Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Elke kans om jezelf te veranderen, is een kans om de wereld te veranderen.
Paulo Coelho
En is het niet zo dat we via SeniorenNet in heel kleine dingen al veel steentjes hebben verlegd die het leven van de ander en ons eigen leven soms onverwacht een andere wending gaf? In elk geval nu al een mooie Kerstwens aan u allen! Dat we elkaar ook volged jaar mogen blijven vinden en een steun mogen zijn voor elkaar, in liefde, vriendschap en vrede!
De advent is dan wel geen grote strenge vastentijd maar wel een tijd van bekering. Misschien kunnen we even aandachtig kijken naar de plaatsen van agressiviteit in ons eigen hart, en laten wij de vernietigende energie die zich daar verborgen houdt , als een wild diertje in zijn hol, veranderen in een krachtige beweging van liefde! Alvast in de eerste plaats aan mezelf gericht voor ik anderen wil overtuigen. Dat kleine diertje kan inderdaad soms fel te keer gaan, al heeft het er meestal achteraf veel spijt van, maar misschien ook een gekwetst dier dat pas in vrede zijn rust zal vinden eens elkaar om vergeving te hebben gevraagd en gekregen.
"Je bent een engel' ... Dat ken je wel. Op een gegeven ogenbik vraagt de ene collega aan de andere hoe het komt dat "'de engel van den bureau'' al langer afwezig is. Zo collegiaal dus blijkbaar ook niet wanneer dat 'al langer' in de mond wordt genomen. Er waren slechts enkelen die op de hoogte waren van de reden van de afwezigheid en deze zouden er het zwijgen toe doen. Hij zou dus ziek zijn zeker, of misschien met verlof in deze periode van het jaar. Geen aanknopingspunten meer, geen tips, geen telefoons; en toen gebeurde iets wat ik niet had kunnen voorzien: we raakten er aan gewend! We hielden op er over te praten. Erover na te denken. We wenden op kantoor aan een ander persoon, ook al was hij van bij de eerste werkdag niet de engel die we al die jaren hadden gekend. De collega was weg en dat was dat. Zoals dat gaat met een goede nietmachine die jarenlang elke ochtend op je bureau stond (is het niet, Annie?), de beste, die nooit haperde, en die dan op een dag was verdwenen. Je zocht er een paar dagen naar, dan haalde je een nieuwe, weliswaar van veel mindere kwaliteit, ging over tot de orde van de dag en accepteerde 'de afwezigheid' als een van de mysteries die nooit worden opgelost. Dat doen we nog elke dag met betrekking tot collegae!
We gaan telkens weer de mist in wanneer we iets over onzelf willen zeggen, over onze intimiteit. We suggereren, stellen vragen of durven juist niet, precies op dat moment waar we het zo graag willen. We lopen in een bocht maar willen eigenlijk zeggen hoe ik ben, wat ik voel voor jou. Hoe zou hij/zij het beleven? We verdringen zoveel dat we onszelf gaan verliezen in eigen verhalen. Al die dingen die niet verteerd zijn uit het verleden richten we nu op een ander. We doen een verhaal alsof we een boek schrijven, maar vertellen uiteindelijk ons dieptste zelf, hopend dat iemand ons echt zal aanraken en de woorden zal lezen en horen zoals ze eigenlijk zijn bedoeld. We verlangen dat iemand de mist rond ons optrekt zodat we onszelf mogen zijn, weg van een verdrongen verleden en heden. Want we komen er zo moeilijk toe gevoelens te uiten onder vier ogen, hoe bekend de ander ons ook is. We trekken aan, worden aangetrokken, maarwillen al terug afstoten eens dat we voelen dat we onszelf voor een deel zullen prijsgeven, maar iets wat binnen in je leeft kan je niet verrrassen! Er is een natuurlijk verzet. Dat doen we allemaal. We kunnen doorgaan in ons bescheiden, eenzame leven. Maar soms gaat de deur naar een ander leven open en is het niet zo gemakkleijk om nee te zeggen. Je kunt niet je hele leven altijd maar nee zeggen. Soms moet je ja zeggen en maar zien waar dat je brengt. Dan kan de mist opgetrokken worden ... en dat is eigenlijk het enige wat ik ooit heb gewild: iemand die van me houdt en me nooit in de steek zal laten.
