Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
"Het ergste vergrijp tegen de deugd is er kwaad van te spreken." - William Hazlitt Engels schrijver 1778-1830.
Bestaat er toeval, soms wel. Toen ik daarnet een bedenking wou neerpennen over onze eigennaam, of beter Eigen-Naam, las ik bovenstaand citaat in mijn mail- en gastenboek. Hoe sterk is dan ook de band met onze eigen naam en het gebruiken en misbruiken van onze unieke naam. Ik weet wel, velen dragen dezelfde voornaam, zelfs zelfde familienaam en het gebeurt ook dat beiden in één adem worden uitgesproken. Maar voor ieder persoon is de naam uniek. Iemand een naam geven is iemand tot leven roepen. Het is ongeveer het eerste, soms nog heel lang voor de geboorte, wat mensen aan elkaar geven, en dit voor een leven lang. Elke naam klinkt dan ook mooi wanneer hij met liefde uitgesproken wordt. Elke persoon die je aanspreekt bij de voornaam is voor jou die ene, unieke persoon. Het is dan inderdaad het ergste vergrijp jouw eigennaam te gebruiken, te misbruiken, te ontdoen van zijn schoonheid door een ander! Ik zou het ooit over pesten hebben. Terwijl ik hier zo bezig ben denk ik dat ik hier al aardig op weg ben, - velen worden al jaren niet meer met de naam genoemd, anderen kregen er een bijnaam bij en soms voor goed!; bij nog anderen wordt de naam herleid tot de functie - maar dat voor een volgende keer. In elk geval hebben we ook tot in de treure al moeten meemaken in dit blogdorp zoals iemand het zo mooi verwoordt, dat ook de naam van een ander besmeurd wordt, ook al kennen we de mens niet eens. Want op het moment dat je spreekt over een ander en zijn naam gebruikt, werk je mee aan het lot van de ander. Het lot van mensen is verbonden met de manier waarop een eigennaam betekenis krijgt en deel gaat uitmaken van de verhalen van een ander maar jammer genoeg meestal OVER een ander. Spijtig genoeg hebben we juist het meest eigene zoals onze naam niet in handen. Hij lijkt soms verband te houden met het goede en het slechte dat anderen ons aandoen, of waar wij voor staan. Achter mijn naam schuilt een geheim, mijn hele zijn, en zo vind je op vandaag veel schuilnamen, bedoeld om zich te onttrekken van een zekere macht over jou. Want eens bekend met jouw eigennaam wordt de eigenaar soms weerloos; er rust misschien zelfs een taboe op. Je eigen naam vrijgeven is dan misschien je leven op het spel zetten Zien we dat niet in de politiek vandaag: het publiek worden van een naam houdt blijkbaar een gevaar in; het gevaar dat anderen greep krijgen op jouw naam en de mens die je bent. Vandaag zijn er heel wat mensen die er in de vorm van een pseudoniem zichzelf proberen af te schermen tegen iets van de anderen. Maar wat van de anderen, en tegen wat van de anderen? Het lijk er wel op dat hoe groter het aantal mensen dat op de hoogte is van jouw eigennaam, hoe groter het gevaar. Weet jij veel wat ze achter je rug om allemaal over je vertellen? Laat me positief besluiten. Mochten we hier elkaar niet hebben aangesproken met de eigennaam, dan waren we nooit zo een hechte vrienden geworden. Laat ons dan ook niet vergijpen aan de deugd en kwaad te spreken over een ander.
"ELK KRUIMELTJE DAT JE AAN EEN MENS KAN GEVEN IS VOOR DE ANDER MISSCHIEN EEN BROOD!
maarten"
En deze keer hoef je dat brood niet letterlijk te nemen, al is het wel de basis voor alles; pas zo mogen en kunnen we er zijn voor elkaar. Wat ik bedoel is dat een heel klein beetje aandacht, het 'horen' dat iemand op weg is naar liefde en daar op inspelen, juist voor die persoon levenskracht kan geven, net als de voedingswaarde van een brood. Het kan soms niet méér zijn dan door een gewone email, maar bewust en vooral oprecht.
