Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Veel spanningen ontstaan door verkeerde interpretaties van communicatie tussen mensen.
Kortom: we moeten beter naar elkaar luisteren.
Het moet gezegd, heel wat mensen zijn bijzonder prikkelbaar geworden. Wie je hier leerde kennen via forums, chatsessies, mailcontacten een berichtje of telefoon; zij die gisteren nog echte vrienden leken te worden voor een tweede leven blijven ineens onverwacht woordeloos achter door wellicht dat éne woord, ja, niets minder noch meer dan een verkeerde interpretatie. en door welk woord is dan vaak de vraag. Indien echt kan doorgepraat worden blijkt veelal dat beiden het over iets totaal anders hadden!
Vroeger, wanneer je nog kon spreken van mens tot mens ik had haast gezegd: wanneer de dieren nog spraken! - werd dit onmiddellijk rechtgezet; werd de juiste duiding gegeven, het misverstand opgehelderd, al was het maar door de lichaamstaal. Nu wordt het helaas meestal erger gemaakt; vergroten misverstanden en zijn de muizen die een berg baarden niet langer dood te kloppen. Dit allemaal door chat- en mailtaal. Het is namelijk zo dat meestal ook maar heel veel later kan gereageerd worden op een uitspraak, een bedenking, want iedereen is al lang met iets anders bezig, met grote tijdsintervallen. Ondertussen groeien wel bij beide partijen, of in elk geval wel toch bij één partij, alle vormen van emoties, gaande van ontgoocheling tot wraak. Er is inderdaad tijd om na te denken, zeker wanneer een bericht in de mailbox blijft steken. Ja, meerdere chat- en mailcontacten leverden mooie vriendschappen op, maar wanneer de ander je niet ten diepste kent, kan een relatie in twee seconden stuk worden gemaakt. De scherven doen heel wat langer en dieper pijn dan na een gewone verbale ruzie. Je hoeft immers maar het bericht te deleten, de persoon te verwijderen, of zelf geblokkeerd te worden. We luisteren inderdaad niet genoeg; het is me al opgevallen op de chat. Het is genoeg dat één woord verkeerd valt en je hebt geen kans meer tot verweer. Je bent nog aan het tikken terwijl je de ander ziet of-line gaan. Wanneer en hoe je die persoon nog terugvindt is een andere vraag. Maar veel pijnlijker voor sommigen is het feit dat velen elkaar gewoon niet meer willen opnieuw contacteren omwille van dat ene, al dan niet verkeerde woord, verkeerd geïnterpreteerd, door vermoeidheid e.a. .. We lezen veel over Internetvriendschappen, en ik zal daar zeker niets van af doen, integendeel, maar jammer genoeg is het a.h.w. ook waar dat sommigen moeten blijven leven met een schim naast zich en dat zou toch anders moeten kunnen! Een adventspuntje misschien op weg naar vrede en viendschap?!
Reactie op 'eigen-naam' : Ik gebruik steeds mijn eigen naam, waarom zou ik me verbergen, ik ben en blijf wie ik ben , want....welke naam je ook gebruikt , je eigen persoonlijkheid komt toch vroeg of laat uit en....
Roddels zijn niet te vermijden. Roddels kan je ook niet bestrijden. Er zijn mensen die je kleineren. En bewust proberen je te bezeren. Die alles verdraaien... Om onrust te zaaien.
Je kunt ze maar beter laten gaan. En er ver boven gaan staan. Jij weet het beste hoe je bent. En laat een ander maar... Denken dat hij je kent.
Dus... Verlaag je niet tot deze persoon. Dan zal de pret ook niet lang duren.
Het is niet de eerste maal dat ik hier iets acchterlaat met een gelijkaardige titel. En wat me opvalt, het is bij deze derde maal ook weer eens een 'jong' afscheid.
TE GOED VOOR DEZE WERELD.
Eric, wie was je eigenlijk? Waar ben je nu? In elk geval nog steeds in mijn gedachten en herinneringen. Ook al hebben we nooit veel gedeeld met elkaar, maar misschien daardoor wel heel intens, woordeloos, en juist daardoor heel veel!
