Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Dankbaarheid is het enige criterium van het geloof, dankbaar blijven tot in de duistere nacht, tot in de beproeving. Zoals een medeblogger schreef: de nacht is immers de plaats waar je zuiver met God kan praten. Dit kan je soms het best via Maria.
Hebt u iets gemist in vorige overwegingen rond aanwezig-zijn? Ja, dat hebt u inderdaad en terecht! Want een luisterend oor mogen en kunnen bieden, een ander op verhaal laten komen, zichzelf mogen zijn met zichzelf en bij de ander kan dan wel van veel geduld en medemenselijkheid getuigen, van geloven en vertrouwen dat het wel allemaal weer ergens goed komt, toch zal deze mooie grondhouding die we al eerder sociale liefde noemden maar zijn blijvende kracht halen indien die het alledaagse overstijgt; anders houdt deze solidariteit niet stand, hoe goed ze ook was bedoeld en met wat voor een enthousiasme je er ook voor bent gegaan. De sociale liefde kan maar gedragen worden door die innerlijke AANWEZIGHEID die voortkomt uit een blijvend geloven in Diegene die naast me loopt en nederig mee zoekt en blijft luisteren, de Heer zelf. Slechts door die spirituele kracht van het diep en echt geloven en vertrouwvol volharden in ons nabijzijn wordt deze taak een lichtheid. Enkel in het gebed zullen wij de energie vinden verder en nog betrokkener aanwezig te zijn. Uiteindelijk is wat wij doen vrucht van ons gebed, en niet omgekeerd. Het is met een christelijke grondhouding dat we naar elkaar kunnen toegaan, en dat maakt het verschil met de sociale liefde, want wij mogen ondanks alles terugvallen op de Heer, in blijvend vertrouwen, want God kan niet alles; Hij kan alléén maar barmhartig zijn, keer op keer!
Ja, vrienden, deze dimensie hebt u gemist in vorige bijdragen. Bidden is soms niets méér dan het kijken naar zoals ik graag kijk naar het bruin houten beeld van de Lieve Vrouwe. Ik hou van de manier waarop de plooien van haar kleed vallen, zo natuurlijk, en de tedere schuine stand van haar hoofd, alsof ze niet allen mijn gedachten kent, maar ze ook stilzwijgend goedkeurt. Dat dit Licht je mag begeleiden wanneer je probeert menselijk gelovig aanwezig te zijn!
ALS JE WEET DAT JE IETS GOED KAN DAN KRIJG JE OOK EEN BETER ZELFBEELD.
ZEER BELANGRIJK JOUW TALENTEN AAN TE BOREN; ZE LIGGEN SOMS NOG HELEMAAL ONAANGEROERD,MAAR VOOR ANDEREN EEN BRON VAN INSPIRATIE! EN VELE BLOGGERS HEBBEN GAANDEWEG ONDERVONDEN DAT ZE IETS MEER IN ZICH HEBBEN, DAT ZELFS EEN TEGENVAL EEN NIEUWE UITDAGING KAN WORDEN.
MAAR PROBEER NIET KEER OP KEER JE HIERIN TE LATEN BEVESTIGEN.
"wil je nog eens en nog eens luisteren naar mijn verhaal, naar wat ik voel en denk?
je hoeft alleen maar stil te zijn, mij aan te kijken, mij tijd te geven."
Deze woorden van gisteren heb ik samengetrokken en ik leg ze jullie nogmaals voor. In de woorden van Marinus klinkt misschien voor senioren van alle leeftijden pijn, gemis, verlies en ziekte door. Maar geconfronteerd met een schijnbaar losse babbbel met een jongere hoor ik eveneens die grote vraag van "LUISTER NAAR MIJ". Neen, hij heeft het niet met zoveel woorden gezegd, maar wanneer je tussen de cola en het pintje door hoort hoe moeilijk het is een (h)echte vriend en vriendenkring te vinden, dan word je daar even stil bij, dan laat je die mens spreken, zijn verhaal doen. Neen, ik had niet te maken met iemand die het überhaupt niet meer ziet zitten , maar toch, waar kan hij nog zijn gevoelens kwijt, zijn oprechte inzet voor anderen zonder belachelijk gemaakt te worden. Kan hij nog en mag hij nog op vandaag zijn diepere gevoelens blootleggen of gebeurt dit hoe langer hoe meer onder vier ogen, waar alléén vertrouwen is dat blijkbaar enkle nog gevonden wordt bij een senior. Ik denk dat vele oma's, opa's, grootouders - maar waarom ook niet een vertrouweling - hier een heel waardevolle inbreng kunnen hebben. Ik geloof er ook echt in al hoef je zelf geen grootouder te zijn. Maar het is verontrustend dat jonge mensen - niet eens tieners meer - ergens met een kwinkslag om aandacht vragen voor hun vragen. O ja, er zijn vele chatkanalen en "vriendenlinks" via het internet, maar ook hier is er een schreeuw (zie artikel over 'dit blog') naar echt contact, naar méér dan wat sociale liefde (nieuw woord dat weergeeft dat deze vorm van liefde zeer voorbijgaand is) ... "Kijk me gewoon aan en voel wat ik denk". Vrienden bloggers, ook dat is aanwezig zijn, doodgewoon bij een glas, maar het kan zo bevrijdend werken. Ja, luisteren hoeft zich niet te beperken tot die groep mensen die oud, ziek en zich verlaten voelen. ... Ook al zien onze jongeren er op vandaag heel hip uit en modieus gekleed, ik denk dat ook daar veel eenzaamheid te bespeuren valt. Wie echt rond zich heen kijkt kan daar wellicht op inspelen. Het kan ons beiden, oud én jong, maar te goede komen!