Ik ben blij wanneer hier en daar een kruimel van deze blogtafel kan vallen. Ik ben ook dankbaar dat we elkaar tot brood mogen zijn, soms onverwacht!
Ik hoef niet te weten hoe jij in je levensonderhoud voorziet. Wat ik graag wil weten is waar jij voor gaat en of je het aandurft oog in oog te staan met de verlangens van je hart.
Het interesseert me niet hoe oud je bent, maar of je het aandurft voor gek te staan omwille van de liefde, omwille van je dromen, omwille van het avontuur dat leven heet.
Het maakt me niet uit welke planeten jouw horoscoop beïnvloeden. Waar het mij om gaat is of je ooit tot de kern van je eigen verdriet bent doorgedrongen en of de verraderlijkheden en beproevingen van het leven je juist ontvankelijk hebben gemaakt, of dat deze je hebben doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn.
Wat ik wil weten is, of jij pijn, die van mij of van jezelf, kunt laten zijn voor wat het is zonder een vinger te verroeren, zonder het te verbergen, te laten verdwijnen of vast te houden.
Ik wil weten of je vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe. Of je durft te dansen vanuit je oerkracht, in totale extase van top tot teen ...te zijn, realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen door herinneringen aan beperkingen vanuit je menselijk bestaan.
Het kan me niet schelen of je verhaal waar is of niet. Wat ik zou willen is of je anderen durft af te wijzen om trouw te zijn aan jezelf. Of jij het aankunt om voor verrader te worden uitgemaakt, om verschoond te blijven van verraad uit je eigen ziel.
Geef me een bewijs van je trouw, opdat ik zal weten dat ik je vertrouwen waard bent.
Ben jij in staat schoonheid te zien, ook al is niet iedere dag even mooi. En is het leven zelf voor jou de bron van waaruit je levenskracht kunt putten?
Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid, die van jou en mij, en toch aan de rand van een meer staan en luidkeels tegen het zilver van de volle maan roepen: "Yes"?!
Ik hoef niet te weten waar je woont en hoeveel geld je hebt. Wat ik graag wil weten is of je het op kunt brengen om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst, op te staan en datgene te doen wat gedaan moet worden voor je kinderen.
Ik hoef niet te weten wie je bent of hoe je hier gekomen bent, wat ik wil weten is, of jij zonder terughoudendheid bereid bent met mij door het vuur te gaan. Het gaat er voor mij niet om waar, wat, en met wie je gestudeerd hebt. Van mij is het van groot belang om jou te horen, welke innerlijke kracht jouw steun en toeverlaat is, als al het andere om je heen is weggevallen.
Of jij alleen kunt zijn met jezelf en of je het werkelijk goed hebt met jezelf wanneer het stil wordt, in eenzaamheid.
Nu we net onze cel verlaten hebben kunnen we aan de innerlijke reis beginnen, juist op tijd om straks de advent aan te vangen.
Wanneer wij in gebed of meditatie alleen zijn, bereiken wij vrede, vreugde, liefde en wijsheid. Die vertrouwelijke tijd voedt ons voor eeuwigheid.
Elk van ons gaat door zijn eigen geestelijke reis. Maar alvorens wij lopen, alvorens wij beklimmen, alvorens wij vliegen, moeten wij op onze knieën gaan. Vele besluiten moeten in volgzaamheid worden genomen. De volgzaamheid is geen zwakheid. De volgzaamheid is het zaad van sterkte, wijsheid en liefde.
Elk van ons moet zijn eigen weg vinden naar liefde, oprechtheid en geluk.
Heel even nog aansluiten op wat ik eerder schreef. Na een leven in die cel, welke die voor u elk afzonderlijk is geweest, komt er ooit een tijd van ommekeer en dan pas kan je zeggen dat niet alles voor niets is geweest. Het kan maar doorheen dat blijvend zorgen voor, luisteren naar, gehoord worden, soms ook anoniem zoals mensen precies die woorden vonden die hun hart raakten. Ja, het gaat over aanwezig zijn, een groeiproces soms dat jaren kan duren tot je eindelijk JA en NEEN kan zeggen ...tegen het leven, tegen de liefde. Het kan inderdaad gebeuren dat je omwille van anderen je niet je echte zelf mag zijn, jouw gevoelsleven niet mag beleven, geen ja mag zeggen tegen de liefde die je geboden wordt en zo minder mens bent.
