Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Af en toe krijgt een mens een onverwacht compliment en dat doet deugd. Afgelopen jaar heb ik een paar complimenten via gastenboek of mail ook bewaard omdat ze me sterk hebben geraakt. Ik hoop er enkele achter te laten nu we zopas een nieuw jaar zijn binnengestapt. Om dat dit blog werkt rond liefde en vriendschap, maar dan wel gebaseerd op heet geloof laat ik volgend reactie achter, want het is me inderdaad opgevallen dat in afgelopen jaar het niet evident is te getuigen over geloof en leven, en toch, zelfs via wenskaarten lees ik meerdere malen dat God ons dit jaar mag zegenen; ja dat zelfs Maria het Nieuwe Jaar wil inzetten met ons en wij met Haar.
Ik laat dan twee reactie achter waarvan je de eerste hier leest, niet direct een zeemzoeterige bedenking die je meestal wél leest rond deze dagen. Alvast een bezinning, aansluitend bij "optimisme" van enkele dagen terug.
"... de mensen waarderen je 'schrijfsels' & 'hersenspinsels' wel degelijk hé. Ik ben blij dat je dergelijke positieve reacties krijgt. De negativo's zullen in de donkerste dagen zitten, terwijl de positivo's dankbaar zijn voor de mooie dagen die we krijgen. Is het koud, dan zijn de vogeltjes dankbaar dat ze wat eten & drinken krijgen, is het regenachtig, dan worden we voorzien van voldoende grondwater tegen de drogere zomerperiode, enz. Zo moeten we altijd het positieve zien hé.
Wil men je wat 'kraken' omwille van een geloofsovertuiging, wees dan blij dat JIJ tenminste gelooft. Het geloof is toch iets waar we ALTIJD kunnen op terugvallen. Zij die dit niet weten of beseffen, hebben nog steeds het licht niet gezien of nog niet willen zien. Die tijd komt heus nog wel.... "
zomaar uit het hart van een blogbezoeker, waarvoor dank!
Met volgende overweging, zeg maar belijdenis wil ik een Nieuw blogjaar ingaan; niets méér dan een vervolg op het verleden, een bevestiging ook van wie ik mag en probeer te zijn in de toekomst; gedragen door Hoop, Geloof en Liefde, en het Vertrouwen - een woord waar ik in het verleden regelmatig de nadruk heb op gelegd - U in mij geschonken in 2007, waarvoor DANK!
GEDRAGEN DOOR LIEFDE EN VRIENDSCHAP
Omdat ik geloof dat Mensen het meest Gelukkig zijn als ze doen wat In het Evangelie staat.
Daarom sta ik achter Jezus van Nazareth. Ik neem aan wat Hij over zichzelf over God en over de mensen zegde.
Ik geloof daarom dat ik kind van God ben, dat God veel van mij houdt; dat ik Eeuwig zal leven; en dat ik voor altijd
Ja, wat zou jij graag ontvangen? Wellicht een veel gestelde vraag in deze dagen van pakjes. Deze vraag gaat echter dieper en sluit aan bij gisteren. Aan jongeren werd gevraagd: "Wat zou jij graag van anderen ontvangen, maar dan ook écht verlangen?"
De antwoorden zijn verrassend.
OPGENOMEN WORDEN IN EEN KRING. Het verlangen naar gezelschap. Men hoeft niet te schitteren in gezelschap, maar men moet aansluiting vinden en hebben bij een gelijkaardige groep.
Dat men VERTROUWEN HEEFT IN MIJ. Iedereen heeft iemand nodig om op te vertrouwen, om zich tegen uit te spreken, ZONDER BEDROGEN te worden!!!
NIKS, ik ben TEVREDEN!
Een randbemerking maar die wel zéér bepalend is: Ben jij echt ontvankelijk voor de gever, het geschenk van de ander, misschien van De Ander?
Doe ik het met open handen? Sluit ik er me niiet voor af?
Beste mensen, het zijn vragen die ook nog aan ons gesteld worden, wij al dan niet oudere of jongere senioren. Het zijn vragen van alle tijden, zoals in mijn korte bijdrage van gisteren. Want het zijn de vragen van "gisteren", ondertussen dertig jaar terug toen ik een beziining heb geleid ... rond 'optimisme'. Ik moet toegeven dat er maar weinig is veranderd en ik sta verbaasd dat "onze jeugd" inderdaad niet zo is veranderd als wordt aangenomen.
Als afsluiter van dit jaar en zo kort voor de feestelijkheden kan dat misschien tellen. Aan de andere kant hoop en wens ik jullie van harte dat je in 2008 mag ontvangen waar je intens naar verlangt, in de zin wat ik hierboven en gisteren neerschreef!
Ik wens jullie dan ook een jaar toe VOL VERTROUWEN in de mens je die je mag ontmoeten!
Wat is christen zijn voor u? Is het niet medewerker zijn aan de vreugde van andere mensen?!