We werkten in zelfde bedrijf, jij de gedreven verpleegkundige eens je de groene operatieschort had aangetrokken; ik, de bediende. Hoe we elkaar vonden mag een raadsel zijn hebben we elkaar wel echt mogen vinden in die korte tijd? - ; misschien door je zoeken op de weg van het geloof via bijscholingen een woord dat geen goed doet aan dit doel rond gelovig aanwezig-zijn in het ziekenhuis. We hadden weinig tijd op de werkvloer elkaar te spreken. Enkel die luttele minuten waren ons gegund tijdens de miiddagpauze, maar die was zo afhankelijk van de werkzaamheden dat het meerdere keren al lang over de middag was, en we elkaar niet meer zagen. Toch was die ene blik soms genoeg. Een blik van genegenheid. Eric, het blijft delicaat hier iets neer te schrijven; het is als op een koord dansen maar het mag na al die jaren.
Je was innemend, graag gezien, een jonge papa. Maar was je gelukkig? Wat verhinderde je geluk, je huwelijk misschien .. We hebben er nooit echt kunnen over praten al voelde ik dat je eens je hart wou luchten, maar toen ik na langere tijd bij je aanbelde was ik niet welkom Neen, niet door jou. Ik wou zo graag bij jou binnen, maar die ogen van je vrouw spraken boekdelen. Mocht er überhaupt wel iemand over de vloer komen? Was er jaloersheid? Nooit zullen we er een antwoord op krijgen, maar ik weet dat je hunkerde naar het beleven van diepere waarden, Eric.
Zelfs nu blijft het moeilijk te spreken met jou over deze dingen, vriend Andere mensen zagen blijkbaar dat er een sterke band was tussen ons, al hebben we dat zelf nooit zo ingeschat; zeker niet aangevoeld. Maar jij weet dit nu wel door de woorden van een directielid. Eric, laten we teruggaan naar die laatste dagen. Ik had gehoord van je collegae dat je even out was; later hoorde ik dat je was opgenomen in het ziekenhuis. Ik kon je dus niet bereiken, want niet in het ziekenhuis dat we beiden bewoonden. Psychiatrie het woord alleen al. Al mijn moed verzameld fietste ik naar je huis, maar ook toen kon ik even je zoontje zien al was het alsof er op de voordeur stond toegang verboden door je vrouw. De tijd ging voorbij. Ik hoorde niets van jou Het werd december, licht en duisternis doorkruisen de dagen, maar ondertussen ook jouw onbeantwoorde vragen.
Ik had die vraag nooit zo uitdrukkelijk gehoord (en eigenlijk toen ook niet echt) wanneer op mijn bureau te telefoon rinkelde en ik een directe verbinding kreeg met jou!
Jij, Eric, had aan mij gedacht. Je had het nummer gevormd; je had het dus blijkbaar ergens in je agenda opgeslagen, want we hoefden elkaar voor het werk niet te bellen. Je kon me namelijk ook privé gebeld hebben, maar dat deed je ook vroeger niet. Je had maar één vraag. Kom naar me toe, ik wil je spreken. Het was namiddag, volle drukte op dat uur. Eric, je weet toch dat ik nu niet wegkan Maar hij bleef aandringen en ik bleef maar denken hoe vlug ik hem zou kunnen bereiken. Oké, Eric, nog even, ik neem de eerste trein na het werk (was toen nog slechts twee uren) en kom naar je toe.
Waarom ik die avond toen toch niet ben afgereisd is me ontgaan. Misschien heeft hij geantwoord dat ik het toch mocht uitstellen.
24 december 1986... De dag na het telefoontje van Eric aan mij. Ik word in de voormiddag bij de directeur geroepen met de vraag of het kan dat ik een goede band heb met Eric. (las je hoger) En dan: Eric is overleden. STILTE aan beide kanten tot de directeur me vertelde dat Eric een tweepersoonskamer deelde. Hij vroeg zijn kamergenoot voor hem om cigaretten te gaan. Tegen de tijd dat die andere terugkwam had hij zich van het leven benomen.
Kijk, het eerste wat toen bij me opkwam, en tot op vandaag "Kon ik dan op dat eigenste moment niet alles hebben laten vallen, mijn jas aantrekken en de trein nemen?" Ik weet het zou misschien niets verholpen hadden, maar toch, waarom had hij juist aan mlij gedacht; hij had toch vle vrienden en kennissen?! Het is bijna een dankbare gedachte ...