Eén voor allen, allen voor één, Het motto..van ware vriendschap!
Een ware vriend[in], steunt je in moeilijkheden, beurt je op als je het leven even niet ziet zitten, laat je uithuilen op je schouder, gelooft in je als je het zelf niet kunt, brengt een glimlach op je gezicht, beleeft de mooiste avonturen met je, vrienden ben je door dik en dun!
Vriendschap is gevoel. Je deelt gedachten zonder te hoeven spreken. Je deelt jezelf zonder er te hoeven zijn.Met een vriend in je leven ben je altijd samen. Met een vriend in je leven heb je nooit voor niets geleefd. Vrienden en vriendinnen zijn de parels in mijn leven, ze zijn goud waard. Want een vriend[in] haalt het beste in me naar boven en laat een nieuwe wereld van gevoel in mij boven komen, want een vriend[in] kijkt niet wat ik doe,een vriend[in] kijkt hoe ik ben, een vriend[in] accepteert me zoals ik ben.
Echte vrienden heb je voor het leven, niemand kan er tussen komen. Een vriend[in] is als een tweelingziel, je tweede rechter hand. Vrienden vinden de ander belangrijker dan zichzelf, willen alles doen en geven om de ander gelukkig te maken, want een echte vriend[in] is gelukkig als jij dat bent. Een vriend[in] maakt je mooi.
Vriendschap begint met harmonie, samen denken, samen voelen, samen zijn.
Vriendschap is vrijheid, vriendschap is lachen en blijheid, vriendschap is gezond!
"Zullen we vriendjes zijn?", zeiden we toen we klein waren. Vrienden zijn in het huwelijk, vrienden zijn met klasgenoten, vrienden zijn op vakantie, vrienden zijn op sport, vrienden zijn op het werk, vrienden zijn in je hobbies, vrienden zijn met elkaar, vrienden zijn..............
Benedicus XVI Een bijdrage op deze bijzondere dag, zeker in aanloop naar 150 jaar Lourdes straks. Wie de opening van dit Jubeljaar wil volgen, klikt nu op onderstaande link!
LUISTER EN KIJK!
Startdag van Jubeljaar, 8 december, rechtstreeks uit Lourdes.
Onze tijd heeft een sterke behoefte aan mensen die TROUW zijn aan het gegeven woord. Hoe vaak zeggen we:"Ik kom wel een keer", "Ik bel je morgen wel.". Maar we doen het niet en dit is geaccepteerd. En toch kunnen we niet zonder mensen die kunnen leven zonder deze trouw aan het gegeven woord - in het groot en in het klein - bij afspraken, in politiek, in zaken, in het huwelijk, zelfs via de contacten hier in blogland - had ik eerder al over. 'Onze' grote antieke helden waren juist zo groot omdat ze trouw bleven aan het gegeven woord, al moest dit leiden tot de dood ... Maar ook de nieuwe 'heiligen' zoals een Martin Luther King, een Romero ... Trouw tot aan, in en over de dood zoals Jezus Christus, trouw zoals Maria tot onder het kruis van haar zoon. Trouw aan Haar JA, dat op vandaag ons ja moet zijn ... Gelukkig zijn we wanneer we op vandaag nog miljoenen mensen zien die in alle eenvoud wel ja zeggen op de uitnoding van Maria naar Lourdes te gaan.
Maar vele anderen verloren de inspanning. Onze beschaving is zo gelopen dat we bijna alles meteen, zonder uitstel en geheel krijgen. Er is geen wachttijd meer, geen advent, en laatste is zo humaan geworden; spreekt niet over evangelie maar, hoe goed bedoeld ook, over kinderenen een kans geven via tekeningen waar niet één verwijzing staat te lezen naar het ware Kerstverhaal, waar niet eens Jezus ter sprake komt.
