Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Iedereen kent het wel. Je hoeft niet eens écht op reis te zijn om de weg kwijt te raken. Het kan zelfs gebeuren een paaar dorpen of een stad verder dat je opeens niet meer weet waarheen. Word je echter hopeloos in uitgesrekte vlaktes, dan hoop je vroeg of laat een kerktoren te zien. Ja, dat is inderdaad voor iedereen een goede richtingaanwijzer. Het is een punt waar je kan terug naartoe rijden om een nieuwe start te nemen. Menigeen onder u is wellicht al eens stilgestaan, de wagen aan de kant, het raampje geopend om de weg te vragen en wanneer er dan iemand zegt: Ik weet het wel niet goed, maar rij voor alle zekerheid maar naar die kerktoren toe, dan weet ik dat velen zich opgelucht weten.
Ik moest hier aan denken toen iemand me vroeg waar ik woonde en hoe hij mijn huis zou vinden. Zelf uitkijkend op de koepel van een kerktoren gaf ik de nodige instructies in de overtuiging hem een dienst te hebben bewezen. Maar wat ik als antwoord hoorde klinkt nog in mijn oren.
'IK KEN GEEN KERKEN EN IK ZAL ER IN ELK GEVAL NIET BINNENGAAN'.
Ja, om bij stil te worden na deze zin. Ooit draaide het leven rond de kerktoren én IN de kerk als één groot sociaal vangnet tusen geboorte en dood met alles er tussenin.
Natuurlijk was een vriend die Uit India overkwam enkele jaren terug verbijsterd te zien dat de kerk was gesloten. Zelf werd ik stil toen hij zegde: Als hier een kerk is dan is God hier toch, en hij vroeg: Maarten waarom gaan we niet naar binnen, waarom gaan de mensen niet naar de kerk?
Hoe kunnen wij antwoord en wegwijzer zijn op wat die man me hierboven me over kerken zegde toen hij de weg naar mijn woning vroeg?
Het is verschrikkelijk te zien hoe mensen gepakt worden op hun verleden, op de armoede, op de depressie die ze hadden. of op het feit dat ze hun studies hebben stopgezet, geen relatie hebben of werk hebben, gescheiden zijn of holebi. Terwijl je VRIENDSCHAP met hen sluit, ze bezoekt als ze ziek zijn, ze op hun talenten PAKT en in hen GELOOFT, er wonderen gebeuren! Waarom kunnen wij daar toch geen einde aan maken? Zullen we het SAMEN proberen in deze dagen voor Kerst, maar vooral ook erna? Mijn eerste kerstwens van dit jaar!
Acht jaar lang, in een auto met twee sturen..... Als je verliefd bent, maakt de weg niet uit. Maar als die tijd voorbij is, Wil je zelf gaan sturen, in een auto met twee sturen, Samen op die zelfde weg...
Na verloop van tijd wil je soms een andere richting, Jij wilt links en zij wil rechts... Maar je houdt toch van elkaar, Dus soms eens links en dan eens rechts....
Tot de tijd komt dat jouw wil de wet is, Je geeft niets toe en gaat nooit rechts. Beide denk je er zo over, Samen trek je aan twee sturen, Samen op die lange weg....
Dan begint het autootje te scheuren, Het kan niet links en meteen rechts... Samen zie je het gebeuren, Slingerend op dezelfde weg.... In de spiegel zie je de kinderen, zittend op de achterbank.....
En al dat over blijft zijn twee sturen... Eindelijk kan jij links en zij naar rechts. Ieder kiest zijn eigen route, maar in het midden van de weg, is dat niet maf.... Rijdt alleen nog maar een bankje, Met alles waar je ooit om gaf... Je ziet je dochters zwaaien, Een naar links en een naar rechts... Dus samen stuur je naar het midden, Deze weg was toch eens recht?
Recht gaat nu de auto met twee sturen, samen op dezelfde weg... Maar geen van beide laat het stuur los, Niemand haalt zijn voet van het gas.. Op de bank hoor je je dochters, Maar voor je loert een addertje in 't gras..
Het autootje is niet onder controle, Toch begaat het steeds de weg... Met twee voeten op het gas nu.... Raast het reeds de toekomst in.... Hup het nieuwe jaar in samen, Maar het doel is nu verdwenen, ook al gaat de auto recht...