Lezen we het niet op zovele blogs, uitdrukkelijk of tussen de regels? Ik denk dat velen zich in volgende zullen herkennen:
"Maar ik heb eerst mezelf moeten leren kennen vooraleer ik het aan anderen kon doorgeven. En eens je die innerlijke aanwezigheid, die innerlijke onmetelijke liefde kent, laat het je niet meer los en is er een verlangen om anderen te helpen".
Het is een antwoord van vele senioren dat pas nu schoorvoetend mag gegeven worden. LIEFDE lijkt wel een levenslange opgave te zijn. Misschien staan we niet genoeg met open handen in dit leven!
Er is zoveel goeds te doen als we uit het hart kijken en daar liggen onze "regels" of onze waarden. Onze "innerlijke bron" herkent de warmte van de liefde. Wie uit het hart kijkt ziet de noden en handelt ernaar.
ingestuurd door een bloglezer die goed aanvoelt wat ik hier probeer te verwoorden in het bloggen.
"Het dringt tot me door hoeveel tijd van mijn leven ik heb doorgebracht met het betreuren van mijn lot, dat het de afgelopen jaren, toen ik mijn vrijheid en jeugd nog bezat, er steeds nog iets mis moest zijn nu ik in mijn cel zit opgesloten".
Mensen, ik heb even mijn werk onderbroken en deze passage uit "Het geheim van Montségur" nagelaten als enerzijds indirect antwoord op een paar mails die ik mocht ontvangen, ook n.a.v. eerdere berichten rond verlies en angst. Ik denk heel concreet aan een paar mensen die hun leven zien als één groot gemis waar alles lijkt mis gegaan te zijn. Anderzijds trof het me ook te lezen dat door de eeuwen heen ook nog op vandaag mensen in hun cel vastzitten, ook bevindt die zich op vandaag in eigen hart, soms in eigen woning. ... (tussendoor: is pesten op vandaag niet veel erger dan de marteltuigen van eeuwen geleden! Ik moet hier misschien eens uitgebreid op terugkomen.)
Velen hebben elkaar hier gevonden, juist door het feit dat men hier uit zijn cel (lees schelp) durft, kan en mag komen. Deze rijkdom is onbetaalbaar en is soms dé hint om terug in het echte leven te stappen ondanks vele hindernissen. Ik weet en besef dat het normaal is dat men soms bepaalde dingen uit eigen leven en verleden, soms ook pijnlijk heden, betreurt en dat daar een hele tijd kan over gaan, maar dit brengt geen uitkomst naar morgen. Ik weet ook dat er soms niet veel nodig is om herinneringen weer tot leven te brengen, maar dan wens ik jullie mensen om jullie heen die het écht goed met jullie voorhebben, die luisteren maar ook zeggen: Ik sla met jou deze bladzijde om! En zo zijn er ook nog velen, laat ons ook daar niet te negatief over doen.
Ik wens en bid dan ook om moed aan die mensen, die blogvrienden, om door te gaan ondanks de angst. U hoeft uw leven niet te betreuren, daar is het te kort voor. Probeer jouw cel te verlaten en te GENIETEN van elke nieuwe dag, ons gegeven ... want er zal wel altijd iets "mis" zijn zolang wij mensen zijn, maar leer vooral jouw eigen talenten te waarderen . Ter afsluiting wens ik dan ook dat sommigen die nog even aarzelen terug hun blog op te starten, dit misschien best nu kunnen doen ... en zo hun cel hun eilandje) verlaten.
God, leer ons stil te staan bij wat leeft in onszelf en in anderen, dat we steeds de keuze mogen maken voor wat deugddoend en goed is voor de ander, dan kunnen we samen gelukkig zijn.