Geen wachttijd, geen inspanning. Dat je moet wachten op iets of ervoor moet werken wordt steeds minder aanvaard .... En het zit ondertussen zo ingebakken in wat ons wordt aangezegd, dat het beetje aan spirituele al vlug overslaat naar pure begeerte. Ik lees en ervaar het toch zo. Amper voel je de behoefte of er is al aan voldaan. "Dit totaal bevredigen van elke behoefte werkt dehumaniserend. De onmiddellijke bevrediging doet het verlangen vallen en blust de wil". Zelfs onuitgesproken leest elke lezer wel wat er aan de hand is en kan het menselijke verlangen niet meer zuiverder en dieper worden. Hoe dan nog trouw kunnen zijn aan een gegeven woord?! Het verlangen lijkt op vandaag zelfs zo diep dat zelfs de bevrediging op zich niet langer een genieten is, maar een verlangen, streven naar weer wat anders, weer een ander!
HEEL EVEN TUSSENDOOR, MAAR DIT MOET ME TOCH EVEN VAN HET HART WAT ME WELLICHT NIET IN DANK ZAL AFGENOMEN WORDEN, MAAR TOCH IN DE LIJN WAT IK DAARNET NEERPENDE: HET IS BIJZONDER JAMMER DAT JONGEREN GEBRUIK MAKEN VAN SENIORENNET OM HUN GEAARDHEID VIA O.A. SITES ALS "MANNENFOTOGRAFIE" PUBLIEK TE MAKEN. OOK AL KAN DAT EEN UITLAATKLEP ZIJN VOOR ANDEREN, DAN ZIJN INDERDAAD VELE MEDEBLOGGERS ONTGOOCHELD IN WAT ZE AAN KWALITEIT MOETEN INBOETEN WANNEER ZE ERGENS WEL OP EEN OF ANDERE MANIER EEN BOODSCHAP KUNNEN NALATEN. HET LICHAMELIJKE HAALT HET BLIJKBAAR BOVEN ALLES.
De lezingen van de eerste adventszondag waren hard maar zijn blijkbaar tot op vandaag brandend actueel. Het zij ook de moeilijkste dingen om weg te cijferen, zeker in een wereld waar elke tv-spot, elk programma 'de schoonheid' van het lichaam verheft ... . We worden zo uitdrukkelijk gelinkt via reclames aan onze pure lichamelijkheid dat er maar weinig ruimte meer overblijft om naar de diepte te gaan, het stil te maken en weten dat er iemand is die op ons woord van trouw wacht, vooral in het kleine! We jagen onszelf vooruit en zijn ondertussen al vergeten dat we ja hebben gezegd iemand op te bellen, te gaan bezoeken ... O ja, we zullen het wel nakomen, maar nu niet, en zo is misschien weer een kalenderjaar voorbij, misschien voor goed te laat!
Dat wij nooit de hoop verliezen Marc De La Marche SJ.
In deze donkere dagen bidden wij U, Heer God, dat wij nooit de hoop verliezen; dat leegte en duisternis ons niet overweldigen: dat we niet vluchten in glitter en schone schijn.
Dat wij nooit de hoop verliezen, maar vol vertrouwen uitzien naar uw komst.
Dat wij in deze adventstijd wakend blijven uitzien naar de vervulling van uw beloften: uw komst in onze wereld, in de duisternis van ons bestaan en in de leegte van ons soms zo armzalig mensenhart.
Dat wij nooit de hoop verliezen, maar vol vertrouwen uitzien naar uw komst.
Dat ons ongeneeslijk verlangen naar vrede en gerechtigheid U mag herkennen in al wat kwetsbaar en klein is, in het kind in de kribbe, in het kind voor wie in de herberg geen plaats was.
Dat wij nooit de hoop verliezen maar vol vertrouwen uitzien naar uw komst.
Veel spanningen ontstaan door verkeerde interpretaties van communicatie tussen mensen.
Kortom: we moeten beter naar elkaar luisteren.
Het moet gezegd, heel wat mensen zijn bijzonder prikkelbaar geworden. Wie je hier leerde kennen via forums, chatsessies, mailcontacten een berichtje of telefoon; zij die gisteren nog echte vrienden leken te worden voor een tweede leven blijven ineens onverwacht woordeloos achter door wellicht dat éne woord, ja, niets minder noch meer dan een verkeerde interpretatie. en door welk woord is dan vaak de vraag. Indien echt kan doorgepraat worden blijkt veelal dat beiden het over iets totaal anders hadden!