Hij was te goed voor deze wereld, waren de woorden van zijn nonkel-priester (tevens gerenomeerd theoloog) tijdfens de begrafenishomilie.
Eric, dank dat je tot op vandaag je voetsporen hebt achtergelaten in mijn leven en in dat van anderen, ook al werd je pas 30 jaar jong, nu straks op Kerstavond 21 jaar geleden. Blijf bij ons, maat!
"We krijgen zo enorm veel in dit leven, dat ik het niet meer dan vanzelfsprkend vind om wekelijks een uurtje vrij te maken om overwegend dank u te kunnen zeggen.".
Wij ons als Belgen een politiek debat kunnen blijven veroorloven dankzij de bestaande munt, met name " de Euro" ... ?!
Onze oude 100 frank zou de politici alvast gedwongen hebben om orde op zaken te stellen en te zorgen voor stabiliteit tussen de verschillende regeringspartners, ten einde ervoor te zorgen dat "wij" ons als één land verder konden "verkopen" aan de rest van de wereld ... Europa, de Europese "gedachte" doet onze economie deugd, en op een weg van verdere uitdagingen naar het verre Oosten bijvoorbeeld, mogen en kunnen we niet meer afhaken, alle verlies aan arbeidsplaatsen ten spijt ...
Om onze noden aan arbeidskrachten in te vullen moeten we echter open staan voor de verwelkoming van mensen die ons soms "vreemd" lijken door hun andere geaardheid en cultuur...
Het is een "uitwisseling van gedachten",
het is een "open staan" voor ...
Het is weer "weten" en "beseffen" wat "verdraagzaamheid" betekent en is;
het is de balans herstellen tussen geven en nemen,
tussen hebben en zijn.
Het evenwicht tussen arm en rijk te "durven" herstellen door "eerlijk" de geldstroom te beheren tussen gemeenschappen en vooral individuen onderling ...
Ik neem geen politieke positie in, maar denk "fijntjes", dat kartel vormen met "uniek" Vlaams gezinde, Vlaams "gevormde", Vlaams "hervormde" partijgenoten geen échte vooruitgang te bieden "had" en "heeft" ... zonder de ideologie van ieder individu apart te miskennen of te negeren als het maar "eerlijk" en "oprecht" opgelost wordt.
Pas op, ik leef en woon in een uniek "Vlaanderenland" en er moet zeker met iedereen samen gewerkt worden, willen we alsnog bepaalde "prioriteiten", zoals woon- en leefzorg, gezondheids-zorg, wegenbouw,veiligheid etc. verder uitbouwen tot het welzijn van iedere mens die hier verblijft en woont.
Dat is niets meer noch minder dan concrete gestalte geven aan waar we het zo graag over hebben en vooral willen; nl. Liefde en Vriendschap ...
nee ik kan me niet bedwingen, nu wil ik dat liedje voor je zingen ... ik kijk eens diep in je ogen,effen maar... niet te lang,anders ben ik helemaal verloren ... kusjes stuur ik elke dag,zo dat ik je blijf bekoren ...
"Je moet GEK zijn Niet gek van gek, maar G.E.K. zijn.
De G is van Geloof. Je moet geloven in datgene wat je wilt bereiken, in je dromen, in jezelf.
De E van Enthousiasme. Je moet enthousiast zijn over waar jij in gelooft, waar jij voor staat.
De K van Kennis. Je moet genoeg kennis verzamelen zodat je makkelijk en steeds sterker kunt geloven in je dromen. Zo was de geschiedenis van mijn leven ook de geschiedenis van mijn HART!
"Het ergste vergrijp tegen de deugd is er kwaad van te spreken." - William Hazlitt Engels schrijver 1778-1830.