Ook al is het verleden soms pijnlijk, het heeft je wel de kennis geschonken om het in de toekomst beter te kunnen te doen.
kan je pas zeggen na een heel lange periode met alle vormen van agressie, woede, angst, pijn, verwachting, ontgoocheling, kwaadheid, teleurstelling, rouw ... maar inderdaad een onzichtbare groeikans!
Innerlijke aanwezigheid is heel belangrijk ....en een heel mooi deel van het leven met en voor mensen....
Je kan onmogelijk zonder innerlijke aanwezigheid, bezorgheid.... liefde uitstralen....
Bidden is de basis....het spreekwoord zegt toch ook...ik aanbid jou.. het komt eigenlijk steeds weer terug , de liefde en vriendschap....iets waar je van houdt aanbid je....waarom zouden we het echte bidden ( kerkelijke bidden ) dan verwaarlozen....waarom de Heer vrezen, hij is toch onze herder, engelbewaarder, redder, helper....Hij is ons alles...een dank u zeggen dat we mogen ontwaken en een dank u zeggen voor de mooie dag die we krijgen , ondanks soms tegenslagen , ook daar zitten positieve lessen in.... Een luisterend oor en een helpende hand is het mooiste geschenk dat je kan delen....
Ik praat graag, maar luisteren doe ik heeeeeeeeeel graag...samen lief en leed delen....is toch zalig...maar spijtig genoeg...waar kan en mag het nog....
... bedenkingen van een blogger op laatste artikelen ...
Ik vraag me soms af of het emotionele enkel nog een plaats krijgt in de late avonduren na een drukke werkdag. Is er nog ruimte voor wie we echt willen zijn, wie we gewoon zijn met onze vele gevoelens die ons ten diepste gelukkig kunnen maken. Of krijgt juist dat geluk geen kans meer omdat ons zijn beperkt wordt door het economisch aspect? Vroeger had je de baan van je leven, vandaag is je baan je leven. Moeten we niet dringend af van die eenzijdige nadruk op werk als enige vorm van zingeving of mag er ook een vrijplaats zijn voor het emotionele? Voor mensen die ongewild hun baan verloren in deze drukke wereld is het misschien een uitgelezen kans zich volop te ontplooien en zo zinvol te worden voor zichzelf en zo voor de anderen. Maar schreef ik dat een paar dagen eerder ook al niet? In elk geval hoef je geen doetje te zijn om echte waarden een grotere plaats te geven in je leven al leven we in een cultuur van "moeten". Maar wie de weldaad heeft ervaren van het zich bemind weten zal dit ook vanzelf uitsralen, ook op het werk.
Dankbaarheid is het enige criterium van het geloof, dankbaar blijven tot in de duistere nacht, tot in de beproeving. Zoals een medeblogger schreef: de nacht is immers de plaats waar je zuiver met God kan praten. Dit kan je soms het best via Maria.
Hebt u iets gemist in vorige overwegingen rond aanwezig-zijn? Ja, dat hebt u inderdaad en terecht! Want een luisterend oor mogen en kunnen bieden, een ander op verhaal laten komen, zichzelf mogen zijn met zichzelf en bij de ander kan dan wel van veel geduld en medemenselijkheid getuigen, van geloven en vertrouwen dat het wel allemaal weer ergens goed komt, toch zal deze mooie grondhouding die we al eerder sociale liefde noemden maar zijn blijvende kracht halen indien die het alledaagse overstijgt; anders houdt deze solidariteit niet stand, hoe goed ze ook was bedoeld en met wat voor een enthousiasme je er ook voor bent gegaan. De sociale liefde kan maar gedragen worden door die innerlijke AANWEZIGHEID die voortkomt uit een blijvend geloven in Diegene die naast me loopt en nederig mee zoekt en blijft luisteren, de Heer zelf. Slechts door die spirituele kracht van het diep en echt geloven en vertrouwvol volharden in ons nabijzijn wordt deze taak een lichtheid. Enkel in het gebed zullen wij de energie vinden verder en nog betrokkener aanwezig te zijn. Uiteindelijk is wat wij doen vrucht van ons gebed, en niet omgekeerd. Het is met een christelijke grondhouding dat we naar elkaar kunnen toegaan, en dat maakt het verschil met de sociale liefde, want wij mogen ondanks alles terugvallen op de Heer, in blijvend vertrouwen, want God kan niet alles; Hij kan alléén maar barmhartig zijn, keer op keer!