Ken jij dan zulke christenen? Iedere aanwezige hier misschien, maar hij die ook zoekt, en hoe zoekt hij dan? Misschien door onze aanwezigheid, soms in stilte? Ieder christen legt er zich in elk geval op toe medewerker te zijn van de vreugde, zoals leiders in een jeugdbeweging, parochieteams en -raden; mensen waarbiij een bordje zou kunnen hangen: "Weer of geen weer, altijd welkom!"
Indien echter een bemerking of opmerking komt dat men van mensen van wie men iets verwacht precies omwille van hun situatie, o.a. als priester of in raden, het juist niet van deze kant komt is dit inderdaad te betreuren. Een andere vraag hierbij is of die leiders en/of die mensen die zich opstellen binnen een organisatie dezelfde vreugdebrengers zijn buiten die beperkte groep; dus tegenover en binnen de wereld?!
Maar, hoe pobeer IK HET ZELF? In het algemeen durf ik stellen dat het eerst in beperkte kring gebeurt; want het is moeilijk contact te leggen met vreemden. Soms werkt het wél individueel, zolang men weet dat men het privé van de andere niet binnendringt. En dan kan het gebeuren dat dit medium ineesn onverhoopte poorten opent, zelfs bij toehoorders die we niet kennen, wellicht nooit zullen ontmoeten. Misschien werden we daar juist onverwacht de echte vreugdebrenger. Zou mooi zijn als resultaat bij eigen jaaroverzicht.
Verder kan ik, en ik denk zeker aan kinderen, de vreugdezaaier zijn bij de kinderen. Zoals iemand me zei: "Waneer ik met kinderen speel, dan ben ikzelf kind". Of ik kan gewoon proberen te luisteren zonder antwoorden te willen geven, een stuk van mezelf geven; misschien gewoon door er te zijn (zoals bij de dood van een vriend of een kennis; wat jonge mensen zeer belangrijk vinden).
ik het even niet meer zie ... en me vragen stel of alles wel zo zinvol was en is ... Bedenking rond de jaarwende:
ik zie een engel
Ik heb jaren geleefd in de ijdele hoop Ooit een wereld te zien zonder angst, zonder pijn Maar nu is het te laat en ik denk bij mezelf Laat dat klein beetje hoop mijn erfenis zijn.
Zelf geloof ik niet meer Dat wanneer ik vertrek Ik de wereld zal zien Als een mooiere plek.
Maar ik zie een engel Die op me heeft gewacht Ja ik zie een engel Wanneer je naar me lacht Ja ik zie een engel Sinds je bij me bent En plots wordt alles anders Als in een zomernacht.
Ik heb ideeën gevolgd en ze weer weggegooid Ik heb in vriendschap geloofd, werd teleurgesteld Ik heb de stormwind weerstaan, maar ben toch geplooid Mijn verhaal is helaas al zo verteld.
Hoewel ik moedeloos was Vermoeid en verward Werd het leven weer mooi Met jou in mijn hart.
Want ik zie een engel Die op me heeft gewacht Ja ik zie een engel Als je naar me lacht Ja ik zie een engel Sinds je bij me bent En plots wordt alles anders Als in een zomernacht
Want ik zie een engel Die op me heeft gewacht Ja ik zie een engel Als je naar me lacht !
Ik wil niet melig doen, maar het blijft een feit dat dit beeld voor velen HET beeld is van wat ons de komende dagen te wachten staat. Uitzien naar en weten dat er toch niemand komt ... tenzij een Redder, maar daarvoor zijn er :mensen van vlees en bloed nodig die een hand reiken, om de wijn en de pralines op smaak te brengen.
Er zijn mensen, ja vele mensen, die alles goed vinden van een ander en dan ook alles over hebben voor die ander, zowel naar familie toe als buren tot zelfs vreemdelingen. Dat is ook heel nobel maar men komt er in het leven niet ver mee. Laatste hoor je toch meer en meer.Zelf heb ik heel hoge opvattingen en nog meer verwachtingen over de liefde, maar dat weten jullie onderhand al langer. Vele verwachtingen en opvattingen zijn op vandaag echter slechts genot of een spel. De liefde echter is misschien wel het enige attribuut van God. In deze adventstijd wordt ons wél de kans geboden "door Haar tot Hem" zoals in het oude lied, te keren. Maar horen wij de boodschap wel nog doorheen de stortvloed van mails en powerpoints door?! Kunnen wij ons nog openstellen voor het nobele, heel in het bijzonder in deze tijd ...? Is er nog een ontvanger, of heeft die ook ZALIG al lang geschrapt, alsook het woord KERST en vervangen door het me irriterende woord: PRETTIGE FEESTEN?! Zeg nu zelf, het woord alleen al! Wat is er "prettig" aan die feesten? (Zoek maar eens een kerstkaart met de woorden "Zalig Kerstfeest" indien je deze niet hebt gevonden in een liturgisch centrum!) Kunnen we überhaupt over feesten spreken wanneer zo vele mensen om welke omstandigheden dan ook die dag zullen zien voorbijgaan als een andere. Wat vieren we echt? Toch de geboorte van Christus, die ons tot op vandaag richting en zin geeft aan ons leven! Waarom stel ik me elk jaar terug de vraag dat énkel en alleen gedacht wordt aan "eenzamen" rond Kerstmis? "Gedacht", daarom wordt nog niets gedaan! Worden we niet allen een beetje gemanipuleerd door reclamespots zodat we ons niet enkel "alleen" gaan voelen, maar uiteindelijk ergens eenzaam zijn? Ik wijd hier wellicht te ver uit en toch is deze tijd een genadevolle tijd, maar wat wanneer ik met pijn lees wat misschien ook jullie soms ervaren, dat de Blijde Boodschap niet overkomt, ook niet in het dagelijkse leven omdat één of andere relatie nooit goed is geweest en het ook nooit echt zal zijn? Alléén al door andere karakters? Wat wanneer we altijd maar opnieuw proberen van die ander te houden - broer, zus, vader, echtgenoot, moeder, ... - maar zij niet van mij houden?! Ik denk hier heel speciaal aan een blogvriendin die mijn volle steun geniet, maar evenzeer aan mensen die de echte inhoud van het Kerstverhaal al lang naast zich neergelegd hebben en jammergenoeg smalend neerkijken wanneer er dan toch nog over gesproken wordt in de intieme familiekring.