Goed beschouwd is het een wrak geworden, Met een gezinnetje erin... Niemand dacht aan repareren, Want ieder doet zijn eigen zin... Kuilen zie je in de weg nu, Maar niemand stuurt er meer omheen...
In de auto is het koud nu, Want de wind waait er recht doorheen... Niemand weet wat er moet gebeuren, niemand weet meer echt waarheen... Kunnen we niet naar de dealer, Voor ieder een autootje alleen...... Of is ie toch te repareren, Willen we toch niet alleen...
Maar een auto met twee sturen, is een te groot probleem, Als we het nog gaan proberen, Kunnen we er niet meer omheen...
2 jaar trekken aan die sturen eist zijn tol, Beiden moesten beter weten, Mensen, maak toch samen lol.. Stap toch samen uit die auto, Ren verliefd het gras weer in.... En vernietig die twee sturen, Ga maar lekker achterin..
Met dank aan Ctjeuh voor de overwegingen nu hij achteruitkijkt bij dit jaareinde.
Het overkomt ons wellicht allemaal vroeg of laat of we gaan er gewoon in mee, want het is maar aan weinigen gegeven, zeker wanneer men hen voor de eerste maal ontmoet, dat de antwoorden op de vraag wie ze zijn kort zijn, en hoe meer vragen er worden gesteld hoe korter de antwoorden worden, niet owwille van een bepaalde vorm van afwijzing wat ook wel kan gebeuren, zeker wanneer je een antwoord kijgt als: dit is privé. Laatste antwoord doet helaas dan al de deur dicht en zorgt meteeen voor een haatgevoel.
Maar wanneer ons gevraagd wordt wie we zijn en wat we doen komt vaak het tegendeel. Hoe meer men ons vraagt te spreken over onszelf, hoe spraakzamer en uitgebreider we worden. In plaats van ons te beperken tot onze naam en voornaam, voegen we een complete inventaris aan toe van onze diploma's, verdiensten, decoraties. Op vandaag wordt deze reeks nog uitgebreid door er nog wat foto's te plaatsen op internetfora, die een echte flora geworden is. Maar zo leer je niet wie de échte persoon, de mens is achter de woorden tot zoals gisteren dat éne woord de een tot de ander brengt en dan mag er uiteindelijk wél een foto bij.
Weet dat alleen nederigheid en dicretie echte vreugde geven.
Ik denk dat het eigenlijk evangelisch is, want was het niet Johannnes de Doper die zich klein wist te maken toen hij de komst van de Christus aankondigde?!
Voor wie dit leest, wil ik mooie woorden verzinnen. Voor wie dit leest, wil ik mijn gedachten in tweeën splijten, want ik schrijf voor hem en voor haar elk woord vol liefde neer. Geen letter, geen woord, geen enkele zin zal ooit minder waarde of oprechtheid uitzaaien. Voor wie dit leest zal ik dagen en nachten nieuwe woorden ontdekken. Want woorden zijn vaker dan een pleister de remedie tegen een bloedend hart.
Ja, een woord bracht je tot mij, vriend, en het werd veel méér dan een remedie. Je vroeg iets te doen met je dichtwerk. Ik breng het graag naar anderen!
zegde me een goede blogvriendin, en kijk beelden zeggen meer dan vele woorden al wil ik ook deze foto betitelen met : liefde en vriendschap als sleutel voor het leven. Ik hoop dat ik niet te veel blogers schockeer met dit beeld, maar dit was hoegenaamd niet mijn bedoeling, integendeel! Maar zeg nu zelf, is dit niet het mooiste wat er is?!
of zoals een lezer me zegde: liefde zou eveneens zo moeten wezen zacht en teder ieder moment van je leven
... of vader worden ... of verliefd worden ... En toch hebben beiden iets gemeen. Zeker toen ik hoorde hoe een jonge aanstaande moeder probeerde te vertellen aan haar man dat ze zopas zwanger bleek te zijn. Hoe zou haar vader daar op reageren? Zal het wel meevallen? Dus probeerden ze het op een andere manier aan 'de man' te brengen'. Tijdens de koffie vroeg ze aan haar pa of hij het weer zou overdoen zoals toen, vader worden.