Bestaat er toeval, soms wel. Toen ik daarnet een bedenking wou neerpennen over onze eigennaam, of beter Eigen-Naam, las ik bovenstaand citaat in mijn mail- en gastenboek. Hoe sterk is dan ook de band met onze eigen naam en het gebruiken en misbruiken van onze unieke naam. Ik weet wel, velen dragen dezelfde voornaam, zelfs zelfde familienaam en het gebeurt ook dat beiden in één adem worden uitgesproken. Maar voor ieder persoon is de naam uniek. Iemand een naam geven is iemand tot leven roepen. Het is ongeveer het eerste, soms nog heel lang voor de geboorte, wat mensen aan elkaar geven, en dit voor een leven lang. Elke naam klinkt dan ook mooi wanneer hij met liefde uitgesproken wordt. Elke persoon die je aanspreekt bij de voornaam is voor jou die ene, unieke persoon. Het is dan inderdaad het ergste vergrijp jouw eigennaam te gebruiken, te misbruiken, te ontdoen van zijn schoonheid door een ander! Ik zou het ooit over pesten hebben. Terwijl ik hier zo bezig ben denk ik dat ik hier al aardig op weg ben, - velen worden al jaren niet meer met de naam genoemd, anderen kregen er een bijnaam bij en soms voor goed!; bij nog anderen wordt de naam herleid tot de functie - maar dat voor een volgende keer. In elk geval hebben we ook tot in de treure al moeten meemaken in dit blogdorp zoals iemand het zo mooi verwoordt, dat ook de naam van een ander besmeurd wordt, ook al kennen we de mens niet eens. Want op het moment dat je spreekt over een ander en zijn naam gebruikt, werk je mee aan het lot van de ander. Het lot van mensen is verbonden met de manier waarop een eigennaam betekenis krijgt en deel gaat uitmaken van de verhalen van een ander maar jammer genoeg meestal OVER een ander. Spijtig genoeg hebben we juist het meest eigene zoals onze naam niet in handen. Hij lijkt soms verband te houden met het goede en het slechte dat anderen ons aandoen, of waar wij voor staan. Achter mijn naam schuilt een geheim, mijn hele zijn, en zo vind je op vandaag veel schuilnamen, bedoeld om zich te onttrekken van een zekere macht over jou. Want eens bekend met jouw eigennaam wordt de eigenaar soms weerloos; er rust misschien zelfs een taboe op. Je eigen naam vrijgeven is dan misschien je leven op het spel zetten Zien we dat niet in de politiek vandaag: het publiek worden van een naam houdt blijkbaar een gevaar in; het gevaar dat anderen greep krijgen op jouw naam en de mens die je bent. Vandaag zijn er heel wat mensen die er in de vorm van een pseudoniem zichzelf proberen af te schermen tegen iets van de anderen. Maar wat van de anderen, en tegen wat van de anderen? Het lijk er wel op dat hoe groter het aantal mensen dat op de hoogte is van jouw eigennaam, hoe groter het gevaar. Weet jij veel wat ze achter je rug om allemaal over je vertellen? Laat me positief besluiten. Mochten we hier elkaar niet hebben aangesproken met de eigennaam, dan waren we nooit zo een hechte vrienden geworden. Laat ons dan ook niet vergijpen aan de deugd en kwaad te spreken over een ander.
"ELK KRUIMELTJE DAT JE AAN EEN MENS KAN GEVEN IS VOOR DE ANDER MISSCHIEN EEN BROOD!
maarten"
En deze keer hoef je dat brood niet letterlijk te nemen, al is het wel de basis voor alles; pas zo mogen en kunnen we er zijn voor elkaar. Wat ik bedoel is dat een heel klein beetje aandacht, het 'horen' dat iemand op weg is naar liefde en daar op inspelen, juist voor die persoon levenskracht kan geven, net als de voedingswaarde van een brood. Het kan soms niet méér zijn dan door een gewone email, maar bewust en vooral oprecht.
Ik ben blij wanneer hier en daar een kruimel van deze blogtafel kan vallen. Ik ben ook dankbaar dat we elkaar tot brood mogen zijn, soms onverwacht!
Ik hoef niet te weten hoe jij in je levensonderhoud voorziet. Wat ik graag wil weten is waar jij voor gaat en of je het aandurft oog in oog te staan met de verlangens van je hart.
Het interesseert me niet hoe oud je bent, maar of je het aandurft voor gek te staan omwille van de liefde, omwille van je dromen, omwille van het avontuur dat leven heet.
Het maakt me niet uit welke planeten jouw horoscoop beïnvloeden. Waar het mij om gaat is of je ooit tot de kern van je eigen verdriet bent doorgedrongen en of de verraderlijkheden en beproevingen van het leven je juist ontvankelijk hebben gemaakt, of dat deze je hebben doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn.
Wat ik wil weten is, of jij pijn, die van mij of van jezelf, kunt laten zijn voor wat het is zonder een vinger te verroeren, zonder het te verbergen, te laten verdwijnen of vast te houden.
