijnt de fiere lenteprins, hij overwon! De winter sterft een trage dood, wie zal er om hem rouwen.
Een vroege vlinder fladdert rond op zoek naar schaarse nectar. Zes mussen tjilpen, ruziën fel, zij vormen t juiste paartje. Een krantenjongen hobbelt fluitend voort op zijn gebloemde fietskar. Zelfs mijn hondje wil naar de lente toe, hij kwispelt met zijn staartje.
De hele wereld is tevree en smacht, en wacht naar lentekleur Een merel stijgt weer vrolijk op met in zijn bek een vette worm. Ik adem diep in en ik geniet voluit de zachte, frisse voorjaarsgeur. De aarde ziet in de spiegel zijn lang verwachte nieuwe gezicht van de lieve maartse vorm.
Zoals eerder gemeld, blogvrienden, nog eens een bedenking van een zoekend iemand die blijkbaar via bloggen de sleutel tot vriendschap heeft gevonden. Luister maar mee:
Sterren stralen aan de hemel als ik nu naar buiten kijk
Hun licht gluurt naar binnen tussen de gordijnen door
En ik voel me vrolijk blij en begrepen.
Sterren stralen aan de hemel nu ik er weer van genieten kan
Hun kracht heeft zich op mij gericht eindelijk, na een lange tijd gewacht te hebben
En ik bedank, hun die mij de weg wezen de weg naar hulp die ik van mijn blogvrienden kreeg, wat ik nodig had
Sterren stralen aan de hemel Als ik nu naar buiten kijk
Vandaag is rood de kleur van mijn vrienden die me keer op keer troosten & gelukkig maken. Vandaag is rood de kleur van mijn vrienden die nooit staken & me nooit in de steek laten.
Een vriend(in) moet je respecteren, die heb je niet om er van te profiteren. die dient om te vertroetelen en te knuffelen, en helemaal in je hartje onder te duffelen. Een vriend(in) heb je om van te houwen, om een band mee op te bouwen. Om te lachen en te huilen, die heb je niet om in te ruilen. Een vriend(in) die helpt je waar het moet, en meestal doet zij (hij) dat ook goed. ze (hij) geeft je plezier en steun, zonder dat ze (hij) laat een kreun. Een vriend(in) is iets enig, die is met haar (zijn) gedachten heel lenig. Ze (hij) zal heel veel toleren, en nooit van de ander profiteren.
Wachtend in het station met een ticket naar mijn bestemming Net terug van een tournee van one-night-stands, mijn koffer en gitaar in de hand
Elke stop is perfect gepland voor een poëet Elke dag is een schakeling van sigaretten Elke stad is dezelfde, de films, de fabrieken en elke vreemdelings gezicht doet met beseffen dat ik verlang te bestaan
Vanavond zing ik mijn lied opnieuw, ik speel het spel en doe alsof Maar elk woord komt op me af als een leegte, ik heb iemand nodig om mij te troosten
Ik wou dat ik thuis was, waar ik kan ontsnappen en waar de liefde op mij ligt te wachten
Ik zit hier heel alleen, met drank en sigaretten Het huis is leeg en verlaten de hond ligt te janken in zijn mand
Elke stap is perfect gepland voor mij Maar waarom kan jij er niet bij Elke straat is dezelfde, het huis en de ramen en elke vreemdelings gezicht doet me beseffen dat ik jou nooit meer zal zien
Als het leven soms pijn doet en de storm gaat tekeer in een tijd van moeite en verdriet, alsof de zon niet meer opkomt en het altijd donker blijft, en de ochtend het daglicht nooit meer ziet.
Refrein. Juist op die momenten, als het echt niet meer gaat laat me merken, laat me voelen dat U werkelijk bestaat, dat uw armen om mij heen zijn en uw liefde mij omgeeft, dat ik zal zien, als ik terug kijk, dat U mij gedragen heeft.
Als ik kom met al m'n vragen, met m'n twijfels en m'n pijn, met m'n angst en onveiligheid, dan lijkt de hemel soms van koper, geen gebed komt er doorheen en ik verstik in onzekerheid Juist op die momenten
Bridge: Heer, wilt U mij helpen als ik moe ben of verward, dat het geloof in mijn verstand ook zal leven in mijn hart.
Ja, velen zullen volgend jaar in dit archief zich misschien afvragen van waar deze foto's kwamen, maar weet dan dat Pasen 2008 was ondergesneeuwd en de lente haar winterjas had aangetrokken op 21 maart van 2008.
Ik voel verdriet leegte en pijn, het voelt alsof m'n plek is ingenomen, ik er niet meer bij hoor te zijn. Elke keer weer een afwijzing van jou. Maar dan weer een smsje met ik hou van jou. ik weet niet meer
of misschien de gelegenheid af en toe teksten en bedenkingen achter te laten van mensen, oud en jong, die blijkbaar geen houvast noch uitzicht hebben in deze wereld. hier een eerste, uit het leven gegrepen. Alleen zijn is meestal nog te dragen, Het zich verlaten weten nooit.
Pasen is wellicht nog meer dan het Kerstfeest een écht familiefeest ook al wil de reclame ons dat anders doen geloven en ons laten indommelen bij het knusse en sfeermuziek, maar wanneer ik volgende bedenking opving wist ik dat écht PASEN vieren een familiegebeuren is, zelfs door de wind, door de regen, dwars door alles heen zoals dit jaar in de sneeuw. Een mens komt uit zijn "kot" en wil zijn ouders, zijn broers en zussen en aanverwanten ontmoeten ondanks dat het voor velen ook achteraf een "lastige" zondag is door teveel koffie, te veel getafeld, te veel lawaai ... maar het verlangen elkaar te vinden op Paaszondag zit zo diep verscholen dat het haast een vanzelfsprekendheid is elkaar op die dag een Zalig Pasen te wensen met een gemeende handdruk.
Ik heb in deze bedenking misschien een beetje de echtheid van onderstaande ontdaan, maar ze heeft me zo getroffen dat ik ze woordelijk wil weergeven. Het deed me vooral deugd te horen dat deze woorden uit de mond kwamen van een jonger iemand, net zoals het me deugd deed te horen dat een ander iemand in het zoeken naar de echte zin van zijn leven kon terugvallen op vader en moeder ook al lijkt hij soms van hen ver verwijderd.
Dat is de zin van Pasen, en van Paasmaandag: de ontmoeting ons gegeven in geloof van de verrezen Heer.
ik weet dat éénmaal je ouders je verlaten je leven totaal overboord wordt gegooid zij hebben me met enorm veel liefde opgevoed en die liefde verliezen is waarschijnlijk het moeilijkste die je meemaakt in je leven
met heel veel dank voor deze spontane getuigenis, beste!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