Vroeger, wanneer je nog kon spreken van mens tot mens ik had haast gezegd: wanneer de dieren nog spraken! - werd dit onmiddellijk rechtgezet; werd de juiste duiding gegeven, het misverstand opgehelderd, al was het maar door de lichaamstaal. Nu wordt het helaas meestal erger gemaakt; vergroten misverstanden en zijn de muizen die een berg baarden niet langer dood te kloppen. Dit allemaal door chat- en mailtaal. Het is namelijk zo dat meestal ook maar heel veel later kan gereageerd worden op een uitspraak, een bedenking, want iedereen is al lang met iets anders bezig, met grote tijdsintervallen. Ondertussen groeien wel bij beide partijen, of in elk geval wel toch bij één partij, alle vormen van emoties, gaande van ontgoocheling tot wraak. Er is inderdaad tijd om na te denken, zeker wanneer een bericht in de mailbox blijft steken. Ja, meerdere chat- en mailcontacten leverden mooie vriendschappen op, maar wanneer de ander je niet ten diepste kent, kan een relatie in twee seconden stuk worden gemaakt. De scherven doen heel wat langer en dieper pijn dan na een gewone verbale ruzie. Je hoeft immers maar het bericht te deleten, de persoon te verwijderen, of zelf geblokkeerd te worden. We luisteren inderdaad niet genoeg; het is me al opgevallen op de chat. Het is genoeg dat één woord verkeerd valt en je hebt geen kans meer tot verweer. Je bent nog aan het tikken terwijl je de ander ziet of-line gaan. Wanneer en hoe je die persoon nog terugvindt is een andere vraag. Maar veel pijnlijker voor sommigen is het feit dat velen elkaar gewoon niet meer willen opnieuw contacteren omwille van dat ene, al dan niet verkeerde woord, verkeerd geïnterpreteerd, door vermoeidheid e.a. .. We lezen veel over Internetvriendschappen, en ik zal daar zeker niets van af doen, integendeel, maar jammer genoeg is het a.h.w. ook waar dat sommigen moeten blijven leven met een schim naast zich en dat zou toch anders moeten kunnen! Een adventspuntje misschien op weg naar vrede en viendschap?!
Reactie op 'eigen-naam' : Ik gebruik steeds mijn eigen naam, waarom zou ik me verbergen, ik ben en blijf wie ik ben , want....welke naam je ook gebruikt , je eigen persoonlijkheid komt toch vroeg of laat uit en....
Roddels zijn niet te vermijden. Roddels kan je ook niet bestrijden. Er zijn mensen die je kleineren. En bewust proberen je te bezeren. Die alles verdraaien... Om onrust te zaaien.
Je kunt ze maar beter laten gaan. En er ver boven gaan staan. Jij weet het beste hoe je bent. En laat een ander maar... Denken dat hij je kent.
Dus... Verlaag je niet tot deze persoon. Dan zal de pret ook niet lang duren.
Het is niet de eerste maal dat ik hier iets acchterlaat met een gelijkaardige titel. En wat me opvalt, het is bij deze derde maal ook weer eens een 'jong' afscheid.
TE GOED VOOR DEZE WERELD.
Eric, wie was je eigenlijk? Waar ben je nu? In elk geval nog steeds in mijn gedachten en herinneringen. Ook al hebben we nooit veel gedeeld met elkaar, maar misschien daardoor wel heel intens, woordeloos, en juist daardoor heel veel!
We werkten in zelfde bedrijf, jij de gedreven verpleegkundige eens je de groene operatieschort had aangetrokken; ik, de bediende. Hoe we elkaar vonden mag een raadsel zijn hebben we elkaar wel echt mogen vinden in die korte tijd? - ; misschien door je zoeken op de weg van het geloof via bijscholingen een woord dat geen goed doet aan dit doel rond gelovig aanwezig-zijn in het ziekenhuis. We hadden weinig tijd op de werkvloer elkaar te spreken. Enkel die luttele minuten waren ons gegund tijdens de miiddagpauze, maar die was zo afhankelijk van de werkzaamheden dat het meerdere keren al lang over de middag was, en we elkaar niet meer zagen. Toch was die ene blik soms genoeg. Een blik van genegenheid. Eric, het blijft delicaat hier iets neer te schrijven; het is als op een koord dansen maar het mag na al die jaren.