je wilt me misschien weer zien lachen en genieten,
je denkt misschien dat je moet troosten en adviseren,
wat ik vraag is dit: wil je nog eens en nog eens luisteren naar mijn verhaal, naar wat ik voel en denk?
je hoeft alleen maar stil te zijn, mij aan te kijken, mij tijd te geven.
je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen, maar als het kan slechts te aanvaarden zoals het voor mij voelt.
je luisterend aanwezig zijn zal mijn dag anders maken en feestdagen verlichten.
Marinus van den Berg.
Goeie vrienden,
Wanneer ik dit stukje in handen kreeg en terwijl ik dit nu aan het neerpennen ben op dit blog, denk ik intens aan heel veel mensen die ik hier leerde kennen. Het is een manier om aan velen te laten weten, maar ook aan elk van u uitdrukkelijk persoonlijk, dat we doorheen het bloggen elkaar tot een luisterend oor mochten en mogen zijn, toen maar ook tot op vandaag, zelfs in dit eigenste uur. Velen kunnen dit pas zeggen na jaren van vechten, lijden - onder welke vorm dan ook - maar het is inderdaad héél belangrijk dat we tijd nemen voor elk-ander, om naar het verhaal van de andere te luisteren, ook al kan 'de plaat grijs gedraaid zijn', (ben zo zelf ooit die plaat geweest) want op een gegeven moment komt de dag dat wij zelf een luisterend oor meer dan nodig hebben. En dat kan soms uit totaal onverwachte hoek komen.
Mag ik dan van deze gelegenheid ook gebruik maken u allen van harte te danken voor de spontane en hartelijke reacties op mijn blog, hetzij via gastenboek of mail. Danke voor de lovende, benmoedigende woorden - soms juist die hint op dat moment door te gaan op de ingeslagen weg - die me vertrouwen geven dat dit alles niet voor niets is, maar integendeel levengevend is, ook voor mezelf al weet een mens niet waar het graan in de aarde valt! Ik kan hier heel wat van mezelf in kwijt, maar weet goede vrienden dat ik dankbaar ben dat ik juist via dit medium een klankbord mag zijn; wellicht zélf de vrucht van bezinning op eigen leven en werk. Ik dank u dan ook voor alles, want julie gaven me een echt nieuw leven!
Om af te sluiten nemen we nog eens deze bezinning tot ons waarmee ik hier begon.
Genegen groeten, Maarten
p.s. vandaag ben ik voor de laatste maal bij de kinesist geweest (dit voor zij die me iets beter kennen en zich afvragen hoe het nu gaat), dus toch bijna 3 maanden voor die ene hand!
Mensen vergeten wat je zegt en wat je doet, maar ze vergeten niet snel welke emoties je bij hen losmaakte.
Ik hoop dat ik bij velen van jullie positieve energie achterliet zo nu en dan, misschien soms wel als een diesel, maar uiteindelijk als een overwinning op jezelf na een psychische of fysische bijzonder moeilijke periode. Ik wens je het in elk geval van harte toe. Trek je op aan de positieve emoteies en blijf vooral jezelf!
De schande van onze eeuw ligt besloten in de blik van een kind. De wanhoop van onze wereld ligt besloten in de blik van een moeder. De beschuldigende blik van dat kind, van die moeder, zal ik met me meedragen zolang ik leef. Bernard Clavel
"Ik heb veel moppen verzameld, weliswaar oude moppen, maar als je de Italiaanse en Spaanse gastarbeider door jeugdige Marokkaanse criminelen vervangt, kom je al een heel eind ver".