Ja, vrienden, deze dimensie hebt u gemist in vorige bijdragen. Bidden is soms niets méér dan het kijken naar zoals ik graag kijk naar het bruin houten beeld van de Lieve Vrouwe. Ik hou van de manier waarop de plooien van haar kleed vallen, zo natuurlijk, en de tedere schuine stand van haar hoofd, alsof ze niet allen mijn gedachten kent, maar ze ook stilzwijgend goedkeurt. Dat dit Licht je mag begeleiden wanneer je probeert menselijk gelovig aanwezig te zijn!
ALS JE WEET DAT JE IETS GOED KAN DAN KRIJG JE OOK EEN BETER ZELFBEELD.
ZEER BELANGRIJK JOUW TALENTEN AAN TE BOREN; ZE LIGGEN SOMS NOG HELEMAAL ONAANGEROERD,MAAR VOOR ANDEREN EEN BRON VAN INSPIRATIE! EN VELE BLOGGERS HEBBEN GAANDEWEG ONDERVONDEN DAT ZE IETS MEER IN ZICH HEBBEN, DAT ZELFS EEN TEGENVAL EEN NIEUWE UITDAGING KAN WORDEN.
MAAR PROBEER NIET KEER OP KEER JE HIERIN TE LATEN BEVESTIGEN.
"wil je nog eens en nog eens luisteren naar mijn verhaal, naar wat ik voel en denk?
je hoeft alleen maar stil te zijn, mij aan te kijken, mij tijd te geven."
Deze woorden van gisteren heb ik samengetrokken en ik leg ze jullie nogmaals voor. In de woorden van Marinus klinkt misschien voor senioren van alle leeftijden pijn, gemis, verlies en ziekte door. Maar geconfronteerd met een schijnbaar losse babbbel met een jongere hoor ik eveneens die grote vraag van "LUISTER NAAR MIJ". Neen, hij heeft het niet met zoveel woorden gezegd, maar wanneer je tussen de cola en het pintje door hoort hoe moeilijk het is een (h)echte vriend en vriendenkring te vinden, dan word je daar even stil bij, dan laat je die mens spreken, zijn verhaal doen. Neen, ik had niet te maken met iemand die het überhaupt niet meer ziet zitten , maar toch, waar kan hij nog zijn gevoelens kwijt, zijn oprechte inzet voor anderen zonder belachelijk gemaakt te worden. Kan hij nog en mag hij nog op vandaag zijn diepere gevoelens blootleggen of gebeurt dit hoe langer hoe meer onder vier ogen, waar alléén vertrouwen is dat blijkbaar enkle nog gevonden wordt bij een senior. Ik denk dat vele oma's, opa's, grootouders - maar waarom ook niet een vertrouweling - hier een heel waardevolle inbreng kunnen hebben. Ik geloof er ook echt in al hoef je zelf geen grootouder te zijn. Maar het is verontrustend dat jonge mensen - niet eens tieners meer - ergens met een kwinkslag om aandacht vragen voor hun vragen. O ja, er zijn vele chatkanalen en "vriendenlinks" via het internet, maar ook hier is er een schreeuw (zie artikel over 'dit blog') naar echt contact, naar méér dan wat sociale liefde (nieuw woord dat weergeeft dat deze vorm van liefde zeer voorbijgaand is) ... "Kijk me gewoon aan en voel wat ik denk". Vrienden bloggers, ook dat is aanwezig zijn, doodgewoon bij een glas, maar het kan zo bevrijdend werken. Ja, luisteren hoeft zich niet te beperken tot die groep mensen die oud, ziek en zich verlaten voelen. ... Ook al zien onze jongeren er op vandaag heel hip uit en modieus gekleed, ik denk dat ook daar veel eenzaamheid te bespeuren valt. Wie echt rond zich heen kijkt kan daar wellicht op inspelen. Het kan ons beiden, oud én jong, maar te goede komen!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