Je was innemend, graag gezien, een jonge papa. Maar was je gelukkig? Wat verhinderde je geluk, je huwelijk misschien .. We hebben er nooit echt kunnen over praten al voelde ik dat je eens je hart wou luchten, maar toen ik na langere tijd bij je aanbelde was ik niet welkom Neen, niet door jou. Ik wou zo graag bij jou binnen, maar die ogen van je vrouw spraken boekdelen. Mocht er überhaupt wel iemand over de vloer komen? Was er jaloersheid? Nooit zullen we er een antwoord op krijgen, maar ik weet dat je hunkerde naar het beleven van diepere waarden, Eric.
Zelfs nu blijft het moeilijk te spreken met jou over deze dingen, vriend Andere mensen zagen blijkbaar dat er een sterke band was tussen ons, al hebben we dat zelf nooit zo ingeschat; zeker niet aangevoeld. Maar jij weet dit nu wel door de woorden van een directielid. Eric, laten we teruggaan naar die laatste dagen. Ik had gehoord van je collegae dat je even out was; later hoorde ik dat je was opgenomen in het ziekenhuis. Ik kon je dus niet bereiken, want niet in het ziekenhuis dat we beiden bewoonden. Psychiatrie het woord alleen al. Al mijn moed verzameld fietste ik naar je huis, maar ook toen kon ik even je zoontje zien al was het alsof er op de voordeur stond toegang verboden door je vrouw. De tijd ging voorbij. Ik hoorde niets van jou Het werd december, licht en duisternis doorkruisen de dagen, maar ondertussen ook jouw onbeantwoorde vragen.
Ik had die vraag nooit zo uitdrukkelijk gehoord (en eigenlijk toen ook niet echt) wanneer op mijn bureau te telefoon rinkelde en ik een directe verbinding kreeg met jou!
Jij, Eric, had aan mij gedacht. Je had het nummer gevormd; je had het dus blijkbaar ergens in je agenda opgeslagen, want we hoefden elkaar voor het werk niet te bellen. Je kon me namelijk ook privé gebeld hebben, maar dat deed je ook vroeger niet. Je had maar één vraag. Kom naar me toe, ik wil je spreken. Het was namiddag, volle drukte op dat uur. Eric, je weet toch dat ik nu niet wegkan Maar hij bleef aandringen en ik bleef maar denken hoe vlug ik hem zou kunnen bereiken. Oké, Eric, nog even, ik neem de eerste trein na het werk (was toen nog slechts twee uren) en kom naar je toe.
Waarom ik die avond toen toch niet ben afgereisd is me ontgaan. Misschien heeft hij geantwoord dat ik het toch mocht uitstellen.
24 december 1986... De dag na het telefoontje van Eric aan mij. Ik word in de voormiddag bij de directeur geroepen met de vraag of het kan dat ik een goede band heb met Eric. (las je hoger) En dan: Eric is overleden. STILTE aan beide kanten tot de directeur me vertelde dat Eric een tweepersoonskamer deelde. Hij vroeg zijn kamergenoot voor hem om cigaretten te gaan. Tegen de tijd dat die andere terugkwam had hij zich van het leven benomen.
Kijk, het eerste wat toen bij me opkwam, en tot op vandaag "Kon ik dan op dat eigenste moment niet alles hebben laten vallen, mijn jas aantrekken en de trein nemen?" Ik weet het zou misschien niets verholpen hadden, maar toch, waarom had hij juist aan mlij gedacht; hij had toch vle vrienden en kennissen?! Het is bijna een dankbare gedachte ...
Hij was te goed voor deze wereld, waren de woorden van zijn nonkel-priester (tevens gerenomeerd theoloog) tijdfens de begrafenishomilie.
Eric, dank dat je tot op vandaag je voetsporen hebt achtergelaten in mijn leven en in dat van anderen, ook al werd je pas 30 jaar jong, nu straks op Kerstavond 21 jaar geleden. Blijf bij ons, maat!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