Deze uitspraak is ergens blijven hangen en hoe langer hoe meer zie ik hoe in zo een eenvoudige zin zoveel evolutie steekt in ons Westers wereldbeeld, zeg maar in eigen land en dan amper in een paar decennia. Moppen hebben dan wel al altijd bestaan maar zijn wellicht nooit zo kwetsend geweest dan wat we vandaag vaak moeten aanhoren en die allochtonen moeten ondergaan. . Maar die moppen op zich nog daar gelaten, bemerk de grote evolutie hoe die mensen toen benaderd werden, zoals van 'gastarbeiders' naar 'criminelen' bijvoorbeeld. We hebben er zelfs een nieuwe naam aan gegeven: allochtonen! En bemerk ook het verschil tussen oud en jong. Inderdaad kwamen de eerste mensen naar onze lage landen eerder op hogere leeftijd, ook toen al op zoek naar werk en een inkoomen voor de familie die in het thuisland achterbleef, daar waar je heden in ons straatbeeld en dat niet langer enkel in grote steden overal jonge mensen aantreft. Het pijnlijkst nog is dat iedere immigrant bestempeld wordt als crimineel, profiteur, daar waar wij de eerste generaties hebben ontvangen omdat hier velen niet langer dat harde, zware en gevaarlijkke werk wilden doen. Zovelen zijn zelfs omgekomen in de steenkoolmijnen. Was er toen geen discriminatie misschien? Jazeker, herinnert u zich maar aan de borden en raamaffches: "Non aux Nord-Africains". Maar het grootste deel van de bevolking stond niet achter deze leuzes; toen werd wél geijverd voor de integratie. Wij hadden de mond vol over GASTARBEIDERS, en terecht. Via scholen werden colleges gegeven rond dit onderwerp en onergetekende heeft ooit een spreekbeurt moeten geven met de titel : gastarbeiders zijn geen lastarbeiders. Een opdracht die zelfs in groep gebeuren moest, en mét de bandopnemer naast ons. Een bandopnemer ... het woord alleen al geeft aan hoe alles zo snel is geëvolueerd. Maar we werden in elk geval opgeroepen positief te staan tegenover mensen uit Italië, Spanje en andere nationaliteiten. Het woord 'crimineel' werd toen niet op die mensen ge'kleefd, kwam niet eens uit onze mond. Van waar die ommekeer? Omwille van hun afkomst, huidskleur; religie misschien? Alléén al omwille van het feit "Marokkaan" te zijn, zoals deze bedenking begon. Waarom vrees voor Turken en Marokkanen, ook al hebben we die mensen nooit gesproken; aan de andere kant gaan we precies naar die landen graag op verlof! Voor mij was het wel een bijzondere en leerrijke ervaring toen ik een periode lang Nederlands mocht aanleren voor anderstaligen; lees je nog in mijn archief hier. Vanwaar ook ergens die ommekeer bij senioren zélf, die blijkbaar hardvochtiger geworden zijn, ondanks hun eigen opvoeding en voor wat zij stonden?! Horen wij niet te vaak het woord "die vreemdelingen, stuur ze terug". Alléén al dat woord "vreemdeling". Let op, ik geef hier een objectieve bednking mee van wat ik ook zelf rond mij hoor en zie, die ommekeer in amper 30 jaar! Het wordt bijna weer eens Kerstmis en ik vrees dat ook dit jaar er geen plaats zal zijn in de herberg voor die vreemdelingen.
"Moet ik er u nogmaals aan herinneren dat honger een MASSAVERNIETIGINGSWAPEN is dat dagelijks 24.000 mensens DOODT en elke minuut elf kinderen?" Aanvaarden we dat honger halveren er in 2015 nog 400 miljoen mensen ondervoed zijn en honger lijden?
Bij een toespraak door president Lula van Brazilïe.
Nu we nog in de herdenkingsdagen verwijlen rond oorlog en vrede is dit misschien een gelegenhied een boek voor te stellen dat eveneens over oorlog gaat, niet dat oorlog een "aanbeveling" waard zou zijn, maar het was wel de inspiratie van de schrijfster Sophy Burnham die zo geraakt werd door de wreedheden die NU gebeuren in het vroegere Joegoslavië, de oorlog ook tussen godsdiensten hier vlak bij de grens, dat zij terug ging in de tijd waar katharen vervolgd werden om hun geloof. Dit boek spreekt ook van veel oprecht geloof, soms héél menselijk, maar ook van passie; over een vrouw die liefheeft, zondigt, verraad pleegt, een vrouw op zoek naar spiritualiteit en liefde. Ik raad dit boek dan ook heel graag aan in deze regendagen. Meer vind je op de achterflap al moet een boek eerst gelezen worden. Ik heb er in elk geval van genoten en heb me meermaals afgevraagd of we uit al die oorlogen nog niets hebben geleerd. Eén zaak komt altijd wel terug, toen en nu: Het geloof als laatste hoop en redding doorheen de eeuwen heen. http://weygenstraat.blogspot.com/2007/06/het-geheim-van-montsgur.html
Ik hou van het leven. Het is voortdurend een kans om mens te worden. Ik hou van elke mens. Hij is telkens een nieuwe uitnodiging tot liefde. Ik ben dankbaar om de liefde. God is liefde.