NEEN, stuur me geen wensen met "prettige" feesten, maar ook al kom ik er in dit leven niet ver mee, mijn verder leven zal altijd gericht blijven op de ander, nobel of niet - anderen oordelen toch? terecht of niet.
Via het bloggen van heden, maar ook in de honderden brieven die ik geschreven heb in mijn leven, vertel ik soms wél hoe ik over het leven denk en onthul ik onrechtstreeks veel over hoe het met mezelf ging of gaat. Ik besef dat ik op deze manier veel laat zien aan onbekenden. Het zou te sterk uitgedrukt zijn dat ik door mijn gevoeligheid geen onderscheid meer kan maken tussen het eigen lijden en dat van anderen, omdat ik er geheel in meega. Ja, zelfs mijn belangstelling voor dood en uitvaart schijn ik al op jonge leeftijd verworven te hebben. Maar dat alles heeft ons wel bij elkaar gebracht. En zoals in het verleden zullen we ook in de toekomst onverwacht een soulmate op onze weg vinden, een reisgezel, een liefdesvriend/in, troost in bange dagen ... om samen gelukkig te ziijn! Velen van u mag ik al langer vriend, vriendin, blogmaat noemen. Het doet evenzeer en nog meer deugd wanneer anderen zich goed voelen bij mij en me dat ook zeggen en/of mailen, ook al zullen we elkaar misschien nooit zien, maar de voedingsbodem van dit alles is de gevoeligheid van en voor de ander, die niets aander kan uitstralen dan warmte, genegenheid, affectie, betrookenheid, VRIENDSCHAP EN LIEFDE! Gevoeligheid mag en moet misschien wanneer deze op zijn plaats is. Ik denk hier aan het lied "maar een man mag niet huilen". Neen, het hoeft ook niet, maar het is toch fijn dat ook een man zichzelf mag zijn, zoals een vrouw zichzelf mag zijn. Ik wijd uit, ik besef het ; ik zou nog uren kunnen doorgaan, maar vanbinnen weet elk van u, geachte lezer, welke de boodschap is ... We sturen ze rond via honderderden powerpoints. Mogen jullie dan gevoelig zijn voor het wonder dat een mens je wordt gegeven, voor even, maar misschien voor een leven lang! Zijn we echte lichtdragers, die dat gevoel tot het onze maken of sturen wij zomaar door zonder er bij stil te staan dat wij misschien die ene steen hebben verlegd in het leven van die ander, zelfs in ons eigen leven?! Een bedenking naar mij toe: het is doorheen het bloggen dat ik een ander soort, zelfs meer boeken ben gaan lezen; het is door het bloggen dat ik andere muziek leerde beluisteren, het is door het aanreiken van zoveel dat ik mezelf mag worden en nu beter het kaf van het koren kan scheiden wat via via op me afkomt. Neen, ik zit hier niet alleen achter een klavier, maar met velen, wetende dat een tekst vandaag anders geschreven wordt dan morgen, maar altijd zal ik terugvallen op de grote waarden van mijn leven, gesteund op geloof. Dat nemen ze van mij niet of nooit meer af.
ALS GOD DRINKT, DAN IS DAT NIET ZONDER REDEN Mag ik bij deze even uw aandacht voor het vernieuwde muziekblokje met en bijzonder woord van dank voor de moeite die een bijzondere blogvriendin zich getroost heeft mijn gedachten te ondersteunen! Maarten
Elke kans om jezelf te veranderen, is een kans om de wereld te veranderen.
Paulo Coelho
En is het niet zo dat we via SeniorenNet in heel kleine dingen al veel steentjes hebben verlegd die het leven van de ander en ons eigen leven soms onverwacht een andere wending gaf? In elk geval nu al een mooie Kerstwens aan u allen! Dat we elkaar ook volged jaar mogen blijven vinden en een steun mogen zijn voor elkaar, in liefde, vriendschap en vrede!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