Ik wil weten of je vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe. Of je durft te dansen vanuit je oerkracht, in totale extase van top tot teen ...te zijn, realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen door herinneringen aan beperkingen vanuit je menselijk bestaan.
Het kan me niet schelen of je verhaal waar is of niet. Wat ik zou willen is of je anderen durft af te wijzen om trouw te zijn aan jezelf. Of jij het aankunt om voor verrader te worden uitgemaakt, om verschoond te blijven van verraad uit je eigen ziel.
Geef me een bewijs van je trouw, opdat ik zal weten dat ik je vertrouwen waard bent.
Ben jij in staat schoonheid te zien, ook al is niet iedere dag even mooi. En is het leven zelf voor jou de bron van waaruit je levenskracht kunt putten?
Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid, die van jou en mij, en toch aan de rand van een meer staan en luidkeels tegen het zilver van de volle maan roepen: "Yes"?!
Ik hoef niet te weten waar je woont en hoeveel geld je hebt. Wat ik graag wil weten is of je het op kunt brengen om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst, op te staan en datgene te doen wat gedaan moet worden voor je kinderen.
Ik hoef niet te weten wie je bent of hoe je hier gekomen bent, wat ik wil weten is, of jij zonder terughoudendheid bereid bent met mij door het vuur te gaan. Het gaat er voor mij niet om waar, wat, en met wie je gestudeerd hebt. Van mij is het van groot belang om jou te horen, welke innerlijke kracht jouw steun en toeverlaat is, als al het andere om je heen is weggevallen.
Of jij alleen kunt zijn met jezelf en of je het werkelijk goed hebt met jezelf wanneer het stil wordt, in eenzaamheid.
Nu we net onze cel verlaten hebben kunnen we aan de innerlijke reis beginnen, juist op tijd om straks de advent aan te vangen.
Wanneer wij in gebed of meditatie alleen zijn, bereiken wij vrede, vreugde, liefde en wijsheid. Die vertrouwelijke tijd voedt ons voor eeuwigheid.
Elk van ons gaat door zijn eigen geestelijke reis. Maar alvorens wij lopen, alvorens wij beklimmen, alvorens wij vliegen, moeten wij op onze knieën gaan. Vele besluiten moeten in volgzaamheid worden genomen. De volgzaamheid is geen zwakheid. De volgzaamheid is het zaad van sterkte, wijsheid en liefde.
Elk van ons moet zijn eigen weg vinden naar liefde, oprechtheid en geluk.
Heel even nog aansluiten op wat ik eerder schreef. Na een leven in die cel, welke die voor u elk afzonderlijk is geweest, komt er ooit een tijd van ommekeer en dan pas kan je zeggen dat niet alles voor niets is geweest. Het kan maar doorheen dat blijvend zorgen voor, luisteren naar, gehoord worden, soms ook anoniem zoals mensen precies die woorden vonden die hun hart raakten. Ja, het gaat over aanwezig zijn, een groeiproces soms dat jaren kan duren tot je eindelijk JA en NEEN kan zeggen ...tegen het leven, tegen de liefde. Het kan inderdaad gebeuren dat je omwille van anderen je niet je echte zelf mag zijn, jouw gevoelsleven niet mag beleven, geen ja mag zeggen tegen de liefde die je geboden wordt en zo minder mens bent.
Lezen we het niet op zovele blogs, uitdrukkelijk of tussen de regels? Ik denk dat velen zich in volgende zullen herkennen:
"Maar ik heb eerst mezelf moeten leren kennen vooraleer ik het aan anderen kon doorgeven. En eens je die innerlijke aanwezigheid, die innerlijke onmetelijke liefde kent, laat het je niet meer los en is er een verlangen om anderen te helpen".
Het is een antwoord van vele senioren dat pas nu schoorvoetend mag gegeven worden. LIEFDE lijkt wel een levenslange opgave te zijn. Misschien staan we niet genoeg met open handen in dit leven!
Er is zoveel goeds te doen als we uit het hart kijken en daar liggen onze "regels" of onze waarden. Onze "innerlijke bron" herkent de warmte van de liefde. Wie uit het hart kijkt ziet de noden en handelt ernaar.
ingestuurd door een bloglezer die goed aanvoelt wat ik hier probeer te verwoorden in het bloggen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