Kerkhof te Vladslo - voor Käthe Kollwitz- door Jan Coghe
Een vader kan niet anders dan met gekruiste armen een moeder niet dan met gebogen hoofd nu zij haar kind zo koud niet kan verwarmen nu levenloos ligt wat leven had beloofd.
Versteend de mond en heel het wezen zonder bewegen, net zoals hun kind: wie zal hen uit zijn dood genezen blijven zij voor het schaduwgroene gras verblind?
Zelfs tranen wellen niet meer uit hun ogen tenzij de regen die zij niet meer duchten: als men de dood der jeugd hier moet gedogen waarvoor zou men nog willen vluchten?
Een vader kan echt niet met gekruiste armen een moeder niet met gebogen hoofd tussen hen in de eeuwigheid omarmen als om te redden wat hun zoon ooit had geloofd.
Op mijn feestdag kon ik moeilijk nalaten iets over mijn patroonheilige achter te laten voor blogland al moet ik het misschien precies vandaag hebben over de herdenking van beide wereldoorlogen. Ik denk dat mensen die deze gruwelijke periode, die ze aan de lijve hebben ondervonden, wel prioriteit zullen geven, en toch is er ook maar die ene dag in het jaar dat mijn naamfeest in de kijker komt. Weet je dat zelfs feestdagen in India veel méér gevierd worden dan een verjaardag. Op die dag, ik was er toevallig, wered ik met bloemenkransen overhangen, en tot op heden krijg ik nog kaarten met "Heapy Feastday" ... met de bijhorende "I'll pray for you". Maar ik ben weer eens afgeleid, mijn India toch ...
De tekst over Sint-Maarten is genomen uit : Al de dagen van ons leven.
11 november Sint-Maarten
Sint-Maarten is één van de bekende volksheiligen. Talrijke kerken, kloosters en instituten zijn naar hem genoemd en vele gebruiken werken met zijn naam verbonden. Volgens de legende sneed hij eens als soldaat met zijn zwaard zijn mantel in tweeën om hem te delen met een arme verkleumde bedelaar.
Sulpicius Deverus (363- 420), een vriend en bewonderaar van Maarten, heeft als eerste, nog tijdens het leven van de heilige, daarover geschreven.
Tijdens een ongemeen strenge winter, waarin velen onder de ijzige kou leden, zag hij bij de stadspoort vam Amiens een armzalig geklede man. Deze smeekte de voorbijgangers om erbarmen maar allen gingen hem achteloos voorbij. Maarten, die zag dat de anderen geen erbarmen toonden, wilde, gedreven door Gods geest, zelf iets voor de man doen. Maar wat? Al wat hij nog had was de soldatenmantel om zijn schouders. De rest had hij reeds bij andere gelegenheden weggeschonken. Hij trok het zwaard waarmee hij omgord was, sneed zijn mantel middendoor en gaf de ene helft aan de arne man. De andere sloeg hij zelf weer om. Vele omstanders begonnen om hem te lachen omdat hij er in een halve mantel maar potsierlijk bijliep. Maar anderen, met meer inzicht betreurden diep dat zij niet hetzelfde gedaan hadden, temeer daar zij in hun rijkdom geen naaktheid hoefden te vrezen.
In de loop van de volgende nacht verscheen Christus aan Maarten in zijn slaap. Hij droeg het deel van de mantel, dat de heilige aan de arme gegeven had. Maarten mocht Hem aanschouwen en herkende het kleed, dat hij weggegeven had. Dan hoorde hij Jezus duidelijk zeggen tot de engelenschare die Hem omringde:Maarten heeft mij met deze mantel gekleed.
Dat delen, blogvrienden, wil ik ook hier telkens opnieuw proberen en zo wil ik ook mijn naam eer aan doen in navolging van diegene die zijn mantel deelde met zoveel armen en minderbedeelden, op welke manier dan ook.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
je denkt misschien