Het antwoord was verbluffend. De man zweeg even, keek dan beiden aan en gaf hen volgend antwoord: Het is als verliefd worden. Je wilt het, maar je weet dat het pijn gaat doen. Het is het mooiste en het rotste gevoel dat er is, het is er de hele tijd en het houdt niet op. Als ik vanaf het begin zou weten dat ik het kind zou krijgen dat het bleek te zijn, dan zou ik zeggen: ja, ik zou het weer doen. Het jonge koppel pakte elkaars hand stevig vast en de jonge vrouw kuste haar pa op het voorhoofd.
Als onze wereld donker wordt, als twijfel ons verbittert en verscheurt, als wij geen vrede vinden in onszelf, als verzoening ons onmogelijk lijkt, Maria, bid vooor ons.
Als wij wachter op het licht, als wij danken om de schepping, als wij een stap naar vrede zetten, als wij ons met onszelf verzoenen, Maria, sta ons bij.
Als wij niet trouw zijn aan uw Zoon, als wij ons sluiten voor de liefde, als wij niet groeien in geloof, als wij kleinmoedig zijn in de hoop, Maria, bid voor ons.
Als wij trouw zijn in het kleine, als wij leven in de liefde, als wij de weg gaan van geloof, als wij ondanks alles hopen, Maria, sta ons bij.
tekst: Caritas Van Houdt plaatje met dank aan Elouise.
Naar binnen zien om te ervaren hoe MARIA in het leven stond nu we op vandaag een bijzoner feest vieren.
8 december: Maria onbevlekt ontvangen.
Wanneer mensen nog steeds vragen waarom het blauwe kleur is bewaard op de blog is dit omdat de figuur van Maria de rode draad blijft in mijn 'verhaallijn'. Maria, die zo sterk aanwezig is in deze voorbereidingstijd naar Kerstmis toe!
Laat ons dan vooral niet indommelen bij de eerste kerstmuziek maar vooral WAAKZAAM worden en blijven zoals een moeder die luistert bij het stille schreien van een pas geboren baby; de baby die ze daarnet nog slapend in het wiegje legde, en pas de deur tegenaan gedaan, hoort ze hoe de baby zijn stemmetje verheft . Kinderen vragen en zoeken van in de moederschoot geborgenhied, warmte en AANDACHT! Jonge mensen en ouderen vragen nog altijd diezelfde geborgenheid die ze tenslotte doorheen de mensen bij Maria en God vinden.
Mogen wij zo naar elk-ander omZIEN in deze adventstijd, deze tijd van welzijnszorg, bereid om zoals Maria te ONTVANGEN wie er dan ook aan onze deur klopt, zelfs op een ongepast uur, want misschien zie je misschien wél Jezus die even jouw aandacht, jouw oor te lenen vraagt in doodgewone dingen. Want 'wat je voor de minsten van de Mijnen hebt gedaan heb je ook aan Mij gedaan'.
Het kunnen inderdaad ook de woorden van Maria zijn die wij vandaag vieren!
Het leven mag dan niet elke dag een feest , neen zelfs soms een lijdensweg, maar laat ons telkens kijkne met de ogen van Maria en zo naar Jezus, hoe zwak en zondig we ons ook voelen.
Zoals een moeder vertelde aan haar dochter de dag voor het huwelijk over het zand in de hand, - een tekst die ik trouwens hier al eerder neergepoot heb - zo vertele ze vroeger toen haar dochter nog een klein meisje was vaak het verhaal over het gewonde vogeltje.
Een meisje vond op een dag een gewonde vogel. Ze had de vogel in een kooi gezet en zich volledig op de verzorging van de vogel gestort. Dank zij haar goede zorgen en de oplettendheid werd het dier elke dag een beetje beter. Uiteindelijk was hij weer kerngezond en werd het tijd hem los te laten. Maar het meisje was zich zo aan de vogel gaan hechten dat ze het niet over haar hart kon krijgen om hem terug naar de natuur te sturen. Ze was als de dood dat ze haar vriendje nooit meer terug zou zien, dat hij weg zou vliegen, de wijde wereld in, en haar zou vergeten. Daarom kocht ze een mooie grotere kooi voor haar vriendje, gaf hem de lekkerste hapjes en hield hem elke dag gezelschap. Op een dag toen het meisje uit de school kwam en naar haar vogel ging kijken, trof ze haar lieveling doord aan, zijn lichaampje half verwrongen tussen de tralies. In een poging zich uit de kooi te bevrijden had het dier zichzelf de dood ingejaagd.
Toen de moeder vaststelde dat het meisje soms leed onder dit verhaal gaf ze er een andere wending aan. Het meisje liet toen het arme dier wél uiteindelijk los uit de kooi, en na vele omzwervingen en jaren later, zat het vogeltje bij jaar slaapkamer op het raam te fluiten en bleef het daarna uit vrije wil bij het meisje wonen. Niet in een kooi, maar in de tuin.
Ligt het soms ook niet een beetje aan ons hoe we soms mensen kunnen verliezen waar we zo aan gehecht zijn; of is er ook een betere versie, nl. indien we die vrienden hebben losgelaten we onverwacht een telefoon krijgen zelfs vele jaren later zonder er nog echt te hebben aan gedacht?!
Nooit had ik gedacht dat ik ooit zo een moordachtige thrillers ter hand zou nemen, maar na elke nieuwe roman die ik te pakken krijg is het lezen ervan, naast even voor uren weg uit de realiteit van elke dag, ook meermaals een aanzet tot nadenken over waar we zelf mee bezig zijn. Vandaar is ook dit boek genomineerd en beveel ik het u ten zeerste aan. Wanneer je dan straks een citaat ziet opduiken in één of ander blog betekent dit dat dit boek ook zijn eigen doordenkers heeft! Veel leesplezier gewenst alvast straks onder de kerstboom! Maarten.
Generatie op generatie draaien mensen verder vast. En ze realiseren zich niet eens, dat ze elke dag opnieuw een beetje verder afsterven. Dus gaan de dagen sneller. Omdat ze niet meer intens leven. Omdat ze zichzelf zijn kwijtgeraakt.
Maier heeft meer bereikt dan de meeste mensen. Hij is getrouwd, heeft een geslaagde carrière, een vrijstaand huis. Hij heeft alles. Maar soms is alles niet goed genoeg.
Een geslaagd zakenman breekt uit het verstikkende keurslijf van de maatschappelijke conformiteit. Hij durft het aan de vitalistische droom te verwezenlijken die in menig hoofd sluimert. Daarbij wordt hij verregaand en genadeloos geconfronteerd met zichzelf. Op zijn manier is hij een strijder voor rechtvaardigheid, maar dan wel een nietzscheaanse held die volgens een eigen morele code handelt. Juryrapport Diamanten Kogel 2005
Weet je nog, Sacha, hoe we waren op school Leerden en speelden en jij was m'n idool Weet je nog, Sacha, ik was altijd bij jou Onze ouders zagen ons al getrouwd
Weet je nog, Sacha, die geruchten rond jou Die me verwarden, die 'k niet aannemen wou Tot op die dag en m'n wereld ging stuk Je kwam met je vriend en ik zag jouw geluk
Sacha, je bent niet als al de anderen Maar mijn gevoel voor jou zal nooit veranderen Sacha, leef jij nu maar je leven De wereld duurt maar even
Weet je nog, Sacha, ik heb jou zo gemist Je warme woorden, alles wat ik niet wist Je roze dromen, alles wat je niet zei Een teder gebaar en je maakte me blij
Leven is moeilijk en gelukkig te zijn Is niet eenvoudig, gaat gepaard met veel pijn Ik blijf van je houden, daarin ken je m'n trouw M'n enige vriend, ik sta steeds achter jou
Sacha, je bent niet als al de anderen Maar mijn gevoel voor jou zal nooit veranderen Sacha, leef jij nu maar je leven De wereld duurt maar even
Sacha, je bent niet als al de anderen Maar mijn gevoel voor jou zal nooit veranderen Sacha, leef jij nu maar je leven De wereld duurt maar even.
Deze volkswijsheid viel me te binnen toen ik een paar dagen terug op een eerder pijnlijke manier moest ervaren dat je niet altijd op je familie kan terugvallen. Op zich geen alleenstaand feit, maar toen bedacht ik me dat familiebanden blijkbaar zo broos zijn dat men zelfs in spreuken niet terug grijpt, naar zeg maar een "goede broer of "lieve zus".
Zegt dit niet heel veel? Vrienden of buren die boven eigen familie gaan?!
Er is ook nog een afwijkende variant op de intro zoals op plaatje, maar ook daar evenmin plaats voor naaste familie.
Toch een doordenker vond ik op deze zondag, eerste zondag van de advent.
En toch kan enkel het Christelijke geloof mét daden ervoor zorgen dat, ondanks alles, we elkaar terug de hand mogen reiken als broer en zus!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
